Γράφει η Μαρία Δήμου
Γέννημα-θρέμμα Νεοϋορκέζος, λάτρης της υπέρλαμπρης μεγαλούπολης, με τα θετικά και τα αρνητικά της, ο Woody Allen, περιφέρεται για πολλοστή φορά στα χαώδη σοκάκια του Manhattan με πρωταγωνιστή τον ίδιο απέναντι στην νεαρή τότε, Helena Bonham Carter. Εκείνος αθλητικός ρεπόρτερ, ενώ εκείνη αναδυόμενη καλλιτέχνιδα στον χώρο της τέχνης της ζωγραφικής, ξεκινούν οι δυο τους επιπόλαια μια νέα οικογένεια, υιοθετώντας τον μικρό Max.
Την ιστορία του «Mighty Aphrodite», πλαισιώνει μια αρχαιοελληνική χορωδία, η οποία, ούσα πανταχού παρούσα, συμβουλεύει ή αποτρέπει τον Lenny (Woody Allen), ανάλογα με την εκάστοτε επιλογή που αναγκάζεται να κάνει. Με χιουμοριστικό ύφος, ο Woody Allen συνδέει το Manhattan με την αρχαία Ελλάδα και δίνει παραστατικότητα στην ιστορία του, επιδιώκοντας έτσι, να μην παραλείψει και την αγάπη του για την Ευρωπαϊκή τέχνη και τον πολιτισμό. Η οποία άλλωστε είναι και μια βασική επιρροή του για το σενάριο του «Mighty Aphrodite».
Ενώ ο Lenny παρατηρεί τον γιο του να μεγαλώνει και την μητέρα του να απομακρύνεται, χαμένη στο αιώνιο αδιέξοδο της τέχνης της σε συνδυασμό με τα απρόοπτα κοσμικά στα οποία οφείλει να κάνει συχνά πυκνά την παρουσία της, αποστασιοποιείται και ο ίδιος πλέον από την πραγματικότητα, κάνοντας ένα βήμα πίσω και βλέποντας πως η ζωή του δεν εξελίχθηκε όπως θα επιθυμούσε. Όμως, ο μικρός Max, άθελά του γίνεται η αφορμή για εκείνον να ανακτήσει το ενδιαφέρον και το πάθος του για την ζωή.
Ο Lenny, αποκτά μια αλλόκοτη εμμονή με το να ξεσκαλίζει το παρελθόν και τις ρίζες του Max, ανακαλύπτοντας πως η μητέρα του, είναι μια χαριτωμένη νεαρή ιερόδουλη, Linda. Μέσω της δουλειάς της, καταφέρνει να την προσεγγίσει σαν “πελάτης” και από την πρώτη τους γνωριμία και έπειτα, περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους μαζί. Εκείνος μαθαίνει περισσότερα για την άδοξη κατάληξη της Linda όσο εκείνη αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά τις κρυφές χάρες της ζωής, που μάλλον της είχαν κρυφτεί αρκετά καλά έως τώρα.
Στο μεταξύ, η Amanda (Helena Bonham Carter), δηλώνει φανερά την δυσανασχέτησή της με την τροπή που έχει πάρει η σχέση της με τον Lenny και την κατά συνέπεια, αήττητη ανάγκη της να βάλει “πλώρη” για μια ξένη αγκαλιά. Κι όπως είθισται στο γουντιαλενικό σύμπαν, δύο άνθρωποι που κάποτε επέλεξαν συνειδητά να τραβήξουν το ίδιο κουπί, η φουρτούνα της ρουτίνας και της φθοράς τελικά δεν τους επέτρεψε να παραμείνουν ενωμένοι, συνήθως, για καθαρά εγωιστικούς λόγους.
Ο καθένας ξεχωριστά, νιώθει την ανάγκη να αποτραβηχτεί από την δειλή κανονικότητα του γάμου του και να αφιερωθεί αποκλειστικά στο δικό του προσωπικό ταξίδι. Το οποίο ίσως αργότερα να αποτελέσει και αιτία επανασύνδεσης. Μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα πολύωρο όνειρο εξερεύνησης των προσωπικών διλημμάτων, ενδοιασμών ή φόβων, που αργά ή γρήγορα θα ξεκαθαρίσουν και εν τέλει όλα θα μπουν στην θέση τους.
O Woody Allen, σε αυτό του το ταξίδι, συναντά δύο φρέσκες φιγούρες, εκείνη της Helena Bonham Carter, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει την επιτυχημένη καριέρα της από την προηγούμενη δεκαετία και με εντυπωσιακή άνεση μετατρέπεται σε Νεοϋορκέζα καλλιτέχνιδα, ενσωματωμένη άρτια στην τεχνική του Woody Allen, αλλά και εκείνη της νεαρής Linda. Η ανάλαφρη και ανέλπιστα χιουμοριστική πινελιά και τσαχπινιά της Mira Sorvino, ως Linda, δίνει μια μαγνητική φρεσκάδα και ποιότητα στο δίδυμο Linda-Lenny, αποκλειστικά, μάλιστα, χάρη στην οποία η συμπρωταγωνίστρια είναι αληθινά συμπαθής.
Αρκεί μια επιφανειακή βουτιά για να ανακαλύψει κανείς το υποτιμημένο αυτό κρυφό διαμαντάκι, ανάμεσα στον απύθμενο βυθό της φιλμογραφίας του ανήσυχου σκηνοθέτη. Είναι κάτι που μας θυμίζει τον παλιό καλό καιρό, όμως με μία νότα ανανέωσης επιπλέον, ενσωματωμένο πλήρως στην μαγεία των 90’s. Είναι λίγο η μουσική, η ζεστασιά της φωτογραφίας (από τον χρόνια συνεργάτη του, Carlo Di Palma), το ιδιαίτερο, σήμα κατατεθέν, χιούμορ του, οι συναρπαστικά κουλές ιστορίες που σκαρφίζεται για τους ανίδεους χαρακτήρες του, αλλά περισσότερο από όλα, το μεράκι με το οποίο αφοσιώνεται στην ολική ποιότητα των έργων του, ακόμη κι αν πρόκειται για μια απλή, ρομαντική κωμωδία.
«Mighty Aphrodite» (1995), Woody Allen
