«…Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με τα μνημειακά γλυπτά ή τις ξοανικές φιγούρες των γιγαντιαίων διαστάσεων, ο γλύπτης Θόδωρος Παπαγιάννης καταπιάνεται και με μία σειρά μικρών γλυπτών φτιαγμένων από τερακότα, γλυπτά τα οποία φιλοτεχνεί με ιδιαίτερη επιμέλεια και μεράκι. Σαν παιχνίδι ενηλίκων που δεν εγκατέλειψαν την παιδικότητα τους και σαν αποκρυστάλλωση εικόνων που έρχονται απ’ το πιο βαθύ ασυνείδητο, την πιο απρόσβλητη, συλλογική μνήμη. Την πιο ιερή naïveté. Εν προκειμένω ο ηθελημένος πριμιτιβισμός του Παπαγιάννη θαυματουργεί καθώς πλάθει από χώμα, χρώμα και φως δεόμενους και δεόμενες, κουροτρόφους μητέρες, ειδώλια σε σχήμα Φ και Ψ, πανάρχαιους,κύκλιους χορούς που επιβίωσαν ως το σήμερα, αρειμάνιους ήρωες ενός αγώνα που ξεκίνησε το ’21 και συνεχίζεται, ανθρώπινους τύπους ή σκηνές από την αγροτική και βουκολική ζωή όπως τις βίωσε μικρός στο χωριό του, το Ελληνικό Ιωαννίνων, ξόδια και γάμους, χαρές αλλά και την αβάσταχτη πίκρα του αποχωρισμού. 
Στη συνέχεια, επιμένοντας ο Παπαγιάννης σ’ αυτή την minimal φόρμα επέτυχε να οργανώσει ένα είδος γλυπτικής παράστασης, μία μορφή κεραμικού “κουκλοθέατρου” θα έλεγα, συνομαδώνοντας εκατοντάδες γλυπτά και δημιουργώντας έτσι πορείες, εξόδους, λιτανείες, παρελάσεις με τρόπο ευφάνταστο και βαθιά υποβλητικό. Εκεί που το μικρό καθίσταται μεγάλο. “Παραστάσεις” τις οποίες εξέθεσε με τεράστια επιτυχία σε μεγάλα μουσεία εν είδει παρέμβασης για τα 200 χρόνια εθνικής Παλιγγενεσίας αλλά και για το διαρκές Δράμα της ιστορίας μας. Επειδή το δράμα της φύσης ή του χρόνου υπάρχουν μόνο ως προβολή των δραμάτων της ψυχής. Όταν η αίσθηση γίνεται αισθητική και η φύση μεταφυσική. 
Μία τέτοια “παράσταση” μικρογλυπτών, αγωνιστών και ειδωλίων παρουσιάζει και στην gallery Σιαντή παράλληλα με άλλες εκδοχές του πολυδιάστατου έργου του. Θα ονόμαζα αυτή τη μίνιμαλ εκδοχή του έργου του minima moralia έχοντας βέβαια κατά νου το περίφημο, αυτοεξομολογητικό δοκίμιο του Adorno για την ουσία που κρύβεται στα μικροπράγματα της καθημερινότητας απέναντι στις μεγάλες θεωρίες και τις μεγάλες χειρονομίες. Για την διαρκή, συμβολική και φυσική, μοναξιά του διανοούμενου. Ένα δοκίμιο το οποίο έγραψε ανάμεσα στα 1944 και 1947, το αφιέρωσε στον συνοδοιπόρο του Μαξ Χορκχάιμερ και έχει υπότιτλο “Στοχασμοί μέσα από την φθαρμένη ζωή”. Κι αν συνδέω τον Παπαγιάννη με το κείμενο αυτό, είναι γιατί κι εκείνος υποστηρίζει την ιδιαίτερη ηθική που κρύβουν οι απέριττες χειρονομίες, η τέχνη του απλού και του ενστικτώδους και η αναζήτηση της αυθεντικότητας σ’ έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο αλλοτριωμένος…»

Ειδικά για την έκθεση ο εκδοτικός οίκος Νίκας και η γκαλερί Σιαντή κυκλοφορούν λεύκωμα με τίτλο «Θεόδωρος Παπαγιάννης, Άνθρωποι που κοιτούν την ιστορία».