Έναν καμβά απλωμένο στο Νηπιαγωγείο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Δήλιον ή Δήλεσι Βοιωτίας πάτησαν τα νήπια και προνήπια σε ένα φανταστικό παιχνίδι.
Ο ζωγράφος, Αλέξανδρος Λιάπης που διαμένει μόνιμα στην περιοχή εξομολογείται:
“Μια μέρα επισκέφτηκα το Νηπιαγωγείο. Εκεί, θαυμάζοντας την οργάνωση και ομορφιά του κτιρίου συνάντησα την διευθύντρια κυρία Ράπτη και κουβεντιάζοντας μου πέταξε μια ιδέα.
Μου πρότεινε στην νεόδμητη αίθουσα εκδηλώσεων να ζωγραφίσω. Χωρίς πολλή σκέψη απλά δέχτηκα. ΝΑΙ, κάτι θα κάνουμε, όλο το “πρόβλημα” πάνω μου. Την άλλη μέρα αγόρασα ένα καμβά 220χ840 εκ και το έφερα στο εργαστήριό μου…
Τώρα τι κάνουμε; σκέφτηκα. Το άφησα στην άκρη μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μετά ένα μήνα περίπου αποφασίζω και παίρνω τηλέφωνο… “Φτιάξτε καφέ και έρχομαι” είπα στη Διευθύντρια.
Μου είχανε έτοιμο καφέ με μια πεντανόστιμη μπουγάτσα. Πήξαμε λοιπόν στην φρεσκοκαθαρισμένη αίθουσα και με την βοήθεια των νηπιαγωγών, απλώσαμε τον μουσαμά. Στη συνέχεια, τα παιδάκια όλα ήρθαν να δούνε τον άσπρο μουσαμά απλωμένο στο δάπεδο. Τα παιδάκια έπαιζαν. Μοιράστηκα μαζί τους την σκέψεις μου. Όταν μπήκα στο Νηπιαγωγείο στην είσοδο δεξιά είδα κρεμασμένα τα μπουφανάκια τους με διάφορα χρώματα. Ήξερα ότι το έργο θα άρχιζε έτσι, με τα μπουφανάκια. Αμέσως τους ζητάω ένα μπουφανάκι να απλώσω στο μουσαμά και το αντιγράφω με κάρβουνο. Βάζω όλα τα νήπια να πατήσουν γύρω γύρω τον μουσαμά με αποστασούλες μικρές. Με κάρβουνο σχεδίασα αντιγράφοντας τα σπορτίβα τους, σαν κι αυτά που φοράμε όλοι και ρωτώντας το κάθε παιδάκι το όνομα του τό’γραφα δίπλα στην πατημασιά του. Με τα μπουφανάκια και τα σπορτίβα λοιπόν αρχίζει το έργο με πάθος και αγωνία του τελειώματος…
Κάθε πρωί στο νηπιαγωγείο δουλειά με καφέ και μπουγάτσα. Και αρχίζει το δύσκολο έργο γιατί να σκύβω δεν είναι εύκολο. Αλλά είπα τώρα θα δουλέψω. Στην κάτω πλευρά φτιάχνω την θάλασσα του Δηλίου της Ελλάδας, την ομορφιά…
Προχωράω τις άλλες μέρες φτιάχνω βαρκάκια. Κάθε βαρκάκι θα πάρει το όνομα ενός παιδιού… Γιώργος, Μάριαν, Κωνσταντίνος…
Στη μέση του έργου δύο οριζόντιες μεγάλες φιγούρες που πετάνε, μοναχοί, άγγελοι ή μυθικές φιγούρες με κεφάλι ανθρώπου και κορμί ζώων ή ψαριών ή οι ήρωες του έργου Μαιτρ και Μαργαρίτα. Κάθε έργο κρύβει το μυστήριο του καλλιτέχνη. Καλά είναι να δει ο παρατηρητής του τις λεπτομέρειες που δεν τις βλέπει ο ζωγράφος, γιατί όταν δουλεύει υπερβαίνει τον εαυτό του με μια γλυκιά μέθη και δεν σκέφτεται. Είναι όλος ο εσωτερικός του κόσμος που εκφράζεται με χρώματα, λέξεις ή νότες…
Κάθε μέρα στο διάλειμμά τους όλα τα παιδιά κοιτάζανε πολύ φιλικά και ήσυχα -κατά παράξενο τρόπο- που δούλευα με τις δασκάλες τους. Τι ποιο ωραίο να ζωγραφίζεις και να έχεις πενήντα περίπου νήπια να σε κοιτάνε να φωνάζουνε, να παίζουνε, να γελάνε. Μέσα στα βάσανά μου, αυτόν τον καιρό πέρασα τα πρωινά που ζωγράφιζα ευτυχισμένες μέρες.
Σε ένα μήνα περίπου το έργο τελείωσε και μπήκε στην νότια πλευρά της αίθουσας. Δεξιά και αριστερά του προσχέδια και μικρότερα έργα που είχανε σχέση με το μεγάλο έργο. Έφτιαξα ένα έργο με τα “παιδάκια του”, όπως τα νήπια. Θα μείνει για πάντα εκεί – πιστεύω – για να το βλέπουνε όλα τα νήπια που θα περνάνε, οι γονείς τους, οι νηπιαγωγοί και άλλοι επισκέπτες. Τι ωραίες μέρες που πέρασα με τα παιδιά και τις ευγενικές δασκάλες. Πρέπει να ευχαριστήσω την πολύ δημιουργική διευθύντρια κυρία, Κατερίνα Ράπτη
Ευχαριστώ για την φιλοξενία τον πρόεδρο του Βαφειαδάκιου Ιδρύματος κ. κ Ιερώνυμο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας και όλο το Διοικητικό Συμβούλιο.
Χαρείτε το έργο!
Δήλιον, Φεβρουάριος –Νοέμβρης 2022
Το έργου αυτό το αφιερώνω στην σύντροφο μου Αθηνά Τρέντλα.
Φωτογραφίες από το εργαστήριο του Αλέξανδρου Λιάπη, γνωστό ως Αποθήκη Τέχνης
