Ο Θάλαμος Νο 6 είναι μία μικρή πτέρυγα ενός νοσοκομείου για τους ψυχικά νοσούντες. Ποιοι είναι αυτοί και πώς βρέθηκαν εκεί; Πώς χαρακτηρίζονται σήμερα όσοι αποκλίνουν από «το κανονικό» και ποιος είναι αρμόδιος να το ορίσει;
Από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου θα παρουσιάζεται στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα, η παράσταση “Θάλαμος Νο 6”
Οι συντελεστές της παράστασης μας μιλούν γι’ αυτό το τόσο ιδιαίτερο πάντρεμα του Τσέχωφ με το χιπ χοπ.
Συνέντευξη στην Ιωάννα Ιακωβίδη
–Χιπ χοπ και Τσέχωφ. Πώς προέκυψε η σύνδεση δύο φαινομενικά τόσο αταίριαστων κόσμων;
-Νατάσα Φαίη Κοσμίδου: Το καλοκαίρι που μας πέρασε, τη στιγμή ακριβώς που ήμουν έτοιμη να βυθιστώ από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, ένας πολύ σπουδαίος μου φίλος ο Σπύρος Γάκης, μου έδωσε να διαβάσω το διήγημα αυτό του Άντον Τσέχωφ.
Διαβάζοντάς το άρχισα να παίρνω δύναμη, να πιστεύω και πάλι σε εκείνο το λουλούδι που, ακόμα και μέσα στον χειμώνα, επιμένει να ανθίζει. Να πιστεύω και πάλι πως στις μέρες μας η αλληλεγγύη, η ποίηση και η τρυφερότητα είναι επανάσταση. Τελειώνοντάς το, γεννήθηκε μέσα μου μια πολύ μεγάλη ανάγκη:
Να κοιτάξω τους ανθρώπους μέσα στα μάτια και τους διηγηθώ αυτήν την σπουδαία ιστορία. Εκφράζοντας όλα όσα νιώθω για αυτά που συμβαίνουν σήμερα, να μπορέσω να τους μεταφέρω σε αυτόν τον μαγικό κόσμο του Τσέχωφ.
Έχοντας στο πλευρό μου έναν σπουδαίο δάσκαλο, τον Κώστα Γάκη, που μου δείχνει πάντα τον δρόμο προς το φως και δύο υπέροχα πλάσματα, την Ηλέκτρα Αρσενίδου και την Έρη Μανουρά, δημιουργήσαμε αυτό το ” αντί – ποίημα “, αυτήν τη χιπ χοπ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα.
Το χιπ χοπ είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης. Είναι μια γέφυρα που ενώνει την ποίηση, το θέατρο και την μουσική. Είναι ο τρόπος μου να σας αφηγηθώ όλα όσα συμβαίνουν μέσα και γύρω από τον θάλαμο 6.
–Τι συμβολίζει ο Θάλαμος νούμερο 6; Πώς λειτουργεί ο συμβολισμός του στη σημερινή εποχή;
-Νατάσα Φαίη Κοσμίδου: Το διήγημα του Άντον Τσέχωφ “Θάλαμος Νο 6” είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που θίγει με τρομερή ευαισθησία ζητήματα που μας αφορούν όλους: τη διαφορετικότητα, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη βία της καταστολής, την ανάγκη για βαθιά και αληθινή επικοινωνία, αλληλεγγύη και αγάπη.
Όλο το νόημα του διηγήματος αλλά και της δικής μας απόπειρας να το ζωντανέψουμε επί σκηνής, μπορεί να συμπυκνωθεί στους αγαπημένους μου στίχους του Μίλτου Σαχτούρη. Στίχους που μας διδάσκει με τη στάση του απέναντι στη ζωή κάθε μέρα ο αγαπημένος μας δάσκαλος, Κώστας Γάκης, στίχους που τραγουδάει με μαγικό τρόπο η Έρη Μανουρά, στίχους που χορεύει με μαγικό τρόπο η Ηλέκτρα Αρσενίδου:
“Εγώ, κληρονόμος πουλιών, πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω!…”
Ο Θάλαμος Νο 6 είναι ένας ύμνος για όλους εκείνους τους ανθρώπους που μέσα σε όλη αυτήν τη σκληρότητα απαντούν με τρυφερότητα, συνεχίζουν να ονειρεύονται, να παλεύουν για έναν πιο όμορφο κόσμο, για έναν κόσμο δίκαιο.
-Πόσο εύκολα χαρακτηρίζεται καθετί διαφορετικό ως μη υγιές;
–Έρη Μανουρά: Δυστυχώς πολύ εύκολα! Πόσο συχνά χαρακτηρίζονται οι σεξουαλικές προτιμήσεις κάποιων ανθρώπων ως «μη υγιείς»; Πόσο συχνά στιγματίζονται οι άνθρωποι με αναπηρίες, οι ηλικιωμένοι, οι ψυχικά ευάλωτοι; Ακόμη και η κατάθλιψη για κάποιους ανθρώπους γεμάτους στερεότυπα και προκαταλήψεις ερμηνεύεται συχνά ως… «τρέλα».
Πόσες πολλές φορές ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος θεωρεί πως ένας τυφλός ή ανάπηρος ή κωφός δεν έχει απόλυτα την υγεία του;
Ακόμη και αν η διαφορετικότητα κάποιου βρίσκεται κοντά στο όχι απόλυτα «υγιές», δυστυχώς ο άνθρωπος που αντιμετωπίζεται ως «μη υγιής» έχει να αντιμετωπίσει και μια δεύτερη τελικά «αρρώστια», ίσως και χειρότερη, αυτή της απομόνωσης και περιθωριοποίησης από τους «φυσιολογικούς», «κανονικούς» και «υγιείς»…
Ένας άνθρωπος με οποιαδήποτε διαφορετικότητα είτε ψυχική, είτε σωματική, είτε πολιτισμική έχει πόσα άλλα χαρακτηριστικά που μπορεί να αξίζουν, ώστε να τον γνωρίσουμε όλοι εμείς οι … «υγιείς» και «κανονικοί»!
Όσοι μπορεί να ξεχνάμε πως τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είμαστε όλοι διαφορετικοί, άρα και όλοι μη… υγιείς; Όλοι αυτοί που όταν βάζουμε την ταμπέλα της «αρρώστιας» πάνω σε καθετί διαφορετικό ξεχνάμε πως, καθένας από εμάς μέχρι το τέλος της ζωής του, ανάλογα με τις συνθήκες που βιώνουμε, έτσι και αλλιώς, είναι φορέας και υγείας και αρρώστιας… Ξεχνάμε πόσο εύκολα μπορεί να γίνουμε εμείς οι « μη υγιείς διαφορετικοί».
–Πώς προσεγγίζει η δική σας παράσταση αυτή την ευκολία να περιθωριοποιούμε ό, τι δεν μας είναι εύκολο να αποδεχτούμε;
–Ηλέκτρα Αρσενίδου: Η παράστασή μας φωτίζει αυτή την τάση περιθωριοποίησης του διαφορετικού παρουσιάζοντας συμβάντα και συμπεριφορές που σχετίζονται με την ψυχοπαθολογία της κανονικότητας.
Σε καμία περίπτωση δεν υπονομεύεται η ανάγκη του ανθρώπου να ζει αρμονικά και ομαλά μέσα στο κοινωνικό του σύνολο. Όμως, συχνά, εξ’ αιτίας του φόβου και της προσπάθειας διαφύλαξης των εκάστοτε συνθηκών, οι άνθρωποι γίνονται ακραίοι με αυτούς που επιδιώκουν την ανάπτυξη προς ένα ανώτερο ή εναλλακτικό στάδιο.
Σε καμία περίπτωση δεν υπονομεύεται η ανάγκη του ανθρώπου να ζει αρμονικά και ομαλά μέσα στο κοινωνικό του σύνολο
Το έργο από μόνο του περιγράφει τις συνθήκες διαβίωσης των ασθενών στον θάλαμο έξι και τον τρόπο που η κοινωνία έχει επιλέξει να αντιμετωπίσει τους ανθρώπους που έχουν κριθεί ψυχικά ασθενείς.
Είναι σωστά τα κριτήρια για αυτό τον εγκλεισμό; Ποιος είναι τελικά ο τρελός και ποιος είναι ο φυσιολογικός; Πότε το άτομο περιθωριοποιείται; Γιατί είναι μεμπτό το να έρχεται σε επαφή το άτομο με αυτό που πραγματικά είναι ή το να επιθυμεί να εκπληρώσει όλο το δυναμικό του; Μήπως οι σημερινές συνθήκες ζωής δεν είναι και τόσο «φυσιολογικές», με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να φτάνουν σε οριακές καταστάσεις; Πώς αυτή η αδικία αντανακλάται στα θέματα που έχουν διχάσει τη σημερινή μας κοινωνία;
Αυτά τα ερωτήματα επιχειρούμε να επαναδιαπραγματευτούμε στη συγκεκριμένη παράσταση χρησιμοποιώντας ως οχήματα τον λόγο δοσμένο μέσα από μια χιπ χοπ ματιά, την κίνηση και το τραγούδι.
-Πώς χάθηκε τελικά η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας, όπως αναρωτιέστε και εσείς στο Δελτίο Τύπου; Και, κυρίως, πού μπορούμε να την αναζητήσουμε;
–Κώστας Γάκης: Υπάρχει διάχυτη στις μέρες μας η αίσθηση ότι η ιστορία έχει τελειώσει, ότι όλα έχουν ειπωθεί, ότι βιώνουμε το τέλμα. Εμείς διαφωνούμε με αυτό. Η ομάδα του “Θαλάμου 6” αγωνίζεται για τη χαμένη ζεστασιά και για μια νέου τύπου νοηματοδότηση των ζωών μας σε σχέση με την αγάπη και την αλληλεγγύη. Και γι αυτό το λόγο χαίρομαι που είμαι μέλος αυτής της παράστασης ως συνεργάτης σκηνοθέτης. Γιατί τείνει να εκλείψει από τόσο νέους ανθρώπους αυτή ακριβώς η μαχητικότητα και το πάθος για ανθρωπιά.
Η αναρώτηση του δελτίου τύπου πονηρά θέτει ένα ερώτημα για την απώλεια της ποίησης της ομορφιάς και της ανθρώπινης ζεστασιάς. Άπαξ και θέσουμε ένα τέτοιο ερώτημα ο δρόμος δεν έχει γυρισμό: έχουμε ήδη σηκώσει τα μανίκια και εργαζόμαστε σε κάθε πεδίο του βίου με πάθος για να επανέλθει η ποίηση η ομορφιά και η ζεστασιά.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά έχει και απέραντη ομορφιά κρυμμένη στα πιο απλά πράγματα και στις πιο άδηλες εκφράσεις της αλληλεγγύης των ανθρώπων γύρω μας, εκφράσεις που δεν φωνασκούν ούτε αναμένουν ανταπόδοση.
Και τέτοιας υφής είναι αυτή η παράσταση της Νατάσας, της Έρης και της Ηλέκτρας που βουτάνε στο ουσιώδες και το ανθρώπινο χωρίς να φωνασκούν. Με χιπ χοπ, με τραγούδι και σύγχρονο χορό πολύ υψηλού επιπέδου.
Info Παράστασης
Σκηνοθεσία, Διασκευή: Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου
Επιμέλεια σκηνοθεσίας: Κώστας Γάκης
Επιμέλεια Κίνησης: Ηλέκτρα Αρσενίδου
Επιμέλεια Μουσικής: Έρη Μανουρά
Φωτογραφίες: Ηλιάνα Μεϊντάνη
Παίζουν
Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Έρη Μανουρά
Διάρκεια Παραστάσεων
Από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο στις 9.30 μ.μ.
και κάθε Κυριακή στις 9.00 μ.μ. για 10 παραστάσεις
Τεχνοχώρος Φάμπρικα
Μεγάλου Αλεξάνδρου 125, Κεραμεικός
210 3411651
