Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Πολλοί μουσικοί, είτε ξεκίνησαν την καριέρα τους σαν εικαστικοί καλλιτέχνες, ζωγραφίζοντας και σχεδιάζοντας, είτε στην μουσική τους διαδρομή, τους συνάντησε η εικαστική προσέγγιση των σκέψεων και βιωμάτων τους.

Το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, άλλοτε εξαιρετικά ενδιαφέρον και άλλες φορές από μέτριο έως αδιάφορο. Σημασία, άλλωστε έχει το “ταξίδι” και όχι ο τελικός προορισμός. Αρκετοί από τους πολυτάλαντους μουσικούς – εικαστικούς έχουν κάνει σπουδές πάνω στην τέχνη, εκθέσεις σε σημαντικούς χώρους τέχνης, γκαλερί και Μουσεία και πολλές φορές η πώληση των δημιουργιών τους έχει στηρίξει φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο τελικός προορισμός

Ξεκινώντας από μιά σημαντική και ιδιαίτερη προσωπικότητα της μουσικής σκηνής (τραγουδιστής, στιχουργός και avant-garde ηθοποιός), τον David Bowie, ανακαλύπτουμε την ίσως όχι τόσο προβεβλημενη από τα μέσα, αλλά εξίσου σημαντική πλευρά του, που δεν είναι άλλη από αυτή του ζωγράφου και γλύπτη.

Το 1990, αρθρογραφούσε για το γνωστό περιοδικό τέχνης Modern Painters Magazine, παρουσιάζοντας, αλλά και κάνοντας συνεντεύξεις σε γνωστούς καλλιτέχνες, όπως η Tracey Emin, o Demian Hirst και ο Jeff Koons. Μέσα από το ίδιο περιοδικό, το 1998 και παρέα με τον συνάδελφό του William Boyd, συμμετείχε σε μια από τις μεγαλύτερες “απάτες” στην ιστορία της τέχνης, όλων των εποχών, επινοώντας και παρουσιάζοντας έναν ανύπαρκτο καλλιτέχνη, τον Nat Tate, κοροϊδεύοντας στην κυριολεξία τον κόσμο της τέχνης. Η δική του δουλειά έχει εκτεθεί σε γνωστές γκαλερί ανά τον κόσμο και έργα του έχου δημοπρατηθεί για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Η Patti Smith γράφει ποίηση, μουσική και ερμηνεύει, όταν αρχίζει να εξερευνά και τις εικαστικές τέχνες στη δεκαετία του 1960

Η Patti Smith γράφει ποίηση, μουσική και ερμηνεύει, όταν αρχίζει να εξερευνά και τις εικαστικές τέχνες στη δεκαετία του 1960. Δεν είναι τυχαίο, πως η ίδια ήταν το θέμα σε πολλές από τις φωτογραφίες του συντρόφου και αργότερα αιώνιου φίλου της μέχρι το θανατό του, του Robert Mapplethorpe.

Στο έργο της Self Portrait, 1971, είναι εμφανείς η ένταση και η εκφραστικότητα της δημιουργού του. Το 2008, το Fondation Cartier pour l’Art Contemporain, στο Παρίσι, φιλοξένησε την έκθεση των έργων τέχνης της Patti Smith που δημιουργήθηκαν στη χρονική περίοδο από το1967 μέχρι  και το 2007, επιδιώκοντας να φέρει στο φως τις συνδέσεις ανάμεσα στην καλλιτεχνική και πνευματική της ζωή μέσα από σχέδια, φωτογραφίες και ταινίες.

Συγχρόνως με την καριέρα του σαν μουσικός, ο Bob Dylan είχε μια επιτυχημένη, αλλά αμφιλεγόμενη καριέρα σαν ζωγράφος και γλύπτης.

Το 1994, δημοσίευσε μια ενότητα έργων του, με τίτλο Drawn Blank, που δημιούργησε σε μιά από τις περιοδείες του στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ασία. Αυτά τα έργα τα ξαναδούλεψε και εκτέθηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές γκαλερί.

Σε μία, όμως από τις τελευταίες εκθέσεις του, αυτή που έγινε το 2011, στην Gagosian Gallery, στη Νέα Υόρκη, δημιουργήθηκε θόρυβος γύρω από τα έργα του, μιας και παρουσίαζαν ακραίες ομοιότητες  με γνωστές φωτογραφίες άλλων καλλιτεχνών, όπως οι Henri Cartier-Bresson και Léon Busy. Η απάντησή του, όταν ρωτήθηκε από προέρχεται η έμπνευσή του, ήταν πως “ζωγραφίζει κυρίως από την πραγματική ζωή”.

Στην έκθεση του, Mood Swings (16.11.2013 – 25.01.2014), στη Halcyon Gallery, στο Λονδίνο, εκτός από ζωγραφικά έργα, παρουσιάζει και μεγάλες γλυπτικές κατασκευές από σίδηρο με θέμα τις “πύλες”.

Ο ίδιος μιλάει για τα γλυπτά του: “Έχω περάσει όλη μου τη ζωή με το σίδηρο γύρω μου από τότε που ήμουν παιδί. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα σιδηρομεταλλεύματος – όπου κάποιος θα μπορούσε να το αναπνεύσει και να το μυρίσει κάθε μέρα. Και πάντα δούλευα με αυτό το υλικό στη μια ή την άλλη του μορφή. Έχω μια έλξη στις “πύλες”, λόγω του αρνητικού χώρου που παραχωρούν. Μπορούν να κλείσουν, αλλά ταυτόχρονα επιτρέπουν στις εποχές που εναλλάσονται και το αεράκι να μπουν και να ρέουν. Μπορούν να σας κλείσουν έξω ή να σας κλείσουν μέσα. Και με κάποιο τρόπο δεν υπάρχει διαφορά.”.

H Joni Mitchell κάποια στιγμή είπε: “Πρώτα είμαι ζωγράφος και μετά μουσικός”.

Τo εύρος της τεχνικής που χρησιμοποιεί στα έργα της είναι μεγάλο μιας και κινείται με την ίδια ευκολία από το παραστατικό έως το αφηρημένο ύφος και η ίδια αναφέρει ανάμεσα στις επιρροές της σημαντικούς ζωγράφους όπως ο Cezanne και ο Van Gogh.

Πολλά από τα εξώφυλλα των άλμπουμ της είναι δικές της δημιουργίες και εύκολα αναγνωρίσιμα, όπως στα Clouds, Ladies of the Canyon και Both Sides Now.

Οι πειραματισμοί της στην τέχνη ξεκινούν στην παιδική της ηλικία, με την αφοσίωσή της να γίνεται μεγαλύτερη στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Τα έργα της αρχίζει να τα εκθέτει από το 2000 και μετά.

Το 1999, o Marilyn Manson αυτοσυστήθηκε σαν  ζωγράφος ακουαρέλας και δήλωσε πως οι πρώτες πωλήσεις των εργων του ήταν σε εμπόρους ναρκωτικών. Την τέχνη του την παρουσίασε για πρώτη φορά στο κοινό μέσα από μια εκπομπή, το 2002 στο Λος Άντζελες και στη συνέχεια μέσα από εκθέσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως το Βερολίνο, το Παρίσι και η Βιέννη.

Τον Απριλίου 2010 εγκαινιάστηκε η έκθεση ζωγραφικής του στην Αθήνα με τίτλο “Hell, Etc.” και σίγουρα όλο το ενδιαφέρον συγκεντρώθηκε στην εκκεντρική εικόνα του καλλιτέχνη που ήρθε για να βρίσκεται στα εγκαίνια της έκθεσής του. Εξάλλου, γιατί να μη συμφωνήσεις μαζί του, όταν ο ίδιος δηλώνει: “Art gives me the freedom I don’t have when I make music …”?