Γράφει η Μαρία Δήμου
Στο «Runaway Day» η Μαρία και ο Λουκάς, δύο φαινομενικά εξ’ ολοκλήρου διαφορετικοί άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, πλην όμως αμφότεροι κάτοικοι της Αθήνας, μια ωραία πρωία επιλέγουν να το “σκάσουν” από την καθημερινότητά τους. Έτσι απλά. Δίχως σαφή αιτία, δίχως περιττά λόγια. Η Μαρία (Μαρία Σκουλά) “πασάρει” στον σύζυγό της τον Δημήτρη (Ερρίκος Λίτσης) την ευθύνη για τα δύο ανήλικα παιδιά τους, ενώ ο Λουκάς (Μάκης Παπαδημητρίου) αφήνει πίσω του την μητέρα του μαζί με τα δυσβάσταχτα χρέη του, μπορώντας πλέον ελεύθερα να ξεφορτωθεί το ενοχλητικότατο κινητό του.
Στο μεταξύ, οι κάτοικοι της πόλης βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση, θυμίζοντας ζωντανούς νεκρούς που περιπλανώνται σε μια άδεια, ερημωμένη Αθήνα, η οποία κάποτε απέβλεπε στον εκσυγχρονισμό και την άνοδο. Οι άνθρωποι μαζεύουν τα λάφυρα της ψυχής και του σθένους τους και τρέχουν όσο πιο γρήγορα μπορούν για να σωθούν από την ρουτίνα, τα χρέη, τις ειδήσεις. Μόλις κατοχυρώσουν την απόσταση ασφαλείας τους από την αστυνομία, πέφτουν πάλι νωχελικά σε νάρκη, προτιμώντας να χαθούν στην σκέψη τους παρά να σπαταλήσουν ένα ακόμη δευτερόλεπτο σε εκείνο που συνειδητά εγκατέλειψαν. Κι αυτή ήταν και η μοναδική συνειδητή τους πράξη.
Η Αθήνα ταλανίζεται από έναν πρωτόγνωρο ιό. Μοιάζει τα UFO να έχουν ξεκινήσει την επέλασή τους στα ανθρωποκατοικημένα εδάφη, με πρώτη τους στάση το κέντρο της πόλης. Κατασπαράζουν τους ανθρώπους και τους ξεμυαλίζουν, απομακρύνοντάς τους από την παντοδύναμη τηλεόραση. Ένα πολύτιμο μέσο που ήρθε για να μείνει. Εκείνο που μας συντροφεύει καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας, στις δύσκολες, τις χαρμόσυνες και τις πιο ανιαρές μας στιγμές.
Το «Runaway Day» συμπληρώνει την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία στην φιλμογραφία του Δημήτρη Μπαβέλα («Θετικές Ιστορίες», «Η Αναζήτηση της Laura Durand»). Ο σκηνοθέτης “κλείνει” την τηλεόραση και μας μεταφέρει σε ένα δυστοπικό ταξίδι αναζήτησης και επανεξέτασης της εξέλιξής μας. Παραλληλίζει με την σωστή δόση χιούμορ και τραγικότητας την Αθήνα του τότε με την Αθήνα του σήμερα και εστιάζει στο πόσο καθόλου δεν θυμίζει εκείνο που φαντάζονταν για το μέλλον οι άνθρωποι του χθες.
Ένας δημιουργός που παίρνει τον χρόνο του ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει στο αστείρευτο χιούμορ του, προερχόμενο από μια βαθιά ανησυχία για την τροπή των καταστάσεων στην χώρα μας, να διαχέεται διάσπαρτα κατά την διάρκεια της ταινίας, ενώ την ίδια στιγμή κινηματογραφεί με απλότητα τον σουρεαλισμό μέσα στα γνώριμα σημεία και σοκάκια μιας -κυριολεκτικά- άδειας πόλης. Ο Δημήτρης Μπαβέλας με το «Runaway Day», πέρα από έναν εμφανώς ουσιαστικότερο πειραματισμό να ενταχθεί στον Ελληνικό κινηματογράφο, μας “υπνωτίζει” με σκοπό να ανακτήσουμε τα δεδομένα κεκτημένα μας. Μας “χειραγωγεί” ούτως ώστε να μας “αναγκάσει” να θυμηθούμε πως είναι να θέλουμε να ζήσουμε.
