Γράφει ο Σωτήρης Χάιδας
Ο μεγιστάνας μεγαλοπαραγωγός της εταιρείας Miramax, Harvey Weinstein (ο οποίος αυτή τη στιγμή εκτίει 20ετή ποινή καθειρξης), ως ιδιοκτήτης ενός από τα πιο πετυχημένα κινηματογραφικά στούντιο με δεκάδες βραβεία και πασίγνωστες ταινίες στο παλμαρέ του που μεσουρανούσε στα 90’s και στα 00’s, είχε χτίσει ένα ατσάλινο τείχος σιωπής για τις κακοποιήσεις, τις σεξουαλικές επιθέσεις και όλες τις ασχημονίες με τις οποίες ο ίδιος δρούσε ελεύθερα και που σε τυχόν διαρροή τους από τα -τρομοκρατημένα- θύματα, φρόντιζε να απειλεί ευθέως ή να δωροδοκεί με εξωδικαστικούς συμβιβασμούς για να εξασφαλίζει την σιωπή τους. Οι αλυσίδες κακοποιήσεων φτάνανε πολύ μακριά χρονικά και ποσοτικά και φυσικά δεν έλειψαν και άλλοι μιμητές σε όλη την διεφθαρμένη και αλληλοκαλυπτόμενη βιομηχανία με τους αδίστακτους παραγωγούς-κακοποιητές να έχουν δημιουργήσει μια συγκεκαλυμμένη αυτοκρατορία ομερτά, η οποία άρχισε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος από ένα όψιμο μεν ενωμένο δε κύμα καταγγελιών το 2017 που επανατοποθέτησε τη θέση της γυναίκας στο εργασιακό τερέν εν γένει και εμψύχωσε τις πιο διστακτικές να διατρανώσουν και αυτές το δίκιο τους με ένα σύνθημα που θα λειτουργήσει ως επαναστατική ιαχή στους ιστορικούς του μέλλοντος για ένα νέο κίνημα που γεννιόταν.
Το «She Said» αφηγείται αυτή την γενεσιουργό σπίθα που ανάφλεξε το πολύ οικείο πλέον #Metoo, λαμπαδιάζοντας το πέπλο του βεβαρημένου χρονικού του Weinstein με αφετηρία την δημοσιογραφική έρευνα δύο ρεπόρτερ της εφημερίδας New York Times, στις οποίες εξ αφορμής της εκλογής του Trump και κάποιες καταγγελίες στο πρόσωπό του, ανατέθηκε η αναζήτηση υποθέσεων σεξουαλικής παρενόλησης και σε άλλους χώρους. Η Megan Twohey (Carey Mulligan) που είχε ερευνήσει προηγουμένως την υπόθεση του νεοεκλεγέντος Donald Trump, άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι μιας παλιότερης φήμης που πλανιόταν για τον παραγωγό Harvey Weinstein και που τελικά εξελίχθηκε σε μια πολύκροτη αποκάλυψη για σκάνδαλο σεξουαλικών επιθέσεων και εκβιασμών ενάντια σε ανυποψίαστα άσημα θύματα μέχρι πασίγνωστες ηθοποιούς του Hollywood. Οι δύο γυναίκες δημοσιογράφοι (Megan Twohey και Jodi Kantor τα αληθινά πρόσωπα) θα συνεργαστούν και θα έρθουν σε επαφή με διάφορες γυναίκες που εργάστηκαν για χάρη αυτού του καθάρματος. Κάποιες θα ανταποκριθούν άμεσα και θα ρισκάρουν να ανοιχτούν καθαρτικά, ενώ άλλες θα κλείσουν την πόρτα φοβούμενες τις συνέπειες και τις εξαναγκαστικές άτυπες ομολογίες σιωπής που είχαν υπογράψει μετά την παραίτηση τους από την εταιρεία.
Αγαπημένος του χώρος τα δωμάτια λουξ ξενοδοχείων, πίσω από τις κλειστές πόρτες των οποίων δρούσε ανενόχλητος με περίσσια αυτοπεποίθηση και έστηνε το καθόλου διακριτικό σχέδιο κακοποίησης, όσο ταυτόχρονα χρημάτιζε τα Μ.Μ.Ε για να βουλώσει λαλίστατα στόματα όντας εκτός από πλούσιος και διαβόητος, ένας επικίνδυνα ισχυρός άντρας με διασυνδέσεις που θα ζήλευε ακόμα και πολιτικός. Καθώς εδώ δεν μιλάμε για παρορμητικά ατοπήματα ή για αθώες ατασθαλίες αλλά σοβαρά εγκλήματα ενάντια στην αξιοπρέπεια με γενετήσιες πράξεις και βία εις βάρος των γυναικών, ο ίδιος ο Weinstein εμφανίζεται στην ταινία μόνο με την γνώριμη σε όλους φωνή του όσο βλέπουμε τις -άδειες- σκηνές που δρούσε, απαλλαγμένες -έξυπνα- από την καταπιεστική του παρουσία. H αρχισυντάκτρια των New York Times (Patricia Clarson) θα ζητήσει από της μάχιμες δημοσιογράφους απτές αποδείξεις, επώνυμες μαρτυρίες που θα καταγραφούν και διασταυρωμένες καταγγελίες που δεν αφήνουν περιθώριο για καμία μήνυση από τον ίδιο ενάντια στην εφημερίδα αλλά και τυχόν άγαρμπη διαχείριση του θέματος που θα του χάριζε την θυματοποίηση που αυτός επιζητάει και ήδη έχει αρχίσει να ετοιμάζει ύπουλα.
Την πολυετή σιωπή των παραλυμένων θυμάτων είναι που θα επιχειρήσουν να σπάσουν οι δημοσιογράφοι έχοντας ως μόνη πηγή τα βιώματα τους προσπαθώντας παράλληλα να πείσουν τις γυναίκες να γίνουν μια γροθιά ως ο μοναδικός τρόπος να καταδικαστεί ο θύτης μη αφηνοντάς του περιθώρια ξεγλιστρήματος για άλλη μια φορά. Φυσικά δεν πρόκειται περι αποκαθήλωσης ενός γεραρού προσώπου ή κάποιας πτώσης από τα σύννεφα, αφού όλοι όσοι είχαν συναναστραφεί μαζί του είχαν μια κακή κουβέντα να πούνε και κάποιο περιστατικό να αφηγηθούν που κινούσε το λιγότερο υποψίες αλλά για μια έμφυλη αφύπνιση και ξεσκεπάσμα μιας γενικότερης ομερτά που φίμωνε, καταπίεζε και εκφόβιζε.
Οι δύο πρωταγωνίστριες υποτονικές όπως και η ταινία, με την Mulligan να υπερέχει της Zoe Kazan και την δεύτερη να βρίσκεται σε μια άρνηση να δώσει ζωντάνια και τέμπο στον ρόλο, εδώ ως μια δημοσιογράφος που βρίσκεται στην αποκάλυψη ενός εκ των σημαντικότερων σκάνδαλων του 21ου αιώνα δεν γίνεται να παίζει σαν να βλέπουμε μια τετριμμένη, βαρετή δραμεντί. Δεν έχουμε αυταπάτες, δεν προσδοκάμε το ερμηνευτικό εκτόπισμα των Dustin Hoffman και Robert Redford στο αριστουργηματικό «Όλοι Οι Άνθρωποι Του Προέδρου» που απογείωσαν το άψογα υφασμένο σενάριο του William Goldman, αλλά τουλάχιστον περιμένουμε να εισπράξουμε ικανοποητικά την σημαντικότητα και την επισφάλεια της αποκάλυψης μέσα από πειστικές ερμηνείες αφού έτσι κι αλλιώς το θέμα είναι εκ προϊμίου κορεσμένο.
Το διακύβευμα εδώ ήταν ήδη ψηλά καθώς η υπόθεση είναι άγνωστη μόνο σε κάποιον που είχε αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια για έξι χρόνια, επομένως υπήρχε πολλαπλάσια δυσκολία στο να κρατηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον. Μολαταύτα, αν η ιστορία διέθετε μπρίο και ένταση υποστηριζόμενο από αντίστοιχες ερμηνείες και μια πρωτότυπη κάλυψη των γεγονότων με μεγαλύτερες εξάρσεις και αφηγηματικά ευρήματα, θα κατασκευαζόταν ένα δραματικό δημοσιογραφικό θρίλερ rewatchable αφού δεν ενδιαφέρει τον θεατή η ήδη γνωστή έκβαση αλλά θα θέλει να παρακολουθήσει την γκρανγκιονιολική διαδρομή αυτής της καθοριστικής στιγμής που επηρέασε όπως λίγες τα κοινωνικά δεδομένα.
Στο ίδιο πνεύμα με το «Spotlight» και το «Όλοι Οι Ανθρωποι Του Προέδρου», το «She Said» σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί στιβαρά εξαιτίας της επίπεδης σκηνοθεσίας από την πρώτη απόπειρα της ηθοποιού Maria Schrader πίσω από τις κάμερες και του θεματικού εφησυχασμού που λειτουργεί ως αντικίνητρο να στηθεί μια σωστή δραματουργία αλλά και ένας ακέραιος αφηγηματικός σκελετός που πέρα από τα κλισέ και τα βαρύγδουπα σκαρφίσματα είναι αποσβεστωμένος. Η ταινία βολεύεται στην κοινωνική επιτυχία της υπόθεσης χωρίς να επενδύει στην κινηματογραφική και δεν έχει να πει απολύτως τίποτα σε αντίθεση με το μότο της: «Μίλα»! Δραματουργικά φτωχό, ερμηνευτικά ανεπαρκές και συγκινησιακά αδιάφορο, το «She Said» έχει την δοκιμασμένη μαγιά της «αληθινής ιστορίας», δεν ψήνεται όμως σωστά ώστε να δώσει ένα γευστικό ενδιαφέρον με την αλήθεια του…
Δείτε το trailer της ταινίας «She Said» εδώ:
