Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Η τέχνη, όπως ομόφωνα δέχονται οι άνθρωποι της, είναι αυτή που πλήττεται πρώτη και ανακάμπτει τελευταία σε περιόδους κρίσης. Πόσο μάλλον μέσα από μία μεγάλη κοινωνική και οικονομική κρίση που αναμένεται, μετά από μία παγκόσμια πανδημία με άγνωστη ημερομηνία λήξης.
Στην ενότητα “The Art | Artists Diaries” που γράφει και επιμελείται η Λιάνα Ζωζά, φιλοξενούνται συνεντεύξεις από Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες (εικαστικούς, μουσικούς, χορευτές, ηθοποιούς, κλπ), γκαλερίστες, επιμελητές και γενικότερα ανθρώπων που κινούνται στο χώρο της τέχνης και θα λειτουργούν σχολιαστικά, μέσα από τις ίδιες ερωτήσεις και ανάλογα με τις εξελίξεις, στην όλη ιδιαιτερότητα της κατάστασης που αφορά την τέχνη.
-Η τέχνη στα χρόνια της πανδημίας. Με ποιό τρόπο επηρεάζεται η τέχνη;
-Η πανδημία προστίθεται στα ήδη μεγάλα προβλήματα της οικονομικής ύφεσης στην χώρα μας και όχι μόνο.. Στην αρχή νομίσαμε ότι είναι μία δύσκολη προσωρινή κατάσταση, ότι θα κάνει τον κύκλο της και μετά θα επανέλθουμε σταδιακά στην κανονικότητα. Αντίθετα η ανασφάλεια συνεχίζεται, πρέπει να μάθουμε να την διαχειριζόμαστε.
Όλη αυτή η κατάσταση μοιάζει με ένα μεγάλο πείραμα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκβασή του. Η τέχνη, όπως είναι φυσικό, έχει πληγεί βαθιά και οι χώροι, μουσικοί, θεατρικοί θα δυσκολευτούν να ανακάμψουν από την κρίση για όσο διάστημα επικρατεί η αβεβαιότητα.
Αν θέλουμε η τέχνη και ο πολιτισμός μας να συνεχίσει να βρίσκεται ανάμεσα στα παγκόσμια προνόμια που διαθέτει η χώρα μας, τότε η μόνη ελπίδα για να μην σβήσει το ενδιαφέρον προς αυτά είναι, η Πολιτεία και οι ιδιώτες να στηρίξουν την προσπάθεια ανάκαμψης.
-Τέχνες | Καλλιτέχνες | Χώροι Τέχνης. Ποιά θα είναι η επόμενη ημέρα;
-Πολύ δύσκολη η απάντηση καθώς κανείς δεν είναι βέβαιος για το πως θα εξελιχθεί η δυσάρεστη αυτή κατάσταση. Πιστεύω πως μια αισιόδοξη ιδέα είναι το να πάρουν την σκυτάλη των «επισκεπτών» στους χώρους τέχνης οι πολύ νεότεροι άνθρωποι και λιγότερο ευάλωτοι, από ότι φαίνεται, στη νέα απειλή. Το έχω δει να συμβαίνει, είναι θαυμάσιο, το να γεμίζουν οι χώροι τέχνης από φοιτητές και τους καθηγητές τους.
Νομίζω πως η επόμενη μέρα και μέχρι να νοιώσουμε όλοι ξανά ελεύθεροι στις μετακινήσεις μας, πρέπει να είναι αυτή που οι νέοι θα αγκαλιάσουν όλους τους χώρους και θα μεταφέρουν την αγάπη και τον ενθουσιασμό τους για την τέχνη και φυσικά όπως ανέφερα και παραπάνω να υπάρξει η ανάλογη υποστήριξη οικονομική και ηθική από την Πολιτεία.
-Τέχνη | Τεχνολογία. Ποιός θα είναι ο ρόλος της τεχνολογίας στην επικοινωνία, αλλά και στην αγορά της τέχνης;
-Τα τελευταία χρόνια ο ρόλος της τεχνολογίας μοιάζει να είναι ο μόνος που λειτουργεί θετικά στον χώρο της επικοινωνίας των τεχνών. Προφανώς γιατί είναι άμεσος, αφορά νέους ανθρώπους που η σχέση τους με την τεχνολογία είναι άριστη.
Δεν γνωρίζω τους κανόνες της αγοράς, ελπίζω όμως (η αγορά), να εκμεταλλευτεί δημιουργικά το σπουδαίο αυτό ηλεκτρονικό «εργαλείο», να έχει καλλιεργημένο προσωπικό κριτήριο και να μπορεί να διαχειριστεί με ψυχραιμία όλη αυτή την πληθώρα καλλιτεχνικών διαδικτυακών προτάσεων.
-Τέχνη | Κοινωνική Αποστασιοποίηση. Πώς μπορεί να λειτουργήσει η τέχνη με κανόνες κοινωνικής απόστασης;
-Η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι μια κατάσταση που δεν είναι απαγορευτική στο να απολαύσουμε εικαστικά έργα σε κλειστούς χώρους τέχνης. Είναι όμως σχεδόν αδύνατο να συμβεί αυτό σε θεατρικούς ή μουσικούς χώρους, τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες.
Νομίζω πως η κατάσταση εκεί, είναι ιδιαίτερα δύσκολη αφού οι αίθουσες εκδηλώσεων δεν μπορούν να επιβιώσουν με τόσο λίγους θεατές και ίσως η μόνη ιδέα είναι, να παρουσιάζονται διαδικτυακά οι εκδηλώσεις. Κάτι που ήδη συμβαίνει, το έχουμε ζήσει αλλά απέχει έτη φωτός από την άμεση απόλαυση ενός θεατρικού έργου ή μιας συναυλίας. Ο ποιοτικός ήχος, οι απόλυτες παύσεις, είναι αναπόσπαστα μέρη του έργου τα οποία δεν περιγράφονται με ακρίβεια σε μία διαδικτυακή μετάδοση.
-Ποιό γνωστό έργο σύγχρονης τέχνης θα επιλέγατε για να περιγράψετε την υπάρχουσα κατάσταση και γιατί;
-Το “The Raft” του Bill Viola, είναι ένα έργο ενός σύγχρονου καλλιτέχνη που θαυμάζω. Το έργο του στηρίζεται στην σύγχρονη τεχνολογία, το βίντεο, τον ήχο την εικόνα, είναι βαθιά εσωτερικό με αναφορές στον άνθρωπο, στην ζωή, στις διαρκείς εκπλήξεις της, στην αβεβαιότητα και στο εφήμερο της ύπαρξης.
-Η ιστορία, μέχρι σήμερα, έχει δείξει πως η τέχνη επιβιώνει ακόμη και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και μάλιστα προσφέροντας σημαντικά έργα. Θα συμβεί το ίδιο και τώρα;
-Η τέχνη θα συνεχίσει να επιβιώνει, να βρίσκει νέους δρόμους επικοινωνίας και δημιουργικότητας. Δεν ξέρω αν τα έργα αυτής της περιόδου θα είναι σημαντικά ή αν, μετά το τέλος της πανδημίας, θεωρηθούν ως μία μεταβατική και αμήχανη παρένθεση στην διαρκή πρόοδο της ζωής. Εύχομαι αυτή η δύσκολη περίοδος να λειτουργήσει στην δουλειά του κάθε δημιουργικού ανθρώπου ως μία αφορμή για ενδοσκόπηση και ξεχωρίσματος της ήρας από το σιτάρι.
Who is Who
Η Βιργινία Φιλιππούση γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και από το 1965 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Σπούδασε (1977-1982) στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους, στη ζωγραφική τους Δημήτρη Μυταρά, Γιάννη Μόραλη(1982), στην χαρακτική τον Κώστα Γραμματόπουλο και τον Βασίλη Καζάκο. Παρακολούθησε το εργαστήρι «Η Τέχνη του βιβλίου» με δάσκαλο τον Γιάννη Παπαδάκη. Την περίοδο 1990-1993 ήταν υπότροφος του Ι.Κ.Υ με χαρακτικό έργο και με την επίβλεψη του καθηγητή χαράκτη , Θανάση Εξαρχόπουλου. Από το 1985 έως και το 2011 Δίδαξε το μάθημα των «Εικαστικών» στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Παράλληλα, με τα εικαστικά ασχολείται και με την τέχνη της Φωτογραφίας όπως και με πειραματικούς τρόπους καταγραφής της εικόνας σε φωτοευαίσθητες επιφάνειες, χρησιμοποιώντας χειροποίητες (pinhole) κατασκευές.
Μετά το το 2011 που παραιτήθηκε από την δημόσια εκπαίδευση έχει πραγματοποιήσει 5 ατομικές εκθέσει και έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ από το 1982.
