Συνέντευξη στον Κώστα Κατόπη
Στα έργα του το χρώμα είναι έντονο. Ο Κώστας Σπυρόπουλος χρησιμοποιεί την αισθητική της pop art για να εκ φράσει τις εικαστικές του εμπνεύσεις. Στο δικό του πολύχρωμο «Θίασο» η γυναικεία μορφή πρωταγωνιστεί.
Ο καταξιωμένος διεθνής εικαστικός παρουσιάζει τη νέα του ατομική έκθεση, μέσα από την οποία καταθέτει μια σύγχρονη ματιά με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και φιλοξενείται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από σήμερα ως τις 2 Ιανουαρίου του νέου έτους. Με αφορμή αυτή την έκθεση ο Κώστας Σπυρόπουλος μίλησε στο artviews.gr για τη νέα του αυτή δουλειά.
Μας συστήνει τον «Θίασο» του λέει σχετικά: «Ο τίτλος της έκθεσης σημαίνει τον όμιλο ανθρώπων που χόρευαν και τραγουδούσαν προς τιμήν του Διονύσου.
Ο δικός μου θίασος αναφέρεται στο σύνολο των καθημερινών ανθρώπων που μετέχουν της ζωής μέσα από την παραγωγική διαδικασία και την ιδεολογική – πολιτική τους τοποθέτηση. Με ενδιαφέρει να αναδείξω την πολυχρωμία την πολυσχηματικότητα και τις άπειρες οπτικές που οι μικροί καθημερινοί ήρωες, οι φτωχοί ανώνυμοι, βλέπουν και ερμηνεύουν τα πράγματα. Αυτοί που με διαφορετικό ρούχο, ίδιοι με τον εαυτό τους, αλλά και διαφορετικοί, κατοικούν τις εποχές και τα χρόνια υφαίνοντας το δίχτυ που ονομάζουμε λαϊκή μνήμη…
Η λέξη εικαστικός υποσημαίνει την ικανότητα αναπαράστασης. Όταν αναπαριστάς την καθημερινότητα έχεις την ικανότητα, περιγράφοντάς την, να την βιώνεις βαθύτερα ανακαλύπτοντας άγνωστες σ’ εσένα εκδοχές της. Η αναφορά σ’ ένα ιστορικό γεγονός υψίστης σημασίας και η αναπαράστασή του δείχνει τις πάρα πολλές όψεις της αλήθειας του γεγονότος και βοηθάει τον διαχωρισμό της ιστοριογραφίας από την ιστορία».
– Η έκθεσή σας κάνει αναφορές και σκέψεις στην επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση. Ποιοι είναι οι σημερινοί ήρωες;
– Αυτοί είναι οι άνθρωποι τους οποίους συναντώ καθημερινά στους δρόμους, που έχουν ή δεν έχουν την αρχοντιά του συνειδητού Έλληνα, που κύρια ποιότητα έχει την ισχύ της πραγματικής ελευθερίας που ελευθερώνει, που είναι βαθιά πολιτικοποιημένος και γιαυτό καθόλου κομματικοποιημένος.
– Ποια είναι η στάση του σύγχρονου Έλληνα πιστεύετε απέναντι στο κορυφαίο αυτό ιστορικό γεγονός;
– Η ερώτησή σας είναι κρίσιμη και δεν γνωρίζω αν έχω την ιστορική γνώση για να σας δώσω μια έγκυρη απάντηση. Είναι γεγονός όμως ότι οι Έλληνες είχαν τεθεί υπό μόνιμη πατρωνία, αφού βασιλείς του κρατιδίου τους, ρυθμιστές του πολιτεύματος, αλλά και του κοινωνικού βίου, σε μεγάλο ποσοστό, ήταν ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες σε ρόλο τοποτηρητή. Στην περίπτωσή μας, εκτός αυτού, βάρυνε επίσης και το μεθοδικά προπαγανδιζόμενο από την εξουσία ιδεολόγημα του Κοραή και των «Φιλελλήνων» για την ανάγκη «μετεκκένωσης» της ελληνικότητας, που έλεγε ότι οι Γραικοί του βαλκανικού νότου είχαν πλήρως εκβαρβαρωθεί στη διάρκεια του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας. Για να ξαναγίνουν Έλληνες έπρεπε να τους ξαναδοθεί η ελληνικότητα από την «πεφωτισμένη Ευρώπη» που την διέσωσε. Το αυθαίρετο αυτό ιδεολόγημα αποτέλεσε την επίσημη «κρατική ιδεολογία» του νεοελληνικού «εθνικού μορφώματος» και πιστεύω πως ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για αυτό που είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «πρέπει κάποτε να γίνουμε άνθρωποι, να γίνουμε Ευρωπαίοι». Δεν γνωρίζω, όμως, αν αυτή είναι η θεραπεία του πιθανού προβλήματος.
– Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις για την επέτειο;
– Οι σκέψεις που κάποιος κάνει για ένα ιστορικό γεγονός εξαρτώνται απόλυτα από τις γνώσεις του σχετικά με αυτό, την παιδεία, το σύστημα αξιών που είναι ενταγμένος και την γενικότερη κοσμοθεωρία του για την ζωή και τις αξίες της. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι οι Έλληνες έχασαν τα αντανακλαστικά της καταγωγής τους, συμβιβάστηκαν ραγδαία με την χρησιμοθηρία του ατομοκεντρισμού, τον επαρχιωτισμό, τον εθνικισμό, την μιζέρια του μεταπράτη.
Ο Ελληνισμός, όπως τον γνώρισε η ιστορία για 3.000 χρόνια, τελείωσε το 1922. Ο σπαραγμός για την καταστροφή, η οδύνη για την οριστική απώλεια, ήταν φυσικό να βρουν διέξοδο σε ψευδαισθήσεις. Έτσι κυριάρχησε η στείρα καύχηση για τους προγόνους και η τοποθέτηση της ιστορικής αλήθειας στο ράφι μαζί με το σουβλάκι της καθημερινής ρουτίνας του εξαίσιου ελληνικού καλοκαιριού. Δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ τι γίνεται μετά το τέλος της παράστασης μιας αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο. Παίρνουν φωτιά οι ψησταριές των παρακείμενων χωριών.
– Ποιος είναι ο στόχος σας μέσα από το έργο σας;
– Αν έχω τη δυνατότητα, με το έργο μου, να μεταμορφώσω την πραγματικότητα σε ποίηση, θα πω ότι το κριτήριο όποιας αναβίωσης του ελληνικού τρόπου θα είναι η εμμονή σ’ αυτόν. Να μην επαναληφθεί δηλαδή η αλλοτρίωση, όπως την γνώρισε η Ιστορία, στην περίπτωση της μεσαιωνικής και νεωτερικής Δύσης. Το έργο μου θέλω να είναι μια διαρκής υπόμνηση, ότι τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμένουμε.
Για να επηρεάσουμε την ροή των γεγονότων χρειάζεται όραμα, συνέπεια, συνεχόμενη προσπάθεια και ηθική διαχείριση των γεγονότων, των μύθων και των παραδόσεων. Τεντωμένο σχοινί η Ελλάδα, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, καταμεσής η άβυσσος.
– Πόσο σημαντική είναι η μνήμη στην εποχή μας;
– Ο λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, τον πολιτισμό του και την γλώσσα του είναι δένδρο χωρίς ρίζες.
————
INFO
«Θίασος» από τον εικαστικό Κώστα Σπυρόπουλο
Κείμενο έκθεσης: Θέμις Βελένη, δόκτωρ Ιστορικός Τέχνης
Διάρκεια έκθεσης: Έως τις 2 Ιανουαρίου 2022
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, Τ.Κ. 17778
τηλ.: 2103418550. www.mcf.gr
Είσοδος για το κοινό, ελεύθερη
Ώρες επίσκεψης: Δευτέρα – Κυριακή 18:00-22:00
