Η The Blender Gallery για τα δέκα χρόνια λειτουργίας της με χαρά παρουσιάζει την ομαδική έκθεση σύγχρονης κεραμικής με τίτλο Shapes Of Stories.
Το μεγάλο εύρος δημιουργικής δυνατότητας, πειραματισμού, ελεύθερης έκφρασης και εξέλιξης που παρέχει η κεραμική τέχνη αλλά και το γεγονός ότι όλο και περισσότερο υπάρχει η τάση του χειροποίητου, του ποιοτικού και όχι τόσο του μαζικού και του ομογενοποιημένου, οδήγησε 15 εικαστικούς διαφορετικών γενεών και ειδικοτήτων στη δημιουργία έργων τα οποία επαναπροσδιορίζουν την έννοια της κεραμικής και της χρηστικότητας των υλικών,τονίζοντας πόσο ανεξίτηλη παραμένει σαν τέχνη μέσα στα χρόνια και στην πολιτιστική κληρονομιά.
Συμμετέχοντες εικαστικοί
Diane Alexandre, Μαρία Αλεξίου, Νικόλας Αθανασόπουλος (Niklas), Φίλιππος Θεοδωρίδης, Ειρήνη Θεοδώση (irzzy), Άννα Καρούντζου, Παναγιώτης Λεζές, Janet Lines, Αλεξάνδρα Μανουσάκη, Ναταλία Μαντά, Μάρω Μελένιου, Μελίνα Ξενάκη, Μαρία Οικονομίδου, Αγγελική Σταματάκου, Γιώργος Τριχάς.
Το έργο της Diane Alexandre με τίτλο “με κλειστά μάτια” είναι μια μαύρη σκαλιστή μάσκα με μπρούτζινες λεπτομέρειες και λευκή πορσελάνη. Απεικονίζει τον Μινώταυρο που αντιπροσωπεύει την παγίδευση του εαυτού μας, την αδυναμία να περάσει κάποιος από ένα καταστροφικό περιβάλλον, στη τύφλωση της καρδιάς. Η εικαστικός αναφέρει ότι «Με κλειστά μάτια αρνούμαστε να δούμε τον εαυτό μας, αλλά και εμπιστευόμαστε απόλυτα κάποιον άλλο.Αυτό το κομμάτι είναι ένα τραγούδι που αγαπάς, αυτό που πονάει και αυτό που σώζει» . Το έργο αιωρείται μέσα στο χώρο έτσι ώστε ο θεατής να μπορεί να το “φορέσει” και να δει για λίγο τον κόσμο με τα μάτια της καλλιτέχνιδας.
Η Αγγελική Σταματάκου εμπνεόμενη από την αστείρευτη ομορφιά της φύσης και από τα βιώματα της, παρατηρεί, ερευνά και επιχειρεί να κατανοήσει πώς η ίδια και ο κόσμος γύρω της εξελίσσονται, εκφράζοντας τα συναισθήματά της, την προσωπική της αισθητική και οπτική μέσα από τα γλυπτά της. Δημιουργεί τα δικά της υαλώματα από πρώτες ύλες ανάλογα με τις υφές που επιθυμεί να επιτύχει, τα οποία κατά την διαδικασία του ψησίματος μεταβάλλονται και αναμορφώνονται, προσδίδοντας στο κάθε έργο τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα.
Το ίδιο ισχύει και για την Μαρία Αλέξιου που πηγή έμπνευσής της είναι η φύση, οι άπειρες μορφές και τα μοτίβα που παρουσιάζονται καθώς και οι ιστορίες πίσω από αυτά. Για τη συγκεκριμένη έκθεση έχουν δημιουργηθεί έργα έπειτα από μελέτη της Αλεξίου επάνω στη φόρμα των μανιταριών. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι “Τα σχήματα των μυκητών είναι από μόνα τους ένα παγωμένο πλαίσιο ενός χωριού που ξεδιπλώνεται. Τα μανιτάρια πρέπει να αναζητηθούν, όντας κρυμμένα και εύθραυστα. Κάτω από αυτό που ανακαλύπτουμε κρύβεται ένας νέος κόσμος. Μια ατελείωτη δομή που είναι ένα αναπόσπαστο μέρος της ανάπτυξης ολόκληρων οικοσυστημάτων”. Η δουλειά της αποτελεί μια ωδή στα μανιτάρια.
Η Άννα Καρούντζου με αναφορές στο τόπο της, την Οία της Σαντορίνης, παρουσιάζει τα “Στόματα” τα οποία αποτελούν μορφές και φιγούρες που έχουν κίνηση και ρυθμό. Συνολικά όλα μαζί, δημιουργούν ένα πολυφωνικό σύνολο, το καθένα μια άλλη τονικότητα το ένα αγκαλιάζει και συμπληρώνει το άλλο, συνθέτοντας ένα τραγούδι. Κάθε κομμάτι αποτελεί και μια αυτοτελή ενότητα. Μια νότα ένας ήχος. Η προσωπική της χορωδία. Η εικαστικός επιλέγει να δουλέψει με stoneware πηλό σε απόχρωση της γης ανακατεμένο με ηφαιστειακή άμμο-χαλίκι το οποίο μάζεψε από την Σαντορίνη. Έργα με μνήμες από τα καλοκαίρια της.
Επηρεασμένος από τον τόπο του, τη Σύρο, είναι και ο Γιώργος Τριχάς. Για εκείνον το συγκεκριμένο νησί του δίνει την αίσθηση της ελευθερίας και μιας βαθιάς εκτίμησης της τέχνης ως ένα ουσιώδες μέρος της καθημερινότητας. Είναι μια ανάμνηση για το ποιος είναι και το ποιος θέλει να είναι. Είναι από εκεί που αντλείται η έμπνευσή του, από το κυκλαδίτικο φως που μπαίνει μέσα από τα παντζούρια, τη μυρωδιά της γης, τις παστέλ αποχρώσεις και τη νεοκλασική αρχιτεκτονική.
Ο Παναγιώτης Λεζές παρουσιάζει μια εγκατάσταση, μέρος ενός περιβάλλοντος με τίτλο Memento Mori απεικονίζοντας κεραμικές ανθρωπόμορφες μάσκες με κραυγές απελπισίας για κάτι άγνωστο που πρόκειται να έρθει. Το πλέον αντιπροσωπευτικό μοτίβο, η νεκροκεφαλή, που εμφανίζεται και στην ζωγραφική, θρυμματισμένη ως εύρημα ανασκαφής, συνομιλεί με μορφές και μάσκες, προσομοιώσεις ταφικών κτερισμάτων που ίσως αντικαθιστούν ή και να είναι Φαγιούμ. Οι μάσκες βρίσκονται τοποθετημένες στο δάπεδο, το πλησιέστερο επίπεδο με το χώμα, να κοιτάζουν τον ουρανό και να εκλιπαρούν τον θεατή να συνετιστεί όσο υπάρχει ακόμα καιρός.
H Ναταλία Μαντά παρουσιάζει τα έργα VESSEL 1 & 2 που αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης ενότητας με τίτλο Imaginary Landscapes στην οποία πραγματεύεται τη διερεύνηση του μυθολογικού στοιχείου. Στη σειρά αυτή συγκεντρώνει και χρησιμοποιεί σύμβολα της παγκόσμιας ιστορίας και της παράδοσης, δημιουργώντας έτσι ένα υπόγειο διάλογο μεταξύ του τοπικού και του οικουμενικού στοιχείου. Έτσι, τα γλυπτά μοιάζουν να ξεπηδούν μέσα από φανταστικούς κόσμους – τόπους, όπου ο χρόνος μπορεί να κυλά ανορθόδοξα με το παρόν να μπλέκεται με το παρελθόν και η φαντασία με την πραγματικότητα.
H Ειρήνη Θεοδόση με το έργο QUERNOS που είναι εμπνευσμένο από τον αρχαιοελληνικό κέρνο (αρχαίο ελληνικό αγγείο που χρησιμοποιούνταν στα Ελευσίνια Μυστήρια για την ιεροτελεστική θυσία τροφίμων), ιδωμένο σε αυτοαναφορικά πλαίσια του σήμερα. Παραμένει ένα κεραμικό σύμπλεγμα από εσοχές που είναι έτοιμες να δεχτούν προσφορές. Το έργο είναι μια αφηρημένη αναφορά, σαν σε όνειρο με συμβολικές ασυνείδητες μορφές που εκπροσωπούν έννοιες, αναμνήσεις, συναισθήματα και καταστάσεις. Η θέαση της δουλειάς της Θεοδόση δημιουργεί μια αίσθηση του σώματος και του υπερβατικού, του ιερού, του θρησκευτικού, και τέλος της μετάστασης του υπαρξιακού «είμαι».
Και η Μαρία Οικονομίδου εμπνευσμένη από τα ανατομικά αναθήματα που είχαν τη μορφή οργάνων του ανθρώπινου σώματος με τη συλλογή body parts χρησιμοποιεί την αρχαία τεχνική που περιλαμβάνει τη δημιουργία μορφών χωρίς τροχό κεραμικής, χρησιμοποιώντας μόνο τα χέρια, τα δάχτυλα και απλά εργαλεία. Διακοσμημένα με έντονα χρώματα ή υαλώματα οι φόρμες θέλουν να παίξουν ανάμεσα στο λειτουργικό και το γλυπτό με μια δόση χιούμορ.
Ο Φίλιππος Θεοδωρίδης, ζωγράφος και εικονογράφος, ξεκίνησε να πειραματίζεται σε μια επιφάνεια τρισδιάστατη. Στην αρχή της ενασχόλησης του με την κεραμική εμφανίζονταν σχήματα και φόρμες σε διάφορα χρώματα τα οποία μετά τα ένταξε και στα ζωγραφικά έργα. Τα σχέδια και τα μοτίβα τα οποία προκύπτουν, είναι λίγο πολύ τυχαία και θυμίζουν θραύσματα κεραμικών αγγείων από την αρχαιότητα. Πολλές φορές ζωγραφίζει ένα μάτι το οποίο έχει άμεσες αναφορές στην λαϊκή κουλτούρα και την δεισιδαιμονία, ένα ήλιο ή απλώς γράφει το γράμμα Ω το οποίο του αρέσει σαν σχήμα. Τα κεραμικά του είναι χρηστικά συνήθως βάζα ή πιάτα.
Η Μάρω Μελένιου (Maru) εξερευνά αφηρημένες έννοιες όπως την έννοια του “περιέχω” και της ρυθμικής παλμικότητας μέσω του έργου της Vessel No. 11. Η οργανική του φόρμα υπερβαίνει την ακαμψία του υλικού και μοιάζει να δονείται από ζωτική ενέργεια. Το Vessel No.11 δεν προσπαθεί να είναι το τέλειο λευκό αλλά μια προσπάθεια να βρεθεί ένας τρόπος να νιώσουμε τη λευκότητα. Το σχήμα και το χρώμα παραπέμπουν σε έννοιες όπως η κενότητα, η δυνατότητα, η διεύρυνση, έννοιες που ενδιαφέρουν πολύ την εικαστικό η οποία θεωρεί ότι ο σκοπός ενός δοχείου είναι να περιέχει την κενότητα, ένα σκοπό μεγαλύτερο από τη χρηστικότητα του.
Παράλληλα, η Janet Lines μελετά το Άγνωστο και τα συναισθήματα που προκαλεί η αβεβαιότητα του Άγνωστου. Τα γλυπτά της εξερευνούν το εξωτερικό και το εσωτερικό, τόσο σωματικά όσο και μεταφορικά. Τα ανοίγματα, η σύνδεση ανάμεσα στον χώρο που καταλαμβάνεται και στον χώρο που εμπεριέχεται παραπέμπουν σε στόμια, εισόδους σε στενά περάσματα ή σπηλαιώδεις εσωτερικούς χώρους. Ραβδιά, μπόγοι, σάκοι, οικεία αντικείμενα σε αφηρημένη μορφή, χρησιμοποιούνται αλληγορικά. Γεννούν κομμάτια που αρθρώνουν την εύθραυστη και ευάλωτη φύση του εκτοπισμού και το συναίσθημα του να μην ανήκεις; την κατάσταση του ανθρώπου όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το Άγνωστο.
Για τη Αλεξάνδρα Μανουσάκη τα κεραμικά εμπνέουν μια αίσθηση άνεσης / εξοικείωσης με τη γη. Η θέαση τους μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε γειωμένοι ή ριζωμένοι, ενώ ταυτόχρονα μας θυμίζουν πως οι στιγμές είναι φευγαλέες. Η εικαστικός δηλώνει ότι δεν υπάρχουν πολλά υλικά που έχουν αυτή την αμφιθυμική υπόσταση, ενώ προσφέρουν ηρεμία προκαλούν παράλληλα και άγχος.Μία λάθος κίνηση και η αρχική τους μορφή μπορεί να χαθεί για πάντα, ραγίζοντας ή σπάζοντας σε κομμάτια.
Ο χρωματισμός μεγάλων αγγείων, προσφέρει την ψευδαίσθηση πως κατά κάποιο τρόπο ο δημιουργός μπορεί να ελέγξει αυτά και την μοίρα τους. Η ειρωνεία είναι πως όσο πιο πολύ προσπάθεια βάζουμε σε αυτά τα έργα, τόσο πιο δύσκολα κατανοούμε πως κάτι μπορεί να τους συμβεί. Η ευθραυστότητα των κεραμικών λειτουργεί σαν πέπλο που καλύπτει και καθοδηγεί την σχέση που έχει κανείς μαζί τους ως καλλιτέχνης (δημιουργός), αλλά και ως θεατής.
Η Μελίνα Ξενάκη αντλεί έμπνευση από την πλούσια ελληνική κληρονομιά της κεραμεικής και δημιουργεί σύγχρονα έργα με τεχνικές που αντικατοπτρίζουν και εξυμνούν το ωμό και άμεσο ύφος των χαρακτηριστικών αρχαίων κεραμικών αντικειμένων της Μεσογείου που φέρουν σχέδια, ζώα και φυτά. Για την έκθεση Shapes of Stories δημιουργεί ένα έργο – υβρίδιο, όπου η φόρμα ενός χρηστικού αντικειμένου, μιας καρέκλας, διαταράσσεται με τρόπο οργανικό από μορφές αλόγων, ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στη δουλειά της εικαστικού.
Tέλος, κλείνουμε με το σχεδιαστή – εικαστικό Νικόλα Αθανασόπουλο (Niklas) που διαφοροποιείται σημαντικά ως προς την τεχνική του καθώς επιλέγει έναν σύγχρονο τρόπο δημιουργίας, αρχικές εφαρμογές του οποίου πραγματοποιήθηκαν αυτόν τον αιώνα για πρακτικές όπως πρόσθετα μέλη, design κτλ. Ο σχεδιαστής – εικαστικός δίνοντας έμφαση στις νέες τεχνολογίες και ειδικότερα στην 3D σχεδίαση και εκτύπωση κεραμικών αντικειμένων (ceramics 3d printing), σμιλεύει άυλους όγκους τους οποίους υλοποιεί στο φυσικό χώρο με της τεχνολογίας 3D Print κεραμικού.
Για την έκθεση Shapes of Stories έχει δημιουργήσει ένα έργο επηρεασμένο από το ρεύμα της εποχής του 18ου αιώνα που οι τότε καλλιτέχνες διακοσμούσαν τον κορμό από τα βάζα, αγγεία και τεφροδόχους με νατουραλιστικά στοιχεία τα οποία είτε επικολλούσαν ή ζωγράφιζαν πάνω στο κεραμικό. Με αφετηρία αυτή την νατουραλιστική προσέγγιση και την βασική γεωμετρία των κεραμικών του 18ου αιώνα, ένα όστρακο του γένους Coralliophila σαρώθηκε ψηφιακά και έπειτα επεξεργάστηκε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργηθεί το παρών τεχνούργημα (artifact).
Η αναβίωση της κεραμικής στον κόσμο των καλών τεχνών απελευθερώνει τον πηλό από την παραδοσιακή λειτουργία του και επαναπροσδιορίζει την αρχαία μορφή τέχνης με νέους τρόπους. Οι δεκαπέντε εικαστικοί που επιλέχθηκαν για την ομαδική έκθεση Shapes of Stories επιβεβαιώνουν με τη δουλειά τους ότι ο πηλός έχει γίνει ένα μέσο γλυπτικής έκφρασης, με αξιοσημείωτο εύρος, προσεγγίσεις, αφηγήσεις ιστοριών και απεικόνιση της pop κουλτούρας. Συνδυάζει το σχέδιο τέχνης και λειτουργεί επίσης με παραδοσιακές, σύγχρονες και πειραματικές τεχνικές.
Info
Διάρκεια έκθεσης
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου έως Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2022
Ημέρες Λειτουργίας
Tρίτη 10:00 – 18:00
Τετάρτη – Παρασκευή 10:00 – 20:00
Σάββατο 12:00 – 16:00
The Blender Gallery
Ζησιμοπούλου 4, Γλυφάδα 166 74
213 0280597
[email protected]
www.theblendergallery.com
