Κώστας Ευαγγελάτος
«Σαν ιστορία, σαν παραμύθι….»
Η μνήμη αγαπά τα περασμένα …
Πάει καιρός…
Μακρύς ο δρόμος του χρόνου
μόλις είχες αποτυπώσει στο χαρτί, σκολιαρούδι πράμα,
δύο σκουροπράσινα κυπαρίσσια ανταμωμένα στην αιωνιότητα,
κάποιες ελιές και ένα φλογάτο δειλινό…
Και εκεί που ΄παιζες κότσια στην αυλή με τάλλα τα παιδιά,
πήρες το ζάρι της ζωής, έρριξες, κι ήρθαν εξάρες…
Και έφυγες για μέρη π’ άκουγες παιδί στο μάθημα
της ιστορίας και σ’ άλλα…
΄Ονειρα!
Με το δισάκι φορτωμένο ελπίδα,
ενίοτε με στόχους αντίπαλους μεσ’ την καρδιά,έφυγες…
Πέταξες σαν το πουλί που αφήνει τη σιγουριά του κλουβιού,
το καναβούρι, τη σκαγιόλα της αγάπης, το δροσερό νερό της στοργής.
Κι έφυγες.
Αγώνισμα λευτεριάς, με τολμηρά πετάγματα σε ποθεινούς προορισμούς
με εισιτήριο την αγωνιστικότητα.
Στράτες ζωής.
Φωτεινές διαδρομές στο στερέωμα του κόσμου.
Εύχυμοι οι καρποί της έμπνευσης. Αποτυπώματα παντού.
Ένζωες επιφάνειες, συμπλέγματα αριθμών,
συμβόλων, ρωμαλέοι κορμοί, σπαράγματα από μνήμες
και στιγμές και έρωτες παρμένα, μάτια
παραδομένα στο έρεβος ανεμοθύελλας
κι άλλες φορές στη γαλήνη του νεφελογραμμένου κόσμου.
Ένταση και λάμψη.
Στράτες ζωής…
Κάποτε, σίγουρα, οι Βιογράφοι, που πάντα σκαλίζουν στάχτες,
θα σε αναζητούν σε σύνολα αριθμών, συμβόλων και γραμμάτων,
στους αμπελώνες της Νταντά,
σε κλιματόβεργες κάθετες και οριζόντιες περιπλεγμένο,
σε σπαράγματα αγαλμάτων,
σε ακύμαντες θάλασσες, σε αιματόεντες ουρανούς, στη σκιά
του ουρανομήκη πύργου, παράπλευρα στους ποταμούς της τέχνης…
Θα σε αναζητούν ακόμακαι στα εκδοτήρια των εισιτηρίων.
Πολλά τα πήγαινε, πολλά τα γύρνα στον ίδιο πάντα τόπο.
Στον κήπο με τις μυγδαλιές και το πηγάδι
και εκείνο το γαλάζιο ένδυμα να αιωρείται πάντα
στο δέντρο της οικογένειας.
Παιγνίδι της νοσταλγίας… Πισογύρισμα θα λένε.
Και συ στο φως της κόκκινης σελήνης πάντα θα υψώνεις
το ποτήρι, με άλικο κρασί φιλίας και θα λες: «Ας πιούμε»
«Beviamo» θα αποκρίνεται η Βιολέτα
από τα ερείπια του Κέφαλου.
Σίγουρα, κάποτε, οι βιογράφοι που πάντα σκαλίζουν
στάχτες, θα πουν:
«Ήταν παιδί ακόμα.
Είχε δυο μάτια κάρβουνο
Μια καρδιά θάλασσα ταξιδιάρα
Με πλεούμενα πολλά ιστιοφόρα
Με ανοιγμένα της ελπίδας τα πανιά
Και καπετάνιο τον αγώνα
Κι έφυγε για το ωραίο ταξίδι…»
Και θα προσθέτουν τούτο το υστερόγραφο:
«Κι έτσι η ζωή έγινε ενδιαφέρουσα γ’ αυτόν και αγαπημένη.
Έγινε τελικά η αγαπημένη»
Ευρώπη Μοσχονά Μαραγκάκη
