Δεκαεπτά φοιτήτριες και φοιτητές, υπό την επίβλεψη του ΣΤ’ Εργαστήριου Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, δημιούργησαν τα δικά τους καθίσματα και τα παρουσιάζουν στην Αίθουσα Τέχνης «αντί» στην Αντίπαρο, από 5 έως 11 Σεπτεμβρίου 2022.

Το workshop αυτό, βασίστηκε στην έκθεση «Have a Seat» που πραγματοποιήθηκε στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση τον Φεβρουάριο του 2022, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης και αρχαιολόγου Λουίζας Καραπιδάκη.

Συμμετέχουν

Νίκος Αθανασάκης Εύα Ανδρονικίδου Ελισάβετ Γκολφινοπούλου Παναγιώτης Γούσιας Λένα Δουρμούσογλου Λάμπρος Κορδολαίμης Φωτεινή Μαυρίδη Πάνος Μεϊντάνης Άμη Μπενέκου Βαγγέλης Νάνος Αγγελική Παπαδοπούλου Δημήτρης Σημάδης Νεφέλη Σοφιανίδη Μαργαρίτα Στεφανίδου Σπυριδούλα Φειδεροπούλου Άγγελος Χατζηδημητρίου Θεόδωρος Χιωτίδης

Επιμέλεια: ΣΤ’ εργαστήριο Ζωγραφικής, ΑΣΚΤ
Οργάνωση: Δήμητρα Χανιώτη
Φιλοξενία: Αίθουσα Τέχνης «αντί», Αντίπαρος

Η επανανοηματοδότηση ενός καθίσματος από το Στ΄ εργαστήριο της ΑΣΚΤ 

Η έκθεση Have a seat / Καθίστε παρουσιάζει αυτή τη φορά ενδιαφέρουσες μορφολογικές αναζητήσεις και ελκυστικές θεωρητικές προσεγγίσεις φοιτητών του Στ΄ εργαστηρίου ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, γύρω από την ίδια θεματική ενότητα του «καθίσματος», ως χρηστικού αντικειμένου καθημερινής χρήσης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτές οι δημιουργίες είναι επακόλουθα μιας μακρόχρονης και πολύπλευρης έρευνας και δημιουργικής διαδικασίας του Στ’ εργαστηρίου, που περιλάμβανε, εκτός από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες στους εργαστηριακούς χώρους της Σχολής και οπτικά ερεθίσματα με εποπτικό υλικό, εξειδικευμένες ξεναγήσεις σε στοχοθετημένες εκθεσιακές επισκέψεις.

Ο Νίκος Αθανασάκης αποτυπώνει εύστοχα τις «πολλαπλές επιλογές χρήσης του καθίσματος», η Εύα Ανδρονικίδου παραθέτει το κάθισμα με την ευζωία και θίγει τα «αρχετυπικά δίπολα του δυναμικού και του στατικού, της κίνησης και της στάσης», η Ελισάβετ Γκολφινοπούλου συνδέει το πολυμορφικό έργο της με ένα οικείο κάθισμα και «τις αναμνήσεις μιας οικογένειας», ο Παναγιώτης  Γούσιας προκαλεί τον θεατή να συλλογιστεί αθέατες πλευρές γύρω από διαφορετικούς τύπους καθίσματος, μικρού μεγάλου, επίσημου, επαγγελματικού, κ. και θίγει «την μεταβλητότητα των διαφορετικών δυναμικών των ανθρωπίνων σχέσεων», η Λένα Δουρμούσογλου δημιουργεί ένα διάλογο μεταξύ φυσικών και επεξεργασμένων υλικών με οικολογική ευαισθησία, ο Λάμπρος Κορδολαίμης συνειρμικά παραπέμπει στην ανθρώπινη αδράνεια, η Φωτεινή Μαυρίδη με αφορμή δύο καρέκλες ready made εύλογα συμβολίζει τις ανθρώπινες παρουσίες-απουσίες.

Ο Πάνος  Μεϊντάνης αναπαριστά έναν «ανατρεπτικό» καθήμενο για να δηλώσει τις τάσεις φυγής ενός εγκλωβισμένου καθήμενου, η Αμαλία Μπενέκου με αφορμή το έργο της διαμαρτύρεται για τα  απαρχαιωμένα αλλά παγιωμένα πατριαρχικά στερεότυπα, ο Βαγγέλης Νάνος στο Καθημερινό outfit δίνει έμφαση κυρίως στις έντονες αντιθετικές αισθητικές, του συμβατικού και αντισυμβατικού, του χθες και του σήμερα, η Αγγελική Παπαδοπούλου επανεξετάζει τη χρήση ενός πρώην καθίσματος και χαρακτηρίζει το έργο ως «μία εξερεύνηση του σχήματος και του υλικού της καρέκλας», ο Δημήτρης Σημάδης επανεξετάζει εικαστικά ένα ορατό-μη ορατό κάθισμα, η Νεφέλη Σοφιανίδη χρησιμοποιεί τον εαυτό της ως μοντέλο και φιλοτεχνεί ένα περίοπτο ανθρωπόμορφο κάθισμα για να εκφράσει τις σκέψεις της γύρω «από την αλληλεξάρτηση  και την ισορροπία, έννοιες που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το κάθισμα»

Στις δημιουργίες της Μαργαρίτα Στεφανίδου τα καθίσματα γίνονται παιχνίδια ευεξίας και χάνουν τον πρωταρχικό τους ρόλο δίνοντας την έμφαση κυρίως σε «στιγμές χαράς», η Σπυριδούλα Φειδεροπούλου με την design «ξύλινη αγκαλιά» της δημιουργεί ένα μικρό σύμπαν για να αναδείξει θέματα όπως την ανυπαρξία συντροφιάς και τη νοσταλγία χαμένων προσώπων, ο Άγγελος Χατζηδημητρίουμε με το εύθραυστο «σκαμπό της ευθύνης» μετατοπίζει το ενδιαφέρον του στα βάρη της «επαγγελματικής καρέκλας», ο Θεόδωρος Χιωτίδης παρομοιάζειτην έννοια του καθίσματος- θάλπου με την έννοια της ενδόμυχης επιθυμίας για οικογενειακή θαλπωρή.

Τα καθίσματα-έργα τέχνης της έκθεσης με τα νεόκοπα μορφολογικά στοιχεία και τα ποικίλα  δομικά υλικά ανασυγκροτούν την έννοια του καθίσματος και εκφράζουν τον  προσωπικό οραματισμό, την οπτική γωνία και τις ιδέες του εκάστοτε δημιουργού. Το χρηστικό αντικείμενο- κάθισμα μετατρέπεται ενίοτε σε εγκατάσταση ή σε γλυπτό ή σε εννοιολογικό έργο και είτε χάνει τη λειτουργικότητά του είτε μεταβάλλεται σε έργο εφαρμοσμένης τέχνης.