Η SWOT Hospitality παρουσιάζει την έκθεση “After the End”, μια συνεργασία του Moxy Athens Art Affair με το πρόγραμμα Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών και Παραστατικών Τεχνών Frances Rich, του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος Deree, στο Athens Moxy City
To Moxy Athens City, υπό τη διαχείριση της SWOT Hospitality, και το πρόγραμμα Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών και Παραστατικών Τεχνών Frances Rich (The Frances Rich School of Fine and Performing Arts) του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος Deree, σε συνεργασία με την Ιωάννα Παπαπαύλου, Senior Manager της ACG Art Collection, παρουσιάζουν την έκθεση «After the End». Η έκθεση, με την επιμέλεια των Αλίκη Τσιρλιάγκου και Λενιώ Παπαντωνοπούλου, θα φιλοξενηθεί στη στοά του Moxy Athens City.
Areti Skavantzou paper engraving charcoal 21X30cm
Εννέα εικαστικοί, όλοι απόφοιτοι του προγράμματος Εικαστικών Τεχνών του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος Deree – ACG, θα προβάλλουν τα έργα τους στο Moxy Athens City, στηρίζει έμπρακτα την τέχνη και ανερχόμενους καλλιτέχνες, μέσα από τον θεσμό Moxy Athens Art Affairs.
Η σύμπραξη αυτή στοχεύει στη διαμόρφωση μίας πλατφόρμας, μέσα από την οποία οι ανερχόμενοι εικαστικοί θα έχουν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν τα έργα τους και τη δημιουργικότητά τους στο ευρύ κοινό.
Η έκθεση «After the End» εστιάζει στους τρόπους με τους οποίους οι συμμετέχοντες εικαστικοί εξελίχθηκαν καλλιτεχνικά στα χρόνια που ακολούθησαν το πέρας των σπουδών τους. Μέσα από μία επιλογή έργων που καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα μέσων έκφρασης όπως ζωγραφική, φωτογραφία και μεικτές τεχνικές, η έκθεση παρουσιάζει τη φρέσκια ματιά και τις πρωτοποριακές προσεγγίσεις των συμμετεχόντων.
Panos Lezes Untitled, 2018. Acrylic marker charcoal and oil pastel on canvas, 190×145 cm
Οι δημιουργοί Nadia Elgazar, Anna Tiligada, Nia Hefe Filogianni, Panos Lezes, Alexia Silia Peza, Vaggi Sekifu, Areti Skavantzou, Petros Tatsiopoulos, και Natalia Papadopoulou έχουν διανύσει τη δική τους καλλιτεχνική πορεία μετά τις σπουδές τους και μέσα από την έκθεση που θα φιλοξενηθεί στο Moxy Athens City, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει σε ποιο σημείο βρίσκονται οι ποικιλόμορφες και ενδιαφέρουσες πρακτικές τους τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Nia Hefe Filogianni Your call is on hold_grey background
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 5 Ιουνίου και η έκθεση θα φιλοξενηθεί έως τις 15 Ιουλίου, παρέχοντας στους επισκέπτες την ευκαιρία να την επισκεφθούν στον ανοιχτό χώρο του Moxy Athens City, καθημερινά!
alexia silia peza_“Lost in Anticipation”, 2020, oil paint, 40 cm x 60 cm
Vaggi Sekifu_Diary II, 2019, Acrylic on Canvas, 120×80 1cm
Nadia Elgazar Anna Tiligada, S M T W T F, 40×60 cm
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με το Moxy Athens City:
Σταδίου 65, +302144082020
Κρατήσεις στο: [email protected]
Ακολουθήστε μας στο Instagram: @moxyathenscity
Σχετικά με τη SWOT Hospitality
Σε λειτουργία από τον Μάιο του 2013, η SWOT Hospitality είναι μια κορυφαία εταιρεία διαχείρισης ξενοδοχείων με έδρα την Αθήνα, Ελλάδα, η οποία ειδικεύεται επιπλέον στη διαχείριση και ανάπτυξηακινήτων, τη διαχείριση ξενοδοχείων και επενδύσεων, τη διαχείριση έργων και ανάπτυξη ξενοδοχείων, τις πωλήσεις, το μάρκετινγκ και τις συμβουλευτικές υπηρεσίες. Η εμπειρία, ο επαγγελματισμός και η ικανότητα της SWOT να ανταποκρίνεται αποτελεσματικά στις αυξανόμενες απαιτήσεις της παγκόσμιας βιομηχανίας φιλοξενίας έχει οδηγήσει κορυφαίους επενδυτές και επιχειρηματίες, να εμπιστευτούν την εταιρεία για την υλοποίηση ενός οράματος αριστείας.
H SWOT Hospitality διαχειρίζεται ένα portfolio ξενοδοχείων αξίας 300 εκ. ευρώ στην Ελλάδακαι τη Ν.Α. Ευρώπη, και συνεργάζεται με τις πιο καταξιωμένες διεθνείς αλυσίδες ξενοδοχείων όπως η Hilton, η Marriott International Inc., η Hyatt Hotels Corporation, η Accor S.A., η Nikki Beach Hotels & Resorts έχοντας επίσης πιστοποίηση White Label Operator (WLO) από την Intercontinental Hotels & Resorts και την Leading Hotels of the World.Τα έμπειρα στελέχη της εταιρείας διαθέτουν σημαντικό track record υψηλών αποδόσεων καιvalue creation, έχοντας συμβάλει στην εξαγορά, κατασκευή και διαχείριση μερικών από των πιο υψηλού κύρους ξενοδοχεία της περιοχής, συνολικά άνω των 3,500 δωματίων και αξίας πλέον του 1δις ευρώ.
Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε τη διεύθυνση www.swot.gr
Petros Tatsiopoulos_Frequency Spectrum 2, 2022, acrylics on canvas, 100×100 cm
About the Visual Arts Program of the Frances Rich School of Fine and Performing Arts of Deree – ACG
The Visual Arts program was launched in 2008. The program has a strong interdisciplinary approach–preparing students to participate in the diverse practices and inquiries in the field of contemporary art. The program promotes the free exchange of ideas and methodologies, enriched by an international faculty and student body. It supports research and interaction between its faculty, who are all practicing professionals in their fields, students, and local and international contemporary artists.
The Visual Arts program is delivered under the umbrella of the Frances Rich School of Fine and Performing Arts (FRSFPA). The FRSFPA, founded in 2011 and named after Frances Rich in 2014, supports the development of theoretical and practical skills in Visual Arts, Art History, Design, Music, Theatre, and Dance. This unique interdisciplinarity is promoted through research, workshops, exhibitions, and performances.
In keeping with the School’s educational mission to promote cultural exchange and creative research, the annual Arts Festival invites active arts professionals to produce or present work in the ACG Art Gallery and Blackbox Theatre, providing students with the opportunity to participate in masterclasses or work first-hand with curators, artists, and other professionals.
"Untitled Film Still #58" (1980), Εκτύπωση ζελατινο-αλογονούχου αργύρου, 20,3 x 25,4 εκ. / 8 x 10 ίντσες
Πρόκειται για την πρώτη μουσειακή έκθεση με φωτογραφικά έργα της Cindy Sherman στην Ελλάδα, στην οποία παρουσιάζονται έργα-ορόσημα από την πρώιμη σειρά φωτογραφιών Untitled Film Stills (1977-1980), καθώς και από τις σειρές Rear Screen Projections (1980), Centerfolds (1981) και Color Studies (1981-1982).
Η καλλιτεχνική πρακτική της Cindy Sherman που κινείται ανάμεσα στη φωτογραφία και την περφόρμανς την καθιέρωσε ως πρωτοπόρο του μέσου, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η καλλιτέχνιδα δουλεύει μόνη της στο στούντιο, αναλαμβάνοντας η ίδια τον ρόλο της μακιγιέζ, της κομμώτριας, της στυλίστριας και της σκηνοθέτιδας καθώς μεταμορφώνεται σε διάφορους επινοημένους χαρακτήρες που απαθανατίζει στις φωτογραφίες της. Αντλώντας έμπνευση από την αναπαραγωγή γυναικείων εικόνων και στερεοτύπων από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τις διαφημίσεις, όπως η μοιραία γυναίκα, τα κορίτσια καριέρας, η νοικοκυρά, τα έργα της Sherman ασκούν κριτική στους παραδοσιακούς ρόλους και την ταυτότητα των φύλων.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης Cindy Sherman at Cycladic: Πρώιμα έργα θα προβάλλεται εικοσάλεπτο απόσπασμα για τη Cindy Sherman από την ταινία με τίτλο Transformation, μια παραγωγή του Art21 του 2009. Πρόκειται για μια ανασκόπηση επιλεγμένων έργων της Sherman και της δημιουργικής διαδικασίας που ακολουθεί για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
Η παρουσίαση των έργων της Cindy Sherman κάτω από την ίδια στέγη με τη διάσημη Συλλογή Κυκλαδικής Τέχνης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, μια από τις πληρέστερες ιδιωτικές συλλογές παγκοσμίως, δημιουργεί συσχετισμούς με τα φημισμένα γυναικεία ειδώλια από μάρμαρο της 3ης χιλιετίας π.Χ. που κυριαρχούν στην Κυκλαδική Τέχνη και έχουν επηρεάσει το έργο πολλών καλλιτεχνών του 20ού και 21ου αιώνα. Σύμφωνα με τους μελετητές, τα ειδώλια αυτά θεωρείται ότι αναπαριστούν τη Μεγάλη Μητέρα-Θεά της γονιμότητας και της αναγέννησης, τη Θεά η οποία, στην πάροδο των χρόνων θα αλλάξει μορφές, όπως και οι γυναίκες, υιοθετώντας διαφορετικούς και πολλαπλούς ρόλους. Ρόλους που έχουν διαφοροποιηθεί και επαναπροσδιοριστεί, ρόλους που έχουν αποτελέσει αντικείμενο διεκδικήσεων και έχουν προκαλέσει συγκρούσεις, αλλά που πάντα παραμένουν θεμελιώδεις για τη θέση τη γυναίκας στις κοινωνίες κάθε εποχής.
Η έκθεση πραγματοποιείται με κύριο χορηγό την Rolex.
“Untitled #77” (1980), Χρωμογενική εκτύπωση, 40,6 x 61 εκ. / 16 x 24 ίντσες
Βιογραφικό
Η Cindy Sherman γεννήθηκε το 1954 στο Glen Ridge του Νιου Τζέρσεϋ της Νέας Υόρκης.
Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.
Οι ανατρεπτικές φωτογραφίες της διερευνούν θέματα σχετικά με την αναπαράσταση και την ταυτότητα στα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες. Στράφηκε στη φωτογραφία κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο Κρατικό Κολλέγιο του Μπάφαλο στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και ήρθε στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ως μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Pictures Generation.
Χρησιμοποιώντας προσθετικά στοιχεία, θεατρικά εφέ, φωτογραφικές τεχνικές και ψηφιακές τεχνολογίες, έχει ανακατασκευάσει περσόνες οικείες και γνώριμες στη συλλογική συνείδηση με τρόπους που συχνά προκαλούν αμηχανία και έχει εξερευνήσει τις πιο γκροτέσκες πτυχές της ανθρωπότητας μέσα από τοv φακό του τρομακτικού και του αποτρόπαιου. Οι μεταγενέστερες σειρές έργων της αγγίζουν θέματα που εκτείνονται, μεταξύ άλλων, από το κοινωνικό στάτους μέχρι τη γήρανση.
“Untitled #93” (1981), Χρωμογενική εκτύπωση, 61 x 121,9 εκ. / 24 x 48 ίντσες
Ημερομηνίες: 30 Μαϊου – 4 Νοεμβρίου 2024
Ανοιχτά καθημερινά εκτός Τρίτης και επίσημων αργιών
Εισιτήρια: Κανονικό: €16
Μειωμένο: €12
Cycladic Friends: Δωρεάν
Περιλαμβάνει είσοδο και στις Μόνιμες εκθέσεις.
Ξεναγήσεις κοινού (από 13/6):
Kάθε Πέμπτη, 18:00 (ελληνικά)
Kάθε Πέμπτη, 13:00 (αγγλικά)
Έως 20 άτομα ανά ξενάγηση
Εισιτήριο ξενάγησης:
Κανονικό: €19
Μειωμένο: €15
Το εισιτήριο της ξενάγησης είναι διαθέσιμο μόνο ηλεκτρονικά.
Περιλαμβάνει είσοδο και στις Μόνιμες εκθέσεις.
Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών παρουσιάζεται η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Στέφανου Ζαννή με τίτλο “Τα παιχνίδια του Τηλεμάχου”. Μέσα από μια σειρά 9 έργων (λάδια σε καμβά) η έκθεση πραγματεύεται το κενό πληροφοριών για τη ζωή του Τηλεμάχου, μέχρι την ενηλικίωσή του, προτείνοντας κάποιες εξεικονισμένες δράσεις.
Εκμεταλλεύεται δηλαδή ο καλλιτέχνης, εν είδει εικαστικού και φιλολογικού παιγνίου, το κενό αυτό συνδυάζοντας πραγματικότητες από τον κόσμο της Ιλιάδας και της Οδύσσειας σε έναν διάλογο, συνειδητό ή ασυνείδητο, παραλληλιών και διασυνδέσεων της πραγματικής και δύσκολης ζωής του πατέρα με την παιγνιώδη δραστηριότητα του γυιού.
Παρά τις αναφορές σε ένα απόμακρο παρελθόν ο καλλιτέχνης με τις εικαστικές του προτάσεις μας εισάγει σε έναν ιδιαίτερα οικείο κόσμο.
Σύμφωνα με τον ζωγράφο
“Τα παιχνίδια του Τηλεμάχου είναι εισαγωγή στις ενότητες που έχω εργαστεί σε σχέση με την Οδύσσεια, συνιστά δε μία προσωπική και πρωτογενή σύλληψη που δεν στηρίζεται σε αρχαίο κείμενο κι ούτε σε οποιαδήποτε άλλη παραφιλολογία σχετική με τον Επικό Κύκλο καθώς δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για τη ζωή του Τηλεμάχου, από τη βρεφική του ηλικία μέχρι την ενηλικίωσή του. Και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευρηματική σύλληψη που συνδέει πραγματικότητες, από τα Τρωικά και τα της Οδυσσείας, με την προσμονή του μικρού για την επιστροφή του πατέρα του,μετατρέποντας τις πραγματικότητες αυτές σε παιχνίδια στον μικρόκοσμο του.”
Στέφανος Ζαννής
‘Οπως σημειώνει η Λουϊζα Καραπιδάκη στο κείμενο που συνοδεύει την έκθεση
“Οι εικαστικές αναζητήσεις του Στέφανου Ζαννή για την Οδύσσεια ξεκίνησαν τὸ 1992 με αφορμή την ε ραψωδία στην τότε έκδοση του οίκου «στιγμή». Έναυσμα στάθηκε η πρόταση του Θ. Εξαρχόπουλου να εργαστεί εικαστικά κάποιο θέμα για την περίοδο 1992-1995. Η αιτία-υλικό για καύση υπήρχε, έστεκε όμως αδιόρατο για πολλά χρὀνια, δημιουργημένο από τα ακούσματα αφηγήσεων των παιδικών του χρόνων, από τις επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους ανά την Ελλάδα. Με την πρόταση αυτή η πρώτη του σκέψη ήταν η Οδύσσεια. και ενώ τα πρώτα δοκιμαστικά του δεν ήταν αυτό που εκείνος αναζητούσε, σιγά σιγά έπαιρναν μορφή σύμφωνα με το εικαστικό του όραμα.
Μετά από 32 χρόνια ο καλλιτέχνης μας εισάγει διά μέσῳ των παιχνιδιών του Τηλεμάχου στὶς παρουσιάσεις του της Οδύσσειας, που θα ακολουθήσουν, και συνιστούν μια μεταφορά του αρχαίου μύθου στο σήμερα, χωρίς αρχαιοπρεπείς εικόνες ή συμβολικές εικονογραφικές αναφορές και με όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικής του καλλιτεχνικής γραφής». “
Καθώς «Τα παιχνίδια του Τηλεμάχου» εντάσσονται στο πλαίσιο της αναζήτησης του πατέρα, κλείνει αυτή η ενότητα με το έργο «Φως θερμό! Φως ψυχρό!» που αναφέρεται στους στίχους 154 έως 167 της π ραψωδίας της Οδύσσειας και δίνει μορφή στις λίγες στιγμές πριν την αναγνώριση πατέρα και γυιού.
Κείμενο έκθεσης: Λουΐζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης, μέλος της AICA
Who is Who
Ο Στέφανος Ζαννής σπούδασε στην ΑΣΚΤ ζωγραφική, με καθηγητή τον Ηλία Δεκουλάκο και β΄πτυχίο χαρακτικής με τον Θανάση Εξαρχόπουλο. Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε ατομικές και ομαδικὲς εκθέσεις. Έχει εργαστεῖ σε αγιογραφήσεις ναών κυρίως στα διακοσμητικὰ θέματα και καταπιάνεται με την σχέση ζωγραφικής και κειμένου στην Οδύσσεια του Ομήρου από το 1992.
Στέφανος Ζαννής
Info
Διάρκεια έκθεσης “Τα παιχνίδια του Τηλεμάχου” Έως Σάββατο 8 Ιουνίου 2024
Η Sianti Gallery την Παρασκευή 14 Ιουνίου 2024 στις 20.00 εγκαινιάζει την ατομική έκθεση γλυπτικής του Κώστα Δικέφαλου με τίτλο «Γλυπτική στο Φως». Καθηγητής στο τμήμα Εικαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων μετά από 15 σχεδόν χρόνια επανέρχεται με μία έκθεση υπενθυμίζοντας ότι το φυσικό φως και η τέχνη βρίσκονται σε μία συνεχή αλληλεπίδραση. Ο Δικέφαλος ακολουθώντας το μοτίβο «το έργο ζει με το φως» καταρρίπτει τον μύθο ότι η γλυπτική αποκλείει κάθε συναισθηματισμό, εφόσον το φως είναι μορφή ενέργειας και πηγή ζωής.
Καταγράφοντας τις σκέψεις του Δικέφαλου « η γλυπτική είναι ένα μέσο έκφρασης και δημιουργίας, είναι το πάντρεμα της ύλης με την σκέψη και το συναίσθημα, μία γλώσσα επικοινωνίας ανάμεσα στον τεχνίτη-δεξιοτέχνη και στον θεατή. Αυτή είναι η Εικαστικη Γλώσσα, την οποία θα πρέπει να έχει καθαρά διαμορφωμένη το έργο και τα γλυπτικά μέσα που χρησιμοποιεί στην διαμόρφωση της συγκεκριμένης γλώσσας να είναι αποκρυσταλλωμένα. Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός γλύπτης έχει βαθιά γνώση της γλώσσας των σχημάτων και της σχέσης της με τα βαθύτερα νοήματα. Θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά, για το πώς αυτή η γλώσσα των σχημάτων επηρεάζεται από τις ιδιότητες και ιδιαιτερότητες των υλικών, από την συνομιλία των συγκεκριμένων υλικών με το φως, την σημασία της κλίμακας σε σχέση με το περιβάλλον και τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος και τέλος την παιδεία που κατέχει το κοινό του για την κατανόηση της εικαστικής γλώσσας».
Μάρμαρο Διονύσου,100 x 36 x16 εκ.
Λαξεύοντας το μάρμαρο με φως ο Δικέφαλος επαναπροσδιορίζει την έννοια της γλυπτικής με κύριες προϋποθέσεις την αρμονία, την ισορροπία και την οπτική συμμετρία. Επιδιώκει την απόδοση της καθαρής φόρμας και δημιουργεί βιόμορφες, γεωμετρικές ή αεροδυναμικές, εκμεταλλευόμενος την φύση των υλικών του. Οι συνθέσεις αυτές, άλλοτε συμπαγείς και άλλοτε με κενά σε καίρια σημεία, εκτείνονται κατακόρυφα ή οριζόντια και επιτρέπουν στο φως να διατρέξει τις επιφάνειες και να προβάλει τους όγκους, ενώ συχνά υποβάλλουν την εντύπωση μιας συνεχούς κίνησης.
Η αείμνηστη Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα έγραψε για τον αγαπημένο της μαθητή, που αφοσιώθηκε στον δύσκολο δρόμο της γλυπτικής και συνάμα οδηγήθηκε κοντά στα διδάγματα των μεγάλων δασκάλων: «Η σχέση αυτή για τον Δικέφαλο είναι ερωτική, είναι σχέση πάθους. Οι γλαφυρές μορφές που γεννιούνται από την σμίλη του, ανήκουν σ΄ έναν μοντέρνο κλασικισμό. Ο χώρος γύρω τους λειτουργεί ως όριο, αγκαλιάζει τη φόρμα χωρίς να την αφήνει να «διαχυθεί». Οι πλαστικές μορφές του Δικέφαλου αποκλείουν εκ προοιμίου την ασχήμια, την παραμόρφωση, τους εντυπωσιακούς αιφνιδιασμούς. Ο γλύπτης ερμηνεύει το φως όπως οι αρχαίοι ομότεχνοί του με ανάλαφρους αναπαλμούς που γράφουν τον βηματισμό του πάνω στην πλαστική επιφάνεια με αβρότητα ενώ, όπου απαιτεί η σύνθεση, μια βαθιά αυλακιά δημιουργεί την ένταση της σκιάς».
Και καταλήγει χαρακτηριστικά: «Ο Κώστας Δικέφαλος είναι ένας δημιουργός του καιρού μας που κατάφερε να διασώσει και να υπηρετήσει δυο αξίες που τελούν υπό εξαφάνιση: την εντιμότητα του τεχνίτη και το πάθος για την ωραία μορφή. Καρπός αυτής της ιερογαμίας είναι ένα έργο σύγχρονο, άρτιο από τεχνική άποψη και ευφρόσυνα ωραίο».
Μάρμαρο Πεντέλης, 12 x 73 x 10 εκ.
Εγκαίνια: Παρασκευή 14 Ιουνίου 2024, ώρα: 20.00 «Sianti Gallery»
(Βασ. Αλεξάνδρου 2, πίσω από Εθνική Πινακοθήκη) Διάρκεια Έκθεσης: Παρασκευή 14 Ιουνίου – Σάββατο 13 Ιουλίου 2024
Sianti Gallery
Βασ. Αλεξάνδρου 2 και Μιχαλακοπούλου, Αθήνα (Πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη) Τηλ: 210 7245432, 210 3648335 Email:[email protected]
Ο Διαγωνισμός «Χρυσές Μέλισσες», απευθύνεται σε όλους τους μόνιμους κάτοικους της Ελλάδας και του εξωτερικού, από ηλικίας οκτώ έως ενενήντα οκτώ ετών που ασχολούνται με το χώρο είτε επαγγελματικά είτε επιθυμούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα σε αυτόν. Οι συμμετέχοντες θα διαγωνιστούν σε δύο κατηγορίες: ενήλικες (18-98 ετών) με ελεύθερο θέμα και ανήλικοι (8-17 ετών) με θέμα «Περιβάλλον – Επικονίαση – Μέλισσα». Τα έργα θα αξιολογηθούν από την κριτική επιτροπή που απαρτίζεται από καταξιωμένους εκπροσώπους του συγγραφικού χώρου, οι οποίοι με τη μοναδική τους ματιά θα αναδείξουν το ταλέντο των συμμετεχόντων.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η διοργάνωση έχει προβλέψει μοναδικά έπαθλα για τους νικητές της κατηγορίας των ενηλίκων, συμπεριλαμβανομένης της ανάδειξης της συγγραφική τους προσπάθειας στους αναγνώστες. Στην κατηγορία των ανηλίκων, θα απονεμηθεί το Βραβείο “Χρυσό Μελισσάκι”, με το οποίο ο νικητής ή η νικήτρια θα επιβραβευτεί για το έργο του/της. Επιπλέον, πλούσια δώρα προβλέπονται για τους συμμετέχοντες που θα φτάσουν στη δεκάδα, με στόχο την αναγνώριση και την ενθάρρυνση της δημιουργικότητάς τους.
Οι Εκδόσεις Lebee μέσω του Διαγωνισμού προσφέρουν τη δυνατότητα σε ενδιαφερόμενους από την Ελλάδα και το εξωτερικό να αναδείξουν τη συγγραφική πένα και να αφυπνίσουν τη φαντασία τους, ανοίγοντάς τους το δρόμο προς τη συγγραφή.
Μέρος των εσόδων του Διαγωνισμού θα διατεθεί στο έργο του Οργανισμού «Μαζί για το Παιδί».
Who is Who
Οι Εκδόσεις Lebee, είναι ένας χώρος όπου οι ιστορίες ζωντανεύουν και αγγίζουν τις ψυχές των αναγνωστών. Μέσα από τη συνεργασία των Εκδόσεων Lebee με συγγραφείς, δημιουργείται ένας κόσμος γεμάτος συναισθήματα και νόημα. Στόχος τους είναι να εκδίδουν ποιοτικά βιβλία που ξεχωρίζουν και προσφέρουν κάτι μοναδικό στο κοινό.
Με την εμπειρία όλων των μελών, που απαρτίζουν τις Εκδόσεις Lebee, και με σεβασμό προς το όραμα κάθε συγγραφέα, παρέχουν τα κατάλληλα εργαλεία και την υποστήριξη που χρειάζεται ώστε νέοι ή καταξιωμένοι συγγραφείς να φέρουν τις ιστορίες τους στο φως. Από την πρώτη έκδοση μέχρι την προώθηση, οι Εκδόσεις Lebee διασφαλίζουν ότι κάθε βιβλίο φτάνει στα χέρια του κοινού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ελεάννα Μαρτίνου, Ανεμογεννήτριες, μελάνι σε χαρτί, 100cm 150cm, 2024
Η Γκαλερί Μπαταγιάννη παρουσιάζει την ενδέκατη ατομική έκθεση της Ελεάννας Μαρτίνου υπό τον τίτλο Μαρμαρυγή, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Νίκης Παπασπύρου. Στην έκθεση θα παρουσιαστούν έργα ζωγραφικά, κυανοτυπίες και ανάγλυφα γλυπτά σε μικρό μέγεθος που ανήκουν στην τελευταία ομώνυμη ενότητα δουλειάς της καλλιτέχνιδας. Η έκθεση θα διαρκέσει έως το Σάββατο 29 Ιουνίου, 2024.
Με αναφορές στο λαμπύρισμα του ήλιου ή του φεγγαριού στην επιφάνεια της θάλασσας, στην διαφάνεια του νερού, στο παιχνίδισμα του φωτός, στις εναλλαγές των χρωμάτων, στα ζώα και τα φυτά στην νέα σειρά έργων η Ελεάννα Μαρτίνου «συνεχίζει» την περιπλάνησή της στην φύση. Όπως στις «Αστικές Εντυπώσεις», στην προηγούμενη σειρά έργων της, είχε ως επίκεντρο το αστικό τοπίο και την παρατήρηση αυτού, τώρα πυρήνας της προσοχής της είναι η ίδια η φύση και τα φαινόμενά της, οι δομές και η ρυθμολογία που την διακρίνει. Οι κορμοί, τα κοχύλια, οι βράχοι, οι πέτρες γίνονται αντικείμενα μελέτης, καταγραφής και αποτύπωσης.
Ελεάννα Μαρτίνου, ‘Ασκηση Ισορροπίας, λάδι σε καμβά, 90εκ 180εκ, 2024
Σε αυτά τα έργα απουσιάζει η ανθρώπινη παρουσία και όταν ως εξαίρεση εμφανίζεται είναι μια μορφή πελώρια και απειλητική, υποδηλώνοντας την βαρβαρότητα, την ματαιοδοξία, την αλαζονεία και την απληστία της ανθρωπότητας στη σχέση της με τη φύση. Η Ελεάννα Μαρτίνου με γλαφυρότητα αποδίδει την μαγεία, την γαλήνη και το μεγαλείο της φύσης υποδεικνύοντας μέσα από τον απαράμιλλο πλούτο της, τη θεμελιώδη σημασία της. Θίγει συμβολικά το «ιστορικό» αδιέξοδο και παράδοξο της εποχής μας. Το γεγονός ότι ενώ γνωρίζουμε πώς η καταστροφή της φύσης οδηγεί στον αφανισμό μας, συνεχίζουμε ακάθεκτοι την πορεία μας προς το «κενό». Η ομορφιά στα έργα γίνεται ο καθρέπτης της «ασχήμιας» του κόσμου που εμείς φτιάξαμε.
Ελεάννα Μαρτίνου, Κόκκινη Μαρμαρυγή, ακουαρέλλα σε χαρτί, 10εκ 15εκ, 2024
Who is Who
Η Ελεάννα Μαρτίνου γεννήθηκε στην Αθήνα (1981). Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (2006) και ολοκλήρωσε το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών Αθήνας το 2009. Έχει κάνει κλασικές σπουδές πιάνου στο Ωδείο Αθηνών (1987-2003) και σεμινάρια ψυχοακουστικής και μουσικής τεχνολογίας στο τμήμα Μουσικών Σπουδών ΕΚΠΑ (2015-17). Έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Εκπονεί διδακτορική διατριβή στο τμήμα εικαστικών τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας (2018-). Διδάσκει εικαστικά σε ενηλίκους από το 2000. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αναλυτικά www.eleannamartinou.com
Ατομικές εκθέσεις: 2022 ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κηφισιά, Αθήνα | 2021 ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ, Mosaic, Culture & Creativity & γκαλερί Cube, Πάτρα |2021 ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ, γκαλερί Cube, Πάτρα | 2019 YΑΔΕΣ, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, Θησείο, Αθήνα | 2016 ΑΥΤΟΠΤΕΣ, Eleftheria Tseliou gallery, Αθήνα | 2015 ΣΧΕΣΗ/ΣΧΑΣΗ, κολλέγιο AΚΤΟ, διοργ. Eleftheria Tseliou Gallery, Αθήνα | 2014 ΠΡΟΣΩΠΟΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΕΣ, Κέντρο ελληνικής γλώσσας Λέξη-Λόγος, Αθήνα | 2013 12+1 ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΕΣ, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα | 2012 ΡΑΝΤΑΡ, Batagianni gallery, Αθήνα | 2010 OI ΠΟΛΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, Apotheke gallery, Λευκωσία | 2009 ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΡΑΝΕΖΙ ΣΤΟ ΜΑΤΡΙΞ, εργοστάσιο Κεσσανλής, ΑΣΚΤ, Απόφοιτοι ΜΕΤ 2009, Αθήνα
Ελεάννα Μαρτίνου, Λουλούδι στον Όλυμπο, ακουρέλα 10εκ 15εκ, 2024
Η genesis gallery και ο Γιώργος Τζάνερης παρουσιάζουν στον νέο τους χώρο στην οδό Ιπποκράτους 121 την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Μαρίνας Ψάλτη, με τίτλο “More than Silk”.
Η έκθεση που σηματοδοτεί τη συνεργασία του Γιώργου Τζάνερη με την καλλιτέχνιδα, εγκαινιάζεται την Πέμπτη 6 Ιουνίου, στις 8.00 το βράδυ.
Σε συνέχεια μιας μακρόχρονης πορείας στο θέατρο και στην τηλεόραση, στη διάρκεια της οποίας μας χάρισε εξαιρετικές ερμηνείες, η ηθοποιός αποκαλύπτει στο κοινό μια άλλη πτυχή του ταλέντου της: Αυτή της ζωγραφικής.
Η Μαρίνα Ψάλτη απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και μαθήτρια του Παναγιώτη Τέτση παράλληλα με την θεατρική της πορεία είχε και ένα ακόμα αγαπημένο μέσο έκφρασης και καλλιτεχνικής δημιουργίας: τη ζωγραφική, η οποία αποτελούσε για αυτήν πάντα σημείο αναφοράς και καταφύγιο.
Μαρίνα Ψάλτη
Στην έκθεση “More than silk” σε μια σειρά έργων μεγάλων διαστάσεων με την τεχνική της ζωγραφικής πάνω στο μετάξι η καλλιτέχνης οργανώνει μια προσωπική αφήγηση με φυσιολατρική διάθεση.
Εικονό – ποιώντας αναφορές στις ανατολικές λατρευτικές δοξασίες ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στην εναρμόνιση της ψυχής με τη φύση.
Στην πολύχρονη μελέτη που αφιέρωσε σε αυτή τη μορφή έκφρασης, η ζωγράφος έρχεται να μας παρασύρει σε μια διαδρομή ολοκληρωμένης και κατακτημένης ισορροπίας ανάμεσα στο χρώμα και το φως.
Μαρίνα Ψάλτη
Όπως σημειώνει ο Αντώνης Κωτίδης, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση
“Απλώνει τα υφάσματα στη σειρά, το ένα συνέχεια με το άλλο. Σιγά σιγά στρώνει, ιστορημένη σχεδόν χωρίς διακοπή, μια διαδρομή του μεταξιού. Πλόκαμοι από άνθη τυλίγονται γύρω από δράκοντες χρυσοπράσινους και πλέγματα από φρούτα από όπου ξεμυτίζουν παπαγάλοι και πουλιά πετούμενα και του βυθού πανίδα και χλωρίδα. Δεν έχει τέλος η οδός αυτού του μυστικού παραδεισένιου κήπου, η οδός Μαρίνας Ψάλτη.
Ζωγράφος; Ηθοποιός; Οι επιδόσεις της και στους δύο τομείς της τέχνης θα έδιναν λειψή εικόνα του χαρίσματος που διακρίνει την πορεία της αν χαρακτηριζόταν από τον έναν μόνο: επομένως, μόνον η δυσδαψίλευτη ιδιότητα του καλλιτέχνη είναι αυτή που περιγράφει τη Μαρίνα χωρίς να τη μειώνει. Ως ηθοποιός μεγάλου βεληνεκούς συνεχίζει την παράδοση των θρυλικών γυναικών του θεάτρου που καθήλωναν το κοινό με τη φυσική τους παρουσία, με το σώμα και με την κίνησή τους στη σκηνή. Αλλά πριν σπουδάσει θέατρο, είχε τελειώσει τη Σχολή Καλών Τεχνών, αγαπημένη μαθήτρια του Π.Τέτση, ζωγράφου από τους πιο σημαντικούς της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ως εικαστικός πρώτη φορά επιχειρεί ζωγραφική σε μετάξι με την τεχνική του μπατίκ και το αποτέλεσμα ελέγχεται σύμμετρο με την υψηλή στάθμη κάθε καλλιτεχνικής της προσπάθειας.
Το εκφραστικό περιεχόμενο συνθέσεων με την τεχνική του μπατίκ διαμορφώνεται όχι μόνο από τη μορφή των μοτίβων αλλά και από την υφή του υλικού βάσης. Η επιλογή του μεταξιού σε αυτόν το ρόλο ενδεχομένως επηρέασε την επιλογή της θεματικής: η Μαρίνα σχεδιάζει τα μοτίβα όλων των συνθέσεων αυτής της σειράς με αναφορές στη σινοϊαπωνική αισθητική. Δεν περιορίζει όμως τον εξωτικό τόνο τους μόνον στην εξωευρωπαϊκή περιοχή. Αντίθετα, τον εμπλουτίζει καλοσυγκερασμένα με αναφορές καταγωγικής σημασίας από την ιστορία της Δυτικής τέχνης από τον 15ο μέχρι τον 18ο αιώνα..
Μαρίνα Ψάλτη
Η ευφρόσυνη φυσιογνωμία των μοτίβων της δεν προσλαμβάνεται μονάχα μέσω της όρασης . Η δυσεύρετη, παλαιάς κοπής, μαεστρία της να αποδίδει το φυσικό όχι μόνο με το σχήμα αλλά και με την υφή της επιφάνειάς του, να αναπλάθει με την ακρίβεια σεισμογράφου τις παραμικρές διακυμάνσεις που διαγράφει ο βηματισμός του φωτός, η ισορροπία σχεδιαστικών και χρωματικών στοιχείων κατορθώνει να εμποτίζει τις συνθέσεις της με έναν χαρακτήρα συναισθησιακό για τον αντιληπτικό μας μηχανισμό: «ακούμε» τα πουλιά, «αναπνέουμε» τη μοσχοβολιά των λουλουδιών, ενώ τα πάντα διεγείρουν την αίσθηση της αφής, «μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου» καθώς τα βλέπεις.
Οι δεξιοτεχνικά τεχνουργημένες υφές κάθε μοτίβου της είναι αντάξιες της μεγάλης παράδοσης του Ντύρερ: νιώθεις ότι μετέχεις, ότι παίρνεις μέρος στην ευτοπικά πληθωρική τους παρουσία στο εικαστικό πεδίο. Έτσι σου φαίνεται φυσική η σύνοδος δύο αντιθετικών στοιχείων: του πραγματικού της φυσιοκρατικής απόδοσης με το φαντασιακό της θεματικής επιλογής . Οι δράκοντες που λούζονται σ’ αυτό το περιβάλλον, η συνομιλία των πουλιών, η σιωπή του βυθού, το μεγαλόπρεπο παγώνι, τα ψάρια, τα πουλιά, οι πεταλούδες- όλα μαζί μοιάζουν φυσικά και οικεία όπως στα όνειρα όπου τίποτε δεν είναι ανοίκειο.
Η σύγχρονη τέχνη έχει τέτοια φαινόμενα αναβίωσης της φαντασιακής θεματικής που δεν έχει τίποτε το φανταστικό ως αφήγηση αλλά δίνει στο ευχερώς αναγνωρίσιμο μοτίβο (άνθος, φύλλο, καρπό, πουλί, ψάρι) μέσα από τον έντονα ρεαλιστικό τονισμό της αναπαράστασής του μια φυσιογνωμία υπερβατική, αποπνευματωμένη και ανάερη, μυθοποιώντας το. Δεν διστάζει η Μαρίνα Ψάλτη να συναρμόσει τον εξωτισμό μιας τέχνης άλλων πολιτισμών, όπως ο σινοϊαπωνικός, με ελεύθερη και ελευθέρια επιλογή και από την ιστορία του δικού της πολιτισμικού παραδείγματος, όπως τον πολύβουο πληθωρισμό του ιταλικού μπαρόκ με την πλούσια, αλλά και, συνάμα, παραμυθένια ρεαλιστική, αφηγηματικότητα της φλαμανδικής Αναγέννησης.
Μαρίνα Ψάλτη
Οι συνθέσεις της Μαρίνας Ψάλτη διαχειρίζονται την εικαστική αφήγηση με τη γλώσσα της εποχής μας: αναπτύσσονται σε ένα πλαίσιο μεταμοντερνικής διαλεκτικής (ρεαλιστικού-φαντασιακού) που κάποιοι θεωρητικοί της τέχνης και της λογοτεχνίας ονομάζουν μαγικό ρεαλισμό. Είναι μια όψη της σύγχρονης ζωγραφικής που δείγματά της εμφανίστηκαν σποραδικά σχεδόν σε όλο τον 20όο αιώνα και συνεχίζουν να αναδείχνουν τον πλούτο των πραγμάτων με τους όρους της νεωτερικής κοσμοαντίληψης. Όρους που κάθε καλλιτέχνης ξεχωριστά κρυσταλλώνει σε κώδικες του δικού του υποκειμενικού βλέμματος, του μόνου, πλέον, αποδεκτού κανόνα που νομιμοποιεί την καλλιτεχνική του έκφραση”.
H Μαρίνα Ψάλτη
Who is Who
H Μαρίνα Ψάλτη γεννήθηκε στην Αθήνα.
1982 – 87 Σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, ζωγραφική με καθηγητές τους Δ. Μυταρά και τον Π. Τέτση. Σκηνογραφία και ενδυματολογία με τον Βασίλη Βασιλειάδη. Ιστορία της τέχνης με καθηγήτρια την Μ. Λαμπράκη – Πλάκα Ιστορία της Αρχιτεκτονικής και ρυθμολογίας με καθηγητές τον Ι. Καρατζόγλου και Σ. Κονταράτο. Εισαγωγή στην Αισθητική της θεωρίας της Τέχνης και Φιλοσοφίας με καθηγητή Π. Χριστοδουλίδη. Παιδαγωγική και ψυχολογία με καθηγητή τον Δανασή – Αφεντάκη.
1989 – 91 Σπούδασε υποκριτική στην Δραματική Σχολή Αθηνών με καθηγητές την Ελένη Χατζηαργύρη την Τιτίκα Νικηφοράκη, Ελένη Μενεδάκη, Γ. Θεοδοσιάδης.
Εργάζεται ως ηθοποιός τα τελευταία 35 χρόνια και έχει συνεργαστεί στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο με Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες, σε έργα κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Δίδαξε υποκριτική στην Δραματική Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη.
Έχει γράψει ένα παιδικό βιβλίο και έχει εικονογραφήσει 4 παιδικά βιβλία των εκδόσεων Ελληνικά Γράμματα. Επίσης εικονογράφησε το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη «Σαν παραμύθι… σαν Ιστορία».
Θα βρείτε τον Ηλεκτρονικό κατάλογο της έκθεσης εδώ.
Info
Διάρκεια έκθεσης Πέμπτη 6 έως Σάββατο 22 Ιουνίου 2024
Το Ίδρυμα Γ. & Α. Μαμιδάκη παρουσιάζει το Σάββατο 15 Ιουνίου 2024 στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης τα τρία έργα που έλαβαν το Βραβείο Τέχνης 2024. Πρόκειται για το Τοπίο σε Κίνηση της Ειρήνης Μίγα, το TheResilientThread της Κατερίνας Νάκου και το LongWaves του Στρατή Ταυλαρίδη.
Παράλληλα, εκτός από τα βραβευμένα έργα, θα παρουσιαστεί και το έργο SixBreathsperMinute της Μαρίας Λουίζου, το οποίο θα βρίσκεται σε μόνιμη έκθεση στο Minos Palace.
Ειρήνη Μίγα
Το Τοπίο σε Κίνηση της Ειρήνης Μίγα είναι ένα έργο τέχνης που ανταποκρίνεται στο χώρο (site-responsive) και συνδυάζει ζωγραφικά και γλυπτικά στοιχεία, απεικονίζοντας ένα διαρκώς εξελισσόμενο τοπίο. Εμπνευσμένο από το στροβιλισμό ενός φύλλου στον αέρα, εφιστά την προσοχή μας στην απειλούμενη και σπάνια χλωρίδα της Κρήτης, ενθαρρύνοντας τη συλλογική ευαισθητοποίηση για τη διάσωσή της.
Κατερίνα Νάκου
Το TheResilientThread της Κατερίνας Νάκου αποτελείται από μεγάλης κλίμακας συνθέσεις υφασμένες στον αργαλειό, οι οποίες αναδιαμορφώνουν το ρόλο των διακοσμητικών στοιχείων της τέχνης “passementerie”, μιας υπό εξαφάνιση τέχνης που παραδοσιακά διακοσμούσε τα περιθώρια και τώρα γίνεται το κεντρικό στοιχείο μιας αφήγησης.
Όπως λέει η Κ. Νάκου: «Το έργο είναι συμβολικό και αποτελεί για μένα μια καλλιτεχνική πρόκληση, όχι μόνο λόγω της μεγάλης κλίμακας, αλλά και λόγω της πολυπλοκότητας των χειροποίητων υφαντών συνθέσεων και αλληλοεπιδρώντων νημάτων που περιπλέκονται με στόχο να αναδείξουν την ποικιλομορφία της τέχνης ‘passementerie’. Με γνώμονα τη θεματική της φροντίδας, αυτή η τέχνη που συμβολίζει τα περιθώρια σε διάφορα εννοιολογικά επίπεδα, τοποθετείται στο επίκεντρο και διεκδικεί την προσοχή μας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για μια πιο συμπεριληπτική προσέγγιση στον κόσμο μας. Η υλοποίηση της πρότασης ήταν μια διαδικασία απαιτητική, αλλά ταυτόχρονα πολύ ιδιαίτερη και δημιουργική και νιώθω μεγάλη τιμή που μου δόθηκε η ευκαιρία και η στήριξη για να την πραγματοποιήσω».
Στρατής Ταυλαρίδης
Το Long Waves του Στρατή Ταυλαρίδη είναι μια εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας – 30 μέτρων – από διάτρητο χειροποίητο χαρτί με την τεχνική του paper cut που ανακλά στη μνήμη μας τη μορφή και την κίνηση της θάλασσας, αλλά παράλληλα λειτουργεί και ως σύμβολο μίας νέας εποχής, παρομοιάζοντάς την με εικόνες από δίχτυα ψαρέματος. Στόχος είναι η αφύπνιση του κοινού για την επιτακτική σημασία της φροντίδας των θαλασσών.
Όπως λέει ο καλλιτέχνης: «Θέλω να στρέψω το βλέμμα σε κάτι που έχουμε παύσει να παρατηρούμε, το οποίο, εξαιτίας του τρόπου ζωής μας, περνά πλέον απαρατήρητο. Είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της καταστροφικής πορείας που συμβαίνει τώρα και μας δίνεται η δυνατότητα να το ανατρέψουμε. Τους τελευταίους μήνες εργάζομαι καθημερινά με αφοσίωση πάνω στη δημιουργία της εγκατάστασης. Το βραβείο και η υποστήριξη του Ιδρύματος μου έδωσαν τη δυνατότητα να μπορέσω να ερευνήσω και να ανοίξω έναν νέο κύκλο εργασίας σε μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις, όπου ο θεατής θα έχει τη δυνατότητα να περιπλανηθεί μέσα στο ίδιο το έργο. Μέσα από αυτήν τη δημιουργική διαδικασία κατάφερα να συναντήσω ανθρώπους που αγκάλιασαν την ιδέα μου και με βοήθησαν στην υλοποίησή της».
Στρατής Ταυλαρίδης
Πέρα από την παρουσίαση των έργων που έλαβαν το Βραβείο Τέχνης 2024, το Ίδρυμα Γ.& Α. Μαμιδάκη με μεγάλη χαρά παρουσιάζει στο κοινό το νέο έργο της συλλογής του, SixBreathsperMinute της Μαρίας Λουίζου. Τρία εντυπωσιακά πήλινα δοχεία ανθρώπινων διαστάσεων συμβολίζουν τον ασφαλή χώρο, το χώρο συμβίωσης με το σώμα μας και έκφρασης της φωνής μας και φιλοξενούν μια φωνητική περφόρμανς σε ένα είδος διαμαρτυρίας για τη φωνή των θυμάτων βίας που δεν ακούστηκε.
Παράλληλα, το έργο διερευνά την εξέλιξη της κεραμικής τέχνης χρησιμοποιώντας παραδείγματα παραδοσιακής αγγειοπλαστικής σε μια νέα εποχή διατομεακής τέχνης. O σχεδιασμός ξεκίνησε το 2020 στην Πελοπόννησο και ολοκλήρωσε το ταξίδι του στο χωριό Θραψανό στην Κρήτη, το παλαιότερο σημείο γνώσης και παραγωγής χειροποίητων αγγείων. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 2021 στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, υποστηρίχθηκε από την Terraneo και το ΥΠΠΟΑ, ενώ μέρος του πραγματοποιήθηκε μετά από ανάθεση του Ιδρύματος Ωνάση το 2023 για την έκθεση Plásmata II: Ioannina.
Who is Who
Ειρήνη Μίγα
Ειρήνη Μίγα
Η Ειρήνη Μίγα σπούδασε εικαστικά στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, απέκτησε πτυχίο BFA από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και μεταπτυχιακό MFA στις Εικαστικές Τέχνες από το Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Η πρακτική της περιλαμβάνει γλυπτική, εγκαταστάσεις, έννοιες σχεδίου, κειμένου και επιτελεστικότητας. Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: Reflections, στο Atlanta Contemporary Museum, Away in Another Way of Saying Here, στην Essex Flowers Gallery, στη Νέα Υόρκη, An Interval στο Flyweight Projects στη Νέα Υόρκη, και ομαδικές εκθέσεις όπως η Fountainhead Biennial II: Last Days of a House, σε επιμέλεια Omar López-Chahoud, Emerson Dorsch Gallery, Μαϊάμι, Outraged by Pleasure, σε επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου, κτίριο “Nobel”, Χαλάνδρι, Αθήνα, A Scattering of Salts, σε επιμέλεια Πάνου Γιαννικόπουλου, ACG Art Gallery, Αθήνα, Tomorrow’s Dream, στο Neuer Essener Kunstverein στην Έσση, Scraggly Beard Grandpa, στην γκαλερί Capsule Shanghai, στην Κίνα.
Η Μίγα έχει συμμετάσχει σε διεθνώς αναγνωρισμένα προγράμματα Art Residency όπως: Skowhegan School of Painting and Sculpture, Workspace του Lower Manhattan Cultural Council (LMCC) στη Νέα Υόρκη, Open Sessions στο The Drawing Center στη Νέα Υόρκη, το Fountainhead Residency στο Μαϊάμι, το Bemis Center for Contemporary Arts, το Watermill Center και άλλα. Έργα της βρίσκονται σε διεθνείς συλλογές τέχνης, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Φρανκφούρτη και στη Συλλογή Δάκη Ιωάννου- Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα.
Κατερίνα Νάκου
Κατερίνα Νάκου
Η Κατερίνα Νάκου έχει σπουδάσει Φιλοσοφία και Ιστορία της Τέχνης στο Eberhard Karls University Τübingen και Textile Design στο Reutlingen University (Γερμανία), όπου και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Design & Fine Art Conception. Έχει ειδικευτεί ως Textile Developer στην υφαντική Jacquard στο Textiel Museum – Textiel Lab (Ολλανδία). Έχει βραβευτεί με το Grand Prize του IDEEC 2023 (International Design Education Expo and Conference) στο Chuncheon (Κορέα) και έργα της έχουν εκτεθεί σε γκαλερί, μουσεία και ινστιτούτα στη Γερμανία και στην Κορέα. Είναι υπότροφος προγραμμάτων τέχνης και design στο Kunstmuseum Stuttgart (2023) και στο Πανεπιστήμιο της Girona (2024) και resident fellow στο TekstilLab, Bergen – Νορβηγία (2023) και στο European Textile Network & Textile Centre Haslach – Αυστρία (2024).
Στρατής Ταυλαρίδης
Στρατής Ταυλαρίδης
Ο Στρατής Ταυλαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1990 και είναι απόφοιτος της Σχολής Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του papercut δημιουργεί διάτρητα έργα τέχνης και εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, αποτελούμενες από χειροποίητα χαρτιά λίγων γραμμαρίων, τα οποία κόβει με χειρουργικό νυστέρι. Έχει εκθέσει ατομικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην “Izmir Mediterranean Biennal” το 2023 και στη “15th Biennale de la Mediterranée” το 2011.
Έχει βραβευτεί σε ελληνικούς και ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς με το βραβείο τέχνης του Ιδρύματος G. & A. Mamidakis Foundation (2024), στο «Πάμε Απέναντι»-Άρσις (2012) και στο Hulda Festival (2011) κ.;a. Συμμετείχε στις: Art Fair ”Tom of Finland Art & Culture Fail” (2023), “Rome International Art Fair” (2021), “London Art Fair” (2015), “Art Athina” (2014). Έχει εκθέσει ομαδικά σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Σερβία, Τουρκία και Ελλάδα. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Μαρία Λουίζου
Η Μαρία Λουίζου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το σύνολο της δουλειάς της αποτελείται από γλυπτικές εγκαταστάσεις, μέσα στις οποίες φιλοξενούνται φωνητικές συνθέσεις που δημιουργεί η ίδια. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και θεωρία σύνθεσης κλασικής & ηλεκτρονικής μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. To 2020 απέσπασε το βραβείο ARΤWORKS, και η έρευνά της «Σωματικότητα στη σύγχρονη γλυπτική, φωνητική, και ελληνική παράδοση» επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟ. Το 2019 η δουλειά της παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη, στην ετήσια έκθεση «Tabula Rasa» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Robert Wilson, καθώς και στο Πεκίνο, όπου απέσπασε το βραβείο «China Taiyuan International YouthMetal Sculpture Creations 2018». Η δουλειά της έχει επίσης παρουσιαστεί στο πλαίσιο της έκθεσης «Θεωρήματα» στο ΕΜΣΤ, ενώ η συμμετοχή της στο Watermill Center Summer Residency χρηματοδοτήθηκε από δωρεές των συλλεκτών Cornelia Long και Franz Wassmer.
Η πρώτη της ατομική έκθεση «22°C» πραγματοποιήθηκε στην γκαλερί Sinestetica (Ρώμη, 2019), ενώ η δεύτερη ατομική της έκθεση «Six Breaths per Minute» στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα το 2021. Παρουσίασε επίσης ένα συλλογικό έργο σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Columbia και την ομάδα Victoria Square Project ως Αrtist in Residency το 2021. Το 2022 συμμετείχε σε προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών στο The Watermill Center, στο Atelier des Arques και στο Delfina Foundation. Το 2023 συμμετείχε στην έκθεση Plásmata II: Ioannina, καθώς και στην Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα της Ευρώπης Τιμισοάρα, ενώ εγκαινίασε το δικό της καλλιτεχνικό residency στη Λέρο με τίτλο Politics of border waters and the unwanted body.
Ειρήνη Μίγα
Λίγα λόγια για το θεσμό του Βραβείου Τέχνης
Από το 2019 που ξεκίνησε, ο θεσμός του Βραβείου Τέχνης υποστηρίζει σύγχρονους δημιουργούς προσφέροντάς τους την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα νέο έργο τέχνης που θα αποτελέσει μέρος της συλλογής του Ιδρύματος, ανοικτής προς το κοινό και θα ενταχθεί σε μια σημαντική πολιτιστική κληρονομιά.
Το κάλεσμα για το βραβείο απευθύνθηκε σε δημιουργούς απ’ όλον τον κόσμο και ξεχώρισαν οι προτάσεις των τριών καλλιτεχνών που λαμβάνουν ισότιμα βραβεία. Μετά την παρουσίαση του Ιουνίου, τα έργα θα παραμείνουν σε μόνιμη έκθεση στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης και θα ενταχθούν στη συλλογή τέχνης του Ιδρύματος, η οποία συγκεντρώνει πάνω από 70 πρωτότυπα, site-specific έργα σημαντικών Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών, μεταξύ αυτών Magdalena Abakanowicz, Lynda Benglis, Cecilia Campos, Κώστα Βαρώτσου, Μαρίας Λοϊζίδου, Ρένας Παπασπύρου, Άγγελου Σκούρτη, Κώστα Ιωαννίδη, Νίκου Αλεξίου, Γιώργου Λάππα, Νίκου Κεσσανλή, Γιώργου Γυπαράκη και πολλών άλλων.
Το φετινό κάλεσμα αφορούσε προτάσεις έργων μεγάλων διαστάσεων, σχεδιασμένα να αποτελούν σημεία αναφοράς στο χώρο έκθεσής τους, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη θεματική της Φροντίδας (Care) που διέπει και τα προγράμματα ερευνητικής φιλοξενίας /Residencies, καθώς και τα ανοικτά σεμινάρια του Ιδρύματος. Οι προτάσεις που βραβεύθηκαν, ξεχώρισαν για την πρωτοτυπία τους, την καινοτομία, τη σύνδεση με τη θεματική και τη δημιουργικότητά τους.
Προηγούμενοι νικητές/ριες του βραβείου ήταν οι Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος και Γιώργος Ρυμενίδης για το έργο Come with the Wind (2019), οι Ισμήνη King και Ιλεάνα Αρναούτου για το έργο Tender Shell Geophilia (2022), ενώ το 2023 βραβεύτηκαν οι Μάρω Φασουλή για το Nomadic Murals, Αλέξανδρος Λάιος για το Day και Ami Yamasaki για το Whispers travel and whisper to you again.
Η Κατερίνα Νάκου
Η Επιτροπή Αξιολόγησης του Βραβείου Τέχνης 2024 απαρτίστηκε από τους/τις
Roy Lichtenstein "Brushstroke" (1965), 58,4 x 73,6 cm.
Η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει με χαρά την πρωτοποριακή έκθεση “Wow Pow! Bam! Κόμικ και Ζωγραφική, Μια συνάντηση στα Τέλη του 20ού Αιώνα”, η οποία διερευνά τη διαρκή επιρροή των Κόμικς πάνω στο σώμα της σύγχρονης Ζωγραφικής.
Βασισμένη σε ιδέα του εικαστικού και δημιουργού κόμικ Σπύρου Βερύκιου και σε συν επιμέλεια με τον ιστορικό τέχνης Θανάση Μουτσόπουλο, η έκθεση στοχεύει στο να αναδείξει τους τρόπους με τους οποίους οι σύγχρονοι εικαστικοί αντλούν έμπνευση από τις οπτικές και τις αφηγηματικές συμβάσεις των κόμικς, ξεπερνώντας τα όρια των παραδοσιακών καλλιτεχνικών πρακτικών και αντιπαραθετικών εννοιών, όπως χαμηλή και υψηλή τέχνη.
Χρήστος Μαυροδής “Smoking Trainee”, Ιnk On Paper, 25 x 25 cm.
Η έκθεση εστιάζει σε δύο κύριες παράλληλες εξελίξεις στην τέχνη στα τέλη του 20ού αιώνα, που σηματοδότησαν τον ορισμό νέων αισθητικών προσεγγίσεων διευρύνοντας τα όρια της τέχνης αλλά και της αφήγησης, ανοίγοντας νέες προοπτικές για την εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης. Από τη μία πλευρά, καλλιτέχνες όπως ο Roy Lichtenstein, o Philip Guston και ο Andy Warhol ενσωματώνουν στα έργα τους στοιχεία από τη λαϊκή κουλτούρα και από την άλλη, νέοι δημιουργοί κόμικς όπως ο Art Spiegelman συνδυάζουν έννοιες και τεχνικές από τη σύγχρονη τέχνη, συμβάλλοντας στη δημιουργία νέων καλλιτεχνικών κατηγοριών.
Ο Θανάσης Μουτσόπουλος στο εισαγωγικό κείμενο της έκθεσης γράφει χαρακτηριστικά:
«Από τη δεκαετία του ’60, δύο παράλληλες διαδικασίες αλληλεπίδρασης θα αλλάξουν την τέχνη για πάντα. Από τη μία, ζωγράφοι θα εντάξουν όλο και πιο δραστικά στοιχεία από τη μαζική κουλτούρα και ιδιαίτερα από τα κόμικς στη δουλειά τους, και από την άλλη, μια καινούργια γενιά σχεδιαστών κόμικς θα εισαγάγει στοιχεία από τη Μοντέρνα Τέχνη και τις σπουδές τους σε Σχολές Καλών Τεχνών στις σχεδιασμένες ιστορίες τους. Αυτά τα γεγονότα θα συμβούν και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των υποκατηγοριών της Pop Art και τη μετάβαση από τα Underground Comix στο σύγχρονο Graphic Novel».
Κ. Παπαμιχαλόπουλος “Δεύτερη σπουδή για κεφαλή Κολοσσού” (2024), 70 x 50 cm. Αυγοτέμπερα & Φύλλο Χρυσού σε Ξύλο
Σε ένα ανάλογο πλαίσιο, η δεκαετία του ’80 αποτέλεσε ένα σημαντικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, με μια νέα γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών να συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη δημιουργική ανταλλαγή. Η περίοδος σηματοδότησε την άνθηση των ελληνικών περιοδικών κόμικς, όπως η “Βαβέλ”, το “Παρά Πέντε”, καθώς και την έκδοση αναρίθμητων φανζίν, φθηνών αυτοεκδόσεων σε χαρτί φωτοτυπίας, οι οποίες κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι. Τα συγκεκριμένα περιοδικά έγιναν πλατφόρμες για νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες να εξερευνήσουν νέες ιδέες και νέους τρόπους έκφρασης συνδυάζοντας στοιχεία από τη λαϊκή κουλτούρα των κόμικς, τη γραφιστική με παραδοσιακές εικαστικές τεχνικές. Μέσα από τις σελίδες των περιοδικών αυτών, καλλιτέχνες όπως ο Διαμαντής Αιδίνης, ο Σπύρος Βερύκιος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, που συμμετέχουν και στην έκθεση, είχαν τη δυνατότητα να αναδείξουν νέες αισθητικές προσεγγίσεις, προσφέροντας έτσι ένα πλούσιο φάσμα εναλλακτικών προτάσεων για το τι μπορεί να είναι η ζωγραφική και το κόμικ στο κοινό.
Η έκθεση “Wow! Pow! Bam! Κόμικ και Ζωγραφική, Μια συνάντηση στα Τέλη του 20ού Αιώνα” επιχειρεί να παρουσιάσει για πρώτη φορά στη χώρα μας την ιστορική και φαινομενικά ασύμβατη σχέση των δύο μέσων. Βασικό ερώτημα στο επίκεντρό της, όπως επισημαίνει ο Θανάσης Μουτσόπουλος, «είναι μέχρι ποιο βαθμό μπορούν τα κόμικς να ανοιχτούν στις περιοχές των εικαστικών, ιδιαίτερα της ζωγραφικής, αναβιώνοντας τις κατακτήσεις των αναζητήσεων του 20ου αιώνα, π.χ. του Εξπρεσιονισμού, του Κυβισμού, της Αφαίρεσης, χωρίς να αναστείλουν εντελώς τη λειτουργία της αφήγησης». Σε ποιο βαθμό τα κόμικς μπορούν να ανοίξουν νέες δυνατότητες σε άλλα καλλιτεχνικά πεδία, διατηρώντας παράλληλα τη δυναμική τους και την αφηγηματική τους λειτουργία;
Steve Gianakos “Puss purr” (2010), Laser print on paper, 28 x 22 cm.
Αγκαλιάζοντας το κόμικ οι σύγχρονοι εικαστικοί διευρύνουν τα όρια του μέσου τους, δημιουργώντας συναρπαστικά έργα, που είναι αστεία, διανοητικά διεγερτικά, βαθιά προσωπικά και σύγχρονα. Μέσα από την ευρηματική χρήση της αισθητικής των κόμικς, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες επαναπροσδιορίζουν τις δυνατότητες της ζωγραφικής, δημιουργώντας ένα νέο οπτικό λεξικό που είναι τόσο γοητευτικό όσο και προκλητικό.
Στην έκθεση θα παρουσιαστούν έργα ιστορικής σημασίας που εκτίθενται για πρώτη φορά στο κοινό.
Θα παρουσιαστούν έργα των:
Διαμαντή Αϊδίνη, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Σπύρου Βερύκιου, Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου, Steve Giannakos, Keith Haring, Κωνσταντίνου Λιανού, Steven C. Harvey, Χρήστου Μαυροδή, Hergé, Χρίστου Μιχαηλίδη, Roy Lichtenstein, Εμμανουήλ Μπιτσάκη, Havier Mayoral, Μποστ, Raymond Pettibon
Ιδέα έκθεσης και επιμέλεια του εικαστικού και δημιουργού κόμικ Σπύρου Βερύκιου.
Κείμενο έκθεσης του ιστορικού τέχνης Θανάση Μουτσόπουλου.
Οργάνωση/Παραγωγή έκθεσης Γκαλερί Ζουμπουλάκη (Δάφνη Ζουμπουλάκη/Αναστασία Πρωτοπαπά/Νίκη Παπακωνσταντινοπούλου/Μιχάλης Χωριανόπουλος)
Ευχαριστούμε θερμά για την συνεργασία το DESTE Foundation for Contemporary Art, τον Φωκίωνα Ποταμιάνο, την Can Christina Androulidaki Gallery και την Citronne Gallery.
Σπύρος Βερύκιος “Καπέλο από Νερό” (2003), λάδι σε χαρτί, 38,5 x 52,5 cm.
Εγκαίνια: Πέμπτη, 6 Ιουνίου 2024, 18.00 – 21.00 Διάρκεια: 6 Ιουνίου – 20 Ιουλίου 2024
Διάρκεια έκθεσης: 6 Ιουνίου – 20 Ιουλίου 2024
Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20 Ώρες λειτουργίας: Τρ., Πέμ. & Παρ. 11.00 -20.00
Τετ. & Σάβ. 11.00 –15.00
Κυριακή & Δευτέρα κλειστά
Ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι / Amedeo Clemente Modigliani (Modi) γεννήθηκε το 1884 στο Λιβόρνο της Τοσκάνης από αστούς γονείς Σεφαρδίτες Ιουδαίους. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της Εουτζένια και του Φλαμίνιο Μοντιλιάνι. Η γέννηση του έγινε την χρονιά της χρεοκοπίας της οικογενειακής επιχείρησης ξυλείας και κάρβουνου. Η μητέρα του που καταγόταν από εύπορη οικογένεια της Μασσαλίας άρχισε τότε να εργάζεται ως μεταφράστρια, κριτικός λογοτεχνίας και δασκάλα. Η υγεία του Μοντιλιάνι ήταν εύθραυστη από τα παιδικά του χρόνια που είχε αρρωστήσει από φυματίωση. Από νωρίς όμως γνώρισε τον κόσμο της τέχνης και αποφάσισε να γίνει ζωγράφος.
Το 1901 γράφτηκε στην Σχολή Μελέτης Γυμνού της Φλωρεντίας. Συνέχισε τα μαθήματα ζωγραφικής στην Σχολή Καλών Τεχνών της Βενετίας, όπου εμβάθυνε στην ιστορία της τέχνης. Εκεί μάλλον άρχισε η σχέση του με τα ναρκωτικά, των οποίων έκανε χρήση μέχρι τον θάνατό του. Όπως όλοι οι φιλόδοξοι καλλιτέχνες της εποχής του είχε επιθυμία να ζήσει στο Παρίσι. Τελικά το 1905 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εκείνη την εποχή η Μονμάρτη ήταν ήδη η συνοικία του Παρισιού που αποτελούσε το επίκεντρο της avantgarde. Εγκαταστάθηκε στο Le Bateau-Lavoir, ένα κοινόβιο για τους καλλιτέχνες.
Αμεντέο Μοντιλιάνι, η Ελβίρα με μαύρα, 1917-18
Επηρεάστηκε αρχικά από τα έργα του Τουλούζ Λοτρέκ, έως ότου οι θεωρίες και τα έργα του Πωλ Σεζάν άλλαξαν πολλές από τις απόψεις του και ανέπτυξε το δικό του ιδιαίτερο ύφος. Ζωγράφιζε τα έργα του σε σύντομο χρόνο και ποτέ δεν τα επεξεργαζόταν ξανά. Στο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Μονμάρτης έζησε ο Μοντιλιάνι για περίπου τρία χρόνια, προσθέτοντας στις καταχρήσεις και αυτή του αλκοόλ. Οι ηδονιστικές του τάσεις ικανοποιούνταν με γυναίκες του αγοραίου έρωτα.
Στα 26 του ερωτεύτηκε την Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, η οποία ήταν 21 χρονών και είχε πρόσφατα παντρευτεί. Ο θυελλώδης έρωτάς τους διήρκεσε περίπου ένα χρόνο, καθώς τα βίαια ξεσπάσματα του Μοντιλιάνι την οδήγησαν να επιστρέψει στον σύζυγό της. Ο Μοντιλιάνι, ζώντας μέσα στην απόγνωση, έφτανε στα άκρα όσον αφορά τους εθισμούς και τις ποικίλες καταχρήσεις. Παράλληλα σύναψε φιλικές σχέσεις με τον ποιητή, τεχνοκριτικό Γκιγιώμ Απολλιναίρ, τους ζωγράφους Χαΐμ Σουτίν, Αντρέ Ντερέν, Μορίς Ουτριλό και άλλους σημαντικούς. Ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους ήταν ο Πάμπλο Πικάσο, τον οποίο συγχρόνως θαύμαζε, αλλά και αποστρεφόταν. Σε αντίθεση ο Πικάσο δήλωνε πάντοτε γοητευμένος από το έργο του νεαρού Ιταλού, στο οποίο αποτύπωνε με αφαιρετικό τρόπο την ομορφιά της Αναγεννησιακής τέχνης με ένα τεχνοτροπικά αυθεντικό, μοντέρνο στιλ.
Αμεντέο Μοντιλιάνι, Κορίτσι με μπλε, 1918
Η εγκατάσταση του Modi στο Μονπαρνάς συνοδεύτηκε από την γνωριμία και σχέση του με τον κορυφαίο Ρουμάνο γλύπτη Κονσταντίν Μπρανκούζι. Στο εργαστήριο του Μπρανκούζι και με την καθοδήγηση του, ο Μοντιλιάνι αφοσιώθηκε στη γλυπτική με αναφορές σε πριμιτίφ τοτεμικές φόρμες. Σώζονται ελάχιστα από αυτά τα έργα, τα οποία αν και εξαιρετικά, κατάστρεψε ο ίδιος. Παρόλο που μια σειρά γλυπτών του εκτέθηκε στο «Φθινωπορινό Σαλόνι» του 1912, εγκατέλειψε ξαφνικά την γλυπτική και στράφηκε αποκλειστικά στην ζωγραφική από το 1915 και μετά. Ο Μοντιλιάνι έκανε επίσης πολλά ζωγραφικά σχέδια. Με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζε την απαραίτητη καθημερινή ποσότητα αλκοόλ. Όπως γνώριζε ο φιλικός κύκλος του έμπαινε σε ένα καφέ κρατώντας χαρτί και μολύβι, σχεδίαζε επιτόπου και τα αντάλλασσε με μερικά ποτήρια κρασί.
Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μοντιλιάνι προσπάθησε να καταταγεί στον στρατό αλλά δεν στρατεύθηκε τελικά εξαιτίας της επιβαρυμένης υγείας του. Τα δύσκολα αυτά χρόνια και κύρια με την βοήθεια του Λέοπολντ Ζμπορόφσκι, ενός εμπόρου τέχνης, έγιναν από τις συνθήκες τα πιο δημιουργικά για τον καλλιτέχνη. Στο διάστημα από το 1915 έως το 1920, ο Μοντιλιάνι ζωγράφισε πάνω από τριακόσιους πίνακες.
Το 1917 στην γκαλερί Berthe Weill έγιναν τα εγκαίνια της πρώτης και τελικά μοναδικής όσο ζούσε ατομικής έκθεσης των έργων του. Τις αίθουσες της γκαλερί κοσμούσαν γυμνά μεγάλου μεγέθους κι ένα από αυτά τοποθετήθηκε στη βιτρίνα. Η έκθεση έλαβε μεγάλη δημοσιότητα και προκλήθηκε κοσμοσυρροή. Όμως λόγω του σκανδάλου που προέκυψε από την θέαση των γυμνών κορμιών η αστυνομία την απαγόρευσε.
Αμεντέο Μοντιλιάνι, ο ζωγράφος Juan Gris
Το 1918 η ζωή έγινε αφόρητη στο Παρίσι λόγω της έλλειψης τροφίμων, ηλεκτροδότησης και του φόβου των αεροπορικών βομβαρδισμών. Ο Μοντιλιάνι αποφάσισε να φύγει μαζί με τη νέα του αγαπημένη, την σπουδάστρια τέχνης Ζαν Εμπιτέρν. Στο λαμπερό φως της Κυανής Ακτής, όπου κατέφυγαν, ο Μοντιλιάνι ζωγράφισε τους πιο δημοφιλείς και ακριβούς πίνακές του. Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του έφτιαξε 25 πορτρέτα της ντροπαλής, μελαγχολικής και τρυφερής Ζαν. Το 1918 γεννήθηκε η κόρη τους, η οποία πήρε το όνομά της μητέρας της και έζησε μέχρι το 1984. Δεν πρόλαβε όμως να παντρευτεί την Ζαν ούτε να αναγνωρίσει νόμιμα την κόρη τους.
Ο Μοντιλιάνι πέθανε στο Παρίσι το 1920, σε ηλικία 36 χρόνων, από φυματιώδη μηνιγγίτιδα, στο νοσοκομείο Σαριτέ. Στην κηδεία του στο Κοιμητήριο Père Lachaise παρευρέθηκε τεράστιο πλήθος κόσμου. Μια μέρα μετά το θάνατο του, η σύντροφος του Ζαν αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο του πέμπτου ορόφου του διαμερίσματος τους, μην αντέχοντας τον πρόωρο θάνατό του, αν και ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους.
Αμεντέο Μοντιλιάνι, Νεαρή Ρωσίδα, 1918
Ο Μοντιλιάνι θεωρείται ένας από τους προβληματικότερους ζωγράφους στην αγορά τέχνης, καθώς ήταν σχετικά εύκολο να πλαστογραφηθούν έργα του από επιτήδειους. Κυκλοφορούν τουλάχιστον πέντε αναλυτικοί κατάλογοι παρουσίασης των γνήσιων έργων του. Στα εκατό χρόνια από τον θάνατο του το Museo della Città, και ο Δήμος του Λιβόρνο οργάνωσε τιμητικά μεγάλη αναδρομική του έκθεση. Η επιθυμία του νεαρού Modi «θα ήθελα η ζωή μου να ήταν σαν ευεργετικό ποτάμι που κυλάει χαρμόσυνα στη γη» έμεινε δυστυχώς ανεκπλήρωτη. Οι καλλιτεχνικοί καρποί όμως της συγκλονιστικής προσωπικότητας του μας προσφέρoυν μοναδική και διαχρονική αισθητική μέθεξη.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Πρόσφατα η Argo Gallery στο Κολωνάκι παρουσίασε την νέα δουλειά του καταξιωμένου εικαστικού Αλέξανδρου με τίτλο “Ατέρμονη Ζεύξη”. Ο Αλέξανδρος Μουστάκας,...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
