Τη νέα ταλαντούχα ζωγράφο Άλκηστις Κυριαζοπούλου παρουσιάζει η KapopoulosFineArts, στην γκαλερί της εντός του GoldenHall, με τίτλο «11:11».
Η καλλιτέχνις, με σύγχρονη street–popart αισθητική παρουσιάζει μια σειρά έργων, όπου κυριαρχούν αγαπημένοι ήρωες κινουμένων σχεδίων, με πρωταγωνιστές τον Μίκι, τη Μίνι, τον Σκρουτζ και άλλους διαχρονικούς χαρακτήρες, σε μια πανδαισία χρωμάτων και ρυθμών. Μια σύνδεση με τα χρόνια της αθωότητας, τις αναμνήσεις που κρατάμε μέσα μας ως πηγή αισιοδοξίας και χαράς.
Ο αριθμός έντεκα είναι καρμικός για την καλλιτέχνιδα, που κάθε άλλο παρά τυχαία τον επέλεξε για τίτλο της πρώτης ατομικής της έκθεσης. Η Άλκηστις Κυριαζοπούλου γεννήθηκε στις 11/11, αλλά εκτός από ημερομηνία, που ήρθε στον κόσμο, είναι όπως σημειώνει η ίδια και ένας αριθμός που συναντά διαρκώς στη ζωή της, κάτι που «μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί και όχι. Στην αριθμολογία ερμηνεύεται ως ο αριθμός των αγγέλων μεταφέροντας ένα μήνυμα εμπιστοσύνης, θάρρους και πίστης προς τον εαυτό σου. Ότι μπορείς δηλαδή να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου πιστεύοντας στο ένστικτο σου, χωρίς να τα παρατάς. Είναι ο αριθμός της πραγματοποίησης επιθυμιών και γι αυτό, όταν βλέπεις το 11:11, πρέπει να κάνεις μια ευχή!»
Άλκηστις Κυριαζοπούλου
Αναφερόμενη στα έργα που παρουσιάζει, η Άλκηστις Κυριαζοπούλου σημειώνει
«Μέσα από τα έργα της πρώτης μου έκθεσης θέλω να γεμίσω τον κόσμο με χρώματα, χαρά, θετική διάθεση και αναμνήσεις από παλιές ξέγνοιαστες παιδικές και αθώες στιγμές.
Τα cartoons έχουν περάσει από τις ζωές όλων μας. Μου αρέσει να συνδυάζω μέσα από την street-pop art αισθητική μου, τους κύριους χαρακτήρες της δικής μου γενιάς, χαρακτήρες που όμως δεν θα ξεχαστούν ποτέ και έχουν περάσει από γενιά σε γενιά.»
Άλκηστις Κυριαζοπούλου
Who is Who
Η Άλκηστις Κυριαζοπούλου γεννήθηκε το 1995 στη Βέροια. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών με κατεύθυνση στη ζωγραφική και οι πίνακές της χαρακτηρίζονται συχνά από έντονα χρώματα, ιδιαίτερα μοτίβα και θέματα τα οποία μας ταξιδεύουν στην παιδική μας ηλικία. Τα έργα της Άλκηστης Κυριαζοπούλου έχουν κερδίσει την αναγνώριση για το μοναδικό τους στυλ, καθιστώντας την μια δυνατή παρουσία στη σκηνή της street-pop art.
Το καλλιτεχνικό ταξίδι της Άλκηστης Κυριαζοπούλου ξεκίνησε στην Αθήνα, όπου άρχισε να δημιουργεί πίνακες αυτού του ύφους στις αρχές του 2021. Μία από τις αξιοσημείωτες πτυχές της τέχνης της είναι η συνάντηση παλιού και νέου. Δημιουργεί εντυπωσιακά έργα που βρίσκουν ανταπόκριση σε φιλότεχνους διαφορετικών ηλικιών. Οι πίνακές της διακρίνονται και κοσμούν κατοικίες, επαγγελματικούς χώρους, μουσικές σκηνές, εστιατόρια, ιατρεία και γιοτ. Η Άλκηστις Κυριαζοπούλου έχει αναπτύξει μια χαρακτηριστική, δική της εικαστική γλώσσα που κάνει τη δουλειά της να ξεχωρίζει.
Άλκηστις Κυριαζοπούλου
Info
Διάρκεια έκθεσης «11:11»
Έως Σάββατο 15 Ιουνίου 2024
Ώρες λειτουργίας
Δευτέρα ως Παρασκευή 10:00-21:00
Σάββατο 10:00-20:00
Η Anohni επιστρέφει στις ζωντανές εμφανίσεις μετά από αρκετά χρόνια και στις 13 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού η Αθήνα θα φιλοξενήσει την παγκόσμια πρεμιέρα της περιοδείας της. Στη σκηνή του Ηρωδείου η ANOHNI μαζί με το συγκρότημά της, τους The Johnsons θα ζωντανέψει τραγούδια της υπερ-εικοσαετούς καριέρας της θυμίζοντας την πνευματική φύση της μουσικής αλλά και τους λόγους της δικής της ανθεκτικότητας.
«Κραυγές από την καρδιά, που συντρίβονται σαν κύματα»
New York Times για την Anohni
Η Anohni είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν χωράνε στο στενό πλαίσιο ενός Δελτίου Τύπου. Λίγες ημέρες πριν την μεγάλη συναυλία της, συλλέξαμε όλα εκείνα τα σημαντικά στοιχεία που συνθέτουν μια σπουδαία περίπτωση δημιουργού, που με τη ζωή και το έργο της έχει ήδη αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της στη σύγχρονη κουλτούρα. Ακολουθούν όλα όσα πρέπει να ξέρετε για εκείνη.
Τα πρώτα βήματα στη μουσική
Η Anohni γεννήθηκε το 1971 στο Chichester στο West Sussex της Αγγλίας ως Antony Hegarty. Το 1977, η οικογένειά μετακόμισε στο Άμστερνταμ και το 1981, βρέθηκαν στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια όπου η Anohni σπούδασε μουσική. Ήταν κλεισμένη στο εαυτό της και η μουσική ήταν το καταφύγιο της: «Άκουγα OMD, Kate Bush, Alison Moyet και κυρίως Marc and the Mambas- αυτό το απίστευτα σκοτεινό και συναισθηματικό side project του Marc Almond” και “έβλεπα την αντανάκλασή μου” στον Boy George, τον τραγουδιστή του Culture Club.
Στα 19 της μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και δημιούργησε την κολεκτίβα Blacklips και το 1992 άρχισαν να εμφανίζονται στο περίφημο nightclub του East Village, Pyramid Club όπου στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 έγινε στέκι για “μια νέα φυλή πολιτικοποιημένων drag performers” όπως η Lypsinka, η Lady Bunny και ο RuPaul, που έδωσαν εκεί τις πρώτες τους παραστάσεις.
Η δισκογραφική ιστορία της Anohni ξεκινά 26 χρόνια πριν, το μακρινό 1998 όταν με το συγκρότημα της ξεκίνησαν να ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ – τότε που η Anohni τάραξε για πρώτη φορά τα νερά της μουσικής φέρνοντας στο προσκήνιο τον πόνο, τη μελαγχολία και την κοινωνική πραγματικότητα του queer βιώματος, με τις σπαραξικάρδιες συνθέσεις και τους αφοπλιστικούς στίχους.
Κάτω από το προσωνύμιο Antony and the Johnsons, η Anohni με τη μπάντα της κυκλοφόρησε τελικά τον ομότιτλο δίσκο τους το 2000 από την εταιρεία Durtro του David Tibet. Αμέσως αναδείχθηκε η αέναη γοητεία της ιδιοσυγκρασιακής φωνής της που ακροβατεί ανάμεσα στα φύλα, στην απαλότητα και τη δύναμη.
Ο δίσκος περιέχει και το τραγούδι Divine που είναι φόρος τιμής στην ομώνυμη θρυλική drag queen, την οποία αγαπήσαμε από τις ταινίες του John Waters. Η επιλογή αυτή φανέρωνε από τότε την πολιτική στάση της Anohni να μιλήσει για τους αφανείς ήρωες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας παγκόσμια.
Η ιστορία ενός ονόματος και η επιρροή της ακτιβίστριας Marsha P. Johnson στο έργο της Anohni
Επηρεάστηκε βαθιά από την προσωπικότητα της διάσημης ακτιβίστριας, Marsha P. Johnson προς τιμήν της οποίας ονόμασε το συγκρότημα της Anohni and the Johnsons, έγραψε ένα θεατρικό έργο το 1995 με τίτλο The Ascension of Marsha P. Johnson ενώ της αφιέρωσε το εξώφυλλο του άλμπουμ “My Back Was a Bridge For You to Cross”.
Ποια ήταν η Marsha P. Johnson;
Ήταν η διάσημη ακτιβίστρια που πολέμησε στην εξέγερση του Stonewall το 1969 κατά της αστυνόμευσης της LGBTQ+ κοινότητας στη Νέα Υόρκη και πέρασε τη ζωή της στην πρωτοπορία της απελευθέρωσης των queer και transgender ατόμων. Υπήρξε ένας φάρος φωτός για την τρανς κοινότητα. Όπως ανέφερε η ίδια, όνειρό της ήταν να δει τα gay άτομα απελευθερωμένα και ελεύθερα, να έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχει ο υπόλοιπος κόσμος.
Η Marsha ήταν μούσα του Andy Warhol και τα polaroids που της τράβηξε συμπεριλήφθηκαν στο λεύκωμά του «Ladies and Gentlemen» και συμμετείχε σε παραστάσεις με την drag ομάδα Hot Peaches. Είχε διαλέξει το καλλιτεχνικό όνομα Marsha P. Johnson -το Johnson ήταν εμπνευσμένο από το εστιατόριο Howard Johnson, ενώ το P. προερχόταν από τη φράση «pay it no mind», δηλαδή «μην το σκέφτεσαι», με την οποία συνήθιζε να απαντάει όταν τη ρωτούσαν για την ταυτότητα φύλου της. Όταν το σώμα της Johnson βρέθηκε να επιπλέει στον ποταμό Hudson το 1992, η αστυνομία το χαρακτήρισε αυτοκτονία και δεν ερεύνησε περαιτέρω. Το 2017 πρωτοπαίχτηκε στο Netflix το ντοκιμαντέρ του David France, όπου η τρανς ακτιβίστρια Victoria Cruz επιδιώκει να αποκαλύψει την αλήθεια για τον θάνατό της.
Στα 21 της, το καλοκαίρι του 1992, η Anohni φίλησε το χέρι της Marsha P. Johnson. Ήταν η εποχή που μόλις είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει πειραματικό θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και είχε αρχίσει να δημιουργεί την οικογένεια που η ίδια είχε επιλέξει. «Την εξιδανίκευσα αρκετά», λέει σήμερα η Anohni για την Johnson «Πολλές από τις καινοτομίες της ήταν άνευ προηγουμένου» και η Anohni συνεχίζει: «Αυτή η περίοδος άλλαξε την κατεύθυνση της ζωής μου». Από τότε, η Johnson είναι κάτι σαν πνευματικός οδηγός για την Anohni: «And no precious liar or well-wisher/ Can return the love that was stolen», θρηνούσε.
Η επιτυχία
Το 2001, η Anohni κυκλοφόρησε το EP, I Fell in Love with a Dead Boy, το οποίο, εκτός από το ομώνυμο κομμάτι, περιλάμβανε μια διασκευή του τραγουδιού των David Lynch/Angelo Badalamenti, Mysteries of Love, αλλά και το τραγούδι Bird Gerhl που συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας V for Vendetta.
Το δεύτερο άλμπουμ τους, I Am a Bird Now (2005) βαθμολογήθηκε με 5/5 και χαρακτηρίστηκε άλμπουμ της χρονιάς από το Mojo. Έγραψαν: «Αυτή είναι η σκληρή, ειλικρινής, ασυμβίβαστη ομορφιά και η επόμενη υπέροχη φωνή στη μουσική». Σημείωσε εμπορική επιτυχία και της χάρισε το Mercury Music Prize του 2005.
Καλεσμένοι στον δίσκο είναι οι Boy George, Rufus Wainwright, Devendra Banhart και ο μέντορας της, Lou Reed ενώ στο εξώφυλλο χρησιμοποιήθηκε η εμβληματική φωτογραφία της τρανσέξουαλ μούσας του τελευταίου αλλά και του Andy Warhol, “Candy Darling on her Deathbed” τραβηγμένη από τον Peter Hujar.
David Bowie, Laurie Anderson, Bette Midler και ο Lou Reed ποζάρουν με τον Antony Hagerty και τον Jimmy Scott backstage στο Carnegie Hall, NYC, 13 Οκτωβρίου 2005
Η Anohni μετρά συνεργασίες και με άλλα σπουδαία ονόματα της μουσικής από την Björk και τη Yoko Ono έως την Laurie Anderson και την CocoRosie.
Ο Lou Reed είχε δηλώσει πως: «Όταν την άκουσα για πρώτη φορά, ήξερα ότι δίπλα μου βρισκόταν ένα άγγελος» ενώ η Laurie Anderson προσθέτει, «Δύο λόγια από την Anohni και σου έχει ραγίσει την καρδιά. Όταν τραγουδάει, είναι ό,τι πιο εκλεκτό θα ακούσεις στη ζωή σου».
Το 2006, συνεργάστηκε με την Björk και τα δύο τραγούδια που ηχογράφησαν μαζί “The Dull Flame of Desire” και “My Juvenile” περιλήφθηκαν στο άλμπουμ της , Volta. Το 2015, η Anohni συνεργάστηκε και πάλι με την Björk στο Atom Dance Vulnicura.
Η σχέση αγάπης με τον LOU REED
Η συνεργασία της με τον Lou Reed ξεκίνησε το 2003 συμμετέχοντας στην περιοδεία του, Animal Serenade και σε πολλά κομμάτια του άλμπουμ του, “The Raven”. Συνεχίστηκε με την Anohni να βρίσκεται συνέχεια δίπλα στον μέντορα της και να συμμετέχει τόσο σε άλμπουμ όσο και σε περιοδείες.
Στις 6 Μαρτίου 2013, οι Antony and the Johnsons ερμήνευσαν το τραγούδι “Candy Says” με τον Lou Reed, στην τελευταία του εμφάνιση πριν από τον θάνατό του στο Παρίσι, στην Salle Pleyel. Όταν ο Reed πέθανε, η Anohni έγραψε στο facebook: «Ο Lou ήταν σαν πατέρας για μένα. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο ορατή και αγαπητή γι’ αυτό που πραγματικά είμαι από έναν άνδρα όσο από τον Lou Reed. Πάλεψε αδιάκοπα για να έχω μια θέση στην καθημερινή κουλτούρα. Η καριέρα μου δεν θα είχε απογειωθεί ποτέ χωρίς την τεράστια επιρροή του Lou… Όταν συζητούσαμε για τον θάνατο πριν από μερικές εβδομάδες, μου είπε ότι εστίαζα σε λάθος πράγμα. Ο στόχος του ήταν να μην γίνεται όμηρος του φόβου ενός απατηλού μέλλοντος. Αντιμετώπισε τον θάνατο με αξιοπρέπεια και θάρρος και παρέμεινε δάσκαλος και μέντορας για μένα μέχρι το τέλος. Μου λείπει…Είναι δύσκολο για μένα να αποδεχτώ ότι ένας τόσο μεγάλος άνθρωπος μπορεί πραγματικά να έχει φύγει. Antony, 28 Οκτωβρίου 2013.».
Το τραγούδι “Sliver of Ice” από το άλμπουμ “My Back Was a Bridge for You to Cross” είναι εμπνευσμένο από τον Reed.
Τα HIGHLIGHTS μιας σπουδαίας καριέρας
Η Anohni το 2006 συνεργάστηκε με τον οραματιστή κινηματογραφιστή Charles Atlas και παρουσίασαν το project, Turning σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Οι συναυλίες, που καταγράφηκαν και σε ντοκιμαντέρ, περιλάμβαναν και τα βίντεο – πορτρέτα 13 γυναικών από την underground σκηνή της Νέας Υόρκης που γαλούχησε και ανέδειξε την Anohni. Ο Guardian αποθέωσε το project, όπως η και Le Monde που το χαρακτήρισε ως συναυλία – μανιφέστο για θέματα ταυτότητας των φύλων και σεξουαλικού προσανατολισμού, που αποκαλύπτει την επαναστατική γυναικεία πλευρά.
Το 2007, η Anohni δημιούργησε ένα πρωτότυπο soundtrack για ένα βίντεο του Nick Knight με σχέδια του Hussein Chalayan. Το 2008 έγραψε το τραγούδι “The Great White Ocean” για τη διαφημιστική καμπάνια της Prada.
ANTONY AND THE JOHNSONS: Antony and The Johnsons for Prada
Από το 2008 και μετά η Anohni άρχισε να εμφανίζεται με συμφωνικές ορχήστρες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των The London Symphony Orchestra στο Barbican, The Chamber Orchestra of Sydney στην Όπερα του Σύδνεϋ, The Orchestra of St. Luke’s στο Lincoln Center, και την Brooklyn Philharmonic στο BAM.
Το καλοκαίρι του 2009 οι Antony and the Johnsons συνέχισαν τις εμφανίσεις τους με τις συμφωνικές στην Ευρώπη πλέον, και έπαιξαν με την Ορχήστρα της Όπερας της Λυών, με την Ορχήστρα Metropole, με τη Roma Sinfonietta αλλά και την Ορχήστρα του Φεστιβάλ Τζαζ του Μοντρέ. «Είναι τρελό να γράφεις ένα τραγούδι όταν είσαι νεότερος που να το ερμηνεύεις σε ένα κλαμπ χωρίς σχεδόν κανέναν θεατή και 20 χρόνια αργότερα να βρίσκεσαι, να τραγουδάς σε αίθουσες συμφωνικής γεμάτες κόσμο», λέει.
Tο 2011 συμμετείχε ως music director αλλά και ερμηνευτής στο The Life and Death of Marina Abramović, μιας βιογραφίας της “νονάς” της performance art, που εμπνεύστηκε ο Robert Wilson και πήρε διθυραμβικές κριτικές όπου παίχτηκε. Σε αυτήν την «κάτι σαν όπερα» παραγωγή, μία διασταύρωση θεάτρου, όπερας και εικαστικής τέχνης, ο Robert Wilson εξιστορεί την εκπληκτική ζωή και το έργο της καλλιτέχνιδας Marina Abramović, και μαζί της συμπρωταγωνιστούν ο Willem DaFoe και η Anohni, που έγραψε και την πρωτότυπη μουσική.
Το 2016, η Anohni έγινε η πρώτη ανοιχτά τρανσέξουαλ ερμηνεύτρια που προτάθηκε για Όσκαρ. Ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, μαζί με τον J. Ralph, για το τραγούδι “Manta Ray” που ακουγόταν στο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους “Racing Extinction” του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Louie Psihoyos (The Cove).
Τον Ιανουάριο του 2012, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης παρουσίασε το άλμπουμ “Swanlights” των Antony and the Johnsons στο κατάμεστο Radio City Music Hall. Η Anohni μετέτρεψε τον χώρο στο εσωτερικό ενός λευκού βουνού, γεμάτο κρυστάλλους και κατακερματισμένο φως, σε συνεργασία με τον φωτογράφο Chris Levine, τον φωτιστή Paul Normandale και τον σκηνογράφο Carl Robertshaw. Το συγκρότημα συνόδευε ορχήστρα 60 μουσικών. Η Anohni διάλεξε τα πιο στοχαστικά τραγούδια της για να διακηρύξει: «Χρειάζομαι έναν άλλο κόσμο/Αυτός έχει σχεδόν φύγει».
Οι New York Times έγραψαν ότι η ερμηνεία της Anohni έμοιαζε με “κραυγές από την καρδιά, που συντρίβονται σαν κύματα”.
Σαν επιστέγασμα της συνεργασίας της Anohni με συμφωνικές ορχήστρες σε όλο τον κόσμο, ήρθε το άλμπουμ “Cut The World”, μια συλλογή ζωντανών εμφανίσεων όπου ερμηνεύει τραγούδια από τέσσερα άλμπουμ της: Swanlights, The Crying Light, I Am a Bird Now, και Antony and the Johnsons. Περιλαμβάνεται και ο μονόλογος της Anohni “Cut The World” όπου αναλύει την έννοια του Future Feminism, όπως αυτή αρχικά αναδύθηκε στη φαντασία της Anohni και αργότερα αποκρυσταλλώθηκε και ως έκθεση σε συνεργασία με τις Kembra Pfahler και την Johanna Constantine το 2014.
Αναπτύσσει κυρίως το δόγμα «το μέλλον είναι γυναικείο» και εκφράζει το μανιφέστο ενός κινήματος που επιδιώκει να διευρύνει τον τρόπο με τον οποίο ο φεμινισμός ορίστηκε στο παρελθόν. «Αποδομήστε τη μυθολογία της ανδρικής πνευματικότητας, απαλλάξτε τους άνδρες από το ρόλο τους ως προστάτες. Επανασχεδιάστε την κοινωνία με βάση τις αρχές ενός γυναικείου αρχέτυπου προκειμένου να υπάρξει ελπίδα για ένα βιώσιμο μέλλον για όλους μας.»
Η επιλογή του φύλου και η προσφορά στην transgender κοινότητα
Η Anohni δεν δίστασε ποτέ να μιλήσει ανοιχτά για την ταυτότητα φύλου της και να εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά trans ανθρώπων που δεν είχαν φωνή. “One day I’ll grow up, I’ll be a beautiful woman” τραγουδά και μας ραγίζει την καρδιά στο For Today I Am A Boy.
Το 2005, έντεκα χρόνια πριν αλλάξει δημόσια τις αντωνυμίες της, η Anohni δήλωσε στο περιοδικό Magnet: «Προτιμώ τον χαρακτηρισμό [τρανς] από το ‘γκέι’ (…)».
Σε μια συνέντευξη με το Flavorwire τον Νοέμβριο του 2014, δήλωσε: “Οι πιο κοντινοί μου φίλοι και η οικογένειά μου χρησιμοποιούν θηλυκές αντωνυμίες για μένα. Δεν έχω επιβάλει στον τύπο να κάνει κάτι συγκεκριμένο… Στην προσωπική μου ζωή προτιμώ το ‘αυτή’. Νομίζω ότι οι λέξεις είναι σημαντικές. Το να αποκαλείς ένα άτομο με το φύλο που το ίδιο έχει επιλέξει δείχνει ότι εκτιμάς το πνεύμα του, τη ζωή και τη συνεισφορά του. Το ‘αυτός’ είναι μια αόρατη αντωνυμία για μένα. Με ακυρώνει.”
Το 2015, άλλαξε τις αντωνυμίες της σε θηλυκό (she/her) και ανακοίνωσε ότι αλλάζει το όνομά της σε Anohni.
O ANTONY HEGARTY γίνεται η ANOHNI Το άλμπουμ HOPELESENESS και ο αγώνας της για την κλιματική αλλαγή
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2015 ανακοίνωσε το πέμπτο άλμπουμ της, “Hopelessness” (υποψήφιο για βραβείο Mercury το 2016), το πρώτο της άλμπουμ που κυκλοφόρησε με το όνομα Anohni, το οποίο όμως χρησιμοποιούσε ήδη στην προσωπική της ζωή αρκετά χρόνια πριν. Η αλλαγή ονόματος προμηνύει την συνολική αποκάλυψη της ακτιβιστικής πλευράς της που, με κάθε single που κυκλοφορεί, φανερώνει το πραγματικό της εύρος.
Στις 30 Νοεμβρίου, ημέρα που ξεκινούσε στο Παρίσι η Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή, η Anohni επιλέγει να κυκλοφορήσει το πρώτο single, το υπέροχο “4 Degrees”, ένα θυμωμένο κατηγορητήριο για την αδράνεια των κυβερνήσεων απέναντι στην κλιματική αλλαγή.
Ο τίτλος του βασίζεται σε μία μελέτη του 2015 που διαπίστωσε ότι εάν οι εκπομπές ρύπων συνεχίσουν με τον τρέχοντα ρυθμό τους, η θερμοκρασία της Γης θα αυξηθεί κατά τέσσερις 4 βαθμούς Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα. Αν και σαφώς οργισμένη, η Anohni αποφεύγει τον διδακτισμό και διατηρεί μία μετρημένη προσέγγισή. Εναντιώνεται στην επικρατούσα διχαστική ρητορική «εμείς εναντίον τους» απαξιώνοντας αυτό το είδος δυαδικής σκέψης: «Μεγάλωσα πιστεύοντας στο φως και το σκοτάδι, στο γιν και το γιανγκ, στο αρσενικό και το θηλυκό», λέει. «Αυτή είναι μια απαρχαιωμένη και απλοϊκή ιδέα, απογυμνωμένη από την πραγματική εμπειρική μας πραγματικότητα. Το ‘4 Degrees’ είναι ένα είδος βάναυσης προσπάθειας να θεωρήσω τον εαυτό μου συνυπεύθυνο.»
Στις 9 Μαρτίου 2016 παρουσίασε το δεύτερο single του άλμπουμ “Drone Bomb Me” στην εκπομπή της Annie Mac στο BBC Radio 1: «μια καταγγελία ενάντια στη στρατιωτική επέμβαση της Αμερικής και άλλων χωρών στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν», σχολιάζει η Anohni για το τραγούδι της. Την ίδια μέρα βγήκε στον αέρα και το βίντεο σε σκηνοθεσία του Nabil Elderkin και πρωταγωνίστρια την Naomi Campbell!
H Anohni ανέφερε ότι σκηνές που έχουν χρησιμοποιηθεί στο βίντεο του «It’s All Over Now Baby Blue» είναι από στιγμιότυπα από τους The Johnsons, μεταξύ 1997-1999, με τα πρώτα μέλη του γκρουπ της, Johanna Constantine και Julia Yasuda.
Στις 16 Μαΐου 2023, η Anohni ανακοίνωσε την επανένωσή της με το συγκρότημα της, τους Anohni and the Johnsons πλέον.
Κυκλοφόρησαν ένα νέο single με τίτλο “It Must Change”, σε παραγωγή του Jimmy Hogarth, με ένα μουσικό βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Βρετανίδα τρανς ακτιβίστρια Munroe Bergdorf.
Με το έκτο στούντιο άλμπουμ της, με τίτλο My Back Was A Bridge For You To Cross (2023), η ANOHNI εστιάζει και πάλι στις κοινωνικές κατασκευές, την πνευματικότητα και τη σχέση μας με τη «βιόσφαιρα». Ο δίσκος διακρίθηκε ως «άλμπουμ της χρονιάς» από το New Yorker ενώ οι New York Times έγραψαν ότι «ένα «σύννεφο ελεγείας» πλανάται πάνω από το τραγούδι, όπως και πάνω από τον πλανήτη που θερμαίνεται, ενώ η Anohni – άγρια και τρυφερά – φαίνεται να τραγουδά με τη φωνή της ίδιας της Μητέρας Γης”!
Σε μια δύσκολη συνθήκη σαν τη σημερινή, η καλλιτέχνις αναδεικνύει τη σημασία του θάρρους, της ανθεκτικότητας, της ταπεινότητας και της ειλικρίνειας σε ένα περίπλοκο και μερικές φορές οδυνηρό τοπίο. «Για μένα, δεν υπάρχει ουράνια ανάπαυλα. Η δημιουργία είναι μια φασματική και θηλυκή συνέχεια και όλοι είμαστε αναπόσπαστο μέρος της Φύσης».
Η ANOHNI έρχεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Μείνετε συντονισμένοι με το facebook event της συναυλίας
Πληροφορίες Εισιτηρίων
Η προπώληση των εισιτηρίων της συναυλίας της ANOHNI συνεχίζεται
Όλες οι θέσεις, κάτω και άνω διαζώματος, είναι αριθμημένες.
Οι τιμές των εισιτηρίων ξεκινούν από 40 ευρώ και φθάνουν τα 170 ευρώ. Συγκεκριμένα:
Για τα ΑμεΑ υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος (ΚΑΤΩ Διάζωμα, Κερκίδα Α, Σειρές 1 – 3). Τα εισιτήρια κοστίζουν 40 ευρώ. Το εισιτήριο των συνοδών κοστίζει 40 ευρώ. Κρατήσεις στο [email protected] και στο τηλέφωνο 210 4834 913, Δε-Πα 10:00 – 17:00.
Επίσημα σημεία πώλησης εισιτηρίων
Δίκτυο: more.com
Τηλεφωνικά: 211 7700 000
Δίκτυο μεταπωλητών
Nova | Public | Ευριπίδης | Viva Spot Τεχνόπολης | αθηνόραμα.gr
ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Λειτουργούν στην Πλατεία Συντάγματος
This is Athens – info point Δήμου Αθηναίων
Ωράριο Λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 10:00 – 16:00
Στο Θέατρο ΠΑΛΛΑΣ (πώληση εισιτηρίων για όλες τις εκδηλώσεις του ΦΑΕ)
Δευτέρα- Τρίτη – Παρασκευή: 10:30-14:30 | Πέμπτη 12:00-20:00
Τηλεφωνικό κέντρο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Ωράριο: Δευτέρα – Παρασκευή: 10:00 – 18:00 | Τηλ: +30 2118008181
ONLINE Booking: www.aefestival.gr
Ταμείο Ηρωδείου: Δευτέρα-Παρασκευή: 10:00-18:00
Ταμείο Αρχαίου Θεάτρου Επιδαύρου: Η έναρξη της λειτουργίας των εκδοτηρίων αναμένεται σύντομα
Ο πρόεδρος του Ελληνογαλλικού συνδέσμου Νίκος Αγγελής με την διοργανώτρια Αργυρούλα Pappas Τσιώτα, έργο Βυθός Β - συνειρμοί φαντασίας
Πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία το νέο 3ήμερο Πολιτιστικών Δρώμενων Τέχνης, στην αίθουσα τέχνης του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου, Πλ. Κολωνακίου 2, Αθήνα, από 29 έως 31 Μαΐου 2024.
Με πυκνή συρροή τίμησαν τους καλλιτέχνες με τη παρουσία τους άνθρωποι της τέχνης, προσωπικότητες της Αθηναϊκής κοινωνίας του καλλιτεχνικού, επιχειρηματικού και δημοσιογραφικού στερεώματος.
Με θεματικό “Θάλασσα ………Αγάπη μου”. Είχαν συμμετοχή 13 αξιόλογοι εικαστικοί σε έκθεση Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Καλλιτεχνικού Κοσμήματος.
Στα εγκαίνια,τη Τετάρτη 29 Μαΐου στις 8 μ.μ. έγινε η απονομή των τιμητικών διπλωμάτων σε όλους τους καλλιτέχνες. Στο πιάνο ο Στέφανος Φιλιππίδης μουσικός. Ακολούθησε κέρασμα.
Την Πέμπτη 30 Μαΐου στις 8 μ.μ έγινε με ξεχωριστή επιτυχία η ποιητική παρουσίαση του Εικαστικού, Λογοτέχνη, και Θεωρητικού Τέχνης Κώστα Ευαγγελάτου. Διάβασε ποιήματα από την νέα του ποιητική συλλογή του ΕΓΚΟΛΠΙΑ ΙΑΜΑΤΑ, (2016-2024). Στο πιάνο ο διακεκριμένος μουσικοσυνθέτης, λογοτέχνης και Αντιπρόεδρος της Ε.Ε.Λ, Γιώργος Μαρινάκης. Ακολούθησε κέρασμα.
Τη Παρασκευή 31 Μαΐου στις 8 μ.μ., πραγματοποιήθηκε μια ξεχωριστή παράσταση Θεατροποιημένου Λόγου με μεγάλη επιτυχία ..το ..ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ από τον Πάρη Κατσίβελο, Ηθοποιό, Σκηνοθέτη, Καθηγητή Ανωτέρων Σχολών Δραματικής Τέχνης και Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων. Βασίζεται στο ομώνυμο λυρικό ερωτικό αριστούργημα του Σολομώντα σε μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη. Ακολούθησε κέρασμα.
Τα Πολιτιστικά Δρώμενα Τέχνης τελούν υπό την αιγίδα του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου με Πρόεδρο το κ Νίκο Αγγελή με τη στήριξη της υπεύθυνης του Συνδέσμου κ. Ανδριάνας Κουλουμπή.
Το ChangerZ Youth Festival έρχεται και είναι ό,τι καλύτερο περίμενες να δεις και ν’ ακούσεις αυτό το καλοκαίρι.
Με φόντο το γραφικό σκηνικό του Φράγματος Περδίκκα Εορδαίας στην Πτολεμαΐδα, το φεστιβάλ είναι έτοιμο να μεταμορφώσει το καλοκαιρινό τοπίο από τις 4 έως τις 7 Ιουλίου.
Το ChangerZ δεν είναι απλώς ένα φεστιβάλ. είναι μια κίνηση προς την προσωπική και περιβαλλοντική μεταμόρφωση. Με μια σειρά τεσσάρων ημερών γεμάτη δραστηριότητες, σεμινάρια και συναρπαστικές παραστάσεις, το ChangerZ στοχεύει να εμπνεύσει, να εκπαιδεύσει και να διασκεδάσει συμμετέχοντες από όλη την Ελλάδα.
Κάθε απόγευμα, η σκηνή θα ζωντανεύει με διαφορετικά μουσικά είδη.
Πέμπτη 04/07
Moyzikanoi
Urca de Lima
Μαρίνα Σπανού
Μαρίνα Σάττι
Παρασκευή 05/07
Redeem
Lobo
Novel 729
Σάββατο 06/07
Majovoli
Σίλια Κατραλή μαζί με Papazό & Leo
Σκιαδαρέσες
Πάνος Βλάχος
Κυριακή 07/07
Shuffle SKG
Άννα Μαρία Παπαγιάννη
Cj Jeff
Άννα Μαρία Παπαγιάννη
Δραστηριότητες
Ζήστε τη συγκίνηση που αισθάνεται κανείς στο κορμί με τους λάτιν χορούς, βρείτε το ζεν σας με γιόγκα και πιλάτες, εξερευνήστε τη φύση με πεζοπορίες με οδηγό και εμπλουτίστε το μυαλό σας με ομιλίες καθοδήγησης, ενημέρωση για την ανακύκλωση και εργαστήρια για την ψυχολογία, και τη διατροφή. Μην ξεχάσετε να απαθανατίσετε τη στιγμή στο photo booth μας!
Επιπλέον θα προστεθούν κι άλλες δραστηριότητες, οπότε μείνετε συντονισμένοι…
NOVEL 729
Φαγητό και ποτό
Εμπλουτίστε τη γεύση σας με μια λαχταριστή σειρά από απολαύσεις, όπως “το πιο καθαρό βρώμικο”, burger, γύρο, μέχρι κρέπες και παγωτό. Ξεδιψάστε με παγωμένα κοκτέιλ, ποτά, μπύρες και δροσιστικά αναψυκτικά.
Cilia Katrali
Το ChangerZ δεν είναι απλώς ένα φεστιβάλ. είναι μια γιορτή της νεολαίας, της δημιουργικότητας και της θετικής αλλαγής. Μη χάσετε την ευκαιρία να γίνετε μέρος μιας πραγματικά ξεχωριστής εμπειρίας.
Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος, Ζωγράφος, λογοτέχνης, Θεωρητικός της τέχνης
Ο Πιέρ Μπονάρ / Pierre Bonnard, γεννήθηκε το 1867 στο Φοντεναί-ω-Ροζ, κοντά στο Παρίσι. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος αξιωματούχος στο γαλλικό Υπουργείο Πολέμου. Έδειξε από νωρίς κλίση στο σχέδιο και ζωγράφιζε συχνά στον κήπο του εξοχικού σπιτιού τους. Έλαβε το πτυχίο του στα κλασικά γράμματα και με την προτροπή του πατέρα του, μεταξύ 1886 και 1887 σπούδασε νομικά στη Σορβόννη και για ένα διάστημα ασχολήθηκε με την δικηγορία. Παρακολούθησε παράλληλα μαθήματα τέχνης στην ιδιωτική Ακαδημία Ζυλιάν στο Παρίσι.
Το 1888 έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου γνώρισε τον Εντουάρ Βιγιάρ και τον Κερ-Ξαβιέ Ρουσέλ. Ίδρυσε το πρώτο του εργαστήριο και ξεκίνησε την καλλιτεχνική καριέρα του. Το 1890, μαζί με τους Μωρίς Ντενί, Πωλ Σερυζιέ, Εντουάρ Βιγιάρ και άλλους ζωγράφους με διαφορετικά στυλ και φιλοσοφίες αλλά κοινές καλλιτεχνικές φιλοδοξίες. Το 1891 γνώρισε τον Τουλούζ-Λωτρέκ και τον Δεκέμβριο του 1891 παρουσίασε την δουλειά του στην ετήσια έκθεση στο Σαλόνι των Ανεξάρτητων. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε συνεργασία με την επιθεώρηση La Revue Blanche.
Pierre Bonnard, 1867-1947
Από το 1893 ο Μπονάρ ζούσε με τη Μαρτ ντε Μελινί με την οποία παντρεύτηκαν το 1925 και η οποία ήταν το μοντέλο για πολλούς από τους πίνακές του. Το 1895 έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση ζωγραφικής, αφίσας και λιθογραφιών και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις της ομάδας Ναμπί. Το 1905 ταξίδεψε στην Ισπανία με τον Βιγιάρ, τα επόμενα χρόνια επισκέφθηκε το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Αγγλία, την Ιταλία, την Αλγερία, την Τυνησία και τη νότια Γαλλία. Το 1908 έκανε την πρώτη του μακροχρόνια διαμονή στη Νότια Γαλλία, όπου το 1925 αγόρασε τελικά ένα σπίτι στο Λε Κανέ.
Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπονάρ επικεντρώθηκε στα γυμνά και τα πορτρέτα και το 1916 ολοκλήρωσε μια σειρά από μεγάλες συνθέσεις. Το 1918 επιλέχθηκε, μαζί με τον Ρενουάρ, ως επίτιμος Πρόεδρος του Συλλόγου Νέων Γάλλων Καλλιτεχνών. Το 1938 τα έργα του παρουσιάστηκαν σε έκθεση στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο. Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Σεπτέμβριο του 1939, τον ανάγκασε να αναχωρήσει από το Παρίσι για τη νότια Γαλλία, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Υπό τη γερμανική κατοχή, αρνήθηκε να ζωγραφίσει ένα επίσημο πορτρέτο του Γάλλου συνεργαζόμενου ηγέτη Φιλίπ Πεταίν.
Μπονάρ, ανοικτή πόρτα, 1921
Το 1942 ο Μπονάρ εξέθεσε σε γκαλερί μαζί με τον Ανρί Ματίς και τον Φρανσίς Πικαμπιά στις Κάννες. Για τις υπηρεσίες του στη γαλλική τέχνη έγινε δεκτός ως επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών το 1940. Πέθανε στο Λε Κανέ στην Κυανή ακτή το 1947 σε ηλικία 80 ετών, ζωγραφίζοντας ακόμη μια εβδομάδα πριν από το θάνατό του. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης οργάνωσε μια μεταθανάτια έκθεση του έργου του Μπονάρ το 1948, η οποία αρχικά προοριζόταν να είναι επέτειος για τα 80ά γενέθλια του καλλιτέχνη.
Μπονάρ, γυμνό στο παράθυρο, 1922
Η συνολική προσφορά του στα της μοντέρνας οπτικής είναι καθοριστική για την μετάβαση σε εξπρεσιονιστικά αισθητικά πεδία. Ο Μπονάρ ζωγράφος, εικονογράφος, χαράκτης, ιδρυτικό μέλος της μετα-ιμπρεσιονιστικής ομάδας ζωγράφων Nabis-προφήτες, με Θεωρητικό τον Maurice Denis. Επικεφαλής επίσης της τάσης του Ιντιμισμού- intimisme, οικειότητας, που οι καλλιτέχνες απεικόνιζαν κυρίως εσωτερικούς χώρους της προσωπικής καθημερινότητας. Ο Μπονάρ έδωσε έμφαση στην οπτική γωνία της επιπεδικότητας και της διακοσμητικότητας.
Αξιοποίησε χρώματα και αποχρώσεις ανεξάρτητα από το πως εμφανίζονταν στην πραγματικότητα, αλλά με έντονη συμμετοχή του αισθήματος και της φαντασίας. Ζωγράφισε τοπία, αστικές σκηνές, πορτρέτα και οικιακές σκηνές, όπου το φόντο, τα χρώματα και το στυλ ζωγραφικής υπερισχύουν του θέματος. Γοητεύτηκε και εμπνεύστηκε από την ιαπωνική ξυλογραφία, τα έργα του Χοκουσάι, από σχέδια και μοτίβα άλλων Ιαπώνων καλλιτεχνών, και λόγω της αγάπης του για την ιαπωνική τέχνη τον ονόμαζαν Le Nabi le trés japonard.
Μπονάρ, τοπίο στο Le Cannet
Τα μοτίβα του περιλάμβαναν τοπία, κήπους με λουλούδια, ιστιοπλοϊκά σκάφη και γυναικείο γυμνό. Επηρεάστηκε επίσης ιδιαίτερα από τους πίνακες του Πωλ Γκωγκέν. Το 1894 στράφηκε σε μια νέα κατεύθυνση και έκανε μια σειρά από πίνακες με σκηνές της ζωής του Παρισιού. Στις αστικές σκηνές του, τα κτήρια, ακόμη και τα ζώα ήταν το επίκεντρο της προσοχής του περισσότερο από τα πρόσωπα.
Οι πίνακες του Μπονάρ, με υποβλητικά εσωτερικά φωτισμένα από λάμπες πετρελαίου, ηδυπαθή γυμνά και σκηνές από τη Μονμάρτρη, τον ανέδειξαν σε εκφραστή μιας Μπελ Επόκ. Σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, καθώς τα καλλιτεχνικά στυλ εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν με σχεδόν ιλιγγιώδη ταχύτητα, ο Μπονάρ συνέχισε να βελτιώνει και να αναθεωρεί το προσωπικό του στυλ και να εξερευνά νέα θέματα και μέσα, διατηρώντας όμως τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά της δουλειάς του. Σχεδίασε επίσης έπιπλα και μοτίβα υφασμάτων, δημιούργησε σκηνικά, κατασκεύασε κούκλες για κουκλοθέατρα και εικονογράφησε βιβλία. Λόγω της έντονης σημασίας του φωτός στα έργα του, κατατάσσεται ως ένας από τους ζωγράφους του μετα-ιμπρεσιονισμού, αν και ουσιαστικά η τεχνοτροπία του προσεγγίζει τη συμβολιστική κατεύθυνση.
Μπονάρ, γαλλική πόρτα, 1932
Στην έκθεση «Η εμπειρία της αντίληψης» στην Νέα Υόρκη το 2023 έλαμψε η αξιοσημείωτη νεωτερικότητα του. Η έκθεση επιβεβαίωσε την επιρροή του Μπονάρ, ως πρωτοπόρου μοντερνιστή ζωγράφου, του οποίου το ύφος ξεπερνούσε την συμβατική αφήγηση της σύγχρονης τέχνης, ενώ συχνά αγνοούνταν και περιγραφόταν σαν ένας απλός, όψιμος ιμπρεσιονιστής με ιδιότυπο ύφος. Αναδεικνύοντας την καινοτόμο χρήση του κορεσμένου χρώματος, των ανοιχτών μορφών και των αντισυμβατικών συνθέσεων η έκθεση επισήμανε επίσης τον τρόπο με τον οποίο ο Μπονάρ μετέφρασε την εμπειρία της αντίληψης με τους μεταβαλλόμενους χώρους, τις αδιόρατες και ασαφείς φιγούρες που μπαίνουν και βγαίνουν από το οπτικό πεδίο, όπως και τις μορφές που κρύβονται στις άκρες, με τα έργα του να αποκαλύπτονται σιγά- σιγά με την πάροδο του χρόνου προσφέροντας μας άμεση οπτική χαρά.
Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος, Ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης
Το φαινόμενο Νταλί συναρπάζει με παγκόσμια εμβέλεια και σήμερα με διοργανώσεις πολλών εκθέσεων έργων του σε μουσεία και ιδρύματα τέχνης. Ο Νταλί / SalvadorDomenechFelipeJacintoDali γεννήθηκε στην πόλη Φιγκέρες της Ισπανίας το 1904. Ο Νταλί ιδιαίτερα ευφυής εκδήλωσε πρώιμα το ταλέντο του στην ζωγραφική. Με την συμπαράσταση της μητέρας του παρακολούθησε μαθήματα τέχνης στη Δημοτική Σχολή Σχεδίου. Το 1916 φιλοξενήθηκε με την οικογένεια του από τον καλλιτέχνη RamonPichot, στο Καδακές που τον γοήτευσε και ήρθε σε επαφή με τη μοντέρνα ζωγραφική του οικοδεσπότη. Το 1919 συμμετείχε στη δημόσια έκθεση του Δημοτικού Θεάτρου τού Φιγκέρες.
Το 1921 η μητέρα του πέθανε και ο συμβολαιογράφος πατέρας του παντρεύτηκε την αδελφή της, γεγονός που στενοχώρησε ισόβια τον Νταλί. Εγκαταστάθηκε μετέπειτα στη Μαδρίτη όπου και σπούδασε στην Ακαδημία των Τεχνών. Εκεί προσέγγισε την κυβιστική συνθετική θεωρία, τις φουτουριστικές ιδέες και το ριζοσπαστικό κίνημα του ντανταϊσμού. Συνδέθηκε φιλικά και συνεργάστηκε με τον ποιητή Γκαρθία Λόρκα, ο οποίος έγραψε την «Ωδή στον Σαλβατόρ Νταλί», με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ και κορυφαίους καλλιτέχνες και διανοητές. Το 1926 όμως αποβλήθηκε από την Ακαδημία, επειδή δήλωσε πως κανένας από τους καθηγητές δεν ήταν άξιος να τον κρίνει. Την ίδια χρονιά, με προτροπή του Μιρό, επισκέφθηκε το Παρίσι όπου συνάντησε και τον συμπατριώτη του Πικάσο.
Νταλί, Εις υγείαν, 1977
Στα έργα του Νταλί διαφαίνονταν κυβιστικές επιδράσεις καθώς και στοιχεία μεταφυσικής ζωγραφικής αλλά σύντομα διαμόρφωσε το προσωπικό του ύφος, που προξένησε θετικές εντυπώσεις αλλά και διαφωνίες. Το 1929, συνεργάστηκε με τον Μπουνιουέλ για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους «Ανδαλουσιανός Σκύλος». Τότε γνώρισε την μελλοντική σύζυγο και μούσα του, την ρωσικής καταγωγής Γκαλά. Την ίδια περίοδο, έγινε μέλος του υπερρεαλιστικού κινήματος.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Νταλί επινοεί επιπλέον την Παρανοϊκο-κριτική μέθοδο, που αποτελεί ένα είδος υπερρεαλιστικής τεχνικής με σκοπό την πρόσβαση στο ασυνείδητο προς όφελος της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νταλί στηρίζει την μέθοδο αυτή στην ικανότητα του ανθρώπου να λειτουργεί συνειρμικά, συνδέοντας εικόνες ή αντικείμενα που λογικά δεν αρμόζουν. Συνδέεται άμεσα με τον εκφραστικό αυτοματισμό και τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα, την ερμηνεία και την οπτική τους αποκρυστάλλωση μέσω της εικαστικής και λογοτεχνικής έκφρασης. Παράλληλα με πολλές διάσημες υπερρεαλιστικές συνθέσεις του κυκλοφόρησε και το τολμηρό ποίημα του με τίτλο «Ο μεγάλος αυνανιστής».
Νταλί, η Γκαλά με τσαμπί μαυροστάφυλλου
Ο Νταλί το 1932 συμμετείχε στην πρώτη μεγάλη υπερρεαλιστική έκθεση στην Αμερική. Λίγο αργότερα όμως, ο Αντρέ Μπρετόν τον διέγραψε από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω της υποστήριξης του φασιστικού καθεστώτος του δικτάτορα Φράνκο στην Ισπανία. Ωστόσο, η έντονη και εκκεντρική προσωπικότητά του ήταν αδύνατον να συνταυτιστεί με πολιτικές πρακτικές. Τότε δήλωσε πως ο ίδιος ήταν όλος ο υπερρεαλισμός, ενώ ο Μπρετόν επινόησε τον αναγραμματισμό του ονόματος του Νταλί, AvidaDollars (άπληστος για δολάρια) ασκώντας κριτική στο εμπορικό πνεύμα του.
Το 1940 με το ξέσπασμα του Β’ Παγκόσμιου πολέμου στην Ευρώπη, ο Νταλί με την Γκαλά, εγκαταστάθηκαν στις Η.Π.Α., όπου και έζησαν στο επίκεντρο της καλλιτεχνικής ζωής για τα επόμενα οκτώ χρόνια. To 1941 ο Νταλί εργάστηκε για την WaltDisney. Το 1942 δημοσιεύθηκε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η κρυφή ζωή του Σαλβαδόρ Νταλί».
Νταλί, ποίημα του Lope De Vega
Στη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αρνήθηκε να κάνει αντίσταση. Συνδέθηκε ωστόσο περισσότερο με το δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο. Οι εκκεντρικότητες του Νταλί, που αποτυπώνονταν πολλές φορές δημόσια με προκλητικούς τρόπους, ήταν ανεκτές από το καθεστώς αφού ελάχιστοι καλλιτέχνες και μάλιστα της αξίας του δέχονταν να ζήσουν εκείνη την εποχή στην Ισπανία. Παρόλα αυτά, η πολυσχιδής και ιδιόρρυθμη προσωπικότητα του Νταλί θα ήταν πολύ δύσκολο να ταυτιστεί με μία συγκεκριμένη πολιτική στάση. Χρησιμοποίησε το στοιχείο της πρόκλησης και του σκανδάλου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τόσο δημόσια όσο και στην προσωπική του ζωή. Εξάλλου δήλωνε ότι είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο.
Την περίοδο 1960 – 1974 εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά για την δημιουργία του Θεάτρου-Μουσείου Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο Φιγκέρες της Καταλονίας. Το 1965 γνώρισε την θρυλική Αμάντα Ληρ, η οποία έγραψε χρόνια μετά το βιβλίο “Le Dali d’ Amanda”/ “Ο δικός μου Νταλί”. Το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος τον τίμησε με τον τίτλο του μαρκήσιου.
Νταλί, Σύνθεση με μποτίλια κρασί
Μια μοναδική έκδοση τέχνης το 1978 από τον οίκο Abrams, με τίτλο «ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΚΑΛΑ», επισφράγισε το συναρπαστικό αισθησιακό του ιδίωμα, το έμφυτο χιούμορ του και ένα τεράστιο φάσμα πληροφοριών για το κρασί, την ιστορία, τις ιδιότητες, τους τόπους παραγωγής του. Στην ιδιάζουσα αυτή έρευνα του σχεδίασε, ζωγράφισε, συνδύασε, ανάμιξε και επιζωγράφισε με στοιχεία του, μινιατούρες του 15ου αιώνα, έργα ακαδημαϊκών δημιουργών του 19ου αιώνα, μύθους, ανέκδοτα και ποιήματα για το κρασί με βάση τις οινικές και γαστρονομικές επιθυμίες της θεϊκής Γκαλά. Συνθέσεις για το κρασί της ευτυχίας, της ηδονής, της αυγής, του φωτός, της ευγένειας, της ελαφρότητας, του ανέφικτου…Ανάμεσα στον κατάλογο που παραθέτει, ως γευσιγνώστης από διάφορες χώρες, αναφέρει την μαυροδάφνη και το μοσχάτο Πάτρας και Κεφαλονιάς και το μοσχάτο Ρόδου και Λήμνου.
Νταλί, τα κρασιά της Γκαλά
Η έντονη θλίψη της απώλειας της Γκαλά το 1982 ώθησε τον Νταλί σε απόπειρα αυτοκτονίας. Πέθανε το 1989 και τάφηκε μέσα στο Μουσείο που δημιούργησε στο Φιγκέρες. Ο Νταλί σαν εμπνευσμένος Καταλανός αναμόχλευσε τους μύθους του τόπου του και όλης της μεγάλης κλασικής παράδοσης. Πρωταγωνίστρια σε πολλές συνθέσεις του η Γκαλά με τους αγγέλους της και βέβαια ο ίδιος. Αποκαλυπτικές μορφές που λιώνουν, στρεβλώνουν, εκρήγνυνται, μεταμορφώνονται μέσα στις μυστικιστικές ατμόσφαιρες των έργων του. Υλικές ροές, τελετουργίες, ποιητικές διαδρομές, ερωτικοί πόθοι και ερμηνείες ενστίκτων και ροπών απαρτίζουν το αισθησιακό του παραλήρημα.
Έχοντας σαν κύρια θεματική ενότητα τις γυναικείες μορφές που εμφανίστηκαν στο ρεμπέτικο και άφησαν ανεξίτηλη της σφραγίδα τους σαν ερμηνεύτριες, δημιουργοί, μουσικοί, σαν μούσες ή παρουσίες στο περιβάλλον και τη θεματολογία του ρεμπέτικου, το 8ο Φεστιβάλ Ρεμπέτικου επιδιώκει να προβάλει τις κοινωνικές συνθήκες και παραμέτρους που σχετίζονται με τη συμμετοχή ή την αναφορά των γυναικών στο ρεμπέτικο, ειδικότερα αυτές της χειραφέτησης και της απόστασης από τα αυστηρά πρότυπα που επέβαλλε ο κοινωνικός χώρος ακολουθώντας, σε κάποιες περιπτώσεις, διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς, στάσης ζωής ή έκφρασης.
Αυτά τα στοιχεία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν και δεν πρέπει να γίνονται αντικείμενο κριτικής, καθώς συνέβησαν σε άλλο «τόπο και χρόνο». Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα, άλλα κοντά στην αλήθεια και άλλα όχι. Το βέβαιο είναι ότι οι γυναίκες αυτές -σε έναν αυστηρά ανδροκρατούμενο κοινωνικό χώρο- είχαν την τόλμη, αλλά και τις ικανότητες, να διεκδικήσουν τη θέση τους στη λαϊκή μας μουσική, τη λαϊκή ποίηση και την κοινωνία γενικότερα.
Η άλλη πλευρά της ενότητας αυτής δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την αναφορά στη γυναίκα, όπως παρουσιάζεται μέσα από τους στίχους του ρεμπέτικου. Η γυναίκα ως μάνα, αδελφή, θυγατέρα, εργάτρια, μετανάστρια, σύντροφος, αγωνίστρια, αλλά και ως τιμωρός, φεμινίστρια, ανατρεπτική, ανεξάρτητη. Κάθε ρόλος με το δικό του άρωμα. Φέτος την τιμητική τους έχουν οι γυναικείες παρουσίες, με τις ερμηνεύτριες Ανατολή Μαργιόλα, Ασπασία Στρατηγού, Εύα Ξένου, Μαίρη Δεναξά, Αγγέλικα Παπανικολάου, Γεωργία Μαρίνη και Ιφιγένεια Ιωάννου, ενώ στα σχήματα συμμετέχουν αρκετές μουσικοί, με κοινό χαρακτηριστικό την αγάπη τους για το ρεμπέτικο και το σεβασμό στις εκτελέσεις που μας άφησαν σαν ανεκτίμητη κληρονομιά οι πρωτομάστορες-μαστόρισσες του ρεμπέτικου.
Στη φετινή διοργάνωση περιλαμβάνονται δράσεις και για τους μικρούς μας φίλους: παράσταση Καραγκιόζη του Γιάννη Γαλανού από τη Σάμο που, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει βαθιά γνώση των τεχνικών και των φιγούρων του θεάτρου σκιών και προβολή αφιερώματος στη σπουδαία Ρίτα Αμπατζή που δημιούργησαν μαθητές και μαθήτριες του 4ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Ερμούπολης.
Τέλος, το φεστιβάλ περιλαμβάνει Έκθεση Λαϊκών Μουσικών Οργάνων από επιφανείς και καταξιωμένους έλληνες οργανοποιούς και Μουσικό Εργαστήρι με θέμα «Η φωνητική πράξη στο Σμυρναίικο και Ρεμπέτικο τραγούδι», από τη μουσικοδιδάσκαλο Ιφιγένεια Ιωάννου.
Το Φεστιβάλ συνδιοργανώνουν ο Δήμος Σύρου-Ερμούπολης και η Κυκλαδική Εταιρεία Ανάπτυξης (ΚΕΤΑΝ) του Επιμελητηρίου Κυκλάδων. Το ρεμπέτικο έχει καταχωρηθεί στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 2015, στον αντιπροσωπευτικό κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO το 2017, ενώ το Φεστιβάλ «Η Σύρα του Μάρκου Βαμβακάρη», έχει καταχωρηθεί στο Ευρετήριο Ευρωπαϊκών Φεστιβάλ festivalfinder.eu και έχει λάβει το EFFE LABEL. Η είσοδος στο Φεστιβάλ Ρεμπέτικου είναι δωρεάν. Για την εξασφάλιση θέσης συνιστάται η προσέλευση στο χώρο τουλάχιστον 15 λεπτά πριν την έναρξη της κάθε συναυλίας.
Τετάρτη 28.08 || Σκαλάκια Βροντάδου (στου «Τεμπέλη»)
20.50: «Ο Καραγκιόζης και το ρεμπέτικο». Μια απολαυστική παράσταση Θεάτρου Σκιών,
από τον Γιάννη Γαλανό.
21.30: «Στα σκαλάκια του Βροντάδου»
Η Λαϊκή Ορχήστρα του Μικρού Μουσικού Συνόλου παρουσιάζει μια βραδιά με τραγούδια
που αναφέρονται στη χειραφέτηση της γυναίκας, μέσα από το ρεμπέτικο και το λαϊκό
τραγούδι της εποχής, στα σκαλάκια του Βροντάδου, έξω από την ιστορική ταβέρνα του
"Τεμπέλη".
Πέμπτη 29.08 || Ταρσανάς, Ερμούπολη
21.00: Εύα Ξένου, Μαίρη Δεναξά και Σάκης Νικολετόπουλος.
Η Εύα Ξένου, η Μαίρη Δεναξά, η Αγγέλικα Παπανικολάου, η Γεωργία Μαρίνη, εξαιρετικές
καλλιτέχνιδες στο είδος τους, πλαισιώνονται από τους Σάκη Νικολετόπουλο, Στέλιο Παπαδόπουλο και Αργύρη Νικολάου. Προάγουν και αναδεικνύουν τη γυναίκα του χθες και του σήμερα μέσα από το λαϊκό τραγούδι. Τη γυναίκα που εργάζεται, μοχθεί, που ξοδεύει τον παρά της και το χρόνο της όπου θέλει εκείνη. Τη γυναίκα του ρεμπέτικου που χειραφετείται μέσω αυτού, στο πάλκο, στις συνθέσεις, στους στίχους ως δημιουργός, κατέχοντας δεσπόζουσα θέση στο κουμάντο, στην «πιάτσα» και στη γυναικεία αλληλεγγύη, την εποχή που στην Ελλάδα η θέση της γυναίκας καθορίζεται μέσα από ένα στενό πλαίσιο ύπαρξης και λειτουργίας της. Η πραγματικότητα όμως του τότε συνεχίζει σε ένα σημαντικό βαθμό να αντανακλά και τις συνθήκες του σήμερα… κρίνοντας εκ του αποτελέσματος.
Παρασκευή 30.08 || Ταρσανάς, Ερμούπολη
20.50: Προβολή ταινίας μικρού μήκους, αφιέρωμα στη σπουδαία Ρίτα Αμπατζή,
δημιούργημα μαθητών και μαθητριών του 4ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου
Ερμούπολης.
21.15: Η Ιφιγένεια Ιωάννου και το σχήμα Εϊβαλά ζωντανεύουν ιστορίες εμπνευσμένες από
τη Σμύρνη του 19 ου -20 ου αι.
Σάββατο 31.08 || Ταρσανάς, Ερμούπολη
21.00: Ασπασία Στρατηγού, Ανατολή Μαργιόλα και Βασίλης Κορακάκης. Μια ομάδα από
καταξιωμένες ερμηνεύτριες και δεξιοτέχνες μουσικούς, θα φέρουν κοντά μας και θα
ζωντανέψουν τις γνωστές και άγνωστες μορφές των γυναικών του ρεμπέτικου.
Κυριακή 01.09 || Πηγή Αγίου Αθανασίου, Άνω Σύρος
21.00: Λαϊκή Ορχήστρα Σύρου
Κάτι μας λέει ότι ο Μάρκος, όταν έγραψε το «Έλα να πάμε εκεί που λες» με τη «ρούσσα»
και τη «γαιτονοφρυδούσα», είχε στο μυαλό του την πηγή και τις δροσιές του Αη Θανάση,
όπου θα συναντήσουμε τις γυναικείες μορφές του ρεμπέτικου σε μια ατμόσφαιρα
μυσταγωγίας.
ΕΚΘΕΣΗ ΛΑΪΚΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
Αίθουσα Γ. & Ε. Βάτη, Πλατεία Μιαούλη
Τετάρτη 28 έως Σάββατο 31.08: 10.30-14.00 & 18.00-21.00
ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
Συνεδριακή αίθουσα «Βαλμά» του Επιμελητηρίου Κυκλάδων
Σάββατο 31.08: 12.00-14.30
«Η φωνητική πράξη στο Σμυρναίικο και Ρεμπέτικο τραγούδι», με την Ιφιγένεια Ιωάννου.
Το σεμινάριο αυτό έχει στόχο να μελετήσει και να αναδείξει τα κύρια χαρακτηριστικά της
φωνητικής τέχνης στα σμυρναίικα και ρεμπέτικα τραγούδια μέσα από παραδείγματα από
επιλεγμένο ρεπερτόριο.
Το Hello Dankness είναι ένα πολιτικό παραμύθι που παρακολουθεί το ψυχοτροπικό θέαμα που χάρισε στην ανθρωπότητα η Αμερικάνικη πολιτική σκηνή την περίοδο από το 2016 μέχρι και το 2021 και όλη την μυθιστορηματική παραφιλολογία που καλλιεργήθηκε γύρω από αυτό.
Σαν κάποιου είδους προαστιακό stoner μιούζικαλ, η ταινία παρακολουθεί μια τυπική γειτονιά της περιόδου και την σταδιακή αποσύνθεση του φαινομενικά συνεκτικού κοινωνικού ιστού της σε κάποιου είδους πανδημία συνωμοσίας και σύγκρουσης. Αυτό που βλέπουμε είναι μια ανατρεπτική αναδιατύπωση της ιστορίας, όπου συσκευασμένα λουκάνικα διαφωνούν για τα φλέγοντα πολιτισμικά επίδικα της εποχής, κάδοι σκουπιδιών διακηρύττουν QAnon θεωρίες, ζόμπι ηγούνται της επανάστασης και πραγματικά γεγονότα μπλέκονται ως μουσικά ιντερλούδια με κλασικά Broadway μιούζικαλ σαν τα Cats, Les Miserables, Annie και Phantom of the Opera.
Hello Darkness των Soda Jerk
Φτιαγμένο με την χαρακτηριστική μεθοδολογία των Soda Jerk, το Hello Dankness αποτελείται εξ΄ολοκλήρου από δείγματα (samples) οπτικοακουστικών media ποικίλης προέλευσης. Με εκτεταμένη χρήση ψηφιακού animation και VFX και πολυεπίπεδη επεξεργασία του αυθεντικού υλικού, το έργο αυτό έχει ανασυντεθεί μέσα από περισσότερες από χίλιες – κινηματογραφικές, τηλεοπτικές, μουσικοακουστικές – πηγές.
Με επίσημη πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2023, εντυπωσιακή πορεία σε διεθνείς διοργανώσεις όλου του κόσμου (μεταξύ των οποίων και στο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο), διθυραμβικές κριτικές και βραβεία, η πιο πρόσφατη μεγάλου μήκους ταινία των Soda Jerk θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Αθήνα, παρουσία του σκηνοθετικού διδύμου και με το αντίστοιχο Q&A στο τέλος!
Hello Darkness των Soda Jerk
Soda Jerk
Καλλιτεχνικό δίδυμο από την Αυστραλία, με εξειδίκευση στις sample-based ταινίες και εμφανώς παιγνιώδη ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση σε αμφιλεγόμενα θέματα, οι Soda Jerk δείχνουν ειδικό ενδιαφέρον στην πολιτική της εικόνας: πώς αυτή διαδίδεται, ποιος επωφελείται από αυτήν και με ποιον τρόπο μπορεί αυτή να επαναπροσδιοριστεί.
Με βάση τη Νέα Υόρκη για περισσότερο από μία δεκαετία και εγκατεστημένο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, το ντουέτο δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια εξίσου στο χώρο του πειραματικού σινεμά αλλά και των εικαστικών τεχνών, έχοντας – μεταξύ άλλων – στο ενεργητικό του συνεργασίες με την cyberfeminist κολλεκτίβα VNS Matrix ή το συγκρότημα ηλεκτρονικής μουσικής The Avalanches, αλλά και πολλές συμμετοχές σε μουσεία και εκθέσεις σε όλον τον κόσμο.
Η επίσημη φιλμογραφία τους ξεκινάει το 2005 με το “The Phoenix Portal”, ενώ η προτελευταία μεγάλου μήκους ταινία τους, το “Terror Nullius” του 2018, χαρακτηρίστηκε από τον Guardian ως “μία από τις καλύτερες ταινίες από την Αυστραλία για την τελευταία δεκαετία”!!
ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ + Q&A ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ! ΔΕΥΤΕΡΑ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ // ΩΡΑ 20:30 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΕΛΛΑ
(Τενέδου 34. Κυψέλη) ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 7 ΕΥΡΩ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ https://www.more.com/stellacinema/ Διάρκεια ταινίας: 70 λεπτά
Με ελληνικούς υπότιτλους
Η Weirdwave, στις 6 Ιουνίου, παρουσιάζει την πολυαναμενόμενη ταινία Ντααααλί! του Κουεντίν Ντουπιέ, μια απολαυστική, τρελή κωμωδία με θέμα τον σπουδαίο υπερρεαλιστή ζωγράφο τον οποίο ενσαρκώνουν 5 ηθοποιοί σε διαφορετική ηλικία. Μία ελεύθερη ερμηνεία του εκκεντρικού Καταλανού, σε ύφος Μπουνιουέλ. Ο Νταααααλί! έκανε 500.000 εισιτήρια στη Γαλλία, προβλήθηκε στο 80o Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ ήταν η ταινία λήξης στο 24ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου Ελλάδος.
Από τον μοναδικό Κουεντίν Ντουπιέ
Μία εξωφρενική «βιογραφία» του Νταλί, απρόσμενη και εκκεντρική όπως ο σπουδαίος ισπανός ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί, τον οποίο ενσαρκώνουν 5 ηθοποιοί σε διαφορετικές ηλικίες -αλλά όχι απαραίτητα και σε διαφορετικές εποχές!
Εδώ θα βρείτε το τρέϊλερ:
ΥΠΟΘΕΣΗ
Η Τζουντίθ, γαλλίδα δημοσιογράφος, συναντά τον Σαλβαντόρ Νταλί αρκετές φορές, σχετικά με μια πιθανή συνέντευξη, την οποία ο ιδιόρρυθμος καλλιτέχνης πεισματικά αρνείται. Η δημοσιογράφος επιμένει να τον ενοχλεί για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον ζωγράφο, το οποίο όμως αποδεικνύεται δύσκολο να γυριστεί, ιδίως όταν ο Νταλί, οδηγώντας τη Rolls-Royce του στην παραλία, αχρηστεύει τη κάμερα πριν την έναρξη των γυρισμάτων… Θα γυριστεί ποτέ αυτή η ταινία;
Μία εξωφρενική «βιογραφία» του Νταλί, απρόσμενη και εκκεντρική όπως ο κορυφαίος ισπανός ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί, τον οποίο ενσαρκώνουν 5 ηθοποιοί σε διαφορετικές ηλικίες -αλλά όχι απαραίτητα και σε διαφορετικές εποχές! Παράλογη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό, η ταινία του Ντουπιέ, καταστρατηγεί σκόπιμα τη γραμμικότητα και την αληθοφάνεια της αφήγησης, «διογκώνει» τον larger than life ήρωά της (όπως εξάλλου ήταν στην πραγματικότητα ο εγωπαθής Νταλί) και «χτίζει» έναν κωμικό ρυθμό που συμπαρασύρει τον θεατή, ιδιαίτερα μέσα από τις ερμηνείες των πέντε ηθοποιών που ενσαρκώνουν τον σπουδαίο υπερρεαλιστή ζωγράφο με το υπερτροφικό «εγώ».
Χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, ο Νταλί εμφανίζεται σε μια σειρά από αδιανόητα περιστατικά μέσα από τα οποία το όνειρο και η φαντασία μπλέκονται με την πραγματικότητα σε ένα αξεδιάλυτο σύνολο, του οποίου τα όρια είναι εντελώς ρευστά. Στο πλαίσιο αυτό, η ηλικία του καλλιτέχνη αλλάζει ακόμα και στην ίδια σκηνή, ενώ ο Νταλί πυροβολεί …ανθρώπους και ζώα, γαϊδούρια περπατούν ανάποδα και πιάνα ουρούν, υπό τους ήχους μιας επαναλαμβανόμενης, υπνωτιστικής μελωδίας!
Ντααααλί! του Κουεντίν Ντουπιέ
Ένα μοναδικό σχόλιο στη σόου μπιζ, την κινηματογραφική βιομηχανία, τις δημοπρασίες έργων τέχνης και βέβαια στον ανεπανάληπτο, μεγαλομανή Σαλβαντόρ Νταλί. Μία ξεκαρδιστική, αταξινόμητη, κινηματογραφική φάρσα που κάποιοι θα λατρέψουν και κάποιοι θα μισήσουν, αλλά όλοι πρέπει να δουν!
Από τον μοναδικό Κουεντίν Ντουπιέ (Απίστευτο κι όμως αληθινό) ο οποίος, στη πιο ιδιαίτερη ταινία της καριέρας του, επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά την αντισυμβατική ματιά και το απαράμιλλο κινηματογραφικό στιλ του.
Όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης:
«Για να γράψω το σενάριο και να σκηνοθετήσω αυτόν τον φόρο τιμής στο Νταλί, συντονίστηκα με την συμπαντική συνείδηση του Σαλβαδόρ Νταλί, αφήνοντας τον εαυτό μου να οδηγηθεί από αυτήν με κλειστά τα μάτια. Αρχικά, ο Διδάσκαλος με διέταξε να συγκεντρώσω αρκετούς λαμπρούς ηθοποιούς που θα υποδύονταν τον ίδιο, καθώς θα ήταν πολύ περίπλοκο για έναν μόνο άνθρωπο να παίξει τον Νταλί! Κατόπιν επισκεφθήκαμε μαζί τον Μπουνιουέλ για να του κλέψουμε κάμποσες εικόνες και ιδέες, και μετά με καταβύθισε διά της βίας στην άβυσσο της νοσηρής αγωνίας και των ονείρων του για να με καθοδηγήσει. Τελικά, μόλις που κατάφερα να ανακτήσω τον έλεγχο της ταινίας μου, μόνο και μόνο για να εκφράσω μ’ αυτήν την αγάπη μου σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Όπως ο ίδιος ο Νταλί είχε δηλώσει, η προσωπικότητά του ήταν πιθανώς το σπουδαιότερο επίτευγμά του. Η ταινία μου αφηγείται ταπεινά αυτή την ιστορία…»
Το Πανεπιστήμιο Πατρών, στο πλαίσιο της εξωστρέφειας και των διεθνών συνεργασιών, συνδιοργανώνει, από τις 12-14 Ιουνίου 2024, ένα σημαντικό διεθνές Συνέδριο για τα 100 χρόνια από την εμφάνιση του ριζοσπαστικού κινήματος του Υπερρεαλισμού στη Γαλλία. Το κίνημα μεταφυτεύτηκε σύντομα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική προσφέροντας, με την εξερεύνηση του ασυνειδήτου, καινοτόμα, διαχρονικά έργα στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στη φωτογραφία, στον κινηματογράφο και στις άλλες τέχνες.Η επέτειος για τα 100 χρόνια από τη δημοσίευση του Α’ Μανιφέστου του Υπερρεαλισμού εορτάζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα όσο και σε Μουσεία.
Το συνέδριο περί Υπερρεαλισμού συνδιοργανώνεται για δεύτερη συνεχή φορά και τείνει πλέον να γίνει θεσμός. Για την επίτευξη των στόχων του διεθνούς αυτού Συνεδρίου, με επιφανείς καλεσμένους από την Ελλάδα και το εξωτερικό (Princeton University, Johns Hopkins University, Bucknell University), συνεργάστηκαν η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Άννα Μαρίνα Κατσιγιάννη και ο Αναπληρωτής Καθηγητής Γιάννης Παπαθεοδώρου από το Πανεπιστήμιο Πατρών, η Καθηγήτρια Αλεξάνδρα Σαμουήλ από το Πανεπιστήμιο Κύπρου και η Επίκουρη Καθηγήτρια Βικτώρια Φερεντίνου από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είναι σημαντικό ότι το συνέδριο θα διεξαχθεί στην Πάτρα, στη «Στέγη Γραμμάτων Κωστής Παλαμάς», έτσι ώστε να καλλιεργούνται διαρκώς οι δεσμοί με την πόλη, σύμφωνα με την έως τώρα επιτυχημένη πρωτοβουλία της Πρυτανείας.
Το θέμα του Συνεδρίου εστιάζεται στις «οπτικές, υπερρεαλιστικές αφηγήσεις» και το πολιτισμικό συνεχές ανάμεσα στη λογοτεχνία και στα πεδία που παραδοσιακά ανήκουν στις εικαστικές τέχνες. Η κυρία Άννα Μαρίνα Κατσιγιάννη, η οποία διδάσκει το μάθημα των «Πρωτοποριών στη Λογοτεχνία και τις άλλες καλές τέχνες» και το μάθημα του «Γαλλικού και του Ελληνικού Υπερρεαλισμού», στο Πανεπιστήμιο Πατρώναπό το 2007, τόνισε ότι «η πρόσφατη έρευνα αποτελεί μιαν επανεπίσκεψη στους Διόσκουρους του ελληνικού υπερρεαλισμού, τον ποιητή, πεζογράφο και φωτογράφο Ανδρέα Εμπειρίκο και τον ποιητή – ζωγράφο Νίκο Εγγονόπουλο, με πολύ γόνιμα αποτελέσματα καθώς αναδεικνύει διαρκώς νέες, συγκλονιστικές όψεις του έργου τους και της συνομιλίας τους με τον μύθο, την πολιτική, τη ρωσική και τη γαλλική πρωτοπορία μέσα από καλά κρυμμένα σύμβολα και διακείμενα. Η έρευνα αποκαλύπτει ολοένα και βαθύτερα τη διαρκή συνομιλία τους με τη μουσική, τη ζωγραφική, τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο».
Στο επίκεντρο των περισσότερων ανακοινώσεων του Συνεδρίου βρίσκεται η αναζήτηση γύρω από την έννοια της «εικόνας» καθώς στόχος του είναι να αναδείξει τις διακαλλιτεχνικές διασταυρώσεις και οσμώσεις από τις πρώτες εμφανίσεις του υπερρεαλισμού στη χώρα μας ως τις μέρες μας.
Η Γκαλερί Σκουφά παρουσιάζει την έκθεση του ιστορικού καλλιτέχνη Γιάννη Γαΐτη, σε συνεργασία με την κόρη του Λορέττα, στην οποία θα παρουσιαστούν και έργα...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
