Τι μπορεί να συμβεί όταν μια θεατρική ομάδα αποφασίζει να ανεβάσει ένα έργο μυστηρίου και εμπιστεύεται την συγγραφή και την σκηνοθεσία του σε έναν άγνωστο και ολίγον τι “παράξενο” τύπο ο οποίος δηλώνει ηθοποιός-σεναριογράφος-σκηνοθέτης-παραγωγός;
Η απάντηση είναι απλή…
Μπορούν να συμβούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Υπόθεση του έργου:
Γαλλία 1930. Ξενοδοχείο Don Perinion. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Ζαν Ζακ Ντε Κουτεπιέ διοργανώνει ένα μεγάλο πάρτυ για τα 150 χρόνια λειτουργίας του, αλλά βρίσκεται δολοφονημένος λίγη ώρα αργότερα. Η γυναίκα του Μπριζιτ, η αδερφή του Κάρλα, ο φίλος του Κίμμι, ο συνεργάτης του Ζιζέλ και ο μυστηριώδης Φιλιπ μπλέκονται σε ένα παράξενο παιχνίδι που έχει στήσει ο δαιμόνιος επιθεωρητής Μαριόν Κοτιγιάρ προκειμένου να λύσει το μυστήριο. Όλα αυτά βεβαία θα ίσχυαν, εφόσον όλα κυλούσαν σωστά…
Ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο-σκηνοθεσία: Στράτος Λύκος
Σκηνικά-Κοστούμια: Εμμανουέλα Αλφιέρη
Πρωτότυπη μουσική: Οδυσσέας Κωσταντόπουλος
Φωτισμοί: Στράτος Λύκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Εβίτα Συρίγου
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης): Διονύσης Μπάστας, Γιάννης Παπαευθυμίου,
Ο χαρταετός - Francisco Jose de Goya y Lucientes - 1777-1778
Για ποιο λόγο άραγε πετάμε χαρταετό κάθε χρόνο την Καθαρή Δευτέρα; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός ή είναι απλά μια συνήθεια;
Αν ανατρέξουμε πίσω στο χρόνο θα δούμε ότι η συνήθεια των ανθρώπων να φτιάχνουν χαρταετούς και να τους πετούν ψηλά στον ουρανό είναι πανάρχαια καθώς οι πρώτοι αετοί κατασκευάστηκαν τουλάχιστον 1000 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού!
Και αν και σύμφωνα με μια άποψη ο χαρταετός φέρεται να ανακαλύφθηκε στην Αρχαία Ελλάδα γύρω στο 400 π.Χ., στην πραγματικότητα υπάρχουν μαρτυρίες ότι υπήρχε στην κινεζική παράδοση από το 1000 π.Χ.
Ο σκοπός του εθίμου στην Αρχαία Κίνα ήταν η επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Μάλιστα οι άνθρωποι πίστευαν τότε ότι όσο πιο ψηλά πετάξει ο χαρταετός τόσο πιο πιθανό ήταν ο Θεός να δει τις ευχές τους που κρεμιόντουσαν πάνω του και να τις πραγματοποιήσει.
Ο χαρταετός υπήρχε στην κινεζική παράδοση από το 1000 π.Χ.
Ο συμβολισμός του πετάγματος του χαρταετού στην ελληνική χριστιανική παράδοση είναι αρκετά συναφής με τον κινεζικό.
Για την ακρίβεια συμβολίζει το πέταγμα της ανθρώπινης ψυχής προς το Θείο.
Με άλλα λόγια θέλει να πει ότι ο προορισμός του πνεύματος του ανθρώπου είναι στον ουρανό δίπλα στον δημιουργό του.
Το γεγονός ότι το έθιμο γίνεται κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι.
Η Καθαρά Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής όπου οι χριστιανοί ξεκινούν την σωματική και πνευματική τους κάθαρση μέσω της μεγάλης νηστείας του Πάσχα.
Έτσι, με τη νηστεία καθαρίζουμε το σώμα και την ψυχή μας και με το πέταγμα του χαρταετού ερχόμαστε έστω και νοητά πιο κοντά στον Θεό.
Εκτός όμως από τη θρησκευτική του διάσταση, ο χαρταετός στο παρελθόν είχε και άλλες χρήσεις μιας και χρησιμοποιούνταν για μετεωρολογικές προβλέψεις, για στρατιωτική κατασκοπεία, ακόμη και για μεταφορά αντικειμένων σε δυσπρόσιτες περιοχές.
Επίσης, ο Αμερικανός εφευρέτης Βενιαμίν Φραγκλίνος ανακάλυψε το αλεξικέραυνο χάρη σε πειράματα που έκανε με έναν χαρταετό και ένα κλειδί!
Σήμερα πάντως έχει εξελιχθεί σε ένα ωραίο και διασκεδαστικό παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους, όταν για μια μέρα έστω ο ουρανός γεμίζει με πολύχρωμες και φανταχτερές κατασκευές.
Η Iris Gallerie της Μαρίζας Φασιανού από τις 14 Μαρτίου 2019 έως τις 14 Απριλίου 2019, θα φιλοξενήσει την νέα ατομική έκθεσης της Βάσως Τρίγκα. Αυτή είναι η 11η ατομική έκθεση της καλλιτέχνιδας και η 5η κατά σειρά στον χώρο τέχνης ΊΡΙΣ όπου και θα παρουσιαστεί μια σειρά από νέα κεραμικά και έργα ζωγραφικής με τίτλο “κάτω από τον ήλιο”. Η έκθεση θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 14 Μαρτίου στις 19.00 με 22:00 το βράδυ.
Επιμελήτρια της έκθεσης
είναι η Ίρις Κρητικού .
Για την ζωγραφικής και την κεραμική της Βάσως Τρίγκα έγραψε η Ίρις Κρητικού:
“Κάτω ακριβώς λοιπόν από τον γενέθλιο ελληνικό και τον οικείο μεσογειακό ήλιο της παιδικής ηλικίας και των αέναων ενηλικιωμένων περιπλανήσεων, εκεί όπου η ίδια αρθρώνει όσα ονειρεύεται και λαχταρά με ορμητικό θάρρος και επίπονη, μεθοδική ακρίβεια, σπέρνονται και ιχνηλατούνται, βλασταίνουν και ζωγραφίζονται οι γόνιμοι πλοχμοί της ταλαντούχας και ατελεύτητης φαντασίας της.
Σύνθετες καταδύσεις σε πυκνοκατοικημένους κήπους, περιπετειώδεις περιηγήσεις σε λαβυρινθώδεις αλέες και ηλιόλουστα ευρωπαϊκά πάρκα, σπαρακτικές μεσημβρινές μυήσεις σε περίκλειστους νησιωτικούς θερινούς παραδείσους, τρυφερές ιμπρεσιονιστικές μουσικές και απτικές εξπρεσιονιστικές συνηχήσεις σχεδίου και χρώματος, αλαφροπάτητοι κατά μόνας περίπατοι στα μονοπάτια του βλέμματος και του νου και συντροφευμένα ευφραντικά γεύματα στη χλόη, ορίζουν την ιδιοσυγκρασιακή ετούτη τοπιογραφία της ζωγράφου και επινοούν ένα εύφορο, συναρπαστικό εξοχικό μικροκλίμα με χαμηλόφωνα θροΐσματα και λεπτότατες συνθετικές υφάνσεις του χρωστήρα επάνω στον καμβά.”
“Αν τα πρόσφατα ζωγραφικά έργα της Βάσως Τρίγκα απλώνονται μπροστά στο βλέμμα του θεατή σαν ένα πολύτιμο υφαντό, τα κεραμικά με τα οποία μας συναρπάζει τα τελευταία χρόνια, αποτελούν ένα αυτοτελές, θαυμαστό τρισδιάστατο σύμπαν που εγκαλεί σε ευφρόσυνη ενατένιση και σαγηνευτική ψηλαφιστική περιήγηση με τον τρόπο ενός μυστικού και αυτοφυούς κήπου θαυμάτων…”
Οι επινοημένες από την ίδια τη δημιουργό οργανικές υβριδικές φόρμες, θαρραλέες
σε μέγεθος και ποικιλμένες με απρόσμενα πλαστικά στοιχεία, παλλόμενες από την
άδηλη αναπνοή του ίδιου τους του κελύφους, κατάστικτες από γοητευτικές
συνευρέσεις πυρετικών γραμμών, μη αποκρυπτογραφημένων γραφών και εντατικών
χρωμάτων που εκτείνονται από την απαλή γαλάζια διαφάνεια με τους λευκούς
διάττοντες και τα σμαραγδένια ίχνη των τροπικών ως τις χωμάτινες τερρακόττες, ταπολυκύμαντα μπλε των μεσογειακών μύθων και τα σκοτεινά πεδίο του μελανού, δεν χωρούν εύκολα σε κάποια πτυχή της ως τώρα γνώσης μας.»
Βάσω Τρίγκα
Η Βάσω Τρίγκα είναι Ελληνίδα σύγχρονη ζωγράφος. Σπούδασε Νομική και Ζωγραφική στην Αθήνα. Εκθέτει τη δουλειά της από το 1996 σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Αθήνα, Λουξεμβούργο, Παρίσι, Λονδίνο, Βρυξέλλες). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και το Λουξεμβούργο. Η έως τώρα διαδρομή του έργου της ζωγράφου έχει συναντήσει ιδιαίτερη επιτυχία και θετική αναγνώριση ανάμεσα σε συλλέκτες, φιλότεχνους και το ευρύ κοινό.
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε το θεατρικό μονόλογο “Φροσύνη” σε κείμενο και σκηνοθεσία
Στέφανου Παπατρέχα, στο θέατρο Άβατον. Η κυρα-Φροσύνη, όπως είναι
γνωστή η Ευφροσύνη Βασιλείου, είναι υπαρκτό πρόσωπο που συνδέθηκε με την
ιστορία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Ο ίδιος ο Αλή Πασάς διέταξε την εκτέλεσή
της μαζί με άλλες 17 γυναίκες δια πνιγμού, στη λίμνη των Ιωαννίνων, με το
πρόσχημα ότι ζούσαν ανήθικα.
Γράφει η Αλεξία
Λυμπέρη
Ο μονόλογος αυτός έρχεται να μας παρουσιάσει τα βαθύτερα συναισθήματα και τη ψυχοσύνθεση της Φροσύνης, μέσα από τα μάτια μιας νεαρής ηθοποιού που καλείται να ενσαρκώσει το ρόλο αυτό στο πλαίσιο μίας θεατρικής παράστασης.
Λίγα λόγια για το έργο
Μια νεαρή ηθοποιός καλείται να υποδυθεί την κυρα-Φροσύνη,
όμως ελάχιστα γνωρίζει για τη γυναίκα αυτή και ξεκινά την αναζήτηση ιστορικών
στοιχείων από το διαδίκτυο.
Μέσω της αναζήτησης αυτής, ανακαλύπτει ότι η Φροσύνη ήταν
παντρεμένη με έναν έμπορο κι είχαν αποκτήσει δύο παιδιά. Ενώ ο σύζυγός της
απουσίαζε στη Βενετία, σύναψε ερωτική σχέση με το γιο του Αλή Πασά, Μουχτάρ, ο
οποίος ήταν παντρεμένος.
Σύμφωνα με την παράδοση, αφορμή για την ανακάλυψη του
μυστικού αυτού δεσμού αποτέλεσε ένα σμαραγδένιο δαχτυλίδι. Ένα δαχτυλίδι το
οποίο άνηκε στη γυναίκα του Μουχτάρ κι εκείνος δώρισε στη Φροσύνη. Η Φροσύνη όμως
καθώς είχε ανάγκη από χρήματα πούλησε το δαχτυλίδι σε ένα κοσμηματοπωλείο, όπου
στο ίδιο κοσμηματοπωλείο κατέφυγε η γυναίκα του Μουχτάρ για να αγοράσει
κοσμήματα κι εκεί είδε να πουλιέται το δαχτυλίδι της. Το δαχτυλίδι αυτό
καταδίκασε τη Φροσύνη σε θάνατο.
Η νεαρή ηθοποιός κατέχοντας πλέον τις πληροφορίες που
χρειαζόταν προσπαθεί να κατανοήσει βαθύτερα το χαρακτήρα που πρόκειται να
υποδυθεί. Μέσω ενός αυτοσχεδιασμού δοκιμάζει ρούχα επί σκηνής, αλλάζει στάσεις
και τονισμό φωνής, στην προσπάθειά της να βιώσει την τελευταία νύχτα όπου η
Φροσύνη βρισκόταν εν ζωή. Θυμάται όλη της τη ζωή, το γάμο της, τα παιδιά της,
αλλά και τον έρωτά της για τον Μουχτάρ, τις απαιτήσεις των άλλων για εκείνη,
καθώς και τις απαιτήσεις του έρωτά της για Εκείνον.
Βγαίνει από τον εαυτό της και βιώνει τη ζωή μιας γυναίκας
δέσμια των επιθυμιών, τόσο των γύρω της, όσο και του ίδιου της του εαυτού. Μιας
γυναίκας που πρόκειται να πνιγεί και να μείνει στη μνήμη όλων ως μία άγνωστη,
μη μπορώντας κανείς να δει το πραγματικό της πρόσωπο.
«Η πόρνη, η γυναίκα που πρόδωσε την πατρίδα, η ξεδιάντροπη… Κι εγώ σαν ένα παιδί σε ένα σταυροδρόμι, μόνη, μετέωρη ανάμεσα σε όλα αυτά. Σαν απλός θεατής της ζωής μου»
Η παράσταση
Η Σύνθια Μπατσή, στο ρόλο της Φροσύνης, ερμηνεύει μοναδικά το ρόλο που της έχει ανατεθεί. Μέσω της άψογης εκφραστικότητάς της, τόσο συναισθηματικά όσο και λεκτικά, πείθει όντως το θεατή ότι μεταμορφώνεται στη γυναίκα που μας περιγράφει στην αρχή του έργου. Με άρτια κινησιολογία καταφέρνει να γεμίσει όλη τη σκηνή και να μεταφέρει όλη την ένταση του εσωτερικού της κόσμου, στο γύρω χώρο που την περιβάλει. Επαγγελματική ερμηνεία σε ένα δύσκολο κι απαιτητικό ρόλο.
Το κείμενο του Στέφανου
Παπατρέχα, καταφέρνει αποτελεσματικά, μέσω των ιστοριών που έχουν διασωθεί
για τη ζωή της κυρα-Φροσύνης, να προσεγγίσει τη ψυχοσύνθεση και τα συναισθήματα
αυτής της άγνωστης προς εμάς γυναίκας. Μας παρουσιάζει ολοκληρωμένο το
χαρακτήρα της γυναίκας αυτής, μέσα από τα μάτια μιας νεαρής ηθοποιού η οποία
προσπαθεί να κατανοήσει το ρόλο της. Περιγραφή συναισθημάτων και καταστάσεων με
μία ροή αφήγησης που δεν κουράζει, ούτε δυσχεραίνει το θεατή στην παρακολούθηση
της πλοκής της υπόθεσης.
Η δε σκηνοθεσία του Λάζαρου
Βαρτάνη και του του Στέφανου
Παπατρέχα, οπτικά άρτια, με μια αλληλουχία σκηνών κλιμακούμενων συναισθημάτων,
βοηθά το θεατή να βιώσει τα συναισθήματα της Φροσύνης μέχρι την ύστατη στιγμή
του θανάτου της.
Τα σκηνικά της Έλλη
Εμπεδοκλή, απλά αλλά λειτουργικά, αναπαριστούν το δωμάτιο της νεαρή
ηθοποιού, όπου και διαδραματίζεται όλο το έργο, αλλά ταυτόχρονα ευρηματικά όσον
αφορά τις πολλαπλές χρήσεις του μπαούλου που βρίσκεται στο σκηνικό.
Τα κουστούμια της ίδιας παραπέμπουν αποτελεσματικά στην
εποχή όπου διαδραματίζεται το έργο κι η εναλλαγή τους επί σκηνής αποτελεί ένα
όμορφο οπτικό θέαμα για το κοινό.
Συνολικά πρόκειται για μία άρτια δουλεμένη παράσταση, με
προσοχή στις λεπτομέρειες, όπου καταφέρνει μοναδικά με μία μόνο ηθοποιό να
γεμίσει με την παρουσία της και με την ερμηνεία της όλη τη σκηνή του θεάτρου.
Ιδανική παράσταση για όλους τους λάτρεις των καλών μονόλογων
κι όσων αγαπούν τη θεατρική προσέγγιση ιστορικών γεγονότων.
Εσείς έχετε ποτέ σκεφτεί πως θα κρίνατε τη ζωή της
Ευφροσύνης Βασιλείου;
Ο Μike van Graan, προσωπικότητα διεθνούς φήμης και κύρους καθώς και έντονης διεθνούς παρουσίας στον χώρο των γραμμάτων, του πολιτισμού και του ακτιβισμού που θεατρικό έργο του παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε παράσταση τώρα στo ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ, με τα ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ του, μάς έχει παραδώσει ένα δυνατό, σύνθετο, ρεαλιστικό αλλά και γλαφυρό κείμενο που καταπιάνεται με τα παγκόσμια και καυτά ζητήματα της μετανάστευσης και των ομηριών.
Το έργο παρουσιάζεται στο πλαίσιο του φετινού πρότζεκτ του ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ με τίτλο ΧΩΡΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ: “ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ” με την οποία τιμώνται τα 25 χρόνια (1/4 του αιώνα) Δημοκρατίας στην χώρα.
«Απλά, θα επιβεβαιώσουμε πως είμαστε άνθρωποι»
Το έργο ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΚΛΑΙΝΕ (Αγγλικός
τίτλος WHEN SWALLOWS CRY)
ενώνει και πλέκει αριστοτεχνικά την μία μέσα στην άλλη τρεις ιστορίες που
εκτυλίσσονται σε τρεις χώρες και σε τρεις ηπείρους: η πρώτη σε ένα σκοτεινό
δάσος κάπου στην Αφρική, όπου ένας
Καναδός δάσκαλος πιάνεται όμηρος για
λύτρα από ομάδα Αφρικανών συνεργατών της Μπόκο Χαράμ, η δεύτερη σε ένα γραφείο
εισόδου μεταναστών κάπου στον Καναδά, όπου ένας Σομαλός επιχειρηματίας , που
μπαίνει νόμιμα στην χώρα, κινεί υποψίες
μόνο και μόνο επειδή είναι Σομαλός και η τρίτη σε ένα κέντρο
κράτησης μεταναστών κάπου στην
Αυστραλία, όπου δύο νέοι από την Ζιμπάμπουε, πτυχιούχοι πανεπιστημίων στην χώρα
τους, έχουν φτάσει θαλασσοδαρμένοι με όραμα μια νέα ζωή, όμως…
«Ο κόσμος θα ήταν καλλίτερος με έναν ρατσιστή λιγότερο. Έτσι δεν είναι;»
Τρεις ιστορίες βίας, άνομων συμφερόντων, κυνισμού αλλά και βαθιάς ανθρωπιάς ερμηνεύονται, με εντολή του συγγραφέα, από τους τρεις ίδιους ηθοποιούς, έναν λευκό και δύο μαύρους, οι οποίοι εναλλάσσονται σε ρόλους θύτη και θύματος. Δείχνοντας πως, στα θέματα που πραγματεύεται το έργο, τα όρια ανάμεσα στα δύο είναι εντελώς δυσδιάκριτα…
Το έργο παρουσιάζεται σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου, και σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και Βασίλη Τζιώκα και με τους ακόλουθους συντελεστές:
Μάγεψε το κοινό στην κατάμεστη αίθουσα του Δημαρχείου Κηφισιάς, η μουσικοθεατρική παράσταση “Συγγνώμη που αργά σ’ αγάπησα” του Ελληνοϊταλού συγγραφέα Costantino Salis, που έχει λάβει τιμητική διάκριση από την Ιταλική Βουλή.
Τη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος “Συγγνώμη που αργά σ’ αγάπησα” έχει κάνει ο ίδιος ο συγγραφέας και η σκηνοθεσία είναι του Τζαννέτου Κομηνέα. Πρόκειται για ένα ερωτικό και φιλοσοφικό έργο: ένας ύμνος στην αγάπη με υποκριτική, τραγούδι, μουσική και χορό.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Τζανέττος Κομηνέας, η τραγουδίστρια Λήδα Αγγελάκη, ο βαρύτονος και πιανίστας Κωνσταντίνος Καριώτης, η ηθοποιός Γεωργία Σιακαβάρα, ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης, ο συγγραφέας Costantino Salis και το χορευτικό ζευγάρι Γιώργος Κετσερίδης και Μαρία Λευκοπούλου
Πρωταγωνιστές της παράστασης: ο συγγραφέας Costantino Salis και η ηθοποιός Γεωργία Σιακαβάρα. Συμμετείχαν επίσης: ο αισθαντικός βαρύτονος και πιανίστας Κωνσταντίνος Καριώτης και το χορευτικό ζευγάρι Γιώργος Κετσερίδης, Μαρία Λευκοπούλου. Τραγούδησε η Νάντια Καραγιάννη και η Λήδα Αγγελάκη. Έπαιξε πιάνο ο Ανδρέας Μπουτσικάκης και κιθάρα ο Παναγιώτης Παπαπορφυρίου.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκάλεσε στην αρχή της παράστασης, η πρωτότυπη παρουσίαση του βιβλίου μέσω συνέντευξης του συγγραφέα στον γνωστό δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη.
O συγγραφέας Costantino Salis με τον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη και τον Πρόεδρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και πρώην Γερουσιαστή των ΗΠΑ, Κρις Σπύρου που παρακολούθησε την εκδήλωση
Ανάμεσα στο πολυπληθές κοινό
παρευρέθησαν και πολλές προσωπικότητες από τον χώρο της Τέχνης, των Γραμμάτων
και της Πολιτικής.
Την εκδήλωση παρουσίασε ο δημοσιογράφος και παραψυχολόγος Άρης Παπαδογιάννης και μαγνητοσκόπησε η ιταλική τηλεόραση για να τη μεταδώσει στην Ιταλία όπου ο συγγραφέας Costantino Salis έχει κάνει μια αξιόλογη λογοτεχνική και καλλιτεχνική καριέρα
Στιγμιότυπο από την κατάμεστη αίθουσα
Η ηθοποιός Γεωργία Σιακαβάρα και ο συγγραφέας Costantino Salis σε μια σκηνή του έργου.
Η Iris Gallerie της Μαρίζας Φασιανού από τις 14 Μαρτίου 2019 έως τις 14 Απριλίου 2019, θα φιλοξενήσει τη νέα ατομική έκθεσης της Βάσως Τρίγκα. Αυτή είναι η 11η ατομική έκθεση της καλλιτέχνιδας και η 5η κατά σειρά στον χώρο τέχνης ΊΡΙΣ, όπου και θα παρουσιαστεί μια σειρά από νέα κεραμικά και έργα ζωγραφικής με τίτλο “Κάτω από τον ήλιο”.
Για την ζωγραφικής και την κεραμική της Βάσως Τρίγκα έγραψε η Ίρις Κρητικού:
“Κάτω ακριβώς λοιπόν από τον γενέθλιο ελληνικό και τον οικείο μεσογειακό ήλιο της παιδικής ηλικίας και των αέναων ενηλικιωμένων περιπλανήσεων, εκεί όπου η ίδια αρθρώνει όσα ονειρεύεται και λαχταρά με ορμητικό θάρρος και επίπονη, μεθοδική ακρίβεια, σπέρνονται και ιχνηλατούνται, βλασταίνουν και ζωγραφίζονται οι γόνιμοι πλοχμοί της ταλαντούχας και ατελεύτητης φαντασίας της.
Σύνθετες καταδύσεις σε πυκνοκατοικημένους κήπους, περιπετειώδεις περιηγήσεις σε λαβυρινθώδεις αλέες και ηλιόλουστα ευρωπαϊκά πάρκα, σπαρακτικές μεσημβρινές μυήσεις σε περίκλειστους νησιωτικούς θερινούς παραδείσους, τρυφερές ιμπρεσιονιστικές μουσικές και απτικές εξπρεσιονιστικές συνηχήσεις σχεδίου και χρώματος, αλαφροπάτητοι κατά μόνας περίπατοι στα μονοπάτια του βλέμματος και του νου και συντροφευμένα ευφραντικά γεύματα στη χλόη, ορίζουν την ιδιοσυγκρασιακή ετούτη τοπιογραφία της ζωγράφου και επινοούν ένα εύφορο, συναρπαστικό εξοχικό μικροκλίμα με χαμηλόφωνα θροΐσματα και λεπτότατες συνθετικές υφάνσεις του χρωστήρα επάνω στον καμβά.”
“Αν τα πρόσφατα ζωγραφικά έργα της Βάσως Τρίγκα απλώνονται μπροστά στο βλέμμα του θεατή σαν ένα πολύτιμο υφαντό, τα κεραμικά με τα οποία μας συναρπάζει τα τελευταία χρόνια, αποτελούν ένα αυτοτελές, θαυμαστό τρισδιάστατο σύμπαν που εγκαλεί σε ευφρόσυνη ενατένιση και σαγηνευτική ψηλαφιστική περιήγηση με τον τρόπο ενός μυστικού και αυτοφυούς κήπου θαυμάτων…”
Οι επινοημένες από την ίδια τη δημιουργό οργανικές υβριδικές φόρμες, θαρραλέες σε μέγεθος και ποικιλμένες με απρόσμενα πλαστικά στοιχεία, παλλόμενες από την άδηλη αναπνοή του ίδιου τους του κελύφους, κατάστικτες από γοητευτικές συνευρέσεις πυρετικών γραμμών, μη αποκρυπτογραφημένων γραφών και εντατικών χρωμάτων που εκτείνονται από την απαλή γαλάζια διαφάνεια με τους λευκούς διάττοντες και τα σμαραγδένια ίχνη των τροπικών ως τις χωμάτινες τερρακόττες, τα πολυκύμαντα μπλε των μεσογειακών μύθων και τα σκοτεινά πεδία του μελανού, δεν χωρούν εύκολα σε κάποια πτυχή της ως τώρα γνώσης μας.”
Who is Who
Η Βάσω Τρίγκα είναι Ελληνίδα σύγχρονη ζωγράφος. Σπούδασε Νομική και Ζωγραφική στην Αθήνα. Εκθέτει τη δουλειά της από το 1996 σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Αθήνα, Λουξεμβούργο, Παρίσι, Λονδίνο, Βρυξέλλες). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και το Λουξεμβούργο.
Η έως τώρα διαδρομή του έργου της ζωγράφου έχει συναντήσει ιδιαίτερη επιτυχία και θετική αναγνώριση ανάμεσα σε συλλέκτες, φιλότεχνους και το ευρύ κοινό.
INFO:
Είσοδος ελεύθερη
Από14 Μαρτίου 2019 έως 14 Απριλίου 2019
Εγκαίνια: Πέμπτη 14 Μαρτίου στις 19:00 με 22:00 Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 12:00-15:00 και 17:00-20:00 Τετάρτη, Σάββατο: 12:00-15:00
Η Βασιλική Σοφρά, γλύπτρια αλλά και ζωγράφος με πλούσια διαδρομή στην εικαστική της πορεία καταθέτει την νέα της γλυπτική πρόταση “Εγκυβοτισμοί”.
Η ιστορικός τέχνης Ρεγγίνα Αργυράκη, γράφει για τη γλυπτική πρόταση της Βασιλικής Σoφρά.
Με την τελευταία ενότητα των γλυπτών της η Βασιλική Σοφρά επανατοποθετεί τρία σημαντικά ζητήματα του Μοντερνισμού στον Ευκλείδειο Χώρο επιλέγοντας εξαιρετικά οικονομικά μέσα.
Τα εργαλεία της είναι οι ακμές ενός κύβου και μία μινιμαλιστική ανθρώπινη φιγούρα. Τα προβλήματα που θέτει στον αντιλήπτορα είναι: α’ Η σημασία της αυξομείωσης του μεγέθους των δομικών στοιχείων του έργου τέχνης• β’ Η διαφορά του σχεδίου που προορίζεται για προσχέδιο γλυπτού, από εκείνο που προορίζεται για δουλειά καβαλέτου και χρώματος• και γ’ ο καίριος ρόλος της φιγούρας ως δείκτης αποστάσεων, συμπαγoύς και οριοθέτησης χώρων σε όλο το εικαστικό πεδίο.
Όλα τα προαναφερθέντα έχουν απασχολήσει, με διαφορετικούς τρόπους και ποικίλα σημεία εκκίνησης, κάθε δημιουργό που απευθύνεται αμιγώς στην όρασή μας, ωστόσο ο Μοντερνισμός τόνισε περισσότερο παρά ποτέ την ανάγκη διάγνωσης του δυνατού σχεδίου πίσω από κάθε έργο, ακριβώς επειδή πρότεινε αφηρημένες έως και διαλυμένες φόρμες, αναδεικνύοντας το σχέδιο ως βασική στρατηγική δόμησης του τελικού αισθητικού αποτελέσματος. Εν προκειμένω, η γλύπτρια επιλέγει να διαχειριστεί τέτοιου βάθους θέματα δίχως οποιαδήποτε φλυαρία και με βαθιά γνώση του σχεδιαστικού της ρεπερτορίου, γεγονός που αποδεικνύει το εξασκημένο μάτι χιλιόμετρα προϋπηρεσίας στο εργαστήριο.
Επιλέγει με γενναιότητα να αφαιρέση πράγματα που θα μπορούσε εύκολα να κάνη χάριν εντυπωσιασμού (π.χ. να κλείσει τις πλευρές με διαφάνειες, να μονοχρωματίσει τη φιγούρα με κάποιο βασικό ωμό χρώμα, όπως ένα καρμίνιο, κ.λ.π.), ενώ μας καλεί να επικεντρωθούμε στις πρωτογενείς ευκλείδειες σχέσεις πεδίου που εγκαθιστούν χώρους.
Οι μαύρες ακμές αντλούνται από και εξελίσσουν τα διδάγματα του Giacometti. Το γλυπτικό σχέδιό της που εξυπακούεται άμεσα ως απολύτως απλοποιημένο, έχει χρησιμοποιήσει τις αποφάνσεις του Brancusi. Τέλος, η φιγούρα που αυτοοριοθετείται στον σωματικό της περίγυρο, έρχεται κατευθείαν από το σωματικό περιβάλλον του Βιτρούβιου Ανθρώπου.
Οπωσδήποτε οι μικροί, ξύλινοι κύβοι μας παραπέμπουν στο αλφαβητάρι των τριών διαστάσεων, καθώς ανάγουν όλο το ουσιαστικό σκεπτικό της ενότητας στο πρωτόλειο παιδικό παιχνίδι, με το οποίο ένα παιδί μαθαίνει να δομή τον προσωπικό του υποδοχέα, κατακτά το μακριά και το κοντά, μαθαίνει να βλέπει, να αυτοεγκλωβίζεται, αλλά και να ελευθερώνεται κλωτσώντας απλώς τους κύβους του. Ακριβώς, όπως κι εμείς, οι ενήλικες, που θεωρούμε εαυτόν ως Homo Faber. Η Σοφρά μας υποδεικνύει πώς το κάνουμε, εντελώς στεγνά.
Η γλύπτρια Βασιλική Σοφρά σχολιάζει το έργο της Για τον καθένα υπάρχει ο Χώρος Του, δηλαδή ο υποκειμενικός του χώρος. Είναι ο χώρος, τον οποίο ασυνείδητα χτίζουμε κάθε στιγμή, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε, πάντα αναφορικά σε μία πολύ συγκεκριμένη συναισθηματική ή αφηρημένη αναπαράσταση. Κι αυτή η παρουσία μας στον υποκειμενικό μας χώρο, έχει σχέση με την αυτοεικόνα μας και τη θέση της στον εκάστοτε χώρο και από αυτά που οριοθετούν το σύνολο των περιεχομένων του.
Είναι τα αόρατα όρια που θέτουμε ανάμεσα στον εαυτό μας και τον κόσμο οδηγημένοι από μιαν αρχέγονη ανάγκη. Σε κάθε φάση της ζωής μας μπαίνουμε σε κάποιον άλλο υποκειμενικό χώρο, σε ένα άλλο “καβούκι” και η γενική μας αυτοεικόνα–αν μπορούμε να υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει κάποια γενική αυτοεικόνα-, η αυτοαντίληψη, αλλάζει μεμιάς θέση, μέγεθος, στάση, διάθεση.
Ο υποκειμενικός χώρος, ως τέτοιος, είναι και δεν είναι. Υπάρχει, σαν αίσθηση, όμως, ταυτόχρονα δεν υπάρχει και είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να οριστεί. Είναι κλειστός και ανοιχτός ταυτόχρονα. Στέρεος όπως το πιο στέρεο σχήμα, τον κύβο και ταυτόχρονα ανοιχτός, εύθραυστος και ευάλωτος. Το σύνολο των περιεχομένων του μπορεί να διαφοροποιείται κάθε στιγμή. Μας χωρίζει και δεν μας χωρίζει ταυτόχρονα από τον χώρο των Άλλων, από τον κόσμο.
Και είναι πάντα σχετικός και δυναμικός, όπως άλλωστε σχετικός είναι και ο χρόνος μέσα στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Μπορεί να συστέλλεται ή να διαστέλλεται ανάλογα με το αίσθημα, την αντίληψη, την εννοιολόγηση των καταστάσεων από το υποκείμενο, καθώς αυτό δεν μπορεί να ελέγξει, πολλές φορές ούτε καν να αντιληφθεί ούτε την ύπαρξη, ούτε και τη ρευστότητά του, τα οποία συμβαίνουν στον μεγαλύτερο βαθμό ερήμην του.
Who is Who
Η Βασιλική Σοφρά γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ζωγραφική στο εργαστήριο Μυταρά (1987-1993) και Γλυπτική στο εργαστήριο του Λάππα (1995-2000) στην Ανωτάτη Καλών Τεχνών Αθήνας. Αποφοίτησε και από τα δύο τμήματα με βαθμό άριστα. Χαρακτική στην Α.Σ.Κ.Τ., με διετή υποτροφία εσωτερικού του Ι.Κ.Υ. (1993-95). Στη συνέχεια Γλυπτική στην Hochschule Der Kunste Βερολίνου, (1996-7) στο εργαστήριο David Evison με υποτροφία της Bosch. Μεταπτυχιακές σπουδές στη Βασική και Εφαρμοσμένη Γνωσιακή Επιστήμη από το Τμήμα Μ.Ι.Θ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών – Έρευνα που αφορά τη Δημιουργικότητα. Υποψήφια διδάκτωρ από τη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης,, με θέμα σχετικό με τη Νευροαισθητική.
Έχει εκθέσει ατομικά στην γκαλερί Ώρα, (1992), την Bosch gallery (1996), Ε.Π.Α.Σ.Κ.Τ., (1997), Αγγέλων Βήμα (2015), το Αγγέλων Βήμα (2015). Συμμετείχε στην 3η Biennale του Πεκίνου, Colors and Olympism, το 2008, καθώς και στην 4η Biennale του Maastricht, 1993 στα masterclass με την ομάδα του Richard Deacon. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως Βέλγιο, Ιταλία, Γερμανία, Κύπρο, Κροατία, Τουρκία, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Ρωσία. Συμμετείχε σε πανελλήνια και διεθνή συμπόσια, όπως το Β΄ και Γ΄ Διαβαλκανικό Συμπόσιο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Σαμοθράκης, το Α΄ Πανελλήνιο Συμπόσιο Εικαστικής Δημιουργίας Σαμοθράκης, την Αμοργό, τη Νάξο, την Τήνο, τη Σύρο, την Κρήτη και την Κύπρο.
Διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση από το 1996. Μεταξύ 2011-2018 διετέλεσε διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Πειραιά και του 3ου ΓΕΛ Κερατσινίου. Από το 2018 είναι Συντονίστρια Εκπαιδευτικού έργου στο 4ο ΠΕΚΕΣ Αττικής. Ζει και εργάζεται στον Πειραιά.
INFO:
Είσοδος Ελεύθερη
Έως 31 Μαρτίου 2019
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 έως 15:00 & 18:00 έως 21:00 Τετάρτη, Σάββατο 11:00 έως 15:00
Η Βασιλική Κασπίρη, γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου ζει και εργάζεται. Στα έργα της, κυρίως γλυπτά και εικαστικές κατασκευές, επιλέγει να χρησιμοποιεί φυσικά υλικά, όπως ο πηλός, το χαρτί, το αλουμίνιο, ο χρυσός και το ασήμι και συνηθίζει να εφαρμόζει τεχνικές που έχει διδαχθεί, αλλά κάποιες από αυτές δεν εφαρμόζονται πια.
Παράλληλα, με την εικαστική της δράση, εργάζεται σαν σκηνογράφος στο θέατρο, αλλά και στον τομέα της διακόσμησης. Αν της ζητούσαν να περιγράψει τι σημαίνει για εκείνη τέχνη, δεν θα δίσταζε να απαντήσει πως “τέχνη είναι η ξεχασμένη αρχαία γλώσσα που μας συνδέει με την συμπαντική μας ιστορία”.
Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Με την Βασιλική Κασπίρη, εκτός από την εξαιρετική συνεργασία μας, έχω και τη χαρά της φιλίας της. Το art project της, MeetMe … But, my dear, this is not Wonderland and you are not Alice, του οποίου έχω την επιμέλεια και η οργάνωση του έγινε από την Cube Gallery, φιλοξενείται στον Πολυχώρο Πολιτισμού Μηχανουργείο από τις 26 Φεβρουαρίου έως και τις 23 Μαρτίου 2019.
Το ειδικό φωτισμό επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης Γεράσιμος Ντάβαρης και το ηχητικό περιβάλλον ο Γαβριήλ Καμάρης και η Κωνστάντζα Μανιατοπούλου. Οι φωτογραφίες είναι της Χριστίνας Σπηλιωτοπούλου.
-Τόσο η πρώτη σου επαφή με την τέχνη, όσο και η μέχρι τώρα πορεία σου χαρακτηρίζεται από ανατρεπτικές μαγικές συμπτώσεις, οι οποίες όμως, οδηγούν τα εικαστικά σου βήματα μέσα από ενδιαφέρουσες διαδρομές. Επιλογή ή επιθυμία?
-Όταν αδειάζεις τον χώρο απο κάτι, ταυτόχρονα δίνεις χώρο σε κάτι καινούριο να μπεί μέσα. Ασυνείδητα απο παιδι, αρνήθηκα πεισματικά την εκπαίδευση που έπαιρναν όλοι γύρω μου και τώρα, που ειμαι αρκετά μεγάλη, συνειδητοποιώ ότι άνοιξα την πορτα σ’εναν άλλο τρόπο, που χρόνια τον λέω μαγεία…
Δεν ήταν τίποτ’ άλλο, από τη σύνδεση με μια πιο παλιά γνώση, που δεν φόραγε τα στενά παπούτσια των σχολείων, αλλά αντλούσε απ’την αρχαία σοφία της γης… γι’αυτό κι η επίγνωση της μεταβλητότητάς μου κι η ανάγκη να το δείχνω αυτό με την τέχνη μου… γι αυτό και η σιγουριά ότι η τέχνη είναι μια αρχαία γλώσσα που μας συνδέει με τη συμπαντική μας ιστορία… εγώ πιστεύω ότι όλοι γεννιόμαστε καλλιτέχνες, και στην πορεία εκπαιδευόμαστε να μην…
-Ένας από τους πρώτους σου δασκάλους, ήταν ο ζωγράφος που ήθελε να γίνει ακροβάτης και όπως έλεγε και ο ίδιος… μόνο με παραμύθια κατακτώνται οι άνθρωποι και βέβαια, αναφέρομαι στον μοναδικό Γιάννη Τσαρούχη. Πως ήταν για σένα αυτή η εμπειρία και μάλιστα σε νεαρή ηλικία?
Στα 19 μου έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, συνοδεύοντας τον Τσαρούχη για ένα μήνα στην Ιταλία και τη Γαλλία.Την αντήχηση αυτού του ταξιδιού, τη βρίσκω μέσα μου, μέσα στα χρόνια, μέχρι σήμερα. Εικόνες και λόγια, το πως μεταμορφωνόταν σε μια στιγμή από σεβάσμιος γέροντας σ’έναν έφηβο που έτρεχε να προλάβει το τραίνο, πως ανυπομονούσε να μας δείξει πως βγαίνει ένα φως σ’έναν πίνακα, στο μουσείο…
Kι όταν, στον ήσυχο ρυθμό του τραίνου, άρχιζε ένα σιγανό τραγούδι, μόνο για πάρτη του… κάτι με συγκινούσε βαθειά χωρίς να καταλαβαίνω τι… Ήταν ένας σοφός που είχε ζωντανέψει το παιδί μέσα του!
Πολλά πράγματα
έζησα κοντά του, αργότερα μέσα στα χρόνια, αλλά αυτό το ταξίδι μ’ έμπασε στην
ενηλικίωση με τον πιο πανηγυρικό τρόπο. Ο Τσαρούχης έβαλε τα μέτρα για τις
έννοιες της τέχνης σε μια έκθαμβη έφηβη!
-Η γλυπτική, όπως και οι εικαστικές κατασκευές παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη δουλειά σου και συχνά, στις δημιουργίες σου συναντούμε παλιές τεχνικές που τείνουν να εξαφανιστούν. Πως θα το σχολίαζε αυτό ένας θεατής των έργων σου?
Επειδή
μεγάλωσα μέσα σ’εργαστηρια καλλιτεχνών που σέβονταν και μελετούσαν εξαιρετικά
τους προηγούμενους, έμαθα από μικρή αυτόν τον τρόπο…, οι τεχνικές των παλιών
μαστόρων ήταν ένα καθημερινό ζήτημα και πειραματισμός… έτσι λοιπόν, αγάπησα
το ψάξιμο για τεχνικές που στην πορεία μου έδωσε την αίσθηση της συνέχειας, αίσθηση
πολύτιμη.
Δυο ή
τρία χρόνια πριν, είδα με μεγάλη συγκίνηση στη μεγάλη αναδρομική έκθεση που
είχε κάνει το Μπενάκη για τον Τσαρούχη, την στιλβωτή κορνίζα του “σκεπτόμενου” που
είχα φτιάξει 25 χρόνια πριν και που ήταν ίσως η πρώτη “σοβαρη” δουλειά μου.
Ήταν όλα εκεί ολοζώντανα, ο “σκεπτόμενος”, η κορνίζα, η φρέσκια σκέψη του
Τσαρούχη… η συνέχεια στο μεγαλείο της!
-Η χώρα στην οποία δραστηριοποιείσαι εικαστικά, είναι μια χώρα σε βαθιά κρίση, κρίση αξιών, κοινωνική και βέβαια οικονομική. Ποιά είναι η θέση της τέχνης και του καλλιτέχνη?
Σίγουρα δύσκολη θεση, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα… Το πρακτικό πρόβλημα μας κάνει να σκάβουμε βαθύτερα και με μεγαλύτερη ευθύνη για να βρούμε αυτό που έχουμε να πούμε.
Επίσης, επειδή ο χώρος μας συχνά καλύπτει και στεγάζει κρίσεις αξιών, τώρα χωρίς τα χρήματα, μένει καθαρότερος από τέτοια κοινωνικά φαινόμενα!… Προσωπικά, έχω απο μικρή συνειδητοποιήσει ότι ο δρόμος μου είναι μοναχικός και κάθε φορά καινούριος -αλλιώς δε μ’ενδιαφέρει-. Έτσι οι κρίσεις που ζω και τις ζω συχνά, σπάνια συμβαδίζουν με τις κρίσεις της χώρας!
-Ένας άλλος τομέας στον οποία δραστηριοποιείσαι συστηματικά είναι η σκηνογραφία, η οποία εμπεριέχει τη δημιουργία, αλλά δεν είναι το ίδιο μοναχική σαν επάγγελμα. Ποια είναι τα υπερ και ποιά τα κατά, του να βγαίνεις από τη “μοναχικότητα” του εργαστηρίου σου και να συνεργάζεσαι με τον κόσμο του θεάτρου?
-Υπάρχει μια παρανόηση εδώ: δεν είμαι σκηνογράφος, τουλάχιστον για το θέατρο! Σκηνογραφώ τα έργα μου και μόνο! Αν θα βρω το έργο, τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς να τα ντύσω, είναι άλλη ιστορία!
Στο θέατρο, συνεργάζομαι με σκηνογράφους κι αυτό είναι ένα εξαιρετικά απολαυστικό κομμάτι της δουλειάς μου, γιατί παρ’ότι μόνος δημιουργεί ενας καλλιτέχνης, τα ομαδικά παιχνίδια έχουν άλλη χάρη!… Έχω χαρεί, διασκεδάσει και δημιουργήσει, όχι μονο σκηνικά, αλλά σχέσεις που κρατάνε χρόνια εξ αιτίας αυτής της δουλειάς! Θυμήθηκα τώρα μια απίστευτη σκηνή στο Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας: ανεβαζουμε την “Πεντάμορφη και το Τέρας” και στη γενική δοκιμή, το τέρας αναβει τα κεριά στο μαγεμένο πολυέλαιο… και πιάνει φωτιά η μάσκα του!!
Ο Αντρέας, ο τεχνικός μας, ορμάει, την αρπάζει και την ποδοπατάει κι έτσι σώζει όλους και το θέατρο, αλλά δεν έχουμε μάσκα για το τέρας! Ευτυχώς έχω το καλούπι της μάσκας, κι έτσι μετακομίζουμε όλοι στο εργαστήριο για να με βοηθήσουν να τη φτιάξω απ’την αρχή! Δουλεύω όλη τη νύχτα, ενώ έχει ανάψει ενα τρικούβερτο γλέντι απ’τους υπόλοιπους, που είναι εκεί, μήπως χρειαστώ τίποτα! Σοκαρισμένοι, μισοκαψαλισμένοι χαρούμενοι που δεν εγινε κάτι χειρότερο σε μια τρελλή βραδυά καρναβαλιού!…
Όποια
στραβά και να έχει αυτή η δουλειά, δεν υπάρχει φως να τα φωτίσω…
-Ο τίτλος της ενότητας των έργων που παρουσιάζεις στο art project σου, είναι “MeetMe … But, my dear, this is not Wonderland ad you are not Alice” και αποτελεί συνεχεια και εξέλιξη της δουλειάς σου, συγκεντρωμένη σε μια ενδιαφέρουσα εικαστική εγκατάσταση.
Εκτός, από την επιθυμία σου, να συνυπάρξουν εκεί τα δύο αντικείμενα – σύμβολα, οι μάσκες και ο καθρέφτης, που το καθένα ξεχωριστά το συναντάμε πολλές φορές στις δημιουργίες σου, τι άλλο ήταν αυτό που σε ώθησε στο MeetMe … ?
-Συνειδητοποιώντας τη μοναχικότητα της ύπαρξης, στόχο έχω το “μαζί”. Τώρα, αν είμαι μαζί μ’ενα καινούριο προσωπό μου ή μ’εναν άλλο άνθρωπο, με κάτι που οραματίζομαι και το βλέπω φευγαλέα στον καθρέφτη… είναι όλα ζήτημα στιγμής!
Άλλωστε η στιγμή είναι το μόνο που έχουμε στα χέρια μας! Με όλ’αυτά τα υλικά λοιπόν, αναποφευκτο είναι το παιχνίδι.. Το “ΜeetMe” δεν είναι τίποτ’ άλλο απ’ το άπλωμα του χεριού: “έλα να παίξουμε” για μια στιγμή, τώρα!
-Ζεις σε μία πόλη, όπου το Καρναβάλι, αποτελεί μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων της. Θα μου άρεσε να ακούσω έναν δικό σου σχολιασμό, μιας και για σένα το συγκεκριμένο θέμα λειτουργεί καθαρά βιωματικά.
Το
καρναβάλι δεν είναι τίποτ’άλλο απ’τη θεσμοθετημένη αποκάλυψη του κρυφού προσώπου
που έχει ο καθένας μας. Είναι σαν μια βαλβίδα ασφαλείας σε μια χύτρα ταχύτητας!
Ξέρουμε ότι χωρίς τη βαλβίδα η χύτρα θα εκραγει! Τα πρόσωπα που η κοινωνία
επιτρέπει να περιφέρουμε είναι λίγα.. Ε, εκείνα τα κρυμμένα, τα ανεπίτρεπτα,
ζητάνε κι αυτά το χωρο τους… Σήμερα βέβαια, τα σόσιαλ μίντια πέρα απ’τον
ναρκισσισμό που καλλιεργούν, δημιουργούν και την ψευδαίσθηση της ελεύθερης
έκφρασης των κρυφών προσώπων… Αλλ’ αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα…
-Σε συγκινούν, όπως η ίδια μου έχεις αναφέρει, τα ταξίδια. Εσωτερικά και πραγματικά, τα οποία όμως συνδέονται άμεσα και με την επαγγελματική σου ταυτότητα. Τι θα σήμαινε για σένα να μπορείς να δημιουργείς ταξιδεύοντας?
-Εμένα με κινεί η ανάγκη να καταλάβω κι ονειρεύομαι έναν εαυτό που θα μπορεί ελεύθερα να περιπλανιέται. Θα ήθελα, όπως τα παιδιά που έχουν μαζι τους τα πιο αγαπημένα τους παιχνίδια, να έχω ένα μπαούλο (απ’αυτά τα όρθια τα βικτωριανά) με υλικά κι εργαλεία και να είμαι ο περιπλανώμενος τεχνίτης-μάγος στον κόσμο! Κι αυτό, γιατί θα μάθαινα να μιλάω καλύτερα την αρχαία γλώσσα μου κι έτσι θα καταλάβαινα καλύτερα…
-Η δουλειά σου διακρίνεται από συνέπεια και συνέχεια και είμαι σίγουρη πως ετοιμάζεις καινούρια πράγματα. Τι περιμένουμε να δούμε, λοιπόν, στο άμεσο, αλλά και στο απώτερο μέλλον?
Έχω
μια πολύ παράξενη -για τους άλλους- σχέση με το χρόνο και τη μνήμη… Μ’αρέσει
να λεω ότι “είμαι τα όνειρά μου”. Το τώρα, είναι τώρα, αλλά συνήθως είμαστε
πολύ απασχολημένοι με το τι ΘΑ κάνουμε, ή με το τι κουβαλάμε στο μεγάλο σακκί
του παρελθόντος κι έτσι συνήθως το χάνουμε… Υπάρχουν κάποια πράγματα που μου
γρατζουνίζουν τα όνειρα, αλλά τους δίνω το χώρο που τους πρέπει για
ν’αναπτυχθούν: τη μαγεία!.. Θα δείξει!
Harlequin with a Mirror-Pablo Picassο Museo Nacional Thyssen-Bornemisza, Madrid
Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Αποτελούν μία από τις μεγάλες ενότητες στην ιστορία της τέχνης, αλλά και αγαπημένο θέμα γνωστών και άγνωστων ζωγράφων. Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μιλάμε για κάτι άλλο από τα έργα που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνες και έχουν σαν θέμα τους το καρναβάλι.
Η ιδέα της ξέφρενης πολλές φορές γιορτής, αλλά και οι χαρακτήρες που εμφανίζονται σε αυτή, με κυρίαρχο τον αρλεκίνο και λειτουργούν παρασκηνιακά πίσω από τη μάσκα, αποτελούν γοητευτικά θέματα για τη δημιουργία σημαντικών έργων τέχνης.
Στα έργα του PabloPicasso, η εμφάνιση του Αρλεκίνου είναι σχεδόν εμμονική. Σε όλες τις περιόδους της ζωγραφικής του κάνει πάντα την εμφάνισή του και ένας Αρλεκίνος, είτε μόνος του είτε παρέα με ακροβάτες, μουσικούς, αλλά και χαρακτηριστικές φιγούρες του τσίρκου.
Ο ρόλος του Αρλεκίνου αλληγορικός, λειτουργεί σχολιαστικά για την κοινωνική θέση των καλλιτεχνών και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν για να επιβιώσουν σε μιά κοινωνία που στέκεται ακόμη και εχθρικά απέναντί τους.
Στα έργα του Pablo Picasso, η εμφάνιση του Αρλεκίνου είναι σχεδόν εμμονική
Θεωρείται,
επίσης, πως ο Picasso,
έχει βάλει αρκετές φορές στα έργα του, το εαυτό του στη θέση του Αρλεκίνου,
δίνοντας με αυτό τον τρόπο διέξοδο στην έφραση των προσωπικών του αυναισθημάτων
και τις εναλλαγές τους σε διάφορες περιόδους της ζωής του.
Το έργο του Harlequin with a Mirror, 1923, που προοριζόταν αρχικά, για αυτοπροσωπογραφία του (όπως δείχνει και η ανάλυση του έργου με ακτίνες X) συνδυάζει τρεις χαρακτήρες από το τσίρκο και την Commedia dell’arte που πάντα ασκούσαν μια έντονη γοητεία στον Picasso. Το τριγωνικό καπέλο είναι μια σαφής αναφορά στον Αρλεκίνο, τα ρούχα είναι αυτά ενός ακροβάτη, ενώ το πρόσωπο του Πιερότου, έχει μετατραπεί σε μάσκα κρύβοντας την ταυτότητα του καλλιτέχνη.
Η συμπαγής φιγούρα του Αρλεκίνου, του οποίου το σώμα καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης, αποδεικνύει ένα νέο καλλιτεχνικό ιδίωμα του, εμπνευσμένο από την κλασική προσέγγιση των μεγάλων ζωγράφων, μετά την επίσκεψή του στην Ιταλία το 1917, χωρίς όμως να υπερισχύει της ελευθερίας που του έχει δώσει η εμπειρία του Κυβισμού.
Harlequin with a Mirror, 1923, Museo Nacional Thyssen-Bornemisza, Madrid
James Ensor_Carnival in Flanders_1931
Η δημιουργία του έργου του James Ensor με τίτλο Carnaval en Flandre, τοποθετείται μεταξύ του 1929 και του 1930. Κεντρικό του θέμα μια μεγάλη σειρά από χαρούμενους ανθρώπους που έχουν ντυθεί για το καρναβάλι. Παίζουν μουσική, χορεύουν και φαίνεται να απολαμβάνουν μια σκηνή που διαδραματίζεται μπροστά τους, όπου δύο γάτες επιτίθενται σε ένα ταλαιπωρημένο πουλί.
Οι κύριοι τόνοι του χρώματος του έργου κινούνται σε μαλακές παστέλ αποχρώσεις, που έρχονται σε έντονη αντίθεση με τις εφαρμογές του πράσινου, του κόκκινου και του μπλε σε χαρακτηριστικά σημεία.
Χαρακτηριστικό
του συγκεκριμένου έργου είναι πως αποτελεί στην ουσία τμήμα ενός μεγαλύτερου
και διασημότερου έργου του Ensor, του
περίφημου Christ’s Entry into Brussels, 1889 και δίνει
στο δημιουργό του δίκαια τον τίτλο του προδρόμου των εξπρεσιονιστών. Ο ειδικός
παρατηρητής βρίσκει ολόκληρη τη σκηνή του έργου ανάμεσα στις υπόλοιπες που
συνθέτουν το μεγαλειώδες αυτό έργο.
Αφαιρώντας και απομονώνοντας τη σκηνή από το αρχική της θέση, το έργο αποκτά νέα οντότητα και η σημασία του πιθανότατα βρίσκεται στη σκληρή απόλαυση του πλήθους που βλέπει τα ζώα να αγωνίζονται, μια σκηνή που δεν εμφανίζεται στο αρχικό έργο. Μελετώντας κάποιος, τη δουλειά του James Ensor ολοκληρωμένα, μπορεί να διακρίνει πολλές γκροτέσκο εικόνες που απεικονίζουν την κακόβουλη και γελοία φύση των ανθρώπων.
Paul Klee -Carnival in the Snow_1923
Ο Paul Klee (1879 – 1940) ήταν Γερμανός καλλιτέχνης. Αν και δημιούργησε ένα ιδιαίτερο ατομικό ύφος, επηρεάστηκε από κινήματα όπως ο εξπρεσιονισμός, ο κυβισμός και ο σουρεαλισμός.
Ο Klee πειραματίστηκε και τελικά διερεύνησε βαθιά τη θεωρία των χρωμάτων, γράφοντας γι’ αυτό εκτεταμένα. Οι διαλέξεις του “Writings on Form and Design Theory”, που δημοσιεύθηκαν στα αγγλικά σαν Paul Klee Notebooks, θεωρούνται τόσο σημαντικές για τη σύγχρονη τέχνη όσο και του Leonardo da Vinci το “A Treatise on Painting for the Renaissance”.
Ο Paul Klee και ο Wassily Kandinsky, διδάσκονταν στη σχολή του Bauhaus. Τα έργα του αντικατοπτρίζουν το στυγνό του χιούμορ και την σχεδόν παιδική οπτική του, τις προσωπικές του διαθέσεις και πεποιθήσεις και τη μουσικότητα του.
Ένα από τα ιδιαίτερα έργα του με τίτλο Carnival in the Snow, 1923, που ανήκει στη συλλογή του The Cleveland Museum of Art επιλέγουμε για τα αγαπημένα έργα του καρναβαλιού.
Dressing for the Carnival (1877) Winslow Homer
Ο Αμερικανός Winslow Homer (1836 – 1910) δημιουργεί το Dressing for the Carnival, 1877.
Αν και είναι μία από τις πολλές μεταπολεμικές σκηνές που ζωγράφισε στα μέσα της δεκαετίας του 1870, στη διάρκεια των επισκέψεών του στον Αμερικανικό νότο, δεν είναι σίγουρα ένα συνηθισμένο καρναβάλι. Αναφέρεται στις πολιτιστικές παραδόσεις των Αφροαμερικανών που περιλαμβάνουν μεταμφιέσεις και έχουν σαν κεντρική φιγούρα την ανδρική.
Τhe masked ball at the opera-Edouard Manet_1873
Προερχόμενος από μια οικογένεια της καλής κοινωνίας, ο EdouardManet, αισθανόταν περισσότερο άνετα στην παρισινή
φινέτσα από ότι στο ύπαιθρο. Έτσι και στο έργο του MaskedBallattheOpera, 1873, κομψοί
άνδρες και κοκέτες νεαρές γυναίκες συμμετέχουν στον ετήσιο χορό μεταμφιεσμένων,
όπου πίσω από την ανωνυμία της μάσκας εκδηλώνονται επιθυμίες και πάθη.
Ο Manet σχεδίασε τη σκηνή του έργου στο συγκεκριμένο χώρο αλλά το ζωγράφισε σε μιά περίοδο αρκετών μηνών στο στούντιό του. Αρκετοί από τους φίλους του πόζαραν, ανάμεσά τους γνωστοί συγγραφείς, καλλιτέχνες και μουσικοί, ενώ συμπεριέλαβε και τον εαυτό του. Πιθανόν να είναι ο γενειοφόρος που κοιτάζει προς τον θεατή, ενώ στα πόδια του μια πεσμένη κάρτα χορού φέρει την υπογραφή του.
Σε ένα εντυπωσιακό μείγμα καλλιτεχνικής δημιουργίας και κοινωνικής αφύπνισης, η 17χρονη Νίκη Ρακοπούλου Γερολυμάτου παρουσιάζει από την Τρίτη 3 έως το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
