Αρχική Blog Σελίδα 470

Το Artviews έψαξε, είδε και σας προτείνει!

Artviews

Επιμέλεια: Χριστίνα Πραβιτσιώτη

To Artviews για ακόμη μία εβδομάδα είναι εδώ με κορυφαίες επιλογές για ψυχαγωγία και επιμόρφωση!

Και μην ξεχνάτε… Περιμένουμε τις εντυπώσεις σας στο fb: https://www.facebook.com/rtvs/

ΘΕΑΤΡΟ

“Το Σπίτι στη Λίμνη” του Αidan Fennessy, στο Θέατρο “Αγγέλων Βήμα”

“Το Σπίτι στην Λίμνη” του Aidan Fennessy παρουσιάζεται στο Θέατρο “Αγγέλων Βήμα” για λίγες παραστάσεις κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 20.00.

Ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ αμείωτης έντασης. Ο Ντέιβιντ, ένας επιτυχημένος ποινικολόγος, ξυπνάει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το πώς βρέθηκε εκεί. Δίπλα του στέκεται η ψυχίατρος Άλις, που αναλαμβάνει να τον ταξιδέψει πίσω στα έγκατα της μνήμης και του νου.

Δύο άνθρωποι παλεύουν για την επικράτηση, δύο ολόκληροι κόσμοι συγκρούονται μεταξύ τους. Ποιος θα επικρατήσει;

Διανομή: Σταύρος Καραγιάννης, Γιώτα Μηλίτση 

Σκηνοθεσία: Γιάννης Μπουραζάνας

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου

Θέατρο Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια

Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-5242211

“Τα Καβουράκια” στο Studio Μαυρομιχάλη

Η νέα ομάδα “Peach of art” επιστρέφει, για 7 μοναδικές παραστάσεις, στο Studio Μαυρομιχάλη.

Αυτή την φορά προτείνοντας μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του έργου τους “Τα Καβουράκια”, που είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη.

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία ερημική παραλία, όπου μέχρι εκείνο το μεσημέρι, μία ιδιαίτερα ξεχωριστή οικογένεια έμοιαζε να ζει ήρεμα στην καθημερινή της ρουτίνα, σε ένα τροχόσπιτο δίπλα στη θάλασσα, μακριά από το αστικό περιβάλλον και την σύγχρονη κοινωνία. Αλλά εκείνο το μεσημέρι, η οικογένεια περίμενε επισκέψεις…

Παίζουν: Γιάννης Βασιλώττος, Γιώργος Ημέρης, Ίρις Κατσούλα, Ανδριανή Κυλάφη, Βίνα Σέργη

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Ειρήνη Γαντερί

Κάθε Τετάρτη στις 18:45

Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, Αθήνα

Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-6453330

 ΤΕΧΝΗ

“Female Pros” στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ελευσίνας

Οι Γεωργία Κοτρέτσος, Ράνια Μπέλλου, Θέκλα Παπαδοπούλου και Άννα Φαφαλιού, στην ομαδική έκθεση “Female Pros” παρουσιάζουν νέα αλλά και παλαιότερα έργα, δημιουργώντας έτσι ένα πλαίσιο, στο οποίο εντάσσεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής γυναικείας εικαστικής δημιουργίας. 

Έναυσμα και έμπνευση για την έκθεση αυτή αποτέλεσε η μακραίωνη ιστορία της Ελευσίνας, μιας πόλης άρρηκτα συνδεδεμένης με το θηλυκό στοιχείο από την αρχαιότητα. 

Υπό την επιμέλεια του Ιστορικού Τέχνης Δημήτριου Σπύρου.

Έως τις 23 Μαρτίου 2019

Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ελευσίνας «Λεωνίδας Κανελλόπουλος»

Δραγούμη 37, Παραλία Ελευσίνας, 192 00

Πληροφορίες: 210-5545460 | 210-5565614

ΜΟΥΣΙΚΗ

Η Ηρώ επιστρέφει στο Half Note

Η Ηρώ ανεβαίνει ξανά στην σκηνή του Half Note με εκλεκτούς καλεσμένους. Η αγαπημένη μας καλλιτέχνιδα θα παρουσιάσει μια παράσταση πατώντας στα χνάρια της έμπνευσης που έχει η Όλγα Λασκαράτου για τους φιλοξενούμενους, ερμηνευτές–καλλιτέχνες. Την Ελένη Πέτα στις 8 Μαρτίου και τον Δώρο Δημοσθένους στις 9 Μαρτίου.

Έως τις 10 Μαρτίου 2019

Παρασκευή & Σάββατο στις 22.30 και Κυριακή στις 21.30

Half Note, Τριβωνιανού 17, Μετς

Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-9213310 | www.halfnote.gr

Pascal Schumacher και Maxime Delpierre στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

O Pascal Schumacher που συνδυάζει το βιμπράφωνο, το πιάνο, την κιθάρα και τα έγχορδα με την τζαζ, την κλασική, την ηλεκτρονική και τη μινιμαλιστική μουσική, έρχεται ξανά στο Μέγαρο Μουσικής, την Παρασκευή 15 Μαρτίου για να μαγέψει το κοινό του με το Drops and Points.

Στο Drops and Points o Pascal Schumacher συνεργάζεται με τον Γάλλο κιθαριστή Maxime Delpierre, καθώς και με τον σολίστ των κρουστών Jeff Herr.

Συντελεστές: Pascal Schumacher, Maxime Delpierre, Jeff Herr, Joachim Olaya, Rémi Desmonet, Collectif Scale 

15 Μαρτίου 2019 στις 22.00

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα

Πληροφορίες/Κρατήσεις: www.megaron.gr | 210-7282333

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

“Ίαν ΜακΚέλεν: Ρόλος Ζωής”, του Τζο Στίβενσον

Το ντοκιμαντέρ “Ίαν ΜακΚέλεν: Ρόλος Ζωής”, του Τζο Στίβενσον, κυκλοφορεί από τη Neo Films.

Βασισμένη σε μια συνέντευξη 14 ωρών, η ταινία “Ίαν ΜακΚέλεν: Ρόλος Ζωής” είναι ένα μοναδικό ταξίδι στις σημαντικές στιγμές της ζωής του ΜακΚέλεν, από την πρώιμη παιδική ηλικία σε μια απαιτητική καριέρα, που τον έθεσε υπό το φως της δημοσιότητας για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.

Μέσω πληθώρας φωτογραφιών από το προσωπικό αρχείο του ΜακΚέλεν και κινηματογραφικά ανακατασκευασμένων σκηνών, γινόμαστε μάρτυρες της λάμψης αυτού του ακατέργαστου ταλέντου.

“Captain Marvel”, των Anna Boden και Ryan Fleck

Η πρώτη σόλο ταινία της Marvel με γυναίκα υπερηρωίδα είναι σίγουρα το πολυαναμενόμενο γεγονός της χρονιάς για όλους του λάτρεις του επιτυχημένου κινηματογραφικού σύμπαντος. 

Υπόθεση

Μία ολοκαίνουρια περιπέτεια από μία πρωτόγνωρη περίοδο της ιστορίας τoυ MCU, που διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’90, παρακολουθεί την Carol Danvers, καθώς μεταμορφώνεται σε μία από τις πιο ισχυρές ηρωίδες του κόσμου. Όταν ένας μαινόμενος διαγαλαξιακός πόλεμος ανάμεσα σε δύο εξωγήινες φυλές καταλήγει στη Γη, η Danvers και οι σύμμαχοι της βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Πρωταγωνιστούν: Brie Larson, Samuel L. Jackson, Ben Mendelsohn, Annette Bening, Clark Gregg, Jude Law, Djimon Hounsou, Lee Pace, Lashana Lynch, Gemma Chan, Rune Temte, Algenis Perez Soto, Mckenna Grace, Akira Akbar

«Οι Δούλες» επιστρέφουν στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης

Ζαν Ζενέ – Οι Δούλες

Σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη

Μετά τις περσινές πολύ επιτυχημένες παραστάσεις, το έργο-μύθος του Ζαν Ζενέ ζωντανεύει και πάλι στη σκηνή του Υπογείου. 51 ακριβώς χρόνια από την πρώτη παρουσίασή του στο ελληνικό κοινό σε μετάφραση τότε Οδυσσέα Ελύτη , σκηνοθεσία Δημήτρη Χατζημάρκου και τις Ρένη Πιττακή, Μαρίνα Γεωργίου, Εκάλη Σώκου στους τρεις ρόλους.

Η υπόθεση με λίγα λόγια έχει ως εξής: Δύο υπηρέτριες καταστρώνουν την εξόντωση της λατρεμένης αλλά και απόλυτα μισητής τους Κυρίας. Τα αφελή σχέδια τους αποτυγχάνουν και στρέφονται εναντίον τους. 

Τι είναι όμως αυτό που κάνει το έργο του Ζενέ να ανεβαίνει τόσο συχνά στην παγκόσμια σκηνή από το 1947 που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας; Σίγουρα: “Δεν πρόκειται για ένα έργο που θέλει να υπερασπιστεί τη μοίρα της τάξης των υπηρετών. Υπάρχει συνδικάτο που ασχολείται με τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία…» διευκρινίζει ο ίδιος ο Ζενέ.                       

Οι δούλες, είμαστε εμείς. Με τα μικρά και μεγάλα μας όνειρα, τα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους, την απελπισμένη ανάγκη μας να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα, να φαντασιωνόμαστε μια άλλη ζωή από αυτή που ζούμε. Εμείς που ζηλεύουμε αυτό που δεν έχουμε και βασανιζόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δε θα το αποκτήσουμε ποτέ. Εμείς που νιώθουμε φόβο, μίσος αλλά και λατρεία απέναντι στην εξουσία. Εμείς που δεν τολμάμε να ζήσουμε αληθινά.

Οι Δούλες είναι οι αντι-ηρωΐδες της τραγωδίας των ημερών μας. Και η Κυρία τους είναι η φτηνή θεά που ορίζει τη μοίρα τους. Που σκηνοθετεί τη ζωή τους. Καμμία μεγαλειώδης κάθαρση σε αυτή τη σύγχρονη τραγι-κωμωδία.  Ανθρώπινες στιγμές μόνο. Σκληρές, τρυφερές, αστείες, βίαιες, συγκινητικές. Και πάνω απ΄όλα, μια βαθιά ανάγκη για «παιχνίδι» μέχρι τελικής πτώσης. Αυτή την ανάγκη που κινεί το ίδιο το θέατρο και κρατά ζωντανή την επιθυμία μας να καταφεύγουμε σε αυτό είτε ως δημιουργοί, είτε ως κοινό. Αναζητώντας αυτό το «κάτι» που η ζωή επιμένει να μας κρύβει.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Συνεργάτης στη Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου

Δραματολόγος παράστασης:  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη

Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη- Εκτέλεση παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου

Επεξεργασία ήχου- Β βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ευστρατίου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν: Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Μαριάννα Κάλμπαρη

info παράστασης

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ μειωμένο, 8 ευρώ ανέργων

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5 | Τηλ. 2103228706

“Αφήστε μου την άνοιξη”, αφήστε τη να ζήσει

Γράφει η Αναστασία Αρτεμιάδη

Η εποχή μας δεν εμπνέει παραφορους έρωτες. Όμως η καινούργια παράσταση της Σοφίας Αδαμίδου, “Αφήστε μου την Άνοιξη”,  που πρόφατα παρακολουθήσαμε στο θέατρο “Αλκμήνη” σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά είναι εμνευσμένη από την τρέλα του έρωτα, από πονεμένους και ματωμένους έρωτες  μιας άλλης εποχής

Λίγα λόγια για το έργο

Μια γυναίκα κι ένας άντρας στις αρχές του αιώνα του ρομαντισμού, σε μια κλειστή κοινωνία, ζουν τον έρωτα με τον μοναδικό τρόπο που μπορούν να τον ζήσουν. Απόλυτα…

Ζουν έναν έρωτα που δεν θα άφηνε αποτύπωμα αν δεν ταυτιζόταν η εμμονή με την ενοχή, αν οι ψυχές τους δεν αφουγκράζονταν τα σκοτάδια τους.

Η τύχη τους τραγική καθώς το μόνο που μπορεί να τους χωρίσει είναι ο θάνατος. Γιατί ο έρωτας είναι δυνατός σαν τον θάνατο. Γιατί ο έρωτας, λυσιμελής και τους παρέσυρε στο θάνατο. Γιατί ο έρωτας, λένε, είναι ο αδελφός του θανάτου. Γιατί ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι γιατί κρύβουν μέσα τους την απειλή και την ελπίδα.

Η παράσταση

Η Ιζαμπέλλα Φούλοπ, στο ρόλο της Κρινιώς  είναι μια γυναίκα με λάθη και πάθη, με φως και απόλυτα αισθήματα, η οποία προσπαθεί να διεκδικήσει μέχρι τέλους αυτό που ποθεί. Η Κρινιώ ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια και αναγκάστηκε να δουλεύει στον άρχοντα του χωριού από τα δώδεκα. Ακούγονταν πολλά για εκείνη και τον άρχοντα.

Η Άννα Παντζέλη στο ρόλο της  Λενιώς, χήρα από σύζυγο, είναι απασχολημένη με τις καθημερινές δουλειές το σπιτιού. Οι δουλειές όμως αυτές διακόπτονται από σκέψεις και ερωτηματικά για το πώς μπόρεσε ο Θεός να τη δοκιμάσει τόσο σκληρά. Έχασε τον άντρα της ενώ ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Έχασε το δεύτερο γιο της από ευλογιά. Γιατί όλα σε εκείνη; Γιατί της παίρνει τους ανθρώπους της από κοντά;

H Άνοιξη: Αυτή την εποχή η φύση είναι ολάνθιστη και καταπράσινη. Την άνοιξη οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και γελαστοί, όμως οι δυο ηρωίδες μας δεν έχουν γνωρίσει άνοιξη στη ζωή τους,αφού η μοίρα τους δεν ήθελε να αποκτήσουν αγάπη. Για χρόνια μέσα στις ψυχές τους ζει ο παγωμένος αέρας του χειμώνα και οι καταστροφές που επιφέρει.

Παρότι το έργο αφορά στον έρωτα ενός άντρα και μιας γυναίκας, επί σκηνής συγκρούονται δυο γυναίκες. Δύο γυναίκες που η μια διεκδικεί τον έρωτα που της στέρησαν και η άλλη την αγάπη του γιού της που τελικά έγινε η θηλιά που τον έπνιξε. Δυο γυναίκες, τόσο διαφορετικές, σε μια σύγκρουση χωρίς όρια. Η τρέλα της αγάπης τους όμως οδηγεί σε λάθη ζωης.

Το ξέρω πως είμαι τρελή, μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει…

Πηνελόπη Δέλτα

Οι δύο γυναίκες έχουν ένα κοινό. Αγαπούν τον ίδιο άνθρωπο. Το Γιάννο. Τον πρωτότοκο γιο της Λενιώς. Το γιο που δεν άφησε ποτέ η μητέρα του να παντρευτεί την Κρινιώ που τόσο αγαπούσε.

Όμως γιατί η Κρινιώ δούλευε στον άρχοντα; Όντως η Κρινιώ ήταν άτιμη; Δεν γίνεται ο Γιάννος να παντρευτεί την άτιμη. Η Κρινιώ έπρεπε να δουλέψει για να βοηθήσει την οικογένειά της. Δεν της άρεσε ποτέ αλλά έπρεπε. Ο πατέρας της την αγαπούσε πολύ και πάντα της έλεγε να σπουδάσει και να φύγει.
Η μητέρα της πάλι ενδιαφερόταν να μην πειράξει το «πράμα» της και να μην μπορεί μετά να παντρευτεί. Κρινιώ και Γιάννος παρόλο που και οι δύο είχαν παντρευτεί με άλλους ανθρώπους συναντιούνται κρυφά.
Τι έγινε όμως στην τελευταία τους συνάντηση;

Μέσα από τις εντάσεις των πρωταγωνιστριών βγαίνουν και αλήθειες. Γιατί η μητέρα δεν την ήθελε για το γιο της; Ήταν αλήθεια όλα αυτά που λεγόντουσαν για την κοπέλα; Αλήθειες που κάνουν και τις δύο να σκέφτονται πιο καθαρά, πιο ήρεμα, αλήθειες που κάνουν ακόμα και τη μία να πέσει στην αγκαλιά της άλλης.

Όμως ο επερχόμενος θάνατος του άντρα που και οι δύο αγαπούν δεν τις αφήνει σκεφτούν καθαρά. Τελικά κερδίζει ο θάνατος; Θα κερδίσει ο έρωτας ή η λογική; Μήπως ο έρωτας σε όλες του τις μορφές είναι ένας «γλυκός» θάνατος;

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Σοφία Αδαμίδου

Σκηνοθεσία: Μανώλης Ιωνάς

Σκηνικά: Νίκος Κασαπάκης
(Μαρία Γκίκα προσφορά λουλουδιών για την εκτέλεση του σκηνικού)

Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης

Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης

Μουσική: Ερωφίλη

Ενορχηστρώσεις – programming: Πένυ Παπακωνσταντίνου

Ηχογραφήσεις – mastering: Γιάννης Φώτης

Δημιουργία trailer: Τάκης Μπαρδάκος

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαίρη Μαμάκου

Φωτογραφίες: Απόστολος Δελάλης

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού ( A-Priori)

Συμπαραγωγή:Θέατρο Αλκμήνη – artrack productions

INFO:

Κάθε Τετάρτη στις 19:00

Διάρκεια Παράστασης: 75΄χωρίς διάλειμμα

Θέατρο Αλκμήνη: Αλκμήνης 8, Γκάζι

Πληροφορίες/ Κρατήσεις:  6987704797| www.theatro.gr

Παράταση για τον βραβευμένο «Επιτάφιο Λόγο του Περικλή», σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη

Η παράσταση που χάρισε πρόσφατα το Βραβείο «Κάρολος Κουν» σκηνοθεσίας ελληνικού έργου στον Δήμο Αβδελιώδη παίρνει παράταση. Έπειτα από τον δεύτερο sold out κύκλο της, «Ο Επιτάφιος Λόγος του Περικλή» θ’ ακουστεί από την εξαιρετική Ιωάννα Σπανού αρκετές ακόμη φορές στην Οικία Κατακουζηνού.

Σημειώστε τις νέες ημερομηνίες

Μάρτιος: Τετάρτη 6/3 και Τετάρτη 27/3 στις 20:00
Παρασκευή 22/3 και Παρασκευή 29/3 στις 21:30

Απρίλιος:
Παρασκευή 5/4 και Παρασκευή 12/4 στις 18:30

Μάιος: Τετάρτη 8/5, Τετάρτη 15/5 και Τετάρτη 22/5 στις 20:30
Σάββατο 4/5, Σάββατο 11/5 και Σάββατο 18/5 στις 18:30

Ιούνιος: Σάββατο 1/6, Σάββατο 8/6, Σάββατο 15/6, Σάββατο 22/6, Σάββατο 29/6 στις 21:00

 «Ο Επιτάφιος Λόγος του Περικλή», σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη επαναλαμβάνεται από 9/2 στην Οικία Κατακουζηνού

Μετά την περσινή μεγάλη αποδοχή του κοινού, «Ο Επιτάφιος Λόγος του Περικλή» θα εκφωνηθεί ξανά στην Οικία Κατακουζηνού. Ένα έργο διαχρονικό που καταγράφει τόσο εύστοχα και σφαιρικά όσο κανένα άλλο το τί είναι η Δημοκρατία, σ’ έναν χώρο που βρίσκεται απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων.
Με αφορμή την ταφή των πρώτων νεκρών του Πελοποννησιακού πολέμου, ο Περικλής εκφώνησε στον Κεραμεικό έναν επιτάφιο λόγο, τον κορυφαίο πολιτικό λόγο που διαμόρφωσε την πολιτική συνείδηση της ανθρωπότητας στην αναζήτηση ενός ιδανικού πολιτεύματος.

Η παράσταση που ξεκινά τον δεύτερο κύκλο της στις 9 Φεβρουαρίου, χρησιμοποιεί την απόδοση του Θουκυδίδη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δημιουργώντας μια σειρά από συνειρμούς και συνδέσεις με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Την ερμηνεία αναλαμβάνει η Ιωάννα Σπανού, υπό τη διδασκαλία και τη σκηνοθετική ματιά του Δήμου Αβδελιώδη. Μέσα από την πρωτοποριακή μέθοδο που έχει αναπτύξει, ο βραβευμένος σκηνοθέτης αλλάζει ριζικά τη σχέση μας με κορυφαία κείμενα της Ελληνικής γραμματείας. Η γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο, αντίθετα μέσω της εκφοράς του λόγου, η παρακολούθηση κάθε παράστασης γίνεται προσωπικό βίωμα για τον κάθε θεατή, ανεξαρτήτως ηλικία και παιδείας.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ του Περικλή είναι το μοναδικό κείμενο στην πολιτική και πολιτισμική ιστορία παγκοσμίως, που καταγράφει με καθαρότητα και αμεσότητα τον λογικό και αισθηματικό ιστό, του τί σημαίνει Δημοκρατία, όχι σαν θεωρητική προσέγγιση αλλά σαν προσωπική, βιωματική κατάθεση και πράξη από έναν ενεργό, φωτισμένο Ηγέτη, με αφορμή ένα τραγικό για την πόλη των Αθηνών γεγονός, την τελετή της ταφής των πρώτων νεκρών του Πελοποννησιακού πολέμου.
Ποτέ δε θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τόσο καλά αυτό το επινοημένο μοντέλο πολιτεύματος,  ούτε μέσα από τα σχετικά ιστορικά αρχεία ούτε μέσα από τις αποσπασματικές αναφορές του, εάν δεν είχαμε το ζωντανό αυτό ντοκουμέντο από τον Θουκυδίδη, να αποτυπώνει την ερμηνεία του Περικλή για την Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Η ποιοτική διαφορά αυτής της Δημοκρατίας απ’ όλα τ’ άλλα αυταρχικά –φοβικά πολιτεύματα, δεν βρίσκεται μόνον στην ισότητα όλων των πολιτών απέναντι στους νόμους και στην αυτονόητη δυνατότητα να αναπτύσσει ο κάθε πολίτης στο έπακρο, όλες τις δεξιότητες και τα ταλέντα του, ανεξάρτητα από την καταγωγή ή την οικονομική του ισχύ μέσα απ’ όλες τις θέσεις και τα αξιώματα, καθώς και σ’ όλα τα άλλα προνόμια που προκύπτουν σαν φυσικά επακόλουθα ενός εξέχοντος πολιτειακού σχεδιασμού.

Η  μεγάλη κυρίως διαφορά βρίσκεται στην αιτία, η οποία γονιμοποιεί αενάως το πνεύμα της Δημοκρατίας, που είναι η σοφή διαχείριση του Λόγου και της Βούλησης σαν ανώτερου θεϊκού εργαλείου από τους ανθρώπους, ώστε οι ίδιοι με απόλυτη συνειδητότητα μέσα στον παρόντα χρόνο να επιλέγουν την ομορφιά από την ασχήμια, την διακριτικότητα από τον εγωισμό, την ελευθερία από τον καταναγκασμό, την απόλαυση από τον βασανισμό, τον ανθρωπισμό και το φως από την βαρβαρότητα και την μυστικοπάθεια, επιλογές που ενέχουν την ενθουσιώδη προσδοκία μόνο θετικών και καλών έργων.

Επιπλέον ο θάνατος για τους πεσόντες εδώ, δεν ένα είναι ακόμα ζοφερό παιγνίδι της μοίρας αλλά μια δική τους επιλογή που νοηματοδοτεί και πάλι τη ζωή ως υπεράσπισής της. Τη ζωή που έχει νόημα, αξία και σκοπό, έτσι όπως τον οριοθετούν οι προαναφερόμενες συνειδητές επιλογές των ανθρώπων. 
Δήμος Αβδελιώδης

Ταυτότητα παράστασης


«O Επιτάφιος Λόγος του Περικλή», του Θουκυδίδη

Μετάφραση: Ελευθέριος Βενιζέλος
Διδασκαλία ερμηνείας/Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Ερμηνεία: Ιωάννα Σπανού
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will

Έναρξη: 9 Φεβρουαρίου

Πού:
Οικία Κατακουζηνού, Λεωφ. Αμαλίας 4 (5ος όροφος), Πλατεία Συντάγματος

Πότε:

Μάρτιος: Τετάρτη 6/3 και Τετάρτη 27/3 στις 20:00
Παρασκευή 22/3 και Παρασκευή 29/3 στις 21:30
Απρίλιος: Παρασκευή 5/4 και Παρασκευή 12/4 στις 18:30

Μάιος: Τετάρτη 8/5, Τετάρτη 15/5 και Τετάρτη 22/5 στις 20:30
Σάββατο 4/5, Σάββατο 11/5 και Σάββατο 18/5 στις 18:30

Ιούνιος: Σάββατο 1/6, Σάββατο 8/6, Σάββατο 15/6, Σάββατο 22/6, Σάββατο 29/6 στις 21:00

Γενική είσοδος: 10 €

Διάρκεια: 40 λεπτά

Για κρατήσεις στείλτε μήνυμα στο [email protected]
Μέρος της έρευνας για την παράσταση, σε μελοποίηση και ερμηνεία της Ηωάννας Σπανού μπορείτε ν’ ακούσετε ΕΔΩ.
https://www.youtube.com/watch?v=OnVy03u5SvQ
Για όλα τα νέα, επισκεφθείτε την επίσημη σελίδα της παράστασης στο FB, κάνοντας κλικ ΕΔΩ.
https://www.facebook.com/greek.drama.co/?modal=admin_todo_tour

*Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, ενώ είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Άγγελου Δεληβορριά, ως ελάχιστος φόρος τιμής στην πολύτιμη προσφορά του. Η ιδέα και η πρόταση να δραματοποιηθεί ο Επιτάφιος Λόγος έγινε στους συντελεστές από την Μουσειολόγο και Επιμελήτρια της Οικίας Κατακουζηνού κας Σοφία Ε. Πελοποννησίου.

*Ο χώρος θα ανοίγει για το κοινό στις 20:45, ενώ η παράσταση θα ξεκινά ακριβώς στις 21:15.

“Κλασσικά γλυπτά βάφονται με γράφιτι” στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Μια διαφορετική ερμηνεία της ελληνικής ιστορίας και των αρχαίων μύθων επιχειρείται στην έκθεση “Broken History – Σπασμένη Ιστορία” που εγκαινιάζεται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο του ζωγράφου Παύλου Σάμιου. 

Θα παρουσιαστούν 66 έργα μεγάλων διαστάσεων (μερικά από αυτά ξεπερνούν τα τρία μέτρα), όπου τα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού έχουν πλέον τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η παρουσίαση των εκθεμάτων θα γίνει την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019 και ώρα 19:00.

Ο ζωγράφος επιλέγει ως υπόβαθρο εκτέλεσης των έργων ευτελή υλικά, όπως χαρτοκιβώτια, τα οποία ο ίδιος περισυνέλεξε. Αυτά τα χαρτοκιβώτια γίνονται ο καμβάς απεικόνισης αρχαίων συμβόλων, καθώς και γέφυρα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.

Αρχαία αγάλματα κατακερματίζονται ζωγραφικά σε διαφορετικά κομμάτια χαρτόνι, προκειμένου να σημάνουν την αποδόμηση αλλά και επαναπροσέγγιση του ιστορικού χρόνου. Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα δηλώνεται πάνω στα έργα με πολύχρωμα ανεικονικά γκράφιτι, που με σπρέι προσέθεσε ο Σάμιος στο τελείωμα των έργων του.

Στο δεύτερο μέρος της έκθεσης επιλέγεται η ανασύνθεση των “αρχαίων θραυσμάτων” για να καταλήξει στα “πέτρινα χαμόγελα” σε λευκό μάρμαρο, στο οποίο λαξεύτηκαν τα Παρθενώνεια γλυπτά.

Σε μια τελευταία ενότητα ο καλλιτέχνης επιλέγει και επεξεργάζεται αντίστοιχα εικονογραφικούς τύπους της βυζαντινής τέχνης.

H Δρ. Αικατερίνη Π. Δελλαπόρτα, Διευθύντρια του Βυζαντινού & Χριστιανικού Μουσείου, αναφέρει σχετικά:

“Σε μια εποχή που η αντοχή της ιστορικής μνήμης δοκιμάζεται σκληρά ο Παύλος Σάμιος δεν εφησυχάζει ούτε σιωπά. Γράφει μια νέα εικαστική ιστορία με τον συμβολικό τίτλο «Σπασμένη Ιστορία» ή, σε ελεύθερη μετάφραση, «Ιστορία σε θρύψαλα».

Κυκλαδικά ειδώλια, αρχαϊκοί κούροι, κόρες και σφίγγες, κλασσικά γλυπτά από τον Παρθενώνα και αγάλματα όπως η Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη της Μήλου κ.ά., αποδίδονται με ένα νέο τολμηρό τρόπο συνδυάζοντας σε «εγκατάσταση», τη ζωγραφική, τη γλυπτική και το γκράφιτι.

Την απάντηση στην ερώτηση «σε τι χρησιμεύουν οι καλλιτέχνες σε μια περίοδο κρίσης;» φιλοδοξεί να δώσει η έκθεση που φιλοξενείται στο Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο. Στο πλαίσιο μιας πολιτιστικής πολιτικής, που δίνει χώρο σε έναν σύγχρονο καλλιτεχνικό προβληματισμό.Εξάλλου τα έργα είναι σκόπιμα κατακερματισμένα, επιζωγραφισμένα με γκράφιτι,

Η συγκεκριμένη εικαστική ενότητα του Παύλου Σάμιου καθρεφτίζει ακριβώς την αγωνία του ιστορικού παρελθόντος για την εποχή μας με τον ίδιο τρόπο που ο Φεντερίκο Φελλίνι κάνει finale στην ταινία «Roma».

INFO:

Επιμέλεια έκθεσης: Μαρία Ξανθάκου

Περισσότερες πληροφορίες:http://www.byzantinemuseum.gr | Βασιλίσσης Σοφίας 22, Αθήνα 

Το Καρναβάλι μέσα από την τέχνη!

Καρναβάλι στην Αθήνα (1892), Νικόλαος Γύζης

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

“ TA KAKOPIZIKA” Βρώμικα Παραμύθια στο Θέατρο 104

Το Θέατρο 104 και η σκηνοθέτης Θάλεια Γρίβα ολοκληρώνουν τον κύκλο των παραμυθιών, με την παράσταση Τα Κακορίζικα, Βρώμικα Παραμύθια, φτάνοντας στην αρχή κάθε ιστορίας, στην οικογένεια!

Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα άνω των δεκατριών (13) ετών.

Από 26 Ιανουαρίου 2019

Μια παράσταση για ενήλικο κοινό, βασισμένη σε ελληνικά παραδοσιακά παραμύθια, με κύρια θεματική τους τις κανιβαλικές σχέσεις εντός οικογένειας, και την ενδοοικογενειακή κακοποίηση μεταξύ συντρόφων και γονέων-παιδιών.Η αποκαθήλωση της εικόνας της οικογένειας, μέσα από τα παραμυθιακά μοτίβα, και ο τρόπος που οι οικογενειακοί δεσμοί επιδρούν στην εξέλιξη της ιστορίας των ηρώων.

Οι ιστορίες του Τρισκατάρατου-βασισμένες στον μύθο του Κυανοπώγωνα , όπου ο γαμπρός είναι μια διαβολική φιγούρα που αναγκάζει την εκάστοτε νύφη να καταναλώσει ανθρώπινο κρέας, αν θέλει να επιβιώσει, με ρίζες από την Ευρώπη, την Τουρκία, την Παλαιστίνη και τις Ινδίες, και την Ελλάδα.

Κι ακόμα, οι εκδοχές της ιστορία του Αστερνού και της Πούλιως-ή αλλιώς του Γιάννου και της Μάρως, Σοφίας και Κωνσταντίνου,των δύο αδελφών κ.λ.π.όπου οι γονείς καταδιώκουν τα παιδιά τους για να τα φάνε-σκοτώσουν. Ιδιαίτερα διαδεδομένο στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τη Γερμανία, την Ιταλία και τα Βαλκάνια, στον ελλαδικό χώρο θεωρείται από τα γνωστότερα παραδοσιακά παραμύθια.

 Η παράσταση Βρώμικα Παραμύθια πήρε τη 2η θέση στα Scrats nights, του Bob Theatre Festival, το 2016, και συνέχισε ως ολοκληρωμένη παράσταση στο Θέατρο 104. Μετά από αυτήν την επιτυχημένη συνεργασία, ακολούθησε δεύτερη συνεργασία, με καινούργια θεματική, πάντα βασισμένη σε ελληνικά παραδοσιακά παραμύθια, τα Ακόμη πιο Βρώμικα Παραμύθια, τη σεζόν 2017-2018. 

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού

Συντελεστές:

Σύλληψη- σκηνοθεσία: Θάλεια Γρίβα

Σκηνικά- κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη

Κίνηση: Γιάννα Μελλά

Φωτισμοί :Στέβη Κουτσοθανάση

Μουσική: Γιώργος Μιζήθρας, Σταύρος Γασπαράτος

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας

Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Ρένα Ρασούλη 

Φωτογραφίες και τρέιλερ παράστασης: Πάτροκλος Σκαφιδάς

Αφίσα: Σάντρα Σωτηρίου 

Συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας

Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Πρωταγωνιστούν: Ηρώ Κισσανδράκη, Αντώνης Κυριακάκης, Γιώργος Σαββίδης, Έλλή Σαρρή

Ημέρες και ώρες παραστάσεων :Σάββατο : 21:15 και Κυριακή  : 21:15

Τιμές εισιτηρίων :Γενική είσοδος: 12€ Μειωμένο :  8 € , Ατέλειες  : 5€

Προπώληση εισιτηρίων :

·        Viva.gr

·        Και στο ταμείο του θεάτρου

Σημείωμα Θάλειας Γρίβα:

 Υπάρχει ένας ολόκληρος ανεξερεύνητος κόσμος, στα παραμύθια και τις λαϊκές ιστορίες, που περιμένει να ανακαλυφθεί εκ νέου. Μέσα τους κρύβουν ομορφιά και σκληρότητα, μαγεία και κυνισμό, και μια μεγάλη αποδοχή για οτιδήποτε  παράξενο, παράδοξο και διαφορετικό. Ακριβώς επειδή δημιουργήθηκαν από την ανάγκη των ανθρώπων να εντάξουν όλα αυτά που νιώθουν, ζουν και βλέπουν γύρω τους, είναι έντονο το στοιχείο της θέλησης για επιβίωσης , που μας συγκινεί, και ταυτόχρονα είναι φτιαγμένα για να περάσουν αυτοί που τα ακούν, ή τα βλέπουν, σε μορφή παράστασης, καλά. Έχουν χιούμορ, όσο δύσκολα κι αν είναι τα θέματα που διαχειρίζονται.

 Τα παραδοσιακά παραμύθια μιλάνε μέσα μας, ακουμπάνε τους φόβους και τις προσδοκίες μας.

Θέατρο 104 – Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, πλησίον σταθμού μετρό «Κεραμεικός»

(τηλ 210 34 55 020 /  email: [email protected] / website: http://www.104.gr/  / facebook page: https://www.facebook.com/theatre104/ )

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Μετρό 
Το θέατρο  βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό «Κεραμεικός».
http://www.ametro.gr

Λεωφορεία 

Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση “Σίδερα” (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr

Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων

Στην οδό Τριπτολέμου και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου υπάρχουν κλειστά πάρκινγκ,σε απόσταση 70 μέτρων από το θέατρο,των οποίων η χρέωση είναι στα 5 ευρώ.

Γιάννης Νικολαΐδης: “Στις μέρες μας είμαστε περικυκλωμένοι από κατασκευές και ανθρώπους ιμιτασιόν”

Με αφορμή την παράσταση-αφιέρωμα “Μαρία Πολυδούρη” που παίζεται στο θέατρο Αλκμήνη κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, συναντήσαμε τον σπουδαίο σκηνοθέτη, Γιάννη Νικολαΐδη και κουβεντιάσαμε μαζί του εφ’ όλης της ύλης “λίγο πριν ανάψουν τα φώτα”.

Συνέντευξη στη Χριστίνα Πραβιτσιώτη και στη Αναστασία Αρτεμιάδη

Γιάννης Νικολαΐδης -Φωτεινή Φιλοσόφου

-Πόσα χρόνια μετράτε στο θέατρο, κύριε Νικολαΐδη;

-Πολλά τα χρόνια, γύρω στα 45… Κι όπως συνήθως όταν μετράς προς τα πίσω σου φαίνεται σαν χθες. Όμως, παραμένω πάντα πιστός στο στίχο που μου είχε χαρίσει στα 25 μου ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας “..μπορεί στις τσέπες μας να μην έχουμε χαλκώματα, αλλά τα παντελόνια μας δεν τα φοράνε πτώματα…”.

-Πείτε μας, πώς προέκυψε η “Μαρία Πολυδούρη”;

-Μετά από πολλές συμπληγάδες φτάσαμε στη “Μαρία Πολυδούρη” στο θέατρο Αλκμήνη, αφού πρώτα κάναμε πρεμιέρα στην Πρέβεζα, στην πατρίδα του Καρυωτάκη και στη Λευκάδα, στο νησί της συγγραφέως Βιβής Κοψιδά.

Είναι ένα έργο ποιητικής διαμαρτυρίας και έκρηξης για ζωή, που οδήγησε το μοιραίο ζευγάρι στην αθανασία. Ποιος δεν αναγνωρίζει τον δεύτερο ακούγοντας το όνομα του πρώτου; Έχουν δεθεί σαν ένα “Πολυδούρη-Καρυωτάκης”. Έρως, πάθος, σκέψη, ήθος και όλα αυτά είναι ζωή.

Μιλήστε μας  για την παράσταση και τους συνεργάτες σας.

-Γνωρίζοντας την ευαίσθητη και ουσιώδη γραφή της ποιήτριας Βιβής Κοψιδά-Βρεττού, πριν από καιρό της ζήτησα να γράψει ένα θεατρικό κείμενο για τη Μαρία Πολυδούρη. Γι’αυτή την σπουδαία αγωνίστρια που όλο της το είναι, την οδήγησε στην μοιραία συνάντηση με τον εξίσου σπουδαίο Κώστα Καρυωτάκη.

Η ευαισθησία της Βιβής Κοψιδά ανέδειξε την απέραντη ψυχή της Πολυδούρη, προβάλλοντας όλες τις εκδοχές της, τις αδυναμίες και τις ιδιαίτερες ευαισθησίες της ηρωίδας, όπως και του ουσιαστικού συντρόφου της Κώστα Καρυωτάκη. Ωστόσο, ο ήχος του όπλου του Καρυωτάκη, έδωσε επίγειο τέλος στον συναρπαστικό έρωτα των δύο μαχητικών ανθρώπων. Πιστεύω πως άφησαν μια αρχή σ’ ένα νήμα για να ψάξουμε κάποτε την έξοδο από το λαβύρινθο.

Πολυδούρη και Καρυωτάκης οι εραστές που δεν έσμιξαν και δεν χώρισαν ποτέ.

Ευχαριστώ, λοιπόν, τη Βιβή Κοψιδά, που μου παρέδωσε ένα έργο πολυδιάστατο και εκτεθειμένο στις ανθρώπινες ευαισθησίες.

Επιπλέον, θα ήμουν άδικος αν δεν ευχαριστούσα τους συνεργάτες μου Στέφανο Νικολαΐδη για την επιλογή της μουσικής, τον Στέφανο Κεραμιδά για τους φωτισμούς και την Όλγα Σχοινά για τα σκηνικά και τα κοστούμια που εξυπηρέτησαν και φώτισαν το κείμενο και τις ιδέες μου.

Ιδιαίτερα, όμως, θα ήθελα να συγχαρώ τους ηθοποιούς, που ερμήνευσαν τους δύο ποιητές, την Φωτεινή Φιλοσόφου, η οποία με το κύρος της ερμηνείας και την ευαισθησία της μετέφερε όλον το ψυχισμό της ηρωίδας και το Νίκο Γιάννακα που ερμήνευσε το ρόλο του με λιτότητα και ευαισθησία.

“Η ελευθερία δυστυχώς δεν κατοικεί μόνη της στη ζωή”

-Ποιος ήταν ο διάλογός σας με αυτούς τους μοιραίους ποιητές;

“Μάτια μοιραίας Εκάβης τα μάτια της…” ότι απέμεινε από την επίμονη αναζήτηση στους δρόμους της σύντομης ζωής της.

Βυθισμένη στην κάτασπρη πολυθρόνα ενός νοσοκομείου για απόρους, με βλέμμα καρφωμένο στο κενό, σα να μιλάει με κάποιους επισκέπτες, οράματα από τα περασμένα, που ζωντανεύει με μουσικές και ήχους, μεταφέρεται σε χρόνους, όπου έζησε στο φθισιατρείο η «Σωτηρία». Ο τόπος μαρτυρίου του καθενός περιορίζεται και καθορίζεται από το χρόνο, ο οποίος είναι τελικά πάντα σύντομος.

Η παράσταση παίζεται στο παρελθόν και στο σήμερα. Η αρρώστια, το ανεκπλήρωτο και η απελπισία μπαινοβγαίνουν απο τα παράθυρα και τις πόρτες των θαλάμων του νοσοκομείου. Τι ευφημισμός! Ο θάνατος παραμονεύει και καμιά φορά λυτρώνει. Η ελευθερία δυστυχώς δεν κατοικεί μόνη της στη ζωή. Έχει μεγάλη μοναξιά και καμιά φορά απελπισία που συνοδεύει τη γνώση και την ευαισθησία. Μεγάλο το τίμημα της περήφανης ζωής και της αλήθειας.

Ένας αφηγητής μπαινοβγαίνει στο έργο, συνδέοντας τα επεισόδια της ζωής της, σαν πολεμικός ανταποκριτής ενός πολέμου που λέγεται “Ζωή”. Είναι ένα έργο ποιητικής διαμαρτυρίας, το οποίο μετατρέπει τον τρόμο σε ρυθμό.

Αυτοί οι “Καταραμένοι” ποιητές είναι τελικά ηρωικοί και πολύχρωμοι, σαν την Άνοιξη που σχολιάζει το παρόν και το μετά…

“Οι πραγματικοί ποιητές βρίσκονται πλέον εκτός πολιτείας”

-Και το σήμερα;

Η διαρκής αναζήτηση κόντρα στην εποχή των παγετώνων και της ενοχής του σήμερα. Στις μέρες μας είμαστε περικυκλωμένοι από “κατασκευές” και ανθρώπους “ιμιτασιόν”, γεμάτες μιμιτισμό και αρπαχτές αντιγραφές ιδεών, καταστάσεων, παραστάσεων και κειμένων-χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς καν να πληρωθούν οι φόροι και τα δικαιώματα των εισαγωγών των πρωτοτύπων.

Αλίμονο! Η χώρα έχει μετατραπεί σε επαρχιακή κωμόπολη, που μένει έκπληκτη σε κάθε είδους καθυστερημένη εισαγωγή τέχνης και ιδεών. Προϋπόθεση για μια σίγουρη επιτυχία είναι η σύνθεση των προσώπων, το δήθεν και το πείραγμα.

Αφού, μετέτρεψαν σιγά σιγά την σκέψη σε άνυδρο κρανίου τόπο ιδεών και αλήθειας, προετοίμασαν το κοινό με επιμέλεια, να δεχτεί ότι του σερβίρεται από τη μόδα των πειραγμένων και μόνο. Κι αφού παραχώρησαν την ευαισθησία και την ποιότητα σε άτομα αμφιβόλου και υπόπτου αντοχής και ηθικής, εγκατέστησαν μια καινούργια ιδεολογία εξορίζοντας εκτός των τειχών κάθε βαθύ και έντονο. Εξόρισαν την ποίηση και το λόγο που ενοχλεί και ζητάει εξηγήσεις, προκαλώντας με το “γιατί” απαντήσεις και ιδέες χωρίς χάσιμο σε μια θολούρα και στο ανεξήγητο γενικώς…

Είπαμε…εποχή των παγετώνων…Οι πραγματικοί ποιητές βρίσκονται πλέον εκτός πολιτείας.

Εγώ ο Ιωάννης ο εμπόλεμος, ελπίζω και αντέχω ακόμα…

-Και τώρα πριν ανάψουν τα φώτα της παράστασης;

Πολυδούρη και Καρυωτάκης οι εραστές που δεν έσμιξαν και δεν χώρισαν ποτέ. Η δική τους συνάντηση στάθηκε μοιραία για τη ζωή και τη μνήμη τους. Όλοι γνωρίζουν την ιστορία τους, η οποία πολλές φορές γίνεται παραμυθένιο αφήγημα. Υπάρχει έντονος ο ίσκιος τους στην Πρέβεζα, στην Τρίπολη και στο νοσοκομείο “Σωτηρία”. Έφυγαν για έναν άλλον κόσμο, ο καθένας χωριστά, για να βρεθούν μαζί στην αιωνιότητα.

Και τώρα εμείς περιμένουμε ν’ ανάψουν τα φώτα της σκηνής, ώστε να ζήσουμε τις αστραπές των ματιών της Μαρίας Πολυδούρη και την απελπισία του Καρυωτάκη για το άδικο της ζωής.

-Ποιοι άνθρωποι έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης σας;

Ο Αναγνωστάκης, ο Γκόρπας, ο Κατσαρός, ο Φραγκιάς και ο Ελύτης ο Έλληνας μαζί με τον μέγιστο Ανδρόνικο με επηρέασαν βαθύτατα. Αυτοί “διεφύλαξαν Θερμοπύλας” και το Γαλάζιο Αιγαίο. Είμαι ευγνώμων, που τους γνώρισα!

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το προσόν και ο οδηγός στη ζωή και στην τέχνη σας;

Μεγάλη μου τύχη είναι πως γεννήθηκα κάτω από την Ακρόπολη, την Πνύκα και το βράχο του Αρείου Πάγου, ατενίζοντας τις Κόρες του Ερεχθείου και το Άγαλμα της Παλλάδας, διδάχθηκα κάλλος, παιδεία, δικαιοσύνη, αρμονία, Δημοκρατία, Ελευθερία.

INFO:

Η σπουδαία θεατρική παράσταση “Μαρία Πολυδούρη” παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη στις 19.00 και Πέμπτη στις 21.30, στο θέατρο Αλκμήνη.

Το έργο έχει γράψει η γνωστή ποιήτρια και φιλόλογος Βιβή Κοψιδά-Βρεττού

Σκηνοθεσία: Γιάννης Νικολαΐδης

Μουσική επιμέλεια: Στέφανος Νικολαΐδης

Διάρκεια παράστασης: 75’ χωρίς διάλειμμα

Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Κάτω Πετράλωνα

Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-3428650| https://www.theatro.gr/mariapolidouri

Η αρχή του Αρχιμήδη ή ο κανόνας της υστερογραφίας

Γράφει η Αντιγόνη Κατσαδήμα

Μεταξύ των παραστάσεων που παίζονται στην πόλη αυτό το διάστημα, Η αρχή του Αρχιμήδη του βραβευμένου Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, σου δίνει πολλούς λόγους για να τη δεις. Δεμένες, μεταξύ τους, ερμηνείες, σκηνοθετική αλληλουχία, μοντέρνο σκηνικό συμβατών διαφοροποιήσεων ανά σκηνή, καλή και δουλεμένη μετάφραση σε ένα κείμενο, όπου το ύστερο έρχεται πρώτο προκειμένου η παρουσίαση της ιστορίας και η προσέγγιση ενός δύσκολου θέματος να γίνουν ελκυστική υπόθεση για το θεατή, χωρίς η εξέλιξη της δράσης να εξαρτάται από ευκολίες ή φλυαρίες της θεατρικής στιγμής.

Ο τρόπος με τον οποίο έχει γραφτεί Η αρχή του Αρχιμήδη, καθιστά συγχρόνως έκδηλες και τις επιλογές του συγγραφέα. Πρώτο χαρακτηριστικό στη γραφή του Ζουζέπ Μαρία Μιρό είναι η χρονική αποδόμηση, η οργάνωση της οποίας συνδέεται με την αντίστοιχη κατηγοριοποίηση των μονών και ζυγών αριθμών. Ήτοι, όπου ζυγά, η δράση ανάγεται στο παρελθόν και όπου μονά, προς τα εμπρός. Δεύτερο χαρακτηριστικό, ώστε να δικαιολογείται η επιλογή του Θεάτρου της Αμφιβολίας, είναι ότι ρυθμίζεται μια ισορροπία συνθηκών, κινδύνου και τρυφερότητας, για να προσεγγιστεί η χρυσή τομή αυτών και να προκύψει, στη σκέψη του θεατή, η αμφιβολία ως συνέπεια αλλά και αιτία της παρακολούθησης.

Τρίτο χαρακτηριστικό είναι ο άξονας εξουσίας, η υπαγωγή του σε σύνδεσμο ατάκας και δράσης, στη βάση του οποίου, όπως ο Ζουζέπ Μαρία Μιρό υπογραμμίζει, «η ατάκα του ηθοποιού γεννά την ιεραρχία, ενώ η λέξη από μόνη της γεννά τη δράση». Και τέταρτο χαρακτηριστικό, είναι η εναρκτήρια ερώτηση, η οποία μας προσκαλεί απευθείας στο έργο. Όλα αυτά έχουν ληφθεί υπόψη από την σκηνοθετική ματιά του Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο οποίος δούλεψε για μια φρέσκια, άμεση, δυναμική απόδοση του έργου μαζί με τους ηθοποιούς.

Η αρχή του Αρχιμήδη έχει για προϊστορία της το φιλί του Τζόρντι-Μιχάλη Συριόπουλου-, εκπαιδευτή κολυμβητηρίου σε έναν μαθητή του. Αυτό το γεγονός είναι η αφορμή για τη σκηνική δράση ανάπτυξης του θεάτρου της αμφιβολίας, όπου η διευθύντρια-Μαρία Φιλίνη καλείται να ανακρίνει τόσο τον Τζόρντι όσο και τον συνάδελφό του που υποδύεται ο Γιάννης Σοφολόγης, για να εξετάσει το μερίδιο της ευθύνης όλων και κατά περίπτωση για το περιστατικό.

Στο έργο, όπου το ζήτημα του φύλου έχει σαφή απήχηση, σημαντικό ρόλο αναλαμβάνει και ο πατέρας του αγοριού, Σεραφείμ Ράδης, ως εκπρόσωπος της κοινής λογικής και εντεταλμένος φορέας της κοινωνίας. Κάθε σκηνή διαδέχεται την επόμενη με τη μουσική επέμβαση και το σκηνικό σκοτάδι, το συνάθροισμα του οποίου ενδεχομένως να κουράσει εν μέρει, υπό την έννοια ότι είσαι διαρκώς σε εγρήγορση-παρακολούθηση. Αυτό, όμως, είναι και το μόνο σχόλιο στα μείον. Όλα τα άλλα είναι θετικά, καθώς και οι τέσσερις ηθοποιοί υποδύονται εξαιρετικά τους ρόλους τους.

Ο Μιχάλης Συριόπουλος απογειώνει το ρόλο του Τζόρντι με εξωστρέφεια και παίζει όπως ο ακροβάτης σε τεντωμένο σκοινί πετυχαίνοντας να αποδώσει μια ζωηρή εικόνα του χαρακτήρα του. Η Μαρία Φιλίνη, επίσης, τολμά φωνητικές διακυμάνσεις που δένουν στο σύνολο, ενώ ο Γιάννης Σοφολόγης περιορίζεται σοφά σε πιο ελεγχόμενες αντιδράσεις, δίνοντας χώρο στην παρορμητικότητα του χαρακτήρα του Τζόρντι. Ο πατέρας του Σεραφείμ Ράδη είναι ένας φοβισμένος τύπος, απειλητικός, ο οποίος έχει θεωρήσει ότι δεν φάνηκε αντάξιος του ρόλου του ως προστάτης.

Το τέλος του έργου, προσωπικά, μου θύμισε το κινηματογραφικό τέλος από Τη γλώσσα της Πεταλούδας του Χοσέ Λουίς Κουέρδα -αν θέλετε, μπορείτε να δείτε την ταινία παρακάτω:

Εκεί, το παιδάκι του 1936 φωνάζει «κόκκινο»(ρόχο) τον δάσκαλό του, καθιστώντας εμφανές ότι αυτή η καταγγελτική φωνή είναι η γονεϊκή αποσιωπημένη κατηγορία που επιχειρεί να διασώσει την ιστορία της καταστρέφοντας και εξουδετερώνοντας το ξένο ως επικίνδυνο.

Ραντεβού, λοιπόν, στο θέατρο Skrow, Αρχελάου 5, στο Παγκράτι.

INFO

Η αρχή του Αρχιμήδη   

Συγγραφέας:Ζουζέπ Μαρία Μιρό

Μετάφραση:Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία:Βασίλης Μαυρογεωργίου

Σκηνικά:Θάλεια Μέλισσα

Κοστούμια:Ιφιγένεια Νταουντάκη

Σχεδιασμός Φωτισμών:Στέλλα Κάλτσου

Μουσική Επιμέλεια:Γιάννης Σορώτος

Βοηθός Σκηνοθέτη:Καλή Βοϊκλή

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Ηθοποιοί:

Σεραφείμ Ράδης

Γιάννης Σοφολόγης

Μιχάλης Συριόπουλος

Μαρία Φιλίνη

Η ιεροτελεστία της άνοιξης στα έργα διάσημων ζωγράφων

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Όταν ο Ρώσος συνθέτης Ιγκόρ Στραβίνσκι (1882-1971) παρουσίαζε στο Παρίσι, τον Μάιο του 1913, την “Ιεροτελεστία της Άνοιξης”, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα δημιουργούσε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, λόγω της πρωτοποριακής μουσικής, αλλά και της χορογραφίας.

Ο υπότιτλος του έργου “Εικόνες από μια παγανιστική Ρωσία” και το θέμα όπως ο ίδιος o συνθέτης το περιγράφει στην αυτοβιογραφία του: “Μια μέρα του 1910, όταν τελείωνα το Πουλί της Φωτιάς στην Αγία Πετρούπολη, είχα ένα φευγαλέο όραμα… Είδα στη φαντασία μου μια παγανιστική τελετουργία: μια ομάδα σοφών γερόντων κάθονταν σε κύκλο, έχοντας στη μέση ένα νεαρό κορίτσι, που χόρευε μέχρι θανάτου. Τη θυσίαζαν για να εξευμενίσουν το θεό της άνοιξης.” Το αποτέλεσμα; Επεισόδια στην πρεμιέρα και κακές κριτικές.

Στην συνέχεια το έργο ξεχάστηκε, επανήλθε και παρουσιάστηκε με άλλες χορογραφίες, ενώ σήμερα είναι ευρέως γνωστό στην ορχηστρική του εκδοχή.

Στη ζωγραφική τα πράγματα ήταν πιο απλά και χωρίς επεισόδια για την πολυζωγραφισμένη… Άνοιξη, ένα θέμα που κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της τέχνης και σε έργα σταθμούς.

O Sandro Botticelli ζωγραφίζει με τέμπερα την μεγάλων διαστάσεων (202×314 cm) Άνοιξη (Primavera), 1482. Οι ιστορικοί τέχνης συμφωνούν, πως η προσέγγιση της Άνοιξης είναι αλληγορική. Εικάζεται πως το έργο στην αρχή ήταν άτιτλο και αυτός που του έδωσε τον τίτλο του είναι ο ιστορικός τέχνης Giorgio Vasari, όταν το είδε το 1950 στη Villa Castello, επίσημη κατοικία των Μεδίκων.

Στην σύνθεση περιλαμβάνονται εννέα φιγούρες τοποθετημένες συμμετρικά ενώ έχουν αναγνωριστεί από τους βοτανολόγους πάνω από 90 είδη λουλουδιών που απεικονίζονται. H επικρατέστερη θεωρία είναι, πως ο ζωγράφος εμπνεύστηκε το έργο από την ιστορία της νύμφης Χλωρίδας και του ανέμου Ζέφυρου που περιγράφεται στο πέμπτο βιβλίο του Οβίδιου (Fasti).

Sandro Botticelli, La Primavera, 1482, Uffizi Gallery, Florence

Ο Vincent Van Gogh φθάνει στην Arles, τον Φεβρουάριο 1988 μέσα σε μια χιονοθύελλα. Ο καιρός μέσα σε λίγες εβδομάδες αλλάζει και ο ζωγράφος εντυπωσιασμένος από την έκρηξη της ανθοφορίας και θεωρώντας πως είναι ένα μήνυμα αναγέννησης κι ελπίδας, δημιουργεί μια σειρά από δεκατέσσερα έργα, που τα ονομάζει Ανθισμένοι Οπωρώνες (Flowering Orchards).

Vincent Van Gogh, Flowering peach trees, 1888, Kröller-Müller Museum, Otterlo

Ένα από τα αγαπημένα θέματα του Alphonse Mucha, κύριου εκφραστή της Art Nouveau, ήταν η απεικόνιση των τεσσάρων εποχών σε αρκετά από τα έργα του και σε διάφορες παραλλαγές. Επιλέγω, όχι μια κλασική του “Άνοιξη”, αλλά το έργο του Spirit of Spring, 1894. Στο αλληγορικό αυτό έργο, η Άνοιξη απεικονίζεται αθώα, ξυπόλυτη και με μια αγκαλία λουλούδια να αφυπνίζει την κοιμισμένη από το χειμώνα γη.

Alphonse Mucha, Spirit of Spring, 1894, Private Collection

Αλλά και ο Pablo Picasso, δεν έμεινε ασυγκίνητος από το θέμα “’Ανοιξη”, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει το έργο Three Women at the Spring, 1921, έργο που έγινε με αυστηρή προετοιμασία και αρκετή μελέτη από την πλευρά του. Κάνει αναφορές σε έργα των Poussin και Ingres, αλλά διακρίνουμε και επιρροές από τα ελληνικά γλυπτά. Λέγεται πως επέλεξε το συγκεκριμένο θέμα λόγω της πρόσφατης γέννησης του γιου του Paulo, ενώ η μελαγχολία που διακρίνεται στις φιγούρες του, συνδέεται με τους νεκρούς του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το έργο του Gustav Klimt, Bauerngarten (Κήπος με λουλούδια), 1907 πουλήθηκε στις 1 Μαρτίου 2017, σε δημοπρασία του Οίκου Sotheby’s, στο Λονδίνο, έναντι του ποσού των 59 εκατομμυρίων δολαρίων. Ποσό ρεκόρ μιας και είναι το τρίτο μεγαλύτερο ποσό που έχει καταβληθεί ποτέ για αγορά πίνακα ζωγραφικής σε δημοπρασία στην Ευρώπη, όπως ανακοίνωσαν οι Sotheby’s.

Gustav Klimt, Bauerngarten, 1907

Το 2014, το έργο του Edouard Manet, Spring (Jeanne Demarsy), 1881, είχε πουληθεί από τον οίκο δημοπρασιών Christie’s για 65 εκατομμύρια. Το έργο αυτό, θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του Μανέ και προσωποποιεί την Άνοιξη μέσα από την ηθοποιό Jeanne Demarsy, η οποία φοράει ένα κομψό φόρεμα με λουλούδια, κρατάει ομπρέλα και στέκεται με φόντο το καταπράσινο φύλλωμα ενός δέντρου.

Edouard Manet, Spring (Jeanne Demarsy), 1881, Getty Center, Museum West Pavilion

Και βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην συμπεριλάβουμε το γνωστό έργο του Γεώργιου Ιακωβίδη, Άνοιξη, 1927, με την ημίγυμνη γυναίκα ξαπλωμένη ανάμεσα στα λουλούδια.

Γεώργιος Ιακωβίδης, Άνοιξη, 1927