Μετά την αποφοίτηση της από το Αρσάκειο, η Νέλλη Παραστατίδου φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Η αποφοίτηση της ήρθε το 1965, με δίπλωμα ζωγραφικής και πτυχίο διακόσμησης και σκηνογραφίας της ΑΣΚΤ , με καθηγητή της τον Γ. Μαυροίδη.
Το 1981 πραγματοποίησε την μετεκπαίδευσή της, στην Ιστορία της Τέχνης, στο College Of History and Art, Bath στην Αγγλία.
Το 1988 ολοκλήρωσε ακόμη έναν κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών στο Design εσωτερικών χώρων και την Ιστορία της Τέχνης, στο Universite Des Sciences Humaines de Strasburg.
Ομαδικές εκθέσεις:
1968 Ομαδική έκθεση διακόσμησης, σκηνογραφίας. Βραβείο Υπουργείο Παιδείας
1971 11η Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου
1973 12η Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου
1974 13η Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου
Ατομικές Εκθέσεις:
1976 Γκαλερί «Ώρα»
1984 Γκαλερί «Μπουζιάνη»
1987 Γκαλερί «Σκουφά»
1988 Εκθεσιακός χώρος στο δημαρχείο του Στρασβούργου
1991 Γκαλερί «Ζυγός»
1993 Art Gallery Boston U.S.A.
1994 Γκαλερί «Άνεμος» στην Κηφισιά
1999 Γκαλερί «Κρεωνίδης»
2001 Γκαλερί «Ακρόπρωρο» στις Σπέτσες
2002 Γκαλερί 3
Έργα της Νέλλης Παραστατίδου
Έργα της Ν. Παραστατίδου βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών, στο Δημαρχείο του Στρασβούργου, στο Μέγαρο της Γ.Σ.Ε.Ε ( 80 έργα), αλλά και στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Επιπλέον, εκθέματά της μπορεί να δει κανείς, στο Μέγαρο της Εργατικής Εστίας, στο Μουσείο Βυζαντινών Οργάνων στην Θεσσαλονίκη, στο Μέγαρο της Αττικής Οδού στην Παιανία, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, όπως και σε ιδιωτικές συλλογές της και επαγγελματικούς χώρους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η κυρία Παραστατίδου συνεργάζεται με το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη.
Οι εικόνες του Σάββα Γεωργιάδη εντυπώνονται ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Τον παρακολουθούμε χρόνια τώρα στις εμφανίσεις του στην Αίθουσα τέχνης Αθηνών αλλά και τον τελευταίο καιρό στον Ευριπίδη όταν με το ταλέντο του μας χάρησε τα ιδιαίτερα πορτρέτα του. Συνεχίζει φέτος στην MarinaKeasGallery στη Τζιά με τα ρεαλιστικά πορτρέτα του και μας προτείνει πρωτότυπα αλλά και αποκαλυπτικά να τον ακολουθήσουμε στην αναζήτησή του.
Σάββας Γεωργιάδης
Μέσα από το βλέμμα και την ζωγραφική του Σάββα Γεωργιάδη με τεχνική αρτιότητα κάθε φορά μας αποκαλύπτει νέα όμορφα κορίτσια με κρουστό ροδαλό δέρμα. Ταυτόχρονα τολμάει να μεταφράσει ζωγραφικά με οπτική αληθοφάνεια ανθρώπους που μας σημάδεψαν εδώ στο νησί της Τζιας. Μας αποκαλύπτει με τα ζωντανά χρώματά του την γοητεία τους αλλά και το υπερτονισμένο λαμπερό τους βλέμμα και μας ξεκλειδώνει την ιδιαίτερη προσωπικότητά τους. Μια αδιόρατη επίσης αλλά και διαπεραστική ματιά του κάθε ενός σφραγίζει τόσο τα όμορφα νεανικά προσωπα όσο και τα ρεαλιστικά πορτραίτα των προσώπων του νησιού μας.
Τα έργα του Σάββα εκφράζουν σεβασμό αγάπη και θαυμασμό αλλά υποδηλώνουν και μια σφοδρή ανάγκη επικοινωνίας με τον θεατή τόσο που γίνονται παντοτινοί φίλοι του εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία να περάσουν στην αιωνιότητα.
Σάββας Γεωργιάδης
Η έκθεση στην MARINAKEASGALLERY με θέμα ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΗΝ ΚΕΑ εγκαινιάζεται στις 13 Αυγούστου 2018 στις 21.00
Η έκθεση θα διαρκέσει από 13 Αυγούστου έως τις 9 Σεπτεμβρίου.
Συνάντησα τον Γιώργο Σταθόπουλο ένα πρωί Δευτέρας στο εργαστήριο του στη Γούβα. Η φιλία μας μετράει περίπου τριάντα χρόνια. Μας συνδέει άριστη εικαστική συνεργασία με χιούμορ και φιλοσοφική διάθεση. Ξεκινώντας την πρωινή μας κουβέντα στον χώρο που εμπνέεται και ζωγραφίζει τις έντονες χρωματικές του εικόνες, μου λέει:
“Η Τέχνη είναι άγονη γραμμή. Όταν γεννήθηκα, οι μοίρες μου είπαν θα πονέσεις. Γι’ αυτό όταν γεννιέσαι με κλάμα αρχίζεις και με κλάμα τελειώνεις. Η ενδιάμεση πορεία για τον καλλιτέχνη είναι ένα σαράκι που τον τρώει η Αμφισβήτηση. Η ζωγραφική είναι ο χώρος για να αναπαύεται ο νους από τα ταξίδια της φαντασίας. Ο ζωγράφος με τεχνοτροπίες που διαδέχονται η μία την άλλη επιλέγει το θέμα και την γραφή του και έτσι κλείνει στο τελάρο του τον μύθο του με σχήματα και χρώματα.”
Γιώργος Σταθόπουλος στο ατελιέ – φωτο Γ.Λιάκος
Γιώργος Σταθόπουλος στο ατελιέ
Έφυγα από το εργαστήριό του πιο πλούσιος σε εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα.
Γ.ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ – Ζευγάρι Ακρυλικό σε καμβά.-50Χ70εκ.Ποδηλάτισσα – Γιώργος ΣταθόπουλοςΓιώργος Σταθόπουλος
Σε ένα ψηλοτάβανο νεοκλασικό οικοδόμημα στην Κυψέλη, με ανάγλυφες γύψινες διακοσμήσεις στην οροφή συναντήσαμε τον εικαστικό Ανδριανό, έναν αναμφισβήτητα ταλαντούχο καλλιτέχνη της νεότερης γενιάς. Μιλώντας μαζί του αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο καλλιτέχνης θέτει στη δουλειά του ηθικά και υπαρξιακά ερωτήματα, στα οποία απαντά χρησιμοποιώντας την τέχνη.
Παρατηρώντας τους πίνακές του διαπιστώνουμε ότι χρησιμοποιεί σύμβολα που σχετίζονται με την απληστία, τη λαγνεία, τη θρησκεία και εμπνέεται από τον κύκλο της ζωής απεικονίζοντας τη ματαιοδοξία του ανθρώπου μέσα από τα ένστικτά του. Πορτρέτα, γυναικείες φιγούρες, κάποιες αποκαλυπτικές και θελκτικές, κάποιες άλλες που υμνούν το θαύμα της μητρότητας αποτελούν μέρος της θεματολογίας του. Οι δεσμίδες φωτός, οι σκιές απασχολούν πολύ τον ζωγράφο.
Στο διπλανό δωμάτιο γλυπτά – κατασκευές και στερεοφωνικές συσκευές καταλαμβάνουν τον χώρο. «Είναι νέες μου δουλειές», είπε, «με ενδιαφέρει να δημιουργώ αντικείμενα με κάποια χρησιμότητα». Κάτσαμε στο ευρύχωρο σαλονάκι του ατελιέ και ξεκινήσαμε την κουβέντα μας.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
– Με τι θεματικές ενότητες έχετε καταπιαστεί ως σήμερα στη δουλειά σας;
Όταν πρωτοξεκίνησα ως τελειόφοιτος ζωγράφος της Σχολής Καλών Τεχνών έψαχνα μία εξιδανικευμένη πόζα για ζωγραφική. Θα τις έλεγα μελαγχολικές πόζες ή μελαγχολικές φιγούρες. Οπότε θα έλεγα η «Μελαγχολία» αλλά και η «Νύκτα» είναι ένα πολυαγαπημένο μου θέμα. Επίσης, άλλα αγαπημένα μου θέματα είναι ο θάνατος, η φύση, η θρησκεία με την τεχνολογία, η απληστία και ο πόλεμος. Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με μια ζωγραφική που την ονομάζω οντολογική.
– Παρατηρούμε ότι στους τελευταίους σας πίνακες απαθανατίζετε στιγμές της μητέρας με το μωρό της. Η θεματολογία σας είναι ενίοτε βιωματική;
Ασφαλώς κι αυτό που ζω με επηρεάζει άμεσα. Μάλιστα από τότε που έγινα πατέρας και παρατηρώ τη σχέση της μητέρας με το παιδί ανακαλύπτω πόσο έντονη είναι και η ύπαρξη της μητριαρχικής θρησκείας και της δικής μας, δηλαδή της Παναγίας με το θείο βρέφος άλλα και αρχαιότερων πολιτισμών όπως της Ίσιδας και του γιου της, του Ώρου. Μεγαλώνουμε με τις εικόνες της Παναγίας και του θείου βρέφους, αλλά οι περισσότεροι ανακαλύπτουμε το τι σημαίνει και γιατί έχει κατακυριεύσει την εικονογραφία που μας περιβάλλει αφότου φέρουμε παιδί στον κόσμο.
– Στις προσωπογραφίες τι είναι αυτό που σας τραβάει την προσοχή σε κάποιο πρόσωπο και το επιλέγετε;
Κατά κύριο λόγο επιλέγω ένα πρόσωπο για το πώς γράφει το φως επάνω του. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να σας περιγράψω καλύτερα μιας και ο λόγος είναι η μορφή. Σε γενικές γραμμές, μου αρέσουν κεφάλια με έντονα σχήματα από τα οποία προκύπτουν πιο εξπρεσιονιστικά σχήματα και όχι πολύ απαλά και αψεγάδιαστα πρόσωπα, τα οποία είναι και πολύ απλά.
“μου αρέσουν κεφάλια με έντονα σχήματα από τα οποία προκύπτουν πιο εξπρεσιονιστικά σχήματα και όχι πολύ απαλά και αψεγάδιαστα πρόσωπα”
Δεν είναι της προτίμησής μου να κάνω ένα πρόσωπο σαν της Μαρίας Αντουανέτας ή σαν του Fragonard, αν και η ολοκλήρωση ενός ζωγράφου επιβάλει να κάνω και αυτό. Αντιθέτως, παλαιότερα είχα αγάπη για τα εξπρεσιονιστικά κεφάλια του Ρέμπραντ, για τα ζωγραφικά πορτρέτα που έχει κάνει ο Φράνσις Μπέικον και τα τελευταία χρόνια μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον κυρίως τα φαγιούμ και μία ζωγραφική που τα περιβάλλει όπως της αρχαίας Πομπηίας.
– Είχατε επιλεγεί κατόπιν διαγωνισμού να συμμετάσχετε στην εικαστική Ολυμπιάδα του Λονδίνου στο Barbican Center στο Λονδίνο όπου και τιμηθήκατε με χρυσό μετάλλιο. Τι αποκομίσατε από αυτή σας τη συμμετοχή;
Το πιο σημαντικό θεωρώ πως είναι η εικόνα των ζωγράφων από όλα τα μέρη του κόσμου. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με Αμερικάνους, Νοτιοαμερικάνους και Κινέζους ζωγράφους.
– Πρόσφατα παρουσιάσατε τη δουλειά σας στην Galerie «f» της Καρδίτσας. Πιστεύετε ότι το κοινό εκτός Αθήνας είναι φιλότεχνο;
Πρόσφατα παρουσίασα έργα μου στην Καρδίτσα όπου δέχτηκα ιδιαίτερη αγάπη για τη δουλειά μου και τους ευχαριστώ για αυτό. Από ό,τι φάνηκε η Καρδίτσα έχει ανθρώπους που αγαπούν τις τέχνες και ειδικότερα τη ζωγραφική
– Κάποιες φορές τα έργα σας κρύβουν αλληγορικά μηνύματα. Μιλήστε μας για τα μηνύματα που θέλετε να εκφράσετε;
Δεν προσπαθώ να κρύψω κάποιο μήνυμα. Κυρίως χρησιμοποιώ συμβολισμούς για κάποια πράγματα και πολλές φορές δύο σύμβολα μαζί μπορούν να δημιουργήσουν μια αλληγορία. Τα μηνύματα είναι πολλά. Πάντως, γενικά τα μηνύματά μου κινούνται γύρω από την ισορροπία της φύσης.
– Έχετε δουλέψει πολύ έργα σας στα οποίο τα είδωλα αντανακλώνται, καθρεφτίζονται. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα έργα αυτά;
Η σειρά των έργων «Αντανακλάσεις» απορρέει από μια μακροχρόνια –ίσως από πάντοτε– εμμονή που έχω με τους καθρέπτες. Η εμμονή αυτή δεν είναι στο να κοιτάζομαι εγώ, αλλά στο παράδοξο του ότι ένας καθρέπτης είναι μια πιστή απομίμηση του κόσμου μας.
“Με συγκινεί το γεγονός ότι η οπτική μας αισθηση μπορεί να ξεγελαστεί πλήρως από μία επίπεδη επιφάνεια”
Με συγκινεί το γεγονός ότι η οπτική μας αίσθηση μπορεί να ξεγελαστεί πλήρως από μία επίπεδη επιφάνεια. Δύο κόσμοι, ο ένας υπαρκτός και ο άλλος ανύπαρκτος, αυτή είναι η αντανάκλαση. Λέγοντας αυτό μπορούμε να τονίσουμε το ότι η ίδια η ζωγραφική είναι μία επίπεδη επιφάνεια και άρα είναι εντός της απομίμησης των αισθήσεών μας.
Κλείνοντας θα αναφερθώ στη διαφωνία του Πλάτωνα ως προς τους περιορισμούς της ζωγραφικής ως κατώτερη τέχνη, πράγμα που χρησιμοποιήθηκε υπέρ του κυβισμού. Εμάς, στον σύγχρονο κόσμο μάς ενδιαφέρει η ζωγραφική όπως είναι στον νου, a priori –με τη φιλοσοφική έννοια– και ως ιδέα. Στις αντανακλάσεις δημιουργώ ένα τέλειο είδωλο, απόλυτα συμμετρικό δηλαδή, μία τέλεια αντανάκλαση και θέλοντας να το πάω ένα βήμα παραπέρα κλείνω την όλη αντανάκλαση μέσα σε έναν καθρέπτη. Θα έλεγα πως «φυλακίζω» το φως αλλά αυτή η ερμηνεία δεν μπορεί παρά να μείνει στην άποψη και αντίληψη του θεατή.
– Τι νέο ετοιμάζεστε να μας παρουσιάσετε;
Χαίρομαι που η ερώτησή σας συμπίπτει με τη νέα μου εργασία, η οποία είναι και η διπλωματική μου για το δεύτερο πτυχίο σπουδών μου στη γλυπτική της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Είναι γλυπτά κατασκευές και στερεοφωνικές συσκευές ταυτόχρονα, κάτι σαν «juke box» τα οποία θέλω να είναι χρηστικά αντικείμενα και είναι και αυτά οντολογικής προέλευσης. Και η νέα μου ζωγραφική δουλειά αλλά και τα γλυπτά πραγματεύονται τη ζωή ή τις μορφές ζωής γενικά θα έλεγα. Είναι οντολογική και εν μέρει σίγουρα βιωματική καθώς τα συγκεκριμένα έργα προκύπτουν αυθόρμητα και από ανάγκη και όχι εγκεφαλικά και προμελετημένα.
* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “axianews”
Το βιβλίο “Πάντα Αργά” περιλαμβάνει εικοσιένα ποιήματα και τρία διηγήματα εκ των οποίων το ένα έχει βραβευτεί από την εφημερίδα το Βήμα στο διαγωνισμό με θέμα «Ένα Διήγημα για την Κρίση». Οι τρεις βασικές ηρωίδες ανήκουν στη γενιά των μνημονίων και παλεύουν τόσο με τα όνειρά τους όσο και με την πραγματικότητα, «πάντα αργά», αφού ο πραγματικός χρόνος είναι μάλλον μόνο αυτός που τους υπαγορεύει το συναίσθημά τους.
Οι σκέψεις νέων ανθρώπων που ασχολούνται με την τέχνη, οι ρυθμοί ζωής τους, ο έρωτας, η δουλειά και οι σχέσεις που αναπτύσσουν μπαίνουν σε έναν λόγο γρήγορο, άμεσο, απλό, έναν λόγο ουσίας που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία αλλά και σκληρότητα.
Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης στα Γνωμικά του έλεγε «Ποτέ δεν είναι νωρίς». Η νέα συγγραφέας Ήρα Παπαποστόλου μοιάζει να συμφωνεί και μεταφέρει στον αναγνώστη την δική της εμπειρία με αφορμή αυτήν την σκέψη.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα…
Η Ήρα Παπαποστόλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979 και σπούδασε Ιστορία Τέχνης και Αρχαιολογία στο Παρίσι (Paris X Nanterre, Paris I Sorbonne), με ειδίκευση στη Σύγχρονη Τέχνη και Φιλοσοφία- Αισθητική.
Έχει διδαχτεί δημιουργική γραφή, κλασική κιθάρα και γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο. Έχει εργαστεί στη γκαλερί Βουρκαριανή στην Κέα, στη Galerie du Haut-Pave στο Παρίσι, στην Αίθουσα Τέχνης MIHALARIAS ART στην Κηφισιά, στο Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM) στο Θησείο και στο IANOS Art Shop στο Golden Hall στο Μαρούσι. Για την οργάνωση εκθέσεων έχει συνεργαστεί με το Αρχείο Νεοελληνικής Τέχνης, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, το Art Chania, την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, το Ίδρυμα Τσιχριτζή, την Art Athina 2014 & 2015, το Loft, το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο, το Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα, την Πινακοθήκη-Γλυπτοθήκη της art-idea στο Κέντρο Τέχνης Καστέλας και με πολλές αίθουσες τέχνης στην Αθήνα και την επαρχία.
Έχει γράψει τα βιβλία “Εικόνες του αιώνα Skoulakis Σύμβολα Παγκόσμιας Αποδοχής” (Εκδόσεις Αδάμ), “Τα 1000 πρόσωπα της πόλης και της πρωτεύουσας” (Εκδόσεις Οσελότος), “Σ΄ αγαπώ ακόμα και ξυπόλυτη” (Εκδόσεις Οσελότος), “Κόσμου πληγή τράγου ωδή αγάπης δρόμος” (Εκδόσεις Οσελότος), “Η Μπαλάντα της Εποχής” (Εκδόσεις Οσελότος) “Γυναίκα για Σπίτι” (Εκδόσεις Οσελότος), “Πέλυ” (Εκδόσεις Οσελότος) και “Χαρακτήρες & Επαγγέλματα” (Εκδόσεις Περιτεχνών).
Έχει βραβευτεί το διήγημά της με τίτλο “45 Μοίρες” στο διαγωνισμό της εφημερίδας Το Βήμα με θέμα Μια ιστορία για την κρίση. Οργανώνει εκθέσεις, προλογίζει καταλόγους, αρθρογραφεί στο Art22 και στο SLpress ενώ παράλληλα ασχολείται με τη λογοτεχνία και τη συγγραφή στίχων. Είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (aica). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Εάν τη στιγμή που ο/η φιλόσοφος αναρωτιέται «Τι είναι τέχνη;», η τέχνη έχει ήδη μετακινηθεί ώστε να διαφύγει από τον πιθανό ορισμό, αυτός δεν είναι λόγος να σωπαίνει η φιλοσοφία αλλά, αντίθετα, λόγος διαμόρφωσης ενός πεδίου αμφίδρομης αναζήτησης και διάδρασης, ενός συνεχούς διαλόγου μεταξύ καλλιτεχνών και θεωρητικών, ενός ανοιχτού δημιουργικού χώρου και για τις δυο πλευρές. […] Το σημείο εκκίνησης είναι ο συσχετισμός μιας καλλιτεχνικής έκφανσης με ένα κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας εν γένει, όπως το ζήτημα της ταυτότητας και της ετερότητας, η διάκριση των αισθήσεων και η δυνατότητα υπέρβασης των μεταξύ τους ορίων, η αντιπαράθεση φύσης και τέχνης.
Τα προβλήματα μπορεί να είναι κλασικά ή σύγχρονα, η αντιμετώπισή τους περισσότερο ή λιγότερο ιστορική, τα καλλιτεχνικά παραδείγματα μπορεί να εκτείνονται στο χρόνο – όμως πάντα αφορούν ή καταλήγουν σε εκφάνσεις της σύγχρονης τέχνης. Ο ίδιος ο όρος «σύγχρονη τέχνη» έχει ασαφή όρια, κυρίως όσον αφορά την επέκτασή του προς το παρελθόν. Δεν επιχειρώ να απαντήσω ευθέως σε αυτό το ζήτημα· αντ’αυτού, στηρίζομαι σε συγκεκριμένα παραδείγματα και συνδιαλέγομαι με έργα τέχνης που δημιουργήθηκαν πρόσφατα, των οποίων οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να είναι ενεργοί, μορφές τέχνης που τελούν υπό διαμόρφωση και εμπλέκονται σε σύγχρονες φιλοσοφικές συζητήσεις.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα….
Η Φαίη Ζήκα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας και Θεωρίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορία της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν τη θεωρία και πρακτική των χρωμάτων, τις αισθήσεις στην αισθητική, ζητήματα ταυτότητας και φύλου, τη σχέση τέχνης και φύσης, τη σχέση της φιλοσοφίας με τις τέχνες και τις επιστήμες.
Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά, σε συλλογικούς τόμους και σε καταλόγους εκθέσεων. Έχει επιμεληθεί το βιβλίο του David Batchelor “Χρωμοφοβία” (Άγρα, 2013), τον κατάλογο της έκθεσης “Απουσία” (Νήσος, 2013) και τη συλλογή κειμένων “Τέχνη, σκέψη, ζωή: Η αισθητική φιλοσοφία του Αλέξανδρου Νεχαμά” (Οκτώ, 2014).
Η δουλειά του Εμμανουήλ Μπιτσάκη είναι πραγματικά μοναδικού εικαστικού ενδιαφέροντος, καθώς σε λίγα εκατοστά επιφάνειας παρατηρούμε έργα με επίπεδη προοπτική αντίληψη, καλοδουλεμένα, με «χειρουργική» διαδικασία και θεματολογία την συχνά παράδοξη ανθρώπινη πραγματικότητα.
Οι καθαρές φιγούρες με έμφαση στη λεπτομέρεια της σουρεαλιστικής πραγματικότητας και στη δυνατή αίσθηση της πολυτιμότητας του ελάχιστου αποτελούν μέρος του εικαστικού του κόσμου. Σε κοντινή απόσταση παρατηρούμε τα μικρά τελάρα που εικονίζουν επεισοδιακές και ανεκδοτικές σάτιρες σε «συμπυκνωμένο σκηνικό».
Μία από τις συναντήσεις μας με τον εικαστικό, Εμμανουήλ Μπιτσάκη ήταν στον εκθεσιακό χώρο του συλλέκτη, Σωτήρη Φέλιου στην οδό Φωκίωνος Νέγρη στην έκθεση του με τίτλο «το επίμονο ελάχιστο».
Εμείς, θέλοντας να εξερευνήσουμε τον ρεαλιστικό και παράλληλα αλλόκοτο εικαστικό του κόσμο, μιλήσαμε μαζί του για την εξέλιξη της δουλειάς του, για την επιμονή του στα έργα μικρών διαστάσεων, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.
– Στην τελευταία σου έκθεση παρουσιάσες έργα σου από το 1998 ως σήμερα. Τι παρατηρήσεις μπορείς να κάνεις για την εξέλιξη της δουλειάς σου; Είχες προβλέψει τη σημερινή της έκβαση;
Και ναι και όχι. Υπάρχουν στοιχεία της δουλειάς μου που δεν έχουν αλλάξει ή επανεμφανίζονται κατά διαστήματα. Θα μπορούσα να μιλήσω για μία σπειροειδή εξέλιξη, στην οποία επανέρχονται κυκλικά εμμονές, μυθολογίες, σχόλια για την πραγματικότητα και μένουν πίσω τρόποι διατύπωσης που πια τους θεωρώ ξεπερασμένους: Δεν ζωγραφίζω τώρα τίποτα για να το ζωγραφίσω απλά (ένα τοπίο λ.χ.) παρά το χρησιμοποιώ μόνο ως μέρος της αφήγησης ή του σχολίου.
– Η έκθεσή σου έχει τίτλο «Το επίμονο ελάχιστο». Ποια ήταν τα κριτήρια της επιλογής αυτής;
Ο τίτλος δηλώνει την αποφασισμένη κατασκευή έργων μικρής διάστασης. Οι ελάχιστες παρεκκλίσεις από το διακριτικό και πολύτιμο μέγεθος επιβεβαιώνουν την πάγια αυτή επιλογή: και τα μεγάλα (για τα δικά μου μέτρα) έργα είναι και αυτά σα μικρά δουλεμένα, χωράνε άπειρα μικροσκοπικά στοιχεία. Η Ελλάδα είναι ένα σύστημα καλλιέργειας της αυτοσχέδιας δεξιότητας, όξυνσης του νου και των αντανακλαστικών, εφόδια απαραίτητα για κάθε τι βραβευμένο.
– Ανάμεσα στα φιλολογικά στοιχεία της δουλειάς σου εικονίζεσαι και ο ίδιος. Είναι άραγε μια αναφορά που υποστηρίζει την έκβαση της τέχνης σου;
Κάθε σύστημα που φτιάχνουμε, εφόσον εμείς είμαστε η αφετηρία που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, είναι αναπόφευκτα φανερά ή μη αυτοαναφορικό. Εγώ επιλέγω να το δείχνω, ή και να εκμεταλλεύομαι τη συνθήκη αυτή. Είναι από τα κύρια στοιχεία της δουλειάς μου, αν και με την πάροδο του χρόνου δίνω συχνότερα από παλιά πρωταγωνιστικό ρόλο σε άλλους.
– Θεωρείς τη ζωγραφική μια μορφή ψυχανάλυσης και αν ναι με ποιο τρόπο;
Θα σε παραπέμψω στην προηγούμενη απάντηση: η αυτοαναφορά ως θεμελιώδες συστατικό και κύριο εμπόδιο μιας πετυχημένης ψυχαναλυτικής διαδικασίας.
– Είναι κάποια από τα έργα της έκθεσης που να θεωρείς κομβικά για την εξέλιξη της δουλειάς σου;
Άλλα είναι κομβικά γιατί εισάγουν στοιχεία που θα αξιοποιηθούν μετέπειτα, άλλα πετυχημένα που τα αξιοποίησαν και άλλα και τα δύο.
– Έχεις βραβευτεί από διεθνείς φορείς αλλά διαμένεις και εργάζεσαι στην Αθήνα. Είναι κατάλληλος τόπος η Ελλάδα ως εκκολαπτήριο μιας βραβευμένης τέχνης;
Η Ελλάδα είναι ένα σύστημα καλλιέργειας της αυτοσχέδιας δεξιότητας, όξυνσης του νου και των αντανακλαστικών, εφόδια απαραίτητα για κάθε τι βραβευμένο.
«Η Ελλάδα είναι ένα σύστημα καλλιέργειας της αυτοσχέδιας δεξιότητας, όξυνσης του νου και των αντανακλαστικών, εφοδια απαραίτητα για κάθε τι βραβευμEνο»
– Δουλεύεις συχνά έργα μικρών διαστάσεων, καλοδουλεμένα με έμφαση στη λεπτομέρεια. Ποια η σημασία αυτής της επιλογής;
Είναι μια επιλογή πρωτίστως πολιτική, όλες οι σημαντικές επιλογές (τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε) και οι ασήμαντες (με τι σαμπουάν λουζόμαστε λ.χ.) είναι πολιτικές (νομίζω). Ένα έργο μικρό σε φόρμα, που μπορώ να το κρατάω στο χέρι μου και να το στηρίζω στα γόνατά μου όταν το δουλεύω, μπορώ να το κρύψω από αδιάκριτα βλέμματα κάτω από τη σκιά μου, αν θέλω, χωράει στην τσάντα μου όπως ένα βιβλίο, είναι επιλογή διακριτικής παρουσίας μου, αλλά και εξίσου δυναμικής: Σαν να γράφω ένα σύνθημα δημόσια σε τετράδιο όχι στον τοίχο, που για να το δει κανείς πρέπει να με πλησιάσει και να μου ζητήσει την άδεια. Κάτι δημόσιο που δεν επιβάλλεται αυτονόητα και ο ενδιαφερόμενος πρέπει να επιλέξει να το δει.
Στη μικρή αυτή επιφάνεια, τώρα, μπορούν να χωρέσουν τόσα πράγματα και άλλα τόσα, να συνωστίζονται εικόνες, λογικές, παράλογα, χωρίς να ξεφεύγουν όμως από το ρυθμό του συνθήματος που προανέφερα.
– Εκθέτεις επίσης και κάποια προσχέδια δουλεμένα με μοναδική ακρίβεια και με έμφαση στη λεπτομέρεια. Είχες εξαρχής στο νου σου να τα εκθέσεις ή αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύεις στα προσχέδια;
Σε καμία περίπτωση δεν έκανα φροντισμένα προσχέδια προς έκθεση. Η επιμέλεια ως συνειδητή πολιτική επιλογή αναπόφευκτα διακρίνει και ό,τι προορίζεται να μείνει στο συρτάρι.
– Θεωρείς ότι ένας καλλιτέχνης λυτρώνεται ή δεσμεύεται όταν κάποιος φορέας κατέχει μεγάλο μέρος της δουλειάς του;
Λιγότερο δραματικά, απλά εξυπηρετείται.
– Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σχέδια στο χαρτί και κάνα σχέδιο για ταξίδι, δεν μπορώ να κάνω μακροπρόθεσμο προγραμματισμό.
* Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “axianews”.
Η ψυχή του ευαίσθητου ανθρώπου γεννά όνειρα και οι αναμνήσεις αυτών των ονείρων κείτονται σε λήθαργο στα μύχια του νου του. Μέσω της επαγωγικής μεθόδου η συνειδητή βούληση ανασύρει στην επιφάνεια θύμησες από φανταστικά βασίλεια και πολυδιάστατες πραγματικότητες. Εδώ διασχίζεις μία πύλη• η ομιχλώδης είσοδος είναι ένα πέρασμα σε μια πολυγλωσσία από εικόνες που ρέουν, άλλοτε εστιασμένες κι άλλοτε θολές. Οι πνευματικές οντότητες και η τέρψη των επίγειων απολαύσεων αφθονούν. Τα κατώτερα επίπεδα γνέφουν με λάγνους πειρασμούς και η αντικειμενική αντίληψη παραμερίζεται.
Αυτός είναι ο κόσμος του Vassili H., ένας κόσμος όπου ο ήρωας έχει χίλια πρόσωπα. Πρόσεξε! Η γένεσή τους είναι τα τελευταία στάδια ενός αεικίνητου πολιτισμού και μιλάει τη γλώσσα των πτηνών. Εδώ κυριαρχεί η σουρεαλιστική ιδιόλεκτος, στολισμένη με σύμβολα από τον Δυτικό κανόνα αντιμέτωπα με χίμαιρες που απελευθέρωσε η απατηλή επιστήμη κίβδηλων ιδεολόγων. Στο έργο του Vassili H. η ευκρινής σύνθεση των Ιμαγιστών του Σικάγο, του Peter Saul, του αείμνηστου Guston, του R. Crumb και του Marc Chagall είναι ένας πλούσιος τάπητας με υποβλητικά χρώματα, πυρπολούμενα από το υψηλής τάσης δράμα της σύγχρονης Ελλάδας.
Τα επιμέρους στοιχεία συνθέτουν ένα συνεκτικό όλον που μοιάζει εξίσου αυτοσχεδιαστικό με το αυτόματο σχέδιο. Τα χαρακτηρίζει μια αλλόκοτη αμεσότητα, μια προσωπική τροχιά όπου ο Hunter Thompson συναντά τη φαντασμαγορία του Walter Benjamin.
Αφθονούν οι θελκτικές κόρες, Μέδουσες της εποχής του διαδικτύου αλλά και απόκοσμος Έρωτας μιας γόνιμης φαντασίας. Στρεβλωμένες κεφαλές και ανθρώπινα μέλη σε επαλληλία με την ανάμνηση της βιωμένης εμπειρίας• κάθε τόσο ένας φοίνικας υποδηλώνει μια όαση από την κακοφωνία της αστικής ζωής. Υβριδικές μορφές ζώων/ανθρώπων συνδέονται με την Ελληνική μυθολογία και τη σύγχρονη γενετική. Ένα πλούσιο καρουζέλ αρχετύπων συγκεκριμενοποιείται από τίτλους που παραπέμπουν στη σύγχρονη γεω-πολιτική. Ο Vassilis H. διυλίζει τα νεοφιλελεύθερα κάτοπτρα σε προσωπικά οράματα της εξελισσόμενης ανθρώπινης κατάστασης όπου, μέσω του γκραντουαλισμού, το δίπτυχο άνιμα-άνιμους αντιστρέφεται.
Μην θεωρήσετε ότι αυτοί οι χαοτικοί πίνακες είναι στοχασμοί εκ του προχείρου• όσο περισσότερο κοιτάζετε και καθηλώνετε το βλέμμα σε ένα σταθερό σημείο διευρύνοντας έπειτα την οπτική σας γωνία, θα εκτιμήσετε την αρραγή τους δομή. Πρώτο πλάνο και βάθος ρέουν το ένα μέσα στο άλλο με μια προοπτική εξίσου επίπεδη με την οθόνη του κινητού σας.
Διότι ζούμε στο μεταίχμιο δύο εποχών• της κορύφωσης της μακρόχρονης πτώσης του ανθρώπου από τη χάρη της Εδέμ και της μετάβασης σε μια απάνθρωπη, τεχνητή κοινωνία με κυβερνήτη την επιστήμη στις αρχές του21ου αιώνα. O κύβος ερρίφθη, δεν υπάρχει επιστροφή.
Στους πίνακες του Vassili H. παρακολουθούμε τις έσχατες στιγμές μας καθώς αντιλαμβανόμαστε οπτικά, έκπληκτοι και με κομμένη την ανάσα, την αίσθηση ότι το τελευταίο κεφάλαιο του ανθρώπου των μαζών της βιομηχανικής εποχής έχει όντως φτάσει στο τέλος του. Ποιος θα τολμήσει να αρνηθεί στους βλάσφημους τεχνοκρατικούς Θεούς να επιβιβαστούν στο πλοίο της καλοσύνης, στη νέα κιβωτό του Νώε; Διότι, όπως βλέπουμε σε αυτές τις εικόνες, η ζωή είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν μονόδρομο, ακτινώνεται προς χιλιάδες κατευθύνσεις. Ποια είναι η κατεύθυνση για σένα; Η επιλογή είναι δική σου, όσο είναι ακόμα εφικτή. Πάρε την απόφασή σου• συλλογική μνήμη ή ατομικότητα; «Εγώ υποστηρίζω το άτομο, όχι την ομάδα», είχε πει ο Marcel Duchamp. Σύμφωνοι. Ρουά Ματ.
INFO
Allouche Benias Gallery
Kανάρη 1
Διάρκεια Έκθεσης: Έως 30 Αυγούστου 2018 [email protected]
210 33 89 111
Η ελληνική τέχνη ταξιδεύει στην Πάρο και συγκεκριμένα στην αίθουσα τέχνης Venus Art Gallery του φιλόξενου Astir of Paros, όπου εγκαινιάστηκε στις 22 Ιουλίου η έκθεση «Aegean Sings Blues» στην οποία συμμετέχουν σημαντικοί σύγχρονοι Έλληνες εικαστικοί καλλιτέχνες. Την έκθεση επιμελείται η Βέτα Ρεντζεπέρη – Μιχαηλίδη, σε μια γόνιμη και δημιουργική προσπάθεια να φέρει την τέχνη κοντά στο κοινό κατά τη διάρκεια των καλοκαιριών του αποδράσεων. Μάλιστα ήταν η πρώτη που εμπνεύσθηκε και καθιέρωσε την διοργάνωση ανάλογων εκθέσεων, ώστε να δώσει πολιτιστικό τόνο στους χώρους φιλοξενίας παραθεριστών.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες (με αλφαβητική σειρά): Γιάννης Κουτσούρης, Μαρία Κτιστοπούλου, Απόστολος Λάβδας, Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης, Άγγελος Παναγιωτίδης, Άγγελος Ραζής, αποδίδοντας ο καθένας με το δικό του τρόπο του τις διαφορετικές απόψεις του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου και της θαλασσινής αύρας, είτε καταθέτοντας εσωτερικά δωματίων και ανθρωποκεντρικά έργα πάντα σε συνάρτηση με το περιβάλλον τους.
Ο Γιάννης Κουτσούρης βγάζει στην επιφάνεια μια άλλη πλευρά της θάλασσας. Τα έργα του έχουν κάτι από την ανεμελιά και την αθωότητα των κινουμένων σχεδίων, τα υποβρύχια του μοιάζουν να το έσκασαν από ταινία του Disney, ενώ τα πλάσματα που δημιουργεί είναι εξωπραγματικά και παραμυθένια. Χαρούμενη διάθεση, έντονα χρώματα, αίσθημα αισιοδοξίας που βέβαια ακολουθεί τη ζωγραφική του σε κάθε της βήμα.
Η Μαρία Κτιστοπούλου ανακαλύπτει μέσα από τη ζωγραφική της μια διαφορετική πτυχή της θαλασσινής πραγματικότητας. Για εκείνη η φύση είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος. Επικεντρώνεται στις θυελλώδεις θάλασσες, δημιουργεί τοπία δίπλα στο κύμα, εκεί όπου η θάλασσα πάει και έρχεται, είναι ρευστή, ευμετάβλητη, απρόβλεπτη. Οι καταιγίδες και οι θαλασσοταραχές της, εκφράζουν τη σημερινή κοινωνική κατάσταση, είναι μια αντανάκλαση και συνάμα αντίδραση στην αβεβαιότητα της εποχής μας.
Ο Απόστολος Λάβδας καταθέτει μια νέα σειρά έργων γεμάτη συμβολισμούς. Οι πεταλούδες γίνονται οι πρεσβευτές της ζωγραφικής του, καθώς περιτριγυρίζουν τις ανθρώπινες φιγούρες του, τους ποδηλάτες, τους δρομείς, τους αθλητές του. Πλούσια χρώματα, μια έμπνευση πηγαία, οργιώδης, ακαταπόνητη, χωρίς περιγράμματα. Τα περιστέρια του διαγράφουν θυελλώδεις κινήσεις, σε μια ατέρμονη πτήση που συνεχίζεται και έξω από το όριο του έργου.
Τα καράβια του Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη σχηματίζουν λιτές, αδρές γραμμές, σε έντονους χρωματισμούς. Δεμένα καθώς είναι στη στεριά μοιάζουν να έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους. Θα λύσουν και πάλι την άγκυρα ή θα παραμείνουν για πάντα εκεί αραγμένα; Τελικά είναι παροπλισμένα ή σε φάση ανάπαυλας λίγο πριν την επιστροφή τους στους ωκεανούς; Το ερωτηματικό μένει να απαντηθεί από τον αποδέκτη του έργου.
Ο Άγγελος Παναγιωτίδης δημιουργεί με μοναδική λεπτομέρεια και δεξιοτεχνία ελιές γεμάτες καρπούς φτιαγμένες από ορείχαλκο και μπρούτζο. Φυλλαράκι, φυλλαράκι με την αγάπη του ανθρώπου που έχει σκύψει και έχει μελετήσει τη φύση, κάθε αλλαγή σε όλες τις φάσεις της ζωής ενός δέντρου, φτιάχνει τα έργα του με ακρίβεια γεωπόνου. Τα γλυπτά-δέντρα του, αληθινά κομψοτεχνήματα, αποπνέουν παράλληλα μια απαράμιλλη ποιητική διάθεση.
Τέλος στα ζωγραφικά έργα του Άγγελου Ραζή, η απλότητα της καθημερινότητας αποκτά λιτό μεγαλείο. Οικεία αντικείμενα που παίζουν ρόλους δεύτερους στη ζωή μας αναδύονται σε πρωταγωνιστές της ζωγραφικής του καλλιτέχνη και αποκτούν συμβολική διάσταση. Εκπέμπουν το εσωτερικό τους φως, γίνονται μικρά προσευχητάρια των ανθρώπων που ενώ δεν εμφανίζονται στα έργα είναι αδιόρατα πανταχού παρόντες.
INFO
Διάρκεια έκθεσης: Έως 30 Σεπτεμβρίου 2018
Astir of Paros: Κολυμπήθρες, Νάουσα, Πάρος, 844 01
Τηλέφωνο: 2284 051976-84
E-mail: [email protected] www.astirofparos.gr
Πλαστικές διαφάνειες, κερωμένες πλάκες και περγαμηνές, φλοιός δέντρων, ξερολιθιές, διαβρωμένη άσφαλτος, πλάκες είναι κάποια από τα υλικά που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Γιώτσας στα έργα του. Υλικά σκληρά που διαμορφώνονται με δυσκολία αλλά παράλληλα προκαλούν εντυπωσιακό αισθητικό αποτέλεσμα. Ο εικαστικός πρόσφατα παρουσίασε τη δουλειά του στην ατομική του έκθεση με τίτλο «5Flavors» με επιμέλεια των Λουΐζας Καραπιδάκη και Kjell-Erik Ruud στην Anti Art Gallery, στην Αντίπαρο.
Η ιστορικός τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη γράφει στον κατάλογο της έκθεσης στην Αντίπαρο: «Οι πλαστικές διαφάνειες, που συνθέτουν το έργο του καλλιτέχνη ως άλλες κερωμένες πλάκες και περγαμηνές, με έντονο το στοιχείο της πολιτικής διαμαρτυρίας, οριοθετούν εννοιολογικά και τη μετάβαση στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από την επικοινωνιακή/λειτουργική πλευρά της εικόνας και την πολυπλοκότητα και τον κατακερματισμό της σκέψης. Τα εικονιζόμενα σύμβολα, άλλοτε ως ένα αντικείμενο ή ένα σημείο, άλλοτε ως ένα πρόσωπο ή μια φράση ή ένα γεγονός, χρησιμοποιούνται ουσιαστικά για την αναπαράσταση μιας γενικής έννοιας, μιας ιδέας ή ακόμα και μιας παρεμφερούς πληροφορίας, αλλά δεν αποτελούν ποτέ την ίδια την ιδέα…».
Συναντήσαμε τον Γιώργο Γιώτσα στο ατελιέ του στα Εξάρχεια και μιλήσαμε για τη δουλειά του μεταξύ Ιταλίας, Νέας Υόρκης και Ελλάδας για την έκθεσή του στην Αντίπαρο, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.
– Παρατηρώντας τα έργα σας, διακρίνουμε σε γενικές γραμμές ότι εμπνέεστε από το αστικό περιβάλλον. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις πηγές της έμπνευσής σας;
Η δουλειά μου, μέσα από τις διαφορετικές θεματικές ενότητες που παρουσιάζω κάθε φορά, επικεντρώνεται γύρω από την ύλη, νοούμενη αυτή ως βασικό συστατικό της ανθρώπινης υπόστασης.
Η φράση «evoluzioneumana» θα έλεγα ότι είναι η έννοια που περιγράφει κατά κύριο λόγο τη δουλειά μου. Μέσα από τη δουλειά μου δομώ και οικοδομώ γεωμετρικούς ή μη χώρους απομόνωσης, εμπνεόμενος από το γκρίζο και το λευκό της πόλης, νοούμενη αυτή ως πολιτιστικό εύρημα και κατάκτηση του ανθρώπου, όπως αυτός εξελίσσεται καθημερινά. Θα έλεγα ότι μέσα από τη δουλειά μου ορίζω τους εικονικούς εκείνους χώρους, τα πλασματικά τοπία, τα φαντασιακά οικοδομήματα, μέσα στα οποία ζει και κινείται ο σύγχρονος άνθρωπος. Εγώ, εσείς, όλοι μας.
-Σε κάποια έργα σας παρουσιάζεται σταδιακά η εξέλιξη της ύλης. Πώς το βιώνετε και το παρουσιάζετε αυτό στο κοινό;
-Βασικό χαρακτηριστικό της δουλειάς μου είναι οι μεικτές τεχνικές. Μελετώντας την ύλη και τις ιδιότητες της, την κίνηση, την υφή, την ολκιμότητα, την ελατότητα, τη μηχανική αντοχή δημιουργώ ορατές επιφάνειες που έχουν χρώμα, διαύγεια, σχήμα, δίνοντας χώρο στις πιο βασικές ιδιότητές της ύλης.
Τα υλικά με τα οποία δουλεύω και χαρακτηρίζουν την εικαστική μου διαδρομή είναι ο πηλός, το χώμα, το λευκό και γκρι τσιμέντο, οι φυτικές ρητίνες, το ξύλο, το χαρτί και το σίδερο τα οποία μέσα από τις τεχνικές που εφαρμόζω, αποκτούν τις φόρμες που αφουγκράζομαι καθημερινά μέσα στα διαφορετικά περιβάλλοντα που ζω και κινούμαι ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης.
Η δουλειά μου νοούμενη ουσιαστικά ως «τόπος μνήμης» λειτουργεί θα έλεγα για τον θεατή -αναγνώστη των έργων μου σχεδόν λυτρωτικά, έχοντας ο ίδιος πια τη δυνατότητα να ορίσει μέσα του τη μορφή του σύγχρονου εικονικού αστικού τοπίου μέσα από την τέχνη και την τεχνική που προσδίδω στην ύλη μου. Να ορίσει το κομμάτι εκείνο της ύλης που μας ανήκει.
– Παρουσιάσατε έκθεσή σας με 86 έργα και μια μεγάλη εγκατάσταση στη Νέα Υόρκη σε συνεργασία με το Τμήμα Τεχνών του Queens College. Θα θέλατε να μας μιλήσετε μας για την εμπειρία σας;
Τα τελευταία 5 χρόνια ζω και εργάζομαι μεταξύ Ιταλίας, Νέας Υόρκης και Ελλάδας. Η συνεργασία με τη διευθύντρια και επιμελήτρια του Τμήματος Τεχνών του Queens College, Amanda Nocera με αφορμή την ατομική μου έκθεση τίτλο «Uncertain Alphabet» που βασίζεται στην ιδέα της γραφής, όπως αυτή διαμορφώνεται από το έτος 2000 ως συμβολική χρονολογία για το πέρασμα στη Νέα Χιλιετία μέχρι σήμερα.
Γράμματα και λέξεις έχουν δώσει τη θέση τους σε εικόνες και αριθμούς. Συντομεύσεις, σύμβολα και εικονικά στιγμιότυπα κυριαρχούν τόσο στα έργα από χαρτί που παρουσιάζω στην έκθεση όσο και στις οθόνες του υπολογιστή μας. Μια σειρά έργων που άλλοτε θυμίζουν αρχιτεκτονικές μακέτες και διαφάνειες και άλλοτε σελίδες πρόχειρων σκισμένων τετραδίων, απλώνονται στον χώρο και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός τρισδιάστατου αλφαβήτου που είτε ψηλαφείται με την αφή, είτε δημιουργεί σύγχυση, απορία της ίδιας του της ανυπαρξίας.
Συμπληρωματικά με τα επιτοίχεια έργα μου παρουσίασα μια εγκατάσταση αποτελούμενη από 100 ριζόχαρτα και 100 πλαστικές διαφάνειες, δουλεμένες με μελάνια εκτυπωτή. Ο αριθμός 100 που επέλεξα δεν είναι τυχαίος, αλλά συνδέεται εννοιολογικά με το ποσοστό πλήρης φόρτισης που εμφανίζεται στις οθόνες του κινητού μας, που κατέχει πια θέση ασφαλή και μόνιμη στη ζωή μας ως άλλη προσθετική προέκταση του χεριού με όριο λειτουργίας και αντοχής 24/7.
– Πρόσφατα παρουσιάσατε έκθεσή σας με τίτλο «5Flavors» με επιμέλεια των Λουΐζας Καραπιδάκη και Kjell-Erik Ruud στην Anti Art Gallery, στην Αντίπαρο. Τι δουλειά σας δείξατε εκεί;
Στη νέα θεματική ενότητα με τίτλο «5 Flavors» παρουσίασα μια σειρά έργων μεικτής τεχνικής, φορτισμένων με πολυάριθμα σύμβολα, νοούμενα ως κώδικες επικοινωνίας. Τα εικονιζόμενα σύμβολα στις πλαστικές διαφάνειες, που συνθέτουν τα έργα μου, άλλοτε ως ένα αντικείμενο ή ένα σημείο, άλλοτε ως ένα πρόσωπο ή μία φράση ή ένα γεγονός, χρησιμοποιούνται ουσιαστικά για την αναπαράσταση μιας γενικής έννοιας, μιας ιδέας ή ακόμα και μιας παρεμφερούς πληροφορίας, αλλά δεν αποτελούν ποτέ την ίδια την ιδέα.
Τα έργα μου λειτουργούν και ορίζονται άλλοτε ως μια περιήγηση στην εικονική πραγματικότητα, ένα διαδραστικό ηλεκτρονικό παιχνίδι, και άλλοτε πάλι ως μία αποσυντονισμένη οθόνη υπολογιστή και αποτελούν μια νέα διάσταση στην επικοινωνία μεταξύ έργου τέχνης και θεατή.
Οι «5 Flavors», αποτελούν για εμένα έναν νέο κώδικα επικοινωνίας, μια προσωπική εικαστική γλώσσα φτιαγμένη από λέξεις, γραμμές, σύμβολα, κενά και περιθώρια που την ονομάζω «art ficially flavoure dlanguage».
– Υπάρχουν έργα σας σε ιδιωτικές συλλογές, μουσεία, συλλογές Ιδρυμάτων. Πού μπορεί κάποιο να θαυμάσει έργα σας;
-Έργα μου υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο Museo di arte Contemporanea e del Novecento στο Monsummano – Ιταλία, στο Hungarian Open Air Μúzeum Szentendre στη Βουδαπέστη και στο Muzeum Kresow Lubaczow στην Πολωνία, στο προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, στη συλλογή του Queens College στη Νέα Υόρκη και στο Italian – American Museum στη Νέα Υόρκη.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Η Ρεγγίνα Παντελίδη, με μια εντυπωσιακή και πολυδιάστατη πορεία, ξεκίνησε τις σπουδές της στις κλασικές σπουδές στο Kings College του Λονδίνου,...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.ΑποδοχήΠολιτική απορρήτου
Είναι γλυπτά κατασκευές και στερεοφωνικές συσκευές ταυτόχρονα, κάτι σαν «juke box» τα οποία θέλω να είναι χρηστικά αντικείμενα και είναι και αυτά οντολογικής προέλευσης. Και η νέα μου ζωγραφική δουλειά αλλά και τα γλυπτά πραγματεύονται τη ζωή ή τις μορφές ζωής γενικά θα έλεγα. Είναι οντολογική και εν μέρει σίγουρα βιωματική καθώς τα συγκεκριμένα έργα προκύπτουν αυθόρμητα και από ανάγκη και όχι εγκεφαλικά και προμελετημένα.
Η Ελλάδα είναι ένα σύστημα καλλιέργειας της αυτοσχέδιας δεξιότητας, όξυνσης του νου και των αντανακλαστικών, εφόδια απαραίτητα για κάθε τι βραβευμένο.
Διότι ζούμε στο μεταίχμιο δύο εποχών• της κορύφωσης της μακρόχρονης πτώσης του ανθρώπου από τη χάρη της Εδέμ και της μετάβασης σε μια απάνθρωπη, τεχνητή κοινωνία με κυβερνήτη την επιστήμη στις αρχές του21ου αιώνα. O κύβος ερρίφθη, δεν υπάρχει επιστροφή.
Η Μαρία Κτιστοπούλου ανακαλύπτει μέσα από τη ζωγραφική της μια διαφορετική πτυχή της θαλασσινής πραγματικότητας. Για εκείνη η φύση είναι ο μεγάλος μας δάσκαλος. Επικεντρώνεται στις θυελλώδεις θάλασσες, δημιουργεί τοπία δίπλα στο κύμα, εκεί όπου η θάλασσα πάει και έρχεται, είναι ρευστή, ευμετάβλητη, απρόβλεπτη. Οι καταιγίδες και οι θαλασσοταραχές της, εκφράζουν τη σημερινή κοινωνική κατάσταση, είναι μια αντανάκλαση και συνάμα αντίδραση στην αβεβαιότητα της εποχής μας.
