Η Roma Gallery ανοίγει για πρώτη φορά στην Αθήνα, στην οδό Ρώμα 5 στο Κολωνάκι, με την έκθεση “Pavlos – Almost magic” αφιερωμένη στον καταξιωμένο διεθνώς καλλιτέχνη Παύλο Διονυσόπουλο, Pavlos (1930), την Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2019, στις 19:00.
Ο Παύλος είναι ένας από τους πιο αξιόλογους καλλιτέχνες που εργάζεται μέχρι σήμερα με έναν ξεχωριστό δικό του τρόπο απεικόνισης αντικειμένων της καθημερινής ζωής, της διαφήμισης και του εντυπωσιακού χώρου του θεάματος. Είναι ένας από τους εκφραστές του Nouveau Realistes και Affichistes. Eργάστηκε στο Παρίσι τη δεκαετία του 1960, όπου ήρθε σε επαφή με σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής όπως ο Raymond Haynes, o Cesar, o Giacometti, o Calder και o Dubuffet. Ξεπερνώντας τα όρια με τη μοναδική και χαρακτηριστική τεχνική του, μετατρέπει τεμαχισμένες λωρίδες χαρτιού από αφίσες σε μοναδικά τρισδιάστατα έργα τέχνης.
Η γκαλερί ανοίγει για το κοινό με στόχο να γίνει ένας ζωντανός και πρωτοποριακός χώρος που θα λειτουργεί με διεθνές πρόγραμμα, αφιερωμένο στη μεταπολεμική και σύγχρονη τέχνη. Θα παρουσιάζει έργα καταξιωμένων και ανερχόμενων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, επιδιώκοντας να ενημερώσει το κοινό και να προσφέρει έναν σύνδεσμο, με τον οποίο οι έλληνες καλλιτέχνες θα μπορούν να αποκτήσουν επικοινωνία με χώρους τέχνης στο εξωτερικό.
Σκοπός και δέσμευσή μας είναι να αναδείξουμε τα ταλέντα και να προβάλουμε την κληρονομιά των καλλιτεχνών (Estates), συνεργαζόμενοι με επιμελητές, συλλέκτες, ιδρύματα και διεθνείς οργανισμούς.
Η Roma Gallery, στην οδό Ρώμα 5, εκτός από τον εκθεσιακό χώρο, λειτουργεί και στον β’ όροφο ως private viewing room για τη δευτερογενή αγορά με έργα σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως ο Γαϊτης, ο Κεσσανλής, ο Κανιάρης, ο Φασιανός και πολλοί ακόμα.
Η ιδρύτρια της γκαλερί, Άννα Αγγελοπούλου, σχολιάζει:”Πριν από χρόνια η τυχαία εμπλοκή μου με την τέχνη άλλαξε τη ζωή μου. Σήμερα ήρθε η ώρα να προσφέρω στην τέχνη αυτά που της οφείλω μ’ έναν πιο άμεσο και ουσιαστικό τρόπο. Δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι κριτικός τέχνης, όμως πιστεύω ότι η αγορά τέχνης πρέπει να έχει και καλλιτεχνική ευαισθησία και θεωρητικό υπόβαθρο. Αυτό επιδιώκουμε εδώ, μαζί με τους συνεργάτες μου, ιστορικούς τέχνης Joanna Παπαδοπούλου-Αβέρωφ και Ηριδανό Τσιριγκούλη”.
Με ιδιαίτερη χαρά η γκαλερί ανοίγει με ιστορικά έργα του Παύλου.
“Εγώ ο ίδιος είμαι ένα κίνημα εν κινήσει. Δεν δημιουργώ, διασκεδάζω..”
(Παύλος, 1989)
Διάρκεια έκθεσης: 10 Ιανουαρίου – 10 Μαρτίου 2019
Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα, Τετάρτη, Σάββατο 11:00 – 17:00
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 – 21:00
Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης για την Άννα Αγγελοπούλου, την γκαλερί και την πρώτη της έκθεση:
Αθήνα, 1/12/2018
Αγαπητή μου Άννα,
Θεωρώ εκ μέρους σου τολμηρό ότι σε μια περίοδο κρίσης ιδρύεις μια καινούρια γκαλερί και υπόσχεσαι να παρουσιάζεις πράγματα ενδιαφέροντα, κλασικά όσο και πρωτοποριακά, Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, νέους και καταξιωμένους, γεφυρώνοντας έτσι την απόσταση ανάμεσα σε μας και την υπόλοιπη Ευρώπη.
Για όλα αυτά σε συγχαίρω. Όπως επίσης σε συγχαίρω γιατί εγκαινιάζεις το χώρο σου εκθέτοντας κάποια ιστορικά έργα ενός μυθικού καλλιτέχνη, ενός δημιουργού που ξεχωρίζει ανάμεσα στην τόσο ριζοσπαστική γενιά του ’60, του Παύλου.
Δεν κομίζω κάτι καινούριο, νιώθω όμως την υποχρέωση να υπογραμμίσω ότι ο Pavlos, μαζί με τον Takis και τον Samaras, είναι ο πιο διακεκριμένος δημιουργός της ελληνικής διασποράς διεθνώς, με το έργο του να λάμπει τόσο σε μεγάλα μουσεία όσο και σε πολύτιμες συλλογές. Κατά τη γνώμη μου, η πρότασή του, δηλαδή το να δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες συσκευάζοντας κομμάτια χρωματιστού χαρτιού, συνδυάζει το στοιχείο της πρόκλησης με το στοιχείο της μαγείας. Αποδεικνύοντας πως η ζωγραφική μπορεί να υπάρξει και πέραν των παραδοσιακών, εκφραστικών της μέσων. Τι σπουδαίο μάθημα για τους νεότερους!
Πού θα κατέτασσα σήμερα τον Παύλο; Στην Pop Art, το Nouveau Réalisme ή την τέχνη των κατασκευών και του assemblage που κυριαρχεί την δεκαετία του ’80; Μου φαίνεται πως ένας μεγάλος καλλιτέχνης δεν χωράει εύκολα σε έτοιμα σχήματα, κινήματα ή μόδες. Ο Παύλος εξέλιξε την προσωπική του τεχνική γεννώντας από το ελάχιστο στιβαρές, μνημιακές εικόνες και αντικείμενα-σύμβολα. Πιστεύοντας στην διακοσμητικότητα με την πιο υψηλή σημασία της έννοιας. Πράγμα που εξάλλου έκαναν ο Tiepolo, ο Vasareli, ο Ακριθάκης ή ο Hockney. Δηλαδή καλλιτέχνες που υπηρετώντας την ιδέα της πραγματικότητας και της αναπαράστασης κατέληξαν σε μορφές ατόφιας ποίησης. Κι άλλο σπουδαίο μάθημα!
Παύλος – Μια σύντομη αναδρομή:
Το 1930 ο Παύλος γεννιέται στα Φιλιατρά της Πελοποννήσου. Μικρός μοίραζε τον καιρό του ανάμεσα στο σχολείο και στο εργαστήρι του πατέρα του, που ήταν τεχνίτης παπουτσής. Γύρω στα 11 άρχισε να ενδιαφέρεται για το διάβασμα και τη ζωγραφική. Το 1947 εγκαθίσταται στην Αθήνα συνεχίζοντας το γυμνάσιο και έρχεται πραγματικά σ’ επαφή με την τέχνη. Το 1949-1953 ο Παύλος σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας “Εγώ, στη θέση της νεκρής φύσης που έχει βάλει ο καλλιτέχνης, βάζω έναν άνθρωπο, του ανοίγω το κεφάλι και βλέπω την εικόνα της νεκρής φύσης που έχει σχηματιστεί στο κεφάλι του, κι αυτό φτιάχνω”. Το 1954 πηγαίνει για πρώτη φορά στο Παρίσι χάρη σε μια υποτροφία του γαλλικού κράτους. “Όταν είναι κανείς πεινασμένος, τρώει ο,τιδήποτε, χωρίς διάκριση. Στην Ελλάδα δε υπήρχε τίποτα, έτσι στο Παρίσι έπεσα με τα μούτρα”. Μετά από μια τριετία (1955-58) που επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται για το θέατρο και τη διαφήμιση, ξαναγυρίζει στο Παρίσι με κρατική υποτροφία, εγκαθίσταται εκεί κι έρχεται σ’ επαφή με τα έργα και τα μέλη της ομάδας των Nouveaux Realistes. Το 1963 εκθέτει στο Σαλόνι τους έργο του, ένα πίνακα με παράλληλες λωρίδες αφισών. “Ο Pierre Restany με πρόσεξε μέσα σ’ όλο αυτό το σαλόνι και μου είπε: “Ξέρεις, είσαι Νεο-ρεαλιστής γιατί οικειοποιήθηκες την κομμένη φέτα”. Ο Restany θα πει αργότερα: “Νομίζαμε πως όλα είχαν λεχθεί σχετικά με την αφίσα, μέχρι που εμφανίστηκε ο Παύλος”… “Έζησε τη συναισθηματική πλήρωση της εποχής του και πορεύθηκε με ευκολία στην άλλη όψη της τέχνης μεταξύ Νεο-ρεαλισμού και Pop-Art, αυτός ο καλλιτέχνης του καιρού του, ο οποίος τα έχει καλά με τον εαυτό του, παρέμεινε το παιδί των Φιλιατρών, που μαγεύεται πάντα από τις απλές χαρές της ζωής και που κάνει καλά αυτό που θέλει να κάνει”.
Το 1964 ο Παύλος έχει την πρώτη του ατομική έκθεση αφισών στην Galerie J και το πρώτο έντονο ενδιαφέρον από τον Τύπο, ενώ το 1968 πραγματοποιείται εκθέτει στην γκαλερί Ileana Sonnabend, με κολόνες φτιαγμένες από χαρτί massicot. “Η σκέψη μου ήταν ότι η ουσία της γλυπτικής είναι η κολόνα, που με την πάροδο των αιώνων αλλάζει, γίνεται κούρος, έργο του Rodin κλπ”.
To 1971 στην ίδια γκαλερί εκθέτει ενδύματα, είτε κρεμασμένα σε κρεμάστρες είτε στον τοίχο “σαν τελευταίες αναλαμπές μιας πραγματικότητας που έχει σχεδόν εκλείψει, που είναι λανθάνουσα”, όπως έγραψε ο Pierre Faveton. Το 1972 έρχεται η πρώτη αναδρομική του έκθεση στο Kunstverein στο Αννόβερο. Εκείνη την εποχή αρχίζει και η συνεργασία του με τον Ιόλα, με τις πρώτες του ‘νεκρές φύσες’. “Είμαι ένας άνθρωπος που κάνει αυτό που κάνει, χωρίς να θέτει πολλά ερωτήματα στον εαυτό του. Έτσι όμως που είναι η ζωή, τα ερωτήματα αυτά τίθενται εκ των πραγμάτων από μόνα τους”. Οι εκθέσεις του στις γκαλερί του εξωτερικού συνεχίζονται.
Το 1978 ο Luigi Carluccio γράφει στο Panorama: “Ο Παύλος μπορεί να μεταμορφώσει τον τηλεφωνικό κατάλογο της Νέας Υόρκης σ’ ένα κλασικό κύπελο. Τον ανοίγει στις 360 μοίρες και τον πλάθει, όπως κάνουν οι αγγειοπλάστες με τον πηλό”.
Τον Απρίλιο 1979 το περιοδικό Vogue φωτογραφίζει τα μοντέλα του μπροστά σε γλυπτά του Τάκη και του Παύλου. Το 1980 η Ελλάδα αφιερώνει στον Παύλο το περίπτερό της στη Μπιενάλε της Βενετίας με μια εγκατάσταση έργων του σε boldluc, την κορδέλα με την οποία δένουν τα πακέτα. Το 1985 εγκαινιάζοντας το θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης στην Αθήνα, ο Παυλος πραγματοποιεί μια έκθεση των Σημαιών της Κοινότητας στο μουσείο Πιερίδη της Αθήνας. Παράλληλα το γερμανικό κανάλι ZDF γυρίζει μια τριαντάλεπτη ταινία για τον Παύλο και τα έργα του.
Το 1988 η Νεκρή Φύση του Παύλου γίνεται εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού Palette, ενώ η αεροπορική εταιρεία Air France προωθεί στο διεθνή τύπο μια διαφημιστική εκστρατεία βασισμένη στο έργο του Παύλου “Το Μαγικό Τραπέζι”. Την ίδια εποχή, προλογίζοντας στον κατάλογο της έκθεσης του Παύλου στην Fondation Veranneman, ο Otto Hahn γράφει: “Το σκισμένο χαρτί είναι τα κύματα. Το χαρτί, σε ψιλές λωρίδες, είναι το χορτάρι… Ο Παύλος, ο κολορίστας, μετά από μακρά διαδρομή, αποδέχεται επιτέλους αυτή του την ιδιότητα”. Το 1991 η Gallerie Guy Peters οργανώνει μια ατομική έκθεση του Παύλου στα πλαίσια της FIAC, που γίνεται αποδεκτή με ενθουσιασμό από το κοινό, ενώ το 1992 η πόλη του Παρισιού οργανώνει
