Ένας καλλιτέχνης που μόνο αδιάφορο δεν σε αφήνει!
Η φωνή αποκαλύπτει, κατά κάποιον τρόπο, την προσωπικότητά μας, με την επισήμανση ότι η ερμηνεία δεν γίνεται από τον πομπό, αλλά από τον δέκτη. Ο Στάθης Σταθόπουλος γράφει, συνθέτει και τραγουδάει δίνοντας το στίγμα του. O Στάθης αφήνει την λεία του εκτεθειμένη με μια χροιά άκρως χαρακτηριστική. Πολύ απλά, θα μπορούσαμε να γράφουμε ώρες για αυτόν!
Γράφει η Vasia Bresta
Φωτογραφική κάλυψη: Francesca Kal
-Ποιες είναι οι διαφορές που βλέπεις ανάμεσα στους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες;
Ουσιαστικές διαφορές στο ταλέντο και τις ικανότητες δεν υπάρχουν, δεν έχουμε κάτι να ζηλέψουμε. Απλώς έξω υπάρχει διαφορετική νοοτροπία που επιτρέπει στους καλλιτέχνες να τα αναπτύξουν και το κοινό πολύ πιο ανοιχτόμυαλο στο να δεχτεί το διαφορετικό.
-Το ρητό λέει ότι “η Ελλάδα θάβει τα παιδιά της”. Πιστεύεις ότι στο εξωτερικό θα έχει κάποιος περισσότερες ευκαιρίες;
Σίγουρα έχεις περισσότερες ευκαιρίες. Αν ασχολείσαι με μουσική οι αγγλόφωνες χώρες ειδικά προσφέρουν διόδους που εδώ δεν υφίστανται. Υπάρχει μια πληθώρα καλλιτεχνικών ευκαιριών από πλευράς απασχόλησης, αλλά και η δυνατότητα να κάνεις τα δικά σου πρότζεκτς και με αρκετή δουλειά να αφήσεις το δικό σου στίγμα.
-Μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική;
Όλοι θα μπορούσαν υποθετικά αλλά όπως λέει κι ο Νίτσε “Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος”!
-Κεφάλαιο “Allen’s Hand”. Μίλησέ μας για την μπάντα σου στην Ελλάδα.
Με τους Allen’s Hand γνωριστήκαμε μέσω αγγελιών την περίοδο που ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε πανεπιστήμιο, πριν 10 περίπου χρόνια. Πειραματιστήκαμε μουσικά, βγάλαμε μερικά ep και 3 δίσκους τα ‘Linear’, ‘French Fries are the Devil’ και ‘The Devil is in the Mayo’.
Παίξαμε αρκετά live σε χώρους όπως six dogs, an club, κύτταρο και στο Θέατρο Βράχων με το Schoolwave και κερδίσαμε το διαγωνισμό Band Festival του Νάκα το 2012.
Δυστυχώς οι δρόμοι μας χώρισαν καθώς φύγαμε όλοι εκτός χώρας για διαφορετικούς λόγους, όποτε πλάνα δεν υπάρχουν. Που και που στέλνουμε ο ένας μουσική στον άλλο και προσθέτουμε δικές μας ιδέες, αλλά αυτό είναι απλά κάτι για να ακούμε μεταξύ μας.
-Τι πιστεύεις για τους καλλιτέχνες που βγαίνουν στα ελληνικά label;
-Τα ελληνικά labels, αυτά που έχουν κάποια ισχύ τουλάχιστον, δυστυχώς προωθούν τα ίδια εδώ και χρόνια. Είτε προσλαμβάνουν καινούρια παιδιά που τα διαμορφώνουν με τον ήχο που θέλουν να έχουν οι εταιρείες, είτε εισέρχονται σε αυτές καλλιτέχνες που μπορεί να έχουν έναν προσωπικό ήχο αλλά αναγκάζονται να τον αλλάξουν.
Αν δεν παίζεις trap / hip hop η μια πολύ Mainstream εκδοχή της ποπ, δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να προωθηθείς. Μια εξαίρεση που μπορώ να σκεφτώ και δίνει κάποια ελπίδα είναι οι Show Us The Imminent, metal μπάντα που υπέγραψε με την Panik.
Μακάρι να δοθούν τέτοιες ευκαιρίες σε πολλά νέα συγκροτήματα, πιστεύω τα labels υποτιμάν το πόσος κόσμος θα ήταν δεκτικός σε εναλλακτικά ακούσματα. Η Inner Ear επίσης κρατάει χρόνια με αξιόλογους alternative / indie καλλιτέχνες.
-Αμερική – Είσαι front των “The Horizon Problem”. Μίλησε μας για τα σχέδιά σας.
Με τα παιδιά γνωριστήκαμε στη Νέα Υόρκη όπου ξεκινήσαμε και τη συνεργασία μας. Το είδος που παίζουμε είναι progressive / alternative rock. Έχουμε κυκλοφορήσει ήδη ένα Ep με 4 κομμάτια και θα κάνουμε release show στο Arlene’s Grocery το Μάιο για επερχόμενα single releases.
Γενικώς θα κυκλοφορούμε μεμονωμένα κομμάτια από δω και πέρα, μέχρι να μας γίνει μια καλή πρόταση.
-Ωραίος, ταλαντούχος, stylish, με καλή φωνή. Πιστεύεις ότι έχεις όλο το πακέτο;
Όχι, νομίζω το να είναι κάποιος όμορφος και σέξι είναι “κατάρα”.
– Τι είναι για σένα η Αμερική.
Για μένα είναι ένας δρόμος πολύ ενθουσιαστικός και με πολλές ευκαιρίες αλλά ταυτόχρονα και πολλούς κινδύνους. Γενικώς, είναι μια απόδραση από το comfort zone μου με τις καλές και τις κακές επιπτώσεις που αυτό μπορεί να περιλαμβάνει.
-Ποιο είναι το motto σου.
If it bleeds, we can kill it.
-Πώς οραματίζεσαι τον εαυτό σου σε μερικά χρόνια;
Ασπρομάλλη, και ελπίζω σε κάποιο τουρ προώθησης δίσκου, ταξιδεύοντας τον κόσμο!
