Η Χριστίνα Χριστοφή είναι συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και δημιουργός του θεατρικού χώρου “ΜΠΙΠ“. Στο θεατρικό χώρο αυτό, φέτος, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά το θεατρικό έργο του Πίντερ “Ένας ανεπαίσθητος πόνος“, του οποίου υπογράφει τη σκηνοθεσία. Βρεθήκαμε μαζί της και μιλήσαμε για το έργο, το θέατρο, τη συγγραφή κι όχι μόνο…
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
-Ποιό ήταν το όραμά σας κατά τη δημιουργία του θεατρικού χώρου ΜΠΙΠ;
-Το όραμά μου δεν ήταν ποτέ να κάνω ένα θέατρο, αλλά να κάνω… θέατρο. Αυτό ήθελα κι αυτό θέλω και προσπαθώ να συνεχίσω να κάνω. Το ΜΠΙΠ έγινε με πολλή αγάπη και πολλές ψευδαισθήσεις και προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Το στοίχημα τώρα είναι αυτή η πραγματικότητα να είναι ενδιαφέρουσα και δημιουργική.
-Στο σημερινό τοπίο του θεάτρου όπως έχει διαμορφωθεί λόγω της οικονομικής κρίσης το να διαθέτεις το δικό σου θεατρικό χώρο δεν φαντάζει εύκολη υπόθεση… Εσείς πως το βιώνετε;
Δύσκολα!
-Φέτος παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά το θεατρικό έργο του Πίντερ “Ένας ανεπαίσθητος πόνος” το οποίο σκηνοθετείτε. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο αυτό.
-Μια κωμωδία της απειλής. Ένα ιδιαίτερο «τρίγωνο» μεταξύ τριών χαρακτήρων, του Έντουαρντ, της Φλώρας και ενός μυστηριώδη επισκέπτη που έρχεται και λειτουργεί καταλυτικά για τη σχέση του ζευγαριού. Ένα έργο που εκφράζει με χιούμορ την υπαρξιακή αγωνία, το φόβο του γήρατος, την φθορά σε ένα ζευγάρι… Ανθρώπινα πράγματα δηλαδή και διαχρονικά!
-Τι προκλήσεις κλιθήκατε να αντιμετωπίσετε κατά τη σκηνοθεσία ενός έργου του Πίντερ;
-Δεν ήθελα να κάνω μια διασκευή του έργου του Πίντερ, δεν ήθελα να το «επικαιροποιήσω» βάζοντας λέξεις, φράσεις και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς για να το κάνω «μοντέρνο». Ένα καλό, δυνατό έργο είναι πάντα σύγχρονο γιατί αναφέρεται σε θεματικές που αγγίζουν τον άνθρωπο, είτε ζει με Instagram, είτε πριν το Instagram ή μετά από αυτό. Αν θέλουμε να ανεβάζουμε τα δικά μας έργα που αναφέρονται στα δικά μας θέματα, σε αυτά που εμείς θέλουμε να πούμε, ας τολμήσουμε να το κάνουμε.
Δεν χρειάζεται να βάζουμε τα ονόματα άλλων συγγραφέων και άλλων έργων με την πρόφαση ότι «κάνουμε μια διαφορετική ερμηνεία». Είναι πια αστείο και κάπως παλιομοδίτικο να βλέπεις τίτλους γνωστών έργων και η παράσταση να μην έχει καμία σχέση με το έργο, ή ακόμα και με τα θέματα που αγγίζει το έργο.
-Πιστεύετε ότι “Ένας ανεπαίσθητος πόνος” φτάνει για να σου αλλάξει ολόκληρη τη ζωή;
-Ναι. Γιατί αυτός ο πόνος δεν είναι πραγματικά ανεπαίσθητος. Είναι βαθύς και συνεχής. Εμείς τον ονομάζουμε «ανεπαίσθητο» για να τον αποφύγουμε. Αλλά αυτός θα μας βρει… Όπως βρίσκει κι ο μυστηριώδης πλανόδιος πωλητής τον Έντουαρντ. Κι όταν μας βρίσκει δεν είμαστε έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε…
-Ποιο ήταν το έναυσμα για την εκκίνηση της ενασχόλησής σας με τη συγγραφή;
Η ανακούφιση. Αυτό ήταν το έναυσμα στην εφηβεία μου. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Όταν προσεγγίζεις κάτι καλλιτεχνικά αυτό που κάνεις δεν αφορά μόνο εσένα.
-Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας εκτός του χώρου της τέχνης;
-Όχι.
-Έχετε δεχθεί αρνητική κριτική για τη δουλειά σας; Εάν ναι, πως την αντιμετωπίσατε;
-Έχω δεχτεί, ναι. Δεν χάρηκα κιόλας αλλά δεν απογοητεύτηκα και πολύ γιατί οι συγκεκριμένες κριτικές δεν ήταν και πολύ εμπεριστατωμένες. Αλλά και πάλι, το δέχομαι να μην αρέσει κάτι που κάνω. Βλέπω που απαντούν κάποιοι σε αρνητικές κριτικές με θυμό. Γιατί; Κάνουμε κάτι και το εκθέτουμε στον κόσμο. Χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι κάποιους δεν τους αγγίζει, κάποιους τους αφήνει παγερά αδιάφορους και κάποιους τους ενοχλεί. Ίσως να βρουν οι ίδιοι γιατί τους ενοχλεί τόσο πολύ. Εμείς πάντως, τη δουλειά μας κάνουμε και προσπαθούμε να την κάνουμε όλο και καλύτερα.
Σε αυτό το πλαίσιο, μια σωστή κριτική από κάποιον που ξέρει τι λέει λειτουργεί σαν feedback. Και όλοι χρειαζόμαστε ένα καλό feedback. Αλλιώς πώς θα εξελιχθείς σαν καλλιτέχνης; Κάποιοι ίσως δεν τους ενδιαφέρει να εξελιχθούν, ίσως νομίζουν ότι «έφτασαν» και ότι θα πρέπει τώρα να τους αναγνωρίσουμε. Ας το κοιτάξουν.
Για μένα έχει περισσότερο ενδιαφέρον να εξελίσσεσαι και να διευρύνεις το πλαίσιο στο οποίο σκέφτεσαι και δημιουργείς παρά να σε επαινούν… ωραίο είναι και αυτό βέβαια αλλά δεν ξέρω… στερεύει γρήγορα… Ο καθένας ό,τι μπορεί κάνει.
-Πως φαντάζεστε τη ζωή σας σε δέκα χρόνια από τώρα;
-Ιδέα δεν έχω! Ας είμαι καλά και ας είναι και οι άνθρωποι και τα πλάσματα που αγαπώ καλά, κι όλα τα άλλα παλεύονται!
info παράστασης
Από 18 Οκτωβρίου, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 για λίγες παραστάσεις
Διάρκεια: 80 λεπτά
Θέατρο ΜΠΙΠ: Αγίου Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2130344074, απαραίτητη η κράτηση λόγω περιορισμένων θέσεων.
beepkipseli.webnode.gr
Τιμές: 12 ευρώ το κανονικό, 8 ευρώ μειωμένο (άνεργοι, φοιτητές) και 5 ευρώ η ατέλεια
