“Η Κρεατόπιτα”, ο μουσικός θεατρικός μονόλογος, το καινούριο έργο της βραβευμένης συγγραφέως Αγγελικής Δαρλάση, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Αλκμήνη, σε σκηνοθεσία Έλενας Αγγελοπούλου και ερμηνεία Φανής Γέμτου.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Η ιστορία μιας γυναίκας της διπλανής πόρτας που, περιπλανώμενη στην πόλη, παρατηρεί σαν για πρώτη φορά τον κόσμο, ξυπνώντας από τον λήθαργό της. “Τρέξε, τρέξε να γλιτώσεις… Έρχονται σου λέω. Έρχονται… Πάντα έρχονται αυτοί που δεν πρέπει όταν κλείνουμε τα μάτια στον κόσμο που ζούμε!”

Όταν μια γυναίκα επιστρέφει στο σπίτι της και δεν βρίσκει την κόρη της, βγαίνει έξω στους δρόμους για να την αναζητήσει, παίρνοντας μαζί της κι ένα τάπερ με κρεατόπιτα. Διασχίζοντας την πόλη, συναντά όλα εκείνα που δεν έχει ξανασυναντήσει. Η πόλη βρίσκεται σε αναταραχή. “Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Τόσοι πολλοί. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Παντού. Στους δρόμους. Ουρλιάζουν, φωνάζουν, τραγουδούν”.

Εμείς συναντήσαμε την Φανή Γέμτου και μιλήσαμε μαζί της για το έργο και την ερμηνεία της.

-Φανή, πείτε μας με λίγα λόγια την ιστορία της «Κρεατόπιτας».

-Η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας ψάχνει την κόρη της που δεν έχει επιστρέψει στο σπίτι. Βγαίνει στους δρόμους. Η πόλη σε έντονη αναταραχή. Το ίδιο και το μυαλό της. Σα μια μεγάλη “Αλίκη” διεισδύει σε “κουνελότρυπες” που δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι υπήρχαν και που οδηγούν στην πλήρη ματαίωση του εφησυχασμού της. Η “Χώρα των Θαυμάτων”, εδώ, είναι η χώρα των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων. Σα μια μεγάλη “Κοκκινοσκουφίτσα” συναντάει τον ένα λύκο μετά τον άλλον. Γίνεται χίλια κομμάτια. Όμως επανασυναρμολογείται. Απ’ τα κομμάτια της αναγεννιέται. Γιατί είναι μητέρα.

Η κρεατόπιτα είναι ένα γευστικότατο έδεσμα κι είναι συνδεδεμένο με την οικογενειακή γιορτινή γαλήνη

-Τι συμβολίζει ο τίτλος της παράστασης «Κρεατόπιτα» που πρωταγωνιστείτε;

-Είναι ένας πολύ δυνατός τίτλος, κατά τη γνώμη μου. Η κρεατόπιτα είναι ένα γευστικότατο έδεσμα κι είναι συνδεδεμένο με την οικογενειακή γιορτινή γαλήνη. Ακούγοντας το όνομά της, φαντάζεσαι ένα οικογενειακό τραπέζι, μια συγκέντρωση οικείων προσώπων με επίκεντρο την πίτα σε έναν κύκλο αγάπης, ενώ από την άλλη είναι ένα απόλυτα κυνικό συνονθύλευμα τροφής, μια μίξη κρεάτων που προκύπτουν από μαζικές δολοφονίες ζώων. Αυτό είναι ένα βαθιά συγκρουσιακό στοιχείο της ίδιας μας της κοινωνίας: να εφησυχάζουμε δίπλα στο σπαραγμό της ζωής του άλλου και στο θάνατό του, επειδή έτυχε να μη σφαζόμαστε εμείς εκείνη τη στιγμή και να τρώμε από κεκτημένη ταχύτητα τα δικά του κομμάτια μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο αγάπης και τρυφερότητας.

Η «Κρεατόπιτα» της Αγγελικής Δαρλάση μιλάει ακριβώς γι΄αυτό, για τον εφησυχασμό μας απέναντι στην ιστορία του άλλου, πράγμα διόλου αφύσικο κατά τη γνώμη μου, αποβαίνει όμως συχνά καταστροφικό, όταν φτάνει να γίνεται παράλυση ή καθολικό μούδιασμα.

-Την «Κρεατόπιτα» τι ιδιαίτερο τη χαρακτηρίζει ως θεατρικό έργο και παράσταση, χαρακτηριστικό για το οποίο ένας θεατής θα την ξεχώριζε και θα την πρότεινε;

-Προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα αυτή την ισορροπία στη γραφή της Αγγελικής Δαρλάση, η οποία γράφει για μια κοινωνία που νοσεί, χωρίς όμως να κουνάει το δάχτυλο ηθικά ή ιδεολογικά. Γι’ αυτό κι η ηρωίδα που επιλέγει η συγγραφέας να πει την ιστορία της δεν είναι μια γυναίκα των άκρων.

Είναι μια γυναίκα που ζει, συναισθάνεται και παρατηρεί τα γεγονότα γύρω της. Όμως δεν τα βιώνει βαθιά, γιατί δεν την πλήττουν τόσο άμεσα και τόσο ουσιαστικά. Στην «Κρεατόπιτα» ο θεατής παρακολουθεί μια γυναίκα καλών προθέσεων να φεύγει από τη ζώνη ασφαλείας του σπιτιού της και να βιώνει τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της πόλης της, απροστάτευτη και ανυποψίαστη.

Για εκείνη το να βγει στην εχθρική πόλη είναι ζήτημα απόλυτης ανάγκης κι όχι επιλογής: πρέπει να βρει την κόρη της που έχει εξαφανιστεί. Κι έτσι, μέσα από τη διαδρομή της στην απειλητική πόλη έρχεται αντιμέτωπη με την ίδια τη φύση της ζωής και της κοινωνίας. Θεωρώ, λοιπόν, πως το κείμενο που έχω στα χέρια μου κι ερμηνεύω επί σκηνής είναι ένα ουσιαστικά πολιτικό κείμενο, χωρίς εμπαθείς ηθικοπλαστικές κατευθύνσεις προς τη μια ή την άλλη πλευρά, που πάντα απεχθανόμουν. Δε βλέπουμε συχνά τέτοια κείμενα κι αυτός είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας λόγος για να παρακολουθήσει κανείς αυτή την παράσταση.

Όσον αφορά στην παράσταση την ίδια, πρόκειται για ένα πάντρεμα σωματικού και μουσικού θεάτρου.

Η Έλενα Αγγελοπούλου στη σκηνοθεσία και η Ρούλα Κουτρουμπέλη στην κίνηση δημιούργησαν επί σκηνής ένα σύμπαν ποιητικό και φορμαλιστικό, με έντονες στιγμές ρεαλισμού.

Τα φώτα του Μανόλη Μπράτση κι οι σκηνικές κατόψεις κτιρίων της Θάλειας Ξενάκη βοηθούν να αναδειχθεί όλη αυτή η γραμμικότητα της αφήγησης και η δραματοποίηση της.

Ο θεατής παρακολουθεί ένα πάντρεμα ευρηματικών προσεγγίσεων πάνω σε ένα θέμα που μας αφορά όλους: το μέλλον. Πρωτότυπη μουσική και τραγούδια-ζωντανά τραγουδισμένα- γειώνουν κι απογειώνουν με μπρεχτικές δυναμικές την ιστορία. Θεωρώ πως είναι μια δουλειά που μέσα στη μινιμαλιστική μάτια της κρύβει το πάντρεμα πολλών τεχνών. Προσωπικά αυτό με γοητεύει.

-Πώς είναι για έναν νέο ηθοποιό να κάνει μονόλογο επί σκηνής;

-Είναι μια γενναία απόφαση, οφείλω να ομολογήσω. Δεν είναι εύκολο, είναι σύνθετο, απαιτεί νηφαλιότητα, ηρεμία, διαχείριση, τεχνική και πείρα.

Μου προκαλεί δέος που το γειώνω βεβαίως άμεσα, για να διαχειριστώ το μέγεθος της στιγμής πάνω στη σκηνή. Είναι σα να κάνεις μια τομή. Αν τρέμει το χέρι σου, η λεπτομέρεια, ο στόχος και ο σκοπός μπορεί να παρεκκλίνουν ή ακόμα και να χαθούν. Στο μονόλογο η τομή εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από σένα.

-Ποια στιγμή στο έργο σας συγκινεί πιο πολύ και ποια στιγμή σας δημιουργεί ευφορία;

-Με συγκινεί πολύ όλη αυτή η συνθήκη της επιστροφής της γυναίκας που υποδύομαι, στο σπίτι της. Έχοντας βιώσει έναν πραγματικό Γολγοθά στους λαβυρίνθους της πόλης, δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Κουβαλάει μια ωριμότητα και μια ανατροπή μέσα της, κουβαλάει έναν εαυτό που ανακαλύπτει στο κέντρο της, έναν εαυτό απόλυτα γειωμένο και στιβαρό, που απλώς «είναι», που δεν «καμώνεται» τίποτα πλέον.

Το ίδιο πράγμα μού προκαλεί κι ευφορία. Αυτή η δυνατότητα μέσα από το βίωμα της να νιώσει ακέραια, να νιώσει ολόκληρη και να αποδεχθεί πως όπως κι αν είναι η ζωή, εμείς τη ζούμε κι εμείς την πλάσουμε. Οφείλουμε να την πλάσουμε.

Η κρεατόπιτα
Μουσικός θεατρικός μονόλογος

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΜΗΝΗ
(Αλκμήνης 8-12, Αθήνα)
Aίθουσα: Secret Room
Τηλ. επικοινωνίας: 21 0342 8650

Πρεμιέρα: Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020
Κάθε Τετάρτη στις 21:30
Τιμές εισιτηρίων : 12 και 8 ευρώ
Διάρκεια: 75’

Συντελεστές

Κείμενο: Αγγελική Δαρλάση
Σκηνοθεσία: Έλενα Αγγελοπούλου
Πρωτότυπη μουσική, τραγούδια: Χρήστος Αλεξόπουλος
Κίνηση: Ρούλα Κουτρουμπέλη
Σκηνικά, κοστούμια: Θάλεια Ξενάκη
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Φωτογραφίες: Απόστολος Δελάλης

Ερμηνεύει η Φανή Γέμτου