Η Σίλια Κατραλή είναι μια πολυσχιδής καλλιτέχνης με πλούσιο έργο που μπορεί να έρχεται σε αντιδιαστολή με το νεαρό της ηλικίας της. Αυτό όμως είναι όμως απόλυτα συμβατό με την προσωπικότητά της.

Συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός, ενώνει τις τέχνες με τη δραστηριότητά της και πραγματοποιεί μια ιδιαίτερα δυναμική εμφάνιση ως τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια στο χώρο της δισκογραφίας με το πρώτο της ολοκληρωμένο album με τίτλο «Ελεύθερο Κάμπινγκ».

Οι σπουδαίες μετατοπίσεις συνήθως συμβαίνουν από μέσα προς τα έξω. Οι άνθρωποι όμως, συνηθίζουμε να κρύβουμε τις ψυχές μας πίσω από συζητήσεις για τον καιρό.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Μέσα από τα επτά τραγούδια που αποτελούν το album της, αφήνει ισχυρό προσωπικό αποτύπωμα με έντονο σαρκαστικό και χιουμοριστικό ύφος, που κινείται ανάμεσα σε διάφορα μουσικά μονοπάτια, με μία διάθεση άλλοτε θεατρική και εξωστρεφή και άλλοτε νοσταλγική και ποιητική.

Τo introduction του album γίνεται με μία ολοκαίνουργια διασκευή σε ένα οικείο και αγαπημένο τραγούδι των 90s που μας προτρέπει παρά τις όποιες αντιξοότητες της εποχής να χαμογελάσουμε ξανά.

Πρόκειται για μία φρέσκια οπτική πάνω στο «Χαμογέλα» του Μανώλη Φάμελλου, με έντονη θεατρική διάθεση και τζαζ στοιχεία, που συνοδεύεται με την ιδιαίτερη αναγεννησιακή αισθητική της Έφης Γούση σε ένα βίντεο κλιπ καθηλωτικό που μας ταξιδεύει σε ένα παραμυθένιο κόσμο μίας άλλης εποχής.

-Σίλια, πώς πήρες την απόφαση εκτός από την υποκριτική και τη συγγραφή να ασχοληθείς και με το τραγούδι;

-Όπως παίρνω όλες σχεδόν τις αποφάσεις – παρορμητικά και απερίσκεπτα! Όχι φυσικά.

Σαφώς ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για μένα, ένας ουσιώδης παραλογισμός, στην υλοποίηση του οποίου έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο οι συνεργάτες μου διότι χωρίς αυτούς δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί ούτε ένα τραγούδι. Αν γυρίσεις το νόμισμα πέφτεις πάλι πάνω στη συγγραφή (με ομοιοκαταληξία βέβαια αυτή τη φορά). Θέλω να πω, κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, από τον στίχο και αν το καλοσκεφτείς δεν είναι και τόσο μακριά από αυτό που έκανα και πριν.

-Γράφεις στίχους, θεατρικά έργα, τραγουδάς, σκηνοθετείς, παίζεις. Πόσο σημαντική είναι η τέχνη στη ζωή σου;

-Έχω ξαναπεί πως η τέχνη είναι το πιο χρήσιμο από τα άχρηστα. Εγώ δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτήν. Βέβαια, όχι μόνο εγώ. Αν ρίξουμε μια μάτια προς τα πίσω θα δούμε πως πρώτα ήρθε το φλάουτο και μετά ο τροχός. Θέλω να πω πως η τέχνη ίσως είναι πιο σημαντική για την ανθρωπότητα από το εμπόριο ή τη βιομηχανία.

-Πως επέλεξες να διασκευάζεις το «Χαμογέλα» του Μανώλη Φάμελλου; Τι ήταν αυτό που σου τράβηξε τη προσοχή σε αυτό το τραγούδι;

-Είναι ένα τραγούδι που το έβρισκα πάντα υπέροχο. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι ότι πίσω από αυτό το ευδιάθετο, χαρούμενο τραγουδάκι υπάρχει ένας σαρκασμός, μία ειρωνεία στην ιστορία του αν ψάξει κανείς σε βάθος, ίσως ακόμη κι ένα κοινωνικό μήνυμα σχετικά με τον επιβαλλόμενο από τα ΜΜΕ σύγχρονο τρόπο διασκέδασης, που κάθε νέος ή και μεγαλύτερος οφείλει να ακολουθήσει για να είναι «μέσα στα πράγματα». Μουσικά και στιχουργικά το τραγούδι είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο που με άγγιξε και έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί του καθώς ταίριαξε ανεπιτήδευτα με όλο το ύφος του δίσκου.

-Μέσα στα τραγούδια ο στίχος είναι αρκετά ιδιαίτερος και περνάει διαφορά μηνύματα στον ακροατή. Πώς αποφάσισες να γράψεις με αυτόν τον τρόπο; Υπάρχει κάποιο συμπυκνωμένο νόημα, κάποιο μήνυμα για τη ζωή γενικότερα που θα ‘θέλεις να αφιερώσεις στους ακροατές των τραγουδιών σου κάτω από αυτές τις παράξενες κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε;

-Κατά πάσα πιθανότητα ανήκω σε μία μειονότητα, ωστόσο μου αρέσει το γράψιμο που αποφεύγει τους μουμιοεπιδέσμους του καλού μας σοβαρού κοινωνικού ρεαλισμού.

Μου αρέσει το γράψιμο που ως επί το πλείστον παραδέχεται ότι η ζωή είναι αναμφίβολα μία τρέλα και έχει το θάρρος να αντιμετωπίζει αυτή τη τρέλα το ίδιο σοβαρά, με τον πόνο και την απόγνωση.

Αν και πιστευτώ πως η ανθρώπινη εμπειρία χάνει όλο και πιο πολύ την αυθεντικότητά της και ακόμη και τα όνειρα μας ή οι εφιάλτες μας είναι πια ηλεκτροχημικές δεξαμενές προσομοίωσης περίεργα καλωδιωμένες, αν και εξοργίζομαι όσο και ο Όργουελ με το πολιτικό εμπορικό doublethink, και New-speak, διατηρώ ακόμη κάποιες μικρές ελπίδες σε σχέση με αυτό το παράξενο κορίτσι που λέγεται ανθρωπότητα.

Αυτό που νομίζω ότι είναι εν τέλει το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτή τη ζωή είναι να πηδήξουμε πάνω σ’ αυτή τη παράξενη τορπίλη και να πάμε όπου μας πάει, να το κάνουμε με κέφι, εύθυμα ή και παράτολμα ακόμη. Αλλά πάντα αυτοπροσώπως. Να το κάνουμε με μάτια και καρδιές ανοιχτές, ορμητικά και απενοχοποιημένα υπερασπίζοντας τη φύση, θαυμάζοντας το φεγγάρι. Να πάρουμε μαζί μας όσους αγαπάμε, λίγη ενσυναίσθηση και μερικά ποιήματα του Έλιοτ. Να το κάνουμε για μας. Να το κάνουμε για όλους σαν εμάς.

-Ορισμένα απ’ τα τραγούδια του άλμπουμ μιλούν «για έναν κόσμο που έχουμε ν’ αλλάξουμε». Από που θα πρέπει να ξεκινήσουμε για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο;

-Από τους εαυτούς μας. Οι σπουδαίες μετατοπίσεις συνήθως συμβαίνουν από μέσα προς τα έξω. Οι άνθρωποι όμως, συνηθίζουμε να κρύβουμε τις ψυχές μας πίσω από συζητήσεις για τον καιρό. Και βέβαια υπάρχουν χώρες, τεχνολογίες και έρωτες που κάνουν κακό στο μυαλό με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν φαγητά που κάνουν κακό στο στομάχι.

Η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει μονομιάς και συχνά συμβαίνει να είναι ανθυγιεινή. Ωστόσο μία πρώτη καλή κίνηση ίσως θα ήταν να εννοούμε αυτά που λέμε, να λέμε αυτά που εννοούμε, να κάνουμε ανακύκλωση, αληθινό έρωτα και αφύπνιση συνείδησης. Κάπως έτσι ξεκινούν οι επαναστάσεις.