Η Αγγελική Πανταζοπούλου είναι μία νέα, ανερχόμενη και πολλά υποσχόμενη ζωγράφος. Τελειομανής και λεπτολόγος, με ιδιαίτερη ευαισθησία ψυχής, χαρακτηριστικά που διαφαίνονται στα έργα της στην πρώτη της ατομική έκθεση που παρουσιάστηκε στην αίθουσα τέχνης «Τεχνοχώρος».

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια και στις σκιές επεξεργάζεται το λάδι με ιδιαίτερη προσοχή και μαεστρία φιλοτεχνώντας έργα που εξετάζουν το παρόν μέσα από το πρίσμα του παρελθόντος και αναζητούν τις αξίες και τα ήθη που χάνονται μέσα στον χρόνο.

Η εικαστικός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη (2009 – 2016). Παλαιότερα, από το 1999 έως το 2001, ακολούθησε σπουδές ως τεχνικός συντήρησης έργων ζωγραφικής. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα και η έκθεση «Αποθυμιά», που παρουσιάζει στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, είναι η πρώτη της ατομική. Συναντήσαμε την καλλιτέχνιδα στα εγκαίνια της έκθεσής της που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και μιλήσαμε για τη δουλειά της και τα μελλοντικά της σχέδια.

-Πώς εμπνέεσαι και δημιουργείς;

-Η έμπνευση για μένα λειτουργεί ανεξάρτητα από τη ζωγραφική. Είναι τροφή πνευματική για την καθημερινή ζωή και συστατικό που ενισχύει την αγάπη μου για τη ρουτίνα. Έμπνευση είναι όταν απολαμβάνω μία ολοκληρωμένη δουλειά, όπως ένα θεατρικό ή λογοτεχνικό έργο, μία μουσική βραδιά, μια όμορφη συζήτηση, ένα καλό κρασί.

Δηλαδή, έμπνευση για μένα είναι το κίνητρο που μου δίνεται, μέσα από μικρές μαγείες που συμβαίνουν, να συνεχίζω προς τα εκεί που με οδηγεί το ένστικτό μου.

Όσον αφορά τη ζωγραφική, είναι αυτή που με κάνει να απολαμβάνω όλα αυτά. Είναι μια ανάγκη να μελετώ, να ερευνώ και να πραγματώνω μέσα από μια συγκριτική παρατηρητικότητα.

-Με ποιες τεχνικές δουλεύεις τα έργα σου; Σκοπεύεις να πειραματιστείς και με άλλες;

-Δεν έχω διαλέξει συνειδητά τεχνική, το υλικό το έχω σίγουρα επιλέξει από την πρώτη στιγμή. Δουλεύω με λάδι και αν κάποιος βλέπει κάτι στην τεχνική μου τον ακούω με ενδιαφέρον.

Ζηλεύω πάντα τα φίνα και ακριβά πινέλα, αλλά όσα έχω πάρει αργά ή γρήγορα τα καταστρέφω. Κατά λάθος. Ίσως αυτή να είναι η τεχνική μου, προσπαθώ να οδηγήσω την εικόνα κάπου και θυσιάζω το μέσο. Υπάρχει μία «λαιμαργία» θα έλεγα στην τεχνική μου και όσον αφορά το λάδι. Θα το έλεγα κατά τόπους ιμπρεσιονιστική διάθεση.

Δεν μου ταιριάζει να πειραματίζομαι εάν δεν υπάρχει λόγος. Θέλω να πω, γιατί να δοκιμάσω άλλους τρόπους εφόσον δεν οδηγούμαι σε αδιέξοδο;

-Γιατί έδωσες αυτόν τον τίτλο στην έκθεσή σου;

-Η αποθυμιά είναι συνώνυμη λέξη με τη νοσταλγία, αλλά δεν έχει αυτό το βάρος ή τη μελαγχολία που κουβαλάει η λέξη νοσταλγία. Έχει μέσα και την έντονη επιθυμία, έχει ας πούμε και το «αποθύμησα να φάω το τάδε γλυκό». Τώρα, γιατί έπρεπε να είναι ή το ένα ή το άλλο, είναι γιατί αυτό νιώθω. Έχω αποθυμήσει κάποιες «πολυτιμότητες» (ας μου επιτραπεί ο πληθυντικός).

-Πιστεύεις ότι θα ήταν ευκολότερο να ήσουν πρωτοεμφανιζόμενη εικαστικός σε μία πρωτεύουσα του εξωτερικού;

-Όχι, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι τέτοιο, θα ήταν ένα είδος γκρίνιας, η οποία «φοριέται» πολύ τελευταία. Είναι εύκολο να λέμε ότι φταίνε άλλοι για τις δυσκολίες μας. Το δύσκολο είναι να κάνουμε δουλειά με τον εαυτό μας και αυτό είναι κάτι που δεν έχει σχέση με τοποθεσίες.

-Θα ήθελες, αν έβρισκες την ευκαιρία, να ζούσες και να δούλευες μόνιμα στο εξωτερικό;

-Δεν έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι σκοπός ζωής. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να ταξιδέψω στο εξωτερικό μαζί με τη δουλειά μου, αλλά να μείνω εκεί μόνιμα δεν θα μπορούσε να συμβεί. Θα άφηνα στη μέση όλα αυτά που κάνω τώρα. Διότι σε μία άλλη χώρα οι άνθρωποι που θα ζωγράφιζα θα έπρεπε να περιβάλλονται από χώρους επηρεασμένους από την εντόπια παράδοση.

Ενδιαφέρον πολύ, αλλά θα ήταν σαν να παίζει ένας Γάλλος τζουρά και να ερμηνεύει Τσιτσάνη.

-Είσαι μια νέα καλλιτέχνις. Πώς βλέπεις την τέχνη στην Ελλάδα στην προσεχή δεκαετία;

Νομίζω ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια ή και παραπάνω η τέχνη έχει εγκλωβιστεί σε μία παγκόσμια τάση εκσυγχρονισμού του μέσου έκφρασης. Όταν η ανθρώπινη επικοινωνία κρύβεται πίσω από μία ψηφιοποιημένη γλώσσα, πώς αυτό θα μπορούσε να φανεί γόνιμο; Δεν περιμένω κάτι διαφορετικό στα επόμενα δέκα χρόνια.

Έχω την αίσθηση ότι αναζητούν οι περισσότεροι εναγωνίως την πρωτοτυπία και συντελείται μία σύγχυση. Είναι λογικό, η τεχνολογία έχει επιβάλλει έναν γρήγορο ρυθμό και δυστυχώς δεν επιτρέπει τον στοχασμό και την εκγύμναση μιας κριτικής ματιάς. Νομίζω ότι δεν είναι εύκολο να αντισταθεί κανείς. Αλλά, συμβαίνει. Θα ήταν χρήσιμο, κάποιες στιγμές, απλά να παρατηρούμε. Εννοώ και πέρα από τις οθόνες των κινητών και των λοιπών οθονών.

-Ποια είναι η άποψή σου για την αγορά της τέχνης στην Ελλάδα;

-Υποψιάζομαι ότι αναπόφευκτα υπάρχει μία αμηχανία, δεδομένης της γενικότερης κατάστασης. Ίσως γίνεται μια πιο αυστηρή επιλογή και διαλογή.

-Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

-Θέλω να συνεχίσω τον ίδιο δρόμο, βήμα – βήμα, χωρίς ανυπομονησία, αλλά πάντα με το ίδιο πάθος.