Οι καλλιτέχνες Αλέκος Κυραρίνης και Νίκος Ποδιάς εργάστηκαν για την έκθεση τους με τίτλο «Who Will Fight the Dragon?» που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο. Ο Νίκος Ποδιάς προσδίδει στον έρωτα ένα άρωμα κινδύνου στη δική του «Αλληγορία της Άνοιξης». Τα έργα του συναντούν το φως και εκτείνονται ανταποδίδοντάς το. Υφαίνουν το πιο λεπτό αισθητήριο της όρασης. Κέντρο τους είναι και η ίδια η χειροναξία η οποία, μέσα από την ικανότητα της αίσθησης, μετατρέπεται σε φιλοσοφία.
Και οι δύο καλλιτέχνες με κοινές παραστάσεις από τα νεανικά τους χρόνια, συνεκθέτουν μία εικαστική συνήχηση με θέμα τον Δράκοντα. Αφετηρία και σκοπός της έκθεσης αυτής είναι η ανάδειξη των δύο αυτών εικαστικών κόσμων οι οποίοι, αν και εμφανώς διαφοροποιούνται ως προς τις συγκυρίες, μπορούν να ταυτιστούν.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Νίκο, με ποια κριτήρια επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για την έκθεσή στον Πόρο;
-Η λέξη Δράκος προέρχεται από το «δέρκομαι» που σημαίνει βλέπω καθαρά. Ον μυθικό, μας συστήνεται μέσα από τη μυθολογία αρκετών πολιτισμών άλλοτε με θετικούς και άλλοτε με αρνητικούς συμβολισμούς.
Για την δύση ο δράκος θεωρείται η ενσάρκωση του κακού και του χάους και η μάχη μαζί του είναι η μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Όμως στις χώρες της ανατολής συμβολίζει τη δύναμη και τη χάρη και λατρεύεται ως άγγελος. Το δισυπόστατο, αιώνιο καλό και κακό. Πολλά είναι αυτά που και στις μέρες μας προκαλούν δέος και τρόμο. Ο δράκος έχει διαχρονικότητα και διαπολιτισμικότητα.
Μπορούμε να σταθούμε μπροστά στους φόβους μας με όπλα φτιαγμένα από χαρτί;
Ο δράκος αποτελεί την αναπαράσταση αλλά και τη διακονία του φόβου ως συστατικό της ύπαρξής μας. Η έκθεση “Who Will Fight the Dragon…?” έγινε αφορμή για να ανακαλύψουμε, με τον Αλέκο Κυραρίνη, μια κοινή μυθολογία πίσω από το έργο μας. Ο δράκος υπάρχει με έναν τρόπο στις δουλειές και των δύο.
Ως η κεντρική και καθοριστική παράσταση σε πολλά έργα του Αλέκου Κυραρίνη. Στις ιστορίες του ο Αλέκος, αναδεικνύει το δίπολο του καλού και του κακού, με τα σύμβολα του Άγγελου και του Δράκου, οι δύο αυτές θρυλικές μορφές συναντώνται στο έργο του συχνά και σε πολλές παραλλαγές, με μια ιδιαίτερη διττή σχέση. Ο ίδιος έχει πει στο παρελθόν «στην ανατολική παράδοση δεν υπάρχει ισοδυναμία του καλού με το κακό, αλλά το καλό επιτρέπει κάποιο έδαφος δράσης στο κακό».
Στο δικό μου έργο, υπάρχει με έναν πιο υπαινικτικό τρόπο (έργα που παραπέμπουν υφολογικά και καταστατικά/δομικά στο δράκο, όπως το επιτοίχιο έργο με τα «απαλά κι αιχμηρά» τρίγωνα από μαλακό ημιδιαφανές χαρτί (ένα φολιδωτό έργο που θυμίζει δέρμα φιδιού ή μυθικού δράκου) και μπορεί να συνδυαστεί με την αφαιρετική εκδοχή της βυζαντινής εικόνας του αγίου πολεμιστή, η ταυτότητα του οποίου δεν προσδιορίζεται και η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι είτε επίκληση για θεϊκή προστασία, είτε ωδή στον άγνωστο (θνητό) στρατιώτη.
-Τι έργα παρουσιάζετε;
– Μια σειρά από έργα, σχέδια και χάρτινες κατασκευές φτιαγμένες από διάφορα ήδη χαρτιών (χειροποίητα, Papier-mâché, χρησιμοποιημένα φακελάκια τσαγιών) που συνθέτουν μια κοινή, ποιητική αφήγηση.
Στην ενότητα της έκθεσης, συναντιούνται και συγκλίνουν δημιουργικά η βυζαντινή παράδοση (εικονογραφία και διάκοσμος) και η πρόσφατη παράδοση, τα ανατολίτικα μοτίβα (ταλισμανικά πουκάμισα) και ο μεσαιωνικός κόσμος (πανοπλία), η αναγεννησιακή τέχνη (μέσα από το ασπρόμαυρο σχέδιο μιας λεπτομέρειας από την «Άνοιξη» του Μποτιτσέλι) και η ιαπωνική παράδοση (ιαπωνικό χειροποίητο χαρτί και χρησιμοποιημένα φακελάκια τσαγιού). Όλα μεταπλάθονται εικαστικά μέσα από μια σύγχρονη ματιά σε νέα, ανεξάρτητα σύμβολα.
Επιλέγω τα υλικά με συμβολική διάθεση: το ιαπωνικό χειροποίητο χαρτί, για τα σχέδια και τις τρισδιάστατες κατασκευές, εμπεριέχει το στοιχείο της προσήλωσης και του κόπου της κατασκευής του, την ανθρώπινη φροντίδα και δραστηριότητα. Η συναρμογή χαρτιών από χρησιμοποιημένα φακελάκια τσαγιού για το ταλισμανικό πουκάμισο είναι διάστικτα από μνήμες μιας προσωποποιημένης ή συλλογικής χρήσης, μια μοναχικής ή κοινωνικής ιεροτελεστίας. Η ανθρώπινη παρουσία ή η άυλη ανάμνησή της κυριαρχεί. Η ευθραυστότητα του ημιδιαφανούς χαρτιού, καθώς και ο επιχρωματισμός από το τσάι, εντείνουν την αίσθηση παλαιότητας.
-Ποια έργα ξεχωρίζετε από αυτήν την έκθεση;
-Από τα έργα του Αλέκου Κυραρίνη ξεχωρίζω την σειρά έργων με το ίχνος από πορτοκαλί χρώμα πάνω σε γκρίζο χαρτόνι που με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο δημιουργεί την αίσθηση σας Ευαγγελισμού ή κάποιας δέησης, εικόνες βγαλμένες από την λαϊκή θρησκευτική παράδοση με αρχαίες καταβολές αλλά και στοιχεία μοντερνισμού που παντρεύονται με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο.
Από τα δικά μου έργα, το σχέδιο με τίτλο “I never promised you a rose garden”, ένα σχέδιο με μολύβι πάνω σε χειροποίητο χαρτί, από την «Αλληγορία σας Άνοιξης» του Σάντρο Μποτιτσέλι, τη στιγμή που ο θεός Ζέφυρος φυσά ελαφρά και κρατά στα χέρια την νύμφη Χλωρίδα. Η λεπτομέρεια αυτή από την «Άνοιξη» του Μποτιτσέλι, είναι ταυτόχρονα τρυφερή και βίαιη, προσδίδει στον έρωτα ένα άρωμα κινδύνου ή θανάτου.
-Η επιρροή σας από την σκηνογραφία είναι εμφανής. Θυμάστε πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με αυτόν τον τομέα;
-Αγαπούσα το Θέατρο από παιδί. Με μάγευε πάντα αυτός ο χώρος αλλά και η ιδέα της συγγένειας/συνάντησης των τεχνών. Σαν φοιτητής στην ΑΣΚΤ επέλεξα το μάθημα της σκηνογραφίας και άρχισα να καταγίνομαι με την τέχνη αυτή δουλεύοντας σαν βοηθός σκηνογράφου σε διάφορες παραγωγές. Το θέατρο, σε αντίθεση με τα εικαστικά, είναι μια ομαδική εμπειρία και αυτό είναι κάτι που προσπάθησα να κρατήσω και στην δουλειά μου συμμετέχοντας σε διάφορα συνεργατικά project. Τελειώνοντας τη Σχολή αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στη σκηνογραφία στο Central Saint Martin’s College of Art and Design του Λονδίνου ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση.
Επιλέγω τα υλικά με συμβολική διάθεση
-Ποια κοινά σημεία εντοπίζετε με την δουλειά του Αλέκου Κυραρίνη που συνεκθέτετε;
-Είμαστε της ίδιας γενιάς μοιραζόμενοι μια κοινή αισθητική παιδεία και αναζήτηση και αυτό είναι προφανές στα έργα της έκθεσης. Στην τέχνη αγαπάμε και θαυμάζουμε τα ίδια πράγματα ακόμα κι αν αυτό εκφράζεται στο έργο μας με διαφορετική γλώσσα, αλλά που ταυτόχρονα συνέχεται με αρχετυπικούς, ιστορικούς και ψυχαναλυτικούς συμβολισμούς.
Υπάρχει μια κοινή μυθολογία και αντίληψη πίσω από το έργο μας. Αναζητούμε διαχρονικές ποιότητες, αλήθειες και συγκινήσεις που αφορούν τον άνθρωπο και σήμερα, παγκόσμια και καθοριστικά, τον “homo universalis’.
Όλα τα έργα μας ταλαντεύονται ανάμεσα σε έννοιες αμφίσημες, πλάθοντας έναν εικαστικό και ποιητικό κόσμο που, μέσα από μια σειρά από δίπολα (ζωή/θάνατος, καλό κακό, παρουσία/κενό, αγάπη/πόλεμος, ευθραυστότητα/σκληρότητα, προστασία/κίνδυνος, υλικό/άυλο, αντοχή/φθορά), δημιουργώντας μια μικρογραφία και μια άχρονη ιστοριογραφία του κόσμου.
Τα έργα του Αλέκου είναι φτιαγμένα και από την πίστη την οποία περιέχουν, με τις διάφανες υφές τους να δίνουν την αίσθηση ενός πολύτιμου κεντήματος. Μας δένουν ακόμη η φιλία ο θαυμασμός και η αλληλοεκτίμηση.
-Αν επιλέγατε κάποια ποιήματα να διανθίσετε αυτά τα έργα, ποια θα επιλέγατε και γιατί;
–Θα έλεγα μάλλον ένα απόσπασμα, από το μυθιστόρημα του Σελίν «ταξίδι στην άκρη της νύχτας» που νομίζω ότι αντανακλά μια ανθρώπινη κι συμπαντική αγωνία έκφρασης στη διαχρονία της “Το μόνο φοβερό εντός μας και επί γης και ίσως εν ουρανό είναι αυτό που δεν έχει ακόμη ειπωθεί. Δεν θα ησυχάσουμε παρά μόνο όταν θα’ χουν όλα ειπωθεί, μια για πάντα, τότε θα σιγήσουμε επιτέλους και δεν θα φοβόμαστε πια να σιωπούμε. Και τέρμα”.….
-Μελλοντικά σχέδια …
–Μιλώντας για μελλοντικές ελπίδες: Να συνεχίσω να είμαι δημιουργικός να βρίσκω τη δύναμη να αναζητώ, να αφουγκράζομαι ουσιαστικά και οικουμενικά μηνύματα.
Να καταφέρω να επικοινωνήσω το έργο μου μέσα από ενδιαφέρουσες συνεργασίες.
Who is who
Ο Νίκος Ποδιάς γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη. Το 1999 αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή το Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με καθηγητή το Γιώργο Ζιάκα. Το 2001 ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη σκηνογραφία στο Central Saint Martins College of Art and Design του Λονδίνου και στην Hochchule fur Gestaltung und Kunst της Ζυρίχης. Έργα του έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Info έκθεσης
Δυαδική έκθεση του Αλέκου Κυραρίνη και του Νίκου Ποδιά
“Who Will Fight the Dragon ?
Έως Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2022
Ώρες λειτουργίας
Δευτέρα -Κυριακή19.00-23.00
CITRONNE Gallery – Πόρος
Πλατεία Βιρβίλη, 18020 Πόρος, Ελλάδα
697 9989 684
