Το καλό και το κακό, το ορατό και το αόρατο, το φυσικό και το μεταφυσικό, αυτή η αέναη πάλη μεταξύ αυτών των αντιδιαμετρικά αντίθετων εννοιών αποτελεί την πηγή έμπνευσης για τη γραφή του Αλέκου Κυραρίνη.

Σύμβολα αναγνωρίσιμα και άχρονα που καθορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων κυριαρχούν στο σύνολο σχεδόν της δουλειάς του. Απόφοιτος της ΑΣΚΤ, μαθητής του Γιάννη Ψυχοπαίδη και πολλών άλλων αξιόλογων δασκάλων, αποτελεί επιλογή αξιόλογων συλλεκτών Ελλήνων και ξένων αφήνοντας το εικαστικό του αποτύπωμα ανεξίτηλο στην σύγχρονη Τέχνη.

Συνέντευξη του εικαστικού στη Ζέτα Τζιώτη

-Αλέκο, πώς συλλαμβάνετε εσείς ως εικαστικός την καλλιτεχνική δημιουργία;

-Οπωσδήποτε η καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι μία μηχανική πράξη. Αν και σε κάποιες περιπτώσεις πραγματεύεται μεγέθη που αποβλέπουν στο εφήμερο, το προσωρινό, χωρίς αλληγορία και ποιητικό βάθος.

Πιο συγκεκριμένα στη ζωγραφική, ο σύγχρονος δημιουργός λειτουργεί στηριζόμενος από την πίστη σε ένα όραμα που καλείται κάθε φορά εκ νέου ν’ αποσαφηνίσει. Έχοντας δοκιμάσει πολλές τεχνικές, έχοντας επινοήσει άλλες, αποκτά ένα κέντρο, μία οικεία τέχνη την οποία ως αρχιερέας σε κάθε περίπτωση εκπροσωπεί. Και από αυτήν εκπροσωπείται και ο ίδιος ως θέση και ως πνεύμα.

-Τα έργα σας έχουν ένα μυστηριακό χαρακτήρα. Πιστεύετε ότι το μυστήριο προσδίδει ενδιαφέρον στην Τέχνη;

-Ζούμε σε μία εποχή που και η λέξη μυστήριο δεν μας ασκεί κανένα μυστήριο. Ας τοποθετήσουμε λοιπόν σε αυτή την βάση και τη δημιουργία. Υπάρχει καλή και κακή τέχνη. Καλή είναι αυτή που λογίζεται το πνεύμα την πνοή και μέσα από γνωστές ή άγνωστες διαδικασίες, σαν μία σταγόνα λάδι μέσα στο νερό, το πνεύμα αναδύεται. Τότε μπορούμε να μιλάμε για όραμα, τότε μπορούμε να μιλάμε και για ποιητικό θάρρος. Κακή είναι η τέχνη η οποία δεν υπολογίζει το απαραίτητο μερίδιο της πνοής, μπορεί να λειτουργεί αισθητικώς ευχάριστα αλλά δεν προσθέτει και δεν απαντά τίποτε στην αγωνία μας και στα αίτια της.

Ο καλλιτέχνης έρχεται σε επαφή με το άναρθρο, το άσχημο, το πονηρό το ζωώδες ή ακόμα και το βλακώδες. Στην πορεία των έργων του απορρίπτει λύσεις οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις θα επέφεραν μία αλλαγή προς τον ζόφο ή τον ηδονισμό. Όλα αυτά τα γεύεται και τα μεταβολίζει.

– Είναι λυτρωτική η Τέχνη;

-Σκοπός όλων, και ας μην το γνωρίζουμε, η ποσόστωση ανάμεσα σε αυτό που ονομάζουμε αφθαρσία και σε αυτό που ονομάζουμε φθαρτότητα. Η ζωή ή ο θάνατος , η σχέση τους και συνύπαρξη τους. Είναι η τέχνη μία εκδήλωση της ζωής και μεταφέρει όλα τα χαρακτηριστικά της.

Είναι και μία τελετουργία που οδηγεί αν εκταθεί σε κάποια σωτηρία ή κάποια πτώση. Υπάρχει κατρακύλα και στον πολιτισμό γενικότερα όταν παύει να θεωρεί και να υπενθυμίζει έναν σωτηριολογικό χαρακτήρα στις πράξεις μας, είναι καθαρά μία ποιητική, ανθρωπολογική και λιγότερο θρησκειολογική τοποθέτηση. Και μόνο τέτοια μπορεί να είναι αφού το υγειές δέντρο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται η τέχνη είναι η αλληγορία και ο υπέρτατος βαθμός της αλληγορίας το μυστήριο.

Δεν υπάρχει είδος τέχνης ή τεχνική η οποία εκ προοιμίου να δικαιώνει τον δημιουργό της. Δεν βοηθάει σε τίποτα ο φανατισμός αντιθέτως ψαλιδίζει τα φτερά μας. Και αυτά τα φτερά τα χρειαζόμαστε κάθε φορά που πρέπει να πατήσουμε τα πόδια μας στη γη μέχρι να ελευθερωθούμε.

Νομίζω ότι ο άξιος καλλιτέχνης υπηρετεί την προσωπική του παράδοση, απαλά και γενναία, όταν κάνει την προσπάθεια του σεμνά και άκακα. Στο βήμα που του δίνει η μοναξιά, βιώνει έναν συνωστισμό από πρόσωπα και από τις χάρες αυτών των προσώπων. Οπωσδήποτε η τέχνη είναι μία κίνηση προς την αρετή και μία κλήση προς το μυστήριο.

Ζούμε σε μία εποχή που και η λέξη μυστήριο δεν μας ασκεί κανένα μυστήριο

-Είναι ο τρόπος ζωής του καλλιτέχνη συνυφασμένος με την δημιουργία και το έργο του;

-Υπάρχει σιγά-σιγά, μέρα με την μέρα αλληλουχία και ενότητα στη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη. Τη συνείδηση που εξασφαλίζει εργαζόμενος την επαναπροσδιορίζει και την καταμαρτυρά και σε άλλες καταστάσεις πέραν από τη δημιουργία των έργων του. Δεν μπορεί και ο ίδιος να ανακαλέσει πότε έγινε η θεμελίωση του πρώτου λίθου μίας σκέψης του. Γνωρίζει καλά όμως πως αυτές οι έννοιες που προσδιορίζουν την εργασία του είναι ο ορίζοντας που όλος ο κόσμος θα αντικρύσει.

Εκεί αρχίζει να πλάθεται το αίσθημα της ευθύνης. Και η ευθύνη αυτή απαντά σε ένα αίτημα γενικότερου μυστηρίου.
Η ενέργεια του καλλιτέχνη αποκτά ακόμα και πολιτικό τόνο και η κάθε συγκέντρωση με το κοινό που αγαπά λίγο ή πολύ την τέχνη του, υπενθυμίζει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και την θρησκευτικότητα που αναπτύσσεται και μπορεί να μας ευεργετήσει.

-Οπότε… τι είναι για σας το «μυστήριο» και η ιερότητα στην Τέχνη;

-Άγια είναι τα πράγματα όταν μπορείς και τα βλέπεις άγια και εγώ ως ζωγράφος που εδώ και χρόνια ζωγραφίζω θα μαρτυρήσω ότι εργαζόμενος έρχομαι σε επαφή με την αντικειμενικότερα ιερή εκδοχή του εαυτού μου. Συνέλαβα κάποια στιγμή ότι καλώς έχει που ζωγραφίζω, καλώς έχει που σκέπτομαι, υπάρχει η ανάγκη να υπολογίζω και να συμπεριλαμβάνω στο τρέχον την ιερότητα της στιγμής , ένας εκκωφαντικός απόηχος ενός θαύματος που μου παραδόθηκε και μου χαρίστηκε.

Ένα μυστήριο που ως χημικός γυρεύω το βασικό του στοιχείο. Αυτό γίνεται κατορθωτό μόνο εάν ακολουθήσω τη δίψα που έχω και την ανάγκη για κάποια ευλογία ως θεατής μα και ως θεατός. Αυτό το ονομάζω Μυστήριο.
Συχνά λέω ότι το σημαντικότερο ζήτημα της ζωγραφικής βρίσκεται εκτός ζωγραφικής. Η τέχνη αυτή που εξασκούμε δανείζεται τα στοιχεία της και τη μορφή της από την επαγρύπνηση μας σε αυτό που ευρύτερα ονομάζουμε ζωή. Είναι το κουβαδάκι που ρίχνουμε σ’ ένα πηγάδι που ποτέ δεν είναι άδειο, κάθε φορά το συμπεραίνουμε και δοξολογούμε.

Νομίζω κάτι πρέπει να ανταποδίδουμε κι εμείς σε αυτή την ζωή, ίσως μία επιθυμία έστω μία καλή πρόθεση και να που τότε σίγουρα θα υπάρξει το αγαθό της απόκρισης ίσως και μιας μικρής ευεργεσίας. Ο ευεργετημένος που παρατηρεί και θαυμάζει την ομορφιά αυτού του κόσμου την αντιπαραθέτει σε κάθε δυσκολία ή ασχήμια και υποταγή και χαρίζει κι αυτός λίγο από το φρόνημα ως ιδιότητα της συνείδησης και ως συμπορευτής στο ευρύτερο μυστήριο.