Η γκαλερί Allouche Benias, δημιούργημα των Eric Allouche και George Benias εγκαινίασε στις αρχές του καλοκαιριού το χώρο της στην Αθήνα με μια ομαδική έκθεση τεσσάρων εμβληματικών καλλιτεχνών που έδρασαν στην εικαστική σκηνή της Νέας Υόρκης κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990. Η Allouche Βenias Gallery άνοιξε μια νέα αίθουσα τέχνης στο κέντρο της Αθήνας, στο ιστορικό κτίριο του Μεγάρου Δεληγεώργη (σχεδιασμένο από τον Ε. Ziller), όπου στεγαζόταν η παλιά Ταινιοθήκη της Ελλάδος, δίνοντας νέα πνοή στην εγχώρια –και όχι μόνο σκηνή της Τέχνης. Η Αθήνα έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι, αν και σε οικονομική κρίση, δεν χάνει τον δημιουργικό της παλμό, παρουσιάζοντας μια ακμάζουσα καλλιτεχνική δραστηριότητα, γεγονός που την καθιστά πόλο έλξης για ανθρώπους της τέχνης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η γκαλερί έχει στόχο, μέσα από τη διοργάνωση εκθέσεων με διεθνείς, αλλά και ελληνικές συμμετοχές, να δημιουργήσει ένα διευρυμένο δίκτυο, τόσο καταξιωμένων, όσο και ανερχόμενων καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, το οποίο θα φέρει στο προσκήνιο τη σύγχρονη εικαστική δημιουργία. Παράλληλα, μια από τις βασικές επιδιώξεις της γκαλερί είναι η παρουσίαση μερικών από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες παγκοσμίως, δίνοντας την ευκαιρία σε ένα ευρύ κοινό, εκτός του αθηναϊκού, να παρακολουθήσει και να κατανοήσει τις τάσεις της σύγχρονης τέχνης στο σύνολό τους.

Η εναρκτήρια έκθεση

Η έκθεση Allouche Benias Inaugural Show: Kenny Scharf Ross Bleckner Enoc Perez Donald Baechler παρουσιάζει το έργο τεσσάρων καταξιωμένων Αμερικανών καλλιτεχνών, οι τρεις από του οποίους ανήκουν στη γενιά της εικαστικής σκηνής της Νέας Υόρκης των 80s (Kenny Scharf, Ross Bleckner, Donald Baechler), αντιπροσωπεύοντας με χαρακτηριστικό, ωστόσο, διαφορετικό τρόπο ο καθένας, τον επαναπροσδιορισμό της ζωγραφικής, έτσι όπως αντικατοπτρίζεται στα όψιμα έργα του A. Warhol και στις αναζητήσεις καλλιτεχνών όπως οι J. M. Basquiat, J. Schnabel, K. Haring κ.α.. Ο Enoc Perez εντάσσεται μεν σε μια νεότερη γενιά, ωστόσο, η ζωγραφική του φέρει έντονα τις επιδράσεις των προηγουμένων. Η έκθεση Allouche Benias Inaugural Show: Kenny Scharf, Ross Bleckner, Enoc Perez, Donald Baechler συγκροτείται ουσιαστικά μέσα από την οργάνωση στο χώρο τεσσάρων ατομικών εκθέσεων, μία για τον κάθε έναν από τους συμμετέχοντες, ανοίγοντας έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ τους.

Οι καλλιτέχνες

Ο Kenny Scharf, γεννημένος το 1958 στην California, είναι ένας από τους σημαντικούς καλλιτέχνες της εικαστικής σκηνής του East Village της δεκαετίας του 1980. Φίλος του Andy Warhol, του Klaus Nomi και της Αnn Magnuson, υπήρξε μια από τις χαρακτηριστικές προσωπικότητες του νεοϋορκέζικου Club 57, ενώ, μαζί με τον Keith Haring και τον Jean-Michel Basquiat, συνέβαλε στον επαναπροσδιορισμό της ζωγραφικής μέσα από τη χρήση ενός λεξιλογίου βγαλμένου από την κουλτούρα των δρόμων, τη streetart και την pop αισθητική των 80s. Στόχος ήταν η αντίσταση στην ελιτίστικη μοντερνιστική προσέγγιση της τέχνης και το άνοιγμά της σε ένα ευρύτερο κοινό, με τη δημιουργία έργων που διακρίνονταν από νεανικό αυθορμητισμό και ανεπιτήδευτο δυναμισμό. Έχοντας δουλέψει με διαφορετικά εικαστικά μέσα (από ζωγραφική μέχρι installation art), o Kenny Scharf ανέπτυξε μια εικαστική γλώσσα βασισμένη στη χρήση έντονων (πολλές φορές fluo) χρωμάτων και την επινόηση ενός προσωπικού, συμβολικού σύμπαντος, κατοικημένου από τους δικούς του χιουμοριστικoύς καρτούν χαρακτήρες, οι οποίοι σαρκάζουν τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κατάσταση και κρατούν μια, μάλλον, κριτική στάση απέναντι στη «σοβαροφάνεια» της υψηλής τέχνης. Οι χαρακτήρες αυτοί, με αναφορές σε ήρωες των παιδικών τηλεοπτικών σειρών (Τhe Flintstones, The Jetsons), με τις οποίες μεγάλωσε ο Scharf, ξεφυτρώνουν μέσα από βιομορφικά, ψυχεδελικά σχήματα, καταλαμβάνουν την επιφάνεια του καμβά, εξαπλώνονται σε τοίχους κτιρίων ή αποκτούν τρισδιάστατες διαστάσεις γλυπτών έργων…πάντα με μια παιχνιδιάρικη διάθεση διατάραξης της πραγματικότητας και ανατροπής των «οποιωνδήποτε τυχόν κανόνων».

O Ross Bleckner ανήκει στη γενιά των Αμερικανών καλλιτεχνών που, κατά τα τέλη του ‘70 και τις αρχές του ‘80, επιχείρησαν να αναβιώσουν το εικαστικό μέσο της ζωγραφικής (J. Schnabel, E. Fischl, D. Salle κ.α.). Στις αρχές της καλλιτεχνικής του πορείας ασχολείται με μια ιδιότυπη παραλλαγή του κινήματος της Op Art, στη σειρά των stripe paintings, για να περάσει αργότερα σε ένα ζωγραφικό ιδίωμα που αμφιταλαντεύεται μεταξύ αφαίρεσης και αναπαράστασης, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον σε ένα παιχνίδι φωτός – σκότους. Τα σχεδόν διάφανα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα λουλουδιών, πουλιών, καρκινικών ή προσβεβλημένων από τον ιό του AIDS κυττάρων, συγκροτούν μια συμβολική εικαστική γραφή. Εικόνες θολές και δυσδιάκριτες σαν να είναι ιδωμένες μέσα από έναν φακό που άλλες φορές απομακρύνεται και άλλες πλησιάζει υπερβολικά, καθιστώντας την ταυτότητά τους δυσανάγνωστη. Στον πυρήνα των θεματικών του αναζητήσεων βρίσκονται η έννοια της απώλειας, η αναζήτηση της ομορφιάς στο εφήμερο, η μεταλλαξιμότητα στο πέρασμα του χρόνου, επεξεργασμένες μέσα από τις αντιθέσεις: οργανικό – ανόργανο, μικρόκοσμος – μακρόκοσμος, απόσταση – εγγύτητα.

H ζωγραφική για τον Enoc Perez δεν τίθεται υπό κανενός είδους αμφισβήτηση. Ο ίδιος, ως καλλιτέχνης που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη (αν και Πουερτορικανός), αναζητά τη σύνδεση του έργου του με «την ιστορία της πόλης», μέσα από την καλλιέργεια εκλεκτικών συγγενειών με τις εικαστικές πρακτικές του Warhol, του Basquiat και του Rauschenberg. Έτσι, αντλώντας έμπνευση από τις μεταξοτυπίες του Warhol, αναπτύσσει μια τεχνική που παντρεύει τη ζωγραφική με τη διαδικασία του τυπώματος και επιτρέπει την παραγωγή πολλαπλών πανομοιότυπων εικόνων. Μετά το 2010 επιστρέφει στη χρήση πινέλου, πολλές φορές, μάλιστα, σε συνδυασμό με κολάζ από έτοιμο φωτογραφικό υλικό του διαδικτύου, δημιουργώντας ένα παλίμψηστο από διαφορετικές φόρμες. Στις αναπαραστάσεις μοντερνιστικών κτιρίων (ιδιαιτέρως αντιπροσωπευτικό δείγμα η σειρά Πρεσβειών της Αμερικής σε διαφορετικά μέρη του κόσμου) και νεοϋορκέζικων ουρανοξυστών του Perez, το στίγμα του ουτοπικού ιδεώδους μιας Νεωτερικότητας που έχει πια παρέλθει, αποτυπώνεται εύστοχα στον καμβά, ενώ μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στη ζωγραφική ποιότητα του έργου, παρά στη ρεαλιστική απεικόνιση των λεπτομερειών.

Στα έργα του Donald Baechler, μέλος, επίσης, της εικαστικής σκηνής του East Village στις αρχές της δεκαετίας του 1980, μπορεί κανείς να διακρίνει τις pop επιρροές του Warhol στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα καθημερινών αντικειμένων, λουλουδιών ή προϊόντων της καταναλωτικής κουλτούρας. Ωστόσο, τα έντονα περιγράμματα, η επιπεδότητα των μορφών και η αμεσότητα του σχεδίου θυμίζουν εικόνες σε παιδικό μπλοκ ζωγραφικής. Ο Baechler ανασύρει κάθε φορά τα εικονογραφικά του στοιχεία από ένα προσωπικό αρχείο εικόνων κατασκευασμένων από τον ίδιο ή παρμένων, κατόπιν έρευνας, από περιοδικά, εφημερίδες, μαθητικά βιβλία και διαδικτυακούς τόπους. Η διαδικασία αυτή καταλήγει στη δημιουργία ιδιόμορφων κολάζ που προκύπτουν μέσα από το συνδυασμό έτοιμου υλικού με τη ζωγραφική. Η εικαστική γλώσσα του Baechler στηρίζεται πάνω σε μια φορμαλιστική βάση που έχει να κάνει περισσότερο με τη γραμμή, τη σύνθεση και τη δομή του έργου. Οι φιγούρες που σχεδιάζει διακατέχονται από έναν ρετρό χαρακτήρα, ανατρέχοντας σε μνήμες από την παιδική ηλικία, ενώ εμφανίζονται με έναν σταθερό ρυθμό τόσο στους πίνακες όσο και στα γλυπτά του.

INFO
Allouche Benias Gallery
Kανάρη 1
Διάρκεια Έκθεσης: Έως 30 Αυγούστου 2018