Αντώνης Σανιάνος | Νιώθω ότι η σκηνή είναι το μουσείο της ζωής

Άτομο – καλλιτέχνης. Πρωτοεμφανιζόμενος και γοητευτικός που θα μας απασχολήσει!
Δεν θα πω πολλά γιατί τα λέει όλα μόνος του..

Η χώρα είμαστε εμείς, εγώ, εσύ, ο κύριος, η κυρία που περνούν το δρόμο απέναντι.
Περπατάμε πια σε χωριστά πεζοδρόμια.

Πεθαίνω Σαν Χώρα

3,4 και 10 ,11 Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη στο Metropolitan : The Urban Theater

Συνέντευξη στην Vasia Bresta

–Αντώνης Σανιάνος καλλιτέχνης γενικότερα;

-Η λέξη καλλιτέχνης είναι μεγάλη και δύσκολη. Δεν την βάζω συνήθως στο βιογραφικό μου ή πλάι στο ονοματεπώνυμό μου, φαντάζομαι όμως και πιστεύω στον τρόπο ζωής και σκέψης ενός καλλιτέχνη-έναν τρόπο που αυθόρμητα ακολουθώ τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μέσα από τα δικά μου βιώματα, καλά ή κακά, κυρίως τα λάθη μου, μέσα από τις σπουδές μου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, κατάλαβα ότι έρχεται η στιγμή που χρειάζεται να ονειρευτώ τον εαυτό μου μες στον κόσμο της υποκριτικής τέχνης και να αναλογιστώ γιατί επέλεξα να κάνω αυτήν την Σπουδή.

Παρατηρώ και δέχομαι ότι η ζωή ενός ηθοποιού θα τον οδηγήσει στο να αφήσει πολλές φορές το εγώ του σε δεύτερη μοίρα, μιας που ο ίδιος θα θελήσει να γίνει ένας παρατηρητής της ζωής και των ανθρώπων, να βρεθεί όσο περισσότερο κοντά τους γίνεται. Έτσι, μέσα από την τέχνη του, με έναν τεράστιο καθρέφτη να προσπαθήσει να αντικατοπτρίσει αυτούς τους ίδιους σε μεγέθυνση με μόνο του κίνητρο να τους ταρακουνήσει και αν τους μετατοπίσει από τον μικρόκοσμο της καθημερινότητάς τους στο μεγαλείο της Ζωής. Αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο προσπαθώ να σταθώ.

-Κοιτάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι μετά το θέατρο τέχνης, ακολούθησε η συμβουλευτική ψυχολογία; Τι σε οδήγησε σε αυτή την κατεύθυνση;

-Όταν κάποιες φορές λέω κάποια λογια, διαβάζω, παίζω, συγκινούμαι δεν μου αρκεί το αποτέλεσμα χωρίς το γιατί. Έτσι, θέλησα να γνωρίσω το κόσμο των συναισθημάτων και της ψυχής από την πλευρά της επιστήμης. Να μπορώ μαζί με τα λόγια να ακούω και τις ανάγκες που βρίσκονται πίσω από αυτά. Ίσως να είναι ενδιαφέρων ένας συνδυασμός ηθοποιού και ειδικού ψυχικής υγείας στο μέλλον…

-Μιλήσαμε στον καφέ μας για το διαχωρισμό της αλήθειας, της διαφάνειας, της αυθεντικότητας αν θες σε μια τετοια εποχη.. Ο ηθοποιός τι ρόλο πρέπει να παίξει στη ζωή;

-Ας μου επιτραπεί εδώ να παραλείψω αναφορά στην έννοια διαφάνεια , μιας που πιστεύω ότι η αλήθεια, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια υπεραρκούν. Πρόκειται για τρεις κρίκους που καλό θα είναι να σφίγγονται γερά στη ζωή και στην υποκριτική. Η αυθεντικοτητα με την ειλικρίνεια είναι αδερφάκια, χέρι χέρι από μωρά παιδιά. Το να μην χάσεις τη βούληση, την ειλικρίνειά σου στην καθημερινότητα είναι ένα τρόπος και ένας λόγος να κοιμάσαι ήσυχος και να ξυπνάς όμορφα, να αποτελεί πάντα μια εκκίνηση για σένα η κάθε μέρα..

Ο ρόλος του ηθοποιού στην καθημερινότητα; Κανένας. Η κατεύθυνσή του όμως σύμφωνα με τη δουλειά του, για εμένα, είναι να μην βιάζεται να ανήκει κάπου, να προσπαθεί να είναι ακέραιος. Επίσης, να παρατηρεί και να ρουφάει σαν σφουγγάρι. Να έχει ένα μεγεθυντικό φακό για να κάνει zoom στη ζωή και στα ανθρώπινα μάτια με σεβασμό και αγάπη. Δίκαιος όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται και αντέχει. Καμιά φορά, νιώθω ότι η σκηνή είναι ένα μουσείο της ζωής για το οποίο οι ηθοποιοί έχουμε τα κλειδιά και οφείλουμε να εκπροσωπήσουμε τους ανθρώπους, τις αγάπες τους, τους έρωτές τους, τους φόβους τους. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την αλήθεια.

-Ασχολείσαι με το Djing.. Πως καταφέρνεις να συνδυάσεις μουσική ηθοποιία και ψυχολογία;

-Δεν κάνω τίποτα που δεν συνδυάζεται. Η ψυχολογία δεν είναι άλλο από πολύτιμες ιστορίες ανθρώπων. Η υποκριτική είναι τα δικά μου εκφραστικά μέσα και η αλήθεια μου, όπως σου είπα και παραπάνω, που εκπροσωπούν γραμμένους ρόλους-ανθρώπους. Όσο για την μουσική, ένα τραγούδι ή κομμάτι έχει μέσα του την ιστορία του δημιουργού του και ανθρώπινα λόγια. Νομίζω ότι όλα μπορούν να σηκώσουν την τρίχα! Επίσης, πρέπει να πω ότι απολαμβάνω να παίζω μουσική στα decks αγαπημένων μου αθηναϊκών μπαρ που είναι και στέκια μου, όπως ας πούμε το Chartreuse στα Εξάρχεια.

-Διανύουμε την 3η σεζόν της επιτυχημένης σειράς στην ΕΡΤ. Τα Καλύτερά μας Χρόνια. Πες μας για το ρόλο σου!

-Πρώτος τηλεοπτικός ρόλος για εμένα ο Μίλτος: ένας άνθρωπος της εποχής του, ο κλασικός τύπος που σε μια παλιά συνοικία θα τον αποκαλούσαν …παιδί-διαμάντι. Υποδύομαι ένα νέο άντρα πλημμυρισμένο από αγάπη για όλα τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν, έναν άντρα που ανήκει στη συνομοταξία αντρών που μια γυναίκα ερωτεύτηκαν στην ζωή τους με συμβόλαιο μέχρι το τέλος τους. Μίλτος ίσον εγώ εσένα θα σε αγαπώ για πάντα. Όσο για την εμπειρία; Μεγάλο το σύμπαν της κάμερας, σπουδαία τα πρόσωπα των συναδέλφων που θαύμαζα από την Δραματική Σχολή. Το γύρισμα είναι μια υπέροχη γιορτή κι ας χαμογελώ αμήχανα καμιά φορά μπροστά στην οθόνη. Είναι που βλέπω το πρόσωπό μου στο γυαλί και έχω καμιά φορά λίγο άγχος μέχρι να μου πει η Γεωργία «μπράβο, ωραία σκηνή»

– Στη Θεσσαλονίκη για την θεατρική παράσταση Πεθαίνω Σαν Χώρα 3,4 και 10 ,11 Οκτώβρη στο Metropolitan : The Urban Theater...

-Αυτή η παράσταση ξεκίνησε το μαγικό της ταξίδι από την Αθήνα και την σκηνή του Bios. Η Αλίκη Στενού σκηνοθέτησε το αριστούργημα του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω Σαν Χώρα» με έναν Sui Generis τρόπο, που έδειξε ότι αφορά τον κόσμο και ότι είναι σύγχρονος. Μαζί της και με άλλους τέσσερις καλλιτέχνες επί σκηνής ανεβαίνουμε 3,4, 10, 11 Οκτώβρη στην Θεσσαλονίκη και ανυπομονούμε για αυτό. Μόλις τελειώσαμε και τις πρόβες μας για το συγκεκριμένο ανέβασμα στο Metropolitan Urban Theatre και όσοι πιστοί προσέλθετε!

-Τι σχέση έχεις με την τέχνη του έρωτα; Ξεχωρίζεις τον έρωτα με τη δουλειά;

-Η δουλειά που κάνω είναι έρωτας από μόνη της. Αλλά οι αληθινοί έρωτες φύονται μόνο στην πραγματική ζωή. Ναι, έχω υπάρξει με γυναίκες ηθοποιούς αλλά αυτό είναι διαφορετικό πράγμα από αυτό που υποθέτω ότι ρωτάς. Ο έρωτας για μένα δεν είναι τέχνη ακριβώς, είναι ένα ιερό συμβόλαιο μεταξύ δύο ανθρώπων.

-Και τέλος μίλησε μας για τον Αντώνη και τα σχέδια του!

-Για τον Αντώνη ανέφερα τα πιο σημαντικά στις προηγούμενες ερωτήσεις. νομίζω. Για τα σχέδιά μου, μπορείτε να ρωτήσετε το σύμπαν. Του τα έχω εκμυστηρευτεί όλα και μου έχει δώσει το οκ. Ή μήπως αντί για σχέδια να λέγαμε…όνειρα; Εύχομαι να συνεχίσω να κάνω την δουλειά που αγαπώ όπου αυτή μπορεί να συμβεί: θέατρο, τηλεόραση, σινεμά. Επίσης, να ακούω την «Μπαλάντα» του Φοίβου Δεληβοριά από το Νούμερο Δέκα της ζωής μου με την όμορφη φωνή.