Η Art Place – Kyriakos Petalidis gallery, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση, με τίτλο: «και από Μύκονο – Αθήνα». Ένας τίτλος που ανασύρει μνήμες, συγκινήσεις και συνέπεια.. σε όλους όσους δημιούργησαν, πιστεύουν και στηρίζουν τον εικαστικό χώρο που φέτος συμπληρώνει, μετά την πρώτη του διοργάνωση στην Μύκονο, 31 χρόνια αδιάληπτης καλλιτεχνικής παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Ιταλίας. Επιπλέον αυτή την χρονιά εορτάζουν την πρώτη πενταετία, στους χώρους της οδού Σκουφά, στο Κολωνάκι.
Από την Μύκονο λοιπόν στην Αθήνα έρχονται τέσσερεις σημαντικές Μυκονιάτισσες εικαστικοί, η Τζωρτζίνα Αρμακόλα, η Ευγενία Γρυπάρη, η Ελένη Μανάλη και φυσικά η Μαρίνα Πετρή, όπου με διαφορά γενεών, υπηρετούν δυναμικά την τέχνη ενδελεχώς με φιλοσοφικό βάθος και με εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις ύφους, αποδεικνύοντας την ύπαρξη του σύγχρονου πνευματικού πλούτου του νησιού, που πολλοί αγάπησαν, άλλοι ζήλεψαν, πολέμησαν και αδίκησαν στην πολύπλευρη ιστορία του. Οι διαφορές τους αλλά και ο κοινός παρονομαστής που τις συνδέει με την Μύκονο είναι αυτό που τολμηρά προβάλλεται στην έκθεση. Οι συμμετέχουσες καλλιτέχνες συνομιλούν, μέσω του χρωστήρα τους, στον χώρο, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό αλληγορικών αναφορών που υποκινεί τον θεατή σε νοητή περιπλάνηση, ρέμβη και απολαυστική χαλάρωση.
Who is Who
Η Τζωρτζίνα Αρμακόλα κατάγεται από την Τήνο και βρέθηκε στην Μύκονο εξ αιτίας της σημαντικής συμβολής του πατέρα της στον τουρισμό του νησιού ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 80 και 90. Έκτοτε η Τζωρτζίνα ζει και δημιουργεί στο νησί. Η ίδια θα πει για την επίδραση του νησιού στο έργο της: « Δεν έχω ζωγραφίσει τα σοκάκια της, τη θάλασσα, τα βράχια, τους ανθρώπους της, αλλά τον απόηχο όπως έχει χαραχτεί μέσα μου … Η δημιουργική έκφραση χρειάζεται ένα διάστημα ζύμωσης, ακόμα και στις περιπτώσεις δημιουργικού οίστρου.» Στα έργα της έκθεσης παρουσιάζει μικτής τεχνικής έργα σε χαρτί, φωτίζει το σκοτάδι όπου αναδύονται ανθρώπινες φιγούρες και η ομορφιά τους είναι συνώνυμη της αναγωγής της συμπεριφοράς τους. Κυρίαρχη γραφή της, ο εμπρεσιονισμός μιας ενστικτώδους χειρονομίας όπου σε αυτόν τακτοποιεί τα σύμπαντα της και αφήνει να υποβόσκουν στο περιβάλλον τους στοιχεία που παραπέμπουν την μαγεία των ιδεογραμμάτων.
Η Εύα Γρυπάρη, η νεότερη της παρέας , μεγαλωμένη στον απόηχο των πρώτων χρόνων της ροκ νύχτας της Μυκόνου, και ανθρώπων με τοπικό χαρακτήρα της μέρας, θα πει για αυτό: «Δημιουργώ γιατί είναι στη φύση μου, από παιδί είμαι με ένα μολύβι στο χέρι… Υπάρχει μια ομορφιά ωμή, που μου βγαίνει αβίαστα να απαθανατίσω, υπάρχει μυστήριο και θέαμα στη νύχτα της Μυκόνου, όπως υπάρχει και γαλήνη και κάτι υπερβατικό στο φως που χτυπάει τα στάχυα στα λιβάδια της. Η Μύκονος με έκανε να εκτιμήσω τη φύση και την αγριάδα σε όλο της το μεγαλείο και αυτό με ακολουθεί στο έργο μου.» Τα έργα που επιλέγει να εκθέσει σε μουσαμά με παστέλ και ακρυλικό, αναδύουν την μόνιμη ανησυχία της όπου ταλαντεύεται από τα αρχέγονα σύμβολα που έρχονται και την συναντούν για να τα ακουμπήσει στα έργα της και φωτίζει καθαρά με καθηλωτικά χρώματα, σε σύγχρονα vintage πρόσωπα και τοπία που μοιάζουν αφελή, αλλά υποβόσκει σε αυτά ένα αφανές μυστήριο , σαν το γέλιο της που υπόσχεται.. κάτι ακόμα.
Η Ελένη Μανάλη, κόρη Ανωμερίτισσας, το γένος Κουκά αναφέρει ότι τα παιδικά της χρόνια γράφτηκαν από τα στοιχεία της φύσης του νησιού και την γέμισαν την σοφία της αναμονής και των στόχων όπως η ίδια περιγράφει: «Η Άνω Μερά, ήταν για μένα ένα μικρό σύμπαν… Η ανεμελιά ήταν κανόνας· η έννοια του χρόνου, άγνωστη…. Δεν ξέρω αν όλα αυτά ήταν όντως τόσο μαγικά… Μα αυτό δεν έχει σημασία. Για μένα, εκείνα τα καλοκαίρια στο νησί εκείνο το φως και η θάλασσα της Μυκόνου, είναι η πιο καθαρή μορφή ευτυχίας που έχω γνωρίσει.» Στην ομαδική αυτή παρουσία καταπιάνεται για πρώτη φορά σαν φόρο τιμής στο Μυκονιάτικο τοπίο με αρμονικά χρυσοποίκιλτα γεώδη χρώματα και αδρή πινελιά. Αυτά σημαδεύουν η ατέρμονη ανησυχία της, από τον αφαιρετισμό όπου έχει μελετήσει την λεπτομέρεια της θεϊκής δίνης της δημιουργίας του σύμπαντος σε όποιο μέγεθος έργων και να καταπιαστεί και καταλαγιάζουν σε μια πιο ρεαλιστική ιμπρεσιονιστική και εξπρεσιονιστική απόδοση συγκεκριμένων θεμάτων αποτυπωμένα σε μουσαμά όπου η μανιέρα της γίνεται η γραφή του ίδιου του τοπίου.
Η Μαρίνα Πετρή γόνος των σημαντικών οικογενειών Αλιματήρι και Σιγάλα έζησε την απείραχτη Μύκονο της δεκαετίας του ‘60 και όλο το φάσμα της τουριστικής της εξέλιξης. Γαλουχήθηκε τον πατριωτισμό από τους Προμηθείς του πολιτισμού του νησιού και χρεώθηκε ανταποδοτικά αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό του έργου της όπως θα πει: « Σαν παιδί ποτίστηκα από την θάλασσα και τον αέρα, ψήθηκε το δέρμα μου στον ήλιο ζυμώθηκα με τη γη της…. Λαϊκές ζωγραφιές των τέμπλων… μπλε ουρανοί με αστέρια στα ταβάνια… με την δημοκρατική αναρχία, η ελευθεριότητα της φαντασίας των δεκαετιών του 60,70,80,90 τρύπωναν στην τέχνη μου… Ανήκοντας στην ιδιαίτερη γενιά των ξυπόλυτων Μυκονιατών, με την ελευθερία και αφοβία στην ανατροπή, ανέπτυξα στο έργο μου και την ζωή μου έναν αιρετικό αντισυμβατισμό. Επιλέγει να παρουσιάσει έργα από διαφορετικές θεματικές και υλικά αφού σε όλες τις ενότητες των έργων της δίνει έμφαση στο υπαρξιακό χάος μέσα από τη χρήση κραυγαλέων αντιθέσεων. Στα έργα της είναι εμφανείς διαφορετικές υφές γραφής, ετερογενείς αναφορές και διαφορετικοί χρόνοι.
Info
Διάρκεια έκθεσης
Τρίτη 4 έως Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2025
Με ειδικές ξεναγήσεις από τις εικαστικούς
Ώρες λειτουργίας
Τετάρτη, Σάββατο 11.00 – 15.00
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11.00 – 20.00
Επισκέψεις και κατόπιν ραντεβού στο 6985085812
Art Place – Kyriakos Petalidis gallery
Σκουφά 27 – Κολωνάκι
