Μία ιστορία για το (δεύτερο) τέλος μιας σχέσης. Για τα συναισθηματικά ίχνη που αφήνουμε πίσω μας και μας κάνουν αυτό που είμαστε. Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας –Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Από 15/5 στους κινηματογράφους
Η Weirdwave, στις 15 Μαΐου παρουσιάζει στα σινεμά την ταινία της Πιλάρ Παλομέρο Λαμπυρίσματα με ηρωίδα μια γυναίκα που ξαναζεί το παρελθόν με τον πρώην άντρα της, όταν η κόρη τους της ζητά να τον φροντίσει. H ταινία απέσπασε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν.
Εδώ θα βρείτε το τρέιλερ:
ΥΠΟΘΕΣΗ
Η ζωή της Iζαμπέλ παίρνει μια απροσδόκητη τροπή όταν η φοιτήτρια κόρη της Mανταλέν, που ζει σε άλλη πόλη, της ζητά να επισκέπτεται τακτικά τον Ραμόν, τον πρώην σύζυγό της, ο οποίος είναι άρρωστος. Μετά από δεκαπέντε χρόνια χωρισμού και αποξένωσης, η Ιζαμπέλ, που έχει ξαναφτιάξει τη ζωή της, βλέπει στο πρόσωπο του πρώην της έναν άγνωστο και αρχίζει να ξαναζεί και πάλι στο μυαλό της όλες τις πικρίες και τις μνησικακίες που νόμιζε ότι είχε ξεπεράσει. Ωστόσο, στην πορεία, η συναναστροφή με τον Ραμόν στην πιο ευάλωτη στιγμή του, θα της επιτρέψει να δει την αποτυχία τους με άλλα μάτια και να επικεντρωθεί στο παρόν της ζωής της.
Η βραβευμένη με Goya σκηνοθέτις επιστρέφει με μια συγκινητική ιστορία για τις οικογενειακές σχέσεις που βασίζεται στο βραβευμένο βιβλίο «A Heart Too Big» της Eider Rodríguez. Η Πιλάρ Παλομέρο, εξετάζει, με λεπτότητα αλλά σε βάθος, την σύνθετη λειτουργία της μνήμης και του ανθρώπινου ψυχισμού, εστιάζοντας στα συναισθηματικά ίχνη που αφήνουμε πίσω μας και που, εν τέλει, μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Λαμπυρίσματα
Μέσα από μια χαμηλότονη και συγκινητική αφήγηση, στην οποία κυριαρχεί το βλέμμα της εκπληκτικής πρωταγωνίστριας Πατρίθια Λoπέθ Αρναΐθ, η ταινία μιλά για την διαχείριση της απώλειας. Κι όχι μόνο για το αναπόδραστο τέλος μετά από μία ανίατη ασθένεια, αλλά και για το τέλος μιας σχέσης.
Για το πώς ο χρόνος μετά από έναν χωρισμό, με καταλύτη μια σοβαρή αρρώστια, μπορεί να λειτουργήσει ως ένα φίλτρο που αφήνει να κατακάτσει τελικά μέσα μας μόνο ό,τι θετικό εισπράξαμε κάποτε από τη σχέση αυτή: ένα παιδί ή/και όλα όσα αγαπήσαμε κάποτε σε έναν άνθρωπο που υπήρξε κομμάτι της ζωής μας.
Το βλέμμα της Αρναϊθ τα λέει όλα, χωρίς περιττά λόγια: οι στιγμές της πίκρας αλλά και της εφήμερης ευτυχίας, η προσπάθεια να αποχαιρετήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε τον αγαπημένο μας, η αδιάρρηκτη σχέση πατέρα-κόρης, η συνειδητοποίηση του τί ήταν και τί δεν θα είναι ποτέ πια για μας ένας άνθρωπος, η ικανότητα μας για ανιδιοτελή αλληλεγγύη.
Μία ταινία γυρισμένη με ευαισθησία, ειλικρίνεια και απλότητα, που μιλά στην καρδιά του θεατή για όσα πραγματικά έχουν σημασία στη ζωή.
“Ένα έντονο, ζεστό και τέλειο εγκώμιο της ευθραυστότητας μας” ★★★★, El Mundo
Πώς μπορεί ένα όραμα γεννημένο στα βάθη της αρχαιότητας να εμπνεύσει έναν νέο παγκόσμιο διάλογο στη σημερινή εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και των ριζικών μεταβολών;
Τετάρτη, 14 Μαΐου 2025 | 18:00 – 20:00
Μουσείο Ακρόπολης – Αμφιθέατρο «Δημήτριος Παντερμαλής», Αθήνα
Μια εκδήλωση αφιερωμένη στη Δελφική Ιδέα – το όραμα της πνευματικής συνάντησης των λαών, που παραμένει επίκαιρο και ζωντανό στο πέρασμα του χρόνου. Ο Άγγελος Σικελιανός υπήρξε ο εμπνευστής της σύγχρονης εκδοχής της Δελφικής Ιδέας, αναβιώνοντας το 1927 και το 1930, μέσω των Πρώτων και Δεύτερων Δελφικών Εορτών, τις παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Θέατρο των Δελφών.
Το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (Ε.Π.Κε.Δ.) ιδρύθηκε επίσημα το 1977 με σκοπό τη δημιουργία ενός παγκόσμιου πνευματικού κέντρου στους Δελφούς, ακολουθώντας το όραμα του Σικελιανού. Ως θεσμικός συνεχιστής της Δελφικής Ιδέας, το Κέντρο ανέλαβε από νωρίς το ρόλο του θεματοφύλακα αυτής της πολιτιστικής και πνευματικής παρακαταθήκης.
Από το 1985, εγκαινιάζοντας τις Διεθνείς Συναντήσεις Αρχαίου Δράματος, συνεχίζει με συνέπεια να αναζωογονεί το πνεύμα των Δελφικών Εορτών, συνδέοντας το αρχαίο δράμα με σύγχρονες καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές και διαπολιτισμικές προσεγγίσεις. Η διαχρονική πορεία του Κέντρου – από την ίδρυσή του έως σήμερα – αποδεικνύει έμπρακτα τη ζωντανή συνέχεια της Δελφικής Ιδέας στον σύγχρονο κόσμο.
Το 2027 σηματοδοτεί 100 χρόνια από τις Πρώτες Δελφικές Εορτές και 50 χρόνια από την ίδρυση του Ε.Π.Κε.Δ. Η εκδήλωση εγκαινιάζει έναν κύκλο δράσεων που θα κορυφωθούν σε αυτή τη διπλή, ιστορικής σημασίας, επέτειο.
Στόχος της εκδήλωσης: να αναδείξει τη διαχρονική διαδρομή της Δελφικής Ιδέας – από τα αρχαία μαντεία, στο όραμα του Σικελιανού, έως τις σύγχρονες διεθνείς πρωτοβουλίες του Κέντρου και το μέλλον σε μια μετα-ανθρώπινη εποχή.
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι:
Παναγιώτης Ροϊλός
Καθηγητής Ελληνικών Σπουδών και Συγκριτικής Γραμματολογίας, Harvard. «Το μέλλον της Δελφικής Ιδέας: Η μετα-ανθρώπινη μετάβαση». Προτάσεις για την επανανοηματοδότηση της Δελφικής Ιδέας στον 21ο αιώνα, μέσα από το έργο και τις διεθνείς πρωτοβουλίες του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών.
Έρη Σταυροπούλου
Ομότιμη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, Ε.Κ.Π.Α. «Η Δελφική Ιδέα του Άγγελου Σικελιανού». Παρουσίαση της γένεσης και της ιδεολογικής εξέλιξης της Δελφικής Ιδέας στο έργο του ποιητή.
Βάλτερ Πούχνερ
Ομότιμος Καθηγητής Θεατρικών Σπουδών, Ε.Κ.Π.Α. «Οι θεατρικές παραστάσεις των Δελφικών Εορτών 1927 και 1930: προϊστορία, πλαίσιο και συνέχεια». Ανάλυση των παραστάσεων ως μορφές σύγχρονης τελετουργίας, θεατρικής πρωτοπορίας και πολιτισμικής αναβίωσης.
Ευάνθης Χατζηβασιλείου
Καθηγητής Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου, Ε.Κ.Π.Α. «Οι Δελφικές Εορτές και η εποχή τους». Το ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο του Μεσοπολέμου και η ανάγκη για ένα νέο πνευματικό όραμα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Ανδρέας Γκόφας, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Διευθυντής του Ε.Π.Κε.Δ.
Η εικαστικός Μαρία Φραγκουδάκη συμμετέχει στην εμβληματική δημοπρασία The Greek Sale του διεθνούς φήμης οίκου Bonhams και των συνεργατών του, εικαστικών συμβούλων, στην Ελλάδα ART EXPERTISE, που θα πραγματοποιηθεί στο Παρίσι στις 21 Μαΐου.Το έργο της με τίτλο “Thera”, εμπνευσμένο από την ένταση των χρωμάτων της Ελληνικής θάλασσας και συγκεκριμένα της Σαντορίνης, θα διατεθεί στη δημοπρασία με έναν σαφή φιλανθρωπικό προορισμό: όλα τα έσοδα από την πώλησή του θα διατεθούν για την ενίσχυση του πολυδιάστατου έργου του International Foundation for Greece.
Με την ιδιαίτερη εικαστική της «γραφή», που συνδυάζει υλικά όπως ύφασμα, τρίμματα ξύλου, σπάγκο και γύψο, η Μαρία Φραγκουδάκη συνεχίζει να δίνει φωνή σε έννοιες και αξίες που ξεπερνούν τον ατομικό καλλιτεχνικό σκοπό, ενισχύοντας την τέχνη ως μέσο κοινωνικής ευθύνης και δράσης. Η συμμετοχή της σε αυτή τη διεθνή οργάνωση, συνδέει την τέχνη με την προσφορά, προβάλλοντας τον κοινωνικό της χαρακτήρα, κάτι που η ίδια ακολουθεί ως φιλοσοφία ζωής αλλά και στην πράξη, μέσα από την πρωτοβουλία της ArtActs4All, που στηρίζει μέσω της τέχνης γυναίκες και παιδιά σε ευάλωτα περιβάλλοντα.
«Η τέχνη είναι για μένα συνυφασμένη με την εξέλιξη, τη δημιουργία, την προσφορά. Είναι το προσωπικό μου καταφύγιο και ταυτόχρονα η πυξίδα αλλά και ο καθρέφτης που αντικατοπτρίζει την εσωτερική μου ανάγκη για συνεχή εξέλιξη. Παράλληλα, το να προσφέρω μέσα από την τέχνη μου είναι βαθιά ανάγκη και ένα αντίδωρο. Είμαι ευγνώμων που το έργο μου “Thera” μπορεί να γίνει αφορμή για τη στήριξη των σκοπών του International Foundation for Greece», δήλωσε η καλλιτέχνης.
Γιάννης Αδαμάκης, Γιορτή, 2025, 80Χ100 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά
Εκθεση έργων του διαπρεπή ζωγράφου Γιάννη Αδαμάκης εγκαινιάστηκε το Σάββατο 12 Απριλίου 2025 στο Χώρο Τέχνης δ. (Χατζηαργύρη 4 – Ιάσονος) στο Βόλο. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα του κορυφαίου καλλιτέχνη που αφορούν στην έννοια και το περιεχόμενο του τίτλου «Παλινώριο» (Όργανο ναυσιπλοϊας. Χρησιμοποιείται για τη λήψη διοπτεύσεων).
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γιάννης Αδαμάκης σε σημείωμά του «…Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια λαϊκήγειτονιά του Πειραιά… . Ο πατέρας μου, ο παππούς μου, οι θείοι μου, όλοι ναυτικοί. Κατά συνέπεια το λιμάνι υπήρξε ο φυσικός μου χώρος. Οι ήχοι, οι άνθρωποι, τα πλοία.
Οι εικόνες που συχνά ζωγραφίζω αναφέρονται σε εκείνες τις αναμνήσεις…».
Γιάννης Αδαμάκης, Γιορτή, 2025, 80Χ100 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά
Σχεδιάζω πορεία. Αναζητώ σκοπό. Αλλάζω προσανατολισμό. Διορθώνω. Φοβάμαι να βουτήξω κι όμως κολυμπώ. Κολυμπώ χωρίς αιτία. Αλμυρή γεύση στο στόμα. Αφυδατωμένο δέρμα. Απειλητική η θάλασσα. Φοβάμαι το σκούρο χρώμα της. Κάνω βόλτες στο λιμάνι με άγνωστη κατεύθυνση. Κάνω βόλτες σε μιαν άγνωστη πόλη. Λαβύρινθος οι διαδρομές. Έχω ξεχάσει παλιές διακοπές, αφελείς παρέες, αφελείς κουβέντες, αφελείς παρουσίες, κενά βλέμματα, κενές σκέψεις, κενές πρωτοβουλίες. Το πινέλο αλλάζει χρώμα, ακολουθώντας την ίσαλο γραμμή. Τί να περιμένω άραγε, ώσπου να έλθει η νύχτα; Όταν το πλοίο ξεμακρύνει, τί να περιμένω; Πικρή στο στόμα η γεύση της ελπίδας. Ιδιότροπα τα χρώματα. Ποιά άραγε αλήθεια παραμονεύει; Πόσο μικρός εγώ, που θα χαράξω καινούργιους στόχους;
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 39 ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα,Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Κύπρο, Πολωνία, Νορβηγία, Ρωσία και Τουρκία, ανάμεσα στις οποίες οι διεθνείς Art fairs: “Αrt Athina” (Αθήνα, 1994, 1998), “Art Jonction” (Νίκαια, Γαλλία, 1997), “Lineart” (Γάνδη, Βέλγιο, 2000), “Art Paris” (Παρίσι, Γαλλία, 2004) και “ArtThessaloniki” (Θεσσαλονίκη, 2018, 2021). Έχει επίσης συμμετάσχει σε τρεις διεθνείς εικαστικές συναντήσεις: στο Τσερεποβέτς (Ρωσία, 1998), στο Μπίλεφελντ (Γερμανία, 2000) και στο Κουσάντασι (Τουρκία, 2016).
Πολλές εκδηλώσεις για το έργο του, αλλά και για άλλα θέματα σχετικά με την Τέχνη, έχουν λάβει χώρα με τη συμμετοχή του, στο «Ίδρυμα Θεοχαράκη» (Αθήνα, 2017, 2024), στο Πολυτεχνείο Κρήτης (TEDx – «Διαρροή φωτός», Χανιά, 2017), στον «Ιανό» (Αθήνα, 2016,2018), στο «Polis Art Cafe» (Αθήνα, 2018), στο «Μουσείο Κατσίγρα» (Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, Λάρισα, 2018), στο «Artville” (Αθήνα 2018),στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (Αθήνα, 2021), στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Πάτρα 2025) και αλλού.
ΚΡΗΤΗ 1937-1945. Χρόνια σαν αιχμηρές ακίδες, αλλά και με φωτεινά φτεροκοπήματα. Ο Νέστορας πορεύεται με την αρχή: Ευτυχώς χρωστάω στη ζωή και δε μουχρωστάει. Η Αριάνθη αναρωτιέται: Μήπως αν τα βάνεις όλα σε τάξη σού ξεφεύγει η ζωή; Ο Μιχαλαριάς, με τη μισή καρδιά του από γρανίτη και την άλλη μισή από βαμβάκι, αφότου ξεκάμπισε στο χνούδι της γης, έζησε ωσάν μανιασμένος ταύρος. Η πασίχαρη Βιολέτα δηλώνει: Ή με τον Τίτο ή σε μοναστήρι.
Ο Ντιραβένας, κατά πώς λέει, μετατρέπεται σε σκαντζόχοιρο για να μην τον φάνε οι αλεπούδες. Η Καδιανιά αντροκαλεί τα κύματα. Στο πρόσωπο του Χαραλάμπη Γιανναδάκη σμίγει η έκρηξη με τη γαλήνη.
Δικτατορία Μεταξά, το Ελληνοϊταλικό Μέτωπο, η μάχη της Κρήτης, η ανηλεής γερμανική κατοχή στο νησί και η αντίσταση. Τα φοβερά κι εγκληματικά αντίποινα των Γερμανών, η προπαγάνδα και η κατατρομοκράτηση του λαού, η κοινωνική ανισότητα, τα δόντια της πείνας, μαυραγορίτες, δωσίλογοι, καταδότες, άνθρωποι χωρίς κανέναν ηθικό και ιδεολογικό φραγμό, αλλά κι εκείνοι που, όταν στέκονται μπροστά σου, χαμηλώνεις το βλέμμα όπως στην κονταριά του ήλιου.
Ξυπόλυτες αλήθειες και παπουτσωμένα ψέματα. Ανυπόταχτοι, αγωνιστές, σκιαγμένοι, υποκριτές, πολτοποιημένες συνειδήσεις, μίσος, απληστία και αχαριστία. Η ψυχή της γυναίκας που χτυπήθηκε στο αμόνι της άνοιξης και του άντρα στο αμόνι του χειμώνα, ένα ματωμένο κροσσωτόκεφαλομάντιλο κι ο μεγαλύτερος πλούτος της ζωής:
Δυο μάτια να σεθωρούν με λαχτάρα.
Μεθυστής…Στα χώματα της Κρήτης
TIMH: 22,20€
ΣΕΛΙΔΕΣ: 608
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ: 14×20,5cm
ISBN: 978-618-225-317-5
ΚΩΔΙΚΟΣ: BZ.XP.01470
Who is Who
Ο Γιάννης Καλπούζος γεννήθηκε το 1960 στο χωριό Μελάτες της Άρτας. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα:
«Ιμαρέτ», το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και έχει μεταφραστείστα πολωνικά, στα τουρκικά, στα αραβικά, στα αγγλικά και στα αλβανικά, «Σάος», «Καλντερίμι», «Ραγιάς»,«Άγιοι και Δαίμονες», «Ουρανόπετρα», «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου», «Σέρρα», το οποίο τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Μυθιστορήματος Μικρασιατικού Περιεχομένου για τα έτη 2016-2018 και έχει μεταφραστεί στα αλβανικά, «Γινάτι» και «Εράν», τα οποία τιμήθηκαν με το Βραβείο Βιβλιοπωλείων Public τα έτη 2019 και 2021 αντίστοιχα.
Το «Ιμαρέτ» κυκλοφορεί διασκευασμένο σε εφηβικό μυθιστόρημα, με εικονογράφηση του σκηνογράφουΑντώνη Χαλκιά. Επίσης έχει γράψει ποιητικές συλλογές, οι οποίες εμπεριέχονται στον τόμο «Γιάννης Καλπούζος: Ποίηση 2000-2017», στίχους για 80 τραγούδια και τη συλλογή διηγημάτων «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ».
«Η Μάσα και ο Αρκούδος, μια μεγάλη γιορτή» η επίσημη θεατρική παράσταση, ζωντανεύει τον μαγικό κόσμο της παγκόσμιας επιτυχημένης σειράς κινουμένων σχεδίων. Με τα αυθεντικά κοστούμια του εξωτερικού.
Η Μάσα και ο Αρκούδος, είναι ένα από τα πέντε κορυφαία παιδικά σε Ευρώπη και Αμερική, μεταδίδεται σε περισσότερες από 130 χώρες, πάνω από το 78% των παιδιών παγκοσμίως γνωρίζουν τους ήρωες και το 2021 βρέθηκε στην κορυφή της κατάταξης των πιο δημοφιλών εκπομπών για παιδιά στον κόσμο.
Λίγα λόγια για το έργο
Η Μάσα και ο Αρκούδος ετοιμάζουν μία μεγάλη γιορτή για την Ντάσα! Ένα πάρτυ έκπληξη για τα γενέθλια της και προσκαλούν μικρούς και μεγάλους φίλους στο υπέροχο δάσος τους.
Τα πεντανόστιμα cupcakes με την συνταγή του Αρκούδου φουρνίζονται και όλοι είναι έτοιμοι για την υποδοχή της Ντάσα.
Τι συμβαίνει όμως όταν η Ντάσα καθυστερεί να πάει στο πάρτυ-έκπληξη και η Μάσα οργανώνει όλη την παρέα και ξεχύνονται στο δάσος να την βρουν;
Όλοι μαζί επί σκηνής τραγουδούν, χορεύουν και μας μεταφέρουν στο μαγικό κόσμο της Μάσα προσκαλώντας παιδιά και μεγάλους σε ένα παιχνίδι μυστηρίου που πρέπει να παίξουν και να λύσουν όλοι μαζί.
Γιατί στο μαζί βρίσκεται η χαρά, το μαζί δημιουργεί την αγάπη και από το μαζί γεννιούνται οι πιο ωραίες ιστορίες και οι ομορφότερες αναμνήσεις.
Η Μάσα, ο Αρκούδος, η Ρόζι, η Σκιουρίνα, ο Λαγός, το Πάντα, η Σίλλυ και ο Σλάυ, και φυσικά η Ντάσα μας υποδέχονται και μας υπόσχονται μία περιπέτεια γεμάτη μουσικές, γέλιο, τραγούδι, cupcakes, ακροβατικά και παιχνίδι. Παιχνίδι ανεξαρτήτου ηλικίας, παιχνίδι από όλους για όλους, παιχνίδι που στο τέλος πάντα γίνεται γιορτή.
Φορέστε τα γιορτινά σας και ετοιμαστείτε για πάρτυ! Η Μάσα και ο Αρκούδος μας καλωσορίζουν στην μεγάλη τους γιορτή!
Στην καρδιά της Αθήνας, στην οδό Ερμού 117, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το grand opening του mediterranean cuisine – restaurant ‘’Shuk’’, παρουσία δεκάδων φίλων και προσωπικοτήτων από τον καλλιτεχνικό, επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό κόσμο, οι οποίοι έμειναν έκπληκτοι με τις υπέροχες γεύσεις και τις vegetarian – vegan επιλογές. Οι καλεσμένοι απήλαυσαν τα εκλεπτυσμένα πιάτα του “Shuk” restaurant, υπό τους ήχους των μουσικών επιλογών της αγαπημένης Μάγκυς Χαραλαμπίδου.
Τα λαχταριστά vegetarian πιάτα του “Shuk” restaurant
Μια ξεχωριστή γαστρονομική εμπειρία σε περιμένει στο εστιατόριο “Shuk”, όπου μπορείς να απολαύσεις πιάτα, με ποιοτικά και αγνά υλικά, όπως οι φρέσκες πίτες, που ψήνονται επιτόπου σε ειδικό φούρνο, τη διάσημη παραδοσιακή “shakshuka” αλλά και παραλλαγές από χούμους, φαλάφελ και ταχίνι, αναβαθμίζοντας τις επιλογές χορτοφαγικών εδεσμάτων και απογειώνοντας τις γευστικές αισθήσεις. Από νωρίς το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ μπορείς να δοκιμάσεις γαστρονομικές προτάσεις μεσογειακής κουζίνας, συνοδευόμενες από μια καλοδουλεμένη λίστα ποτών και cocktails, που αντανακλά την εξίσου προσοχή στη λεπτομέρεια και την ποιότητα. Το νέο στέκι της Αθήνας αποτελεί ιδανικό προορισμό για απαιτητικούς ουρανίσκους αλλά και πόλο έλξης όσων αναζητούν ξεχωριστές ethnic live βραδιές. Στόχος του αγαπημένου εστιατορίου είναι να σας ταξιδέψει, μέσα από τις γεύσεις του, στην vegetarian κουλτούρα της Μεσογείου.
Στην έκθεση «Περικλής και Ντίκος Βυζάντιος: Ζωγραφικές Συγγένειες και Αντιθέσεις», η οποία θα φιλοξενείται στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη, οι επισκέπτες έχουν την μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν το έργο δύο εξαιρετικών Ελλήνων ζωγράφων, των Περικλή και Ντίκου Βυζάντιου. Αυτή η έκθεση, η οποία παρουσιάζει για πρώτη φορά από κοινού τις δουλειές τους, προσφέρει μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για να ανακαλύψουμε τις καλλιτεχνικές τους διαδρομές και τη σύνδεση των δύο καλλιτεχνών με την ελληνική κληρονομιά.
Η έκθεση εξερευνά τα διαφορετικά αισθητικά μονοπάτια που ακολούθησαν οι δύο καλλιτέχνες, διατηρώντας ωστόσο μια κοινή βάση που πηγάζει από την ελληνικότητα. Η έκθεση αναδεικνύει, μέσα από τον έργο τους, την αντιπαράθεση αλλά και τη συγγένεια των δύο δημιουργών, οι οποίοι με τον δικό τους τρόπο αποτύπωσαν τον κόσμο γύρω τους.
Περικλής Βυζάντιος, ο βράχος της Ύδρας
Η ιστορία τους
Ο Περικλής Βυζάντιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1893 και προερχόταν από μια παλιά φαναριώτικη οικογένεια. Ήταν γιος του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Βυζάντιου και της Μερόπης Σαμαριώτη.
Ο δε Ντίκος Βυζάντιος ήρθε στον κόσμο στο Παρίσι το 1924, αν και υπάρχει διαφωνία για τον τόπο γέννησής του, καθώς ο ανιψιός του, Αλέξανδρος Λιακόπουλος, υποστηρίζει ότι γεννήθηκε στην Αθήνα. Οι δύο καλλιτέχνες είχαν κοινό πάθος για τη ζωγραφική, αν και ο καθένας τους ακολούθησε διαφορετική καλλιτεχνική πορεία, επηρεασμένη από τη δική του προσωπική αναζήτηση, αλλά και από την Ελλάδα και την εποχή τους.
Ντίκος Βυζάντιος
Ο Ντίκος, μόλις 21 ετών, ταξίδεψε στο Παρίσι το 1945 με το πλοίο «Mataroa», όπου εγκαταστάθηκε και άρχισε να συνδέεται με καλλιτέχνες και φιλοσόφους της εποχής, όπως ο γλύπτης Αλμπέρτο Τζακομέτι και ο Μισέλ Φουκό. Από νεαρή ηλικία, άρχισε να καταγράφει με τη ζωγραφική του σκηνές από την καθημερινή ζωή του, και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησε σειρά από σκίτσα που απεικόνιζαν τα παιδιά της Κατοχής που βρίσκονταν στη Σχολή Καλών Τεχνών στους Δελφούς.
Με τον καιρό, ο Ντίκος Βυζάντιος εξέφρασε την άποψή του για τη ζωγραφική λέγοντας πως το βλέμμα του καλλιτέχνη δεν είναι αθώο. Αντίθετα, είναι ικανό να «θρυμματίσει» και να μεταμορφώσει ό,τι βλέπει, επηρεασμένο από τα γεγονότα της ζωής και τις προσωπικές του ερμηνείες.
Περικλής Βυζάντιος, Οι Απάτσιδες των Αθηνών
Εμείς συναντήσαμε τον επιμελητή και διευθυντή του εικαστικού προγράμματος του Ιδρύματος, Τάκη Μαυρωτά και τον ανιψιό των καλλιτεχνών, Αλέξανδρο Λιακόπουλο και μιλήσαμε για αυτήν την έκθεση σταθμό για την ελληνική ζωγραφική.
Ο Τάκης Μαυρωτάς, στον πολυτελή κατάλογο της έκθεσης που περιλαμβάνει δοκίμια και φιλοσοφικές σκέψεις γύρω από τη δουλειά τους, αναλύει εκτενώς την πορεία τους, υπογραμμίζοντας τη συνεχιζόμενη σύνδεση των δύο καλλιτεχνών με τις ελληνικές ρίζες τους, παρά τις αισθητικές τους διαφορές.
Αυτή η έκθεση δεν είναι μόνο μια ευκαιρία να δούμε τα έργα τους, αλλά και μια μοναδική εξερεύνηση στην πορεία δύο καλλιτεχνών που υπήρξαν μέρος της εικαστικής ιστορίας της Ελλάδας.
Περικλής Βυζάντιος, Ο μόλος της Ύδρας
ΤΑΚΗΣ ΜΑΥΡΩΤΑΣ
-Τάκη, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να αναδείξετε τις “συγγένειες και αντιθέσεις” ανάμεσα σε δύο τόσο διαφορετικές αλλά και συνδεδεμένες καλλιτεχνικές ταυτότητες;
-Τ.Μ: Η επιδρασιθηρία της σχέσης δύο ζωγράφων, πατέρα και γιου, οι αισθητικές τους διαφορές, οι συγγένειες, τα διαφορετικά ρεύματα, που ακολούθησαν, και η σχέση τους με τη νεότερη ευρωπαϊκή τέχνη, ιδιαίτερα της Γαλλίας. Φέτος συμπληρώνονται 131 χρόνια από τη γέννηση του Περικλή Βυζάντιου και 101 χρόνια από τη γέννηση του Ντίκου Βυζάντιου.
Μας άφησαν, κατά τη γνώμη μου, ένα σπουδαίο έργο που παραμένει άφθαρτος καθρέπτης της ευαισθησίας και αντίληψης τους.
ο Τάκης Μαυρωτάς
-Υπήρξε κάποιο έργο που σας αιφνιδίασε ή ανέτρεψε την προγενέστερη αντίληψή σας για έναν από τους δύο καλλιτέχνες;
-Τ.Μ: Όχι. Είχα από πολύ νέος το προνόμιο να είμαι φίλος με την αείμνηστη Μαριλένα Λιακοπούλου, η οποία με πάθος με μύησε στο έργο τους, άλλοτε βλέποντας τους πίνακες τους στο διαμέρισμά της στη Χάρητος, και άλλοτε στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών.
Σκοπός και των δύο ήταν η τέχνη τους να εκφράσει μια νέα μορφοπλαστική πρόταση, μια Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, με βαθιές ρίζες που αγγίζουν την ουσία του σήμερα «εν ισοτιμία και ισομοιρία». Και οι δυο τους μας άφησαν μια ζεστή ζωγραφική, γεμάτη από ιδέες και σκέψεις.
Περικλής Βυζάντιος, Λαγουδερα
-Σε μια εποχή που η σύγχρονη τέχνη κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση, τι σημασία έχει η επιστροφή και η εστίαση σε καλλιτέχνες όπως οι Βυζάντιοι σήμερα;
-Τ.Μ: Η τέχνη και η μνήμη πάντα μας διδάσκουν. Και οι δυο τους σημάδεψαν την πορεία της ζωγραφικής, ενώ τα αισθητικά δοκίμια των Παπαστάμου, Ιονέσκο, Φουκώ, αλλά και τα πρόσφατα των Αλέξη Βερούκα, Ιφιγένειας Μποτζάκη και Στέφανου Δασκαλάκη φωτίζουν την αξία και την ιδιαίτερη σημασία του έργου τους.
Οι επισημάνσεις και παρατηρήσεις του Ευγένιου Ιονέσκο για το έργο του Ντίκου Βυζάντιου παραμένουν επίκαιρες και προφητικές, αφού τόνιζε ότι: «Ο Βυζάντιος σε μερικά σημεία αποκαλύπτει κατ’ ουσίαν τον εαυτό του αποκαλύπτει τον κόσμο του, έναν κόσμο που είναι και δικός μας τον αναγνωρίζουμε, είναι ένας κόσμος τραγικός και δυνατός που βλέπουμε να σχηματίζεται μέσα σε μια θριαμβευτική έκρηξη. Έτσι, η ανομοιομορφία του κόσμου φαίνεται να περιέχεται, να υπονοείται από αυτά τα ξεσπάσματα θεαματικών σχημάτων.»
Αξίζει να σταθούμε επίσης στα γεγονότα εκείνα που ορίζουν το εύρος της μεγάλης τους αποδοχής, όπως ενδεικτικά, το ότι η Εθνική Πινακοθήκη παρουσίασε την αναδρομική έκθεση «Μνήμη Περικλή Βυζάντιου», ένα μήνα μετά το θάνατο του, το 1972, με ομιλητή τον Παναγιώτη Τέτση, ενώ το Μουσείο Μπενάκη την έκθεση «Ντίκος Βυζάντιος Στα ίχνη του χαμένου βλέμματος», το 2007, ένα περίπου μήνα μετά το θάνατο του καλλιτέχνη στη Μαγιόρκα. Πατέρας και γιός, με κοινή μοίρα, τιμήθηκαν και οι δύο τους τη χρονιά του θανάτου τους.
Ντίκος Βυζάντιος, Nature morte
-Πώς επηρεάζει η προσωπική τους σχέση —πατέρας και γιος— την επιμελητική αφήγηση που επιλέξατε να παρουσιάσετε στο κοινό;
-Τ.Μ: Οι πολυσύνθετες ζωές και πορείες των Περικλή και Ντίκου Βυζάντιου εντείνουν την επιμελητική αφήγηση στον χώρο και τον χρόνο. Και οι δύο τους έζησαν σε ταραγμένες εποχές βυθισμένες στο αίμα και τον πόνο, προσπαθώντας άλλοτε με τα σχέδια και άλλοτε με έργα τους να προσεγγίσουν την αλήθεια της ζωής.
Τα εκπληκτικά σχέδια του Περικλή Βυζάντιου την περίοδο του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου, αποκαλύπτουν την εσωτερική εικονογραφία μιας τραυματικής αλήθειας, στην άκρη της Ευρώπης, που λίγα χρόνια αργότερα ο Οδυσσέας Ελύτης προσέγγισε στο έργο του «Άξιον Εστί». Ο Βυζάντιος αισθάνονταν χρέος απέναντι στην ανθρωπότητα, την ειρήνη και την αλληλεγγύη, όπως και ο γιος του.
Επίσης, η βαθιά ουμανιστική ζωγραφική του Ντίκου Βυζάντιου στερεώνεται από τα σχέδια και τις ελαιογραφίες, κυρίως μεγάλων διαστάσεων, όπου πρωταγωνιστούν οι δικοί του ήρωες, πάντα σε ένα σκοτεινό εσωτερικό χώρο ενός ερμητικά κλειστού δωματίου ή μιας θεατρικής σκηνής, λες και μετέχουν σε μια παράσταση χωρίς τέλος.
Μορφές στοχαστικές, ίσως και με μια δραματική ένταση, απόμακρες από κάθε περιττή μίμηση της πραγματικότητας και της κουραστικής της επανάληψης. Μορφές με μια αυτονομία στον χώρο και τον χρόνο, που μας συνδέουν, ως ένα βαθμό, με τα πολυσυζητημένα του σχέδια από pierre noire πάνω σε χαρτί, με τις δραματικές εκείνες φιγούρες που είναι φτιαγμένες από σκοτάδι και φως.
Ντίκος Βυζάντιος, Hydra
-Ποια τα συναισθήματα σας για την επιμέλεια αυτής της έκθεσης;
-Τ.Μ: Επίμονα αναζητώ όλα μου τα χρόνια εκείνες τις αξίες που μας βοηθούν να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο ρέμα του παρελθόντος και στο βαθύ του μέλλοντος. Αυτή η βαθιά γνώση του πατέρα και του γιού για τη ζωγραφική, καθώς και η αλήθεια του περιεχομένου των εικόνων τους, μακριά από μόδες και διακοσμητικούς εντυπωσιασμούς, αποκαλύπτουν μια μοναδική στερεότητα απέναντι στην θεόδοτη αγνότητα του καλλιτέχνη.
Η έκθεση Περικλής και Ντίκος Βυζάντιος μας προτείνει μια πλατιά γνωριμία της δημιουργικής περιπέτειας δυο σημαντικών ζωγράφων με διαισθητική σκέψη και ολοκληρωμένη αισθητική άποψη, αφού, με το έργο τους, υπερβαίνουν την αποσύνθεση του κόσμου μας ποιώντας εικόνες οι οποίες έχουν κρυσταλλωθεί μέσα από την ψυχή και τα μυστικά βάθη του πνεύματος.
Η μοναδικότητα του χαρακτήρα τους: υπευθυνότητα, ευαισθησία, ενθουσιασμός και η αισθητική καλλιέργεια τους οδήγησε στην ιδεατή πληρότητα της προσωπικής τους έκφρασης με την ατέρμονη δημιουργική τους δράση και τη βαθιά τους αισθαντικότητα. Η καθαρότητα του έργου τους φανερώνει το εύρος μιας πολύτροπης ζωγραφικής με ενάργεια και χάρη, στοχαστικότατα και διεισδυτικότητα που διεκδικεί στέρεα τη θέση της στο αύριο.
Ιδιαίτερα με ικανοποιεί η άμεση ανταπόκριση του κόσμου και τα θετικά σχόλια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που άμεσα, θαρρώ, δικαιώνουν την προσπάθεια μου.
-Αλέξανδρε, ποια ήταν η πιο απρόσμενη ανακάλυψη που κάνατε εξερευνώντας τα προσωπικά αρχεία και έργα των Περικλή και Ντίκου Βυζάντιου;
-Α.Λ: Για εμένα η πιο σπουδαία ανακάλυψη ήταν ότι εξερευνώντας τα προσωπικά αρχεία των δύο αυτών ζωγράφων μαζί με την Ελίζα Γρηγοράκη, και μέσω των έργων, των σχεδίων, της αλληλογραφίας και των ημερολογίων τους, ανασυστήσαμε τις ζωές τους και τον κόσμο που τους περιέβαλε. Έναν κόσμο πολύ συναρπαστικό, ενδιαφέροντα και εμπνευστικό.
ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος
-Υπάρχουν ανέκδοτες ιστορίες ή προσωπικές στιγμές από τη ζωή τους που θεωρείτε ότι φωτίζουν διαφορετικά την καλλιτεχνική τους πορεία;
-Α.Λ: Τον Περικλή πάντα θα τον θυμάμαι να κάνουμε βόλτες στο λιμάνι της Ύδρας, και μετά ανεβαίνοντας προς το σπίτι, να κάθεται στα μισά του δρόμου και μου λέει ιστορίες, με τον ιδιαίτερα χαριτωμένο τρόπο του, προφανώς για να πάρει μία ανάσα και να ξεκουραστεί.
Όσο για τον Ντίκο, τον θυμάμαι μία φορά στην Πάτμο να κάνει το πορτραίτο ενός φίλου, και να είναι τόσο συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος σε αυτό, που δεν ήθελε να μιλάμε καθόλου. Αντίθετα στο Παρίσι, τον θυμάμαι ανάμεσα σε φίλους διανοούμενους και συλλέκτες, στα μουσεία και στις γκαλερί, πάντα ομιλητικό και παρορμητικό να μιλάει για την τέχνη και όχι μόνο.
Περικλής Βυζάντιος, Αλέξανδρος Λιακόπουλος
-Πώς πιστεύετε ότι η οικογενειακή δυναμική μεταξύ πατέρα και γιου επηρέασε το έργο και των δύο καλλιτεχνών;
-Α.Λ: Υπήρχε μεγάλη αγάπη και σεβασμός ανάμεσα στους δύο. Με κάθε ευκαιρία, είτε όταν βρισκόντουσαν μαζί, είτε διά αλληλογραφίας, είχαν ατελείωτες συζητήσεις περί τέχνης, ανταλλάσσοντας απόψεις και ιδέες. Το γεγονός και μόνο ότι και ο γιός, αν και γιός πετυχημένου και γνωστού ζωγράφου εξελίχτηκε και ο ίδιος και χάραξε το δικό του δρόμο το αποδεικνύει αυτό.
-Υπάρχουν έργα ή σχέδια που παρέμειναν ημιτελή ή δεν εκτέθηκαν ποτέ, και αν ναι, ποια είναι η σημασία τους;
-Α.Λ: Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν ημιτελή έργα, πόσο μάλλον σχέδια. Στην τρέχουσα έκθεση μάλιστα, υπάρχει ένα έργο του Περικλή που είναι ημιτελές. “Η κήρυξη του πολέμου στους Δελφούς.” Έχει όμως τέτοια δυναμική και ιστορική σημασία, που θα ήταν αδύνατο να μην το συμπεριλάβουμε. Όσο για έργα που δεν έχουν εκτεθεί, ποιος καλλιτέχνης δεν έχει τέτοια. Πιστεύω ότι όταν ο καλλιτέχνης δημιουργεί, το κάνει από εσωτερική ανάγκη. Το αν θα εκτεθεί το έργο ή όχι έρχεται αργότερα.
Ντίκος Βυζάντιος, Chute II
-Ποια ήταν η σχέση τους με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής τους και πώς αυτή η αλληλεπίδραση επηρέασε το έργο τους;
-Α.Λ: Ο Περικλής ήταν το νεότερο μέλος της « Ομάδας Τέχνης» η οποία συμπεριλάμβανε τον Νικόλαο Λύτρα (φιλοτέχνησε και το πορτραίτο του Περικλή που είναι στη έκθεση), τον Μαλέα, τον Παρθένη και τον Τόμπρο, ανάμεσα σε άλλους, και κατά την Μικρασιατική εκστρατεία, ήταν με τον Ροδοκανάκη και τον Παπαλουκά.
Ο Ντίκος φτάνοντας στο Παρίσι, συνδέθηκε αρχικά με τον Παρθένη, και αργότερα με τον Giacometti με τον οποίο τους έδεσε και μία μακροχρόνια φιλία.
Ντίκος Βυζάντιος, Αube
Πιστεύω ότι όταν ο καλλιτέχνης δημιουργεί, το κάνει από εσωτερική ανάγκη
– Υπάρχουν συγκεκριμένα μηνύματα ή θέματα που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μέσω της τέχνης τους και δεν έχουν αναδειχθεί επαρκώς μέχρι σήμερα;
-Α.Λ: Ο Περικλής ήταν πιο εξωστρεφής, και “κουβαλούσε” μέσα του την χαρά της ζωής, έτσι και τα έργα του, ως και αυτά που ζωγράφισε όταν ήταν στην Μικρά Ασία, επικεντρωνόντουσαν πιο πολύ στον άνθρωπο, στο τοπίο και στην καθημερινότητα.
Αγαπούσε πολύ την γυναίκα, την οποία και απεικόνισε πολύ στην ζωγραφική του, καθώς και τα γαϊδουράκια και της γάτες, αναπόσπαστο κομμάτι της Ύδρας και όχι μόνο. Ειδικά για την Ύδρα έδωσε μάχη για την διατήρηση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας της, πράγμα πολύ πρωτοπόρο για την εποχή εκείνη.
Ο Ντίκος από την άλλη, ήταν πιο εσωστρεφής, και τα έργα του απεικονίζουν μια πάλη μέσα του. Στα μονοχρωματικά έργα του προσπαθεί μέσα από ένα χρώμα να αναδείξει ένα τοπίο ή μία φιγούρα, μέσα από έντονες πάστες και σκιές. Στα Pierre–noir κυριαρχεί το μαύρο, το σκοτεινό, τονίζοντας την μοναξιά και την αποξένωση του ανθρώπου.
Τέλος στα πιο πρόσφατα έργα του, οι φιγούρες δεν κοιτάνε η μία την άλλη, αλλά κάπου αλλού λες και είναι, αλλά και δεν είναι μαζί.
– Πώς θα θέλατε να θυμούνται οι μελλοντικές γενιές τον Περικλή και τον Ντίκο Βυζάντιο και ποιο είναι το κληροδότημα τους στην ελληνική τέχνη;
-Α.Λ: Και οι δύο ήταν ταγμένοι στην τέχνη, και πιστεύανε βαθιά σε αυτό που κάνανε.
-Πώς αισθάνεσθε που παρουσιάζεται το έργο των Περικλή και Ντίκου Βυζάντιου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη;
-Α.Λ: Νιώθω ιδιαίτερη χαρά που το έργο του Περικλή και Ντίκου Βυζάντιου παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη ένα χώρο που στα 20 χρόνια λειτουργίας του παρουσιάζει τις εκθέσεις των σημαντικότερων δημιουργών, JeanCocteau, PabloPicasso, Κωνσταντίνου Βολανάκη, Μιχάλη Οικονόμου, Σπύρου Παπαλουκά, κ.α., και που φέτος αποφάσισε να τιμήσει και το έργο των κορυφαίων ζωγράφων Περικλή και Ντίκου Βυζάντιου ως συνέχεια στην παράδοση των μεγάλων εκθέσεων.
Η Αφροδίτη Λυμπέρη είναι μια ποιήτρια που αναζητά τη λύτρωση μέσα από τη δύναμη των λέξεων. Γεννημένη το 1987 στην Αθήνα, έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν ιδιαίτερο ποιητικό κόσμο που αντλεί από τις προσωπικές της εμπειρίες, τα συναισθηματικά της ταξίδια και τις αντιφάσεις της σύγχρονης ζωής. Η ποίησή της δεν είναι απλώς μια λογοτεχνική έκφραση, αλλά ένα μέσο για να κατανοήσει και να εκφράσει τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής της. Επηρεασμένη από τον Καββαδία, τη Γώγου και τον Πρεβέρ, η Λυμπέρη αντλεί έμπνευση από τον έρωτα, τη μητρότητα, τον πόνο, την αναζήτηση και τη θάλασσα, στοιχεία που συνδέονται άρρηκτα με την ανθρώπινη φύση και τα μυστικά της ύπαρξης.
Η ποίησή της είναι γεμάτη εικόνες, συναισθήματα και υπαρξιακές αναζητήσεις που αγγίζουν τη λυτρωτική ανάγκη του ανθρώπου να βρει νόημα μέσα από τις αντιφάσεις της ζωής του. Μέσα από τις λέξεις της, η Λυμπέρη καλεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει τη δική του συναισθηματική αλήθεια και να αφεθεί στο ταξίδι της ποίησης ως έναν τρόπο αυτογνωσίας και αποδοχής.
Με δύο ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της, η Λυμπέρη συνεχίζει να προσφέρει έργο που αγγίζει την καρδιά και το νου, γεμίζοντας κενά και φωτίζοντας τα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης.
-Αφροδίτη, πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με την ποίηση;
-Δεν νιώθω ότι ασχολούμαι με την ποίηση. Αν διαβάζω ποίηση; Ναι, με μανία. Όμως εκείνη μάλλον με τον τρόπο της ήρθε και τρύπωσε στη ζωή μου. Τα ποιήματα του Καββαδία, τα τραγούδια της Φαραντούρη και του Σαββόπουλου και οι στίχοι της Γώγου στην εφηβεία μου, με έκαναν να ακούω τους στίχους, να τους ψάχνω και να τους διαβάζω και όταν έφτανε ο μέσα μου λυγμός στα δάκτυλά μου, να γράφω στο κινητό τα βράδια, όλα αυτά που δεν με άφηναν να κοιμηθώ.
Μετά, με την παρακολούθηση των σεμιναρίων του ΕΚΕΒΙ και του Σινόπουλου, τα διαβάσματα μου αυξήθηκαν, τα βιβλία μου γέμισαν την βιβλιοθήκη μου, οι λυγμοί δεν σταμάτησαν να θέλουν να εκφραστούν και κάπως έτσι η ποίηση με ακολουθεί και εγώ δεν θέλησα στιγμή να της ξεφύγω.
-Τι είναι η Ποίηση για σας;
-Ποίηση είναι ο τρόπος που βρίσκει ο καθένας που γράφει, να ηρεμήσει την τρικυμία μέσα του. Αν δεν την νιώθει αυτήν την τρικυμία, τότε πρόκειται για φιλολογικά στιχάκια, άξια να γεμίζουν άσπρες σελίδες. Μόλις βγουν στο χαρτί τα κύματα, γίνονται ποιήματα, ξορκίζονται και ψάχνουν να βρουν τον δρόμο τους στον κόσμο.
Όποιος θέλει να τα συναντήσει, εκείνα τον αγκαλιάζουν με την αλμύρα και του δείχνουν την συμπόνια του Λόγου. Για άλλους, δεν πειράζει, αρκεί που στην θέση της τρικυμίας, υπάρχει για λίγο νηνεμία και που οι σελίδες έχουν μελάνι, ακόμη και μάταια ξοδεμένο.
-Μιλήστε μας για την ποιητική σας συλλογή που κυκλοφόρησε πρόσφατα.
-Το Περίσσεψε ένα κύμα, από τις εκδόσεις Νίκας, είναι η δεύτερη ποιητική μου συλλογή. Η πρώτη, REC VIE M ή η Τέχνη της Ρέμβης, είχε κυκλοφορήσει 10 χρόνια πριν από τις εκδόσεις Θράκα. Σε αυτή την συλλογή, ας πούμε πως το κύμα που περισσεύει μετά από κάθε ποίημα, είναι αυτό που γεννάει το επόμενο. Και πως η κάθε μέρα που περνά βυθίζεται μέσα μου και αναγεννάται, αφήνοντας πάντα κάτι.
Ας πούμε ένα κρίμα, για όσα θα μπορούσα να έχω πει ήδη, αλλιώς, αλλά δεν τα κατάφερα. Σίγουρα πάντως για μένα αυτή η συλλογή έκλεισε έναν ακόμη κύκλο. Αυτόν μιας ανατρεπτικής δεκαετίας της ζωής μου. Πρόκειται για ποιήματα γραμμένα από μια γυναίκα στην ηλικία των τριάντα και λίγο πριν προβάλουν τα σαράντα. Με όσα μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Αφροδίτη Λυμπέρη, Περίσσεψε ένα κύμα
-Τι ρόλο παίζει στη ζωή σας ο έρωτας;
-Ο έρωτας είναι γενεσιουργός. Είναι σπάνιος. Όμως έχει πολλά υποκατάστατα και έχει και ανεξάντλητες μορφές, για εκείνον που θέλει να τον έχει στην ζωή του. Είτε ως πηγή έμπνευσης, είτε ως αντικείμενο πόθου. Είναι η αρχή και το τέλος για τους δημιουργούς. Τον προσκυνώ τον έρωτα, και θέλω να τον ασπάζομαι, αλλά συνήθως έρχομαι πιο κοντά του όταν τον αναπολώ ή όταν μου λείπει. Σε κάθε περίπτωση, θα τον εντοπίσετε στα ποιήματα μου. Και ας σταθούν και εκείνα αφορμή να τον εντοπίσετε και στην ζωή σας.
-Πηγές έμπνευσης…
-Η μητρότητα ήταν κάτι που με συγκλόνισε και δεν μπορούσε να λείπει. Κοινότυπο βέβαια για όλες τις γυναίκες. Αλλά ουσιώδες. Τόσο η προσμονή της και οι δυσκολίες της, όσο και η καθημερινότητα της και οι χαρές της. Αλλά έχω σταθεί περισσότερο και σε αυτό το μάταιο της ζωής, του έρωτα, αυτό το κενό που δεν πληρώνεται με τίποτα. Τουλάχιστον εγώ ακόμη ψάχνω τι είναι αυτό που γεμίζει το εγώ μας. Όχι τόσο υπαρξιακά αλλά ουσιαστικά.
Και καταλήγω σε αυτή την βόλτα στην θάλασσα, στο κλάμα, στην παρακολούθηση μιας εξαιρετικής ταινίας, στα λόγια των ανθρώπων γύρω μου, όλα αυτά είναι πράγματα που με κάνουν τα βράδια, πριν κοιμηθώ, να θέλω να εκτονώσω τον μέσα μου παλμό. Για να ξημερώσει ο κόσμος μου ξανά.
Ποίηση είναι ο τρόπος που βρίσκει ο καθένας που γράφει, να ηρεμήσει την τρικυμία μέσα του
-Ποιοι Έλληνες και ξένοι ποιητές σάς έχουν αγγίξει και γιατί;
-Τα ταξίδια του Καββαδία και οι αγώνες σας Γώγου, ο λυρισμός του Πρεβέρ και ο εντυπωσιακός συμβολισμός σας Σιμπόρσκα, ο Χριστιανόπουλος ως ολότητα και ο Τρακλ με τους εθισμούς του, ο θεατρικός και ανατρεπτικός λόγος της Γλυκερίας Μπασδέκη και οι ψυχαναλυτικές λέξεις του Σωτήρη Παστάκα, οι μοιραίες Αχμάτοβα και Χατζηλαζάρου που η γυναικεία τους φύση διαπερνά το χαρτί, όλα αυτά για μένα είναι διαβάσματα, που γίνονται ποιητικά βιώματα και σημεία επαφής μου με τον κόσμο της ποίησης. Ε κάπου εκεί μέσα θα εντοπίσετε και εμένα.
-Εμπνέεστε από την μουσική; Με ποιο είδος μουσικής θα συνταιριάζατε τα ποιήματα σας συλλογή σας;
-Η μουσική, πέραν της μελοποιημένης ποίησης που έφερε τους στίχους των ποιητών στα στόματα των μη μυημένων, είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και σε σχέση με την δηλούσα, είναι πλήρως συνυφασμένη με την καθημερινότητα μου. Ένα μουσικό χαλί βρίσκεται στο μυαλό μου την ώρα που δουλεύω, που περπατάω, που νευριάζω ακόμη-ακόμη. Δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάζει την γραφή μου, ξέρω πως επηρεάζει την ζωή μου και από την στιγμή που γράφω και ζω παράλληλα, όλα είναι αλληλένδετα. Τώρα το είδος είναι μια πολύ σχετική έννοια.
Μου αρέσουν τα καλά κομμάτια, τα μικρά διαμάντια που συναντά κανείς σε κάθε είδος. Δεν θα μιλήσω εγώ για έντεχνη και άτεχνη μουσική. Το αφήνω στους ειδικούς ή μάλλον σε όσους που θέλουν να βάζουν την εξωτερικευμένη τέχνη σε καλούπια.
Για το βιβλίο μου ωστόσο, θα επέλεγα τους ήχους της φουρτουνιασμένης θάλασσας του Ιονίου, κάποιο πρωινό του Νοεμβρίου. Δεν θα ναι φθινόπωρο, ούτε χειμώνας. Θα ναι σίγουρα μια άγρια θάλασσα, σκούρα τα χρώματα της και έτοιμη να σου δώσει τον Ρυθμό, είτε για την έκρηξη, είτε για την εσωτερική σου ηρεμία.
Η Αφροδίτη Λυμπέρη
-Το βιβλίο σας δεν έχει εικονογράφηση. Αν θέλατε να εικονογραφήσει κάποιος διάσημος καλλιτέχνης το βιβλίο σας, ποιόν θα διαλέγατε;
-Το βιβλίο μου είναι γεμάτο εικόνες που καλείται ο αναγνώστης να τις φέρει στο μυαλό του και να συνθέσει το κάδρο εκείνο που θα τις περιβάλει, σύμφωνα με τα βιώματα του και τις αισθήσεις του. Δεν σκιτσάρεται η ποίηση. Νιώθεται. Αν μπορώ καταχρηστικά να το πω έτσι.
Παρόλα αυτά, η συλλογή αυτή έχει έναν καταπληκτικό πίνακα του Μιχάλη Νικολινάκου στο εξώφυλλο της, που δίνει το στίγμα της.
-Η ποίηση «λυτρώνει» τον αναγνώστη ή μόνο τον ποιητή;
-Η ποίηση λυτρώνει. Τελεία. Αυτόν όμως που ζητά την λύτρωση μέσα από αυτήν. Όχι την υστεροφημία. Ούτε την αλαζονεία της γνώσης. Εκεί είναι το ζήτημα. Και αυτό από μόνο του χρειάζεται αυτό το κάτι, που την κάνει να διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες λογοτεχνικές μορφές. Και που εντέλει δεν θέλει μόνο ανοιχτά μάτια για να διαβαστεί και ικανότητα λόγου για να εκφραστεί. Θέλει ψυχή ταγμένη στην αναζήτηση.
-Ποια τα επόμενα σας ποιητικά βήματα;
-Για την ώρα, δεν έχω να κάνω κάτι άλλο, παρά να περιμένω να βρεθούμε κάπου ανάμεσα σε τούτα τα ποιήματα και ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον να χρειαστεί να γράψω ξανά.
Who is who
Η Αφροδίτη Λυμπέρη γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και Ψυχολογία της Εργασίας στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου. Εργάζεται στον χώρο του μάρκετινγκ και της εκπαίδευσης. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ποίησης του Ε.ΚΕ.ΒΙ. με τον Στρατή Πασχάλη και του Νεανικού Εργαστηρίου Ποίησης “Τάκη Σινόπουλου” με την Τασούλα Καραγεωργίου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά ποίησης. Η πρώτη της ποιητική συλλογή είχε κυκλοφορήσει το 2014 από τις εκδόσεις Θράκα «REC VIE M ή η Τέχνη της Ρέμβης» και η τελευταία της ποιητική συλλογή έχει τίτλο «Περίσσεψε ένα κύμα « από τις εκδόσεις Νίκας.
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.ΑποδοχήΠολιτική απορρήτου
