Υπάρχει η φράση: “Μία εικόνα, χίλιες λέξεις”. Άραγε
πόσα άλλα αισθήματα μας κυβερνάνε πίσω από τις εικόνες της καθημερινότητας? Θα
μπορούσαμε να τα παρατηρήσουμε, να τα μετρήσουμε, να τα μετριάσουμε ή να τα
απαθανατίσουμε, όπως με μία φωτογραφία;
Ο χρόνος δείχνει να λειτουργεί με συστηματικό τρόπο.
Σε κάθε δευτερόλεπτο, φωτογραφίζει κάθε μας σκέψη, διαίσθηση, συναίσθημα, λόγο ή
πράξη και σε κάθε επόμενο εμφανίζεται σταδιακά το αποτύπωμα του χαρακτήρα μας,
για την προβολή της ταινίας της ζωής μας.
Οι σκηνές συνδέονται, όμως ενίοτε πάμε πίσω μπρος ή
προτρέχουμε για τα αποτελέσματα. Σκεφτόμαστε σε λάθος χρόνο. Το τίμημα αυτής της αγωνίας είναι η απώλεια
της στιγμής. Ξεπουλάμε τη στιγμή για μια εφήμερη πυγμή. Είναι η φαινομενική
πυγμή της έντασης ή δίψας για επιτυχία.
Ωστόσο, η αληθινή δύναμη έγκειται πάντα σε κάτι που
συνάδει με την υπομονή και το κάλεσμα της συνεργασίας, μέσα από τις σχέσεις της
καθημερινότητας που η ζωή παρέχει. Δύσκολο; Ναι, αλλά μόνο όταν συγχέουμε το
‘βόλεμα’ με την πρακτικότητα.
Η λήψη μίας φωτογραφίας είναι πάντα πρακτική. Είναι
σαν το ‘κλικ’ της συνειδητοποίησης. Σε μία στιγμή έχεις σταματήσει τα πάντα και
είσαι παρών, μπροστά στο σκοπό και το αντικείμενό σου. Πώς θα φωτογραφίζατε λοιπόν τη μέρα σας; Με
πόσο φωτισμό και ποια φίλτρα κατανόησης; Πόσα πράγματα μας διαφεύγουν από στην εστίαση
του νου μας? Πόσο selfish είναι σαν τα selfies είναι όλες οι απόπειρες να φωτογραφίζουμε τον
εαυτό και τους γύρω μας με βάση την εικόνα ή ακόμα και τα αρνητικά του
χαρακτήρα?
3 βήματα για να αποφύγετε τις θολές φωτογραφίες:
ΚΟΙΤΑ-ΖΩ.
Αποσύρω την προσοχή μου από τις φευγαλέες σκέψεις και δημιουργώ μια εσωτερική ακινησία για να προσκαλέσω την έμπνευση σαν μία φίλη.
2. ΕΣΤΙΑ-Ζ(Ω)-ΜΑΙ.
Μετά την έμπνευση, περνώ στην διαλογή των αρετών που θα με βοηθήσουν για την επίτευξη του στόχου μου και περιστρέφω στην επίγνωσή μου μόνο τα απαραίτητα. Αυτά θα με φέρουν στην ουσία και την ανάλαφρη θέση του ‘είναι’ μου.
3. ΖΩ!
Ζω σημαίνει δρώ και διαδρώ. Έτσι
σύντομα παίρνω απόσταση από το χθες και το αύριο, είμαι παρών σε ότι ειλικρινά
μου αξίζει ως ένα πνευματικό όν. Αυτό είναι ευτυχία! Η πνευματική επιτυχία!
Να θυμάστε: Η σιωπή και η ακινησία,
αρχικά μπορεί να σας φανεί άγνωστη, σαν ένα σκοτεινός θάλαμος… Είναι όμως
απαραίτητη.
Γιατί η φώτιση της ψυχής, έρχεται πάντα από την τόλμη, να βγω από κάποια ζώνη άνεσης.
Την ART APPEL GALLERY, επέλεξε η εικαστικός Gilda Frumkin για να παρουσιάσει τη νέα της ατομική έκθεση με τίτλο “The Human Passage”, μια θεματική που έχει την δύναμη να ταξιδέψει το νου και το σώμα του θεατή. Για το εικαστικό αυτό ταξίδι επιλέχθηκαν έργα που αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου περάσματος.
«ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ, ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ, ΤΑ ΙΧΝΗ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ»
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Με την πρώτη ματιά συναντάμε την χαρά, το
συναίσθημα, τον ήλιο και τη θάλασσα.
Μετά από παρατήρηση διαφαίνονται στοιχεία
του ανθρώπινου πόνου, που κρύβεται στις καθημερινές συνήθειες και στα τοπία που
κοιτάμε άλλοτε για να βρούμε απαντήσεις και άλλοτε για να ξεχάσουμε.
Στη δουλειά αυτή, η Gilda Frumkin σκιαγραφεί τον καθημερινό αγώνα για κάθε
συναισθηματικό ή πραγματικό πέρασμα, με επιδέξιο και παραστατικό τρόπο, ενώ
παράλληλα λούζει τα τοπία με την ζεστασιά του ήλιου και την αύρα της
αισιοδοξίας.
Την έκθεση αυτή σχολίασαν οι ιστορικοί τέχνης, Αθηνά Σχινά, Νικολένα Καλαιτζάκη, dr. Λεόντιος Πετμεζάς και Γιάννης Κ. Παπαφίγκος.
Το ανθρώπινο πέρασμα 1ο- MAZI 60x60cm λάδι σε καμβά
Η Αθηνά Σχινά, κριτικός και ιστορικός Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
επισημαίνει :
“Η Gilda Frumkin άρχισε από πολύ μικρή να ζωγραφίζει, επιδεικνύοντας ιδιαίτερη έφεση, αισθαντικότητα και δεξιότητα στην χρήση χρωμάτων και μορφών μέσα από διάφορα υλικά. Το ιδιαίτερο γνώρισμα της Γκίλντα ήταν από τότε η οξύτατη παρατηρητικότητα της και η συνεχής επιθυμία της να ζωγραφίζει εκ του φυσικού. (…) Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη ζωγράφο, που διακρίνεται για το πάθος, την διάθεση εξερεύνησης και μια ποιητική δική της ματιά, η οποία της επιτρέπει να αποκαθηλώνει τα ρεαλιστικά – κατά τα άλλα – θέματά της από το συγκεκριμένο, καθώς ο τρόπος διαπραγμάτευσής τους αποπνευματώνει τον εικαστικό προσομοιωτικό τους αντικειμενισμό. “
Gilda Frumkin The-Human-passage 2017-λευκή αντανάκλαση 90x90cm λάδι σε καμβά
Ο Dr.
Λεόντιος Πετμεζάς, Ιστορικός τέχνης – επιμελητής εκθέσεων
“Η Gilda αποκαλύπτει εσώψυχες τριβές,
συνειδητή υπερτονισμένες που κατορθώνουν να υπερκεράσουν την χρηστικότητα των
υλικών και να ικανοποιήσουν την εσωτερική της δίψα για έρευνα. (…)Η τέχνη της
αναθεωρεί και συντονίζει κάθε ονοματοθεσία και ιδιωματική μεταποίηση των
μνημικών συνεχειών του δικού της μύθου που μεγάλό-σχηματίζεται σε γραφισμούς
των ρητών ενδύσεων.
Ευνοϊκά κάθε αισθητική προσέγγιση των
καταστάσεων χαρακτηρίζεται από ένα τόπο συμβολιστικού ρεαλισμού.
Αποσπάσματα της σημερινής πραγματικότητας
εμπεριέχονται σ αυτήν απομονώνοντας κάθε φύση που αποκτά σημασία και
εξατομικευμένη υπόσταση.
Πρόκειται απλά για μια πλήρη καταγραφή
ψυχικών και βιωματικών εμβολών η αναγνώριση της οποίας επαφίεται στο ένστικτο
του θεατή. “
Gilda Frumkin The human passage – toghether 2ο 60x60cm λάδι σε καμβά
Η Νικολένα Καλαϊτζάκη, Iστορικός Tέχνης/curator
“Στο έργο της Gilda Frumkin, ο
άνθρωπος είναι παρών μέσα από το πέρασμα του. Συναντάμε κουπιά , σημαδούρες ή
σκοινιά κάβων ριγμένα –βαριές αλυσίδες- που ταξιδεύουν όλα γητεμένα μέσα στον μεταφυσικό
ρεαλισμό τους. Η πινελιά εκφράζεται αλλού ιμπρεσσιονιστική , πότε διαστρεβλώνει
τον ρεαλισμό της και γίνεται αφαίρεση, ένα εικαστικό περιβάλλον, όπου ο
συμβολισμός της εικόνας συναντά τον εξπρεσιονισμό του συναισθήματος και γεννούν
μαζί μια πρωτόγνωρη υπαρξιακή κατάσταση · με τον λυρισμό και την καλλιτεχνική
ευαισθησία να υπογραμμίζουν την αξία της διαδρομής…
Κι από δω πέρασε ο άνθρωπος…Και έζησε…Και άφησε.”
Gilda Frumkin – The human passage – 3ο δρόμος 150x90cm λάδι σε καμβά
Ο Γιάννης
Κ. Παπαφίγκος, Κριτικός τέχνης – μέλος της A.I.C.A
“Με την βοήθεια κυρίως της
φωτογραφίας και με λείψεις που η ίδια δημιουργεί, φιλοτεχνεί έργα που
συνδυάζουν τα ρεαλιστικά στοιχεία με το εξπρεσιονιστικό ύφος και διακρίνονται
για την απόδοση του ψυχικού. Ρυθμική οργάνωση, ανάδειξη του χρώματος,
καταλυτική επίδραση του φωτός, συγκερασμός πλαστικών και ζωγραφικών αξιών,
προσδιορίζουν το εκφραστικό περιεχόμενο των συνθέσεων.
Η ζωγραφική της γεννιέται στην «ανάμνηση του καλοκαιριού» και χτίζεται κάτω από αίθριους ουρανούς και μεσογειακούς ήλιους. “
Gilda Frumkin
Εμείς, συναντήσαμε την εικαστικό και μιλήσαμε μαζί της.
–Gilda, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με αυτή τη
θεματική;
«Το ανθρώπινο πέρασμα» με συντροφεύει, με παρακινεί,
με συμπληρώνει.
Ξεκίνησα εδώ και μια δεκαετία αυτή τη δουλειά από την αγάπη μου για τα αντικείμενα που έβλεπα παρατημένα και ξεχασμένα σε ακτές και όχι μόνο. Πράγματα που μου θύμιζαν το μόχθο και τα όνειρα καθημερινών ανθρώπων.
-Τι είναι πραγματικά αυτό που σου κεντρίζει την προσοχή στο ανθρώπινο πέρασμα;
Πηγή της έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος και ο
βηματισμός του, το πέρασμα του, τα ίχνη που αφήνει πίσω του αυτά που του
θυμίζουν την ζωή του, όποια κι αν είναι αυτή.
-Προτιμάς να ζωγραφίζεις
θαλασσινά τοπία και όχι απαραίτητα θαλασσογραφίες. Γιατί είσαι τόσο δεμένη με
την θάλασσα;
Η θάλασσα δεν είναι κάτι το σταθερό. Κινείται διαρκώς,
παίζει με τον αέρα και το φως, έχει εναλλαγές είτε καλές είτε κακές. Μου
θυμίζει πάντα τα όνειρα και τις ζωές των ανθρώπων.
-Τα έργα σου αφήνουν μια
γεύση εγκατάλειψης και θλίψης. Πώς θα το σχολίαζες αυτό;
Δεν αφήνουν όμως γεύση απαισιοδοξίας ! Τα έργα μου αφήνουν
μια γεύση νοσταλγίας και σίγουρα ο
θεατής διακρίνει καθαρά την μαγεία που νιώθω την ώρα που ζωγραφίζω.
-Τι μηνύματα θα ήθελες
να περάσεις στον θεατή που θαυμάζει τα έργα σου;
Θέλω να κάνω τον θεατή να αισθανθεί πώς ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι αδιάφορος Πρέπει να βλέπει , να παρατηρεί, να ασχολείται με το πέρασμα του. Και στη ζωή αλλά και στα έργα μου ο άνθρωπος είναι παντού παρών, ακόμα μέσα στην απουσία του.
Το ανθρώπινο πέρασμα – white memories 155x120cm λάδι σε καμβά
-Τι είναι για σένα η
ζωγραφική;
Αγαπώ το κάθε λεπτό που βρίσκομαι παρέα με τη
ζωγραφική μου. Ευλογημένες εκείνες οι ώρες!
Κορύφωση συναισθημάτων όταν μπορεί αυτή καθαυτή η
τέχνη να μοιράζεται και να γεννά συναισθήματα… Τότε είναι ζωντανή, και ζω και
εγώ μέσα απ’ αυτήν.
-Ζωγραφίζεις από παιδί. Πώς
βιώνεις την εξέλιξή σου ως καλλιτέχνης;
Πράγματι ζωγραφίζω από παιδί. Μην ξεχνάτε ότι είμαι
αυτοδίδακτη ζωγράφος και ζω μέσα από την ζωγραφική. Χαίρομαι που τώρα πιά μπορώ
να μοιράζομαι την τέχνη μου με πολλούς φιλότεχνους. Για μένα πάντα, δίχως
μοίρασμα, τέχνη δεν υπάρχει.
-Ζωγραφίζεις σε καμβά,
σε ξύλο. Τι τεχνικές χρησιμοποιείς;
Ζωγραφίζω με λάδια σε καμβά και κάποιες φορές
συμπληρώνω τα έργα μου με ξύλινο πλαίσιο.
-Θεωρείς την τέχνη
επένδυση;
Η τέχνη είναι επένδυση για τους συλλέκτες, επένδυση
ψυχής για τους φιλότεχνους και τρόπος ζωής για τους καλλιτέχνες.
-Ποια τα σχέδιά σου για
την επόμενη σαιζόν;
Συνεχής επιθυμία και προσπάθειά μου είναι τα θέματά
μου να αφήνουν ίχνη που μαρτυρούν το πέρασμα της ζωής. Τα σχέδιά μου είναι
Ζωγραφική και πάλι Ζωγραφική και στο ενδιάμεσο θέλω να τελειώσω το δεύτερο
βιβλίο που γράφω.
Gilda Frumkin The human passage – 2ο ΔΡΟΜΟΣ 150x90cm λάδι σε καμβά (Large)
Bio
Γεννήθηκε στην
Κωνσταντινούπολη.
Ασχολείται με την ζωγραφική από πολύ μικρή ηλικία,
έχει κάνει από το 1996 μέχρι σήμερα 18 ατομικές εκθέσεις.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην
Ελλάδα και στο εξωτερικό καθώς και σε 3 διεθνείς συναντήσεις –Biennale.
2007 Biennale in Florence,
2009 Izmir Biennale,
2015 Biennale of London
Από το 1996 διδάσκει ζωγραφική σε ενήλικες και έχει
δημιουργήσει την ομάδα, «Εικαστικές δημιουργίες»
Επίσης έχει ασχοληθεί με την συγγραφή. Το βιβλίο της
με τίτλο «Πατέρα.. άκου», μεταφράστηκε το 2018 και στα Αγγλικά.
Έργα υπάρχουν σε σημαντικές συλλογές στην Ελλάδα, Τουρκία και Ευρώπη.
—————————————————————————————-
Info έκθεσης
“The Human Passage”
Ατομική έκθεση της ζωγράφου Gilda Frumkin
Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι
Διάρκεια έως 9 Μαρτίου 2019
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews φύλλο 23/2/2019
Το φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης Orange Water 4 παρουσιάζει τον Χανιώτη φωτογράφο Νίκο Μπασιά στην ατομική του έκθεση «Ερμηνεύοντας τα Σύννεφα» με μία σειρά φωτογραφικών έργων.
Reading the shape of clouds
«Η φύση έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι είναι, αδιαφιλονίκητα, ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης ever. Όμως, ώρες-ώρες, αφήνει τα επίγεια, πηγαίνει στα σύννεφα κι ασχολείται με «ανώτερα» θέματα.
Κι εκεί ασχολείται με την γλυπτική. Άυλα μεν, ορατά δε, αντί για μάρμαρο χρησιμοποιεί τα σύννεφα και αντί για το σφυροκάλεμο βάζει τον Αίολο να κάνει υπερωρίες.
Βγες για μια στιγμή στο παράθυρο ή το μπαλκόνι σου και κοίτα τον ουρανό. Τί αφηγούνται τα σύννεφα; Δύσκολο να τ’ αποκρυπτογραφήσεις. Παιδιά του αιθέρα, δεν αποκαλύπτονται άκοπα στο μάτι του βιαστικού παρατηρητή… Αφιέρωσε λοιπόν λίγο χρόνο στα σύννεφα!
Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν διάφορα «σημάδια» στον ουρανό για να προβλέψουν τις καιρικές συνθήκες που θα έρχονταν. Τα σύννεφα σχηματίζουν διάφορα σχέδια και σχήματα, που με τη φαντασία μας μπορούμε να τα συνδυάσουμε με διάφορα αντικείμενα αλλά και καταστάσεις. Αυτό που βλέπουμε, αυτό που αισθανόμαστε, σε κάποιους σχηματισμούς είναι αρκετές φορές διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβάνεται ένας άλλος παρατηρητής.
Ο καλλιτέχνης σας προσκαλεί, μέσα από τις φωτογραφίες του, να αφεθείτε στην φαντασία σας και να ταξιδέψετε, με το δικό σας σύννεφο, πλάθοντας την δικιά σας ιστορία, τον δικό σας μύθο.» (Ν.Μπ.)
Reading the shape of clouds
Το Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης Orange Water αποτελεί πολιτιστική γέφυρα μεταξύ Ελλάδας και Κάτω Χωρών, πραγματοποιώντας εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής, γλυπτικής, βιντεοπροβολές και εγκαταστάσεις από διακεκριμένους Έλληνες, Ολλανδούς και άλλων εθνικοτήτων εικαστικούς. Με την ατομική έκθεση του Νίκου Μπασιά ολοκληρώνεται το φεστιβάλ Orange Water 4.
Reading the shape of clouds
info
Ατομική έκθεση του φωτογράφου Νίκου Μπασιά
31/01/2019 – 28/02/2019, γκαλερί De Portiersloge, Haddingestraat 26, Groningen, Ολλανδία.
Η διακεκριμένη μουσικός, αισθαντική ερμηνεύτρια Νένα Βενετσάνου απήγγειλε το ποίημα του εικαστικού, λογοτέχνη Κώστα Ευαγγελάτου με τίτλο “Ύμνος στην Κεφαλονιά” στα πλαίσια της πολυσύνθετης παρουσίασης του βιογραφικού βιβλίου- λευκώματος με τίτλο “Στα μονοπάτια της ζωής μου” της κυρίας Ελένης Μελέτη.
Την εκδήλωση διοργάνωσε με επιτυχία ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κεφαλλονιάς και Ιθάκης “Το Ριφόρτσο”, στην Ελληνογαλλική Σχολή Πειραιά “Saint-Paul”.
Την βιβλιοπαρουσίαση συντόνισε η κυρία Μαρία Μπότση και μίλησε ο Καθηγητής Αναστάσιος Μεταξάς, ενώ αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η κυρία Ελένη Χρονά.
Παρευρέθηκαν γνωστές προσωπικότητες της καλλιτεχνικής, επιστημονικής και κοινωνικής ζωής.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ
Σε γνωρίζω από την χρώση του ελάτινου βουνού.
Σε γνωρίζω από την κόψη του ερωτικού σπασμού.
Σε ξεχνώ σαν αλαργεύω στο απύθμενο του νού.
Σε θυμάμαι με λουλούδια στην αρτάνα του ερχομού.
Σε θρηνώ στ’ απομεινάρια του αδάμαστου σεισμού.
Σε υμνώ στα σπήλαια σου στα τρισέγκατα της γης.
Σε αισθάνομαι για φάρο στην ακτή της προσμονής.
Σε οικτίρω που ανατρέφεις της πλεκτάνης ζηλωτές.
Σε θαυμάζω που υφαίνεις ρηξικέλευθες μορφές.
Σε πενθώ με τα σφοδίλια σε λιβάδια χλοερά.
Σε γιορτάζω με μπουμπούκια αναστάσιμα σπερνά.
Χαίρε φως του Ιονίου και του Διαφωτισμού.
Χαίρε νύχτα της αβύσσου μεσ’ το χάσμα του γκρεμού.
Ο διεθνούς φήμης εικαστικός, Δημήτρης Γέρος, (www.yeros.com) εδώ και πολλά χρόνια ζει για μεγάλα διαστήματα στη Λέσβο, το νησί που έγινε διάσημο για τους καταυλισμούς προσφύγων και μεταναστών.
Είναι επόμενο λοιπόν να έχει ζήσει την προσφυγική κρίση από την ημέρα που έφτασε η πρώτη βάρκα στην ακτή και την επίδρασή που έχουν στους κατοίκους του οι εκατοντάδες χιλιάδες δυστυχισμένων ανθρώπων που πέρασαν, και συνεχίζουν να περνούν, από αυτό. Στη Λέσβο συνάντησε μεταξύ άλλων και δύο νεαρούς ερωτευμένους Μουσουλμάνους, τους Οβίλ και Ουσμάν, άκουσε την συγκινητική τους ιστορία, και αποφάσισε να την μοιραστεί μαζί μας.
Ας σημειωθεί πως, αν και παλιότερα ο Δημήτρης Γέρος είχε κάνει έργα Video Art -ήταν μάλιστα από τους πρώτους εκφραστές αυτής της Τέχνης- είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με τον κινηματογράφο.
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την εκ βαθέων μαρτυρία του ζευγαριού των οποίων η μόνη επιθυμία ήταν να ζήσουν ελεύθερα μαζί, αφού στις πατρίδες τους αυτό είναι παράνομο και ως εκ τούτου επικίνδυνο. Επομένως γι’ αυτούς δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να αποδράσουν στη Δύση, ακολουθώντας το καραβάνι μεταναστών και προσφύγων που αναγκαστικά περνάει από την Ελλάδα.
Έτσι βρέθηκαν παγιδευμένοι στον διαβόητο προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας όπου ο «Παράδεισος» που τους είχαν υποσχεθεί έμοιαζε περισσότερο με κόλαση.
Η σοκαριστική μαρτυρία τους, ήταν επίσης η αφορμή για να αναδειχτούν μέσα από το φιλμ, οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων στις χώρες τους, η ομοφοβία, η προκατάληψη της Μουσουλμανικής θρησκείας απέναντι σε οποιονδήποτε διαφέρει από το κυρίαρχο θρησκευτικό και κοινωνικό πρότυπο και προ παντός η έλλειψη βασικών ανθρώπινων ελευθεριών που εμείς τις θεωρούμε δεδομένες.
Εκτός των άλλων απεικονίζει, μέσα από μοναδικά πλάνα ακυκλοφόρητου υλικού, και με τον πλέον αντικειμενικό τρόπο, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, το ανθρώπινο μωσαϊκό και τη ζωή εντός και εκτός της Μόριας.
Επειδή απαγορεύεται αυστηρά στους ιδιώτες, τους δημοσιογράφους και τα κινηματογραφικά συνεργεία να εισέλθουν στον καταυλισμό χωρίς κρατική άδεια, πολλές σκηνές έχουν καταγραφεί με τα κινητά τηλέφωνα μεταναστών ή προσφύγων.
Πρόκειται για ανέκδοτο υλικό που το παραχώρησαν προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτή τη παραγωγή.
Το ντοκιμαντέρ έχει ήδη ξεκινήσει την πορεία του προς τα ελληνικά και τα διεθνή φεστιβάλ.
Ο Δημήτρης Γέρος λέει για το φιλμ:
Ελάχιστοι μουσουλμάνοι , όπως οι Οβίλ και Ουσμάν, έχουν το σθένος να παραδεχτούν ότι είναι γκέι. Ιδίως όταν ζουν αυτοεξόριστοι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, κυρίως βαθιά θρησκευόμενους, και μάλλον εξαθλιωμένους συμπατριώτες τους, στον απαράδεκτο καταυλισμό της Μόριας, στη Λέσβο, όπου συνυπάρχουν άτομα διαφορετικών φυλών, προερχόμενα, κατά κανόνα, από χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Η δύναμη με την οποία αντιμετωπίζουν τη ζωή, και το κουράγιο τους, με έκανε να δημιουργήσω αυτό το ντοκιμαντέρ προκειμένου να ενθαρρύνω και άλλους μουσουλμάνους να εκφραστούν ελεύθερα, χωρίς καμία ενοχή για την ιδιαιτερότητά τους, και παράλληλα να δείξω την αγάπη, τη θλίψη, τη μοναξιά, την απελπισία αλλά και τη μεγάλη λαχτάρα για ελευθερία και ζωή που χαρακτηρίζει αυτά τα παιδιά.
Επίσης, μέσα από τις άθλιες εικόνες και τις απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό, ήθελα να υπενθυμίσω την αποκλειστική ευθύνη μερικών χωρών που με την πολιτική τους δημιουργούν πρόσφυγες και μετανάστες που αναγκάζονται να φύγουν απελπισμένοι από την πατρίδα τους και να ζουν με την αγωνία της απόρριψης, χωρίς ουσιαστική αλληλεγγύη και βοήθεια από την διεθνή κοινότητα η οποία παρακολουθεί μάλλον αδιάφορα τα γεγονότα και έχει αφήσει τη φτωχή Ελλάδα και την Ιταλία να διαχειριστούν τον μεγαλύτερο όγκο αυτού του προβλήματος.
Όσο ο δυτικός κόσμος δεν αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το μεταναστευτικό τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν. Πρέπει, επί τέλους, να σταματήσει η καταπίεση, να εκλείψει ο σκοταδισμός και να υπάρξει ελευθερία, αφού, όχι μόνον οι γκέι αλλά κυρίως οι γυναίκες υποφέρουν στις οπισθοδρομικές μουσουλμανικές χώρες, όπου έχει καταπατηθεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και η δικαιοσύνη λειτουργεί επιλεκτικά.
Βιογραφικό Σκηνοθέτη
Ο Δημήτρης Γέρος έχει πραγματοποιήσει 58 ατομικές εκθέσεις έργων του στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Köln, Düsseldorf, Νέα Υόρκη, Kassel, Στρασβούργο, Οξφόρδη (Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), Darmstadt, Indiana (Ball State Art Gallery), Heidelberg, Barranquilla-Colombia (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης), Λευκωσία, Μιλάνο, Bochum (The Bochum Museum), Berlin, Wuppertal, Michigan (Kelsey Museum), Μεξικό (Εθνικό Μουσείο), Mannheim και αλλού.
Για την δουλειά του έχουν κυκλοφορήσει πολλά βιβλία. Το τελευταίο του φωτογραφικό λεύκωμα έγινε σε συνεργασία με τον Edward Albee, ενώ το προηγούμενο από αυτό παρουσίαζε φωτογραφίες του από την μακρόχρονη φιλία του με τον Gabriel García Márquez.
Το βιβλίο του «Shades of Love, inspired by poems of C.P. Cavafy», με πρόλογο του Edward Albee και εισαγωγή του John Wood, η American Library Association το κατέταξε στις 10 κορυφαίες εκδόσεις του 2011.
Συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, με την γκαλερί Throckmorton Fine Art στην Νέα Υόρκη, τη Holden Luntz Gallery στο Palm Beach και την Pablo Goebel Fine Arts στο Μεξικό.
Η Γκαλερί Cube, αναλαμβάνει την οργάνωση του καινούριου art project της Βασιλικής Κασπίρη, με τίτλο MeetMe … But, my dear, this is not Wonderland and you are not Alice, που θα πραγματοποιηθεί στο Μηχανουργείο, σε επιμέλεια της Λιάνας Ζωζά.
Η Λιάνα Ζωζά, επιμελήτρια του art project, γράφει: “H Βασιλική Κασπίρη, στη μέχρι τώρα πορεία της έχει δημιουργήσει πολλές φορές εικαστικά έργα, στα οποία περιλαμβάνεται τόσο η “μάσκα” όσο και ο “καθρέφτης” σαν στοιχεία, αλλά και με τη μορφή των art objects. Γεννημένη σε μια πόλη, όπως η Πάτρα, όπου το Καρναβάλι, είναι μέρος της ζωής των ανθρώπων που την κατοικούν, φαίνεται ίσως λογική η έλξη της, στο να παρουσιάσει μέσα από τις δημιουργίες της, σύμβολα και έννοιες, που για εκείνη λειτουργούν καθαρά βιωματικά. Η ιδιαιτερότητα, όμως, του δίπολου “καθρέφτης – μάσκα” βρίσκεται στο ότι, για εκείνη, έχει κοινό αντικείμενο: “αυτό που φαίνεται κι αυτό που κρύβεται”.
Με την εικαστική εγκατάσταση “MeetΜe …” , κάνει ένα καινούριο βήμα στο ταξίδι της, έχοντας στα εφόδιά της, την πολύχρονη επαφή της με τα σκηνικά του θεάτρου, που τόσο καλά γνωρίζει και αποφασίζει να δημιουργήσει ένα μαγικό δάσος, όπου ο θεατής καλείται να συνυπάρξει και να συνομιλήσει με τα “πρόσωπα” που θα συναντήσει περιπλανώμενος εκεί.
Μάσκες και καθρέφτες αιωρούνται στο χώρο, σε μια εξωπραγματική ατμόσφαιρα, στην οποία συμβάλλει ο ειδικός φωτισμός, τον οποίο επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης Γεράσιμος Ντάβαρης και περιμένουν τον επισκέπτη, να απλώσει το χέρι του, να επιλέξει μία από αυτές, να τη φορέσει στο πρόσωπό του και στιγμιαία να παίξει το παιχνίδι της μεταμόρφωσης και της ανακάλυψης. Γιατί, στο μαγικό δάσος της Βασιλικής Κασπίρη, όπως και στην πραγματική ζωή, όλα γίνονται σε μια στιγμή και για μια στιγμή. Με τα λόγια της Κωνστάντζας Μανιατοπούλου – που μαζί με τον Γαβριήλ Καμάρη επιμελήθηκαν το ηχητικό περιβάλλον:
“… Άφησε τις συζητήσεις των ανθρώπων κάτω και ανέβηκε τα σκαλιά. Μπροστά της απλωνόταν ένα δωμάτιο γεμάτο κρεμασμένες μάσκες και καθρεφτάκια. Η ματιά της έπεσε πάνω σε μια μάσκα. Την πλησίασε και την εξέτασε προσεκτικά. Meet me έγραφε επάνω με όμορφα γράμματα. Συνάντησέ με! “Ε λοιπόν, θα σε συναντήσω!” ψιθύρισε σιγανά στον εαυτό της η Αλίκη, “και αν αυτό με κάνει να μεγαλώσω μέσα μου, ίσως φτάσω το κλειδί της αυτογνωσίας. Κι αν με κάνει να μικρύνω μέσα μου, ίσως μπορέσω να τρυπώσω στη χαρά των μικρών πραγμάτων…”
Και η Λιάνα Ζωζά συμπληρώνει … But, my dear, this is not Wonderland and you are not Alice, όχι για να απομυθοποιήσει την πρόσκληση της συνάντησης και της συνύπαρξης, αλλά αντίθετα για να την ενισχύσει σε σχέση με τη φανταστική ιστορία της Αλίκης που μας ακολουθεί σχεδόν όλους όσους τη διαβάσαμε και ψάχνουμε να βρούμε τη Χώρα των Θαυμάτων. Μήπως όμως, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε και πολύ πιο μακρυά από το μέσα μας ή το απέναντί μας, μιας και η περιπλάνηση της Αλίκης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τη ανακάλυψη της ζωής μέσα από τα έκπληκτα μάτια ενός γεμάτου περιέργεια κοριτσιού που αγωνιούσε ν’αποφασίσει αν θέλει να μεγαλώσει ή να παραμείνει παιδί? Και αναρωτιέται … “Άραγε μεγαλώνουμε πραγματικά μόνοι μας; Και μεγαλώνοντας χάνουμε κάτι; Και δεν φοβάται πια να ξεκινήσει. Ανακαλύπτει πως το να μεγαλώνεις είναι σαν να λες “αντίο”. Αλλά και να ακούς το “αντίο” που σου λένε.”. So, MeetMe … my dear!
Φωτογραφίες MeetMe … : Χριστίνα Σπηλιωτοπούλου Διάρκεια art project: 26 Φεβρουαρίου – 23 Μαρτίου 2019
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Κυριακή 18.00 – 21.00
W
Who is who
Βασιλική Κασπίρη
Η εικαστικός Βασιλική Κασπίρη γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου ζει και εργάζεται. Στα έργα της, κυρίως γλυπτά και εικαστικές κατασκευές, επιλέγει να χρησιμοποιεί φυσικά υλικά, όπως ο πηλός, το χαρτί, το αλουμίνιο, ο χρυσός και το ασήμι και συνηθίζει να εφαρμόζει τεχνικές που έχει διδαχθεί, αλλά κάποιες από αυτές δεν εφαρμόζονται πια. Παράλληλα, με την εικαστική της δράση, εργάζεται σαν σκηνογράφος στο θέατρο, αλλά και στον τομέα της διακόσμησης. Αν της ζητούσαν να περιγράψει τι σημαίνει για εκείνη τέχνη, δεν θα δίσταζε να απαντήσει πως “τέχνη είναι η ξεχασμένη αρχαία γλώσσα που μας συνδέει με την συμπαντική μας ιστορία”.
Το ALittleTheatreMusic φιλοξενεί τέσσερις αγαπημένους φίλους καλλιτέχνες.
Μια ηθοποιό με δυνατή παρουσία στη ροκ μουσική σκηνή, έναν ηθοποιό που λατρεύει
το τραγούδι κι εκείνο του ανταποδίδει ανάλογα, έναν τενόρο που αγαπά το θέατρο
και μια σοπράνο που δεν φοβάται τα διαφορετικά είδη. Κοινός παρονομαστής όλων:
η αγάπη των μιούζικαλ.
Οι performers Φανή Γέμτου και Έλλη Δαδήρα καλωσορίζουν τους αγαπημένους καλεσμένους, διασχίζοντας μαζί τους σχεδόν έναν αιώνα αμερικάνικου κι ευρωπαϊκού μιούζικαλ, προσεγγίζοντας πάνω από 30 ρόλους μουσικού θεάτρου/κινηματογράφου κι ερμηνεύοντας τραγούδια του είδους που άφησαν εποχή.
Μια συναυλία μουσικού θεάτρου και κινηματογράφου
με τραγούδια από μεγάλα μιούζικαλ του εξωτερικού.
Ένα σκηνικό ταξίδι στην ιστορία των μιούζικαλ και των ρόλων
τους.
Το Chicago Athenaeum: Μuseum for Architecture and Design σε συνεργασία με το European Centre for Architecture, Art, Design and Urban Studies παρουσιάζουν την έκθεση φωτογραφίας της Πανωραίας Γαλατά με τίτλο «Από τη Μύκονο στις πόλεις του Κόσμου» και σας προσκαλούν στα εγκαίνια την Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019, στις 19.30 στο Contemporary Space Athens, Μητροπόλεως 74 στη Πλάκα.
Η Μυκονιάτισσα φωτογράφος Πανωραία Γαλατά ξεκινάει το φωτογραφικό της ταξίδι από το γενέθλιο τόπο της, τη Μύκονο. Μια μεγάλη βόλτα σε διάφορες πόλεις του κόσμου που αποτυπώνεται σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, το Σαν Φρανσίσκο, το Μαρόκο κλπ. Επηρεασμένη βαθιά και από τις κινηματογραφικές σπουδές της, παρατηρεί και αναδεικνύει τη δυναμική της στιγμής, όπου κυριαρχεί το ανθρώπινο στοιχείο. Ουμανιστική προσέγγιση με ελευθερία, καθαρότητα αλλά και προσωπική ματιά.
Λίγα λόγια για για την φωτογράφο:
Η Πανωραία Γαλατά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μύκονο. Σπούδασε φωτογραφία και κινηματογράφο στην Αθήνα και το Λονδίνο. Τη φωτογραφική της δουλειά έχει παρουσιάσει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μικρού μήκους ταινίες: Ανάπλους, Τελευταία Πνοή, Ειν΄η ψυχή μου ένα σοκάκι στη Μύκονο. Ποιητικές συλλογές:
Στην είσοδο (1986), Μυκόνια σχήματα σε μπλε βαθύ (1993), Το έτερον μου σώμα (1996), Στην έρημο του ωραίου (2002), Τ΄ασπρόμαυρα του έρωτα (2011). Φωτογραφικά λευκώματα: Εδώ το φως έχει άλλο μέτρο (1998), Μύκονος-Το νησί του φωτός (2002), φωτογραφικό ημερολόγιο Μύκονος 2004 και Mykonos People (2006).
Η έκθεση φωτογραφίας της Πανωραίας Γαλατά θα διαρκέσει μέχρι και την Κυριακή 10 Μαρτίου, 2019.
Contemporary Space Athens: Μητροπόλεως 74, Αθήνα, τηλ. 210 3428511 Εγκαίνια: Παρασκευή, 1 Μαρτίου, 2019, 19.30-22.00 Διάρκεια έκθεσης: 1/03/2019 – 10/03/2019 Ημέρες & Ώρες: Τετάρτη έως Κυριακή, 14.00 – 21.00
Τον Διονύσιο Φραγκιά είναι δύσκολο να τον βρεις διαθέσιμο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Πολίτης του κόσμου, ζει και δραστηριοποιείται επαγγελματικά κυρίως στη Νέα Υόρκη. Συνεργάτης του καλλιτέχνηJeff Koons, ετοιμάζει στη Νέα Υόρκη την παρουσίαση της νέας του δουλειάς στην καινούργια γκαλερί Emmanuel Fremin, στο Τσέλσι.
Εμείς καταφέραμε και μιλήσαμε με τον Διονύσιο για τη ζωή του, την τέχνη και τις συνεργασίες του.
– Η έμπνευση προέρχεται πάντα από τα ενδιαφέροντα του καλλιτέχνη. Για μένα αυτό περιλαμβάνει τις επιστήμες, όπως η ψυχολογία και η φυσική, και η περιέργειά μου για το πώς σκέφτεται ο ανθρώπινος νους και πώς η ανθρώπινη φύση εκτυλίσσεται καθημερινά στη σύγχρονη κοινωνία μας.
Ενδιαφέρομαι επίσης για την ιστορία, ιδιαίτερα τις ιστορικές κρίσεις και τις εποχές πολέμων. Αυτά τροφοδοτούν την πρακτική προσέγγιση της τέχνης μου και μου δίνουν ένα πλαίσιο για τη δημιουργία ιδεών προς υλοποίηση.
Κάνω σχέδια που βασίζονται σε γκράφιτι που βλέπω στον δρόμο
– Τι τεχνικές χρησιμοποιείς;
– Μου αρέσει πραγματικά να χρησιμοποιώ ένα ευρύ φάσμα μέσων – γλυπτική, ζωγραφική, σχέδιο, performance art και μικτές εγκαταστάσεις μέσων (mixed media installations) που περιλαμβάνουν επίσης και ταινία (film).
Συχνά ένα συγκεκριμένο μέσο «φωνάζει» ότι είναι το κατάλληλο για να χρησιμοποιηθεί για ένα συγκεκριμένο έργο. Όπως ο συγγραφέας Mark Twain είπε: «Η διαφορά μεταξύ της χρήσης της σωστής λέξης και της χρήσης σχεδόν της σωστής λέξης είναι σαν τη διαφορά μεταξύ αστραπής και πυγολαμπίδας».
– Αναφέρεται ότι στα projects σου κάνεις γλυπτά με υβριδική ζωγραφική. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτό;
– Συχνά συγχωνεύω εικόνες. Μερικές φορές η εικόνα προέρχεται από δύο μακρινές χρονικές περιόδους. Για παράδειγμα: Ένωσα μια εικόνα αρχαίου ελληνικού ναού με μια εικόνα ενός διεθνούς διαστημικού σταθμού. Ιδιαίτερα απολαμβάνω την ερμηνεία των εικόνων με υλικά ή τεχνικές που είναι απροσδόκητες.
Κάνω σχέδια που βασίζονται σε γκράφιτι που βλέπω στον δρόμο καθημερινά στο Μπρούκλιν και σε άλλες γειτονιές της Νέας Υόρκης, και στη συνέχεια «στέλνω» τον θεατή σε απομακρυσμένα μέρη όπως το Κατμαντού, το Νεπάλ. Τα σχέδια αυτά φαίνονται σαν λεπτή μεταξωτή και υφασμάτινη ταπετσαρία.
Έτσι, το έργο τέχνης που προκύπτει είναι ένα είδος εννοιολογικά οδηγούμενου υβριδίου που συρρικνώνει τον κόσμο, συγχωνεύει τις αρχαίες τέχνες με τη σύγχρονη υποπολιτισμική ή αντιπολιτισμική εικονογραφία και το παρουσιάζει στον θεατή.
– Πήγες στη Νέα Υόρκη και έμεινες για πάντα εκεί. Πόσο δύσκολη ήταν για σένα η προσαρμογή σου σε μια τέτοια πόλη;
–
Στην πραγματικότητα, η οικογένειά μου μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη όταν ήμουν
επτά ετών, οπότε η περίοδος προσαρμογής ήταν σύντομη για μένα. Έμαθα να μιλάω
αγγλικά αρκετά γρήγορα. Φυσικά, η πόλη της Νέας Υόρκης ήταν αρκετά αποκαλυπτική
στα μάτια μου επτά ετών.
– Πιστεύεις ότι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης έχει πιο πολλές πιθανότητες επιτυχίας σε μια μεγαλούπολη σαν τη Νέα Υόρκη από ότι στην Αθήνα;
– Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Είναι πραγματικά ένα δίκοπο σπαθί. Από τη μία πλευρά ο καλλιτέχνης στη Νέα Υόρκη περιβάλλεται από όλα τα ινστιτούτα τέχνης παγκοσμίου επιπέδου –ειδικά τη σύγχρονη τέχνη– και τους επιμελητές και τους γκαλερίστες που βρίσκονται στο μήκος του βραχίονα.
Η Νέα Υόρκη έχει μια τεράστια «όρεξη» για τη σύγχρονη τέχνη. Από την άλλη πλευρά, όμως, ο ανταγωνισμός μεταξύ καλλιτεχνών είναι έντονος. Κάποιος πρέπει πραγματικά να κάνει τεράστιες προσπάθειες για να ξεχωρίσει. Πιστεύω ότι η Αθήνα είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη πόλη για έναν καλλιτέχνη αυτόν τον καιρό.
Ένιωσα
μια εξαιρετική χημεία με την πόλη και τους ανθρώπους της και άλλους καλλιτέχνες
κατά τις τελευταίες δύο εκθέσεις που είχα πρόσφατα. Ανυπομονώ για πολλά άλλα.
– Τι θυμάσαι από την πρώτη σου έκθεση στη Νέα Υόρκη;
– Η πρώτη μου έκθεση ήταν πραγματικά αξέχαστη. Πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μόδας. Είχα σπουδάσει ζωγραφική και εναλλακτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης εκεί το προηγούμενο έτος και κλήθηκα να συμμετάσχω σε ομαδική έκθεση το 2000.
Έδειξα αυστηρά εικονιστικά έργα ζωγραφικής και σχεδίων, αλλά έχοντας παρακολουθήσει αυτό το ίδρυμα, την ιδέα της χρήσης κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων ή υφασμάτων για την τέχνη, ταπετσαρίες κ.λ.π., «ύφανα» στο μυαλό μου αυτό που θα ήταν το επόμενό μου έργο μετά την πρώτη μου επίδειξη.
– Ποιες προσωπικότητες στον χώρο της τέχνης έχεις γνωρίσει στη Νέα Υόρκη που έχουν σηματοδοτήσει τη δουλειά σου;
–
Ήμουν τυχερός που βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη, την πόλη όπου ένας καλλιτέχνης
μπορεί να συναντήσει τυχαία ένα άτομο επιρροής και να ξεκινήσει διάλογο. Αν
είναι βέβαια γενναίος, γιατί τα άτομα αυτά μπορεί να είναι εξαιρετικά απόμακρα
και δυσπρόσιτα.
Μετά τις σπουδές μου συνειδητοποίησα ότι χρειάζομαι μια «καθημερινή δουλειά» για να μπορώ να υποστηρίξω οικονομικά τον εαυτό μου και να είμαι σε θέση να κάνω τα έργα μου. Δεν έχει σημασία αν ένας καλλιτέχνης εκθέτει κάθε χρόνο.
Στη Νέα Υόρκη τα έξοδα είναι τεράστια και οι καλλιτέχνες στη συντριπτική τους πλειονότητα εργάζονται, ειδικά αν θέλουν να διατηρούν ένα στούντιο.
Τέλος πάντων, βρέθηκα να είμαι κύριος βοηθός του καλλιτέχνη Jeff Koons, τον οποίο εξακολουθώ να βοηθάω μέχρι σήμερα σε ορισμένα έργα, εξάλλου πια έχει γίνει κάτι περισσότερο από εργοδότης. Είναι πλέον ένας καλός φίλος. Δουλεύουμε μαζί για μεγάλα projects για καλλιτέχνες όπως η Lady Gaga και οι Rolling Stones.
Ήμουν τυχερός που μπήκα σε έναν χώρο με πολλούς σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης και αρκετές διασημότητες.
Μια πραγματική πρόοδος ήρθε όταν παρουσίασα τα πρώτα μου έργα γκράφιτι, με τίτλο «Πολιτική Σύγκρουση1». Ο διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Νέα Υόρκη, Glenn D. Lowry, ήταν στην κριτική επιτροπή που επέλεξε ποιοι καλλιτέχνες θα συμμετέχουν στην πολύ σημαντική έκθεση που γίνεται κάθε πέντε χρόνια στο MoMA PS1 στην Greater New York 2005.
Η
κριτική επιτροπή, με επικεφαλής τον διευθυντή Lowry, επέλεξε ομόφωνα τη δουλειά
μου για να είναι στην έκθεση. Δεν φαντάζεσθε πόσο ήμουν ενθουσιασμένος με την
ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε.
– Πού υπάρχουν έργα σου;
– Αναφέρω ενδεικτικά ένα πρόσφατο μεγάλο γλυπτό, με τίτλο «Icarus Empires». Αποκτήθηκε από τη Συλλογή Hearst στη Νέα Υόρκη πέρυσι και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην γκαλερί του Πύργου Hearst στο Μανχάταν – το περίφημο αρχηγείο του Hearst Media Corp.
– Ποια projects σου έχεις ξεχωρίσει;
-Μέχρι στιγμής, το πιο απαιτητικό έργο ήταν η σειρά Culture Clash. Για το έργο αυτό έπρεπε να βασίζομαι σε έναν «παραδοσιακό υφαντή» στην άλλη πλευρά του κόσμου, και δεν είχα τον χειρισμό που έχω συνήθως όταν κάνω μια δουλειά με τα χέρια μου.
Πρέπει να πω, όμως, ότι η δημιουργία μεταλλικών γλυπτών είναι πολύ συναρπαστική για μένα.
Επειδή τα γλυπτά που κάνω αποτελούνται από πολλές μικρότερες και είναι φαινομενικά ποικίλες εικονογραφίες, χρησιμοποιώ μια τεχνική που χρησιμοποιούν μερικοί συγγραφείς που ονομάζεται «σκέψης ροής συνείδησης» (stream-of-consciousness thinking). Αυτή η τεχνική μού επιτρέπει, πολύ γρήγορα, να επιλέγω στοιχεία και να τα συγκολλώ με μια σειρά που δημιουργεί εκπληκτικές και συχνά περίεργες και ενδιαφέρουσες αφηγήσεις.
Ετοιμάζω την νέα μου δουλειά που θα εκτεθεί στην γκαλερί Emmanuel Fremin, στο νέο της χώρο στο Τσέλσι
– Μελλοντικά σχέδια;..
– Προβλέπω και ελπίζω αυτός ο χρόνος να είναι συναρπαστικός! Η γκαλερί που με εκπροσωπεί στη Νέα Υόρκη, η γκαλερί Emmanuel Fremin, ανοίγει έναν νέο χώρο στο Τσέλσι, στο σημερινό επίκεντρο του τέχνης-κόσμου, και προετοιμάζομαι για την παρουσίασης της νέας μου δουλειάς μέσα στον χρόνο. Σχεδιάζω επίσης να κάνω κάποιο γλυπτό εξωτερικού χώρου που μπορεί να τοποθετηθεί στη λεωφόρο του Μπρόντγουεϊ στο Μανχάταν, από το Συμβούλιο Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Πάνω από όλα, όμως, ανυπομονώ να συναντήσω νέους ανθρώπους και να κάνω νέους φίλους μέσα και έξω από τη Νέα Υόρκη. Θα ήθελα να συνδεθώ με περισσότερους διορατικούς επιμελητές και μουσεία για να μπορέσω να προωθήσω τα όρια της τέχνης και να δημιουργήσω νέες και καινοτόμες ευκαιρίες για την έκθεση του έργου.
Η Αθήνα είναι σίγουρα μια πόλη που βρίσκεται στο ραντάρ μου!
Υλικό και αρχετυπικό σύμβολο μιας κοσμοδαιμονικής περιπλάνησης η σχεδία, που τοποθετείται στην αρχή του ταξιδιού της επιστροφής (Οδ. ραψ. ε’). Η πρώτη χειρωνακτική πράξη του πολύτροπου ήρωα, που επιστράτευσε με κάματο την «τέχνη» του- ως μέσο εκπλήρωσης και αυτοεκπλήρωσης -για να μεταβεί στον προορισμό.
Με αναστοχαστική διάθεση και ιδιοσυγκρασία οδοιπόρου, ο Νίκος Σιαλακάς δανείζεται το όχημα του Ομήρειου ήρωα για να περιπλανηθεί σε μονοπάτια εσώτερα και αχαρτογράφητα ανά τα πέρατα του δικού του υλικού και νοητού κόσμου. Πολύπλευρος και πολυσχιδής, άλλωστε, νομικός, παιδαγωγός και πάνω από όλα εικαστικός, με μια σχέση διαρκούς πάλης με την τέχνη του, που λειτουργεί ως εξωτερικό σημάδι μιας μόνιμης ενδοσκόπησης.
Σήμα κατατεθέν της αναζήτησης αυτής, η εμβληματική σύνθεση γύρω από την οποία διαρθρώνεται η έκθεση.
Αποκαλυπτική, όσο και ειλικρινής στις προθέσεις της η σχεδία του καλλιτέχνη, ένα έργο με αναφορές από την arte povera, καμωμένη από θραύσματα υλικών, λιωμένο πλαστικό, ναυλον, πανί, ευτελή υλικά που εποπνευματώνονται πάνω σε ξύλινη σανίδα, που τυχαία βρήκε ο ίδιος «παρα θιν’ αλός», για να ανασύρει ίχνη βιωμάτων , να ναυπηγήσει την εικαστική του διαδρομή. Με δυναμική χειρονομία σχηματίζει ένα ακαθόριστο χώρο, με τους γαιώδεις τόνους να επικρατούν στην τελική εντύπωση, σαν το λεπτόγεω της ελληνικής φύσης, ένα απεριόριστο ονειρικό τοπίο που ο ίδιος δρασκελίζει για να επιστρέψει στον δικό του «αιώνιο τόπο».
Στον εικαστικό κόσμο του Νίκου Σιαλακά, η σκέψη, η μνήμη, η αφήγηση λειτουργούν με όρους εσωτερικούς, υποσυνείδητες ονειρικές συνδέσεις ανακαλούνται, φαινομενικά άτακτες και αυτοματοποιημένες, αλλά στην ουσία τους μελετημένες και αρχιτεκτονικά οργανωμένες σε μεγάλες χρωματικές επιφάνειες, όπου ο έντονος συναισθηματισμός και η βίαιη ενεργητικότητα κυριαρχούν.
Γραμμές, σχήματα και μορφώματα αποτυπώνονται σε συνεχή κίνηση, άλλοτε με διάθεση καθαρά λυρική και ρεμβαστική, με χρώματα ρευστά και λαμπερά που αποκτούν έναν ηδονιστικό χαρακτήρα, άλλοτε επικά και ερμητικά, με δονούμενες χρωματικές ενότητες που επιθετικά εναλλάσσονται, γραμμικά θέματα που αλληλοσυμπλέκονται και αλληλοσυγκρούονται, υποβάλλοντας με τον δυναμισμό τους.
Το μαύρο, προαιώνιο σύμβολο ερέβους, σαν δραματική διατύπωση που αποχαρακτηρίζει τις όποιες προσωπικές αγκυλώσεις του καλλιτέχνη, επανέρχεται ξανά και ξανά, για να διασπάσει τη ζωγραφική επιφάνεια, απωθώντας κατά περίπτωση το φως ή καλώντας το να ξεπηδήσει από μέσα του.
Το έργο του Νίκου Σιαλακά πέρα από την αισθητηριακή εντύπωση, που απροσχημάτιστα θέλγει τον θεατή, φέρει όλο το συνειδησιακό και υπαρξιακό βάρος ενός ευαίσθητου και οξυδερκή, όσο δυναμικού και ανήσυχου καλλιτέχνη. Με άνεση, ο ίδιος περνά από το σκοτάδι στο φως και αντίστροφα, παλινδρομεί ανάμεσα στις δύο ακρογωνιαίες λίθους της ανθρώπινης ύπαρξης, αποδίδοντας εύσχημα τον λυρισμό της ηδονής και τον εξπρεσιονισμό της οδύνης, τα «από» και τα «προς» που οροθετούν τη ζωή, με διάμεσο την κεντρομόλο του ουτοπική σχεδία. Ευαγγελία Θ. Καϊράκη Ιστορικός της Τέχνης Μέλος της Ε.Ε.Ι.Τ.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκα στα Πετράλωνα, χωριό της ορεινής Ολυμπίας. Ύστερα από σπουδές στη Νομική σχολή και στο Παιδαγωγικό τμήμα εργάστηκα σαν εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα, πήρα τα πρώτα μαθήματα σχεδίου στο φροντιστήριο του Τάσου Ρήγα και στη συνέχεια φοίτησα στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο διάστημα από 1992-2000, με δασκάλους τους Χρόνη Μπότσογλου, Τάσο Χριστάκη και Θανάση Μακρή. Έχω πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην επαρχία και στην Αθήνα, όπου ζω και εργάζομαι.
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
