Καταφέρνει να σε κερδίσει από τα πρώτα 5 λεπτά! Ένας απλός και χαρισματικός άνθρωπος με στόχους και όραμα! Αγαπάει πολύ τη δουλειά της και είναι αφοσιωμένη σε αυτήν αποκλειστικά, αφού το θέατρο την κέρδισε χωρίς δεύτερη σκέψη! Άλλωστε ήταν λογικό με τέτοια κληρονομιά.. Κόρη της Ελένης Γερασιμίδου και του Αντώνη Ξένου, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο!
Δημοσιογραφική κάλυψη Vasia Bresta
Φωτογραφική κάλυψη Francesca Kal
– Αγγελική, πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Στα 16 μου, λοιπόν, “παραδέχτηκα” σε συγγενείς και φίλους ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Υπάρχει λόγος που χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα εντός εισαγωγικών. Μέχρι τότε όταν με ρωτούσαν αν θα γίνω κι εγώ ηθοποιός και το αρνιόμουν κατηγορηματικά, απαντώντας ότι θα ακολουθήσω πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες και ό,τι άλλο μου κατέβαινε στο κεφάλι.
Στην ουσία κοροϊδευόμασταν μεταξύ μας, γιατί και προσωπικά ήξερα, μέσα μου βαθειά από πολύ μικρή ηλικία ότι το θέατρο είναι η ζωή μου και βεβαίως οι γονείς μου και οι κοντινοί μου άνθρωποι διέβλεπαν αυτή την ισχυρή αγάπη. Φυσικό και επόμενο για ένα παιδί που μεγαλώνει παρακολουθώντας πρόβες, παίζοντας στα καμαρίνια και που λόγω εξάντλησης αποκοιμιέται πολλές φορές στις αγκαλιές ηθοποιών ακόμα και θεατών.
-Θα ακολουθούσες αυτή την πορεία ανεξάρτητα από το επάγγελμα που κάνουν οι γονείς σου;
Δεν το γνωρίζω γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, έχοντας τη δυνατότητα να γνωρίσω όλες του τις πλευρές, τις δύσκολες και τις καλές. Όμως πλησιάζοντας στα δεύτερα -άντα μου, κάνοντας έναν απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μου, πιστεύω πως λόγω ιδιοσυγκρασίας πάλι το θέατρο θα ήταν η επιλογή μου.
Ο ηθοποιός έχει μια ιδιαίτερη οπτική της πραγματικότητας με πολύ ανεπτυγμένη συναίσθηση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα την ανάγκη να μπαίνω στη θέση του άλλου. Αυτή η ανάγκη πιστεύω είναι η βασική αρχή ενός ανθρώπου που θέλει να δουλεύει στο θέατρο.
-Πώς βλέπεις το επάγγελμα του ηθοποιού τη σημερινή εποχή;
Δυστυχώς, το βλέπω να εξαφανίζεται ως επάγγελμα. Είναι λυπηρό στις μέρες μας, να υπάρχει αυτό το πισωγύρισμα στον ηθοποιό-χομπίστα, στον ερασιτέχνη ηθοποιό. Ενστερνιζόμενη το πρότυπο του ηθοποιού που είναι καλλιτέχνης-επιστήμονας, μου είναι αδιανόητο να δεχτώ πως η εξουσία θέλει να μας εξαλείψει ως επαγγελματίες.
Το κακό έχει ξεκινήσει εδώ και τρεις δεκαετίες με την κατάργηση της Άδειας Εξασκήσεως Επαγγέλματος. Ακολουθούν τα χρόνια της φθοράς της επαγγελματικής και συνδικαλιστικής συνείδησης στον κλάδο μας παράλληλα με μια συνολική έκπτωση στο αισθητικό κριτήριο του λαού μας.
Φτάνουμε στις μέρες μας όπου οι ηθοποιοί δεν έχουμε καν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας κι έτσι γινόμαστε έρμαια στις ορέξεις ενός θεατρικού μονοπωλίου – ο νοών νοεί τω και δεν εκθέτουμε ονόματα – που μας προσλαμβάνει με μισθούς πείνας στις γκλαμουράτες υπερπαραγωγές του γιατί μας θεωρεί ψωνάρες. Και το χειρότερο όλων… σε πολλές παραγωγές φημισμένων φεστιβάλ – πάλι ονόματα δε θίγουμε – ζητούν από ηθοποιούς να παίξουν εθελοντικά.
Όμως είναι στο χέρι μας να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση μέσα από συλλογικούς αγώνες, αρχίζοντας όχι από το μηδέν, αλλά από τα κεκτημένα των προηγούμενων ετών και διεκδικώντας ακόμα περισσότερα.
– Τον ελεύθερό σου χρόνο με τι ασχολείσαι;
Όσο έχω ελεύθερο χρόνο μου αρέσει να συναντώ αγαπημένους ανθρώπους, να περπατάω στην πόλη και στη φύση και να κάνω δουλειές στο σπίτι.
-Αν δεν ήσουν καλλιτέχνης, τι θα ήθελες να είσαι;
Αστροφυσικός ή Μοδίστρα και δεν κάνω πλάκα… τα θεωρώ εξίσου μαγικά επαγγέλματα!
-Μοιράσου μαζί μας μια καλλιτεχνική σου εμπειρία!
Η πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ως επαγγελματίας ηθοποιός. Είπα μέσα μου: ‘Τώρα είσαι εκτεθειμένη. Φρόντισε να επικοινωνήσεις καλά μαζί τους’.
-Ποιο είναι το κριτήριό σου όταν επιλέγεις μια συνεργασία;
Η συνεννόηση.
-Πες μας μια ευχάριστη παιδική σου ανάμνηση.
Ο χιονοπόλεμος στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, τη γενέτειρά μου.
-Δράμα ή κωμωδία;
Κωμωδία μες στην Τραγωδία και Τραγωδία μες στην Κωμωδία.
-Πας σινεμά; Είδες καμία ταινία πρόσφατα;
Δεν πάω όσο συχνά θα ήθελα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Αγαπάω πολύ το σινεμά. Πρόλαβα το ROMA. Εξαιρετική αντιναζιστική ταινία!
-Ποια συνήθεια απεχθάνεσαι;
Τη συνήθεια!
-Αν ήθελες να αλλάξεις κάτι στον εαυτό σου, τι θα ήταν αυτό;
Το σύνδρομο της υπευθυνότητας που με κατατρέχει!
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας;
Σαίξπηρ στους αιώνες των αιώνων…
-Είσαι φιλόζωη; Ποια είναι η άποψή σου σχετικά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα αδέσποτα;
Λατρεύω όλα τα ζώα. Έχω μια σκυλίτσα και μια γάτα που ζουν αρμονικότατα μεταξύ τους και στη γειτονιά μας υπάρχει ένας μεγαλόσωμος σκύλος τον οποίο φροντίζουμε όλοι μαζί.
Έχω την αίσθηση πως τα τελευταία χρόνια η συμπεριφορά μας απέναντι στα αδέσποτα έχει βελτιωθεί αρκετά αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
-Ποιο είναι το μότο σου;
Αγώνας μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό!!!
-Πού μπορούμε να σε δούμε αυτό τον καιρό;
Μέχρι τις 27 Ιανουαρίου, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00, δίνουμε τις τελευταίες παραστάσεις με “τα σκουπίδια” του σπουδαίου Γιάννη Ξανθούλη στο Από Κοινού Θέατρο.
Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία το προηγούμενο καλοκαίρι στην αυλή του θεάτρου μας κι έτσι αποφασίσαμε να τη συνεχίσουμε και τη χειμερινή σαιζόν.
Θεωρώντας πως αποτελεί ίσως την καλύτερη, μέχρι στιγμής, παράσταση του θιάσου μας και πλησιάζοντας στο τέλος της, προτρέπω σε όσους από τους αναγνώστες σας δεν την είδαν να την προλάβουν.
-Τι ετοιμάζεις για το 2019;
Αυτό τον καιρό σκηνοθετώ το τρυφερό έργο του Παναγιώτη Μέντη “Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα”. Είναι ένας μονόλογος που έχει γραφτεί αποκλειστικά για την Ελένη Γερασιμίδου.
Είναι μεγάλη η τιμή να μου εμπιστεύονται τη σκηνοθεσία αυτού του έργου, το οποίο θα παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη από τον Μάρτη του 2019, για λίγες παραστάσεις. Εντός ολίγων ημερών θα έχετε περισσότερες πληροφορίες.
Κλείνοντας να πω πως πέρασαμε υπέροχα στη ζεστή και φιλόξενη pub Silly Wizards. Ευχαριστώ για την ωραία ατμόσφαιρα και τις ερωτήσεις!
Ευχαριστούμε πολύ το Silly Wizards για την φιλοξενία!
Jackson Pollock painting at his home East Hampton, New York, 1953
Κατάφερε να γίνει ο κυριότερος εκπρόσωπος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και η μοναδική τεχνική του, το dripping που εφάρμοζε στα έργα του, να είναι παγκόσμια αναγνωρίσιμη και να μην έχει μπορέσει κανείς να την αντιγράψει μέχρι τις μέρες μας.
Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Οι δυo τους συναντήθηκαν, το 1942, στη Νέα Υόρκη, όταν ο Pollock ήταν ακόμη άσημος και η Guggenheim, βασιζόμενη στο αλάθητο ένστικτο της για να επιλέγει τους συνεργάτες της, αλλά και στη γνώμη του φίλου της MarcelDuchamp, του πρότεινε να της φτιάξει μια μεγάλη τοιχογραφία για το διαμέρισμά της, στο Manhattan. Η συμφωνία, σπάνια για την εποχή εκείνη, ήταν να του δίνει κάθε μήνα $150, χρήματα αναγκαία για την επιβίωσή του ίδιου, αλλά και της επίσης ζωγράφου συζύγου του, LeeKrasner.
Peggy Guggenheim and Jackson Pollock in front of Pollock’s Mural, 1943
Οι μέρες που έγιναν εβδομάδες και στη συνέχεια μήνες, περνούσαν και η τοιχογραφία δεν ξεκινούσε προκαλώντας την ανησυχία, αλλά και την απογοήτευση της χρηματοδότη του, η οποία του δίνει τελεσίγραφο πως αν δεν έχει έτοιμο, το έργο της, μέχρι τον Ιανουάριο που έχει προγραμματίσει ένα μεγάλο πάρτυ, σταματά η επιχορήγηση από την πλευρά της. Η σύζυγός του πηγαίνοντας για ύπνο το βράδυ, πριν το deadline, ήταν σίγουρη πως η καριέρα του έχει λήξει μιας και δεν υπήρχε, ούτε καν μια κουκίδα στο μουσαμά που προοριζόταν για το τεράστιο έργο.
Το επόμενο πρωί, διαψεύσθηκε, όταν ο τεράστιος μουσαμάς είχε γεμίσει με φιγούρες που άγγιζαν τα όρια της φρενίτιδας και σχηματίζονταν από χοντρές μαύρες, κίτρινες, κόκκινες και τυρκουάζ γραμμές που στροβιλίζονταν στο λευκό φόντο. Ο Pollock δίπλωσε σε ρολό το έργο και το παρέδωσε στην Guggenheim, λίγες ώρες πριν την λήξη του τελεσίγραφου.
Η περίφημη αυτή ιστορία αποτελεί ακόμη και σήμερα αντικείμενο συζήτησης, αλλά και διαφωνιών μεταξύ των μελετητών του έργου του Pollock και των τεχνικών που έχουν αναλύσει τα έργα του και ισχυρίζονται πως το συγκεκριμένο έργο δημιουργήθηκε σε στρώματα, στη διάρκεια αρκετών εβδομάδων. Λέγεται πάντως, πως η ίδια η Guggenheim, επιβεβαίωσε την αρχική ιστορία, της μιας νύχτας. Μύθος, αλήθεια, μερική αλήθεια; Το σίγουρο είναι, πως δεν αφαιρεί τίποτε από την αξία του έργου και την εκκεντρικότητα της προσωπικότητας του δημιουργού του.
Jackson Pollock cooks with his wife, the artist Lee Krasner, and his mother, Stella Pollock, in the kitchen of his home in Springs, in East Hampton, N.Y., 1950
Η ιστορία συνεχίζεται, όταν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Guggenheim αποφασίζει να επιστρέψει στην Ευρώπη και μη θέλοντας να το πάρει μαζί της, το δωρίζει στο Πανεπιστήμιο της Iowa. Το κόστος μεταφοράς, που πρέπει να πληρωθεί από το Πανεπιστήμιο, είναι συνολικά $40 και ο επικεφαλής του τμήματος που ασχολείται με τα έργα τέχνης, προσπαθεί να το διαπραγματευθεί, γιατί πιστεύει πως είναι ακριβό. Η διασκεδαστική αυτή αλληλογραφία, αν σκεφτεί κανείς, πως η σημερινή αξία του έργου είναι περίπου $140 εκ., κρατά δύο χρόνια, όπου στο τέλος εγκρίνει τα $40.
Jackson Pollock…No chaos, damn it!
Ο PaulJacksonPollock, γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1912, στο Cody, του Wyoming και ήταν ο μικρότερος από τα 5 αγόρια της οικογένειας, της Stella May και του LeRoy Pollock, πόλη την οποία εγκατέλειψε και δεν επέστρεψε ξανά, όταν η μητέρα του πήρε τους γιους της, με τον ίδιο, σε ηλικία 10 μηνών και εγκαταστάθηκε μαζί τους στην Καλιφόρνια, όπου και μεγάλωσαν, με συνεχείς μετακινήσεις σε διάφορες πόλεις.
Ιδιαίτερο παιδί, όπως ήταν, από τη μικρή του ηλικία, αδιαφορούσε για το σχολείο και τα μαθήματα μέχρι που τον απέβαλαν. Το μόνο μάθημα που φαινόταν να τον ενδιαφέρει ήταν τα καλλιτεχνικά και έτσι ο μεγαλύτερος αδελφός του που σπούδαζε ήδη Καλές Τέχνες, στη Νέα Υόρκη τον προσκάλεσε να πάει, να μείνει μαζί του.
Installation view, Jackson Pollock, Whitechapel Gallery, 1958
Το 1930, εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη και ξεκινά να σπουδάζει ζωγραφική δίπλα στον Thomas Hart Benton, ενώ δημιουργεί τα πρώτα έργα του με επιρροές από τον μεξικανό ζωγράφο, έργων μεγάλων διαστάσεων, David Alfaro Siqueiros. Στη συνέχεια στρέφεται σε τεχνικές περισσότερο συμβολικές και αφαιρετικές. Λέγεται, πως επειδή έπασχε από κατάθλιψη, κατ’άλλους μελετητές του, από διπολική διαταραχή, επηρεασμένος από τις θεωρίες του Carl Jung, δημιουργεί μια ενότητα έργων στην περίοδο 1938 – 1944, τα οποία όμως δεν τυγχάνουν θερμής υποδοχής.
Τυχαίο ή όχι, το 1944 παντρεύεται την επίσης, πολλά υποσχόμενη ζωγράφο LeeKrasner, η οποία αποφασίζει να βάλει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα της για να υποστηρίξει τον Pollock και τη δική του εξέλιξη. Είναι η περίοδος που μετακομίζουν στο Λόνγκ Άιλαντ για να αφοσιωθεί εκείνος στη ζωγραφική του. Εκεί, ανακαλύπτει και στη συνέχεια εξελίσσει την μοναδική του μέθοδο dripping, απλώνοντας τους μουσαμάδες του στο πάτωμα και “στάζοντας” τα χρώματά του επάνω τους με τα πινέλα του, στα οποία έχει δώσει έναν άλλο ρόλο.
Jackson Pollock and his wife, Lee Krasner
Η αποδοχή των έργων αυτής της περιόδου (1947 – 1950) είναι πανηγυρική από τον κόσμο της τέχνης, ενώ η φήμη του απογειώνεται, όταν το περιοδικό LIFE, κυκλοφορεί στις 8 Αυγούστου του 1949, με 4σέλιδο αφιέρωμα στα έργα του και με τίτλο “Είναι αυτός ο μεγαλύτερος εν ζωή ζωγράφος των ΗΠΑ;”.
Η ζωή του, όμως είναι το ίδιο μπερδεμένη, όπως και οι γραμμές των έργων του και ζωγραφισμένη, μόνο με σκοτεινά χρώματα. Εθισμένος στο αλκοόλ, από πάντα, έχει μόνο μικρά διαστήματα νηφαλιότητας, τα οποία ούτε η σύζυγός του, δεν καταφέρνει να τα κάνει μεγαλύτερα. Η πιστή παρουσία της, δίπλα του, δεν του δίνει καν κίνητρο να σταματήσει να πίνει και να συμπεριφέρεται βίαια. Εκείνη επιστρέφει στη ζωγραφική της και ο Pollock που ζηλεύει το ταλέντο της γίνεται ακόμη πιο βίαιος και βρίσκει ερωμένη. Έχοντας ξεπεραστεί πια κάθε όριο, η Krasner τον εγκαταλείπει.
Το τέλος, τον βρίσκει στις 11 Αυγούστου του 1956, όταν με κακή διάθεση και εντελώς μεθυσμένος αποφασίζει να οδηγήσει για να πάνε σε ένα πάρτυ, με την ερωμένη του Ruth Kligman και μια φίλη της. Η Kligman, είναι η μόνη που επιζεί από το δυστύχημα, ενώ ο Pollock και η φίλη της σκοτώνονται ακαριαία.
«Η φιλοσοφία ενός γάτου», έργο βασισμένο
στο κείμενο του Μπάμπη Άννινου «Ο γάτος
της γειτόνισσας» (1884), θα παρουσιάζεται στον Tεχνοχώρο
CARTEL από 4
Φεβρουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.
Ένας γάτος, από
«καλή οικογένεια», αλλά αγνώστου πατρός, γεννιέται σε μια πόλη με τις καλύτερες
ευχές όλων. Μεγαλώνοντας όμως, ξεφεύγει από το πρότυπο «της καλής κοινωνίας» με
τις αταξίες του και, μεγαλώνοντας, φτάνει να κατηγορείται και τιμωρείται από το
κοινωνικό σύνολο για εγκληματικές πράξεις, τις οποίες θα ήταν παράλογο να έχει
διαπράξει.
Πρόκειται για μια
ιδιαίτερη προσέγγιση του κοινωνικού παραλόγου, που ψάχνει να βρει έναν
«αποδιοπομπαίο τράγο» να κατηγορήσει για όλα τα δεινά που περιβάλλουν το
κοινωνικό γίγνεσθαι, και που, πολλές φορές, αυτά τα δεινά προκαλούνται από εμάς
τους ίδιους.
Το έργο βασίζεται
θεματικά αλλά και, εν μέρη, λεκτικά στο κείμενο του Μπάμπη Άννινου. Ο λόγος του
κειμένου (καθαρεύουσα) και ο σύγχρονος λόγος, που παρήχθη μέσω αυτοσχεδιασμών, συγκρούονται
υποκαλύπτοντας την λογική του δυισμού που επικρατεί στη δυτική σκέψη.
Κατήγορος και
Κατηγορούμενος, Θύτης και Θύμα , Κακό και Καλό , Μαύρο και Άσπρο, Κωμωδία και
Τραγικό. Στοιχεία που εναλλάσσονται στην Ιστορία αλλά και στην καθημερινότητά
μας. Την ίδια στιγμή που είμαστε κατηγορούμενοι, μπορούμε να κατηγορήσουμε, το
θύμα δεν υπάρχει χωρίς το θύτη και το αντίστροφο, κακό δεν μπορεί να υπάρξει
χωρίς ένα ψίγμα καλού, μέσα στην τραγικότητα ξεδιπλώνονται και κωμικές
καταστάσεις.
Αντιφατικά στοιχεία, τα οποία ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση και αρνούμαστε να τα αποδεχτούμε, σκοντάφτοντας συνεχώς στη συνεχή αυτοπαγίδευση.
INFO
«Η φιλοσοφία ενός
γάτου», βασισμένο σε κείμενο του Μπάμπη Άννινου
Ο ηθοποιός Αντώνης Λουδάρος, αυτή την φορά με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, μας προτρέπει να αφεθούμε και να ταξιδέψουμε στην μυθική ζωή μιας γυναίκας «σύμβολο». Στην ζωή της Ρόζας Εσκενάζυ που έγραψε ο Παναγιώτης Μέντης. Την Ρόζα ερμηνεύει η Νεφέλη Ορφανού.
Ένα
συγκλονιστικό έργο για την «βασίλισσα» του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Την «Ρόζα
τη ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά» που ήξερε πώς να ξεσηκώνει τα πλήθη. Το
«Χαρικλάκι» της, η «Δημητρούλα» της, η «Λιλή η σκανδαλιάρα», το «Ράμπι-Ράμπι»
και τόσες άλλες μεγάλες επιτυχίες της που ακούγονται στην παράσταση από την
φωνή της Μαρίας
Σουλτάτου, μάς ταξιδεύουν από την Κωνσταντινούπολη του 1883 μέχρι
την Αθήνα του 1980.
Η Ρόζα
Εσκενάζυ, χαρισματική ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου
τραγουδιού, έζησε μια ζωή γεμάτη ένταση και μυστήριο.
Βίωσε τις
πιο σημαντικές δεκαετίες της ιστορίας της Ελλάδας.
Πέρασε δια
πυρός και σιδήρου μέσα από πολέμους, κατοχή, αντίσταση, δικτατορίες κι έρωτες,
χωρίς να πάψει ούτε στιγμή να είναι μια γυναίκα που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί
της.
Ρόζα η
παραβατική, η απρόβλεπτη.
Με αληθινό
«φως» όμως…
Το «φως»
της Ρόζας καίει ακόμα και θεραπεύει ψυχές.
Η φωνή
της, φάρος για τις επόμενες γενιές,
μάς διατάζει
σαν γνήσια βασίλισσα, πώς να γλεντάμε,
πώς να πίνουμε, και πώς να αγαπάμε!
Συντελεστές:
Το έργο
υπογράφει ο Παναγιώτης Μέντης
Τη
σκηνοθεσία ο Αντώνης Λουδάρος
«Ρόζα» η Νεφέλη Ορφανού
Στα
τραγούδια της παράστασης η φωνή της Μαρίας
Σουλτάτου.
Στην
παράσταση ακούγονται οι ηθοποιοί:
(με
αλφαβητική σειρά):
Θανάσης Κουρλαμπάς, Φάνης Μουρατίδης, Θοδωρής
Μπουζικάκος, Παύλος Ορκόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου και η
μικρή Παναγιώτα Ζαρείφη.
Την
σκηνική επιμέλεια έχει η Ειρήνη Παπιδά
Τα
κοστούμια επιμελείται το Βεστιάριο
(Σωκράτους 16, Αθήνα)
Τους
φωτισμούς σχεδίασε ο Νίκος Καλατζής
Video
παράστασης Στέφανος Κοσμίδης
Σχεδιασμός-επιμέλεια
μαλλιών: Γεώργιος Δουδέσης
Βοηθοί
σκηνοθέτη: Τάσος Κοντόγιωργας και Γωγώ Μαρινάκου
O Δημοσθένης Δαββέττας στο Παρίσι - φωτογράφος: Τάκης Σπυρόπουλος
Ο Δημοσθένης Δαββέτας, ο καθηγητής ο ποιητής, ο συγγραφέας, ο αρθρογράφος, ο εικαστικός παρουσίασε την Πέμπτη 17 Ιανουαρίου τη νέα του εικαστική δουλειά στην Gallery Art πρίσμα στον Πειραιά.
Πολυσχιδής και τελειομανής καθώς είναι, έχει διακριθεί σε πολλές διαφορετικές δραστηριότητες. Η απραξία και το κενό του χρόνου τον τρομάζει, αναφέρει στη συνέντευξή μας. Ίσως αυτό αποτελεί ένα από τα κίνητρα του για διαρκή δραστηριότητα. Καθηγητής στη φιλοσοφία της τέχνης στο IESA στο Παρίσι, αρθρογράφος σε σημαντικά διεθνή περιοδικά όπως τα Art forum, Art studio, Beaux Arts Magazine, Calleries Magazine, στις εφημερίδες Liberation, Figaro & Les Echos, με μεγάλη πολιτική δραστηριότητα εμπνέεται από την ποίηση και ζωγραφίζει και με εφαλτήριο την Τέχνη, η Ζωή παίρνει μια άλλη διάσταση.
Εμείς τον συναντήσαμε στην Αθήνα, λίγη ώρα μετά την άφιξή του από το Παρίσι.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για την ατομική σας έκθεση;
Τίτλος της έκθεσής μου
είναι «ζω-γραφική Ομιλούσα», παρμένος από τον ορισμό του Αριστοτέλη για την
ζωγραφική. Δηλαδή αναφέρεται στην γραφική, στις εικόνες του ζώντος, στις
εικόνες που κάποιος ζωγραφίζει κάποιος με βάση τα βιώματα του.
Ό,τι κάνω είναι βιωματικό και ανταποκρίνεται σε αυτή τη διπλή διάσταση της ταυτότητάς μου σαν να είμαι διπλός, για να μην πω τριπλός. Ποιο είναι το διπλό; Ποίηση και ζωγραφική. Και τα δύο αυτά τα εκφράζω σε ένα πίνακα.
-Πώς ξεκινήσατε να ζωγραφίζετε;
Η ζωγραφική μου διαδρομή έχει τις ρίζες της στην παιδική μου ηλικία. Αυτή η συνήθειά μου να γράφω και να σχεδιάζω μέσα στο ίδιο πλαίσιο, έγινε σιγά σιγά το θεμέλιο της εικαστικής μου ταυτότητας.
Από μικρός με τρόμαζε η απουσία. Με τρόμαζε η σιωπή του κενού. Ενστικτωδώς την κάλυπτα με παρέες και παιχνίδια και όλο αυτό με έκανε υπέρ ενεργητικό . Στο σχολείο δεν μπορούσα να μείνω δίχως δράση . Ήθελα να μιλώ και να επικοινωνώ με τα άλλα παιδιά ακόμη και την ώρα του μαθήματος. Κι όσο στο δημοτικό αυτό ήταν σε μικρή διάσταση , στο γυμνάσιο έγινε συνήθεια και βασικός τρόπος επικοινωνίας με τους συμμαθητές μου κατά την διάρκεια των μαθημάτων. Αποφάσισα λοιπόν να στέλνω σημειώματα σε αγόρια ή κορίτσια είτε για να σχολιάσω κάτι, είτε προτείνοντας τους συναντήσεις μετά το μάθημα.
Η φυσική μου
ανυπομονησία με ωθούσε να το κάνω αυθόρμητα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβισμένος όμως ότι η καθηγήτρια μπορούσε να
το δει και να το διαβάσει, αυθόρμητα πολλές φράσεις μου αντί να τελειώνω με
λέξεις, συνέχιζα σχεδιάζοντας.
Έγραφα για παράδειγμα:
“σε μια ώρα “και συνέχιζα φτιάχνοντας “μια μπάλα του
μπάσκετ”. Αυτός που δεχόταν το χαρτί καταλάβαινε το μήνυμα.
Αυτή η συνήθεια να
γράφω και να σχεδιάζω μέσα στο ίδιο πλαίσιο, καθώς έψαχνα να βρω την πλαστική
μου γλώσσα, έγινε σιγά σιγά το θεμέλιο της εικαστικής μου ταυτότητας. Αργά αλλά
σταθερά άρχισε να αναπτύσσεται ο δικέφαλος ζωγραφικός μου λόγος.
Έτσι, γραφή και εικόνα
συνυπήρχαν άρρηκτα συνδεδεμένα, ως κλαδιά του ίδιου πλαστικού – εικαστικού
κορμού. Γραφή και εικόνα έγιναν οι σύντροφοι μου, αυτοί που μπορούσαν να καλύψουν
το φόβο του κενού και της απουσίας που
με τρόμαζε υπαρξιακά από την πολύ νεαρή μου ηλικία.
Είχα πάρει απόφαση να εκφράζομαι ζωγραφικά σαν εικαστικός και σε αυτό στηρίχθηκε το βίωμα και ταυτότητά μου και πάνω σε αυτό συνεχίζω να στηρίζομαι. Έτσι, ενσωμάτωσα τον φόβο του κενού στην δημιουργική μου ζωή. Ισορρόπησα μεταξύ δυο δυνάμεων που σε νεαρή ηλικία με απειλούσαν, με αποσταθεροποίηση. Η δημιουργική μου Ζωή μπορούσε πια να καλλιεργήσει γόνιμα τις φυσικές μου αδυναμίες, φόβους κι ελλείψεις. Η Τέχνη έδωσε μια άλλη διάσταση στην Ζωή
-Με ποιον λοιπόν τρόπο παρουσιάζετε σε έναν σας πίνακα την ζωγραφική και την ποίηση ταυτόχρονα;
-Στους
πίνακες μου πάντα υπάρχει μία εικόνα και ένα ποίημα γραμμένο με το χέρι, το
οποίο γράφω κατά την ώρα που δουλεύω τον πίνακα για να εισάγεται και το κείμενο
σαν μέρος της εικαστικής μου δράσης.
Δηλαδή μπορεί να ξεκινήσουμε μία λέξη και η λέξη αυτή να συνεχίσει και να γίνει εικόνα. Συνεχίζω με το χρώμα Το χρώμα, η εικόνα το ποίημα δεν είναι ξεχωριστά. Δεν είναι διαφορετικά πράγματα είναι δύο κλαδιά του ίδιου δέντρου.
-Ποιο το βασικό πλαίσιο που κινείται η δουλειά σας;
Τα
στοιχεία της δουλειάς μου είναι τρία: γραφή, εικόνα, χαρτί και όλα αυτά γύρω
από τη σχέση με το πλήρες κενό. Αυτό είναι το βασικό concept.
-Τι άλλο θεωρείτε σημαντικό σε αυτή την δουλειά; Κάνατε λόγο για την έννοια του κενού. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε τι εννοείτε;
Ένα
ακόμα σημαντικό στοιχείο στο έργο μου είναι η έννοια του κενού. Το ότι από μικρός φοβόμουν το κενό και τη
μοναξιά, ίσως να οφείλεται στην απώλεια του πατέρα μου.
Μετά
τον θάνατο του, η μητέρα δεν άντεχε να μένει μόνη. Αισθανόμουν τον φόβο και η
διαρκή ανάγκη της να είναι κοντά μου και να με προστατεύει σαν μοναχογιό. Έτσι,
κατά την απουσία της, μου δημιουργούταν η αίσθηση του κενού και του φόβου.
Οι Λατίνοι αλλά
και οι Έλληνες πίστευαν ότι η φύση φοβάται το κενό και εγώ πίστευα και πιστεύω στη φύση. Πιστεύω δηλαδή στις εσωτερικές δυνάμεις
που μας έχει δώσει η ίδια μας η Γέννηση οποίες όμως για να αναπτυχθούν πρέπει
να τις καλλιεργήσουμε. Καθώς λοιπόν η φύση φοβάται το το κενό, πρέπει να βάζει πράγματα πρέπει να
γεμίζει τη ζωή μας. Δηλαδή με απλά λόγια ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει
δραστηριότητες, θα πάθει κατάθλιψη, θα μελαγχολήσει, θα αδειάσει.
Έτσι και εγώ ένα πίνακα δεν τον γεμίζω όλο. Επιλέγω τον συνδυασμό μεταξύ του κενού και του πλήρους γιατί αν η φύση αγαπά το πλήρες και φοβάται το κενό, ο συνδυασμός ξορκίζει τον φόβο.
-Τι τεχνικές χρησιμοποιείτε στη δουλειά σας;
Μικτή τεχνική χρησιμοποιώ στα έργα μου, κυρίως ακρυλικό και πάντα-πάντα ζωγραφίζω μόνο σε χαρτί, όχι σε καμβά. Δεν θέλω να είμαι ο παραδοσιακός ζωγράφος. Εκεί βρίσκεται η avant-garde, η επαναστατική μου πρωτοποριακή αντίδραση. Θέλω να δουλεύω στο χαρτί γιατί είμαι και συγγραφέας και το χαρτί είναι το κυρίαρχο στοιχείο.
-Ποια η θεματολογία σας;
Για την έκθεση
αυτή δούλεψα σε δύο κατευθύνσεις. Αρχικά εμπνεύστηκα
από την καθημερινότητα, από πρόσωπα που συναντούσα. Ειδικότερα με
συγκινούσε είτε το «ζεστό» του προσώπου, είτε το «κρύο». Κάποιες φορές δούλεψα με
μοντέλα, κάποιες φορές μόνος μου.
Κυρίως όμως δουλεύω και με καταστάσεις ιστορικές, όπως ο Οδυσσέας, ο Κομφούκιος, ο Σωκράτης ή ο Βούδας ή η ελληνική φιλοσοφία. Άρα υπάρχει ένα μίγμα εικόνων της καθημερινότητας με εικόνες της φιλοσοφίας και της ιστορίας
-Τελικά, τι αισθάνεσθε ότι είστε; Είστε καθηγητής, ποιητής, ζωγράφος..;
Αντιλαμβάνομαι
ότι αυτό το πολύπλευρο του χαρακτήρα μου μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση σε
ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι ανοιχτόμυαλοι.
Θα
αναρωτιόνται τελικά είναι καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, είναι ποιητής,
βγάζει βιβλία, είναι εικαστικός, εκθέτει
τα έργα του, επιμελείται εκθέσεις και μάλιστα πάρα πολλές, είναι πολιτικός
σχολιαστής στις εφημερίδες; Τι τελικά είναι;
Σας απαντώ λοιπόν με πάσει ειλικρίνεια. Είμαι καθένα και όλα μαζί. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα παιδί τυχαίο, όχι συνειδητό, μιας αναγεννησιακής τάσης της ζωής. Δηλαδή όπως στην αναγέννηση οι καλλιτέχνες δούλευαν πάρα πολύ διαφορετικές εκφράσεις της ζωής, όπως ο Ντα Βίντσι για παράδειγμα χωρίς φυσικά να συγκρίνομαι με αυτόν. Αναλογιστείτε, ήταν και τεχνικός και μηχανικός και επιστήμονας και έφτιαχνε από μηχανές πολέμου μέχρι πίνακες.
-Και πώς ιεραρχείτε τις δραστηριότητες σας;
-Έχω
σπουδάσει Νομική στη Θεσσαλονίκη και εν συνεχεία πήγα στο Παρίσι και σπούδασα
φιλοσοφία. Θα πω και κάτι το οποίο δεν έχω πει
ποτέ. Χάρη στη νομική μπορώ και εκφράζομαι με άνεση ή μάλλον να βάζω σε τάξη
την αχαλίνωτη ελευθερία του χαρακτήρα και της σκέψης μου.
Τα
πέντε χρόνια σπουδών στη Νομική, με έμαθαν να χρησιμοποιώ τις λέξεις με μεγάλη ακρίβεια
και ευθύνη. Αυτό το αίσθημα ευθύνης στο βάζουν από το πρώτο έτος στο μυαλό.
Πρέπει να είσαι ακριβής στη χρήση του όρου. Αυτή την ακρίβεια εφάρμοσα αργότερα
στην πολλαπλή και ελεύθερη καλλιτεχνική μου φύση.
-Αναφερθήκατε πολλές φορές στην συζήτησή μας, στην παιδική σας ηλικία. Ως φύση καλλιτεχνική, πιστεύετε ότι έχετε διατηρήσει πτυχές του εαυτού σας από την νεότητά σας;
-Από μικρό παιδί είχα μία αχαλίνωτη ελευθερία, έναν αυθορμητισμό που δεν είχε όρια. Όταν η μητέρα μου προσπαθούσε να με συγκρατήσει, έλεγα πάντα αυτό που πίστευα και συνήθως «έτρωγα τα μούτρα μου» με πολύ σκληρό τρόπο αλλά παρόλα ταύτα δεν άλλαξα ούτε και τώρα που πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσα.
Από τους Γάλλους διανοούμενους έμαθα ότι καλύτερα να είσαι ο εαυτός σου, παρά να προσπαθήσει να φτιάξεις ένα εαυτό όπως αρέσει στους άλλους. Έτσι ίσως υπάρχει η πιθανότητα, ακόμα και οι αντίπαλοί σου, κάποια στιγμή να μην συμφωνήσουν μαζί σου, αλλά θα δεχθούν την ειλικρίνειά σου.
-Μιλήστε μας για τη ζωή σας στη Νέα Υόρκη.
-Στη Νέα Υόρκη πήγα όταν τελείωσα τη Νομική. Πήγα πρώτα στη Γαλλία σε ηλικία 22 ετών και αμέσως εργάστηκα στη γαλλική εφημερίδα Liberation. Ήμουν βασικός συντάκτης στα εικαστικά και ταυτόχρονα είχα αποφασίσει να κάνω διδακτορικό. Με την εργασία μου στην εφημερίδα βρήκα την ευκαιρία να πάω στη Νέα Υόρκη για μία σειρά από δράσεις και έτσι έμεινα αρκετό καιρό.
Εκεί
λοιπόν συνάντησα «τον κορυφαίο των κορυφαίων», τον Andy Warhol με τον οποίο γίναμε φίλοι. Αποκλειστικές
συνεντεύξεις μας έχουν εκδοθεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου σε βιβλίο με
τίτλο «Διάλογοι» αλλά ποτέ στα ελληνικά.
Από
τον Andy Warhol γνώρισα τον Ζαν Μισέλ Μπασκιά, τον Yves Laurent, τον Μικ Τζάγκερ. Θυμάμαι μία βραδιά γνώρισα
και τη Μαντόνα. Ήταν ίδια παρέα τον Κλεμέντε, τον James Brown δηλαδή όλους αυτούς που ήταν στο ξεκίνημα της νέας
τάσης δεκαετίας 80 και 90.
Υπήρξαμε
φίλοι και παραμένω με αυτούς όσοι είναι εν ζωή. Χάρη σε αυτή την περιπέτεια
γνώρισα όλη την αφρόκρεμα όπως τον Francis Bacon και πολλούς όλους τους, με αποτέλεσμα μετά που πήγα μόνιμα
στη Γαλλία για να τελειώσω τις σπουδές μου, να φέρω φοβερό υλικό στην εφημερίδα
με πρωτογενείς συζητήσεις με όλους αυτούς με αποτέλεσμα να εκτιναχτεί η καριέρα
μου και να πάρω βασική θέση στην εφημερίδα. Ο μόνος Έλληνας που έχει εργαστεί εκεί
ως σήμερα.
-Συνεχίζετε να γράφετε ακόμα σε έντυπα στο εξωτερικό;
-Έχω γράψει σε διάφορα περιοδικά αλλά και σε έντυπα των μεγαλύτερων μουσείων του κόσμου, σε μεγάλους καταλόγους
Σταμάτησα
να γράφω πια κείμενα στο βαθμό που έγραφα παλιά σε εφημερίδες. Γράφω επιλεκτικά
πια, πολιτικά κείμενα αλλά συνεχίζω να γράφω στα μεγάλα μουσεία. Δεν θα ήθελα
να θεωρηθεί ότι εκμεταλλεύομαι τις
γνωριμίες μου σαν θεωρητικός για να λανσάρω τη δουλειά μου σαν εικαστικός.
Θέλω
με την ειλικρίνειά μου να πάρω το ρίσκο της δημιουργίας το ρίσκο της ποιότητας.
Κλείνοντας
θα ήθελα να τονίσω ότι όλα ξεκίνησαν από τον ορθό λόγο της Νομικής αλλά πίσω από
όλα βρίσκεται η ποίηση. Αν πρέπει να βρούμε μία καρδιά, μία ψυχή είναι η ποίηση.
Ποια
ποίηση; η ποίηση η οποία όπως έλεγε ο
Συμεωνίδης Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση, ενώ η ποίηση είναι ομιλούσα
ζωγραφική
Info
Έκθεσης
“Ζω-γραφική
Ομιλούσα”
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΑΤΑΣΑ ΘΩΜΑΚΟΥ
Διάρκεια έκθεσης : 17
Ιανουαρίου έως 17 Φεβρουαρίου 2019
Ένας πολυμορφικός drummer, παύλα αναρχοποιός, κόντρα πάντα σε αυτά που νομίζουμε ότι μένουν ίδια. Δεν επαναπαύεται, δεν βαριέται και συνεχώς κάνει πράγματα για να γίνεται καλύτερος. Ξεκίνησε να ασχολείται με τα κρουστά από μικρή ηλικία και να κάνει το πάθος του επάγγελμα και τρόπο ζωής. Αγαπάει τη μουσική και εκφράζεται μέσα από αυτήν γιατί η μουσική για εκείνον είναι ένας καμβάς.
Δημοσιογραφική κάλυψη: Vasia Bresta
Φωτογραφική κάλυψη: Francesca Kal
Who is who ΕΝ συντομία!
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Με την μουσική καταπιάστηκε από πολύ μικρός κάνοντας κάποιες σπουδές στο Ωδείο του Νάκα όπως και ιδιαίτερα μαθήματα ντραμς. Είναι μέλος των Vavoura Band εδώ και 12 χρόνια και μέλος των Johnny Vavouras and the Cadillacs. Υπήρξε μέλος των Domenica για σχεδόν 4 χρόνια οπού ηχογράφησαν μαζί τον δίσκο “ΛΗΘΗ”.
Έχει επίσης συνεργαστεί με την Αρετή Κετιμέ, την Ζηνοβία Αρβανιτίδη, τον Λακή Παπαδόπουλο, την Σοφία Μάνου, κ.α. Έχει υπάρξει ως House Drummer στο Lazy Club για 7 χρόνια στα Jam nights όπως και έχει παίξει με διάφορες metal, ροκ ποπ μπάντες. Ακόμη έχει κάνει recording για αρκετούς καλλιτέχνες, ενώ ταυτόχρονα παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα Drums και δουλεύει ως Freelance drummer.
– Θωμά, θεωρείς το επάγγελμά σου αντιστρές;
Υποθέτω ότι όντως έτσι ισχύει σε ένα βαθμό, αλλά θεωρώ ότι δεν είναι για κανέναν ντράμερ αυτός ο πρωταρχικός λόγος, Κάποιοι ντράμερς παίζουν πιο δυνατά, άλλοι πιο σιγά. Εξαρτάται το ύφος και το είδος της μουσικής και προφανώς θέμα προσωπικότητας του καθενός.
Άλλωστε το ύφος και το στυλ είναι η προέκταση του χαρακτήρα μας. Με τα χρόνια και την εμπειρία μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι κάθε φορά στο τι είναι απαραίτητο και πως πρέπει να αποδώσεις το είδος της μουσικής που καταπιάνεσαι κάθε φορά.
Σίγουρα κατά μεγάλο ποσοστό, συγκαταλέγομαι στην κατηγορία Hard Hitter αλλά έχω μάθει να προσαρμόζω το παίξιμο μου ανάλογα τις ανάγκες του κάθε concept. Υποθέτω αντί στρες είναι οτιδήποτε κάνει ένας άνθρωπος με χαρά είτε παίζει τύμπανα είτε οτιδήποτε άλλο τον ευχαριστεί!
– Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς στο προσεχές μέλλον;
Είναι τόσοι πολλοί οι καλλιτέχνες που θα ήθελα να συνεργαστώ, που θα ήταν άδικο να κατονομάσω και να αφήσω από έξω πολλούς άλλους! Έχουμε καλούς καλλιτέχνες, νέους και παλιούς που πραγματικά θα ήθελα να συνεργαστώ στο μέλλον, για αυτό και είμαι πάντα ανοικτός σε προτάσεις.
– Ποια στοιχεία πρέπει να συνδυάζει ένας ποιοτικός drummer;
Όταν παίζεις τύμπανα υπάρχουν δυο βασικά στοιχεία που χρειάζονται. Το ένα είναι η τεχνική σου κατάρτιση και το δεύτερο και πιο σημαντικό είναι η όρεξη και η αγάπη σου για το όργανο! Αυτό είναι το πιο βασικό. Γενικά στην μουσική αλλά ειδικότερα στα τύμπανα!
Είτε ασχολείσαι επαγγελματικά όπως εγώ, είτε ερασιτεχνικά πρέπει να παίρνεις μαζί σου πάντα στην σκηνή το μικρο παιδί που κρύβεις μέσα σου, που το μόνο που το νοιάζει είναι να παίξει τύμπανα, να περάσει καλά και να μεταδώσει την χαρά και την ασφάλεια στους συνεργάτες του και κατ’ επέκταση στον κόσμο.
– Αν έφτιαχνες μια μπάντα, τι στιλ θα επέλεγες να παίζετε;
Εξαρτάται την περίοδο, τους εκάστοτε συνεργάτες και το concept! Σίγουρα το bottom line θα ήταν Rock με ότι αυτό συνεπάγεται και πολλά παρακλάδια του!
– Κεφάλαιο “λαϊκό τραγούδι” και ποια η σχέση σου; Θα δοκίμαζες ποτέ σε λαϊκό σχήμα;
Η σχέση μου με το λαϊκό τραγούδι είναι λίγο ” απόμακρη” Υπάρχουν πολλοί παλιοί αλλά και νέοι καλλιτέχνες που μου αρέσουν και πραγματικά έχουν γραφτεί αξιόλογα τραγούδια! Όπως έχω δηλώσει και στο παρελθόν, δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη μουσικής αλλά καλοί και κακοί καλλιτέχνες.
Δεν νομίζω να έπαιζα ποτέ σε λαϊκό σχήμα, δεν το έχω κάνει έως τώρα και δεν νομίζω να το κάνω πάρα μόνο εάν θεωρήσω ότι αισθητικά θα με κάλυπτε. Έχω μάθει να δίνω το 110% μου σε ότι κάνω μουσικά και το λαϊκό τραγούδι δεν βρίσκεται σε αυτή την κατηγορία για εμένα. Εξάλλου υπάρχουν πολλοί άλλοι μουσικοί που παίζουν και ασχολούνται με το λαϊκό τραγούδι και το κάνουν πολύ καλύτερα από έμενα και οποιονδήποτε άλλον!
– Πόσο σημαντικό είναι το στιλ πάνω στη μουσική;
Το στιλ είναι το βασικό συστατικό ώστε να ξεχωρίσει κάποιος καλλιτέχνης και αυτό πιστεύω έρχεται από μέσα μας και σίγουρα περνάει στον κόσμο. Είναι απαραίτητο να έχεις το δικό σου στιλ, τον δικό σου ήχο, τις δικές σου κινήσεις και έκφραση!
Ξέρεις και καταλαβαίνεις αν κάποιος έχει στιλ όταν για παράδειγμα δυο άνθρωποι παίζουν το ίδιο ακριβώς πράγμα και ο ένας δεν σου λέει απολύτως τίποτα ενώ ο άλλος σε κάνει να νιώθεις, να εστιάζεις, να γοητεύεσαι από αυτό που ακούς και βλέπεις! Αυτό προέρχεται από το στιλ. Το στιλ είναι κάτι που είτε το έχεις είτε όχι..
– Κεφάλαιο “τέχνη”. Τι είναι για σένα;
Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν, αυτό που προκαλείς. Ο καλλιτέχνης λέει κάτι δύσκολο με απλό τρόπο ”Η τέχνη θέλει είτε την μοναξιά, είτε την ανάγκη, είτε το πάθος”.
– Ποια τα σχέδιά σου για το 2019; Τι αφαιρείς και τι προσθέτεις;
Το 2019 ευελπιστώ να είναι μια χρόνια με καινούργια πράγματα που φέτος θα γίνουν πράξη. Υπάρχουν στα σκαριά αρκετά που θα πάρουν μορφή. Είναι νωρίς ακόμα να αποκαλύψω τι και πως, αλλά το σίγουρο είναι ότι το νέο έτος θα φέρει πολλές αλλαγές και θα υλοποιηθούν νέες ιδέες και συνεργασίες / Projects.
Θεωρώ ότι μια επιτυχημένη χρονιά είναι αυτή η οποία προσθέτει πράγματα και διαφορετικά μεταξύ τους, όχι μόνο για τους καλλιτέχνες αλλά γενικά για όλο τον κόσμο!
– Τέχνη και μουσική πάνε μαζί; Πώς βλέπεις τα πράγματα στην μουσική βιομηχανία;
Φυσικά και πάνε μαζί. Η μουσική είναι τέχνη. Τέχνη που συμπεριλαμβάνει πολλά στοιχεία μαζί. Για παράδειγμα, όταν βρίσκεσαι στο πάλκο δεν παίζεις απλά μουσική, όλες οι αισθήσεις σου διεγείρονται στο μέγιστο. Όταν δίνεις μια συναυλία δεν παίζεις απλά, Το όργανο αποτελεί παράσταση.
Δίνεις στους ανθρώπους που είναι από κάτω τροφή και για το αυτί αλλά και για το μάτι! Τώρα όσο αφορά στην μουσική βιομηχανία, είναι αυτή που είναι. Έχει αλλάξει όπως όλοι γνωρίζουμε. Κάποια στοιχεία της είναι πλέον καλά για τους καλλιτέχνες και κάποια άλλα όχι και τόσο. Αλλά αυτό ίσχυε και στο παρελθόν! Πρέπει απλά να προσαρμόζεσαι στις συνθήκες και να παίζεις το παιχνίδι με τους σύγχρονους κανόνες!
Ένα που σίγουρα δεν έχει αλλάξει και ούτε πιστεύω θα αλλάξει στο μέλλον είναι το γεγονός ότι η μουσική βιομηχανία δεν έχει καμία σχέση με την μουσική!
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική διασκευή του έργου
“Απόψε αυτοσχεδιάζουμε”
του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε
σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρικίου και
μουσική Μάνου Χατζιδάκι, στην
κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Το “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” γράφτηκε από τον Πιραντέλλο το 1928-1929, ως μια μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στην παντοδυναμία και των αυθαιρεσιών των σκηνοθετών της εποχής, οι οποίοι άφηναν τη φαντασία τους ανεξέλεγκτη εις βάρος του συγγραφέα αναζητώντας το εφέ.
Γράφει η Αλεξία
Λυμπέρη
Λίγα λόγια για το έργο
Ένας θίασος, με επικεφαλή το σκηνοθέτη, προσπαθεί να “κατασκευάσει” ένα θεατρικό δράμα, ξεκινώντας από το διήγημα του ίδιου του Πιραντέλλο “Αντίο Λεονόρα!”. Ο σκηνοθέτης θέλει να υποτάξει την ιστορία, τα πρόσωπα και τους ηθοποιούς στις δικές του αντιλήψεις για το θέατρο, σε σχήματα, φόρμουλες κι εφέ ενός καλά οργανωμένου θεατρινισμού. Όμως οι ηθοποιοί “ντύνονται” τόσο πολύ τους ρόλους τους, με αποτέλεσμα αγανακτισμένοι από τις εντολές του σκηνοθέτη, να τον διώχνουν από το θέατρο και να μένουν μόνοι τους να ζήσουν τα μέρη που υποδύονται.
Γίνονται ένα με την ιστορία, μια ιστορία Ζήλειας, της πιο τρομερής ζήλειας που υπάρχει, τη ζήλεια για το παρελθόν. Η ζήλεια αυτή κυριεύει έναν άντρα για τη γυναίκα του και τον βγάζει εκτός εαυτού στη σκέψη και μόνο πως εκείνη μπορεί ακόμα να αναπολεί την εποχή της εύθυμης νιότης της…
Η ζήλεια αυτή ξεσπά σε μια οικογένεια που ζει στη Σικελία, όπου την εποχή εκείνη τα πάθη φούντωναν κι η ζήλεια κυριαρχούσε στην οικογένεια Λα Κρότσε. Μια οικογένεια αποκλεισμένη από την κοινωνία της μικρής πολιτείας, στόχος κουτσομπολιού, καθώς ήταν υπερβολικά φιλόξενη και η πόρτα της ήταν πάντα ανοιχτή στους ξένους.
Η οικογένεια Λα Κρότσε αποτελείται από τον κύριο Παλμίρο Λα
Κρότσε, τη μητέρα Ιγκνάτσια Λα Κρότσε και τις τέσσερις κόρες τους Μομίνα,
Τοτίνα, Ντορίνα και Ρενέ. Με τους εν λόγω χαρακτήρες θα ασχοληθούμε πιο
αναλυτικά στη συνέχεια.
Στο “Απόψε
αυτοσχεδιάζουμε” ο Πιραντέλλο δεν δίστασε να διαλύσει και να απαρνηθεί
κάθε ενότητα στο έργο του. Αποκαλύπτει στο θεατή την τεχνική της συγγραφής, της
υποβολής που χρησιμοποιεί το θέατρο, βάζει τους ηθοποιούς να σταματούν την
παράσταση και να τσακώνονται με το σκηνοθέτη ή μεταξύ τους, καθώς και να
αποκαλύπτουν ή να κοροϊδεύουν τα θεατρικά τρυκ.
Κι όμως το έργο αυτό δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι που
αποκαλύπτει τα μυστικά του θεάτρου, αλλά ένα δράμα το οποίο αποκαλύπτει τα
μυστικά της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Διότι τα πρόσωπα του Πιραντέλλο, είναι ναι μεν απλά καθημερινά πρόσωπα, αλλά δεν είναι μονοκόμματα, φοράνε μάσκες. Πίσω από τις μάσκες τους αυτές κρύβονται οι μυστικές μας σκέψεις, αυτές που δεν ομολογούμε σε κανέναν, ούτε πολλές φορές στον ίδιο μας τον εαυτό, τα βαθιά μας συναισθήματα, όλα αυτά που είμαστε πραγματικά εμείς και δεν τα επικοινωνούμε με τους ανθρώπους γύρω μας.
Η παράσταση
Φέτος, στο Εθνικό θέατρο, έρχεται ο Δημήτρης Μαυρίκιος, σε συνεργασία με τη Μαρία Βαρδάκα και το Δημήτρη
Πολυχρονιάδη, να διασκευάσει αυτό το δύσκολο έργο του Πιραντέλλο και να μας
παρουσιάσει ένα έξοχο θέαμα, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του ίδιου κι όχι
μόνο, με πολλές προσωπικές εξομολογήσεις των ηθοποιών επί σκηνής, που δεν
πρόκειται να αφήσουν κανένα θεατή ασυγκίνητο.
Ο Δημήτρης Μαυρίκιος μας υποδέχεται, καθώς ανοίγει η σκηνή σε ρόλο αφηγητή. Μας εισαγάγει στην υπόθεση της παράστασης και ξεκινά διάλογο με τους θεατές – ηθοποιούς, που κάθονται ανάμεσά μας στην πλατεία του θεάτρου. Όμως, παρόλο που ο Πιραντέλλο ήθελε τους ηθοποιούς να παρευρίσκονται ανάμεσα στους θεατές καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, η απαίτηση αυτή δεν ακολουθείται, ο Δημήτρης Μαυρίκιος αποσύρεται στο ηλεκτρολογείο και στη σκηνή ανεβαίνει η Ράνια Οικονομίδου.
Η Ράνια αναλαμβάνει να μας ενημερώσει για τον τρόπο που ο Μάνος Χατζιδάκις εισήλθε τόσο στη ζωή
τη δική της, όσο και του Δημήτρη
Μαυρίκιου, καθώς και του Νίκου
Κυπουργού. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως κάποτε της είχε πει ότι “αυτό το κορίτσι δεν θα χάσει τον χρόνο του
εάν γίνει ηθοποιός“. Στη συνέχεια η αυλαία ανοίγει και οι
αυτοσχεδιασμοί ξεκινούν.
Επί της ουσίας, μας παρουσιάζονται όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής να αυτοσχεδιάζουν σε ένα σκηνικό το οποίο ακόμα δεν έχει στηθεί, αλλά απλώς βρίσκονται ανακατωμένα τα αντικείμενα που θα χρησιμοποιηθούν.
Η κινηματογραφική προβολή που ακολουθεί, με ασπρόμαυρη αισθητική, μας ενημερώνει για τη διανομή των ρόλων, περιέχοντας αρκετά στοιχεία χιούμορ. Για παράδειγμα, ο υπέροχος Γιάννης Βογιατζής, ο οποίος θα υποδυθεί τον πατέρα της οικογένειας Λα Κρότσε, αναρωτιέται πως στα 92 του χρόνια θα μπορούσε να έχει τέσσερις τόσο νεαρές κόρες, ενώ τη Ρενέ, μία εκ των τεσσάρων αδερφών θα υποδυθεί άντρα, καθώς αυτός ο ρόλος περισσεύει. Συμβάσεις οι οποίες στο θέατρο είναι επιτρεπτές. Μετά τη διανομή των ρόλων, ακολουθούν οι πρόβες!
Μοναδικό σκηνοθετικό εύρημα, οι καθρέφτες – κάτοπτρα- που
τοποθετούνται στο βάθος της σκηνής κατά τη διάρκεια των προβών, όπου
αντανακλούνται οι θεατές και τους δημιουργείται το αίσθημα ότι αποτελούν κι οι
ίδιοι μέρος της παράστασης.
Επιλεγμένα κομμάτια προβών παρουσιάζονται στους θεατές, όπου βλέπουμε τους ηθοποιούς να τσακώνονται μεταξύ τους και με τον σκηνοθέτη. Κομβικά θέματα διαμάχης αποτελούν τα χαστούκια που ανταλλάσουν μεταξύ τους και εν γένει η άσκηση βίας επί σκηνής, η ανάθεση των πρωταγωνιστικών ρόλων, το κόψιμο των σκηνών, η μείωση του κειμένου ορισμένων ηθοποιών, καθώς κι οι σκηνοθετικές απαιτήσεις.
Δυνατές σκηνές αποτελούν η λιποθυμία της Γιούλικας Σκαφίδα, επί σκηνής, στην οποία έχει ανατεθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Μομίνας, τη μία εκ των τεσσάρων αδερφών, η οποία παντρεύτηκε κι απομακρύνθηκε από τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας της μετά το θάνατο του πατέρα τους. Μη αντέχοντας την πίεση και τις απαιτήσεις του σκηνοθέτη από αυτή, λιποθυμά επί σκηνής.
Στην επόμενη σκηνή έρχεται να την υπερασπιστεί η Ράνια Οικονομίδου, η οποία μέσω ενός
αποκαλυπτικού μονόλογου έρχεται να μας εξηγήσει τη θεωρία του θεάτρου μέσα στο
θέατρο. Μας αναλύει τα εφτά επίπεδα που καλούνται οι ηθοποιοί να ερμηνεύσουν
και πως ουσιαστικά ο ηθοποιός πρέπει να υποδυθεί τον εαυτό του, ταυτόχρονα με
το ρόλο που του έχει ανατεθεί, ο οποίος εργάζεται ως ηθοποιός, κι υποδύεται
έναν ακόμα ρόλο επί σκηνής κ.τ.λ.
Σκηνές, οι οποίες δεν υπάρχουν στο πρωτότυπο κείμενο του Πιραντέλλο κι έχουν προστεθεί στο έργο με σκοπό την αύξηση της δραματουργίας του κειμένου, αναδεικνύοντας παράλληλα τη δυσκολία του επαγγέλματος του υποκριτιστή.
Άλλη μια διασκευή του πρωτότυπου έργου αποτελεί το γεγονός
ότι η Μομίνα, αντί να ερμηνεύσει ένα κομμάτι από τον Τροβατόρε, παίζει την
Ιουλιέτα του Σαίξπηρ. Το ρόλο αυτό τον είχε διδαχθεί από τη μητέρα της, Λυδία Φωτοπούλου, η οποία στην
πραγματικότητα είχε υποδυθεί τον ομώνυμο ρόλο το 1989 στο Εθνικό θέατρο σε
παράσταση του Μαυρίκιου.
Στο σημείο αυτό κατεβαίνει ένα άγαλμα από τον ουρανό, που παριστάνει το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, το οποίο πληροφορούμαστε ότι βρέθηκε στις αποθήκες του Εθνικού θεάτρου. «Είναι τρομακτική η ακινησία ενός αγάλματος, η αιώνια μοναξιά του έξω από τον χρόνο», μας αποκαλύπτει η Λυδία Φωτοπούλου κοιτάζοντας τον εαυτό της στο άγαλμα. Κι αμέσως συνειρμικά θυμηθήκαμε την τοποθέτηση των αντικειμένων στο χρόνο. Ένα αντικείμενο το οποίο δημιουργείται, δεν παλιώνει μαζί μας, δεν φθείρεται μαζί μας, μπορεί να υπάρχει αυτούσιο ακόμα και μετά το θάνατό μας!
Καλύτερα να δίνεις παράσταση μπροστά σε άδειες καρέκλες παρά μπροστά σε άδεια πρόσωπα
Κι ενώ η Μομίνα, Γιούλικα Σκαφιδά, παντρεύτηκε το Βέρι, Αλέξανδρο Βάρθη, τον μόνο άνθρωπο που θέλησε να τη γλιτώσει από την οικογένειά της και τη φήμη που πλανιόταν γύρω από αυτή, αντί η ζωή της να καλυτερέψει, χειροτέρεψε. Την έκλεισε μέσα σε ένα σπίτι με ένα μοναδικό παράθυρο, απέκτησαν ένα γιο κι επιφορτίστηκε αποκλειστικά με την ανατροφή του παιδιού. Δεν έβγαινε από το σπίτι και γέρασε πρόωρα από μαρασμό.
Η Μομίνα, Γιούλικα
Σκαφίδα, στη σκηνή αυτή θα έπρεπε να φαίνεται γερασμένη και να αλλάξει
ρούχα, αλλά εφόσον οι ηθοποιοί είχαν διώξει όλους τους συντελεστές της
παράστασης κι είχαν αναλάβει οι ίδιοι την ευθύνη αυτής, το ρόλο αυτό
αναλαμβάνει η μητέρα της Λυδία
Φωτοπούλου. Άκρως συγκινητική σκηνή κατά την οποία ενώ τη βάφει και ντύνει
εκείνη και το γιο της, μας εξιστορεί όλα τα πάθη της και την εξέλιξη της υπόθεσης
της ιστορίας.
Η αδερφή της Τοτίνα, Λιλή Νταλανίκα, είχε γίνει ηθοποιός, κι ας είχε καθ’ ομολογία λιγότερο ταλέντο από τη Μομίνα. Η οικογένεια της πλέον ζούσε πλουσιοπάροχα εν αντιθέσει με την ιδία. Στο σημείο αυτό, ακολουθεί μία από τις πιο δυνατές, κατά την άποψή μας, σκηνές του έργου. Πάνω στη σκηνή στήνεται μία ακόμα θεατρική σκηνή, όπου παρουσιάζεται πράξη από το έργο Ρωμαίος κι Ιουλιέτα, αλλά εμείς βλέπουμε μόνο τις πλάτες των ηθοποιών. Δεν αργούμε να αντιληφθούμε το λόγο, ανοίγει η δεύτερη αυλαία στο βάθος της σκηνής κι αντικρίζουμε κερκίδες με κούκλες θεατές. Κούκλες άψυχες που αντικατοπτρίζουν εμάς.
Θυμηθήκαμε απευθείας το ρητό του Alec Guinness, “Καλύτερα να δίνεις παράσταση μπροστά σε άδειες καρέκλες παρά μπροστά σε
άδεια πρόσωπα“. Διότι στο θέατρο χρειάζεται ενεργή παρακολούθηση και συναισθηματική
συμμετοχή του θεατή, ώστε να κατανοήσει όλα τα μηνύματα και τις ποιότητες που
επικοινωνούνται δια μέσω της μεταφοράς του κειμένου.
Από την εξέδρα αυτή, ξεπηδούν ανάμεσα από τις κούκλες κάποιοι άνθρωποι ζωντανοί υποδηλώνοντας την ελπίδα ανατροπής του εν λόγω φαινομένου, ενώ παράλληλα παρεμβάλεται ένα μουσικοχορευτικό διάλλειμα λίγο πριν την τελευταία πράξη του έργου.
Πράξη κατά την οποία η Μομίνα, ύστερα από έναν έντονο καβγά
με το σύζυγό της Βέρι, ο οποίος την κατηγορούσε ότι αναπολούσε τον πρότερο βίος
της και τα φιλιά του πρώην εραστή της, ψυχικά καταβεβλημένη για να μην
καταλάβει τίποτα ο γιος της που ξύπνησε από τις φωνές, του δείχνει τι είναι το
θέατρο. Του εξηγεί ότι με τον μπαμπά έπαιζαν θέατρο κι καθώς υποδύεται το ρόλο
της Ιουλιέτας, δεν αντέχει η καρδιά της και πεθαίνει. Ο μικρός νομίζει πως κι
αυτό είναι μέρος του θεάτρου…
Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται και πάλι η εξέδρα με τους θεατές κούκλες, η οποία κινείται απειλητικά προς το παιδί για να τον καταπλακώσει.
Οι άνθρωποι του Πιραντέλλο, όπως και οι άνθρωποι γύρω μας φοράνε μάσκες, είναι ένας, κανένας ή κι εκατό άνθρωποι μαζί, υποδύονται καθημερινά πολλαπλούς ρόλους, σε ένα σενάριο ζωής που οι ίδιοι έχουν εντάξει τον εαυτό τους ως πρωταγωνιστή. Από αυτούς τους ανθρώπους απειλούμαστε όλοι μας κι η κοινωνία μας εν γένει.
Συνολικά
Τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, ο “Ταχυδρόμος”, το “Μαντολίνο” και η “Πέτρα”, σε ενορχήστρωση Νίκου Κυπουργού, κι ερμηνεία Νίκου Καραθάνου,δια μέσω της οθόνης και Λιλής Νταλανίκα, ντύνουν υπέροχα ηχητικά την παράσταση.
Ειδικά η ερμηνεία της Λιλής
Νταλανίκα στο “Μαντολίνο” μας συγκίνησε όλους κι όλο το θέατρο
της χάρισε επάξια το χειροκρότημά του.
Κι οι 16 ηθοποιοί ανεξαιρέτως, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μαρία
Βαρδάκα, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιάννης Βογιατζής, Δημήτρης Κακαβούλας, Δημήτρης
Μαυρίκιος, Γιώργος Μπένος, Ράνια Οικονομίδου, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Στέφανος
Παπατρέχας, Γιούλικα Σκαφιδά, Νεκτάριος Φαρμάκης, Λυδία Φωτοπούλου, Γιάννης Αρτεμισιάδης, Μιχάλης
Αρτεμισιάδης και οι μικροί Γιώργος Κουτσιμάνης, Βαγγέλης Λυκούδης,
Στέλιος Πανταγιάς (οι οποίοι
εναλλάσσονται στο ρόλο του γιου της Μομίνας σε κάθε παράσταση), φέρνουν εις
πέρας με επαγγελματισμό, εκφραστικότητα, άρτια κινησιολογία και καθαρό τονισμό
κι άρθρωση λόγου, το δύσκολο έργο να υποδυθούν πλην των ρόλων τους και τον ίδιο
τους τον εαυτό επί σκηνής.
Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στο σημείο αυτό στην ερμηνεία του κύριου Γιάννη Βογιατζή, ο οποίος μας συγκίνησε όλους του με την προσωπική του ομολογία ότι θέλει να πεθάνει πάνω στη σκηνή. Όνειρο κάθε ηθοποιού! Τον ευχαριστούμε θερμά!
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη
Μαυρίκιου, με τη βοήθεια του Μανώλη Δούνια, άρτια αισθητικά, με μια
αλληλουχία σκηνών, κινηματογραφικών βίντεο και τραγουδιών, βοηθούν
αποτελεσματικά στην κορύφωση της δραματουργίας του κειμένου, χωρίς να
δυσχεραίνουν το θεατή στην παρακολούθηση της εξέλιξης της ιστορίας. Μας χάρισαν
μοναδικές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές, που σίγουρα δεν άφησαν κανέναν μας
ασυγκίνητο, ενώ παράλληλα με τις εικόνες που μας χάρισαν επί σκηνής, φύγαμε από
το θέατρο με πολλούς προβληματισμούς, στους οποίους προσπαθήσαμε να δώσουμε
ερμηνείες.
Τα δε σκηνικά του Δημήτρη
Πολυχρονίδη, επιβλητικά, δύσκολα κατασκευαστικά, ήρθαν να συμπληρώσουν
αποτελεσματικά την αισθητική εικόνα της παράστασης.
Τα κουστούμια της Νίκης
Ψυχογιού, απόλυτα ταιριαστά με τους ρόλους και την εποχή του έργου.
Συνολικά πρόκειται
για μια παράσταση άρτια αισθητικά, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία των
συμμετεχόντων, η οποία καταφέρνει με αποτελεσματικό τρόπο να διασκευάσει το κείμενο
του Πιραντέλλο, χωρίς να απομακρυνθεί νοητικά από τις ποιότητες αυτού.
Ιδανική παράσταση
για όλους τους φίλους του θεάτρου, αρκεί να είναι πάνω από 15 ετών, σύμφωνα με
τις οδηγίες του Εθνικού θεάτρου.
Οι αυτοσχεδιασμοί στο θέατρο πάντα είναι θεμιτοί, αρκεί η συνολική εικόνα της παράστασης να είναι άρτια αισθητικά και να μην χάνεται το νόημα του κειμένου. Ο Δημήτρης Μαυρίκιος σίγουρα πέτυχε αυτό το δύσκολο εγχείρημα…
info παράστασης
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-KΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, Αγίου Κωνσταντίνου 22-24 ,
τηλ. 210.5288170-171, 210.7234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.grκαι στο
tickets.public.gr
Θέατρο, κινηματογράφο, εικαστικά, μουσική…ό,τι κι αν προτιμάτε το “Artviews” σας προτείνει τις πιο ψαγμένες κι ευχάριστες επιλογές της εβδομάδας για τη διασκέδασή σας.
Με το έργο του βραβευμένου βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλαν«Με λένε Έμμα», σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση και σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, η Ομάδα Νάμα του Επί Κολωνώ εγκαινιάζει μια νέα περίοδο στο Σύγχρονο Θέατρο.
Σύνοψη
Μια νεαρή ηθοποιός, η Έμμα, ζει
μια ζωή εκτός ελέγχου, μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης. Είναι νέα, έξυπνη,
ταλαντούχα, θυμωμένη αλλά και εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες και αλκοόλ. Ένα
ταξίδι από τον εθισμό στην αποτοξίνωση και από εκεί στην αποθεραπεία. Πόσες
ελπίδες έχει να τα καταφέρει;
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15, Σάββατο στις 18:15 & Κυριακή στις 18:00
«Μαγιακόφσκι», στο Θέατρο Βαφείο
Ο θεατρικός μονόλογος «Μαγιακόφσκι» σε σκηνοθεσία Κώστα Νταλιάνη παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, στο Θέατρο Βαφείο. Μια παράσταση του θιάσου «Μοντέρνοι Καιροί».
Η παράσταση αφηγείται την συναρπαστική ζωή του μεγάλου Ρώσου ποιητή Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι, από τη νεαρή ηλικία, μέχρι τη δραματική στιγμή της αυτοκτονίας του.
Κείμενο παράστασης: Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι
Ερμηνεύει: Εβίτα Παπασπύρου
Σκηνοθεσία: Κώστας Νταλιάνης
INFO:
Θέατρο Βαφείο, Αγίου Όρους 16, Αθήνα
Κάθε Παρασκευή στις 21:00
Έως 25 Ιανουαρίου 2019
Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-3425637
ΜΟΥΣΙΚΗ
Ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Σπείρα–Σπείρα στις «Γραμμές»!
Η βραδινή διασκέδαση έχει το όνομά της… Σταμάτης Κραουνάκης και Σπείρα-Σπείρα! Το πιο ανεβαστικό λαϊκό πρόγραμμα της Αθήνας που έκανε τις Δευτέρες Σάββατα, μας περιμένει στις «Γραμμές» στο Γκάζι, κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα!
Κάθε Σάββατο στις 22.00, Κυριακή
στις 19.00 & Δευτέρα στις 21.00
Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-3477058 | 6945106604
Ο πιανίστας και συνθέτης Hauschka στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος!
Τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου η σειρά συναυλιών Cosmos του ΚΠΙΣΝ παρουσιάζει στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα και συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Hauschka (Volker Bertelmann), ο οποίος θα παρουσιάσει μια συναυλία–αναδρομή στο έργο του.
Είσοδος ελεύθερη με προεγγραφή
INFO:
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος
Νιάρχος, Καλλιθέα
Σιμόν Μποκκανέγκρα: Το αριστούργημα του Τζουζέππε Βέρντι στην Εθνική Λυρική Σκηνή
Η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζει την αριστουργηματική όπερα του Τζουζέππε Βέρντι, «Σιμόν Μποκκανέγκρα», σε μια μεγάλη συμπαραγωγή με την Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Σήμερα πλέον ο Σιμόν Μποκκανέγκρα συγκαταλέγεται στις δημοφιλέστερες όπερες του συνθέτη.
Σύνοψη
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στη Γένοβα
του 14ου αιώνα και αφορά την άνοδο στην εξουσία και τη δολοφονία ενός ιστορικού
προσώπου, του κουρσάρου Σιμόν Μποκκανέγκρα. Παράλληλα προς την πολιτική ιστορία
εκτυλίσσεται αυτή της χαμένης κόρης του Μποκκανέγκρα, η οποία δίνει αφορμή για
πολιτικές συγκρούσεις.
Μουσική διεύθυνση: Ζωή Τσόκανου και Στάθης Σούλης
Σκηνοθεσία: Ελάιτζα Μοσίνσκυ
INFO:
Εθνική Λυρική Σκηνή, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, Καλλιθέα
Στις 19/01/2019, 20/01/2019, 22/01/2019,
23/01/2019, 25/01/2019 και 26/01/2019
Τα “Λυρικά” του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη και σε ενορχήστρωση του Γιάννη Μπελώνη, έρχονται στο Ολύμπια–Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου, με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου.
Τη νέα αυτή απόδοση των Λυρικών ερμηνεύουν η Μπέττυ Χαρλαύτη, ο Σπύρος Κλείσσας και η Δήμητρα Σελεμίδου.
INFO:
Ολύμπια-Δημοτικό Μουσικό Θέατρο
Μαρία Κάλλας, Ακαδημίας 59, Αθήνα
Στις 24/01/2019
Ώρα: 20.30
Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-3642540
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
«Κάτω από το δέντρο», του Hafsteinn Gunnar Sigurðsson
Η ταινία «Κάτω από το δέντρο», του Hafsteinn Gunnar Sigurðsson, κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από τη NEO Films.
Υπόθεση
Ο Άτλι, πατέρας μιας τετράχρονης,
χωρίζει με την σύντροφό του κι αναγκάζεται να επιστρέψει στο πατρικό του, όπου
βυθίζεται στη διαμάχη που έχουν οι γονείς του με τους γείτονές τους για τη σκιά
ενός μεγάλου, όμορφου δέντρου που έχουν στην αυλή τους. Καθώς η ένταση
κλιμακώνεται, καταστρέφονται περιουσίες, κατοικίδια εξαφανίζονται και
κυκλοφορεί η φήμη πως ο γείτονας εθεάθη με αλυσοπρίονο…
Σκηνοθεσία: Hafsteinn Gunnar Sigurðsson
Σενάριο: Hafsteinn Gunnar Sigurðsson, Huldar Breiðfjörð
Παίζουν: Steinþór Hróar Steinþórsson, Edda Björgvinsdóttir, Sigurður Sigurjónsson, Lára Jóhanna Jónsdóttir
«Περιμένοντας τη νονά», του Νίκου Ζαπατίνα
Η ταινία «Περιμένοντας τη νονά», του Νίκου Ζαπατίνα, κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την Odeon.
Υπόθεση
Ηρακλής και Αγησίλαος εγκαταλείπουν
την Αθήνα και ξεκινούν για τη Νάξο, όταν μαθαίνουν ότι η πολυαγαπημένη νονά του
Ηρακλή… μετράει ώρες. Ταυτόχρονα, η Φαίδρα που ζει μόνιμα στη Γερμανία
ετοιμάζεται, να περάσει το πρώτο καλοκαίρι της στην πατρίδα κι έτσι καταφθάνει
στο νησί παρά τις έντονες αντιδράσεις της μητέρας της Ερμιόνης. Η συνάντηση
όλων στο νησί θα γίνει αφορμή για μια σειρά από απίστευτες καταστάσεις σε μια
αισιόδοξη και τρυφερή κωμωδία με απροσδόκητο φινάλε.
Ένα κουκλόσπιτο. Δέκα
γυναίκες. Ένας χορός κέρινων ομοιωμάτων. Ή αμαζόνων σε εγρήγορση. Όλες νεαρές. Όλες
αλαβάστρινες. Όλες κούκλες. Κι όλες τους είναι μητέρες. Κόρες. Σύζυγοι. Αδελφές.
Φίλες. Ερωμένες. Ξένες. Μαριονέτες κι επαναστάτριες. Σε ένα ταμπλό βιβάν γυναικείας
χειραφέτησης. Μια στρατιά υπεραιωνόβιες Νόρες βγαίνουν από το κεχριμπάρι τους, εξερευνούν
η μία την άλλη κι όλες μαζί χειραγωγούνται από τον δημιουργό τους.
Ακριβώς 140 χρόνια μετά την πρώτη ανάγνωση του Κουκλόσπιτου του Χένρικ Ίψεν, το έργο που τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα των κοινωνικών δεδομένων αιώνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αναθεωρείται από την ίδια την ηρωίδα του. Και τα πολλαπλά καθρεφτίσματά της, στη γυναίκα του 21ου αιώνα. Και μετατρέπεται σε συγκρουσιακό συλλογικό αφήγημα –αφορμή για την προσωπική ρωγμή κάθε Κούκλας. Κι η Νόρα πέθανε. Κι η Νόρα δεν υπήρξε ποτέ. Και ζήτω η Νόρα.
Με ένα ensemble γυναικών
να συνθέτουν –ως χορός που μεταλλάσσεται- όλους τους ήρωες του έργου, συνομιλώντας
ταυτόχρονα –σαν σε παράβαση- με έργα ορόσημα που σμίλεψαν ηρωίδες εμβληματικές.
Κάθε Νόρα αυτού του μουσείου κέρινων ομοιωμάτων κουβαλά τριπλή ταυτότητα. Μια φανερή,
μια κρυφή και μία που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα. Σε έναν οίστρο του συλλογικού ασυνείδητου
της σύγχρονης γυναίκας. Με το κορμί μιας νεαρής χορεύτριας και τη φωνή μιας νεαρής
σοπράνο ν’ αντανακλούν όσα μένουν από ένα κουκλόσπιτο σε ένα παιδί.
Ο Νικόλας Ανδρουλάκης,
στα πλαίσια συνεργασίας της νέας καλλιτεχνικής συμμορίας Ντουέντε, μεταγράφει το έργο και σκηνοθετεί
μία παράσταση συνόλου, απ’ άκρη σ’ άκρη στο εμβληματικό Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου
Πειραιά. Για πρώτη φορά. Σε μια κυβιστική αποτύπωση της πραγματικότητας. Ως είναι.
Ο Αλέξανδρος Ρήγας
παρουσιάζει την γλυκόπικρη κωμωδία – μονόλογο του WillyRussell,
«Σίρλεϋ Βαλεντάιν».
Η Βρετανίδα Σίρλεϋ είναι μια γυναίκα λίγο μετά τα
50, μάνα δύο παιδιών που έχουν τη δική τους πλέον ζωή και σύζυγος ενός άνδρα
που η σχέση τους χάθηκε κάπου στην πορεία των χρόνων. Μόνη της «συντροφιά», σαν
φανταστικός φίλος θα λέγαμε, ο τοίχος
της κουζίνας της. Μέχρι τη μέρα που μία ασήμαντη αφορμή την ξυπνάει και
αποφασίζει να ξαναβρεί τον εαυτό της, να ξανανιώσει ζωντανή!
Ένα ταξίδι στην Ελλάδα, ένα τραπεζάκι μπροστά στη
θάλασσα, ένα αγιόκλημα και μια… αναπάντεχη γνωριμία, θα συνθέσουν το σκηνικό
της δικής της επανάστασης απέναντι σε όσα την καταπίεζαν.
Πόσο όμως θα κρατήσει αυτή η επανάσταση; Θα καταφέρει να
επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με το μέσα της και τους δικούς της ανθρώπους;
Και τελικά, υπάρχει δεύτερη ευκαιρία στη ζωή;
Ένα έργο γεμάτο συναίσθημα, γέλιο, συγκίνηση και απρόοπτα…
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Η γκαλερί Contemporary Athens παρουσιάζει αυτές τις μέρες την τελευταία δουλειά του καταξιωμένου ζωγράφου, Πέτρου Καραβέβα με τίτλο «Δίχως αυτολογοκρισία». Στην...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
