Έλενα Κάρουλα: Η Αρχιτέκτων -Designer που επιλέχτηκε για τα βιβλία του Amazon

Από

18/01/2019

Παρατηρώντας τις κατασκευές ανά τον κόσμο της Έλενας Κάρουλα τόσο σχεδιαστικά και κατασκευαστικά, όσο και από πλευράς διακόσμησης και design, αντιλαμβανόμαστε αμέσως τον λόγο που ξεχώρισε στο Τop Award for the Best Residential Property Interior το 2011, καθώς και το γιατί κάποιες δουλειές της επιλέχτηκαν από την Amazon και συμπεριλήφθηκαν στα βιβλία της.

Διακρίνουμε αναμφίβολα την υψηλού επιπέδου αισθητική και την λειτουργικότητα τους, την αρμονική ένταξη τους στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον, την λειτουργική δομή των έργων, καθώς και την λειτουργική ενότητα του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου έχοντας πάντα κεντρικό σημείο αναφοράς τον χρήστη.

Όσο για την διακόσμηση του εσωτερικών χώρων, η Κάρουλα επιλέγει τους κατάλληλους εικαστικούς δημιουργούς που τα έργα τους ταιριάζουν τόσο στο χώρο, όσο και στην ιδιοσυγκρασία και αισθητική του ιδιοκτήτη.

Εμείς συναντήσαμε την Έλενα Κάρουλα και μιλήσαμε για τις διακρίσεις της και τη δουλειά της.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Έχετε κατασκευάσει άρτιες κατοικίες τόσο δομικά όσο και σχεδιαστικά τόσο σε Ελλάδα όσο και εξωτερικό. Πού υπάρχουν κατασκευές σας;

-Η σχεδιαστική μου πορεία ξεκίνησε στο Λονδίνο, μετά τις σπουδές μου εκεί. Μέχρι σήμερα έχουν σχεδιαστεί και κατασκευαστεί έργα μου στο Λονδίνο, στο Κουβέιτ, στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ενδεικτικές της επιτυχούς εφαρμογής της σχεδιαστικής μας φιλοσοφίας είναι πολυάριθμες αναφορές των σχεδίων μας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, συμπεριλαμβανομένου και του Top Award for the Best Residential Property Interior.

-Τι προσέχετε κυρίως στην κατασκευή μιας οικίας και πώς την ενσωματώνετε στο περιβάλλον; Ανακυκλώνετε υλικά;

-Στις βασικές παραμέτρους που λαμβάνονται υπόψιν στο σχεδιασμό περιλαμβάνονται η ένταξη στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον, η βιοκλιματική συνοχή και λειτουργική δομή των έργων, η λειτουργική ενότητα του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, με κεντρικό σημείο αναφοράς τον άνθρωπο χρήστη.

Οι κατασκευές πρέπει επίσης να ταυτίζονται με αναγνωρίσιμη προσωπικότητα, αρμονική ένταξη στο χώρο και αισθητική αρτιότητα.

Η ανακύκλωση χώρων θα έλεγα ότι είναι ένα από τα κύρια αντικείμενα μελέτης του γραφείου μου, με την έννοια της ανακαίνισης παλαιών ακινήτων, κυρίως διαμερισμάτων στο κέντρο μεγάλων πόλεων, όπως Λονδίνο και Αθήνα. Επαναπροσδιορίζοντας τα διαθέσιμα τετραγωνικά και διατηρώντας το κέλυφος, οι νέοι χώροι που σχεδιάζουμε έχουν ταυτόχρονα αναφορές στην ιστορία του κτηρίου και με τον νέο, σύγχρονο εσωτερικό σχεδιασμό αποκτούν την διάσταση του νέου τρόπου ζωής.

Στο πλαίσιο αυτής της πρακτικής ανακυκλώνονται υλικά του υφιστάμενου χώρου, όπως ξύλινα δάπεδα, πλάκες από ορθομαρμαρώσεις, τα οποία μετατρέπονται σε χρηστικά αντικείμενα/έπιπλα.

-Κυκλοφορούν σε παγκόσμια κλίμακα δύο βιβλία μέσω του Amazon, στα οποία παρουσιάζονται δουλειές σας. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

-Κάποια από τα έργα μου επιλέχθηκαν και συμπεριλήφθηκαν στα βιβλία “ANOTHER ESCAPE, Designing the Modern Guest House II” και “FANTASTIC ESCAPES, Architecture and Design for Stylish Stays” της Images Publishing, που κυκλοφορούν διεθνώς μέσω της Amazon.

Η συνεργασία αυτή προέκυψε μετά την ευγενική πρόσκληση από τους εκδότες των βιβλίων, οι οποίοι έχουν την έδρα τους στο Hong Kong. Την επιλογή τους την προσλαμβάνω ως μια τιμητική αναγνώριση της ποιότητας του σχεδιαστικού μας έργου.

Μέσα στους πρώτους μήνες του 2019 επίκειται η κυκλοφορία διεθνώς και τρίτου βιβλίου, το οποίο περιέχει υλοποιηθέντα σχέδιά μας.

-Τι είδους κατασκευές επιλέχτηκαν για τα βιβλία αυτά; Γιατί πιστεύετε Amazon διάλεξε αυτές οι κατασκευές;

Στο πρώτο βιβλίο, που φέρει τον τίτλο “ANOTHER ESCAPE”, οι εκδότες έχουν συλλέξει από όλον τον κόσμο εξοχικές οικίες υψηλής αισθητικής, οι οποίες προσφέρουν στους ιδιώτες τους την πολυτέλεια της φυγής από τα σφικτά δομημένα αστικά περιβάλλοντα. Η δική μας συμμετοχή παρουσιάζει μια εξοχική κατοικία σε νησί του γαλάζιου Αιγαίου.

Στο δεύτερο βιβλίο “FANTASTIC ESCAPES” η δική μας συμμετοχή παρουσιάζει παραλιακή κατοικία σε προνομιακή παραλία της Κύπρου.

-Εκτός από την κατασκευή, αναλαμβάνετε και την διακόσμηση. Τι είδους έργα επιλέγετε;

Το σχεδιαστικό μας έργο ασχολείται με τη δημιουργία ολοκληρωμένων λύσεων για το εσωτερικό περιβάλλον των κατασκευών. Οι λύσεις αυτές, όποτε και όπου αποκτούν την ενσωμάτωση έργων τέχνης, δεν επιλέγουν μόνο έργα επώνυμων αλλά και νέων ανερχόμενων καλλιτεχνών, τα οποία εντάσσονται αρμονικά στο σύνολο του σχεδιασμού.

-Τι πιστεύετε για την αγορά real estate στην Ελλάδα;

-Το real estate είναι μια καταξιωμένη επενδυτική πρακτική ανά τον κόσμο. Ο επιτυχής σχεδιασμός από διεθνώς αναγνωρισμένους επαγγελματίες του χώρου για την υλοποίηση ενός έργου, προσφέρουν πάντοτε προστιθέμενη αξία στα ακίνητα, βελτιώνοντας σημαντικά την οικονομική απόδοση της επένδυσης.

Οι ευκαιρίες των επενδύσεων στο real estate εξαρτώνται από τις οικονομικές υπεραξίες, όχι μόνο σε έργα νέων κατασκευών, αλλά και σε αναπαλαιώσεις υφιστάμενων κατασκευών.

-Υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση για το κέντρο της Αθήνας από ξένα funds και επενδυτές. Βλέπετε ότι αυτό θα επεκταθεί και σε άλλα μέρη στην Ελλάδα;

Εκτός από το κέντρο της Αθήνας, άλλες περιοχές της Ελλάδας που μπορούν να θεωρηθούν υποψήφιες για παρόμοια ανάπτυξη είναι αυτές που χαρακτηρίζονται από καλές υποδομές, εύκολη προσβασιμότητα και από ελκυστικό φυσικό περιβάλλον.

bio

Η Έλενα Κάρουλα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Λονδίνο όπου ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία στο σχεδιασμό έργων. Στη συνέχεια διεύρυνε τις επαγγελματικές της δραστηριότητες σε διεθνές επίπεδο, κάνοντας έργα σε χώρους όπως το Κουβέιτ, η Κύπρος, η Ρουμανία, η Αγγλία και η Ελλάδα.

Στη φάση σχεδιασμού των έργων της, εκτός από τη σύλληψη της κεντρικής ιδέας του σχεδίου, η Έλενα εμπλέκεται σε όλο το φάσμα του σχεδιασμού των λεπτομερειών, καθώς και της υλοποίησης.

Τα έργα της περιλαμβάνουν ξενοδοχεία 5 αστέρων, όπου συνδυάζεται ο ονειρικός κόσμος της πολυτέλειας με τις λειτουργικές απαιτήσεις της αυστηρά οργανωμένης επιχειρηματικότητας.

Τα εταιρικά κτίρια που έχει σχεδιάσει η Έλενα Κάρουλα για εταιρίες όπως η 3E Coca-Cola, J&P Avax και AB Bank προβάλλουν διακριτικά την ταυτότητα του επιχειρηματικού ομίλου.

Στα σχέδιά της περιλαμβάνονται και πολλά έργα για εστιατόρια και εμπορικά καταστήματα, όπως “Dolce & Gabbana” και “Ideal Standard”.

Η λειτουργική ενσωμάτωση της αρχιτεκτονικής των εσωτερικών και εξωτερικών χώρων έχει δημιουργήσει εξαίρετα οικιστικά έργα, τόσο για ιδιώτες, όσο και για μεγάλα αναπτυξιακά έργα. Επιλεγμένα οικιστικά έργα της Έλενας είναι δημοσιευμένα σε βιβλία που έχουν εκδοθεί από την εκδοτική εταιρεία Images / Hong Kong και είναι διαθέσιμα από την Amazon.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews φύλλο 12/1/2019

Γιατί αγαπηθήκαμε; «Επειδή αυτή ήταν αυτή κι εγώ ήμουν εγώ»

Από

Zeta Tz

17/01/2019

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Επειδή αυτή ήταν αυτή κι εγώ ήμουν εγώ» της ομάδας HashArt, σε σκηνοθεσία Κώστα Μπάρα, στον Παπαγάλο. Μια παράσταση σημερινή η οποία πραγματεύεται τον έρωτα, παρουσιάζοντας τις σύγχρονες δυσκολίες του…

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πονέσει από το άδοξο τέλος μιας ερωτικής ιστορίας; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πιστέψει ότι μια τυχαία γνωριμία με το άλλο μας μισό δεν μπορεί παρά να είναι καρμική; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε κλάψει, δεν έχουμε συρθεί στα πατώματα και δεν έχουμε πληγωθεί από εκείνη ή εκείνον που αποχωριστήκαμε;

Μια τέτοια ιστορία έρχεται να μας αφηγηθεί και η ομάδα HashArt, η οποία αντλώντας υλικό από βιβλία, ταινίες, θεατρικά έργα, τραγούδια και προσωπικές τους εμπειρίες, παρουσιάζει τη ζωή μέσω σκέψεων και συναισθημάτων που όλοι έχουμε νιώσει, αλλά σπάνια έχουμε κατανοήσει στην ολότητά τους.

Η υπόθεση της ιστορίας φαινομενικά απλή. Ένας άντρας και μια γυναίκα, συνταξιδεύουν στην ίδια αεροπορική πτήση. Κάθονται σε διπλανά καθίσματα, τυχαία ξεκινούν συζήτηση και κάπως έτσι ξεκινά άλλη μια ερωτική ιστορία. Ίδια με κάθε ερωτική ιστορία και μοναδική όπως κάθε ερωτική ιστορία.

«Λέμε «εμείς» για μια ερωτική ιστορία, μολονότι η κάθε ερωτική ιστορία είναι τέσσερις. Μία που λέει ο ένας, μία που λέει ο άλλος, μία που λένε οι δυο τους και μία που λένε οι τρίτοι γι’ αυτούς. Μιλάμε επομένως για το «εμείς» του καθενός» (Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ)

Η εφευρετικότητα της εν λόγω παράστασης έγκειται στο γεγονός ότι ενώ οι ρόλοι είναι δύο (εκείνος κι εκείνη), οι ηθοποιοί που τους υποδύονται είναι τέσσερις. Οι τέσσερις ηθοποιοί υποδύονται δύο ρόλους παράλληλα κι εναλλάξ, ταυτόχρονα πάνω στη σκηνή.

Με τον τρόπο αυτό ο θεατής εκτός από την παρακολούθηση της εξέλιξης της ιστορίας των δύο κύριων ρόλων, παράλληλα έχει τη δυνατότητα να γίνει μάρτυρας των κρυφών σκέψεων και συναισθημάτων του κάθε χαρακτήρα, μέσω της αφήγησης αυτών από το δεύτερο εαυτό του, δηλαδή το δεύτερο ηθοποιό επί σκηνής.

Παρακολουθούμε όλη την ιστορία από τη συνάντηση των δύο χαρακτήρων, από το πρώτο τους φιλί, από την πρώτη τους ερωτική επαφή, μέχρι τον πρώτο τους καβγά και πως άραγε θα καταλήξει; Η απάντηση επί σκηνής.

Οι Γιώργος Ιωσηφίδης και Δημήτρης Μαγκλάρας, υποδύονται “εκείνον”. Με μοναδική εκφραστικότητα, επαγγελματισμό, κινησιολογία, καθαρή φωνή κι άρτιο τονισμό λέξεων, μας μεταφέρουν ποικίλα συναισθήματα, όπως ενθουσιασμό, χαρά, άγχος, πόνο… Ο δε Γιώργος Ιωσηφίδης μας επιδεικνύει και τις μουσικές του ικανότητες στο τραγούδι και στην ηλεκτρική κιθάρα, τονίζοντας καθ’ αυτό τον τρόπο την εξέλιξη της δραματουργίας του κειμένου.

Οι Ηλέκτρα Κομνηνίδου κι Ελένη Κουταλώνη, υποδύονται “εκείνην”. Εκφραστικές, με επαγγελματισμό, καθαρή άρθρωση και τονισμό λέξεων, κινησιολογικά άρτιες, μας μεταφέρουν αποτελεσματικά ποικίλες εικόνες και συναισθήματα.

Η δε σκηνοθεσία του Κώστα Μπάρα, αισθητικά άρτια, με μια αλληλουχία σκηνών που δεν δυσχεραίνει το θεατή στην παρακολούθηση της εξέλιξης του κειμένου, τοποθετεί δεξιοτεχνικά όλους τους χαρακτήρες παράλληλα και ξεχωριστά ταυτόχρονα στην σκηνή.

Τα σκηνικά του Γιώργου Λιντζέρη, απλά αλλά λειτουργικά, ολοκληρώνουν οπτικά το κείμενο της παράστασης. Αποτελούνται από έναν καναπέ που μετατρέπεται σε κρεβάτι, καρέκλες, τραπέζι, ένα αυτοσχέδιο μπαρ με ποτά εντός του σπιτιού και το background της σκηνής ολοκληρώνονται με ένα δημιουργικό κολάζ.

Τα δε κουστούμια του ιδίου, παρουσιάζουν ενδιαφέρον ως προς την επιλογή των αντίθετων χρωματικών συνδυασμών των ρούχων των χαρακτήρων.

Συνολικά πρόκειται για μια αξιόλογη δουλειά, με αρκετά κωμικά στοιχεία, η οποία παρουσιάζει ολοκληρωμένους χαρακτήρες επί σκηνής. Η σκληρή δουλειά της ομάδας HashArt, η όρεξη και το κέφι των παιδιών, διαφαίνονται μέσω του αποτελέσματος της παράστασης.

Ιδανική παράσταση για όλους τους ερωτευμένους, πληγωμένους και μη.

Επειδή αν εκείνη δεν ήταν εκείνη κι εγώ δεν ήμουν εγώ, αυτή η ιστορία πως θα γραφόταν;

info παράστασης

Πρεμιέρα: 28 Δεκεμβρίου 2018

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00.

Για 15 παραστάσεις.

Παπαγάλος (Ναυάρχου Νοταρά 15, Εξάρχεια)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6973897186, 6984521352.

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 €

Φοιτητικό, Άνω των 65: 7 €ΑΜΕΑ, Άνεργοι, Ατέλεια: 5 €.

HashArt theater group – ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

– Η ομάδα HashArt theater group ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 2015.
– 2016 – «Ο Γλάρος… αυτό ήθελα να πω». ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ (Εξάρχεια)

– ΠΑΤΡΑ – στο θέατρο ΜΠΑΡΙ (προσκεκλημένοι από το ΔΗΠΕΘΕ ΠΑΤΡΑΣ) και στα ΙΩΑΝΝΙΝΑ- θέατρο ΕΚΦΡΑΣΗ.

– Εναρκτήρια παράσταση στο ΒΟΒ festival 2017 – ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ-ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260.
– Τον Οκτώβριο 2017 παίχτηκε στη Θεσσαλονίκη στα 52α ΔΗΜΗΤΡΙΑ.

– 2018 – Tο καινούριο έργο του Άκη Δήμου “Μαζί σου για το τίποτα”, στο a small Argo full of art- θέατρο “ΑΡΓΩ”

– Απρίλης 2018 – «ΑλεξΆνδρα» Εθνικό Θέατρο-Πειραματική Σκηνή-1 Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών – «Δύο ή τρία πράγματα που δεν ξέρεις γι’ αυτήν»

Η σελίδα της ομάδας στο fb:HashArt theater group

Η σελίδα της παράστασης στο fb: Επειδή αυτή ήταν αυτή κι εγώ ήμουν εγώ

Μάνος Ζαχαράκος: «Η πολυφωνία είναι ό,τι πιο θετικό μπορεί να υπάρξει για το θέατρο»

Από

Zeta Tz

15/01/2019

ΜΑΝΟΣ-ΖΑΧΑΡΑΚΟΣ-ΑΤΟΜΙΚΗ-696x696 — ΜΑΝΟΣ ΖΑΧΑΡΑΚΟΣ

Γράφει η Χριστίνα Πραβιτσιώτη

Κρατάς στα χέρια σου ένα εισιτήριο που αναγράφει «12 ένορκοι», ανυποψίαστος για το τι θ’ αντικρίσεις στο κατώφλι της σκηνής του θεάτρου Αλκμήνη, ακούς το πρώτο κουδούνι που σηματοδοτεί την έναρξη της «αλληγορικής παραβολής» επί θεατρικής σκηνής:

Δώδεκα άνδρες, δώδεκα ένορκοι αφήνουν τα καπέλα τους στον καλόγερο και κάθονται στο κυκλικό τραπέζι όπου θα παρθεί η απόφαση της καταδίκης ή της αθώωσης του ανήλικου παιδιού που κατηγορείται για τον φόνο του πατέρα του.

Όλοι οι ένορκοι, εκτός του ενόρκου οκτώ, στέκονται υπέρ της ενοχής του παιδιού. Ο ένορκος οκτώ, αισθανόμενος μια σύσφιξη στα σωθικά του, ένα τρεμούλιασμα στα χέρια του, στέκεται ολομόναχος ενάντια στους έντεκα ενόρκους, υποστηρίζοντας την αθωότητά του. Αιτιολογεί τη στάση του, εξηγώντας στους υπόλοιπους ενόρκους πώς τα τεκμήρια που εκτιμούν την ενοχή του παιδιού, είναι ανεπαρκή.

Ο Μάνος Ζαχαράκος είναι ένας ηθοποιός που εμβαθύνει στον ψυχισμό των ηρώων του, ψηλαφίζει τους ρόλους του, και ύστερα τους ερμηνεύει με έναν τρόπο μοναδικό στη θεατρική σκηνή. Είναι ένας άνθρωπος με έντονη την αίσθηση του χιούμορ, ευχάριστος, ετοιμόλογος και πολύ φιλικός. Βλέπει την Τέχνη ως ένα μέσο έκφρασης και δημιουργίας.

-Τι είναι αυτό που θέλει να μεταλαμπαδεύσει αυτή η παράσταση;

Κάθε παράσταση, καλή ή κακή, κάτι θέλει να πει στον κόσμο, ν’ αφηγηθεί μια ιστορία. Από αυτή την ιστορία, των «δώδεκα ενόρκων», καλό είναι αυτό που βλέπουμε, να το μελετάμε σε βάθος και να μη βλέπουμε μόνο το σελοφάν.

Η ιστορία αυτή περιστρέφεται γύρω από την υπόθεση ενός δεκαεξάχρονου αγοριού, ο οποίος κατηγορείται για τον φόνο του πατέρα του ότι έχει σκοτώσει τον πατέρα του. Δώδεκα ένορκοι, μέσα από τα αποδεικτικά στοιχεία που διαθέτουν, αποφασίζουν, με ετυμηγορία, την ενοχή ή την αθώωση αυτού του παιδιού.

Η γνώμη του ενόρκου οκτώ, του ήρωα που υποδύομαι εγώ, είναι πως υπάρχει μια αιτιολογημένη αμφιβολία, πως μπορεί το παιδί να μην έχει σκοτώσει τον πατέρα του, οπότε δεν μπορούμε να σκοτώσουμε έναν άνθρωπο και να τον στείλουμε στην ηλεκτρική καρέκλα για μη τεκμηριωμένους λόγους.

-Με ποιο τρόπο θα περιγράφατε και θα ψυχογραφούσατε τον ήρωά σας;

Ο ένορκος οκτώ προσπαθεί ν’ ανατρέψει τους υπόλοιπους ενόρκους, γιατί όλο αυτό που έχει συμβεί αντιβαίνει στη συνείδησή του, αλλά για εκείνον υπάρχει και μία αντικειμενικότητα στα πράγματα που πρέπει να σκεφτούμε: «Από τη στιγμή που υπάρχει αμφιβολία, δεν μπορούμε να σκοτώσουμε έναν άνθρωπο, δεν μπορούμε να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, τόσο αβέβαια και παθητικά.

-Πιστεύετε πως υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα;

Δικαιοσύνη θέλω να πιστεύω πως υπάρχει. Πιστεύω στην ελληνική δικαιοσύνη, στα ελληνικά δικαστήρια και στους Έλληνες δικαστές. Δεν μπορώ να μην πιστέψω, δεν έχω στοιχειά να σου πω ότι θίχτηκα εγώ προσωπικά ή η οικογένεια μου. Ναι! Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Ξέρεις που πιστεύω ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη; Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στις διαπροσωπικές σχέσεις: εκεί επεμβαίνουν οι εγωισμοί, τα θέλω του καθενός, κι αυτά συγκρούονται, και λόγω του γεγονότος ότι υπάρχει ένας άκαρδος εγωισμός σε όλους, γίνεται διάσπαση.

-Γιατί θεωρείται πετυχημένη αυτή η παράσταση;

Είναι μια επιτυχημένη παράσταση, πλέον, μπορώ να το πω, γιατί έχει διανύσει μια πορεία πέντε χρόνων. Η επιτυχία του έγκειται από την εξαιρετική σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαϊδη, από το έργο του Reginald Rose, και είναι και κάτι άλλο:

Οι σχέσεις που δημιουργούνται και αναπτύσσονται πάνω στην σκηνή μεταξύ των δώδεκα ηθοποιών και «ενόρκων», αυτή η σχέση που πάντα οικοδομείται. Αν από τον καθένα βγει η προσωπική του αλήθεια, και δώσει κάτι από το δικό του μετερίζι, μπορούν όλοι μαζί να γίνουν μια ομάδα, να δεθούν και να βγει ένα αποτέλεσμα που θα κάνει τον θεατή να αισθανθεί πως είδα τον εαυτό μου σε ένα από αυτούς τους δώδεκα ανθρώπους.

-Θεωρείτε πως είναι θετικό να παρουσιάζονται εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο στην Αθήνα;

Η πολυφωνία είναι ό,τι πιο θετικό μπορεί να υπάρξει για το θέατρο. Γιατί μέσα από χίλιες πεντακόσιες παραστάσεις, θα βγουν κάποια άνθη πολύ όμορφα.

-Γιατί επιλέξατε ν’ ακολουθήσετε τον δρόμο της Τέχνης;

Γιατί μπορώ και εκφράζομαι μέσα από αυτή!

-Ποια συμβουλή θα δίνατε στον νεότερο εαυτό σου;

Δεν δίνω συμβουλές ούτε στον εαυτό μου. Είχα αποφασίσει πως αυτόν τον δρόμο, της Τέχνης, θέλω ν’ ακολουθήσω, από πολύ μικρός έπαιζα στο θέατρο, από 16 χρονών, αυτό που έκανα είναι υπομονή.

Αν είχα την ικανότητα και το δικαίωμα να συμβουλέψω κάτι σε κάποιον, αυτό θα ήταν να κάνει υπομονή, και να μη βιάζεται, γιατί υπάρχει μια διαδρομή στα πράγματα, την οποία πρέπει να υποστεί.

***ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ… αντιμέτωποι με τις συνειδήσεις τους***

Κάθε ψηφοφορία τους είναι και μία μάχη, αλλά…

μία μάχη που πρέπει να κερδηθεί με μόνο όπλο την αλήθεια!

Ποια θα είναι η ετυμηγορία τους;

Και με τι «κόστος» για τον καθέναν από τους 12;

ΟΙ 12 ΕΝΟΡΚΟΙ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, η sold-out παράσταση των τελευταίων χρόνων, έχοντας αποσπάσει βραβεία, εξαιρετικές κριτικές και το ενδιαφέρον περισσότερων από 80.000 θεατών, συνεχίζει για 5^η χρονιά!

Το ατμοσφαιρικό θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ μετατρέπεται για άλλη μια χρονιά σε δικαστικό μέγαρο, φέρνοντας ενόρκους και θεατές αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.

Υπόθεση

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για φόνο. Η τύχη του είναι στα χέρια 12 ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι ένοχο. Σ’ αυτή την περίπτωση η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Οι 12 άντρες, κλειδωμένοι σ’ ένα δωμάτιο, άλλοτε ταυτίζονται κι άλλοτε συγκρούονται. Πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας, ο καθένας από αυτούς, τη συνείδησή του αλλά και τις συνειδήσεις των υπολοίπων. Οι 12 ένορκοι αντικατοπτρίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.

Είδος: Δικαστικό Δράμα

Κείμενο: Reginald Rose

Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη

Δραματουργική επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος

Σκηνικά: David Negrin

Κοστούμια: Κική Μήλιου

Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Περού

Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα & Κατερίνα Κωνσταντέλλου

Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Ρασσιάς

Γραφιστική επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης

Promo video: Κώστας Γεραμπίνης

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού

Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr

Οι 12 ένορκοι (αλφαβητικά):

Νίκος Βατικιώτης, Τάσος Γιαννόπουλος, Σωτήρης Δούβρης, Μάνος Ζαχαράκος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Τρύφων Καρατζάς*, Θανάσης Κουρλαμπάς, Περικλής Λιανός, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Μπάζας, Τάσος Παπαδόπουλος, Ορέστης Τρίκας

*Διπλή διανομή με τον Παντελή Παπαδόπουλο

Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός

Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Έναρξη Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.30 & Κυριακή στις 18.00

Πρωινές και απογευματινές παραστάσεις για Γυμνάσια, Λύκεια, Συλλόγους και Δήμους κατόπιν συνεννόησης.

ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ ΑΠΟ 1η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΟΥΣ ΥΠΕΡΤΙΤΛΟΥΣ. ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΜΕ SMS ΓΙΑ ΚΩΦΟΥΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΚΟΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ: 6979487155 (Σε συνεργασία με τη Liminal http://liminal.eu/)

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 17 €

Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 12 €

Κερκίδες και ατέλειες ηθοποιών: 10 € (βάση διαθεσιμότητας)

Ειδικές τιμές για σχολεία και γκρουπς κατόπιν επικοινωνίας.

ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΝΕΩΝ ΑΥΛΩΝΑ.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ.

Διάρκεια παράστασης

100’ (χωρίς διάλειμμα)

Πληροφορίες-Κρατήσεις:

Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-, Γκάζι, 210 3428650

Προπώληση εισιτηρίων

Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ και ηλεκτρονικά στο https://www.viva.gr/tickets/theatre/alkmini/oi-12-enorkoi-5os-xronos/

Οκτώ ζωγράφοι για τη γυναίκα

Από

Panos Kats

15/01/2019

Η γκαλερί Σκουφά εγκαινιάζει την πρώτη της ομαδική έκθεση για το 2019 με τίτλο “Οκτώ ζωγράφοι για τη γυναίκα”, την Πέμπτη 17 Ιανουαρίου στις 19:30.

Μέσα από διαφορετικές εικαστικές αφετηρίες, διερευνάται η συμβολοποίηση της γυναίκας όπως προκύπτει από τους διάφορους ρόλους της.

Η γυναίκα ως ενσάρκωση του ερωτικού θελγήτρου, η γυναίκα ως αιώνιο, ιερό σύμβολο, η περιπλανώμενη γυναίκα σε αναζήτηση της προσωπικής της ελευθερίας.

Η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη, ο Στέφανος Δασκαλάκης, η Ειρήνη Ηλιοπούλου, η Ειρήνη Κανά, ο Ανδρέας Κοντέλλης, ο Παναγιώτης Μπελντέκος, η Βάσω Τζούτη και ο Γιώργος Χαδούλης, διαμορφώνουν με το έργο τους μια έκθεση ωδή στο γυναικείο φύλλο, μια έκθεση όπου οι πίνακες ζωγραφικής χαρτογραφούν κάποιες από τις πλευρές του γυναικείου ψυχισμού.

Ο Αυτοκράτορας Αδριανός: Ένας πολυσχιδής αυτοκράτορας…στον μοναχικό δρόμο της δόξας

Από

Zeta Tz

15/01/2019

Γράφει η Χρυσάνθη Κούτρη

Ο δρόμος της δόξας δεν είναι εύκολος

Ο πράος αυτοκράτορας Αδριανός, Ρωμαίος φιλέλληνας αυτοκράτορας, τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, όντας σε μεγάλη ηλικία πλέον για δυνατές συγκινήσεις και ηρωικές μάχες, αναπολεί το δοξασμένο παρελθόν του και τη γεμάτη δάφνες ερωτική του ζωή με πλάσματα απείρου κάλλους όπως τον λατρευτό σε αυτόν Αντίνοο.

Ο μονόλογος αυτός έχει ως αντικείμενο εξιστόρησης του την ταραχώδη μα περιπετειώδη και γεμάτη συγκινήσεις και έρωτα, ζωή του αυτοκράτορα Αδριανού. Αυτός ο ξεχωριστός αυτοκράτορας που λάτρεψε τον Ελληνικό πολιτισμό, όντας και ο ίδιος ένθερμος θαυμαστής της Στωικής φιλοσοφίας και του Επίκουρου επιδίδεται σε έναν εσωτερικό διάλογο. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται, παρασύρεται σε μια αναμέτρηση με αντίπαλο τον ίδιο του τον εαυτό .

Μνήμες

Κατά τη διάρκεια της ανάκτησης, από τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού των ένδοξων στιγμών του στο πέρασμα της ιστορίας, ανακαλεί καλούς φίλους, εχθρούς που μπήκαν εμπόδιο στην ένδοξη πορεία του, θεϊκά μυστήρια στα οποία ο ίδιος μυήθηκε, την ειρήνη που ο ίδιος πάσχισε για να διατηρηθεί στις κτήσεις του.

Παράλληλα, στη θύμηση του μένει ανεξίτηλος και ο ρόλος της αυτοκράτειρας Πλωτίνας, η οποία είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον ίδιο και τον στήριξε στα βήματα του. Θυμάται ακόμη, φίλους στενούς που παράκουσαν τις εντολές του και βούτηξαν τα χέρια τους στο αίμα.

Χρυσό στεφάνι

Το κείμενο στέκεται μόνο του σαν πετράδι στην πολύτιμη φαρέτρα από καλλιτεχνικούς θησαυρός του καλλιτέχνη και καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των παρατηρητών, που γίνονται μάρτυρες και θιασώτες του συγκινητικού ανοίγματος της ψυχής και της καρδιάς του αυτοκράτορα.

Η επιβλητική θωριά του, πλαισιωμένη με την μυστηριακή φορεσιά του με τον πλούσιο και κατακόκκινο μανδύα στέκει πομπώδης στις εκστατικές στιγμές της αφήγησης και προστατεύει τον Αδριανό σε στιγμές περισυλλογής. Το στέμμα που είναι καμωμένο από χρυσή δάφνη, σύμβολο των αρχαίων πρωταθλητών που έχει φιλοτεχνήσει ο Γιώργος Ρούσσης, αντανακλά το φως με έντονους ιριδισμούς …μέχρι να έρθει η ώρα που θα κατέβει από το κεφάλι του πολυμήχανου αυτοκράτορα.

“Όλο το βράδυ ο νους μου ήταν κυριευμένος από αλλόκοτα οράματα. Την άλλη μέρα, νίκη και ήττα δεν είχαν πια καμία σημασία. Μάχη και αίμα ήταν ο μόνος στόχος”

Παρακαταθήκη του αυτοκράτορα

Τα φώτα σε επιμέλεια του ηθοποιού Χρήστου Λιακόπουλου, παίζουν ρυθμικά μαζί με την ροή του λόγου σε τόνους της πορφύρας και του γαλανού και ψυχρού μπλε και τονίζουν τα σημεία του λόγου. Παράλληλα, οι σκηνοθέτες Χρήστος Λιακόπουλος και Αναστασία Μαρκουτσά ποιούν εικόνες μιας πομπώδους παρακαταθήκης που έχει αφήσει ο αυτοκράτορας Αδριανός όπου και αν πάτησε το πόδι του.

Μάρτυρες της μεγαλοσύνης και της πολυσχιδούς του προσωπικότητας είναι οι διαπραγματευτικές του ικανότητας, ο ζήλος του, η τέχνη του πολέμου μα και η τέχνη της διατήρησης της ειρήνης, οι πομπώδεις ναοί και οι βιβλιοθήκες που ο ίδιος έκτισε για να διαφυλάξει τον πολιτισμό και τον άνθρωπο.

Το ανθρώπινο πρόσωπο του αυτοκράτορα

Ο εαυτός του αποκαλύπτεται μέσω τον προσωπικών του εξομολογήσεων για τις μεταρρυθμίσεις που έκανε στην Ρώμη για την μη κακομεταχείριση των δούλων, για την ελευθερία των γυναικών, για την απαγόρευση των βασανιστηρίων. Ο Αδριανός ως λάτρης του Ελληνικού πνεύματος και της Ελληνικής φιλοσοφίας, προσπαθούσε να μεταλαμπαδεύσει σε όλων τον κόσμο της γνώση αυτή.

Τα δεκαέξι χρόνια της διακυβέρνησης του ήταν τα πιο ειρηνικά στην Ιστορία της Ρώμης. Ήταν βαθύτατα ουμανιστής. Προώθησε τις τέχνες και τα γράμματα και έκτισε βιβλιοθήκες, θέατρα, ναούς, υδραγωγεία και λουτρά.

Τα βράδια περιπλανιόμουν στις αίθουσες με τα αγάλματα. Άγγιζα το πρόσωπο σου κι αναπολούσα όμορφες στιγμές μας

Αντίνοος

Η εξαιρετική ερμηνεία του ηθοποιού δεν είναι δυνατόν να αφήσει ανέγγιχτα τα συναισθήματα του κοινού, την στιγμή της περιγραφής του πιο συνταρακτικού γεγονότος στην προσωπική ζωή του αυτοκράτορα, της γνωριμίας του με τον πανέμορφο νέο Αντίνοο. Η συνάντηση αυτή που εξελίχθηκε σε θυελλώδη ερωτική σχέση είχε τραγική κατάληξη, έπληξε συναισθηματικά τον αυτοκράτορα.

Το έργο σκοπό έχει να καταδείξει την μοναχικότητα της πορείας και της θύμησης των πιο μεγάλων επιτευγμάτων στην ζωή του απλού ανθρώπου και την ακατανίκητη θέληση της μοίρας, που μπορεί να καταβαραθρώσει σε μια στιγμή ότι ονειρεύτηκε ακόμη και ένας από τους πιο ισχυρούς, ένας αυτοκράτορας.

Παράλληλα, ο μονόλογος αυτός υπογραμμίζει την οικουμενικότητα του Ελληνικού κλασσικού πολιτισμού. Στο τέλος, τα νιάτα και η ρωμαλεότητα του κορμιού φεύγει και από τους πιο άξιους κατόχους της και το κορμί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καλέσματα της καρδιάς…μένουν μόνο σπουδαίες αναμνήσεις και ιστορίες για τους “μεγάλους” καιρούς.

Info:

Συντελεστές:

Κείμενο: Χρήστος Λιακόπουλος
Σκηνοθεσία: Χρήστος Λιακόπουλος, Αναστασία Μαρκουτσά
Φωτισμοί: Χρήστος Λιακόπουλος
Κοστούμι: Μίκα Πανάγου
Θρόνος – Στεφάνι: Γιώργος Ρούσσης
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Λιακόπουλος
Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς
Φωτογραφίες παράστασης: Γιάννης Βότσαρης, Τζένη Κουκίδου
Δημιουργία και επιμέλεια εικαστικών: Τζουλίανα Νίκα
Κατασκευή κοστουμιού: Βάνια Αλεξάντροβα

Δημόσιες σχέσεις: Άντζυ Νομικού

YouTube video trailer

YouTube video spot

Σκηνοθεσία και μοντάζ video trailer και spot: Χρήστος Λιακόπουλος

Ηλεκτρονική επεξεργασία video trailer και spot: Τζένη Κουκίδου

Ήχος: Σπύρος Αραβοσιτάς

Στο ρόλο του Αδριανού ο Χρήστος Λιακόπουλος

Αλκμήνης 8-12, Γκάζι

Τηλ: 210 3428650 Email: [email protected]

Εισιτήρια:

10€ (κανονικό)
7€ (άνεργοι, ατέλειες κλπ)

Κάλλη Καστώρη: “Η σχέση με τον εαυτό μου μετουσιώνεται στον καμβά”

Από

Zeta Tz

14/01/2019

Μετά την πρόσφατη έκθεσή της στην Γκαλερί Τεχνοχώρος στην Αθήνα, η εικαστικός Κάλλη Καστώρη παρουσιάζει στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη είκοσι έργα που τα εκθέτει για πρώτη φορά. Η εικαστικός παγώνει στα έργα της καθημερινά στιγμιότυπα που ζούμε στα αστικά περιβάλλοντα διατηρώντας την λεπτή ισορροπία των χρωμάτων, την ακριβή σύνθεση και την ένταξη των μορφών στα αυστηρά γεωμετρικά φόντα με ρεαλιστική προσέγγιση.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Τα εγκαίνια θα γίνουν στις 18 Ιανουαρίου και την επιμέλεια έχει κάνει ο Ιστορικός τέχνης και Μεταδιδακτορικός ερευνητής ΑΠΘ, Miguel Fernadez Belmonte.

-Από τι εμπνέεσαι καθημερινά και από πού αντλείς ερεθίσματα για την τέχνη σου;

-Πηγή έμπνευσης για μένα αποτελεί η καθημερινότητα, η σχέση με τον εαυτό μας και η σχέση μας με τους άλλους. Όλοι αποζητούμε την επικοινωνία, την δημιουργία στενών σχέσεων. Πόσοι όμως το καταφέρνουμε ουσιαστικά;

Αυτή η δυσκολία στην επικοινωνία ή η πλήρης έλλειψή της, είναι η πηγή των περισσότερων δεινών φαντάζομαι. Δεν νοιώθουμε κομμάτι ενός ” όλου”.

–Tι σε ώθησε να ασχοληθείς με την ζωγραφική ενώ σε είχε συνεπάρει η μουσική ;

-Θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδάκι, πάντα να ζωγραφίζει… δεν θυμάμαι πως άρχισα να γράφω… πάντα με ένα μπλόκ στο χέρι. Η ζωγραφική ήταν η μεγάλη μου αγάπη, η μουσική (κιθάρα) ήταν ένα χόμπυ. Μεγαλώνοντας βρέθηκα στο Βόλο, έκανα οικογένεια, δεν υπήρχε δυνατότητα να σπουδάσω ζωγραφική. Υπήρχε όμως η ανάγκη να εκφραστώ. Δεν έχει πολλές φορές σημασία το μέσον αλλά η δυνατότητα να εκφράσεις αυτά που ίσως δεν αναγνωρίζεις και ομολογείς ούτε σύ ο ίδιος.

Το δυσκολότερο πράγμα είναι νομίζω ο καθένας από μας να αναγνωρίσει τις πραγματικές ανάγκες, να επικοινωνήσει με τον εαυτό του πρώτα απ’όλα. Είχα όμως κατά νού, πως κάποτε θα σπουδάσω ζωγραφική, δεν έχει σημασία σε ποιά ηλικία.

-Τι τεχνικές χρησιμοποιείς;

-Ζωγραφίζω παραστατικά και ανθρωποκεντρικά! Το μέσον που χρησιμοποιώ είναι κυρίως λάδια σε καμβά, αλλά μου αρέσουν και τα χρωματιστά μολύβια, ο γραφίτης, το κάρβουνο, η ακουαρέλλα. Δυστυχώς δεν υπάρχει ο χρόνος να ασχοληθώ πολύ με όλα τα υλικά που μου αρέσουν και έτσι ασχολούμαι κυρίως με τα λάδια, που φροντίζω να είναι άριστης ποιότητας

-Τα έργα σου αποτυπώνουν μοναχικές στιγμές καθημερινών ανθρώπων εξ ου και ο τίτλος. Εσύ πώς βιώνεις την μοναξιά;

Χμ! Πώς βιώνω εγώ τη μοναξιά; Μα όταν προβληματίζομαι γιά την πορεία ενός έργου, πώς έχω την απαίτηση ο σύντροφός μου να συμμεριστεί απόλυτα την αγωνία μου; Και όταν εκείνος γιά μέρες ολόκληρες προσπαθεί να διεπεραιώσει τις φορολογικές μας υποχρεώσεις, σε ποιό ποσοστό είμαι μέτοχος; Ο καθένας λοιπόν είναι πάντα μόνος στις αγωνίες του και στα προβλήματά του. Δεν είμαστε μόνοι στη μοναξιά μας. Πολλές φορές καθόμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο, αλλά ο καθένας είναι χαμένος στις σκέψεις του.

Χαρακτηριστική εικόνα στο καφέ, παρέες να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και ο καθένας να παίζει με το κινητό του. Είναι συγκλονιστική η στιγμή που συνειδητοποιείς πως έτσι θα είναι, ποτέ ο ένας δεν θα ταυτιστεί με τον άλλο, ποτέ δεν θα επικοινωνήσουν εντελώς! Ετσι λοιπόν η μοναξιά, η αποδοχή της ή μη, γίνεται προσφιλές θέμα όχι μόνο δικό μου αλλά και σπουδαίων δημιουργών σε όλο τον χώρο της Τέχνης.

Αγαπημένος μου ποιητής, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος περιγράφει με ιδιαίτερη δύναμη τη μοναξιά και τη στιγμή που τον ανακάλυψα με συγκλόνισε. Πολλά έργα μου έγιναν με αφορμή κάποια ποιήματά του.

-Αναφέρεις ότι η έννοια της αποξένωσης είναι πολύσημη δηλαδή και αποξένωση από τον εαυτό αλλά και από τους άλλους. Πιστεύεις ότι πρέπει να απομονωθούμε για να αναδημιουργήσουμε τον εαυτό μας;

-Η αποξένωση ξεκινά από την αποξένωση μας από τον εαυτό μας! Επιθυμούμε ό,τι μας είπαν πως πρέπει να επιθυμούμε!! Διασκέδαση γιατί είναι Σαββατόβραδο, διακοπές σε νησί το καλοκαίρι, παρακολούθηση των ριάλιτι στη τηλεόραση αλλιώς, πού ζούμε; Δημιουργούνται πολλές φορές ανάγκες ανύπαρκτες. Εφ’όσον αποξενονώμαστε απ’τις πραγματικές μας ανάγκες, πώς θα μπορούσαμε να μην αποξενωθούμε από τον διπλανό μας;

Φυσικά και πρέπει να αναπροσδιοριζόμαστε κάθε τόσο, να κρατάμε απόσταση από τον εαυτό μας και τις καταστάσεις. Και αυτό δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ. Είναι μια διαδικασία που μόνο η σιωπή προσφέρει.

-Πως κάθε άνθρωπος σε κάποια στιγμή της ζωής του πρέπει να επιδιώκει την αναδημιουργία του; Εσύ το έχεις επιδιώξει;

-Πάντα θα προσπαθώ να αυτοπροσδιορίζομαι, να αναδημιουργούμαι. Θεωρώ πως είναι στόχος και υποχρέωση που οφείλει ο καθένας στον εαυτό του. Πως γίνεται αυτό; Με επαγρύπνηση. Τι σημαίνει αυτό; Διάβασμα, διαλογισμός, ψυχανάλυση, συζήτηση με φίλους, με περισυλλογή. Χρονοβόρα διαδικασία που πολλές φορές κλονίζεσαι, θεωρείς πως δεν έχεις αποτέλεσμα, είσαι στο σημείο μηδέν και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως έχει γίνει το θαύμα!!

-Ποια είναι η σχέση της μουσικής και της ζωγραφικής έτσι όπως την έχεις βιώσει;

-Και με την Μουσική όπως και με την Ζωγραφική περιγράφεις καταστάσεις μέσα από τα φίλτρα της αντίληψης σου και μέσα από τα φίλτρα των συναισθημάτων σου. Πάντα λίγο ως πολύ τον εαυτό σου βγάζεις!! Υπάρχουν βέβαια διαφορές. Στη μουσική θα εκφραστείς αφού μελετήσεις με μεγάλη ακρίβεια – δεν υπάρχει ”περίπου” νότα πρέπει να είναι πάντα ακριβής και καθαρή. Στη ζωγραφική έχεις μεγαλύτερη ελευθερία, η μουσική όμως με καθόρισε ως προς την ”καθαρότητα”, την σαφήνεια.

-Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των προσώπων που επιλέγεις να αποθανατίσεις;

-Τα χαρακτηριστικά των προσώπων που επιλέγω είναι άτομα καθημερινά, ίσως συνηθισμένα. Έχουμε συνηθίσει στην υπερβολή και αυτό που συμβαίνει γύρω μας φαντάζει βαρετό! Στη τέχνη πολλές φορές υπερβάλλουμε είτε ωραιοποιώντας, είτε θεοποιώντας το διαστροφικά άσχημο. Δεν αναφέρομαι μόνο στα εικαστικά, το ίδιο συμβαίνει και με τον κινηματογράφο και με τις ειδήσεις ειδικότερα. Έτσι λειτουργεί ως ναρκωτικό επιδιώκοντας όλο και μεγαλύτερη δόση.

Πως να αντέξουμε την ανιαρή πραγματικότητά μας; Ας δούμε όμως την κρυμμένη ομορφιά στη ταπεινή καθημερινότητά μας. Δεν θα απαλλαγούμε από πολλές ανικανοποίητες επιθυμίες, άρα θα νοιώσουμε περισσότερο ελεύθεροι!!

-Τα έργα σας πρόσφατα βρέθηκαν στο οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης, στις Βρυξέλες και τυχαίνει να αποτυπώνουν συναισθήματα ανθρώπων που ζουν σε ευρωπαϊκά κέντρα σαν τις Βρυξέλες. Πιστεύετε πως η έντονη αποξένωση του ανθρώπου έχει διαβρώσει αυτούς τους σημαντικούς θεσμούς;

-Συνολικά ναι, αν και πιστεύω πως πάντα υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα. Πολύ συχνά η εξουσία τρέφει το εγώ, αλλοτριώνει και αποξενώνει τον άνθρωπο.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό άκουσμα όταν ζωγραφίζεις;

-Πάντα ακούω μουσική όταν ζωγραφίζω και αναφέρομαι σχεδόν πάντα σε κλασική μουσική. Μου αρέσει πάρα πολύ η μεσαιωνική μουσική (Th. Tallis), Αναγέννηση (J. Dowland, C.Modeverdi) Μπαρόκ (A. Corelli, J S Bach, G. F. Haendel, A.Vivaldi), o Mozart, λατρεύω τον F. Chopin, τις σονάτες του Brahms γιά chello και πολλά άλλα.

Ζωγραφίζω πάντα ακούγοντας μουσική και ο χρόνος χάνεται.

-Ποιοι καλλιτέχνες σε εμπνέουν;

-Πολλοί καλλιτέχνες με εμπνέουν και σε πολλές εποχές. Η κάθε εποχή και ο κάθε καλλιτέχνης έχει να μας διδάξει και να φωτίσει την πορεία μας. Σίγουρα ενδιαφέρομαι περισσότερο γιά καλλιτέχνες που ασχολούνται με το προσφιλές μου θέμα – την αποξένωση και κατά συνέπεια την μοναξιά!! Ο Χόπερ, ο A. Katz, αλλά και ο A. Wyeth, o Chr. Brandl, o Tim Eitel,o M. Borremans και τόσοι άλλοι!! Το ζητούμενο είναι να βρεί ο καθένας μιά προσωπική γραφή.

-Στις μέρες μας δεν επικοινωνούμε ουσιαστικά με τους κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως τα έργα σου επικοινωνούν αυτό που κρύβουν στο κοινό; Πώς το αντιλαμβάνεται αυτό ο κόσμος;

-Όταν ολοκληρώνω ένα έργο δεν μ’απασχολεί τι θα “ εισπράξει” ο θεατής. Εξαρτάται από τις ανάγκες και τις ευαισθησίες του καθενός. Αυτός είναι και ο λόγος που συνήθως δεν υπάρχει τίτλος στα έργα μου. Ο καθένας ας δεί αυτό που έχει ανάγκη να δεί. Κάποιοι θεωρούν πως τα έργα μου είναι χαρούμενα γιατί χρησιμοποιώ συχνά χαρούμενα χρώματα. Ναι γιατί όχι;

Βέβαια τα έντονα χρώματα είναι στοιχείο της εποχής μας των media, της διαφήμισης – όταν τα φώτα είναι αναμμένα όλα λάμπουν – όταν σβήσουν όμως; Κάποιοι άλλοι όμως βλέπουν ακριβώς αυτό που νοιώθω κι’αυτό μ’ανακουφίζει απίστευτα!!

-Μελλοντικά σου σχέδια

Αυτοβελτίωση και ζωγραφική!!!!

——————————————————————————————————————–

“Όλες μου οι επιθυμίες” Γράφει ο Miguel Fernández, Ιστορικός τέχνης, Μεταδιδάκτορας Α.Π.Θ

Περπατάμε μέσα στους δρόμους, πραγματικούς ή ψηφιακούς. Προσπερνάμε και ταυτοχρόνως εισπράττουμε αφιλτράριστα τα πολυάριθμα σήματα, τα μηνύματα, τα φώτα, τις φωνές που έχουν μετατραπεί σε βουητό.

Οι άλλοι είναι δίπλα μας, αλλά μακριά. Στο κάθισμα του λεωφορείου, του μετρό, στον ίδιο μας τον καναπέ. Βάζουμε μια οθόνη μπροστά στα πρόσωπα μας και τα κρύβουμε. Εκθέτουμε τους εαυτούς μας ώστε να γίνουμε εικόνα σε έναν μη πραγματικό κόσμο και, με αυτή τη δεύτερη φύση, απομακρυνόμαστε ακόμη περισσότερο.

Στα έργα της Η Κάλλη Καστώρη παγώνει καθημερινά στιγμιότυπα τα οποία ζούμε στα αστικά περιβάλλοντα και καταφέρνει να κρατήσει σε αυτά μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε μια ρεαλιστική προσέγγιση από τη μία και από την άλλη έναν απαραίτητο βαθμό ερμηνείας και τροποποίησης των μορφών ώστε τα πορτρέτα να γίνουν καταστάσεις.

Το άτομο γίνεται καθρέφτης μιας συλλογικότητας σε ζωγραφικά έργα που, παρά τη νοηματική τους φόρτιση, δεν αρνούνται την αισθητική τους άξια. Η συνολική ισορροπία των χρωμάτων, η προσοχή στη σύνθεση και η ένταξη των μορφών στα αυστηρά γεωμετρικά φόντα είναι μερικά από τα γνωρίσματα της τέχνης της Καστώρη.

Άξονας της δουλειάς της την τελευταία περίοδο είναι το πώς πραγματευόμαστε την επικοινωνία μέσα σε ένα παρόν το οποίο επιβραβεύει τη γρήγορη κατανάλωση και την αντικειμενοποίηση του εαυτού μας, τη μετατροπή μας σε ευάλωτα προϊόντα.

Οι εμπορικές τιμές και οι αξίες μοιάζει να έχουν ταυτιστεί αδιάκριτα. Ωστόσο, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι και να ψάχνουμε την εσωστρέφεια, το άγγιγμα, το φιλί.

Παρά τα πυροτεχνήματα, η ουσία βρίσκεται ακόμα στις σιωπές.

——————————————————————————————————————–

Who is who

Κάλλη Καστώρη

Η Κάλλη Καστώρη γεννήθηκε στον Βόλο. Σπούδασε μουσική και κιθάρα και έκανε ηχογραφήσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στο Κάιρο, τη Ρουμανία, τη Σόφια και την ΕΡΤ. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2008 και στη συνέχεια πραγματοποίησε, με υποτροφία του Ιδρύματος Μιχελή, σπουδές στο University of the Arts στο Λονδίνο (Wimbledon College of Art). Έχει παρουσιάσει έργα της σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έργα της βρίσκονται στη συλλογή του Μουσείου Φρυσίρα, στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου καθώς και σε δημόσιους οργανισμούς, ιδρύματα και πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Info έκθεσης

«Όλες μου οι επιθυμίες» Κάλλη Καστώρη

ΜΙΕΤ – Τσιμισκή 11 Θεσσαλονίκη

Εγκαίνια : 18 Ιανουαρίου 2019 ως 16 Μαρτίου 2019

Εγκαίνια 18 Ιανουαρίου 2019 – ώρα 7.30μμ

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews στο φύλλο 12/1/2019

Egon Schiele: Ο τολμηρός εικαστικός που λάτρεψε το γυμνό

Από

Zeta Tz

14/01/2019

Οι ημίγυμνες γυναίκες του αυστριακού ζωγράφου Egon Schiele (1890 – 1918) ήταν ιδιαίτερα προκλητικές σαν θέμα, την εποχή που τις ζωγράφισε. Τόσο, που πολλά από τα έργα του χαρακτηρίσθηκαν πορνογραφικά και ο ίδιος φυλακίστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα.

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Συνέχεια

Άννα Σωτρίνη: “Δεν αισθάνομαι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, αλλά Άνθρωπος”

Από

Zeta Tz

13/01/2019

WIN_20190102_000453 (2)_ResolutionPlus — Άννα Σωτρίνη

Την Άννα Σωτρίνη τη γνωρίζουμε ως σκηνοθέτη, ως συγγραφέα, ως ηθοποιό, ως ραδιοφωνική παραγωγό, ως καθηγήτρια υποκριτικής και με άλλες πολλές ιδιότητες. Φέτος, σκηνοθετεί το έργο του Θεοδόση Πελεγρίνη το “Τρύπιο βαρέλι“, το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο Αλκμήνη. Βρεθήκαμε μαζί της και μας μίλησε για τη συνεργασία της αυτή κι όχι μόνο…

Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη

-Φέτος σκηνοθετείτε στο θέατρο Αλκμήνη κάθε Πέμπτη απόγευμα το έργο του κύριου Πελεγρίνη. Τι είναι όμως το «Τρύπιο βαρέλι»;

Νομίζω ότι – όπως πολύ πετυχημένα ειπώθηκε – είναι η ιστορία του Τίποτα και των Πάντων. Είναι η καθημερινότητά μας που επαναλαμβάνεται αργά και σταθερά πνίγοντάς μας, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Είναι η ίδια μας η ζωή.

-Ποια είναι τα στοιχεία του έργου που το εντάσσουν στην κατηγορία της κωμωδίας;

Είναι το παράλογο και γκροτέσκο που κρύβει η κάθε μέρα μας. Η κωμική πλευρά της ίδιας μας της ύπαρξης. Η ρουτίνα στην καθημερινότητα μας. Μερικές φορές ακούω ανθρώπους να μιλούν γύρω μου και να χρησιμοποιούν ατάκες του έργου. Είναι σουρεαλιστικό!

-Γιατί διαλέξατε να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο και τη συνεργασία για δεύτερη φορά με τον κύριο Πελεγρίνη;

Το έργο με διάλεξε, όχι εγώ αυτό. Είναι το τελευταίο θεατρικό κείμενο του κύριου Πελεγρίνη και έχει μια φυσική συνέχεια με το προηγούμενο. Οι θεμελιώδεις αξίες της ύπαρξης αποτελούν κύριο θέμα για ακόμη μία φορά.

Στην «Αυτοβιογραφία» ήταν η μνήμη, στο «Τρύπιο βαρέλι» η πλήξη. Μαζί με το καινούριο του έργο που διάβασα τώρα, νομίζω ότι σχηματίζουν ένα τρίπτυχο, μια τριλογία. Είναι έργα με υπαρξιστική υπόσταση, κάτι που με αφορά προσωπικά και μου ταιριάζει.

-Τι σας κάνει να χαμογελάτε και τι σας κάνει να θυμώνετε;

Χαμογελάω με κάθε τι δημιουργικό. Η απραξία με τρομάζει. Με τρομάζει διότι φεύγεις από το κέντρο του εαυτού σου και αρχίζεις να ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων.

Προσπαθώ να μην ξεχνάω ότι οι ζωές των άλλων δεν με αφορούν για να τις κρίνω και καλά θα κάνω να επικεντρώνομαι στα λάθη μου και να χρησιμοποιώ τη δημιουργία σαν όχημα για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Τώρα πλέον δεν θυμώνω εύκολα. Προσπαθώ να έχω κατανόηση, αποφεύγοντας τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις. Η βία και η κακία άνευ λόγου, εξακολουθούν να μου δημιουργούν έναν κόμπο στο στομάχι..

-Το γεγονός ότι είστε γυναίκα πως πιστεύετε ότι μπορεί να σας ευνοήσει και πώς να σας εμποδίσει στην καριέρα σας;

Η γιαγιά μου έλεγε, «…λέγε ναι και κάνε μετά αυτό που θέλεις». Αυτή η φράση, που την έχω ακούσει πολλές φορές στη ζωή μου, με παραλλαγές, την ακούω μέχρι και τις μέρες μας. Δείχνει και το πρόβλημα. Οι γυναίκες ιστορικά έχουμε κινήσει τα νήματα από το παρασκήνιο και σε κάποιες κοινωνίες αυτό συμβαίνει ακόμα. Επί σκηνής, αλλάζουν οι κανόνες.

Προσωπικά δεν βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τη λογική των φύλων. Δεν αισθάνομαι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, αλλά Άνθρωπος. Από παιδί είχα αυτή τη λυτρωτική οπτική απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα, ακριβώς γιατί είχα αντιληφθεί την αδικία έναντι των γυναικών. Θέσατε ένα πολύ σύνθετο ερώτημα, που αισθάνομαι πραγματικά ότι είναι δύσκολο να απαντηθεί σε λίγες φράσεις… Θα χρειαζόμασταν ολόκληρη την ώρα της συνέντευξη κι ίσως και παραπάνω…

-Λειτουργείτε πιο πολύ με το συναίσθημα ή με τη λογική;

Νομίζω και με τα δύο. Το συναίσθημα συνδέεται με τη φαντασία και τη δημιουργικότητα στη ζωή, όσο και στην τέχνη. Η λογική με την κατανόηση και τη σύνθεση. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Είναι αλληλένδετα.

-Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;

Το μέλλον είναι η κάθε ημέρα μου. Και δεν την ονειρεύομαι. Απλά την ζω.

info παράστασης

Λήξη: 31 Ιανουαρίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Πέμπτη στις 19:00

Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 10 € Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ: 7 €

Ατέλειες ηθοποιών: Ισχύουν εάν υπάρχει διαθεσιμότητα θέσεων

Ειδικές τιμές για συλλόγους κατόπιν επικοινωνίας

Διάρκεια παράστασης: 70’ χωρίς διάλειμμα

“Μια μέρα, σήμερα”: ‘Ιδια με όλες τις άλλες;

Από

Zeta Tz

13/01/2019

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση “Μια μέρα. Σήμερα” της ομάδας Περιοδικός θίασος, σε σκηνοθεσία Χάρη Μπόσινα στο Faust. Πρόκειται για μια παράσταση που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα, η οποία με χιούμορ παρουσιάζει καθημερινές καταστάσεις ανθρώπων της εποχής μας.

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Αν κάποιος μας ρωτούσε ποια είναι τα πλήγματα της σημερινής κοινωνίας, δεν θα γινόταν να μην αναφερθούμε στην ανεργία, στην αποξένωση των ανθρώπων, στην αλόγιστη χρήση των νέων τεχνολογιών, στην εργασιακή εκμετάλλευση, στην εικονική διαδικτυακή επικοινωνία, στη μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας…

Όλα αυτά τα θέματα έρχονται να ξεδιπλωθούν μπροστά μας μέσω των παράλληλων ιστοριών πέντε ανθρώπων, οι οποίες εξελίσσονται με φόντο ένα πολύβουο αστικό τοπίο και δημιουργούν μια ξεκούρδιστη ορχήστρα από κόρνες, φωνές και εκκωφαντικές σιωπές.

Ένας άστεγος προσπαθεί να εξασφαλίσει την καθημερινή του τροφή και να επιβιώσει. Για ποιό λόγο όμως δεν ζητάει βοήθεια από τις αρχές κοινωνικής πρόνοιας;

Μια νεαρή πτυχιούχος με όλα τα απαραίτητα προσόντα για εύρεση εργασίας, ξεγελά την πλήξη της μέσω διαδικτυακών μαθημάτων χορού, επικοινωνεί μέσω ίντερνετ και τρέφεται με πρόχειρο έτοιμο φαγητό. Για ποιό λόγο δεν βρίσκει μια εργασία, δεν βγαίνει από το σπίτι της και δεν προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοναξιά της;

Ένας άνεργος νέος προσπαθεί να βιοποριστεί μέσω επιδομάτων ανεργίας, ζει με τη μητέρα του, περιμένει από τους κρατικούς μηχανισμούς να του βρουν εργασία κι όσα λεφτά εξασφαλίζει ως χαρτζιλίκι από το σπίτι, τα επενδύει σε τυχερά παίγνια. Για ποιο λόγο δεν προσπαθεί να βρει μία οποιαδήποτε εργασία, να ανεξαρτητοποιηθεί και να πάρει τη ζωή στα χέρια του;

Μια νεαρή κοπέλα εργάζεται ως πωλήτρια σε κατάστημα γυναικείας ένδυσης, ζει μόνη της, μετακινείται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς κι ο αγαπημένος της έχει φύγει στο εξωτερικό. Ενώ δεν είναι ικανοποιημένη από τις συνθήκες εργασίας της και τους ρυθμούς της ζωής της εν γένη, για ποιο λόγο δεν αποφασίζει να αναζητήσει την τύχη της στο εξωτερικό;

Μια νεαρή εισοδηματίας, υπερκαταναλωτική, ενδιαφέρεται υπέρμετρα για την απόκτηση φήμης μέσω των κοινωνικών δικτύων και χάνει το νόημα της πραγματικής επικοινωνίας με τους ανθρώπους γύρω της. Για ποιο λόγο δεν αναζητά την πραγματική αγάπη και την ανθρώπινη επικοινωνία στον πραγματικό κόσμο;

Αφανής ήρωας ένας ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος ζει μόνος του με μοναδική συντροφιά την τηλεόραση.

Πως θα ήταν η καθημερινή ζωή όλων αυτών των ανθρώπων εάν μία ημέρα δεν υπήρχε ρεύμα; Εάν δεν υπήρχε το ίντερνετ;

Μερικά μόνο από τα ερωτήματα τα οποία θα μας απασχολήσουν μετά το πέρας της παράστασης. Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων σαν κι εμένα, σαν κι εσένα, σαν εμάς…

Η ομάδα Περιοδικός Θίασος, που αποτελείται από τους Νικολίνα Καραθύμιου, Τατιάνα Μελίδου, Γιώργο Στεφανίδη, Γιώτα Τσιότσκα και Ντίνο Φλώρο, με επαγγελματισμό, εκφραστικότητα, άψογη κινησιολογία και συγχρονισμό κινήσεων, μέσω καθαρού λόγου κι άρθρωσης, υποδύονται θαυμάσια τόσο τους κύριους ρόλους που έχουν αναλάβει, όσο και τους δευτερεύοντες βοηθητικούς.

Το δε κείμενο που έχουν γράψει κι έχουν επεξεργαστεί δημιουργικά οι ίδιοι, αρκετά σύγχρονο, περιγραφικό, με προσωπικούς προβληματισμούς αγγίζει τον καθένα μας, δοσμένο δεξιοτεχνικά με αρκετή δόση χιούμορ.

Η σκηνοθετική επιμέλεια του Χάρη Μπόσινα, άρτια αισθητικά, με ξεκάθαρη αλληλουχία σκηνών, κρατά αμείωτη την προσοχή των θεατών έως και την τελευταία πράξη του έργου.

Το εικαστικό περιβάλλον και η επιμέλεια των κουστουμιών, τα οποία αναλαμβάνει η Μαρία Παπαδοπούλου, ευρηματικά, ευφάνταστα κι απόλυτα ταιριαστά με το κείμενο. Ειδικά οι κατασκευές όψεων πολυκατοικιών με χαρτόκουτα, οι οποίες ανοίγουν και ξεδιπλώνεται ο προσωπικός χώρος κάθε ήρωα, ιδιαίτερα ευρηματική ιδέα, η οποία προσθέτει ταυτόχρονα κίνηση στην παράσταση.

Επίσης, ευρηματική θεωρούμε την κάλυψη των προσώπων των δευτερευόντων χαρακτήρων κάθε σκηνής με μια χάρτινη μάσκα, η όψη της οποίας παραπέμπει σε κάμερα, προσθέτοντας ένα αλληγορικό μήνυμα αναφορικά με τον όρο “άνθρωποι μηχανές”, η συμπεριφορά των οποίων υποστηρίζει άψογα τον όρο αυτό.

Τα κουστούμια, σημερινά ρούχα, ταιριάζουν απόλυτα στη σημερινή εποχή την οποία περιγράφει το έργο.

Συνολικά πρόκειται για μια ολοκληρωμένη παραγωγή, άρτια αισθητικά, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, που σίγουρα δεν θα αφήσει κανέναν από εμάς να φύγει μετά το πέρας αυτής χωρίς προσωπικούς προβληματισμούς.

Ιδανική παράσταση για κάθε ηλικία.

Αν αφήσουμε τη ρουτίνα να εισβάλει στη ζωή μας, η μέρα σήμερα θα είναι ίδια με τη μέρα του αύριο και με τη μέρα του χθες…

info παράστασης

Διάρκεια παράστασης: 90′ χωρίς διάλειμμα
Παραστάσεις: Κυριακή 18:00 έως 3 Φεβρουαρίου 2019
Γενική είσόδος: 12 ευρω
Φοιτητικό, Άνω των 65, Αμέα, Γκουπ 8 ατόμων και άνω: 8 ευρώ
Viva προπώληση: 10 ευρώ
Ανέργων, ατέλεια: 5 ευρώ

Πληροφορίες – Κρατήσεις:
Στο FAUST (τηλ. 210 3234095 – email: [email protected])

1...485486487...545 Σελίδα 486 από 545