Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκα, με φίλους, σε έναν μικρό αλλά συμπαθητικό χώρο τέχνης της Αθήνας. Σκοπός της επίσκεψης ήταν η παρακολούθηση ενός αφιερώματος σε τρεις από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της rock που δυστυχώς δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.
Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης
Τα συγκροτήματα που συμμετείχαν αποτελούνταν από μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς της εγχώριας rock σκηνής των τελευταίων ετών……αρκετών ετών.
Μου δημιουργήθηκε πάλι η απορία σχετικά με το τι είναι το rock, σε ποιους ανήκει και που πάει αν πάει πουθενά. Όχι μόνο εδώ αλλά γενικότερα.
Κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια ήταν η μουσική που έγραφαν οι νέοι για τους νέους.
Τώρα τι ακριβώς ακούνε οι νέοι. Σίγουρα και rock. Ποιος είναι όμως ο καινούργιος ήχος που περιμένουμε από αυτό? Υπάρχει κάπου?
Πάντως κοιτώντας της συναυλίες έξω αλλά και εδώ παρατηρούμε ότι πρωτοστατούν οι δεινόσαυροι. Συγκροτήματα που έχουν παρουσιάσουν καινούρια δουλειά αιώνες περιδιαβαίνουν τον κόσμο με sold out συναυλίες.
Αρχές του 1980 σε κάποιο δισκάδικο των Αμπελοκήπων, τότε με τα πρώτα video, βλέπαμε κασέτα με τους CURE, οι οποίοι εντός των άλλων μιλούσαν με ακατανόμαστες εκφράσεις για συγκροτήματα όπως οι PINK FLOYD. Και τώρα 38 χρόνια μετά μάθαμε ότι θα μας έρθουν. Καλώς τους. Δεινόσαυροι και αυτοί πλέον και προσοχή το μακιγιάζ.
The Cure
Οι The Cure είναι ένα αγγλικό συγκρότημα που σχηματίστηκε στο Κρώλεϊ (Crawley) (Δυτικό Σάσσεξ) το 1976. Το συγκρότημα βίωσε πολλές αλλαγές στα μέλη του, με μοναδικό σταθερό μέλος τον Ρόμπερτ Σμιθ (βασικός στιχουργός, τραγουδιστής, κιθαρίστας).
Ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 70 κυκλοφορώντας τον πρώτο δίσκο τους Three Imaginary Boys (1979) καθώς και διάφορα σινγκλς. Με αυτόν το δίσκο το συγκρότημα θεωρήθηκε μέλος του Ποστ-Πανκ και Νew Wave κινήματος που είχε εξαπλωθεί στην Αγγλία με την Πανκ Ροκ επανάσταση.
Οι “The Cure”, στα πρώτα τους βήματα, δέχτηκαν πολλές κριτικές οι οποίες σύγκριναν την μουσική τους με εκείνη των Buzzcocks, Siouxsie and the Banshees και Joy Division. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο “σκοτεινός και βασανιστικός” ήχος της μουσικής τους καθιέρωσε το Γκόθικ Ροκ είδος.
Μετά τη κυκλοφορία του Pornography (1982) το μέλλον του συγκροτήματος ήταν αβέβαιο και ο Ρόμπερτ Σμιθ ήταν πρόθυμος να αφήσει στο παρελθόν την μελαγχολικό, καταθλιπτικό αποτύπωμα που είχε αποκτήσει το συγκρότημα. Με το σινγκλ “Let’s Go to Bed” (1982), o Σμιθ άρχισε να υιοθετεί μια ποπ αίσθηση μουσικής. Η δημοτικότητα τους αυξανόταν καθώς περνούσε η δεκαετία και πιο συγκεκριμένα, στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τραγούδια “Just Like Heaven”, “Lovesong” και το “Friday I’m In Love” εισήχθηκαν στο Billboard Hot 100 chart. Στις αρχές της δεκαετίας του 90 οι The Cure ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα εναλλακτικής Ροκ συγκροτήματα του κόσμου. Υπολογίζεται ότι είχαν πουλήσει 27 εκατ. άλμπουμ μέχρι το 2004 (13 στούντιο άλμπουμ και πάνω από 30 σινγκλς).
Pink Floyd
Οι Pink Floyd είναι βρετανικό μουσικό συγκρότημα που έχει γράψει ιστορία στον χώρο της ροκ μουσικής. Έχουν ξεχωρίσει τόσο για τις πρωτοποριακές για την εποχή συνθέσεις τους, όσο και για τους ποιητικούς, μεταφορικούς και συγκινησιακά φορτισμένους στίχους τους, τα ευφάνταστα εξώφυλλα άλμπουμ, τις πειραματικές ενορχηστρώσεις και ηχογραφήσεις και τις θεαματικές συναυλίες τους. Υπολογίζεται ότι το συγκρότημα έχει πουλήσει γύρω στα 74,5 εκ άλμπουμ στις Η.Π.Α. και πάνω από 300 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως και συγκαταλέγεται έτσι στα πιο επιτυχημένα, εμπορικά, ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60, οι Pink Floyd έχαιραν μίας σχετικής επιτυχίας, ως ψυχεδελική μπάντα με ηγέτη τον Σιντ Μπάρετ (Syd Barrett). Η ασταθής συμπεριφορά του Μπάρετ —οφειλόμενη σε αλόγιστη χρήση παραισθησιογόνων ουσιών— ανάγκασε τους υπόλοιπους να τον αντικαταστήσουν με τον κιθαρίστα Ντέιβιντ Γκίλμορ (David Gilmour). Το 1973, το συγκρότημα γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με τον δίσκο “The Dark Side of the Moon” και συνέχισε να απολαμβάνει της αποδοχής του κοινού μέχρι και τη μεγαλύτερη εμπορική τους επιτυχία “The Wall”. Επίσης, μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό είχαν και τα άλμπουμ “Wish You Were Here” (1975), το οποίο ήταν αφιερωμένο στον ιδρυτή του συγκροτήματος Σιντ Μπάρετ, αλλά και το “Animals” (1977).
Το 1985, (λίγο μετά τον δίσκο “The Final Cut”) ο μπασίστας και τραγουδιστής του γκρουπ Ρότζερ Γουότερς (Roger Waters) αποχώρησε από το συγκρότημα και κυνήγησε δικαστικά τους υπόλοιπους, όταν αυτοί συνέχισαν τους δίσκους και τις συναυλίες, διατηρώντας το όνομα Pink Floyd. Τελικά επήλθε εξωδικαστικός συμβιβασμός, ο οποίος τους επέτρεψε τη χρήση του ονόματος και των περισσοτέρων τραγουδιών. Το 1987, οι Pink Floyd χωρίς τον Γουώτερς πλέον, δηλαδή οι Γκίλμορ, Μέισον και Ράιτ, επιστρέφουν, δισκογραφικά, με τον δίσκο “A Momentary Lapse Of Reason” και αρχίζουν περιοδείες παγκοσμίως που είχαν πραγματικά σημαντική αποδοχή από τον κοινό τους. Το δισκογραφικά κύκνειο άσμα του συγκροτήματος έρχεται το 1994 με το “The Division Bell”, δίσκο που γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία και τραγουδήθηκε μεταξύ άλλων στη μετέπειτα σειρά περιοδειών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα και τη μαγνητοσκόπηση ενός μουσικού DVD, με τίτλο “P.U.L.S.E.” από τις συναυλίες που έδωσε το συγκρότημα στο “Earls Court” του Λονδίνου, το 1994.
Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος … and waits for none.
Πάντως ακόμα και εδώ, στην χώρα του Κιάμου, το rock υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και θα παίζεται από νεανικές ψυχές ( τι να σημαίνει αυτό άραγε).
Έξω τα πράγματα είναι καλύτερα (πάντα ήταν άλλωστε).
Κάπου κάπως πάλι κάποιος θα ταράξει τα νερά.
