Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκα, με φίλους, σε έναν μικρό αλλά συμπαθητικό χώρο τέχνης της Αθήνας. Σκοπός της επίσκεψης ήταν η παρακολούθηση ενός αφιερώματος σε τρεις από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της rock που δυστυχώς δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.

Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης

Τα συγκροτήματα που συμμετείχαν αποτελούνταν από μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς  της εγχώριας  rock σκηνής των τελευταίων ετών……αρκετών ετών.

Μου δημιουργήθηκε πάλι η απορία σχετικά με το τι είναι το rock, σε ποιους ανήκει και που πάει αν πάει πουθενά.  Όχι μόνο εδώ αλλά γενικότερα.

Κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια ήταν η μουσική που έγραφαν οι νέοι για τους νέους.

Τώρα τι ακριβώς ακούνε οι νέοι. Σίγουρα και  rock. Ποιος είναι όμως ο καινούργιος ήχος που περιμένουμε από αυτό? Υπάρχει κάπου?

Πάντως κοιτώντας της συναυλίες έξω αλλά και εδώ παρατηρούμε ότι πρωτοστατούν οι δεινόσαυροι. Συγκροτήματα που έχουν παρουσιάσουν καινούρια δουλειά αιώνες  περιδιαβαίνουν τον κόσμο με sold out συναυλίες.

Αρχές του 1980 σε κάποιο δισκάδικο των Αμπελοκήπων, τότε με τα πρώτα video, βλέπαμε κασέτα με τους CURE, οι οποίοι εντός των άλλων μιλούσαν με ακατανόμαστες εκφράσεις για συγκροτήματα όπως οι PINK FLOYD. Και τώρα 38 χρόνια μετά μάθαμε ότι θα μας έρθουν. Καλώς τους. Δεινόσαυροι και αυτοί πλέον και προσοχή το μακιγιάζ.

Δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος and waits for none.

Πάντως ακόμα και εδώ στην χώρα του Κιάμου το rock υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και θα παίζεται από νεανικές ψυχές ( τι να σημαίνει αυτό άραγε).

Έξω τα πράγματα είναι καλύτερα (πάντα ήταν άλλωστε).

Κάπου κάπως πάλι κάποιος θα ταράξει τα νερά.