Σε έναν κάθετο δρόμο στην οδό Πατησίων στο κέντρο της Αθήνας βρίσκεται το φωτεινό ατελιέ της εικαστικού Σύλβιας Αντωνιάδη.

Βιβλία, τελάρα, έργα ημιτελή, έργα κρεμασμένα, ντεπό όλα πολύ τακτικά τοποθετημένα. Η κλασσική μουσική που ακουγόταν “έδενε” υπέροχα με τα έργα της εικαστικού που απεικόνιζαν πρωταγωνιστές της όπερας και του θεάτρου.

“Η ένταση της φαντασίας και οι προκλήσεις της είναι το επίκεντρο της ζωγραφικής μου, ανέφερε . “Μέσα από κάθε παράσταση αναζητώ μία εμπειρία, μία γνώση. Οσο εξελίσσεται το γνωστικό πεδίο, τόσο μεγαλύτερη γίνεται η αντίληψη του κόσμου γύρω μου.

Έτσι μπορώ να πω πως κάθε σύνθεση ζωγραφική, κάθε ταμπλό μου οδηγεί στην κατανόηση του μυστηρίου της ύπαρξης. Ο,τι αποκτώ δημιουργεί ένα νέο ζητούμενο. Άλλες φορές είναι ενθουσιασμός, άλλες φορές πίεση. Όμως, αυτή η διαδικασία εμφανίζει πάντα μία νέα κατεύθυνση.
Η υλοποίηση μιας ιδέας είναι η πορεία της αναζήτησης του μύχιου εγώ, προκειμένου αυτό να ζήσει μία νέα στιγμή, ώστε ο εαυτός να είναι παρών και πλήρης.”

Κάθε σύνθεση ζωγραφική, κάθε ταμπλό μου οδηγεί στην κατανόηση του μυστηρίου της ύπαρξης

The intensity of imagination and its challenges is the focus of my painting. Through each composition, I look for an experience or certain knowledge. The more the cognitive field evolves, the greater the perception of the world becomes around me.

So, I can say that each painting I compose leads me to an understanding of the mystery of existence. Whatever I get creates a new issue. Whether it is enthusiasm or pressure. But, this procedure always displays a new direction.
The realization of an idea in the course of a search for fathomless ego, in order for it to live one new moment so that the self is present and complete.