Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Με τον Μάκη Κυριακόπουλο έχω τη χαρά τόσο της συνεργασίας, όσο και της φιλίας αρκετών χρόνων. Οι τελευταίες του δουλειές “Have no faces to show” (Οκτώβριος 2015) και “In Treatment” (Ιανουάριος 2012) φιλοξενήθηκαν στην Γκαλερί Cube, ενώ παράλληλα έχει συμμετάσχει σε σημαντικά projects όπως το No-Ah_Fence (Art Athina 2018).

Στην έκθεση Art Athina Summer Pop Up 2019, συμμετείχε με το έργο του Question_authority: Better_than_yellow σαν προτεινόμενος καλλιτέχνης της Cube Gallery.

-Μάκη, οι σπουδές σου στα εικαστικά περιλαμβάνουν ένα πτυχίο στην ΑΣΚΤ (Αθήνα) και ένα μεταπτυχιακό στην ίδια σχόλη πάνω στις ψηφιακές μορφές της σύγχρονης τέχνης. Επιθυμία, τάση ή ανάγκη έκφρασης?

-Ήδη, πριν τελειώσω το προπτυχιακό, είχα αρχίσει να δουλεύω σοβαρά επάνω στην ψηφιακή εικόνα. Για μένα ήταν μια λογική πορεία που ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ζήταγα επίμονα από τον πατέρα μου να μου πάρει τον πρώτο μου υπολογιστή και συνεχίζει να με εξιτάρει το να προσπαθώ να δημιουργήσω εικόνες μέσα από τις εφαρμογές του υπολογιστή.

-Αφορμή για τη συνομιλία μας έδωσε και η έκθεση του David Hockney που πραγματοποιήθηκε στην Tate Britain (2017) και τα τελευταία έργα του που δημιουργήθηκαν μέσω ipad και είναι αποτέλεσμα των ασταμάτητων πειραματισμών του με τις νέες τεχνολογίες. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτή την ενότητα των έργων του?

-Ο David Hockney είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα, με πορεία καταγεγραμμένη στην ιστορία της τέχνης. Η  ψηφιακή δημιουργία είναι φυσικό αποτέλεσμα της μέχρι τώρα  πορείας της δουλειάς του.

Η φορμική απολυτότητα της ζωγραφικής του έργου  “A Bigger Splash” μπορεί πλέον να αποδοθεί λειτουργικά μέσα από ένα ipad χωρίς να χρειαστεί  ο ίδιος να περιοριστεί μέσα στο χώρο του εργαστηρίου του αποκτώντας  παράλληλα και την εμπειρία των ιμπρεσιονιστών που ζωγράφιζαν στην ύπαιθρο.

-Θεωρείς την ψηφιακή τέχνη και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, τη δημιουργία έργων μέσα από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ισότιμη με την τέχνη που δημιουργείται με τα κλασικά μέχρι τώρα μέσα, όπως η ζωγραφική?

-Ανά τους αιώνες, η τέχνη με την τεχνολογία και την επιστήμη πάνε χέρι – χέρι. Είναι μια πορεία που δεν έχει σταματήσει, και δεν θα σταματήσει τώρα. Σαν καλλιτέχνης που δουλεύει με ψηφιακά μέσα, έχω αντιμετωπίσει πολλές φόρες την καχυποψία μέσα από σχόλια του τύπου “ρε φίλε, ο υπολογιστής σου το έφτιαξε, εσύ τι μας το παίζεις; Εσύ δηλαδή μπορείς και να ζωγραφίζεις; κ.λ.π.” .

Ο υπολογιστής μου βέβαια δεν κάνει τίποτα από μόνος του.  Εγώ του ορίζω  τί και πώς  να  το κάνει, όπως ακριβώς και το πινέλο που δεν ζωγραφίζει μόνο του! Η δημιουργία είναι πάντα ισότιμη, ασχέτως μέσου.

-Ποια είναι η διαδικασία της δημιουργίας ενός ψηφιακού έργου?

-Για τη δημιουργία ενός έργου μου, λειτουργώ σαν “συλλογέας” (όργανο, συσκευή ή δοχείο όπου συλλέγεται κάτι), εξερευνώντας το περιβάλλον και τους τρόπους με τους οποίους ο “χώρος” αλληλεπιδρά με μένα σαν υποκείμενο, ένας συλλέκτης ψηφιακών αντικειμένων (φωτογραφίες, βίντεο, ήχοι).  Αυτή είναι η βάση της δουλειάς μου. 

Πηγαίνω στα σημεία που με ενδιαφέρουν πολλές φορές και τα αποδομώ, κατακερματίζοντάς τα. Το υπόλοιπο γίνεται στον υπολογιστή μου, ανασυνθέτοντας τα κομμάτια που έχω συλλέξει, μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο. Όταν τελειώσει αυτό το στάδιο, αποφασίζω τη μορφή με την οποία θα παρουσιαστεί το έργο (βίντεο, εκτύπωση, προβολή, τρισδιάστατο αντικείμενο).

-Στο ευρύ κοινό επικρατεί η άποψη πως ένα ψηφιακό έργο δεν είναι πρωτότυπο, δηλαδή πως μπορεί να το αναπαράγει ο εικαστικός σε άπειρα αντίγραφα. Τι ισχύει στην πραγματικότητα?

-Το αν και σε πόσα αντίγραφα θα αναπαραχθεί ένα ψηφιακό έργο , είναι απόφαση του δημιουργού του και αυτό δεν μειώνει την αξία του. Στης παραδοσιακές τεχνικές αναπαραγωγής υπήρχε και υπάρχει περιορισμός και στην ποσότητα και στην ποιότητα, γι’ αυτό και η τιμή γίνεται χαμηλότερη, ανάλογα με την σειρά εκτύπωσης.

Στην ψηφιακή εκτύπωση αυτό δεν ισχύει, γιατί όλα τα αντίτυπα είναι ισάξια λόγω της προηγμένης τεχνικής. Αυτό όμως που σίγουρα είναι παροδικό είναι το ίδιο το ψηφιακό αρχείο και προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι τα αρχεία μας είναι διασφαλισμένα και ότι θα διατηρηθούν!

Ο χρόνος ζωής μιας καλής  ψηφιακής εκτύπωσης είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερος από τα ίδια τα αρχεία και με αυτή την έννοια,  η μοναδικότητα εφαρμόζεται περισσότερο στο τύπωμα παρά στο αρχείο!

-Η ψηφιακή τέχνη μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα ή υποστηρικτικά και  μόνο μέσα από τη συνύπαρξή της με άλλες μορφές της σύγχρονης τέχνης?

-Το κάθε έργο τέχνης , στην πραγματικότητα, είναι μια ιδέα που παίρνει σάρκα, μια ιδέα που μπορείς να έχεις σπίτι σου ή μια ιδέα που θα πας να θαυμάσεις σε ένα μουσείο. Η ιδέα πρέπει να βρει το ισοδύναμό της. Όταν δουλεύω επάνω σε μια ιδέα, δεν περιορίζομαι στο μέσο, με ενδιαφέρει περισσότερο η καλύτερη εκφορά της.

-Πιστεύεις πως η ψηφιακή σύγχρονη τέχνη θα κατέχει στο μέλλον σημαντικό ρόλο στην ιστορία της τέχνης?

-Είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μας. Τις τελευταίες δεκαετίες ζούμε την ψηφιακή επανάσταση και αρθρωνόμαστε πολιτισμικά πλέον, μέσα από αυτή. Είναι αδύνατον να μην καταγραφεί στην ανθρώπινη χοροχρονική σπείρα.

-Η τελευταία σου ατομική έκθεση είχε τίτλο “Have no faces to show”. Το επόμενο εικαστικό σου βήμα?

-Στην τελευταία μου έκθεση εξέταζα τους μηχανισμούς της μνήμης μέσα από την οικειοποίηση  χώρων, αφαιρώντας το ερέθισμα της ανθρώπινης παρουσίας, κάνοντας έτσι μια ενδοσκόπηση που μετουσιώνει τον χώρο σε ψυχογράφημα. Μια έρευνα που μετρά αρκετά χρόνια και βρίσκει την αφετηρία της πίσω στο 2010 και συνεχίζει να με απασχολεί δουλεύοντας εντατικά πάνω σ` αυτό. 

who is who

Ο Μάκης Κυριακόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών με καθηγητή τον Χρόνη Μπότσογλου , από όπου αποφοίτησε με βαθμό πτυχίου Άριστα και συνέχισε τις σπουδές του στο μεταπτυχιακό τμήμα της Α.Σ.Κ.Τ (Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών) “Ψηφιακές Μορφές Τέχνης”.

Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε art projects και Διεθνή Φεστιβάλ τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.