Το Ναυτικό Μουσείο δεν το γνωρίζουν πολλοί, όμως κρύβει μέσα του την τεράστια ιστορία της Ναυτιλίας που έχει η Ελλάδα.
Η πρώτη προσπάθεια ίδρυσης του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος έγινε στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος το 1867. Τη χρονιά εκείνη ο πλοίαρχος του Π.Ν. Γεράσιμος Ζωχιός, ιδρυτής του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, εισηγήθηκε να αναλάβει το Ταμείο το έργο της συγκέντρωσης και διατήρησης των αντικειμένων, που έχουν σχέση με την ελληνική ναυτική ιστορία. Για λόγους σχετικούς με τις σοβαρές ιστορικές περιπέτειες της εποχής εκείνης η ιδέα δεν έλαβε συνέχεια.
Ωστόσο, η ιδέα του έμελλε να υλοποιηθεί ως ιδιωτική πρωτοβουλία, 82 χρόνια μετά. Την 7η Απριλίου του 1949 μία ομάδα έγκριτων πολιτών του Πειραιά μαζί με αξιωματικούς του Πολεμικού και Εμπορικού Ναυτικού, έχοντας ως κοινό δεσμό την αγάπη για τη θάλασσα και τα πλοία, συγκεντρώθηκε στο γραφείο του τότε υπουργού Ναυτικών Γεράσιμου Βασιλειάδη και υπέγραψε την ιδρυτική πράξη του σωματείου με την επωνυμία «Εταιρεία Ναυτικού Μουσείου και περισυλλογής κειμηλίων των κατά θάλασσαν αγώνων του Έθνους». Ήταν η γέννηση του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος. Πρώτος πρόεδρος ανέλαβε ο εφοπλιστής Γεώργιος Στρίγκος.
Τα εκθέματα είναι πολλά και χωρίζονται ανά περιόδους. Το “ταξίδι” στον χρόνο ξεκινάει στο Ναυτικό Μουσείο του Πειραιά από την Αρχαϊκή περίοδο με τις πρώτες σχεδίες και μετέπειτα γαλέρες της εποχής. Η ξενάγηση συνεχίζεται στα πλοία που άφησαν ιστορία κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπως το Θωρηκτό Αβέρωφ. Τελευταία ενότητα του Μουσείου του Πειραιά είναι η πιο σύγχρονη πλέον εποχή, με τα υπερωκεάνια και τα εμπορικά πλοία που φτάνουν μέχρι και τις μέρες μας.
Δείτε την εκπομπή που ακολουθεί και επισκεφτείτε το μουσείο που βρίσκεται στην Ακτή Θεμιστοκλέους στη Μαρίνα Ζέας.
Ο Εικαστικός Κύκλος ΔΛ παρουσιάζει την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019 την ατομική έκθεση του Βασίλη Σελιμά με τίτλο « Reality».
Η έκθεση αποτελείται από είκοσι έργα μικρών και μεγάλων διαστάσεων, ακρυλικά σε καμβά και χαρτί, σχέδια με μολύβι. Ανθρωποκεντρική ζωγραφική, σκοτεινές συνθέσεις που εναλλάσσονται με έργα όπου υπερτερεί το φως και το έντονο χρώμα. Η πλειοψηφία των έργων παράχθηκε τα τελευταία 3 χρόνια και αποτελούν ένα προσωπικό ιδιότυπο ημερολόγιο. Ο τίτλος προέκυψε από το ομότιτλο έργο Reality όπου συνυπάρχουν το λογικό με το παράλογο.
Μεταξύ άλλων ο συλλέκτης Χρίστος Χριστοφής αναφέρει: «Παρακολουθώ τη δουλειά του Βασίλη Σελιμά από την συνεργασία του με την Πινακοθήκη Βογιατζόγλου και την έκθεση Κτίριο 1 πριν από τρία χρόνια. Συνεχίζει να ζωγραφίζει κυρίως πορτρέτα, παιδιών και ενηλίκων. Έντονα χρώματα, καθαρή γραφή και υψηλή τεχνική αρτιότητα χαρακτηρίζουν την τωρινή του δουλειά. Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Για μια ζωγραφική της αυτογνωσίας», ο Μάνος Στεφανίδης, αναφερόμενος στη σύγχρονη ελληνική ζωγραφική, ρισκάρει μια πρόβλεψη για το ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι κλασικοί Έλληνες ζωγράφοι του αύριο. Ανάμεσα στους δεκαπέντε περίπου άξιους καλλιτέχνες που προτείνει βρίσκεται και ο Βασίλης Σελιμάς. Τα έργα του, παρόλη τη μεγάλη θεματική τους γκάμα, φλερτάρουν έκαστο σε διαφορετικό βαθμό με το αποδεχτό και το παράλογο, σχηματίζοντας ως σώμα δουλειάς έναν ενδιαφέροντα ρυθμό ποσόστωσης κανονικότητας και παρέκκλισης. Το έργο «Reality», έργο φαινομενικά χιουμοριστικού χαρακτήρα, στη μία άκρη του παράδοξου και το έργο «Thehug» στην άλλη άκρη, αυτή του φυσιολογικού. Αντίθετα, ρυθμός εναλλαγής συναισθημάτων δεν υπάρχει. Σε όλα τα έργα οι ήρωές του μοιάζουν «αναπαυτικά δυστυχισμένοι», όπως θα έλεγε και ο ποιητής Νίκος Καρούζος ‘’Η τέχνη είναι ένας ελιγμός ευτυχίας ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι.’’»
Little Petros, ακρυλικά σε χαρτί, 21x15cm, 2017
Ο Βασίλης Σελιμάς γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1983. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) από το 2003-2008. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.
Εγκαίνια Έκθεσης: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019 και ώρα 20:00
Διάρκεια Έκθεσης: 12 Φεβρουαρίου έως 9 Μαρτίου 2019
Η είσοδος στην έκθεση είναι ελεύθερη για το κοινό.
“Μιρό, σου χρωστάω αυτά τα δυο ανόμοια-όμοια χρώματα στην πάνω αριστερή γωνία του αόρατου κίτρινου (όχι κίτρινο, μάλλον αχνά πορτοκαλί- όπως είναι το αόρατο πάντα) και το φτωχό βαζάκι της μουστάρδας, που σηκώθηκε η μητέρα, άρρωστη, με 40 πυρετό, όταν έλειπαν όλοι, κι έβαλε μέσα δυο ερημικά λουλούδια, κι άξαφνα τα λουλούδια πολλαπλασιάστηκαν, ευώδιασε το σπίτι ολόκληρο ως έξω στον πολυάσχολο δρόμο, γιατί ‘ταν η λησμονημένη εορτή των Ηρώων και των Μαρτύρων.”
Γιάννης Ρίτσος,“Οκτώ Οκτάστιχα για τον
Μιρό”, 1993
Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε τα “Οκτώ Οκτάστιχα για τον Μιρό”, 1993, κάνοντας έναν ιδιαίτερο και μαζί ενδιαφέροντα διάλογο με τη δουλειά του Ισπανού υπερρεαλιστή ζωγράφου Joan Miro. Η ποίηση συναντά τη ζωγραφική ανατρέποντας τους κανόνες και συνομιλεί με τις εικόνες δημιουργώντας καινούριες φανταστικές. Σε ένα από τα οκτάστιχά του, ο Γιάννης Ρίτσος εμπνέεται από το κίτρινο του Miro. Πηγή έμπνευσης για τον ποιητή θα μπορούσε σίγουρα να είναι το “κατακίτρινο” έργο Catalan Landscape, 1924.
Joan Miro, Catalan Landscape, 1924, Museum of Modern Art (MoMA), New York
Το συγκεκριμένο έργο, μαζί με άλλα 27 έργα του Miro, τέθηκαν σε πλειστηριασμό (2015) από τον Οίκο Cristie’s στο Λονδίνο. Ο ιδιοκτήτης των έργων που δεν είναι άλλος από τον εγγονό του ζωγράφου που αποφάσισε να δωρίσει τη συλλογή και τα έσοδα από την πώλησή τους να διατεθούν στο Ερυθρό Σταυρό για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης.
Ο ζωγράφος είχε βρεθεί εξόριστος στο Παρίσι στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (1936 – 1939) και είχε παρακολουθήσει από κοντά την τύχη των ισπανών προσφύγων που διέφευγαν από το καθεστώς του Φράνκο. Σύμφωνα με τον εγγονό του:” Ήθελε πάντα να βοηθάει τους αδύναμους, τους πρόσφυγες και τους εξόριστους. Αν ήταν ακόμη στη ζωή, θα θεωρούσε πως όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Συρία, θα μπορούσε να συμβεί αύριο στην Ισπανία”
Vincent van Gogh, Café Terrace at Night, 1888, Kröller-Müller Museum, Otterlo
O Vincent Van Gogh, χρησιμοποίησε το κίτρινο χρώμα σε πολλά έργα του και διαφορετικές αποχρώσεις του. Αν και οι σειρές των έργων του με τα ηλιοτρόπια είναι χαρακτηριστικές για τη χρήση του κίτρινου, επιλέγω το έργο Café Terrace at Night, 1888, για τη ιδιαίτερη θέση που κατέχει το κίτρινο χώμα σε αυτό.
Το έργο δημιουργήθηκε στην Arles και είναι ανυπόγραφο, αν και αναφέρεται σε τρία από τα γράμματα που συνήθιζε να στέλνει στον αδελφό του. Υπάρχει, επίσης και ένα μεγάλο προσχέδιο του έργου με πένα.
Susan Watkins, Lady in Yellow, 1902, Chrysler Museum of Art
Αν και η καριέρα της Susan Watkins(1875 – 1913) ήταν σύντομη λόγω του ότι πέθανε αρκετά νέα, μόλις στα 37 της, μέσα από τη συλλογή των έργων της που βρίσκεται στο Μουσείο Chrysler, επιβεβαιώνεται ως επαγγελματίας ζωγράφος τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική.
Επίσης, το ότι η Watkins, κατάφερε όχι μόνο να σπουδάσει ζωγραφική, αλλά και να αναγνωριστεί σαν ανερχόμενη ζωγράφος αποτελέσε μέρος των θεμελιωδών αλλαγών που ξεκινούν εκείνη την εποχή στον τομέα της τέχνης. Γύρω στο 1900, ταλαντούχες καλλιτέχνες όπως η Mary Cassatt, η Cecilia Beaux και η Susan Watkins μπορούν επιτέλους να σταθούν ισότιμες σε ένα χώρο που κυριαρχείται από τους άνδρες και να καταφέρουν να δημιουργήσουν διακεκριμένες καριέρες σαν επαγγελματίες ζωγράφοι.
Portrait of Adele Bloch-Bauer I (The Lady in Gold or The Woman in Gold), 1907, Neue Galerie, New York
Στο γνωστό έργο του Gustav Klimt, “The Lady in Gold, 1907”, απεικονίζεται ηAdele Bloch-Bauer, η σύζυγος του Αυστριακού μεγιστάνα Ferdinand Bloch-Bauer, ο οποίος ζήτησε από τον καλλιτέχνη να ζωγραφίσει το πορτρέτο της γυναίκας του, όταν εκείνη ήταν 25 ετών.
Η Adele φιλοξενούσε συχνά μουσικούς και καλλιτέχνες, όμως έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από το συγκεκριμένο έργο. Ο Klimt την ζωγράφισε να φορά μια εντυπωσιακή χρυσή τουαλέτα και να περιτριγυρίζεται από αιγυπτιακά σύμβολα. Η Adele πέθανε από μηνιγγίτιδα σε ηλικία 44 ετών το 1925. Το έργο μαζί με άλλα 4 έργα του Klimt, ανάμεσά τους και ένα μεταγενέστερο πορτραίτο της Adele κλάπηκαν από τους Ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, το πορτραίτο βρίσκεται στην Neue Gallery στο Μανχάταν.
Egon Schiele,Self-Portrait in Yellow Vest, 1914, Albertina Museum
Ο χαρισματικός και εκκεντρικός ζωγράφος Egon Schiele(1890 – 1918) πέθανε σε ηλικία μόλις 28 χρονών, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από την ισπανική γρίπη που ξέσπασε στην Ευρώπη και σκότωσε πάνω από 20.000.000 άτομα.
Χαρακτηρίζεται σαν ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους πορτραίτων του 20ου αιώνα. Προστατευόμενος του Gustav Klimt και στην ίδια εικαστική παρέα με τον Oskar Kokoschka, δημιούργησαν ο καθένας με τη δική του αξιοπρόσεκτη τεχνική μερικά από τα πιό εντυπωσιακά, αλλά και προκλητικά για την εποχή τους πορτραίτα γυναικών.
Ειδικά ο Schiele είχε συχνά προβλήματα με την αστυνομία της εποχής, λόγω των προκλητικών θεμάτων του, σε σημείο που φυλακίστηκε, γιατί η δουλειά του χαρακτηρίσθηκε πορνογραφική.
Paul Klee, Signs in Yellow, 1937, Fondation Beyeler, Riehen
Ο Paul Klee(1879 – 1940) αν και επίσημα δεν εντάχθηκε ποτέ σε κάποιο καλλιτεχνικό κίνημα, ήταν από τους ζωγράφους που επηρέασαν σημαντικά τις διάφορες τάσεις της μοντέρνας τέχνης. Πεθαίνοντας, άφησε παρακαταθήκη στην ιστορία της τέχνης περισσότερα από 9.000 έργα.
Το έργο Signs in Yellow, 1937, ανήκει στην τελευταία περίοδο των έργων του και την πιο παραγωγική, όταν διαγνώσθηκε με μιά σπάνια ασθένεια που τον οδήγησε στο θάνατο.
Σε αυτή την περίοδο ο Klee δημιούργησε κυρίως, έργα μεγάλων διαστάσεων με αμφιλεγόμενα θέματα και πολιτικές και πολιτισμικές προεκτάσεις. Όταν εμφάνισθηκε η ασθένεια του, το 1936, υπήρχαν περίπου 25 έργα στο ατελιέ του. Το 1937 αυξήθηκαν σε 264 έργα, το 1938 σε 489 και το 1939 – η πιο παραγωγική του χρονιά – σε 1254.
Paul Klee
Όταν ο Klee πέθανε, γιος του ζήτησε να χαραχθούν στον τάφο του τα λόγια του: “Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα, ανήκω τόσο στους νεκρούς, όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη.”
Η Γκαλερί Σκουφά -χρόνια τώρα- αποτελεί ένα ενδιαφέρον διάβημα για μια ζωγραφική περιπλάνηση στο μουντό γκρίζο του κέντρου της Αθήνας και χώρος συνάντησης του φιλότεχνου κοινού. Η γκαλερί Σκουφά αυτές τις μέρες παρουσιάζει την πρώτη έκθεση της για το 2019 με τίτλο “Οκτώ ζωγράφοι για την γυναίκα”.
Η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη, ο Στέφανος Δασκαλάκης, η Ειρήνη Ηλιοπούλου, η Ειρήνη Κανά, ο Ανδρέας Κοντέλλης, ο Παναγιώτης Μπελντέκος, η Βάσω Τζούτη και ο Γιώργος Χαδούλης, διαμορφώνουν με το έργο τους μια έκθεση- σπουδή στη γυναίκα. Μια έκθεση όπου οι πίνακες ζωγραφικής χαρτογραφούν κάποιες από τις πλευρές της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Έργο Καλλιόπης Ασαριωτάκη
Οι καλλιτέχνες απαθανατίζουν τη θεία γυναικεία μορφή που αποτελεί σταθερή αξία στην επιλογή θέματος ανά τους αιώνες ανάμεσα σε χιλιάδες ζωγράφους. Κάθε έργο με αλλιώτικο τρόπο επιδιώκει να μας ψιθυρίσει μια ιστορία αισθησιασμού και να μας κάνει να πάρουμε άλλη πορεία από αυτή της καθημερινής συνήθειας.
Στην αρχή της έκθεσης μια εντυπωσιακή γυναικεία μορφή με περίτεχνο ένδυμα, όμοιο με υδάτινη πανοπλία που προφυλάσσει από τα βαθιά παγερά ύδατα της αβυσσαλέας μεγαλούπολης, κοιτά στοχαστικά από την γυάλινη πρόσοψη ενός αιωρούμενου κυανού κτιρίου. Το έργο έχει φιλοτεχνήσει η Καλλιόπη Ασαργιωτάκη.
Στη συνέχεια, το μάτι μας αντικρύζει τη βαθιά γραφή του κάρβουνου που φτιάχνει μορφές σαν σε μπλοκάκι ζωγραφικής, που έχει σαγηνευτεί από την ελευθερία της θωριάς του ωραίου φύλου, Έργο του Παναγιώτη Μπελντέκου.
Οι γυναίκες του Ανδρέα Κοντέλη, μελαγχολικές μα αισθησιακές υπάρξεις είναι οι κοπέλες που φαντασιωνόσουν πως τις έχεις. Μα πάντα ήταν άπιαστες οπτασίες για εσένα ή και τύχαινε να είναι πάντα συμμαθήτριες, φίλες, δασκάλες, συνάδελφοι ή συμφοιτήτριες που ο καιρός τις έκανε βαρίδια της θύμησης σου.
Το κάρβουνο του Ανδρέα Κοντέλλη ζωγραφίζει κινούμενες αισθησιακές φιγούρες και αφήνεται σε εμάς να αναγνωρίσουμε τη μορφή τους για να ξυπνήσει τις φαντασιώσεις μας.
Η γυναικεία νεανική μορφή του Στέφανου Δασκαλάκη, μόνη περιμένει σε δωμάτιο αδειανό κοιτάζοντας στο κενό με στοχαστικό βλέμμα. Τα ρούχα της νεανικά όμως το πρόσωπο και οι εκφράσεις της είναι εκφράσεις γυναίκας ώριμης να αντιμετωπίσει τη ζωή .
Άλλες ονειρικές μορφές, σαν παραμυθένιες οπτασίες της Ειρήνης Κανά με σουρεαλιστικά στοιχεία, ξεπροβάλλουν από παραμύθια. Γυναίκες ώριμες να αντιμετωπίσουν τη ζωή που πατούν τους φόβους τους.
Οι μικρές κυρίες του Γιώργου Χαδούλη σε γυρνούν πίσω στο χρόνο για να σου θυμίσουν εικόνες από τα ανέμελα χρόνια της νεανικότητας.
Το έργο της Βάσως Τζούτη με εξπρεσιονιστικές απλές αποτυπώνει με χρώμα έντονο, γυναίκες που μας επιδεικνύουν τα κορμιά και τα πρόσωπα τους χωρίς να ντρέπονται τη ματιά μας.
Οι γυναίκες του Παναγιώτη Μπελντέκου ξεπηδούν από τους καμβάδες, σαν τις δικές μας γνώριμες αγαπημένες μας σκέψεις που ξεπηδούν από το μυαλό σε ώρες τυχαίες και μας περιπαίζουν, μορφές που η σκέψη μας δεν μπορεί ποτέ να τις σβήσει από το κιτάπι των αναμνήσεων.
Μια άλλη κυρία, της Ειρήνης Ηλιοπούλου πλένει το σώμα της στο λουτρό. Δεν θέλει να την ενοχλήσουμε καθώς οι σταγόνες νερού και μπογιάς κυλούν σαν να είναι δάκρυα στο βρεγμένο της κορμί.
Άλλη κοπέλα μας ρίχνει μια βιαστική ματιά πριν ξαναριχτει στο διάβασμα του αγαπημένου της αναγνώσματος και με ένα ζεστό χαμόγελο μας καλεί στον κόσμο της και μας σαγηνεύει.
Έργο Ειρήνης ΚανάOil on canvas, dimensions 160x90cm
Ο Μανώλης Αναστασάκος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Μελέτησε την τέχνη της Ξυλογλυπτικής στη Λέσβο, Υαλουργία στην Κρήτη, Εφαρμοσμένες Τέχνες, Σκηνογραφία και Αγιογραφία στην Αθήνα, Εικαστική Ψυχοθεραπεία στην Θεσσαλονίκη και Σκηνοθεσία στο εργαστήριο του Emir Kusturica.
Υποτροφίες και βραβεία, ατομικές εκθέσεις, συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλαδα και το εξωτερικό, έργα του σε συλλογές μουσείων και σε ιδιωτικές συλλογές, τοιχογραφίες (murals) στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Αυτό είναι ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό βιογραφικό του πολυπράγμονα και ανήσυχου εικαστικού και street artist, με τον οποίο έχω την χαρά να συνεργάζομαι.
Η ωραία συνομιλία μας έγινε, λίγο πριν φύγει για το επόμενο ταξίδι του, για τον επόμενο εικαστικό του σταθμό.
-Διαβάζοντας κανείς το βιογραφικό σου, παρατηρεί τόσο τις σπουδές σου πάνω σε αρκετούς και σημαντικούς τομείς της τέχνης, όσο και την ενασχόλησή σου με διαφορετικά είδη και τεχνικές. Αγάπη για τη γνώση της τέχνης ή πρακτικά εργαλεία για την εξέλιξή σου; Ταξίδι ή προορισμός;
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που κατάλαβα στη ζωή μου, ότι η τέχνη δεν είναι επάγγελμα αλλά στάση ζωής. Είναι και ταξίδι και προορισμός συνάμα. Η τέχνη άλλωστε είναι ένας τόπος/τρόπος. Αγαπώ τη γνώση όσο και την τέχνη, αλλά δεν τις διαχωρίζω και ελπίζω να ευτυχήσω, ώστε σ’ αυτή τη ζωή, να μπορώ να τα κάνω και τα δύο μέχρι τέλους.
-Ασχολείσαι πολύ δυναμικά και με συνεχή παρουσία στην street art και μάλιστα με murals μεγάλων διαστάσεων. Η street art εντάσσεται στη σύγχρονη τέχνη; Αν ναι, ακολουθεί τους ίδιους κανόνες ή διέπεται από μεγαλύτερη ελευθερία;
Η street art είναι ένα από τα πιο σημαντικά κινήματα της σύγχρονης τέχνης, αν όχι το πιο δυναμικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει σταθερό χαρακτήρα, αλλά στο «λεξιλόγιο» της. Εκφράζει την ελευθερία καθώς και τα εύπλαστα όρια. Σαφώς έχει τους δικούς της κανόνες, τους νόμιμους και τους παράνομους και έχει πάντα, βαθιές ρίζες στην ζωγραφική.
Όσο για την ελευθερία… δεν θα μπορούσα να ονομάσω αυτήν την έκφραση της τέχνης, αυτήν την έκφανση της τέχνης, πιο ελεύθερη από κάποιες άλλες. Εξαρτάται πάντα από το δημιουργό και την εκάστοτε δική του ελευθερία.
-Ο Banksy δήλωσε “Don’t believe the hype …”. Έργα της street art που δημοπρατούνται για χιλιάδες ευρώ. Ο λόγος είναι ο μύθος γύρω από το όνομα του καλλιτέχνη ή η διαφήμιση και η προώθηση μέσα από αυτή;
Στον σημερινό κόσμο της υπερπληροφόρησης, η δυναμική του καλλιτέχνη, ο μύθος του, το επικοινωνιακό του γίγνεσθαι και η ικανότητα του να διαμορφώνει σημαντικές ιδέες, συμμετέχουν στον ίδιο σκοπό. Ο καθένας δημιουργός, το μόνο που έχει να κάνει είναι να μπορεί να κάνει τέχνη με τρόπο τέτοιο που οι ιδέες του, να βιώνουν την λιγότερη δυνατή έκπτωση τους. Κατά τα άλλα, όλα τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς, πυροτεχνήματα.
“Στόχος του έργου είναι να επικοινωνεί”
Η σύγχρονη τέχνη βγαίνει στο “δρόμο” ή η “street art” μπαίνει στις γκαλερί;
Το ψάρι μπορείς να το πάρεις απ’ τη θάλασσα ή από το ποτάμι του και να το βάλεις στο ενυδρείο σου και να το απολαμβάνεις κάθε μέρα, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός, ότι είναι ένα ψάρι που δεν ανήκει στο ενυδρείο σου. Παρόλα αυτά δεν είμαι αυτός που έχει την απάντηση στο ερώτημα αυτό. Προσωπικά όμως, συνοικομουσεία ή μουσεία για μένα είναι ένα και το αυτό. Στόχος του έργου είναι να επικοινωνεί και αυτό μπορεί να το κάνει, σε παραπάνω από ένα τόπους και σίγουρα με παραπάνω από ένα τρόπους.
-Δραστηριοποιείσαι εικαστικά και στο εξωτερικό. Η Ελλάδα πόσο χώρο δίνει σ’έναν street artist για να δημιουργήσει; Λειτουργεί σαν σκαλοπάτι για διεθνή καριέρα;
Νομίζω είναι ξεκάθαρο ότι στην κατάσταση, που βρισκόμαστε σήμερα οι μηχανισμοί της κοινωνίας μας δεν είναι αυτοί, που θα βοηθήσουν έναν καλλιτέχν,η να αναδείξει το έργο του.
Παρόλα αυτά, χώρος υπάρχει για κάθε δημιουργικό άνθρωπο που έχει όραμα και ενέργεια ανάλογη με το όραμά του. Για μένα η τέχνη δεν έχει σύνορα. Δεν πιστεύω ότι η ανεπάρκεια ενός συστήματος μπορεί να διαβάλει την δημιουργικότητα.
“Η τέχνη δεν έχει σύνορα”
-Έχεις την ιδιαιτερότητα και τη δυνατότητα να δημιουργείς τόσο έργα μικρότερων διαστάσεων για εκθεσιακούς χώρους, όσο και έργα μεγάλων διαστάσεων μέσα από τα murals σου. Είναι κομμάτια του ίδιου εικαστικού puzzle;
Είμαι απ’ αυτούς που με ενδιαφέρει η ιδέα. Σε όλη την εικαστική μου πορεία προσπάθησα, να αποδώσω τις ιδέες μου, χωρίς να ανησυχώ που δεν παρέχω μια κοινή αισθητική πρόταση, σε όλα τα έργα μου. Κάθε ιδέα χρειάζεται ειδική διαχείριση σε αναλογία με την έρευνα, την παραγωγή, τον τόπο, το χρόνο και το εκάστοτε φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον της ιδέας.
-Στην σύγχρονη τέχνη, η πορεία αλλά και η απήχηση που έχει ένας εικαστικός στον κόσμο (ατομικές εκθέσεις, συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις και εικαστικές διοργανώσεις, πωλήσεις) είναι σχετικά μετρήσιμη. Τι ισχύει για την street art;
Η αναλογία ισχύει και για την street art . Απλά οι αριθμοί των ανθρώπων που περνάνε και βλέπουνε αυτά τα έργα καθημερινά, είναι πολλαπλάσιοι από αυτούς που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα σε μουσειακούς χώρους και χώρους πολιτισμού. Αυτό φαντάζει διαφορετικό, αλλά δεν είναι.
Βέβαια η δύναμη των αριθμών δεν είναι αυτή που σηματοδοτεί ένα καλό ή ένα κακό έργο. Δεν είναι οι πωλήσεις, οι διοργανώσεις, οι ατομικές εκθέσεις, που διαμορφώνουν μια μετρήσιμη δυναμική της τέχνης. Αλλά, δυστυχώς συμβαίνει κι αυτό!
-“Περήφανος; Proud?” είναι ο τίτλος του mural που δημιουργήσατε με τον Βασίλη Γρυπάρη στην Κολωνία. Είμαστε περήφανοι… σαν Έλληνες;
-Νομίζω, ότι ο τίτλος σηματοδοτεί ξεκάθαρα ένα ερώτημα. Αυτό το ερώτημα μένει να απαντηθεί από τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Γι’ αυτό άλλωστε διάλεξα αυτόν τον τίτλο για το έργο μου, προκειμένου να επικοινωνήσω και μέσω του τίτλου, την διάθεσή μου για κριτική σκέψη.
Με λίγα λόγια όμως θα έλεγα, πως από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος έως σήμερα, οι πολιτικές πράξεις, θα έλεγε κανένας, ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή. Δεν είμαι περήφανος για αυτό!
Θα τολμούσα να περιγράψω την τέχνη μου ως «ψευδοφάνεια»
-Με ποιες λέξεις θα περιέγραφες τη δική σου τέχνη;
Δεν μ᾿ ενδιαφέρει ο επίσημος όρος της τέχνης. Μ’ ενδιαφέρει η ουσία. Αλλά, θα τολμούσα να την περιγράψω ως «ψευδοφάνεια». Δεν υπάρχει άλλωστε ασφαλέστερος δρόμος προς μια αποτυχημένη περιγραφή , είτε ενός ατόμου, είτε ενός συνόλου, από την έλλειψη της γνησιότητας. Θα τολμούσα να την ονομάσω και γνησιότητα δηλαδή… αλλά, μάλλον θα σφάλω.
Παράσταση επίκαιρη, ωμή και σκληρή. Αντανακλά τον πουριτανισμό, την υποκρισία και τη μικροψυχία των ανθρώπων, που διέπονται από δήθεν απελευθερωμένες νοοτροπίες σε δήθεν πολιτισμένες κοινωνίες, με σκοπό να ταρακουνήσει.
O Πολυχώρος Vault παρουσιάζει την παράσταση «Brandon Teena» σε κείμενο – σκηνοθεσία Στέλιου Καλαϊτζή.
Το «Brandon Teena» βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Μια ιστορία που συγκλόνισε την αμερικανική και μετέπειτα την παγκόσμια κοινή γνώμη, κυρίως με τη μεταφορά της στον κινηματογράφο με τον τίτλο «Boys Don’t cry»,που πρωταγωνιστούσε η Hilary Swank.
Στο Falls City της Nebraska, ένα νεοφερμένο αγόρι, ο Brandon Teena, καταφέρνει να μαγέψει τη μικρή επαρχιακή κοινότητα με τη γοητευτική αθωότητά του. Όμως, ο χαρισματικός ξένος και για πολλούς αληθινός φίλος, κρύβει ένα μυστικό: δεν είναι αυτός που όλοι νομίζουν.
O Brandon Teena είναι ένα πρόσωπο ξεχωριστό. Ένας νέος παγιδευμένος σε κρίση σεξουαλικής κι «ανθρώπινης» ταυτότητας που τον καταδιώκει σ’ όλη του τη ζωή. Τα λάθη του έχουν υψηλό αντίτιμο, ιδίως το τελευταίο του. Ένα λάθος που θα αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό του.
Ο Brandon Teena υπήρξε ταυτόχρονα ένας εντυπωσιακός εραστής κι ένας εγκλωβισμένος παρείσακτος, ένα εξαθλιωμένο μηδενικό κι ένας λαμπερός ονειροπαρμένος, ένας τολμηρός κλέφτης και το τραγικό θύμα ενός άδικου εγκλήματος.
Η ομάδα Artika, μέλος του Ευρωπαϊκού Προγράμματος «Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for the early years» (Creative Europe 2018-2022) παρουσιάζει την παιδική θεατρική παράσταση «Πάει έρχεται», μια παράσταση με χορό και ζωντανή μουσική για θεατές από 1,5 ετών
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένα ζευγάρι, μία ζωγράφος και ένας μουσικός που παίζει
τρομπόνι, ζούνε μαζί στο ίδιο σπίτι και μοιράζονται στιγμές αγάπης, αγωνίας και
ξεγνοιασιάς. Τί συμβαίνει όμως όταν ο ένας φεύγει;
Ο αποχωρισμός από καθετί αγαπημένο, είτε στην παιδική, είτε στην ενήλικη ζωή μας είναι πάντα δύσκολος. Από βρέφη ακόμα, χρειάζεται να μάθουμε
ότι κάθε φορά που η μητέρα, ή άνθρωπος που μας φροντίζει, δεν βρίσκεται στο
οπτικό μας πεδίο, δεν εξαφανίζεται για πάντα!
Η παράσταση μας μιλάει με απλό τρόπο για τη δυσκολία του αποχωρισμού από το οικείο, το φόβο της μοναξιάς και τη δημιουργική πλευρά της ανεξαρτητοποίησης.
Λίγα λόγια για την Artika:
H Artika, η ομάδα που έφερε το θέατρο για τις πολύ μικρές ηλικίες στην Ελλάδα, έχει
κλείσει 12 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας και δημιουργίας. Στη διάρκεια αυτών των
χρόνων, η ομάδα έχει κληθεί να συμμετάσχει σε φεστιβάλ στο
εξωτερικό και έχει παρακολουθήσει παραστάσεις, σεμινάρια και φεστιβάλ
αποκλειστικά για παιδιά πολύ μικρής ηλικίας στην Ιταλία (La Baracca Testoni Ragazzi), την Αυστρία (Toihaus Theater), τη Ρουμανία (Teatrul Ion Creanga), τη Γαλλία (Ville de Limoges) και το Ιράν (Isfahan Theater Festival).
Μεγάλη αναγνώριση της δουλειάς μας και τιμή για μας αποτελεί η ένταξή μας από τον Δεκέμβριο του 2018, μαζί με άλλες 17 ομάδες της Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα «Mapping – A map on the aesthetics of performing arts for the early years» που στόχο έχει τη δημιουργία θεατρικών παραστάσεων σε συμπαραγωγή με τις άλλες ομάδες-θέατρα του προγράμματος και την έρευνα πάνω στην αισθητική των παραστατικών τεχνών για τις πολύ μικρές ηλικίες (0 έως 6 χρονών). Στόχος και επιθυμία μας είναι η δημιουργία ενός θεάματος που να μπορεί να αφομοιωθεί από την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση των παιδιών της πολύ μικρής ηλικίας, και να τα φέρει σε επαφή με το θέατρο και την τέχνη, μία τέχνη θετική, ελεύθερη, ρομαντική και ποιητική.
Θα χαρούμε πολύ
να σας δούμε όλους εκεί!
Στοιχεία παράστασης: Ιδέα – Σκηνοθεσία: Μαριλένα Τριανταφυλλίδου, Σκηνικά – Κοστούμια: Τζελίνα Πάλλα, Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης, Ερμηνεία: Ιωάννα Αποστολοπούλου, Ρενάτο Κούσι. Οργάνωση παραγωγής: Artika. Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και προώθησης: Άντζυ Νομικού. Διάρκεια παράστασης: 35΄+ 10’ μετά την παράσταση όπου το φανταστικό συναντάει την πραγματικότητα.
Τόπος: Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, τηλ. 210 6453330.
Παραστάσεις για το κοινό κάθε Κυριακή στις 5.30μμ, από τις 30 Δεκεμβρίου 2018 και για τα σχολεία καθημερινά στο θέατρο ή στο χώρο σας. Οργάνωση παραστάσεων για σχολεία 6908881527. Εισιτήρια: 10 (κανονικό), 8 (μειωμένο για πολύτεκνες οικογένειες και ομάδες άνω των 15 ατόμων), 5 (ατέλειες και ανεργία).
Εκπτωτική κάρτα: προαγορά εισιτηρίων από το ταμείο του θεάτρου, και για τις δύο παραστάσεις, στη μειωμένη τιμή των 8 ευρώ.
Όταν βλέπεις έναν
ένορκο να σπαράζει επειδή το παιδί του τον απαρνήθηκε, έναν ετοιμοθάνατο
δικαστή να χαροπαλεύει κι έναν μοναχικό άνθρωπο, απομονωμένο, μίζερο να προσπαθεί
να μαλακώσει, ν’ αγαπήσει τους ανθρώπους, στην ουσία βλέπεις έναν ηθοποιό να
ελίσσεται και να εναλλάσσεται. Ο ηθοποιός περπατά μονάχος στο σκοτάδι
ακούγοντας τους ήρωες να ψιθυρίζουν αποσπάσματα των ρόλων τους.
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στέκεται μονάχος στη σκηνή, ο χρόνος παγώνει κι
εκείνος αντικρίζει τα μάτια των θεατών: τι αισθάνονται; Τι είδαν; Τι άκουσαν;
Αναγνώρισαν τον ήρωα ως κομμάτι των απύθμενων παθών του εαυτού τους;
Συλλογιέται. Αγαπάει, με όλη τη σημασία
και τη δυναμική της λέξης, το θέατρο, τους θεατρικούς συγγραφείς, τους ήρωες,
τα κείμενα, τις πρόβες, τη σκηνή, υποδυόμενος αλλοτινούς ανθρώπους, κάποτε
υπαρκτούς και μη. Όπως κι ο ίδιος είπε: «Ζω μια θεατρική έκρηξη».
Χαμογελαστός, φιλικός, ετοιμόλογος, ευαίσθητος, ανθρώπινος, όσα θα έπρεπε να είναι ένας ηθοποιός, ο Θανάσης Κουρλαμπάς μας υποδέχτηκε στο θέατρο Αλκμήνη. Αυτή την σαιζόν “μοιράζεται” σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις.
–Τρεις
θεατρικές «πόρτες», όπου μας μεταφέρουν σε κόσμους μαγικούς, «Ο θάνατος του
Ιβάν Ιλίτς», «12 ένορκοι» και «Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία»;
Μιλήστε μας για τους ήρωες που ενσαρκώνετε…
-Στη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», του Κάρολου Ντίκενς, υποδύομαι τον Εμπενίζερ Σκρούτζ, παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας μου, σε σχέση πάντα με τον Σκρουτζ. Το έργο αυτό, το προσελκύσαμε με έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο.
Ο ήρωάς μου είναι ένας άνθρωπος τσιγκούνης στα λεφτά, κυρίως, όμως, στα συναισθήματα. Με την επίσκεψη του πεθαμένου φίλου του και συνεταίρου του Τζέικομπ Μάρλεϊ, ο οποίος τον προειδοποιεί πως εάν δεν αλλάξει τρόπο ζωής, θα υποστεί όσα δεινά υπέστη και ο ίδιος, ο Σκρούτζ θα γνωρίσει τα τρία πνεύματα των Χριστουγέννων: το πνεύμα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Ο Εμπένιζερ Σκρούτζ
Ένας στερεοτυπικός χαρακτήρας, όπως Σκρούτζ, κατά τη διάρκεια της θεατρικής «αφήγησης» μεταλλάσσεται από τον σκληρόκαρδο, τον απομονωμένο, τον αποξενωμένο, κι από τον ίδιο του τον εαυτό, συναισθηματικά, ήρωα, σε έναν καλοκάγαθο, που αγαπάει πια ολάκερη την ανθρωπότητα.
Μέσα από ένα ταξίδι αυτογνωσίας θυμάται την αγνότητα που κάποτε κυοφορούσε η ψυχή του, όταν κάποτε υπήρξε καλός, υπήρξε παιδί, άνθρωπος. Ο ήρωας ωθείται στη λύτρωση, στην καθαρότητα που υποσυνείδητα υπήρχε πάντοτε στην καρδιά και τα συναισθήματά του.
-Στην πραγματικότητα, όμως, είναι εύκολα ν’ αλλάξει ένας άνθρωπος όπως άλλαξε ο Σκρουτζ;
Λένε «να μη σου δώσει ο
Θεός αυτά που μπορείς ν’ αντέξεις». Ανάλογα με τις εμπειρίες που θα ζήσεις,
ανάλογα τη μεγάλη απόσταση που επιλέγεις να διανύσεις. Είναι δύσκολο ένας
άνθρωπος που κατοικεί στη μία όχθη του ποταμού (το κακό) να κάνει ένα τεράστιο
ταξίδι με προορισμό την αντίπερα όχθη (το καλό), αλλά με μικρο-αλλαγές, μικρο-ταξίδια,
μικρο-βελτιώσεις, μικρο-αναβαθμίσεις στις ζωές μας και στα συναισθήματά μας,
μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Αυτή είναι η πορεία της ζωής, σιγά σιγά σμιλεύεις, επεξεργάζεσαι τον εαυτό σου, αν έχεις το γνώθι σαυτόν, κι αν σε διακατέχει μια βαθιά επιθυμία «εξέλιξης» -εκτός κι αν σου συμβεί κάτι πάρα πολύ σοβαρό, αναπότρεπτο, το οποίο δεν μπορείς να το διαχειριστείς, ένα τεράστιο χαστούκι.
Συνήθως, τα μεγάλα χαστούκια στη ζωή μας είναι τα χαστούκια της υγείας, όταν κλονιστεί η υγεία σου ή δικών σου ανθρώπων, τότε σωπαίνεις, ακούς και βλέπεις κάποια πράγματα διαφορετικά, κάνεις τον απολογισμό και συνειδητοποιήσεις πως βρίσκεσαι στο κενό αλλά παλεύεις, μάχεσαι για να μην βαλτώσεις.
Αυτό συνέβη στον Σκρουτζ, αντίκρισε, με τη βοήθεια των τριών πνευμάτων, την πραγματική και καθαρή ομορφιά στα πρόσωπα των ανθρώπων: έκφρασης της αγάπης και της συμπόνιας.
-Όμως ο Ιβάν Ιλίτς, δεν την είχε αυτή την ευκαιρία…
-Ο Ιβάν Ιλίτς τραντάχτηκε από ένα περιστατικό που όχι απλά επιβάρυνε την υγεία του, αλλά τον έσυρε με γοργούς ρυθμούς, σε μικρή ηλικία, στον θάνατο. Σε αυτό το έργο έχουμε μια περίπτωση ενός ανθρώπου που υποφέρει από ένα παράδοξο χτύπημα στην υγεία του, το οποίο ανατρέπει την πορεία της ζωής του.
«Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» είναι μία καταπληκτική νουβέλα-διήγημα του Λέοντος Τολστόι, ο οποίος διηγείται μία αληθινή ιστορία ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού, ο οποίος εκεί που νομίζει ότι έχει κατακτήσει τις κορυφές της ζωής του, της καριέρας του, ίσως και της οικογένειάς του – έχει κάνει έναν συμβατικό γάμο, έχει δύο παιδιά, τα οποία σχεδόν δεν αναγνωρίζει, δεν έχει ασχοληθεί καθόλου μαζί τους, μένει μόνο στις χαρτοπαιξίες, στις γιορτές και στην άσκηση της εξουσίας που του προσφέρει το λειτούργημά του- ξαφνικά από ένα τελείως τυχαίο περιστατικό, από μία πτώση, έναν τραυματισμό, αυτό αρχίζει να του απομυζά τη ζωή. Αλλά του δίνει την ευκαιρία να κάνει ένα εσωτερικό ταξίδι -να δει ποιος ήταν με τους άλλους, ποιος ήταν με τον εαυτό του, με ποιον τρόπο έζησε τη ζωή του, και τι ήταν εκείνο που είχε πραγματικά ανάγκη στη ζωή του- και στο τέλος να λυτρωθεί.
Στην παράσταση αυτή είμαστε δύο άντρες πάνω στη σκηνή, εγώ κι ο Γιώργος Γιλίτης, και υποδυόμαστε δεκαεννέα ρόλους: άντρες, γυναίκες, μικρούς, μεγάλους, γέρους. Αυτή η παράσταση έχει την εξής ιδιορρυθμία: δεν έχει ούτε σκηνικά, ούτε κουστούμια, ούτε αντικείμενα, όλα γίνονται αυτοσχεδιαστικά, οι ήχοι, οι ρόλοι…
Ο ένορκος 3
Στην παράσταση «δώδεκα
ένορκοι», η οποία συνεχίζεται για 5η συνεχή χρονιά, εξακολουθώ να
υποδύομαι τον ένορκο τρία, τον πιο
έκρυθμο, αδιάλλακτο και αμετάπειστο χαρακτήρα.
Είναι ένα εξαιρετικό έργο με συγκρούσεις, με ανατροπές, με έναν απίστευτο
ρυθμό στην παράσταση. Ξεκινάει με μία συγκεκριμένη τοποθέτηση, με τα
επιχειρήματα που ακούει ο ήρωας και με αυτά που συμβαίνουν μέσα του, αφήνει τον
εαυτό του, κάποια στιγμή, γυμνό, να δει ποιο είναι το δικό του εσωτερικό
πρόβλημα.
Αυτός ο ρόλος βιώνει ένα εσωτερικό-προσωπικό πλήγμα, το οποίο επηρεάζει τις αποφάσεις και τις αντιλήψεις του εις βάρος ενός παιδιού, που η αθωότητα ή η ενοχή του δεν έχει διαλευκανθεί ακόμη, διότι τα επιχειρήματα δεν αρκούν, υπάρχει μια αιτιολογημένη αμφιβολία από όλους.
–Σας
αγχώνει αυτή η εναλλαγή των ρόλων, η μεταπήδηση από τη μία ιστορία στην
επόμενη;
-Όχι δεν με αγχώνει! Αντιθέτως αυτή η διαδρομή που διανύω από τη μία παράσταση και μεταμφιέζομαι σαν από μία κρυφή πόρτα να μπαίνω στην επόμενη, με έχει ενεργοποιήσει σε τέτοιο βαθμό που ζω μία θεατρική έκρηξη.
ΜΑΝΟΣ ΖΑΧΑΡΑΚΟΣ – ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΥΡΛΑΜΠΑΣ
–Αποσιωπητικές για εσάς
στιγμές, τι συλλογίζεστε μόλις συνειδητοποιείτε πως βιώνετε τρεις παράλληλες
ιστορίες και ενσαρκώνετε τρεις διαφορετικούς ήρωες;
-Νιώθω τόσο
ευλογημένος, πέρα από τη σωματική και ψυχική κούραση που αισθάνομαι κάποιες
φορές, νιώθω ευλογία, που μου δίνονται προς ερμηνεία σπουδαιότατοι ρόλοι, τους
οποίους δεν τους συναντάς συχνά, μια δύο φορές θ’ αναμετρηθείς στη ζωή σου με
σπουδαία πράγματα.
Σε αυτή η χημεία που
δημιουργείται, όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά και με τον θεατή, βρίσκεται η αξία
και ο λόγος του ν’ ασκώ το επάγγελμα του ηθοποιού. Μόνο περηφάνια μπορώ να
νιώθω.
Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου, εξελίσσομαι, σκάβω μέσα μου, ανακαλύπτω καινούργια πράγματα. Δεν τολμώ να πω ότι υπεισέρχομαι στο βάθος των πραγμάτων, δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό, και μόνο να μυρίσεις, να αισθανθείς, να οσφρανθείς αυτά τα κείμενα, αυτούς τους ανθρώπους, τα συναισθήματά τους, τι πρεσβεύουν, τι σκέφτονται, και να τους ερμηνεύσεις, αυτό μόνο ευτυχία μπορείς να νιώσεις.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews φύλλο 12/1/2019
Εγκαινιάζεται στον χώρο τέχνης Μελάνυθρος η ατομική έκθεση ζωγραφικής της Βασιλικής Σαγκιώτη την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019, στις 19:00 με τίτλο «Στο Βάθος του Ορίου».
Ένα τοπίο από ψηλά γίνεται σημεία και γραμμές, ενώ μικροσκοπικά το κύτταρο εμφανίζεται ως τοπίο. Τοιουτοτρόπως η παραγόμενη εικόνα δύναται να είναι ιδωμένη από μέγιστη απόσταση αλλά και από μέγιστη εγγύτητα. Ένα τοπίο που θα μπορούσε να είναι όλον και μέρος, σύμπαν και κύτταρο. Και ακόμη πιο μακριά… ένα τοπίο που χαρτογραφεί βιωματικά συναισθήματα και εικόνες στο βάθος του ασυνειδήτου και του χρόνου. Σε κάθε περίπτωση η αφετηρία βρίσκεται στην περιπλάνηση σε διάφορους τόπους φυσικούς ή αστικούς.
Μέσα από αυτές τις διαδρομές, η παρατήρηση συνιστά το πλαίσιο στο οποίο επιστρέφει με φυσικότητα η εικαστικός. Η ζωγραφική της – με χρώμα λιτό και διακριτικό – χρησιμοποιεί το σημείο και την γραμμή ως δομή των έργων. Από τα δύο αυτά βασικά στοιχεία προκύπτουν στην επίπεδη επιφάνεια ποικίλες ποιότητες. Ακολούθως τα έργα χώρου υπακούουν στην ίδια συλλογιστική, παράγοντας πλέγματα. Το ανάπτυγμα της οργανικής ύλης, η μορφή που αποκαλύπτετε μέσα από την ροή των όγκων, των μεγεθών, των πυκνοτήτων συνιστά το δυναμικό ανάλογο μιας εσωτερικής προσωπικής ανάπτυξης.
Κατά αυτόν τον τρόπο, στο ύστατο σημείο του ορίου μεταξύ «ουρανού και γης», ακροβατώντας με ισορροπία ανάμεσα υλικής και πνευματικής πραγματικότητας, το συνολικό έργο της καλλιτέχνιδος φιλοδοξεί να εκφράσει μια ολιστική προσέγγιση του κόσμου. Αδειανός από σελήνη μα παλιρροϊκός, εμπιστεύομαι τις ασπρόμαυρες παλάμες μου στα αστεροσκοπεία των βουνοκορφών (Απόσπασμα ανέκδοτου ποιήματος του Ανδρέα Τσιάκου εμπνευσμένο από το έργο της εικαστικού. https://tsiakos.blogspot.com/)
who is who
Η Σαγκιώτη Βασιλική γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Σπούδασε ζωγραφική στηνΑνωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τους Δ. Μυταρά και Δ. Κοκκινίδη από όπου αποφοίτησε με άριστα. Από το 1988 έχει πραγματοποιήσει πέντε ατομικές εκθέσεις καθώς και συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές ενώ είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Αν και κεντρικός άξονας του έργου της αποτελεί μια πολυεπίπεδη προσέγγιση του τοπίου, από το 2010 προστίθεται στο εικαστικό της έργο η εικονογράφηση κόμικς.
Στο πλαίσιο αυτό, εικονογραφεί σε σενάριο Κυριάκου Μακρή το «Η Σκόνη του Επισκέπτη», το οποίο και κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις 9η Διάσταση. Από το 1989 δραστηριοποιείται στην εικαστική παιδεία και εκπαίδευση δημιουργώντας το εικαστικό εργαστήρι #art25, έναν χώρο δημιουργίας και γνώσης για την εικαστική τέχνη.
Το «Θέατρο ΡΕΤΡΟ» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά τη βραβευμένη θεατρική παράσταση για παιδιά,«Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», στην ιστορική «Οικία Κατακουζηνού» από τις 03 Φεβρουαρίου 2019 και κάθε Κυριακή στις 12.00 μ.μ.
Η υπόθεση του έργου
Μια φορά και έναν καιρό ένας πρίγκιπας ήθελε να παντρευτεί μια πριγκίπισσα. Γύρισε όλη τη γη αλλά δεν την βρήκε πουθενά & επέστρεψε στο παλάτι του. Ένα βράδυ με τρομερή καταιγίδα χτύπησε το κουδούνι του παλατιού. Η υπηρέτρια άνοιξε & αντίκρισε μία βρεγμένη κοπέλα! Την οδήγησε στη Βασίλισσα, στην οποία η κοπέλα ισχυρίστηκε πως είναι πριγκίπισσα. Η Βασίλισσα για να μάθει την καταγωγή της, έδωσε εντολή η κοπέλα να κοιμηθεί σε κρεββάτι με 20 στρώματα & από κάτω να τοποθετηθεί ένα μπιζέλι. Το επόμενο πρωί η Βασίλισσα & ο πρίγκιπας την ρώτησαν: ‘Πως κοιμήθηκες;’ Η απάντηση της κοπέλας αποκαλύπτεται επί σκηνής!
Λίγα λόγια για την παράσταση
Το θεατρικό κείμενο του έργου ‘Η πριγκίπισσα & το μπιζέλι’
είναι γραμμένο σε ποιητικό λόγο. Η παράσταση δημιουργήθηκε για μία ηθοποιό –
αφηγήτρια, η οποία εναλλάσσει το ρόλο του αφηγητή με τους διαφορετικούς ρόλους
του παραμυθιού, αλλάζοντας αξεσουάρ με φρενήρη ρυθμό. Παράλληλα με απλά σκηνικά
αντικείμενα δημιουργεί όλους τους διαφορετικούς χώρους & τις ατμόσφαιρες
του παραμυθιού.
Το έργο ‘Η Πριγκίπισσα & το μπιζέλι’ χωράει κυριολεκτικά σε μία extra large βαλίτσα, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρεται παντού και κατ‘ επέκταση εκφράζει την πεποίθηση μας ότι με απλά μέσα μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί φτιάχνοντας ένα θέαμα που διακρίνεται από ποιότητα και ευαισθησία.
Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά 4 έως 7 ετών παίζεται & στα Ελληνικά & στα Αγγλικά, διαρκεί 40 λεπτά & μετά την παράσταση ακολουθεί θεατρικό παιχνίδι διάρκειας 30 λεπτών. Έχει παρουσιαστεί σε χώρους όπως: ‘Μικρό Θέατρο Τζένη-Τσαγκαράδα-Πήλιο’, ‘Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα’, ‘Μουσείο Μετάξης’. Έχει λάβει το 3ο βραβείο στην 81η ΔΕΘ & έπαινο συμμετοχής στο ‘Ι.P.F.F’.
Στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών εγκαινιάζεται την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024 η τέταρτη ατομική έκθεση του Ηλία Καρρά. Συγκεκριμένα στην έκθεση θα παρουσιασθούν μια σειρά...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
