Αρχική Blog Σελίδα 498

Νίκος Κυριακόπουλος: Επανεξετάζοντας την εικαστική ελευθερία

Από
Βανέσσα
-

Ο Νίκος Κυριακόπουλος επιμένει να ζωγραφίζει την τάξη των πραγμάτων, όπως εκείνος την εννοεί και την αντιλαμβάνεται χωρίς φτιασίδια και καλλωπισμούς. Η ζωγραφική του απευθύνεται σε όλους εκείνους, που αναζητούν την αλήθεια της ζωής, της φύσης, της ανθρώπινης παρουσίας, που δεν επαναπαύονται στην άνεση της «ευκολίας», αλλά μετουσιώνουν την Τέχνη σε συναίσθημα και τρόπο σκέψης.

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη

Η αλήθεια, που διατυπώνεται στο έργο του, δεν αφήνει περιθώρια για επιδερμικές κρίσεις, αντιθέτως σε μια εποχή όπου η κοινωνία του θεάματος τείνει να ισοπεδώσει την έννοια της Τέχνης το έργο του Νίκου Κυριακόπουλου επανεξετάζει τη λεγόμενη εικαστική «ελευθερία» στο όνομα της οποίας συχνά το κοινό και οι δημιουργοί «θυσιάζουν» την ίδια τη ζωγραφική.

Χωρίς αμφιβολία, ο Νίκος Κυριακόπουλος δεν δημιουργεί απλώς μερικούς ακόμα πίνακες προς τέρψη του φιλότεχνου κοινού. Αντιθέτως, ζωγραφίζει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τον κόσμο γύρω του, υπενθυμίζοντας ποιες είναι οι παντοτινές αξίες της ζωγραφικής, σεβόμενος την ακρίβεια του σχήματος και του χρωματικού τόνου.

Υπερασπίζεται τις ζωγραφικές αξίες σε μια εποχή όπου στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και της πολυσυλλεκτικότητας όλα δύνανται να θεωρηθούν Τέχνη και μας υπενθυμίζει τη θέση του Ζαν Κλερ ότι «ελλείψει δημιουργίας αποθεώθηκε η δημιουργικότητα».

Αντικρίζοντας κανείς τα έργα του σε μια εποχή που η μαζική κουλτούρα προσφέρει εύπεπτα πολιτιστικά προϊόντα για κατανάλωση, ο ίδιος ο θεατής αναλογίζεται και τη δική του ατομική ευθύνη για το κοινό πολιτιστικό γίγνεσθαι της κοινωνίας μας.

Δίχως να είναι καταγγελτικό, το έργο του Κυριακόπουλου, συνδεδεμένο με τον ρυθμό της ζωής, μας υπενθυμίζει την αιωνίως μεταβαλλόμενη, πλην σταθερή, «αναρχική» τάξη του κόσμου και μας βγάζει από την αταραξία του πνεύματος.

Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα επιμένει να ζωγραφίζει εκ του φυσικού. Μια πρακτική, που για πολλούς θεωρείται παρωχημένη, αλλά εκείνον τον συγκινεί, καθώς τον φέρνει αντιμέτωπο με το θέαμα της ίδιας της ζωής. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι σε αυτή τη διαδικασία, όλα τα στοιχεία που τον κινητοποιούν οργανώνονται με λογική και ακρίβεια προκειμένου να μετουσιωθούν σε Τέχνη.

Είναι η ίδια η επιθυμία του ανθρώπου να δει και να βιώσει τα πράγματα, μια βαθιά ερωτική σχέση με τη φύση και τους ανθρώπους, τρυφερή και βίαιη ταυτόχρονα, που κάνουν τον Κυριακόπουλο να συνεχίζει να δημιουργεί στην Ελλάδα της κρίσης, παρά τις αντίξοες συνθήκες για τους καλλιτέχνες και τις αλλαγές των ισορροπιών στον κόσμο της Τέχνης.

Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα επιμένει να ζωγραφίζει εκ του φυσικού

Η τρέχουσα έκθεσή του στην Evripides Art Gallery, που συνεχίζεται μέχρι την 1η Δεκεμβρίου, αποτυπώνει την έντονη επιθυμία του να αποδείξει ότι η ζωγραφική είναι εδώ, είναι παρούσα και δίνει τον παλμό στο εικαστικό «γίγνεσθαι».

Στην πέμπτη κατά σειρά προσωπική του έκθεση ζωγραφικής, ο Κυριακόπουλος, παρουσιάζει τις σελίδες ενός προσωπικού ημερολογίου, γεμάτο εικόνες ανθρώπων και τοπίων, που ακόμα κι αν σκόρπισαν στον χρόνο δεν σβήστηκαν από τη μνήμη.

Επιμένει να ζωγραφίζει ανθρώπους και τοπία. Ανθρώπους, που η ζωή του μπλέκεται με τη δική τους, τοπία που καταφεύγει για να συναντήσει την ερημιά. Μοιράζεται με τον θεατή εμπειρίες ζωής όπως άλλοι θα έγραφαν σε ένα παγκάκι ή θα σκάλιζαν τα αρχικά ενός έρωτα σ’ ένα δέντρο ή σ’ ένα μάρμαρο.

«Είναι χνάρια στην προσπάθεια προέκτασης της ζωής, μέσω των άλλων, και ένα χνάρι είναι πάντα ερωτικό», επισημαίνει και παραδέχεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι ζωγραφίζει γυναίκες γιατί τον συγκλονίζουν και δεν του επιτρέπουν να είναι ψύχραιμος.

Οι γυναίκες του Κυριακόπουλου κοιτούν κατάματα τον θεατή χωρίς περιστροφές. Επιζητούν τον θαυμασμό του βλέμματος σπάζοντας τις κατά συνθήκη εικόνες και ξαφνιάζουν με την ειλικρίνεια και την ευθύτητά τους, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο δημιουργός τους.

Η ζωγραφική του συχνά γίνεται υπαινικτική, τα τοπία του είναι γεμάτα από ήχους και αντικείμενα, που προδίδουν την ανθρώπινη παρουσία, αλλά χωρίς να διακρίνουμε πάντα τους πρωταγωνιστές. Δημιουργείται μία αίσθηση προσμονής, ενώ ταυτόχρονα όλα παραπέμπουν σε έναν αόρατο μάρτυρα, που καταγράφει εικόνες και καταστάσεις, απολαμβάνοντας την ασφάλεια της απόστασης και της ανωνυμίας.

Ευθύς και ειλικρινής, αυθεντικός και χειμαρρώδης, ο Νίκος Κυριακόπουλος, μας καλεί να μοιραστούμε εμπειρίες, που γυρίζουν τον χρόνο πίσω, σε ξέγνοιαστα καλοκαίρια και πρόσωπα που αντιστάθηκαν στη λήθη και τον χρόνο.

Να αναζητήσουμε στους πίνακές του την αυθεντικότητα της ζωγραφικής πράξης μέσα από τη ματιά ενός ανατρεπτικού καλλιτέχνη, γεμάτου πάθος και ένταση για την Τέχνη. Ενός δημιουργού που εμπνέεται από την ίδια τη ζωή και τους ανθρώπους της, αναζητώντας την αλήθεια πίσω από την εικόνα και επιζητώντας την ουσία ακόμα και στα πιο μικρά και ασήμαντα φαινομενικά πράγματα. Οι «μικρές στιγμές» παίρνουν το δικό τους χρώμα και τη δική τους τονικότητα στα έργα του Κυριακόπουλου, μετουσιώνοντας τη ζωγραφική σε σύστημα αξιών και ιδεών, πολύ κοντά στην αλήθεια της ίδιας της ζωής και κόντρα στη βιομηχανία του θεάματος και της εμπορευματοποίησης.

Info έκθεσης

ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: ΕΩΣ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΕVRIPIDES ART GALLERY (Αίθουσα ισογείου)

Σκουφά και Ηρακλείτου, Αθήνα, 106 73.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews στο φύλλο της 24/11/2018

«BU21»: Δεν θα ήθελες να είσαι μέρος ενός τρομοκρατικού χτυπήματος

Από
Zeta Tz
-

Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «BU21» του Stuart Slade, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, στο Θέατρο 104. Πρόκειται για ένα έργο, που ανέβηκε στο Trafalgar Studios στο West End του Λονδίνου, το οποίο αγγίζει το φαινόμενο της τρομοκρατίας με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Το κείμενο, αρκετά καυστικό, αλλά με ισχυρή δόση ρεαλισμού, μας εξιστορεί έξι διαφορετικές ιστορίες έξι διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι επέζησαν από ένα τρομοκρατικό χτύπημα.

BU21 στο Θέατρο 104 TRAILER

Τι θα γινόταν αν αυτό που έβλεπες στις ειδήσεις συνέβαινε και σε ’σενα;Αν αυτές οι εικόνες που μοιάζουν σαν σκηνές από ταινία εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια σου;Αν γινόσουν μέρος εαυτών των γεγονότων που συμβαίνουν στον κόσμο και που εσύ βλέπεις απ’ την απόσταση του ψηφιακού μέσου που προβάλλει τα νέα;BU21 κάθε Τετάρτη & Πέμπτη 21.15 στο Θέατρο 104 μέχρι 29 Μαρτίου.Ένας πύραυλος χτυπά απ’ το πουθενά ένα επιβατικό αεροπλάνο. Ακολουθεί μία τεράστια έκρηξη και το BU21 πέφτει σ’ έναν κεντρικό δρόμο του Λονδίνου. Με αφορμή αυτό το αεροπορικό χτύπημα, 6 άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι ένας από εμάς, αφηγούνται τις απώλειες εκείνης της μέρας, το τραύμα και τη διαδικασία επούλωσης του, με κοινό συμπέρασμα πως : «Αν δε μπορείς να το χλευάσεις, θα σε κάνει κομμάτια.»trailer by George Tsirogiannis

Δημοσιεύτηκε από BU21 στις Τρίτη, 13 Μαρτίου 2018

Πιο συγκεκριμένα, ένας πύραυλος χτυπά εντελώς ξαφνικά το επιβατικό αεροπλάνο BU21. Ακολουθεί μία τεράστια έκρηξη και το αεροπλάνο πέφτει σε έναν κεντρικό και πολυσύχναστο δρόμο του Λονδίνου κι από αυτό το σημείο η ιστορία μας ξεκινά.

Η παράσταση ξεκινά με την παράλληλη αφήγηση της προσωπικής ιστορίας του καθενός από τους έξι χαρακτήρες του έργου.

Η Σίλια έχασε τη μητέρα της, η οποία πέθανε επειδή την καταπλάκωσαν τα συντρίμμια του αεροπλάνου.

Η Φλόρενς υπήρξε μάρτυρας του ακαριαίου θανάτου ενός επιβάτη της μοιραίας πτήσης.

Ο Κλάιβ, Ασιατικής καταγωγής, έχασε τον πατέρα του, ο οποίος επέβαινε στο αεροπλάνο που εξεράγει.

Ο Άλεξ έχασε την κοπέλα του και το σπίτι του, εξαιτίας της πτώσης του αεροπλάνου, οπότε κι έχει να διαχειριστεί μία διπλή απώλεια, συναισθηματική και περιουσιακή.

Η Άννα, μετανάστρια από τη Ρουμανία, επέστη σοβαρά εγκαύματα σε όλο της το σώμα, εξαιτίας των συντριμμιών του BU21, αλλά παρόλα ταύτα επέζησε.

Τέλος, ο Γκράχαμ ήταν αυτόπτης μάρτυρας του δυστυχήματος.

Η ζωή των ανθρώπων αυτών άλλαξε εντελώς, από τη μια στιγμή στην άλλη, λόγω ενός τρομοκρατικού χτυπήματος. Πώς θα συναντηθούν οι άνθρωποι αυτοί; Πώς συνεχίζουν τη ζωή τους μετά από ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός; Πώς σκέφτονται; Πώς διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους; Θα είναι ποτέ η ζωή τους ίδια με πριν; Πώς θα αντιδρούσαμε άραγε αν ήμασταν εμείς οι ίδιοι στη θέση τους;

Ξέρετε πόσο διαρκεί μία πτώση από τα 4.500 πόδια στον αέρα; 22 δευτερόλεπτα. Τι προλαβαίνει να σκεφτεί ένας άνθρωπος σε 22 δευτερόλεπτα;

Μια παράσταση η οποία δεν κρύβει, ούτε ωραιοποιεί την πραγματικότητα. Μια παράσταση που θα μας ταρακουνήσει όλους και θα μας κάνει να ευχόμαστε να μην βρεθούμε ποτέ στη θέση αυτών των ανθρώπων. Μια παράσταση η οποία δεν θα αφήσει κανέναν από εμάς να φύγει από το θέατρο χωρίς προβληματισμούς και σκέψεις.

Παρόλα ταύτα, το καυστικό σενάριο που έχει ακολουθήσει πιστά τη μετάφραση του ξένου κείμενου, θα μας προσφέρει μερικές στιγμές ανάπαυλας από τη δραματουργική εξέλιξη του σεναρίου και θα μας χαρίσει λίγες στιγμές γέλιου.

Η Λία Τσάνα, στο ρόλο της Σίλιας, εκφραστικά πειστική, με καθαρή φωνή κι άρθρωση, καταφέρνει μοναδικά να μας περιγράψει τα συναισθήματα της ηρωίδας που υποδύεται, χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία και την κινησιολογία. Αποδίδει μοναδικά το μπλαζέ ύφος της Φλόρενς, το οποίο εκπίπτει λόγω της κοινωνικής θέσης της ιδίας και της οικογένειάς της.

Η Χρηστίνα Γαρμπή, στο ρόλο της Φλόρενς, εκφραστικά πειστική, με καθαρή φωνή κι άρθρωση, με δυναμισμό κι έντονη κινησιολογία, ζει πραγματικά το ρόλο που υποδύεται. Μας μεταφέρει μοναδικά τη ψυχοσύνθεση ενός ατόμου που δεν μπορεί να ξεχάσει την εικόνα θανάτου ενός ανθρώπου με τόσο βίαιο τρόπο.

Ο Βαγγέλης Σαλευρής, στο ρόλο του Κλάιβ, εκφραστικά πειστικός, με καθαρή φωνή κι άρθρωση, χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές, μας μεταφέρει άψογα τη ψυχολογία ενός μετανάστη, μουσουλμανικού θρησκεύματος, ο οποίος μεγάλωσε και ζει στο Λονδίνο. Καταφέρνει να συναισθανθούμε απόλυτα τα εν λόγο άτομα και να καταλάβουμε τη ψυχοσύνθεση τους, καθώς και τις υπαρξιακές τους συγκρούσεις.

Ο Αντώνης Πριμηκύρης, στο ρόλο του Άλεξ, εκφραστικά πειστικός, με δυνατή φωνή και δυναμισμό, με μία δόση υπερβολής που επιβάλλεται από το ρόλο του, μας δίνει ακριβώς την εικόνα ενός ωραίου άνδρα, ο οποίος χρησιμοποιεί το χάρισμα του αυτό για να αναδειχθεί οικονομικά και να ξεπεράσει την περιουσιακή του απώλεια. Ο ίδιος αναλαμβάνει και ρόλο αφηγητή κατά τη διάρκεια της παράστασης, με μια δόση stand up comedy, όπου καταφέρνει μοναδικά να προκαλέσει το γέλιο των θεατών.

Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη, στο ρόλο της Άννας, εκφραστικά πειστική, με καθαρή φωνή κι άρθρωση, με έντονη συναισθηματική ερμηνεία, μας μεταδίδει χαρισματικά τη ψυχοσύνθεση μιας κοπέλας, μετανάστριας από τη Ρουμανία, η οποία πλήχθηκε τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά από το τρομοκρατικό πλήγμα. Καταφέρνει να μην μας αφήσει ασυγκίνητους με την περιγραφικότητα τόσο του λόγου της, όσο και των κινήσεών της.

Ο Παναγιώτης Νάτσης, στο ρόλο του Γκράχαμ, εκφραστικό πειστικός, με καθαρή φωνή κι άρθρωση, με δυναμισμό και μία δόση υπερβολής που επιβάλλεται από το ρόλο του, καταφέρνει να μας δώσει αποτελεσματικά την εικόνα του αυτόπτη μάρτυρα, ο οποίος από ματαιοδοξία, κέρδισε δημοσιότητα λόγω των πολλαπλών συνεντεύξεων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έντονα συγκρουσιακή ερμηνεία που ακροβατεί ανάμεσα στην ηθικότητα και τη ματαιοδοξία του ανθρώπου για την απόκτηση φήμης και χρημάτων.

Η σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά, υπό τη βοήθεια της Λύδας Τριγώνης, η οποία μετέφρασε και το έργο, άρτια αισθητικά, με μία συνεχή αλληλουχία σκηνών κι αφηγήσεων, οι οποίες δεν αφήνουν το θεατή να χαλαρώσει ή να βαρεθεί. Τοποθετεί έξυπνα τους έξι ηθοποιούς παράλληλα στη σκηνή, κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της παράστασης, οι οποίοι κι υπό την κινησιολογική καθοδήγηση της Ντέπυ Γοργογιάννη, δίνουν ένα δυναμισμό και μία ένταση στην παράσταση, που επιβάλλει η αφήγηση μιας ιστορίας, η οποία περιγράφει ένα τρομοκρατικό δυστύχημα.

Τα δε σκηνικά απλά αλλά εξαιρετικά ευρηματικά, καθώς πρόκειται για την τοποθέτηση τεσσάρων τηλεοράσεων επί σκηνής. Τέσσερις τηλεοράσεις, δύο έγχρωμες και δύο ασπρόμαυρες, οι οποίες αρχικά δείχνουν μία τηλεοπτική εκπομπή, όταν κλιμακώνεται η δραματουργία της παράστασης δείχνουν χιόνια, προς το τέλος της παράστασης δείχνουν τίτλους τέλους και στο τέλος σβήνουν. Τέσσερις τηλεοράσεις και δύο σκαμπό, τα σκηνικά που συμπληρώνουν οπτικά το κείμενο και χρησιμεύουν παράλληλα για να κάθονται επάνω τους οι ηθοποιοί.

Η ενδυματολογία των ηθοποιών απλή, αλλά λειτουργική, κατάλληλη για το κοινωνικό υπόβαθρο του κάθε χαρακτήρα και σύμφωνη με τη σύγχρονη θεματολογία του κειμένου.

Συνολικά, πρόκειται για μια άρτια σκηνική παραγωγή, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες επί σκηνής και αξιόλογες ερμηνείες.

Ιδανική παράσταση για ενηλίκους, καθώς το κείμενο ενέχει βωμολοχία. Πως αλλιώς θα μπορούσε να παρουσιαστεί ωμά η ψυχολογία ενός ατόμου που βίωσε ένα τρομοκρατικό χτύπημα χωρίς τη χρήση βωμολοχίας άλλωστε;

info παράστασης

Παραστάσεις: Από 22 Οκτωβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Δευτέρακαι Τρίτη στις 21:15

Εισιτήρια: 12 κανονικό και 8 μειωμένο

Διάρκεια: 90 λεπτά

Θέατρο 104: Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα, T. 210 3455.020

«Ύποπτη για τον φόνο μου» στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής

Από
Zeta Tz
-

Μετά την μεγάλη επιτυχία της περσινής θεατρικής σεζόν «Δείπνο Βασιλισσών», ο Βαλεντίνος Τσίλογλου επιστρέφει… με το αστυνομικό – θρίλερ «Υποπτη για τον Φόνο μου», ακολουθώντας πιστά τις αρχές της noir αισθητικής.

Λίγα λόγια για το έργο:

Νέα Υόρκη, 1957.

O νεαρός αστυνομικός Τζόρτζ Φέρμπεν ερευνά την υπόθεση δολοφονίας της Άννα Γουόρεν, που τάραξε την κοσμική ζωή της Νέας Υόρκης. Οι ύποπτοι… πρόσωπα οικεία, στενά συνδεδεμένα μαζί της. Το πορτραίτο της, τον καθιστά δέσμιο της γοητείας της. Μέσα από τις ανακρίσεις και τις μαρτυρίες, βγαίνει το «πόρισμα» της ενοχής του καθενός.

Όλοι είχαν λόγο να την δολοφονήσουν!

Ποιός το έκανε όμως;

Ποιός είναι ο θύτης και ποιός το θύμα;

Πού βρίσκεται η αλήθεια πίσω απ΄όλες αυτές τις αντιφατικές καταθέσεις;

Μέσα σε μια στιγμή μπορούν όλα να ανατραπούν!

Στόχος της παράστασής είναι να παρουσιάσει τις αδυναμίες, τις ευαισθησίες, τις ανάγκες και τις πιο σκοτεινές πτυχές των ανθρώπινων υπάρξεων, όπου ο έρωτας- σε όλες τις μορφές του – τους μετατρέπει σε πιόνια.

Ένα αστυνομικό – θρίλερ, ατμοσφαιρικό, γεμάτο ανατροπές, εντάσεις, συγκινήσεις και σασπένς.

Ταυτότητα παράστασης:

Κείμενο – Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Βαλεντίνος Τσίλογλου

Επιμέλεια σκηνικού: Workshop Makis

Κοστούμια: Mάκης Καρράς (γυναικεία ένδυση) & Τranoulis (ανδρική ένδυση)

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σάββας Σουρμελίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μπουρνελέ

Επιμέλεια κίνησης: Θοδωρής Χαλάς (Marie Claire dance studio)

Φωτογραφία – Video Trailer: Δομνίκη Καστανάκη

Graphic Design & ArtWorks: Γιώργος Καστανάκης

Επιμέλεια μακιγιάζ: Βίνα Ευστρατιάδου

Εκτέλεση μακιγιάζ: Απόφοιτοι των ΙΕΚ AKMH

Επιμέλεια Hair Styling (φωτογράφισης): Άκης Βιτάλης

Παιζουν (με αλφαβητική σειρά): Νίκος Αβαγιαννός, Καίτη Βαρβαρέσου, Ρόμυ Βασιλειάδη, Νικόλας Γεωργανής, Δήμητρα Μπουρνελέ, Δημήτρης Παπάς, Λούλα Τριανταφύλλου, Πάνος Τσαλιγόπουλος

Info παράστασης:

Χώρος: Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής, Αγίου Όρους 16 & Λ. Κωνσταντινουπόλεως 115, Κεραμεικός (πλησίον Μετρό Κεραμεικός)

Πρεμιέρα: Πέμπτη 1η Νοεμβρίου 2018

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη, στις 21:15

Διάρκεια: 100’

Εισιτήρια: 13 € (κανονικό) & 10 € (μειωμένο για φοιτητές, ανέργους & ΑΜΕΑ)

Ειδικές τιμές εισιτηρίων για συλλόγους και γκρουπ. 697 4262708

Τηλέφωνα Κρατήσεων: 210 34 25 637 – 697 4262708

Facebook page: https://www.facebook.com/ypoptigiatofonomou/

Κατερίνα Καρατζοπούλου: «Στο θέατρο όταν δουλεύουμε μαζί για έναν κοινό στόχο γινόμαστε «ψυχικά αδέρφια»

Από
Zeta Tz
-
Κατερίνα Καρατζοπούλου

Είχαμε ακούσει πολλά θετικά σχόλια για την παράσταση «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», που παίζεται στο θέατρο Ήβη. Ομολογουμένως, οι φήμες δικαιωθήκαν, καθώς η όλη παράσταση ήταν προσεγμένη σε κάθε της λεπτομέρεια. Μας κέντρισαν το ενδιαφέρον τα φρέσκα πρόσωπα επί σκηνής με ταλέντο που “δένουν” πολύ καλά με τα ιερά «τέρατα» του κινηματογράφου και του θεάτρου.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη και στο Νίκο Κολίτση

Η Κατερίνα Καρατζοπούλου ευγενής και άνετη απάντησε σε κάθε ερώτησή μας. Από τις πρώτες της λέξεις αντιληθήκαμε ότι η υποκριτική είναι το πάθος της.

-Κατερίνα, ο Λάκης Λαζόπουλος υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της δημοφιλούς κωμωδίας «Χτυποκάρδια στο θρανίο», που επιστρέφει 56 χρόνια μετά, με την πρωτότυπη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ως «συμμαθήτρια της Λίζας» στην επερχόμενη θεατρική παράσταση, ποιες παιδικές και μαθητικές αναμνήσεις ανασύρεις από τη μνήμη σου στην αντίστοιχη θέση;

-Δε θα ξεχάσω το πάρτι που οργάνωσαν οι αγαπημένοι μου συμμαθητές στην τάξη όταν μετά από απουσία δυο εβδομάδων επέστρεψα στο σχολείο, ήταν ένα από τα πιο όμορφα πρωινά της ζωής μου. Θυμάμαι τη δυσκολία να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου τις πρώτες ώρες, τις πινέζες στις καρέκλες των καθηγητών και το σελοτείπ στις κιμωλίες ,την διεκδίκηση των συχνότερων εκδρομών μας…

Το πιο γλυκό απ´ όλα όμως ήταν όταν παρότρυνα τα υπόλοιπα παιδιά να φιλοξενήσουμε στην τάξη ένα αδέσποτο σκυλάκι, μέχρι να του βρούμε σπίτι. Μετά από πολύ κόπο και τεράστια προσπάθεια να πείσουμε τη διεύθυνση πέρασε τελικά το δικό μας!

-Η μαθήτρια της ιστορίας επικαλείται την άρρωστη. Εσύ όταν και αν ήσουν ποτέ αδιάβαστη στο σχολείο, ποια δικαιολογία θυμάσαι να είχες επικαλεστεί;

-Σε μικρότερη ηλικία μπήκα και εγώ πολλές φορές στον πειρασμό να παραστήσω την άρρωστη, όχι γιατί δεν διάβαζα αλλά γιατί δεν μπορούσα να ξυπνήσω.

Σε γενικές γραμμές ήμουν πολύ συνεπής και σπάνια θα πήγαινα αδιάβαστη, η άρνησή μου είχε κυρίως να κάνει με τις θετικές επιστήμες όπου για καλή μου τύχη οι καθηγητές ήταν αρκετά επιεικείς γιατί τους έλεγα ανοιχτά πως από ένα σημείο και έπειτα δεν άντεχα τα συγκεκριμένα μαθήματα. Δε δίσταζαν μάλιστα να μου λένε και τα θέματα που θα έβαζαν στο διαγώνισμα, όποτε έγραφα καλά και έτσι ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι.

–Τί αγαπάς στο ρόλο σου στα «Χτυποκάρδια στο Θρανίο»;

-Αυτό που αγαπώ σ’ αυτό το ρόλο είναι η θετική ενέργεια και η αισιοδοξία για τη ζωή, που μάς διδάσκει σε οποία δύσκολη κατάσταση και να βρισκόμαστε. Η διαφορετικότητα όλων μας καλείται να δώσει ζωντάνια στο σύνολο και να μας θυμίσει όμορφα και πειστικά τα εφηβικά μας χρόνια στο σχολείο.

Με ποιον από τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στη φετινή θεατρική παράσταση, θα θεωρούσες απατηλό όνειρο να παίξεις μαζί του στην ίδια σκηνή, όταν πρωτοξεκινούσες τη θεατρική σου διαδρομή;

Όταν ξεκινάς σε μια τόσο δύσκολη εποχή αισθάνεσαι πολλές φορές ότι τα όνειρα είναι απαγορευμένα. Τόλμησα όμως να το ονειρευτώ και τελικά ήρθε … Αισθάνομαι τρομερά περήφανη που βρίσκομαι στη σκηνή τόσο με τον Κώστα Βουτσά όσο με τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Γαλανό, είναι καλλιτέχνες που έχουν χαράξει σπουδαία πορεία και η συνεργασία μαζί τους αποτελεί εμπειρία που σού μαθαίνει ολοένα και περισσότερα.

Η φωτογραφία σου με τον αγαπημένο Κώστα Βουτσά είναι ενδεικτική των συναισθημάτων που τρέφεις για εκείνον; Ποιος ρόλος του και σε ποιο έργο είναι αξεπέραστος για σένα;

Η αλήθεια είναι πως την εποχή εκείνη οι καλλιτέχνες διάλεγαν τις δουλειές τους, πράγμα πολύ σημαντικό γιατί από τη στιγμή που έχεις τη δυνατότητα της επιλογής διαχειρίζεσαι τα πράγματα με μεράκι και αγάπη. Μια από τις αγαπημένες μου λοιπόν ερμηνείες του ήταν στην ταινία «Γαμπρός απ’ το Λονδίνο» (1967) που με αγνό, κωμικό τρόπο καυτηριάζεται το θέμα της ξενομανίας και της απάτης που βρίσκει συνήθως μπλεγμένο αυτόν που την προκάλεσε.

-Πιστεύεις πως οι ελληνικές ταινίες έχουν μια διαχρονικότητα;

Διαχρονικό είναι αυτό που δεν φθείρεται από τον χρόνο. Σίγουρα λοιπόν οι ταινίες αυτές για να έχουν μέχρι σήμερα μεγάλη τηλεθέαση και φανατικό κοινό όλων των ηλικιών, έχουν αποδείξει πως κάθε τι που γίνεται με συνέπεια και είναι συγκεκριμένο, χωρίς να κάνει εκπτώσεις είναι αυτό που μένει σαν φάρος μέσα στον ωκεανό να μάς δείχνει το παρελθόν, την ιστορία μας και την πορεία μας στο μέλλον.

Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου σού αρέσει να βλέπεις την αναβίωσή τους επί σκηνής;

Ως νέα ηθοποιός είμαι πάντα θετική στο να βλέπω οτιδήποτε αφορά την τέχνη και να κρίνω εκ του αποτελέσματος. Μού αρέσει να βλέπω όχι μόνο νέα ανατρεπτικά έργα αλλά και έργα κλασικού ρεπερτορίου. Έτσι, λοιπόν, με χαροποιεί ιδιαιτέρως μια έντιμη προσπάθεια που γίνεται με αγάπη και διάθεση να προσφέρουμε στιγμές χαράς και εμπνευσμένης δημιουργίας στον κόσμο.

–Ως εγγονή του αείμνηστου Ρωμύλου Καρατζόπουλου, ιδιοκτήτη της εταιρείας παραγωγής ταινιών «Ι. Καρατζόπουλος», με σημαντικό οπλοστάσιο ταινιών και επιτυχιών στο ενεργητικό του, ποιο είναι το δώρο που δεν πρόλαβες να του χαρίσεις;

-Δεν πρόλαβα να του δώσω ένα γλυκό φιλί μετά την πρώτη μου πρεμιέρα.

-Δημιουργούνται αληθινές φιλίες στο θέατρο και αν «ναι», πώς αντέχουν στο χρόνο στην εποχή μας;

Στο θέατρο όταν δουλεύουμε μαζί για ένα κοινό στόχο γινόμαστε «ψυχικά αδέρφια» όλοι και όταν τελειώσει η παράσταση τις φιλίες που μένουν τις δείχνει ο χρόνος.

-Άλλαξε ο τρόπος που σε αντιμετωπίζουν άνθρωποι του περιβάλλοντός σου -συγγενείς, φίλοι και γνωστοί με την ανέλιξή σου;

-Αφ´ ενός μεν δεν αισθάνομαι ότι έχω φτάσει εκεί που θέλω αφ´ ετέρου δε όταν θα φτάσω δε θα αλλάξει τίποτα για μένα ως προς την ανθρώπινη συμπεριφορά, όποτε θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα είναι ο καθρέφτης ώστε οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι να είναι μαζί μου αληθινοί.

-Έχει μία νέα ηθοποιός τα θεατρικά πρότυπα, συνειδητά ή ασυνείδητα και πώς μπορεί ενδεχομένως ν’ αφομοιώσει τις επιρροές της από αυτά για να δημιουργήσει μία προσωπική θεατρική persona εμφανώς αναγνωρίσιμη;

-Τα πρότυπα για ένα νέο καλλιτέχνη είναι στο ξεκίνημα του ο λόγος έμπνευσης. Στην πορεία όμως οφείλει να γκρεμίσει τον τοίχο και να ξεγυμνώσει τη δίκη του προσωπικότητα, αντίληψη και αισθητική.

-Ποια πορεία ονειρεύεσαι επαγγελματικά και ποια σε προσωπικό επίπεδο; Συγκλίνουν πουθενά;

-Οι ισορροπίες ανάμεσα σε δουλειά-οικογένεια, πνευματικός-υλικός κόσμος, ποιοτικό και εμπορικό θέατρο είναι δύσκολο να οριοθετηθούν στην ηλικία που βρίσκομαι. Αισθάνομαι ότι έχω πολλά να μάθω για τον εαυτό μου και για τον κόσμο γύρω μου. Θέλω να απολαμβάνω το παρόν και την κάθε στιγμή που ζω … έτσι απλά.

-Κλείνοντας τη συνέντευξή μας τί θα ήθελες να συμβεί στη ζωή σου ώστε να στην αναστρέψει μαγικά;

-Θα ήθελα να προκύψει η καρμική σχέση που θα με κάνει να νιώσω από την πρώτη στιγμή ότι είναι απύθμενη και δεν έχει ημερομηνία λήξης.

 

«Μπεστ σέλερ» το βιβλίο-αυτοβιογραφία της Μισέλ Ομάμπα

Από
Zeta Tz
-

«Mπεστ σέλερ» μέσα σε λίγες ώρες έγινε στις ΗΠΑ η αυτοβιογραφία της Μισέλ Ομπάμα «Becoming – Η δική μου Ιστορία». Το βιβλίο της πρώην πρώτης κυρίας των ΗΠΑ, που κυκλοφορεί και στην χώρα μας από τις εκδόσεις «AΘENS BOOKSTORE Publications», πούλησε στις χώρες της Βορείου Αμερικής περίπου 725.000 αντίτυπα μόλις το πρώτο εικοσιτετράωρο της κυκλοφορίας του, σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο που το εκδίδει, κατακτώντας έτσι την πρώτη θέση στον κατάλογο των πιο ευπώλητων βιβλίων μέχρι στιγμής για το 2018.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγαλύτερη αλυσίδα βιβλιοπωλείων στις ΗΠΑ, Barnes & Noble, ανακοίνωσε ότι το βιβλίο της Μισέλ Ομπάμπα είχε τις περισσότερες πωλήσεις την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του ξεπερνώντας στη σχετική λίστα το βιβλίο Fear του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ με τις αποκαλύψεις για την κυβέρνηση Τραμπ και τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο…

Η Μισέλ Ομπάμα ξεκινά περιοδεία σε δέκα πολιτείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ για την προώθηση του βιβλίου στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και τη Γερμανία έχει προγραμματίσει ταξίδι στην Ευρώπη για τις 3-7 Δεκεμβρίου.

Στο «Becoming – Η δική μου Ιστορία», η Μισέλ Ομπάμα καταγράφει τις εμπειρίες που τη διαμόρφωσαν από την παιδική της ηλικία στο Σάουθ Σάιντ, τη Νότια Πλευρά του Σικάγο μέχρι τα χρόνια που, ως στέλεχος εταιρείας, πάσχιζε να εξισορροπεί τις απαιτήσεις της μητρότητας και της εργασίας, και από εκεί στην εποχή που έζησε στον Λευκό Οίκο μέχρι τη μετάβασή της και πάλι στην ιδιωτική ζωή. Περιγράφει τους θριάμβους και τις απογοητεύσεις της, τόσο δημόσιες όσο και ιδιωτικές, καθώς ξεδιπλώνει την ιστορία της όπως την έζησε – με τα δικά της λόγια και με τους δικούς της όρους.

Επίσης, αναφέρεται στα παρασκήνια της ιστορικής εκλογικής νύχτας του 2008 και τη μετάβασή της από τον ρόλο του απλού πολίτη σε αυτόν της Πρώτης Κυρίας, αλλά και τα πάνω και τα κάτω των χρόνων που έζησε στον Λευκό Οίκο, καθώς ως Πρώτη Κυρία τον άνοιξε και τον συνέδεσε άμεσα με τους νέους.

Παράλληλα, ξεδιπλώνει τις σκέψεις της για τη μετάβασή της από τον ρόλο της Πρώτης Κυρίας πίσω στην ιδιωτική ζωή του απλού πολίτη, καθώς ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο στο ταξίδι της ζωής της και επιδιώκει να συνεχίσει να επηρεάζει θετικά τις ζωές των άλλων σε όλο τον κόσμο.

Πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο και την online διάθεσή του στο www.becomingmichelleobama.gr.

Το βιβλίο κυκλοφορεί στην ελληνική γλώσσα για την Ελλάδα (διατίθεται σε όλα τα βιβλιοπωλεία) και την Κύπρο, ταυτόχρονα με τις ΗΠΑ.

Πηγή: tanea.gr

 

Sotheby’s: Τέλος οι δημοπρασίες ειδών από κέρατο ρινόκερου

Από
Zeta Tz
-

Ο οίκος Sotheby’s έγινε ο τελευταίος διεθνής οίκος δημοπρασιών που σταματά τις πωλήσεις αντικειμένων από κέρατο ρινόκερου, αποσύροντας παμπάλαια αντικείμενα από προγραμματισμένη δημοπρασία στο Χονγκ Κονγκ μετά την θύελλα αντιδράσεων από οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος.

Ο οίκος δημοπρασιών επρόκειτο να πουλήσει τρία αντικείμενα από κέρατο ρινόκερου την προσεχή εβδομάδα.

“Η εταιρία δεν θα διαθέτει πλέον προς πώληση είδη από κέρατο ρινόκερου στο μέλλον”, επιβεβαίωσε ο Νίκολας Τσόου, πρόεδρος του Sotheby’s στην Ασία. “Ο οίκος Σόθμπις εκφράζει τη λύπη του για τις παράνομες σφαγές και το εμπόριο που θέτει σε κίνδυνο την άγρια πανίδα, ενώ στηρίζει αποφασιστικά τις προσπάθειες για την προστασία των ζώων της διεθνούς κοινότητας”, πρόσθεσε σε ανακοίνωσή του.

Η απόφαση αυτή ελήφθη χθες, Σάββατο, μετά την ακύρωση από τον ανταγωνιστή του οίκο Bonhams της πώλησης στο Χονγκ Κονγκ 21 γλυπτών σμιλευμένων σε κέρατο ρινόκερου, εκτιμώμενης αξίας 3,87 εκατομμυρίων δολαρίων (3,41 εκατ. ευρώ), έπειτα από έντονες πιέσεις, σύμφωνα με την οικολογική οργάνωση Humane Society International.

Έδειξαν τον δρόμο οι Christie’s

Ένας άλλος οίκος δημοπρασιών, ο Christie’s, έχει ήδη απαγορεύσει τις πωλήσεις ειδών από κέρατο ρινόκερου.

Οι οργανώσεις προστασίας του περιβάλλοντος έχουν προειδοποιήσει ότι ακόμη και μια μικρή αύξηση της ζήτησης για παμπάλαια κέρατα ρινόκερου θα δημιουργήσει ένα κίνδυνο εξαφάνισης του είδους. Η Νότια Αφρική που φιλοξενεί περίπου το 80% του πληθυσμού των ρινόκερων, είναι ο τόπος κυνηγιού που προτιμούν οι λαθροκυνηγοί. Περισσότερα από 7.100 ζώα έχουν θανατωθεί την τελευταία δεκαετία.

Το κέρατο ρινόκερου είναι περιζήτητο στην Ασία, με την τιμή του να φθάνει τα 60.000 δολάρια (52.900 ευρώ) ανά χιλιόγραμμο.

πηγή: protothema.gr

 

Βοιωτία και μύθοι μέσα από τις εικόνες: «Η οικογένεια του Κάδμου»

Από
Βανέσσα
-
Η αρπαγή της Ευρώπης. Μετόπη από το ναό της Ήρας στο Σελινούντα της Σικελίας, 6ος αι. π.Χ. Παλέρμο, Regional Archaeological Museum

Το όνομα Κάδμος προέρχεται από τη ρίζα καδμο, η οποία απαντάται στο ρήμα καίγυμι και είναι ελληνικής καταγωγής. Αυτό σημαίνει εξέχω, υπερτερώ, διακρίνομαι.

Δρ.Μαράη Γεωργούση

Γράφει η Δρ.Μαράη Γεωργούση, Ιστορικός της Τέχνης, Επιμελήτρια εκθέσεων και εκδόσεων

Ο Κάδμος σύμφωνα με μια εκδοχή ήταν γιος του Αγήνορα και της Τηλέφασσας, ενώ ένας άλλος μύθος τον αναφέρει ως γιό του Ωγύγου, του αρχαιότερου αυτόχθονος βασιλιά της Θήβας. Αδέλφια του ήταν ο Κίλικας, ο Φοίνικας και η Ευρώπη, την οποία ερωτεύτηκε παράφορα και άρπαξε ο Δίας, αφού μεταμορφώθηκε σε ταύρο. Ο Αγήνορας επιφόρτισε τους τρείς γιούς του να φέρουν πίσω την αδελφή τους, και να μην παρουσιαστούν ξανά χωρίς αυτήν.

Αναζητούσαν την «Ευρώπη» δηλαδή έναν ευρύ τόπο, μια ευρεία επιφάνεια.

Επιχειρώντας μια ερμηνεία του μύθου, παρατηρούμε πως ο Κάδμος έφυγε από την πόλη του αναζητώντας μια νέα εύφορη γη, για να εγκατασταθεί. Αναζητούσαν την «Ευρώπη» δηλαδή έναν ευρύ τόπο, μια ευρεία επιφάνεια. Ο προφανής λόγος της επιλογής είναι αντίστοιχα ο ίδιος που οδηγούσε πάντα τους Έλληνες στην προσπάθεια εύρεση νέων τόπων, αφενός ο υπερπληθυσμός και αφετέρου η αδυναμία εξασφάλισης των αναγκαίων πόρων διαβίωσης.

Στις διάφορες περιπλανήσεις του ο Κάδμος άφηνε τα σημάδια του, έχτιζε πόλεις και έκανε αφιερώματα σε θεούς. Πέρασε από τη Θήρα, ίδρυσε πόλεις στην Κρήτη, τη Σαμοθράκη και την Ιλλυρία. Στη Ρόδο φέρεται να έχτισε ένα ναό στον Ποσειδώνα και να άφησε αφιερώματα για την θεά Αθηνά. Στη Θράκη οι κάτοικοι του προσέφεραν φιλοξενία και εκείνος ανταπέδωσε με την διδασκαλία διαφόρων τεχνών, όπως η δημιουργία κομψοτεχνημάτων. Μετά τον θάνατο της μητέρας του Τηλέφασσας και πριν τη δημιουργία νέων εστιών, όπως συνήθιζαν τότε άλλωστε ζήτησε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών.

Το Μαντείο του έδωσε τον εξής χρησμό σύμφωνα με τον Απολλόδωρο: «Περί μεν Ευρώπης μη πολυπραγμονείν, χρήσθαι δε καθοδηγώ βοί και πόλιν κτίζει ένθα αν αυτή πέση καμούσα». Του είπαν λοιπόν να ακολουθήσει μια αγελάδα που δεν είχε μάθει ακόμη στο ζυγό και να εγκατασταθεί εκεί όπου αυτή η αγελάδα θα καθόταν. Το σημάδι της αγελάδας για να την αναγνωρίσει θα ήταν ένας άσπρος κύκλος σαν πανσέληνος από την κάθε πλευρά της, όπως το ακριβώς το σημάδι της Σελήνης.

Πραγματικά ο Κάδμος ανακάλυψε την αγελάδα αυτή στο κοπάδι του Πελάγοντα, γιου του Αμφιδάμου, τότε την απελευθέρωσε και την ακολούθησε. Η αγελάδα έπεσε κάτω από την κούραση στην περιοχή της Θήβας. Ο Κάδμος ίδρυσε την πόλη και θυσίασε την αγελάδα στην θεά Αθηνά. Ζήτησε νερό από κοντινή πηγή, την Αρεία.

Την πηγή όμως φρουρούσε ένας δράκοντας, απόγονος μάλιστα του θεού Άρη, τον οποίο σκότωσε και στη συνέχεια θυσίασε την αγελάδα στην Αθηνά. Ερμηνεύοντας τον συμβολισμό του δράκου συμπεραίνουμε πως κάποιο φυσικό φαινόμενο εμπόδιζε την παροχή ύδατος στη νέα πόλη. Κάτι ανάλογο εξάλλου είχε συμβεί με τον Ηρακλή, που αποξήρανε το έλος της Λέρνης, ενώ ο μύθος εξιστορεί τον φόνο της Λερναίας Ύδρας. Άλλη εκδοχή αναφέρει πως η περιοχή ονομάστηκε Βοιωτία από την αγελάδα (βους), που οδήγησε τον Κάδμο.

Επανερχόμαστε στον φόνο του δράκοντα, η θέα Αθηνά συμβούλευσε τον Κάδμο να αφαιρέσει τα δόντια του δράκοντα και να τα σπείρει. Ο Κάδμος τα έσπειρε, και ξεπετάχτηκαν από τη γη οι Σπαρτοί (σπαρμένοι). Με τον συμβολισμό αυτό υποδηλώνεται πως οι κάτοικοι της Βοιωτίας ήταν αυτόχθονες, εφόσον οι σύντροφοι του Κάδμου είχαν χαθεί στον αγώνα με τον δράκο.

Όταν ο Κάδμος πέταξε μια πέτρα ανάμεσα τους άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους, επέζησαν μόνο πέντε μετά την λήξη της μάχης μετά από εντολή της θεάς Αθηνάς. Αυτοί αποτέλεσαν τους γεννήτορες των ευγενών οικογενειών της Θήβας. Τα ονόματα τους ήταν: Χθόνιος, Υπερήνωρ, Πέλωρος, Ουδαίος και Εχίων. Αποτέλεσαν τους πρώτους πολίτες της νέας πόλης μάλιστα λέγεται πως οι απόγονοι των Σπαρτών κατοίκησαν στη Θήβα και όλοι τους ένα ιδιαίτερο σημάδι εκ γενετής, το σχέδιο μια λόγχης πάνω στο σώμα τους. Οι Σπαρτοί διέθεταν τη μεγαλύτερη δύναμη μετά τον Κάδμο και τον βοήθησαν να χτίσει την Καδμεία.

Peter Paul Rubens, (28 Ιουνίου 1577 – 30 Μαΐου 1640)

O Peter Paul Rubens ήταν ένας από τους σημαντικότερους Φλαμανδούς ζωγράφους, το έργο του οποίου εντάσσεται στην τεχνοτροπία του μπαρόκ.
Τίτλος: Ο Κάδμος δείχνει τα δόντια του δράκου.

Η πλούσια κοινωνική, συμβολική και ιδεολογική σημειολογία της μαύρης παλέτας αποκαλύφθηκε με ένταση στο κίνημα του μπαρόκ. Η χρήση της δραματικής φωτοσκίασης υπήρξε παρούσα στην ελληνική ζωγραφική ήδη από τον 5ο αιώνα, στις περίφημες «σκιαγραφίες» του αθηναίου ζωγράφου Απολλόδωρου. Μετέπειτα εμφανίστηκε στη βυζαντινή αγιογραφία καθώς και στην Αναγέννηση του 14ου αιώνα στην Ιταλία και τη Φλάνδρα.

Το μαύρο λειτούργησε αρχετυπικά ως χρώμα του σκοταδιού και του θανάτου, ενώ στα πρωτοχριστιανικά χρόνια συνδέθηκε με την Κόλαση. Παράλληλα όμως λειτουργούσε και ως το χρώμα της μοναστικής αρετής.

Αρπαγή της Ευρώπης, Peter Paul Rubens, 1636, Museo Nacional del Prado.

O Ρέμπραντ Χάρμενσοον φαν Ράιν 15 Ιουλίου 1606-4 Οκτ. 1669 (Ολλανδικά: Rembrandt Harmenszoon van Rijn),
Αρπαγή της Ευρώπης, Rembrandt, Oil on canvas, J. Paul Getty Museum, California 1632.

Στον Μεσαίωνα, το μαύρο αποκαταστάθηκε και αποτέλεσε τη λατρεμένη συνήθεια των αυλικών, θεωρήθηκε ορόσημο της βασιλικής πολυτέλειας, ενώ στα νεότερα ευρωπαϊκά χρόνια η σημασία του με την έλευση της τυπογραφίας πήρε άλλη μορφή. Αργότερα ο Νεύτωνας διακήρυττε πως το μαύρο δεν ήταν χρώμα. Στην περίοδο του ρομαντισμού συνδυάστηκε με τη μελαγχολία, ενώ στον 20ό αιώνα το μαύρο και η αντίθεσή του με το λευκό κυριάρχησε στην τέχνη επιτυγχάνοντας τελικά την συνθήκη του «πραγματικού χρώματος».

Noël Nicolas Coypel, (17 Νοεμβρίου 1690 στο Παρίσι – 14 Δεκεμβρίου 1734)
Αρπαγή της Ευρώπης, 1727, Noel-Nicolas Coype, λάδι σε καμβά, Philadelphia Museum of Art.Gallerix.ru

Giovanni Battista Palumba, γνωστός ως the Master I.B. with a Bird, Ιταλός χαράκτης του 16ου αιώνα

Αρπαγή της Ευρώπης. Palumba, Giovanni Battista, 1500-1510, χαρακτικό Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο, 1869
Γιώργος Σταθόπουλος, «Η αρπαγή της Ευρώπης».
Μυθικόν-ΙΙΙ-Η-αρπαγή-της-Ευρώπης-1971-έγχρωμη-ξυλογραφία-90-x-62-εκ

«Η καινοτομία στη δουλειά μου και στη ζωγραφική και στην ξυλογραφία είναι η ανακάλυψη του λευκού χρώματος. Ως τότε το χρησιμοποιούσαν σε ανάμειξη μαζί με άλλα χρώματα. Εγώ το χρησιμοποιώ αυτούσιο για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για να εκφράσω το ελληνικό φως και το ελληνικό τοπίο» αναφέρει ο ίδιος ο Γραμματόπουλος.

Λεπτομέρεια τοιχογραφίας με την αρπαγή της Περσεφόνης
Θαυμάσιο δείγμα αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής (Βεργίνα).

Θήβαι λοιπόν είναι η πόλη του φωτός προς την οποία βαίνουν οι άνθρωποι.

Τα Καδμήια γράμματα

Το όνομα του Κάδμου συνδέθηκε με τη σημαντικότερη μετατροπή του αλφαβήτου. Το συλλαβικό αλφάβητο πλέον γίνεται φθογγικό και έτσι καθίσταται πιο εύχρηστο. Ο Ηρόδοτος («Τερψιχόρη») λέγει: «Είδα δε κι εγώ, καδμήια γράμματα στο ιερό του Ισμηνίου Απόλλωνος στη Θήβα της Βοιωτίας σε τρεις τρίποδες χαραγμένα. Τα πιο πολλά γράμματα ήταν όμοια προς τα ιωνικά. Ο ένας των τριπόδων έχει το επίγραμμα: «Αμφιτρύων μ’ ανέθηκεν εών από Τηλεβοάων». Εκείνα χρονολογούνται από την εποχή του Λαΐου (που ήταν γιος του Λαβδάκου, εγγονός του Πολυδώρου και δισέγγονος του Κάδμου). Ο άλλος τρίποδας φέρει το εξής επίγραμμα σε εξαμέτρους στίχους: «Σκαίος πυγμαχέων με εκηβόλω Απόλλων, νικήσας ανέθηκε τειν περικαλλές άγαλμα».

Επομένως, σύμφωνα με το Η.Λ. Τσατσόμοιρο («ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας», και την (περ. Δαύλος) οι Θήβες οφείλουν το όνομα τους στον ρόλο που έπαιξαν ως κέντρο διαδόσεως του νέου αλφαβήτου.

Θ => βλέπω

Η=> ήλιος – φως

Β=> βαίνω

Α=> άνθρωπος

Ι=> κατεύθυνση, σκοπεύω

Ο (αγαπημένος ήρωας) Ηρακλής

Μετά το θάνατό του, ο Ηρακλής αποθεώθηκε, του αποδόθηκε δηλαδή η ιδιότητα του θεού της δύναμης και της ρώμης, παράλληλα έγινε αρχηγός των ηρώων. Ο Δίας τον κράτησε στον Όλυμπο και τον πάντρεψε με τη θεά της νιότης, την Ήβη, ενώ η Ήρα τον έκανε παιδί της.

Ο Ηρακλής παλεύει με το λιοντάρι της Νεμέας. Λευκή λήκυθος του «Ζωγράφου του Διόσφου», πρώτο τέταρτο 5ου αι. π.Χ. Μουσείο του Λούβρου.

Ο Ηρακλής παντρεύτηκε τη Μεγάρα κόρη του βασιλιά της Θήβας μετά την επικράτησή του εναντίον του βασιλείου του Ορχομενού, ενώ ήταν ακόμα έφηβος. Απέκτησε τρία παιδιά αλλά η Ήρα τον τρέλανε με αποτέλεσμα να σκοτώσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Μόλις συνειδητοποίησε τι έκανε, ζήτησε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών, ώστε να μάθει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να εξιλεωθεί.

Ο Ηρακλής έκανε τους γνωστούς άθλους: σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας, τη Λερναία Ύδρα, έπιασε το γοργό ελάφι της Κερύνειας, σκότωσε τον Ερυμάνθιο Κάπρο, καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία, σκότωσε τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, έπιασε τον άγριο ταύρο της Κρήτης, έκλεψε τα άγρια άλογα του Διομήδη, πήρε τη ζώνη της Ιππολύτης, έφερε τα βόδια του Γηρυόνη στον Ευρυσθέα, άρπαξε τα μήλα των Εσπερίδων, και τέλος έφερε τον Κέρβερο από τον Άδη.

Ωστόσο εκτός από τους άθλους, ο Ηρακλής πραγματοποίησε και άλλα μυθικά κατορθώματα. Όπως: έλαβε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, ελευθέρωσε την Ησιόνη, κόρη του Τρώα βασιλιά Λαομέδοντα, από ένα θαλάσσιο τέρας. Στη Λιβύη νίκησε τον γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα και της Γης, ο οποίος ήταν πολύ δυνατός, επειδή έπαιρνε δύναμη πατώντας στη Γη, το κορμί της μητέρας του. Ο Ηρακλής ελευθέρωσε ακόμα και τον Προμηθέα, που τον είχε δέσει ο Δίας στον Καύκασο για να τον τιμωρήσει επειδή είχε χαρίσει στους ανθρώπους το μυστικό της φωτιάς και σκότωσε τον αετό που έτρωγε το συκώτι του Τιτάνα. Επίσης ήταν εκείνος που έφερε την Άλκηστη από τον Άδη, αφού πάλεψε με τον Χάρο και την ελευθέρωσε…

Αδιαμφισβήτητα ο Θηβαϊκός κύκλος και η ελληνική μυθολογία ασκούσαν πάντα μαγνητική γοητεία με σημαντική επιρροή στην διαμόρφωση των τεχνών, της φιλοσοφίας, της ιστορίας, της πολιτικής, της λογοτεχνίας ενώ αποτελεί έμπνευση, πηγή γνώσης μέσω των συμβολισμών και βασικό στοιχείο της δυτικής κληρονομιάς.

Ο Ηρακλής φονεύει τον κένταυρο Νέσσο. Μελανόμορφος αμφορέας του Ζωγράφου του Νέσσου, περ. 620-610 π.Χ.

Σύμφωνα με τον χρησμό, Ο Ηρακλής έπρεπε να υπηρετήσει για δώδεκα χρόνια τον Ευρυσθέα, βασιλιά των Μυκηνών, και να πραγματοποιήσει τους άθλους που θα του πρόσταζε εκείνος.

Ο Ηρακλής πιάνει το ελάφι της Κερύνειας. Αττικός μελανόμορφος αμφορέας περ. 530–520 π.Χ.

Απεικόνιση κωμωδίας, ο Ηρακλής στέκεται όρθιος σ’ ένα άρμα που σέρνουν 4 Κένταυροι και οδηγεί η Νίκη.

Στο σφυρί σπάνια κοσμήματα με την υπογραφή της Suzanne Belperron

Από
Alexia Lymperi
-

Η σχεδιάστρια κοσμημάτων της Art Deco εξυμνείται για την πρωτοποριακή της λαμπρότητα, όμως η μεγάλη της επιτυχία συνοδεύτηκε με μια μεγάλη τραγωδία. Με την αφορμή τριών σπάνιων κοσμημάτων που έρχονται για δημοπρασία στον οίκο Cristie’s σε Νέα Υόρκη και Γενεύη, η specialist κοσμημάτων του οίκου, Daphne Lingon, αφηγείται την αξιοθαύμαστη ιστορία της…

Επιμέλεια: Αλεξία Λυμπέρη

Το 1948 μια διακριτική διαφήμιση παρουσιάστηκε στο περιοδικό Vogue, στην οποία γινόταν γνωστή η συνεργασία των Jean Herz και Suzanne Belperron. Στη διαφήμιση απλά αναφερόταν το όνομα και η διεύθυνση της επιχείρησης στο 9ο διαμέρισμα του Παρισιού κι απεικονιζόταν μια χάρτινη ασημένια αλυσίδα, η οποία με μια πιο προσεκτική εξέταση αποκαλύφθηκε ότι επρόκειτο για ένα θαυμάσιο διαμαντένιο βραχιόλι.

Δημοσιεύθηκε το 1948, διάστημα μικρότερο των τριών χρόνων μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή η διαφήμιση για τον Jean Herz-Suzanne Belperron πρωτοεμφανίστηκε στο Vogue Paris και ανακοίνωσε μια νέα συνεργασία που θα απολάμβανε σχεδόν 30 χρόνια επιτυχίας. Η διαφήμιση ήταν ευγενική προσφορά της Belperron, LLC.

Η φαινομενικά μετριοπαθής προσέγγιση της διαφήμισης ήταν απολύτως σύμφωνη με την ταυτότητα της επιχείρησης, η οποία διαμορφώθηκε από την εποχή της Art Deco, από τον πατέρα του Jean, τον επιτυχημένο Παριζιάνο έμπορο πέτρας Bernard Herz και τη σχεδιάστρια κοσμημάτων Suzanne Belperron (1900-1983). Μαζί δημιούργησαν ορισμένα από τα πιο πρωτοποριακά κοσμήματα του 20ου αιώνα.

Σήμερα, το όνομα της Suzanne Belperron συνδέεται με μια τολμηρή δεξιοτεχνία στο σχεδιασμό κοσμημάτων. Τα τολμηρά, γωνιακά της σχήματα και η χρήση σύγχρονων υλικών ήταν περιζήτητα. Η Diana Vreeland, η Daisy Fellowes και η Wallis Simpson ήταν όλες πελάτισσές της. Το να είσαι γυναίκα της Belperron ισοδυναμούσε με το να είσαι μία εκλεπτυσμένη παίκτρια της υψηλής κοινωνίας.

Ρουμπίνι, ροζ χαλαζία και σμάλτο ‘Fleur’ καρφίτσα, από την Suzanne Belperron. Πωλήθηκε για 150.000 CHF στις 17 Μαΐου 2017 από τους Christie’s στη Γενεύη.

Η Belperron ήταν πολλή ευαίσθητη, αντλούσε έμπνευση από ότι την ευχαριστούσε: τα tribal κοσμήματα του Κονγκό, η μπρουταλιστική αρχιτεκτονική και το ιαπωνικό sakura (κεράσι), μεταφράζονταν όλα για εκείνην σε προκλητικά πρωτοποριακά σχέδια.

Όπως εξηγεί ο επικεφαλής κοσμημάτων του οίκου Christie’s στην Αμερική, Daphne Lingon: «Αν σκεφτούμε την περίοδο κατά την οποία τα κομμάτια αυτά κατασκευάστηκαν, δηλαδή τη δεκαετία του ’30 και του ’40, ξεπερνούν τη χρονική περίοδο αυτή, αποκαλύπτοντας μία σίγουρη, τολμηρή και γενναία οραματίστρια».

Ένα ζευγάρι καρφίτσες με διαμάντια οι οποίες κατασκευάστηκαν στα μέσα του 20ου αιώνα, Suzanne Belperron. Παλιά, ενιαία, κυκλικά κομμένα διαμάντια, πλατίνα (γαλλική σφραγίδα), δεκαετία του 1950, 4,0 εκατοστά, σφραγίδα κατασκευαστή (Groëne et Darde). Αυτή η παρτίδα προσφέρεται στο Magnificent Jewels στις 13 Νοεμβρίου 2018 από τους Christie’s στη Γενεύη προς 40.000-60.000 CHF.

Τόσο ξεχωριστό ήταν το έργο της Belperron που δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να το υπογράψει, δηλώνοντας: «Το στυλ μου είναι η υπογραφή μου». Αυτό παρουσιάζει μια πρόκληση, όσον αφορά την απόδοση των κοσμημάτων και εξηγεί γιατί το όνομα της σχεδιάστριας ξεχάστηκε από τη στιγμή του θανάτου της το 1983.

Ήταν σίγουρα αυτό το πρόβλημα που αντιμετώπισε η Lingon όταν είδε για πρώτη φορά το βραχιόλι της Belperron Diamond ‘Tube’. «Εντυπωσιάστηκα αμέσως από την κλίμακα και το σχέδιο», εξηγεί, «το οποίο με οδήγησε να πιστεύω ότι είχε γίνει από ένα σημαντικό γαλλικό κοσμηματοπωλείο».

Όμως χωρίς υπογραφή, η ειδικός γνώριζε ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να αποδείξει τις υποψίες της. «Σε αντίθεση με τα έργα ζωγραφικής, η προέλευση σπάνια καταγράφεται στα κοσμήματα».

Ήταν κατά την ανάγνωση ενός βιβλίου για τη σχεδιάστρια όπου είδε τη διαφήμιση στην οποία παρουσιαζόταν το βραχιόλι – «μια στιγμή αγνής χαράς μετά από τόσα χρόνια». Αυτή η διαφήμιση, που εμφανίστηκε το 1948, σηματοδότησε το τέλος μιας τραυματικής περιόδου στη ζωή της Belperron.

Το 1942, οι Ναζί συνέλαβαν τον Herz και την Belperron στο κατεχόμενο από τη Γερμανία Παρίσι, κι ενώ η σχεδιάστρια απελευθερώθηκε, ο Herz, ο οποίος ήταν Εβραίος, στάλθηκε στο στρατόπεδο εξόντωσης του Drancy. Πριν τη σύλληψή τους, ο Herz, είχε γράψει την εταιρεία στη σχεδιάστρια για ασφάλεια. Κατά τους επόμενους μήνες, η Belperron έκανε αγώνες για να απελευθερώσει τον Herz, αλλά τον έστειλαν στο Άουσβιτς, όπου και πέθανε.

Μετά τον πόλεμο, ο γιος του Herz, ο Jean, που ήταν Πολωνός, επέστρεψε στο Παρίσι, οπότε η Belperron, επέστρεψε την εταιρεία στον νόμιμο κληρονόμο του Bernard. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Jean Herz, όρισε την Belperron συνεργάτη του. «Έτσι αυτό το εντυπωσιακά όμορφο βραχιόλι σηματοδότησε μια αναγέννηση», λέει ο Lingon, «και την αρχή μιας επιτυχημένης σχέσης πολλών χρόνων».

Εξαιρετικό βραχιόλι με διαμάντια “Tube”, Suzanne Belperron, Belperron. 2018 πιστοποιητικό γνησιότητας. Θα δημοπρατηθεί στο Magnificent Jewels στις 5 Δεκεμβρίου 2018 από τους Christie της Νέα Υόρκης προς 200.000-300.000 δολάρια.

Εκτός από την προέλευσή του, κάτι το οποίο καθιστά το βραχιόλι εξαιρετικό, εξηγεί η ειδικός, είναι το γεγονός ότι είναι εύκολο να φορεθεί παρά το μέγεθός του. «Δεδομένου ότι αποτελείται από ευρείες εναλλασσόμενες ζεύξεις 18-καρατίων λευκού χρυσού και pavé διαμαντιών, θα περίμενε κανείς ότι θα είναι άκαμπτο, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο».

Η συνεργασία των Herz και Belperron διήρκεσε μέχρι το 1974, όταν η σχεδιάστρια αποσύρθηκε. Ως μια έντονα μοναχική προσωπικότητα, η Belperron έμεινε στην αφάνεια. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα κοσμήματά της προς πώληση, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για το έργο της.

Ένα βραχιόλι με ζαφείρια και διαμάντια, από την Suzanne Belperron, 1941-1945, εσωτερική διάμετρος 6,0 cm, με γαλλική σφραγίδα πλατίνας. Πωλήθηκε για 159.000 CHF στις 14 Μαΐου 2012 από τον οίκο Christie στη Γενεύη.

Η Lingon επιβεβαιώνει ότι είναι ακόμα και στις μέρες μας ασυνήθιστο να δει κανείς τα κοσμήματά της σε δημοπρασία. «Εάν προσφέρουμε ένα ή δύο κομμάτια Belperron προς πώληση, θεωρούμε ότι είμαστε τυχεροί», λέει.

Το πρόβλημα, αποκαλύπτει, είναι ότι «οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι έχουν. Πάρτε αυτό το βραχιόλι, για παράδειγμα. Θα ήταν ένα σημαντικό κόσμημα, ακόμα και χωρίς το όνομα και την αξιοσημείωτη ιστορία του».

Ενώ η Belperron παραμένει αινιγματική φυσιογνωμία, είναι αναμφισβήτητα μοναδική. «Έθεσε τους δικούς της κανόνες σε μια ανδροκρατούμενη βιομηχανία, και δημιούργησε μια διαρκή κληρονομιά», λέει η Lingon. «Μόλις δείτε τη δουλειά της, δεν θα την ξεχάσετε ποτέ».

Louise Bourgeois: Ψάχνοντας το κομμάτι που λείπει…

Από
Liana Z.
-
Louise Bourgeois 1982, printed 1991 Robert Mapplethorpe 1946-1989 ARTIST ROOMS Acquired jointly with the National Galleries of Scotland through The d'Offay Donation with assistance from the National Heritage Memorial Fund and the Art Fund 2008

Η φωτογράφιση της Louise Bourgeois από τον Robert Mapplethorpe, το 1982, έγινε για τη δημιουργία του πορτραίτου της από τον διάσημο φωτογράφο, που στη συνέχεια θα χρησιμοποιούνταν στον κατάλογο της αναδρομικής της έκθεσης στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, την ίδια χρονιά.

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Η φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του καταλόγου, αλλά μάλλον… λογοκρίθηκε από το Μουσείο, μιας και “αφαιρέθηκε” το επίμαχο αντικείμενο – σύμβολο που κουβαλά η καλλιτέχνης, χαμογελώντας σκανταλιάρικα. Η ίδια θεωρώντας πως η ενέργεια αυτή απογύμνωσε τη φωτογραφία της από το ερωτικό της χιούμορ, δήλωσε: “Η λάμψη στα μάτια μου οφείλεται στο αντικείμενο που μεταφέρω. Αλλά, αυτοί το κόψανε. Το κόψανε, γιατί το Μουσείο ήταν τόσο σεμνότυφο!”

Fillette, 1968, The Museum of Modern Art, New York

Έχει ενδιαφέρον η μικρή ιστορία πίσω από αυτή τη φωτογράφιση. Το αντικείμενο που η ίδια επέλεξε να “μεταφέρει” σε αυτή τη φωτογραφία είναι ένα δικό της γλυπτό, σε σχήμα φαλλού με τον τίτλο Fillette, 1968, (“κοριτσάκι”, μεταφράζοντας από τα γαλλικά), φτιαγμένο από γύψο και καλυμμένο με latex.

Η Bourgeois ήταν ήδη πεπεισμένη πως η φωτογράφιση θα ήταν μια καταστροφή, αν δεν πήγαινε προετοιμασμένη: “Δεν μπορούσα να φανταστώ, τι θα πήγαινε στραβά, αλλά ήμουν σίγουρη πως κάτι θα πήγαινε λάθος, αν δεν ήμουν έτοιμη. Έτσι, παρ’όλο που συνήθως ταξιδεύω με ελάχιστα στις αποσκευές μου, αποφάσισα να πάρω μαζί μου, κάτι δικό μου”. Πήρε μαζί της το Fillette, μιας και ήταν σίγουρη πως θα “ήταν άνετα, κρατώντας και κουνώντας το”. O Mapplethorpe, σχολίασε την εμπειρία της συνεργασίας μαζί της σαν σουρεαλιστική: “δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ο εαυτός της. Ήταν ακριβώς, εκεί”.

Together, 2005

Η Louise Bourgeois (25/12/1911-31/05/2010) γεννήθηκε στο Παρίσι. Οι γονείς της σχετίζονταν με την τέχνη λόγω της ασχολίας τους με την αποκατάσταση παλαιών ταπισερί. Αυτός ήταν και ο λόγος της μετακόμισης τους από το Παρίσι στην περιοχή Choisy-le-Roi, όπου και μεγάλωσε η Bourgeois με τα δύο αδέλφια της, αναλαμβάνοντας μάλιστα και η ίδια από μικρή ηλικία ενεργό ρόλο σαν βοηθός των γονιών της.

Η συζυγική απιστία του δεσποτικού πατέρα της με την Αγγλίδα νταντά των παιδιών και η εθελοτυφλία της μητέρας της στη συγκεκριμένη κατάσταση στιγματίζουν την παιδική ηλικία της και την ακολουθούν σε όλη της την πορεία εκφραζόμενα μέσα από τα έργα της. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στη σχέση της με το πατέρα της που άγγιζε τα όρια του μίσους από την πλευρά της, συναίσθημα που δεν την εγκατέλειψε ακόμη και όταν αργότερα εκείνος την θαύμαζε για το ταλέντο και το πνεύμα της. Σε αντίθεση με τη μητέρα της που ήταν πάντα για εκείνη μια σταθερή πηγή αγάπης και εκτίμησης και της αφιερώνει αργότερα τα έργα της με θέμα την αράχνη.

Η σχεδόν εμμονική επιμονή της, που παρατηρείται σε όλα τα έργα της, να εστιάζει και να σχολιάζει τις διαφορές μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού που όμως ποτέ δεν οριοθετούνται, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται, είναι πολύ πιθανό να προέρχεται από τον διχασμό των έντονων συναισθημάτων της απέναντι στους γονείς της.

Το αποτέλεσμα είναι έργα διαφορετικά μεταξύ τους που προκύπτουν από τους συνεχείς πειραματισμούς της με τα υλικά και τις φόρμες και λειτουργούν σχολιαστικά στο καυστικό χιούμορ, την ειρωνεία και το πάθος που τη διακατέχουν σαν καλλιτέχνη.

Cell (glass spheres and hands), 1990 – 1993

Αποφασίζει να σπουδάσει μαθηματικά, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης για να μπορέσει μέσα από τους κανόνες τους να κατακτήσει την ηρεμία του μυαλού της. Αυτό βέβαια δεν κράτησε και πολύ μιας και με το θάνατο της μητέρας της στρέφεται στην τέχνη και συνεχίζει χωρίς καμία στήριξη από την πλευρά του πατέρα της που διαφωνεί για μια ακόμη φορά με την επιλογή της.

Αποφοιτά από τη Σορβόννη με συστάσεις να συνεχίσει με τη γλυπτική και βρίσκεται στο Παρίσι, στην École des Beaux-Arts δημιουργώντας τα πρώτα της έργα με αφορμή τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας και την απιστία του πατέρα της. Ανάμεσα στους πειραματισμούς της, συναντά τον Αμερικανό ιστορικό της τέχνης Robert Goldwater, τον παντρεύεται και τον ακολουθεί στη Νέα Υόρκη, όπου συνεχίζει τις σπουδές της στη ζωγραφική, μην εγκαταλείποντας όμως και την γλυπτική.

Cell (Clothes), 1996

Οι έντονες αντιθέσεις στο έργο της δεν την εγκαταλείπουν ποτέ, με όποιο υλικό, αλλά και τεχνική αποφασίσει να ασχοληθεί. Το θηλυκό και το αρσενικό εξακολουθούν να είναι τα κύρια θέματά και οι αναφορές της και τα παραγματεύεται χρησιμοποιώντας συνδυασμούς υλικών ανόμοιων μεταξύ τους που όμως τα κάνει να συνυπάρχουν σε ενδιαφέροντα γλυπτικά περιβάλλοντα.

Τα πιο γνωστά και χαρακτηριστικά έργα της είναι σίγουρα τα “κελιά” της, τα οποία ξεκινά να δημιουργεί το 1986 με πρώτο το Articulated Lair, μέσα από το οποίο εξερευνά την έννοια της φωλιάς λέγοντας πως εκεί είναι ένα ασφαλές μέρος που μπορεί κάποιος να καταφύγει, αλλά παράλληλα θα μπορούσε να είναι και μια παγίδα. Συνολικά δημιούργησε 62 διαφορετικά μεταξύ τους “κελιά” κάτω από τον γενικό τίτλο Cells. Τον προηγούμενο χρόνο (28/04–04/09/2016) παρουσιάστηκαν 28 από αυτά στην έκθεση Louise Bourgeois. Structures of Existence: The Cells, στο Guggenheim Museum Bilbao.

Spider, 1997, The Museum of Modern Art

Δημιουργική μέχρι το τέλος της, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τίποτε περισσότερο από ένα συνεχή πειραματισμό πάνω στην τέχνη της, από μια εξερεύνηση για το “χαμένο” κομμάτι. Πάντα αντλούσε ερεθίσματα από την τραυματική παιδική της ηλικία που ίσως δεν ξεπέρασε ποτέ και λέγεται πως η ιστορία της ζωής της είναι επινόηση της, όπως και η δουλειά της. Η ίδια δήλωνε: “I have been to hell and back, and let me tell you, it was wonderful” …και σίγουρα χαμογελούσε περιπαικτικά.

 

 

METALLICA we love u…

Από
Zeta Tz
-

Γρηγόρης Γκινοσάτης

Γράφει ο Γρηγόρης Γκινοσάτης

Κάπου εκεί, λίγο μετά το μέσον της δεκαετίας του 70, και μετά την επέλαση του punk και μετέπειτα του new wave, τα οποία τίμησα δεόντως, σταμάτησα, για να πω την αλήθεια έκοψα, τις επαφές μου με ότι τότε χαρακτηριζόταν hard rock ή heavy metal. Όσο για το NWOBHM ούτε να το ακούσω.

Παράξενη η δεκαετία του ’80. Κοντέψαμε να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε. Για την μουσική εννοώ. Πολύ indie, ρε παιδί μου και όλα κάπως, το ρούχο, το μαλλί…..

Βέβαια επειδή πάντα προσπαθούσα να παρακολουθώ τι γίνεται , εκείνη την εποχή ( no internet) ήταν βέβαια πιο δύσκολο, άλλα μέσω των μουσικών εντύπων ξένων και ελληνικών και του ραδιοφώνου οκ.

Κάποια στιγμή λοιπόν έπεσε στα χέρια μου το RIDE THE LIGTHING. Παραδόξως , δεν ειχα αντιληφθεί το KILL THEM ALL. Το άκουσμα αυτού του δίσκου επανέφερε τις ελπίδες για τον σκληρό ήχο. Όσα ακολούθησαν μετά είναι μια ωραία ιστορία, σαν και αυτές που ακολουθούν τους περισσότερους μεγάλους καλλιτέχνες και περιλαμβάνουν τραγωδίες, απώλειες συνεργατών, φίλους που αποχώρησαν για άλλες πολιτείες, και τεράστια επιτυχία ανάλογη του ταλέντου τους.

Μεγάλο group οι METALLICA από τα πιο αγαπημένα μου. Τους έχω στους πολύ σπουδαίους του rock. Ο συνδυασμός της καλλιτεχνικής τους αξίας και της επιτυχίας τους τους κατατάσσει ανάμεσα στους μεγαλύτερους καλλιτέχνες των τελευταίων 40 χρόνων.

Τώρα γιατί μου ήρθε όλο αυτό?

Είναι βράδυ Κυριακής, αυπνία, ένα ποτήρι ουίσκι με ένα πάγο, και ξαφνικά χαϊδεύοντας τους δίσκους τραβάω έξω το DEATH MAGNETIC.

SUICIDE AND REDEMPTION.

Απορώ εκείνη την ώρα πως δεν σηκώθηκε όλη η γειτονιά στο πόδι.

Θα το ξαναπώ. Σπουδαίοι ακόμα και τώρα που μεγάλωσαν.

Μετά άρχισα να ψάχνω το VULGAR DISPLAY OF………..

1...497498499...545Σελίδα 498 από 545
© Copyright 2022 - Artviews