Η “Έρση” και η αρχαιογνωσία του Γεωργίου Δροσίνη του Αντώνη Μαστραπά
Στην ῞Ερση του Γεωργίου Δροσίνη, η συνομιλία της λογοτεχνίας με την ιστορία είναι προϕανής, καθώς η διαχείριση των γνώσεων του παρελθόντος τροϕοδοτεί τη μυθοπλασία του έργου· ουσιαστικά ο θαυμασμός για το ένδοξο παρελθόν αποτελεί την αιτία της συγγραϕής του. Σημαντικά ζητήματα, που απασχολούσαν τη Φιλολογία, την Ιστορία και κυρίως την επιστήμη της Αρχαιολογίας διατρέχουν τις σελίδες της ῞Ερσης και αποκτούν λογοτεχνική υπόσταση.
Το πάθος της Αρχαιολογίας, που ενέπνευσε την ῞Ερση στον Γ. Δροσίνη, αποτέλεσε και το κίνητρο του Αντώνη Μαστραπά για την ενασχόλησή του με το μυθιστόρημα. Το επιχείρησε όμως από μια άλλη πλευρά, αυτή του ερευνητή που ψάχνει να βρει την αλήθεια στα λόγια του λογοτέχνη. Διερευνώντας την αρχαιομάθεια του Γ. Δροσίνη, δεν ανακάλυψε μόνο το εύρος και το κύρος των γνώσεών του, αλλά ανίχνευσε άγνωστες πτυχές της ζωής του, πολύ περισσότερο κατανόησε μύχιες σκέψεις του και διέκρινε ανεκπλήρωτα όνειρά του. Πάνω από όλα αναζήτησε τους λόγους που τον οδήγησαν στη συγγραϕή της ῞Ερσης σε μια κρίσιμη καμπή για τον Ελληνισμό, επικυρώνοντας έτσι την ιστορικότητα του έργου.
Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1922 και θα πρέπει να έγινε γνωστό στο αθηναϊκό κοινό δύο περίπου μήνες πριν την καταστροφή της Σμύρνης και την εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας από τους Έλληνες κατοίκους της. Ο συγγραφέας ωστόσο τοποθετεί την υπόθεση του έργου στις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων (1912). Η επιλογή του χρονικού πλαισίου δεν είναι τυχαία καθώς ο Γεώργιος Δροσίνης θέλησε να δώσει μια αισιόδοξη προοπτική πριν την αναμενόμενη ήττα. Εκτός από τον ρεαλισμό, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελληνικής ηθογραφίας της εποχής, στη διαμόρφωση του μυθιστορήματος φαίνεται ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο οι εξελίξεις στην επιστήμη της λαογραφίας αλλά και η «εκπνέουσα» Μεγάλη Ιδέα.
Ο συγγραφέας της ῞Ερσης, όπως ο ίδιος ομολογεί, ήταν πιστός στην πολιτική του Ελευθερίου Βενιζέλου η οποία βασιζόταν στην αρχή της αυτοδιάθεσης του εκτός των ορίων της χώρας Ελληνισμού. Το μυθιστόρημα γράφτηκε για να καλύψει μια εσώτερη ανάγκη του συγγραφέα του, αυτή του θαυμασμού του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Υπηρετεί όμως συνειδητά την ιστορικότητα της εποχής του.
Αντώνης Μαστραπάς
Ο Αντώνης Μαστραπάς γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τη ζωή και την τέχνη στις προϊστορικές Κυκλάδες.
Συμμετείχε σε ανασκαφικές έρευνες σε νησιά των Κυκλάδων και στη Ρόδο, ενώ παράλληλα παρακολούθησε σειρά μεταπτυχιακών σεμιναρίων αρχαιολογικού και ιστορικού περιεχομένου. Διετέλεσε, για πολλά χρόνια, καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας και Κλασικής Αρχαιολογίας της Σχολής Ξεναγών Αθήνας και διδάσκων καθηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει λάβει μέρος σε πολλά συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, από το 1990, ως καθηγητής, συντάκτης εκπαιδευτικών προγραμμάτων, επιμορφωτής εκπαιδευτικών και ως Σχολικός Σύμβουλος.
Είναι συγγραφέας επιστημονικών μονογραφιών, σχολικών εγχειριδίων, άρθρων και μελετών σχετικών με το προϊστορικό Αιγαίο, την Αρχαία Ελληνική Ιστορία και τη διδακτική του μαθήματος της Ιστορίας.
Αντώνης Ν. Μαστραπάς, Η “Έρση” και η αρχαιογνωσία του Γεωργίου Δροσίνη, Συμβολή στη βιογραφία του, Σειρά δοκίμιο-κριτική, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, Οκτώβριος 2018, σελ. 160, αριθμ. έκδοσης: 294, ISBN 978-960-592-076-0, τιμή 13,78 ευρώ.
Κάθε Παρασκευή στο metadeftero.gr παρακολουθείτε ζωντανά 18.00-19.00 την εκπομπή Μανδραγόρας 23mg. Αρχείο εκπομπών στο site του Μ. και στο mixcloud.com
Το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων και Επικοινωνίας της Διεύθυνσης Αρχαιολογικών Μουσείων, Εκθέσεων και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων διοργανώνει, στις 29-30 Νοεμβρίου 2018, Διεπιστημονική Διημερίδα, με τίτλο «Πολιτισμός για όλους: Μουσεία και μνημεία χωρίς αποκλεισμούς».
Σκοπός της Διημερίδας είναι να δημοσιοποιηθούν στους ειδικούς επιστήμονες αλλά και στο ευρύ κοινό τα αποτελέσματα των ποικίλων επικοινωνιακών και εκπαιδευτικών δράσεων οι οποίες σχεδιάστηκαν τα τελευταία χρόνια από τα Μουσεία και τις Εφορείες Αρχαιοτήτων του ΥΠ.ΠΟ.Α., με σκοπό να απευθυνθούν σε κοινωνικά αποκλεισμένες κατηγορίες (ΑμΕΑ, πρόσφυγες, οικονομικούς μετανάστες, κρατούμενους σε καταστήματα κράτησης, ψυχικά ασθενείς, τοξικοεξαρτημένα άτομα κ.α.), οι οποίες λόγω των κοινωνικών, γνωστικών, ψυχολογικών ή άλλων ιδιαιτεροτήτων τους βρίσκονται συνήθως έξω από τις πολιτικές διαχείρισης και «ανάγνωσης» του πολιτιστικού αγαθού.
Παράλληλα, στόχος της Διημερίδας είναι να αξιοποιηθεί η εμπειρία που αποκτήθηκε από την υλοποίηση των παραπάνω δράσεων, προκειμένου να δημιουργηθεί η βάση για την ανάπτυξη συστηματικών πρωτοβουλιών που θα απευθύνονται στις ομάδες κοινού με το στίγμα του κοινωνικού αποκλεισμού, επιδιώκοντας τη μείωση του καταλυτικού αισθήματος απομόνωσης που αυτές βιώνουν.
Η διημερίδα, που θα φιλοξενηθεί στην Αθήνα στο αμφιθέατρο της Διεύθυνσης Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών (Αγίων Ασωμάτων και Ψαρομηλίγκου 33, στο Θησείο) θα είναι ανοικτή στο κοινό.
Η πικάντικη κωμωδία της Ταμάρ Κάμελ, «REDIAL», έρχεται στο θέατρο Άβατον, για λίγες παραστάσεις από την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στις 19:00. Την παράσταση παρουσιάζει η ομάδα «The Same Room» και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Όλγα Τζωρτζ.
Η υπόθεση: Η Ντομινίκ πασχίζει να βρει μια δουλειά στο Μπρόντγουεϊ ενώ η Κάσσι κερδίζει πολλά χρήματα σε μια χρηματοοικονομική εταιρεία στο Μανχάταν. Η Τζιλ, αν και ηθοποιός εν δράση, θέλει να έχει μια καλύτερη ζωή και να απελευθερωθεί από την κατάσταση της ανοχής και της μιζέριας των ηθοποιών του Μεγάλου Μήλου (Big Apple). Η Τάλια, ο βράχος της παρέας, οργανώνει μια συνάντηση για καταφέρουν να επικοινωνήσουν και πάλι ως φίλες. Όλες επικοινωνούν με τα τηλέφωνά τους, τα οποία χτυπούν ασταμάτητα. Θα συνεχίσουν να σπαταλούν την ενέργειά τους μέσα από τα τηλέφωνα ή θα επιλέξουν να βρεθούν και να ξανανιώσουν την ανθρώπινη σχέση, η οποία αλλοτριώνεται μέσα στη ζωή μεγαλούπολης;
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του έργου συναντήσαμε τη Μυρτώ Παπά, την Αθηνά Χατζηαθανασίου και τη Φανή Κουλούρη για να τις γνωρίσουμε καλύτερα και να μας μιλήσουν για την παράσταση τους.
Αθηνά Χατζηαθανασίου
-Περιγράψτε μας με λίγα λόγια τις ηρωίδες που υποδύεστε.
Μυρτώ Παπά: Η Ντομινίκ είναι μία αξιαγάπητη, κοινωνικότατη, άνεργη ηθοποιός που προσπαθεί να βάλει σε μία τάξη τη ζωή της και να σταθεί στα πόδια της. Παράλληλα εθελοτυφλεί σχετικά με την αδιέξοδη κατάσταση της σχέσης της με έναν παντρεμένο άνδρα.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Η Τάλια χαρακτηρίζεται ως ο «βράχος» της παρέας. Είναι υπερδραστήρια και δείχνει δυνατή. Είναι πάντα εκεί όταν οι φίλες της τη χρειάζονται. Χαίρεται να τις στηρίζει. Ωστόσο, το στήριγμα που προσφέρει με ευχαρίστηση στους άλλους είναι εκείνο που δεν έχει μάθει να ζητάει από εκείνους. Δείχνει ότι δε χρειάζεται βοήθεια και καταλήγει να αισθάνεται μόνη. Δεν παύει όμως να αναζητά τη δική της διέξοδο κι αυτό τη φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή του ότι «κανείς δεν είναι τέλειος».
Φανή Κουλούρη: Η Τζιλ είναι δυναμική, φιλόδοξη, ονειροπόλα. Εγκλωβίζετε κάποιες φορές ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει». Είναι ηθοποιός, όπως και οι φίλες της, και προσπαθεί πολύ για το όνειρο της. Την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η επιτυχία. Θέλει να αποδείξει την αξία της (κυρίως στον εαυτό της και στην μητέρα της). Όσο κι αν λέει ξανά και ξανά πως θα τα παρατήσει για μια «φυσιολογική» καριέρα, δεν το βάζει κάτω και δεν σταματάει να ελπίζει για τον ρόλο που θα της αλλάξει τη ζωή. Αγαπάει πολύ τις φίλες της και τις θεωρεί οικογένεια της.
-Ταυτίζεστε με τις ηρωίδες;
Μυρτώ Παπά: Νομίζω ότι και οι τέσσερις ηρωίδες του έργου είναι αντιπροσωπευτικές διαφορετικών ‘τύπων’ σύγχρονων γυναικών που υπάρχουν σε κάθε παρέα. Η ταύτισή μου με την Ντομινίκ είναι πολυεπίπεδη, γεγονός που με έκανε να νιώσω εξαρχής την ανάγκη να την υποδυθώ. Αλλά σίγουρα αναγνωρίζω στοιχεία του εαυτού μου και στις άλλες τρεις ηρωίδες του έργου.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Νομίζω ένας ηθοποιός βρίσκει κοινά σημεία με τον οποιονδήποτε ρόλο. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ακόμη πιο εύκολο, γιατί η Τάλια είναι νέα ηθοποιός και, μάλιστα, στην ίδια ηλικία με εμένα, σε μία μεγάλη πόλη με ξέφρενους ρυθμούς. Βλέπω σε πολλά σημεία τον εαυτό μου, αλλά αυτό είναι και λόγω του δυνατού κειμένου της κυρίας Κάμελ. Είναι τόσο αληθινό, που μία νεαρή γυναίκα σε αναζήτηση μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα.
Φανή Κουλούρη: Ως ένα βαθμό μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι με την Τζιλ. Και μόνο το γεγονός ότι είναι ηθοποιός και εκφράζει κάποιες από τις δυσκολίες του επαγγέλματος, όπως και τα άγχη και τις ανασφάλειες που προκαλούνται μέσα στη ζωή ενός ηθοποιού, σίγουρα μου δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσω βαθύτερα κάποιες από τις ανάγκες που εκφράζονται στο κείμενο. Το έργο σαν σύνολο πραγματεύεται ανθρώπινες αξίες, φοβίες, ανάγκες, σχέσεις πράγμα που καθιστά αδύνατη την έλλειψη ταύτισης με τους χαρακτήρες γενικώς, και νομίζω ότι θα το καταλάβει και το κοινό αμέσως.
Μυρτώ Παπά
-Το γεγονός ότι πανευρωπαϊκά θα ερμηνεύσετε πρώτες τους ρόλους του έργου, σας επιφορτίζει με περισσότερο άγχος;
Μυρτώ Παπά: Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως άγχος. Θεωρώ ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι μία διαρκής εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης και πρέπει να γίνεται με ενθουσιασμό, όχι άγχος. Όλα τα έργα που έρχονται στα χέρια μου τα αντιμετωπίζω πάντα με την ίδια χαρά και ανυπομονησία, ανεξαρτήτως του αν είναι πρώτη ή εκατοστή φορά που ανεβαίνουν.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Το ότι θα ερμηνεύσουμε το έργο πρώτες στην Ευρώπη έχει σαφώς μία δυσκολία, γιατί το έργο αφορά την αμερικάνικη πραγματικότητα. Κληθήκαμε, αφενός, να μην αλλοιώσουμε τις ιδιαιτερότητες της αμερικάνικης κοινωνίας και αφετέρου, να το επεξεργαστούμε ώστε να έχει κάτι να πει στο ελληνικό κοινό. Ευτυχώς, η σκηνοθέτης μας με τις έξυπνες επιλογές και οδηγίες της, μας απάλλαξε από επιπρόσθετο άγχος όσον αφορά αυτό το κομμάτι.
Φανή Κουλούρη: Δεν θα το έλεγα. Ο ενθουσιασμός είναι εντονότερος από το άγχος θεωρώ. Έχουμε προετοιμαστεί πολύ και αγαπήσαμε το κείμενο πολύ. Εμπιστεύομαι πολύ την ομάδα μας και τη δουλειά που έχουμε κάνει όλοι μαζί.
-Για ποιους λόγους θα προτρέπατε το θεατή να ‘ρθει να δει την παράσταση;
Μυρτώ Παπά: Διότι θα ταυτιστεί με όλους τους ρόλους ξεχωριστά και ίσως με κάποιον που του ταιριάζει περισσότερο ακόμα πιο πολύ. Διότι θα δει έναν ‘καθρέφτη’ της σύγχρονης καθημερινότητας της γενιάς στην οποία ανήκω και εγώ, των γύρω στα 30. Η γενιά αυτή, για διάφορους λόγους, έχει προβλήματα στις διαπροσωπικές της σχέσεις, δυσκολία ενηλικίωσης, αλλά και τόσο ανάγκη να νοιώσει ότι είναι αποδεχτή και μπορεί να δημιουργήσει. Διότι όλοι οι συντελεστές της παράστασης έχουν φροντίσει ώστε το αποτέλεσμα που θα δουν οι θεατές να είναι ειλικρινές, καθαρό και άμεσο. Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα!
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Το Redial είναι ένα έργο αληθινό. Η κυρία Κάμελ ταξίδεψε στα άδυτα της γυναικείας ψυχολογίας και, δανειζόμενη στοιχεία από την πραγματική ζωή, έφτιαξε μία παρέα γυναικών με ρεαλιστικούς, καθόλου ωραιοποιημένους χαρακτήρες, οι οποίοι υπάρχουν σε κάθε παρέα. Ο θεατής θα γελάσει βλέποντας κομμάτια της δικής του καθημερινότητας και σε κάθε περίπτωση θα περάσει υπέροχα, γιατί θα μπει για λίγο στην όμορφη γυναικεία παρέα μας.
Φανή Κουλούρη: Για μένα η μαγεία αυτού του κειμένου βρίσκεται στην αλήθεια πίσω από αυτό. Μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους, με πραγματικούς στόχους, με αληθινά άγχη. Γενικώς με μαγεύουν τα κείμενα που έχουν αλήθεια μέσα τους. Οι θεατές, όπως κι εμείς, μπορούν να δουν κομμάτια τους μέσα από τις γυναίκες που υποδυόμαστε. Είναι επίκαιρο, είναι ειλικρινές, είναι αστείο, είναι συγκινητικό. Κυλάει από μέσα του ζωή.
Φανή Κουλούρη
-Σε ποιο κοινό πιστεύετε ότι απευθύνεται το έργο;
Μυρτώ Παπά: Δεν υπάρχει διακριτή κατηγορία κοινού στην οποία απευθύνεται. Άλλωστε υπάρχουν κατηγορίες; Πιστεύω ότι από κάθε έργο μπορεί να έχει προσλαμβάνουσες ο κάθε θεατής, ο οποίος έχει τη διάθεση να δει και να ακούσει πραγματικά αυτά που θέλει να πει ο εκάστοτε συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Να σας πω την αλήθεια, για κάποιο διάστημα, πίστευα ότι το έργο απευθύνεται κατά βάση στο γυναικείο κοινό, καθώς μία γυναίκα μπορεί πραγματικά να δει τον εαυτό της μέσα σ’ αυτό. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να φέρει το αντρικό κοινό πιο κοντά, όχι στη λύση του γρίφου που αποτελεί το γυναικείο μυαλό φυσικά, αλλά στην αναγνώριση των γυναικείων συμπεριφορών. Και μην ξεχνάμε ότι το έργο πηγαίνει πέρα από τη γυναικεία ψυχολογία, με προβληματισμούς πάνω απ’ όλα ανθρώπινους και άρα, αφορά όλους.
Φανή Κουλούρη: Συμφωνώ απολύτως με τα κορίτσια. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω.
-Στο έργο βλέπουμε και τις δυσκολίες του επαγγέλματος του ηθοποιού. Εάν δεν ακολουθούσατε το επάγγελμα αυτό, πως αλλιώς φαντάζεστε την επαγγελματική σας πορεία;
Μυρτώ Παπά: Στη χώρα μας ένα μικρό μέρος ηθοποιών ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την ηθοποιία. Δεν χρειάζεται να το φανταστώ, ήδη εργάζομαι ως ηθοποιός, τραγουδίστρια και μηχανικός! Πιστεύω ειλικρινά ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολλές ‘ταυτότητες’, αρκεί να αγαπάει όλα όσα έχει επιλέξει να κάνει.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί τόσο στην Αμερική, όσο και εδώ είναι αδιαμφισβήτητες. Έχω κάνει διάφορες δουλειές στο παρελθόν, δούλεψα ως δικηγόρος, αεροσυνοδός και άλλα πολλά, για να μπορέσω να έχω τη δυνατότητα να καθορίζω τις θεατρικές επιλογές μου σήμερα. Δε φοβάμαι να κάνω οποιαδήποτε δουλειά πια. Αλλά, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το θέατρο αυτή τη στιγμή.
Φανή Κουλούρη: Το θέατρο και η υποκριτική από τότε που μπήκαν στην ζωή μου, πάντα ήταν μονόδρομος. Είναι κάτι που με μαγεύει σε ακραίο βαθμό, με ηλεκτρίζει. Δεν ξέρω ποιά καριέρα θα επέλεγα αν δεν ήμουν ηθοποιός. Σίγουρα κάτι το οποίο θα είχε πάλι κέντρο τον άνθρωπο.
-Και οι τέσσερις ηρωίδες συμβουλεύονται ψυχίατρο – ψυχαναλυτή. Είναι ταμπού στη χώρα μας να παραδεχθεί κάποιος ανοιχτά ότι λαμβάνει ψυχιατρική καθοδήγηση;
Μυρτώ Παπά: Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο ταμπού πλέον. Ευτυχώς.
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Προσωπικά πιστευώ ότι δυστυχώς στη χώρα μας αρκετές φορές η ψυχοθεραπεία είναι ταμπού. Τοποθετεί την ταμπέλα «έχει πρόβλημα» και οδηγεί και στη σχετική περιθωριοποίηση. Ωστόσο, αυτό σταδιακά αρχίζει να αλλάζει. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι απευθύνονται σε ψυχολόγους για καθοδήγηση. Όλο και περισσότεροι αρχίζουν να το λένε. Στον καλλιτεχνικό χώρο έχει αρχίσει να καταργείται αυτό το ταμπού. Αναμένω πως σύντομα θα καταργηθεί και γενικότερα. Θέλει χρόνο.
Φανή Κουλούρη: Θεωρώ, επίσης, πως σε κάποιο βαθμό παραμένει ταμπού στην Ελλάδα η ψυχιατρική καθοδήγηση. Σίγουρα υπάρχει μια πρόοδος σχετικά με το θέμα «ψυχανάλυση», αλλά δεν πιστεύω πως είναι αρκετή. Γενικώς στην Ελλάδα πολλές φορές αισθάνομαι πως υπάρχει μια ντροπή γύρω από την παραδοχή πως ο άνθρωπος έχει ανασφάλειες, φοβίες –άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο- και σίγουρα αυτό δημιουργεί μια μεγαλύτερη δυσκολία στην αναζήτηση βοήθειας μέσω κάποιου ειδικού. Όπως παρόμοια πράττουμε και με την αναγνώριση κάποιας ψυχιατρικής φύσεως ανάγκη.
-Η Τάλια, η Ντομινίκ, η Κάσσι και η Τζιλ είναι τέσσερις φίλες που επικοινωνούν συνεχώς στο τηλέφωνο για να συζητήσουν ότι τις απασχολεί. Κατά τη γνώμη σας είναι δύσκολο να κρατηθεί μία πραγματική φιλία στην εποχή μας όταν όλοι έχουμε επιφορτιστεί καθημερινά με χιλιάδες υποχρεώσεις; Έχουμε χρόνο για να δούμε από κοντά τους φίλους μας και να ασχοληθούμε με ότι πραγματικά τους απασχολεί;
Μυρτώ Παπά: Όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, η πραγματική φιλία δεν έχει να κάνει με το πόσες ώρες βλέπεις τον άλλον ή πόσες μέρες θα μεσολαβήσουν μέχρι να συναντηθείς μαζί του. Έχει να κάνει με το να είσαι διαθέσιμος πραγματικά, να αφουγκραστείς τί ανάγκες έχει, να είσαι εκεί γι’ αυτόν και να αφήνεσαι και εσύ στο να του πεις τί πραγματικά σε απασχολεί. Σαφώς όλοι θα προτιμούσαμε, σε έναν ιδανικό κόσμο, να μιλάγαμε πάντα στους φίλους μας πρόσωπο με πρόσωπο με τις ώρες, αλλά οι ανάγκες της καθημερινότητας και οι πολλαπλοί ρόλοι μας στη ζωή δεν το επιτρέπουν. Άρα με αυτή την έννοια, ευτυχώς που η τεχνολογία επιτρέπει πολλούς διαφορετικούς τρόπους επικοινωνίας!
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Διανύουμε μία περίοδο όπου το βασικό μέσο επικοινωνίας είναι τα κινητά μας. Μπορούν να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να διατηρούνται οι σχέσεις σε εγρήγορση. Η Αθήνα είχε πάντα περιορισμένο χρόνο. Όπως και η Νέα Υόρκη στο έργο. Μην ξεχνάμε ότι το έργο γράφτηκε το 2003. Ωστόσο, μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τη φιλία, όταν υποκαταστήσει την άμεση επικοινωνία. Όταν βρισκόμαστε με τους φίλους μας ένας κίνδυνος είναι τα κινητά μας πάνω στο τραπέζι… Στη δική μου ηλικία θεωρώ ότι οι ισορροπίες διατηρούνται και η πραγματική φιλία δεν απειλείται. Δε γνωρίζω αν γίνεται το ίδιο και σε μικρότερες ηλικίες που μάθανε εξαρχής αυτόν τον τρόπο.
Φανή Κουλούρη: Συμφωνώ απόλυτα με τα κορίτσια. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω.
–Τα μελλοντικά σας σχέδια
Μυρτώ Παπά: Πολλά! Βασικότερο όλων να είμαι πάντα μέρος παραστάσεων σαν το Redial, με συνεργάτες που κανείς χαίρεται να δουλεύει. Θα ήθελα να συνεχίσω να συνεργάζομαι με την ομάδα ‘Τhe Same Room’, υπό την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδάς μας, Όλγας Τζωρτζ, καθώς η προσέγγιση της ομάδας πάνω στα έργα και στην παρουσίασή τους με ενδιαφέρει πάρα πολύ προσωπικά. Κατά τα άλλα, φέτος θα αρχίσω από τον Ιανουάριο να εμφανίζομαι ξανά σε μουσικές σκηνές της Αθήνας, ενώ την άνοιξη θα συμμετάσχω σε μία κινηματογραφική παραγωγή για την οποία ανυπομονώ!
Αθηνά Χατζηαθανασίου: Τελειώνω φέτος το μεταπτυχιακό μου στις Θεατρικές Σπουδές στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, με κατεύθυνση Σκηνοθεσία και Υποκριτική. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει. Γράφω και έκανα και την πρώτη μου σκηνοθεσία, θα ήθελα να συνεχίσω. Θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι ηθοποιός, αν και η λέξη ηθοποιός είναι ένας τίτλος κάπως βαρύς. Καθορίζεται από τα χιλιόμετρα. Οπότε στα σχέδια μου είναι να διανύω χιλιόμετρα…
Φανή Κουλούρη: Προς το παρόν συγκεντρώνομαι στο Redial. Μου αρέσει να ζω το τώρα και να δίνω το εκατό τοις εκατό της ενέργειας μου στο εκάστοτε πρότζεκτ. Μόλις γύρισα από την Νέα Υόρκη και είμαι πολύ χαρούμενη που κάνω το ντεμπούτο μου στην Ελλάδα με ένα τόσο όμορφο έργο και μια τόσο υπέροχη ομάδα.
info παράστασης
Παραστάσεις: Από τις 25 Νοεμβρίου μέχρι τις 27 Ιανουαρίου 2019 Κάθε Κυριακή
Στο πνεύμα των Χριστουγέννων η Γκαλερί Καψιώτη, Αλκιβιάδου 153 στον Πειραιά, διοργανώνει την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη ομαδική έκθεση Ζωγραφικής και Γλυπτικής των συνεργατών της, με τίτλο «Εορτινά 2018».
Χ.Παλλαντζάς
Η έκθεση, θεσμός πλέον για την Γκαλερί μας, είναι παράδοση δεκαοκτώ χρόνων.
Χ.Βέργη.
Κάθε καλλιτέχνης, συνεργάτης του χώρου, δημιουργεί ένα έργο γι’ αυτήν την γιορτινή παρουσίαση.
Συνεχίζοντας τις ανάζητήσεις μας, αναφορικά με τις παραστάσεις των θεάτρων της Αθήνας, μας κέντρισε το ενδιαφέρον ένα βίντεο το οποίο μας προειδοποιεί ότι θα σκάσει μια «Μπόμπα»!
Ψάχνοντας για περισσότερες πληροφορίες για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει, ανακαλύψαμε ότι η «Μπόμπα» είναι μια πολιτικοποιημένη κωμωδία κι αυτό ομολογουμένως μας καθησύχασε κάπως.
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μια πολιτικοποιημένη κωμωδία με έντονα στοιχεία φάρσας στην οποία πρωταγωνιστούν τρεις χαρακτήρες που συμβολίζουν την ιδεολογική διάρθρωση της λαϊκής μάζας.
Το αφυπνιζόμενο τμήμα της αποτελείται από:
-το «Γιάννη»: ένας πολίτης ναρκωμένος από τα «Μedia» και ο οποίος έχει βολευτεί στο μικροαστικό τρόπο ζωής,
-τη «Μερόπη»: τη σύζυγο του «Γιάννη»,
-και τον «Ευριπίδη», ο οποίος αντιπροσωπεύει το ιδεολογικά τυφλωμένο τμήμα που στηρίζει το σύστημα.
Μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της κρίσης και της λιτότητας, ο «Γιάννης» και ο «Ευριπίδης» δουλεύουν σκληρά στο υπόγειο μιας εταιρίας προσπαθώντας να επιβιώσουν τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά.
Ο καθένας τους δρα και πράττει ανάλογα με τη συνείδησή του και τη φιλοδοξία του. Οι ίδιοι ως λογιστές έχουν στη διάθεσή τους τα στοιχεία για να τινάξουν στον αέρα τις κομπίνες και τις απάτες του αφεντικού τους, ο οποίος ως αντιπροσωπευτικό δείγμα ενός στρεβλού καπιταλιστικού συστήματος, τους απομυζά, τους στραγγίζει και τους εξαθλιώνει, ενώ ο ίδιος απολαμβάνει τα πλούτη και τη χλιδή των απατεωνιών του.
Ο «Γιάννης», υποκινούμενος από τον «αόρατο» Γεράσιμο, διαπράττει μια εικονική υπεξαίρεση ενός μεγάλου ποσού από τα βιβλία της εταιρίας για να ταρακουνήσει το αφεντικό του.
Στο τέλος, μέσα από μια σειρά από φάρσες και πολλά ευτράπελα που συμβαίνουν στο σκοτεινό υπόγειο της δουλειάς, αλλά και στο σπίτι του, το μόνο που καταφέρνει, αντί να βάλει μια «μπόμπα» στα θεμέλια του συστήματος και να την πυροδοτήσει για να εκραγεί, είναι μια προσωπική «έκρηξη συνείδησης».
Η ελπίδα όμως για καλύτερη κοινωνία με καλύτερες, περισσότερες και ίσες ευκαιρίες για όλους δε σβήνει.
Συμπερασματικά, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για ένα σύγχρονο θεατρικό έργο, με επίκαιρο σενάριο, το οποίο πραγματεύεται ένα μείζον κοινωνικό θέμα που μας αφορά όλους, την οικονομική κρίση.
Θα σκάσει τελικά η «μπόμπα» ή θα σκάσουμε εμείς; Θα το δούμε επί σκηνής!
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παραδείσης
Μουσική – Σύνθεση – Επιμέλεια ήχου: Γιώργος Καραγιάννης
Επιμέλεια γραφικών μακέτας: Λάμπρος Βαμβακάς
Σκηνογραφία – μουσική επιμέλεια παράστασης: Ελένη Μιχέλη
Φωτισμοί: Μηνάς Τζαμπάζης
Φωτογραφική επιμέλεια: Νίκος Στουρνάρας
Το τραγούδι της παράστασης “Μπόμπα στα θεμέλια” ερμηνεύει: ο Πάνος Μπουρέκας (Loonatik), σε στίχους Πάνου Μπουρέκα / Ελένης Μιχελή και μουσική του Γιώργου Καραγιάννη.
Σκηνοθεσία-μοντάζ trailer παράστασης και βίντεο παράστασης: Μηνάς Τζαμπάζης
Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Κουτουρούσιου Ρένα, Μοσχάτος Κώστας, Παραδείσης Δημήτρης
info παράστασης
Θέατρο: Παραμυθιάς, Παραμυθιάς 27, Αθήνα 104 35
Παραστάσεις: από 27 Οκτωβρίου, και κάθε Σάββατο στις 21:00 μ.μ., για16 παραστάσεις
Λατρεύω τους μονολόγους, διότι πιστεύω ότι είναι η πιο απαιτητική μορφή θεάτρου με την οποία μπορεί να αναμετρηθεί ένας ηθοποιός. Μόνος του στη θεατρική σκηνή καλείται να μεταδώσει όλες τις ποιότητες του κειμένου στους θεατές. Ηθοποιός και σκηνοθέτης ευθύνονται αποκλειστικά για την ποιότητα της θεατρικής απεικόνισης του κειμένου υπό τη μορφή μονολόγου.
Στην αναζήτηση μονολόγων, την περσινή χρονιά, παρακολούθησα μία θεατρική παράσταση που με σημάδεψε κι αποτελεί ακόμα και σήμερα μέτρο σύγκρισης για εμένα, ώστε να μπορέσω να εκφράσω άποψη και για τους επόμενους μονολόγους που παρακολούθησα μετέπειτα. Πρόσφατα διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά ότι η παράσταση θα συνεχιστεί και τη φετινή χρονιά για τέσσερις μόνο παραστάσεις, οπότε κι αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας.
Πρόκειται για τη θεατρική παράσταση «Και τα αγόρια κλαίνε» του Μιχάλη Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, στο Θέατρο Μπέλλος. Ένα έργο βασισμένο στην αληθινή ζωή του Αμερικανού Τζων Γουέην Κέηση ή αλλιώς «Πόγκο ο κλόουν», ένας από τους πιο γνωστούς κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής, ο οποίος βίασε, σκότωσε κι έθαψε 33 νεαρά αγόρια κάτω από το σπίτι του.
Η παράσταση ξεκινά με την παρουσίαση των δύσκολων παιδικών χρόνων του Τζων Γουέην Κέηση, για να αιτιολογήσει κατά μία έννοια τη μετέπειτα ενήλικη συμπεριφορά του, αφετηρία την οποία θα διάλεγε κι ένας επαγγελματίας ψυχολόγος προκειμένου να προβεί στην κατασκευή του ψυχογραφήματος του δολοφόνου.
Μετέπειτα παρακολουθούμε επί σκηνής πως εξελίχθηκε πλέον η ενήλικη ζωή του Τζων, το γάμο του, την επιχειρηματική του δραστηριότητα, το κοινωνικό του έργου, την απόκτηση παιδιών και γενικότερα, την τέλεια εικόνα ενός οικογενειάρχη της δεκαετίας του 1960.
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι τη νύχτα ο Τζων αλλάζει πρόσωπο, μετατρέπεται στον Πόγκο τον κλόουν, ο οποίος αγαπάει τα νεαρά αγόρια. Αγαπά το λευκό τους δέρμα, αγαπά να κοιμάται μαζί τους, να τα βιάζει και να τα ακούει να κλαίνε, καθώς με απάθεια τα σκοτώνει και τα θάβει στο υπόγειο του σπιτιού του. Ένα όμως μοιραίο λάθος του θα οδηγήσει τελικά και στη σύλληψή του, η επιλογή του λάθος αγοριού.
“Δυσλειτουργία αντικοινωνικής προσωπικότητας, έλλειψη ικανότητας αίσθησης ενοχής και ανύπαρκτη φυσιολογική ψυχολογική ένταση κι αντίδραση στην καθημερινή ζωή. Επίσης, διακατέχομαι από ένα είδος ανεξέλικτου πόθου περι έντονης ανάγκης ηδονιστικής ικανοποίησης”
Κι ο Τζων συνελήφθη, ο Πόγκο ο κλόουν καταδικάστηκε σε θάνατο… άραγε, τα αγόρια σταμάτησαν να κλαίνε;
Ένα έντονο ψυχολογικό θρίλερ, ακατάλληλο για ανηλίκους, το οποίο αφήνει έντονους ηθικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς στους θεατές.
Ο Γιώργης Κοντοπόδης, στο ρόλο του Τζων Γουέην Κέηση, καταφέρνει μοναδικά να αποδώσει τόσο την εύθραυστη παιδική προσωπικότητα, την οποία έφερε μέσα του ο δολοφόνος, όσο και την απάθεια με την οποία εκμεταλλευόταν και σκότωνε τα θύματά του. Δυνατή ερμηνεία, έντονες τονικές εναλλαγές στη φωνή, μοναδική εκφραστικότητα προσώπου, ύπαρξη υπερβολής στο βαθμό που ενδείκνυται, καθαρότητα λόγου και άρτια κινησιολογία… Για 80 λεπτά ο Γ. Κοντοπόδης μας συνεπαίρνει μαζί του, μας καθηλώνει, μας συγκινεί και μας προβληματίζει.
Η δε μουσική επένδυση της παράστασης, την οποία επιμελείται ο ίδιος, μας ταξιδεύει μοναδικά στο κλίμα της εποχής, καθώς παράλληλα ξεκουράζει στιγμιαία το θεατή από την έντονη δραματουργική δομή του έργου.
Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου δίνει στο έργο μία γρήγορη αλληλουχία σκηνών, εφάμιλλη των κινηματογραφικών έργων. Τα αντικείμενα που χρησιμοποιήθηκαν ως βοηθήματα στην παράσταση, έξυπνα τοποθετημένα απλά καθημερινά αντικείμενα, όπως μία φουσκωτή μπάλα, ένας μαυροπίνακας κ.ά.
Ειδικά ευρηματική η σύλληψη της αναπαράστασης των πτωμάτων των αγοριών από πλαστικές σύγχρονες παιδικές κούκλες ευρείας κυκλοφορίας, οι οποίες είναι πολύ οικείες σε όλους μας και τις έχουμε συσχετίσει εντελώς διαφορετικά στο μυαλό μας ως αντικείμενα. Εξαιρετική αντίφαση συναισθηματικής σύνδεσης. Τέλος, ο φωτισμός λειτουργεί αποτελεσματικά στην κορύφωση της δραματουργίας του έργου.
Συνολικά πρόκειται για μία δυνατή παράσταση, με έντονη δραματουργία, που καταφέρνει να παρουσιάσει ολοκληρωμένα την προσωπικότητα του δολοφόνου και να θέσει σε έντονους προβληματισμούς τους θεατές. Ιδανική παράσταση για τους λάτρεις των μονολόγων, των ψυχολογικών θρίλερ κι για όσους διαθέτουν έντονη ενσυναίσθηση και δυνατό στομάχι.
Κι όμως, και τα αγόρια κλαίνε…
INFO
Θέατρο ΜΠΕΛΛΟΣ: Κέκροπος 1, Πλάκα Ημέρες και ώρες: Κυριακή 18, 25 Νοεμβρίου και 2 και 9 Δεκεμβρίου στις 21:30 Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος) Τηλέφωνο: 2103229889 Email:[email protected]
Λεπτομέρεια από το έργο "Φάτα Μοργκάνα" της Σοφίας Δατσέρη.
Το ΕΕΤΕ (Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος) σε αυτές τις εποχές της βαρβαρότητας του πολέμου, εκφράζει την ανησυχία του και παράλληλα καλεί τους εικαστικούς μέλη του, να εκφράσουν με το έργο τους την δική τους ανησυχία για τα πολεμικά σχέδια και τους οικονομικούς ανταγωνισμούς, αγωνία και αλληλεγγύη στους πολύπαθους λαούς της Μεσογείου.
Τα εγκαίνια της ομαδικής έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018. Η έκθεση θα διαρκέσει έως 29 Δεκεμβρίου.
Στα πλαίσια της έκθεσης «Μεσόγειος… η Μεσόγειος Θάλασσα μέσα από την ποίηση των λαών της», επιλέχθηκε ποίηση από την Ελλάδα και χώρες της Μεσογείου, ποιητές οι οποίοι με το έργο τους, την στάση τους, τη ζωή τους υπερασπιστήκαν την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια την ειρήνη και την ζωή των λαών του τόπου τους.
Ελλάδα: Τάσος Λειβαδίτης «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος», Γιάννης Ρίτσος«Οδοιπορώ για την Ειρήνη «(Απόσπασμα), Νίκος Καββαδίας «Federico Garcia Lorca», «Fata Morgana», Οδυσσέας Ελύτης«Μικρή Πράσινη Θάλασσα», «Το μονόγραμμα», Γιώργος Σεφέρης«Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας», «Η θάλασσα».
Τουρκία: Αζίζ Νεσίν «Σώπα, μη μιλάς», Ναζίμ Χικμέτ: «Η πιο όμορφη θάλασσα».
Αίγυπτος: Χάλεντ Ραούφ«Εμένα, για πατρίδες μη με ρωτάτε».
Παλαιστίνη: Μαχμούντ Νταρουίς «Τα τριαντάφυλλα και το λεξικό», «Σ’αυτή τη γη υπάρχει κάτι που αξίζει να το ζήσεις», Σεμίχ ελ Κάσεμ «Λόγος στην αγορά της ανεργίας».
Γαλλία: Λουί Αραγκόν «Τα μάτια της Εσάς».
Ιταλία: Πιέρ Πάολο Παζολίνι «Το έθνος μου».
Ισπανία: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Άλλο Τραγούδι».
Πορτογαλία: Ζοζέ Σαραμάγκου «Νέος άνθρωπος».
Κύπρος: Κυριάκος Χαραλαμπίδης «Παιδί με μια φωτογραφία».
Αλβανία:Βισάρ Ζίτι«Η δημοκρατία στη φύση».
Σοφία Δατσέρη, Fata Morgana, 100×70, oil pastel on paper, 2018.
—————–
INFO
Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά,
Φίλωνος 29 (κτίριο Παλαιού Ταχυδρομείου), Πειραιάς Εγκαίνια: Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018, ώρα 18:30 Διάρκεια Έκθεσης: 4 Δεκεμβρίου έως 29 Δεκεμβρίου 2018 Ώρες λειτουργίας: 12.00 – 20.00
Πρόσφατα παρακολούθησα την παιδική αυτή παράσταση και πραγματικά ενθουσιάστηκα, πρόκειται για μια παράσταση της ομάδας ΘΕΑΜΑ δηλαδή επαγγελματικό θέατρο ατόμων με αναπηρία και ο Νάρκισσος και Ηχώ είναι η πρώτη παιδική παράσταση όπου συμμετέχουν ηθοποιοί ΑΜΕΑ. Κάτι που με εντυπωσίασε στη παρούσα δουλειά είναι το γενικό μότο της ομάδας πως το θέμα με την αναπηρία δεν είναι απλά η αποδοχή αλλά η ενσωμάτωση των αναπήρων στη κοινωνία.
Είναι πολύ σημαντικό να περάσει στην αντίληψη όλων μας πως οι ΑΜΕΑ θα πρεπε να μπορούν να ζουν και να εξυπηρετούνται μόνοι τους (να υπάρχουν ράμπες παντού κλπ) και ο μόνος τρόπος ώστε να γίνει αυτό είναι να το διδασκόμαστε ήδη από την παιδική ηλικία. Η παιδική αυτή παράσταση παρακολουθείται ευχάριστα τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες και μάλιστα συγκινεί το ίδιο όλους τους θεατές.
Πρόκειται για 3 ιστορίες μεταμορφώσεων από την ελληνική μυθολογία που έχουν ως κοινή θεματολογία τη διαφορετικότητα. Δύο από τους ηθοποιούς έχουν κινητικές δυσκολίες, ενώ ένας ηθοποιός που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και έχει μειωμένη όραση. Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης υπάρχει η διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και οι Υπέρτιτλοι στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα απευθύνονται είναι για τους Κωφούς/ές και τους βαρήκοους /ες.
Μετά τη παράσταση γίνεται συζήτηση των παιδιών με τους συντελεστές της παράστασης όπου εξηγούνται κάποιες λεπτομέρειες που ενδεχομένως να είχαν περάσει απαρατήρητες.
Η αίθουσα τέχνης Artshot – Sophia Gaitani παρουσιάζει την ατομική έκθεση ζωγραφικής με τίτλο “Συνεκδοχή / Synekdochi” του Γιώργου Συρίγα.
«δράση και αντίδραση
τα ψεύδη και οι αλήθειες
σε μυστικές πτυχές εγγράφονται
στην κόχη της ύπαρξης
στην αρχή του υπερπέραν
στο τέλος της συνείδησης
στην έναρξη του υπάρχω.»
Η Αθηνά Μελή ντύνει µε ποιήµατα τη ζωγραφική του Γιώργου Συρίγα για την έκθεση «Συνεκδοχή».
Ζωγραφική αποκλειστικά από µελάνι σε χαρτί που νοητά και µέσα από ποιητικούς συµβολισµούς καταθέτει µία δήλωση για τη διπλή φύση των ιδεών και των συναισθηµάτων, για τις µάσκες που αναγκαζόµαστε να φοράµε, τα alter ego που χρειάζεται συχνά να εφευρίσκουµε, καθώς και τις πολύ προσωπικές ψευδαισθήσεις µας.
INFO:
Η έκθεση εγκαινιάζεται το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου
Ώρα: 8.00 μ.μ.
Gallery Artshot – Sophia Gaitani, Λεμπέση 11, Ακρόπολη, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Παράλληλα και συμπληρωματικά με την γκαλερί στον Πόρο, η γκαλερί CITRONNE στο Κολωνάκι, στην Πατριάρχου Ιωακείμ 19, παρουσιάζει μία διαφορετική πρόταση εικαστικού χώρου. Στον Πόρο εξαίρεται η τοπικότητα, το local· στην Αθήνα διασταυρώνονται τα παγκόσμια δίκτυα, το global. Ένα αστικό διαμέρισμα, σε μια πολυκατοικία της δεκαετίας του 1960, μεταποιείται και μετα-λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος. Εγκαινιάζεται την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου, με την εγκατάσταση του Γιώργου Λάππα (1950 -2016) «Εγκιβωτισμός- Mappemonde», ένα από τα περισσότερο γνωστά και σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολεμικής γλυπτικής.
Η επιδίωξη της γκαλερί CITRONNE είναι να επιτύχει την σύνθεση ανάμεσα στο τοπικό και το παγκόσμιο, το glocal, αξιοποιώντας τα δίκτυα που συνδέουν την ελληνική πρωτεύουσα με την Διασπορά και την παγκόσμια καλλιτεχνική δημιουργία. Προβάλλει και θα επαναπροβάλλει έργα με αντοχή στον χρόνο, με λειτουργία στον χώρο· δηλαδή, έργα των οποίων η συμβολική υπερβαίνει τα όρια του χρόνου και του χώρου.
Με αυτό το πνεύμα επανέρχεται στην γκαλερί ο «Mappemonde», ο Χάρτης του Κόσμου, ως ένα οροθετημένο, “εγκιβωτισμένο” πεδίο μνήμης, το οποίο με την σειρά του “εγκιβωτίζεται” στην μνήμη μιας αστικής κατοικίας. Πρόκειται για μια χαρτογράφηση, μια γλυπτική αφήγηση, η οποία ανάγεται σε προσωπικά βιώματα, αλλά ταυτοχρόνως ανοίγεται σε μια πανανθρώπινη κλίμακα.
Όπως επισημαίνει ο συνεπιμελητής της έκθεσης Γιώργος Τζιρτζιλάκης, “το Mappemonde, είναι έργο μυστικιστικού χαρακτήρα, μια μικρογραφία ενός κόσμου που στον πυρήνα του βρίσκεται το ζήτημα της ταξινόμησης.
…καθιστά τον Λάππα έναν σύγχρονο γλύπτη μυθολόγο, ο οποίος στην περίπτωση αυτή δεν σμιλεύει…αλλά κατασκευάζει, χαράσσει, κόβει και προπάντων συναρμολογεί…”
Στον 600σέλιδο κατάλογο της γκαλερί CITRONNE – Αθήνα, έχει ενταχθεί το ανέκδοτο «Μυστικό Βιβλίο» του Γιώργου Λάππα. Το βιβλίο αυτό, άγνωστο, πολύτιμο αρχειακό υλικό, καταγράφει τη διάταξη του συνθέματος με φωτοτυπημένες φωτογραφίες, υλικό από τις εκατόν εξήντα τέσσερις «πλάκες-μήτρες» (χάρτες), σχέδια των τριών χιλιάδων «στοιχείων», μαζί με αυτόγραφες σημειώσεις, καταλογικές παραθέσεις, υπολογισμούς και σκίτσα.
Η γλύπτρια Αφροδίτη Λίτη, σύντροφος του Γιώργου Λάππα, αναφέρει ότι “…ο κόσμος του «Mappemonde»… αποτελείτο από μικρά, μεταλλικά στοιχεία κομμένα στο οξυγόνο και ένα σπίτι, που διαμορφώθηκε γύρω από την αναζήτηση του τόπου του ξεκινήματός του…”
Θεωρεί ότι “με ένα λόγιο τρόπο, μέσω της γλυπτικής του, ο Γιώργης επέτυχε να γεφυρώσει κενά και αγκυλώσεις στο χάσμα που υπήρχε μεταξύ του κοινού και της τέχνης…” Η Αφροδίτη Λίτη, επίσης συνεπιμελήτρια, μας παροτρύνει “να επανεκτιμήσουμε, μετά από 31 χρόνια, στον χώρο ενός φιλόξενου αθηναϊκού διαμερίσματος, «εγκιβωτισμένο» τον προσωπικό εκστατικό χάρτη του Γιώργη, μέσα από τη συρραφή σπαρμένων εικόνων πολιτισμού”.
Με το νέο εγχείρημα η γκαλερί CITRONNE συνεχίζει, αλλά και ανανεώνει την προσπάθεια που άρχισε πριν από 12 χρόνια. Φιλοδοξεί να εμπλουτίσει την υπάρχουσα εικαστική ζωή της πρωτεύουσας με καινούργιες ιδέες και γόνιμες συνεργασίες.
INFO:
Τα εγκαίνια έκθεσης του Γιώργου Λάππα “Εγκιβωτισμός – Mappemonde” θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 7μ.μ.
Διάρκεια Έκθεσης: 29 Νοεμβρίου 2018 – 28 Φεβρουαρίου 2019
Ο Γιώργος Λάππας σαν Έλληνας της διασποράς χρησιμοποιεί έντονα τη γεωγραφία και την χαρτογράφηση στο έργο του, μέσα στο οποίο τα τοπία μετατρέπονται σε χάρτη του κόσμου.
Η ζωή του καθορίστηκε εντός των αναρίθμητων ταξιδιών του, ξεκινώντας από τον τόπο της γέννησής του το 1950 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το 1958 η οικογένειά του μετακινείται στην Ελλάδα, όπου ο καλλιτέχνης ολοκληρώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα. Από το 1969 ως το 1973 σπουδάζει κλινική ψυχολογία στο Reed College στο Portland του Όρεγκον στην Αμερική. Εκεί ασχολείται με την έρευνα, όπου συμμετέχει σε ψυχιατρικά προγράμματα στις κλινικές του Salem στο Όρεγκον, στο Σαν Φρανσίσκο και Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια.
Το 1974 ως υπότροφος του Watson Foundation ταξιδεύει στην Ινδία συλλέγοντας ντοκουμέντα για την ινδική γλυπτική και αρχιτεκτονική. Ταξιδεύει στο Αφγανιστάν και την Περσία. Το 1975 φοιτά στο Architectural Association School of Architecture στο Λονδίνο και συνεχίζει τις σπουδές του με εκπαιδευτικό σεμινάριο στην Ιταλία. Από το 1976 ως το 1981 φοιτά στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους τους Γιάννη Παππά και Γιώργο Νικολαΐδη και αποφοιτά με άριστα 10 από τη σχολή.
Το 1984 παίρνει υποτροφία του γαλλικού κράτους για την École nationale supérieure des Beaux-Arts στο Παρίσι, όπου σπουδάζει Γλυπτική. Το 1986-87 εργάζεται στη Γαλλία και στην Αγγλία. Το 1991 με υποτροφία του Fondation Cartier βρίσκεται στο Jouy-en- Josas. Από το 1987 ως το 2016 διδάσκει στη βαθμίδα του Καθηγητή στο τμήμα Γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα, εισάγοντας μία εντελώς καινούρια και ριζοσπαστική μέθοδο για την εκπαίδευση των νέων καλλιτεχνών.
Ενδιαμέσως συνεχίζει τα ταξίδια του, στον Καναδά, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, τις Η.Π.Α., τη Βραζιλία, την Κορέα και σε όλη την Ευρώπη, και μη εγκαταλείποντας πλέον αυτήν του την ακόρεστη περιέργεια για τους τόπους βαδίζει προς τη δική του ουτοπία.
Aτομικές εκθέσεις (επιλογή)
«Πλέγματα», Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα (1981)
«Άβακας», Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα (1985)
“Mappemonde”, Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα (1987)
«Ζάρια», Γκαλερί Bernier, Αθήνα (1990)
«Ζαριές», Γκαλερί Tramway, Γλασκώβη (1991)
«Κόκκινοι Αστοί», Γκαλερί Albert Baronian, Βρυξέλλες (1992)
«Γλυπτά», Γκαλερί Tanit, Μόναχο (1992)
«Η στάση του καλλιτέχνη», Γκαλερί Bernier, Αθήνα (1993)
«Ποταμοφόδια», Αποθήκη 1, Λιμάνι Θεσσαλονίκης και Γενί Τζαμί, Θεσσαλονίκη (1996)
«Φωτεινά έργα», Γκαλερί Gentili, Φλωρεντία (1997)
«Άνθρωπος και παρουσία φαντασμάτων», Γκαλερί Tanit, Μόναχο (1997)
«Έλμπο», Γκαλερί Bernier/Eliades, Αθήνα (1997)
«Έλμπο», Γκαλερί Lehmann Maupin, Νέα Υόρκη (1998)
«Γιώργος Λάππας», Γκαλερί Bernier/Eliades, Αθήνα (2001)
«Γλυπτά», Γκαλερί Ντιάσπρο, Λευκωσία (2004)
«Γιώργος Λάππας», Εικαστικό Κέντρο Ρεθύμνης (2005)
«Γιώργος Λάππας», Γκαλερί Xippas, Παρίσι (2007)
«Ντοκουμέντα και γλυπτικά τοπία», Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης (2013)
“Happy Birthday”, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα (2016)
«Φιγούρες και Σακίδιο με αυτιά», Γκαλερί Citronne – Πόρος (2017)
“Maqams of Blood and Maqams of Milk”, Αλατζά Ιμαρέτ, Δημήτρια, Θεσσαλονίκη (2017)
«Από εδώ έως την Αιωνιότητα», Πινακοθήκη Χανίων (2018)
Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αμοργού, που πραγματοποιήθηκε από τις 14 έως τις 19 Νοεμβρίου 2024. Στο φεστιβάλ συμμετείχαν παραγωγοί,...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Παράλληλα και συμπληρωματικά με την γκαλερί στον Πόρο, η γκαλερί CITRONNE στο Κολωνάκι, στην Πατριάρχου Ιωακείμ 19, παρουσιάζει μία διαφορετική πρόταση εικαστικού χώρου. Στον Πόρο εξαίρεται η τοπικότητα, το local· στην Αθήνα διασταυρώνονται τα παγκόσμια δίκτυα, το global. Ένα αστικό διαμέρισμα, σε μια πολυκατοικία της δεκαετίας του 1960, μεταποιείται και μετα-λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος. Εγκαινιάζεται την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου, με την εγκατάσταση του Γιώργου Λάππα (1950 -2016) «Εγκιβωτισμός- Mappemonde», ένα από τα περισσότερο γνωστά και σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολεμικής γλυπτικής.
