Αρχική Blog Σελίδα 506

Μαρία Τσαρούχα: Ας είναι «ο Συμπαντικός Ηθοποιός» χρήσιμος για όλους μας

Από
Zeta Tz
-

Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Μαρία Τσαρούχα, μετά από περίπου είκοσι χρόνια στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, και έχοντας σπουδάσει στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών στην Νέα Υόρκη, αποφάσισε πριν τη μετεγκατάστασή της στην Αμερική να αφήσει παρακαταθήκη τις γνώσεις της στον χώρο του Acting με ένα βιβλίο χρήσιμο για όλους μας.

Το πρωτότυπο αυτό βιβλίο αγκάλιασε η Ένωση Ελλήνων Φυσικών και το παρουσιάζει στην ΕΣΗΕΑ το Σάββατο, 10 Νοεμβρίου.

Εμείς, θέλοντας να διαμορφώσουμε μια πιο εμπεριστατωμένη γνώμη γι’ αυτή τη μέθοδο, συναντήσαμε τη Μαρία και μιλήσαμε μαζί της.

 

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

– Πώς αποφάσισες να γράψεις το βιβλίο με τίτλο«O ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ»;

Τo βιβλίο είναι το πρώτο μέρος της νέας θεωρίας και μεθόδου Perceptual Acting and Directing, με τίτλο «O ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ, άπειροι χαρακτήρες, άπειρες ζωές, άπειρα frames»

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχω ξεκινήσει στην αρχή άτυπα, τα τελευταία πέντε χρόνια πολύ συγκεκριμένα, μια μελέτη και έρευνα για την ανθρώπινη φύση μέσα από το θέατρο. Στη διαδρομή διαπραγματεύτηκα με πολλά γνωστικά πεδία αλλά τις απαντήσεις στα ερωτήματα που με ταλαιπωρούσαν, και το βασικό ερώτημα είναι «ποιος είμαι» στη σκηνή και εκτός σκηνής, μου τα έδωσε η κβαντική φυσική.

Επειδή το αντικείμενο της μελέτης είναι δύσκολο να επικοινωνηθεί αποφάσισα να γράψω το βιβλίο σαν βασικό εγχειρίδιο της θεωρίας και μεθόδου PAD. Η έρευνα συνεχίζεται, οπότε το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πρώτο από πολλά που έπονται.

Μαρία Τσαρούχα

-Τι ακριβώς πραγματεύεται;

Η ανάγκη που γεννήθηκε για τη δημιουργία μιας νέας θεωρίας είναι το γεγονός ότι οι μέθοδοι υποκριτικής μαθαίνουν στον εκπαιδευόμενο πώς να «δρα στη σκηνή» («δρα», δηλαδή μπαίνει σε μια δράση, στα αγγλικά «act», acting on stage= παίζει θέατρο) αλλά όχι «ποιος είναι ο άνθρωπος που δρα στη σκηνή». H νέα θεωρία PAD έρχεται να καλύψει αυτό το μεγάλο κενό, «Who am I».

Αφορά στη συνθετική εναρμόνιση του τρίπτυχου σώμα, πνεύμα, ψυχή και Ego, Subconscious and Higherself.

Το συγκεκριμένο βιβλίο θέλει να αποτίνει φόρο τιμής στους μεγάλους δασκάλους της μεθόδου (Methodacting), χρησιμοποιώντας εργαλεία και όρους όπως η σχέση, η προσαρμοστικότητα, η γνωστική ανάλυση, η ενεργητική ανάλυση, οι δοθείσες συνθήκες, ο εσωτερικός μονόλογος, τα κίνητρα, η αισθητηριακή μνήμη, asif’s, η βιωματική μνήμη και ο τέταρτος τοίχος.

Για τους ηθοποιούς, οι οποίοι είναι ενήμεροι του τρόπου διερεύνησης ενός ρόλου μέσα από τα εργαλεία που τους παρέχει η μέθοδος, η νέα γνώση που τους παρέχει η PAD προσθέτει νέο νόημα και κατανόηση του «ποιος είμαι» επάνω στη σκηνή.

Το βιβλίο μεταξύ άλλων αφορά στους ρόλους που ενδυόμαστε στη ζωή και το ποιοι αληθινά είμαστε ως υπάρξεις.

– Θα μπορούσες να μας μιλήσεις πιο αναλυτικά για τη μέθοδο;

Στην PAD, σε αντιστοιχία με την αφηγηματική ανάλυση, ο ηθοποιός καλείται να βρει τον αφηγηματικό χάρτη του χαρακτήρα του μέσα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στη βιογραφία του. Αυτό που λέμε κυρίαρχη αφήγηση, και να ξαναγράψει αυτήν την ιστορία συντονισμένος με το συγκεκριμένο frame στον χρόνο και στον χώρο, που είναι μια καινοτομία για την υποκριτική τέχνη, μέσα από νέες τεχνικές που εκσυγχρονίζουν το γνωστό Methodacting, διευρύνοντας την αντίληψη του ηθοποιού σε σχέση με το σύμπαν, τις διαστάσεις, τη φυσιολογία του, τις σχέσεις, τη δράση και αλληλεπίδραση με ό.τι υπάρχει γύρω του και μέσα του και πώς οι νέες πληροφορίες από γνωστικά πεδία μπορούν να είναι χρήσιμα εργαλεία για μοναδικές ερμηνείες.

Μαρία Τσαρούχα

– Ποιους θα μπορούσε να βοηθήσει αυτό το βιβλίο;

Ηθοποιούς, σκηνοθέτες, δραματουργούς, δασκάλους υποκριτικής, όλους όσοι ασχολούνται με το θέατρο, τον κινηματογράφο, αλλά είναι ένα βιβλίο που μπορεί να το διαβάσει ο καθένας αφού αναλύει τους νόμους της ανθρώπινης συμπεριφοράς όσον αφορά στους ρόλους που ενδυόμαστε στη ζωή και στο ποιοι αληθινά είμαστε ως υπάρξεις, πέρα από τη γραμμική κατανόηση που έχουμε λόγω της περιορισμένης αντίληψης που προέρχεται κυρίαρχα από τις πέντε αισθήσεις.

H PAD είναι ένα νέο σύστημα θεωρίας-πράξης με ασκησιολόγιο που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε καλλιτέχνη. Είναι τα θεμέλια επάνω στα οποία χρειάζεται να στηριχτεί κάθε μέθοδος υποκριτικής για να ευδοκιμήσει.

Είναι ένα εγχειρίδιο ζωής που αφορά στην εξέλιξη και στην ωρίμανση του καλλιτέχνη, βασισμένο στις αρχές της διάσημης μεθόδου υποκριτικής Method Acting (μέθοδος) και δουλεμένο μέσα από μεθόδους αυτογνωσίας, life coaching, ΕFT (emotional freedom therapy), φιλοσοφικές τοποθετήσεις, NLP (νευρογλωσσικό προγραμματισμό), το αξιακό σύστημα με το οποίο πορεύεται ως άνθρωπος μέσα από την ανάλυση της Οδύσσειας και μέσα από τη γνώση της κβαντικής φυσικής και της κοσμολογίας.

– Πώς οδηγήθηκες σ’ αυτήν τη μέθοδο;

Ξεκίνησε από μια έντονη βιωματική εμπειρία που είχα όταν έπαιζα το Bug στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Είμαι εκπαιδευμένη ως methodactor και μπαίνω πολύ βαθιά μέσα στους χαρακτήρες. Η παράσταση παίχτηκε δύο χρονιές πέντε φορές την εβδομάδα. Από ένα σημείο και μετά είχε γίνει δεύτερη φύση μου. Τη δεύτερη χρονιά έζησα κάτι επάνω στη σκηνή την ώρα της παράστασης: είχα μια βιωματική εμπειρία που με τρόμαξε και δεν μπορούσα να την εξηγήσω και αποκωδικοποιήσω. Αυτό με τάραξε διότι από εκείνη την ημέρα συνεχίστηκε να συμβαίνει κάθε βράδυ στη σκηνή. Απογείωσε την ερμηνεία μου και με διευκόλυνε απίστευτα, αλλά κανένας δεν μου είχε διδάξει τι ήταν αυτό. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι. Ήθελα να ξέρω τι μου συνέβη.

Ο Daniel Day Louis σταμάτησε να παίζει θέατρο διότι σε παράσταση που ερμήνευε τον Άμλετ, στη σκηνή που ο Άμλετ συναντάει το φάντασμα του πατέρα του, είδε τον νεκρό πατέρα του μπροστά του, τρόμαξε τόσο πολύ που έφυγε από τη σκηνή. Ο Louis είναι πολύ γερός methodactor, συντονίστηκε τόσο έντονα με τον χαρακτήρα που του συνέβη μια εμπειρία μεταφυσική. Ένα κομμάτι της PAD εξηγεί και αναλύει τι είναι αυτές οι εμπειρίες και πώς μπορούμε να τις προσεγγίσουμε.

– Θα δώσεις σεμινάρια και διαλέξεις για να μας βοηθήσεις να καταλάβουμε καλύτερα τη μέθοδο που αναλύεις στο βιβλίο σου;

Δίνω σεμινάρια και διαλέξεις και σε καλλιτεχνικούς χώρους αλλά και για την πλατφόρμα επιστήμη και τέχνη της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, με την οποία συνεργάζομαι. Οι επιστήμονες έχουν αγκαλιάσει την PAD, την στηρίζουν, και αυτό είναι μεγάλη ασφάλεια για εμένα και τη μέθοδο που εισάγω.

Μαρία Τσαρούχα

– Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με την Ένωση Ελλήνων Φυσικών;

Πριν από δύο χρόνια σκηνοθέτησα ένα έργο υπό την αιγίδα την ΕΕΦ. Ο Παναγιώτης Φιλντίσης, αντιπρόεδρος της Ένωσης, με κάλεσε να συζητήσουμε τι κάνω και του μίλησα για τη μελέτη και έρευνά μου. Έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνεργασία και μια ανεκτίμητη φιλία. Οι επιστήμονες είναι πιο ανοιχτοί και άνετοι από τους καλλιτέχνες. Ακομπλεξάριστοι και με εξαιρετικό χιούμορ. Διαπραγματεύονται στην καθημερινότητά τους με τεράστια θέματα υπαρξιακά, φιλοσοφικά, και αυτό τους κάνει αισιόδοξους και τολμηρούς.

Οι καλλιτέχνες δυστυχώς, επειδή οι περισσότεροι ζούμε για την επιβίωση, ξεχνάμε να πάμε παρακάτω στην εξέλιξή μας την προσωπική, αν και το θέατρο είναι καταλύτης για την προσωπική πρόοδο και εξέλιξη του ανθρώπου. Πάντα ήταν. Η τέχνη δεν είναι «φαίνομαι», είναι «είμαι». Το άγχος του σύγχρονου καλλιτέχνη αρέσκεται στο «φαίνομαι».

Το βιβλίο της Μαρίας Τσαρούχα μπορεί να το διαβάσει ο καθένας, αφού αναλύει τους νόμους της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

– Ποιοι έχουν μιλήσει για το βιβλίο σου;

Αλήθεια είναι ότι πολύ κόσμος της επιστημονικής κοινότητας το έχει ασπαστεί με ενδιαφέρον. Ο αστροφυσικός Στράτος Θεοδοσίου, πολλοί φίλοι επιστήμονες όπως ο Κωσταντίνος Καλαχάνης, ο Γιάννης Βαβίτσας, ο εξαιρετικός καθηγητής φιλοσοφίας Κωσταντίνος Νιάρχος, ο κ. Ξενοφών Μουσάς. Τελευταία ο αστροφυσικός Μηνάς Καφάτος, που έχει συγγράψει με τον γνωστό στοχαστή Deepak Chopra το βιβλίο «Είμαι το Σύμπαν», και ο οποίος έγραψε ένα σημείωμα για το βιβλίο προτείνοντας ότι πρέπει να διαβαστεί και ότι υιοθετεί ό,τι προτείνει και ο ίδιος και ο Chopra.

Επίσης φίλοι καλλιτέχνες που με παρακολουθούν και το προτείνουν ως «Μια καινοτόμο σύλληψη που μπορεί να καθιερωθεί διεθνώς ως μία από τις κύριες μεθόδους υποκριτικής στον δυτικό κόσμο». Είμαι χαρούμενη για την αποδοχή που έχει δεχτεί η μέθοδος PAD γιατί και εμένα την ίδια με έχει ενθουσιάσει η αποκάλυψη που μου έγινε και η διαχείριση αυτής ήταν μια δύσκολη πορεία την οποία κατάφερα να της δώσω μορφή και σχήμα και, το πιο σημαντικό, να την μοιραστώ με τους ανθρώπους της τέχνης.

Θέλω να ευχαριστήσω όμως και την συνεργάτιδά μου και επιμελήτρια του βιβλίου Χριστίνα Τσαλίκη, υποψήφια διδακτορικού ψυχολογίας, μια σπουδαία εύστροφη γυναίκα που από την πρώτη στιγμή κατανόησε τι είναι η PAD.

Μαρία Τσαρούχα

– Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;

Η δουλειά όλων αυτών των ετών, η οποία οδήγησε στη δημιουργία της PAD ήταν το διαβατήριο για να πάρω πράσινη κάρτα για την Αμερική.

Δυστυχώς, η χώρα μας βάζει πολλά εμπόδια για να προτείνει κανείς τόσο καινοτόμα και προκλητικά θέματα. Επίσης στην Ελλάδα δεν πληρώνεσαι την αξία της εργασίας σου, και εγώ έχω να θρέψω τον εαυτό μου και δύο παιδιά.

Έχω επικοινωνήσει με μεγάλα πανεπιστήμια στην Αμερική και βεβαίως με τη σχολή μου, την Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών, για να εισαγάγουν στην εκπαίδευση του ηθοποιού την PAD. Το βιβλίο μεταφράζεται στα αγγλικά και ετοιμάζεται μαζί με εμένα να ταξιδέψει εκτός Ελλάδος. Επίσης, με ενδιαφέρει η προαγωγή του ελληνικού πολιτισμού οπότε έχω ανοίξει πόρτες στην Αμερική για την πλατφόρμα Επιστήμη και Τέχνη της ΕΕΦ, όπως και για το ανέβασμα ελληνικών σύγχρονων έργων, πάντα με τη μέθοδο PAD. Ετοιμάζω για την ΕΕΦ ένα συμπόσιο για την επόμενη χρονιά που θα γίνει στην Ελλάδα, το «Επιστήμη και συνειδητότητα», με στόχο να φέρουμε στην Ελλάδα σπουδαίους στοχαστές που ασχολούνται με τη συνειδητότητα, προάγοντας αυτήν ως απαραίτητη για την ποιότητα και τη συμπεριφορά του σύγχρονου ανθρώπου.

Μαρία Τσαρούχα

Info

Παρουσίαση βιβλίου: «Ο συμπαντικός ηθοποιός», της Μαρίας Τσαρούχα

Προλογίζει ο Παναγιώτης Φιλντίσης, στέλεχος της εκπαίδευσης, αντιπρόεδρος της ΕΕΦ.

Ομιλητές: Ευστράτιος Θεοδοσίου, αστροφυσικός, πρόεδρος της ΕΕΦ,

Άγγελος Παπαδημητρίου, ηθοποιός-εικαστικός,

Ζέτα Δούκα, ηθοποιός,

Βασίλης Κατσικονούρης, συγγραφέας,

Χρήστος Δημόπουλος, ερευνητής.

Συντονίζει ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας.

Στην ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, Σάββατο 10 Νοεμβρίου στις 12 μεσ.

Θα ακολουθήσει after party στον πολυχώρο τέχνης και πολιτισμού Piree, στις 9:00 μ.μ., Κάστορος 78, Πειραιάς, τηλ.: 210 4082700.

Ελληνογερμανική Αγωγή: Μια αλλιώτικη βόλτα στον «κήπο» των Μαθηματικών

Από
Panos Kats
-
Ο Ελβετός ζωγράφος Eugen Jost και ο καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, Πρόεδρος Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, κ. Ανάργυρος Φελλούρης στα εγκαίνια της έκθεσης με τίτλο «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται», που πραγματοποιήθηκε στην Ελληνογερμανική Αγωγή

Κατάμεστη ήταν την Τετάρτη το βράδυ η κεντρική αίθουσα εκδηλώσεων της Ελληνογερμανικής Αγωγής, όπου τα Μαθηματικά συνάντησαν την Τέχνη με διεθνείς παρουσίες και με αφορμή την ανακήρυξη του 2018 ως Έτους Μαθηματικών από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων αλλά και τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας.

Από αριστερά Καρολίνα Καλκαντάρα, Διευθύντρια Νηπιαγωγείου Ελληνογερμανικής Αγωγής, Κυριακή Πετρέα, Διευθύντρια Γυμνασίου Ελληνογερμανικής Αγωγής, Χρύσα Αποστολάτου με τη δημοσιογράφο Κατερίνα Λυμπεροπούλου, στα εγκαίνια της έκθεσης «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται» που πραγματοποιήθηκε στην Ελληνογερμανική Αγωγή

Στα εγκαίνια της έκθεσης έργων του Eugen Jost με τίτλο «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται», παρών δεν ήταν μόνο ο καταξιωμένος Ελβετός καλλιτέχνης, αλλά κι ο συνεργάτης του, «γκουρού» των Μαθηματικών και εμπνευστής καινοτόμων παιδαγωγικών μοντέλων που αποτελούν σημείο αναφοράς σε ολόκληρη την Ευρώπη, Dr. Peter Baptist, για να μιλήσουν με γοητευτικά παραδείγματα και με τη βοήθεια προβολών στο κοινό, καθώς επίσης κι ο Ανάργυρος Φελλούρης, Καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, Πρόεδρος Ε.Μ.Ε.

Περιτριγυρισμένοι από 36 πίνακες όπου τα έντονα χρώματα «συνομιλούσαν» με τους αριθμούς – τα 16 απ’ αυτά τα έργα δημιουργήθηκαν ειδικά για την έκθεση στην Ελλάδα και με σκοπό να καταδείξουν τη σύνδεση των Μαθηματικών με την Αρχαία Ελλάδα στο πλαίσιο του εορτασμού του 2018 ως Έτους Μαθηματικών, όπως ανακηρύχθηκε από το Υπουργείο Παιδείας – οι ομιλητές της εκδήλωσης είπαν μεταξύ άλλων:

«Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας απόψεις, αλλά να κάνω και ένα πείραμα. Σκεφτείτε μία μέρα χωρίς αριθμούς. Δεν θα υπήρχε ώρα, σελίδες βιβλίων, αποτελέσματα αγώνων ποδοσφαίρου. Η ζωή μας αποτελείται από αριθμούς και γι’ αυτό η έκθεση αυτή ονομάζεται «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται». Όταν σκέφτεστε αριθμούς, ποιους αριθμούς ακριβώς σκέφτεστε; Σκέφτεστε φυσικούς αριθμούς; Όποιους αριθμούς και αν σκέφτεστε, να ξέρετε ότι είστε ήδη στον κόσμο του Πυθαγόρα του 5ου αιώνα π.Χ.», είπε, μεταξύ άλλων ο Dr Peter Baptist, κάτοχος της έδρας Μαθηματικών και Εκπαίδευσης στα Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο του Bayreuth, ακαδημαϊκός σύμβουλος του μεγαλύτερου σχολικού δικτύου αριστείας στην επιστήμη και στα μαθηματικά στη Γερμανία (MINT – EC).

Και συμπλήρωσε: «Οι μαθηματικοί του αρχαίου ελληνικού κόσμου είχαν ένα πιστεύω, ότι όλος ο κόσμος ρυθμίζεται από αριθμούς. Ο Jost σας είπε ότι είναι καλλιτέχνης και έτσι ακριβώς βλέπει και τα μαθηματικά. Τα μαθηματικά γι’ αυτόν είναι ένας τεράστιος κήπος με πολλά λουλούδια, ανηφόρες, κατηφόρες, μονοπάτια. Ο Jost επισκέπτεται αυτόν τον κήπο και αν κάποιο λουλούδι του αρέσει, το παίρνει μαζί του και το κάνει έργο. Και έτσι βλέπετε κι εσείς αυτή τη βόλτα του Jost στον κήπο των μαθηματικών. Τέτοια παραδείγματα έχετε μπροστά σας απόψε μέσα από τους πίνακες του Jost. Στα έργα του βλέπουμε τους αριθμούς και τα μαθηματικά με έναν άλλο τρόπο. Βλέπουμε το πυθαγόρειο θεώρημα και την απόδειξή του μέσα από την τέχνη».

Στη συνέχεια έκανε μία επίδειξη στο κοινό χρησιμοποιώντας ένα σκοινί με 10 κόμπους. Έδειξε πώς με τον τρόπο αυτό οι Αιγύπτιοι δημιουργούσαν εμπειρικά ορθογώνια τρίγωνα, ενώ αποκάλεσε άλλο ένα «λουλούδι των μαθηματικών» τον αριθμό π.

«Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι στην Ελλάδα. Αναλογίστηκα με την επίσκεψή μου αυτή πόσα πράγματα με συνδέουν με την Ελλάδα. Και οι δύο χώρες είναι χώρες δημιουργίας της δημοκρατίας. Εδώ και πολλά χρόνια έχω ενθουσιαστεί με τα μαθηματικά και τα μαθηματικά τα επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες. Οι Έλληνες όμως χαρακτηρίζονται και από τη λατρεία τους για την τέχνη. Σε όλα τα έργα των Ελλήνων υπάρχει ο παιγνιώδης χαρακτήρας της ελληνικής σκέψης», είπε με τη σειρά του ο Ελβετός καλλιτέχνης Eugen Jost. Και κατέληξε: «Ήθελα κλείνοντας να αναφερθώ σε έναν πίνακα που έχω σκεφτεί εδώ και καιρό. Αναζητώ μία μεγάλη επιφάνεια, για να δημιουργήσω έναν μεγάλο πίνακα, με τον οποίο θα μπορούσαν να παίξουν τα παιδιά. Θα μπορούσε να είναι παντού ένας τέτοιος χώρος, για να μάθουν τα παιδιά μαθηματικά παίζοντας και μέσω της τέχνης».

Τέλος, ο καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, Πρόεδρος Ε.Μ.Ε., Ανάργυρος Φελλούρης σημείωσε:

«Η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία είναι ένα από τα αρχαιότερα επιστημονικά σωματεία στην Ελλάδα και εφέτος συμπληρώνει 100 χρόνια λειτουργίας. Σκοπός της είναι η διάδοση της μαθηματικής επιστήμης, η πρόοδος των μαθηματικών, η εκπαίδευση, ανάπτυξη και βελτίωση δεξιοτήτων των μελών της. Η έκθεση της Ελληνογερμανικής Αγωγής που γίνεται σε συνεργασία με την Ε.Μ.Ε. φιλοξενεί έργα που διηγούνται ιστορίες, αναλύουν τα μαθηματικά και διεγείρουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων γι’ αυτά. Τα μαθηματικά είναι ανώτερη έκφραση της πνευματικής ικανότητας του ανθρώπου. Λειτούργησαν προς όφελος της κοινωνίας με συνεισφορά σε πολλά επίπεδα. Η ουσία των μαθηματικών δεν βρίσκεται μόνο στην ωραιότητα των αριθμών αλλά και στο γεγονός ότι είναι κάτι περισσότερο από επιστήμη. Έχουν μεγαλύτερο βάθος ακόμη και από τη φιλοσοφία, μεγαλύτερη ομορφιά ακόμη και από την ομορφιά της ποίησης. Τα μαθηματικά δημιουργούν και καινοτομούν».

Από αριστερά Στέλιος Σάββας, Ανάργυρος Φελλούρης, Σταύρος Σάββας, Eugen Jost και Peter Baptist στα εγκαίνια της έκθεσης «Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται» που πραγματοποιήθηκε στην Ελληνογερμανική Αγωγή

Διάρκεια έκθεσης: 31 Οκτωβρίου έως 30 Νοεμβρίου 2018

Ώρες λειτουργίας για το κοινό:

Δευτέρα – Παρασκευή 10.00 π.μ. – 8.00 μ.μ.

Σάββατο – Κυριακή 10.00 π.μ. – 2.00 μ.μ

Για κρατήσεις σχολείων: πληροφορίες κ. Αλεξόπουλος, τηλέφωνο 2108176790,

mail: [email protected]

Brigitte Πολέμη: “Τα social media είναι καλά, αρκεί να τα χρησιμοποιούμε σωστά”

Από
Zeta Tz
-
Έργο της Brigitte Polemis - I Love Me
Brigitte Polemis

Η διεθνούς φήμης εικαστικός Brigitte Πολέμη προκάλεσε αίσθηση εκθέτοντας την πρωτότυπη δουλειά της και αγγίζοντας θέματα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Με τα έργα της καλούσε τον θεατή να αναθεωρήσει την καθημερινότητά του και να κάνει σωστή χρήση του διαδικτύου.

Η Polemis, που εκθέτει παγκοσμίως, για πρώτη φορά στην Ελλάδα την περασμένη χρονιά παρουσίασε την πρώτη ατομική της έκθεση στο Μουσείο Μπουζιάνη κάτω από τον χαρακτηριστικό τίτλο «#iFollow» λαμβάνοντας πολύ θετικά σχόλια.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Η συνεχώς αυξανόμενη ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η μανία για κοινωνική καταξίωση που οδηγούν σε αποξένωση, μαζοποίηση και ισοπέδωση των αξιών εμπνέουν την καλλιτέχνιδα.

Η πολυπολιτισμική καλλιτέχνις που γεννήθηκε στη Δαμασκό της Συρίας, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στην πατρίδα της μητέρας της, την Πολωνία, μετακόμισε στη συνέχεια στην πατρίδα του πατέρα της το Λίβανο και μετά το ξέσπασμα του πολέμου ήρθε στην Ελλάδα.

Στα 17 της χρόνια έφυγε για σπουδές στη Νέα Υόρκη, όπου και ανακάλυψε την αγάπη της για την ζωγραφική. Το 1992 μετακόμισε στο Λονδίνο για να εξερευνήσει τον κόσμο των Καλών Τεχνών και το 2004 αποφοίτησε από το Chelsea School of Art. Tα τελευταία δέκα χρόνια έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη με Έλληνα και μητέρα τεσσάρων παιδιών.

Για την έκθεση της καλλιτέχνιδος στο Μουσείο Μπουζιάνη, η διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, Ευρυδίκη Τρισόν Μιλσανή αναφέρει: «Οι μεγάλοι ποπαρτίστες και ιδιαίτερα ο Άντυ Γώρχωλ γονιμοποίησαν τη φαντασία της Brigitte Πολέμη και της έδωσαν τις κατευθύνσεις που χαρακτηρίζουν τα πρόσφατα έργα της».

Συναντήσαμε την Brigitte και μιλήσαμε για τα μηνύματα που θέλει να επικοινωνήσει στο κοινό με τα έργα της και για την σωστή χρήση των social media.

Brigitte Polemis, I dont wish to be the symbol of anything.

– Brigitte, στα έργα σου έχεις διαλέξει μόνο ανδρική φιγούρα. Ήταν τυχαίο ή όχι; Θα ήθελες να μας εξηγήσεις τον λόγο της επιλογής σου αυτής;

Η αλήθεια είναι ότι δεν διάλεξα τυχαία την αντρική φιγούρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντούσα στην καθημερινότητά μου και ήταν «στημένοι» κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν άνδρες, χωρίς αυτό να εξαίρει τις γυναίκες. Όλοι μπορούμε να εντασσόμαστε σ αυτό το καλούπι. Τα τελευταία 300 χρόνια το κοστούμι αντιπροσωπεύει τη «στολή» του «επιτυχημένου» είτε είναι άνδρας, είτε γυναίκα. Το κουστούμι, «suit» στα αγγλικά, προέρχεται από τη λατινική λέξη «sequi» που σημαίνει ακολουθώ.

Πιστεύουμε ότι φορώντας το κοστούμι και κάνοντας ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει αποκτούμε κύρος, «ανεβαίνουμε» κοινωνικά και γινόμαστε αποδεκτοί από την κοινωνική ομάδα που έχουμε επιλέξει να ανήκουμε. Υπάρχουν διάφορα είδη «στολής», που ο άνθρωπος επιλέγει να φορέσει. Κάπως έτσι καταλήξαμε να φαινόμαστε όλοι ίδιοι, χωρίς ταυτότητα, δημιουργικότητα και ελευθερία, αντίγραφα ο ένας του άλλου! Όμως, ήρθε η κρίση να μας προσγειώσει όλους απότομα. Ακόμα και αυτούς με το κοστούμι.

Brigitte Polemis

– Παρατηρώντας τα έργα σου, διαπιστώνουμε ότι περνάς σύγχρονα μηνύματα. Αντιλαμβανόμαστε τις βαριές συνέπειες του πολιτισμού μας, την ανωνυμία, τη μαζοποίηση, την απομόνωση, την αλλοτρίωση και την ισοπέδωση ηθών και αξιών. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τον τρόπο πού εκφράζεσαι;

Η τέχνη για μένα αποτελεί πρωταρχικό μέσο έκφρασης. Στην καθημερινότητά μας, έχουμε εθιστεί στην υπερκατανάλωση, κυνηγώντας όλο και περισσότερα χρήματα, δύναμη και εξουσία, με αποτέλεσμα η απληστία και η ματαιοδοξία να κυβερνούν τη ζωή μας. Το συναίσθημα και οι ηθικές αξίες έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα ή δεν μας απασχολούν πια. Προσπαθώ λοιπόν, μέσω της δουλειάς μου να παρακινήσω τους θεατές μου να κοιτάξουν γύρω τους, αλλά και μέσα τους. Να πεισθούν ότι μόνο το χρήμα και η καταξίωση δεν φέρνουν την χαρά.

Brigitte Polemis, Nowadays.

– Αναδεικνύεις την θεμελιώδη ανάγκη του ανθρώπου για ουσιαστική επαφή και επικοινωνία. Θεωρείς ότι η επαφή μέσω των social media δεν μπορεί να είναι ή να γίνει ουσιαστική;

Όλα τα πράγματα είναι καλά, αρκεί να τα χρησιμοποιούμε σωστά. Πραγματικά ανησυχώ, κυρίως για τους νέους ανθρώπους. Εμείς είμαστε ενήλικες, υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, παρ ότι δεν κάνουμε σωστή χρήση. Εξάλλου, έχουμε ζήσει και «το πριν» και το «τώρα». Έχω τέσσερα παιδιά και όπως καταλαβαίνεις ανησυχώ όταν τα βλέπω να μην καλλιεργούν την ανθρώπινη επαφή αλλά να αναλώνονται μόνο στα social medial. Τι θα κάνουν όταν μεγαλώσουν? Ακόμα και ο τσακωμός είναι μια επαφή, δοκιμάζεται μια σχέση.

Στην καταναλωτική κοινωνία που ζούμε, παρέχουμε κινητά τηλέφωνα σε παιδιά πέντε και έξι ετών, που πιθανώς να τους τα δίνουν οι γονείς τους γιατί θα υπάρχει λόγος, αλλά αυτά λόγω ηλικίας το πιθανότερο είναι να μην κάνουν σωστή χρήση.

– Από ποιους καλλιτέχνες πιστεύεις ότι έχεις δεχτεί επιρροές;

Αρχικά, δέχτηκα επιρροές από τον χώρο της μόδας. Δούλευα για πολλά χρόνια στο εξωτερικό σε μεγάλους οίκους, ώσπου κάποια στιγμή ήθελα να δώσω το προσωπικό μου στίγμα και ασχολήθηκα με την τέχνη. Ο άνθρωπος και η φύση είναι οι κύριες πηγές ενέργειας και έμπνευσης για μένα.

O Άντι Γουόρχολ, αυτός ο Αμερικανός πολυσχιδής καλλιτέχνης, με έχει σίγουρα επηρεάσει, καθώς και όπως φαίνεται σ’ αυτήν τη δουλειά, που σας παρουσιάζω, έχω εμπνευστεί και από τον Ρενέ Μαγκρίτ, τον Βέλγο σουρεαλιστή καλλιτέχνη, με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού.

Με τον Γιάννη Γαίτη, θεωρώ ότι έχουμε κοινό τρόπο ένδειξης διαμαρτυρίας για τη μαζοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου. Για τον λόγο αυτό και εν είδει διαλόγου και ιστορικής καλλιτεχνικής παραπομπής, εκτίθενται κατασκευές του ανάμεσα στα έργα μου.

 

Σίσσυ Χλωμίσιου, Φοίβος Κυπραίος, Brigitte Πολέμη.

– Τι υλικά και τεχνική έχεις χρησιμοποιήσει γι αυτή τη θεματική σου? Τα έχεις χρησιμοποιήσεις για να εκφράσεις κάτι συγκεκριμένο;

 

Η επιλογή των υλικών είναι τέτοια ώστε να περνούν τα κατάλληλα μηνύματα. Η χρήση της μικτής τεχνικής ψηφιακής εκτύπωσης σε πολλαπλές στρώσεις plexi-glass, & η ζωγραφική με λάδι σε διαφορετικές στρώσεις board προσδίδουν αυτήν την τριασδιάστατη αίσθηση, βάθος σε συνδυασμό με τα χρώματα.

Παράλληλα με αυτά, παρουσιάζω και video animations, που αποδίδουν την αντίθεση μεταξύ του αληθινού και του ψεύτικου, του σημαντικού και του ασήμαντου, του φυσικού και του κατασκευασμένου.

– Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Κάνω πολλά σχέδια και για εκθέσεις και συνεργασίες και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Θα προτιμούσα όμως να μην τα συζητήσουμε τώρα, αλλά να έχω την χαρά να σας τα αποκαλύπτω εν καιρώ.

* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews.

 

Φιλίππα Ταμπάρη: “Η “Πόλη” πραγματεύεται τα συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα”

Από
Zeta Tz
-
Η Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη

Στην “Πόλη” η Λούλα Αναγνωστάκη (1934 – 2017), η γυναίκα με τα μαύρα γυαλιά, τα λιτά μαλλιά, την σιωπηλή αινιγματική έκφραση, 53 χρόνια πριν, μιλάει προφητικά για έναν κόσμο που νοσεί. Η Αναγνωστάκη, σύζυγος του Γιώργου Χειμωνά, δεν έμοιαζε με τις άλλες συγγραφείς και άφησε ανεξήτηλο το στίγμα της στο θέατρο.

Συνέντευξη στην Χριστίνα Πραβιτσιώτη 

Από το 1965 που εμφανίστηκε στο θέατρο, με την τριλογία της Πόλης («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη», «Η παρέλαση») στην παράσταση του Καρόλου Κουν στο Θέατρο Τέχνης, ως τον τελευταίο μονόλογο-αφιερωμένο στον Γιώργο Χειμωνά («Ο Γιώργος ως Αμλετ», 2010), η Λούλα Αναγνωστάκη συνέθεσε το δικό της θεατρικό σύμπαν. Ένα
σύμπαν φτιαγμένο από ήρωες ή αντι-ήρωες και ανθρώπους
της καθημερινότητας.

 

 

Η Φιλίππα Ταμπάρη, αντιπροσωπεύοντας τη νέα γενιά καλλιτεχνών, τολμά φέτος ένα δύσκολο εγχείρημα. Εξερευνά και μελετά τον θεατρικό κόσμο της Αναγνωστάκη και καταθέτει τον δικο της προβληματισμό ανεβάζοντας την “Πόλη”. Από την Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου στο θέατρο Αλκμήνη παρουσιάζει στο κοινό μία νέα εκδοχή του έργου, σκηνοθετημένη από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Νίκο Γεωργάκη.

 

-Φιλίππα, τι έργο ανεβάζεις φέτος στο θέατρο Αλκμήνη;

-Φέτος νιώθω ιδιαίτερα χαρούμενη, γιατί δοκιμάζω τις υποκριτικές μου δυνατότητες κι αυτό είναι κάτι σαν προσωπικό στοίχημα για μένα. “Η Πόλη” αποτελεί έργο με μια ειδική βαρύτητα και λόγω της συγγραφέως του, αφού η Λούλα Αναγνωστάκη δεν είναι τυχαία…

Πολλές φορές σκέφτηκα, τι θα μπορούσα να πω για το έργο αυτό, ενώ ταυτόχρονα νομίζω, πως “Η Πόλη” δεν είναι μόνο ένα πράγμα! Έχει πολλά μηνύματα και νοήματα, αναφέρεται σε μια ίσως ιδεατή πόλη και στην πραγματικότητα αναλύει την σχέση του ζευγαριού με τρόπο “πολύ μπροστά” για την εποχή, όπου γράφτηκε. Το σίγουρο είναι, πως αποτελεί ένα έργο, που θα κάνει τον θεατή, όπως και τον αναγνώστη που το έχει διαβάσει, να σκεφτεί!

-Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας, να αναλαμβάνεις την παραγωγή μιας θεατρικής παράστασης;

Είναι αρκετά δύσκολο και θέλει αντοχές, υπομονή, δεξιοτεχνία και τύχη! Από την άλλη δεν το μετανιώνω. Είναι η δεύτερη μου απόπειρα άλλωστε, που σημαίνει ότι μάλλον είμαι σε καλό δρόμο! Ίσως η δυσκολία να εντοπίζεται στο γεγονός, ότι είμαι μια νέα κοπέλα κι αυτό καμία φορά δεν πείθει αμέσως τους άλλους. Φυσικά, μπορεί ο καθένας να έχει τους ενδοισμούς του, αλλά νομίζω πως είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε αυτά, τα οποία πιστεύουμε κι οραματιζόμαστε…

-Μίλησε μας για το έργο… Γιατί το επέλεξες;

Το συγκεκριμένο έργο θα έλεγα, ότι ήρθε κάπως καρμικά σ’ εμένα. Πριν απ’ αυτό συζητούσα με το Νίκο Γεωργάκη, ηθοποιό και σκηνοθέτη της περσινής παράστασης που ανέβασα, να σκηνοθετήσει πάλι ένα άλλο έργο, το οποίο είχα συμφωνήσει να κάνω. Οι καταστάσεις άλλαξαν, όπως κι οι συνθήκες και τελικά δεν μπόρεσα. Είχαμε συζητήσει όμως κάποια στιγμή το καλοκαίρι με μια γνωστή μου θεατρολόγο και μας είχε προτείνει την “Πόλη”, τότε το άφησα, διότι θέλαμε ένα άλλο έργο… Οπότε ξαναβρέθηκε στο δρόμο μας η Λούλα και σκέφτηκα ότι αυτό είναι καρμικό! Κι επειδή πιστεύω σε αυτά, αποφάσισα, να το κάνω!

Ο Νίκος άλλωστε γνώριζε καλά τη Λούλα Αναγνωστάκη , όπως και τον Θανάση Χειμωνά, το γιό της Λούλας, οπότε υπήρχε ένα σωστό έδαφος.

-Πώς αισθάνεσαι, που παίζεις σ’ ένα έργο τέτοιας ιστορικής σημασίας, το οποίο παρουσίασε στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν, το 1965;

Αισθάνομαι αρχικά μεγάλη πρόκληση υποκριτικά, που θα ερμηνεύσω αυτόν τον ρόλο… Σαν ηθοποιός όμως δεν κοιτάζω ποτέ, πως ερμηνεύθηκε ο ρόλος που καλούμαι να υποδυθώ στο παρελθόν. Σίγουρα, η “βαρύτητα” είναι μεγάλη, αλλά οι καιροί αλλάζουν και τα θεατρικά κείμενα επίσης προσαρμόζονται ορισμένες φορές με την εποχή μας.

Το Θέατρο Τέχνης κι ο Κάρολος Κουν σίγουρα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, εμείς όμως τώρα οι νέοι ηθοποιοί καλούμαστε, να γράψουμε το δικό μας με το προσωπικό μας στίγμα.

-Πιστεύεις ότι η Λούλα Αναγνωστάκη στο έργο εξερευνά τα κοινά, συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα;

Πιστεύω πως το συγκεκριμένο έργο, αγγίζει πολλά θέματα και σχετικά με τα κοινά και συλλογικά τραύματα του Νεοέλληνα, αλλά και μία ιδεατή εικόνα που έχουμε όλοι για τη δίκη μας “Πόλη”, η οποία ίσως αντιπροσωπεύει πολλά πράγματα…

σε μερικά σημεία μέσα στο κείμενο ναι, βρΙσκω τον εαυτό μου…

-Θεωρείς, ότι έχεις κοινά στοιχεία με την ηρωίδα, που υποδύεσαι;

Η Ελισάβετ, η ηρωίδα που υποδύομαι είναι ένα πλάσμα περίεργο, το οποίο βλέποντάς το έργο μπορείς, να την χαρακτηρίσεις δυστυχισμένη. ‘Ομως επειδή μου αρέσει να μελετάω εις βάθος τον χαρακτήρα που θα υποδυθώ, πιστεύω πως η δυστυχία είναι ένα συναίσθημα, που δεν αφήνει να την αγγίξει, γι’ αυτό και κάνει αυτά που κάνει στο έργο.

Θεωρώ, πως έχει έναν χαρακτήρα πολύπλοκο κ θα την χαρακτήριζα κι αρκετά επιβλητική με τον τρόπο της. Τώρα, αν έχω κοινά στοιχεία μαζί της, ίσως σε μερικά σημεία μέσα στο κείμενο ναι, βρίσκω τον εαυτό μου…

 

-Τι αποκομίζει ο θεατής από την παράσταση;

Το συγκεκριμένο έργο έχει το κοινό του, το κοινό της Λούλας! Οπότε αυτός που θα έρθει, να το παρακολουθήσει, ξέρει… Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα…

 

-Ποιο είδος κινηματογράφου προτιμάς; Θαυμάζεις κάποιον σκηνοθέτη ιδιαίτερα;

Μου αρέσει ο Γαλλικός κινηματογράφος, συγκεκριμένα ο Κλωντ Λελούς είναι ο αγαπημένος μου μαζί με τον Φρανσουά Τρυφώ. Οι Γάλλοι έχουν ένα μοναδικό τρόπο στις ταινίες τους, να παρουσιάζουν τόσο ήρεμα και με άψογη αισθητική και με τρόπο άρτιο καλλιτεχνικά όλα αυτά, που απασχολούν την κοινωνία μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους! Μου αρέσει κι ο Γούντι Άλεν από Αμερικάνους κι ο Σίντνεϋ Πόλακ, καθώς επίσης κι ο Γκάι Ρίτσι.

Μου αρέσει ο Γαλλικός κινηματογράφος

-Θα σ’ενδιέφερε η τηλεόραση ή έχεις δώσει όλη σου την ενέργεια στο θέατρο;

Αυτήν την στιγμή το θέατρο λόγω της ιδιότητας μου, ως παραγωγού, μου τρώει απίστευτη ενέργεια και χρόνο! Ωστόσο, την τηλεόραση την αγαπώ, είμαι παιδί της τηλεόρασης κι ως ηθοποιός έχω κάνει αρκετές δουλειές τηλεοπτικά, επομένως μπορώ να πω πως θα ήθελα να κάνω κάτι.

ΙNFO:

Η πρεμιέρα της παράστασης “Η Πόλη” θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018.

Πρωταγωνιστούν: Νίκος Γεωργάκης, Φιλίππα Ταμπάρη, Στέλιος Γεράνης

Σκηνοθεσία: Νίκος Γεωργάκης

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19:45

Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Γκάζι

Τηλ. επικοινωνίας: 210-3428650

 

Νίκος Μόσχος: Σαρκασμός και αλληγορία αποτυπώνονται στον καμβά

Από
Βανέσσα
-
Νίκος Μόσχος At-Xippas-Gallery-2012_photo-by-Virginia-Filippousi-696x464

Ο Νίκος Μόσχος, ευαισθητοποιημένος στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές δομές και ανισότητες, προσεγγίζει το εικαστικό του γίγνεσθαι με σαρκαστικό αλλά και αλληγορικό τρόπο. Στα έργα του, οι ανθρώπινες σάρκες παραμορφώνονται, μηχανές, αυτοκίνητα, μουσικά όργανα και ερείπια νεόδμητων κτιρίων συνθλίβονται.

Η μίξη ετερόκλητων στοιχείων και η οριακή αποδόμηση των μορφών συνθέτουν την εικόνα του έργου του. Η μελέτη της θεματικής και η χρήση προσχεδίων είναι προφανής και απολύτως απαραίτητα εξαιτίας της πυκνότητας της γραφής του εικαστικού. Στοιχεία από κόμικς, από τη μυθολογία, τη θρησκεία, την αρχαιότητα, την Αναγέννηση, τον μοντερνισμό και λοιπά βιωματικά στοιχεία αποτελούν τις πηγές της έμπνευσής του.

Συναντήσαμε τον καλλιτέχνη στο εργαστήριό του στο Νέο Κόσμο, όπου εμπνέεται και δημιουργεί και μιλήσαμε εφ’ όλης της ύλης.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

– Πόσο σε επηρέασαν οι δάσκαλοί σου στην ΑΣΚΤ στη δουλειά σου; Τι αισθάνεσαι ότι πήρες από αυτούς;

– Η διαμόρφωση ενός καλλιτέχνη ξεκινάει από τη στιγμή που αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Σχηματοποιείται μέσα από ερεθίσματα που άλλα τον έλκουν και άλλα τον απωθούν. Και οι δύο κατηγορίες επηρεάζουν εξίσου, ασχέτως αν έχουμε συνηθίσει να στεκόμαστε σε αυτά με τα οποία ταυτιζόμαστε. Αισθάνομαι, λοιπόν, ότι η μαθητεία μου ξεκινάει πολύ πριν τη Σχολή, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον που λόγω του πατερά μου ευνόησε την ενασχόληση με τη ζωγραφική.

Στη Σχολή μπήκα στο εργαστήριο του Μπότσογλου, ενός καλλιτέχνη που αγαπάει και ο ίδιος τη ζωγραφική και την ιστορία της. Αυτό ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την εμβάθυνσή μου σε ζητήματα μορφοπλαστικά αλλά κατά τη μαθητεία μου, χορήγησε ισχυρές δόσεις αμφιβολίας πάνω στο αφηγηματικό υπόβαθρο που εγώ ήθελα να χτίσω. Το πράγμα, βέβαια, ξεκαθάρισε με τον καιρό, καθώς έγινε σαφές ότι μπορεί να σεβόμαστε κάποιες κοινές αξίες αλλά από διαφορετικά μέτωπα.

– Πιστεύεις ότι στάθηκες τυχερός στο ξεκίνημα της καριέρας σου;

– Ήδη από τα πρώτα χρόνια της Σχολής η καθημερινότητά μου διαμορφωνόταν με άξονα τη ζωγραφική. Δούλευα ασταμάτητα όπως κάνω και τώρα.

Στο τρίτο έτος της Σχολής επισκέφθηκε την έκθεση των ενδιαμέσων ετών ο Μάνος Στεφανίδης, ο οποίος είχε τότε την ιδιότητα του διευθυντή του Μουσείου Φρυσίρα. Προφανώς πρόσεξε τα έργα μου και μετά από μερικές μέρες πέρασε ο ίδιος ο Φρυσίρας από το σπίτι και αγόρασε κάποια.

Στη συνέχεια μου είπαν ότι έκαναν εντύπωση στον Άγγελο Δεληβοριά που τα είδε στο Μουσείο Φρυσίρα. Μετά από κάποιο διάστημα μου έστειλε επιστολή να φτιάξω πορτρέτο του Αντώνη Μπενάκη για τη νεοσύστατη τότε πτέρυγα του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς.

Αυτά τα δύο συμβάντα υπήρξαν καθοριστικά, καθώς έστρεψαν το ενδιαφέρον αρκετών ανθρώπων στη δουλειά μου πριν αποφοιτήσω. Μπορούν, λοιπόν, κάλλιστα να χαρακτηριστούν ευνοϊκές συγκυρίες, και το λέω αυτό καθώς υπήρχαν και υπάρχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες που δεν είδαν το έργο τους τα κατάλληλα μάτια. Παρ’ όλα αυτά, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι κάτι μου έχει χαριστεί.

Η μίξη ετερόκλητων στοιχείων και η οριακή αποδOμηση των μορφών συνθέτουν την εικόνα του έργου του καλλιτέχνη

– Η τεχνοτροπία των έργων σου είναι ξεχωριστή. Μίλησέ μας γι αυτή.

– Συνήθως το κάθε έργο σχηματοποιείται από τη γενεσιουργό του αιτία, που είναι και η αφορμή για μελέτη και αρκετά προσχέδια. Οι ιστορίες που πλέκω στο μυαλό μου πάντα εξελίσσονται σε χρόνο και περιβάλλον που παραπέμπουν σε κάτι συγκεκριμένο αλλά που τελικά δεν είναι.

Τα στοιχεία που συναρμολογούν την εικόνα μπορεί να είναι αναγνωρίσιμα αλλά και αρκετά αφηρημένα, αναπαριστώντας καταστάσεις σε διαρκή μετάβαση που είναι ένας από τους κεντρικούς άξονες της δουλειάς μου. Φτιάχνω και καταστρέφω διαρκώς μέχρι να φτάσω στο σημείο εκείνο που θεωρώ ικανοποιητικό. Καθ’ όλη τη διαδικασία προσπαθώ να διατηρώ τη ζωντάνια της πρώτης σύλληψης.

– Είναι ο φόβος και το black humor πηγές της έμπνευσής σου;

– Ο φόβος και τα παράγωγά του ήταν και είναι πηγή έμπνευσης όχι μόνο για εμένα αλλά και για πολλούς ακόμα καλλιτέχνες, συνειδητά ή ακούσια. Από πλευράς μου είναι η προσπάθεια να αναλύσω ακόμα περισσότερο και να υπερβώ τις εμμονές μου. Τοποθετώντας τες ως πρωταγωνίστριες σε σκηνές έντασης και αναταραχής επιθυμώ να στραγγίξω κάθε ζωντανό κύτταρό τους και το έργο μου να είναι μια αλληγορική ανάμνηση.

– Κοιτώντας τα έργα σου βλέπουμε τον μεγάλο ρόλο των κόμικς και των Β movies. Πώς θα το σχολίαζες;

– Υπήρξα αναγνώστης των κόμικς στα παιδικά μου χρόνια και είχα κάνει προσπάθειες να φτιάξω τα δικά μου. Υποθέτω, εκ των υστέρων, ότι η έφεσή μου προς μια ζωγραφική πυκνοκατοικημένη, με έντονη κινητικότητα όπως αυτή του Tintoretto ή του Beckmann, ενδεχομένως και να ενισχύθηκε με το ενδιαφέρον για τα κόμικς, καθώς και στα δύο εντοπίζει κανείς έντονες συνθετικές προκλήσεις.

Από την άλλη, τα B movies έχουν κάτι που με έλκυε χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι σιγά-σιγά ότι μέσα σε αυτά μια γελοία ανύπαρκτη απειλή μπορεί να πάρει επικές διαστάσεις, όπως ένα τεράστιο μυρμήγκι ή μια μάζα που καταπίνει τους πάντες στο πέρασμά της. Αλλά και οι εξωγήινοι, ο καρχαρίας ή μια συμμορία από αιμοδιψείς, σεξουαλικά ακόρεστες αμαζόνες γίνονται τολμηροί εκφραστές φόβου και κρυφών σεξουαλικών ορμών. Η ιδέα τους με απασχολούσε από καιρό και η αρχή έγινε το 2014 με το έργο μου Me vs The Blob – A Safe Fight, που παρουσίασα στη Βαρκελώνη την ίδια χρονιά.

Μπορεί κανείς να δει σε όλα αυτά μια νεότερη μυθολογία. Μια μυθολογία καμωμένη από την κουλτούρα του μεταβιομηχανικού ή και του σύγχρονου ανθρώπου που κοιτάζει το άγνωστο μέσα από μια νεορομαντική ματιά. Η υιοθέτηση στοιχείων αυτής της μυθοπλασίας με βοήθησε να διευρύνω όχι μόνο τα εννοιακά αλλά και τα μορφοπλαστικά πλαίσια της δουλειάς μου.

Στους πίνακες του ταλαντούχου εικαστικού ανθρΩπινες σάρκες παραμορφώνονται, μηχανές, μουσικά όργανα και ερείπια συνθλίβονται

– Είναι τα έργα σου βιωματικά;

– Τη δουλειά μου την αντιμετωπίζω σαν ένα ημερολόγιο στο οποίο καταγράφω την πορεία σκέψεων και συναισθημάτων. Είναι ένα σύνολο από συνειρμούς που ξεκινάνε από την πραγματικότητα και μέσα από νοητικές και εκφραστικές υπερβάσεις καταλήγουν πάλι σε αυτήν.

Τα στοιχεία που χρησιμοποιώ είναι αρχικά ασύνδετα μεταξύ τους. Ένα άρθρο από μια εφημερίδα, τα διαβάσματα μου, ταινίες, προσωπικές φωτογραφίες κ.ά. είναι οι πρώτες ύλες. Στη συνέχεια πλέκω την σύνθεση διαμορφώνοντας εικόνες που αντικατοπτρίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα που προκαλεί η καθημερινότητα μου.

– Πιστεύεις ότι ο καλλιτέχνης είναι πιο παραγωγικός σε δύσκολες φάσεις της ζωής του;

– Εξαρτάται πάντα από την ιδιοσυγκρασία του. Σε γενικές γραμμές οι δύσκολες φάσεις είναι αυτές που μας δίνουν τροφή για σκέψη και μας κάνουν πιο σοφούς. Κάποιοι έχουν την ψυχραιμία και την ικανότητα να δημιουργήσουν εν μέσω τρικυμίας, και κάποιοι άλλοι αφού καταλαγιάσει .

Στην πρώτη περίπτωση ο καλλιτέχνης, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του, θα επηρεαστεί από τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις και αυτές αναπόφευκτα θα καταγραφούν στο μέσο του.

– Γιατί χρησιμοποιείς μακροσκελείς περιγραφικούς τίτλους σε κάποιους πίνακές σου;

– Η σχέση μου με την τιτλοφόρηση έχει περάσει από διάφορα στάδια και μάλλον έπαιξαν ρόλο περιορισμοί που είχα υιοθετήσει για μεγάλο διάστημα σχετικά με τον ρόλο του έργου.

Δίσταζα να δώσω αρκετές πληροφορίες φοβούμενος ότι θα το δεσμεύσω απέναντι στον θεατή.

Αρκετά έργα μου μέχρι και το 2013 έχουν μονολεκτικό τίτλο ή είναι άτιτλα. Από το 2013 και έπειτα ονοματίζω το κάθε έργο με τρόπους που με φέρνουν πιο κοντά στην πηγή της σύλληψής του και έτσι αισθάνομαι ακόμα μεγαλύτερη οικειότητα με αυτό.

– Μίλησε μας για τις φουάρ που έχεις συμμετάσχει στο εξωτερικό.

– Οι παρουσιάσεις στο εξωτερικό πέρα από τα εμπορικά οφέλη είναι και μια καλή ευκαιρία για διαλόγους, συγκρίσεις αλλά και προώθησης ιδεών. Θεωρώ ουσιώδες πλέον να δίνει κανείς το στίγμα του εκτός συνόρων και να κρίνεται σε ευρύτερο πλαίσιο.

Τα τελευταία χρόνια εκτός των άλλων συμμετοχών σε ομαδικές εκθέσεις στο εξωτερικό έχω κάνει και δύο ατομικές παρουσιάσεις στη SWAB της Βαρκελώνης. Το γοητευτικό σε αυτή τη φουάρ είναι ότι δεν είναι στατική, βρίσκεται σε διαρκή μεταμόρφωση και δίνει χώρο σε καλλιτέχνες να πειραματιστούν πριν αλλά και κατά τη διάρκειά της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προσελκύει διαρκώς νέο κοινό και ταυτόχρονα να διατηρεί ασίγαστο το ενδιαφέρον των συλλεκτών που την επισκέπτονται κάθε χρόνο.

– Θεωρείς ότι η τέχνη εξακολουθεί να είναι επένδυση στις μέρες μας;

– Ο φράση επένδυση στην τέχνη έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αν το εξετάσουμε με οικονομικούς όρους είναι σαφές ότι έχουν ελαττωθεί οι πωλήσεις, σε παγκόσμια κλίμακα. Ο αριθμός των μεγαλοσυλλεκτών έχει συρρικνωθεί και δεν είναι λίγοι αυτοί που μεταπωλούν μεγάλα τμήματα των συλλογών τους.

Στη χώρα μας υπάρχει, επίσης, μια έντονη στροφή στη δευτερογενή αγορά και δεν είναι πλέον καθόλου οξύμωρο ότι η επένδυση έχει γίνει ταυτόσημη με τη δυνατότητα αγοράς σε χαμηλή τιμή. Αυτό, βέβαια, είναι το αποτέλεσμα μιας κλειστής εγχώριας αγοράς που διαμορφώθηκε τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια στην Ελλάδα με υπεραξίες που ήταν ζήτημα χρόνου να ξεφουσκώσουν, καθώς δεν είχαν αντίκρισμα εκτός Ελλάδος. Και σε αυτόν τον χώρο η διαδικτυακή ενημέρωση έπαιξε καθοριστικό ρόλο.

Από την άλλη, είναι ελπιδοφόρο ότι εμφανίζεται μια νέα τάξη συλλεκτών η οποία δεν αγοράζει τόσο μαζικά αλλά επιλέγει πιο στοχευμένα, κάτι που βρίσκω απολύτως υγιές.

Αφήνοντας κατά μέρος την οικονομική διάσταση, η πιο σημαντική επένδυση παραμένει ο χρόνος και ο διάλογος με ένα έργο και εκεί μπορεί να επενδύσει κάποιος ανεξάρτητα από τις οικονομικές του δυνατότητες.

– Πού μπορεί κάποιος να θαυμάσει έργα σου;

– Εντός Ελλάδος θα μπορούσα να αναφέρω ενδεικτικά το Μουσείο Μπενάκη (Αθήνα), τη Συλλογή Αντώνη και Άζιας Χατζηιωάννου (Αθήνα), τη Συλλογή Σωτήρη Φέλιου (Αθήνα), την Πινακοθήκη Βογιατζόγλου (Αθήνα), την Πινακοθήκη Βιάννου «Σάββας Πετράκης», το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου, και άλλες ιδιωτικές συλλογές.

Στο εξωτερικό κυριότερες είναι η Συλλογή Schirm (Sammlung-Schirm, Βερολίνο), η Συλλογή Bernard Cheong (Σιγκαπούρη), η PTE Fine Arts (Νέα Υόρκη), καθώς και άλλες σε ΗΠΑ, Νορβηγία, Αγγλία, Βέλγιο, Γαλλία, Ισπανία, Ντουμπάι κ.α.

Στο Διαδίκτυο υπάρχει η σελίδα www.nikosmoschos.gr στην οποία μπορεί κανείς να πάρει περισσότερες πληροφορίες για τη δουλειά μου συνολικά.

«Αιώνες μακριά από την Αλάσκα» στο Θέατρο Άλφα Ιδέα

Από
Zeta Tz
-

«Όλη τη ζωή την καταλαβαίνω. Τη ζωή που αρχίζει με ζήτα και τελειώνει με ήττα. Κυρίως το τέλος της, την ήττα, την καταλαβαίνω.»

Το θέατρο Άλφα.ιδέα παρουσιάζει το αριστούργημα του Άκη Δήμου, μετατρέποντας το φουαγιέ του θεάτρου σε ένα χώρο υποδοχής κάποιου ξενοδοχείου, για να δώσει τη δυνατότητα στους θεατές να παρακολουθήσουν την ιστορία της Βιολέτας. Μια ζωή γεμάτη αυτοσαρκασμό, χιούμορ, απόγνωση, νοσταλγία, έρωτα και μοναξιά. Εκεί στην Αλάσκα.

«Αλάσκα, ο παράδεισος κάθε ακόλαστης βέρας»

Απόψε στην Αλάσκα, στο κέντρο της πόλης, εκεί που οι μουσικές συνοδεύουν τις τεράστιες νύχτες από τις ζωές των ανθρώπων που περιμένουν, μια γυναίκα και άλλη μια, οι φωνές της “Αλάσκας”, μας ταξιδεύουν στη δική τους ζωή.

Μια ζωή πάνω και κάτω από την πίστα, που μυρίζει φρέσκα γαρύφαλλα και νοθευμένο ουίσκι. Μια ζωή που αρχίζει και τελειώνει στο περίμενε…

Ο Άκης Δήμου Γεννήθηκε στην Αμαλιάδα. Γράφει θέατρο από το 1995. Έργα του (πρωτότυπα και διασκευές) έχουν ανέβει σε δημόσια και ιδιωτικά θέατρα. Έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά και ρουμανικά και έχουν παρουσιαστεί στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο και τη Ρουμανία. Ζει στη Θεσσαλονίκη.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΚΗ ΔΗΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

«Η Βιολέτα ξανά. Πάνω που είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι τι απέγινε. Σ’ ένα ξενοδοχείο, στην άκρη ενός αυτοκινητόδρομου – άρρωστα φώτα, λίγα μαραζωμένα δέντρα (ευκάλυπτοι;), πνιγμένα γκάζια -. Πάλι περιμένοντας, πάλι μιλώντας δίπλα σ’ ένα πιάνο. Σα να ξέχασε να γεράσει. Θα μπορούσα ν’ αναρωτηθώ για ποιο λόγο χρειάζεται ν’ ακούσουμε ξανά την ιστορία της αλλά δεν έχει νόημα. Έτσι κι αλλιώς, όσες ιστορίες κι αν ακούσουμε, πάντα από μέσα μας μουρμουρίζουμε τη δικιά μας.»

Συντελεστές

Κείμενο: Άκης Δήμου

Βιολέττα: Ρηνιώ Μπάλκου-Παπαδοπούλου, Ειρήνη Χόρτη

Μουσικός: Αλεξάν Σαριγιάν

Σκηνοθεσία: Πάνος Αποστολόπουλος, Αλεξάν Σαριγιάν

Μουσική επιμέλεια και σύνθεση: Αλεξάν Σαριγιάν

info

Θέατρο: Άλφα ιδέα, 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51 – Πολυτεχνείο, Αθήνα

Πρεμιέρα: Κυριακή 04 Νοεμβρίου στις 21:15

Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 21:15 για 8 μόνο παραστάσεις

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τιμή εισιτηρίου:8 ευρώ (προπώληση), 10 ευρώ (ταμείο), 8 ευρώ (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, μαθητικό, ανέργων)

Κώστας Γάκης: “Το Άλφα.Ιδέα, είναι το θέατρο της ζεστασιάς, το θέατρο που ανήκω ”

Από
Zeta Tz
-

Τον γνωρίσαμε ως πρωταγωνιστή της “Κατσαρίδας», ρόλο για τον οποίο τιμήθηκε με το βραβείο “Δημήτρης Χορν». Συγγραφέας, συνθέτης, ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος υποκριτικής, ο πολυπράγμων Κώστας Γάκης δημιουργώντας την ομάδα “Ιδέα”, έφτασε να ταξιδέψει τις δουλειές του ανά την Ευρώπη, αλλά και στην Κορέα.

Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη

-Θέλετε να μας μιλήσετε για το όραμά σας για την δημιουργία της ομάδας “Ιδέα”;

-Αρχικά δεν υπήρχε όραμα. Έψαχνα απλώς ηθοποιούς για την παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2». Μια θαυμάσια συγκυρία έφερε την Αθηνά Μουστάκα και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή το 2012 στο μονοπάτι μου και από τη στιγμή που σμίξαμε διαπιστώσαμε ότι ταιριάζουν τα χνώτα μας και τα όνειρά μας.

Έτσι, ταξιδέψαμε τις παραστάσεις μας σε Ελλάδα και εξωτερικό και τώρα έχουμε το δικό μας θεατρικό σπίτι, το Άλφα.Ιδέα …και το παραμύθι συνεχίζεται…

-Ως Έλληνες δεν φημιζόμαστε για το ομάδικό μας πνεύμα. Εσείς, πώς τα καταφέρνετε; Δεν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ σας;

-Η σύγκρουση είναι αυτή που φέρνει τη σύνθεση. Σύγκρουση απόψεων, τάσεων, αισθητικών, επιλογών μόνο καλό μπορεί να κάνει σε μια ομάδα. Το πιο ωραίο σε μας είναι ότι αφήνουμε τον καθένα ελεύθερο, όχι μόνο να προτείνει εντός της ομάδας, αλλά και να πειραματιστεί ελεύθερα και εκτός αυτής.

-Πόσο δύσκολο είναι τελικά να στήσεις ένα νεανικό θέατρο;

Προσωπικά θεωρώ ότι έχω περάσει προ πολλού το στάδιο του νεανικού και ηλικιακά αλλά και ως ανάγκη. Παλεύω ωστόσο οι παραστάσεις που δημιουργώ να έχουν μια εσωτερική νιότη, μια καινούργια κάθε φορά φλόγα και φόρα νόησης και συγκινησιακής φόρτισης και μια κάποια ανθρώπινη ζεστασιά.

Το θέατρο που ανήκω και εμψυχώνω, το Άλφα.Ιδέα, είναι το θέατρο της ζεστασιάς.

-Σας γνωρίσαμε ως συγγραφέα, ως συνθέτη, ως ηθοποιό, ως σκηνοθέτη, ως δάσκαλο… τι άλλο να περιμένουμε από εσάς;

-Το καινούργια κομμάτι μου που αυτή την εποχή ξεδιπλώνω, με αφορμή τη δημιουργία της παράστασης “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια”, είναι το video art, το οποίο εστιάζει σε σπαρακτικές λεπτομέρειες του μεταβαλλόμενου και μυστηριακού προσώπου της γυναίκας, αλλά και σε βιντεοσκοπημένα κομμάτια ορισμένων τοπίων του Αιγαίου πελάγους μέσα στα οποία μοιάζει να πλέει ή να καταδύεται η παράσταση.

Τα βιντεοσκοπημένα κομμάτια έγιναν μέρος της δραματουργίας, τα κείμενα επηρέασαν τις εικόνες και οι εικόνες τα κείμενα. Έτσι, η θυμωμένη θάλασσα συναντά τους θρήνους, τα κοφτερά βράχια μοιάζουν συνέχεια της αυστηρότητας των μητριαρχικών μορφών του έργου, ενώ ένα πήλινο θραύσμα ή ένας αχινός προσφέρουν τρυφερότητα στις πιο γαλήνιες στιγμές του.

-Φέτος συνεχίζετε για δεύτερη χρονιά η επιτυχημένη παράσταση “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια”, σε κείμενο και σκηνοθεσία δικιά σας, που και πρωταγωνιστείτε μαζί με τη Μαρία Παπαφωτίου.

Σε ποιο κοινό πιστεύετε ότι απευθύνεται η παράσταση και για ποιο λόγο θα μας προτρέπατε να την παρακολουθήσουμε;

-Έχοντας πια την εμπειρία των περσινού sold out παραστάσεων γνωρίζω ότι αυτή είναι μια παράσταση που δεν έχει ηλικιακό όριο.

Πέρσι ήρθαν άτομα κάθε ηλικίας και υπήρχε πολύ όμορφη ανταπόκριση από όλους. Οι δέκα γυναικείες μορφές οι οποίες παρελαύνουν στη σκηνή άλλωστε ανήκουν σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες.

Έτσι, συχνά τα πιο νεαρά άτομα ταυτίζονται με τον εφηβικό και πεισματικό πανανθρώπινο αγώνα της Αντιγόνης ή της Ιφιγένειας, ενώ τα πιο ώριμα με την Κλυταιμνήστρα, την Ιοκάστη ή την Αγαύη.

Επίσης, ενώ αρχικά είχα την αίσθηση ότι το έργο θα αφορά πιο πολύ το γυναικείο κοινό διαψεύστηκα ευχάριστα. Την τίμησε και το αντρικό κοινό. Ίσως γιατί παρακολουθούμε τις γυναικείες φιγούρες της αρχαίας τραγωδίας μέσα από τα μάτια ενός άνδρα ποιητή.

-Ταυτόχρονα σκηνοθετείτε και την παράσταση Alarms του Μάικλ Φρέιν. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Τι να περιμένουμε σκηνοθετικά από την παράσταση;

-Το Alarms είναι ένα σκηνικός πανικός υπό απολύτως κανονικές συνθήκες!

Η σκηνοθεσία ακολουθεί το σπαρταριστό έργο του Μάικλ Φρέιν, στο οποίο δύο ζευγάρια συναντιούνται στη σκηνή μετατρέποντας μια κοινή, σαχλή και εκνευριστικά βαρετή επίσκεψη και μια ημιδιαμονή σε ένα ξενοδοχείο, σε κωμικό παραλήρημα και ηφαίστειο ζωτικότητας, ποίησης, ανθρώπινης ζεστασιάς και γλυκύτατου παραλογισμού.

Γι αυτό το σκηνικό παραλήρημα μιας κανονικότητας που ανοίγει κάθε τόσο παράθυρα στο χάος… είμαι συνυπεύθυνος με τους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης.

Άρα, αν πρόκειται κάποιος να μπει φυλακή μετά τις 10 Νοέμβρη (πρεμιέρα του έργου) ξέρω πως δεν θα είμαι μόνος πίσω από τα κάγκελα!

-Ποια πιστεύετε ότι είναι η στιγμή – σταθμός ως τώρα στην καλλιτεχνική σας πορεία και γιατί;

=Η παρακολούθηση της ταινίας «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» όταν ήμουν έφηβος. Με γοήτευσε ο ρόλος αυτού του δασκάλου- έγινε το πρότυπό μου. Επίσης μου άνοιξε παράθυρο στην ποίηση, στο θέατρο και στην τελείως ελεύθερη δημιουργικότητα.

-Παρακολουθούμε ότι «ταξιδεύετε» τις δουλειές σας και στο εξωτερικό, όπως η παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο”, η οποία ταξίδεψε στην Ευρώπη και η παράσταση “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” η οποία ταξίδεψε στην Κορέα.

Στοχεύετε και στο διεθνές κοινό; Θα εγκαταλείπατε ποτέ μόνιμα την Ελλάδα;

 –Μόλις επέστρεψα από την τρίτη μου επίσκεψη στην Νότιο Κορέα ως επιβλέπων σκηνοθέτης σε μια physical εκδοχή της Οδύσσειας σε σκηνοθεσία και δραματουργία της Ανθής Φουντά.

Είναι συναρπαστική αυτή η θεατρική οδύσσεια με την τέχνη μου σε τόσες χώρες. Ανοίγουν οι ορίζοντες, γνωρίζεις πολιτισμούς και ανθρώπους, αναθεωρείς πολλά πράγματα, τινάζεις τη σκόνη της ρουτίνας. Αλλά δεν θα μπορούσα να μείνω αλλού εκτός από την Ελλάδα, γιατί όσο κι αν μας πληγώνει εδώ έχουμε ρίζα και εδώ μάθαμε να αγαπάμε.

-Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια.

-Θέλω φέτος να κάνω ένα άνοιγμα και με έναν ήσυχο τρόπο να δώσω χώρο στον τραγουδοποιό που έχω μέσα μου και να του επιτρέψω να ξεπεράσει τα ανόητα συναισθηματικά του φράγματα και να βγάλει τα τραγούδια του στο φως.

Αυτό το καλοκαίρι θα κάνω κάποιες πρώτες συναυλίες με τραγούδια μου σε όλη την Ελλάδα συνοδευόμενα από κάποιες ιστορίες και αφηγήσεις και έπειτα θα βγάλω ένα cd με τα πιο αγαπημένα μου. Στην ίδια διαδικασία ανήκει και η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου το Νοέμβριο του θεατρικού έργου “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” το οποίο εκδίδεται αυτές τις μέρες.

Info παραστάσεων

«Από την Αντιγόνη στη Μήδεια» στο Θέατρο Άλφα Ιδέα

Πρεμιέρα: Παρασκευή 09 Νοεμβρίου στις 21:00

Παραστάσεις κάθε Παρασκευή στις 21:00

Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (προπώληση), 15 ευρώ (ταμείο),  12 ευρώ (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, μαθητικό)

Θέατρο Άλφα.Ιδέα 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 και Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο Αθήνα
«ALARMS» στο Θέατρο Άλφα Ιδέα

Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Νοεμβρίου 21:15

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο 21:15 και κάθε Κυριακή 19:00.

Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (προπώληση), 15 ευρώ (ταμείο),  12 ευρώ (ΑΜΕΑ, φοιτητικό, μαθητικό)

Θέατρο Άλφα.Ιδέα 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 και Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο Αθήνα

Η Αγγελική Καρυστινού σκηνοθετεί “Παζολίνι”

Από
Zeta Tz
-

«Καλά να πάθει ο πούστης ο κίναιδος, η παλιαδερφή, αυτός και τα ψωνιστήρια του» θα πουν. «Ακόμα και νεκρός δίκες θα προκαλώ» θα πει ο ίδιος.

Ποιητής ή Ζωγράφος; Κινηματογραφιστής ή Διανοούμενος;

Συγγραφέας ή Ομοφυλόφιλος; Δάσκαλος ή Άγιος;

Θεός και Δαίμονας, μια αλογόμυγα σαν τον Σωκράτη που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά μιας Ιταλίας, μιας Ευρώπης και εν γένει ενός ολόκληρου κόσμου.

Η άγρια δολοφονία 43 χρόνια μετά παραμένει άλυτο μυστήριο, μπλεγμένοι σ αυτό το έγκλημα ένα αγόρι που ψώνισε, ο Πελόζι ,το παρακράτος, μαφιόζοι, Ναζί και Κυβέρνηση στο παζλ του εγκλήματος.

Ο επιθεωρητής κοιτάζει το άψυχο σώμα του Παζολίνι και η παράσταση ξεκινά.

Αναμνήσεις μιας ζωής…

Μέσα σε μία ώρα ο Θεατής θα βρεθεί στην Όστια Ντελ Μάρε στο σημείο όπου βρέθηκε άγρια δολοφονημένος ο Μέγας Παζολίνι, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής οπού σαν τα πλάνα των ταινιών του αφηγούνται την πορεία του Αιρετικού Καλλιτέχνη. Θραύσματα και αναμνήσεις, οι έρωτες, οι ταινίες, τα γραπτά του, η μητέρα και ο πατέρας, οι δίκες του αναρίθμητες και πάντα εκείνος Αθώος. Ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο Παζολίνι αναρωτιόμαστε όλοι μαζί.

Στη παράσταση παρελαύνουν οι σημαντικότερες στιγμές του Δημιουργού, οι εχθροί, οι φίλοι του, η Κάλλας, η Μπέτι, η Μαγκάνο, η Σουσάνα… ο Νινέττο, ο Σβέν όλοι τους καλεσμένοι και ταυτόχρονα παγωμένοι να αναρωτιούνται, ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο.

Ένας ύμνος και μια ωδή σε έναν βαθιά μαρξιστή και Άνθρωπο ταυτόχρονα, μια ελεγεία για έναν Ποιητή και ξέρετε οι χώρες που σκοτώνουν τους Ποιητές τους είναι χώρες που νοσούν.

Μια ευαίσθητη, τρυφερή, αλλά και μια πικρή ιστορία ενός παιδιού, που έγραφε ποιήματα για αγόρια που παίζουν ποδόσφαιρο και κλείνουν σε σπιρτόκουτα τζιτζίκια…

«Η Αριστερά με κατηγορεί για ιδεολογικό παραλήρημα, ότι περιφρονώ τους ανθρώπους, οι νέοι με θεωρούν ξεπερασμένο, η Δεξιά με κατηγορεί για χυδαιότητα, η Εκκλησία με κατακρεουργεί με θεωρεί αμαρτωλό.

Τι ξέρετε εσείς από αμαρτία, από αγνότητα; Τώρα αποκτήσατε ύπαρξη επειδή υπάρχει ο Παζολίνι, αν υπάρχει κόλαση θα συναντηθούμε και θα σας μάθω, να αντέχετε την φωτιά».

«Φυσάει πολύ σήμερα εδώ στην Οστια ντελ Μάρε, κρυώνω. Είναι θέμα ηθικής που θα τοποθετήσεις την κάμερα, μοτέρ; Πάμε! Ας αρχίσει η παράσταση!»

Μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου «Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο» και σε ντοκουμέντα, αρχεία, κείμενα και συνεντεύξεις του ίδιου του Παζολίνι, αναφέρει η σκηνοθέτιδα, Αγγελική Καρυστινού.

Στις 2 Νοεμβρίου του 1975, μια ομάδα παιδιών που πήγαιναν να παίξουν ποδόσφαιρο στην περιοχή της Όστιας, εκεί που βρίσκονταν οι εργατικές συνοικίες της Ρώμης, ανακαλύπτει το κατακρεουργημένο σώμα του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ένας σημαντικός διανοούμενος, συγγραφέας, κινηματογραφιστής, πολιτικά στρατευμένος, πληρώνει με την ίδια του τη ζωή το δικαίωμα να μιλάει καθαρά και να λέει την αλήθεια.

Οι φήμες οργιάζουν: ποιος σκότωσε άραγε τον Παζολίνι; Ένα νεαρό αγόρι, ο Πίνο Πελόζι, ομολογεί και φυλακίζεται, όμως η Ιταλία ξέρει ότι πρόκειται για μια πολιτική δολοφονία. Χρόνια μετά ο Πελόζι βγαίνει από την φυλακή και αποκαλύπτει τελικά τις συνθήκες θανάτου του μεγάλου δημιουργού, όμως το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιος όπλισε το χέρι των δολοφόνων;

Ξεκινώντας από την στιγμή του θανάτου, κι ενώ ένας επιθεωρητής βρίσκεται στον τόπο του εγκλήματος μαζεύοντας τα κομμάτια ενός νεκρού σώματος, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι στο δικό του «καθαρτήριο» εξομολογείται τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, την πολιτική του θέση, τη σχέση του με την τέχνη και την ποίηση, αναζητά τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν, ομολογεί τις αντιφάσεις που τον βασάνιζαν και οδηγεί τον θεατή, να ανακαλύψει την αλήθεια, ενώνοντας τα κομμάτια ενός παζλ που ακόμα ψάχνει μια λύση.

Ερμηνεύει ο Ένκε Φεζολλάρι

INFO:

Μικρή Σκηνή του Θεάτρου Αργώ, Ελευσινίων 15 (SmallArgoFullofArt)

Από 8 Νοεμβρίου

Ώρες και μέρες παραστάσεων

Πέμπτη και Παρασκευή: 21:00

Τηλ. επικοινωνίας: 2105201684

 

Λάκης Παπαδόπουλος: “Η Αρλέτα ήταν ένα σπάνιο, καλλίφωνο αηδόνι”

Από
Zeta Tz
-
Λάκης Παπαδόπουλος

Απλός, ευγενικός, με χιούμορ και καθόλου δυσπρόσιτος, ο Λάκης Παπαδόπουλος, έχει σημαδέψει το ελληνικό πεντάγραμμο, με πάνω από 350 μουσικές του επιτυχίες, όπως το “Για να σ’εκδικηθώ”, το “Γατόνι”, “Η Σερενάτα”, τα “Ήσυχα Βράδια” και πολλά πολλά άλλα.

Εμείς, είχαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε και να συζητήσουμε για την μακρόχρονη και αξιοθαύμαστη πορεία του στην ελληνική μουσική σκηνή, ως τραγουδοποιός και συνθέτης, για τη γνωριμία και τη φιλία του με την Αρλέτα, αλλά και τη γνώμη του για τους νέους και τα μουσικά τους πρότυπα σήμερα και όχι μόνο.

Μικρή γεύση από το δίσκο του “Η γιαγιά μου μαγειρεύει όνειρα τηγανητά”:

Συνέντευξη στην Χριστίνα Πραβιτσιώτη

Ο νέος του δίσκος με τίτλο «Η γιαγιά μου μαγειρεύει όνειρα τηγανητά» κυκλοφόρησε φέτος σε στίχους της Σάννυς Μπαλτζή, με τον οποίο έκλεισε και τον κύκλο του με την σπάνιας χροιάς φωνή Αρλέτα, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε.

-Λάκη, θυμάστε πώς προέκυψε η συνεργασία και η φιλία σας με την Αρλέτα;

Με την Αρλέτα γνωριστήκαμε στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού, που είχαν γίνει το 1981 στην Κέρκυρα από το Μάνο Χατζηδάκι. Της άρεσε πολύ το «Και θα χαθώ» ένα τραγούδι, που είχε πει η Ισιδώρα Σιδέρη από μένα κι ανταλλάξαμε τηλέφωνα, ώστε να βρεθούμε στην Αθήνα.

Πήγα σπίτι της πάντα αυστηρής Αρλέτας και μου λέει «Δυο τραγούδια μόνο θέλω να τραγουδήσω». Τελικά, τραγούδησε δεκατρία τραγούδια, που έχει ο δίσκος κι έτσι βγήκε το «Περίπου». Να πω, ότι η Αρλέτα όταν τραγουδούσε Νέο Κύμα, δε μου άρεσε καθόλου, γιατί τα θεωρώ λίγο νερόβραστα αυτά.

Κάποια στιγμή όμως, την άκουσα στην Γ’ Ανθολογία του Γιάννη Σπανού, με κομμάτια όπως «Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι», «Σε είπανε Θεό», «Ο θρήνος της μάνας», ενώ την άκουσα επίσης και με μία κιθάρα μ’ένα δεξιοτέχνη κιθαριστή, το Βασίλη Ρακόπουλο, που παίζανε οι δυο τους τραγούδια σπάνια του Μίκυ Θεοδωράκη, όπως «Του ανέμου και της παινεμένης» και ήταν καταπληκτική.

Αυτά όλα ήταν η αφορμή, για να αλλάξω άρδην την θέση μου γύρω από το κορίτσι αυτό, δίνοντας της το στοιχείο του ξενόφερτου μπαλαντίστα, αφού μόλις είχα έρθει από τα κρουαζιερόπλοια που τραγουδούσα μπαλάντες του Τζιμ Κρός, του Μπομπ Ντίλαν κτλ. στην Καραϊβική και την Αμερική. Έτσι, αυτή η γνωριμία έκανε καλό και στους δύο.

Η Αρλέτα απέκτησε ένα νέο πρόσωπο με την «Σερενάτα», το «Τσάι Γιασεμιού», το «Batida de Coco» και πάρα πολλά άλλα. Μετά βγήκε κι δεύτερος δίσκος με τα «Ήσυχα βράδια» και κράτησε μέχρι «χθες» που τη χάσαμε.

Η Αρλέτα ήταν ένα σπάνιο, χοντρό, σοφό, καλλΙφωνο αηδΟνι…

-Πώς θα χαρακτηρίζατε την Αρλέτα με τρία επίθετα;

-Θα την χαρακτήριζα σαν ένα σπάνιο, χοντρό, σοφό, καλλίφωνο αηδόνι. Η φωνή της ήταν σπάνιας χροιάς.

-Ετοιμάσατε την νέα σας δουλειά που αφορά στην Αρλέτα. Μιλήστε μας γι’ αυτήν…

Είναι καινούργια τραγούδια επάνω σε στίχους της Σάννυς Μπαλτζή. Δεκατρείς ιστορίες με πραγματικά καταπληκτικά τραγούδια, το ένα καλύτερο από το άλλο με γενικό τίτλο δίσκου «Η γιαγιά μου μαγειρεύει όνειρα τηγανητά».

Έτσι, εδώ τελείωσε η Αρλέτα. Είμαι τυχερός, που κάναμε τον τελευταίο δίσκο και τα τελευταία τραγούδια που τραγούδησε, να είναι δικά μου. Και σιγά σιγά αυτό το cd ξεκίνησε σεμνά και σεμνά συνεχίζει. Αυτό ήθελε η Αρλέτα. Λίγο-λίγο γίνονται γνωστά τα τραγούδια.

Λάκης Παπαδόπουλος

-Βλέπουμε, ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται διασκευές παλαιότερων επιτυχιών από καλλιτέχνες και μάλιστα αρέσουν πολύ στο νεανικό κοινό. Ποια η γνώμη σας;

Εμένα μη με ρωτάς. Εγώ είμαι θιασώτης της διασκευής. Πριν γίνει μόδα η διασκευή ερμήνευα τραγούδια σε δίσκους μου, όπως του Νίκου Γούναρη το «Αυτός ο άλλος που σε πήρε από μένα», του Λυκούργου Μαρκέα, του Ζακ Ιακωβίδη το «Μιλώ με σένα» και άλλες πολλές διασκευές.

Μετά έκανα τρεις δίσκους, όπου ο ένας έχει τίτλο «Ευγενικά Τραγούδια» και αποτελείται από ελληνικά τραγούδια με τη Μαρία Τσαρούχα, ηθοποιό και τραγουδίστρια, ο δεύτερος, το «Rendez-Vous» που τραγουδήσαμε μαζί με την Αντιγόνη Κατσούρη γαλλικά παλιά τραγούδια και ο τρίτος με τίτλο «Το Πικάπ του Λάκη» που εμπεριέχει μέσα από αμερικανικό και ιταλικό μέχρι ισπανικό και γιαπωνέζικο τραγούδι, όπως το «Sukiyaki».

Στον τρίτο αυτόν δίσκο συμμετέχουν ο Χρήστος Δάντης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Θοδωρής Μαραντίνης από τους Onirama, η Τζόρτζια από τους Μπλε, ο Νίκος Ζιώγαλας και ο Δώρος Δημοσθένους. Όλοι με χαρά ήρθαν, να ακούσουν τραγούδια, που ούτε τα είχαν ακούσει στη ζωή τους.

αυτά που επικρατούσαν από πάντα, τα υποπροϊΟντα, τα Ιδια επικρατοΥν και σΗμερα

-Θεωρείτε, ότι το νεανικό μουσικό κοινό έχει “χάσει” το γούστο του στις μουσικές του προτιμήσεις ή υπάρχει αλλαγή τάσεων και εποχής;

Χαμένο το είχε πάντα. Εμένα, ας πούμε, δε μου αρέσει να βλέπω όλα τα κορίτσια με τζιν και τα αγόρια με μούσια και τατουάζ, κάτι το οποίο στις μέρες μας αποτελεί μία μόδα, αλλά οι μόδες είναι λίγο παράξενες.

Εγώ είχα αυτό το σημάδι που έχω, κάτι που δεν το θεωρώ ντροπή και πέρασα πολλά γιούχα μέχρι να αποδεχτώ τον εαυτό μου, όπως είμαι. Από την παιδική ηλικία, υπέστη bullying, όπως λένε σήμερα, μία λέξη που κι αυτή έγινε μόδα. Πολλές μόδες γίνονται, αφού πάντα έτσι ήταν και η νεολαία είχε πάντα τις τάσεις της. Αυτό δεν αλλάζει. Δεν φτιάχνει η νεολαία, αν ο πατέρας ακούει σκυλάδικα στο σπίτι κι από το νηπιαγωγείο δεν υπάρχει ώρα ακρόασης καλής μουσικής, όπως Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Σπανό, Πλέσσα, Μούσχουρη, Βάνου, καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει τραγούδια υπέροχα με ωραίες ορχήστρες. Χωρίς αυτά πώς θα γαλουχηθεί το παιδί; Από το κεφάλι βρωμάει.

Το παιδί έχει τεράστιο αποθηκευτικό χώρο, χωράει τα πάντα, έτσι αν το γεμίζεις πίτουρα θα γίνει κότα. Αν το γεμίζεις ανθάκια και υγιεινά πράγματα και μουσικές, κάτι θα ανθίσει, κάτι καλό θα βγει και όταν πάει σπίτι, θα αναζητήσει το κάτι παραπάνω. Δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη κουλτουριάρα η νεολαία μας, ούτε θέλω να βγει κουλτουριάρα, αλλά αυτά που επικρατούσαν από πάντα, τα υποπροϊόντα, τα ίδια επικρατούν και σήμερα.

Το θέμα είναι ότι υπάρχουν σπουδαίες φωνές, τραγουδισταράδες που αναγκάστηκαν να το γυρίσουν στο σκυλάδικο για να ζήσουν.

Παντού ακούμε τα πάντα, εμείς τι είμαστε; Πώς γΙναμε Ετσι;

-Ποιοι καλλιτέχνες σας επηρέασαν και σας ενέπνευσαν στο ξεκίνημά σας;

Στο ξεκίνημά μου με επηρέασε η μουσική, που άκουγα στο ραδιόφωνο τη δεκαετία του ’50 και του ’60, που ό,τι έπιανα το τοποθετούσα στο μυαλό μου. Είχε καλαισθησία το τραγούδι τότε, είχε τραγούδια Λατινικής Αμερικής, είχε γαλλικά τραγούδια, είχε Εντίθ Πιάφ, Αζναβούρ, Σέρτζο Εντρίγκο, Νάνα Μούσχουρη με Μάνο Χατζηδάκι, Μαίρη Λίντα, Γιοβάνα, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Σώτο Παναγόπουλο, Γιάννη Βογιατζή, Τρίο Καντσόνε, που ήταν λίγο σαν κόπιες καλού ευρωπαϊκού τραγουδιού.

Παράλληλα άκουγα Έλβις Πρίσλεϊ, Τσακ Μπέρι και φυσικά τα ινδάλματά μου τους Beatles, όπου εκεί δέθηκα με αυτούς. Αυτό με βοήθησε, ώστε τα τραγούδια μου να είναι ευρωπαϊκά, όχι λαϊκά και να έχουν τη δυνατότητα να μη μοιάζει το ένα με το άλλο.

Είχα δάσκαλο τον Τζον Λένον και τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ για το πώς έφτιαχναν τα τραγούδια τους, κάθε ένα διαφορετικό από το άλλο. Υπήρχε κι από την Αμερική ο Μπάρντ Μπάχαρακ, ο οποίος βραβεύθηκε με Νόμπελ ως ο μεγαλύτερος συνθέτης ελαφράς μουσικής του αιώνα, κάτι που πριν δεν υπήρχε σαν ιδιότητα και για να τον τιμήσουν άλλαξαν το πρωτόκολλο οι Σουηδοί. Παντού ακούμε τα πάντα, εμείς τι είμαστε; Πώς γίναμε έτσι; Το έργο μου δείχνει ότι έχει ένα επίπεδο, όπως και ποιήματα έχω κάνει.

Λάκης Παπαδόπουλος

-Με ποιους νέους καλλιτέχνες έχετε συνεργαστεί;

Μου αρέσει πάρα πολύ ο Φοίβος Δεληβοριάς, τον θεωρώ κορυφαίο από τη νέα γενιά. Έχω στενή συνεργασία με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, με τον Πάνο Μουζουράκη, με τη Νατάσα Μποφίλιου, τη Μαρίζα Ρίζου και την Πέννυ Μπαλτατζή από τους The Swingin’ Cats.

-Έχετε ζήσει τα χρυσά χρόνια των δισκογραφικών εταιριών. Έχετε προσαρμοστεί στην εποχή του internet και του Υoutube; Ποια η γνώμη σας;

Κάνω μεγάλη χαρά για τα μέσα αυτά, γιατί τα τραγούδια που άκουγα μικρός τα βλέπω κιόλας και είναι και ανοιχτά για όλους πλέον. Το θεωρώ μεγάλη εφεύρεση, αφού η τεχνολογία έχει φύγει, έχει φτάσει στο Θεό. Τι θα δούμε ακόμα… Λέω, “Θεέ μου δώσε μου χρόνια, να κάθομαι σπίτι και να βλέπω και να ακούω τραγούδια”.

Δεν βγαίνουν πια τραγούδια, αλλά εγώ βγάζω δΙσκους, δεν σταματάω!

-Έχετε πολλά επιτυχημένα χρόνια στην ελληνική μουσική. Πιστεύετε ότι έχετε ακόμα να «δώσετε» στο ελληνικό τραγούδι; Τι άλλο να περιμένουμε αυτή τη σεζόν;

Τα τελευταία 5 χρόνια, μέχρι τον τελευταίο χειμώνα έκανα το δίσκο της Αρλέτας, που έχει δεκατρία νέα τραγούδια και παράλληλα, έκανα ένα δίσκο που λέγεται «Παιχνίδια Αγάπης», που έχω μέσα τραγούδια όπως «Τα μικρά Μπαλκόνια» με το Διονύση Σαββόπουλο, το «Γατόνι», το «Ξημερώματα» με το Μίλτο Πασχαλίδη και πολλά άλλα τραγούδια, όπως και με την Αρλέτα, τον Πάνο Μουζουράκη με το «Σκοτεινό μου μυαλό», με το Γιάννη Πάριο το «Καραμέλες», ωραία τραγούδια και πρόσφατα. Επιπλέον, έχω και με το Γιώργο Μαργαρίτη το «Παίζουμε για τη φανέλα» και το «Τελευταία Αγκαλιά», μία μπαλάντα εξαιρετική.

Εγώ στρίμωξα τους λαϊκούς τραγουδιστές με τις μπαλάντες μου, όπως με το Δημήτρη Μητροπάνο το «Για να σ’ εκδικηθώ», του Χρήστου Δάντη «Το παλιό μου παλτό» και το «Όχημα του δήμου», πιο ωραίο από «Το παλιό μου παλτό». Συνολικά, τα δύο τελευταία χρόνια έχω κάνει τέσσερις δίσκους. Δεν βγαίνουν πια τραγούδια, αλλά εγώ βγάζω δίσκους, δεν σταματάω.

-Τώρα πού μπορούμε, να σας απολαύσουμε;

Τώρα, παίζω όλες τις Παρασκευές του Νοεμβρίου, στη «Σφίγγα» με το Νίκο Ζιώγαλα, το Γιάννη Γιοκαρίνη και το Γιάννη Μηλιώκα.

Λάκης Παπαδόπουλος

Info:

Οι Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Γιοκαρίνης, Νίκος Ζιώγαλας και Γιάννης Μηλιώκας θα βρίσκονται στη Σφίγγα όλες τις Παρασκευές του Νοεμβρίου.

Κάθε Παρασκευή 2, 9, 16, 23 και 30 Νοεμβρίου

Ώρα έναρξης: 22.30

Μουσική σκηνή Σφίγγα, Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, (είσοδος στον πεζόδρομο Κιάφας 13)

Τηλέφωνο κρατήσεων: 2114096149, 6987844845

[email protected]

 

Εραλδική: Η noble art ανάμεσα στις τέχνες

Από
Zeta Tz
-
ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΖΑΚΗΣ

Γνωρίζοντας τον εικαστικό, Ιωάννη Βλαζάκη σου δημιουργείται πολύ σύντομα η διάθεση να του θέσεις πολλές ερωτήσεις. Και όταν λέμε πολύ σύντομα, εννοούμε μόλις αναφέρει ότι είναι εικαστικός με ειδίκευση στην εραλδική τέχνη.

Μα καλά, θα σκεφτείτε και εσείς όπως κι εμείς, υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα που έχουν οικογενειακά οικόσημα; Και πόσοι άραγε είναι αυτοί; Και ασχολούνται στις μέρες μας μ’ αυτό;

Στο εξωτερικό σίγουρα θα υπάρχουν περισσότεροι, αλλά αυτοί που έχουν παράδοση στην οικοσημολογία, θα απευθύνονται στον Έλληνα, Ιωάννη Βλαζάκη για τα οικόσημα και τους θυρεούς τους;

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Κι όμως! Ο Ιωάννης Βλαζάκης είναι από τους πιο διακεκριμένους καλλιτέχνες παγκοσμίως που ασχολούνται με την τέχνη αυτή. Αρκεί να ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στο βιογραφικό του και θα του γεννηθούν ακόμα περισσότερες απορίες γύρω από την τέχνη αυτή και τον μυστικισμό που την περιβάλλει.

Εμείς, διαβάζοντάς το, κρατήσαμε κυρίως ότι είναι μέλος της Society of Heraldic Arts του Ηνωμένου Βασιλείου, γεγονός που τον καταξιώνει ανάμεσα στους πιο σημαντικούς εραλδικούς καλλιτέχνες διεθνώς, ο μοναδικός Έλληνας που έγινε ποτέ δεκτός εκεί.

Τα έργα, πάντως, του καλλιτέχνη είναι πραγματικά αριστουργήματα, δημιουργήματα εξαιρετικής ακρίβειας με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Ο συνδυασμός των χρωμάτων άλλοτε διακριτικός, άλλοτε ιδιαίτερα έντονος, σχεδόν πολεμικός.

Ζητήσαμε από τον καλλιτέχνη να μοιραστεί τις γνώσεις του με τους αναγνώστες της εφημερίδας μας κι εκείνος με την εξαιρετική ευγένεια που τον διακρίνει δεν αρνήθηκε να απαντήσει με ειλικρίνεια αλλά και σχετική διακριτικότητα στις ερωτήσεις μας.

–Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με τι ακριβώς ασχολείται η επιστήμη της οικοσημολογίας;

– Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η «εραλδική» δηλαδή η oικοσημολογία, είναι εκείνος ο επιστημονικός κλάδος της ιστορίας, που ως αντικείμενό του έχει τη μελέτη, την έρευνα, την ταξινόμηση των συμβόλων που βρίσκονται μέσα στο σχήμα μιας ασπίδας.

Μέσα από την έρευνα αυτή ο ιστορικός – μελετητής μπορεί να ανιχνεύσει και να εντοπίσει διάφορα ιστορικά στοιχεία – ντοκουμέντα μιας οικογένειας ή ενός μεμονωμένου προσώπου.

-Ποιος, όμως, είναι ο σκοπός και ποια είναι εκείνη η ανάγκη που ώθησε στη δημιουργία της εραλδικής ως τέχνη και ως αντικείμενο μελέτης;

– Ο λόγος είναι στην πραγματικότητα απλός: ο σκοπός της χρήσης των εμβλημάτων αυτών ήταν καθαρά για πολεμικούς σκοπούς. Από τα πανάρχαια χρόνια τα πεδία των μαχών αποτελούσαν ένα επικίνδυνο και άγριο περιβάλλον για τους μαχητές. Μεγάλες μάζες πολεμιστών μετακινούνταν και συγκρούονταν μεταξύ τους, καθιστώντας τη διάκριση φίλιων και εχθρικών στρατευμάτων σχεδόν ανέφικτη.

Τον μεσαίωνα, με την εξέλιξη της πανοπλίας, που πλέον κάλυπτε σχεδόν όλο το σώμα και το πρόσωπο, η ανάγκη του διαχωρισμού έγινε ακόμα πιο επιτακτική. Τα εμβλήματα αυτά, λοιπόν. με τα έντονα χρώματα και τα έντονα κοντράστ, αποτέλεσαν ένα απλό αλλά αποτελεσματικό οπτικό μέσο διαχωρισμού. Ζωγραφισμένα επάνω σε μεγάλες επιφάνειες όπως οι ασπίδες, τα λάβαρα, τα ενδύματα, οι πολεμιστές μπορούσαν πλέον να αντιληφθούν τους εχθρούς από τους συμπολεμιστές τους ακόμα και από απόσταση.

Στην πορεία των χρονών που ακλούθησαν τα εμβλήματα αυτά κωδικοποιήθηκαν, μελετήθηκαν και καταγράφηκαν σε κώδικες, παρέχοντάς μας σήμερα, πολύτιμες πληροφορίες για τους κατόχους τους και την εποχή τους.

Εραλδική παράδοση στη Ρόδο, στην Κω, στη Νάξο, στην Κρήτη, στη Χίο και φυσικά στα Επτάνησα

– Υπάρχουν Έλληνες ευγενείς που να κατάγονται από αριστοκρατικές οικογένειες με οικόσημα, φέουδα και γενεαλογία που φτάνει στα βάθη των χρόνων;

– Η χώρα μας, αν και κάπως απομακρυσμένη από τη δυτική μεσαιωνική παράδοση, έχει να παρουσιάσει ένα σημαντικό αριθμό οικοσήμων και αυτό έγκειται αφ’ ενός στις διελεύσεις από τη χώρα μας των σταυροφόρων, αφ’ ετέρου στις στενές επαφές μας με τη Βενετία και την Ιταλία.

Έτσι, λοιπόν, σημαντική εραλδική παράδοση μπορούμε να συναντήσουμε σε περιοχές όπως η Ρόδος, η Κως, η Νάξος, η Κρήτη, η Χίος και φυσικά τα Επτάνησα.

– Υπάρχει δηλαδή εραλδική παράδοση στην Ελλάδα;

-Με ρωτάτε αν οι Έλληνες έχουν οικόσημα… Θα σας απαντούσα «ναι, ασφαλώς», απλά νομίζω πως οι ελληνικές οικογένειες που κάποτε έφεραν περήφανα τα εμβλήματα αυτά στα σπίτια τους, ίσως στις μέρες μας πλέον να είναι λίγο «επιφυλακτικοί.

– ­Στην Ελλάδα, υπάρχει κάποιος φορέας που να ασχολείται μ’ αυτό;

– Στην Ελλάδα ο φορέας που ασχολείται με την επιστημονική έρευνα των οικοσήμων είναι η «Εραλδική και Γενεαλογική Εταιρεία Ελλάδος». Η εταιρεία, της οποίας λαμβάνω την τιμή να είμαι μέλος του Διοικητικού της Συμβούλιου, ιδρύθηκε το 1975 και έχει να επιδείξει ένα αξιοθαύμαστο έργο, που περιλαμβάνει πολυσέλιδες ερευνητικές εκδόσεις, σημαντικότατα συνέδρια και επιστημονικές ημερίδες.

– Υπάρχει ένας μυστικισμός σ’ αυτού του είδους την τέχνη;

– Τα σύμβολα εμπεριέχουν πάντοτε το μυστήριο και το μεταφυσικό. Είναι ένα πεδίο όπου ο καλλιτέχνης μπορεί να αντλήσει άπειρο υλικό για να δημιουργήσει τα έργα του. Κάθε σύμβολο είναι ένα σύμπλεγμα νοημάτων, ιδεών, εικόνων και σαφώς μυστηρίου. Μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου ως καλλιτέχνης, όταν μου ανατίθεται να δημιουργήσω ένα νέο οικόσημο;

Είναι μια μυσταγωγική διαδικασία και πολλές φορές εξαιρετικά χρονοβόρα, όπου η τέχνη και ο μυστικισμός ενώνονται σε «ιερό γάμο», με σκοπό να δημιουργηθεί ένα μοναδικό σύμπλεγμα συμβόλων που αυτό με τη σειρά του θα «σφραγίσει» την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, της οικογένειάς του και των απογόνων του.

 

– Υπάρχουν Μουσεία ή ιδιωτικές Συλλογές στην Ελλάδα που φιλοξενούν οικόσημα και θυρεούς;

– Στη χώρα μας δεν υπάρχει αμιγώς ένα μουσείο, που έχει σαν βασικό του αντικείμενο την οικοσημολογία ως τέχνη. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι χώροι που να φιλοξενούν σημαντικά εραλδικά μνημεία.

Το Ιπποτικό Νοσοκομείο στη Ρόδο (μέρος του ενιαίου πλέον Αρχαιολογικού Μουσείου) έχει να επιδείξει μια σημαντική συλλογή ανάγλυφων πέτρινων θυρεών από την περίοδο της παρουσίας του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου στο νησί, που οφείλω να ομολογήσω πως προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ. Αντίστοιχα, μια όμορφη σύγχρονη συλλογή κερκυραϊκών οικοσήμων κοσμεί την «Αναγνωστική Εταιρεία Κέρκυρας».

– Δέχεστε παραγγελίες για τέτοιου είδους καλλιτεχνήματα;

– Συνήθως δουλεύω με παραγγελίες, που δέχομαι κυρίως από το εξωτερικό και οι πελάτες μου ανήκουν, όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο, σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Ξέρετε, τα οικόσημα και η εραλδική γενικότερα είναι μια παρεξηγημένη τέχνη, που πολλοί νομίζουν ότι απευθύνεται μόνο σε γαλαζοαίματους και σνομπ περιέργους τύπους με μονόκλ στο μάτι!

Παρ’ όλο που συνεργάζομαι με διαφόρους χώρους, όπως ιπποτικά τάγματα, άλλες εραλδικές εταιρείες, βασιλικούς οίκους του εξωτερικού κ.ά, η πραγματικότητα είναι πως καθένας μας μπορεί να έχει ένα οικόσημο. Θα πρέπει να το αντιληφθούμε ως μια οικογενειακή ταυτότητα, που αντί να είναι γραμμένη – τυπωμένη επάνω σε ένα χαρτί, είναι ένα όμορφο εικαστικό γεγονός: ένα έργο τέχνης μπορεί και εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία, που μπορεί να χαρακτηρίζουν τον κάτοχό του.

– Eκτός από θυρεούς, δημιουργείτε πίνακες ή άλλου είδους έργα;

Αν και θεωρούμαι εικαστικός, ο οποίος φιλοτεχνεί οικόσημα, οι καλλιτεχνικές μου δημιουργίες δεν τελειώνουν εκεί. Έχω ειδικευτεί στη μεσαιωνική εικονογράφηση χειρόγραφων εμπνευσμένων κυρίως από τη δυτική παράδοση, χρησιμοποιώντας παραδοσιακές τεχνικές όπως: επεξεργασμένα δέρματα κατάλληλα για ζωγραφική και καλλιγραφία, φύλλα και σκόνες αληθινού χρυσού, φυσικές χρωστικές ουσίες κ.ά. Φιλοτεχνώ επίσης βιβλιόσημα, λογότυπα εταιρειών και οργανισμών, μεσαιωνικού στυλ, μονογράμματα, έργα με πενάκι, καθώς και μια πλειάδα έργων τέχνης, ειδικά για κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως εξατομικευμένα εταιρικά δώρα.

Τέλος, φιλοτεχνώ χειροποίητα διπλώματα, πιστοποιητικά και επίσημα έγγραφα για ειδικές περιστάσεις. Αντιλαμβάνομαι φυσικά πως όλα αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως εκκεντρικά και ελιτίστικα, αλλά έτσι ήταν πάντα η φύση αυτής της τέχνης, η οποία χαρακτηρίζεται ως η πλέον noble art ανάμεσα στις τέχνες.

– Θα μπορούσατε να εκθέσετε κάποια στιγμή τα δημιουργήματά σας;

– Έχω αρκετά χρόνια να κάνω μια έκθεση εδώ στην Αθήνα και οφείλω να πω, πως το καθυστέρησα πολύ.

Από το 2010, όμως, έχουν οργανωθεί ατομικές μου εκθέσεις σε Νέα Υόρκη, Βιέννη, Λισσαβώνα, Αζόρες οπότε ο χρόνος μου ήταν πολύ περιορισμένος και πιεστικοί. Πλέον, όμως, ανυπομονώ να γίνει κάτι τέτοιο εδώ στην Αθήνα! Ανυπομονώ όχι μόνο να παρουσιάσω τη δουλειά μου, αλλά κυρίως θα ήθελα η έκθεση αυτή να αποτελέσει το όχημα να έρθουν κοντά άνθρωποι, που αγαπάνε την τέχνη της εραλδικής.

Ανυπομονώ, λοιπόν, να βρεθώ και να γνωρίσω από κοντά όλους εκείνους τους γνωστούς και άγνωστους φίλους, που εξακολουθούν να γοητεύονται από αυτές τις ξεχασμένες μεσαιωνικές τέχνες. Ελπίζω πως μέσα στο επόμενο έτος θα είμαι έτοιμος γι αυτό το εγχείρημα και θα έχω τη χαρά και την τιμή να προσκαλέσω τους αναγνώστες της εφημερίδας σας στην έκθεσή μου.

 

1...505506507...545Σελίδα 506 από 545
© Copyright 2022 - Artviews