H Ιστορικός Τέχνης & επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη,
σημειώνει σχετικά:
“Το ΜiniatureS project, αποτελείται από μικρά, ελεύθερης θεματικής
έργα, διαστάσεων 10×10 cm. Είτε πρόκειται για ζωγραφικά έργα, είτε για
γλυπτά και κατασκευές, κοινό σημείο αναφοράς, απαράβατος όρος, για
όλους τους καλλιτέχνες που ενσαρκώνουν το project, είναι η δημιουργία
έργων Τέχνης σε κλίμακα μινιατούρας και μάλιστα εντός του αυστηρού
πλαισίου των 10×10 εκατοστών, ως τους έχει εξαρχής οριστεί.
Ποιός ο σκοπός; Το ΜiniatureS project κρύβοντας μέσα του έναν
χαρακτήρα αφενώς παιχνιδιάρικο και αντιδραστικό, αντισυμβατικό θα
μπορούσαμε να πούμε, επιχειρεί στην πραγματικότητα να διερευνήσει κατά
πόσο το “μεγέθος” ενός εικαστικού έργου, μπορεί να συσχετίζεται από
πλευράς τόσο του θεατή, αλλά και του δημιουργού του, με την
καλλιτεχνική αξία και την ποιότητα του.
Κριστιάνα Ηλιοπούλου
Γιατί όλοι μας έχουμε συνηθίσει σε επίπεδο “Τέχνης”, και δη “υψηλής”,
να θαυμάζουμε έργα διαστάσεων, αν όχι μεγάλων και μικρομεσαίων,
σίγουρα μεγαλύτερων των 10×10 εκατοστών. Το κοινό στέκει με δέος και
θαυμασμό απέναντι σε μεγάλων διαστάσεων έργα, αλλά και ο καλλιτέχνης
από την άλλη, αρέσκεται στο να απελευθερώνει την δημιουργική του ορμή
φτιάχνοντας μεγάλων διαστάσεων έργα, ιδίως όταν αναφερόμαστε σε
ζωγραφικά, μιας που του επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης.
Το ΜiniatureS project έχει επομένως κι έναν χαρακτήρα πειραματικό,
αφού προκαλεί τόσο τον θεατή, όσο και τον δημιουργό του, να στραφούν
σε μη συνήθεις τρόπους θέασης, ανάγνωσης, δημιουργίας, εκτίμησης και
αποτίμησης ενός έργου Τέχνης, με το μέγεθος να είναι ο “κανόνας του
παιχνιδιού” – αν και η Τέχνη δεν είναι παιχνίδι, αλλά μια σοβαρή
υπόθεση και αυτό το γνωρίζουμε καλά όσοι την ζούμε.”
O Εικαστικός Κύκλος Sianti έχει την τιμή να ανακοινώσει την έναρξη μιας ιδιαίτερα σημαντικής, για τον χώρο μας, έκθεσης, παρουσιάζοντας την νέα δουλειά ενός από τα σπουδαιότερα και παλαιότερα ονόματα της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής του Δημοσθένη Κοκκινίδη.
Πρόκειται για τα πιο πρόσφατα έργα του, που ολοκληρώθηκαν μεταξύ 2017 και 2018 και τα οποία έχουν ένα από τα πλέον αγαπημένα θέματα: τις Κυκλάδες. Πρόκειται για πίνακες που είναι όλοι ακρυλικοί σε καμβά, μεγάλων διαστάσεων.
H ομότιτλη έκθεση εγκαινιάζεται την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου στις 19:30 και έχει διάρκεια έως τις 8 Δεκεμβρίου.
Στα νέα του έργα, ο Δημοσθένης Κοκκινίδης ενσαρκώνει με το χρώμα τη νοσταλγία του και τη μοιράζεται με τον θεατή. Άλλωστε, έχει χαρακτηριστεί ως ο ζωγράφος του χρώματος.
«Κυκλάδες! Η νοσταλγία μου, τα τρία τελευταία χρόνια να πατήσω τη γη της Μήλου και του σπιτιού μου εκεί, με στενοχωρεί. Και παρηγοριέμαι σκεπτόμενος να τη δω το καλοκαίρι 2019, αν το επιτρέπει η ηλικία μου. Αυτές οι Κυκλάδες θα παρουσιαστούν στον Εικαστικό Κύκλο Sianti του παλιού φίλου Φάνη Σιαντή με τον οποίο συνεργάστηκα γύρω στα 40 χρόνια» αναφέρει ο ίδιος για την έκθεση.
Η έμπνευση
Η πρώτη φορά που ο Δημοσθένης Κοκκινίδης αντίκρισε τις Κυκλάδες ήταν το 1958. Η νησιώτικη αρχιτεκτονική του έφερνε πάντα στο μυαλό του το σπίτι που μεγάλωσε στην Δραπετσώνα.
Ο ίδιος θυμάται: «Πρωτοείδα τη Σίφνο, το ’58, το νησί των αγγειοπλαστών. Δεν φανταζόμουν τότε – εραστής και εγώ της αγγειοπλαστικής – πως τα επόμενα πέντε-έξι χρόνια θα βοηθούσα τους ντόπιους με ξένους άξιους τεχνήτες στα πλαίσια του ΕΟΜΕΧ, και ότι επιπλέον με την σύζυγό μου την Πέπη Σβορώνου θα περνούσαμε μέχρι το 1966 τα καλοκαίρια μας στο Βαθύ της Σίφνου με τη θαυμαστή λαϊκή αρχιτεκτονική τους».
Ο Κοκκινίδης μετρά πάνω από εξήντα χρόνια εικαστικής πορείας. Τότε, στα πρώτα του ακόμη βήματα ως ζωγράφος γνώρισε δυο ισχυρές εντυπώσεις: τα κυκλαδίτικα σπίτια και τις προσφυγικές κατοικίες σε Δραπετσώνα, Νίκαια και Κοκκινιά – ως απόγονος προσφύγων κι εκείνος.
«Με πέτρα κτισμένα κυρίως τα νησιώτικα σπίτια, με κυβισμένη λάσπη τα προσφυγικά. Κοινά χρώματα: το λουλακί, η ώχρα, το χοντροκόκκινο και ο ασβέστης. Τέλος ο τρόπος ζωής, αγρότες απ’ τη μια πλευρά, εργάτες από την άλλη. Μ’ αυτό το σύνολο ξεσηκώθηκα σχεδιάζοντας και βάφοντας τον κόσμο αυτό, με τις συγγένειες και διαφορές του, επί τέσσερα χρόνια, απ’ όπου βγήκαν τα «Προσφυγικά και οι Κυκλάδες». Είχαν εκτεθεί το καλοκαίρι του 1965 στην Γκαλερί Μέρλιν» αποκαλύπτει.
info έκθεσης
Τίτλος έκθεσης: «Κυκλάδες»
Επιμέλεια έκθεσης: Σιαντή Βασιλική
Εγκαίνια: Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018, ώρα 19:30
«Εικαστικός Κύκλος Sianti»: Βασ. Αλεξάνδρου 2, πίσω από Εθνική Πινακοθήκη
Διάρκεια έκθεσης: 16 Νοεμβρίου 2018 – 8 Δεκεμβρίου 2018
Η γκαλερί Αργώ, της οδού Νεοφύτου Δούκα 5, στο Κολωνάκι, υποδέχεται στους χώρους της το ζωγράφο Κώστα Ράμμο, ο οποίος θα παρουσιάσει την καινούργια του δουλειά, μια σειρά έργων ζωγραφικής σε ακρυλικά με κύρια θεματογραφία την ελληνική θαλασσογραφία.
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 20 Νοεμβρίου, στις 7 το βράδυ.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 15 Δεκεμβρίου 2018.
Κωνσταντίνος Ράμμος
Η Αθηνά Σχινά, Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης, επισημαίνει για το έργο του:
«Το νερό και κυρίως η θάλασσα, έχει παίξει έναν ουσιώδη ρόλο στη διαδρομή της ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Ράμμου. Εκτός από τη συμφωνία σε μπλε και γαλάζιους ή σμαραγδένιους τόνους της θάλασσας, η ίδια η φύση και σύσταση του νερού εμπνέουν ποικιλοτρόπως το ζωγράφο, αφ’ ης στιγμής αξιοποιεί εικαστικά και ποιητικά, θα έλεγα, την άνωση και τις διαθλάσεις του υγρού στοιχείου, του οποίου τα κύματα παφλάζουν με τον άνεμο στις ακρογιαλιές κι άλλοτε πάνω στα βράχια. Η διαρκής κίνηση των κυμάτων δηλώνει τη ζωντάνια και την οργανικότητά τους, αλλά στη ζωγραφική αυτού του καλλιτέχνη αποκαλύπτει τις δυνατότητες μετάπλασης και μεταμόρφωσης του ανθρώπινου σώματος, καθώς βουτά και κολυμπά στα νερά, σαν να βαπτίζεται και να αναγεννά τη σπαργή του.{…}
Καθένα από τα έργα του δεν επαναλαμβάνεται, περιλαμβάνοντας έναν ζωντανό διάλογο ανάμεσα σε εκφραστικά ιδιώματα του παρελθόντος και του παρόντος. Τα έργα του, φιλοτεχνημένα με δεξιότητα κι αισθαντικότητα, με πρωτοτυπία και πάντα με συγκίνηση, έλκουν διαφορετικά κάθε φορά τον θεατή, προβληματίζοντάς τον ταυτοχρόνως γύρω από συσχετισμούς και συνάφειες που αφορούν τον χρόνο και τον χώρο, τη μεταβλητότητα και την επαναληπτικότητα, την εντοπιότητα και τις ποικίλες αλλαγές, τις διαδοχικές μνήμες και τις αλλεπάλληλες εντυπώσεις, τις ρευστές επίσης καταστάσεις και τις αναπάντεχες ανατροπές. Περισσότερο όμως απ’ όλα, τα ζωγραφικά του έργα υπαινίσσονται κλίμακες χρωμάτων και διακυμάνσεις συναισθημάτων που αφορούν τις μεταμορφώσεις του τοπίου και κατ’ επέκταση του ανθρώπινου σώματος, εφόσον το ένα αντικατοπτρίζεται μέσα στο άλλο.»
Κωνσταντίνος Ράμμος
Ο Κωνσταντίνος Ράμμοςγεννήθηκε στη Λάρισα το 1955. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο εργαστήριο του Δημ.Κοκκινίδη και σκηνογραφία στο εφηρμοσμένο εργαστήριο της Α.Σ.Κ.Τ. με τον Β.Βασιλειάδη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του υπήρξε υπότροφος του Ι.Κ.Υ και βραβεύτηκε με έπαινο ημίγυμνου και βραβείο σύνθεσης. Αποφοίτησε από την Α.Σ.Κ.Τ το 1981 με άριστα και τιμητική αγορά έργου. Την ίδια χρονιά έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα και πριν από αυτή είχε συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις, όπως στην Σχολή Καλών Τεχνών της Κρακοβίας, στην Πολωνία, στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας κ.α. Το 1982 παίρνει υποτροφία από την γαλλική κυβέρνηση και συνεχίζει θεωρητικές σπουδές πάνω στη ζωγραφική, στο Παρίσι, στην Arts Plastiques, Paris I, Sorbonne.
Στο Παρίσι παίρνει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις. Το 1984 επιστρέφει στην Αθήνα και από τότε έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 25 ατομικές εκθέσεις και σε περισσότερες από 200 ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει παράλληλα εικονογραφήσει αρκετά βιβλία και λογοτεχνικά έντυπα. Το έργο του έχει παρουσιαστεί από τα Μ.Μ.Ε τόσο σε εφημερίδες και περιοδικά όσο και σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
Έργα του υπάρχουν στη Βουλή των Ελλήνων και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα .
Η Γκαλερί Cube, για τον μήνα Νοέμβριο, φιλοξενεί την καινούρια δουλειά του εικαστικού Κωνσταντίνου Πάτση, στην ατομική του έκθεση, με τίτλο “ParadiseLost – LostParadise”.
Ο Νίκος Βατόπουλος, δημοσιόγραφος, συγγραφέας και συνεπιμελητής της έκθεσης, γράφει για τον Χαμένο Παράδεισο του Κωνσταντίνου Πάτση, κάτω από τον τίτλο “Μια συνθήκη ελευθερίας”.
Ανάμεσα στις σκιές μιας μνήμης που άλλοτε λανθάνει και άλλοτε διεκδικεί, ο Κωνσταντίνος Πάτσης προχωράει με μία ιδιότυπη αυτοβιογραφική διάθεση στη χαρτογράφηση μιας συνθήκης. Η συνθήκη αυτή μοιάζει να υπαγορεύεται από τη μνήμη, αλλά περισσότερο ωθείται από την κίνηση προς τα εμπρός.
Για τον Κωνσταντίνο Πάτση, το παλίμψηστο της ως τώρα διαδρομής του περιέχει όλο εκείνο το θραυσματικό φορτίο μιας μακράς ενηλικίωσης. Τα έργα του, στην έκθεση “Χαμένος Παράδεισος”, που παρουσιάζονται τώρα στην Πάτρα, στην κυψέλη σύγχρονης τέχνης “Cube Gallery” της Λιάνας Ζωζά, δείχνουν δύναμη και τρυφερότητα, απόσταγμα προσωπικής ενδοσκόπησης.
Απλώνοντας ένα αχανές τοπίο με στίγματα αυτοβιογραφικών αναφορών, οργώνοντας λειμώνες αναπόλησης και ξέφωτα στοχασμού, ο Κωνσταντίνος Πάτσης παρουσιάζεται ως ένας δημιουργός με συμπαγή διάθεση συμφιλίωσης. Ερχεται να προσφέρει τόπους και τρόπους συγκατοίκησης σε όλα εκείνα τα ετερόκλητα χαρακτηριστικά που οριοθετούν μία διαδρομή εγγενών αντιφάσεων. Οπως συμβαίνει σε κάθε απόπειρα ενδοσκόπησης, ο Κωνσταντίνος Πάτσης προσεγγίζει το σημείο εκείνο της προσωπικής αναδρομής με ανάμεικτα αισθήματα μελαγχολίας και ενατένισης.
Στα έργα του Κωνσταντίνου Πάτση, ελλοχεύει μία πένθιμη αύρα ακόμη και όταν το βλέμμα παγιδεύεται σε εκρήξεις φωτός. Οι κάθετες ραβδώσεις που ορίζουν τον ατελεύτητο ορίζοντα κάθε έργου, γραμμές που εκκινούν από το μηδέν και κατευθύνοντα στο άπειρο, περικλείουν ως κόκκους ή πληγές, τις πολλές θνητές υπάρξεις που τρεμοσβήνουν. Είναι σαν μια διαρκής υπενθύμιση μιας αέναης παλινδρόμησης.
Οι αναφορές στην ψευδαισθητική γεωμετρία της op art και στα ζωηρά, πυκνά, μονοχρωματικά μοτίβα, στο όριο ενός οπτικού παραληρήματος, συνυπάρχουν με καταγωγές από λίμνες συναισθηματικής ανακωχής. Αυτές οι «στάσεις» προσκαλούν τις μακρές λεωφόρους της παιδικής και εφηβικής ονειροπόλησης, μαζί με όλα τα σήματα, τους θυρεούς και τα παράσημα μιας σταδιακής ενηλικίωσης.
Συνειρμικές ανακλήσεις σκηνών από την πραγματική ζωή ή από την ονειροπόληση, αυτονομούνται και διεκδικούν θέση. Σαν λάιτμοτίφ, οι Αγγελοι του Κωνσταντίνου Πάτση θυμίζουν την τέχνη των κοιμητηρίων, γίνονται φτερωτές, άφυλες σκιές σε ένα μεταίχμιο σε διαρκές ημίφως. Οι μορφές τους ανιχνεύονται μέσα από τις μεμβράνες της μνήμης αλλά εκείνο που νιώθει κανείς περισσότερο είναι η διαρκής έλξη-άπωση απέναντι στην επίμονη αμφισημία ύλης και πνεύματος, αρσενικού και θηλυκού, προστασίας και απειλής, φωτός και σκότους. Προκαλούν την ανάγκη του κάλλους, την επιτείνουν σε σημείο οδύνης.
Οι Αγγελοι στα έργα του Κωνσταντίνου Πάτση, σαν διαρκείς υπομνήσεις θνητότητας και αθανασίας, προκαλούν τα ερωτήματα της ματαιότητας. Νεκροκεφαλές εμφανίζονται παρενθετικά, σαν σπαράγματα μιας σπονδής στην τελετουργία της εμμονικής Vanitas, πτηνά επαναφέρουν την αίσθηση του φευγαλέου, σκιές την εντύπωση μιας ανάμνησης και μιας παρουσίας.
Σε όλα του τα έργα, ο Κωνσταντίνος Πάτσης οργανώνει κόγχες και θυρίδες συνομιλίας. Εξακτινώνει δίκτυα, υπαινικτικά ή συμβολικά. Προσκαλεί τον Γιόζεφ Μπόις, θρυμματίζει βεβαιότητες και εκβάλλει σε ένα τοπίο με λάφυρα από την ιστορία της τέχνης. Επανακατοικεί σε πόλεις λεηλατημένες αλλά τώρα ελεύθερες από σκοτεινιασμένες στοές. Επαναφέρει ένα αίσθημα ευδαιμονίας, και με σχεδόν ορμέμφυτη διάθεση μπλέκει υλικά, τα μελάνια του, τα μολύβια του, τους μαρκαδόρους του, και ξανασχεδιάζει σε ένα κράμα στοχασμού και αγκομαχητού, ένα νέο πεδίο για την επανεκκίνηση.
Αν μπορεί να δώσει κανείς μία αίσθηση από την τέχνη του Κωνσταντίνου Πάτση, θα μπορούσε να είναι το “Omnia vincit amor!” αλλά με τη γνώση της δύσβατης διαδρομής. Αυτή η υβριδική αυτοβιογραφική τοιχογραφία, γεμάτη πρόσωπα, τοτέμ, σκιές και εφήμερες λάμψεις, συγκλίνει, εν τέλει, στην ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού και στην πεποίθηση ότι ο “Χαμένος Παράδεισος” δεν είναι παρά η εκδοχή μιας αντανάκλασης στον καθρέφτη.
Επιμέλεια: Νίκος Βατόπουλος, Λιάνα Ζωζά
Εγκαίνια: Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2018, 20.00 – 10.30
Ο Κωνσταντίνος Πάτσης γεννήθηκε το 1981 στα Ιωάννινα. Το 2001 πέτυχε την εισαγωγή του στη Σχολή Καλών Τεχνών – Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. Τα δύο πρώτα χρόνια των σπουδών του φοίτησε στο εργαστήριο του Ευάγγελου Δημητρέα. Η φοίτηση συνεχίστηκε στο εργαστήριο του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, απ΄ όπου και αποφοίτησε τον Ιούνιο του 2006 με άριστα.
Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις, ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, συλλογή Μπέλτσιου και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα. Από το 2008-2010 ολοκληρώνει μεταπτυχιακές σπουδές στην ιστορία και θεωρία της τέχνη ενώ είναι μέχρι και σήμερα υποψήφιος Διδάκτορας του Π.Ι. Από το 2008 μέχρι και 2011 διδάσκει ζωγραφική και ιστορία της τέχνης στο ΤΕΙ Ηπείρου. Από 2012 διδάσκει στη Βθμια εκπαίδευση.
Εγκαινιάστηκε στην αίθουσα ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ Καρτέρης, η ατομική έκθεση της Βίκυς Γεωργιοπούλου με τίτλο «εις υγείαν». Θα παρουσιαστούν έργα μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων δουλεμένα με ακρυλικά και μικτές τεχνικές σε καμβά.
Αποσπάσματα από το κείμενο του καταλόγου
Αμείλικτος ρεαλισμός με πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία και συμβολισμούς. Αυτή είναι η ζωγραφική της Βίκυς Γεωργιοπούλου.
…Γιατροί, ψυχιατρεία, νοσοκομεία, χάπια, ψυχικά τραύματα παρελαύνουν στους καμβάδες της…
…ξέρει πολύ καλά να σκιαγραφεί την ωμή πραγματικότητα μιας δύσκολης εποχής. Τα έργα της είναι γροθιά στο στομάχι. Ο ζουρλομανδύας, η καρδιά στα χέρια της γιατρού, το μεταλλικό γόνατο στη σύγχρονη Αφροδίτη, τα σαρκοβόρα φυτά, οι ανοιχτοί πνεύμονες, η μάσκα οξυγόνου περιγράφουν την πραγματική κόλαση που βιώνουν πολλοί…
…Η πάλη με τον θάνατο, τη ασθένεια και την τρέλα σαν έννοιες βρίσκεται στους καμβάδες της μόνιμα…
Ήρα Παπαποστόλου Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης
Who is who
Η Βικυ Γεωργιοπούλου γεννήθηκε το 1975 στην Καλαμάτα.
1985 – 1993 Μαθήτευσε στο εικαστικό εργαστήρι του Δήμου Καλαμάτας.
1999 Αποφοίτησε με άριστα από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Αθήνας
με δάσκαλο τον Χρόνη Μπότσογλου.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσιεις στην 19th Art Fair Zurich, στην 21th Art Athina 2017, σε Γκαλερί, Πινακοθήκες και Ιδρύματα. Το 2004 φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του βιβλίου Best of Athens, της Athens Voice, και το 2009 έργο της έγινε εξώφυλλο της εφημερίδας Athens Voice. Έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Αυτή είναι η 6η Ατομική της ‘Εκθεση
Με την έλευση του φθινοπώρου αποφασίσαμε, να πραγματοποιήσουμε μία μικρή εξόρμηση στα βουνά της Ηπείρου και συγκεκριμένα επιλέξαμε το όμορφο χωριό της Δωδώνης. Η Δωδώνη κρύβει έναν θησαυρό, που τη μετατρέπει αυτόματα στο πολυπολιτισμικό κέντρο της Ηπείρου.
Ρεπορτάζ: Χριστίνα Πραβιτσιώτη
Ο θησαυρός αυτός είναι το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης και βρίσκεται εντός ενός ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου, που προκαλεί δέος σε όποιον τον επισκεφθεί. Eμείς, με αγάπη και σεβασμό στην αρχαία ελληνική κληρονομιά και αφού ολοκληρώσαμε το ρεπορτάζ, το μοιραζόμαστε μαζί σας και σας προτείνουμε να το επισκεφτείτε κι εσείς.
Τα μνημεία που συναντά κανείς εισερχόμενος στον αρχαιολογικό χώρο είναι το Αρχαίο Στάδιο της Δωδώνης, το Βουλευτήριο, το Πρυτανείο, το Ναό της Αφροδίτης, το Ναό της Θέμιδος, την Ιερά Οικία, το νέο Ναό της Διώνης, τον Αρχαίο Ναό του Ηρακλή και το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης, κτισμένο σε μία φυσική κοιλότητα του εδάφους και κατασκευασμένο κατά τη διάρκεια της βασιλεία του Πύρρου (297-272 π.Χ.) για την τέλεση των εορτών των Νάϊων.
Η χωρητικότητα του θεάτρου υπολογίζεται σε 17.000 θέσεις, αποτελώντας έτσι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Αρχαίας Ελλάδας. Ωστόσο, στους Αυτοκρατορικούς χρόνους μετατράπηκε σε αρένα.
Η σημερινή μορφή του αρχαίου θεάτρου οφείλεται σε εκτεταμένες αναστυλώσεις που έγιναν στη δεκαετία του 1960 και 1970, φτάνοντας στο 2000, όπου η ανάγκη στερέωσης και αποκατάστασης του αρχαίου θεάτρου οδήγησε στην προσπάθεια και πραγματοποίηση μιας σειράς εργασιών συντήρησης και αποκατάστασής του, έως και σήμερα.
Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης
1 του 52
Το καλοκαίρι του 2018 πραγματοποιήθηκε και το 2ο Φεστιβάλ Δωδώνης στον αρχαιολογικό χώρο, όπου παρουσιάστηκε στο θέατρο η παράσταση “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, μία παράσταση όπου σε συνδυασμό με την επιβλητικότητα του χώρου μάγεψε το κοινό της.
Με τη βοήθεια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων και του αρμόδιου προϊσταμένου της, Κωνσταντίνου Σουέρεφ , αλλά και του έμπειρου φωτογράφου Παναγιώτη Τσιγκούλη καταφέραμε, να αποσπάσουμε φωτογραφικό υλικό από τον αρχαιολογικό χώρο και το αρχαίο θέατρο. Τους ευχαριστούμε πολύ.
Η Κατερίνα Σιγάλα είναι μια συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και ποιήτρια με μεγάλη ευαισθησία στα κοινωνικά προβλήματα. Την έχουμε δει στην μικρή οθόνη, στη σειρά “10η Εντολή”, έχουμε διαβάσει την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Αφετηρία” και παράλληλα συγκινηθήκαμε βλέποντας την μικρού μήκους ταινία της με τίτλο “Γιατί” που προβλήθηκε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη.
Πρόκειται για μία κοινωνική ταινία που διαπραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και προσπαθεί να απαντήσει στο γιατί οι άνθρωποι υποκύπτουν σε εξαρτήσεις και ασκούν βία. Στην εποχή μας που κρίνουμε και συμπεριφορές και απομακρυνόμαστε από ανθρώπους δίχως εξηγήσεις, η Κατερίνα Σιγάλα προσπαθεί να μας ευαισθητοποιήσει και να μας κάνει να σκεφτούμε διαφορετικά.
– Ποια η θεματολογία της ταινία σου με τίτλο “Γιατί”;
-Η ταινία αυτή μικρού μήκους είναι μια κοινωνική ταινία, με τρεις πρωταγωνιστές που αντιπροσωπεύουν όλους εμάς. Πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, τις εξαρτήσεις, τα πάθη και προσπαθεί να απαντήσει στο “Γιατί”. Λυπάμαι που οι άνθρωποι έχουν πάψει να ρωτούν… απλά κρίνουν! Δεν αναρωτώνται γιατί κάποιος βρέθηκε να κάνει χρήση ουσιών, να φτάσει να κακοποιήσει κάποιον συνάνθρωπό του, τι έχει υποστεί αυτός πρώτα.
– Είναι η πρώτη σου ταινία μικρού μήκους και παρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Μίλησέ μας γι΄αυτήν.
Η ταινία αυτή στάθηκε καθοριστική για μένα. Ένα μεγάλο όνειρο που έγινε πραγματικότητα! Χάρηκα πολύ για το ότι ταξίδεψε σε πολλές χώρες παγκοσμίως! Το μόνο σίγουρο είναι ότι νιώθω πολύ όμορφα. Εξωτερίκευσα σκέψεις μου και χάρηκα πολύ που τις μοιράστηκα με τόσο κόσμο και δέχτηκα την αγάπη του κόσμου.
“Γύρω μου βλέπω ανθρώπους που σέβονται τα λεφτΑ, το ψεμα, την κακια… την αλΗθεια τη φοβοΥνται, ντρΕπονται να αντικρισουν τη ψυχή τους στον καθρέφτη!”
– Πόσο δύσκολες πιστεύεις ότι είναι στις μέρες μας οι ανθρώπινες σχέσεις;
Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι μόνο δύσκολες. Είναι δύσκολες, βουνό. Αρχικά διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει ειλικρίνεια. Γύρω μου βλέπω ανθρώπους που σέβονται τα λεφτά, το ψέμα, την κακία… την αλήθεια τη φοβούνται, ντρέπονται να αντικρίσουν τη ψυχή τους στον καθρέφτη! Δεν υπάρχουν αξίες πια.
Όλες οι σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές περνούν κρίση και η πηγή του κακού είναι το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να κοιτάζονται στα μάτια και να λένε την αλήθεια! Δυστυχώς, ο άνθρωπος στην εποχή μας θεοποίησε το χρήμα και το “φαίνεσθαι”.
Αντικατέστησε τα πραγματικά “μάτια” με ψεύτικες εικόνες μιας οθόνης…
– Με την εμπειρία σου από την ταινία, τι θα συμβούλευες τους ανθρώπους που έχουν πληγωθεί ψυχικά;
Η ψυχή σου μπορεί να πληγωθεί από έρωτα, από φίλους από απώλειες… με διάφορους τρόπους! Αν πληγωθείς από απώλεια λόγω θανάτου κάποιου κοντινού σου προσώπου είναι χωρίς αμφιβολία δύσκολο να ανακάμψεις. Πρέπει όμως να έχουμε στο νου μας ότι ο πόνος και ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή!
Δεν υφίσταται για μένα η φράση “Πλήγωσε την ψυχή μου ο τάδε, ή η τάδε και γιατί έκανε αυτό και αυτό!”… Όχι! Αυτό δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν πληγή, αλλά σαν μάθημα και να προχωράμε!
Άλλες είναι οι άσχημες “πληγές” στη ζωή και μιλώ για την κακοποίηση παιδιών, γυναικών. Αυτοί που έχουν τη δύναμη να επουλώνουν τις πληγές τους και να σηκώνονται είναι οι πραγματικοί ήρωες της ζωής. Οπότε, όποιο χτύπημα και να σου ρθει στη ζωή μεγάλο ή μικρό δύο επιλογές έχεις: Ή κάθεσαι και το ανέχεσαι ή σηκώνεσαι και προχωράς χαλιβδωμένος με εμπειρίες! Η ζωή δίχως προβλήματα, θα ήταν ένα σενάριο δίχως πλοκή, ανιαρό… Όπως λέω και στη “Γέκλα”.
– Λόγω της κοινωνικοοικονιμικής κατάστασης που πλέον επικρατεί στην χώρα μας πολλοί άνθρωποι έχουν εξαρτήσεις, Πώς θα σχολίαζες αυτή τη φράση;
Μετά λύπης μου βλέπω αυτήν την κατάληξη του ανθρώπου, που θεωρεί διέξοδο το να καταφεύγει σε τέτοιου είδους λύσεις. Στην ταινία πρωταγωνιστούν τέτοιοι χαρακτήρες! Αυτούς τους ανθρώπους θεωρώ αδύναμους γι αυτό και θεωρώ πως πρέπει να τους δίνουμε ένα χέρι για να σηκωθούν.
Είμαστε οι επιλογές μας… Άλλοι θα το δεχτούν και άλλοι θα συνεχίσουν να σέρνονται! Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως δεν είναι ανθρώπινο να γυρνάμε την πλάτη σε αυτά τα άτομα αλλά πρέπει να συμπαραστεκόμαστε και να τους δείξουμε ότι υπάρχουν και όμορφες εξαρτήσεις… όπως η τέχνη, η δουλειά, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά!
Αν είναι να εξαρτάσαι από κάτι, ας εξαρτάσαι από τις ομορφιές τις ζωής!
– Εσύ έχεις διαπιστώσει να έχεις εξαρτήσεις; Κι αν ναι, θα ήθελες να απαλλαγείς από αυτές;
Έχω μια και είναι η τέχνη.. πιο ειδικά η πένα μου! Αν θέλω να γράψω κάτι και δεν μπορώ εκείνη τη στιγμή τρελαίνομαι! Εξάρτηση που ελπίζω να βοηθά τους γύρω μου και να τους ευαισθητοποιεί.
“Πριν κρίνεις, ρώτα!”
– Ποιο μήνυμα θες να περάσεις με την ταινία σου;
Το μότο μου είναι “Πριν κρίνεις, ρώτα”! Η λογική και η ανθρωπιά μακάρι να είναι οδηγοί στη ζωή μας και μακάρι να επιστρέψουμε στις ανθρώπινες αξίες.
– Τι να περιμένουμε αυτή την περίοδο από σένα;
Είστε όλοι καλεσμένοι στην παράσταση που θα ανεβάσουμε στο θέατρο Παραμυθίας, με τίτλο “Το οβάλ πρόσωπο” στις 15 Νοεμβρίου. Σας περιμένουμε… Δεν θα σας πω περισσότερα! Τα λέμε στο σανίδι και θα χαρώ να σας δω όλους εκεί!
Δείτε την ταινία μικρού μήκους της Κατερίνας Σιγάλα:
Ευχαριστούμε την Κατερίνα για την συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα του έργου «Γυναίκες» στο Θέατρο Βαφείο – «Λάκης Καραλής», από τον θίασο «Αντάμα» σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη. Ένα έργο βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, γραμμένη το 1933.
Η νουβέλα αυτή, διαμάντι της νεοελληνικής λογοτεχνίας, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή και σκιαγραφεί τη ζωή πέντε γυναικών, πέντε αδερφών, πέντε εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων, με διαφορετική ψυχοσύνθεση και κοινωνική τάξη, με διαφορετικά όνειρα και στόχους…
Γράφει η Αλεξία Λυμπέρη
Έργο επίκαιρο ακόμα και σήμερα, καθώς το αξιακό σύστημα αυτών των πέντε γυναικών δεν διαφέρει σε τίποτα με εκείνο των γυναικών των ημερών μας. Οι γυναίκες αυτές καταθέτουν προσωπικές ιστορίες επί σκηνής, με συγκρούσεις, συμβιβασμούς, υπαρξιακές αγωνίες, οικονομική ανέχεια αλλά και επαναστατικότητα.
Το έργο ξεκινάει και με τις έξι γυναίκες επί σκηνής, τις πέντε αδερφές και την μουσικό της παράστασης, η οποία συνοδεύει την πλοκή του έργου με το αρκοντεόν της. Η κάθε μία από τις γυναίκες αυτές έχει να μας πει και μία ιστορία… η κάθε μία από τις γυναίκες αυτές μας εξιστορεί κάποιο κομμάτι και από τη δική μας, την ίδια μας τη ζωή…
Η Αίμη βρίσκεται μόνη και χωρισμένη, καθώς συνειδητοποίησε μία μέρα ότι δεν είχε πλέον αισθήματα για τον άντρα της, προσπάθησε να ξανά φτιάξει τη ζωή της χωρίς να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η Καίτη, τελειόφοιτος της φιλοσοφικής σχολής, αποφασίζει να διεκδικήσει μια καλύτερη και πλουσιότερη ζωή πουλώντας τα νιάτα της, την παρθενιά της και την αξιοπρέπειά της.
Η Φανή έχοντας ήδη παντρευτεί έναν πλούσιο άντρα, ζει μέσα στις ανέσεις, τα ταξίδια, τα λούσα… αλλά δεν είναι ευχαριστημένη ούτε με αυτά και συνεχώς επιζητεί το καλύτερο.
Η Νίνα είναι διορισμένη δασκάλα και επαναστάτρια ως αρχέτυπο χαρακτήρα. Κομμουνίστρια και η πιο συνειδητοποιημένη από τις πέντε αδερφές, όσο αφορά στα θέλω της, τα πιστεύω της και την πορεία της ζωής της.
Τέλος, η Άννα είναι η έφηβη που έζησε έντονα έναν έρωτα που έληξε μάταια και ζει με τις αναμνήσεις του. Άρρωστη πλέον, περιμένει μαρτυρικά το θάνατό της από φυματίωση στο νοσοκομείο και προσπαθεί να περισώσει όσο μπορεί την αξιοπρέπειά της και τη θηλυκή της εικόνα τις τελευταίες μέρες της ζωής της…
Πως σκέφτεται τελικά μία γυναίκα; Πως αντιδρά; Πως αντιμετωπίζει τον έρωτα και το γάμο; Ποιά διέξοδο τελικά θα ακολουθήσει κάθε μία από τις πέντε γυναίκες; Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα, που προσπαθούν να απαντηθούν επί σκηνής.
Η ιστορία των πέντε γυναικών παρουσιάζεται επί σκηνής υπό τη μορφή άλλοτε μονολόγου κι άλλοτε διαλόγου μεταξύ των πέντε γυναικών. Η θεατρική σκηνή χωρίζεται σε τρία επίπεδα:
-στο πρώτο επίπεδο, μπροστά από τους θεατές, υπάρχουν δύο σκαμπό, όπου κάθονται η Καίτη και η Άννα. Από τις θέσεις αυτές μας εξιστορούν τις ιστορίες τους κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έργου.
-στο δεύτερο επίπεδο, κεντρικά της σκηνής, έχει τοποθετηθεί ένα τραπέζι, όπου στη μία πλευρά αυτού κάθεται η Φανή και στην άλλη πλευρά κάθεται η Αίμη.
-στο τρίτο επίπεδο, στο πίσω μέρος της σκηνής, βρίσκεται η Νίνα και η μουσικός με το αρκοντεόν της.
Η δραματουργία του έργου ξεδιπλώνεται τόσο δια μέσω του ίδιου του κείμενου του έργο και των υποκριτικών ικανοτήτων των γυναικών, όσο και δια μέσω της μουσικής υπόκρουσης του αρκοντεόν, των τραγουδιών της Καίτης, και του φωτισμού της παράστασης.
Ένα λογοτεχνικό κείμενο διαχρονικής αξίας, το οποίο προσπαθεί να σκιαγραφήσει τη ψυχολογία πέντε διαφορετικών γυναικών. Πέντε γυναικών με δικαίωμα στον έρωτα, στο γάμο, στις σπουδές, στην εργασία, στην ίδια τη ζωή.
Η θεατρική μεταφορά του κειμένου επιτυγχάνεται περίτεχνα, καθώς καταφέρνει να παρουσιάσει ολοκληρωμένα τους χαρακτήρες των πέντε γυναικών, χωρίς περιττές εκτάσεις, κρατώντας παράλληλα την αίγλη του αρχικού κειμένου.
Η Κατερίνα Σούλη στο ρόλο της Φανής, καταφέρνει να πείσει απολύτως για το χαρακτήρα τον οποίο υποδύεται. Με το βλέμμα της, τη στάση του σώματός της και τη χροιά στη φωνή της ενσαρκώνει με επιτυχία την πλούσια, ρηχή, πεζή γυναίκα, η οποία δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά για την καλοπέρασή της, την αύξηση του πλούτου της, καθώς και την άνοδο της κοινωνικής της θέσης.
Η Βασιλική Σαραντοπούλου, στο ρόλο της Καίτης, με το μουσικό της ταλέντο και δια μέσω του τραγουδιού της, καταφέρνει να προσθέσει μικρά ευχάριστα διαλείμματα στην εξέλιξη της πλοκής του έργου. Αξιόλογη ηθοποιός, με δυνατό λόγο και δυναμική ερμηνεία, καταφέρνει άψογα να μας μεταδώσει τη ψυχολογική της κατάσταση, να τη συμπονέσουμε, να τη λυπηθούμε, και να αισθανθούμε λύτρωση για εκείνην όταν αυτοεξορίζεται μαζί με την αδερφή της Νίνα, ώστε να μπορέσει να ξανά βρει τη ψυχική της ηρεμία.
Η Βιβή Τάγαρη, στο ρόλο της Αίμης, κρατάει το ύφος της ηρωίδας σε ήπιο τόνο, κι όσο κι αν υποφέρει μέσα της, δεν ξεσπά ποτέ επί σκηνής με θυμό ή οργή. Απλά ξεσπά στο ποτό. Η ηθοποιός καταφέρνει άξια να μας παρουσιάσει μία χωρισμένη γυναίκα, η οποία μαθαίνοντας να ζει μόνη, επιζητεί ταυτόχρονα τον έρωτα, ή έστω μια παρέα στη ζωή της, ελπίζοντας ότι θα πετύχει αυτή τη φορά η διατήρηση των ερωτικών της συναισθημάτων.
Η Δήμητρα Μπάσιου, στο ρόλο της Άννας, υποδύεται μοναδικά την άρρωστη, φυματική νεαρή κοπέλα. Με το μαντήλι στο ένα χέρι, βήχοντας και ψελλίζοντας τα λόγια του ρόλου της, με το μοναδικό ανέκφραστο και παθητικό της βλέμμα, μας μεταδίδει με επαγγελματισμό, τόσο τον πόνο του εφηβικού έρωτα που έληξε πρόωρα, όσο και τον πόνο της ίδιας της ζωής καθώς γνωρίζει ότι οδεύει προς το θάνατο.
H Νάντια Δαλκυριάδου, στο ρόλο της Νίνας, με πυγμή στη φωνή της και στη στάση του σώματός της, ενσαρκώνει αποτελεσματικά την κομμουνίστρια, επαναστάτρια δασκάλα, η οποία προκειμένου να μην προδώσει τις αξίες της, τα ιδανικά της και τη στάση ζωής της εν γένει, οδηγείται στο δρόμο της εξορίας.
Η Έλσα Στουρνάρα, η μουσικός της παράστασης, μας μαγεύει με το μοναδικό αρκοντεόν της και μας χαρίζει μοναδικά μουσικά διαλείμματα κατά την εξέλιξη της πλοκής του έργου.
Η σκηνοθεσία του Πέρη Μιχαηλίδης, αισθητικά άρτια, λειτουργική, τοποθετεί έξυπνα και τις έξι γυναίκες παράλληλα στην σκηνή του θεάτρου, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου χωρίς να αποσπάται η προσοχή του θεατή από την εξιστόρηση της προσωπικής ιστορίας καθεμιάς εξ’ αυτών.
Τα σκηνικά της παράστασης είναι απλά και λειτουργικά σκηνικά, αλλά με έμφαση στη λεπτομέρεια. Δύο σκαμπό στο μπροστινό μέρος της σκηνής και ένα ξύλινο τραπέζι στη μέση αυτής. Όμως, με έκπληξη διαπιστώνει ο θεατής, ότι οι οικονομικές διαφορές των αδερφών απεικονίζεται μέχρι και στα σκεύη που χρησιμοποιούν. Η Φανή, η πιο πλούσια εκ των αδερφών, πίνει το ποτό της σε σκαλισμένο κρυστάλλινο ψηλό ποτήρι του λικέρ, ενώ η Αίμη πίνει το κρασί της από χάλκινη κανάτα σε χαμηλό γυάλινο φθηνό ποτήρι.
Η ενδυματολόγος Δέσποινα Χειμώνα ντύνει μοναδικά την κάθε κοπέλα σύμφωνα με την οικονομική της κατάσταση, αλλά και τα μοναδικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της. Από τη μία μεριά, η πιο καλοντυμένη, η Φανή με τα κολιέ, τα σκουλαρίκια και το πλουμιστό ανοιχτόχρωμο φόρεμα, καθώς και με παπούτσια και χτένισμα που παραπέμπουν στην εποχή εκείνη που συμπληρώνουν άρτια εικαστικά το ρόλο της.
Από την άλλη μεριά, η Άννα με απλό σκουρόχρωμο φόρεμα, ατημέλητα μαλλιά, σχεδόν άβαφη με ωχρή επιδερμίδα, παρουσιάζει πειστικά την άρρωστη.
Συνολικά, πρόκειται για μια άρτια σκηνική παραγωγή, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες επί σκηνής και αξιόλογες ερμηνείες.
Ιδανική παράσταση για όλο το γυναικείο κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας, αλλά και για το αντρικό κοινό το οποίο προσπαθεί να κατανοήσει τη γυναικεία ψυχολογία.
Ο Άγγελος Παπαδόπουλος είναι ένας νέος ζωγράφος με «παλιά» ψυχή. Ένας καλλιτέχνης ώριμος παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στο ξεκίνημά του. Τα έργα του είναι άμεσα αναγνωρίσιμα, η χειρονομία του προσωπική και μεστή. Φαίνεται να έχει διασχίσει τους ωκεανούς του χρόνου και να έχει συνομιλήσει με τους δασκάλους του παρελθόντος, φέρνοντας στο σήμερα την ουσία τους αποδελτιωμένη.
Η ζωγραφική του είναι ένα μυστικό κράμα ναίφ μανιέρας διανθισμένης με πολλά εκκλεκτικιστικά στοιχεία που μετέρχονται του Συμβολισμού και του Εξπρεσιονισμού, διατηρώντας το ακατέργαστο και ανεπιτήδευτο κύτταρο της τέχνης του. Έχει μια σύγχρονη, φρέσκια ματιά και μια «παλιά» ψυχή που του δίνει μια ιδιόρρυθμη πατίνα. Τα έργα του είναι γνώριμα, μιλάνε στις αισθήσεις του θεατή και μυσταγωγικά τον καλούν να εισέλθει στο σύμπαν τους.
Πνεύμα ανήσυχο και διερευνητικό, συνεχίζει τη σπουδή και τη δουλειά του στο μονοπάτι της δημιουργίας, μιας τέχνης απόλυτα προσωπικής, με ένα αισθητικό και εικαστικό αποτύπωμα που μας φέρνει νέα από εμάς. Γιατί η ζωγραφική του ψάχνει την αλήθεια που βρίσκεται μέσα μας, τη χρωματίζει και την αναδεικνύει.
Μαρία Αθανασέκου, Dr. Ιστορικός Τέχνης, Διδάσκουσα στο ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο Frederick αναφέρει : “Με την εικαστική περιπλάνηση στη ιδιωτική του οδό ο Άγγελος Παπαδόπουλος μας αφηγείται μια προσωπική μυθολογία, ικανή να μας αγγίξει και να μας συγκινήσει βαθιά. Όταν μάλιστα αυτή η μυθολογία διακατέχεται και από ένα μυστήριο τόσο καταπιεστικά εντυπωσιακό, όπως λέει στο Μικρό Πρίγκιπα και ο συγγραφέας του Sant-Exupery, δεν τολμάς να μην υπακούσεις.”
Χρηστος Παλλαντζάς, Ζωγράφος. “Η τέχνη είναι μια εσωτερική ανάγκη. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να μην κάνει τέχνη . Η τέχνη όπως και η ζωή θέλει πάθος, συναίσθημα, ψυχή . Ο Άγγελος Παπαδόπουλος ένας καλλιτέχνης με πάθος και ψυχή ζωγραφίζει από μικρό παιδί. Με τις ζωγραφιές του επικοινωνούσε με το περιβάλλον του. Το έργο του Άγγελου μας προκαλεί να εξετάσουμε ένα καλειδοσκόπιο απο θέματα και εκφραστικά μέσα που παραπέμπουν σε μία πολλαπλότητα εικαστικών ερεθισμάτων την πολλαπλότητα της σύγχρονης εποχής των εικόνων.
Σε αφηρημένες σύνθεσης, τοπία, μορφές όλα ριζωμένα σε οικεία συναισθήματα σφυρηλατημένα σπλαχνικά με παλλόμενες πινελιές και αποχρώσεις ο ζωγράφος πλαισιώνει τις εμπειρίες που τον έχουν συγκινήσει ενσωματώνοντας ψυχολογικές πτυχές αντικειμένων εμπειριών και τόπων και δημιουργεί ένα ιδιαίτερο πεδίο έκφρασης όπου όλα συνυπάρχουν χωρίς αντιφάσεις . Η αίσθηση και ζωγραφική είναι στο ίδιο βάθρο . Η ζωγραφική είναι ο τρόπος που επικοινωνώ λέει ο Άγγελος. Με τη ζωγραφική αισθάνομαι πως συμμετέχω στη ζωή.”
Στυλιάνος Παπαδόπουλος, Ζωγράφος “Μέσα από τα έργα μου ανοίγω ένα παράθυρο στο φανταστικό, το ονειρικό. Καταγράφω τα τοπία του νου, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις, τις επιθυμίες, αλλά και τα τρωτά σημεία, τους φόβους και τις αναμνήσεις από την παιδική ηλικία.
Στην καταγραφή των ιδεών και του εσωτερικού μου κόσμου λειτουργώ συνειρμικά, ελεύθερα και αφιλτράριστα. Θέλω μέσα από τα έργα μου να εκφράζομαι διαφορετικά και μη γραμμικά. Από τελάρο σε τελάρο, από έργο σε έργο, διανύω μεγάλες αποστάσεις και κάνω λογικά άλματα επιδιώκοντας να καταθέσω την αλήθεια της ψυχής μου.
Τα σύμβολα με γοητεύουν πολύ, από μικρό. Με συνεπαίρνει η δύναμη της οπτικής επικοινωνίας και της εικόνας, η δυνατότητα που ένα σύμβολο έχει να λειτουργεί μεταφορικά και αλληγορικά και να καταδύεται στα βάθη της ύπαρξης και του συλλογικού ασυνείδητου. Για μένα η Τέχνη και η δική μου τέχνη έχουν θεραπευτικές διαστάσεις και λειτουργούν ιαματικά στην ανησυχία και τους προβληματισμούς μου.
Για μένα είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταθέσω όπως τα βιώνω τα τοπία του μυαλού μου, όπως ακριβώς είναι αυτά τα εσωτερικά μου τοπία και τα όντα που τα κατοικούν: Ακατέργαστα.”
who is who
Ο Άγγελος Παπαδόπουλος αποφοίτησε από το τμήμα Εικαστικών του Καλλιτεχνικού Γυμνασίου Γέρακα και συνέχισε τις σπουδές του στον ΑΚΤΟ/Middlesex University όπου ολοκλήρωσε με επιτυχία τη φοίτησή του. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Fine Art and New Media. Έχει ήδη φιλοτεχνήσει πολλά εξώφυλλα δίσκων και αφίσες σημαντικών καλλιτεχνών, όπως Γιώργου Νταλάρα, Λάκη Παπαδόπουλου, Ελεωνόρας Ζουγανέλη, Πάνου Μουζουράκη κ.α. Στη γκαλερί Αγκάθι τον Δεκέμβριο του 2018 είναι η πρώτη του ατομική έκθεση.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν την Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018, στις 8.00μμ.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 14 Δεκεμβρίου 2018
Άγγελος Παπαδόπουλος «Ακατέργαστα τοπία του μυαλού»
Εγκαίνια: Δευτέρα 3 Οκτωβρίου στις 8 το βράδυ
Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Δευτέρα έως και Παρασκευή 11:30 – 13:30 & Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 19:00 – 20:30
Ο Νοέμβριος ήρθε και κάθε εβδομάδα του μας περιμένουν υπέροχες μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές παραγωγές, εκθέσεις και πολλά πολλά άλλα! Το “Artviews” είναι κοντά σας για να κάνει πιο εύκολες τις επιλογές σας για ψυχαγωγία κι αυτήν την εβδομάδα.
Η Φωτεινή Βελεσιώτου και ο Χάϊκ Γιαζιτζιάν, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο!
Φωτεινή Βελεσιώτου
Τα Σάββατα του Νοεμβρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο θα πραγματοποιηθεί μια μουσική συνάντηση με την Φωτεινή Βελεσιώτου και τον Χάϊκ Γιαζιτζιάν, για να ενώσουν έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο και ανατολίτικες μελωδίες και να ταξιδέψουν το κοινό τους σε ένα μαγευτικό πρόγραμμα. Μαζί τους επί σκηνής ο Σωτήρης Μπαλλάς και άλλοι σπουδαίοι μουσικοί.
INFO: Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη
Θέμης Καραμουρατίδης, Μελίνα Κανά και Κατερίνα Κούκα στον Σταυρό του Νότου
Θέμης Καραμουρατίδης, Μελίνα Κανά, Κατερίνα Κούκα
Ο Θέμης Καραμουρατίδης παρουσιάζει στον Σταυρό του Νότου ένα λαϊκό πρόγραμμα, παρέα με τη Μελίνα Κανά και την Κατερίνα Κούκα. Τις Κυριακές 11 και 18 Νοεμβρίου το κοινό θα έχει την ευκαιρία, να απολαύσει τα «Λαϊκά του Θέμη» συνοδευόμενα από τις δύο πιο επιτυχημένες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου. Μην το χάσετε!
INFO: Σταυρός του Νότου, Φραντζή και Θαρύπου, Νέος Κόσμος
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη φέτος σας προσκαλεί να «διανυκτερεύσετε» στο Hotel Ερμού, κάθε Παρασκευή και Σάββατο! Μοναδικές ερμηνείες με τραγούδια της από το γνώριμο παρόν αλλά και από το παρελθόν σε μια ξεχωριστή παράσταση που θα σας μείνει αξέχαστη. Μαζί της ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος και άλλοι εξαιρετικοί μουσικοί.
INFO: Hotel Ερμού, Ερμού 152, Αθήνα
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο
Ώρα έναρξης: 23.00
Πληροφορίες/Κρατήσεις: 210-3463003
———-
Ο James Carter στην σκηνή του Half Note!
James Carter
Ο βιρτουόζος σαξοφωνίστας James Carter επιστρέφει στην Αθήνα και το Half Note Jazz Club με το εξαιρετικό Organ Trio του, από Παρασκευή 9 μέχρι και Δευτέρα 12 Νοεμβρίου2018, για να σας παρασύρει σε βραδιές γεμάτες jazz. Να είστε όλοι εκεί!
Η θεατρική κωμωδία «Κακά τα ψέματα» του Αλέξανδρου Χούντα, επιστρέφει για τρίτο χρόνο στο θέατρο Αλκμήνη, έπειτα από δύο επιτυχημένες χρονιές παραστάσεων. Μία κωμωδία με κεντρικό ήρωα τον Στράτο (Τάσος Γιαννόπουλος) και πολλά ακόμη πρόσωπα που εναλλάσσονται και γίνονται «θύματα» της ειλικρίνειας του.
Δώδεκα «Πουλιά στον αέρα», όσοι και οι ηθοποιοί της παράστασης, απογειώνονται από το Θέατρο Αλίκη! Ο George Feydeau έγραψε την πονηρή φάρσα “Le Dindon” το 1896 και ο Νίκος Μαστοράκης, στην πρώτη του συνεργασία με τα Αθηναϊκά Θέατρα, το διασκευάζει, το σκηνοθετεί και το μεταφέρει στο 2018 με τον τίτλο «Πουλιά στον αέρα»!
Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας, με τίτλο «ANTI», που θα βρίσκεται έως τις 9 Δεκεμβρίου 2018 στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, παρουσιάζει ένα διακριτό, ιδιοσυγκρασιακό και ανήσυχο screenshot του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτιστικού momentum, με την συμμετοχή περίπου 100 καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η 6η Μπιενάλε της Αθήνας «ΑΝΤΙ» έχει σχεδιάσει ένα πλούσιο πρόγραμμα με περφόρμανς, ομιλίες, προβολές κ.ά. κατά τη διάρκεια ολόκληρης της έκθεσης.
Υπό την επιμέλεια των StefanieHessler, Κωστή Σταφυλάκη και Poka-Yio.
Η πολυαναμενόμενη ταινία “Bohemian Rhapsody”, του Μπράιαν Σίνγκερ, κυκλοφόρησε την 1η Νοεμβρίου από την Odeon και θα προβάλλεται έως τις 14 Νοεμβρίου 2018. Τo “Bohemian Rhapsody” είναι μια ωδή στους Queen, τη μουσική τους και τον ξεχωριστό τραγουδιστή τους Φρέντι Μέρκιουρι. O Φρέντι αψήφησε τα στερεότυπα και τους συμβιβασμούς, για να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες του πλανήτη.
Η ταινία ακολουθεί τη ραγδαία άνοδο της μπάντας μέσα από τα εμβληματικά τραγούδια και τον επαναστατικό τους ήχο. Σε μια απροσδόκητη τροπή ο Φρέντι, περιτριγυρισμένος από κακές επιρροές, παρατάει τους Queen για να κάνει σόλο καριέρα. Έχοντας υποφέρει πολύ χωρίς τους Queen, καταφέρνει να επανενωθεί μαζί τους λίγο πριν τη συναυλία «Live Aid».
Οι Queen αφήνουν μια κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει τους λάτρεις της μουσικής μέχρι και σήμερα.
Μία ημέρα πριν από την έναρξη του πολέμου, δύο Αμερικανοί στρατιωτικοί ετοιμάζονται να ανατινάξουν έναν πυλώνα ραδιοτηλεοπτικής μετάδοσης σε ένα χωριό της Γαλλίας, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ένα φρικιαστικό μυστικό…
Η ταινία “Overlord”, του Τζούλιους Έιβερι, κυκλοφορεί στις 8 Νοεμβρίου από την Odeon.
«Η Νύχτα με τις Μάσκες», του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν
Σαράντα χρόνια μετά από τη νύχτα που ο Μάικλ Μάγιερς σκόρπισε τον τρόμο και ενώ βρίσκεται φυλακισμένος ισόβια σε ψυχιατρική κλινική, ένα απροσδόκητο συμβάν θα τον φέρει ξανά στο κατόπι της Λόρι Στρόουντ, της κοπέλας που εδώ και τέσσερις δεκαετίες ζει μόνο για να πάρει εκδίκηση.
Η ταινία «Η Νύχτα με τις Μάσκες», του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν κυκλοφόρησε από την TULIP και θα προβάλλεται έως τις 7 Νοεμβρίου 2018.
Η τεράστια εισπρακτική επιτυχία του 1978 αναγεννιέται, για να καλύψει την ανάγκη του κοινού για επιστροφή σε διαχρονικά πρότυπα τρόμου.
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
