Με το αγαπημένο του θέμα, τα πορτρέτα, θα μας υποδεχτεί στον Εικαστικό Κύκλο Sianti ο ζωγράφος Γιάννης Βαλυράκης, την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου στις 19.30.
Νέα έργα (ακρυλικά χρώματα σε καμβά) θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στην προσωπική έκθεση του ζωγράφου με τίτλο «Ανάμεσα».
Με μοναδικό τρόπο ο καλλιτέχνης έχει καταφέρει να διατηρήσει σε κάθε έργο του την ισορροπία ανάμεσα στην προσεκτική παρατήρηση και τον αυθορμητισμό. Με μια ιδιαίτερη ροπή στην αποδόμηση της φιγούρας, με τρόπο αφαιρετικό αλλά ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό, με το βάρος να εντοπίζεται στο συναίσθημα, στην ένταση της κίνησης και του χρώματος, οι πίνακες εστιάζουν στην ευθύτητα, τη διαύγεια και συγχρόνως στη χαλαρότητα στην αποτύπωση του θέματος.
Στη νέα δουλειά του ο καλλιτέχνης, εστιάζει κυρίως στη σχέση που δημιουργείται μεταξύ της φόρμας και του χρώματος, αφήνοντας θολή την ιστορία και το νόημα γύρω από αυτά, δίνοντας έτσι το πλεονέκτημα στον θεατή να δημιουργήσει ένα δικό του αφήγημα, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ένα αφήγημα, επηρεασμένο από την ωμότητα και την αλήθεια του γυμνού, την αποκαλυπτική σε συναίσθημα πόζα κι έκφραση και από μια ροή ανεπηρέαστη από ακαδημαϊκές συμβάσεις, που σαν τη μουσική, δημιουργεί μια άμεση μορφή ανθρώπινης έκφρασης.
Mε μια λεπτότητα ευθεία και λακωνική, ο Γιάννης Βαλυράκης «μιλά» μέσα από τους πίνακές του για αποχωρισμό, μοναξιά και συντροφικότητα, για την ανάγκη του μαζί και του χώρια. Μέσα από τα έργα του μας συστήνει ανθρώπους που νομίζουν πως είναι μόνοι, ενώ στην πραγματικότητα εμείς, ως θεατές, παρακολουθούμε από την κλειδαρότρυπα, παραβιάζοντας την ιδιωτικότητά τους. Ωστόσο, αυτό το παιχνίδι είναι αμφίδρομο: «Οι φιγούρες στους πίνακες μου διασκεδάζουν μαζί με το κοινό και προκαλούν ερωτήματα για το φύλο τους. Το χρώμα, η κίνηση, το φως κι ανάμεσα τους ένα σώμα, χωρίς ταυτότητα φύλου: Το ανθρώπινο σώμα…» δηλώνει ο Βαλυράκης σχετικά με την νέα του έκθεση λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια.
Από την πλευρά του, ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης αναφερόμενος στη δουλειά του Γιάννη Βαλυράκη σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Ο Γιάννης Βαλυράκης διαθέτει ένα ισχυρό εικαστικό ένστικτο αλλά και τη γνώση εκείνη που του επιτρέπει να συνοδοιπορεί με την εποχή του και να εκφράζει αρκετά πειστικά τη γενιά του. Ο Γιάννης κάνει μια ζωγραφική για το κέφι του και παράλληλα ενδιαφέρεται και για το κέφι των άλλων. Ίσως και για το κέφι των ανθρώπων του αύριο. Αφού ό, τι κάνουμε σημαντικό τη μια στιγμή, νομοτελειακά, θα γίνει ιστορία την επόμενη.
Θέλω να πω ότι σήμερα δεν μπορείς να παράγεις μια ζωγραφική ερεθιστική και προκλητική, όχι ωραιοπαθή και μουμιοποιημένη μέσα από τις ακαδημαϊκές συνταγές της παράδοσης, αν δεν λάβεις υπόψη σου το σινεμά, τα γκράφιτι, τις διαφημίσεις του δρόμους, τις εικόνες της τηλεόρασης ή του διαδικτύου. Κι αν όλη αυτή η οπτική ένταση δεν αποκτήσει έγκαιρα και έγκυρα τη διαχρονική αισθητική σφραγίδα της ζωγραφικής γλώσσας … αυτής της πανάρχαιης μήτρας των εικόνων. Για μένα σήμερα ζωγραφική είναι η διαδικασία που μετατρέπει την οπτική πληροφορία, ακόμα και το οπτικό κιτς, σε εικαστική φόρμα. Ώστε άλλοτε να ξαφνιάζει και άλλοτε να θέλγει. Και που αποποιείται με χιούμορ και με νεύρο τη διαρκώς καιροφυλακτούσα μικροαστική αισθητική. Αυτό ακριβώς ερευνά με τη δουλειά του κι ο Γιάννης Βαλυράκης».
Σχετικά με τον Εικαστικό Κύκλο Sianti:
Ο Εικαστικός Κύκλος Sianti δημιουργήθηκε το 1983. Όχι μόνο υπήρξε πρωτοπόρος στην δημιουργία και ανάπτυξη της Μεταξοτυπίας αλλά υπήρξε ο εμπνευστής για τις εκθέσεις των σημαντικότερων εκπροσώπων της ελληνικής τέχνης. Το 2017 αποχαιρετά το κτήριο της Χαρ. Τρικούπη και εγκαθίσταται σε ένα από τα πιο κομβικά σημεία της Αθήνας: πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη στην περιοχή του Χίλτον. Το τιμόνι της διοίκησης αναλαμβάνουν τα παιδιά του Φάνη Σιαντή, Βασιλική και Θεόδωρος.
Στον νέο και ειδικά διαμορφωμένο χώρο ο ΕΚSianti εκτός από τις εκθέσεις διοργανώνει δωρεάν εκπαιδευτικά προγράμματα με στόχο την γνωριμία των παιδιών με την τέχνη. Το Μάϊο 2018 λειτουργεί το πρώτο του eshop.
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη – Πέμπτη- Παρασκευή 10:00-20:00
Τετάρτη 10:00-15:00
Σάββατο 10:00-16:00
Κυριακή και Δευτέρα κλειστά
Εικαστικός Κύκλος Sianti
Βασ. Αλεξάνδρου 2 και Μιχαλακοπούλου, Αθήνα (Πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη)
Φέτος στη Στέγη θα γίνει Το Σώσε. Καλώς ήρθατε στα παρασκήνια μιας θεατρικής παράστασης: εκεί όπου κάθε προσπάθεια εκλογίκευσης ακυρώνεται. Εκεί όπου τα σκοτεινά ένστικτα αναδύονται και οι ρόλοι, σαν ζόμπι, καταβροχθίζουν τους ηθοποιούς. Όλα μπερδεύονται: σκηνή, παρασκήνια, ρόλοι, ηθοποιοί, τσεκούρια, σαρδέλες, εσείς κι εμείς. «Μπαίνουμε απ’ τις πόρτες – βγαίνουμε απ’ τις πόρτες. Τι είναι η φάρσα; Αυτό. Τι είναι το θέατρο; Αυτό. Και η ζωή, δηλαδή, τι είναι; Αυτό.»
Αυτά ακούμε στο Το Σώσε (1982) του Michael Frayn που έχει αποσπάσει βραβεία Olivier, London Evening Standard, Drama Desk και Outer Critics Circle. Πέντε χρόνια μετά το Room Service, ο Έκτορας Λυγίζος επιστρέφει στη Στέγη, σκηνοθετεί ένα εκλεκτό σύνολο ηθοποιών (Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μιχάλης Κίμωνας, Γιάννης Κλίνης, Σοφία Κόκκαλη, Έμιλυ Κολιανδρή, Άννα Μάσχα, Άρης Μπαλής, Αρετή Σεϊνταρίδου) και, ταυτόχρονα, παίζει τον ρόλο του σκηνοθέτη στην κλασική βρετανική φάρσα που μας βάζει μέσα στα παρασκήνια ενός θεάτρου, καλώντας μας να αναρωτηθούμε: «Τι γίνεται, όταν όλα πάνε στραβά;».
Σε ένα επιβλητικό σκηνικό-ανθρώπινη κυψέλη, που βουίζει από τις προσβολές και τις παρεξηγήσεις, οι ηθοποιοί ξεχνούν τα λόγια τους, ο σκηνοθέτης ωρύεται, τα κοστούμια ξηλώνονται, ενώ οι σαρδέλες, τα τσεκούρια και οι ανθοδέσμες βρίσκονται πάντα στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή… Θέατρο μέσα στο θέατρο, φάρσα μέσα στη φάρσα, γκάφα πάνω στην γκάφα.
Ένας ύμνος στο λάθος, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 10 έως 27 Οκτωβρίου. Μια παράσταση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς από έναν σκηνοθέτη που μας προειδοποιεί: «Το παρασκήνιο, ο κατεξοχήν χώρος της καταστροφής και του χάους, καταλαμβάνει εδώ τη σκηνή. Επεκτατικό και αδηφάγο…».
Συντελεστές
Μετάφραση, Διασκευή & Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικό: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Συνεργασία στην κίνηση – σωματική προετοιμασία: Χαρά Κότσαλη
Με υπέρτιτλους στα αγγλικά: τα Σαββατοκύριακα 13 & 14, 20 & 21 Οκτωβρίου 2018
Διαβάστε περισσότερα
Ο Michael Frayn (γενν. 1933) είναι Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, διάσημος στον χώρο του θεάτρου κυρίως για τη φάρσα Το Σώσε (1982) και τα ιστορικά δράματα Κοπεγχάγη (1998) και Δημοκρατία (2003).
Ο Φρέιν έχει δηλώσει ότι συνέλαβε την ιδέα να γράψει Το Σώσε παρακολουθώντας την πρεμιέρα ενός από τα πρώτα του έργα μέσα από τα παρασκήνια. «Είχε πολύ μεγαλύτερη πλάκα από εκεί!» σκέφτηκε.
Ο Φρέιν εργάστηκε αρχικά ως δημοσιογράφος, αφήνοντας εποχή με τις σατιρικές επιφυλλίδες του στις εφημερίδες Guardian και Observer. Θεωρείται ένας από τους πιο έγκριτους μεταφραστές του Τσέχοφ.
Το Σώσε (πρωτότυπος τίτλος “Noises Off”, 1982) μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1992 από τον Peter Bogdanovich, με πρωταγωνιστές τους Carol Burnett, Michael Caine και Christopher Reeve.
Ο θεατρικός σκηνοθέτης και κινηματογραφιστής Έκτορας Λυγίζος πρωτοεμφανίστηκε με τις μικρού μήκους ταινίες «Εσωτερικό σπιτιού με γυναίκα που καθαρίζει μήλα» (Κρατικό βραβείο, 2002) και «Αγνά Νιάτα» (Φεστιβάλ Βενετίας 2004) και, στο θέατρο, με το έργο Ο κόσμος στον βυθό του Gary Owen (Θέατρο του Νότου, Θέατρο Αμόρε, 2005). Είναι η δεύτερη φορά που σκηνοθετεί για τη Στέγη. Η προηγούμενη ήταν με τη φάρσα Room Service των John Murray και Allen Boretz τον Δεκέμβριο του 2013.
Έχει ανεβάσει περίπου είκοσι έργα, μεταξύ άλλων των Αισχύλου, Ευριπίδη, Μπέκετ, Τσέχοφ, Ίψεν, Βέρντι, Ζαρρύ, Κουμεντάκη, Γουόλς, Μάτεσι κ.ά., στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Εθνικό Θέατρο, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Θέατρο του Νότου (Θέατρο Αμόρε), στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στο Bios κ.α. Με τη μεγάλου μήκους ταινία «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» (2012) συμμετείχε σε περισσότερα από 50 διεθνή φεστιβάλ, λαμβάνοντας 15 βραβεία και διακρίσεις, μεταξύ αυτών και το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή στο μυθιστόρημα «Η πείνα» του Knut Hamsun, την οποία γύρισε στα Εξάρχεια και την Κυψέλη, μέσα σε μόλις έναν μήνα.
Παράλληλη Δράση
Παρασκευή 12 Οκτωβρίου – Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Συντονισμός: Πλάτων Μαυρομούστακος, Θεατρολόγος – Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών
Στη θεατρική παράσταση «Νούρα, ένα πένθιμο μπλουζ» της Βάσιας Αργέντη που ανεβαίνει κάθε Κυριακή, στο Θέατρο Αλκμήνη συμμετέχει η Τζούλι Τσόλκα.
Υπόθεση σύγχρονη. Οι κεντρικές ηρωίδες μας (Μητέρα της Νούρα και η Νούρα) αποζητούν, όχι το δυτικό όνειρο, όπως κάνουν οι μετανάστες, αλλά μία ανθρώπινη ζωή. Μια ζωή δίχως διώξεις, εγκλήματα και πολέμους.
Επί τέσσερα χρόνια η Τζούλι Τσόλκα κρατούσε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1 «Μπρούσκο» και αυτή τη χρονιά ασχολείται κυρίως με το θέατρο.
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
–Τζούλι, τι αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη παράσταση για σένα;
Είναι μια παράσταση που μιλάει για ανθρώπους του σήμερα. Ανθρώπους που παλεύουν για μια καλύτερη ζωή, που κάνουν όνειρα και έρχεται ένα σύστημα να τους τα αλλάξει όλα. Για μένα αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον άνθρωπο σε όλες του τις εκφάνσεις.
–Πόσο μοιάζετε με την ηρωίδα που υποδύεστε;
Δεν μοιάζουμε. Η Άμα, η ηρωίδα μου, είναι μια γυναίκα από τη Συρία, η οποία αναγκάστηκε να αφήσει τα πάντα πίσω της, τη ζωή της και έφτασε πρόσφυγας στην Ελλάδα μαζί με την κόρη της Νούρα, προσπαθώντας και ελπίζοντας παρόλα αυτά για μια καλύτερη ζωή. Στο μόνο πράγμα που ίσως να την καταλαβαίνω ελάχιστα είναι το τι πάει να πει “αφήνω πίσω το σπίτι μου” (πέρασα 7 χρόνια μακριά από το δικό μου) αλλά δεν υπάρχουν ομοιότητες. Πιο πολύ σαν συναίσθημα το καταλαβαίνω γι’ αυτό και βλέπω την Άμα πρώτα σαν έναν άνθρωπο που παλεύει για ζωή.
-Τι εισπράττει ο θεατής παρακολουθώντας τη παράσταση;
Θέλω να πιστεύω ότι ο θεατής βγαίνει από αυτή την παράσταση γεμάτος συναισθήματα και προβληματισμούς. Βλέπουμε γύρω μας ότι οι κοινωνίες χάνουν την ανθρωπιά τους. Υπάρχει επιθετικότητα, εγωκεντρισμός και ψυχική κούραση.
“Εξαντλημένους μας θέλουν για να μας κάνουν ότι θέλουν” λέει κάποια στιγμή η Άμα και είναι μεγάλη αλήθεια. Εμείς λοιπόν θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε και να αφυπνίσουμε. Είμαστε όλοι άνθρωποι στο ίδιο σύστημα που δεν δείχνει στάλα συμπόνοια.
Τζούλη Τσόλκα
-Πως αισθάνεσαι στη σκηνή υποδυόμενη αυτόν τον ρόλο;
Το κείμενο της Βάσιας Αργέντη, που υπογράφει και την σκηνοθεσία, είναι πρωτότυπο. έχει φτιάξει έναν κόσμο όμορφο, ατμοσφαιρικό, γεμάτο αλήθειες γλυκές και πικρές. Και για μένα είναι ένας δύσκολος ρόλος που θέλει συγκέντρωση. Θέλω να πλησιάζω όσο πιο πολύ μπορώ στο όραμα της ίδιας γι’ αυτό το έργο. Όποτε πριν την παράσταση συνήθως σιωπώ και ηρεμώ για να μην σπαταλώ ενέργεια.
-Τι σημαίνει το χειροκρότημα για τον ηθοποιό;
Το χειροκρότημα είναι η ουσιαστική ανταμοιβή για έναν ηθοποιό σε σχέση με την οικονομική που είναι καθαρά πρακτική. Πάνω στην σκηνή καταθέτουμε ψυχή, εκτιθέμεθα σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και το χειροκρότημα είναι η “πληρωμή” μας όπως και οι θεατές από την άλλη, μέσω του χειροκροτήματος δείχνουν πόσο τους άρεσε ή όχι αυτή η έκθεση.
-Τι υπάρχει πίσω από την σκηνή;
Υπάρχει μια γλυκιά ατμόσφαιρα, σεβασμός, διάθεση για λίγο γέλιο και φροντίδα. Και ομαδικότητα.
-Τι άλλο παρουσιάζεις αυτόν τον καιρό;
Αυτόν τον καιρό κάνω πρόβες για την παράσταση La Ronde του Άρθουρ Σνίτσλερ που θα ανέβει στο Αγγέλων Βήμα από 7/11. Η σκηνοθεσία είναι του Θοδωρή Βουρνά μαζί με τον Αποστόλη Ψαρρό. Αλλάζουμε επί σκηνής προσωπεία και διαθέσεις σε 8 ιστορίες για έναν άντρα, μια γυναίκα, την έλξη μεταξύ τους και τη στιγμή.
-Μελλοντικά σου σχέδια;
Προτιμώ να κάνω όνειρα γιατί όποτε έκανα σχέδια δεν βγήκαν. Θέλω να έχω την υγειά μου πρώτα και νιώθω τυχερή και ευλογημένη που κάνω αυτό που αγαπώ. Από εκεί και πέρα έχω εμπιστοσύνη στη ζωή και εκείνη θα μου φέρει ότι είναι για μένα.
Στο έργο παίζουν οι Αρετή Κετιμέ, Τζούλι Τσόλκα, Γιάννης Χαντέλης, Θεώνη Φύτρου, Σωτηρία Χρυσικοπούλου
Οι περισσότεροι από εμάς, το θεατρόφιλο κοινό, όταν ξεκινάμε να πάμε στο θέατρο να παρακολουθήσουμε ένα μονόλογο είμαστε λίγο διστακτικοί, καθ’ ότι η ποιότητα της παράστασης εξαρτάται από δύο μόνο παράγοντες: την καλλιτεχνική ματιά του σκηνοθέτη και την ερμηνεία του ηθοποιού.
Στην παράσταση «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ», τόσο ο σκηνοθέτης Μάνος Πετούσης, όσο και η ηθοποιός Ζέτα Δούκα, καταφέρνουν να κερδίσουν το κοινό από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης.
Η Ζέτα Δούκα έχοντας στη διάθεσή της, ελάχιστα σκηνικά και ρούχα, καταφέρνει να μεταδώσει στο κοινό πολλαπλά συναισθήματα, όπως λύπη, θυμός, αγανάκτηση, συμπόνοια, και να κάνει τους θεατές να ξανασκεφθούν τη στάση τους απέναντι σε μία ανύπαντρη γυναίκα, η οποία πρόκειται να γίνει μητέρα, καθώς και για την εγκυμοσύνη ως διαδικασία γενικά.
Δυνατή παράσταση, με έντονα συναισθήματα κι έντονη κριτική απέναντι στη διαδικασία της ζωής.
Γιατί ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, αν εμείς επιλέξαμε να γεννηθούμε και τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει η κοινωνία ανάλογα με το φύλο μας, είναι ορισμένα μόνο από τα ερωτήματα που προσπαθούν να απαντηθούν επί σκηνής.
Μια υπέροχη θεατρική παράσταση, την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο σε όσους είναι γονείς, αλλά και σε όσους πρόκειται να γίνουν σύντομα και γενικά σε όσους έχουν ανησυχίες εν γένει για τη διαδικασία της ζωής.
Συντελεστές
Ζέτα Δούκα
Σκηνοθεσία: Μάνος Πετούσης
Κείμενο: Μάρω Μπουρδάκου
Info
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ, Αλκμήνης 8, Γκάζι
Τηλ. επικοινωνίας: 2103428650
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Η Αθανασία Καλογιάννη σκηνοθετεί την παράσταση “ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ” τoυ Hector Malot που ανεβαίνει σε λίγες μέρες στην παιδική σκηνή του θεάτρου “Χυτήριο”. Πρόκειται για το βραβευμένο έργο “ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ” τoυ Hector Malot.
Συνέντευξη στην Αλεξία Λυμπέρη
Ένα βιβλίο-ύμνος στην ανιδιοτελή αγάπη αλλά και στην δύναμη του ανθρώπου να επιτυγχάνει τους στόχους του παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις ατυχίες της ζωής.
Το αριστούργημα του Hector Malot “Με οικογένεια” ανοίγει παράθυρα στην ελπίδα και την επιμονή απέναντι στην αέναη μάχη του ανθρώπου για επιβίωση, όταν όλα γύρω του καταρρέουν.
-Τι αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη παράσταση για εσάς;
-Η κλασική παιδική λογοτεχνία με αιχμαλώτισε πολύ γρήγορα. Από παιδάκι με συγκινούσαν ιστορίες, όπως «Οι Μικρές Κυρίες», που ανέβασα για δυο συνεχόμενα χρόνια στο θέατρο Χυτήριο και βρήκαν ανταπόκριση από το κοινό, με παρατάσεις που μας χαροποίησαν ιδιαίτερα.
Το «Με οικογένεια», που ανεβάζω φέτος στο ίδιο θέατρο είναι όμως το αγαπημένο μου!
Θυμάμαι όλα εκείνα τα συναισθήματα που μου είχε γεννήσει διαβάζοντας το μικρή. Για μένα, το ανέβασμα της παράστασης αυτής έχει διττή σημασία. Πέρα της τεράστιας συναισθηματικής αξίας, θεωρώ ότι δεν θα μπορούσε να ανεβεί σε πιο ιδανική εποχή από αυτή που ζούμε. Η δύναμη της αγάπης, της αέναης προσπάθειας, η αξία της οικογένειας και τόσα αλλά μηνύματα που τείνουν να εκλείψουν, θα παρουσιαστούν σε μια παράσταση παιδική αλλά όχι παιδιάστικη.
-Πόσο δύσκολη ήταν η σκηνοθεσία της παράστασης;
-Πάντα επιλέγω να δουλεύω με συνεργάτες που έχουμε πρωτίστως χημεία. Πρωταρχική μας έννοια είναι να βγει μια έντιμη παράσταση σε όλα τα επίπεδα. Αυτό σε συνδυασμό με την αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε, ο καθένας στο κομμάτι που του αντιστοιχεί, σηματοδοτεί αν μη τι άλλο προσωπική επιτυχία ατομική αλλά και λιγότερο δύσκολη την σκηνοθεσία και τα όποια προβλήματα που σίγουρα θα προκύψουν να αντιμετωπιστούν με αισιοδοξία!
-Ποιο είναι το μήνυμα του έργου;
-Μην εγκαταλείπεις ποτέ! Να ελπίζεις, να προσπαθείς και να παλεύεις για τα όνειρα σου! Στο τέλος της διαδρομής θα συνειδητοποιήσεις πως αν έχεις σύμμαχο σου, την αγάπη μέσα στην καρδιά σου, δεν είσαι ποτέ μόνος!
-Πώς προετοιμάζεστε για να σκηνοθετήσετε ένα έργο;
-Πρώτα συζητάω με τον εαυτό μου. Τι μήνυμα θέλει να δώσει το έργο, ποιο είναι το ζητούμενο. Έπειτα κάνω μια πρώτη συζήτηση με τους δικούς μου ανθρώπους σχετικά με την ιδέα μου. Ξεκινάμε την διασκευή, την επιλογή των ηθοποιών, μουσικής, σκηνικού και κάνουμε πρόβες παράλληλα. Έχω την ιδέα, έχω την διάθεση, βουτάω στην ροή και φτάνω στην πρεμιέρα!
-Η σκηνοθεσία είναι η κύρια εργασία σας ή ασχολείστε και με κάτι άλλο;
-Είμαι θεατρολόγος σε δημόσια σχολεία της Αττικής.
-Η επόμενη δουλειά στο θέατρο που προγραμματίζετε ποια είναι;
-Υπάρχουν κάποιες σκέψεις αλλά προς το παρόν έχουμε εστιάσει στο «Με οικογένεια»!
-Θα σας ενδιέφερε να ασχοληθείτε με τα κοινά;
-Μα αυτό δεν κάνω; Πολύ περισσότερο εννοώ από τους πολιτικούς, χωρίς να θέλω να φανώ υπερφίαλη. Δυστυχώς οδεύουμε σε μια κοινωνία ολικής αυτοδιαχείρισης και συνεπώς στην παντελή έλλειψη κοινωνικής πολιτικής.
-Πως θα σκηνοθετούσατε τον κόσμο για να φαίνεται καλύτερος;
-Ο Θεός το κάνει καλύτερα από όλους μας, αρκεί να τον αφήσουμε και να αφεθούμε. Απλά θα πάταγα το play…
Παίζουν : Σοφία Μανωλάκου, Σοφία Κουκουλά, Βίκυ Κουκουτσίδη, Φωτεινή Παπαδάκη και ο Κώστας Ζωγραφόπουλος
Παραστάσεις
Έναρξη 21 Οκτωβρίου – Ημέρες & ώρες παραστάσεων Κυριακή 11:30 & Πρωινές παραστάσεις για σχολεία
Μπαίνοντας στο εργαστήρι του χαρισματικού εικαστικού, Ηλία Παπανικολάου ξαφνιάζεσαι, καθώς επικρατεί στρατιωτική τάξη και υποδειγματική καθαριότητα. Μικρής διάστασης πίνακες τοποθετημένοι σαν εκθέματα και άλλοι πολύ μεγαλύτεροι βρίσκονταν στο πάτωμα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Νίκο Κεσσανλή και πεμπτοετής το 1996 παρουσίασε στη Gallery Artio την πρώτη ατομική του έκθεση η οποία αφορούσε μία ”εγκατάσταση” από απειράριθμα σπιρτόκουτα που είχε κονστρουκτιβιστικό χαρακτήρα με στοιχεία arte povera. Στις δύο ατομικές εκθέσεις που ακολούθησαν, εμπλούτισε νοηματικά και προεξέτεινε σημασιολογικά τον προβληματισμό του παρουσιάζοντας έργα-κατασκευές με δομικό υλικό το τσιγάρο και έργα με επικολλημένα πολύχρωμα collage και αντικείμενα.
Το 2006 αποφασίζει να κάνει στροφή στη δουλειά του και περνάει στη ”ζωγραφική πινέλου” διατηρώντας τους μινιμαλιστικούς χειρισμούς της γραφής στις συνθέσεις του. Με σχεδιομορφές και μοτίβα που ποικίλουν, με πλακάτα χρώματα κι αλλού πινελιές που θυμίζουν τεχνικές της χαρακτικής, συνδυάζει και μεταπλάθει στοιχεία αντλημένα από την αρχαία ζωγραφική (των ληκύθων, αλλά και των Πομπηιανών τοιχογραφιών), από την στρωματογραφία της βυζαντινής εικόνας, από το θέατρο σκιών, από την ζωγραφική του Matisse, του Cezanne, του Dufy, του Chagall, αλλά και των γιαπωνέζικων estampes αποκαλύπτοντας μια μετουσιωτική νέα και προσωπικά δική του “Ονείρων Πόλη”.
Έργα του καλλιτέχνη βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα: Α.Σ.Κ.Τ., Δημ. Πινακοθήκη Πατρών, Δημ. Πινακοθήκη Καλαμάτας, Δημ. Πινακοθήκη Αγρινίου, Πινακοθήκη Μοσχανδρέου, Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, Αττικό Μετρό, Εταιρεία Heineken, Μουσείο Κοπελούζου, Μουσείο Βορρέ, συλλογή Σωτήρη Φέλιου, συλλογή Αμερικανού σκηνοθέτη Oliver Stone, συλλογή Λογοθέτη, συλλογή Δράκου, συλλογή Καρέλια, σε ιδιώτες χωρών του εξωτερικού και πολλές άλλες συλλογές.
Συναντήσαμε τον Ηλία στον χώρο του στο Ίλιον και μας μίλησε με απλότητα και ηρεμία για τη δουλειά του.
– Ηλία, μπαίνοντας κάποιος στο εργαστήριό σου βλέπει έργα πολύ μεγάλα και πολύ μικρά. Η αντίθεση είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει;
Είμαι ένας άνθρωπος με πολλά… Μια κατάσταση τελικά με πολλές πτυχές. Με εκφράζει να πατάω σταθερά επάνω σε μία ράγα και από κει και πέρα να με εκπλήσσει ο εαυτός μου διαρκώς. Η ράγα είναι το να λύσεις όσο το δυνατόν πιο νωρίς στη ζωή σου και στην τέχνη ποια είναι η δική σου, η αυστηρά προσωπική ταυτότητα. Αυτό θα σου το απαντήσει ο καθρέπτης σου και κανένας άλλος. Αφού λύσεις το πρωταρχικό ζητούμενο της ταυτότητάς σου, απομένει στη συνέχεια το ξεδίπλωμα αυτής σου της ειλικρίνειας μέσα στην πορεία των χρόνων με όχημα την αναζήτηση.
Οι μέχρι τώρα αναζητήσεις μου ως καλλιτέχνης με έχουν φτάσει σε μια δυνατότητα να χειρίζομαι ζωγραφικά μουσαμάδες διάστασης δύο μέτρων και μινιατούρες των δεκαπέντε εκατοστών. Τόσο η έννοια της αντίθεσης όσο και η επιμονή να κινείσαι στα άκρα είναι οι εχθροί του βολέματος και του να καταντάει ένας καλλιτέχνης υποταγμένος στο να γίνεται μόδα. Αποστολή του καλλιτέχνη είναι η αναζήτηση και στόχος η αναγνώριση. Το ωμό εμπόριο και η αγωνία της διασημότητας είναι η παγίδα…
– Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τη θεματολογία των έργων σου;
Η θεματολογία καθεαυτή δεν με απασχόλησε ποτέ. Αυτά που κάνω δεν τα κάνω για να παραστήσω ούτε για να παραπέμψω π.χ. σε κάποιο κίνημα ή ζωγραφική σχολή. Η βενζίνη μου είναι η αφορμή και το κίνητρό μου οι αισθήσεις και η συγκίνηση.
Θα πιάσω να κάνω, για παράδειγμα, μια θάλασσα γιατί με ξεκουράζει να τη φαντασιώνομαι, γιατί είναι κάτι γνώριμο ως πληροφορία ακόμη και στον πιο αρνητικό σε θέματα τέχνης άνθρωπο.
“Το ωμό εμπόριο και η αγωνία της διασημότητας είναι η παγίδα για τον καλλιτέχνη”
– Πώς θα μας περιέγραφες την πορεία και εξέλιξη της δουλειάς σου; Μίλησέ μας για τις ενότητες των έργων σου.
Το γεγονός ότι βρέθηκα στον χώρο της τέχνης στα δεκαεπτά μου ως πρωτοετής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μετέπειτα και μέχρι τώρα πορεία μου. Για την υπόθεση της τέχνης ήμουν βρέφος κυριολεκτικά… Λαχταρούσα να ρουφήξω σαν σφουγγάρι και πάλευα να αφομοιώνω τον καταιγισμό ερεθισμάτων, με τα οποία μόλις συστηνόμουν. Είχα αρχίσει να ψηλαφίζω το θηρίο που λέγεται τέχνη ως σπουδαστής του εργαστηρίου Κεσσανλή και με την υποστήριξη τότε κυρίως του Πάνου Χαραλάμπους έφτασα στο αποτέλεσμα της εγκατάστασης με 20.000 σπιρτόκουτα που παρουσίασα στην gallery ARTIO το ’96, λίγο προτού αποφοιτήσω.
Μετά ήρθε η έκθεση στην gallery Ζουμπουλάκη και ήδη όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους με τις εγκαταστάσεις και τις κατασκευές, ώσπου στα τριάντα πέντε μου πρωτοπαρουσίασα αυτό που πάντα ήταν η ανάγκη μου, ζωγραφική πινέλου. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα βρήκα την ταυτότητά μου. Πάτησα γερά επάνω της και με τη λαχτάρα του δεκαεπτάχρονου προκαλώ διαρκώς τη ζωγραφική μου γλώσσα…
– Διακρίνουμε ότι οι παραδόσεις, η ιστορία, το Θέατρο Σκιών έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου. Θα ήθελες να μας μιλήσεις γι’ αυτό;
Προσωπικά, με αφορά και με συγκινεί καθέτως και οριζοντίως η αρχαιοελληνική τέχνη, η βυζαντινή, η προβολή της σκιάς στο φωτεινό κενό του Θεάτρου Σκιών, η πηγαιότητα του Θεόφιλου, η υπαρξιακή ακινησία στις φιγούρες πέριξ του μύθου των Φαραώ, η αραχνοΰφαντη αρχαία κινεζική σύνθεση, η επηρεασμένη από τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό γενιά του ’30, οι κατακτήσεις της φόρμας από τον Matisse, τον Hockney, οι μοναχικές ατμόσφαιρες του Hopper, οι αφηγηματικές επινοήσεις της σουρεαλιστικής ζωγραφικής και πολλά άλλα.
Να μη νομίσετε ότι κάθε φορά που πιάνω να ζωγραφίσω έρχονται και στριμώχνονται όλα αυτά μες στο κεφάλι μου. Απλώς, είναι αφομοιωμένα μέσα στη γραμμούλα που θα τραβήξω με το πινελάκι μου…
– Ποιο είναι το όραμά σου ως καλλιτέχνη; Τι μήνυμα περνάς με τους πίνακές σου;
Το όραμά μου είναι να ανοίγει συνεχώς η ζωγραφική μου γλώσσα κρατώντας ταυτόχρονα την ελληνική της ιδιοσυγκρασία.
Από Τρίτη 9 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30 μ. μ. στο θέατρο Αλκμήνη, επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά το έργο του Γκυγιώμ Γκαλλιέν “Γκυγιώμ, γλυκιά μου” με τον Περικλή Λιανό στον ομώνυμο ρόλο, σε σκηνοθεσία Άννας Χατζησοφιά.
Το έργο του Γάλλου ηθοποιού της Comédie Française, σκηνοθέτη και συγγραφέα αναφέρεται στην ιστορία ενός αγοριού που του αποδόθηκε μια σεξουαλική ταυτότητα προτού καν το ίδιο προλάβει, να την ανακαλύψει. Είναι μία εσωτερική αναδρομή με πολλά βιωματικά στοιχεία, όπου το κωμικό εναλλάσσεται με το δραματικό, η συγκίνηση με την μίμηση, η ανάμνηση με την παρωδία. Ο Γκυγιώμ είναι ένας ηθοποιός που γράφει ένα μονόλογο με πολλούς ρόλους, τον εαυτό του, την μητέρα του, την γιαγιά του, έναν ψυχίατρο, έναν άραβα σκηνοθέτη και όλους εκείνους που καθόρησαν την πορεία του.
Ξεκαρδιστικός όσο και σπαρακτικός ο Γκαλλιέν, αλλά σε κάθε περίπτωση ευφυής, εισέρχεται σε μια «δύσκολη» περιοχή που έχει να κάνει με τα κοινωνικά στερεότυπα. Μια αναζήτηση της ταυτότητας φύλου και του σεξουαλικού προσανατολισμού μέσα σε ένα πέλαγος προκαταλήψεων, στερεοτύπων, ταμπού, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας.
Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου σάρωσε τα βραβεία Σεζάρ.
Στο ρόλο του Γκυγιώμ ο Περικλής Λιανός
Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη
Σκηνοθεσία: Άννα Χατζησοφιά
Θέατρο Αλκμήνη Αλκμήνης 8, Γκάζι
Έναρξη παράστασης Τρίτη 9 Οκτωβρίου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.30 στο θέατρο Αλκμήνη
Μια παράσταση με γέλιο μέχρι τελικής πτώσης..η τρέλα συνεχίζεται…
Η ξεκαρδιστική κωμωδία «Η Παράσταση των Ηλιθίων» σε σκηνοθεσία Μάνου Αντωνίου και μουσική Σταμάτη Χρήστου, θα διασκεδάσει την σεζόν 2018-2019, ολόκληρο το Αθηναϊκό κοινό και όχι μόνο. Οι ξεκαρδιστικές σκηνές, οι απίστευτες εναλλαγές, τα εκπληκτικά κουστούμια και οι απίθανοι χαρακτήρες του έργου, θα συναρπάσουν τους θεατές και θα χαρίσουν την απόλαυση μιας τρελής κωμωδίας για 1 ώρα & 45 λεπτά που θα σας μείνουν αξέχαστα.
Λίγα λόγια για το έργο:
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα του σήμερα. Ένας θεότρελος θίασος με χαμηλό έως ανύπαρκτο μπάτζετ, αποφασίζει να ανεβάσει μία θεατρική παράσταση, με ένα μισοτελειωμένο έργο, μίας καινούργιας και ταυτόχρονα τρελής συγγραφέως. Τίποτα δεν είναι έτοιμο, σκηνικά δεν υπάρχουν, τα κουστούμια δεν έχουν έρθει, οι ηθοποιοί δεν ξέρουν καλά καλά τα λόγια τους, ένας σκηνοθέτης σε κατάσταση παράκρουσης και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η συγγραφέας αλλάζει συνεχώς την υπόθεση του έργου. Η παράσταση θα ανέβει; Κι αν θα ανέβει, πως θα ανέβει; Την έκπληξη, του τι θα επακολουθήσει, θα αφήσουμε το κοινό να την ανακαλύψει μόνο του! Ξεκαρδιστικές καταστάσεις και ένας τρελός ρυθμός σε μορφή κόμικς!
Όποιος γνωρίζει από κοντά τον διεθνώς αναγνωρισμένο Έλληνα καλλιτέχνη, Άγγελο, καταλαβαίνει αμέσως την ποιότητα του χαρακτήρα του. Άνθρωπος πράος, ευγενικός και αναμφίβολα εξαιρετικά ταλαντούχος. Η ιδεολογία του επικεντρώνεται στα ελπιδοφόρα μηνύματα και στην επιστροφή του ανθρώπου στις αξίες που έχουν διαταραχτεί στην σύγχρονη εποχή.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Εμπνέεται από το φως, τα απλά συναισθήματα, την καλοσύνη, την ιερότητα, το Θείο, την αξιοπρέπεια και οραματίζεται τον «ιδανικό» κόσμο. Με τα έργα του μεταφέρει ένα θετικό μήνυμα ενάντια στην κρίση και στην αβεβαιότητα, γεμάτο από φωτεινά θέματα. Στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει τον σύγχρονο θεατή.
Τόσο η δουλειά του, όσο και η προσωπική του ακτινοβολία είναι ιδιαίτερα γνωστή στο εξωτερικό. Τα έργα του πετυχαίνουν τιμές εξαιρετικά υψηλές. Είναι ενδεικτικό ότι σε δημοπρασία του Οίκου Bonhams, που έγινε στα κεντρικά γραφεία στο Λονδίνο, τον Απρίλιο του 2017, το έργο του «Η γυναίκα με τα περιστέρια» (λάδι σε καμβά), διαστάσεων 140×120 πουλήθηκε κάτι λιγότερο από 130.000 ευρώ.
Πριν λίγους μήνες, σε δημοπρασία στην Κύπρο, έργο του με τίτλο «Πανανθρώπινο» διαστάσεων 60×80, που παρουσιάζει ένα σπίτι κάτω από τον έναστρο ουρανό, πουλήθηκε για φιλανθρωπικό σκοπό περίπου 50.000 ευρώ.
Όσο για την πρώτη του ατομική έκθεση μετά από δύο δεκαετίες απουσίας ολοκληρώθηκε τον Μάιο στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία. Τίτλος της έκθεσης «Let There Be Light» («Γενηθήτω Φως»). Την επιμέλεια της έκθεσης είχαν αναλάβει οι αρχιτέκτονες και επιμελητές εκθέσεων Μαρίντια Καφετζοπούλου και Κωνσταντίνος Λεμός, οι οποίοι ανέλαβαν να προβάλλουν τα τελευταία 20 δημιουργικά του χρόνια.
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
– Είστε ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην τέχνη. Τι αντιπροσωπεύει η τέχνη σας;
– Είχα την τύχη στα παιδικά μου χρόνια να ζήσω τον πολιτισμό της γειτονιάς, της ανθρωπιάς, της αθωότητας και της ειρηνικής συνύπαρξης στη Φαρκαδόνα Τρικάλων. Ήταν η δεκαετία του 1950, όπου το χωριό μου ταλαιπωρήθηκε αρκετά από κατακτητές και από τον σπαραγμό του εμφυλίου πολέμου. Πολλές φορές μεσάνυκτα, χτυπούσε η πόρτα και έντρομοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν είναι από φίλο ή από εχθρό.
Και αφού τελείωσαν όλα αυτά, όπου οι άνθρωποι μέσα σε μία σύγχυση δεν ήξεραν ποιον να εμπιστευτούν, μαζί με τον εμφύλιο τελείωσε και το μαρτύριο του φόβου και της ανασφάλειας. Και ζήσαμε αυτόν τον καταπληκτικό πολιτισμό, που χωρίς να έχει κανείς χρήματα, αισθανόμασταν πλούσιοι. Δεν υποπτευόμασταν ότι υπήρχαν πράγματα να αγοράσουμε. Ό,τι είχε ο ένας είχε και ο άλλος και ήμασταν ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Μετά σιγά-σιγά μπήκε το δαιμόνιο της κατανάλωσης και όλοι εξαρτιόντουσαν από πράγματα που έπρεπε να αγοράσουν.
Έτσι χάθηκε η ποιότητα των αγνών συναισθημάτων, που έκαναν τους ανθρώπους να είναι αληθινοί και φιλικοί μεταξύ τους και εγώ τότε σαν παιδί αυτό το βίωμα της απλότητας έμεινε στο μυαλό μου χαραγμένο βαθιά σαν έκφραση μιας ιδανικής κοινωνίας.
«Όταν είσαι αθώος σε πληγώνουν οι άνθρωποι.
Όταν είσαι ένοχος σε πληγώνει η συνείδησή σου.
Όταν σκέφτεσαι και δημιουργείς δεν σε πληγώνει κανεις»
Αυτή η ιδανική κοινωνία δεν μπορεί να βγει από μέσα μου και επειδή πλέον δεν τη βρίσκουμε μέσα στη ζωή, προσπαθώ να την περάσω μέσα στους πίνακές μου.
Έτσι, τα θέματά μου είναι εμπνευσμένα από την ομορφιά, την αγάπη για τη φύση και μεγαλώνοντας αυτά τα συναισθήματα και αυτές οι ανάγκες έγιναν πιο έντονες στην εποχή μας όπου οι ανθρώπινες αξίες εξελίχθηκαν και έγιναν αντικειμενικές, γιατί μόνο αυτές επιφέρουν κέρδη. Οι υπερβολικές πληροφορίες της εποχής μας κατέστρεψαν τα συναισθήματα και ο άνθρωπος εξελίσσεται μόνο βιολογικά, αδιαφορώντας για την ενέργεια των συναισθημάτων. Για μένα η τέχνη δεν είναι να δείχνεις την εποχή μας όπως είναι γιατί αυτή τη δουλειά την κάνουν καλύτερα οι ρεπόρτερ. Ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να μας δείχνει την εποχή μας όπως είναι αλλά όπως θα έπρεπε να είναι.
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
– Η τέχνη απευθύνεται σε όλους; Πιστεύετε ότι οι φιλότεχνοι, είτε επενδύουν στην τέχνη, είτε όχι, μπορούν και να την καταλάβουν;
– Δυστυχώς, η τέχνη είναι για λίγους ανθρώπους. Για να καταλάβεις έναν Ντα Βίντσι πρέπει να έχεις κάτι από τον Ντα Βίντσι. Για να καταλάβεις τον Μπετόβεν, πρέπει να έχεις κάτι από τον Μπετόβεν. Για να καταλάβεις κάτι από τον Αϊνστάιν, πρέπει να έχεις κάτι από τον Αϊνστάιν. Για να καταλάβεις Ταρκόφσκι ή έναν Μπέρναρντ Ράσελ πρέπει να έχεις κάτι από αυτούς τους μεγάλους διανοητές.
Για να καταλάβεις έναν Θεόφιλο, πρέπει να έχεις κάτι από τον Θεόφιλο και θέλω να προεκταθώ σε αυτόν τον ζωγράφο, όπου εκφραζόταν με έναν ταπεινό τρόπο, χωρίς δεξιοτεχνίες και επηρεασμούς από τα διάφορα ρεύματα. Ο Θεόφιλος δεν ήταν ζωγράφος, ήταν δημιουργός. Μέσα από το έργο του μας δίδαξε την αλήθεια, τη σεμνότητα, την απλότητα και την αθωότητα. Μας δίδαξε τον σεβασμό στη ζωή και στις ανθρώπινες αξίες. Βλέποντας με προσοχή τα έργα του θα δεις την ανώτερη έννοια της ζωής, να είμαστε αληθινοί γιατί μόνο η αλήθεια θα σώσει τις πράξεις μας.
Ο άνθρωπος στην κορυφαία του στιγμή στέλνει μηνύματα αγάπης, τρυφερότητας, σεβασμού σε μια εποχή, όπου ο άνθρωπος υποφέρει από έλλειψη αξιών και τις μεγάλες αξίες που δεν μπορούμε να βρούμε μέσα στη ζωή, τις βρίσκουμε στα έργα του Θεόφιλου, γι’ αυτό είναι μεγάλος δημιουργός. Αν μπορούσαμε να μεταφράσουμε τα έργα του σε λόγια θα έμοιαζαν με τη διδασκαλία του Σωκράτη, του Χριστού, του Κομφούκιου.
Όμως αυτοί που νομίζουν ότι είναι φιλότεχνοι, οι περισσότεροι δεν βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν τίποτα, που θα τους βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και βλέπουν μόνο τι αντιπροσωπεύει ο Θεόφιλος σε χρήματα, προσβάλλοντας τις ηθικές και πνευματικές αξίες του συνολικού του έργου. Αλλά σήμερα ζούμε σε μια εποχή όπου η τέχνη δεν έχει την δύναμη από μόνη της να σταθεί αν δεν δημιουργηθούν διάφοροι μύθοι γύρω από ένα έργο.
Και λόγω της ταχύτητας της εποχής μας οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν με δικά τους κριτήρια να σχηματίσουν δική τους άποψη και παρασύρονται από τους μύθους της εποχής μας. Και αυτοί οι σύγχρονοι μύθοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν κανένα ηθικό και πνευματικό περιεχόμενο γιατί βγαίνουν κατευθείαν από τις ανάγκες της κατανάλωσης και όχι από το θαύμα της φύσης, της ζωής, το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
– Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στο κοινό με τα έργα σας;
– Ο κόσμος που βλέπουμε, που υπάρχει μπροστά μας έχει μια ιερότητα και αυτή η ιερότητα θα πρέπει να γίνει μέρος της σύγχρονης σκέψης για να μπορέσει ο άνθρωπος να πάρει μια υπεύθυνη και αξιοπρεπή στάση απέναντι στη ζωή.
«Για να αλλάξουμε τον κόσμο χρειάζεται να πειθαρχΗσουμε σε νΟμους και αξΙες που ισχύουν για πάντα. Είναι οι διαχρονικές αξίες, σταθερές και αιώνιες»
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
– Σε παλαιότερες συζητήσεις μας έχετε αναφέρει ότι τώρα που έχετε ωριμάσει ηλικιακά χαίρεστε περισσότερο και αντιλαμβάνεστε διαφορετικά την ευτυχία; Μιλήστε μας για αυτό.
– Χαίρομαι για αυτά που βλέπω και ανακαλύπτω μέσω της επιστήμης και λυπάμαι για τους ανθρώπους που δεν θέλουν να δουν ούτε να καταλάβουν. Σήμερα η επιστήμη μας έδωσε τεράστιες ευκολίες και ανέσεις, αλλά δεν κατόρθωσε να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο, τον βοήθησε να απαλλαγεί από επώδυνες και επικίνδυνες αρρώστιες αλλά δεν μπόρεσε να τον σώσει από το εσωτερικό του χάος καθώς και από το απέραντο χάος στη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους.
Η ανθρωπότητα μετά από τόσους πολιτισμούς που πέρασαν εξακολουθεί να είναι ανώριμη και αυτοκαταστρέφεται όπως ένας ανώριμος άνθρωπος. Διαισθάνομαι ένα σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον αλλά για να αλλάξουμε τον κόσμο χρειάζεται να πειθαρχήσουμε σε νόμους και αξίες που ισχύουν για πάντα. Είναι οι διαχρονικές αξίες , σταθερές και αιώνιες, που δεν χρειάζεται να εξελιχθούν . Διότι αν εξελιχθούν κι άλλο στο τέλος θα φθαρούν όπως συνέβη με όλους τους μεγάλους πολιτισμούς του παρελθόντος, όπως συμβαίνει και σήμερα που οι ανθρώπινες αξίες εξελίχθηκαν και έγιναν αντικειμενικές.
Σήμερα η ευτυχία δεν είναι μια συνταγή που την κολλάς κάπου και κάνεις συγκρίσεις με τις επιλογές που κάνεις. Η ευτυχία είναι μια μορφή δυστυχίας για κάποιον που δεν έχει μέσα του συναισθήματα.
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
– Ποια είναι η γνώμη σας για την ελληνική τέχνη τα τελευταία 50 χρόνια;
– Εκτιμώ τους καλλιτέχνες που είναι αυτόφωτοι και έχουν προσωπικό έργο. Οι περισσότεροι είναι ετερόφωτοι γιατί αντιγράφουν τα διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα που έρχονται από την Ευρώπη και την Αμερική. Θεωρούν υποχρέωσή τους να είναι σύγχρονοι. Όμως είναι εύκολο να είσαι σύγχρονος όταν κάνεις αυτό που κάνουν όλοι. Είναι σαν να αντιγράψω το μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα παίρνει ο άνεμος» και κάνοντας μερικές διαφοροποιήσεις να το παρουσιάσω σαν έργο μου. Αυτοί που δεν έχουν διαβάσει το πρωτότυπο ίσως να με θαυμάσουν, αλλά αυτοί που το διάβασαν ίσως να έχουν διαφορετική άποψη.
«Ζούμε τον πολιτισμό της σύγχυσης και ο άνθρωπος έχει μπερδΕψει την ελευθερΙα με την ασυδοσία»
Άγγελος (φωτογραφία katoufas bro)
-Ποιος είναι ο βαθύτερος σκοπός της ζωής για σας ως σκεπτόμενος άνθρωπος και δημιουργός;
– Όταν σκέφτομαι, όταν ζωγραφίζω έχω πάντα στο μυαλό μου την ομορφιά και το μεγαλείο αυτού του εκπληκτικού κόσμου που υπάρχει μπροστά μας, που τον βλέπουμε και τον θαυμάζουμε στις αμέτρητες παραλλαγές του, μέχρι τα βάθη του σύμπαντος και αυτό χάρη στο φως που προέρχεται από τη βαρυτική ενέργεια της ύλης στο κέντρο των άστρων.
Και από την άλλη μεριά ο άνθρωπος, η εκλεκτότερη έκφραση της δημιουργίας που αντιλαμβάνεται την ομορφιά, την αρμονία τις διάφορες αντιθέσεις, τους φυσικούς νόμους και έχει συνείδηση των ηθικών και πνευματικών αξιών, αλλά συγχρόνως αντιλαμβάνεται και τη ροή του χρόνου ,την έννοια της αιωνιότητας χωρίς αρχή και τέλος, σε μια διαρκή εξέλιξη, μέρος της οποίας είμαστε εμείς και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά.
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που γνωρίζει τα όριά του και το δραματικό του τέλος και από αυτή την τραγικότητα του πεπρωμένου του, η τέχνη και σκέψη δημιούργησαν τις πιο μεγάλες τους στιγμές. Δεν μπορώ να μείνω ασυγκίνητος από την ικανότητα που με προίκισε ο θεός να βλέπω, να αισθάνομαι και να αναρωτιέμαι και αυτό για μένα είναι πραγματική ευτυχία.
Σήμερα ζούμε τον πολιτισμό της σύγχυσης και ο άνθρωπος έχει μπερδέψει την ελευθερία με την ασυδοσία, νομίζει ότι όποιος κάνει ό,τι θέλει είναι ελεύθερος, ενώ στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνος, όπως επικίνδυνος είναι κάθε άνθρωπος που δεν σέβεται, δεν εκτιμά και δεν συμμετέχει στη θέληση να δημιουργήσουμε έναν συνολικά καλύτερο και πιο ανθρώπινο κόσμο.
Ένας σύγχρονος φιλόσοφος είπε: «Κάποτε ο άνθρωπος αγαπούσε τους άλλους ανθρώπους και χρησιμοποιούσε τα αντικείμενα, σήμερα αγαπά τα αντικείμενα και χρησιμοποιεί τους ανθρώπους».
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro) Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
Έργο Άγγελου (φωτογραφία katoufas bro)
*Η Συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην οικονομική εφημερίδα axianews στο φύλλο 5/10/2018
Μετά από τη θερμή ανταπόκριση του κοινού, η παράσταση Αρετή παρουσιάζεται στο ΚΕΤ για δεύτερη χρονιά: μια παράσταση για την ιστορία δυο ανθρώπων, του Αριστείδη και της Αρετής, που συναντήθηκαν, “πιαστήκαν από τα μάτια” και μοιράστηκαν έναν έρωτα.
Που μοίρασαν ταυτόχρονα τις ζωές τους σε μέρη, ανθρώπους και αγώνες. Υπόγεια τα συναισθήματά τους, βαθιά. Σαν τα υπόγεια των σπιτιών όπου άλλοτε κρύβεσαι και που άλλοτε εξερευνάς και ψαχουλεύεις. Υπόγεια, κάτω από τη γη, με αντικείμενα χρήσιμα-άχρηστα, που δεν πετάς αλλά αποθηκεύεις, όπως τις αναμνήσεις, τις ιστορίες, τις ζωές των ανθρώπων.
“Οι πεθαμένοι είναι πάντα περισσότεροι από τους ζωντανούς. Πόσοι ήρθαν στη ζωή για να πάνε τον κόσμο λίγο πιο πέρα και φύγανε αθόρυβα;”
Για το διήγημα
Πρόκειται για μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, σε πρόσωπα και αληθινές ιστορίες που διαδραματίστηκαν από την περίοδο του Εμφυλίου μέχρι σήμερα. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας άντρας που γεννήθηκε στην Κρήτη και αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για έναν πιο δίκαιο κόσμο αναζητώντας τη βαθύτερη έννοια της αρετής.
Το διήγημα κυκλοφορεί μαζί με τη νέα δισκογραφική δουλειά (CD) του Παντελή Κυραμαργιού από την PANIK OXYGEN RECORDS με τον τίτλο “Αρετή”.
Ρεπορτάζ -συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Στην οδό Ψαρρών στο κέντρο της Αθήνας βρίσκεται ένα ιστορικό κτίριο του 1860, που όπως μάς ενημέρωσε ο σημερινός ιδιοκτήτης...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Η Ζέτα Δούκα έχοντας στη διάθεσή της, ελάχιστα σκηνικά και ρούχα, καταφέρνει να μεταδώσει στο κοινό πολλαπλά συναισθήματα, όπως λύπη, θυμός, αγανάκτηση, συμπόνοια, και να κάνει τους θεατές να ξανασκεφθούν τη στάση τους απέναντι σε μία ανύπαντρη γυναίκα, η οποία πρόκειται να γίνει μητέρα, καθώς και για την εγκυμοσύνη ως διαδικασία γενικά.
