Η Αγγελική Καρυστινού σκηνοθετεί την παράσταση Παζολίνι που ξεκινά στις 8 Νοεμβρίου στη Μικρή Σκηνή του θεάτρου Αργώ. Ένας μονόλογος για τη ζωή του σπουδαίου δημιουργού, που βασίζεται στο βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου «Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε τον θάνατο». Με αφετηρία την παραλία της Όστια, όπου βρέθηκε άγρια δολοφονημένος, παρακολουθούμε την άκρως ενδιαφέρουσα πορεία μίας προσωπικότητας που σημάδεψε τον πολιτισμό διαχρονικά. Ερμηνεύει ο Ένκε Φεζολλάρι.
Συνέντευξη στη Χριστίνα Πραβιτσιώτη
-Τι αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη παράσταση για εσάς;
Όταν ο Ένκε Φεζολλάρι μου πρότεινε να κάνουμε έναν μονόλογο για τον Παζολίνι ήξερα ελάχιστα πράγματα γι’ αυτόν. Κυρίως γνώριζα το κινηματογραφικό του έργο. Στην πορεία όμως, διαβάζοντας και μελετώντας, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια σπάνια περίπτωση ενός διανοούμενου που μίλησε ξεκάθαρα και είπε την αλήθεια, κι όμως αυτή η αλήθεια τελικά του στοίχισε την ίδια του τη ζωή και μάλιστα με φρικτό τρόπο.
Είναι τρομερό ότι λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία γράφει ένα κείμενο που αναφέρει ονόματα και γεγονότα, κατακεραυνώνοντας ανοιχτά όσους επιβουλεύονται τη χώρα του και γενικότερα την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη. Αν και θεωρητικός- και μάλιστα πολύ καλός θεωρητικός- ο Παζολίνι μιλάει ανοιχτά, χωρίς παραβολές και υπαινιγμούς, βάζει το κεφάλι του στην καρμανιόλα και το κάνει με τόλμη. Αυτό προσωπικά με συγκλονίζει, ειδικά σήμερα που λείπει μια τέτοια φωνή από τη δική μας χώρα. Οπότε, η παράσταση αυτή αντιπροσωπεύει τον αγώνα , τον άνισο αν θέλετε αγώνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
-Πόσο δύσκολη ήταν η σκηνοθεσία της παράστασης;
Καμία σκηνοθεσία δεν είναι δύσκολη όταν αποφασίσεις να μπεις σε αυτή, απλώς την κάνεις. Μπαίνεις στον κόσμο της και το αποτέλεσμα θα δείξει. Αλλά γενικώς, ακόμα και «οι δυσκολίες» της δουλειάς εμένα μου αρέσουν, μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Όχι όμως και οι δυσκολίες του χώρου μας, αυτές με κουράζουν πολύ….
-Ποιο είναι το μήνυμα του έργου;
Κανένα, τα έργα δεν χρειάζεται να έχουν μηνύματα, αρκεί να έχουν ερωτήσεις. Μπορεί κάποιος να πει την αλήθεια; Μπορούν οι άλλοι να την ακούσουν; Μπορεί το σύστημα να δεχτεί όσους το αμφισβητούν; Και ποια αλήθεια είναι αυτή; Και τελικά ποιος όπλισε το χέρι των δολοφόνων του Παζολίνι, αλλά και ποιοι είναι ηθικοί αυτουργοί πολλών ακόμα πραγματικών ή μεταφορικών δολοφονιών που συμβαίνουν καθημερινά;
-Πώς προετοιμάζεστε για να σκηνοθετήσετε ένα έργο;
Διαβάζω πολύ από διάφορες πηγές, βλέπω εικόνες, ακούω μουσικές και διαβάζω πολλές φορές το κείμενο, αναλύοντας κάθε γραμμή για να καταλάβω το νήμα που συνδέει τις λέξεις. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, επειδή κάναμε και τη δραματουργική επεξεργασία, πέρα από το κείμενο του κυρίου Σολδάτου που έχουμε στα χέρια μας, υπάρχει κι ένα κομμάτι πολύ προσωπικό, καθόλου αυτοβιογραφικό, αλλά βαθιά δικό μου και χαίρομαι που το λέει ο Ένκε επί σκηνής.
-Η σκηνοθεσία είναι η κύρια εργασία σας ή ασχολείστε και με κάτι άλλο;
Εργάζομαι ως ηθοποιός και καθηγήτρια υποκριτικής στη Δραματική σχολή Πράξη Επτά και συχνά γράφω κι αρθρογραφώ.
-Η επόμενη δουλειά στο θέατρο που προγραμματίζετε ποια είναι;
Σε λίγο ξεκινάμε την επανάληψη του έργου Camille Claudel Mudness του Γιάννη Λασπιά σε σκηνοθεσία Πάνου Κούγια, στο θέατρο Τόπος Αλλού για λίγες παραστάσεις. Με τη Μάνια Παπαδημητρίου και Μαρίνα Χρονοπούλου στο πιάνο κι ετοιμάζω και κάτι ακόμα για αργότερα ως ηθοποιός.
-Θα σας ενδιέφερε να ασχοληθείτε με τα κοινά;
Ως πολιτικός καθόλου. Δεν μου αρέσει η εξουσία, είναι φθοροποιός και διαβρωτική. Προτιμώ να κάνω μια εθελοντική εργασία, είναι πιο χρήσιμη.
-Πώς θα σκηνοθετούσατε τον κόσμο για να φαίνεται καλύτερος;
Με πολλά δέντρα, πολλά λουλούδια και πολλά ζώα ελεύθερα παντού… Θα ήταν σίγουρα καλύτερος…
Tranform yourself into a Star με την νέα συγκλονιστική μέθοδο Υποκριτικής PAD από την πολυτάλαντη, Μαρία Τσαρούχα.
Η εκπαίδευση θα γίνει με βάση το νέο βιβλίο ” Ο Συμπαντικός Ηθοποιός – άπειροι χαρακτήρες, άπειρες ζωές, άπειρα frames”, σε έκδοση της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών.
Πρωτοπαρουσιάζεται στην Ελλάδα μέσα Οκτώβρη και ακολουθεί η έκδοση του βιβλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το βιβλίο θα δοθεί δωρεάν στους συμμετέχοντες του σεμιναρίου.
Και για να σας λυθούν κάποιες απορίες…
Τι είναι η Perceptual Acting and Directing (PAD)
H PAD είναι ένα νέο σύστημα θεωρίας-πράξης με ασκησιολόγιο που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε καλλιτέχνη που ασχολείται με την τέχνη της υποκριτικής.
Απευθύνεται σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, θεατρολόγους , συγγραφείς θεατρικών έργων, δασκάλους υποκριτικής . Η PAD εξελίσσει την βασική θεωρία της Μεθόδου (Method Acting)με βάση τις αρχές υποκριτικής των Stanislavski, Stellla Adler, Sanford Meisner, Uta Hagen και Lee Strasberg.
Είναι ένα εγχειρίδιο ζωής που αφορά στην εξέλιξη και στην ωρίμανση του ηθοποιού μέσα από μεθόδους αυτογνωσίας, life coaching, με βάση ΕFT (emotional freedom therapy), φιλοσοφικές τοποθετήσεις, NLP (νευρογλωσσικό προγραμματισμό), το αξιακό σύστημα που πορεύεται ως άνθρωπος μέσα από την ανάλυση της Οδύσσειας και μέσα από την γνώση της κβαντικής φυσικής / 5D Miracles Method της επιστήμονα, ηθοποιού Δήμητρας Τζιόβα.
Η ανάγκη που γεννήθηκε για την δημιουργία μιας νέας θεωρίας είναι το γεγονός ότι οι μέθοδοι υποκριτικής μαθαίνουν στον εκπαιδευόμενο πως να “δρα στην σκηνή” (“δρα” δηλαδή μπαίνει σε μια δράση, στα αγγλικά “act”, acting on stage=παίζει θέατρο, ) αλλά όχι “ποιος είναι ο άνθρωπος που δρα στην σκηνή”. H νέα θεωρία PAD έρχεται να καλύψει αυτό το μεγάλο κενό, “Who Am I”.
Αφορά στη συνθετική εναρμόνιση του τριπτύχου σώμα πνεύμα ψυχή & Εgo, subconscious , Higher self.
Ένα σεμινάριο που δεν πρέπει να χάσετε!! Απευθύνεται σε ηθοποιούς , σκηνοθέτες, θεατρολόγους. πληροφορίες θα βρείτε στο site της κ. Τσαρούχα https://mariaolon.com/bio-gr/
Έναρξη Παρασκευή 5/10 17:00-21:00 και κάθε παρασκευή .
Σύνολο ωρών για 9 μαθήματα ( 36 ώρες )
Κόστος : 200 ευρώ
Οι 10 πρώτοι που θα εξασφαλίσουν μια θέση στο σεμινάριο έχουν έκπτωση 10% .
Στα 2 άτομα έκπτωση 20%
Αρτέμωνος 77 , Δάφνη
τηλ.επικοινωνίας :6936009055
Η ηθική τελειότητα μοιάζει να είναι ο οδηγός στη ζωή του ενός ήρωα (Αλέξανδρος), αλλά δυστυχώς η ζωή πολλές φορές μας γεμίζει ψευδαισθήσεις προερχόμενες από το συλλογικό ασυνείδητο που δεν μπορούμε να τις διαχειριστούμε, και σε έναν τέτοιο σκόπελο σκοντάφτει ο Αλέξανδρος.
Παράλληλα, οι κεντρικές ηρωίδες μας (Μητέρα της Νούρα και η Νούρα) αποζητούν, όχι το δυτικό όνειρο, όπως κάνουν οι μετανάστες, αλλά μία ανθρώπινη ζωή. Μια ζωή δίχως διώξεις, εγκλήματα και πολέμους. Όπως λέει, η Νούρα μας: «μαμά στις χούφτες μου έχω φυλάξει λίγο ήλιο». Αυτόν τον ήλιο αποζητούν.
Στο έργο αυτό μας παρουσιάζεται μία διπλή Οδύσσεια: Του δυτικού ανθρώπου που τα έχει «όλα» και στέκεται θύμα αυτής της ιδανικής συνθήκης και των προσφύγων, που η ζωή τους μοιάζει το απόβλητο ενός συστήματος, το οποίο δεν δείχνει στάλα συμπόνιας.
Από την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη στις 21:30 στο θέατρο Αλκμήνη, θα παρουσιαστεί για δεύτερη χρόνια η θεατρική παράσταση «Ο αντρειωμένος» των Holworthy Hall & Robert Middlemass σε σκηνοθεσία Παντελή Παπαδόπουλου
Ένα διαχρονικό, ανθρώπινο και δραματικό θεατρικό έργο. Βασική ιδέα του έργου είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι σε ένα δυνατό δίλημμα, που αντιστέκεται στην εξουσία αλλά και ακόμη στα ίδια του τα συναισθήματα.
Υπόθεση έργου
«Συχνά οι δειλοί πεθαίνουνε πριν απ’ το θάνατο τους, ενώ ο ανδρείος γεύεται το θάνατο με μιας…»
Λίγο μετά τον πόλεμο. Στο γραφείο του Διευθυντή Χολτ στην πολιτειακή φυλακή του Γουέδερσφιλντ, Κονέκτικατ, εν αναμονή της εκτέλεσης ενός θανατοποινίτη, ο οποίος αρνείται να αποκαλύψει την πραγματική ταυτότητα του, παρά τις επίμονες προσπάθειες του διευθυντή και του ιερέα των φυλακών, καταφθάνει μια νεαρή κοπέλα, ελπίζοντας πως ο μελλοθάνατος είναι ο αδελφός της. Η συνάντηση τριών διαφορετικών αντιλήψεων ξεδιπλώνει συναισθήματα και εικόνες που φέρνουν σε σύγκρουση τρεις διαφορετικούς κόσμους: της εκκλησίας, της εξουσίας και της…
Στον “Αντρειωμένο”, προβάλλονται παγκόσμιες ανθρώπινες αξίες, ενώ η θεατρική εμπειρία, ξεκινά από την είσοδο του θεατή στο χώρο του θεάτρου, ολοκληρώνεται με την έξοδό του κι επεκτείνεται με τακτική επικοινωνία μέσω e-mail, στη συνέχεια.
Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη
Όταν χάνονται οι πράξεις, χάνονται οι λέξεις. Χάνονται οι λέξεις γιατί έχουν χάσει την έννοια τους, το περιεχόμενο τους, γιατί η έννοια δεν αντιστοιχεί σε μια ανθρώπινη πράξη. Έτσι η λέξη ακούγεται άδεια, παλιά, παλιομοδίτικη. Όπως οι λέξεις γενναίος, ανδρείος, αντρειωμένος δικός μας, αντρειωμένος ,έχει περιεχόμενο ανθρώπινο, αξιοπρέπειας, αυταπάρνησης,
στάσης ζωής. Αναφέρεται σ’εναν νέο άνθρωπο που κρατάει τις αρχές του μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε πιέσεις της εξουσίας, της κοινωνίας. Στις πιέσεις των ίδιων των συναισθημάτων του ακόμα….!
Η καυστική κωμωδία «DiavolKommandant», σε κείμενο της Μαριάννας Κυριακάκη, σκηνοθεσία Μάνου Αντωνίου & μουσική Σταμάτη Χρήστου, ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του θεάτρου Λύχνος, από το Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018.
Η θεατρική παράσταση που αγαπήθηκε από το κοινό και πήρε άριστες κριτικές την περασμένη σεζόν, θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 21:30 από 6 Οκτωβρίου έως και 20 Απριλίου 2019.
Μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Αθήνα της περιόδου 1943-1944 και περιγράφει με κωμικοτραγικό τρόπο τη ζωή κάποιων Αθηναίων στα δύο τελευταία χρόνια της Γερμανική Κατοχής. Τότε που η πείνα θέριζε, η εθνική αντίσταση δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τους κατακτητές και η Ελληνική κυβέρνηση δεν τολμούσε ούτε να ανασάνει χωρίς την άδεια του Βερολίνου. Τότε…ή μήπως τώρα όπως και τότε;
Λίγα λόγια για το έργο:
«Η ιστορία διαδραματίζεται την περίοδο 1943-1944 της Γερμανικής Κατοχής σε μια ταβέρνα στην Πλάκα με θέα την Ακρόπολη. Ο Λευτέρης και η Ζωή είναι δυο αδέρφια, ιδιοκτήτες της ταβέρνας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο τις συνθήκες της γερμανικής κατοχής. Ο Λευτέρης φαίνεται να υποτάσσεται, ενώ η Ζωή θυμώνει συνεχώς μαζί του και προσπαθεί να τον επαναφέρει στον “ίσιο” δρόμο για να αγωνιστεί κι εκείνος, συντασσόμενος στην Αντίσταση. Τα πράγματα κλιμακώνονται οριακά, καθώς ο υποδιοικητής της Γκεστάπο στην Αθήνα, Καρλ Φον Ζόριμπλε, αποφασίζει να κάνει την ταβέρνα στέκι Ελλήνων και Γερμανών, όπου θα αποθεωθεί το Γ΄Ράιχ υπό τη σκιά της Ακροπόλεως. Σε όλα αυτά εμπλέκεται και η αντιστασιακή ομάδα στην οποία ανήκουν οι ήρωες της ιστορίας.»
Η θεατρική παράσταση “Κάτι απ το ημερολόγιο ενός…”, μία διασκευή από “Το ημερολόγιο ενός τρελού” του Γκόγκολ έρχεται για 4η χρονιά από 19 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, στο Θέατρο Λύχνος.
Η εμμονή ενός ανθρώπου να πείσει τον εαυτό του πως είναι κάτι σημαντικό. Μία απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσει στον έρωτα και να λυτρωθεί από την απομόνωση και τα κοροϊδευτικά γέλια των ανθρώπων.
Στο “Ημερολόγιο ενός τρελού” ο Γκόγκολ καυτηριάζει με γλαφυρό τρόπο την κενότητα της άρχουσας τάξης. Πως οι ταξικές ανισότητες της εποχής παγίδευαν τους απλούς πολίτες και τους καθιστούσαν θύματα των ισχυρών. Με έναν τέτοιο πολίτη, τον Αξέντι Ιβάνονβιτς, καταπιάνεται στο έργο. Με έναν πολίτη χαμηλής αυτοεκτίμησης που ταπεινά εισπράττει τα κοροϊδευτικά γέλια και τη περιφρόνηση των ανωτέρων του και των κατωτέρων του. Με έναν άνθρωπο που απομονώνεται και σιγά σιγά κυλά από τη λογική στη παραφροσύνη, από τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας στη κατασκευή ενός κόσμου, στον οποίο είναι αρεστός και μπορεί σε μια στιγμή να γίνει ο Βασιλιάς της Ισπανία.
Στο ρόλο του Αξέντι Ιβάνοβιτς: Κωνσταντίνος Τσεντούρος
Ο Ανδρέας Νικολάου είναι ένας διακεκριμένος σύγχρονος εικαστικός, που αξίζει να παρακολουθούμε τη δουλειά του εκ του σύνεγγυς, όχι μόνο για την ενδιαφέρουσα θεματολογία που επιλέγει αλλά κυρίως για τα μηνύματα και τους συμβολισμούς, που απορρέουν από τα έργα του.
Μαθητής του Παναγιώτη Τέτση, με περισσότερες από 40 ατομικές εκθέσεις παγκοσμίως στο ενεργητικό του, παρουσίασε δουλειά του στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών με τίτλο «Επί τον τύπον των ήλων». Μιλάμε για ένα περιοδεύον project σε εξέλιξη, με σήμα κατατεθέν την τραυματισμένη ελληνική σημαία. Ο Νικολάου θίγει την αποξένωση και τη δραματικότητα της ανθρώπινης φύσης σ’ έναν εχθρικό και κατακερματισμένο κόσμο.
Συναντήσαμε τον καλλιτέχνη στο εργαστήριό του στο κέντρο της Αθήνας , ο οποίος μας μίλησε για τη δουλειά του, το αγοραστικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν οι Έλληνες εικαστικοί στο εξωτερικό, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.
Ανδρέας Νικολάου
– Γνωρίζουμε ότι δάσκαλος σας ήταν ο Παναγιώτης Τέτσης. Πιστεύετε ότι η συναναστροφή μαζί του επηρέασε τη ζωή και τη δουλειά σας;
Το να μην επαναπαύομαι, αυτό είναι που κρατώ κυρίως από τον Παναγιώτη Τέτση. Δεν είναι δύσκολο να φτιάχνεις «όμορφα» πράγματα… Σημαντικά πράγματα γίνονται όμως μετά από πολύ κόπο και ψάξιμο. «Πρέπει να βασανίζεις το τελάρο», έλεγε. Ο Παναγιώτης Τέτσης με επηρέασε επίσης στο πώς να βλέπω αυτό που ονομάζουμε «σύγχρονη» τέχνη. Και να μην είμαι καθόλου σίγουρος ότι όλος αυτός ο θίασος «του οτιδήποτε» είναι πάντα μια σύγχρονη τέχνη!
Σύγχρονη τέχνη είναι η τέχνη που φτάνει στα άκρα από ανάγκη για έκφραση και αντίδραση προς το απάνθρωπο σήμερα. Θα μπορούσε να είναι και η ανάγκη του καλλιτέχνη να συμβαδίσει με τα τεκταινόμενα, καθώς και η ανάγκη για καταξίωση μέσα από αυτό που υποτίθεται πολεμάει.
“Ζωγραφίζω το γυμνό σώμα, τη σάρκα που εμπερικλείει, αυτό που ονομάζουμε ζωή, αυτό το φθαρτό θαύμα προτεταμένο σαν μια ασπίδα στον χρόνο”
– Μιλήστε μας για τις θεματικές που έχετε καλύψει;
Ζωγραφίζω κυρίως ανθρώπινα σώματα. Είναι ένα θέμα απύθμενο που προσφέρεται για ατέρμονη μελέτη. Ζωγραφίζω το γυμνό σώμα, τη σάρκα που εμπερικλείει, αυτό που ονομάζουμε ζωή, αυτό το φθαρτό θαύμα προτεταμένο σαν μια ασπίδα στον χρόνο. Με αφετηρία αυτό το σώμα, νέο και σφριγηλό σαν μάρμαρο να μοιάζει άτρωτο, άλλοτε νικημένο, είναι πάντα σαν να προσπαθώ να δω και να ζωγραφίσω αυτό που υπάρχει πίσω, ένα μεγάλο μυστικό που μένει πάντα άπιαστο. Ακόμα και όταν ζωγραφίζω τοπία, χώρους και νεκρές φύσεις ο άνθρωπος πρωταγωνιστεί μέσα από την απουσία του.
– Χρησιμοποιείτε συμβολισμούς στη δουλειά σας. Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στο κοινό σας;
Οι συμβολισμοί και τα μηνύματα πάντα απορρέουν από κάθε μορφή τέχνης. Όταν όμως αυτό γίνεται επί τούτου τότε το έργο της τέχνης γίνεται γραφικό, στην καλύτερη περίπτωση εικονογραφικό. Τα σύμβολα και τα μηνύματα πρέπει να υπονοούνται μέσα από την ευαισθησία και το δυναμισμό του έργου και κατ’ επέκταση του δημιουργού και όχι σαν πρόθεση του καλλιτέχνη. Όταν ένα σώμα που ίπταται στον ουρανό γίνεται ένα ολόκληρο σύμπαν και ένα κορίτσι που κοιμάται προμηνύει τις χαρμολύπες που η ζωή μάς επιφυλάσσει. Και ακόμα όταν μια πληγιασμένη σημαία γίνεται ο καθρέφτης μιας άχαρης και σκληρής περιόδου που βιώνουμε.
“Tους μεγάλους καλλιτέχνες τους κάνουν οι μεγάλες χώρες! Αγοραστικό ενδιαφέρον υπάρχει για τους Έλληνες καλλιτέχνες μόνο αν το έργο καταφέρει να γίνει ερωτεύσιμο και θελκτικό!”
– Θεωρούνται τα έργα Ελλήνων καλλιτεχνών επένδυση;
Το κοινό στο εξωτερικό δεν βλέπει τους Έλληνες εικαστικούς σαν επένδυση. Κυρίως στην εποχή μας, που η αξία του έργου τέχνης είναι ανεξάρτητη της ποιότητας του έργου. Σημαντικό ρόλο παίζει το ποιος αποφασίζει να ανεβάσει τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Οι Έλληνες καλλιτέχνες μένουν δυστυχώς απέξω! Τα παιχνίδια του χρηματιστηρίου της τέχνης τα εξηγούν απλά και συνοπτικά σε ένα εκπληκτικό βιβλίο με τίτλο «Χειμώνας στον πολιτισμό» ο Jean Clair και ο Louis Bunûel και το αποδίδουν με μια φράση: «Tους μεγάλους καλλιτέχνες τους κάνουν οι μεγάλες χώρες!». Αγοραστικό ενδιαφέρον υπάρχει για τους Έλληνες καλλιτέχνες μόνο αν το έργο καταφέρει να γίνει ερωτεύσιμο και θελκτικό! Αυτό φυσικά δεν επιτυγχάνεται όταν οι Έλληνες εικαστικοί μιμούνται τους ξένους προσπαθώντας να είναι «in», αλλά όταν το έργο τους ξεχωρίζει για τη συνέπεια και την αυθεντικότητά του!
– Έχετε στο ενεργητικό σας πάνω από 40 εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, σε μουσεία και γκαλερί. Θα θέλετε να μοιραστείτε κάποιες εμπειρίες σας από τις εκθέσεις σας με τους αναγνώστες μας;
Σε μια εποχή όπως η δική μας, που μας προσπερνά, ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι παρών! Μια έκθεση δεν είναι φυσικά απλώς μια γιορτή ! Πίσω από τα λαμπερά εγκαίνια κρύβεται μια περίοδος επίπονης και εξουθενωτικής δουλειάς . Όχι μόνο ως προς τη δημιουργία του έργου τέχνης αλλά και την οργάνωση που απαιτείται για να φτάσει στο κοινό μια άρτια προς όλες τις πλευρές έκθεση. Υπάρχει φυσικά η προ κρίσης περίοδος, μια χρυσή εποχή για την τέχνη, όπου η αγάπη του κόσμου για το έργο τέχνης εμπλεκόταν με το «λαμπερό» που η ενασχόληση με την τέχνη εμπεριέχει! Μετά το μεγάλο σοκ, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο εσωτερικά. Ο κόσμος είναι πιο σκεπτικός απέναντι στο έργο τέχνης και πιο αναποφάσιστος στο να το αποκτήσει .
–Παρουσιάζετε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών την εικαστική εγκατάσταση με τίτλο «Επί τον τύπον των ήλων». Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτό σας το project;
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο έργο φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τις πληγές της εποχής μας! Είναι ένα ongoing εικαστικό project με επιμελητές τη Λιάνα Ζωζά, art director της Cube και τον ιστορικό τέχνης, Γιάννη Μπόλη . Πρωτοπαρουσιάστηκε από την γκαλερί Cube στην περσινή Art Athina και στόχος μας είναι να φιλοξενηθεί μελλοντικά εμπλουτισμένο και σε άλλους σημαντικούς χώρους πολιτισμού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
– Άλλες δραστηριότητες σας αυτόν τον καιρό;
Συμμετέχω στην έκθεση «Reflecting Reality» που οργανώνει η γκαλερί Blue Iris, στο πλαίσιο του «Πάφος Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2017». Είναι μια έκθεση αφιερωμένη στη ρεαλιστική ζωγραφική του σήμερα με πέντε Κύπριους και Έλληνες καλλιτέχνες.
Η γκαλερί «Αποκάλυψη» στη Λευκωσία θα γιορτάσει τη συμπλήρωση μιας πορείας τριάντα χρόνων με αναδρομική έκθεση της δουλειάς μου. Είναι μια μεγάλη τιμή που μου γίνεται από την ιδιοκτήτρια της γκαλερί, κυρία Νατάσα Τοφαρίδου.
Το κείμενο του καταλόγου θα συνταχθεί από το Dr. Σάββα Χριστοδουλίδη. Εκτός από μια καινούργια σειρά έργων που φτιάχνονται ειδικά για την έκθεση αυτή, θα παρουσιαστούν σε ενότητες έργα από διάφορες περιόδους της δουλειάς μου που βρίσκονται στην προσωπική μου συλλογή αλλά και έργα που βρίσκονται σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές.
Ο Παναγιώτης Λάμπρου είναι εικαστικός φωτογραφός, ευαισθητοποιημένος στα κοινωνικά θέματα. Έχει απασχολήσει τον παγκόσμιο τύπο τόσο για την ποιότητα της δουλειάς του, όσο και για την θεματολογία που επιλέγει.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την φωτογραφία με σημαντικούς δασκάλους στην Αθήνα τον Πλάτωνα Ριβέλλη και Πάνο Κοκκινιά και έπειτα με τον Guido Guidi στο Centro di Ricerca e Archiviazione della Fotografia στο Σπιλιμπέργο της Ιταλίας.
Έχει πάρει μέρος σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ δουλειά του έχει συμπεριληφθεί σε πολυάριθμες εκδόσεις. Απασχόλησε ιδιαίτερα τον τύπο όταν το έργο του με τον τίτλο «Portrait of my British wife» διακρίθηκε με το δεύτερο βραβείο, από τα τέσσερα έργα που διαγωνίζονταν στην τελική φάση του φωτογραφικού διαγωνισμού Τaylor Wessing Ρhotographic Ρortrait Ρrize 2010.
Διαλέγοντας πάντα «αιχμηρά» θέματα, ο Λάμπρου πέρασε έναν χρόνο το 2011 φωτογραφίζοντας αστυνομικούς να εκπαιδεύονται μέσα από εικονικές μάχες, επεισόδια και συλλήψεις και τις παρουσίασε στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας.
– Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη φωτογραφία;
– Το 1997 από ένστικτο για την επιβίωση μιας ευαισθησίας που φανερώθηκε ήθελα να μάθω περισσότερα για τη καλλιτεχνική φωτογραφία. Δεν ήξερα τι ακριβώς σημαίνει αυτό, αλλά ήμουν σίγουρος ότι βρήκα ένα δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω.
– Μας δίνεις την αίσθηση ότι στη δουλειά σου κοιτάς εκεί που ο κόσμος θέλει να κλείνει τα μάτια. Πώς θα το σχολίαζες αυτό;
-Δεν είναι μια επιλογή η θέση θέασης. Υπήρχε από την αρχή μια βαθιά πεποίθηση ότι χρειάζεται να κοιτάξω εκ νέου το κάθε ερώτημα που παραμένει εντός μου – από την απόσταση εκείνη που ορίζει η συνειδητή μου πράξη να κοιτάω τον κόσμο. Είναι μια στάση έκφρασης και μια ποιότητα παρουσίας που μου επιτρέπει να αντικρίζω το ξένο σαν οικείο. Όσο κοιτάζω κατανοώ. Αυτό εξελίχθηκε σαν σκοπός. Μου παρουσίασε δυνατότητες αντιληπτικής εξέλιξης και γνωριμίας με το βαθύ άγνωστο με τρόπο ειρηνικό.
«Αυτό που με συγκινεί, είναι η ποιοτική διεύρυνση των ορίων ανΑμεσα στο οικείο και το ανοiκειο»
– Έχεις ασχοληθεί πολύ με τα πορτρέτα. Τι είναι αυτό που σου τραβάει την προσοχή σε ένα πρόσωπο;
-Η ποιότητα παρουσίας του καθενός έχει μια μοναδικότητα έκφρασης που εμβαθύνει στον πλουραλισμό του Λόγου που αναζητάει ερευνητικά η ανθρώπινη φύση. Η αποδοχή για το άλλο άγνωστο. Ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου το κάθε σώμα λειτουργεί σαν όριο έκφρασης, υπάρχει κενός χώρος. Η ανάγνωση αυτού του χώρου είναι πορτρέτο. Αυτό που με συγκινεί είναι η ποιοτική διεύρυνση των ορίων ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο.
– Έχεις κερδίσει διαγωνισμό στη National Portrait Gallery με τη φωτογραφία «PortraitofmyBritishwife», ένα έργο που προκάλεσε σάλο στα φωτογραφικά χρονικά. Μίλησέ μας για αυτό.
-Το έργο παρουσιάστηκε κομβικά στις εξελίξεις της εποχή μας απέναντι στον νέο συντηρητισμό και στην κρίση της οικονομικής δουλείας στην πολιτική και στο εμπόριο. Σηματοδότησε ένα νέο όριο ποιοτικής έκφρασης στην ιστορία της τέχνης για το γυμνό γυναικείο σώμα και στάθηκε με την κυριολεξία της ρεαλιστικής απεικόνισης της φωτογραφικής εικόνας έναντι της ζωγραφικής.
Συμβολικά έκανε εμπαιγμό με τις ερμηνείες και προκάλεσε για την ειρωνεία του τίτλου το πατριαρχικό μοντέλο. Τα κατάφερε γιατί η ποιότητα έκφρασης του έργου, να κοιτά όπως κοιτά εαυτό, είναι σπάνιο αγαθό ελευθερίας. Είναι πολύ σημαντική αξίωση η παρουσίαση του έργου, η βράβευση και η τιμητική κριτική που δέχτηκε.
– Ποια η αισθητική σου για το γυμνό;
– Η αισθητική μου δεν προσεγγίζει το γυμνό καθαυτό αλλά εργάζεται στην αποσαφήνιση της καθαρής περιγραφής. Αυτό που είναι πραγματικότητα όπως είναι, τι σημαίνει; Tι σημασία προσδίδει το ίδιο το είδωλο της εικόνας, χωρίς την πρόθεση να παρεμβάλω δικές μου ερμηνείες; Πώς είναι η αλήθεια της καθαρής όρασης;
– Η δουλειά σου UNTITLEDHISTORY θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σκληρή. Τα πορτρέτα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες δημιουργούν στο κοινό έναν κόμπο στο στομάχι. Πώς προσεγγίζεις αυτή την ενότητα;
christina_3 002
– Η φωτογραφία μπορεί να συλλάβει την ουσία ενός θέματος όταν δεν ασκεί κριτική, τότε η πραγματικότητα αντανακλά στην εικόνα τον χαρακτήρα του φαινομένου ως καθαρή περιγραφή. Οι άνθρωποι με Ειδικές Ανάγκες είναι αριστοκράτες όπως έλεγε η Diane Arbus, γνωρίζουν ήδη την αδυναμία τους και έχουν αποδεχτεί τη δύσκολή φύση τους. Είναι ελεύθεροι να νιώσουν όπως είναι και να εκφράσουν όπως μπορούν. Καλύτερα δεν γίνεται. Το πρόβλημα είναι όλο δικό μας, που έχουμε μάθει να βλέπουμε ομοιόμορφα. Ευτυχώς ο κόσμος είναι πέρα από το νου.
Όπως γράφει στην εισαγωγή του έργου ο αγαπημένος φίλος, Erwin Goris και εθελοντής στο summer camp de kreek για άτομα με ειδικές ανάγκες, «Απλώς κοιτάξτε καλύτερα. Παρατηρήστε τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους. Κοιτάξτε το εύρος των συναισθημάτων. Δεν είναι απλώς χαρούμενα πρόσωπα. Είναι και πρόσωπα που εκφράζουν ανία, χαρά, πρόσωπα εξαιρετικά σοβαρά. Πάρα πολύ συχνά, στους ανθρώπους με νοητική αναπηρία –με μια αίσθηση μάλλον έλλειψης σεβασμού– αποδίδονται χαρακτηρισμοί όπως ‘‘γλυκείς’’ ή ‘‘χαρούμενοι’’».
– Οι φωτογραφίες αυτές όμως κάνουν κάποιους ανθρώπους να αισθάνονται άσχημα. Το είχες αυτό κατά νου;
– Ίσως κάποια από τις φωτογραφίες σας προσβάλει. Βλέπετε έναν ολόκληρο άντρα ντυμένο γυναίκα και νιώθετε ντροπή. Βλέπετε έναν άντρα στο δρόμο σχεδόν γυμνό. Μην ξεχνάτε ότι η κατασκήνωση αυτή είναι ένας μικρόκοσμος, όπου μπορούν να είναι ο εαυτός τους. Όπου τους συμπεριφέρονται με τον μεγαλύτερο σεβασμό. Δεν υπάρχουν αυστηροί κανόνες και ο τρόπος μεταχείρισης των ανθρώπων αυτών είναι απολύτως προσωπικός.
Κοιτάξτε τις φωτογραφίες με ανοιχτό μυαλό και απολαύστε τες. Μέρος του έργου έγινε και στο μουσείο ψυχολογίας Dr. Guislain. Έχει εικόνες επιστημονικής φαντασίας και διαστροφής στην προσπάθεια της επιστήμης να καταλάβει τι εστί ο άλλος. Η εκκλησία συμμετέχει παρόμοια, δεν έχει μεταδώσει ποτέ αγνή αγάπη κοινωνικά. Έτσι η εικόνα για το άλλο, μας φαίνεται σκληρή ενώ σκληρή είναι η συγκάλυψη της αλήθειας.
Προσωπικά, μεγάλωσα με κόμπο στο στομάχι επειδή δε μπορούσα να μιλήσω για τον αδερφό μου που είχε σύνδρομο Down. Ήταν και ο λόγος που έψαξα για αυτό το θέμα εργασίας. Το UNTITLED HISTORY επιθυμεί να διανύσει την απόσταση με το ανοίκειο, κατά τον Sigmund Freud, να διευρύνει τα όρια δίνοντας μια πιο ξεκάθαρη εικόνα στην κατανόηση της σημασίας της Ύπαρξης.
Το έργο ως πορτρέτο που φανερώθηκε έχει ιδιότητες ελεύθερης έκφρασης πέρα από τη κοινή λογική, ανάγεται στον υπερρεαλισμό. Το έργο έχει παρουσιαστεί, τον Οκτώβριο του 2016 στο 1ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ NEFELE, Τέχνης και Ψυχικής Υγείας στο Ίδρυμα Μπουζιάνη και στη ΑΣΚΤ. Το 2012 στο Festival Democracy in Motion στο Cultural Center PAVILION στο Hannover, Germany και το 2011 στο XYZ Outlet#3 Athens.
– Έχεις επίσης προσεγγίσει το επάγγελμα του αστυνομικού από μια ανθρώπινη διάσταση. Πώς σου γεννήθηκε αυτή η διάθεση;
– Το ιστορικό της φωτογράφησης είναι ότι ζήτησα άδεια από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη με σκοπό να φωτογραφίσω την Εργασιακή και Εκπαιδευτική δραστηριότητα της Ελληνικής Αστυνομίας. Μου δόθηκε η άδεια να παρευρεθώ στα γυρίσματα σκηνοθετημένων αναπαραστάσεων αληθινών περιστατικών που γίνονται με σκοπό την ενημέρωση και εκπαίδευση της Ακαδημίας.
Οι συμμετέχοντες εκτελούν τις παραστάσεις και συμμετέχουν με αληθοφανή τρόπο. Τα πυρά είναι εικονικά. Οι φωτογραφίες έγιναν από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Μάρτιο του 2011. Αφορμή ήταν η εξέλιξη της κρίσης στην Ελλάδα. Στο Σύνταγμα οι πολιτικές εντολές χτυπούσαν κόσμο βίαια, ανηλεώς, τακτικά. Η Αθήνα καιγόταν από το 2008 και όλα έδιναν συνέχεια σε εμφύλια σύρραξη. Ο Εμφύλιος του 1946-1949 στη χώρα μας, στήθηκε πάνω στην άγνωστη εικόνα του κουμουνιστή. Ξεκληρίστηκε η γενιά που αντιμετώπισε τον φασισμό, τους ξεγέλασαν όλους – δεξιούς και αριστερούς. Οι πρώτοι έγιναν σαδιστές και οι δεύτεροι ζουν θύματα προδοσίας. Κατακερματισμός και ζόφος στην Ελλάδα, πρώτο θύμα του ψυχρού πολέμου. Το 2010, η άγνωστη εικόνα, ήταν ο εργάτης που φοράει στολή αστυνομικού για τη προάσπιση του Συντάγματος.
Εργάστηκα φιλοσοφικά σε επίπεδο Ειρωνείας κατά Vladimir Jankélévitc. Στους ένστολους αντιστοιχεί επίσης ο πολιτικός όρος Νομαδικό Προλεταριάτο κατά Alain Badiou. Μοιάζει να μην μεταναστεύουν, βρίσκονται όμως παντού ανά τον κόσμο και υπερασπίζονται την όποια εντολή, στα ψίχουλα που θα κερδίσουν επιβίωση. Ήθελα να μην ξεγελαστούμε, να υπάρχει εικόνα πραγματική. Πραγματική ως όρος αίσθησης. Συνειδητοποίησα ότι μπορεί κανείς να βρεθεί να υπηρετεί ένα στρατόπεδο που αποτελεί μέρος ενός πολέμου, χωρίς να έχει καταλάβει πώς έφτασε ποτέ εκεί. Παρ’ όλα αυτά, τη στιγμή της μάχης παίζει τον ρόλο του, όπως υπαγορεύει η θέση του, ακόμα και όταν αισθάνεται δυσπιστία. Η συνείδησή του τού επιτρέπει να κάνει το καλύτερο που μπορεί, όποια και αν είναι η επίδραση στην πορεία της ιστορίας.
– Οπότε μπορούμε να πούμε ότι αυτό αποτελεί μια εξέλιξη της δουλειάς σου που αφορά στο πορτρέτο;
– Σαν εργασία για την εξέλιξη του πορτρέτου δούλεψα σε μοναδικά χαρακτηριστικά αγωνίας. Την αγωνία της άγνωστης εικόνας. Αυτό που έμοιαζε στημένο σα παράσταση είχε ακέραια παρουσία. Απαιτεί καθαρή παρατήρηση ο φόβος. Αυτό εξανθρωπίζει. Το πορτρέτο της Ελληνικής Αστυνομίας έγινε με το τεκμήριο της αθωότητας. Το έργο ανήκει στην τριλογία WEE (Work Education Evolution), τα άλλα δύο θέματα είναι ο ΟΑΕΔ (2007) και το ΕΜΠ (2014). Το έργο της Αστυνομίας παρουσιάστηκε στην ΑΒ3 το 2011.
– Υπάρχει κάποιο είδος φωτογραφίας που δεν σε ενδιαφέρει καθόλου;
– Όχι κάποιο είδος αλλά έκφραση. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η ψευδής ευαισθησία.
– Πώς σκέφτεσαι να εξελίξεις τη φωτογραφική σου εικόνα;
– Έχει αυτόνομη εξέλιξη, χρειάζεται μόνο καθαρή πρόθεση και αφοσίωση εργασίας.
Γιάννης Κόττης, "Ποδήλατο με τριαντάφυλλα",
51x71 εκ.
ελαιογραφία σε μουσαμά.
Υπογεγραμμένο στο κάτω μέρος.
Όπως μας έχει συνηθίσει κάθε μήνα, έτσι και για τον Οκτώβριο η Galerie Lefakis υποδέχεται τον μήνα παρουσιάζοντας 5 νέα έργα της συλλογής της σε εξαιρετικές τιμές.
Το “Ποδήλατο με τριαντάφυλλα” του Γιάννη Κόττη, το “Bar” του Παύλου, η ξεχωριστή δημιουργία του Σωτήρη Σόρογκα “Πέτρες με κόκκινο πανί”, το “Τοπίο με κόκκινο νέο” του Αλέκου Φασιανού και τα “Πουλιά” του Απόστολου Γιαγιάνου διατίθενται σε μοναδική τιμή.
Τα έργα διατίθενται στα καταστήματα της Galerie Lefakis στην Κηφισιά, το Χαλάνδρι, τη Γλυφάδα και τη Μύκονο.
Για περαιτέρω πληροφορίες επικοινωνήστε με τη γκαλερί.
Η Γκαλερί Cube, για τον μήνα Οκτώβριο, φιλοξενεί την καινούρια δουλειά της εικαστικού Ισμήνης Μπονάτσου, στην ατομική της έκθεση, με τίτλο “ArtisanArk”.
Μιλώντας για την ενότητα των έργων της έκθεσης, η Ισμήνη Μπονάτσου αναφέρει ότι είναι: “Κιβωτός ψυχών και ζωών, ανθρώπων και ζώων. Κιβωτός για περιπλανώμενα παιδιά, με πατρίδα μια βαλίτσα. Αλλά και για ζώα, εξίσου ανυπεράσπιστα: ζώα βρώσιμα – θύματα μιας απρόσωπης βιομηχανίας κρέατος, θαλάσσια κήτη, κατοικίδια. Τέλος, υπάρχει θέση και για τον ενήλικα, που φέρει την ευθύνη της δύναμής του για απώλεια ή δημιουργία επίγειου παράδεισου”.
Στην ενότητα παιδί, τα έργα ξεκινούν το 2015, με το προσφυγικό. Έχουμε μεταξύ άλλων τον Ικέτη (2017), με φόντο και μοτίβο την τραγωδία Οιδίπους επί Κολωνώ”. Πίσω από το μικρό κορίτσι με τη βαλίτσα δεσπόζει ως απειλητική φιγούρα, ο φόβος. Την καταδιώκει. Το παιδί κουβαλάει ως μίασμα τον πόλεμο, τους σκοτωμούς, το τυφλό μίσος. Φέρει τις αμαρτίες όλων των γονέων και προγόνων, του κόσμου όλου.
Στην ενότητα ζώα, βλέπουμε παιδικές φιγούρες και γυναίκες σε αντίθεση με τις ασπρόμαυρες φιγούρες βρώσιμων ζώων: λαγός, κατσίκα, γουρούνι, κότα, πρόβατο, αγελάδα, γαλοπούλα. Η εικόνα δεν αναπαριστά βίαιες στιγμές, υπαινίσσεται όμως την ασκούμενη βία στα ζώα, τα πληγωμένα ζώα, τη βιομηχανία κρέατος. Παράλληλα και αντιστικτικά, βλέπουμε το παιδί να παίζει με ζώα της θάλασσας: εικόνα αρμονίας και ξεγνοιασιάς, με περισσότερο χρώμα. Αλλά το ασπρόμαυρο επανέρχεται όταν το ψάρι έχει πιαστεί στα δίχτυα. Αξιοσημείωτο, από πλευράς τεχνικής, σ΄αυτά τα έργα είναι το πλέγμα που δημιουργεί πολλαπλά επίπεδα και προσδίδει βάθος.
Τέλος, στην τρίτη ενότητα της έκθεσης ArtisanArk, έχουμε τον ενήλικα: οι αυτοπροσωπογραφίες παραπέμπουν στο άγχος του χαμένου παραδείσου, στην καταστροφή του πλανήτη, στο αδιέξοδο. Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Δώρα Μαρκάτου:
“Η μετωπική στάση στις αυτοπροσωπογραφίες μπορεί να αισθητοποιεί την πρόθεση της ζωγράφου να απευθυνθεί στον θεατή και να του περάσει το μήνυμα της δικής της αγωνίας, όχι ως αυθεντία, όπως συνήθως ερμηνεύεται η στάση αυτή στις προσωπογραφίες, αλλά με τη συντριβή του ατόμου που έχει συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο και θέλει να συνεγείρει τον συνάνθρωπό του ώστε και αυτός να αντιδράσει μπροστά στην απειλή της απώλειας, όχι του παραδείσου αλλά της ίδιας της ζωής.
Η βουβή μορφή της ζωγράφου σε όλες τις παραλλαγές της απεικόνισής της στον τύπο της “ομιλούσας” αυτοπροσωπογραφίας, “μιλάει” εύγλωττα με την έκφραση των ματιών, την στάση των χεριών, και την σύσπαση των μυών του προσώπου της, ώστε να ζωγραφίζεται η κραυγή της, κατά τα διδάγματα του εξπρεσιονισμού και του συμβολισμού, να διαπερνά ακόμα και την εφησυχασμένη συνείδηση και να ανάγεται σε σύμβολο πάσχοντος υποκειμένου.”.
Διάρκεια έκθεσης: 5 Οκτωβρίου – 3 Νοεμβρίου 2018
Η Ισμήνη Μπονάτσου σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1986-1991). Συνέχισε τις σπουδές της, στη Facultad de Bellas Artes, Universitat de Barcelona, με υποτροφία της Ισπανικής κυβέρνησης (1993-1994). Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ (2010-2012).
Υπήρξε μόνιμη καλλιτεχνική συνεργάτης του Πολιτιστικού Ιδρύματος “Stichting SFERRA” στο Άμστερνταμ (1995- 2007) και είχε την εικαστική επιμέλεια του έντυπου υλικού για συναυλίες στην Ολλανδία και το Βέλγιο. Συνεργάστηκε με το ραδιοφωνικό τμήμα του Οργανισμού παραγωγής ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών Teleac/NOT, Χίλβερσουμ, Ολλανδία. Έχει σχεδιάσει εξώφυλλα δίσκων στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Νίκος Παπάζογλου: Μάισσα Σελήνη, Ανδρέας Καρακότας: Ιχνογραφίες, Pleiade: Een muzikale rondreis door Griekenland, Chanson 2000, De wereld van het Franse chanson).
Έχει ασχοληθεί με τη σκηνογραφία, την κατασκευή σκηνικών, την εικονογράφηση παιδικού βιβλίου και τη video art. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της street art ομάδας ‘Cookless’. Είναι μέλος της ομάδας ‘Τεχνοπαίγνιον’. Έχει πραγματοποιήσει μέχρι και σήμερα 13 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, το Βέλγιο και την Ισπανία και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αγγλία, την Κύπρο, την Τουρκία, το Εκουαδόρ, την Κίνα και την Ρωσία.
Την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου 2024 πραγματοποιήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης το 3ο πρόγραμμα ερευνητικής φιλοξενίας (research residency programme) του Ιδρύματος Γ. & Α....
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
Έχει πάρει μέρος σε πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ δουλειά του έχει συμπεριληφθεί σε πολυάριθμες εκδόσεις. Απασχόλησε ιδιαίτερα τον τύπο όταν το έργο του με τον τίτλο «Portrait of my British wife» διακρίθηκε με το δεύτερο βραβείο, από τα τέσσερα έργα που διαγωνίζονταν στην τελική φάση του φωτογραφικού διαγωνισμού Τaylor Wessing Ρhotographic Ρortrait Ρrize 2010.
– Μας δίνεις την αίσθηση ότι στη δουλειά σου κοιτάς εκεί που ο κόσμος θέλει να κλείνει τα μάτια. Πώς θα το σχολίαζες αυτό; 
– Έχεις ασχοληθεί πολύ με τα πορτρέτα. Τι είναι αυτό που σου τραβάει την προσοχή σε ένα πρόσωπο;
Η Ισμήνη Μπονάτσου σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1986-1991). Συνέχισε τις σπουδές της, στη Facultad de Bellas Artes, Universitat de Barcelona, με υποτροφία της Ισπανικής κυβέρνησης (1993-1994). Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ (2010-2012).
