Η γνωστή γκαλερί Λόλα Νικολάου στη Θεσσαλονίκη, ανοίγει τη φθινοπωρινή σεζόν με μια σημαντική έκθεση τεσσάρων καταξιωμένων καλλιτεχνών με τίτλο “4 elements”. Πρόκειται για δημιουργίες των Γιώργου Βαβάτση, Σαράντη Γκάγκα, Λένας Καπετανοπούλου και Βασίλη Καρακατσάνη. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου, στις 19:00.
Πήλινοι πυρήνες ανθέων – Μεταλλικές σερπαντίνες και κελύφη/κλωβοί – Ζωγραφικές αφηγήσεις οικείων στιγμών – Pop/ευγενείς γόβες, ως αλλόκοτα αντικείμενα.
Οι προτάσεις από πηλό του Γιώργου Βαβάτση, δυναμικοί πυρήνες που κυοφορούν με κρυπτικό τρόπο τα μυστικά τους, φέρουν ευδιάκριτα μοτίβα λουλουδιών στις επιδερμίδες τους, δηλώνοντας απερίφραστα με τις σχηματικές τους κανονικότητες ή τις επαναλήψεις, ενδεικτικές εκδοχές προσομοιώσεων δια-κόσμου.
Από τις γνωστές εμμονικές ζωγραφικές του ανα-τυπώσεις ο Σαράντης Γκάγκας αυτή τη φορά θα περάσει δυναμικά στην κατάκτηση του τρισδιάστατου χώρου με μεταλλικές κατασκευές. Πρόκειται για εικαστικά παιχνίδια με σκληρό υλικό, που εμποζάρονται αποφασιστικά, σχεδόν αυτάρεσκα, κάνοντας σχόλια για τα στάσιμα του χρόνου.
Η Λένα Καπετανοπούλου αποτυπώνει ζωγραφικά χαρακτηριστικές οικείες στιγμές σε περιβάλλοντα ηρεμίας, πλάθοντας μια προσωπική συλλογή από στιγμιότυπα, σαν tableauxvivants. Η αφήγησή της, καθώς περιγράφει σκηνές από τη μικρή ιστορία, τονίζει και συμπυκνώνει τη σοφία της καθημερινότητας, σαν εμπειρία αιώνων.
Οι ζωγραφισμένες, pop πλέον γόβες του Βασίλη Καρακατσάνη σχολιάζουν με ευφάνταστο τρόπο ένα από τα στερεοτυπικά φετίχ της γυναικείας κομψότητας. Μία αναμφίβολα εικονοκλαστική χειρονομία που φαίνεται να θέλει να δηλώσει ενός τύπου αντίλογο σε έναν life-style τρόπο ζωής.
«Monitoring Solitude»: Τα έργα της Μάνιας Ευσταθίου στη γκαλερί Τεχνοχώρος.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Συναντήσαμε την εικαστικό Μάνια Ευσταθίου στην Αθήνα, λίγο πριν πετάξει για την Θεσσαλονίκη όπου διαμένει μόνιμα. Μας μίλησε για την όμορφη δουλειά της με τίτλο «Monitoring Solitude», η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στη γκαλερί Τεχνοχώρος. Τα έργα της αποτελούν μια αντιπολεμική κραυγή, μια αντίδραση στη μοναξιά.
Όπως μας ανέφερε η ίδια, στη δουλειά της οι αναφορές στον ερημικό ρεαλισμό του Edward Hopper είναι ιδιαίτερα έντονες. «Ισορροπούν ανάμεσα στο μεταφυσικό και το ρεαλιστικό του Andrei Tarkovsky αλλά και στο σιωπηλό, ομιχλώδες περιβάλλον του «Piotr Dumala».
ΜΑΝΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ
Η Μάνια Ευσταθίου είναι μια καλλιτέχνιδα με ιδιαίτερη προσωπικότητα που τόλμησε να «ξεκινήσει» τη ζωή της από την αρχή. Εγκατέλειψε την ιατρική που ασκούσε με ευσυνειδησία, για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη ζωγραφική, που σπούδασε και αγαπά. Είναι απόφοιτος του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ και έχοντας σαν βάση τη Θεσσαλονίκη δραστηριοποιείται ως εικαστικός ανά τον κόσμο, αφού έργα της υπάρχουν σε μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα αλλά και σε συλλογές σε ΗΠΑ καθώς και στο Μουσείο του Πεκίνου.
Η δουλειά της μας εντάσσει σε εσωτερικούς χώρους, σε αυτοτελή περιβάλλοντα που υπάρχουν ανεξάρτητα από την ανθρώπινη μορφή, η οποία σε κάποια είναι παρούσα ενώ σε άλλα υπονοείται. Η πρωτότυπη και ιδιαίτερη τεχνική της συνδυάζει φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό της αρχείο με τη ζωγραφική, το digital collage και την ψηφιακή εκτύπωση. Η Πέπη Ρηγοπούλου, ομότιμη καθηγήτρια του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, προλογίζει εύστοχα τον κατάλογο της έκθεσης αναφέροντας τα ακόλουθα: «Δεν την παρακολουθείς τη μοναξιά εσύ, εκείνη εισβάλλει απρόσμενα εκεί που δεν το περιμένεις. Η μοναξιά αφήνει τα ίχνη της στον χώρο, τον βάφει με τους χυμούς που απομυζά από τα σώματα. Σώματα που είναι παρόντα και σώματα που απουσιάζουν από το κάδρο».
– Η θεματολογία της έκθεσής σας αφορά σ’ ένα πολυσυζητημένο θέμα, τη μοναξιά. Μιλήστε μας για το πώς εκλαμβάνετε αυτό το αίσθημα και πώς το αποτυπώνετε στα έργα σας…
Η συνείδηση της μοναξιάς είναι το πρώτο και το τελευταίο συναίσθημα του ανθρώπου. Είναι η συνείδηση της ατομικότητάς του. Σ’ αυτή τη δουλειά επιχείρησα να αποτυπώσω από εσωτερικά συχνά κενά περιβάλλοντα, στα οποία ο άνθρωπος άλλοτε απεικονίζεται και άλλοτε υπονοείται.
“Η συνείδηση της μοναξιάς είναι το πρώτο και το τελευταιο συναισθημα του ανθρωπου”
Έχοντας σαν αφετηρία το προσωπικό ιστορικό μοναξιάς, αποτυπώνω όψεις και εντάσεις της μοναξιάς ξεκινώντας από την ηθελημένη μοναχικότητα της εσωτερίκευσης, όπως το έργο «Solitude, a Kind of Companion», φτάνοντας στην ολοκληρωτική σχεδόν μετα-αποκαλυπτική ερημία ενός απαγορευμένου πλέον περιβάλλοντος όπως στο «Under the Pink Cloud».
– Το «Under the Pink Cloud» είναι ένα έργο μεγάλης κλίμακας και φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη θέση στην έκθεση. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γιαυτό;
Το «Under the Pink Cloud» είναι μια εγκατάσταση μεγέθους 2,10μ., ύψους και 5,20μ. πλάτους. «Under thePinkCloud: Living DownwingfromNuclearTesting» είναι ο τίτλος ντοκιμαντέρ, το οποίο καταγράφει μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν στη Νότια Γιούτα των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’50, στη διάρκεια πυρηνικών δοκιμών στην έρημο της Νεβάδα.
Οι κάτοικοι μιλούσαν για ένα ροζ σύννεφο κάτω από το οποίο ζούσαν εκείνη την περίοδο χωρίς να γνωρίζουν ότι ήταν ραδιενεργό νέφος. Τις συνέπειες τις βίωσαν αργότερα με τραγικό τρόπο… Παρόμοιο ροζ σύννεφο περιγράφουν και οι κάτοικοι της Φουκοσίμα στην πυρηνική έκρηξη του 2011, αλλά και την αίσθηση της ερημιάς που αντιμετώπισαν όταν επέστρεψαν αργότερα να πάρουν τα υπάρχοντά τους από την απαγορευμένη πλέον ζώνη που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν το σπίτι τους, η ζωή τους. Η αντίστιξη ανάμεσα στη γοητεία του ροζ σύννεφου και στη σκληρότητα της ερημίας που αφήνει πίσω του αποτέλεσαν την αφορμή δημιουργίας του έργου.
– Η τεχνική σας είναι πρωτότυπη και σύγχρονη συνδυάζοντας το φωτογραφικό υλικό, το digital collage και την ψηφιακή εκτύπωση με τη ζωγραφική. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την τεχνική αυτή;
Η τεχνική που χρησιμοποίησα σε αυτή τη δουλειά, συνδυάζει το σχέδιο και τη ζωγραφική με φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό μου αρχείο. Η τελική εικόνα προκύπτει μέσω ψηφιακού κολλάζ και επεξεργασίας και εκτυπώνεται σε πλέξιγκλας ή σε forex, όπως στην περίπτωση του «Under thePinkCloud». Σε κάποια έργα επεμβαίνω με παραφίνη, δημιουργώντας ένα νέο επίπεδο ανάγνωσης.
“Ο κινηματογράφος είναι πάντα μια μεγάλη μου αγάπη και πολλες φορες αντλω έμπνευση απo αυτον”
– Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα έργα σας έχουν, κατά κάποιο τρόπο, κινηματογραφικές επιρροές. Αργοί ρυθμοί, εικόνες εξαιρετικής αισθητικής σε σταθερά απόμακρα και μακράς διάρκειας πλάνα, ομιχλώδη τοπία. Πώς θα το σχολιάζατε αυτό;
Ο κινηματογράφος είναι πάντα μια μεγάλη μου αγάπη και πολλές φορές αντλώ έμπνευση από αυτόν. Η δουλειά αυτή ακόμα και από τον τίτλο της, «MonitoringSolitude», παραπέμπει σε κινηματογραφικό τρόπο προσέγγισης του θέματος. Με το βλέμμα μου τοποθετώ τον θεατή πίσω από μια κάμερα, η οποία μπαίνει στους χώρους και παρακολουθεί, είτε μέσα από μια μισάνοιχτη πόρτα, είτε μέσω ενός παραθύρου, είτε από ψηλά καταγράφοντας τον χώρο σε κάτοψη.
– Από ποιους καλλιτέχνες θεωρείτε, ότι έχετε δεχτεί επιρροές στη σκέψη και στη ζωγραφική σας;
Η συγκεκριμένη δουλειά έχει αναφορές στον ερημικό ρεαλισμό του Αμερικανού ζωγράφου Edward Hopper, στο εικαστικό πλαίσιο που βασίζονται κινηματογραφικές ταινίες όπως τα road movies του Wim Wenders, στις εικόνες που ισορροπούν ανάμεσα στο μεταφυσικό και στο ρεαλιστικό του Andrei Tarkovsky αλλά και στο σιωπηλό, ομιχλώδες περιβάλλον του Piotr Dumala.
– Έχετε εργαστεί ως γιατρός σε νοσοκομεία και ιατρικά εργαστήρια και έχετε ειδίκευση στην πυρηνική ιατρική. Παρ’ όλα αυτά κάνατε μια θαρραλέα στροφή στη ζωγραφική. Πώς οδηγηθήκατε σ’ αυτήν την απόφαση;
Πολλές φορές η ζωή σε οδηγεί σε δρόμους αχαρτογράφητους, πέρα από αυτούς που είχες σχεδιάσει να ακολουθήσεις. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν βιώνεις οριακές, για τη ζωή, εμπειρίες και χάνεις το σταθερό έδαφος στο οποίο βασιζόσουν. Σε μια τέτοια χρονική περίοδο λοιπόν έκανα αυτή τη θαρραλέα, όπως λέτε, στροφή.
– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Στόχος και επιθυμία μου είναι να συνεχίζω να δουλεύω και να ωριμάζει το εικαστικό μου έργο. Αποφεύγω να κάνω συγκεκριμένα σχέδια για ένα πράγμα τόσο αβέβαιο όσο η καλλιτεχνική δημιουργία.
Ο κ. Σκιαδαρέσης αφιερώνει τουλάχιστον 5.000 ώρες σε ένα μεσαίου μεγέθους έργο, ώστε κάθε σκοινί, κάθε πανί, κάθε κοτσανέλο πάνω στα καράβια του να είναι ακριβέστατη μικρογραφία της πραγματικότητας
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Σκαριά, σχοινιά, σκότες, πανιά, άγκυρες… Τέτοια ναυτικά αντικείμενα μόνο σε παραδοσιακά ναυτική περιοχή όπως το Κερατσίνι θα μπορούσαμε, να συναντήσουμε. Ο κύριος Δημήτρης Σκιαδαρέσης, ναυτικός για πολλά χρόνια, φίλος και συνταξιδιώτης του Νίκου Καββαδία, ασχολείται με πάθος με την ξυλογλυπτική και την μικροναυπηγική. Η τέχνη αυτή του έδινε παρηγοριά κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, ώσπου να συναντήσει και να σφίξει στην αγκαλιά του την οικογένειά του. Χιλιάδες ώρες δουλειάς για την κατασκευή μοντέλων καραβιών με πιστότητα και ποιότητα που θα ζήλευαν και οι καραβομαραγκοί των πραγματικών πλοίων.
– Κύριε Σκιαδαρέση, πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μικρογλυπτική και ειδικότερα με την κατασκευή ξύλινων πλοιαρίων;
Μικρός εργάστηκα ως ξυλουργός στο νησί από όπου κατάγομαι, την Κεφαλλονιά. Δύσκολοι καιροί. Στη συνέχεια μπάρκαρα στα καράβια. Μόνος στα ταξίδια, έφτιαχνα μικρά πλοιάρια και βάρκες, που χάριζα στους συναδέλφους και φίλους μου. Στη συνέχεια, έφτιαχνα όλο και πιο μεγάλα έργα, ώσπου παθιάστηκα με αυτό και ήθελα να τα τελειοποιώ όλο και περισσότερο. Τα πρώτα έργα κατασκευάστηκαν εν πλω, ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο, από τη Βόρεια Ευρώπη ως τη Νότια Αφρική και από την Κίνα ως την Αυστραλία και την Αμερική.
Η “Μαρκέλλα”.
– Από πού αντλείτε τη θεματογραφία σας;
Τα πλοία που κατασκευάζω είναι πιστά αντίγραφα των αληθινών, με άριστη πλευστότητα. Τα θέματά μου είναι από ελαιογραφίες που έχω δει και στη συνέχεια έχω μελετήσει, από βιβλιογραφία και πίνακες ζωγραφικής. Έχω γυρίσει τον κόσμο και έχω περάσει πολύ χρόνο στα μουσεία παρατηρώντας και μελετώντας. Το «Ελπίς», το «Νίκος Καββαδίας», το «Mairy», το «Κέφαλος», το «Αλέξανδρος, το «Μακεδών», το «Navigator», το «Santa Markela», το «Τηλέμαχος» είναι κάποια από αυτά, που μπορείτε να δείτε και στο site μου. Κάθε πλοίο έχει την ιστορία του.
– Πώς γίνεται η κατασκευή των έργων σας;
Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι ξύλο καλής ποιότητας, δηλαδή τικ, μαόνι, φλαμούρι, όρεγκον, μεράντι, γιασεμί, πεύκο, καρυδιά, πλατάνι, δεσποτάκι, έλατο, κυπαρίσσι, οξιά, ελιά. Επίσης και άλλα υλικά όπως χαλκός, μπρούτζος, καραβόπανο, σκοινί, χαρτόνι. Η συναρμολόγηση των ξύλινων κυρίως υλικών γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο, όπως γινόταν την εποχή εκείνη. Για να γυρίσουνε στο πέτσωμα τα μαδέρια και να πάρουν κλίση τα στραβόξυλα τα βάζω σε θερμοκρασία με ατμό. Όλα τα αντικείμενα είναι φτιαγμένα με το χέρι, με τα εργαλεία της εποχής εκείνης.
“Τα πλοία μου είναι σαν αληθινά, έτοιμα να μπαρκaρουν – Τα κινείς επάνω και κινούνται και κάτω, μέσα στο νερό. Όπως ακριβώς είναι και στην πραγματικότητα”
Τα πλοία μου είναι σαν αληθινά, έτοιμα να μπαρκάρουν. Διακρίνουμε τσεκούρια, κανόνια, βάρκες, βαρέλια, άγκυρες, κασέλες, καμπάνες, τιμόνια, ακρόπρωρα, φανάρια, ανεμόσκαλες, πυξίδες, σκάλες καταστρώματος, σωσίβια. Υπάρχουν αποθήκες, μπαρουταποθήκες, τα διαμερίσματα του πλοιάρχου, τα σαλόνια των αξιωματικών και του πληρώματος και των επιβατών που πήγαιναν μαζί. Η εσωτερική διακόσμηση του κάθε έργου είναι ανάλογη της εποχής του, όπως οι καναπέδες σαλονιού, τα τραπέζια, οι κουρτίνες, οι πολυθρόνες, τα γραφεία, οι λάμπες, τα ημερολόγια, οι καρέκλες, οι κουκέτες της καμπίνας, τα τραπεζάκια. Τα πάντα κινούνται. Ακόμα και οι σκότες φερμάρουν και λασκάρουν, τα πανιά δουλεύουν κανονικά, τα τιμόνια λειτουργούν όπως τα πραγματικά. Τα κινείς επάνω και κινούνται και κάτω, μέσα στο νερό. Όπως ακριβώς είναι και στην πραγματικότητα.
– Πόσο σύντομα ολοκληρώνετε ένα έργο σας;
Κάθε πλοίο είναι μια ολόκληρη ιστορία. Αφού μελετήσω γι’ αυτό αρχίζει η κατασκευή, η οποία μου παίρνει χρονικά από 10 περίπου μήνες ως 2,5 χρόνια το πιο πολύ. Το “Drake” είναι από τα πιο μεγάλα πειρατικά πλοία με 4 καταστρώματα.
“Drake”
– Έχετε εκθέσει στο κοινό τα έργα σας;
Τα έχω παρουσιάσει αρκετές φορές. Πρώτη φορά παρουσίασα τα καράβια μου το 1979 στο Δημαρχείο του Πειραιά με τίτλο έκθεσης «Τέχνη ανοιχτής θάλασσας». Στη συνέχεια, στο εκθετήριο Βαράγκη το 1982 και στο Δημαρχείο Κερατσινίου με τίτλο «Ξυλογραφικές συνθέσεις», το 1984.
Το 1990 συμμετείχα σε έκθεση στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιά, όπου το Πολεμικό Ναυτικό μού απένειμε δίπλωμα και μετάλλιο στο πλαίσιο του εορτασμού της Ναυτικής Εβδομάδας. Αυτό ήταν ξεχωριστή τιμή για μένα. Την ίδια εποχή συμμετείχα στην εκδήλωση-αφιέρωμα στον Ν. Καββαδία, με τον οποίο συνταξίδεψα για πολλά χρόνια. Πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Κουρκουμελάτων, στη γενέτειρά μου, στο πλαίσιο του διαρκούς προγράμματος «Θάλασσα και ζωή». Ιδιαίτερη επιτυχία είχε επίσης η έκθεση στο Μουσείο Γουναρόπουλου, το 1995. Ο Η. Γουναρόπουλος, γιος του μεγάλου ζωγράφου, ανέφερε στο περιοδικό «Εφοπλιστής», τον Ιούνιο του 1995, για τις δημιουργίες μου ότι «Τα καράβια αυτά δεν είναι μοντέλα, είναι εκφραστικές κατασκευές».
Ανοιχτή επιστολή προς το υπουργείο Πολιτισμού 2018
Το να αξιοποιείς την ιστορία προς όφελος της κοινωνίας πρέπει να σέβεσαι το μέλλον. Το να θεωρείς τον εαυτό σου παντογνώστη απέναντί της, είσαι ένα ανιαρό και τυχάρπαστο ον που το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι ο μικρόκοσμος που σε περιβάλλει που με δογματισμούς τον συντηρείς πίσω από τους φράχτες και την πραγματικότητα του χθες, δυναστεύοντας το παρόν και αύριο.
Θα ήθελα να ρωτήσω τον υπουργό πολιτισμού κ. Ξυδάκη (και τώρα την κ. Λ. Κονιόρδου την οποία σέβομαι και εκτιμώ ως προς την τέχνη που υπηρετούσε) σε ποια κλίμακα ιεραρχίας βρίσκεται ώστε να θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω της ιστορίας αυτού του τόπου.
Κι αν τούτο συμβαίνει θα πρέπει να παύσει να καλεί ξένους να περιηγούνται τη χώρα και να τους φέρει σε χώρους όπου θα τους διδάσκει μόνο τις ομορφιές της πατρίδας μας (λίγο ήλιο, λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και το αγόρι μου που λέει κι ένα λαϊκό τραγούδι). Όσο για αρχαιότητες ούτε κουβέντα. Σ’ αυτές θα επιτρέψουμε την επίσκεψή τους την επόμενη χιλιετία. Τότε δηλαδή που τα επιτεύγματα της επιστήμης θα επιτρέπουν στους «αναλφάβητους», κατά τον κ. υπουργό, αρχαιολόγους μας να μην μένουν ανεξεταστέοι στο εν λόγω μάθημα που ένας υπουργός πολιτισμούς στη θέση του δικαστή δεν τους βλέπει με καλό μάτι. «Όταν κανείς βλάπτει έναν αρχαιολόγο δεν βλάπτει μόνο το παρελθόν, βλάπτει το παρόν και το μέλλον της χώρας».
Δεν αντιλαμβάνομαι την στάση του υπουργείου πολιτισμού απέναντι σε ένα μνημείο σαν κι αυτό της Αμφίπολης. Τι περιμένει άραγε;
Να ξεθωριάσει, όπως ισχυρίζονται το «σώου» (αγνοώντας την πραγματικότητα) της ανασκαφής (κούνια που τους κούναγε) ή να επικρατήσει το «σώου» το δικό του που ως άλλως Καίσαρας (ή Πάπας του 16ου αιώνα) γνωρίζει τα πάντα (παρακάμπτοντας ακόμα και ειλικρινή παραδοχή του Σωκράτη «ότι ένα γνωρίζω ότι δεν γνωρίζω τίποτα); Κι αφού γνωρίζει τα πάντα προς τι οι ανασκαφές; Αν σκέφτεται έτσι, ας κλείσει λοιπόν, για το καλό του τόπου, τις σχετικές πανεπιστημιακές σχολές που τόσα χρήματα απαιτούνται για την λειτουργία τους κι ας ανοίξει με τα ίδια λεφτά προοδευτικές κομματικές λέσχες να μορφώνεται η νεολαία μας με τα δικά του μάτια!
Ας είμαστε τελικά και λίγο σοβαροί!
“Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει για ποιο λόγο οι προκάτοχοί σας έπραξαν μια ανασκαφή που εκκρεμούσε εδώ και εξήντα χρόνια! Τον ενδιαφέρει να μάθει το εξής: Με ποιο δικαίωμα σταματήσατε μια ανασκαφή παγκοσμίου ενδιαφέροντος που απογείωσε τη χώρα μας στα μάτια της οικουμένης;”
Τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει για ποιο λόγο (δικό σας πρόβλημα) οι προκάτοχοί σας έπραξαν μια ανασκαφή που εκκρεμούσε εδώ και εξήντα χρόνια! Τον ενδιαφέρει (και θα σας αποδοθούν ευθύνες μελλοντικά) να μάθει το εξής: Με ποιο δικαίωμα σταματήσατε μια ανασκαφή παγκοσμίου ενδιαφέροντος που απογείωσε τη χώρα μας στα μάτια της οικουμένης;
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο παραμερίζοντας τα πολιτικά σας παιγνίδια μια αρχαιοελληνικού ενδιαφέροντος ανασκαφή, έμελλε να συγκινήσει εκατομμύρια ανθρώπους και να πάρει στην κυριολεξία φωτιά το διαδίκτυο!
Αυτό μόνο κακό δεν κάνει στη χώρα θαρρώ κ. υπουργέ. Μάθε πως αυτό από μόνο του είναι η μεγαλύτερη τουριστική διαφήμιση και χωρίς να χάσετε ούτε ένα ευρώ, έφτασε στις καρδιές τόσων ανθρώπων και έφερε εκατομμύρια χτυπήματα στο διαδίκτυο. Και μην μου πείτε τι είναι ψέμα και τι είναι αλήθεια γιατί θα σας απαντήσω διαφορετικά.
Ο Σλήμαν και οι υπόλοιποι ως τώρα αρχαιολόγοι ηθελημένα ή από άγνοια παραποίησαν πολλά στους χώρους των ανασκαφών που έκαναν κάποτε. Πέστε μου. Αυτό ωφέλησε ή έβλαψε την χώρα; Εδώ είμαστε λοιπόν να συμπληρώσουμε ή να διορθώσουμε ακόμα εάν και όπου χρειάζεται… Μήπως κ. «υπουργέ» σαν τον άλλοτε εμπρηστή του ναού της Άρτεμης στην Έφεσο για να μείνετε στην ιστορία κλείστε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους στη χώρα; Αν έχετε τα κότσια κάντε το!
Άλλο πράγμα τα ευρήματα κ. υπουργέ κι άλλο πράγμα η επιστήμη. Αλλά μέχρι η επιστήμη να αποφανθεί κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μου στερεί να βλέπω και να θαυμάζω τα ευρήματα. Δεν σας έδωσε κανένας το δικαίωμα αυτό να στερείτε δηλαδή την όποια χαρά από τούτο το λαό που μέσα από την κατάθλιψη, που τον οδήγησαν οι άστοχες ή οι ανάξιες πολιτικές, θέλησε για μια φορά να γοητευτεί, να χαμογελάσει και να αντιληφθεί ότι: «οι πεθαμένοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από εσάς τους ζωντανούς»! κ. «υπουργέ» του «σήμερα». Και μια ερώτηση: Εσείς στην θέση των όσων στερήσατε τι δώσατε; Μέσα στα τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορίας μας ξέρετε τι είστε εσείς και οι ομότροφοι σας από την εξουσία; Μία παρένθεση στο χρόνο! Ένα τίποτα!
Τίποτα!
Σε ένα απόλυτο μηδέν προσθέσατε ένα ακόμα μηδενικό και αυτό θα είναι το φάντασμα που θα καταγραφεί στο χωρίς πρόγραμμα και στόχους υπουργείο σας. Μετά την απομάκρυνσή σας από την καρέκλα που σας γοητεύει ο ιστορικός, τι θα καταγράψει για το έργο που ξεχάσατε να κάνατε; Ίσως, παρασυρμένος από την μέθη της εξουσίας και να μην έχετε αντιληφθεί ότι η λέξη «υπουργός» είναι αξίωμα περιορισμένου χρόνου και κοινωνικός λειτουργός της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Ο άνθρωπος που το υπηρετεί δεν πρέπει να είναι «τύραννος» (με την αρχαία έννοια της λέξης έτσι για να μην παρεξηγηθώ) αλλά υπηρέτης που έμαθε σέβεται ακόμα και την αντίθετη άποψη και να την εξετάζει.
“Τι σας φοβίζει από αυτή την μεγάλη ανασκαφή; Η προβολή της χώρας ή το αμείωτο ενδιαφέρον της ανθρωπότητας;”
Οι καιροί άλλαξαν, άλλο λοιπόν «αυγή» και άλλο «χαραυγή». Και επειδή κ. «υπουργέ» ίσως να μη δώσετε σημασία (έτσι σας έμαθε να φέρεστε η εξουσία) στα όσα σας παραθέτει ένας συγγραφέας – ποιητής, θα ήθελα να μου πείτε τελικά με ειλικρίνεια: Τι σας φοβίζει από αυτή την μεγάλη ανασκαφή; Η προβολή της χώρας ή το αμείωτο ενδιαφέρον της ανθρωπότητας;
Μην είστε λοιπόν τόσο λίγος, τόσο μικρόψυχος… κύριε Υπουργέ.
Τα ατμοσφαιρικά δωμάτια της Ευμορφίας Κατουμά στη Σύρο
Στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης, «Σύρος Πολιτισμός 2018», πραγματοποιείται η έκθεση της Ευμορφίας Κατουμά με τίτλο «Θέσεις», από τις 22 έως τις 31 Αυγούστου 2018, στην αίθουσα Εμμ. Ροΐδη.
Στα εν λόγω έργα, η ζωγράφος ενδιαφέρεται να αναπαραστήσει και να αποδώσει την ατμοσφαιρικότητα εσωτερικών και εξωτερικών χώρων που έχουν βαθειά χαραχτεί στο υποσυνείδητο. Χώροι που γίνονται καταφύγια αλλά και δωμάτια που κάποιος ησυχάζει, που βρίσκει αλλά και χάνει τον εαυτό του. Ακόμα, διαφαίνονται εικόνες εσωτερικότητας και περισυλλογής που αφηγούνται την μνήμη και την αναπόληση σε μια διαδρομή φωτός και χρωμάτων.
Ώρες λειτουργίας: 11.00-14.00 & 19.00-22.30
Εγκαίνια: Τετάρτη 22 Αυγούστου 2018 και ώρα 20.30
Who is who
Η Μόρφη Κατουμά (1981), έχει σπουδάσει στο τμήμα Καλών Τεχνών του University of Newcastle upon Tyne (BA Hons: Fine Arts 2004) και Μουσειολογία (ΜΑ Ηons: Museums Studies 2005) του International Centre of Heritage and Cultural Studies του University of Newcastle upon Tyne (U.K). Έχει διδάξει Ζωγραφική στο Κέντρο Τεχνών Πλάκα στο τμήμα του Foundation της Σχολής. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στη Hatton Gallery του Newcastle upon Tyne, στο Πνευματικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη, και στο Χώρο Τέχνης Παπαδάκη.
Διαισθανόμαστε, ότι ο ζωγράφος Άγγελος Ραζής με τα έργα του διηγείται μικρές ιστορίες προσπαθώντας, να αναγάγει τα οικεία και ευτελή αντικείμενα που μας περιβάλλουν σε μικρά λατρευτικά τοτέμ. Ο καταξιωμένος εικαστικός εστιάζει επίμονα την προσοχή του στους χώρους, όπου ζει και κινείται παρουσιάζοντας εσωτερικά δωματίων, έχοντας αφήσει πάντα ένα παράθυρο ανοικτό στον εξωτερικό κόσμο. Στη ζωγραφική του μικρά, καθημερινά αντικείμενα, αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο και αναδεικνύουν μοναδικά το εσωτερικό τους φως. Εσωτερικός και εξωτερικός χώρος διασυνδέονται με καθοδηγητικό παράγοντα τις διαδρομές του φωτός.
Ο Άγγελος Ραζής σκηνοθετεί τα θέματα της εικόνας του, σκηνογραφεί τις ιστορίες του, απογειώνοντας τις εικαστικές του προτάσεις. Παρατηρεί με ενδιαφέρον το οικείο περιβάλλον και εκδηλώνεται με ρεαλιστικούς όρους, χωρίς να λείπουν οι συμβολικές προεκτάσεις. Η καταβύθιση στον εσώτερο εαυτό λειτουργεί ως γέφυρα επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Τα παλιά ξύλινα παιχνίδια, απομεινάρια μιας άλλης εποχής, τα πάνινα παπούτσια, μάρτυρες της ανθρώπινης απουσίας, οι ολοζώντανες νεκρές φύσεις, τα αγαπημένα καφενεία του, χώροι συνάθροισης που ακυρώνουν τη μοναξιά, εκφράζουν τον ποιητικό ρεαλισμό του ζωγράφου. Όσο για τα διάπλατα ανοιχτά παράθυρα, με τις αποσπασματικές εικόνες των τοπίων, των λιμανιών, των δρόμων, δεν είναι παρά η ασίγαστη διάθεση του ζωγράφου να επικοινωνήσει και να συναντήσει το φως.
“Πιστεύω πως τα παλιά, καθημερινά, ευτελή αντικείμενα εχουν πολλές ιστορίες να διηγηθουν”
– Κύριε Ραζή, τα έργα σας διηγούνται ιστορίες. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι αυτά;
Πράγματι. Μέσα από τα έργα μου διηγούμαι ιστορίες σε κάποια από τα οποία μπορεί η συνέχειά τους να περνάει και στο επόμενο έργο. Ωστόσο, δεν μου αρέσει να βάζω τίτλους ούτε στα έργα ούτε στις εκθέσεις μου. Θέλω η φαντασία του θεατή να είναι ελεύθερη και αν το επιλέξει να δώσει εκείνος τον δικό του τίτλο. Πιστεύω πως τα παλιά, καθημερινά, ευτελή αντικείμενα έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Προσπαθώ μέσα από τη ζωγραφική και τον φωτισμό να τα μεταμορφώσω σε μικρά λατρευτικά τοτέμ, σε σύγχρονα προσευχητάρια, ή αναθήματα. Μου είναι πολύ δύσκολο να πετάξω παλιά αντικείμενα. Για μένα όλα αυτά είναι πηγές έμπνευσης και δημιουργίας. Μια κούκλα, ένα στεφάνι, ένα πιατάκι, μια θήκη για κλειδιά, μετατρέπονται σε «αγάλματα», όταν πέσει πάνω τους μια δέσμη φωτός. Σε αυτήν τη μετουσίωση μέσω του φωτός εστιάζω στη ζωγραφική μου.
“Ζωγραφίζω χωρίς σκοπιμότητες με μοναδικό στόχο την τερψη του θεατη”
– Ποια είναι η γνώμη σας για την παράδοση;
Αγαπώ την παράδοση στο σημείο που μας βοηθά να κάνουμε το επόμενο βήμα μας. Παρακολουθώ ωστόσο και τη σύγχρονη τέχνη και με ενδιαφέρει. Ζωγραφίζω χωρίς σκοπιμότητες με μοναδικό στόχο την τέρψη του θεατή, και του δημιουργού βεβαίως. Θέλω όταν κάποιος έχει ένα έργο μου στο σπίτι του να περνάει καλά μαζί του και να γίνεται μέρος της καθημερινότητάς του. Να παίζει κατά κάποιον τρόπο τον ρόλο των εικόνων που μας συνόδευαν παλιά. Να βοηθά στην ανάταση της ψυχή του θεατή του. Σέβομαι και τιμώ τους μεγάλους παλιούς ζωγράφους, αφουγκράζομαι την τέχνη τους, ωστόσο κάνω μια δική μου ζωγραφική που θέλω να πιστεύω ότι βάζει ένα λιθαράκι στην πορεία της τέχνης.
– Έχουμε παρατηρήσει ότι δεν κάνετε συχνά εκθέσεις…
Καθόλου συχνά. Η προηγούμενη έκθεσή μου ήταν το 2004. Η ενασχόληση με τη ζωγραφική όμως είναι καθημερινή υπόθεση.
– Ποια διαδικασία ακολουθείτε για να ζωγραφίσετε;
Κατ’ αρχάς, ζωγραφίζω πάντα εντός του εργαστηρίου μου. Δεν ζωγραφίζω ποτέ έξω. Παλιότερα μπορεί να πήγαινα στο ύπαιθρο για να συλλέξω εικόνες, πλέον όμως δεν το κάνω. Όταν θέλω να ζωγραφίσω στήνω τα αντικείμενα που επιλέγω, τα φωτίζω με τον κατάλληλο τρόπο και με το μολυβάκι αρχίζω να σχεδιάζω. Πολύ συχνά ζωγραφίζω και από μνήμης. Αγαπημένο μου θέμα είναι τα καφενεία, οι εσωτερικοί χώροι γενικότερα, οι οποίοι περικλείουν τη ζωή, την κίνηση των ανθρώπων. Μου αρέσει η επανάληψη και η ρουτίνα της καθημερινότητας. Θέλω να βρίσκομαι στις ίδιες συνθήκες και μέσα σ αυτές να ονειρεύομαι.
Στο πλαίσιο του πολιτιστικού προγράμματος του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης, «Σύρος Πολιτισμός 2018», η Πατμιακή Σκηνή παρουσιάζει το θεατρικό έργο του A.R. Gurney «Ερωτικά Γράμματα», στις 25 & 26 Αυγούστου 2018 και ώρα 21:00, στο Θέατρο Απόλλων.
Ένα συρτάρι που είναι μονίμως κλειδωμένο, έρχεται η στιγμή ν’ ανοίξει. Και τότε… Φανερώνονται δεκάδες γράμματα που αντάλλαξαν ένας άνδρας και μια γυναίκα στο διάστημα μιας 50ετίας.
Μέσα από αυτά ο Θεατής παρακολουθεί να ζωντανεύει όλη η ζωή τους, από τα παιδικά τους χρόνια, την εφηβεία και τα πρώτα ερωτικά τους σκιρτήματα, μέχρι την ενηλικίωση, την καριέρα, τη σταδιοδρομία και το ερωτικό πάθος που βίωσαν κάποια στιγμή έστω και καθυστερημένα. Επιστολές, σημειώματα, κάρτες, τηλεγραφήματα και ζωγραφιές που ξεδιπλώνουν αριστουργηματικά ολόκληρη τη ζωή τους.
Ένα έργο εξαιρετικό, τρυφερό και ανθρώπινο σε μια εποχή που οι άνθρωποι επικοινωνούν μόνο μέσω του Internet.
Με τους Γιώργο Μιχαλάκη και Άννα Κλεούδη.
Τιμή εισιτηρίου: 8 και 6 ευρώ
Οι δημοπρασίες έργων τέχνης, ως ευκαιρία απόκτησης συλλεκτικών κομματιών των μεγαλύτερων καλλιτεχνών, αποτελούσαν ανέκαθεν πόλο έλξης του φιλότεχνου κοινού στο εξωτερικό κυρίως, αλλά και στη χώρα μας. Αν πιστέψουμε τους «αλάνθαστους» νόμους της ελεύθερης αγοράς, οι ενδιαφερόμενοι έχουν την δυνατότητα, να αποκτήσουν τα έργα των αγαπημένων τους καλλιτεχνών σε καλύτερες τιμές, είτε για να τα τοποθετήσουν στο σαλόνι τους, είτε για να επενδύσουν σ’αυτά προσδοκώντας κάποια υπεραξία.
Στο χώρο των μεγάλων οίκων δημοπρασιών του εξωτερικού, ο τζίρος των συναλλαγών εκτοξεύτηκε το 2017 σε σχέση με το 2016 και το 2015, γεγονός που αποδίδεται κυρίως στο πελατολόγιο από την ασιατική ήπειρο. Στην Ελλάδα λόγω των οικονομικών συνθηκών, τα πράγματα είναι πιο περιορισμένα. Παρ’ όλα αυτά γίνονται αρκετές δημοπρασίες κατά τη διάρκεια της χρονιάς, κυρίως από ελληνικούς οίκους ή γκαλερί δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο ελληνικό φιλότεχνο κοινό, να αποκτήσει έργα κυρίως Ελλήνων αλλά και ξένων δημιουργών, σε καλύτερες τιμές.
Στο πλαίσιο της παρουσίασης του χώρου των δημοπρασιών επισκεφτήκαμε την Galerie Lefakis και μιλήσαμε με τον εκπρόσωπο της, κύριο Άρη Λεφάκη. Η οικογένειά Λεφάκη με ιδρυτή τον κύριο Ζήνωνα Λεφάκη δραστηριοποιείται περίπου 40 χρόνια στο εικαστικό χώρο με έργα καταξιωμένων ζωγράφων και γλυπτών, επιμένοντας στις διαχρονικές εικαστικές αξίες και κυρίως στους Έλληνες καλλιτέχνες.
Έργο του Βασίλη Σπεράντζα.
– Στην τελευταία δημοπρασία που διοργανώσατε στο τέλος του περασμένου έτους, οι τιμές εκτίμησης στον κατάλογο ήταν χαμηλές σε σχέση με τις τιμές προ 7ετίας. Θα θέλατε να το σχολιάσετε;
Είναι προφανές, ότι η κρίση επηρέασε καθοριστικά τις τιμές των έργων και δημιούργησε νέα δεδομένα στο χρηματιστήριο της τέχνης. Σε κάθε περίπτωση, η τιμή ενός έργου τέχνης εν έτη 2018 δεν είναι η ίδια (και δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι) με τις τιμές προ κρίσεως. Αυτό φυσικά το γεγονός αντανακλάται σε όλους τους τομείς της Ελληνικής οικονομίας, όπου παρατηρήθηκαν διορθωτικές τάσεις με την έλευση της οικονομικής κρίσης.
Ωστόσο, είναι άξιο παρατήρησης ότι συγκριτικά με τις τιμές των ακινήτων ή των μετοχών, τα έργα τέχνης διατήρησαν ένα επίπεδο τιμών και φυσικά το ενδιαφέρον των υποψήφιων αγοραστών συνέχισε να είναι έντονο καθ’ όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο.
– Μέρος των κερδών αυτής της δημοπρασίας το δωρίσατε στα «παιδικά χωριά SOS”. Πιστεύετε ότι η τέχνη μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη;
Η τέχνη έχει την μοναδική ικανότητα, να αγγίζει το συναίσθημα και την ψυχή του ανθρώπου. Η τέχνη είναι πολιτισμός και ο πολιτισμός συνεπάγεται κοινωνικές ευαισθησίες και κατανόηση. Συνεπώς, είναι χρέος και καθήκον των ανθρώπων που ασχολούνται με τη τέχνη να συνεισφέρουν προς αυτή τη κατεύθυνση. Η Galerie Lefakis είχε πάντα ως προτεραιότητα την στήριξη δράσεων και οργανισμών που προάγουν τη κοινωνική συνοχή. Τα Παιδικά Χωριά SOS επιτελούν ένα σπουδαίο έργο και είμαστε περήφανοι που μπορούμε και τα στηρίζουμε ενεργά.
“το τελευταίο διάστημα οι τιμές των έργων τέχνης έχουν σταθεροποιηθεί και παρατηρούμε μάλιστα μια αυξητική τάση”
– Βλέπετε κάποια σταθεροποίηση των τιμών στα έργα τον τελευταίο χρόνο; Θεωρείτε, ότι η σταθεροποίηση στην οικονομία της χώρας αντικατοπτρίζετε στην αγορά της τέχνης;
Είναι αλήθεια, ότι το τελευταίο διάστημα οι τιμές των έργων τέχνης έχουν σταθεροποιηθεί και παρατηρούμε μάλιστα μια αυξητική τάση. Σαφώς το σταθερό πολιτικό περιβάλλον δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και μια καλύτερη ψυχολογική διάθεση για τη ενασχόληση με τη τέχνη. Επίσης, μεγάλη μερίδα του φιλότεχνου κοινού εκμεταλλεύεται τις υπάρχουσες δελεαστικές τιμές έργων τέχνης και επενδύει αγοράζοντας έργα και ευελπιστώντας ότι η συνολικότερη ανάκαμψη τη Ελληνικής οικονομίας θα επηρεάσει ανοδικά και τις τιμές των έργων των Ελλήνων εικαστικών.
– Τα έργα ποιων καλλιτεχνών που έχετε στη συλλογή σας εκτιμάτε, ότι θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στα top lots των πωλήσεων;
Είναι γεγονός, ότι ορισμένοι καλλιτέχνες είναι οι αγαπημένοι του δικού μας αγοραστικού κοινού, το οποίο τους ακολουθεί και τους στηρίζει εδώ και δεκαετίες. Θα μπορούσα να σας αναφέρω ενδεικτικά τους: Αλέκο Φασιανό, Γιάννη Γαίτη, Θάνο Τσίγκο, Δημήτρη Μυταρά, Παύλο, Γιάννη Κόττη, Βασίλη Σπεράντζα κ.α.
Έργο του Αλέκου Φασιανού.
– Τα έργα των Ελλήνων εικαστικών παρουσιάζουν ζήτηση σε δημοπρασίες οίκων του εξωτερικού;
Είναι εντυπωσιακό, ότι σε διάφορα μέρη του κόσμου κάθε χρόνο διοργανώνονται δημοπρασίες, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν πολλά και σημαντικά έργα Ελλήνων εικαστικών. Πρέπει να σας πω ότι σχεδόν σε όλες, τα έργα Ελλήνων ζωγράφων σημειώνουν πολύ υψηλές τιμές πώλησης και το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται είναι πολύ μεγάλο.
Μάλιστα, είμαι σε θέση να γνωρίζω, ότι σημαντικό μέρος του αγοραστικού κοινού δεν είναι Έλληνες αλλά ξένοι οι οποίοι αγοράζουν συστηματικά έργα Ελλήνων ζωγράφων.
“Σε κάθε περίπτωση, η τέχνη είναι μια από τις καλύτερες και πιο ασφαλείς μορφες επενδύσεις χρημάτων, όπως έχει αποδειχθεί τόσους αιώνες”
– Αναμφισβήτητα η τέχνη είναι μια μορφή επένδυσης. Πως βλέπετε την πορεία της ελληνικής σύγχρονης τέχνης; Οι πελάτες σας αγοράζουν έργα από θαυμασμό για αυτήν ή για επένδυση;
Θα σας έλεγα, ότι μπορώ να διακρίνω δυο κατηγορίες. Υπάρχουν οι φιλότεχνοι, οι οποίοι θα αγοράσουν ένα έργο τέχνης επειδή τους συγκινεί και για αυτό θέλουν να το αποκτήσουν και μια άλλη κατηγορία που ασχολείται συστηματικά με αυτό που ονομάζουμε χρηματιστήριο της τέχνης, παρακολουθεί τις τιμές των ζωγράφων και κάνει προσεκτικές αγορές, με σκοπό την πιθανή μεταπώληση τους στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, η τέχνη είναι μια από τις καλύτερες και πιο ασφαλείς μορφές επενδύσεις χρημάτων, όπως έχει αποδειχθεί τόσους αιώνες.
– Η ελληνική τέχνη δεν εκπροσωπείται μέσω κάποιου επίσημου ή κρατικού φορέα στο εξωτερικό. Πιστεύετε ότι αν υπήρχε θεσμοθετημένη μια τέτοια εκπροσώπηση, οι Έλληνες καλλιτέχνες θα είχαν καλύτερη πορεία και μεγαλύτερη ζήτηση στις αγορές του εξωτερικού;
Οπωσδήποτε, πρωτοβουλίες από το Υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού είναι αναγκαίες δεδομένου ότι μπορούν, να συστήσουν με έναν επίσημο τρόπο τη δουλειά των Ελλήνων εικαστικών σε χώρες του εξωτερικού και να προωθήσουν συνεργασίες με ιδρύματα και μουσεία άλλων χωρών.
“θεωρώ σημαντικό, να δίνονται υποτροφίες σε καλλιτέχνες, που θέλουν να συνεχισουν τις σπουδές τους σε άλλες χώρες”
Επίσης, θεωρώ σημαντικό, να δίνονται υποτροφίες σε καλλιτέχνες, που θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε άλλες χώρες με την προοπτική να ζήσουν, να εργαστούν και να εκθέσουν εκεί. Με αυτό το τρόπο δημιουργείται μια πολιτιστική αλληλεπίδραση και ανταλλαγή πληροφοριών και εικόνων παράλληλα με τη διεθνή πορεία που μπορεί να διαγράψει ένας καλλιτέχνης.
Έργο της Όπυ Ζούνη.
– Έχετε επίσης γκαλερί στην Σάμο, όπου εκεί οι πελάτες είναι κυρίως επισκέπτες από το εξωτερικό. Με τι κριτήρια επιλέγουν τα έργα οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και οι Ασιάτες πελάτες;
Έχουμε παρατηρήσει ότι σε ένα μεγάλο βαθμό οι επισκέπτες της γκαλερί μας στην Σάμο δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για έργα που τους αγγίζουν και πολλές φορές είναι χαρακτηριστικά του τόπου τον οποίο επισκέπτονται. Ωστόσο, υπάρχει και ένα ποσοστό επισκεπτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν στη γκαλερί μας τα έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που έχουν μια διεθνή καριέρα και έργα τους βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές του εξωτερικού.
– Έχετε σπουδάσει αλλά και εργαστεί στη Γαλλία. Πόσο εύκολη ήταν η απόφαση να γυρίσετε στην Ελλάδα δεδομένης της υπάρχουσας οικονομικής συγκυρίας;
Τελειώνοντας τις σπουδές μου στο Παρίσι δούλεψα εκεί στο κομμάτι του μάρκετινγκ για τον Yves Saint Laurent. Ήταν μια εμπειρία, η οποία με δίδαξε πολλά. Ωστόσο, έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια, που ασχολείται σχεδόν 40 χρόνια με τη τέχνη και μου έχει εμφυσήσει από τη παιδική μου ηλικία την αγάπη για αυτό το χώρο αλλά και μεγάλο σεβασμό για του συγχρόνους Έλληνες εικαστικούς. Ενώ λοιπόν, ζούσα και εργαζόμουν στο Παρίσι η σκέψη και η καρδιά μου βρισκόντουσαν στις γκαλερί μας. Σκέφτηκα, ότι από τη στιγμή που ασχολούμαι τόσο εντατικά με τη τέχνη και αφού την αγαπώ τόσο πολύ, εάν εργαστώ μεθοδικά θα ήμουν καλός σ’ αυτό που επέλεξα να κάνω.
Επίσης, ήμουν τυχερός που επέλεξα το Παρίσι για τις σπουδές μου καθώς εκεί έζησαν και εργάστηκα μερικοί από τους σπουδαιότερους Έλληνες εικαστικούς. Στο Παρίσι είχα τη ευκαιρία να επισκεφτώ μουσεία, γκαλερί και ατελιέ όπου βρισκόντουσαν έργα διάσημων Ελλήνων εικαστικών. Αυτό φυσικά με βοήθησε πολύ στην μετέπειτα πορεία μου στην Ελλάδα.
“Έχουμε αποφασίσει, να αντιμετωπίσουμε τη οικονομική κρίση σαν μια ευκαιρία, καθώς πιστεύουμε, ότι οι επιχειρήσεις που θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις υπάρχουσες συνθήκες και θα σταθούν γερά στα πόδια τους, θα είναι αυτές που θα έχουν κυρίαρχο ρόλο στο μέλλον”
– Μέσα σε αυτό το δύσκολο οικονομικό περιβάλλον αποφασίσατε, να κάνετε ένα νέο επιχειρηματικό βήμα ανοίγοντας την τέταρτη γκαλερί σας στο Χαλάνδρι. Πόσο εύκολη ήταν αυτή η απόφαση;
Έχουμε αποφασίσει, να αντιμετωπίσουμε τη οικονομική κρίση σαν μια ευκαιρία, καθώς πιστεύουμε, ότι οι επιχειρήσεις που θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις υπάρχουσες συνθήκες και θα σταθούν γερά στα πόδια τους, θα είναι αυτές που θα έχουν κυρίαρχο ρόλο στο μέλλον. Σχετικά με το Χαλάνδρι, έναν ιδιαίτερο χώρο πάνω από 200 τ.μ, η Galerie Lefakis ήταν η πρώτη που πραγματοποίησε την αποκέντρωση της τέχνης ανοίγοντας γκαλερί στον Άλιμο, τη Κηφισιά, τη Γλυφάδα το Ψυχικό και τη Κύπρο.
Η Ελένη Σαμέλη – Βαρουξάκη είναι μία νέα ζωγράφος με πρωτότυπη γραφή. Φυσιογνωμία ήρεμη, ρομαντική, που όμως κρύβει μια ιδιαίτερη δυναμική στην πινελιά της σε μια συγκεκριμένη παστέλ παλέτα. Γνήσια αφηρημένη ζωγράφος, η ζωγραφική ξεπήδησε αυθόρμητα από μέσα της, όπως μας δήλωσε η ίδια, με τάσεις ιμπρεσιονισμού.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Το πάθος της και ο αυθορμητισμός της αποτυπώνονται καθαρά στους πίνακές της. Επιλέγοντας σαν θεματολογία κυρίως θαλασσινά τοπία καταγράφει το ταξίδι ως τρόπο γραφής της δουλειάς της. Παρατηρώντας τα έργα της διακρίνονται δεσμίδες βίαιων κινήσεων σε μια χειρονομία πάνω στον καμβά. Πινελιές μουσικές, επαναλαμβανόμενες συνθέτουν τα θαλασσινά τοπία, τα θαλασσοδαρμένα καράβια, τα ψηλά κατάρτια οι ρυθμικοί κυματισμοί.
– Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις πηγές της έμπνευσής σας και τις θεματολογίες που αγαπάτε να δουλεύετε;
– Πηγή της έμπνευσής μου είναι πάντα ο εσωτερικός μου κόσμος, η εσωτερική μου πραγματικότητα. Σαν εργάτης της τέχνης γίνεσαι δημιουργός προβάλλοντας μέσα από τα έργα σου τη δική σου εσωτερική αλήθεια. Αρχική έμπνευσή μου είναι τα χρώματα. Πάντα ξεκινάω από τη χρωματική παλέτα που θα χρησιμοποιήσω και στη συνέχεια έρχεται το θέμα.
Οι «μαχαιριές», όπως ονομάζω τις χειρονομίες που κάνω με τη σπάτουλα, με καθοδηγούν κάθε φορά στη θεματολογία του έργου μου. Πάντα καταλήγω να κάνω αυστηρές γραμμές πάνω στον καμβά που άλλοτε παραπέμπουν σε καράβια, άλλοτε σε φυτά, σε βυθούς ή σε αφηρημένες γραμμές μέσα στον χώρο. Οι σπουδές μου στην αρχιτεκτονική μου έχουν εμφυσήσει σχήματα γεωμετρικά, τα οποία και αποτυπώνω με απόλυτο τρόπο πάνω στο έργο μου.
Η θεματολογία μου από καράβια πάνω σε κύμα –πότε γαλήνια και πότε με έντονη κίνηση– παραπέμπει στο ταξίδι της ζωής μας. Στην αναζήτηση της ευτυχίας, της ελπίδας, στις αναταραχές που συνοδεύουν τη ζωή αλλά και στη χαρά, στην αρμονία και στη γαλήνη. Για μένα τέχνη είναι να αποτυπώνω με τη δημιουργία μου την κατάσταση της ψυχής μου πάνω στον καμβά. Επιλέγω τα χρώματα που έχω μέσα μου τη συγκεκριμένη στιγμή και αρχίζω να δίνω φόρμα στο έργο μου. Η δημιουργία ξεκινάει, προχωράει με πάθος και δεν σταματάω παρά μόνο όταν νιώσω ότι ολοκληρώθηκε η εικόνα που έχω στην ψυχή μου.
– Πιστεύετε ότι η τέχνη πρέπει να περιορίζεται στον καμβά ή πιστεύετε στη χρηστικότητά της;
– Η τέχνη απογειώνει σε τροχιές αναζήτησης ευτυχίας, ευδαιμονίας ή και προβληματισμού. Μπορεί να αποτυπώνεται πάνω σε διάφορα υλικά όπως ξύλο, ύφασμα, γυαλί, σε ένα αντικείμενο χρηστικό ή διακοσμητικό, σε οτιδήποτε υπάρχει σε έναν χώρο εσωτερικό ή εξωτερικό.
– Είστε από τις νέες καλλιτέχνιδες που η δουλειά τους παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πόσο εύκολα αποχωρίζεστε έναν πίνακα;
– Κάθε καλλιτέχνης δένεται με το δημιούργημά του σαν να είναι παιδί του. Ταυτόχρονα όμως η ευτυχία του είναι να βλέπει ότι η δημιουργία του αγαπιέται από τον κόσμο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση από αυτήν. Το να ξέρεις ότι κάποιος επιλέγει αυτό που έφτιαξες εσύ και το θέλει στον χώρο του είναι μεγάλη ικανοποίηση, ευτυχία θα έλεγα. Η τέχνη πρέπει να μοιράζεται.
– Έχετε δραστηριοποιηθεί πιο πολύ στο εξωτερικό απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι στο εξωτερικό τα πράγματα είναι πιο εύκολα για έναν νέο καλλιτέχνη;
– Πιστεύω ότι σε οποιαδήποτε χώρα ένας πραγματικός καλλιτέχνης που δουλεύει αδιαλείπτως και αγαπάει αυτό που κάνει, μπορεί να καταξιωθεί σε μία στιγμή ή μετά από χρόνια δημιουργίας. Είναι θέμα συγκυριών.
– Η πρώτη σας συμμετοχή σε έκθεση ήταν στο Παρίσι. Πώς αισθανθήκατε όταν είδατε για πρώτη φορά τη δουλειά σας να παρουσιάζεται ανάμεσα σε έργα καταξιωμένων καλλιτεχνών σε μία τόσο σημαντική πρωτεύουσα της τέχνης;
– Αισθάνθηκα υπερηφάνεια, ευδαιμονία και απέραντη ευγνωμοσύνη.
– Θεωρείτε ότι στην αγορά έργων τέχνης παρουσιάζονται επενδυτικές ευκαιρίες;
– Η τέχνη αποτελεί και θα αποτελεί πάντα μία από τις πιο σίγουρες μορφές επένδυσης. Οι αξίες των έργων τέχνης συχνά ανεβαίνουν και παραμένουν ψηλά ανεξάρτητα από την πολιτικοοικονομική κατάσταση μιας χώρας. Βέβαια, η έννοια της επένδυσης είναι πολύ σχετική.
Η επιλογή ενός έργου τέχνης της αρεσκείας μας δίνει ένα μεγάλο σίγουρο κέρδος. Αυτό της απόλαυσης που μας παρέχει η θέα του και η παρουσία του στον χώρο μας. Σίγουρα όμως η απόκτηση ενός έργου από έναν νέο καλλιτέχνη, που παρουσιάζει μία πρωτότυπη τεχνοτροπία, μπορεί να αποφέρει σημαντικό οικονομικό όφελος βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. Γιαυτό ο αγοραστής οφείλει να εξετάσει με σύνεση διάφορες παραμέτρους αν έχει σαν στόχο το σίγουρο κέρδος. Συχνά, όσο πιο γνωστός γίνεται ένας καλλιτέχνης τόσο πιο εμπορεύσιμο γίνεται το έργο του.
– Πού μπορεί κάποιος να θαυμάσει τα έργα σας;
– Σε ιδιωτικές συλλογές καθώς και σε εκθεσιακούς χώρους όπου συμμετέχω σε ομαδικές εκθέσεις. Τον μήνα Ιούλιο θα συμμετάσχω στην ομαδική έκθεση «Το εγκώμιο της ομορφιάς» με την γκαλερί Art Prisma. Η έκθεση θα γίνει στον Πειραιά σε έναν νέο χώρο που αγαπά την τέχνη και που λέγεται «Shakes peare in Love». Πρόκειται για έναν καινούργιο χώρο όπου θα πραγματοποιούνται εικαστικά δρώμενα. (S.i.L. Αγίου Σπυρίδωνος 3, Πειραιάς).
– Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
– Αυτό το διάστημα ετοιμάζω την πρώτη μου ατομική έκθεση ζωγραφικής στην Αθήνα που θα εγκαινιαστεί στις 6 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή. Παράλληλα, θα συμμετάσχω σε ομαδική έκθεση στη Σαντορίνη (εγκαίνια την 1η Σεπτεμβρίου) που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του υπουργείου Τουρισμού στην Aqua Gallery του ξενοδοχείου «Art Hotel».
Τον χειμώνα θα συμμετάσχω στην Art Capital με την ελληνική αντιπροσωπία στο Grand Palais στο Παρίσι.
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “axianews”
Αλλαγή σχεδίων προβλέπεται για το πολυσυζητημένο Μουσείο Μαρία Κάλλας το οποίο, τελικά, αναμένεται να στεγαστεί στο παλιό κτίριο της Λυρικής Σκηνής επί της οδού Ακαδημίας.
Όπως αναφέρει η LiFO, σε λίγες μέρες, στο πλαίσιο έκθεσης αφιερωμένης στη σπουδαία σοπράνο ο δήμαρχος της Αθήνας, Γιώργος Καμίνης, πρόκειται να ανακοινώσει επίσημα τη μετονομασία του εμβληματικού «Θεάτρου Ολύμπια» της οδού Ακαδημίας σε «Λυρικό Θέατρο Μαρία Κάλλας» αλλά και τη λειτουργία στους πολλαπλούς χώρους του ενός μουσείου αφιερωμένου στην μεγάλη σοπράνο.
Την ίδια στιγμή, στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Μητροπόλεως 44, όπου αρχικώς είχε ανακοινωθεί ότι θα φιλοξενούνταν το ομώνυμο μουσείο και το οποίο αποτελεί ιδιοκτησία του δήμου Αθηναίων, σχεδιάζεται να δημιουργηθεί ένας «Χώρος Πολιτισμού» που αναμένεται να ολοκληρωθεί εντός του 2019 και στον οποίο θα διεξάγονται δράσεις, σεμινάρια, παιδικά πάρτι και ποικίλου ενδιαφέροντος εκδηλώσεις που θα τιμούν τη μνήμη της Μαρίας Κάλλας, έως ότου βρεθούν χορηγοί που θα συμβάλουν στο όραμα της υλοποίησης ενός μουσείου αντάξιου της μεγάλης ντίβας.
Η πολυετής καθυστέρηση προέκυψε επειδή χρειάστηκαν παραπάνω από δύο χρόνια προκειμένου να βγουν οι απαραίτητες άδειες για πρόσβαση σε ΑμεΑ από τη στιγμή που το έργο έπρεπε να ενταχθεί σε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.
Συγκεκριμένα, στο ιστορικό κτίριο της οδού Ακαδημίας θα διεξάγονται κονσέρτα, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και θα τοποθετηθούν προθήκες στους υπόλοιπους χώρους, όπου ο επισκέπτης θα έχει την δυνατότητα να ενημερωθεί για τη ζωή της μεγάλης σοπράνο αλλά και να έρθει σε επαφή με εκθέματα που συνόδευσαν τις μεγάλες στιγμές της και διάφορα προσωπικά αντικείμενα, όπως γάντια, περούκα και γούνινο παλτό.
Ο οίκος Sotheby's πώλησε τον πίνακα του Κλωντ Μονέ «Νούφαρα» ("Water Lilies") έναντι 65,5 εκατομμυρίων δολαρίων τη Δευτέρα, στο ξεκίνημα της εβδομαδιαίας σειράς δημοπρασιών...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
