Γράφει η Vasia Bresta
Φωτογραφική κάλυψη: Francesca Kal
Από μικρή ηλικία το όνειρό της ήταν να σπουδάσει ζωγραφική αλλά οι συνθήκες δεν της το επέτρεψαν. Από το 1993 τα χρώματα μπήκαν δυναμικά στη ζωή της απαιτώντας μεγάλο μέρος του χρόνου της.
Μια τυχαία συνάντηση με τον Κυριάκο Βαλαβάνη και η κριτική του σε καθημερινή εφημερίδα, της έδωσαν δύναμη να προχωρήσει. Έλαβε μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μέχρι στιγμής, έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και επαγγελματικούς χώρους σε Ελλάδα, Ιταλία, ΗΠΑ, Νότια Αφρική και Δανία.
Πρόσφατα, έργα της εκτέθηκαν σε εκθεσιακό χώρο στο κέντρο της Κοπεγχάγης και έχει ανακοινωθεί η συμμετοχή της στην NGFL 6 με θέμα την Τρυφερότητα, η οποία θα πραγματοποιθεί στις 13 και 14 Απριλίου στο πολιτιστικό κέντρο ΑΘΗΝΑΪΣ.
– Τι αντιπροσωπεύει η τέχνη για σένα;
Όταν η φαντασία κεντρίζει τις αισθήσεις, ξεκινάει η διαδικασία της δημιουργίας και αν το αποτέλεσμα επιστρέφει στη φαντασία και δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα, τότε αυτό για μένα είναι “τέχνη”.
-Πως ξεκίνησε η Αλίκη αυτό το ταξίδι;
Αν θυμάμαι καλά, το ταξίδι ξεκίνησε όταν άρχισα να πιάνω μολύβια όμως τότε δεν το είχα συλλάβει. Οι συνθήκες της ζωής και το περιβάλλον με έστρεψαν μακριά από τη ζωγραφική κι εγώ πορευόμουν χωρίς να γνωρίζω ότι κυοφορούσα ένα ανεκπλήρωτο όνειρο.
Μέχρι που στη δεκαετία του 90, κατάλαβα ότι αυτό που ζούσε μέσα μου, με καλούσε να πιάσω χρώματα και καμβάδες και να αρχίσω να ζωγραφίζω. Το 2013 μετά από έναν επώδυνο τοκετό, τα χρώματα και τα πινέλα έγιναν σκοπός έκφρασης και ζωής. Αποφάσισα να βγω πλέον στον έξω κόσμο και αυτή τη φορά είχα στο πλευρό μου ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Από τότε, το όνειρό μου και εγώ αρχίσαμε ένα ταξίδι γεμάτο πειραματισμούς, ανακαλύψεις και συγκινήσεις.
Οι συνθήκες της ζωής και το περιβάλλον με έστρεψαν μακριά από τη ζωγραφική κι εγώ πορευόμουν χωρίς να γνωρίζω ότι κυοφορούσα ένα ανεκπλήρωτο όνειρο
-Ελεύθερο, γραμμικό ή αφηρημένο σχέδιο;
Όλα τα είδη ζωγραφικής είναι έκφραση και δημιουργία. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι ως αυτοδίδακτη, ξεκίνησα με τον ρεαλισμό. Κανονικά θα έπρεπε να μείνω εκεί μια και είχα πετύχει αυτό που ήθελα, δηλαδή να ζωγραφίζω.
Όμως κάτι με έσπρωχνε να προχωρήσω την εξερεύνηση και ομολογώ ότι η αφηρημένη πινελιά είναι αυτή που μου έχει δώσει τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής ελευθερία. Όσο για το γραμμικό σχέδιο, νομίζω ότι με περιορίζει και δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου.
-Με τι τεχνικές έχεις πειραματιστεί;
Μέχρι πριν λίγα χρόνια ζωγράφιζα με λάδια σε καμβά. Προσπαθώντας να ανακαλύψω τις δυνατότητές μου, δούλεψα σε χαρτί ακουαρέλα και παστέλ. Το χαρτί όμως έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, θέλει κορνίζα και τζάμι, κάτι που προσωπικά δεν μου αρέσει. Στράφηκα στα ακρυλικά και σχεδόν αμέσως μετά στα χρώματα τοίχου.
Εντελώς τυχαία ανακάλυψα τα πλαστικά φύλλα (νάιλον) και την πλαστική λινάτσα. Τελευταία μου ανακάλυψη είναι η λαμαρίνα. Σε αυτό το υλικό μάλλον θα μείνω για καιρό, καθώς έχει να μου προσφέρει πάρα πολλά.
– Τι διαφορετικό θα ήθελες να αποκομήσει ο θεατής από τα έργα της ατομικής έκθεσης που ετοιμάζεις;
Για μένα, οι έκθεσεις δεν αποτελούν ένα κοινωνικό γεγονός, ούτε μου αρέσουν οι πομπώδεις αναλύσεις των έργων. Δεν μου αρέσει να εξηγώ τους πίνακές μου γι’ αυτό το λόγο και δεν τους δίνω και τίτλο. Δεν θα ήθελα να επηρεάσω τον θεατή με τις δικές μου απόψεις αλλά αυτός από μόνος του να δει ελεύθερος, αυτό που η ψυχή του επιθμεί.
Η έκθεση που ετοιμάζω θέλω να αποπνέει αέρα αισιοδοξίας. Αν κάποιος πιστεύει ότι η ζωή θέλει χρώμα, ένταση και αισιοδοξία, τότε ναι, του προτείνω να έρθει στην εκθεσή μου. Θα χαρώ πολύ.
-Οικογένεια και καριέρα συνδυάζονται;
Το θέμα αυτό είναι μεγάλο και πολύπλοκο. Όταν λες «οικογένεια» φαντάζομαι ότι εννοείς «παιδιά». Πιστεύω ότι η προτεραιότητά μας είναι πάντα αυτά και δεν νομίζω ότι μπορούν να συνυπάρξουν παιδιά και καριέρα ταυτόχρονα, στην απαιτητική εποχή που ζούμε και αν θέλουμε να τους προσφέρουμε αυτά που πραγματικά έχουν ανάγκη.
Όμως υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, ανάλογα το επάγγελμα. Στο θέμα της ζωγραφικής ναι, νομίζω ότι μπορεί μια γυναίκα να κάνει καριέρα και παράλληλα να φροντίζει την οικογένειά της.
-Αποτελεί η μουσική πηγή έμπνευσης για στη δουλειά σου;
Σε μένα και η μουσική λειτουργεί σαν σημαντική πηγή έμπνευσης. Η ένταση, ο λυρισμός, τα λόγια ενός μουσικού κομματιού, δημιουργούν εικόνες, τις οποίες θέλω να αποτυπώσω με χρώματα πάνω σε μια επιφάνεια.
-Τι μηνύματα θα ήθελες να περάσεις μέσα από τα έργα σου;
Δεν έχω σκεφτεί να περάσω κάτι ιδιαίτερο μέσα από τους πίνακές μου. Όμως, επειδή είμαι εκ φύσεως αισιόδοξο άτομο και εστιάζω στη φωτεινή πλευρά της ζωής, ελπίζω αυτά τα στοιχεία να βγαίνουν στα έργα μου και περνάνε στον κόσμο θετικά.
-Από πού αντλείς έμνευσή και σε ποιούς χώρους σου αρέσει να τοποθετείς το καβαλέτο σου;
Η έμπνευση μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή ενώ βρίσκομαι σε έναν πολύβουο δρόμο, σε μια φιλική συζήτηση, σε ένα καφέ ή στην εξοχή. Το πού θα ζωγραφίσω όμως είναι κι αυτός ένας παράγοντας που βοηθάει την έμπνευση να εκφραστεί. Πλέον, από εμπειρία έχω δει ότι όταν ζωγραφίζω στην εξοχή και κυρίως σε κάποια παραλία, με όλα μου τα υλικά στο έδαφος, χάνομαι για ατελείωτες ώρες. Η γη μου προσφέρει την ενέργειά της και με βοηθάει να δημιουργήσω.
-Σχέδια για μέλλον;
Απλά πράγματα. Να είμαι καλά για να ζω με τους ανθρώπους που αγαπώ και να ζωγραφίζω. Αν οι ζωγραφιές μου αρέσουν και σε πέντε-δέκα ανθρώπους αυτό είναι η μεγάλη μου ικανοποίηση. Δεν αντιλέγω ότι θα ήθελα να γνωρίσουν περισσότεροι άνθρωποι αυτά που δημιουργώ γι’ αυτό όταν νομίζω ότι έχω κάτι νέο να παρουσιάσω, κάνω μια έκθεση ή συμμετέχω σε κάποια και χαίρομαι και εκτιμώ την θετική ανταπόκριση του κοινού.
Η γη μου προσφέρει την ενέργειά της και με βοηθάει να δημιουργήσω.
Πρόσφατα ξεκίνησε η έκθεση κάποιων έργων μου στο κέντρο της Κοπεγχάγης σε ένα πολύ ξεχωριστό χώρο, σε ένα wine bar και θα διαρκέσει έναν μήνα. Το ρίσκο σε αυτό το εγχείρημα είναι ότι στην Δανία δεν συνηθίζεται, όπως στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια, να εκθέτουν καλλιτέχνες έργα τους σε παρόμοιους χώρους, παρά μόνο σε γκαλερί.
Όμως οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου ήταν πολύ θετικές. Κάτι ακόμα που έχω προγραμματίσει για το άμεσο μέλλον είναι η συμμετοχή μου στην NGFL 6 με θέμα την Τρυφερότητα, που θα γίνει στις 13 και 14 Απριλίου στο πολιτιστικό κέντρο ΑΘΗΝΑΪΣ. Το σημαντικό είναι ότι η διοργάνωση θα υποστηρίξει τα παιδιά με αναπηρία του Χατζηπατέρειου Ιδρύματος, γεγονός που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά και πάθος για δουλειά.
