Την παράσταση “ΚΟΙΜΩΜΕΝΟΣ ΧΑΛΕΠΑΣ/Ο ΣΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ”, σε κείμενο του Άγγελου Ανδρεόπουλου και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου  παρακολουθήσουμε στο θέατρο Αλκμήνη.

Η παρουσία του Γιώργη Κοντοπόδη που ενσάρκωσε τον Γιαννούλη Χαλεπά έχει μείνει χαραγμένη στο νου μας, ως μία από τις πιο αληθινές και πιο συγκινητικές ερμηνείες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό σε θεατρική σκηνή. 

Συνέντευξη στην Φλώρου Αιμιλία 

Ο Γιωργής Κοντοπόδης είναι ηθοποιός, απόφοιτος της δραματικής σχολής “Ράμπα” (καλλιτεχνική διεύθυνση Κώστας Αρζόγλου)  και της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών – τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. 

Κάποιες από τις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι το “ελεύθερο ζευγάρι του Dario Fo”, “και τα αγόρια κλαίνε” του Μιχάλη Παπαδόπουλου,  “το κοράκι” του Βασίλη Αναστασίου,  “το χαμόγελο της Μόνα Λίζα” του Victor Lodato, “Norman is that you”  των Ron Clark και Sam Bobric,  “Αττίκ μια ζωή χειροκροτήματα” του Άγγελου Ανδρεόπουλου, ”τα γούστα του κυρίου Σλόαν” του Joe Orton, “ο τελευταίος των μεγάλων εραστών” του Νeil Saimon, ”αμόρε τρίο” του Κώστα Παπαπέτρου, ”Όταν πεθάνω θάψτε με στο facebook” του Αντώνη Τσιπιανίτη, “abnormal” της Nadia Michailovna κι άλλα σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου, Κωστή Τσώνου, Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, Προμηθέα Αλειφερόπουλου… 

Τηλεοπτικά έχει συνεργαστεί με τον Βασίλη Θωμόπουλο – Πάνο Κούτρα στο σίριαλ ”κάτι χωρισμένα παλικάρια καθώς” και τον Γιάννη Διαμαντόπουλο στο σήριαλ ”έξι νύχτες στην Ακρόπολη”. Επίσης συμμετείχε στη σειρά ”άγριες μέλισσες” σε σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρίτου – Σταμάτη Πατρώνη και Σπύρου Μιχαλόπουλου καθώς και στο “super mammy” του Μάρκου Σεφερλή – Γιώργου Καληώρα. 

Έχει σκηνοθετήσει έργα Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων όπως ”Λένυ Ρίφενσταλ” του Άγγελου Ανδρεόπουλου, ”κραγιοναρισμένα χείλη” της Γωγούς Φάκου, ”φυτά εσωτερικού χώρου” των Θάλεια Ασλανίδου – Μαρία Κονδύλη καθώς και παιδικό θέατρο. 

Έχει μεταφράσει αρκετά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου που έχουν ανέβει σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας και Θεσσαλονίκης 

Συγγραφικά το έργο του Ισμήνη η άλλη εκδοχή (βραβευμένο απ το ΥΠ.ΠΟ.) , Α.Ρ.Ν.Υ. , Ο Θεός το θέλησε έχουν παρουσιαστεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. 

Έχει διδάξει υποκριτική σε θεατρικά εργαστήρια καθώς και στην Ανωτέρα σχολή Δραματικής τέχνης Ίασμος. 

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ευτύχησε στο να του αποδοθούν πολλά επίθετα, αρκετά εκ των οποίων δυστυχώς εμπεριείχαν πόνο αλλά τα περισσότερα εκ των οποίων εμπεριείχαν, εκ του αποτελέσματος πια, θετική χροιά

– Φέτος σας βρίσκουμε σε μία αδιαμφισβήτητα μοναδική παράσταση τον Κοιμώμενο Χαλεπά/Ο Σαλός Άγιος. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το πως ξεκίνησε να υλοποιείται αυτή η ιδέα, αναφερόμενος στη συνέχεια και στους συντελεστές της παράστασης; 

-Ας μιλήσουμε σήμερα λίγο διαφορετικά, από ότι έχω ήδη μιλήσει ως τώρα για την παράσταση αυτή. Ας μην μπούμε τη διαδικασία υλοποίησης του έργου, ας πούμε απλά, ότι στη ζωή κάθε ανθρώπου, πιστεύω, ότι υπάρχουν κάποιες στιγμές ευτυχίας όπως όλοι λέμε και κάποιες στιγμές μαγείας. Πιστεύω πλέον, ότι το τηλεφώνημα που είχα με τον Άγγελο Ανδρεόπουλο το καλοκαίρι που μας πέρασε, ήταν μία από αυτές τις στιγμές μαγείας, από την οποία προέκυψε ο κοιμώμενος Χαλεπάς. Μία προσωπικότητα την οποία μάλλον το σύμπαν θέλησε να γνωρίσω περισσότερο και την οποία, βάσει της πορείας της παράστασης ως τώρα, θεωρώ ότι καλά έκανε το σύμπαν και θέλησε να τη γνωρίσω περισσότερο. 

Εν τάχει θα σας απαντήσω λίγο πρακτικά, ότι η παράσταση προέκυψε από το θέλω μου να παρουσιάσω τη φετινή σεζόν έναν μονόλογο, από την πίστη ότι ο Άγγελος γράφει εξαιρετικά κείμενα αφού ασχοληθεί και μελετήσει εις βάθος την προσωπικότητα με την οποία θα καταπιαστεί και φυσικά ότι ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος, έχοντας στα χέρια του ένα τέτοιο κείμενο, το μόνο που θα μπορέσει να προσφέρει είναι μία μαγική σκηνοθεσία.

Γενικά η λέξη μαγεία είναι μία λέξη που συνοδεύει, πιστεύω, αυτή την παράσταση… από το γράψιμο, τη σκηνοθεσία της, τη μουσική, τα ρούχα, την επιμέλεια του Μιχάλη Παπαδόπουλου, την μαγική πρεμιέρα του έργου στον προαύλιο χώρο του μουσείου – πρώην σπιτιού του Γιαννούλη Χαλεπά στην Τήνο, μετά από το μεγάλο ναι που μας είπε η Ευαγγελία Πανώριου, υπεύθυνη του πολιτιστικού συλλόγου Πάνορμος, και την οποία θεωρώ πλέον μέρος των συντελεστών της παράστασης…

και φυσικά τους θεατές που μέχρι τώρα θέλησαν να παρακολουθήσουν την παράστασή μας, να περάσουν όμορφα, όπως μεταφράζεται το όμορφα σε έναν δραματικό μονόλογο και με τη σειρά τους να πουν σε φίλους τους να έρθουν να μας παρακολουθήσουν, γιατί ένα βασικό στοιχείο του Κοιμώμενου Χαλεπά είναι ότι, πέρα από την εξαιρετική προβολή που κάνει υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων Νατάσα Παππά, έχουμε και ένα σημαντικό συν… την από στόμα σε στόμα, όπως λέμε στο θέατρο, διαφήμιση… Και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και ελπίζω να συνεχιστεί για πολύ πολύ καιρό ακόμα. 

-Τελικά ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν “Σαλός”, “Άγιος”, “ιδιοφυής” ή κάτι άλλο; 

-Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν ένας καλλιτέχνης. Ουσιαστικός καλλιτέχνης, από αυτούς τους καλλιτέχνες που όλοι οι άνθρωποι που ασχολούμαστε είτε με θέατρο, είτε με χορό, είτε με γλυπτική, είτε με ζωγραφική, πιστεύω, ότι ζηλεύουμε και θέλουμε να φτάσουμε και να αγγίξουμε λίγο το μεγαλείο τους. Από κει και πέρα  τα υπόλοιπα επίθετα είναι απλά διαδικασίες που ακολουθούμε βάσει των νόμων που έχει θεσπίσει η κοινωνία μας. Πρέπει να δίνουμε πάντα ένα επίθετο σε κάποιον.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ευτύχησε στο να του αποδοθούν πολλά επίθετα, αρκετά εκ των οποίων δυστυχώς εμπεριείχαν πόνο αλλά τα περισσότερα εκ των οποίων εμπεριείχαν, εκ του αποτελέσματος πια, θετική χροιά. Ένας καλλιτέχνης ζηλευτός με όλη τη σημασία της φράσης και με ότι περικλείει αυτό. Αυτό πιστεύω εγώ και αυτό προσπαθώ κάθε μέρα να αποδώσω στην παράσταση. 

-Ποιος κατά την άποψή σας είναι ο πυρήνας του έργου του Άγγελου Ανδρεόπουλου. Τι θέλει να προτάξει στο κοινό; 

-Ο Άγγελος έχει καταφέρει να γράψει ένα κείμενο με πάρα πολλά επίπεδα. Σε πρώτο επίπεδο παρακολουθούμε τη ζωή του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη και από κει και πέρα αρχίζει αυτό που λέμε η μαεστρία στη συγγραφή. Στόχος του Άγγελου, κάτι το οποίο μου αποκάλυψε μετά την πρεμιέρα, ήταν να αφηγηθεί τη ζωή όλων των καλλιτεχνών ανά τον κόσμο και τους αιώνες που θεωρήθηκαν σαλεμένοι.

Μέσα στο έργο υπάρχουν φράσεις οι οποίες έχουν ειπωθεί από τον Βαν Γκογκ, από τη Φλέρυ Νταντωνάκη, αποφθέγματα του Νίτσε, τα οποία ο Άγγελος έχει ενσωματώσει με τόσο εξαιρετικό τρόπο στο έργο για τη ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά, καταφέρνοντας να αντικατοπτρίσει τόσο την ψυχοσύνθεση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη αλλά, πηγαίνοντας σε άλλα επίπεδα μελέτης του κειμένου, να μιλήσει και για όλους αυτούς τους ανθρώπους που η κοινωνία τους καταδίκασε κατά καιρούς μόνο και μόνο επειδή έκαναν αυτό που αγαπούσαν και ήθελαν. 

Θα μπορούσα να πω, ότι είναι ένα έργο για το στιγματισμό, για το ρατσισμό, για την φοβία απέναντι στο παράξενο, το οποίο όμως παράξενο δεν μας ενοχλεί επί της ουσίας, απλά η φύση του ανθρώπου επιλέγει να το χαρακτηρίσει και να του δώσει αρνητικό πρίσμα. Αν λοιπόν πρέπει να απαντήσω στο τι θέλει να προτάξει ο συγγραφέας στο κοινό, και χωρίς να είμαι ο συγγραφέας φυσικά του έργου, θα έλεγα ότι αυτό που θέλει να μας δώσει φεύγοντας είναι μία απλή φράση… μην κρίνετε τους άλλους, όταν δεν σας ενοχλούν. Αγαπήστε τους πάντες όπως είναι και αφήστε τον καθένα να τραβήξει το δικό του δρόμο. Τον έχει άλλωστε επιλέξει ο ίδιος. 

–Παρακολουθώντας κανείς το έργο διαπιστώνει ότι ο ρόλος είναι ιδιαίτερα δύσκολος και πολύ φορτισμένος συγκινησιακά. Πως βιώνετε σωματικά και ψυχικά όλη αυτή τη διαδρομή πάνω στη σκηνή επί 80 ολόκληρα λεπτά; 

-Θα αρχίσω καταρχάς λέγοντάς σας μία φράση που μου λένε πολλοί θεατές μετά το τέλος της παράστασης των 80, όπως πολύ σωστά είπατε, λεπτών. Η αγαπημένη μου φράση μάλιστα… πέρασαν 80 λεπτά σαν να ήταν ένα τέταρτο. Αυτό είναι ότι ωραιότερο μπορώ να ακούσω, γιατί σημαίνει ότι οι θεατές όχι μόνο δεν κουράστηκαν κάτι το οποίο είναι ένα μόνιμο άγχος για τους ηθοποιούς, αλλά ήθελαν κι άλλο.

Πρακτικά από κει και πέρα οφείλω να πω ότι σωματικά είναι μία πολύ κουραστική παράσταση, καθώς τα χέρια, πόδια, κεφάλι, κορμός του ηθοποιού πρέπει να δρουν συνολικά αλλά και μεμονωμένα το καθένα, αν θέλουμε να αποδοθεί σωστά η βασική συνθήκη του ψυχιατρείου από την οποία ξεκινάμε.

Ψυχολογικά η διαδρομή δεν είναι μόνο 80 λεπτών, αλλά πολλών μηνών και ελπίζω να γίνει ετών, καθώς είναι ένας ρόλος που δεν τον αφήνω στο καμαρίνι την ώρα που αλλάζω μετά την παράσταση. Τον σέρνω διαρκώς μαζί μου και τον κουβαλάω μέσα μου, είτε υπό την έννοια της εξέλιξης, είτε υπό την έννοια της απλής συνύπαρξης. Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο φορτισμένο ψυχολογικά αλλά με το πέρασμα του καιρού γίνεται συνήθεια και μάλιστα πολύ όμορφη συνήθεια. Το να σε συνοδεύει μία τέτοια προσωπικότητα στην καθημερινότητά σου και είναι κάτι, το οποίο, παρότι στην αρχή με δυσκόλεψε αρκετά, πλέον το απολαμβάνω. 

-Ποια θεωρείτε την πιο δύσκολη ερμηνευτικά στιγμή στο έργο; 

-Μία ερώτηση που παρότι την επεξεργάζομαι εδώ και αρκετά λεπτά δεν μπορώ να σας απαντήσω, γιατί οι μεταβάσεις των συναισθημάτων, παρότι είναι έντονες και ακραίες, γίνονται με τόσο  άρτιο τρόπο, που μου φαίνονται απόλυτα φυσικές και φυσιολογικές. Αυτό βέβαια είναι κάτι που έχει προέλθει και μετά από αρκετή μελέτη του κειμένου, ώστε να μπορέσω να βρω τις διόδους που θα με οδηγήσουν από την μία ψυχολογική κατάσταση στην άλλη και πλέον δεν χαρακτηρίζω καμιά στιγμή του έργου δύσκολη.

Σίγουρα το επίθετο, το οποίο αποδίδω σε όλες τις στιγμές του έργου είναι απαιτητικές… κατά τη διάρκεια των προβών ο Αλέξανδρος μου έλεγε διαρκώς στην λέξη ”αλήθεια”… αλήθεια προσέγγισης, αλήθεια προβολής, αλήθεια συναισθημάτων, αλήθεια δράσης και αυτή η λέξη νομίζω εκφράζει απόλυτα όλο το κείμενο και όλη την παράσταση μας. 

 -Την πιο συγκινητική; 

-Συγκινητική… θα μπορούσα να σας πω, ότι η πιο συγκινητική στιγμή είναι εκείνη που θυμάται τον έρωτά του, τον παιδικό του έρωτα ο οποίος τον συνόδευσε σε όλη του τη ζωή και τον οποίο μάλιστα δεν κατάφερε να απολαύσει… τη Μαριγώ… θα επιλέξω όμως να σας πάω λίγο πριν το φινάλε του έργου, σε μία φράση που εμένα, ως καλλιτέχνη, με συγκινεί ιδιαίτερα, την αγαπημένη μου πλέον φράση ”έξω όλοι με έχουν ξεχάσει”… κάτι το οποίο δεν το χωράει ο δικός μου νους.

Για κάποιο λόγο και αρνούμαι να δεχτώ, ότι ένας άνθρωπος με τέτοια παρακαταθήκη όπως ο Γιαννούλης Χαλεπάς, πέρασε 14 χρόνια της ζωής του με τον κόσμο, που τον λάτρεψε, να θεωρεί ότι έχει, ίσως, πεθάνει. Να μην ασχολείται με αυτόν να τον έχει ξεχάσει όπως ο ίδιος λέει. Αυτό καθώς είναι κάτι, το οποίο φέρω στη ζωή όλων των καλλιτεχνών, είναι κάτι που όχι μόνο με συγκινεί αλλά μου προκαλεί και έναν τρόμο κι αν όχι τρόμο σίγουρα κάτι πολύ έντονο.

-Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η μετάβαση στο ρόλο του Γιαννούλη Χαλεπά λίγο πριν να ξεκινήσει η παράσταση και αντίστροφα; Απαιτεί χρόνο; Κάποια συγκεκριμένη εσωτερική προετοιμασία; 

 -Όπως ήδη σας ανέφερα η προσωπικότητα του Γιαννούλη Χαλεπά, όπως έχει δομηθεί μέσα από το κείμενο το οποίο επίσης προανέφερα ότι είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, αλλά οφείλω να πω ότι δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι, ότι και τις συγκεκριμένες καταστάσεις που μας έχουν παραδοθεί ο Γιαννούλης Χαλεπάς τις αντιμετώπισε, όπως εμείς πιστεύουμε ότι τις αντιμετώπισε…

είναι μία προσωπικότητα λοιπόν την οποία κουβαλάω παντού, κάθε μέρα. αυτό που μπορώ να πω είναι, ότι ιδιαίτερα τις ημέρες της παράστασης, από την ώρα που θα ξυπνήσω το πρωί αρχίζω να έχω στο νου μου, όχι να προσεγγίσω και να μεταβώ στο χαρακτήρα αλλά το, ότι σήμερα πρέπει αυτά που θεωρώ ότι είναι ο Γιαννούλης Χαλεπάς να τα μεταδώσω στο κοινό. Δεν υπάρχει δυσκολία στη μετάβαση είτε πριν είτε μετά… η οποία προετοιμασία γίνεται είναι με αφορμή το στόχο να μεταδοθεί στους θεατές, γιατί μην ξεχνάμε ότι το θέατρο, αν δεν καταφέρεις να περάσεις στο κοινό που έχει έρθει στο θέατρο, έχει πληρώσει για να σε παρακολουθήσει, παύει να είναι θέατρο.

Και αυτό είναι φυσικά που κάνει την κάθε παράσταση ιδιαίτερη και διαφορετική από την προηγούμενη. Ανάλογα με το κοινό που έχεις, αντίστοιχη παράσταση κάνεις, και αυτό το μαθαίνεις το πρώτο δευτερόλεπτο που θα πατήσεις στη σκηνή. Η προετοιμασία λοιπόν που πρέπει να γίνει είναι πολύ απλά να είσαι ανοιχτός στο να δεχτείς την ενέργεια και τα vibes που θα σου μεταφέρει ο κόσμος που έχεις την κάθε μέρα από κάτω. 

-Αν και ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν μία ιδιαίτερη απροσέγγιστη για πολλούς προσωπικότητα, υπάρχει κάποιο στοιχείο του με το οποίο ταυτίζεστε ή θα θέλατε να ταυτιστείτε; 

-Σημείο με το οποίο ταυτίζομαι δεν ξέρω αν θέλω να σας πω αν υπάρχει. Σίγουρα θέλω να σας πω ότι αυτό το μεγαλείο του καλλιτέχνη, του 100% παρόντα και του ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην τέχνη του, είναι κάτι που ζηλεύω, κάτι που είναι, και ευτυχώς ήταν πάντα, στόχος μου απλά το να το βλέπεις σε κάποιον, που πλέον δεν είναι στη ζωή έχει μεγάλη διαφορά από το να το ζεις, γιατί όταν το ζεις δεν ξέρεις κατά πόσο το πετυχαίνεις. Είναι κάτι που θα δείξει το μέλλον. 

Μία φράση που έχω πάντα στο μυαλό μου, προέρχεται από την σημαντικότατη δασκάλα που είχα στη σχολή και αγαπημένη μου φίλη και πάντα δασκάλα Μαρία Αλιφέρη, η οποία μας έλεγε την ώρα του μαθήματος ”αυτό που χρειάζεστε είναι αλήθεια και ώρες πτήσης”

-Πως έχει υποδεχθεί το κοινό την θεατρική αυτή παράσταση; 

-Ευτυχώς η υποδοχή του κοινού από την πρώτη ημέρα παρουσίασης της παράστασης, εκεί στον Πύργο της Τήνου, ήταν καθολική, θετική και συγκινητική. Σαφέστατα θα ήμουν ψεύτης, αν σας έλεγα ότι η παράσταση ήταν γεμάτη από την πρώτη της μέρα παρουσίασης, και είναι κάτι το οποίο γνωρίζαμε και περιμέναμε εξ ου και δεν παραξενευτήκαμε, όταν τις πρώτες μέρες παρουσίασης στην Αθήνα στο θέατρο Αλκμήνη, όπου παίζεται το έργο, το κοινό ήταν μετρημένο στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αυτό ήταν από μία άποψη επώδυνο αλλά τώρα βλέποντας το, πίσω πια, κοιτώντας, μπορώ να σας πω ότι είναι και ιδιαίτερα υπέροχο και ευτυχές το γεγονός ότι στα δάχτυλα του ενός χεριού προστέθηκαν και τα δάχτυλά του άλλου και ότι τώρα πλέον χρειάζονται αρκετά χέρια, για να μετρήσουν τους θεατές που παρακολουθούν την παράσταση καθημερινά.

Άρα ακόμα και το γεγονός ότι στην αρχή οι θεατές ήταν λίγοι και αυτοί οι λίγοι θεατές ενθουσιάζονταν είναι, πλέον, κάτι που μου προκαλεί χαρά, είμαι ευτυχής γιατί δεν έχει υπάρξει ούτε μία παράσταση, στην οποία οι θεατές να βγουν από την αίθουσα και να πουν…δεν ήταν καλό δεν μας προκάλεσε κάτι…τα περισσότερα σχόλια είναι εγκωμιαστικά και αυτό πέραν της Χαράς μου δημιουργεί και ένα επιπρόσθετο άγχος γιατί επιφορτίζω τον εαυτό με μου την ευθύνη, του να είναι το ίδιο και ακόμα περισσότερο και την επόμενη φορά, και την επόμενη, και την επόμενη. 

-Τι έχετε αποκομίσει από όλη αυτή την εμπειρία; 

-Δεν ξέρω αν μπορώ να αποτυπώσω με λέξεις το τι έχω αποκομίσει από όλη αυτή την εμπειρία της παράστασης για τον Γιαννούλη Χαλεπά, γιατί είναι μία εμπειρία που, παρότι ζούμε από τον Οκτώβριο εδώ και αρκετούς μήνες δηλαδή, παρότι το έργο έχει παρουσιαστεί σε αρκετές πόλεις της Ελλάδος, άρα σε διαφορετικά είδη κοινού με διαφορετική νοοτροπία, πιστεύω ότι βρισκόμαστε ακόμα σε πολύ πρωταρχικό στάδιο της πορείας αυτού του έργου και η ανασκόπηση είναι κάτι, το οποίο κάνεις στο τέλος.

Προς το παρόν βιώνω την ευτυχία του να παίζω αυτό το ρόλο και την ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία του να γνωρίζω καθημερινά, μετά από κάθε παράσταση, ότι αυτή η δουλειά προσφέρει κάτι στους θεατές που την παρακολουθούν. Τους κάνει  καλύτερους ανθρώπους, όπως μου έχουν πει και οι ίδιοι και σίγουρα το ίδιο ισχύει και για μένα ως άνθρωπο και ως ηθοποιό. 

-Αν κάνατε μία αναδρομή στο παρελθόν σας θα στεκόσασταν σε μία φράση ή ένα βίωμα το οποίο σας ακολουθεί ως μία “διδαχή” μέχρι σήμερα;

 -Έχω ευτυχίσει να έχω περάσει από τα χέρια σπουδαίων δασκάλων, τόσο στη σχολή όσο και στην μετέπειτα πορεία ως τώρα στο θέατρο.  Μία φράση που έχω πάντα στο μυαλό μου, προέρχεται από την σημαντικότατη δασκάλα που είχα στη σχολή και αγαπημένη μου φίλη και πάντα δασκάλα Μαρία Αλιφέρη, η οποία μας έλεγε την ώρα του μαθήματος ”αυτό που χρειάζεστε είναι αλήθεια και ώρες πτήσης”. Είναι κάτι που φυλάω και προσπαθώ να τηρώ κάθε στιγμή που βρίσκομαι πάνω στη σκηνή και για το οποίο την ευχαριστώ μέχρι και σήμερα. 

-Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τα μελλοντικά σας σχέδια; 

-Θα σας μιλήσω πάλι για τον Γιαννούλη Χαλεπά, για την περιοδεία μας, τη χειμερινή περιοδεία που βρίσκεται εν εξελίξει με επόμενους σταθμούς την Πάτρα ( θέατρο ACT 13,14,20,21 Μαρτίου ), τα Ιωάννινα ( θέατρο ΚΥΚΛΟΣ 22 Μαρτίου ), τη Θεσσαλονίκη (θέατρο ΣΟΦΟΥΛΗ 29, 30, 31 Μαρτίου και 1 Απριλίου ) και μετά εν αναμονή του καλοκαιριού και των παραστάσεων, που πρόκειται να πραγματοποιηθούν ανά την Ελλάδα, με υπεύθυνη παραγωγής την Κατερίνα Χάσκα, μία νέα συνεργάτιδα και φίλη του Γιαννούλη Χαλεπά, η οποία έχει αναλάβει την περιοδεία μας του καλοκαιριού και της οποίας η ενέργεια και η πρόθεση μου προκαλεί την πεποίθηση, ότι θα δουν αυτή την παράσταση πολλοί πολλοί θεατές το καλοκαίρι. Από κει και πέρα για τον επόμενο χειμώνα……. stay tuned…. 

Α.Φ Δημοσιογράφος: Κύριε Κοντοπόδη, σας ευχαριστούμε πολύ για όλα και κυρίως για τη μοναδική εμπειρία  που μας χαρίσατε απλόχερα, καθώς καταφέρατε τη γνώση για τον Χαλεπά μέσα από τις γραμμές των κειμένων να την καταστήσετε βίωμα.