Ο Γιώργος Πετρίδης, ένας αξιόλογος καλλιτέχνης με πάθος και αγάπη για το ελληνικό στοιχείο, με ενθουσίασε τόσο ως καλλιτέχνης όσο και σαν προσωπικότητα. Ίσως γιατί κάπου στο βάθος διέκρινα ότι έχουμε κάποιες κοινές ευαισθησίες… τους αριθμούς και την τέχνη.
Επέλεξε αρχικά για αρκετά χρόνια τις πολύβουες αίθουσες του χρηματιστήριου και στη συνέχεια κλείστηκε στο ατελιέ του και αφιερώθηκε στην τέχνη. Κοιτώντας την πορεία του, θεωρώ ότι και οι δύο επιλογές τον δικαίωσαν και με το παραπάνω. Μιλήσαμε μαζί του λίγο πριν την έκθεσή του στο Λονδίνο και Ντουμπάι για τη δουλειά του, τη ζωή του και το χρηματιστήριο της τέχνης.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Μοιράζετε τον χρόνο σας στη Νέα Υόρκη και Αθήνα. Είστε ένας «πολίτης του κόσμου» σίγουρα. Τι χαρακτηρισμό ταυτότητας θα δίνατε στον εαυτό σας;
-Η ελληνοαμερικανική ταυτότητα θα ήταν πιο απλή απάντηση! Αντί αυτού θα έλεγα ότι μου ταιριάζει καλύτερα ο χαρακτηρισμός, «πολίτης δύο εθνών», του ελληνικού και του αμερικάνικου.
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1964, όπου πέρασα τα βρεφικά μου χρόνια, αλλά επίσης διέμεινα για πέντε ακόμη χρόνια (από την ηλικία των 10 έως 15 ετών) παρακολουθώντας το Campion School. Επιπλέον είχα τη μεγάλη τύχη να περνάω τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Ελλάδα. Ουσιαστικά όμως η κύρια βάση μου βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, όπως και όλη η εργασιακή μου εμπειρία.
– Από την τρέλα της Wall Street στη δημιουργία της τέχνης; Πώς προέκυψε αυτό;
-Θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη από την παιδική μου ηλικία. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια καλλιτεχνών και επιχειρηματιών, όμως μόλις πήρα το πτυχίο μου επέλεξα απρόθυμα να ακολουθήσω μια επιχειρηματική πορεία. Ο βασικός μου στόχος ήταν να εκπληρώσω τις υποχρεώσεις μου και να δημιουργήσω τις κατάλληλες βάσεις, για να καταφέρω μελλοντικά να επιστρέψω στην αρχική μου κλήση, την δημιουργία της τέχνης.
Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (όπου αποφοίτησα το 1985) ιστορία της τέχνης και λογοτεχνία. Στη συνέχεια εντάχθηκα στο δυναμικό μιας παλιάς εταιρεία της Wall Street (στη Νέα Υόρκη), όπου εργάστηκα σαν σύμβουλος σε συγχωνεύσεις και εξαγορές εταιριών. Μετά από μερικά χρόνια, πήγα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ για να αποκτήσω δύο μεταπτυχιακά (MBA και MA).
Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, εργάστηκα στην Ουάσιγκτον για τον Υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Nicholas F. Brady ενώ αργότερα επέστρεψα στη Νέα Υόρκη και τη Wall Street. Πέρασα μερικά από τα επόμενα χρόνια σε μια μεγάλη τράπεζα επενδύσεων ονόματι Donaldson Lufkin και Jenrette, όπου έγινα Managing Director. Έπειτα από την επιτυχημένη πώληση της εταιρίας στην Credit Suisse, αποφάσισα να εστιάσω στην τέχνη που με είχε συναρπάσει από την παιδική μου ηλικία.
Για αρκετό διάστημα παρακολούθησα μαθήματα (σχεδίου, ζωγραφικής και γλυπτικής) και παράλληλα εντατικοποίησα τις επισκέψεις στα μεγάλα μουσεία και τις γκαλερί του εξωτερικού, προκειμένου να διευρύνω τους ορίζοντες μου.
Για καλή μου τύχη αυτή η «έξη» υπήρξε «σωτήρια», όταν το 2017 έπρεπε να αντιμετωπίσω (μέσα σε δύο εβδομάδες ), την απώλεια τριών πολύ αγαπημένων μου προσώπων (των δύο συνομηλίκων φίλων μου και του πατέρα μου). Ήταν μια σκληρή αφύπνιση που με έκανε να συνειδητοποιήσω την σπουδαιότητα της κάθε στιγμής που ζούμε, γεγονός που με ώθησε να αφοσιωθώ πλήρως στην πρώτη μου αγάπη, την τέχνη που πραγματικά μιλάει στην καρδιά μου.
Ευθύς αναχώρησα για το Παρίσι για να βρεθώ στον καλλιτεχνικό πυρήνα της σχολής Academie de la Grande Chaumiere, όπου φοίτησαν πολλοί γνωστοί γλύπτες, μεταξύ των οποίων η Bourgeois, ο Calder, ο Giacometti, ο Noguchi, ο Olitski και η Richier. Μόλις επέστρεψα στη Νέα Υόρκη αποφάσισα ότι πλέον ήμουν καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης.
Κινούμαι διαρκώς, μελετώ, ερευνώ και εργάζομαι ακατάπαυστα, προκειμένου να εξελίσσω τη δουλειά μου και κατ’ επέκταση τον εαυτό μου
-Τι σας ωθεί να εκφραστείτε με τη γλυπτική;
-Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η γλυπτική μου είναι εικονιστική και ανθρωποκεντρική. Καταρχάς βρίσκω ότι το ανθρώπινο σώμα τόσο όμορφο και ενδιαφέρον! Η «μηχανική» που ενέχει ένα λειτουργικό σώμα είναι εντυπωσιακή, όμως βρίσκω πιο συναρπαστική την ζωντανή εμπειρία του μυαλού ή του πνεύματος.
Ακριβώς αυτήν την ενέργεια που «απορροφώ» και διοχετεύω στη δουλειά μου, όταν συνεργάζομαι με ένα ζωντανό μοντέλο. Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά κίνητρα στη σύλληψη του θέματος και πηγάζει από το έντονο ενδιαφέρον μου για τους ανθρώπους. Μου αρέσει να διερευνώ την εσωτερικότητα τους, προκειμένου να αναδείξω καλλιτεχνικά την ομορφιά που κρύβεται στις ατέλειες τους.
Σχετικά με το γιατί δημιουργώ περισσότερα γλυπτά γυναικών παρά ανδρών, πιστεύω πως σχετίζεται με την παραπάνω ανάγκη. Θεωρώ ότι κατανοώ καλύτερα το αρσενικό είδος, ενώ το θηλυκό είναι πιο σύνθετο, πραγματικά με ιντριγκάρει, με μπερδεύει αλλά και με εκπλήσσει!
-Από πού πιστεύετε ότι έχετε δεχτεί επιρροές στην καλλιτεχνική σας δουλειά;
-Η αλήθεια είναι ότι η συνάθροιση των εμπειριών μου, προέρχεται από πολλές διαφορετικές πηγές και βιώματα που προφανώς έχουν αποτυπωθεί στη συνείδηση μου. Σίγουρα μεγάλο ρόλο στις πρώτες καλλιτεχνικές μου προσλαμβάνουσες, να διαδραμάτισε το οικογενειακό μου περιβάλλον που με μύησε στην αγάπη για την τέχνη και την ελληνικότητα.
Στη συνέχεια με καθόρισαν οι προσωπικές μου επιλογές, ουσιαστικά μέσω των πανεπιστημιακών σπουδών. Όμως η αναζήτηση μου πάντα «συναντούσε» τον κόσμο της τέχνης, καθώς παρακολουθούσα αποσπασματικά μαθήματα (στο σχέδιο, στη ζωγραφική και στη γλυπτική) για τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Γενικά θεωρώ ότι η εκπαίδευσή μου επικεντρώθηκε κυρίως στην ιστορία της τέχνης, (τόσο στο Πανεπιστήμιο όσο και στη σχολή καλών τεχνών), γεγονός που μου προσέδωσε μια ευρεία γνώση.
Επιπλέον συχνά επισκέπτομαι τα μουσεία σε όλο τον κόσμο, είτε στον Λούβρο για να θαυμάσω γλυπτικά αριστουργήματα όπως είναι η «Κυρία της Ωσέρ» (που βρέθηκε στην Κρήτη) ή τους «Σκλάβους» του Michelangelo Πρόσφατα επισκέφτηκα την τρέχουσα έκθεση του 1821 που φιλοξενείτε στο Μουσείο Μπενάκη, για να αντλήσω υλικό για την νέα μου δουλειά τις «Ηρωίδες του 1821».
Κινούμαι διαρκώς, μελετώ, ερευνώ και εργάζομαι ακατάπαυστα, προκειμένου να εξελίσσω τη δουλειά μου και κατ’ επέκταση τον εαυτό μου. Επί της ουσίας όμως, οι γλυπτικές μου επιρροές προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα, όπως και κάθε εικονιστικό γλυπτό της Δύσης.
Η κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας είναι πάντα διαχρονική και διακριτή. Κάποιες φορές δηλώνετε «άμεσα» μέσα από το χαρακτηριστικό παράδειγμα των εκθεμάτων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Άλλες πάλι προβάλετε «έμμεσα» μέσω των προφανών επιρροών που φέρουν τα γλυπτά του Michelangelo, του Rodin και του Maillol (του 19ου αιώνα). Τέλος μαρτυράτε ξεκάθαρα από τους ίδιους τους γλύπτες του 21ου αιώνα, που εδρεύουν στις ΗΠΑ και δηλώνουν την αρχαϊκή ελληνική τους επιρροή, όπως είναι ο Charles Ray (που συλλέγει ο κ. Οικονόμου) ή η Huma Bhabha.
-Σε τι τεχνικές έχετε καταλήξει για τα γλυπτά σας; Δουλεύετε με προσχέδια ή αυθόρμητα;
-Σχεδόν όλη η δουλειά μου ξεκινά από το ζωντανό μοντέλο για τη δημιουργία της πρώτης φόρμας (συνήθως με φυσικό πηλό), την οποία στη συνέχεια τοποθετώ σε έναν ειδικό κλίβανο για να σκληρυνθεί με όπτηση (ψήσιμο) και έτσι αποκτώ την πρώτη φόρμα του κομματιού. Στο δεύτερο στάδιο την διαμορφώνω βάσει της φαντασίας και της μνήμης μου, μέσα από μια χειρονομιακή και «ατέρμονη» προσωπική μου διεργασία όπου κόβω, διασπώ και επανασυνδέω το κομμάτι μέχρι να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Παράλληλα σε αυτήν τη φάση χρησιμοποιώ διάφορα σύγχρονα υλικά, καθώς και ό,τι ηλεκτρικό εργαλείο μπορείτε να φανταστείτε, με αποτέλεσμα το περιβάλλον του ατελιέ να θυμίζει εργοτάξιο!
Σ’ ένα τρίτο στάδιο εφαρμόζω χρώματα, αλεσμένα μέταλλα και οξέα. Γενικά η γλυπτική μου διαδικασία αφορά την «αναζήτηση της εικόνας» και όχι τη δημιουργία της, όπως συμβαίνει σε μεγάλο μέρος της δυτικής τέχνης (όπου ο καλλιτέχνης έχει εξαρχής μια εικόνα στο μυαλό του).
Καθόλη τη διάρκεια της δημιουργίας η προσπάθειά μου δεν είναι εστιασμένη στην ρεαλιστική αποτύπωση (του κεφαλιού ή του σώματος), αλλά προσπαθώ μέσω της αφαίρεσης να αποδώσω μια φυσική κίνηση και να «αιχμαλωτίσω» το συναίσθημα. Συχνά, μόλις το κομμάτι τελειώσει μεταφέρεται στο χυτήριο για να χυτευθεί σε μπρούτζο, αλουμίνιο, χάλυβα ή σίδηρο (με την αρχαία τεχνική του χαμένου κεριού-cire perdue).
-Πόσο συγκινημένος είστε που παρουσιάζετε την νέα σας δουλειά στην Ελλάδα;
-Αισθάνομαι πολύ υπερήφανος όταν βλέπω την ανταπόκριση των συμπατριωτών μου στα ελληνικά «θέματα μου», τα οποία αγαπώ και ερευνώ διεξοδικά. Η δουλειά μου φέρει στον πυρήνα τις ρίζες μου, την ελληνικότητα, την οικογενειακή μου ιστορία, μέσα από την οποία άλλωστε γαλουχήθηκα και εγώ ο ίδιος.
Στην τελευταία μου έκθεση στην Δημοτική Πινακοθήκη της Μυκόνου (της ΚΔΕΠΠΑΜ), με συγκίνησε ιδιαίτερα ένας ηλικιωμένος Έλληνας, ο οποίος έπειτα από μια συζήτηση που είχαμε πάνω στη ναζιστική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο, μου έδωσε την ένθερμη έγκρισή του για το γλυπτό μου, «Ο Έλληνας της δεκαετίας του 1940».
Ήταν ένα συγκλονιστικό «μοίρασμα» βιωματικών εμπειριών, δυο διαφορετικών γενεών. Μια εξαιρετική στιγμή σύγκλισης του παρόντος με το παρελθόν, κάτι που άλλωστε χαρακτηρίζει την ουσία της δουλειάς μου! Πόσο πιο συγκινητικό από αυτό;
Επίσης το να παρακολουθώ τη διάδραση των παιδιών με το συγκεκριμένο έκθεμα, ήταν εξίσου γοητευτικό. Με κάνει να αναλογίζομαι εάν η τέχνη μου δύναται να μεταφέρει μηνύματα ίσως και εκπαιδευτικά στις νεότερες γενιές…Άλλωστε στη ζωή μας τα πάντα δεν επηρεάζονται από τις καταγραφές μας; Το να μπορώ να παρουσιάζω τη δουλειά μου στην Ελλάδα και να βλέπω την τέχνη μου να «συνδιαλέγεται» με ανθρώπους όλων των ηλικιών, πιστέψτε με, είναι ό,τι πιο τιμητικό και συνάμα συγκινητικό!!
-Θαυμάζουμε την τελευταία σου δουλειά με τίτλο «Ελληνικές Κεφαλές». Φαίνεται ότι έχεις δεχτεί επιρροές από , την κλασική, την ελληνιστική και την ρωμαϊκή περίοδο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτήν;
-Για μένα αυτή η σειρά έχει ταυτιστεί με την προσωπική μου εξερεύνηση στις ρίζες μου. Διάλεξα πέντε ενδεικτικές περιόδους, οι οποίες συντέλεσαν στη διαμόρφωση της ελληνικής συλλογικής συνείδησης και μνήμης και σε κάθε μία από αυτές, δημιούργησα ένα αντιπροσωπευτικό γλυπτό με ιδιαίτερη τεχνική:
-«Η Θάλεια, η Μούσα της Κωμωδίας» από την κλασική περίοδο, (που έχει αναφορά σε πολλά ελληνικά μουσεία)
-«Ο Άρχοντας», ένας ώριμος άνδρας με ρεαλιστικό ύφος της ελληνιστικής/ρωμαϊκής περιόδου (εμπνευσμένο από τα γλυπτά του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου)
-«Οι Ηρωίδες του 1821» (εμπνευσμένο από τις εμβληματικές, Μαντώ, Λασκαρίνα και Δόμνα)
«Ο Έλληνας του 40’» (με αναφορά στη ναζιστική κατοχή και τον εμφύλιο)
«Η Ελληνόπουλα που ατενίζει το μέλλον» (αναπαριστά τη θετική ερμηνεία για το αύριο).
-Εξερευνάτε το ανθρώπινο σώμα με έναν δικό σας τρόπο, μια πολύ δική σας γραφή. Κάποια έργα έχουν χρώμα.
-Ναι πράγματι αυτή είναι η δική μου διαδρομή – να εξερευνήσω την ανθρώπινη κατάσταση! Όπως προανέφερα η δημιουργική μου διαδικασία είναι άτυπη, καθώς την εφηύρα για να απαντήσω στις δικές μου ανάγκες σχετικά με την έρευνα μου για την ανθρώπινη κατάσταση. Όπως προανέφερα ξαναδουλεύω τη φόρμα πολλές φορές, από την φαντασία και την μνήμη μου και στη συνέχεια προσθέτω στην επιφάνεια χρωστικές, αλεσμένα μέταλλα και οξέα με έναν εξπρεσιονιστικό, ασυνείδητο τρόπο.
Πολλοί γλύπτες έχουν μια αποστροφή στο χρώμα, αλλά εγώ εμπνέομαι από τους γλυπτές της αρχαίας Ελλάδας οι οποίοι σε αντίθεση με το «καθαρό» λευκό μάρμαρο που βλέπουμε σήμερα στα εκθέματα των μουσείων, προσέθεταν στρώσεις ζωγραφικής στα έργα τους. Επειδή δουλεύω πολύ με το χρώμα, θεωρώ ότι η εφαρμογή του στηρίζεται σε λεπτές ισορροπίες και ίσως αυτό να αποτελεί και το πιο σύνθετο μέρος της δουλειάς μου.
-Χρηματιστήριο τέχνης. Θεωρείτε ότι λειτουργεί όπως όλες οι οργανωμένες αγορές; Μήπως είναι χειραγωγούμενη;
-Όπως ήδη προανέφερα, πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής δουλεύοντας σε συγχωνεύσεις, εξαγορές και ιδιωτικά κεφάλαια για αμερικάνικες εταιρείες. Αυτές οι δραστηριότητες, ιδιαιτέρα οι περιπτώσεις που αφορούν διαπραγματεύσιμα χρεόγραφα εισηγμένα στο Χρηματιστήριο, (όπως είναι οι μετοχές και τα ομόλογα) έχουν υψηλή εποπτεία από την Securities and Exchange Commission.
Με την πάροδο των δεκαετιών, το επίπεδο ελέγχου και η ικανότητα της κυβέρνησης να διώξει τους παραβάτες έχει αυξηθεί, με αποτέλεσμα μερικοί από αυτούς να καταλήγουν στη φυλακή. Ως εκ τούτου, η χειραγώγηση των τιμών και η απάτη είναι λιγότερο συνηθισμένες σε αυτές τις αγορές από ό, τι στο παρελθόν.
Στην αγορά της τέχνης από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει κάποια Εποπτική Αρχή ή άλλη υπηρεσία που να μπορεί να «αστυνομεύσει» τις αγορές. Συνεπώς υπάρχει αδιαφάνεια και όχι διαφάνεια, όπως προτιμούμε να βλέπουμε στις οικονομικές συναλλαγές.
Θα μπορούσε κάποιος έμπορος ή ένας συλλέκτης που ενδιαφέρεται να δει τις τιμές ενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη να παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, να χειραγωγήσει τις τιμές; Φυσικά! Στις ιδιωτικές συναλλαγές, η αδιαφάνεια είναι συχνά επιθυμητή από τους «ισχυρούς παίκτες», οι οποίοι διαιωνίζουν τις συνθήκες που επιτρέπουν τη χειραγώγηση.
-Ποιας εθνικότητας καλλιτέχνες πιστεύετε ότι ευνοεί η «εποχή» και για ποιους λόγους;
Δεν νομίζω ότι προτιμάται μια συγκεκριμένη εθνικότητα, αλλά θεωρώ ότι είναι καθοριστικοί οι εξής παράγοντες:
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό ο καλλιτέχνης να είναι «παρών», σε μία από τις δύο πρωτεύουσες της τέχνης όπως χαρακτηριστικά είναι το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη (τουλάχιστον για το επόμενο διάστημα, γιατί θεωρώ ότι σε μερικές δεκαετίες θα προπορευτούν η Σαγκάη μαζί με άλλες κινεζικές πόλεις).
Για παράδειγμα, δύο καλλιτέχνες που θαυμάζω πολύ – ο ζωγράφος Salman Toor και η γλύπτης Huma Bhabha – είναι γεννημένοι και οι δύο στο Πακιστάν, ενώ εδρεύουν στην Νέα Υόρκη. Πρόκειται για δύο επιτυχημένους καλλιτέχνες σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που ενδεχομένως να μην συνέβαινε εάν είχαν παραμείνει στο Πακιστάν.
Η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο πρωτοστατούν στην τέχνη, αφενός γιατί εκεί βρίσκονται πολλά από τα μεγάλα μουσεία, τους επιμελητές, τις γκαλερί, τους ιδιώτες εμπόρους και τους συλλέκτες. Αφετέρου γιατί αυτές οι πόλεις, αποτελούν ένα από τα μέρη όπου οι ενδιαφερόμενοι συλλέκτες επισκέπτονται για να δουν και να αγοράσουν έργα τέχνης.
Τελευταία έχει παρατηρηθεί ότι οι ομάδες που είχαν περιθωριοποιηθεί στο παρελθόν, πλέον λαμβάνουν ιδιαίτερη έμφαση από τους επιμελητές και τους συλλέκτες .Στις ΗΠΑ, σε αυτές τις ομάδες συμπεριλαμβάνονται καλλιτέχνες που είναι έγχρωμοι ή μέρος του LGBTQ+.
Ωστόσο είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι οι καλλιτέχνες αυτής της «ταυτότητας» που είναι καλλιτεχνικά δημοφιλείς, έχουν εμπράκτως τεκμηριώσει το ταλέντο τους μέσω της δουλειάς τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Salman Toor που προανέφερα, όπου στην πρόσφατη έκθεση του στο Μουσείο Whitney, απέδειξε το μεγάλο ζωγραφικό του ταλέντο (ανεξαρτήτως του σεξουαλικού του προσανατολισμού) .
– Σε λίγες εβδομάδες παρουσιάσετε έργα σας στο Μόντε Κάρλο, στο Λονδίνο και στο Ντουμπάι. Τι θα δείξετε;
-Στις επικείμενες διοργανώσεις παρουσιάζω τη δουλειά που φιλοτέχνησα για το 2021, ενώ παράλληλα συνεχίζω να εμπλουτίζω την κάθε έκθεση με νέα γλυπτά που δημιουργώ αυτή την περίοδο.
Στο Μονακό στα τέλη του Αυγούστου έδειξα την τελευταία μπρούτζινη σειρά μου με τίτλο «Ajitto», η οποία είναι εμπνευσμένη από τις φωτογραφίες του Robert Mapplethorpe.
Στο Λονδίνο τον Οκτώβριο σκοπεύω να εκθέσω για πρώτη φορά τις «Ηρωίδες του 1821». Τέλος τον Νοέμβριο στο Ντουμπάι θα παρουσιάσω τις δύο νέες κεφαλές, οι οποίες μόλις χυτεύθηκαν σε μπρούτζο.
-Που μπορεί κάποιος να θαυμάσει έργα σας ή να έρθει σε επαφή μαζί σας;
-Το ετήσιο εκθεσιακό μου πρόγραμμα μου περιλαμβάνει δύο κατηγορίες εκθέσεων.
Η πρώτη κατηγορία είναι εστιασμένη στην πολιτιστική δράση σε μη κερδοσκοπικούς χώρους, ενώ η δεύτερη αφορά τις εμπορικές εκθέσεις που συνήθως λαμβάνουν χώρα σε Διεθνή Art Fair.
Το πολιτιστικό πρόγραμμα μου το διαχειρίζεται η cultural manager κ. Ελευθερία Γκούφα. Για το 2022 προγραμματίζουμε την πολιτιστική προβολή της συλλογικής σειράς των «Ελληνικών Κεφαλών», μέσω μιας περιοδεύουσας έκθεσης που θα έχει πολιτιστικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Το 2023 σκοπεύουμε να παρουσιάσουμε άλλη μια περιοδεύουσα έκθεση της δουλειάς μου, σε συνάρτηση με το έργο του καταξιωμένου Ελληνοαμερικανού αφηρημένου ζωγράφου Νάσου Δάφνη. Ο Δάφνης γεννήθηκε στην Ελλάδα στις Κροκεές Λακωνίας το 1914 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωή του (μέχρι τον θάνατο του το 2014) στη Νέα Υόρκη.
Αναφορικά με τη δεύτερη κατηγορία εκθέσεων που συνδέεται με τα Διεθνή Art Fair, για την επόμενη χρονιά θα παραβρεθούμε σε κάποιους από τους χώρους που ήδη προαναφέραμε. Παράλληλα σκέφτομαι να λάβω μέρος και στο Διεθνές Art Fair της Σαγκάης, καθώς θεωρώ ότι τις επόμενες δεκαετίες η Κίνα θα έχει μια αυξανόμενη σημασία σε όλες τις «αρένες».
(Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε το www.petrides.art ή/και στείλτε ένα email στο [email protected].)
