Από τις 16 εως τις 30 Σεπτεμβρίου 2024 πρόκειται να παρουσιαστεί η νέα έκθεση με έργα τέχνης του χθες και του σήμερα, αναγνωρισμένες δημιουργίες και εκθέματα που ξεχωρίζουν στην διάρκεια των χρόνων για το ανεπανάληπτο εικαστικό πέρασμα τους. Το σημαντικό γεγονός θα πραγματοποιηθεί στην ΑRT GALLERY 35 του Κυριάκου Τζιζμετζόγλου, Καραολή και Δημητρίου 35 στον Πειραιά.
Αξίζει να επισημάνουμε κάποια πράγματα για το σπουδαίο αυτό πολιτιστικό και πολιτισμικό δρώμενο που θα διεξαχθεί. Οι συνθέσεις με υπογραφές Δημήτρης Ταλαγάνης, Λυκούργος Κογεβίνας, Μίνως Αργυράκης, Νίκος Βεντουράς, Παπαλουκάς, Κεσσανλής, Γύζης, Τέτσης, Μυταράς, Γεράσιμος Σκλάβος, Λουκάς Γεραλής, Αντωνακάτου, Σωτηρία Ράλλη, Φειδάκης, Αξελός, Σπυρόπουλος, Μηλιάδης, Mattioli, Γεράσιμος Στέρης, Τσίγκος, Παπανικολάου, Περικλής Βυζάντιος, Μάριος Πράσινος, Διαμαντόπουλος, Παρθένης, Μπουζιάνης, Γκίκας, Τσαρούχης,Βασιλείου, Μαριλένα Φωκά, Πιπερόπουλος, Τσόκλης, Γρηγόρης Σερεμετάκης, Βακιρτζής, Νίκος Τζιζμετζόγλου, Πανταλέων, Σταθόπουλος, Στρατής Αθηναίος και άλλων λειτουργούν ως κλίμακες εικόνας και σημασίας σε διάφορες επιφάνειες και σε πολλά επίπεδα. Εισάγουν το φιλότεχνο κοινό σε συναισθήματα για να γνωρίσει την απόλυτη τέχνη που οι τεχνοτροπίες της έλκουν την ψυχή του. Παρατηρώντας τες αντιλαμβανόμαστε την αξία της απεικόνισης και το θετικό πρόσημο της έντασης που τις διακατέχουν. Με εξωτερικό πρόσχημα εντείνεται η αποκάλυψη για την τάση της αντενέργείας τους. Συγκροτούν τις διαδικασίες της υπέρβασης, της άσκησης του βλέμματος και των επιμέρους παραστάσεων.
Ο Ιστορικός τέχνης, συνεργάτης του χώρου GALLERY ART 35 Λεόντιος Πετμεζάς που θα προλογίσει την έκθεση επισημαίνει
”Η συνεκτική οργάνωση του συγκεκριμένου υλικού στο σύνολο του κινείται αυτόνομα απέναντι στις φόρμες της αναπαράστασης και της απόδοσης. Η ευρηματική στερεότητα του πρόσημου διακρίνεται καθώς παρεμβαίνει στις διαρθρώσεις. Οι οντότητες παρατακτικά βρίσκονται σε μια αρμονία με το ρυθμό των διαθέσεων και εντάσσονται σε ένα αδιάσπαστο σύνολο από στοιχειοθετήσεις. Μετατρέπονται βαθμιαία σε συνέχεια της μνήμης. Μεθοδικά καταλήγουν σε σφαιρικές και ολοκληρωμένες στάσεις απόδοσης με επάλληλες ζώνες δεξιοτεχνίας και τάσεις αλληλουχίας. Στις έντεχνες συλλήψεις καθοδηγούνται επιδέξια οι χρωματικές μάζες και χρησιμοποιείται επάξια η συναφής προσθήκη των απαιτούμενων επισυνάψεων. Το καίριο περιεχόμενο τείνει να φορτίζεται από την κατεύθυνση της γραφής.
Η ενασχόληση των καλλιτεχνών εκπέμπει μια ενδελεχή διαλεκτική μελέτη της βιωματικής εμπειρίας που μας μεταφέρει ως θεατές σε ιδιότυπα μέρη. Η συμμετοχή τους αποτελεί μια συνειδητοποιημένη πράξη εφαρμογής που παραπέμπει σε παραδοσιακές και μεταμοντέρνες αποκλίσεις. Παράλληλα ενορχηστρώνουν αφετηρίες μέθεξης και λύτρωσης. Η τεχνική τους ενέχει υφές ωρίμανσης που προκαλούν ανατρεπτικά την ενατένιση του χώρου και του χρόνου. Διακριτικά υποστηρίζουν ένα μύθο μέσα από το μύθευμα. Με άψογη ύφανση στην σχεδίαση προβάλλουν την γνώση της παράθεσης σε αυστηρές ενδοσκοπικές απολήξεις. Ξεδιπλώνουν ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχεί η ανασύνθεση και η μετουσίωση της κατάστασης. Στην θέση της επιλογής και στην θέαση του αποτελέσματος πρωταγωνιστούν οι μορφικές και οι ζωτικές αποχρώσεις που με διακριτικά χαρακτηριστικά δηλώνουν μια ταυτότητα και μια άποψη. Συνδέονται μεταξύ τους με καλύψεις που εκπέμπουν πολυπρόσωπες εντάξεις. Σε όλα τα εκθέματα τα συγκροτημένα ιδεογράμματα ισορροπούν και εξάρουν θαυμαστά αρετές που καταγράφει το ένστικτο. Με σκηνική οικονομία και γραφική πρόθεση οι τυπώσεις ενδυναμώνουν την αντίληψη της προοπτικής και της θεώρησης.
Οι καλλιτέχνες ποιούν έργο με πέπλο τον λυρισμό. Κάθε άγγιγμά τους πάνω στον καμβά, με αποκλειστικά εργαλεία τα χρώματα και τις σχεδιάσεις είναι ένας ρομαντικός στίχος που μαγεύει. Συγκροτούν πρωτότυπα μοτίβα με σχήματα και γραμμές επινόησης και προσωπικής αισθητικής. Οι ιμπρεσιονιστικές, οι εξπρεσιονιστικές και οι άλλες επιρροές τους ορθώνονται ατόφιες και ξεπροβάλλουν σαν καταρράκτης ιδεών που αέναα ρέει. Δεσπόζουν γιατί εκπέμπουν και επιφέρουν την ηρεμία της φύσης και την γαλήνη της ψυχής με το ζεστό φως της απεραντοσύνης και του διάχυτου ορίζοντα της πλάσης. Από το αντίκρισμα τους νιώθουμε πως συμβαίνει κάτι το φευγαλέο.
Η τέχνη εδώ αποτελεί τον ορισμό μιας δύναμης που αβίαστα παρασύρει, και άρρηκτα ωθεί στο να ρεμβάσουμε. Καθρεφτίζεται σε κάτοπτρα από την σοφία των συναισθημάτων και τις πραγματικές ζωτικές αξίες. Μέσα σε κάθε πίνακα της έκθεσης υπάρχει ένα ολοκληρωμένο ημερολόγιο, μια τεκμηριωμένη αφήγηση της ανθρώπινης πορείας, με πυρήνα την αισιοδοξία που συντάσσεται με την απεικόνιση της σημερινής πραγματικότητας. Οι πινελιές είναι σαν τρυφερά αγγίγματα στην ψυχή, μία γαλήνια όαση που λειτουργεί σαν μια εναρμονισμένη χορογραφία που συγκινεί. Ένα κοντσέρτο με την συμπαθή πρωτοπορία της έντασης που επιτυγχάνει τον σκοπό του καθώς φέρνει την ζητούμενη ευδαιμονία οπτικά και βαθιά αισθαντικά.
Με τον εξαιρετικό χειρισμό σε συνδυασμό με την ζωντάνια που επιλέγει για να ενώσει τα υπερβατικά τοπία και τις συμβολικές μορφές. Ο ήλιος με τις πύρινες γλώσσες και ο χρόνος της διευθέτησης συνιστούν την κοινή γλώσσα και τα σημεία που συναντιούνται οι ιστορίες φιλτραρισμένες και δοσμένες σε μνημειακό μέγεθος, σε εκφάνσεις που αποτυπώθηκαν για το ελληνικό μεγαλείο και στην συνέχεια εισήγαγαν σ’ ένα ιδιότυπο ζωγραφικό σύμπαν με μοναδική καινοτομία φάσμα των κυμάνσεων και των διαπραγματεύσεων. Διηγούνται σχέσεις βρίσκοντας αντιστοιχίες, συνδέσεις και παραλληλισμούς που πηγάζουν με άνθηση και εκλάμψεις από την καλλιτεχνική παραγωγή. H επιτομή της καίριας αναζήτησης των προσδοκώμενων διατάξεων κυριαρχεί διαφωτιστικά στα επιτεύγματα. Παραπέμπει σε μελέτες για την επισημότητα του συνολικού στησίματος που αναμφίβολα μας προδιαθέτει για ένα αυτούσιο event πολιτιστικής ανέλιξης.”
Info
Διάρκεια έκθεσης
Δευτέρα 16 έως Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2024
Ωράριο λειτουργίας
Δευτέρα έως Σαββάτο: 10:30-15:00 &18:00-21:00
GALLERY 35
Καραολή και Δημητρίου 35, Πειραιάς 698 990 8326
Όταν εγκαινιάζεται ένας νέος χώρος τέχνης, που οι προθέσεις του δεν είναι αποκλειστικώς εμπορικές αλλά φιλοδοξεί να συμβάλλει στην εξέλιξη των πραγμάτων, παίρνει τη θέση του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον εικαστικό χάρτη και στα καλλιτεχνικά πράγματα της χώρας. Παρεμβαίνει. Ένας χώρος τέχνης συμβάλλει στη χαρτογράφηση, την εξέλιξη και την αποσαφήνιση του τοπίου.
Η Γκαλερί Alma ιδρύθηκε από τη Μαρία και τον σύζυγό της Μανώλη Αλμπάνη το 2010, στα Τρίκαλα. Ο Μανώλης Αλμπάνης, ζωγράφος-αγιογράφος, μαθητής του Μόραλη και του Μυταρά έχει σημαντικό έργο αγιογραφήσεων ιερών ναών στο νομό Τρικάλων. Το 2010 βρισκόμαστε στην καρδιά της οικονομικής κρίσης – έμελλε να ζήσουμε ακόμη πολλά: η απόφαση για τη δημιουργία μίας νέας γκαλερί μοιάζει με εξαιρετικά παράτολμο εγχείρημα. Η κατάσταση της τέχνης στην Ελλάδα είναι πολύ ρευστή: ήδη από την προηγούμενη δεκαετία μία νέα γενιά καλλιτεχνών έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή της –η γενιά που συγκρότησε αυτό που αποκλήθηκε «Σκηνή»–, αίθουσες τέχνης και θεσμοί παραπαίουν∙ είμαστε όλοι επί ξύλου κρεμάμενοι, από κάθε άποψη: ψυχολογική, οικονομική, ιδεολογική, πολιτισμική, ταυτοτική. Η πίστη της Μαρίας Αλμπάνη στην τέχνη και η υποστήριξή της στους καλλιτέχνες την ωθεί σε μία ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων. Με μία, εν πρώτοις, έμφαση στη ζωγραφική του τελάρου (η οποία την εποχή εκείνη αρχίζει σιγά σιγά, μετά την πλήρη υποχώρηση των προηγούμενων ετών, να ανακτά κάπως το χαμένο έδαφος, φέρνοντας στην επιφάνεια, εκτός από τη νέα δυναμική της, νέες φόρμες και νέους τρόπους προσέγγισης της ζωγραφικής εικόνας και της σύγχρονης αντίληψης περί ζωγραφικής – σε αντιδιαστολή και σε ρήξη με τις εξαντλημένες φόρμες του παρελθόντος), εκτός στιλιστικών αναγωγών, η Μαρία υπερασπίζεται την άποψη ότι η καλή ζωγραφική δεν έχει εποχή. Αντί να εξετάζει και να κατατάσσει τα έργα σε σχέση με συγκεκριμένα ρεύματα ή σχολές, δίνει έμφαση στην ποιότητα και την ουσία της ζωγραφικής. Παρά την έμφαση, όμως, στέκεται στο μέσον των πραγμάτων (στον αντίποδα ακριβώς των trends και του anything goes), δίνοντας παραλλήλως χώρο σε όλα τα μέσα. Στην πορεία, η διάθεση αυτή θα ενισχυθεί έτι περαιτέρω. Συγχρόνως, η γκαλερί δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες να εκθέσουν και να εκτεθούν.
Παρότι η γκαλερί δραστηριοποιείται σε μια επαρχιακή πόλη, το πνεύμα που τη διέπει είναι οικουμενικό και έκκεντρο. Οι εκθέσεις που διοργανώνονται είναι πέραν του γεωγραφικού στίγματος και των συνόρων του. Καταξιωμένοι Έλληνες καλλιτέχνες με εύρος μέσων και τρόπων φιλοξενούνται ή αποτελούν το δυναμικό της γκαλερί, όπως (ενδεικτικά) οι: Δημοσθένης Κοκκινίδης, Γιώργος Μήλιος, Παύλος Σάμιος, Μανώλης Ζαχαριουδάκης, Μανώλης Χάρος, Μιχάλης Μανουσάκης, Άγγελος Αντωνόπουλος, Ξενοφών Μπήτσικας, Τάσος Μισούρας, Γιώργος Καζάζης, Μάριος Σπηλιόπουλος, Capten, Μαρία Βλαντή, Κατερίνα Μερτζάνη…
Από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της, η γκαλερί έδωσε έμφαση στη διεθνή παρουσία της και στην εκπροσώπηση Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό, λαμβάνοντας τακτικά μέρος σε διεθνείς διοργανώσεις και εκθέσεις τέχνης, όπως οι Discovery Frankfurt, Art Market Budapest, Frame Art Basel, Frame Paris, Art Athina, Swab Barcelona, Affordable Brussels, Affordable Hamburg κ. α., επιδιώκοντας να είναι παρούσα και να συμμετάσχει στο διάλογο και στη ζύμωση μεταξύ Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.
Το 2015 (τη χειρότερη περίοδο της οικονομικής κρίσης), η Γκαλερί Alma παίρνει το ρίσκο να επεκταθεί στην Αθήνα και ν’ ανοίξει μία δεύτερη αίθουσα στην οδό Υψηλάντου, στο Κολωνάκι. Σε σχέση με τα προηγούμενα πέντε χρόνια, το εικαστικό τοπίο φαντάζει ακόμη πιο συγκεχυμένο και ρευστό: αίθουσες έχουν κλείσει, οι θεσμοί είναι υπό πλήρη αναδιαπραγμάτευση του ρόλου τους και των στόχων τους, ανεξάρτητοι χώροι και πλατφόρμες, συλλογικότητες, κολεκτίβες και ομάδες έχουν εμφανιστεί, αναπροσδιορίζοντας με τη δράση τους την εικαστική σκηνή. Πολλοί ξένοι καλλιτέχνες, εξαιτίας της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και της συνακόλουθης προβολής της χώρας στο εξωτερικό, ανακαλύπτουν την Αθήνα και επιλέγουν να εγκατασταθούν και να δουλέψουν στην πόλη, θεωρώντας την γοητευτικό προορισμό. Η Alma βιώνει ίσως την πιο γόνιμη περίοδό της, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες. Τα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν έως σήμερα ενδιαφέρεται για την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών και συνεχίζει να διοργανώνει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, προβάλλοντας το έργο ανερχόμενων και καταξιωμένων Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών. Η τέχνη και οι καλλιτέχνες χρειάζονται ανθρώπους να τους υποστηρίζουν με σθένος. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές μόλις έχει τελειώσει η έκθεση του Mateo Andrea (υιού του Pat Andrea), ο οποίος εξέθεσε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Εν τω μεταξύ, ο υιός του ζεύγους Αλμπάνη, Νικόλας, καλλιτέχνης, με σπουδές στις καλές τέχνες στη Φλωρεντία, στις ψηφιακές τέχνες στο Camperwell London και στο post production στο NFTS και έχοντας δουλέψει στην κινηματογραφική παραγωγή, έχει συμβάλει με τον τρόπο του δημιουργικά σε πολλούς τομείς, έχοντας συγχρόνως εργαστεί για ένα διάστημα στην γκαλερί.
Ο τελευταίος σταθμός της έως τώρα πορείας της Γκαλερί Alma στον εικαστικό χάρτη είναι η μετεγκατάστασή της στο νέο χώρο της οδού Σκουφά: ένα ακόμη πιο φιλόδοξο εγχείρημα, που εγκαινιάζει τη νέα εποχή της με την παρούσα ομαδική έκθεση Συγκάτοικοι – Living Together. Στην έκθεση αυτή θα συστηθούν στο κοινό όλοι οι συνεργάτες που με την πάροδο του χρόνου έχει αγκαλιάσει η γκαλερί και έχουν φτάσει να αποτελούν τον κορμό και την οικογένεια της. Η έκθεση Συγκάτοικοι εγκαινιάζεται στις 13 Σεπτεμβρίου 2024 και συμμετέχουν οι: Παύλος Σάμιος, Πατ Αντρέα, Κώστας Παπανικολάου, Τάσος Μισούρας, Μιχάλης Μανουσάκης, Άγγελος Αντωνόπουλος, Μανώλης Χάρος, Μάριος Σπηλιόπουλος, Κατερίνα Μερτζάνη, Νίκος Κασκούρας, Τάκης Γερμενής, Μαρία Βλαντή, Ράνια Ράγκου, Δημήτρης Μιστριώτης, Άρης Κατσιλάκης, Σπύρος Αγγελόπουλος, Κώστας Αργύρης, Ανδρέας Βούσσουρας, Σταμάτης Θεοχάρης, Μιχάλης Κιούσης, Δημήτρης Κόκκορης, Αλεξία Μαρούλη, Θοδωρής Μπαργιώτας, Γιώργος Τσιριγωτάκης, και Βάνα Φερτάκη.
Μια αίθουσα τέχνης είναι ένας ζωντανός οργανισμός∙ ως εκ τούτου, οφείλει να εξελίσσεται, ν’ αντιλαμβάνεται τις αλλαγές, εάν δεν συμμετέχει στη εκτύλιξή τους, να αναπροσαρμόζει τους στόχους της θέτοντας νέους και να ξεπερνά τον εαυτό της. Η πορεία είναι πάντα επίπονη∙ αλλά αξίζει.
Info
Διάρκεια έκθεσης Συγκάτοικοι
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου έως Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024
Καλωσορίζοντας τους φίλους της τέχνης μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, η ThaliaGallery παρουσιάζει την ανανεωμένη μόνιμη έκθεσή της. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες PhilippeViejo, ZeikoDuka, Αλέξης και Θανάσης Γεωργίου, Πάνος Ασημακόπουλος (Kolazista), Φαίη Αναγνωστοπούλου (ΦΑΜ), Αγγέλα Κούγκλη, LanaFrey και SebastienAllart.
Η έκθεση περιλαμβάνει μια επιλογή από αξιόλογα έργα καλλιτεχνών με τους οποίους η Thalia Gallery έχει μόνιμη συνεργασία. Μας προσκαλούν λοιπόν, να ανακαλύψουμε ξανά αυτούς τους δημιουργούς και τα έργα τους που τόσο κέρδισαν το θαυμασμό μας. Η έκθεση θα παρουσιαστεί στα δύο επίπεδα του εκθεσιακού χώρου της γκαλερί μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου.
Και την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, η Thalia Gallery θα εγκαινιάσει την επόμενη περιοδική ομαδική έκθεσή της με τίτλο “Back in Town”.
Εν τω μεταξύ, αν δεν είχατε την ευκαιρία να ανακαλύψετε τις μικρές μας ιστορίες τέχνης, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα, όπου έχουν ετοιμάσει για εμάς περιγραφές διάσημων έργων, διασκεδαστικές ιστορίες για εκθέσεις τέχνης, προφίλ μοναδικών καλλιτεχνών καθώς και προτάσεις βιβλίων.
Καλώςήρθατεback in town!
Info
Διάρκεια ομαδικής έκθεσης
Έως Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2024
Η εμπειρία το πάθος και το ένστικτο είναι οι αρχές στις οποίες έχει βασιστεί το Sapiens Σαντορίνη.
Ένα από τα πιο όμορφα εστιατόρια βρίσκεται στην Οία, στο βορειότερο κομμάτι του νησιού, το Sapiens Fire & Raw! Η φιλοσοφία του είναι βασισμένη στο να δημιουργεί καινούργιες αυθεντικές εμπειρίες δίνοντας έμφαση στην εξαιρετική ποιότητα των προϊόντων, τα οποία τις περισσότερες φορές παράγονται από ντόπιους.
Το μενού απαρτίζεται από 2 ακριβώς πράγματα. Από ωμά και από ψημένα πιάτα. Ωμά τα οποία έχουν ελάχιστη επεξεργασία, με μοναδικές ατόφιες γεύσεις για υγεία και μακροζωία! Ψημένα τα οποία τις περισσότερες φορές είναι εποχιακά και με τη φλόγα αναδεικνύουν τα ιδιαίτερα συστατικά τους.
Το κρέας που χρησιμοποιείται στο Sapiens είναι οργανικό και όλα τα λαχανικά είναι βιολογικά από έλληνες παραγωγούς. Τα θαλασσινά τα προμηθεύονται από εξαιρετικά ποιοτικές μονάδες ή τα έχουν ψαρέψει μόνοι τους οι Σαντορινιοί ψαράδες!
Με αγάπη για το περιβάλλον και την βιοποικιλότητα του τόπου το Sapiens πρωτοπορεί!
Εγώ ερωτεύτηκα το μαγιάτικo με μάνγκο, chili και κόλιανδρο, το αβοκάντο με σαλάτα γκρέιπφρουτ, φρέσκο κρεμμύδι και halapeno Καθώς και τα αμπελοφάσουλα με Καμμένο βούτυρο και romesco sauce! Για κυρίως επέλεξα το φιλέτο τόνου και έκλεισα με το καταπληκτικότερο γλυκό που έχω φάει φέτος το καλοκαίρι, ανανά ψητό με sorbet καρύδας και crumble αμυγδάλου!
Αυτή η σύγκλιση ωμού και ψημένου στο Sapiens, ομολογουμένως πρέπει να δοκιμαστεί, εάν δεν το έχετε κάνει ήδη!
To «Εκτός Τόνου», το νέο έργο της ομάδας FEMTETTIX, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της Αγγελικής Γρηγοροπούλου, έρχεται για δέκα παραστάσεις στο HGWstd. (Μαυρομιχάλη 138), κάθε Σάββατο & Κυριακή, από τις 2 Νοεμβρίου 2024.
Μία γυναίκα επιτίθεται σε έναν άγνωστο άντρα στο σούπερ μάρκετ με αφορμή… μια κονσέρβα τόνο.
Και μετά, εντελώς τυχαία, συναντιούνται ξανά ως ομιλητές σε μια ημερίδα για τη «θετικότητα». Η καθημερινή τρέλα της ζωής αλλά και οι διάφορες ψυχώσεις τους δεν τους επιτρέπουν τελικά να βλέπουν τα πράγματα όσο θετικά «επιβάλλει» η εποχή μας. Κι έτσι αποτυγχάνουν παταγωδώς. Παρότι έχουν δοκιμάσει τα πάντα: Από διαλογισμό, σεμινάρια αυτογνωσίας στη Γαύδο μέχρι και… ψυχιατρεία.
Κι έπειτα, ξανά εντελώς τυχαία, εγκλωβίζονται σε ένα κοινό, πολύπτυχο όνειρο. Ξαναβιώνουν τα τραύματά τους, ενσαρκώνουν τα είδωλά τους με μια άγρια χαρά κι αναμετριούνται με τους φόβους τους. Ώσπου θα βρουν ο ένας στον άλλον λίγη κατανόηση. Θα ενώσουν τα χέρια τους, θα σημαδέψουν την κουλτούρα της θετικότητας, τη μανία της αυτοβελτίωσης, την προσποίηση της χαράς και θα πατήσουν μαζί τη σκανδάλη. Κι έπειτα θα αναπνεύσουν.
Γιατί όταν έχεις μια συντροφιά, αυτός ο τρελός και μάταιος κόσμος γίνεται λίγο πιο υποφερτός.
Το «Εκτός Τόνου» είναι μια υπαρξιακή κωμωδία για την κονσερβοποιημένη αναζήτηση της ευτυχίας. Για την πάλη δύο ανθρώπων να μην νιώθουν σαν παραφωνίες σε μία κοινωνία που από μόνη της είναι μια παραφωνία.
Εμπνευσμένο από το «Γελώντας Άγρια» του ChristopherDurang.
Η γκαλερί Αργώ, της οδού Νεοφύτου Δούκα 5, στο Κολωνάκι, υποδέχεται στους χώρους της την εικαστικό Πόπη Ζωίδη, η οποία θα παρουσιάσει την καινούργια της δουλειά, κάτω από το γενικό τίτλο “Ιάματα και Οράματα”. Αυτή είναι η 14η ατομική της έκθεση, η οποία θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου στις 7 και μισή το απόγευμα και θα διαρκέσει ως τις 5 Οκτωβρίου 2024.
Η Ζωίδη συνεχίζει στη καινούργια της δουλεία να αναφέρεται στη φύση και στην κρίση που την απειλή. Μετά τα δάση και τα πουλιά που την απασχόλησαν σε παλαιότερες εκθέσεις της στην γκαλερί Αργώ, τώρα στα νέα έργα της σκύβει στα ταπεινά βότανα και μας παρουσιάζει με καθαρή παραστατική γραφή, αλληγορικές εικόνες γεμάτες νύξεις που αφορούν στην αξία και τη αναγκαιότητα ύπαρξης τους.
Στο κείμενο του καταλόγου που προλογίζει η ίδια αναφέρει ότι προσπαθεί να περιγράψει τα συναισθήματα που αναπτύχθηκαν κατά την πραγμάτωσή των έργων της …
«[…] Η πανδημία και η αλλαγή στη ζωή μας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο θέμα της έκθεσης, αφού πάντα τα έργα μου είναι βιωματικά. Όλο το σκεπτικό στην αρχή ήταν η συνήθεια της χρήσης βοτάνων από την αρχαιότητα. Η παρουσία μου στην ύπαιθρο του χωριού ήταν καταλυτική. Σκεπτόμουν την ανάγκη του ανθρώπου για θεραπεία με αφεψήματα και μαγικά φίλτρα για θαυματουργές λύσεις, που είναι καταγραμμένες στην παράδοση μας. {..}
[…] Η φύση είναι το αναγκαιότερο και πολυτιμότερο αγαθό, παλαιότερα την λάτρευαν και προσεύχονταν σε αυτή. Τριγυρισμένη από το δάσος που βρισκόμουν, γεννήθηκε η ανάγκη να στραφώ στα ταπεινά βότανα της φύσης να τα ζωγραφίσω, για να την τιμήσω και να την εξευμενίσω. Στην πορεία επηρεαζόμενη από την καθημερινότητα και τα γεγονότα της, τα έργα αποκτούσαν έντονη αλληγορία παρέμεναν όμως να αφορούν στη φύση.
Στην πορεία άρχισα να σκέφτομαι φανταστικά βότανα, όπως το κενοβότανο που γεννήθηκε ως επιθυμία θεραπείας του αβάσταχτου αισθήματος του κενού, που νιώθεις όταν τίποτα δεν υπάρχει να πεις ή να κάνεις. Το κενοβότανο ως αντίδοτο της ουτοπίας της αναδρομής, όταν δεν υπάρχει ο μηχανισμός της διόρθωσης του τετελεσμένου. Το ταξίδι γινόταν γοητευτικό και αφέθηκα στις προκλήσεις της φαντασίας μου.[…]
Who is Who
Η Πόπη Ζωίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται.
Έκανε ελευθερες σπουδές στη ζωγραφική. Επίσης ασχολείται συστηματικά με τη χαρακτική, την οποία διδάχθηκε στο Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών. Από το 1991 είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Έχει πραγματοποιήσει 14 ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα αλλά και στις Η.Π.Α., στη Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρο, Αίγυπτο, Αρμενία, Γιουγκοσλαβία, Ταϊλάνδη, Βόρεια Μακεδονία, Ταϊβάν, Πολωνία και Πορτογαλία.
Info
Διάρκεια έκθεσης Ιάματα και Οράματα
Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου έως Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2024
Στις 12 Σεπτεμβρίου η CITROΝΝΕ Gallery παρουσιάζει στον χώρο της στην Αθήνα την έκθεση Μυθιστορίες ΙΙ. Πρόκειται για την οργανική συνέχεια της έκθεσης Μυθιστορίες Ι, η οποία παρουσιάστηκε στον χώρο της CITRONNE Gallery στον Πόρο και θα ακολουθήσει μια παράλληλη λειτουργία ώς τις 15/9. Οι εκθέσεις Μυθιστορίες Ι και ΙΙ λειτουργούν ενιαία, ως συγκοινωνούντα δοχεία.
Η Μυθιστορία, όρος επιστημονικός, λογοτεχνικός και καλλιτεχνικός, αντανακλά την σχέση ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό, το φυσικό και το υπερ-φυσικό, την ορθολογική αφήγηση και το παραλογικό παραμύθι. Συμπλέκει διαφορετικές, κάποτε και αντιφατικές, σφαίρες ύπαρξης. Η Ιστορία είναι η γνώση· ο Μύθος είναι η υπέρβαση.
Οι εννέα εικαστικοί, Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, Λυδία Δεληκούρα, Ιάσονας Καμπάνης, Κατερίνα Κατσιφαράκη, Αλέκος Κυραρίνης, Τάσος Μαντζαβίνος, Πέτρος Μώρης, Νίκος Ποδιάς και Νάνα Σαχίνη συνθέτουν μια συλλογική οπτική γύρω από την ατομική, αλλά και την κοινή έννοια του Μύθου και της Ιστορίας.
Στο δεύτερο μέρος της έκθεσης στην Αθήνα, οι συμμετέχοντες καλλλιτέχνες διευρύνουν την θεματική· είτε με νέες ad hoc δημιουργίες είτε επαναπροσδιορίζοντας παλαιότερα ιστορικά έργα.
Οι Μυθιστορίες εκτυλίσσονται διαδοχικά από έργο σε έργο. Συγκροτούν ένα λειτουργικό σύνολο, με διακριτή όμως την αφηγηματική ταυτότητα του κάθε καλλιτέχνη.
Info
Διάρκεια έκθεσης Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου έως Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024
Ο Αποστόλης Αρτινός επιμελείται την έκθεση «Ένα αλλόκοτο δείπνο – στο τραπέζι του Νικολάου» που πραγματοποιείται από την γκαλερί Ζουμπουλάκη και το Nikolaou Residence στην Αίγινα. Η έκθεση παρουσιάζεται στους χώρους του σπιτιού του Νίκου Νικολάου (1909 – 1986).
«Το πιάτο, είναι το πιο οικείο αντικείμενο, ένα αντικείμενο εκτεθειμένο στη χρηστικότητά του και στο αισθηματικό του περιβάλλον. Η τροφή βεβαίως, αλλά κι η συγκίνησή της, η συγκίνηση που μας προκαλεί το οικογενειακό τραπέζι, το σερβίτσιο του, αυτές, εν τέλει, οι μνήμες του. Όλος ο χρόνος του ανθρώπου εξαντλείται γύρω απ’ την αισθηματική αγωγή αυτών των τραπεζιών, που μας αληθεύουν και μας εξαντλούν στην αναμνημόνευσή τους.
Αυτό λοιπόν το αντικείμενο πολλές φορές έβγαινε απ’ το κύκλο της χρηστικότητάς του και αναλάμβανε μια περίοπτη θέση στο οικιακό περιβάλλον. Η συνήθεια που ήθελε ένα πιάτο απ’ το καλό σερβίτσιο να εξαιρείται απ’ την οικοσκευή και να κρέμεται στον τοίχο. Πιάτα, κυρίως ευρωπαϊκής προέλευσης, με απεικονίσεις απ’ τον φυτικό και ζωικό κόσμο, αλλά και μ’ αναφορές απ’ την ιστορία. Με τέτοια πιάτα στήθηκαν ολόκληροι πιατελότοιχοι, ακόμη και στη χώρα μας, όπως οι περίφημοι πιατελότοιχοι της Ρόδου, της Σκύρου ή της Καρπάθου.
Το διακοσμητικό πιάτο, που γινόταν ένας καμβάς, καθώς ξεδίπλωνε στο κοίλο του, αφηγήσεις ζωής. Τα ζωγραφισμένα πιάτα του εργαστηρίου Κουρτζή στη Λέσβο, ή των Νικολάου στη Σκύρο, θα καθιερωθούν ως εμβληματικά έργα της λαϊκής μας τέχνης, και πολύτιμα πλέον συλλεκτικά αντικείμενα. Αλλά κι αυτή η παραγωγή των εργοστασίων Ίκαρος στη Ρόδο και Κεραμεικός στην Αθήνα, όπου τα ζωγραφισμένα τους πιάτα θα μπουν σε κάθε σπίτι και μάλιστα, μέσω των οδών του τουρισμού, θα ταξιδέψουν και σε όλον τον κόσμο. Η πρακτική των ζωγραφισμένων πιάτων δεν θα αργήσει να έρθει και στα εργαστήρια των καλλιτεχνών, με χαρακτηριστικές τις δουλειές του Νίκου Νικολάου, του Αλέκου Φασιανού και του Γιάννη Μόραλη.
Μια ντουζίνα ακόσμητα πιάτα λοιπόν που βρέθηκαν αποθηκευμένα στο εργαστήρι του Νικολάου στην Αίγινα, έγιναν κι η αφορμή γι’ αυτή την έκθεση. Είκοσι τρία κεραμικά πιάτα που διατέθηκαν σε ισάριθμους σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες για να αφήσουν πάνω στη κεραμική τους επιφάνεια τη δική τους αισθαντική γραφή. Σχέδια, χρώματα, ανάγλυφα, που ιστορούν ιδιωματικές προσεγγίσεις μιας οικείας όσο κι ανοίκειας επιφάνειας. Γιατί η καλλιτεχνική γραφή είναι αυτή που διανοίγει τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν στον ορίζοντα μιας άλλης σκηνής. Δεν είναι πια η πραγματικότητα της χρηστικότητάς τους, αλλά η έξαρσή τους στον τόπο και στο χρόνο μιας άλλης απόλαυσης. Ακόμη κι όταν αυτή η γραφή εκδηλώνεται ως μια απλή διακόσμηση πάνω στ’ αντικείμενο, και τότε ακόμη, το βλέμμα ανακτά τον απολεσμένο του ορίζοντα, τη διεσταλμένη, αλλά και διεστραμμένη, ορατότητά του. Τα πράγματα τότε δεν είναι αντικείμενα μιας χρειώδους ανάγκης, αλλά παραμυθιακά τρόπαια και φαντασιακές διαφυγές.
Τα πιάτα της έκθεσης τοποθετούνται στο τραπέζι που ο Νικολάου παρέθετε τα θρυλικά γεύματα στους φίλους του. Ο Μόραλης, ο Καπράλος, η Πωπ, φίλοι και γείτονες του Νικολάου, ήταν κι απ’ τους πιο συχνούς συνδαιτυμόνες αυτών των μακρόσυρτων γευμάτων. Τώρα σ’ αυτό το τραπέζι του άλλα πιάτα, στη συνθήκη μιας άλλης συνάντησης. Έχει κι αυτή η σημείωση τη σημασία της νομίζω, αλλά μπορεί και όχι!».
Ο ζωγράφος Νίκος Νικολάου εγκαταστάθηκε το 1964 στην Αίγινα με τη σύζυγό του Αγγέλα Νικολάου και το σπίτι τους έγινε τακτικός τόπος συνάντησης φιλότεχνων και διανοούμενων. Το 2019 ξεκίνησε η ανακαίνιση του σπιτιού και του περιβάλλοντος χώρου και δημιουργήθηκαν πέντε ξενώνες.
Η ανακαίνιση πραγματοποιήθηκε με σεβασμό στην ιστορία του ζωγράφου και της συζύγου του Αγγέλας, διατηρώντας το πάντα ζεστό κλίμα φιλοξενίας για το οποίο φημίζονταν.
Ξεκινώντας από το μπροστινό δωμάτιο του σπιτιού –πρώτο ατελιέ του ζωγράφου, που αργότερα χρησιμοποιούσε ως καθιστικό- και με οδηγό το φωτογραφικό αρχείο και τα προσωπικά βιώματα της οικογένειας, έγινε προσπάθεια να τοποθετηθούν στην αρχική τους θέση τα έργα και τα αντικείμενα που υπήρχαν στον χώρο, ανασυστήνοντας την ατμόσφαιρα στην οποία έζησε ο Νικολάου.
Η συλλογή των έργων ανήκει στην οικογένεια της Αγγέλας Νικολάου, στον Θοδωρή, την Χριστίνα, την Δάφνη και τον Φίλιππο Ζουμπουλάκη.
Ο περιβάλλων χώρος συμβάλλει καταλυτικά στην αίσθηση ηρεμίας που εισπράττει ο επισκέπτης -ήδη από τα πρώτα βήματα. Φιστικιές, συκιές, ελιές και δενδρολίβανα περιβάλλουν με αρώματα και χρώμα την κύρια κατοικία και τα επιμέρους κτίσματα.
Info
Διάρκεια έκθεσης Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου έως Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2024
O ρ / MaxBeckmann γεννήθηκε το 1884 στη Λειψία. Αποφοίτησε το 1903 από την Ακαδημία Τέχνης της Βαϊμάρης. Τότε τον θεωρούσαν ως το σημαντικότερο νέο ζωγράφο της Γερμανίας. Εμπνεόταν τα θέματα του από τα σύγχρονα γεγονότα, όπως το ναυάγιο του «Τιτανικού» και ο σεισμός που έγινε στην Μεσσήνη.
Το 1914 κατατάχτηκε εθελοντικά στο Στρατό, πιστεύοντας ότι θα αποκόμιζε εμπειρίες οι οποίες θα ήταν χρήσιμες για την εικαστική δημιουργία του. Υπηρέτησε ως νοσοκομειακός στρατιωτικός στη Φλάνδρα και επηρεάστηκε έντονα από την ωμότητα και τη βιαιότητα του πολέμου. Το έργο του η «Νύχτα» που χρονολογείται από το 1919 παρουσιάζει ακριβώς αυτή την σκληρότητα. Το 1921, ολοκλήρωσε ένα άλλο έργο με τίτλο «Αναχώρηση», το οποίο ήταν ένα αλληγορικό επίκεντρο. Με ανάλογες τρίπτυχες συνθέσεις ασχολήθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος τον επηρέασε βαθιά και έφυγε από τον στρατό με σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές.
Μετά από την τραυματική του εμπειρία, το ζωγραφικό του ύφος άλλαξε πολύ. Επιλέγοντας θρησκευτικά, μυθολογικά και θεατρικά θέματα άσκησε έντονη κριτική στην κοινωνία της εποχής του. Το 1932 οι ναζιστές χαρακτήρισαν την τέχνη του «εκφυλισμένη» και τον αναγκάζουν να παραιτηθεί από την Σχολή Καλών Τεχνών της Φραγκφούρτης, ενώ παράλληλα απομακρύνονται τα έργα του από τα μουσεία. Μέχρι το 1937 κατασχέθηκαν συνολικά πάνω από 500 πίνακες. Το 1937 παράμεινε στο Άμστερνταμ, καθόλη την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το 1947 έφυγε στις ΗΠΑ. O καλλιτέχνης βρέθηκε σ’ ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε την ιδιότυπη καλλιτεχνική δημιουργία και που εκτιμούσε την δουλειά του. Όμως η επάνοδός του στο καλλιτεχνικό προσκήνιο ήταν μικρής διάρκειας. Τρία χρόνια αργότερα, πέθανε από καρδιακή προσβολή καθ’ οδόν προς το Μητροπολιτικό μουσείο.
Στα πρώτα του βήματα, ο Μαξ Μπέκμαν συμμετείχε στην καλλιτεχνική ομάδα «Νέος Πραγματισμός» μαζί με τον Γκέοργκ Γκρος και τον Ότο Ντιξ. Από την αρχή μέχρι το τέλος της καλλιτεχνικής πορείας του, στο έργο του φυσούσε υποβλητικά ένας αέρας αποκαλυπτικής οδύνης. Οι πρώτες μεγάλες συνθέσεις του, στις αρχές του 20ού αιώνα, φανερώνουν την γοητεία που του ασκεί το δράμα και του πρόσφεραν τις πρώτες του επιτυχίες. H εμπειρία του πολέμου ενίσχυσε τις τραγικές τάσεις της φαντασίας του, παράλληλα με την συμβολή της ανάγνωσης των έργων του Φρειδερίκου Νίτσε.
Καταπιάστηκε να αναπαραστήσει θεματογραφικά την πραγματικότητα της οποίας είναι μάρτυρας, μια πραγματικότητα όμως που παρουσιάζεται μέσα στους πίνακές του υπερβολική, σαν σε παροξυσμό. Τα σχέδιά του, καταγγελία της βαρβαρότητας, δείχνουν οπτικά το ανείπωτες εικόνες- μαρτυρικά κορμιά που κείτονται στο χειρουργικό τραπέζι, ακρωτηριασμένα από έκρηξη οβίδας- προβάλλοντας καταστάσεις οδύνης και τρόμου, με τρόπο ωμό που απωθεί και σαγηνεύει ταυτόχρονα.
Όταν αποστρατεύθηκε το 1915, ύστερα από σοβαρό νευρικό κλονισμό, ο Μπέκμαν εγκαταστάθηκε στη Φρανκφούρτη. Επιστρέφει στη ζωγραφική και, παραδόξως, το ύφος του είχε κάπως απαλύνει. Ζωγραφίζει τότε εικόνες της πόλης, απρόσμενα γραφικές, που θυμίζουν λίγο το ναΐφ στυλ του «ντουανιέ» Ρουσώ. Όμως οι δαίμονές του εξακολουθούν να τον διώκουν. Εξακολούθησε να μεταφέρει την βαναυσότητα των πεδίων μάχης μέσα στη γερμανική μεταπολεμική κοινωνία. Το 1925 ο Μπέκμαν έγινε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φρανκφούρτης. Το φάσμα του πολέμου είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, η κοινωνική κριτική υποχωρούσε και η Ευρώπη άνοιγε τις πόρτες της σε όσους ήθελαν να ταξιδέψουν.
O καλλιτέχνης πέρασε τους χειμώνες του 1929-32 στο Παρίσι. Τα χρώματά του έγιναν πιο ζωηρά, τα θέματά του λιγότερο σκοτεινά. Μετά την άνοδο του ναζισμού στην εξουσία, ο Μπέκμαν εγκατάλειψε τον ρεαλισμό για να καταφύγει στη μυθολογία και στον συμβολισμό. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ζωγράφος από το 1930 περίπου διάβαζε πολύ ελληνική και ινδική μυθολογία και προσπαθούσε να βρει σχέσεις και αναλογίες με τα χριστιανικά σύμβολα. Οι συνθέσεις του, οι οποίες συχνά παίρνουν τη μορφή μνημειακών αφηγημάτων, φέρνουν στο προσκήνιο ένα αινιγματικό σύμπαν, όπου συνυπάρχουν κλόουν και θεατρίνοι, τέρατα, ήρωες και αλλόκοτα ζώα. Τα έργα του επικαλούνται την τραγικότητα της ανθρώπινης κατάστασης που την κυβερνά αμείλικτα ένα σκληρό πεπρωμένο. Στον πίνακα «H πτώση», που ο Μπέκμαν ζωγράφισε στην Αμερική το 1950, την χρονιά του θανάτου του, ανακεφαλαιώνει επιλογικά την όλη φιλοσοφία του.
Ο Μαξ Μπέκμαν, κατά περίεργο τρόπο, παραμένει απομονωμένος τόσο στη γερμανική τέχνη των αρχών του 20ού αιώνα όσο και στην ιστορία του Μοντερνισμού. Γιατί παρά την στυλιστική και θεματική του συγγένεια με τον εξπρεσιονισμό και τον «Νέο πραγματισμό / Νέα αντικειμενικότητα», η ιδεολογική του άποψη ήταν ριζικά διαφορετική: Έδρασε κυριολεκτικά μόνος ανάμεσα στους ρεαλιστές ζωγράφους της γενιάς του, πίστευε στο χρέος του καλλιτέχνη να απεικονίσει την πνευματική κατάσταση του ανθρώπου.
O ίδιος έγραψε επηρεασμένος από την εμπειρία του πολέμου: «Πρέπει να μοιραστούμε όλη τη δυστυχία που έρχεται. Να δώσουμε την καρδιά και τα νεύρα μας στις φοβερές κραυγές πόνου των φτωχών, απελπισμένων ανθρώπων… Να τους δώσουμε μια εικόνα της μοίρας τους, κι αυτό μπορεί κανείς να το κάνει μόνον όταν τους αγαπά…».
Μέσα σ’ αυτό το χαοτικό τοπίο, ο Μαξ Μπέκμαν, σφυρηλάτησε ένα έργο με τραγική δύναμη. Πέρα από την άμεση αναφορά μιας διαδρομής που ήταν γεμάτη σκοτάδι και τρόμο, η ζωγραφική του στόχευε στο μεταφυσικό πεδίο, θέτοντας ερωτήματα για τον άνθρωπο και το πεπρωμένο του. Παρόλο που η έμπνευση και η τεχνοτροπία του τρέφονταν από τον φουτουρισμό, τον κυβισμό, ακόμη και από τον σουρεαλισμό, παρόλο που αξιοποιεί τα φωβιστικά μαύρα περιγράμματα του Ματίς και του Ρουώ ή τις καμπύλες φόρμες του Πικάσο, το έργο του παραμένει αταξινόμητο. Παραδόξως και στη Γαλλία, όπου ευδοκίμησαν όλα τα μεγάλα ρεύματα της πρωτοπορίας. Συμπερασματικά ο Μπέκμαν χρησιμοποίησε ιδιόμορφα την εκφραστική δύναμη της τέχνης του στην κοινωνική κριτική της οδυνηρής εποχής του.
Ψηφιακές περιηγήσεις, ατμοσφαιρικές συναυλίες, συναρπαστικά εργαστήρια, έργα σύγχρονης τέχνης και βιωματικές δράσεις που έδωσαν τροφή για σκέψη περιελάμβανε μεταξύ άλλων το 14ο Φεστιβάλ Διαδρομές στη Μάρπησσα της Πάρου που πραγματοποιήθηκε φέτος με θέμα τα στοιχεία της φύσης.
Με αφορμή το φεστιβάλ, επί τρεις ημέρες, από τις 23 έως και τις 25 Αυγούστου, ένας δυνατός αέρας δημιουργίας που φυσούσε στη γη της Μάρπησσας μετέφερε σε κάθε σοκάκι και πλατεία του χωριού μικρές σπίθες και εστίες πολιτισμού και έμπνευσης, που όλες μαζί συνέθεταν ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα εκδηλώσεων και δράσεων που κυλούσε σαν νερό σε όλο τον παραδοσιακό οικισμό…
Έτσι, οι μικροί φίλοι του Φεστιβάλ Διαδρομές εκτέλεσαν πειράματα φυσικής με απλά υλικά με την καθοδήγηση της Δρ. Τίνας Νάντσου, δοκίμασαν «συνταγές παραμυθιών» με αφορμή ένα ειδικά σχεδιασμένο εργαστήριο λόγου με την Σίσσυ Κασσάνδρα και την Αλέκα Εληώτη, έλυσαν το «αίνιγμα της μυστικής φόρμουλας» συμμετέχοντας σε ένα παιχνίδι γρίφων με τη βοήθεια της ερευνητικής φοιτητικής ομάδας Συνθετικής Βιολογίας iGEM Athens 2024, ενώ παρακολούθησαν καλλιτεχνικά εργαστήρια αλλά και εργαστήρια κεραμεικής που πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με το Τμήμα Εκπαίδευσης του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), και το Κέντρο Μελέτης Νεώτερης Κεραμεικής αντίστοιχα.
Παράλληλα, οι επισκέπτες είχαν τη δυνατότητα να επισκεφτούν την οικία Ανουσάκη, τον ανεμόμυλο Άγουρου, και τους Ιερούς Ναούς του Ευαγγελισμού, της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Γεωργίου, ενώ περνώντας από τους σταθμούς ενδιαφέροντος που δημιουργήθηκαν με έμπνευση το φετινό θέμα, έλαβαν μέρος σε πρωτότυπες βιωματικές δράσεις, συμμετείχαν σε έργα in progress και με τη βοήθεια της HERMeS (HERitage Management e-Society) περιηγήθηκαν ψηφιακά σε δύο παραδοσιακά σπίτια και ένα ασβεστοκάμινο, φορώντας γυαλιά VR Headsets ή απλά χρησιμοποιώντας το κινητό τους!
Επιπλέον, το κοινό παρακολούθησε την εξαιρετική ομιλία με θέμα «Τα νησιά των Κυκλάδων, από το παρελθόν στο σήμερα», από την Ελένη Μαϊστρου, Πρόεδρο του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, και ξεναγήθηκε στην έκθεσης σύγχρονης τέχνης με τίτλο «Τ’ αυτιά μας στο τσιμέντο», σε επιμέλεια της Δέσποινας Ζευκιλή. Επίσης για πρώτη φορά στο πλαίσιο της έκθεσης πραγματοποιήθηκε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θέμα τις εικαστικές δράσεις στα ελληνικά νησιά με τη συμμετοχή επιμελητών εκθέσεων (Άκης Κόκκινος, DEO project, Χίος και Ιορδάνης Κερενίδης, Phenomenon, Ανάφη), ιστορικών τέχνης (Εβίτα Τσοκάντα) και καλλιτεχνών Πάκυ Βλασσοπούλου).
Ο επίλογος κάθε μέρας ήταν όπως πάντα, μουσικός. Έτσι, το πρώτο βράδυ η ατμοσφαιρική τζαζ συναυλία με το Andreas Polyzogopoulos Trio μας ταξίδεψε με τις μελωδίες της σε όλο τον κόσμο, το δεύτερο βράδυ η Μάρθα Φριντζήλα με το The Kubara Project, τη θεατρικότητα και τους αυτοσχεδιασμούς της ξεσήκωσε το κοινό, ενώ η αυλαία του φεστιβάλ έκλεισε παραδοσιακά «με τσαμπούνες και τουμπάκια», με μουσικούς από την Πάρο και την Αντίπαρο και ένα αυθεντικό νησιώτικο γλέντι με τον Νίκο Οικονομίδη και την Κυριακή Σπανού.
Ρεπορτάζ -συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Στην οδό Ψαρρών στο κέντρο της Αθήνας βρίσκεται ένα ιστορικό κτίριο του 1860, που όπως μάς ενημέρωσε ο σημερινός ιδιοκτήτης...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies