Αρχική Blog Σελίδα 22

Οι Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών

Από
Zeta Tz
-
Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη

Στον ομφαλό της γης, στο σπουδαιότερο Μαντείο της Ελληνικής αρχαιότητας, διοργανωθήκαν πρόσφατα οι δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι, που στόχο είχαν την ανάλυση της μετάβασης των κοινωνιών προς την τεχνολογικά καθοριζόμενη μετα-ανθρώπινη εποχή στην Δημοκρατία και τον Πολιτισμό. Ατενίζοντας το μέλλον με δέος, στη διάρκεια των «Διαλόγων» διαγνώστηκαν θέματα που απασχολούν την ανθρωπότητα και επαναδιατυπώθηκαν οι όροι για την διαμόρφωση της νέας μας ταυτότητας.

Τέθηκαν καίρια ερωτήματα σχετικά με το μετα-ανθρώπινο και αναλύθηκαν σημαντικές πτυχές της πορείας της ανθρωπότητας, τόσο φιλοσοφικά όσο και πρακτικά.

Tην εποχή του μετά-ανθρώπινου εξέτασαν οι Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών

Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι – Η εποχή του μετά-ανθρώπινου

Το συνέδριο, που έγινε στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών παρακολούθησαν επιδραστικοί διανοητές απ’ όλο τον κόσμο, ενώ η ψηφιακή του απήχηση αναμένεται να ξεπεράσει τους 150.000 ενδιαφερόμενους. Προσωπικότητες από το χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, της έρευνας, της παιδείας και επιλεγμένοι αριστούχοι μεταπτυχιακοί φοιτητές και υποψήφιοι διδάκτορες από την Ελλάδα παρακολούθησαν τους Δεύτερους Δελφικούς Διαλόγους με θέμα «Δημοκρατία και Πολιτισμός στην εποχή του μετά-ανθρώπινου» που διοργάνωσε στις 21 και 22 Ιουνίου το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών (Ε.Π.Κε.Δ.).

 

Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι – Η εποχή του μετά-ανθρώπινου

Πιο συγκεκριμένα, οι ομιλητές αναφέρθηκαν στους παρακάτω προβληματισμούς:

• Η ζωή μας με τα υπολογιστικά μέσα αλλάζει, αναδιαμορφώνει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, ενώ καταρρέει η ιδέα ότι είμαστε τα ανώτερα όντα του πλανήτη και το είδος με τις μεγαλύτερες γνωστικές ικανότητες.
• Ζούμε σε μια υπερ-ιστορική εποχή που εξελίσσεται με απόλυτους κινδύνους αλλά και οφέλη της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) για τη Δημοκρατία και θα πρέπει να μπουν όρια στην ψηφιακή ολιγαρχία.
• Η Τ.Ν είναι ήδη «υποκείμενο». Για να γίνει «εαυτός» θα πρέπει να έχει μακροπρόθεσμη μνήμη την οποία δεν έχει αυτή τη στιγμή. Tο άλμα αυτού του είδους θα πρέπει να γίνει την επόμενη δεκαετία. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια εξέλιξη;
• Δεν μπορούμε να βασιζόμαστε μόνο στην ελπίδα, αλλά πρέπει να δουλέψουμε για την ελπίδα. Να βρούμε τις αξίες που είναι αναγκαίες σ’ αυτή τη σκοτεινή αλλά και λαμπρή εποχή ταυτοχρόνως.

Μεγάλος χορηγός των Δεύτερων Δελφικών Διαλόγων ήταν η Eurolife FFH Ασφαλιστική. Αισθητή, με τα εύστοχα ερωτήματα και τοποθετήσεις του, έκανε την παρουσία του ο Αλέξανδρος Σαρρηγεωργίου, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας.

Ο κύριος Σαρρηγεωργίου θεωρεί καθήκον της εταιρίας του μέρος της αξίας που δημιουργείται με την ασφαλιστική δραστηριότητα, να επιστρέφεται στις τοπικές κοινότητες και ιδίως σε αυτές εκτός μεγάλων αστικών κέντρων.

«Η ανάγκη θέσπισης ενός διεθνούς κανονιστικού οργάνου»

Παναγιώτης Ροϊλός, Καθηγητής Ελληνικών Σπουδών και Συγκριτικής Κριτικής Θεωρίας και Γραμματολογίας, κάτοχος της Έδρας «Γιώργος Σεφέρης» στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ

«Το γνώθι σαυτόν αποδεικνύεται επίκαιρο όσον αφορά στη διερεύνηση των ορίων της συλλογικότητάς μας», ανέφερε στο χαιρετισμό του ο Δρ. Παναγιώτης Ροϊλός, πρόεδρος του ΕΠΚεΔ και καθηγητής Πανεπιστημίου Harvard, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα «Νεομεσαιωνικός Μετακαπιταλισμός και Μηχανισμοί Αντιδημοκρατικής Ομογενοποίησης».

Ο Δρ. Ροΐλος εστίασε στην δραστική ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και της βιο-μηχανικής (bioengineering), η οποία τείνει να συνοδεύεται από ταυτόχρονη υποχώρηση της διερεύνησης της ανθρώπινης καταστασιακότητας αλλά και των «δικαιωμάτων» όλων των άλλων οργανισμών (ζώα, φυτά κτλ.) που κατοικούν τον πλανήτη, ως θεμελιώδες χαρακτηριστικό της εποχής του μετα-ανθρώπινου, την οποία ο ίδιος ονομάζει «νεομεσαιωνικό μετακαπιταλισμό».

Το δελφικό παράγγελμα γνῶθι σαυτόν αποδεικνύεται επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ άλλοτε

Υπογράμμισε την ανάγκη θέσπισης ενός διεθνούς κανονιστικού οργάνου, το οποίο θα προσδιορίζει (με τη συμμετοχή τεχνοκρατών, πολιτικών, νομικών αλλά και ερευνητών από τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες) τις προτεραιότητες, τους στόχους και το ηθικό πλαίσιο (την τελεολογία, όπως την ονόμασε) των εξελίξεων στο χώρο της τεχνητής νοημοσύνης.

Kate Hayles, Distinguished Research Professor, University of California, Los Angeles
«Αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία η Τεχνητή Νοημοσύνη; »

«Το εύρος της τεχνογνωσίας που έχουν εξελίξει προγράμματα όπως τα GPT 3, 3.5 και 4 είναι πραγματικά εκπληκτικό», είπε η Kate Hayles, Distinguised Research Professor, University of California, Los Angeles, πρωτοπόρος στην μελέτη του μετα-ανθρώπινου ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, στην ανακοίνωσή της με τίτλο Αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία η Τεχνητή Νοημοσύνη;

«Παρά τις δυνατότητες αυτές, υπάρχουν, ωστόσο, σημαντικοί περιορισμοί (Brubecketal, 2023). Κυριότερος από αυτούς είναι η έλλειψη “ενσωματωμένης” εμπειρίας στον κόσμο και η απουσία συναισθημάτων, επιθυμιών και προτιμήσεων», ανέφερε. «Αν και οι απειλές δεν είναι καινούριες, η τεχνητή νοημοσύνη που αναπαράγεται έχει κάνει την παραπληροφόρηση ευκολότερη, φθηνότερη», είπε επίσης και συμπλήρωσε: «Οι δημοκρατίες μπορούν να επικρατήσουν μόνο εάν οι ψηφοφόροι και οι πολιτικοί που εκλέγονται να τους εκπροσωπούν αγαπούν τη δημοκρατία περισσότερο παρά την εξουσία».

Και κατέληξε: « Όπως είδαμε, η ΤΝ μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για τη διευκόλυνση του αυταρχισμού όσο και για την καταπολέμησή του. Οι άνθρωποι που την προγραμματίζουν, την αναπτύσσουν και αποφασίζουν πώς θα χρησιμοποιηθεί είναι αυτοί που καθορίζουν εάν θα αποτελέσει κίνδυνο για τη δημοκρατία ή υπέρμαχό της». Ακόμα μας κάλεσε να αναλογιστούμε την ηθική ευθύνη που μας αναλογεί αν η ΤΝ περάσει από το «υποκείμενο» στον «εαυτό», ενώ έκανε σαφή τη διάκριση μεταξύ αλγορίθμων και ΤΝΙ.

Κανένας αλγόριθμος ο οποίος βασίζεται σε βάση δεδομένων δεν είναι ΤΝ. Η τεχνητή νοημοσύνη βασίζεται σε νευρωνικά δίκτυα, όπου είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα με δεδομένα μη δομημένα. Αυτό που κάνουν τα νευρωνικά δίκτυα είναι ότι παίρνουν αυτά τα δεδομένα και ανιχνεύουν μοτίβα. Κι αυτά τα μοτίβα μπορεί να ενισχύσουν μεροληψίες και προκαταλήψεις, αν δεν προσέξουμε.

Luciano Floridi, Founding Director, Digital Ethics Center, Yale University
«Η τεχνητή νοημοσύνη υπέρ και κατά της δημοκρατίας»

Luciano Floridi

«Στις ώριμες κοινωνίες της πληροφορίας αυτοί που ελέγχουν τις ερωτήσεις διαμορφώνουν τις απαντήσεις και αυτοί που διαμορφώνουν τις απαντήσεις ελέγχουν την πραγματικότητα», είπε με τη σειρά του ο Luciano Floridi, Founding Director, Digital Ethics Center, Yale University, στην ανακοίνωσή του με θέμα: Η τεχνητή νοημοσύνη υπέρ και κατά της δημοκρατίας.

Όπως επεσήμανε, ο διάλογος για την ΤΝ ξεκίνησε το 1960, με κάποιους να λένε ότι είναι καταστροφή ενώ κατ’ άλλους είναι ευλογία: Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε. «Το μέλλον της δημοκρατίας είναι τα τρία “σ”: συνεργασία, συντονισμός σύμπραξη», ανέφερε. «Το κράτος πρέπει να ελέγξει τον ψηφιακό κόσμο αλλά αυτό δεν συμβαίνει», είπε ακόμα. «Σήμερα η ΤΝ είναι μέρος του προβλήματος. Να βασιστούμε στα παραπάνω 3 “σ” που μπορεί να αποτελέσουν μέρος της λύσης για το μέλλον», σημείωσε επίσης. Ο ίδιος υπογράμμισε, τέλος, ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου κόσμου, που θα μπορούσε να ονομάσει νέο-Αναγέννηση και θα πρέπει να δουλέψουμε για την ελπίδα

Patrice Maniglier, Αssociate Professor, Université Paris Nanterre
«Πολίτες του πλανήτη Γη: Επανεξετάζοντας τον κοσμοπολιτισμό σε μια πλανητική εποχή»

«Σήμερα υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του τι πράττουμε και του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε αυτά που πράττουμε, γι’ αυτό υπάρχει δημοκρατική κρίση», ανέφερε με τη σειρά του ο Patrice Maniglier, Professor, Université Paris Nanterre, ο οποίος μίλησε με θέμα Πολίτες του πλανήτη Γη: Επανεξετάζοντας τον κοσμοπολιτισμό σε μια πλανητική εποχή. Σύμφωνα με τον ίδιο, αγοράζουμε κάτι από το σούπερ μάρκετ χωρίς να έχουμε εικόνα του πως θα είναι η Γη σε δέκα χρόνια με τη χρήση αυτού. Σύμφωνα με τον ίδιο, χρειαζόμαστε μια πολιτική για τη Γη.

Ο Καθηγητής υπερασπίστηκε τον επίγειο κοσμοπολιτισμό έναντι του μεταμοντέρνου κοσμοπολιτισμού κι ανέφερε: «Μια κοσμοπολίτικη Γη είναι μια γη που δεν στρέφεται κατά του πλουραλισμού».

Rosi Braidotti, «Μετα-ανθρώπινη σύγκλιση και καταφατική ηθική»

«Δεν είναι μόνο η ψηφιακή τεχνολογία αλλά και η κλιματική αλλαγή», προσυπέγραψε η Rosi Braidotti, Distinguished University Professor Emerita, Utrecht University, μιλώντας με τίτλο: Μετα-ανθρώπινη σύγκλιση και καταφατική ηθική.
Σύμφωνα με την ίδια, «χρειαζόμαστε τον πλουραλισμό των φιλοσοφικών ρευμάτων» κι «είμαστε περίπλοκοι και περιορισμένοι – μας περιορίζουν τα όρια του σώματός μας».

Η ίδια επεσήμανε επίσης ότι «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με την εγωκεντρικότητα όταν χρειαζόμαστε οικοκεντρικότητα» και τόνισε τη σημασία του συναισθήματος, του πόθου, όπως είπε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Ακόμα τόνισε ότι «είμαστε άνθρωποι με διαφορετικούς τρόπους – κάποιοι είναι πιο “θνητοί” από άλλους, όπως οι γυναίκες, οι ιθαγενείς, οι μουσουλμάνοι κ.α.» και σημείωσε ότι η ΕΕ πραγματοποίησε σημαντικές ρυθμίσεις όπως το GDPR, ενώ ανέφερε ακόμα ότι η τεχνολογία είναι η δεύτερη φύση μας. «Υπάρχει μόνο ένας πλανήτης που μπορεί να μας φιλοξενήσει και πρέπει να δούμε πώς», κατέληξε.

Melani Cammett «Οι προοπτικές και οι παγίδες της τεχνητής νοημοσύνης για την πολυπολιτισμικότητα»

«Όταν οι άνθρωποι απειλούνται γίνονται πιο ανοιχτοί σε συγκεκριμένες ομάδες», είπε στη συνέχεια η Melani Cammet, Clarence Dillon Professor of International Affairs, Department of Government; Director, The Weatherhead Center for International Affairs, Harvard University, στην ομιλία της με τίτλο Οι προοπτικές και οι παγίδες της τεχνητής νοημοσύνης για την πολυπολιτισμικότητα.

«Όλα εξαρτώνται από την ικανότητά μας ως κοινότητες να ξεπεράσουμε τα συλλογικά προβλήματα και να υιοθετήσουμε ρυθμίσεις», ανέφερε, υπογραμμίζοντας τη σημασία του καθορισμού ορίων, της πολυεπίπεδης συνεργασίας για την αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων και του περιορισμού της ρητορικής μίσους στο χώρο του διαδικτύου.

Για την ίδια, αν υπήρχε μεγαλύτερη συνειδητότητα πολλά πράγματα θα μπορούσαν να ελεγχθούν. «Ελπίζω ότι μια κοινότητα συνειδητοποιημένων ανθρώπων θα μπορούσε να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα θέματα έτσι ώστε να προλάβουμε αυτούς τους βλαβερούς κοινωνικούς διχασμούς και οι αλγόριθμοι να μπορέσουν να συμβάλουν στο γενικότερο κοινωνικό καλό», κατέληξε.

Martin Crowley «Η πολιτική δράση στην μετα-ανθρώπινη εποχή. »

Τέλος, ο Martin Crowley, Professor of Modern French Thought and Culture, University of Cambridge, μιλώντας με θέμα «Η πολιτική δράση στην μετα-ανθρώπινη εποχή» , αφού αναφέρθηκε στη νέα εποχή που «αφαιρεί» την ανωτερότητα από το ανθρώπινο είδος.
Ανέφερε ότι χρειάζεται να διαμορφώσουμε την πολιτική μας δράση μέσω αυτού που αποκαλεί η Kathy Hayles, γνωστική μη-συνείδηση.
Όσον αφορά στην ταχύτητα, η απόκλιση αποξενώνει τους ανθρώπους από τις αλγοριθμικές χρονικότητες – μιλάμε για μικροχρονικότητες που είναι απρόσβατες στην ανθρώπινη γνωστική ικανότητα κι αποτελούν, μεταξύ άλλων, νέες ιδιότητες ή ιδιοκτησίες της ψηφιακής ολιγαρχίας.

Για τον ίδιο, ωστόσο, ακόμη υπάρχει ανθρώπινη ευχέρεια. Στο μέλλον δεν είμαστε σίγουροι αν θα συνεχίσει να υπάρχει. Η αδιαφάνεια που υπάρχει σ’ αυτά τα συστήματα τα έχει αποσύρει από οποιαδήποτε εργαλειακή σχέση και συνεπώς κατανοητή επίβλεψη. Δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να δείξουμε αδιαφορία ή να παραιτηθούμε. «Είτε μας ενδιαφέρει να αντιμετωπίσουμε τη βία και την διάκριση που προκαλείται από την ψηφιακή τεχνολογία ή να επιστρατεύσουμε τις ψηφιακές αλγοριθμικές τεχνολογίες, θα πρέπει να τις θεωρήσουμε ως πιθανούς συμμάχους», υπογράμμισε ολοκληρώνοντας.

Στρογγυλό Τραπέζι με έξι ομιλητές

Ακολούθησε στρογγυλή τράπεζα με την συμμετοχή των παραπάνω έξι ομιλητών αλλά και του Διευθυντή του ΕΠΚεΔ, Καθηγητή Ανδρέα Γκόφα, του Προέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου της Eurolife FFH, Αλέξανδρου Σαρρηγεωργίου, του Καθηγητή Σύγχρονης Φιλοσοφίας και Προέδρου του Τμήματος του ΕΚΠΑ, Αντώνη Χατζημωυσή, του Καθηγητή Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο ΕΚΠΑ, Θεόδωρου Αραμπατζή και του Καθηγητή της Δελφικής Ακαδημίας, Justin M. Weir, Curt Hugo Reisinger Professor of Slavic Languages and Literatures, Professor of Comparative Literature, Chair of the Department of Slavic Languages and Literatures, faculty affiliate of the Department of Art, Film, and Visual Studies at Harvard University.

Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι – Η εποχή του μετά-ανθρώπινου

Χαιρετισμό απηύθυνε η Υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη τον οποίο ανέγνωσε ο Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου, Ανδρέας Γκόφας.

Χαιρετισμούς έκαναν επίσης η Γενική Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού, Ελένη Δουνδουλάκη, ως εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού και ο Υφυπουργός Δικαιοσύνης και βουλευτής Φωκίδας, Ιωάννης Μπούγας.

Μεταξύ των όσων παρακολούθησαν τις διήμερες εργασίες των Δελφικών Διαλόγων ήταν ο πρώην Υπουργός, κ. Γιώργος Αλογοσκούφης, οι Πρέσβεις της Κίνας και της Βραζιλίας στην Ελλάδα, ο Πρέσβης ε.τ. Τάσος Κριεκούκης, ο κ. Άγγελος Ανδρουλιδάκης, μέλος του ΔΣ της Eurolife FFH, μέλη του ΔΣ του Ε.Π.Κε.Δ, οι καθηγητές και οι φοιτητές στην Δελφική Ακαδημία Ευρωπαϊκών Σπουδών, δημοσιογράφοι και πολλοί ακόμα επισκέπτες από την Αθήνα και από άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

http://eccd.gr/ekdiloseis/delfikoi-dialogoi-2024 

 

Δεύτεροι Δελφικοί Διάλογοι στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών
Παρακολουθήστε το event (πρώτη μέρα)
Παρακολουθήστε το event (δεύτερη μέρα)
Δημοσιογράφοι με τον Πρέσβη ε.τ. Τάσο Κριεκούκη
ΣΥΝΤΟΜΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΟΜΙΛΗΤΩΝ

 

Η Rosi Braidotti είναι φεμινίστρια φιλόσοφος και ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, πρωτοπόρος στο χώρο της φιλοσοφίας της τεχνολογίας και του μετα-ανθρώπινου. Είναι κάτοχος πτυχίων φιλοσοφίας από το ANU και τη Σορβόννη και επίτιμη διδάκτωρ των Πανεπιστημίων του Ελσίνκι (2007) και τουLinkoping (2013). Είναι επίτιμο μέλος της Αυστραλιανής Ακαδημίας Ανθρωπιστικών Επιστημών (FAHA) και επίσης μέλος της Academia Europaea.

Η Rosi Braidotti.

Το 2022 της απονεμήθηκε το ερευνητικό βραβείο Humboldt για τη δια βίου συμβολή της στην επιστήμη. Κυριότερες δημοσιεύσεις: Nomadic Subjects (2011a), και Nomadic Theory (2011b), The Posthuman (2013), Posthuman Knowledge (2019), Posthuman Feminism (2022), The Posthuman Glossary (2018) και More Posthuman Glossary (2022).

 

 

Melani Cammett

Η Melani Cammett είναι καθηγήτρια Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Διακυβέρνησης (Government Department) και Διευθύντρια του Weatherhead Center for International Affairs στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Στα βιβλία της περιλαμβάνονται τα The Oxford Handbook on Politics in Muslim Societies (σε συνεπιμέλεια με την Pauline Jones, 2022), Compassionate Communalism: Welfare and Sectarianism in Lebanon (2014), A Political Economy of the Middle East (σε συνεργασία με τους Ishac Diwan, Alan Richards και John 2015), The Politics of Non-State Social Welfare in the Global South (σε συνεργασία με την Lauren Morris MacLean, 2014) και Globalization and Business Politics in North Africa (2007). Η έρευνά της εστιάζεται στις πολιτικές ταυτότητας, την ανάπτυξη, τη μετανάστευση και τον αυταρχισμό στη Μέση Ανατολή και αλλού.

 

Ο Martin Crowley.

Ο Martin Crowley είναι καθηγητής σύγχρονης γαλλικής σκέψης και πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, όπου είναι επίσης Anthony L. Lyster Fellow και διευθυντής του Τμήματος Σύγχρονων και Μεσαιωνικών Γλωσσών και Λογοτεχνιών στο Queens’ College του Cambridge. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το Accidental Agents: Ecological Politics beyond the Human. Είναι ο εκδότης του περιοδικού French Studies.

Ο Luciano Floridi, ιδρυτής και Διευθυντής του Κέντρου Ψηφιακής Ηθικής και καθηγητής στο Πρόγραμμα Γνωσιακής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale, είναι παγκοσμίως γνωστός ως μία από τις πιο έγκυρες φωνές της σύγχρονης φιλοσοφίας, ιδρυτής της φιλοσοφίας της πληροφορίας και ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της ψηφιακής επανάστασης. Τα περισσότερα από 300 έργα του για τη φιλοσοφία της πληροφορίας, την ψηφιακή ηθική, την ηθική της τεχνητής νοημοσύνης και τη φιλοσοφία της τεχνολογίας έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το 2022 ανακηρύχθηκε ιππότης του Μεγάλου Σταυρού OMRI της Ιταλικής Δημοκρατίας για το θεμελιώδες έργο του στη φιλοσοφία.

 

 

 

Η Katherine Hayles είναι ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες, και στο Πανεπιστήμιο Duke. Είναι η ερευνήτρια η οποία εισήγαγε την έννοια και τον όρο του «μετα-ανθρώπινου» στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Η έρευνά της επικεντρώνεται στις σχέσεις κριτικής σκέψης, επιστήμης και τεχνολογίας στον 20ό και 21ο αιώνα. Μεταξύ των βιβλίων της περιλαμβάνονται τα Postprint: Books and Becoming Computational  (2021), Unthought: The Power of the Cognitive Nonconscious (2017) και How We Think: Digital Media and Contemporary Technogenesis (2015).  Για τα βιβλία της έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, όπως τα: βραβείο Rene Wellek για το καλύτερο βιβλίο κριτικής θεωρίας για το How We Became Posthuman: Virtual Bodies in Literature, Cybernetics and Informatics, και το βραβείο Suzanne Langer Award για το βιβλίο της Writing Machines.

Έχει αναγνωριστεί με πολλές ερευνητικές διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ των οποίων δύο υποτροφίες NEH, ένα Guggenheim, μια υποτροφία Rockefeller Residential Fellowship στο Bellagio και δύο προεδρικές ερευνητικές υποτροφίες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.  Είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών.  Επί του παρόντος εργάζεται στο έργο Technosymbiosis: Futures of the Human.

Η Katherine Hayles.

Ο Patrice Maniglier διδάσκει στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Paris Nanterre (Παρίσι, Γαλλία). Φοίτησε στην Ecole Normale Supérieure (Παρίσι). Το έργο του επεκτείνεται σε διάφορα πεδία έρευνας: ιστορία της γαλλικής φιλοσοφίας του 20ού αιώνα, φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών (γλωσσολογία, ανθρωπολογία, ψυχανάλυση), αισθητική (θεωρία κινηματογράφου και σύγχρονη τέχνη) και πιο πρόσφατα επιστήμες συστημάτων Γης (Earthsystemsciences). Υπερασπίζεται μια ιστορική επανερμηνεία καθώς και μια σύγχρονη επανενεργοποίηση του «στρουκτουραλισμού».

Ο Patrice Maniglier.

Πιο πρόσφατα, η συνεργασία του με τον σπουδαίο Γάλλο φιλόσοφο Bruno Latour (1947-2022) τον οδήγησε στην υπεράσπιση μιας πλουραλιστικής αντίληψης της «Γης» που στηρίζεται σε δομιστικές έννοιες, υποστηρίζοντας ότι η Γη είναι ταυτόχρονα μία και πολλαπλή. Συχνά συμμετέχει σε δημόσιες συζητήσεις στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης (Le Monde, Libération, France Inter, France Culture, κ.λπ.).

Είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων, μεταξύ των οποίων το La Vie énigmatique des signes: Saussure et la naissance du structuralisme (2006), La Perspective du Diable, Figurations de l’espace et philosophie, de la Renaissance à Rosemary’s Baby (2010), Foucault at the movies (2018), La Philosophie qui se fait (2019), La Terre, le philosophe et le virus, Bruno Latour expliqué par l’actualité (2021), Sœurs, Pour une psychanalyse féministe (2023).

Ο Παναγιώτης Ροϊλός.

Ο Παναγιώτης Ροϊλός είναι Καθηγητής Ελληνικών Σπουδών και Συγκριτικής Κριτικής Θεωρίας και Γραμματολογίας, κάτοχος της Έδρας «Γιώργος Σεφέρης» στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Στο ίδιο Πανεπιστήμιο είναι Ερευνητικός Εταίρος στο Minda de Gunzburg Center for European Studies καθώς και στο Weatherhead Center for International Affairs, όπου έχει συνιδρύσει (2007) και συνδιευθύνει το Σεμιναριακό Πρόγραμμα Cultural Politics.

Οι διεθνείς διακρίσεις για το ερευνητικό έργο του συμπεριλαμβάνουν το Forschungsstipendium für erfahrene Wissenschaftler του Alexander von Humboldt Foundation και επίτιμο διδακτορικό από το Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Έχει συγγράψει και επιμεληθεί δέκα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των μονογραφιών Towards a Ritual Poetics (2003; co-author) Amphoteroglossia: A Poetics of the Twelfth-Century Medieval Greek Novel (2005), C. P. Cavafy: The Economics of Metonymy (2009), και τους τόμους Medieval Greek Storytelling: Fictionality and Narrative in Byzantium (editor, 2014) και From Byzantium to the Early Greek Enlightenment: Books, Writers, and Ideologies in Early Modern Greek Contexts (Late 15th–Early 18th C.; editor, 2024). Αυτή την περίοδο ολοκληρώνει τα βιβλία Neomedieval Metacapitalism και Postclassical Imaginaries: A Cognitive Anthropology of Late Antique and Byzantine Phantasia.

Θυμέλη: Ένα δυναμικό πολυμεσικό Λεξικό Ανοικτής Πρόσβασης για τις Παραστατικές Τέχνες

Από
Μαρία Δήμου
-
Θυμέλη

Πώς θα αντιμετωπιστεί η γλωσσική «βαβέλ» που χαρακτηρίζει την ορολογία των σύγχρονων Παραστατικών Τεχνών;

Κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μία έντονη σύγχυση σε ζητήματα ορολογίας, γεγονός το οποίο οφείλεται πρωτίστως στην ίδια την εξέλιξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Νέες εκφάνσεις των Παραστατικών Τεχνών, ανοικτές, πολύμορφες, ρευστές, αμφίσημες και δύσκολα επιδεχόμενες την όποια ανάλυση, δημιουργούν μία νέα ανάγκη περιγραφής, σημασιοδότησης, άρα και επικαιροποίησης της ορολογίας τους.

Όροι όπως: «περφόρμανς», «περφόρμερ», «κάστινγκ», «τρέινινγκ», «χάπενινγκ», «σάιτ σπεσίφικ», αλλά και «τοποειδικός», «επιτέλεση», «εμβυθιστικό θέατρο», «εννοιακή τέχνη», «ομιλιακή πράξη» και πάρα πολλοί άλλοι, χρησιμοποιούνται μεν, ωστόσο θα πρέπει να διερευνηθεί η ακρίβεια της απόδοσης τους και να οριστεί το εννοιολογικό τους πλαίσιο. Πώς θα αποφευχθούν οι παρερμηνείες και πώς θα περιοριστεί το φαινόμενο της αγγλοποίησης (anglicization), δηλαδή της καταχρηστικής καταφυγής στη «βολική» αγγλική ή άλλη ξενική ορολογία;

Την απάντηση φιλοδοξεί να δώσει η «Θυμέλη», ένα νέο ερευνητικό έργο, χρηματοδοτούμενο από το Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας και Καινοτομίας (ΕΛ.ΙΔ.Ε.Κ.), στο πλαίσιο της Δράσης «Χρηματοδότηση της Βασικής Έρευνας (Οριζόντια υποστήριξη όλων των Επιστημών)», Υποδράση 2. Το έργο αυτό αποσκοπεί στη δημιουργία ενός καινοτόμου πολυμεσικού Λεξικού για τις Παραστατικές Τέχνες. Πρόκειται για ένα βασικό εργαλείο υποδομής, διαδικτυακά προσβάσιμο, το οποίο θα περιέχει περισσότερα από 600 λήμματα.

Οι πολυάριθμοι ερευνητικοί και ακαδημαϊκοί φορείς που συμμετέχουν στο ερευνητικό έργο «Θυμέλη», φιλοδοξούν να καθιερώσουν ένα κοινό και έγκυρο λεξιλόγιο για τις Παραστατικές Τέχνες, μέσω του οποίου θα είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν η επιστημονική και καλλιτεχνική κοινότητα, αλλά και το ευρύτερο κοινό.

Το Λεξικό «Θυμέλη» θα δημιουργηθεί με τη μορφή διαδικτυακής πλατφόρμας, η οποία θα προσφέρει ανοικτή πρόσβαση και δυναμικό πολυμεσικό περιεχόμενο με χαρακτηριστικά πληθοπορισμού, χρήση υπερμέσων και έμφαση στην προώθηση της ελληνογλωσσίας.

Φορέας υλοποίησης του έργου «Θυμέλη» είναι το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με επιστημονικώς υπεύθυνη την αναπληρώτρια καθηγήτρια Έλενα Παπαλεξίου. Συνεργαζόμενοι φορείς του είναι η Ακαδημία Αθηνών και το Ε.Κ.Ε.Φ.Ε. «Δημόκριτος». Στο έργο συμπράττει μία πολυμελής διεπιστημονική ερευνητική ομάδα, άνω των πενήντα ατόμων.

Τα μέλη της προέρχονται από δώδεκα διαφορετικά ιδρύματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, ανάμεσα στα οποία: το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Πανεπιστήμιο Πατρών, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, το Aalto University και το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

Το πλαίσιο αξιολόγησης της πρότασης ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστικό. Η χρηματοδότηση που έλαβε η «Θυμέλη» είναι η υψηλότερη για προτάσεις της κατηγορίας του και ανέρχεται σε 298.000 ευρώ. Το έργο εκκίνησε επισήμως τον Μάρτιο του 2024, ενώ στις 25 Μαΐου πραγματοποιήθηκε στην Πανεπιστημιακή Λέσχη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών η εναρκτήρια συνάντηση με τη συμμετοχή της ολομέλειας.

Βραβείο Τέχνης Ιδρύματος Γ. & Α. Μαμιδάκη 2024:  Τέχνη υψηλών αξιώσεων στα ξενοδοχεία «Minos Beach Art Hotel» &  “Minos Palace” του Ομίλου 

Από
ArtViews Team
-
vraveio-technis-idrymatos-g-a-mamidaki-2024-techni-ypsilon-axioseon-sta-xenodocheia-minos-beach-art-hotel-minos-palace-tou-omilou
στιγμιότυπο από την βράβευση

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη 

Χαλάρωση, πολυτέλεια αλλά και τέχνη μπορούν να απολαύσουν οι ένοικοι των ξενοδοχείων του Ομίλου Μαμιδάκη στα δύο φιλόξενα ξενοδοχεία του στον Αγ. Νικόλαο στην Κρήτη. Το “Minos Beach Art Hotel” και το “Minos Palace“, τα αρχιτεκτονικά αυτά κοσμήματα, έχουν μετατραπεί με ευρηματικό τρόπο σε μουσεία τέχνης υψηλών απαιτήσεων. 

Η αγάπη για τον πολιτισμό και την ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία, που χαρακτηρίζει την οικογένεια Μαμιδάκη χρονολογείται από παλιά, από τότε που η οικογένεια διέθετε τους χώρους της για καλλιτεχνική φιλοξενία και έρευνα (art residencies) σε νέους, πολλά υποσχόμενους αλλά και σε καταξιωμένους καλλιτέχνες για να εμπνευστούν και να υλοποιήσουν τις ιδέες τους  με βάση τον χώρο που θα φιλοξενούσε το έργο τους. 

Η  δυναμική Τζίνα Μαμιδάκη έχει η θέσπιση -από το 2019- το ετήσιο βραβείο Τέχνης του Ιδρύματος Γ. & Α. Μαμιδάκη επιστεγάζοντας έτσι τις πολύχρονες προσπάθειες για ενίσχυση της σύγχρονης καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Οι δραστηριότητες της κυρίας Μαμιδάκη  παρουσιάζουν ιδιαίτερα θετικό αντίκτυπο τόσο στον τουρισμό, όσο και στην Τέχνη. Ο θεσμός του Βραβείου αποτελεί έναν αποτελεσματικό τρόπο προβολής και τοποθέτησης της Κρήτης, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα στο εικαστικό σύμπαν. 

Οι φετινοί νικητές του Διαγωνισμού Τέχνης 2024

Ο εκπληκτικός κήπο των γλυπτών στο Minos Beach Art Hotel μαγεύει τον επισκέπτη 

Αποτέλεσμα αυτού εγχειρήματος αποτελεί η δημιουργία μιας αξιόλογης μόνιμης συλλογής στα ξενοδοχεία, η οποία περιλαμβάνει και τον εκπληκτικό κήπο των γλυπτών στο Minos Beach Art Hotel, προσδίδοντας πολυποίκιλα ερεθίσματα στον επισκέπτη. 

Η Συλλογή συγκεντρώνει πάνω από 70 πρωτότυπα, site-specific έργα σημαντικών Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών, μεταξύ αυτών Magdalena Abakanowicz, Lynda Benglis, Cecilia Campos, Κώστα Βαρώτσου, Μαρίας Λοϊζίδου, Ρένας Παπασπύρου, Άγγελου Σκούρτη, Κώστα Ιωαννίδη, Νίκου Αλεξίου, Γιώργου Λάππα, Νίκου Κεσσανλή, Γιώργου Γυπαράκη και πολλών άλλων. 

Κατά την επίσκεψή μας στα ξενοδοχεία, είχαμε την τύχη να ξεναγηθούμε από την επιμελήτρια, ιστορικό τέχνης και διευθύντρια του Ιδρύματος, Γιώτα Δημητρίου, η οποία μάς ενημέρωσε διεξοδικά για τη βασική φιλοσοφία των φετινών βραβευμένων έργων, που έχουν σαν κύρια ιδέα την έννοια της φροντίδας, ιδέα τόσο σχετική με την έννοια της φιλοξενίας και της περιποίησης, που κυριαρχεί στα ξενοδοχεία του Ομίλου.  

Επιπροσθέτως ενημερωθήκαμε σχετικά και για την τοποθέτηση, τη συντήρηση, τον φωτισμό, την προστασία των έργων, που βρίσκονται τόσο στους εσωτερικούς, όσο και τους εξωτερικούς χώρους των ξενοδοχείων. 

«Πελάτες, εργαζόμενοι και επισκέπτες ζουν, αναπαύονται και εργάζονται περιτριγυρισμένοι από έργα τέχνης», μας ανέφερε ο καθηγητής ιστορίας της τέχνης, πανεπιστημιακός και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ιδρύματος Γ.&Α. Μαμιδάκη,  Σωτήρης Μπαχτσετζής, «και όλο αυτό με αγάπη για την τέχνη και σκοπό την προώθηση της αριστείας στον τομέα αυτό.» 

Από τον κήπο

Οι φετινοί νικητές του Διαγωνισμού Τέχνης 2024 παρουσιάζουν τα έργα τους  

Το Βραβείο Τέχνης 2024 διατηρώντας τις καινοτομίες της προηγουμένης χρονιάς, απηύθυνε κάλεσμα σε καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο και βράβευσε ισάξια τις τρεις προτάσεις που ξεχώρισαν για την πρωτοτυπία τους, το site-specificity, τη δημιουργικότητά τους και τη σύνδεση με την ευρύτερη θεματική της «Φροντίδας» (Care).  

Πρόκειται για το «Τοπίο σε Κίνηση» της Ειρήνης Μίγα, το «The Resilient Thread» της Κατερίνας Νάκου και το «Long Waves» του Στρατή Ταυλαρίδη. 

«Τοπίο σε Κίνηση» της Ειρήνης Μίγα

Παράλληλα, εκτός από τα βραβευμένα έργα, τοποθετήθηκε στον εξωτερικό χώρο του Minos Palace το εντυπωσιακό έργο “Six Breaths per Minute” της Μαρίας Λουίζου, το οποίο και εντάχθηκε στη μόνιμη έκθεση.  

Τα βραβευμένα έργα τοποθετήθηκαν στο Minos Palace σε διαδρόμους που οδηγούς στα δωμάτια, ώστε οι ένοικοι να αισθάνονται την «φροντίδα» και να περιβάλλονται από έργα μοναδικά και αξιόλογα.  

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως αυτά τα τρία έργα ξεχώρισαν ανάμεσα σε 700 αιτήσεις από 72 χώρες που υποβλήθηκαν φέτος στο ίδρυμα από όλον τον κόσμο. Στα φετινά βραβεία ξεχώρισαν συμπωματικά μόνο Έλληνες καλλιτέχνες.  

Το «Τοπίο σε Κίνηση» της Ειρήνης Μίγα είναι ένα ρομαντικό – κατά την γνώμη μας- έργο τέχνης που ανταποκρίνεται στο χώρο (site-responsive) και συνδυάζει ζωγραφικά και γλυπτικά στοιχεία απεικονίζοντας ένα διαρκώς εξελισσόμενο τοπίο. Εμπνευσμένο από το στροβιλισμό ενός φύλλου στον αέρα, εφιστά την προσοχή μας στην απειλούμενη και σπάνια χλωρίδα της Κρήτης ενθαρρύνοντας τη συλλογική ευαισθητοποίηση για τη διάσωσή της.  

«The Resilient Thread» της Κατερίνας Νάκου

Το «The Resilient Thread» της Κατερίνας Νάκου αποτελείται από μεγάλης κλίμακας συνθέσεις υφασμένες στον αργαλειό, οι οποίες αναδιαμορφώνουν το ρόλο των διακοσμητικών στοιχείων της τέχνης “passementerie” (πασματερί), μιας υπό εξαφάνιση τέχνης που παραδοσιακά διακοσμούσε τα περιθώρια και τώρα γίνεται το κεντρικό στοιχείο μιας αφήγησης.  

Το έργο είναι συμβολικό, μεγάλης κλίμακας, που διακρίνεται από την πολυπλοκότητα των χειροποίητων υφαντών συνθέσεων και αλληλοεπιδρώντων νημάτων που περιπλέκονται με στόχο να αναδείξουν την ποικιλομορφία της τέχνης ‘passementerie’.  

Με γνώμονα τη θεματική της φροντίδας, αυτή η τέχνη που συμβολίζει τα περιθώρια σε διάφορα εννοιολογικά επίπεδα, τοποθετείται στο επίκεντρο και διεκδικεί την προσοχή μας, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για μια πιο συμπεριληπτική προσέγγιση στον κόσμο μας.  

«Long Waves» του Στρατή Ταυλαρίδη

Το «Long Waves» του Στρατή Ταυλαρίδη είναι μια εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας – 30 μέτρων – από διάτρητο χειροποίητο χαρτί με την τεχνική του paper cut που ανακλά στη μνήμη μας τη μορφή και την κίνηση της θάλασσας, αλλά παράλληλα λειτουργεί και ως σύμβολο μίας νέας εποχής, παρομοιάζοντάς την με εικόνες από δίχτυα ψαρέματος. Στόχος είναι η αφύπνιση του κοινού για την επιτακτική σημασία της φροντίδας των θαλασσών.  

νέο απόκτημα της συλλογής με τίτλο «Six Breaths per Minute» της Μαρίας Λουίζου

Κατά την εκδήλωση της απονομής, πέρα από την παρουσίαση των έργων που έλαβαν το Βραβείο Τέχνης 2024, το Ίδρυμα Γ.& Α. Μαμιδάκη παρουσίασε στο κοινό το νέο απόκτημα της συλλογής του με τίτλο «Six Breaths per Minute» της Μαρίας Λουίζου.  

Τρία εντυπωσιακά πήλινα δοχεία ανθρώπινων διαστάσεων συμβολίζουν τον ασφαλή χώρο, το χώρο συμβίωσης με το σώμα μας και έκφρασης της φωνής μας και φιλοξενούν μια φωνητική περφόρμανς σε ένα είδος διαμαρτυρίας για τη φωνή των θυμάτων βίας που δεν ακούστηκε.  

Παράλληλα, το έργο διερευνά την εξέλιξη της κεραμικής τέχνης χρησιμοποιώντας παραδείγματα παραδοσιακής αγγειοπλαστικής σε μια νέα εποχή διατομεακής τέχνης. O σχεδιασμός ξεκίνησε το 2020 στην Πελοπόννησο και ολοκλήρωσε το ταξίδι του στο χωριό Θραψανό στην Κρήτη, το παλαιότερο σημείο γνώσης και παραγωγής χειροποίητων αγγείων.  

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 2021 στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, υποστηρίχθηκε από την Terraneo και το ΥΠΠΟΑ, ενώ μέρος του πραγματοποιήθηκε μετά από ανάθεση του Ιδρύματος Ωνάση το 2023 για την έκθεση Plásmata II: Ioannina.  

νέο απόκτημα της συλλογής με τίτλο «Six Breaths per Minute» της Μαρίας Λουίζου

Who is who 

  • Ειρήνη Μίγα 

Η Ειρήνη Μίγα σπούδασε εικαστικά στο Central Saint Martins College του Λονδίνου, απέκτησε πτυχίο BFA από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και μεταπτυχιακό MFA στις Εικαστικές Τέχνες από το Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης. Η πρακτική της περιλαμβάνει γλυπτική, εγκαταστάσεις, έννοιες σχεδίου, κειμένου και επιτελεστικότητας.  

Πρόσφατες ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: Reflections, στο Atlanta Contemporary Museum, Away in Another Way of Saying Here, στην Essex Flowers Gallery, στη Νέα Υόρκη, An Interval στο Flyweight Projects στη Νέα Υόρκη, και ομαδικές εκθέσεις όπως η Fountainhead Biennial II: Last Days of a House, σε επιμέλεια Omar López-Chahoud, Emerson Dorsch Gallery, Μαϊάμι, Outraged by Pleasure, σε επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου, κτίριο “Nobel”, Χαλάνδρι, Αθήνα, A Scattering of Salts, σε επιμέλεια Πάνου Γιαννικόπουλου, ACG Art Gallery, Αθήνα, Tomorrow’s Dream, στο Neuer Essener Kunstverein στην Έσση, Scraggly Beard Grandpa, στην γκαλερί Capsule Shanghai, στην Κίνα.  

Η Μίγα έχει συμμετάσχει σε διεθνώς αναγνωρισμένα προγράμματα Art Residency όπως: Skowhegan School of Painting and Sculpture, Workspace του Lower Manhattan Cultural Council (LMCC) στη Νέα Υόρκη, Open Sessions στο The Drawing Center στη Νέα Υόρκη, το Fountainhead Residency στο Μαϊάμι, το Bemis Center for Contemporary Arts, το Watermill Center και άλλα. Έργα της βρίσκονται σε διεθνείς συλλογές τέχνης, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Φρανκφούρτη και στη Συλλογή Δάκη Ιωάννου- Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα.  

«Τοπίο σε Κίνηση» της Ειρήνης Μίγα

  • Κατερίνα Νάκου 

Η Κατερίνα Νάκου έχει σπουδάσει Φιλοσοφία και Ιστορία της Τέχνης στο Eberhard Karls University Τübingen και Textile Design στο Reutlingen University (Γερμανία), όπου και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Design & Fine Art Conception. Έχει ειδικευτεί ως Textile Developer στην υφαντική Jacquard στο Textiel Museum – Textiel Lab (Ολλανδία). 

 Έχει βραβευτεί με το Grand Prize του IDEEC 2023 (International Design Education Expo and Conference) στο Chuncheon (Κορέα) και έργα της έχουν εκτεθεί σε γκαλερί, μουσεία και ινστιτούτα στη Γερμανία και στην Κορέα. 

 Είναι υπότροφος προγραμμάτων τέχνης και design στο Kunstmuseum Stuttgart (2023) και στο Πανεπιστήμιο της Girona (2024) και resident fellow στο TekstilLab, Bergen – Νορβηγία (2023) και στο European Textile Network & Textile Centre Haslach – Αυστρία (2024). 

«The Resilient Thread» της Κατερίνας Νάκου

  • Στρατής Ταυλαρίδης 

Ο Στρατής Ταυλαρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1990 και είναι απόφοιτος της Σχολής Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του papercut δημιουργεί διάτρητα έργα τέχνης και εγκαταστάσεις μεγάλης κλίμακας, αποτελούμενες από χειροποίητα χαρτιά λίγων γραμμαρίων, τα οποία κόβει με χειρουργικό νυστέρι. Έχει εκθέσει ατομικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην “Izmir Mediterranean Biennal” το 2023 και στη “15th Biennale de la Mediterranée” το 2011.  

Έχει βραβευτεί σε ελληνικούς και ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς με το βραβείο τέχνης του Ιδρύματος G. & A. Mamidakis Foundation (2024), στο «Πάμε Απέναντι»-Άρσις (2012) και στο Hulda Festival (2011)… Συμμετείχε στις: Art Fair ”Tom of Finland Art & Culture Fail” (2023), “Rome International Art Fair” (2021), “London Art Fair” (2015), “Art Athina” (2014). Έχει εκθέσει ομαδικά σε Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Σερβία, Τουρκία και Ελλάδα. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. 

«Long Waves» του Στρατή Ταυλαρίδη

  • Μαρία Λουίζου 

Η Μαρία Λουίζου ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το σύνολο της δουλειάς της αποτελείται από γλυπτικές εγκαταστάσεις, μέσα στις οποίες φιλοξενούνται φωνητικές συνθέσεις που δημιουργεί η ίδια. Σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και θεωρία σύνθεσης κλασικής & ηλεκτρονικής μουσικής στο Ωδείο Αθηνών.  

To 2020 απέσπασε το βραβείο ARΤWORKS, και η έρευνά της «Σωματικότητα στη σύγχρονη γλυπτική, φωνητική, και ελληνική παράδοση» επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟ.  

Το 2019 η δουλειά της παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη, στην ετήσια έκθεση «Tabula Rasa» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Robert Wilson, καθώς και στο Πεκίνο, όπου απέσπασε το βραβείο «China Taiyuan International YouthMetal Sculpture Creations 2018».  

Η δουλειά της έχει επίσης παρουσιαστεί στο πλαίσιο της έκθεσης «Θεωρήματα» στο ΕΜΣΤ, ενώ η συμμετοχή της στο Watermill Center Summer Residency χρηματοδοτήθηκε από δωρεές των συλλεκτών Cornelia Long και Franz Wassmer. Η πρώτη της ατομική έκθεση «22°C» πραγματοποιήθηκε στην γκαλερί Sinestetica (Ρώμη, 2019), ενώ η δεύτερη ατομική της έκθεση «Six Breaths per Minute» στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα το 2021.  

Παρουσίασε επίσης ένα συλλογικό έργο σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο Columbia και την ομάδα Victoria Square Project ως Αrtist in Residency το 2021. Το 2022 συμμετείχε σε προγράμματα φιλοξενίας καλλιτεχνών στο The Watermill Center, στο Atelier des Arques και στο Delfina Foundation. Το 2023 συμμετείχε στην έκθεση Plásmata II: Ioannina, καθώς και στην Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα της Ευρώπης Τιμισοάρα, ενώ εγκαινίασε το δικό της καλλιτεχνικό residency στη Λέρο με τίτλο Politics of border waters and the unwanted body. 

«Six Breaths per Minute» Μαρία Λουίζου

Extra Info

Η Επιτροπή Αξιολόγησης του Βραβείου Τέχνης 2024 απαρτίστηκε από τους/τις: 

-Γεώργιο Γυπαράκη, Εικαστικό, Καθηγητή τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο 

-Πολίνα Κοσμαδάκη, Ιστορικό Τέχνης, Επιμελήτρια Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης, Μουσείο Μπενάκη 

-Σωτήριο Μπαχτσετζή, Καλλιτεχνικό Διευθυντή Ιδρύματος Γ.&Α. Μαμιδάκη, Ιστορικό Τέχνης, Αν. Καθηγητή τμ. Πολιτισμού και Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών, Παν/μιο Θεσσαλίας 

-Νίκο Ναυρίδη, Εικαστικό, Καθηγητή Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθήνας 

-Αλέξανδρο Ψυχούλη, Εικαστικό, Καθηγητή Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Παν/μιο Θεσσαλίας 

Σινεμά στις Πλατείες 2024: Ξεκινούν οι καθιερωμένες υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας

Από
Μαρία Δήμου
-
Σινεμά στις Πλατείες
Σινεμά στις Πλατείες

Έφτασε πάλι η εποχή εκείνη του καλοκαιριού που θα συναντηθούμε εκεί που συναντιόμαστε καθημερινά, στις πλατείες των τόπων μας, αυτή τη φορά για να μοιραστούμε την εμπειρία της παρακολούθησης μιας κινηματογραφικής ταινίας. Οι προβολές πραγματοποιούνται με πρωτοβουλία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και την καθοριστική συμβολή δραστήριων τοπικών φορέων για 11 η συνεχή χρονιά σε πόλεις και χωριά της Ηλείας.

Ξεκινούν από τη Δευτέρα 8 Ιουλίου οι καθιερωμένες υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας

Με το πρόγραμμα αυτό, το Φεστιβάλ Ολυμπίας και οι δεκάδες συνεργαζόμενοι φορείς συμβάλλουν στην καλλιέργεια και τη διατήρηση της κινηματογραφικής κουλτούρας στην Ηλεία, ενώ γεννούν μια ευκαιρία κοινωνικής συνεύρεσης στον δημόσιο χώρο, η οποία εδράζεται στην παράδοση των πλανόδιων κινηματογραφιστών των περασμένων δεκαετιών.

Όχημα αυτών των συναντήσεων, τόσο αγαπημένες ελληνικές ταινίες, όσο και ξεχωριστές ταινίες για παιδικό και νεανικό κοινό, που αποτελεί, ως γνωστόν, την εξειδίκευση του Φεστιβάλ.

Στο φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνονται τρεις κλασικές ελληνικές ταινίες που παραχωρεί ευγενικά η Finos Film («Οι κυρίες της αυλής», «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» και «Διακοπές στο Βιετνάμ»), μια ξεχωριστή ταινία του Σταύρου Τσιώλη («Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά»), δύο σύγχρονα ντοκιμαντέρ («Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες», της Μαριάννας Οικονόμου και «Dolphin Man» του Λευτέρη Χαρίτου), αλλά και η ελληνική υποψηφιότητα για τα βραβεία Όσκαρ της περασμένης χρονιάς «Πίσω από τις θημωνιές», της Ασημίνας Προέδρου.

Συνολικά στο πλαίσιο του προγράμματος «Σινεμά στις πλατείες» θα πραγματοποιηθούν 44 προβολές που εκτείνονται σε όλη την Ηλεία από την Αρετή και τη Μέλισσα μέχρι τη Φιγαλία (Παύλιτσα) και τον Αστρά, καθώς και τρεις ειδικές προβολές που προγραμματίζονται στον Πύργο με τη νεοσυσταθείσα κινηματογραφική λέσχη “ΣΙΝΕΦΗΛΕΙΑ”, στο Μουσείο Ολυμπίας για την Αυγουστιάτικη πανσέληνο με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Ηλείας και στην Αμαλιάδα με τον Σύνδεσμο Πολιτικών Συνταξιούχων.

Το πρόγραμμα «Σινεμά στις Πλατείες» διοργανώνεται σε συνεργασία με: την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και τους τοπικούς φορείς: Πολιτιστικός Σύλλογος “Σαλμωνέων Παράδοσις”, Πολιτιστικός Σύλλογος Καυκωνίας, Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα Λεχαινών, Πολιτιστικός Λαογραφικός Σύλλογος “Η Ωλένη”, Σύλλογος Γυναικών Γρανιτσεΐκων “Οι Φίλοι του Σχολείου”, Σύλλογος Οικιστών Σπιάντζας, Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κατσαρού “Η Ειρήνη”, Πολιτιστικός Σύλλογος Νέων Πλατιάνας, Φυσιολατρικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Αρχαίας Πίσας, Πολιτιστικός Λαογραφικός Σύλλογος Χαβαρίου “Ο Διόνυσος”, Εκπολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Ελαιώνα, Σύλλογος Νεολαίας και Άθλησης Νέας Φιγαλίας, Αιμοδοτικός Σύλλογος Αμπελώνα Κουζουλίου “Σταγόνα Ζωής”, Πολιτιστικός Σύλλογος Στρεφίου “Η Πνευματική Εστία”, Πολιτιστικός Σύλλογος Αγ. Ηλία Γιαννιτσοχωρίου, Πολιτιστικός – Περιβαλλοντικός Σύλλογος Γυναικών Σχίνων, Φίλοι του Καϊάφα, Περιβαλλοντική Δράση Ηλείας, Πολιτιστικός Σύλλογος Αρετής, Πολιτιστικός Σύλλογος Δουναιίκων “Ο Άγιος Γεώργιος”, Εξωραϊστικός Σύλλογος Ξυλοκέρας “Η Πρόοδος”, Πολιτιστικός Σύλλογος Κουζουλίου, Πολιτιστικός Σύλλογος Λασταιίκων “Η Νέα Λάστα”,  Αναπτυξιακός Σύλλογος Γυναικών Σαβαλίων “Η Αναγέννηση”, Πολιτιστικός Σύλλογος Ασπρασπιτιωτών “Η Πρόοδος”, Πολιτιστικός Σύλλογος Δαφνιώτισσας, Σύλλογος Διβριωτών Αθήνας, Σύλλογος Νέων Καταρραχίου, Πολιτιστικός Σύλλογος “Ο Σέκουλας”, Εκπολιτιστικός Μορφωτικός Σύλλογος Αντρωναίων, Φιλοπρόοδος Σύλλογος των εν Αθήναις και Πειραιαί Αστραίων, Σύλλογος των απανταχού Φιγαλέων “Ο Φίγαλος”, Πολιτιστικός Σύλλογος Τραγανού “Κωστής Παλαμάς”, Πολιτιστικός Σύλλογος Επιταλίου “Επί της Αλός”, Πολιτιστικός Εξωραϊστικός Σύλλογος Αρτέμιδας “Ο Κουμουθέκρας”, Ομάδα Πολιτών Πύργου (αλάνα),  Ομάδα Γυναικών Μηλέας, Θεατρική Ομάδα Αμαλιάδας ΕρασιΤΕΧΝΕΣ, τα σχολεία Δημοτικό Μπορσίου και 3ο Γυμνάσιο Αμαλιάδας και τις Τοπικές Κοινότητες Διασέλλων, Μέλισσας, Μηλέας, Ξηροχωρίου, Πεύκης, Χειμαδιού και Χρυσοχωρίου.

Το Φεστιβάλ Ολυμπίας και οι συνεργαζόμενοι φορείς καλούν κατοίκους κι επισκέπτες να συναντηθούμε μπροστά στη μεγάλη οθόνη για να ξαναδούμε τους τόπους μας με άλλο μάτι και να μοιραστούμε τη χαρά της κινηματογραφικής εμπειρίας.

Το πρόγραμμα των προβολών

08/07:  Σαλμώνη, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

15/07:  Πύργος (αλάνα οδού Αλφειού), Coco farm

16/07:  Καυκανιά, Ο γιος του φύλακα

19/07: Λεχαινά, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

20/07: Ώλενα, Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες

21/07: Γρανιτσαίικα, Οι κυρίες της αυλής

24/07: Σπιάντζα (πλατεία), Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

26/07: Κατσαρού, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

27/07: Πλατιάνα, Dolphin Man

28/07: Αρχαία Πίσα (Μιράκα), Διακοπές στο Βιετνάμ

29/07: Χάβαρι, Ο Ψύλλος

31/07: Ελαιώνας, Οι κυρίες της αυλής

31/07: Ξηροχώρι, Βιτούς

01/08: Αμαλιάδα (3 ο Γυμνάσιο), Σούπα Μόντο

02/08: Νέα Φιγαλία, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

03/08: Μπόρσι, Οι κυρίες της αυλής

03/08: Αμπελώνας, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

04/08: Στρέφι, Οι κυρίες της αυλής

05/08: Άγιος Ηλίας Γιαννιτσοχωρίου, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

05/08: Σχίνοι, Οι κυρίες της αυλής

06/08: Διάσελλα, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

07/08: Μέλισσα, Οι κυρίες της αυλής

07/08: Ζαχάρω (Πολύκεντρο), Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες

08/08: Αρετή, Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά

08/08: Χειμαδιό, Οι κυρίες της αυλής

09/08: Χρυσοχώρι, Οι κυρίες της αυλής

09/08: Δουναίικα, Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας

10/08: Ξυλοκέρα, Οι κυρίες της αυλής

10/08: Κουζούλι, Οι κυρίες της αυλής

11/08: Λασταίικα, Οι κυρίες της αυλής

12/08: Πεύκη, Διακοπές στο Βιετνάμ

12/08: Σαβάλια, Οι κυρίες της αυλής

13/08: Μηλέα, Διακοπές στο Βιετνάμ

13/08: Άσπρα Σπίτια, Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες

14/08: Δαφνιώτισσα, Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες

16/08: Λαμπεία, Ο Ψύλλος

20/08: Σπιάντζα (Αγ. Παρασκευή), Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες

21/08: Σέκουλας, Οι κυρίες της αυλής

22/08: Αντρώνι, Ο γιος του φύλακα

23/08: Αστράς, Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά

24/08: Φιγαλεία, Οι κυρίες της αυλής

25/08: Τραγανό, Βιτούς

26/08: Επιτάλιο, Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες

26/08: Αρτέμιδα, Έχουμε ένα όνειρο

“Ηδύφως τό τερπνό”: Έκθεση ζωγραφικής του Αθανάσιου Βακιρτζή

Από
Μαρία Δήμου
-

Ηδύφως τό τερπνό. Είναι ο τίτλος τής έκθεσης ζωγραφικής του Βακιρτζη Αθανάσιου, που την Κυριακή 14 Ιουλίου το απόγευμα εγκαινιάζεται. Ο ζωγράφος Αθανάσιος Βακιρτζής θα παρουσιάσει τίς ζωγραφικές του εμπνεύσεις των δύο τελευταίων χρόνων σε ένα καινούργιο χώρο τέχνης στην Αθήνα, την γκαλερί PAME. Γυναικεία γυμνά ανάμεσα σε παράξενες εικόνες πού φτάνουν να περιέχουν τερατομορφες οντότητες, αλλά και αντικείμενα ταπεινά που φαίνεται να παίρνουν μεγάλη αξία συναισθηματική καθώς προβάλουν από το σκοτεινό τους φόντο επάνω σε σκισμένα χαρτόνια συσκευασίας καί άλλα πού θα δούμε σε αυτήν την ατομική έκθεση.

Ο Αθανάσιος Βακιρτζης Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1995 μαθήτευσε την ζωγραφική με δασκάλους τους γονείς του, πού ήταν καί είναι γνωστοί ζωγράφοι. Μετέπειτα έκανε ελεύθερες σπουδές καί μελέτες για την τέχνη αποκτώντας έτσι την προσωπική του καλλιτεχνική μορφική ιδιοσυγκρασία . Έχει συμμετάσχει σε πολλές διεθνείς διοργανώσεις με ζωγραφική ή και βίντεο τέχνη όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.

Η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από το ότι ξεκινάει από το απλό καί καταλήγει στο πολυσύνθετο, με τρόπο ώστε να πλέκεται ένα υπερφυσικό περίγυρο μύθου που μοιάζει να εμποτίζει τα στοιχεία τού ζωγραφικού χώρου, έως ότου ξεχύλαει και αποκαλύπτεται. Μοιάζει να νοιάζεται να άρει το πέπλο πού κρύβει την ενέργεια την συσσωρευμένη από την ιστορία των αντικειμένων που ζωγραφίζει σε υλικά προς ανακύκλωση κυρίως. Έχει μία ιδιαίτερη πλαστική ωριμότητα χωρίς κραυγαλέα χρωματική κλίμακα ήπιος ο χαρακτήρας των έργων του καθόλου μικρού βεληνεκούς καί για τά διεθνή πράγματα τής σημερινής τέχνης.

Ο ίδιος λέει…
Ζωγραφίζω σε χαρτόνια από συσκευασίες γιατί δεν είναι ένα υλικό πολυτελές και έχει την αίσθηση του εφήμερου όπως εφήμερα είναι και αυτά που μας περιτριγυρίζουν από την οπτική που τα βλέπουμε σε κάθε μία από τις χρονικές στιγμές που ζούμε. Αυτό τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει αποτυπώνω στο χαρτόνι. Δεν με ενδιαφέρει η φωτογραφική απεικόνιση αλλά η βαθύτερη προσέγγιση μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου, όπως το συνειρμικό στοιχείο επειραιαζει την εικόνα του περιβάλλοντος κόσμου στον κάθε άνθρωπο…

Αλλά ας τον ακούσουμε στο βίντεο που ακολουθεί!

Έκθεση ζωγραφικής
Βακιρτζή Αθανάσιου
Από Κυριακή 14 Ιουλίου έως Πέμπτη 8 Αυγούστου 2024
PÀME Gallery Κλεισόβης 7 πλατεία Κάνιγγος
ωράριο λειτουργίας καθημερινά από τις 10 πμ έως τις 10 μμ
Εγκαίνια Κυριακή 14 Ιουλίου από τίς 6μμ έως τις 10μμ
Είσοδος ελεύθερη
+30 69850 33093

“Before Sunrise”: Ομαδική έκθεση στην ArtZone 42 Gallery

Από
Μαρία Δήμου
-

H καλοκαιρινή ομαδική έκθεση με τίτλο, “Before Sunrise” εγκαινιάζεται στην ArtZone 42 Gallery την Πέμπτη 11 Ιουλίου στις 8.00 μ.μ. και 28 καλλιτέχνες φιλοτεχνούν έργα σχετικά με το μυστηριώδες διάστημα λίγο πριν από το πρώτο ηλιόφως καθώς και τη στιγμή που αυτό ξεπροβάλλει, αλλά και σχετικά με ό,τι συμβαίνει στις σκέψεις εκείνες τις ώρες, στα όνειρα, στην πλάση και στην πολύπλοκη ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Πρόκειται για ένα λυτρωτικά παράξενο διάστημα καθώς το λυκαυγές συνδέεται με πληθώρα μηνυμάτων και εννοιών που αποκαλύπτονται και βιώνονται μέσα από το φαντασιακό και την πραγματικότητα.

Έργο του Τάσου Δήμου (λεπτομέρεια)

Συμμετέχουν:

Σμάρα Αγιακάτσικα, Μαρία Αϊβαλιώτου, Ειρήνη Βέρρου, Τάσος Δήμος, Έλενα Ευδαίμων, Στέλιος Ζαχαρούδης, Nτιάνα Ζερβάκη, Ελένη Καραβέλη, Eλένη Καστρινογιάννη, Καρολίνα Κολιοπούλου, Στέλλα Κυριακού, Κωνσταντίνος Λουρίκας, Ιωάννα Μιχοπούλου, Μαρία Παπά, Στέλλα Παπά, Κωνσταντίνα Παπαδημητρίου, Αθηνά Παππά, Ευθύμιος Πουρνάρας, Ρόζη, Βίκυ Σαρρή, Ευγενία Σγαρδέλη, Ηλιάνα Σκουλάξινου, Νατάσα Σπυρίδου, Καίτη Χόρτη, Finch of Athens, John Hios, Ηelene Ruiz (Η.Π.Α.), Stephane Vereecken (Bέλγιο)

Εγκαίνια: Πέμπτη 11 Ιουλίου 8.00 μ.μ.

Διεύθυνση: Γκαλερί ArtZone 42, Λεωφ. Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, Αθήνα

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή, 15:00 – 21:00 | Τετάρτη, Σάββατο, 11:00 – 15.00

Τηλ.: 210 7259549

www.artzone42.gr

47o Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Από
Iliana Geo
-

Πιστό στην αρχή του να αναδεικνύει νέα ταλέντα, το DISFF καλωσορίζει στην ομάδα του το Δραμινό γραφίστα Κωνσταντίνο Παυλίδη ο οποίος φιλοτέχνησε τη φετινή οπτική ταυτότητα του 47ου Φεστιβάλ Δράμας.

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Δημήτρη Παπάζογλου / Designer, DpS Athens και DISFF Head of Branding, ο οποίος έδωσε στο Φεστιβάλ το νέο του «πρόσωπο» συμβαδίζοντας με την οπτική γλώσσα ενός νέου ψηφιακού κόσμου που συνέχεια αλλάζει, ο Κ.Παυλίδης παρουσιάζει σήμερα μια σειρά από παραλλαγές της φετινής αφίσας του DISFF την οποία εμπνεύστηκε από τα κινηματογραφικά καρέ.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δράμας Γιάννης Σακαρίδης υποδέχεται με μεγάλη χαρά ένα νέο δημιουργό που συνδυάζει την φρεσκάδα στη ματιά με μία μοναδική αισθητική άποψη, λιτή και ουσιώδη.

Όπως σημειώνει ο graphic designer: 

«H φετινή οπτική ταυτότητα του 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (DISFF) αντλεί έμπνευση από τα κινηματογραφικά καρέ. Χρησιμοποιώντας σκηνές από δύο ταινίες σπουδαίων Ελλήνων σκηνοθετών στους οποίους θα υπάρχει ειδικό αφιέρωμα (Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις της Φρίντα Λιάππα και Μια θέση στον ήλιο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη), δημιουργείται μια οπτική γλώσσα που αποτελεί φόρο τιμής στο έργο τους.

Με οδηγό το λογότυπο του φεστιβάλ, οι φωτογραφίες στις αφίσες δημιουργούνται από μικρά τετράγωνα, ενσωματώνοντας με αυτό τον τρόπο την κεντρική αισθητική του λογοτύπου στην όλη ταυτότητα. Η επιλογή διαφόρων σχημάτων στο φόντο των αφισών, συμβολίζει τα καρέ, την εξέλιξη καθώς και τους διάφορους τρόπους ερμηνείας των ταινιών από το κοινό, αναδεικνύοντας έτσι τη δυναμική φύση του κινηματογράφου.

Στις ψηφιακές εφαρμογές (website, social media) οι εικόνες περνούν μέσα από τα γεωμετρικά σχήματα, δημιουργώντας ένα μοναδικό εφέ που ενισχύει την αίσθηση της κίνησης και της διαδοχικότητας των καρέ. Η τυπογραφία είναι λιτή και δυναμική, προσφέροντας τα απαραίτητα στοιχεία χωρίς να αποσπά την προσοχή από το κεντρικό οπτικό μήνυμα. Τα κείμενα είναι τοποθετημένα με ακρίβεια και ισορροπία, προσδίδοντας σαφήνεια και αμεσότητα στο μήνυμα».

Ο Κωνσταντίνος Παυλίδης είναι graphic designer από την Δράμα, με εξειδίκευση στα συστήματα οπτικής επικοινωνίας (visual systems), εταιρικής ταυτότητας και σχεδιασμό συσκευασίας. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην οπτική επικοινωνία (BA) το 2014 στον ΑΚΤΟ Θεσσαλονίκης. Από τότε έχει συνεργαστεί με πολλά καταξιωμένα γραφεία σε Ελλάδα και εξωτερικό και πολλά έργα του έχουν βραβευθεί και δημοσιευθεί σε καταλόγους καθώς και διαδικτυακά.

Site: https://www.dramafilmfestival.gr/


Drama International Short Film Festival

Οι μουσικές ρίζες των εικαστικών μετασχηματισμών του Κλέε

Από
ArtViews Team
-
oi-mousikes-rizes-ton-eikastikon-metaschimatismon-tou-klee
Κλέε, το πλοίο περνά από τους βοτανικούς κήπους, 1921

Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος 
Ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης 

Ο Πάουλ Κλέε  / Paul Klee γεννήθηκε κοντά στην πόλη της Βέρνης το 1940. Ο πατέρας του ήταν μουσικός, ενώ η μητέρα είχε σπουδάσει τραγούδι. Από νωρίς ήρθε σε επαφή με την μουσική και την ζωγραφική. Ξεκίνησε να παίζει βιολί σε ηλικία επτά ετών και στα έντεκα του έγινε μέλος της ορχήστρας της Μουσικής Εταιρείας της Βέρνης. Φανέρωσε κλίση στην ζωγραφική, αν και οι γονείς του δεν τον ενθάρρυναν. Επέλεξε να ασχοληθεί συστηματικά με το σχέδιο  γράφοντας “… δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο παρά να ζωγραφίζω και να γράφω, ό,τι δηλαδή μου είχαν απαγορεύσει”.

Κλέε, το θαύμα, 1916

Το 1888 μετακόμισε στο Μόναχο για να γραφτεί στην Ακαδημία Καλών Τεχνών αλλά δεν έγινε δεκτός. Παρέμεινε στο Μόναχο για τα τρία επόμενα χρόνια, σπουδάζοντας σχέδιο σε  ιδιωτική σχολή. Το 1900 έγινε δεκτός στην τάξη του Φραντς φον Στουκ, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, σύντομα όμως εγκατέλειψε το μάθημά του. Επισκέφτηκε  την Ιταλία  και μελέτησε το έργο των μεγάλων Ιταλών ζωγράφων στη Φλωρεντία και στη Νάπολη. Αργότερα επέστρεψε στη Βέρνη, όπου ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα ανατομίας και ζωγραφικής. Το 1903 άρχισε μία σειρά χαρακτικών υπό τον γενικό τίτλο Επινοήσεις (Inventionen). Ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1905 και σε αυτή την σειρά αποτυπώνεται ο πειραματισμός του σχετικά με την επεξεργασία του γυαλιού. Οι Επινοήσεις παρουσιάστηκαν στην έκθεση της «Απόσχισης» του Μονάχου το 1906. 

Κλέε, ψαροπλατεία, 1922

Το 1906 παντρεύτηκε την πιανίστα Λίλι Στουμπφ. Μερικά έργα του εκτέθηκαν σε μεγάλες εκθέσεις και μία ατομική έκθεση με 56 έργα του στις πόλεις της Βέρνης, της Ζυρίχης και του Βίντερτουρ. Το 1911 πραγματοποίησε σημαντικές επαφές, όπως με τον Αουγκούστ Μάκε και κυρίως το Βασίλι Καντίνσκι, ο οποίος τον σύστησε σε αρκετούς ζωγράφους της Νέας Καλλιτεχνικής Ένωσης του Μονάχου, μεταξύ των οποίων  ήταν ο Φραντς Μαρκ και ο Αλεξέι φον Γιαβλένσκι. Την ίδια περίοδο, ο Καντίνσκι και ο Μαρκ ετοίμαζαν την έκδοση «Der Blaute Reiter / Ο Γαλάζιος Καβαλάρης». Η πρώτη έκθεση του «Γαλάζιου Καβαλάρη» διοργανώθηκε το 1911. Ο Κλέε έγραψε δηλώνοντας την συμπαράστασή του στις ιδέες των καλλιτεχνών του νέου ρεύματος. Το 1912 στη δεύτερη έκθεση της ομάδας, ο Κλέε συμμετείχε με 17 έργα, ενώ το 1913 ο Καντίνσκι και ο Μάκε του ανέθεσαν την εκπροσώπηση της Ελβετίας στο πρώτο Φθινοπωρινό Γερμανικό Σαλόνι στη γκαλερί Der Sturm του Βερολίνου.  

Κλέε, μάσκα,1924

Το 1914 ο Κλέε ταξίδεψε στη Τυνησία, μαζί με τον Αουγκούστ Μάκε και τον Λουί Μουαγιέ. Το ταξίδι αυτό υπήρξε καθοριστικό στην εξέλιξη του, καθώς κατά τη διάρκεια του πειραματίστηκε με τη χρήση των χρωμάτων. Έγραψε:“Το χρώμα και εγώ είμαστε ένα. Είμαι ζωγράφος”. Εκεί ζωγράφισε αρκετές υδατογραφίες. Χρησιμοποιούσε πολλαπλά στρώματα χρώματος και για την απόδοση των αντικειμένων διαμόρφωνε τους όγκους με την χρήση βασικών μόνο γεωμετρικών σχημάτων. 

Κλέε, πορτραίτο, 1924

Επηρεασμένος και από τους θανάτους του Μάκε και του Μαρκ στο μέτωπο του Α’ Παγκόσμιου πολέμου βίωσε δύσκολες καταστάσεις. Συνέχισε όμως να ζωγραφίζει και να εξελίσσεται καλλιτεχνικά, συμμετέχοντας σε εκθέσεις μέχρι το 1916, όταν κλήθηκε να υπηρετήσει στο γερμανικό στρατό χωρίς να σταλεί ποτέ στο μέτωπο. Ο πόλεμος υπήρξε το κυρίαρχο θέμα σε αρκετούς από τους πίνακες  του από το 1914-15. Συμμετείχε σε δύο εκθέσεις της γκαλερί Der Sturm, 1916 και 1917, και  κυρίως υδατογραφίες  του σημείωσαν αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία. Αρκετοί κριτικοί τον θεωρούσαν έναν από τους σημαντικότερους  ζωγράφους.  Στα τέλη της δεκαετίας του 1910 ήταν πλέον αναγνωρισμένος και καταξιωμένος καλλιτέχνης. 

Το 1920 ο διευθυντής της σχολής του Μπαουχάους, Βάλτερ Γκρόπιους του πρότεινε  να διδάξει στη σχολή της Βαϊμάρης. Εκείνος δέχτηκε στις αρχές του 1921. Ήταν αισθητικά ταυτισμένος με τις γενικές αρχές και ιδέες του Μπαουχάους. Υπήρξε αρχικά «δάσκαλος των μορφών» στο εργαστήριο της βιβλιοδεσίας.  Προετοίμασε και έδωσε μία σειρά διαλέξεων με θέμα την καλλιτεχνική φόρμα. Παράμεινε διδάσκοντας και εγκατέλειψε την Βαϊμάρη το 1930, έπειτα από πρόταση της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Ντίσελντορφ να διδάξει εκεί.  Ο τόμος με τις διαλέξεις και τις εικονογραφήσεις του είναι η πληρέστερη παρουσίαση των αρχών του σχεδίου που έχει γίνει από καλλιτέχνη. Ο Κλέε διατύπωσε τις απόψεις του για την φύση της καλλιτεχνικής διαδικασίας και εξήγησε τους μετασχηματισμούς της οπτικής εικόνας.

Κλέε, stadt edne,1926

Με την άνοδο του ναζισμού, ο Κλέε ένεκα εβραϊκής καταγωγής έχασε την θέση του στην Ακαδημία. Το 1933 εγκατέλειψε οριστικά το Ντίσελντορφ μαζί με την οικογένειά του. Επίσης ο Φλέτχαϊμ, που είχε αναλάβει αποκλειστικά τις πωλήσεις έργων του αδυνατούσε πλέον να εργαστεί.  Τότε ο  Κλέε υπόγραψε νέο συμβόλαιο με τον περίφημο έμπορο τέχνης Κανβάιλερ. Το 1933, εγκαταστάθηκε στη Βέρνη όπου συνέχισε να ζωγραφίζει με πιο αργούς ρυθμούς. Δύο χρόνια αργότερα διοργανώθηκε μεγάλη αναδρομική έκθεση έργων του, η οποία μεταφέρθηκε στις πόλεις της Βασιλείας και της Λουκέρνης. Την ίδια περίοδο ο Κλέε αρρώστησε από σκληροδερμία μία σπάνια, συχνά θανατηφόρο νόσο. Το 1937 ζωγράφισε το έργο «Η εξέγερση του υδραγωγείου», που έχει χαρακτηριστεί  ως η συμβολή του Κλέε στον αγώνα κατά του φασισμού. Την ίδια χρονιά διοργανώθηκε η έκθεση “Παρακμιακής Τέχνης” από το ναζιστικό καθεστώς, η οποία περιλάμβανε 17 έργα του.  

Κλέε, η ωραία κηπουρός, 1939

Το 1939 έχοντας συμπληρώσει πέντε χρόνια συνεχούς διαμονής στην Ελβετία, υπέβαλε αίτηση για να αποκτήσει ελβετική υπηκοότητα, η οποία έγινε τελικά δεκτή λίγο μετά τον θάνατό του. Ο Κλέε πέθανε το 1940, στο Τιτσίνο της Ιταλίας όπου βρισκόταν για θεραπεία. Η τέφρα του μεταφέρθηκε στη Βέρνη το 1946 και ο γιος του Φέλιξ ζήτησε να χαραχθούν στον τάφο τα λόγια του: «Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα, ανήκω τόσο στους νεκρούς όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη». Η σεμνή και μετρημένη δήλωση του Κλέε χαρακτηρίζει το σύνολο του μεγάλου φιλόδοξου έργου του και της ιδιοφυούς προσωπικότητας του. 

Κλέε, ταγικοκωμωδία, 1924-1942

Ατομική έκθεση του Γιάννη Αριστοτέλους στην Ιαπωνία

Από
Βανέσσα
-
atomiki-ekthesi-tou-gianni-aristotelous-stin-iaponia
Ο Γιάννης Αριστοτέλους με το έργο Relic of Light 7, λάδι σε καμβά, 190x130cm, Κιότο, Ιαπωνία (φωτογραφίες Yuki Moriya)

Στην πρώτη του ατομική έκθεση στην Ιαπωνία, ο Γιάννης Αριστοτέλους έχει συνδυάσει έργα ζωγραφικής και εικαστικές εγκαταστάσεις σε μια μεταξύ τους συνομιλία για το θάνατο και το άγνωστο. Η έκθεση με τίτλο «a place to grieve» στο Κιότο εστιάζει στην αισθησιακή χροιά της αλληλεπίδρασης των υλικών κατά τη διάρκεια της χημικής τους αποσύνθεσης. Οι διαδικασίες οξείδωσης και οι χρωματικές αλλοιώσεις γίνονται μεταφορικές έννοιες γύρω από τη διαδικασία αποσύνθεσης από την ύλη στο κενό.

Αυτές οι σειρές έργων περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό αφήγημα, και αφορούν ατομικά φορτισμένες αλλά και ήσυχες αλληλεπιδράσεις μεταξύ αντικειμένων και ανθρώπινων  σχέσεων με σαφείς αναφορές στο φυσικό περιβάλλον.

Γιάννη Αριστοτέλους
Relic of Light 1, Ιαπωνικό χαρτί, κερί, ανθρώπινο μαλλί, νερό, 60x85cm, Κιότο, Ιαπωνία

Μέσα από το έργο του, ο Αριστοτέλους αναπτύσσει μια νέα υλική σχέση μέσα στον χώρο, δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη πνευματική ενότητα μεταξύ ανθρώπινων και υλικών υπολειμμάτων. Κατά κάποιο τρόπο, το έργο διερευνά την ιδέα των πλαισίων, όπου  αντικείμενα προστίθενται σε απροσδόκητα πλαίσια, φέρνοντας στο επίκεντρο έναν  πρωτοφανή διάλογο.  Σε αυτή την περίπτωση, ο Αριστοτέλους αντιμετωπίζει το υλικό ως  ζωντανό οργανισμό, επιτρέποντάς του να αλλάζει ενώ ενεργοποιεί τις υλικές του ιδιότητες.  Διερευνά τη σχέση τους με το φως, τον άνεμο, το νερό και την γη, δίνοντας φωνή στις άυλες και αόρατες αλληλεπιδράσεις τους, εστιάζοντας στις αλλοιώσεις τους, τις εντάσεις τους αλλά και τις ήρεμες συσχετίσεις μεταξύ τους.

Γιάννη Αριστοτέλους
Relic of Light 5, λάδι σε καμβά, 230x180cm, Κιότο, Ιαπωνία

Το νερό παρουσιάζει συνεχώς διαφορετικές ιδιότητες, αποτελώντας τη θεμελιώδη εφήμερη ουσία της ζωής. Σε συνδυασμό με το φως, το νερό γίνεται ακόμη πιο εφήμερο, εμφανίζοντας στοιχεία αμορφίας. Είναι αυτήν την άμορφη ιδιότητα που χρησιμοποιεί ο Αριστοτέλους για να γεφυρώσει τα δύο εγκαταλελειμμένα σπίτια όπου πραγματοποιείται η έκθεση. Το νερό λειτουργεί σαν καταλύτης που εξισορροπεί ετερόκλιτες ποιότητες σε διάφορα χωρικά σημεία. Τα τρία δοχεία νερού, φτιαγμένα από ιαπωνικό βερνίκι, σε συνάρτηση με το ανθρώπινο μαλλί, μεταλλάσσουν τον χώρο σε έναν στοχαστικό βωμό για τον θεατή, σχηματίζοντας μια αίσθηση υλικής ενότητας. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται αλληλεπίδραση με τα ζωγραφικά έργα δημιουργώντας χωρικές εντάσεις.

Relics of Light 4, Ιαπωνικό φυσικό βερνίκι, FRP, ανθρώπινο μαλλί, νερό, 300x300cm, Κιότο, Ιαπωνία

Η έκθεση άνοιξε και έκλεισε με performance, επιτρέποντας στους θεατές να βιώσουν τις πνευματικές ιδιότητες του νερού, του φωτός και του χώρου.

Γιάννη Αριστοτέλους
Relics of Light 2, λάδι σε καμβά, 192×95.5cm (X3), Κιότο, Ιαπωνία

Ο Αριστοτέλους έχει επιρροές από τον Βιεννέζικο Ακτιβισμό (Viennese Actionism) και συγκεκριμένα το Έργο του αείμνηστου φίλου του Hermann Nitsch. Ο Αριστοτέλους είχε ως αφετηρία την εντριβή του στα τελετουργικά δρώμενα που βρίσκονταν στον πυρήνα του συλλογικού Έργου του Nitsch και στη συνέχεια στην εμπειρία του σε σιντοϊστικές/βουδιστικές τελετές που έχει μελετήσει από κοντά στην Ιαπωνία, με στόχο να τις εξελίξει περαιτέρω. Ως εκ τούτου, ο Αριστοτέλους χρησιμοποιεί το στοιχείο του νερού ως υλικό ενεργοποίησης, προσδίδοντας μια αίσθηση τελετουργίας και σχηματίζοντας μια σύνδεση μεταξύ του περιβάλλοντος χώρου, των υλικών και της ανθρώπινης παρουσίας και απώλειας.

Who is Who

Ο Γιάννης Αριστοτέλους είναι Κύπριος καλλιτέχνης με έδρα το Κιότο όπου ασχολείται κυρίως με μεγάλης κλίμακας έργα ζωγραφικής και εικαστικές εγκαταστάσεις. Το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο περιλαμβάνει μεταπτυχιακό στην Τέχνη από το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Κιότο (Kyoto University of the Arts), Ιαπωνίαs και Πτυχίο Τέχνης από το Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ (Newcastle University), στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών Βιέννης (University of Applied Arts Vienna), στην Αυστρία.

Η Κριτική Επιτροπή του Διαγωνισμού Συγγραφής Παραμυθιού «Χρυσές Μέλισσες» 

Από
Βανέσσα
-
i-kritiki-epitropi-tou-diagonismou-syngrafis-paramythiou-chryses-melisses

Ο Διαγωνισμός Συγγραφής Παραμυθιού «Χρυσές Μέλισσες» των εκδόσεων Lebee συστήνει στο κοινό την έγκριτη κριτική επιτροπή που θα αξιολογήσει με τη μοναδική και έμπειρη ματιά της τα έργα των συμμετεχόντων.

Η κριτική επιτροπή απαρτίζεται από μέλη της συγγραφικής κοινότητας, τα οποία έχουν προσφέρει σημαντικό έργο στη λογοτεχνία και έχουν αναδείξει μοναδικές συγγραφικές προσπάθειες. Μεταξύ της κριτικής επιτροπής συγκαταλέγονται οι συγγραφείς Μάρω Θεοδωράκη, Αναστασία Κορινθίου και Φραντσέσκα Αλεξοπούλου, εκπρόσωπος του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ, ο εκδότης και συγγραφέας Γιώργος Δ. Λεμπέσης (Lebee), ο συγγραφέας και ιδιοκτήτης του Μικρού Πολυτεχνείου, Θράσος Καμινάκης και η Ελένη Νικολέλη (Χαρτόπολις). Η εμπειρία και η αντικειμενικότητα των κριτών εγγυώνται τη δίκαιη αξιολόγηση των προσπαθειών των επίδοξων συγγραφέων.

Κατά τη διαδικασία αξιολόγησης, κάθε συμμετοχή στο Διαγωνισμό Συγγραφής Παραμυθιού «Χρυσές Μέλισσες» θα κριθεί ανώνυμα, με βάση σαφή και προκαθορισμένα κριτήρια που διασφαλίζουν την αντικειμενικότητα των αποτελεσμάτων. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να υποβάλλουν το παραμύθι τους μέχρι τις 31 Αυγούστου 2024 διεκδικώντας μοναδικά έπαθλα.

Οι εκδόσεις Lebee σας προσκαλούν να συμμετέχετε στον πιο δημιουργικό διαγωνισμό παραμυθιού και να μοιραστείτε τις μοναδικές παραμυθένιες ιστορίες σας με το κοινό.

Μέρος των εσόδων του Διαγωνισμού θα διατεθεί στο έργο του Οργανισμού «Μαζί για το Παιδί».

Λίγα λόγια για τις Εκδόσεις LeBee

Οι Εκδόσεις Lebee, είναι ένας χώρος όπου οι ιστορίες ζωντανεύουν και αγγίζουν τις ψυχές των αναγνωστών. Μέσα από τη συνεργασία των Εκδόσεων Lebee με συγγραφείς, δημιουργείται ένας κόσμος γεμάτος συναισθήματα και νόημα. Στόχος τους είναι να εκδίδουν ποιοτικά βιβλία που ξεχωρίζουν και προσφέρουν κάτι μοναδικό στο κοινό.

Με την εμπειρία όλων των μελών, που απαρτίζουν τις Εκδόσεις Lebee, και με σεβασμό προς το όραμα κάθε συγγραφέα, παρέχουν τα κατάλληλα εργαλεία και την υποστήριξη που χρειάζεται ώστε νέοι ή καταξιωμένοι συγγραφείς να φέρουν τις ιστορίες τους στο φως. Από την πρώτη έκδοση μέχρι την προώθηση, οι Εκδόσεις Lebee διασφαλίζουν ότι κάθε βιβλίο φτάνει στα χέρια του κοινού με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

1...212223...545Σελίδα 22 από 545
© Copyright 2022 - Artviews