Αρχική Blog Σελίδα 491

Ιωάννα Παρασκευά και Δημήτρης Ντάσιος: Τέχνη βγαλμένη από παραμύθι

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Η ευρηματικότητα και η φαντασία του Δημήτρη Ντάσιου σε συνδυασμό με το πηγαίο ταλέντο της Ιωάννας Παρασκευά αποδεικνύουν έμπρακτα στην Evripides Art Gallery ότι η μόδα είναι άμεσα συνυφασμένη με την τέχνη.

Οι δύο καλλιτέχνες μεταμόρφωσαν ενδυματολογικά τις δώδεκα γλυπτές πριγκίπισσες του παραμυθιού των αδελφών Grimm «The twelve Dancing Princesses» και παρουσίασαν τις δημιουργίες τους σε ένα παραμυθένιο σκηνικό υπό τους φωτισμούς της βραβευμένης σχεδιάστριας φωτισμού Ελευθερίας Ντεκώ κορυφώνοντας το ενδιαφέρον.

Μαγευτικό σκηνικό υπό τους φωτισμούς της βραβευμένης σχεδιάστριας φωτισμού Ελευθερίας Ντεκώ

-Κύριε Ντάσιε, για άλλη μια φορά οι δημιουργίες σας κατάφεραν να εντυπωσιάσουν και ταυτόχρονα να συγκινήσουν το κοινό. Πώς προέκυψε η νέα σας συνεργασία με την Ιωάννα Παρασκευά στο «Guilty Secret», που παρουσιάζεται στην «Evripides Art Gallery»;

– H συνεργασία ξεκίνησε όταν η κυρία Παρασκευά με προσέγγισε για να ντύσω μια από τις κούκλες της επειδή της άρεσε πολύ η δουλειά μου. Όταν είδα τις δημιουργίες της μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και αμέσως γεννήθηκε στο μυαλό μου αυτό το concept. Έτσι της πρότεινα να συνεργαστούμε για κάτι μεγαλύτερο που κατέληξε σε αυτή την παρουσίαση.

– Πόσο σημαντική ήταν η συμβολή της βραβευμένης σχεδιάστριας φωτισμού Ελευθερίας Ντεκώ στην τελική απόδοση της φιλόδοξης αυτής προσπάθειας;

– Όσο σημαντικός είναι ο φωτισμός σε μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή έπαιξε το σημαντικότερο ρόλο. Η Ελευθερία Ντεκώ έχει μοναδική ευαισθησία πάνω στο αντικείμενο και σαφώς η παρουσίαση αυτή δε θα ήταν η ίδια χωρίς τη συμβολή της.

– Η ιδιαίτερη σύζευξη μόδας και τέχνης, που παρουσιάζετε στο «Guilty Secret», απεδείχθη ιδιαιτέρως εντυπωσιακή αλλά συνάμα και πρωτότυπη όσον αφορά στη χρήση των υλικών και στον συνδυασμό τους. Ποιος είναι ο στόχος σας σε αυτό το «project»;

Στόχος μου ήταν να δείξω τη διαδρομή της δουλειάς μου από τότε που ξεκίνησα μέχρι τώρα χρησιμοποιώντας υλικά που την έχουν κάνει αναγνωρίσιμη. Από τα εναλλακτικά υλικά που χρησιμοποιούσα για τα κοσμήματα, μέχρι τo denim, τα πλισέ μεταξωτά υφάσματα και τα κεντήματα από την Ανατολή που χαρακτηρίζουν τα ρούχα μου.

– Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο παραμύθι και τι συμβολισμούς διακρίνετε πίσω από την αφήγηση των αδελφών Grimm;

– Στο συγκεκριμένο παραμύθι καταρχήν με παρέπεμψαν οι φιγούρες της Ιωάννας Παρασκευά. Όταν προχωρήσαμε στη συνεργασία αρχίσαμε να μπαίνουμε στην ιδέα της παραβατικότητας και της σκοτεινής και ενδιαφέρουσας πλευράς του συγκεκριμένου παραμυθιού. Λάμψη, γοητεία, ομορφιά, αλλά και ενοχή, αντίδραση στο κατεστημένο, αναρχία. Μήπως αμαρτία;

– Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά την πορεία εκτέλεσης και υλοποίησης αυτού του «bizarre catwalk»; Είναι τελικά πιο εύκολο να «ντύνει» κανείς γυναίκες ή κούκλες;

– Πριν ασχοληθώ αναρωτιόμουν κι εγώ για αυτό. Από τη στιγμή όμως που τις έπιασα στα χέρια μου είδα ότι μπορούσα να λειτουργήσω υπέροχα και με μια λεπτομέρεια που με γοήτευε. Φυσικά τα πάντα είναι ραμμένα στο χέρι από εμένα τον ίδιο, πράγμα πού ήταν ένα παιχνίδι υπέροχο.

– Πόσο σημαντική αλλά και σπάνια είναι η εκλεπτυσμένη κομψότητα στις μέρες μας;

– Η κομψότητα αλλά και γενικότερα η αισθητική είναι μια έκφραση σεβασμού απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στους γύρω. Αν το αντιληφθούμε αυτό νομίζω ότι θα έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

φωτογράφος: Δημήτρης Πανουλής

– Πώς αισθάνεσθε από την ανταπόκριση του κοινού αλλά και από τις κριτικές ανθρώπων από τον χώρο των εικαστικών Τεχνών σχετικά με το αισθητικό αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συγκεκριμένη συνεργασία;

– Αισθάνομαι πολύ ικανοποιημένος. Στόχος μου δεν είναι να συμπεριλαμβάνομαι στον εικαστικό χώρο. Απλά μερικές φορές η δουλειά μου με οδηγεί σε αυτό και η αποδοχή των εικαστικών με συγκινεί καθώς είναι μια κάστα ανθρώπων τους οποίους εκτιμώ ιδιαίτερα.

– Θα υπάρξει και συνέχεια στη συνεργασία σας με την Ιωάννα Παρασκευά; Εντάσσεται στα σχέδιά σας η παρουσίαση της συγκεκριμένης έκθεσης στο εξωτερικό;  

– Η συνεργασία μου με την Ιωάννα Παρασκευά ήταν εξαιρετική. Λειτουργήσαμε εντελώς ελεύθερα και οι δύο αλλά με απόλυτη σύμπνοια. Νομίζω ότι και οι δύο ανοίξαμε καινούργιους δρόμους με αυτή τη δουλειά και σίγουρα θέλουμε να συνεχίσουμε. Ήδη μιλάμε πάνω σε μία καινούργια ιδέα. Η συγκεκριμένη έκθεση θεωρούμε ότι έχει ένα αποτέλεσμα, το οποίο μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό και για αυτό θα στοχεύσουμε στο να την ταξιδέψουμε. Ήδη υπάρχουν συζητήσεις για συγκεκριμένες παρουσιάσεις.

Οι δύο καλλιτέχνες μεταμόρφωσαν ενδυματολογικά τις δώδεκα γλυπτές πριγκίπισσες των αδελφών Grimm

– Κυρία Παρασκευά, η συνεργασία σας με τον Δημήτρη Ντάσιο στο «Guilty Secret», που παρουσιάζεται στην Evripides Art Gallery, αποτέλεσε μια πραγματική έκπληξη και το τελικό αποτέλεσμα μας εντυπωσίασε ευχάριστα. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Θα υπάρξει και συνέχεια;

– Σας ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που η έκθεση αυτή προκαλεί ευχάριστη έκπληξη στον θεατή. Η συνεργασία μου με τον Δημήτρη προέκυψε πολύ απλά. Ο Δημήτρης για εμένα είναι πηγή έμπνευσης. Παρακολουθούσα τη δουλειά του γιατί με εκφράζει απόλυτα, και κάποια στιγμή ενώ έφτιαχνα ένα γλυπτό (μια γυναικεία φιγούρα η οποία είναι μέρος και της συγκεκριμένης έκθεσης) φαντάστηκα αυτά τα μοναδικά βολάν, τις δαντέλες και τα συλλεκτικά υφάσματα περίτεχνα ραμμένα πάνω της. Δεν τον ήξερα προσωπικά, έτσι αποφάσισα να του στείλω ένα μήνυμα.

Συναντηθήκαμε στο ατελιέ του και του έδειξα τη δουλειά μου μαζί και το συγκεκριμένο γλυπτό και του είπα τι φαντάζομαι. Η ανταπόκριση του ήταν άμεση. Με μια απίστευτη ευκολία έστησε και μου μετέφερε ένα θεατρικό σκηνικό λέγοντάς μου δεν θα ντύσουμε μια «κούκλα» (έτσι μας αρέσει να τις αποκαλούμε) αλλά δώδεκα και μου πρότεινε το συγκεκριμένο παραμύθι ως βάση του concept που τώρα βλέπετε υλοποιημένο.

Η συνεργασία μας ήταν άψογη. Υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη και σεβασμός. Συναντηθήκαμε ξανά μόλις ολοκλήρωσα τα γλυπτά ώστε να του τα αφήσω για να δουλέψει από τη μεριά του το ενδυματολογικό και βρεθήκαμε μαζί μόνο στο τέλος για να κάνουμε το μακιγιάζ. Η σύμπνοια στο ύφος νομίζω μας βγήκε αβίαστα. Πιστεύω ότι ναι θα υπάρξει συνέχεια.

– Οι γλυπτές γυναικείες φιγούρες σας διακρίνονται για την πλαστικότητα και την ιδιαίτερη χάρη τους. Ποια είναι τα υλικά που χρησιμοποιείτε και ποιος ο στόχος σας κατά την δημιουργία τους;

Δουλεύω με χρήση μικτών υλικών, με μόνο περιορισμό τη φαντασία μου. Τα υλικά ουσιαστικά τα καθορίζουν οι ανάγκες του κάθε γλυπτού. Μου αρέσει η πρόκληση και ο εκάστοτε γρίφος που πρέπει να λύσω για να αντιμετωπίσω θέματα είτε τεχνικά (ισορροπία, αντοχή, αντίδραση υλικών) είτε εκφραστικά (χρώματα, υφή κ.τ.λ.).

Κατά βάση υπάρχει ένας μεταλλικός σκελετός που φτάνει μέχρι τα λεπτότερα σημεία και από εκεί χτίζω τον κύριο όγκο του γλυπτού με διάφορους πηλούς και πολλές φορές με μείξη αυτών. Ακολουθεί αφαιρετική τεχνική (σκάλισμα) για να αποδώσω τις λεπτομέρειες. Σε κάποια γλυπτά έχω χρησιμοποιήσει τσιμέντο, χαρτί, φύλλα χρυσού κ.ο.κ. Έπειτα ακολουθεί η διαδικασία των χρωστικών που αποδίδουν τις σκιές και τα χρώματα. Πολλές φορές επίσης χρησιμοποιώ ίνες μοχέρ και μεταξιού. Κάθε γλυπτό πριν δημιουργηθεί υπάρχει σαν εικόνα μέσα μου, «το βλέπω».

Στόχος λοιπόν κατά τη δημιουργία του είναι να ζωντανέψω την εικόνα αυτή. Το ξεκίνημα κάθε καινούργιας φιγούρας είναι δύσκολο, στην πορεία όμως με βοηθάει το ίδιο το γλυπτό, το οποίο με κάποιο μαγικό τρόπο αποκτά άποψη, και μου «δείχνει» τι θέλει.

– Προέρχεσθε επαγγελματικά από τον χώρο των επιχειρήσεων και προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι μπορέσατε να αποδώσετε με τόση ακρίβεια και ευαισθησία την κίνηση και την κομψότητα στις γυναικείες φιγούρες σας. Τι σημαίνει για εσάς η Τέχνη και ιδιαίτερα η γλυπτική;

– Πράγματι προέρχομαι από έναν άκρως τεχνοκρατικό χώρο που δεν συγχωρεί ευαισθησίες. Ο χώρος αυτός όμως μου παρείχε την πολυτέλεια να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο και να αποκτήσω πληθώρα εμπειριών. Η τέχνη υπήρχε στη ζωή μου σε άλλες μορφές, κυρίως ζωγραφικής, ως μέσω έκφρασης και «εκτόνωσης». Την παραμέλησα για αρκετό καιρό με αποτέλεσμα να καταπιέσω τον εαυτό μου.

Στη φαντασία μου είχαν συσσωρευτεί εικόνες και η ανάγκη να εκφραστώ φώναζε. Έτσι ξαφνικά είπα «το χρωστάω σε εμένα» και μπήκα σε ένα κατάστημα με είδη ζωγραφικής και γλυπτικής. Αυτό ήταν. Η γλυπτική ήταν ο νέος κόσμος που ήθελα να ανακαλύψω. Επειδή όμως μου άρεσε και η ζωγραφική όπως και να ανακατεύω διάφορα υλικά, σκέφτηκα να τα συνδυάσω.

Όσο αφορά στη συμμετρία, την επιτηδευμένη υπερβολή που μου αρέσει να χρησιμοποιώ ή την κίνηση, αυτά τα αποδίδω με γνώμονα τη δική μου οπτική και αισθητική.

– Πώς αισθάνεσθε όταν βλέπετε τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν τα παιδιά μπροστά στις δημιουργίες σας; Μοιάζει με τον τρόπο που αντιδρούν «τα μεγάλα» παιδιά;

– Η καλύτερη στιγμή! Τα παιδιά αντιδρούν με σεβασμό και δείχνουν χαρά και ενθουσιασμό να μάθουν περισσότερα. Πολύ ενδιαφέρον ωστόσο έχει η αντίδραση από τα «μεγάλα» παιδιά. Εκεί, πέρα από τον θαυμασμό και την έκπληξη, βγαίνει έντονα η συγκίνηση. Τα συγκεκριμένα γλυπτά έχουν μια περίεργη δύναμη να λειτουργούν διαδραστικά, να ταξιδεύουν αυτόν που τα παρατηρεί και να αγγίζουν μια πιο ευαίσθητη «χορδή» του.

– Έχετε παρουσιάσει τη δουλειά σας και στο εξωτερικό. Ποιες ήταν οι κριτικές και πώς αντιλαμβάνονται αυτού του είδους την Τέχνη εκτός των ελληνικών συνόρων; Διαφέρει από τον τρόπο προσέγγισης εντός Ελλάδος;

– Πράγματι έχουν παρουσιαστεί δουλειές μου στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία και πρόσφατα με είχαν καλέσει και στη Ρωσία να δώσω master – classes. Τη συνεργασία μου όμως με τον Δημήτρη και το ανατρεπτικό αυτό project το φυλάγαμε να το παρουσιάσουμε πρώτη φορά στην Ελλάδα όπου και δημιουργήθηκε. Μετά ας κάνει το ταξίδι του. Έτσι κι αλλιώς παρουσιάζουμε κάτι πολύ πρωτότυπο ακόμα για το εξωτερικό. Και μπορεί να ακούγεται ότι οι ξένοι είναι πιο φιλικοί στις καινοτομίες στην τέχνη, εγώ όμως βλέπω ότι ο κόσμος εδώ έχει λατρέψει την έκθεση.

Όσοι την επισκέπτονται ξαναπάνε με φίλους ή με την οικογένειά τους. Επιτρέψτε μου σ’ αυτό το σημείο να ευχαριστήσω και την Evripides Art Gallery για την εμπιστοσύνη αλλά φυσικά και την Ελευθερία Ντεκώ που με το φωτισμό απογείωσε το σκηνικό.

Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σας; Έχετε σκεφθεί τη συνέχεια; Σε ποια κατεύθυνση θα κινηθείτε; Υπάρχει περίπτωση να μας εκπλήξετε και πάλι ευχάριστα χρησιμοποιώντας νέα υλικά;

– Έχω στο μυαλό μου πράγματα που θέλω να κάνω και έχω αρκετό θάρρος και τόλμη να τα στοχεύω. Θα προχωρήσω με τον ίδιο τρόπο που το κάνω μέχρι τώρα. Ξέρω που θέλω να πάει, δουλεύω πολύ και το αφήνω και πάει. Δεν υπάρχει περίπτωση να με αγχώσει οποιοδήποτε αποτέλεσμα γιατί απλά απολαμβάνω τη διαδικασία. Νέα υλικά σίγουρα! Όπως σας εξήγησα τους περιορισμούς τους βάζει μόνο η φαντασία…

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews φύλλο 29ης/12/2018

Κώστας Ευρυπίδης, Δημήτρης Ντάσιος, Ιωάννα Παρασκευά
Φωτο: Δ.Πανουλής
Ιωάννα Παρασκευά, Δημήτρης Ντάσιος, Ελευθερία Ντεκώ Φωτο: Δ.Πανουλής


info Έκθεσης

Διάρκεια Έκθεσης: 14 Δεκεμβρίου 2018 έως 12 Ιανουαρίου 2019

Evripides Art Gallery – Ηρακλείτου 10 & Σκουφά Κολωνάκι

Τηλ.: 210 36 15 249, 210 36 15 909, www.evripides-art.gr,

Ημέρες & ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Πέμπτη – Παρασκευή: 11:00-20:30

Τετάρτη: 11:00 -17:00 & Σάββατο: 11:00-16:00, Κυριακή και Δευτέρα: κλειστά.

Ο χώρος πληροί τις προϋποθέσεις για την πρόσβαση ΑμεΑ.

Η “Ζω-γραφική Ομιλούσα” του Δημοσθένη Δαββέτα στην Gallery Art πρίσμα

Ο Δημοσθένης Δαββέτας

Η Gallery Art πρίσμα εγκαινιάζει την ατομική έκθεση του εικαστικού Δημοσθένη Δαββέτα.

Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ προσωπικότητα με πολλές αξιοσημείωτες δραστηριότητες, καθηγητής στη φιλοσοφία της τέχνης στο IESA στο Παρίσι, ποιητής συγγραφέας, αρθρογράφος σε σημαντικά διεθνή περιοδικά Art forum, Art studio, Beaux Arts Magazine, Calleries Magazine, στις εφημερίδες Liberation, Figaro & Les  Echos, επίσης με μεγάλη πολιτική δραστηριότητα.

Η Ζωγραφική διαδρομή του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ έχει ρίζες στη παιδική του ηλικία, σχεδίαζε και έγραφε στο ίδιο πλαίσιο, αργότερα όπως αναφέρει και ο ίδιος στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης.

“Αυτή η συνήθειά μου να γράφω και να σχεδιάζω μέσα στο ίδιο πλαίσιο, αργότερα που έψαχνα να βρω τη πλαστική μου γλώσσα, έγινε σιγά σιγά το θεμέλιο της εικαστικής μου ταυτότητας. Γραφή και εικόνα συνυπήρχαν άρρηκτα συνδεδεμένοι, ως κλαδιά του ίδιου πλαστικού – εικαστικού κορμού. Γραφή και εικόνα έγιναν οι συντρόφοι μου, αυτοί που μπορούσαν να καλύψουν το φόβο του κενού και της  απουσίας που με τρόμαζε υπαρξιακά από την πολύ νεαρή μου ηλικία”.

Η ιστορικός τέχνης ΜΑΡΙΑ ΜΟΣΧΑ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ αναφέρει:

“Η πάντα τολμηρή μορφοπλαστική γλώσσα του Δημοσθένη Δαββέτα έχει κάποιες σταθερές, γνώρισμα κάθε συνεπούς στις εσωτερικές του ενοράσεις καλλιτεχνη, λέξεις που εισχωρούν στο ζωγραφικό έργο με τη διπλή τους ιδιότητα ως φωνήματα και ως μορφήματα, εξπρεσιονιστική γραφή, ανορθόδοξους χρωματισμούς, και ένα φόβο κενού.

Και συνεχίζει η ιστορικός τέχνης στα τελευταία του έργα κάνει κάτι πολύ ενδιαφέρον ενώ φαινομενικά δεν τον εγκαταλείπει, δηλαδή τα έργα του μας δίνουν την εντύπωση ότι είναι ζωγραφισμένα απ’ άκρη σ’ άκρη, στη πραγματικότητα ένα σημαντικό μέρος τους, δεν είναι παρά το λευκό του χαρτιού, που όμως εντάσσεται οργανικά στο σύνολο, ενώ συχνά παραλείπονται σκόπιμα σχήματα και μορφές, με τέτοιο όμως τρόπο που η φαντασία μας να τα συμπληρώσει, και άρα είναι σαν να υπάρχουν. Η έννοια του κενού στη διαμόρφωση του φιλοσοφικού, επιστημονικού, και θεολογικού λόγου είναι βασική και εν εξελίξει.

Ο  Δαββέτας χωρίς να εγκαταλείπει τα γνωρίσματα της τέχνης του, διερευνά τα όρια τους, οι λέξεις παρεμβαίνουν λιγότερο εμφατικά, η γραφή γίνεται πιο γραμμική, στο πρότυπο  της  αρχαιοελληνικής και της βουδιστικής τέχνης που αποτελούν άλλωστε εν πολλοίς ένα βασικό πόλο άντλησης έμπνευσης, με ελεύθερο τρόπο του καλλιτέχνη, εκτός από το μορφικό και ως προς το εννοιολογικό τους περιεχόμενο, ενώ η χρωματική γκάμα περιορίζεται σε παραλλαγές των τριών βασικών χρωμάτων (κόκκινο, κίτρινο, μπλε)”.

Η δημιουργική πορεία του τον οδηγεί συνέχεια σε καινούργια μονοπάτια .

“Η Τέχνη έδωσε μια άλλη διάσταση στη Ζωή”.

Έτσι καταλήγει το κείμενο του εικαστικού ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ για το κατάλογο της έκθεσης του.

“Ζω-γραφική Ομιλούσα”.

Διάρκεια έκθεσης 17 Ιανουαρίου έως 17 Φεβρουαρίου 2019

Ώρες λειτουργίας Τρ/Πεμ/παρ 10.30–15.00 &18.00–21.00 Τετ/Σαβ 10.30–15.00

ΟΡΓΑΝΩΣΗ: ΝΑΤΑΣΑ ΘΩΜΑΚΟΥ

Gallery Art πρίσμα

Κουντουριώτου 187 Πειραιάς

τηλ. 2104296790

Δημήτρης Πακσόγλου: “Ανυπομονώ να ερμηνεύσω τον ρόλο του Γκαμπριέλε”

Δημήτρης Πακσόγλου

Τον απολαύσαμε πρόσφατα στην Εθνική Λυρική Σκηνή στον ρόλο του Καβαραντόσι στην Τόσκα του Πουτσίνι. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με σημαντικές θεατρικές σκηνές, όπως το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης. Απέσπασε πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό Σ.Η.Μ.Ο., δεύτερο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Κλασικού Τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη και τιμητικές διακρίσεις στους διεθνείς διαγωνισμούς «Μαρία Κάλλας» στην Αθήνα και «Έλενα Ομπρατσόβα» στην Αγία Πετρούπολη.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Εμείς συναντήσαμε τον Δημήτρη Πακσόγλου και μιλήσαμε μαζί του για την πορεία του στον χώρο του λυρικού τραγουδιού, καθώς και για τα μελλοντικά του σχέδια.

– Ξεκίνησες τις σπουδές σου από τη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Βεάκη». Ήθελες πάντα να ασχοληθείς με το λυρικό τραγούδι ή αυτό προέκυψε στην πορεία;

– Από μικρός το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω τους άλλους να περνάνε καλά. Με γοήτευε η αίσθησή του να βρίσκομαι πάνω σε μια σκηνή ακόμα κι αν αυτή ήταν το σαλόνι του σπιτιού μου. Σε όλο αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η επαφή μου με τη μουσική, αφού σε μικρή ηλικία ξεκίνησα να κάνω αρμόνιο σε ωδείο της γειτονιάς μου.

Δεν είχα καμία επαφή με το λυρικό τραγούδι αλλά είχα επαφή γενικότερα με τη μουσική. Ήμουν αυτός που τραγουδούσε στις σχολικές γιορτές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο.

Αργότερα τελείως τυχαία το έψαξα και τελικά γράφτηκα στη δραματική σχολή. Εκεί μου μπήκε το μικρόβιο και είχα τα πρώτα ερεθίσματα σε σχέση με το λυρικό τραγούδι. Από εκεί και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Αμέσως μόλις αποφοίτησα ξεκίνησα σπουδές μονωδίας στο εθνικό ωδείο αργότερα στο Απολλώνιο και τελικά κατέληξα στο ωδείο Ατενέουμ όπου και τις ολοκλήρωσα. Μετά από αυτό ξεκίνησε δειλά – δειλά η καριέρα μου αποκλειστικά στη όπερα.

Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο ένα λυρικό θέατρο και ο καλλιτέχνης έχει περιορισμένες επιλογές

– Ποιους δασκάλους σου θεωρείς ότι πραγματικά σηματοδότησαν την πορεία σου;

– Σαν άνθρωπος αλλά και σαν καλλιτέχνης προσπαθώ να ρουφάω γνώση από παντού χωρίς να έχω τάση να απορρίπτω τίποτα και κανέναν. Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν πήρα πολλά από όλους όσοι βρέθηκαν στον δρόμο μου και μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον. Ήταν σαν να βρέθηκαν εκεί την κατάλληλη στιγμή για μένα δίνοντάς μου κάτι ξεχωριστό και πολύτιμο που με βοήθησε και χάραξε την πορεία μου.

Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς, τον Αντώνιο Τέμπα από τη δραματική σχολή ΒΕΑΚΗ, τον Σταμάτη Μπερή στο πρώτο μου ωδείο, τον μεγάλο Κώστα Πασχάλη που μου δίδαξε τα περισσότερα και φυσικά τη Μαρίνα Κρίλοβιτς με την οποία ολοκλήρωσα τις σπουδές μου.

– Στη Γαλλία εργάστηκες σε διάφορα λυρικά θέατρα. Ποια η εμπειρία σου;

– Είχα την τύχη να βρεθώ σε διάφορα θέατρα της Γαλλίας στην αρχή της πορείας μου. Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση ήταν ο σεβασμός των ανθρώπων εκεί προς το πρόσωπο μου και την επαγγελματική μου ιδιότητα και το γεγονός ότι εμπιστεύτηκαν έναν νέο τενόρο και πίστεψαν στο ταλέντο του.

Για παράδειγμα έκανα το ντεμπούτο μου στον ρόλο του Ρανταμές από την Άιντα του Βέρντι σε ένα κατάμεστο στάδιο με εξήντα χιλιάδες κόσμου. Φανταστική εμπειρία που θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Έπειτα βρέθηκα σε άλλα θέατρα ανά τη Γαλλία όπου αποκόμισα πολύτιμες εμπειρίες.

Η επόμενη παραγωγή που συμμετέχω είναι ο Σιμόν Μποκανέγκρα που θα ανέβει τον ερχόμενο Γενάρη στη Λυρική Σκηνή. Ανυπομονώ να ερμηνεύσω τον καταπληκτικό ρόλο του Γκαμπριέλε.
Δημήτρης Πακσόγλου

– Είναι ευκολότερο να δραστηριοποιηθεί κάποιος ταλαντούχος στο εξωτερικό από ό,τι στην Ελλάδα;

– Είναι και ευκολότερο αλλά και δυσκολότερο ταυτόχρονα. Ευκολότερο γιατί στο εξωτερικό έχει πολλές επιλογές, άρα πολλές ευκαιρίες και δυσκολότερο γιατί πρέπει να έχεις συνεργασία με κάποιον ατζέντη και πρέπει να περάσεις μια δύσκολη δοκιμασία προκειμένου να σε αναλάβει κάποιος. Επίσης, ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος. Στην Ελλάδα η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει μόνο ένα λυρικό θέατρο, άρα ο καλλιτέχνης έχει περιορισμένες επιλογές. Όπως και το θέατρο δεν μπορεί να τους απορροφήσει όλους.

– Έχεις συνεργαστεί με σπουδαίους αρχιμουσικούς και σκηνοθέτες. Μίλησέ μας για κάποιες συνεργασίες που ξεχωρίζεις.

Και εδώ αλλά και στο εξωτερικό έχω συνεργαστεί με σπουδαίους και καταξιωμένους μαέστρους αλλά και σκηνοθέτες.

Μπορώ να σου πω λόγω των θεατρικών σπουδών μου, έρχομαι αρκετά κοντά με το όραμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Για παράδειγμα, χάρηκα πολύ την πρόσφατη συνεργασία μου με τη Γερμανίδα σκηνοθέτιδα Νίκολα Ράαμπ στη Γενούφα του Γιάνατσεκ που ανέβηκε στη Λυρική Σκηνή αλλά και του Στίβεν Λάνγκριτζ στην Κάρμεν του Ηρωδείου το περασμένο καλοκαίρι.

Και οι δύο έχουν αληθινά θεατρική προσέγγιση στην όπερα κάτι που μου αρέσει πολύ. Επίσης δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην σχεδόν μόνιμη συνεργασία μου με τον αρχιμουσικό Λουκά Καρυτινό, ο οποίος είναι μεγάλος δάσκαλος για μένα.

– Ποιο ρόλο σου έχεις ξεχωρίσει και αγαπήσει περισσότερο;

– Από την πρώτη μέρα που αποφάσισα να αφοσιωθώ στην όπερα, ο ρόλος που με γοήτευε και αγαπούσα περισσότερο ήταν ο Καβαραντόσι από την Τόσκα του Πουτσίνι. Είχα την τύχη να τον ερμηνεύσω στην πρόσφατη παραγωγή της Λυρικής. Ενθουσιάστηκα! Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

– Τι θεωρείς «άπιαστο όνειρο» για την καριέρα σου;

-Σίγουρα έχω φιλοδοξία να φτάσω όσο το δυνατόν ψηλότερα χωρίς όμως να βάζω όριο σ αυτή μου την ανάγκη. Δεν έχω κάποιο όνειρο που θεωρώ άπιαστο. Προχωρώ βήμα-βήμα και όπου με πάει φτάνει να γίνομαι καλύτερος και να μην μένω στάσιμος καλλιτεχνικά αλλά και σαν άνθρωπος.

– Μελλοντικά σχέδια;

– Η επόμενη παραγωγή που συμμετέχω είναι ο Σιμόν Μποκανέγκρα που θα ανέβει τον ερχόμενο Γενάρη στη Λυρική Σκηνή. Ανυπομονώ να ερμηνεύσω τον καταπληκτικό ρόλο του Γκαμπριέλε.

Επίσης, είναι χαρά μου που θα ερμηνεύσω πάλι τον Καβαραντοσσι με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τον Απρίλιο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Bio

Ο τενόρος Δημήτρης Πακσογλου, γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε υποκριτική στη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Βεάκη» και ως ηθοποιός θεάτρου εμφανίστηκε σε σημαντικές σκηνές όπως Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, Εθνικό Θέατρο και Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. 

Αποφοίτησε από το Ωδείο Ατενεουμ  υπό την καθοδήγηση του βαρύτονου Κώστα Πασχάλη και της υψιφώνου Μαρίνας Κρίλοβιτς.

Αργότερα βρέθηκε στη Γαλλία, όπου εργάστηκε σε διάφορα λυρικά θέατρα και πρωτοεμφανίστηκε ως Ρανταμές (Αΐντα) στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο της χώρας.

Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους αρχιμουσικούς όπως οι Λωράν Καμπελλόνε, Γκάμπριελ Τσμούρα, Φιλίπ Φορζέ, Ερρίκος Φρεζής, Λουκάς Καρυτινός, Χουάνχο Μένα, Μύρων Μιχαηλίδης, Αλέξανδρος Μυράτ, Οντρέι Όλος και σκηνοθέτες όπως οι Ούγκο ντε Άνα, Τζανκάρλο ντελ Μόνακο, Στήβεν Λάνγκριτζ, ΛορέντσοΜαριάνι και Ντέιβιντ Πάουντνυ. Έχει ερμηνεύσει, μεταξύ άλλων, Δον Χοσέ (Κάρμεν), Τουρίντου (Καβαλλερία ρουστικάνα), Μακντάφ (Μάκβεθ), Πίνκερτον (Μαντάμα Μπαττερφλάι), Ντε Γκριέ (Μανόν Λεσκώ), Μάριο Καβαραντόσσι (Τόσκα), Αλφρέντο (Τραβιάτα), Κάνιο (Παλιάτσοι), Άλμπερτ Γκρέγκορ (Υπόθεση Μακρόπουλου).

Από το 2012 ανήκει στο δυναμικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. 

www.dimitrispaksoglou.com

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews στο φύλλο της 29ης/12/2018

«Τρύπιο βαρέλι» στο Θέατρο Αλκμήνη

Ένα έργο που αποτυπώνει τον άνθρωπο που βρίσκεται αντιμέτωπος με την ύπαρξή του, αναρωτώμενος την αξία και το νόημα του να ζει ενώ περιπλανάται σε έναν ακαθόριστο δρόμο φοβισμένος αγνοώντας την παραδοξότητα του μέλλοντος.

Ένα έργο συναισθημάτων, πολλαπλών αλληλουχιών ζωής, καθημερινότητας, και ανθρώπων, παίζεται στο Θέατρο Αλκμήνη για να ταράξει τα ήσυχα νερά της οκνηρίας όσων ζουν εφησυχασμένοι κάτω απ’ αυτή.

Πρόκειται για μια ιστορία του «Τίποτα» και των «Πάντων».

Το έργο του Θεοδόση Πελεγρίνη, που αντανακλά την πραγματικότητα, την ανησυχία του ανθρώπου του σήμερα για τον άνθρωπο του αύριο, για το μέλλον της φυλής μας, για τον φόβο, ή απλά την «περιέργεια», της καταστροφής αυτού του κόσμου, για την αρχή των πραγμάτων που βαίνουν προς το τέλος τους, θα παραδοθεί στο κοινό προκαλώντας ερεθίσματα για σκέψη, για ερωτήματα που αποζητούν απαντήσεις.

Ένας καθρέφτης στήνεται στο κέντρο της σκηνής, μπορεί ο θεατής να δει την αντανάκλασή του; Μπορεί ν’ αναρωτηθεί;

Το έργο αυτό είναι γραμμένο με σαρκασμό, αυτοσαρκασμό, σκοτεινό χιούμορ και τρυφερότητα. Ένα κείμενο που εκμεταλλεύεται δημιουργικά τόσο την νοηματική αξία της φλυαρίας όσο και της σιωπής.

Η ζωή θέλει χιούμορ, ακόμη κι αν όσα μας συμβαίνουν δεν είναι αστεία, πρέπει όμως να γελάμε, μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε. Στην παράσταση αυτή βλέπουμε τη ζωή ως κωμωδία ή μήπως πίσω από το κωμικό σκέπασμα βλέπουμε τη ζωή;

  • Έχεις ανησυχία για το μέλλον της φυλής μας;
  • Ανησυχία; Απλή περιέργεια για το που θα καταλήξει αυτή η ιστορία.
  • Στο τέλος της ό,τι αρχίζει, κάποτε τελειώνει…

Συντελεστές

Είδος: Κωμωδία

Σκηνοθεσία – Σχεδ. Φωτισμών:  Άννα Σωτρίνη

Κείμενο παράστασης:  Θεοδόσης Πελεγρίνης

Σκηνικά – Κοστούμια: Πάγια Βεάκη

Videoart – Φωτογραφίες: Ευάγγελος Κάλλοου

Βοηθός σκηνοθέτη: Φιλήμων Ορκόπουλος

Αφίσα: Άγγελος  Μπάκας

Επικοινωνία:  Άντζυ Νομικού

Παραγωγή: Επί Σκηνής

Παίζουν οιΘεοδόσης Πελεγρίνης και Γιάννης Παπαθύμνιος.

Φιλική συμμετοχή στα videoart: Χρήστος Κάλλοου.

Παραστάσεις

Λήξη: 31 Ιανουαρίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεωνΚάθε Πέμπτη στις 19:00

Τιμές εισιτηρίων Γενική Είσοδος: 10 € Φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ:  7 €

Ατέλειες ηθοποιών: Ισχύουν εάν υπάρχει διαθεσιμότητα θέσεων

Ειδικές τιμές για συλλόγους  κατόπιν επικοινωνίας

Διάρκεια παράστασης:70’ χωρίς διάλειμμα

Δημήτρης Ντάσκας: Με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο

Ο Δημήτρης Ντάσκας είναι ένας καλλιτέχνης πραγματικά δοσμένος στην τέχνη. Ακούγοντάς τον να μιλάει για τις συνεργασίες του και την συνεχή του δραστηριότητα, νομίζεις ότι δεν ξεκουράζεται ποτέ.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, μουσικός, τραγουδοποιός με σπουδαίες συνεργασίες σε Ελλάδα και εξωτερικό σε θέατρο και κινηματογράφο. Οι συνεργασίες του με την Fanny Ardant, τον Charles Berling στο θέατρο Nanterre – Amandiers, η σημαντική του παρουσία στο Théâtre du Soleil είναι κάποιες από τις δουλειές που μας εντυπωσίασαν.

Αυτό τον καιρό τον απολαμβάνουμε στο θέατρο RABBITHOLE στο Μεταξουργείο στους «Δανειστές» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, μια κωμικοτραγωδία που αφηγείται την ιστορία ενός ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου, η οποία παίζεται με μεγάλη επιτυχία και με τη νέα χρονιά στο Θείο Βάνια σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.

– Ολοκλήρωσες τις σπουδές σου για να γίνεις δικηγόρος. Πώς αποφάσισες να ακολουθήσεις καριέρα ηθοποιού και όχι μόνο;

– Βασικά ολοκλήρωσα τις σπουδές της νομικής απλώς για να τις ολοκληρώσω και όχι για να γίνω δικηγόρος. Δεν το μετάνιωσα, ούτε το θεωρώ χαμένο χρόνο, αλλά η απόφαση να ασχοληθώ με το θέατρο είχε ληφθεί από πολύ νωρίτερα.

– Στη Γαλλία ξεκίνησες την πορεία σου στην παράσταση «Ιθάκη» του Μ. Στράους, σε σκηνοθεσία Jean – Louis Martinelli, στο θέατρο Nanterre – Amandiers, στο Παρίσι, στο πλευρό του Charles Berling. Μίλησέ μας για αυτή σου τη συνεργασία.

– Το θέατρο Nanterre – Amandiers είχε κάνει μια ακρόαση ψάχνοντας γαλλόφωνους ηθοποιούς από διάφορες χώρες της Μεσογείου. Από την Ελλάδα πήγαμε ο Νίκος Γιαλελής και εγώ και περάσαμε και οι δύο. Είχα την τύχη να ξεκινήσω από ένα θέατρο που πολλοί Γάλλοι συνάδελφοι χρειάστηκαν χρόνια εμπειρίας για να περάσουν το κατώφλι του.

Πριν φτάσω εκεί είχα μόνο στο μυαλό μου ότι σε αυτό το θέατρο είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Σερό τα έργα του Κολτές κι αυτό αρκούσε για να είναι για μένα αυτός ο χώρος σχεδόν μυθικός.

Όταν βρέθηκα πια εκεί, έζησα το θέατρο σαν μια τεράστια καλοκουρδισμένη μηχανή που σκοπός της ήταν να κάνουν οι ηθοποιοί και οι υπόλοιποι συντελεστές τη δουλειά τους εντελώς απερίσπαστοι από έγνοιες που δεν αφορούν το άμεσο αντικείμενο της εργασίας τους. Κι αυτές ήταν συνθήκες που σπάνια έβρισκες στην Ελλάδα.

Με τον Martinelli είχαμε από την αρχή μια ζεστή σχέση. Πρόκειται για έναν ανήσυχο άνθρωπο που έχει ταξιδέψει και δουλέψει σε χώρες δύσκολες της Ασίας και της Αφρικής, από αγάπη για το αντικείμενό του και για τους βασανισμένους λαούς των χωρών αυτών, ένα πραγματικά ανοιχτό πνεύμα που δεν διστάζει να δίνει ευκαιρίες σε νεότερους καλλιτέχνες. Μου έκανε εντύπωση το πόσο άκουγε τους πάντες την ώρα της πρόβας, αλλά και το πόσο προστάτευε και φρόντιζε τους ηθοποιούς του.

Όσο για τον Charles Berling… Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, διευθυντής θεάτρου, κινηματογραφιστής… Ένας πραγματικός homo universalis της τέχνης με τεράστια περιέργεια για τα πάντα και αδιανόητες αντοχές στη δουλειά. Δεν φοβάται να ριψοκινδυνέψει και πιστεύει ότι αν το θέατρο αξίζει για κάποιο λόγο είναι για αυτό, για το ρίσκο.

Στο θέατρο του παρουσίασα την πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά, μια συλλογική δημιουργία πάνω στην Ελλάδα στις αρχές της κρίσης μέσα από τα κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη. Η παράσταση είχε τίτλο «Pays Natal/Γενέθλια χώρα» και περιόδευσε στη Γαλλία αλλά και στην Πορτογαλία για δύο χρόνια.

– Έχεις συνεργαστεί και με το Théâtre du Soleil. Τι αποκόμισες από τις συνεργασίες σου στη Γαλλία;

– To Théâtre du Soleil είναι μια εντελώς ξεχωριστή περίπτωση, μια υπέροχη εξαίρεση, που αν και έχει βρει πολλούς μιμητές δεν μπορώ να πω ότι έχει σχέση με το πώς λειτουργεί το θέατρο γενικά στη Γαλλία. 

Ωστόσο, κάτι που μαθαίνω γενικότερα από τις συνεργασίες μου εκεί, είναι ότι οι άνθρωποι έχουν μάθει να χτίζουν και να λειτουργούν μέσα σε δομές, δομές που ξεπερνάνε τα άτομα, και έτσι δε χρειάζεται να ξεκινούν κάθε φορά από την αρχή. Τους ενδιαφέρει η συνέχεια, η διάρκεια.

Επίσης, υπάρχει ένα βλέμμα μόνιμα στραμμένο προς τον υπόλοιπο κόσμο, ένα ενδιαφέρον για το τι γίνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη κι αυτό τους δίνει και μια φοβερή ευρύτητα πνεύματος.

– Έχεις δουλέψει και με την Fanny Ardant. Πώς είναι σαν άνθρωπος;

– Συνεργαστήκαμε στην ταινία «Lola Pater» του Nadir Moknèche. Εξαιρετική επαγγελματίας, μου έκανε εντύπωση το ότι έμενε «μέσα» στον χαρακτήρα ακόμα και στα μεγάλα διαλείμματα που προκύπτουν στο γύρισμα ανάμεσα στις λήψεις, χωρίς να διαλύεται από το κομφούζιο που επικρατεί συνήθως σε ένα κινηματογραφικό σετ. Δημιουργήσαμε γρήγορα μια σχέση «συνενοχής» που νομίζω αποτυπώθηκε ωραία και στην ταινία.

Τα πάντα είναι θέμα συνεργατών

– Με ποιους Έλληνες σκηνοθέτες έχεις δουλέψει;

– Έχω δουλέψει με πολλούς Έλληνες σκηνοθέτες και έχω αποκομίσει και διδαχθεί πολλά όπως ο Δ. Μαυρίκιος, Λ. Βογιατζής, Ρ. Πατεράκη, Ν. Κοντούρη, Δ. Λιγνάδης, Ε. Θεοδώρου, Β. Θεοδωρόπουλος, Μ. Μαγκανάρη, Π. Μάκκα, Θ. Μουμουλίδης, Β. Χατζηνικολάου, Δ. Κομνηνός, Π. Λάρκου, Γ. Χατζάκη, Θ. Τοκάκη κ.ά.

– Συγγραφή, σκηνοθεσία, μουσική, τραγούδι. Τι προτιμάς από όλα αυτά;

– Είμαι ένας ηθοποιός που γράφει συχνά, σκηνοθετεί λιγότερο συχνά και αγαπάει πολύ τη μουσική.

Έχεις εμφανιστεί και στη μικρή οθόνη. Προτιμάς να εμφανίζεσαι στο σανίδι ή στην τηλεόραση;

– Τα πάντα είναι θέμα συνεργατών.

– Πού σε βλέπουμε αυτόν τον καιρό;

 – Στην παράσταση «Δανειστές» του Αυγ. Στρίντμπεργκ στο θέατρο Rabbithole.

– Πλάνα για το εγγύς μέλλον;

– Συμμετέχω στην παράσταση «Θείος Βάνιας» που ανεβαίνει τον Γενάρη σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων.

Τον Φλεβάρη βγαίνει από τις εκδόσεις Τσουκάτος ένα πολύ τρυφερό και συγκινητικό βιβλίο που είχα τη χαρά να μεταφράσω, «Το παιδί από την Τραπεζούντα» της Γαλλίδας, αλλά με ελληνικές ρίζες, συγγραφέα Σιπρίς Κωφίδου.

Τέλος, γίνονται προσπάθειες να συνεχιστεί η παράσταση «Βαρή φορτίο η αγάπη» (το ορθογραφικό λάθος είναι εσκεμμένο, πρέπει να δει κάποιος την παράσταση για να καταλάβει το γιατί!). Πρόκειται για ένα… devised musical που σκηνοθέτησα το καλοκαίρι στο θέατρο Cartel, με 6 ηθοποιούς και 6 μουσικούς επί σκηνής, με θέμα τις μουσικές και τις ιστορίες των Ρομά. Ελπίζω σύντομα να έχω να σου πω κάτι πιο συγκεκριμένο για αυτό!

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα axianews στο φύλλο της 23/12/2018

Ακολουθήστε το rtvs στα social media:

Facebook: https://www.facebook.com/rtvs

Instagram: https://www.instagram.com/rtvs/

Νέα Δημοτική Πινακοθήκη στο Μεταξουργείο: Το κόσμημα της Αθήνας (vid)

Νέα Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών


Το «artviews» σε συνεργασία με το «Γνωρίζοντας την Ελλάδα» παρουσιάζει τους Μικρούς Ιστορικούς Θησαυρούς της Αθήνας.

Προορισμός μας αυτή τη φορά η Νέα Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών. Από το 1855 μέχρι το 1875, το κτήριο λειτουργούσε ως εργοστάσιο μεταξιού. Το κτίριο της νέας Δημοτικής Πινακοθήκης βρίσκεται στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο και είναι ένα από τα πιο παλιά νεοκλασικά κτήρια της Αθήνας, έργο του Δανού αρχιτέκτονα Christian Hansen.

Λειτούργησε ως εργοστάσιο μεταξιού έως το 1875 και η παρουσία του εκεί προσέδωσε και το όνομα στην ευρύτερη περιοχή. To 2007 ξεκίνησαν εργασίες αποκατάστασής του από τον Δήμο Αθηναίων, προκειμένου το παλαιό εργοστάσιο να στεγάσει σημαντικές πολιτιστικές εκδηλώσεις και από το 2010 λειτουργεί ως η νέα Δημοτική Πινακοθήκη.

Διαθέτει δύο αίθουσες. Η πρώτη διαθέτει τη μόνιμη έκθεση, ενώ η δεύτερη φιλοξενεί τις περιοδικές. Η έκθεση στη νέα Πινακοθήκη διαθέτει εκθέματα από τα τέλη του 10ου αιώνα και μετά και καταλήγει μέχρι τα τέλη του 1930.

Δείτε το video και ακολουθήστε μας στα social media:

Facebook: https://www.facebook.com/rtvs

Instagram: https://www.instagram.com/rtvs/

Διεύθυνση: Λεωνιδίου & Μυλλέρου Μεταξουργείο, Τ.Κ. 10436

Τηλέφωνο: 210 3243022

Ωρες Λειτουργίας: Δευτέρα κλειστά, Τρίτη  10:00-21:00, Τετάρτη έως Σάββατο 10:00-19:00, Κυριακή 10:00-15:00

Ο «Ήρως Διαχρονικός και Αιώνιος Ηρακλής» του Παύλου Σάμιου στο Νομισματικό Μουσείο

Παύλος Σαμιος

Στον δημοφιλέστερο ήρωα της ελληνικής μυθολογίας τον Ηρακλή είναι αφιερωμένη η σειρά έργων που παρουσιάζει για πρώτη φορά ολοκληρωμένη, ο καταξιωμένος ζωγράφος Παύλος Σάμιος  στο πλαίσιο της περιοδικής έκθεσης «Ηρακλής, Ήρως Διαχρονικός και Αιώνιος», που εγκαινιάζεται στο Νομισματικό Μουσείο στις 28 Δεκεμβρίου, υπό την αιγίδα του προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου

Η έκθεση παρουσιάζεται συγκεκριμένα στη μεγάλη αίθουσα των περιοδικών εκθέσεων, στο Β’ όροφο του Ιλίου Μελάθρου, στη βιβλιοθήκη του Ερρίκου Σλήμαν και περιλαμβάνει τριακόσιες σαράντα έξι αρχαιότητες, οι περισσότερες από τις οποίες παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό.

Τα δεκαεννέα σύγχρονα ζωγραφικά έργα του αναγνωρισμένου διεθνώς εικαστικού Παύλου Σάμιου, Καθηγητή της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, αντλούν την έμπνευσή τους από τον Ηρακλή και τους Άθλους του και  συνομιλούν µε τα αντικείμενα της έκθεσης, τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ πολιτειακό, γεωγραφικό και χρονολογικό πλαίσιο -πόλεις-κράτη, έθνη, βασίλεια και αυτοκρατορίες από τη Δυτική Μεσόγειο μέχρι και τα βάθη της Ανατολής και από τους κλασικούς μέχρι και τους νεότερους χρόνους-μέσα  από μία λιτή και εμπνευσμένη μουσειογραφική προσέγγιση του Γιάννη Μετζικώφ.

Σε μια εποχή που ήρωες αναδεικνύονται οι καθημερινοί αγωνιστές της ζωής, ο Παύλος Σάμιος ανατρέχει στον Ηρακλή, η μορφή του οποίου αποτελεί όχι μόνο πανελλήνιο, αλλά και παγκόσμιο πρότυπο Ρώμης, αρετής, δικαιοσύνης και ανδρείας και του προσδίδει σύγχρονες διαστάσεις.

Ένα διαχρονικό σύμβολο, που εξακολουθεί να γίνεται πηγή έμπνευσης και μέσο διοχέτευσης προτύπων και μηνυμάτων από τους αρχαίους μέχρι και τους νεότερους χρόνους, ο Ηρακλής έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην Ιστορία ανά τους αιώνες.

Ο Παύλος Σάμιος ανέπτυξε για πρώτη φορά εικαστικά τους άθλους του Ηρακλή στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν συζητούσε με την πρόεδρο του ιδρύματος Γουλανδρή και ιδρύτρια του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης κ. Ντόλλυ Γουλανδρή, τη δημιουργία μιας ενότητας έργων για την εικονογράφηση του ήρωα, βασισμένη στις συνθέσεις της Ολυμπίας.

Στον φημισμένο ναό του Δία, στον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, ανάγλυφες μετόπες πάνω από την είσοδο του πρόναου και του οπισθόδομου έφεραν παραστάσεις με τους άθλους του γιου του Δία. Στη σειρά έργων που δημιούργησε τότε ο ζωγράφος πρόσθεσε μερικά ακόμα με αφορμή τη σύγχρονη παρουσίαση τους στο πλαίσιο της έκθεσης.

Ο Παύλος Σάμιος με σεβασμό στην ιστορία του Ηρακλή και στους πολλαπλούς συμβολισμούς που φέρει, ξεφεύγει από τη μουσειακή αποτύπωση του αγαπημένου ήρωα και  τον μεταφέρει στην σημερινή εποχή. Μέσα από μια προσωπική οπτική πετυχαίνει να γεφυρώσει την αρχαία με τη σύγχρονη ζωγραφική, να ικανοποιήσει τις αισθητικές αναζητήσεις και τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Γι αυτό δεν τον αποδίδει γυμνό ή με αρχαίο ένδυμα, αλλά με παντελόνι και πουκάμισο, κρατώντας τη λεοντοκεφαλή σαν κουκούλα. Ο Ηρακλής προσλαμβάνει διάσταση ανθρωποκεντρική, εμφανίζεται απόλυτα “γήινος”, ένας ρωμαλέος άνδρας της καθημερινότητας,  χωρίς ωστόσο να χάσει τη θεϊκή του υπόσταση.   

«O Ηρακλής είναι ένας διαχρονικός ήρωας που μεταφέρει τα μηνύματα του στο σήμερα», λέει ο Παύλος Σάμιος με αφορμή την έκθεση. Μάλιστα ο ζωγράφος επιχειρεί μια προβολή του ήρωα στην εποχή μας, μέσα από μια τρέχουσα συνθήκη ζωής: «Ο κάθε άνθρωπος έχει να λύσει τους δικούς του άθλους», σημειώνει.

Την επιμέλεια της Έκθεσης «Ηρακλής, Ήρως Διαχρονικός και Αιώνιος» υπογράφει ο Διευθυντής του Μουσείου Δρ. Γεώργιος Κακαβάς με συνεργάτη την αρχαιολόγο Δρ. Μιμίκα Γιαννοπούλου. Συμμετέχουν τα σύνολα JERAX με τη ραψωδιακή συναυλία «Ηρακλέους Μνήμη». Κείμενο για την συμμετοχή του Παύλου Σάμιου στην έκθεση γράφει ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Μυλωνάς.

Η έκδοση του συνοδευτικού επιστημονικού καταλόγου της Έκθεσης, αφιερωμένου στη μνήμη της διαπρεπούς νομισματολόγου Βάσως Πέννα, οφείλεται στο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και την υποστήριξη από κάθε άποψη της Alpha Bank, µόνιµου υποστηρικτή των δράσεων του Νοµισµατικού Μουσείου.

Σε όλη τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιείται εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές με σκοπό την εξοικείωσή τους με τη μυθική μορφή του θεϊκού ήρωα Ηρακλή, τις αξίες και τα ιδανικά που προκύπτουν από τα κατορθώματα και τους άθλους του.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Alpha Bank, των Φίλων του Νομισματικού Μουσείου, του Πολιτιστικού Συλλόγου Υπάτης «οι Αινιάνες», των Μουσικών Συνόλων JERAX, του μουσικού οίκου ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΑΚΑΣ, των πυρήνων της Τέχνης ART CORE, της εταιρίας μεταφοράς αρχαιοτήτων και έργων τέχνης ORPHEE BEINOGLOU, των εταιριών ART BATTERY, JOHN VENETIS και ΟΙΝΗΓΟΣ. Χορηγός επικοινωνίας είναι η ΕΡΤ.

Διάρκεια έκθεσης ως τις 31 Οκτωβρίου 2019.

Εγκαίνια 28 Δεκεμβρίου 2018, ώρα 19.00.

Νομισματικό Μουσείο-Ιλίου Μέλαθρον: Ελ. Βενιζέλου (Πανεπιστημίου) 12, 10671 Αθήνα, τηλ. 2103632057, 210-3612834 και 210-3612872
Fax: 210 3635 953
Email: [email protected]
Url: http://www.nummus.gr

“ΤΑ ΡΑΔΙΚΙΑ ΑΝΑΠΟΔΑ” του Γιώργου Γαλίτη στο CORONET THEATER

Ο ξεκαρδιστικός μονόλογος του Γιώργου Γαλίτη, δεν λέει να μας αφήσει χρόνους, να μείνει στον τόπο και να τινάξει τα πέταλα.

Τώρα πια δεν τον πάνε τέσσερις αλλά οκτώ.

Οκτώ χρόνια επικηδείας, Όγδοη φορά θανατερά!

Γι’ αυτό ήρθε η ώρα σας να δείτε «Τα Ραδίκια Ανάποδα»,

σε νέο τόπο, εν τόπω χλοερώ και αναψύξεως,

στο CORONET THEATER.

Λίγα λόγια για το έργο:

Πρόκειται για την πιο μαύρη, άραχλη, σπαραξικάρδια, ξεκαρδιστική και selfie παράσταση για τσέμπαλο, φαγκότο, φέρετρο και οστεοφυλάκιο.

Ένα one dead man show, ένας black total κωμικός μονόλογος με δεκατρείς ρόλους.

Δεκατρείς κωμικοί επικήδειοι που και νεκρούς ανασταίνουν!

Τους ρόλους έχει γράψει, τους κλαίει, τους οδύρεται, μα και τους υποδύεται,

ο αξιομακάριστος Γιώργος Γαλίτης, ενώ σκηνοθετεί, με σπαραγμό ψυχής,

πλερέζα και δάκρυα στα μάτια, ο αείμνηστος Βλαδίμηρος Κυριακίδης.

Ταυτότητα παράστασης:

Κείμενο, Ερμηνεία, Σκηνογραφία: Γιώργος Γαλίτης

Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης

Μουσική Επιμέλεια, Eνορχήστρωση: Τόλης Κετσελίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ευαγγελία Σχοινά

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 20:13 και

Σάββατο στις 20:13 (από 12 Ιανουαρίου 2019)

Διάρκεια: 100 λεπτά (με διάλειμμα)

Λόγω μεγάλης προσέλευσης του κοινού, προστίθεται άλλη μια παράσταση, κάθε Σάββατο στις 20:13, από τις 12 Ιανουαρίου 2019!

Εισιτήρια: 12 ευρώ και 10 ευρώ (μειωμένο)

Χώρος: CORONET THEATER

Φρύνης 11 & Υµηττού, Παγκράτι

Τηλ.: 210 70 12 123 & 210 70 12 511

Παραπλεύρως του Θεάτρου υπάρχει Parking Αυτοκινήτων

Ασπασίας 5, Εµπορικό Κέντρο Athens Millenium

στην προνοµιακή τιµή των 5,00 €

(Με την επίδειξη του εισιτηρίου)

Το έργο του σπουδαίου εκπρόσωπου της μεταπολεμικής γλυπτικής, Γιώργου Λάππα στην γκαλερί CITRONNE

Γράφει η Ζέτα Τζιώτη και η Χρυσάνθη Κούτρη

Η Citronne Gallery ως σταυροδρόμι τέχνης και διανόησης εντός του αστικού χώρου της Αθήνας και σε μια τοποθεσία μεταίχμιο της αθηναϊκής ζωής επιλέγει να εκθέσει το έργο του σπουδαίου εκπρόσωπου της μεταπολεμικής γλυπτικής, Γιώργου Λάππα.

Ο «Εγκιβωτισμός» αποτελεί αμάλγαμα ετερόκλητων πολιτισμικών στοιχείων. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του «Mappemonde» στην Μπιενάλε του Σάο Πάολο και από την ολοκλήρωσή του στο Aperto της 43ης Μπιενάλε της Βενετίας, παρουσιάζεται για ακόμη μια φορά και με στόχο να θεαθεί ξανά με έναν διαφορετικό τρόπο, ένα από τα περισσότερο γνωστά και σημαντικά έργα της ελληνικής μεταπολεμικής γλυπτικής.

Το πολυταξιδεμένο έργο του Λάππα θα κάνει μια ακόμη στάση, αυτή την φορά στην γκαλερί Citronne, για να αφήσει τον κόσμο να βιώσει και να βουτήξει ξανά σε αυτό το ακαθόριστο πεδίο μνήμης που προσπαθεί να οριοθετήσει ο καλλιτέχνης με το έργο του που περικλείει κομμάτια πολλών πολιτισμών, όπως του Αιγυπτιακού ή του Αφρικανικού που επηρέασαν τα πρώτα βήματά του.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ο καλλιτέχνης τα πέρασε στην Αίγυπτο και αυτό είναι φανερό στα έργα του που παριστάνουν άλλοτε αιγυπτιακά ειδώλια και άλλοτε ιερογλυφικές μορφές.

Η μαγική καλύβα

Καθώς μπαίνουμε στα δωμάτια της έκθεσης το πρώτο πράγμα που μας καλωσορίζει είναι η μικρή από μέταλλο καμωμένη καλύβα που με τα κοψίματα που έχει σε σχήμα αρχαίων και μυστικιστικών συμβόλων αφήνουν το φώς τα κόβει το μέταλλο. Αυτή η μικρή καλύβα ίσως είναι αυτή στην οποία συνήθιζε να περνάει τον χρόνο του ο καλλιτέχνης, μαζί με τον πατέρα του στην Αίγυπτο, μέσα στους λόφους με τη χρυσή άμμο.

Το μεταλλικό σπιτάκι που στέκεται περήφανο στην κεντρική σάλα του αστικού σπιτιού φωνάζει και σε καλεί να μπεις μέσα του έτσι ώστε να ταξιδέψεις μαζί του στον χρόνο μαζί με τις αναμνήσεις του καλλιτέχνη που έχουν κεντηθεί για να μένουν ανεξίτηλες στον χρόνο. Έτσι και μείς, μη μπορώντας να αντισταθούμε, μπήκαμε στο σπιτάκι και ταξιδέψαμε μαζί του.

Το κιβώτιο αυτό στέκει με το πανάρχαιο θέατρο σκιών, των πολιτισμικών αναμνήσεων του πολυταξιδεμένου καλλιτέχνη που έχει συλλέξει αναμνήσεις από την πολύχρωμη Ινδία, από το Αφγανιστάν και το Κάιρο. Η ζωή του γεμάτη εμπειρίες, με πορεία πάνω στον επιστημονικό χώρο, στον τομέα της ψυχολογίας που ασχολείται με τον άνθρωπο και εν τέλει των τομέα των καλών τεχνών.

Οι μαύρες φιγούρες στην διπλανή αίθουσα φαίνεται πως προσπαθούν να ζωντανέψουν και να περπατήσουν μαζί σου σε μονοπάτια ξεχασμένων πολιτισμών. Πολιτισμούς που η δύση κάποτε θεώρησε υποδεεστέρους και τώρα ο καλλιτέχνης προσπαθεί να τους αναδείξει και να μας κάνει να τους αφουγκραστούμε και να νιώσουμε το πόσο κοντά τους συμβαδίζουμε στην πραγματικότητα.

Το φώς διαπερνά το μαύρο κουτί του μυαλού του καλλιτέχνη παράγωντας σχηματισμούς. Μορφές μαγικές από κόσμους μυστικιστικούς και μας βοηθά να εκκλησιαστούμε στο ναό αυτό που ταξιδεύει πάνω στα σύννεφα. Σε άλλα σημεία του έργου του είναι έκδηλο στον παρατηρητή ότι το έργο του έχει δανειστεί στοιχεία Ινδικού πολιτισμού με το πολυθεϊκό του λατρευτικό πολιτισμό, όμοιο με αυτόν του Ελλαδικού χώρου και τις αμέτρητες ιστορίες δημιουργίας της πλάσης και των ανθρώπων.

Το «Μυστικό βιβλίο»

Στον 600σέλιδο κατάλογο της γκαλερί CITRONNE – Αθήνα έχει ενταχθεί το ανέκδοτο «Μυστικό βιβλίο» του Γιώργου Λάππα.
Το βιβλίο αυτό, άγνωστο, πολύτιμο αρχειακό υλικό, καταγράφει τη διάταξη του συνθέματος με φωτοτυπημένες φωτογραφίες, υλικό από τις εκατόν εξήντα τέσσερεις «πλάκες- μήτρες» (χάρτες), σχέδια των τριών χιλιάδων «στοιχείων», μαζί με αυτόγραφες σημειώσεις, υπολογισμούς και σκίτσα. Τα σκίτσα, που άλλοτε θυμίζουν αρχαία γλώσσα παρμένη από τον μυστήριο δίσκο της Φαιστού και άλλοτε αρχαία περσική γλώσσα, αποτελούν σκαρίφημα του έργου του καλλιτέχνη.

Ο Γιώργος Λάππας ανέφερε για την τέχνη: «Το υλικό της τέχνης είναι η κληρονομιά της απανθρωπιάς. Όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να γιατρέψουν αυτή τη δαιμονική κληρονομιά. Αλλά επειδή δεν είναι θεραπευτές, και συγχρόνως επειδή θέλουν την ώρα που δουλεύουν στο τραύμα να ανακοινώσουν και στους θεατές τους και στους ίδιους τους εαυτούς τους την πράξη τους, μπερδεύονται, αφαιρούνται, η γιατρειά της δαιμονικής κληρονομιάς τους ξεγλιστράει, και καταντάμε να μην είμαστε παρά αφηρημένοι τραυματιοφορείς».

Στην υπόλοιπη έκθεση ο παρατηρητής έρχεται αντιμέτωπος από ένα πλήθος φιγούρων που είναι ταξινομημένες στο πάτωμα. Ο Λάππας φαίνεται πως βάζει τα ταξίδια του και τις μνήμες σε μια σειρά. Η μελέτη στον ινδικό πολιτισμό φαίνεται στα μικρά γλυπτά που είναι εμπνευσμένα άλλοτε από σύμβολα άλλοτε από αφρικανικές θεότητες που πολεμούν τον θάνατο.

Για τον καλλιτέχνη το έργο αυτό αποτελεί μάλλον ακόμη μια γέφυρα μεταξύ πολιτισμών και μεταξύ εσωτερικών κατακρημνίσεων ή διαχείρισης του φαντασιακού αυτού θανάτου. Κάθε μικρό γλυπτό αποτελεί ανθρωποκεντρική σπουδή πάνω σε κάθε ανθρώπινη μορφή που έχει περάσει από δίπλα του, αποτέλεσμα ενός απεριόριστού σεβασμού στην ανθρώπινη υπόσταση.

Εν τέλει, το έργο του συνεχίζει να αποτελεί ένα αόρατο πλέγμα πάνω από τις ζωές και τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων που μοιράζονται έναν κοινό χάρτη διαβίωσης πάνω στη γη ανεξαρτήτως φυλής.

ΙΝFΟ Γιώργος Λάππας: Εγκιβωτισμός – Mappemonde

Έκθεση
Διάρκεια: Έως 28 Φεβρουαρίου 2019
Γκαλερί CITRONNE – Αθήνα,

Πατριάρχου Ιωακείμ 19

4ος όροφος, Αθήνα

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρ., Πε. & Παρ. 11:00 -15:00 &17:00–20:00

Τετ. 11:00-15:00 Σάβ. 11:00 –14:00

Βόλτα στο Γκάζι στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων “Μελίνα Μερκούρη”

Το “artviews” σε συνεργασία με το “Γνωρίζοντας την Ελλάδα” παρουσιάζουν το Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα», ένα πολιτιστικό κέντρο, ένα ιδιαίτερο χώρο που θα μας ταξιδεψει πίσω στις αρχές του 1900 στην παλιά Αθήνα.

Το Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» καταλαμβάνει 1.500 τ.μ. και στεγάζεται στο παλαιό πιλοποιείο του Ηλία Πουλόπουλου, το οποίο ιδρύθηκε το 1886 με την επωνυμία «Ελληνικόν Πιλοποιείον» και  είναι το παλαιότερο πιλοποιείο της Αθήνας, ευρύτερα γνωστό ως “ΠΙΛ-ΠΟΥΛ”.

Οι εγκαταστάσεις του στο  βιομηχανικό πέτρινο κτήριο, με απλή και αυστηρή δομή που  συντηρείται ως μνημείο, αφού θεωρείται ως αξιόλογο δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής, αποτελεί σήμερα ένα σημαντικό σημείο πολιτισμικής αναφοράς.

Κρυμένος θησαυρός στο Πνευματικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη,
είναι και το μουσείο Σκιών που έχει παλαιά εκθέματα, φιγούρες, αλλά και παραστάσεις για παιδιά και μεγάλους.

Δείτε το video και απολαύστε τον χώρο.

Πληροφορίες

Διεύθυνση: Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης Θησείο, Τ.Κ. 11851, Στάση Μετρό Κεραμικός

Τηλέφωνο: 210 3452150

‘Ώρες Λειτουργίας: Δευτέρα κλειστά, Τρίτη έως Σάββατο 10:00-20:00, Κυριακή 10:00-14:00

athens-wine-art-festival

Το Athens Wine & Art Festival επιστρέφει

0
Το πολυαναμενόμενο Athens Wine & Art Festival επιστρέφει για τέταρτη χρονιά, συνδυάζοντας τους κόσμους του κρασιού και της τέχνης σε μια εντυπωσιακή διήμερη γιορτή....