Σε πλήρη λειτουργία μπαίνει από την ερχόμενη Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος στη νέα της έδρα, στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) ενώ από τις 14 Ιανουαρίου 2019 επαναλειτουργεί και το ιστορικό κτίριο της Βιβλιοθήκης Βαλλιάνειο, στο κέντρο της πόλης.
Συγκεκριμένα, από τις 17/12 στο νέο κτίριο οι αναγνώστες μπορούν να έχουν πρόσβαση στις συλλογές περιοδικών, χειρογράφων και στο Δανειστικό Τμήμα. Από τις 14/1/2019 θα έχουν πρόσβαση και στο σύνολο των συλλογών της ερευνητικής βιβλιοθήκης. Επίσης, την ίδια μέρα επαναλειτουργεί και το Βαλλιάνειο ως αναγνωστήριο εφημερίδων και ως πύλη πληροφόρησης με υπηρεσίες της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Μέχρι στιγμής στις υπηρεσίες της ΕΒΕ συγκαταλέγονται: το Ενιαίο Σύστημα Πιστοποίησης Αναγνωστών, η Πλατφόρμα Ψηφιακών Συλλογών, ο νέος ιστοχώρος, ο νέος ηλεκτρονικός κατάλογος, η Υπηρεσία Ενιαίας Αναζήτησης Πηγών και το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο.
Για την πλειονότητα των πηγών αυτών δεν απαιτείται ο αναγνώστης να είναι πιστοποιημένος, εφόσον γίνεται χρήση τους μέσω του δικτύου της ΕΒΕ εντός των κτιρίων της. Ωστόσο, οι πιστοποιημένοι αναγνώστες (εγγεγραμμένοι στο Ενιαίο Σύστημα Πιστοποίησης Αναγνωστών της ΕΒΕ) θα έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης και εξ αποστάσεως, σε όποιες από τις πηγές επιτρέπεται.
Το ωράριο λειτουργίας της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» και στο Βαλλιάνειο Μέγαρο είναι, προς το παρόν, το εξής: Δευτέρα έως Παρασκευή: 09:00 έως 14:00. Επίσημες αργίες: κλειστά.
Για τη μελέτη των χειρογράφων είναι απαραίτητο να έχει προηγηθεί η επικοινωνία με το προσωπικό του Τμήματος Χειρογράφων, μέσω e-mail στη διεύθυνση [email protected] ή τηλεφωνικά στους αριθμούς 213-0999920/213-0999921. Στο γραφείο ενημέρωσης κοινού, που βρίσκεται στο ισόγειο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, παρέχονται πληροφορίες για τη λειτουργία και τις υπηρεσίες της ΕΒΕ.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις υπηρεσίες της Εθνικής Βιβλιοθήκης και την εγγραφή σε αυτές υπάρχουν στο νέο ιστοχώρο nlg.gr.
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πιστεύοντας πως όλα στην τέχνη ξεκινούν από την πρόθεση να εκφραστεί μία ιδέα, αισθάνομαι την ανάγκη- σε κάθε καινούρια μου δουλειά- και με οδηγό την αφαίρεση, να προχωρώ σε διαφορετική απόδοσή της, ανάλογη με την «πλαστικότητα» του υλικού και την «ποιητική» μου, δηλαδή την προσωπική μου αφαιρετική προσέγγιση.
Γράφει ο Γιάννης Λιάκος*
Η επίσκεψη μας στον χώρο δημιουργίας του Δημήτρη Βλάσση μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να μιλήσουμε για την διαφορετικότητα της εικαστικής του έκφρασης.
Αρχιτεκτονική-Γλυπτική-Design-Θέατρο-Συγγραφή βιβλίων και Σκηνοθεσία θεατρικών παραστάσεων είναι τα θέματα που τον απασχολούν συνεχώς και συνθέτουν την ταυτότητα και την πορεία του εικαστικού δημιουργού.
Στο ατελιέ του Δημήτρη Βλάσση
Δημήτρης Βλάσσης: “Ανήκω στους καλλιτέχνες που δεν εμμένουν στον ίδιο τρόπο έκφρασης που- ίσως- προσφέρει αναγνωρισιμότητα. Έχω περιόδους που θα μπορούσαν κάθε μία ξεχωριστά να ανήκει σε διαφορετικό δημιουργό.
Σκιτσάρω ρεαλιστικά την αρχική ιδέα και ξεκινώ διαδοχικές μεταπλαστικές αφαιρέσεις για να καταλήξω σε γλυπτικές φόρμες που συνειρμικά οδηγούν τον θεατή να απολαύσει μέσα από την αλληλουχία των όγκων το αισθητικό αποτέλεσμα, να εισπράξει την αναφορά στον μύθο του έργου και να κεντρίσει την φαντασία του για ν’ αποκαλύψει την διαδρομή από το ρεαλιστικό ιχνογράφημα στην αφαίρεση και στο αφηρημένο.
Και αυτή η αναφορά είναι η διαφορά ανάμεσα στο αφαιρετικό και στο αφηρημένο. Δηλαδή το αφηρημένο είναι μία αισθητικά άψογη σύνθεση στοιχείων. Το ίδιο και το αφαιρετικό… μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσεις να αποκαλύψεις σε τι αναφέρεται, από που έχει ξεκινήσει. Μέχρι τη στιγμή που στην φαντασία σου θα αποκαλυφθεί η διεργασία και η διαδρομή της αφαίρεσης και συ σαν θεατής θα αποκαλυφθείς σε αυτήν.
Και κάθε φορά που δοκιμάζω την αφαιρετική προσέγγιση σε νέο υλικό εκπλήσσομαι με το πόσο η αδρότητα του υλικού δεν μου αφήνει το παραμικρό περιθώριο να επεκταθώ σε κάποια επί πλέον πληροφορία. Η κάθε προσθήκη λεπτομέρειας φορτώνει το περιττό. Και όσο οι μορφές προχωρούν σε μεγαλύτερη λιτότητα στην έκφρασή τους, τόσο η σύνθεση ηρεμεί. Τόσο το ίδιο το υλικό με καθοδηγεί σε μεθόδους δομής, με στηρίζει στα τολμήματα μέχρι που μου υποβάλλει μορφές. Και μνημονεύω Διονύσιο Σολωμό στον εκπληκτικό του στίχο «Σ’ ελέγχει η πέτρα που κρατείς και κλει φωνή κι αυτήνη».
Στο ατελιέ του Δημήτρη Βλάσση (ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ 2018)
Δεν είναι τόσο εύκολο να απαλλαγώ από την αρχιτεκτονική μου θητεία. Αυτό, σε δεύτερη ανάγνωση διαβάζεται ως εμμονή στην αφαίρεση, αν σκεφτεί κανείς πως ανήκω στους αρχιτέκτονες του μοντερνισμού- πλην με λατρεία στην κάθε ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική οποιουδήποτε παρελθόντος.
Σκέπτομαι συχνά πως η αφαίρεση στην τέχνη (εκφραζόμενη συνήθως στην απόδοση του ανθρωπινου σώματος), είναι ομόδρομη με την ιδεοπλασία της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Σκέπτομαι πως το ανθρώπινο σώμα- αναμφισβήτητα τέλειο- είναι, τελικά, Μπαρόκ. Και δυστυχώς, όσο πιο πολύ γερνάει, τόσο πιο Μπαρόκ γίνεται. Ισως αυτό να με ενοχλεί περισσότερο. Συγχωρήστε την εμμονή μου στις σφριγηλές, τις στιλπνές επιφάνειες και την αφαιρετική μορφολογία, που πιστεύει πως, έτσι, θα μαγέψει, θα εμποδίσει την φθορά.
Στο ατελιέ του Δημήτρη Βλάσση (ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ 2018)
Who is who
Ο ΔημήτρηςΒλάσσης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1946. Αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ. Πολυτεχνείου Αθηνών το 1969 και έκτοτε εργάζεται ως αρχιτέκτων & designer (με σημαντικό αριθμό έργων αρχιτεκτονικής, αντικειμένων design) ως γλύπτης (με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Μεγ. Βρετανία, Κύπρο και Πολωνία), ενώ παράλληλα, δίνει διαλέξεις, διδάσκει σε παραγωγικές σχολές, γράφει διηγήματα και μυθιστορήματα καθώς και άρθρα στον έντυπο και ηλεκτρονικό, ημερήσιο και περιοδικό Τύπο Έχει κάνει θεατρικές σπουδές και ασχολείται με το θέατρο ως κειμενογράφος, σκηνοθέτης και σκηνογράφος.
DESIGN
Στο ατελιέ του Δημήτρη ΒλάσσηΣτο ατελιέ του Δημήτρη Βλάσση (2018)Στο ατελιέ του Δημήτρη Βλάσση
Την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου, οι Sotheby’s Diamonds εξέθεσαν επιλεγμένα κοσμήματα από την συλλογή τους στο Ecali Club.
Στην αρχή της εκδήλωσης, ο Alessandro Borruso, γεωλόγος και ειδικός διαμαντιών από τους Sotheby’s Diamonds, παρέδωσε ένα εξειδικευμένο σεμινάριο αναφορικά με τα διαμάντια, στους 200 καλεσμένους, με τίτλο: “ ‘Ένα ταξίδι από τα σκοτεινότερα έγκατα της Μητέρας Γης στο φως και στην ζωή ενός γυαλισμένου διαμαντιού”.
Ecali Club, Sotheby’s Diamonds, Στέλιος Καφαντάρης, Έλια Πορταλάκη εκπρόσωπος Sotheby’s για την Ελλάδα
Μετά την διάλεξη ακολούθησε δεξίωση κατά την διάρκεια της οποίας οι προσκεκλημένοι είχαν την ευκαιρία να δουν τα κοσμήματα που είχαν ταξιδέψει από το Λονδίνο ειδικά για την περίσταση.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ένα “Μυστικό Δείπνο” όπου ο Πρίγκιπας Νικόλαος, ως τιμώμενος προσκεκλημένος, παρουσίασε 10 επιλεγμένες φωτογραφίες του από την τελευταία του έκθεση, με τίτλο ‘Phos – A Journey of Light’.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από την κα Έλια Πορταλάκη, Εκπρόσωπο του Οίκου Sotheby’s στην Ελλάδα, τον κ. Κωνσταντίνο Φράγκο ,Senior Director των Sotheby’s στο Λονδίνο και το Ecali Club, σε συνεργασία με την Avant Tales.
Κωνσταντίνος Φράγκος Senior Director Sotheby’s London, Βασίλης Κεφαλογιάννης, Έλια Πορταλάκη εκπρόσωπος του Sotheby’s στην Ελλάδα, Αλεσσάντρο Μπορούσσο Deputy Director Sotheby’s Diamonds Europe, Ντάγκλας Γουόκερ Jewellery Expert Sotheby’s Monaco, Emanuel Opoku Sotheby’s
Με την χορηγία της SPANOS ΑΕ, αντιπροσωπεία της Jaguar-Land Rover στην Ελλάδα, οι καλεσμένοι είχαν επίσης το προνόμιο να ανακαλύψουν την εντυπωσιακή Jaguar F-Type, E-Pace, καθώς επίσης και το βραβευμένο Range Rover Velar, τα οποία ήταν εκτεθειμένα στο Club.
Πρίγκηπας Νικόλαος, Έλια Πορταλάκη εκπρόσωπος Sotheby’s για την Ελλάδα. Τατιάνα Μπλάτνικ, Abdulaziz Ali AL- Naama, Πρέσβης του Κατάρ
Καθ’ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης οι καλεσμένοι απήλαυσαν την Veuve Clicquot Brut, Brut Rosé, Rich καθώς και τους μοναδικούς και ζωηρούς τόνους των Veuve Clicquot Vintage 2008 και Vintage Rosé 2008.
Danger III. Photograph by Brion Gysin, Paris, October 1959.
“Admittedly, a homosexual can be conditioned to react sexually to a woman, or to an old boot for that matter. In fact, both homo – and heterosexual experimental subjects have been conditioned to react sexually to an old boot, and you can save a lot of money that way.” William S. Burroughs
Ο δεύτερος “εταίρος” της BeatGeneration, ήταν αναμφισβήτητα, ο WilliamBurroughs, που μαζί με τον AllenGinsberg και τον JackKerouac αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα του περιβόητου λογοτεχνικού και κοινωνικού κινήματος, που έμελλε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της συντηρητικής αμερικάνικης κοινωνίας, όχι μόνο μέσα από τα έργα τους, αλλά κυρίως από τον θυελλώδη τρόπο ζωής τους και τις αντισυμβατικές συμπεριφορές τους.
Beat Generation, 1951.
Εικαστικός και συγγραφέας, ο WilliamBurroughs (5 Φεβρουαρίου 1914 – 2 Αυγούστου 1997) γεννήθηκε στο St. Louis του Missouri.
Εγγονός του εφευρέτη και ιδρυτή της BurroughsCorporation, WilliamSewardBurroughsI, γεννήθηκε σε μεγαλοαστική οικογένεια και αν και είχε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε επαγγελματικό του όνειρο, εκείνος, έφηβος ακόμη, άρχισε να γράφει άρθρα και δοκίμια, αλλά δεν δημοσιεύει τα γραπτά του μέχρι τα τριάντα του. Σπουδάζει Αγγλική Φιλολογία στο Harvard και συνεχίζει με μεταπτυχιακά στην Ανθρωπολογία, ενώ στη συνέχεια αποφασίζει να σπουδάσει Ιατρική στη Βιέννη. Η δίψα του για μάθηση, μάλλον ετερόκλητη, δεν σταματά και επιστρέφοντας στην Αμερική, επιστρέφει και στο Harvard για σπουδές Εθνολογίας και Αρχαιολογίας, αυτή τη φορά.
David Bowie and William S. Burroughs, by Terry O’Neill, 1974.
Φτάνει, όμως η ώρα των μεγάλων ταξιδιών, της περιπλάνησης σε μέρη που θα του έδιναν την έμπνευση και τις εμπειρίες για τα σχεδόν αυτοβιογραφικά βιβλία του, δουλεύοντας σε περιστασιακά επαγγέλματα, από δημοσιογράφος και μπάρμαν μέχρι απολυμαντής και εργάτης σε εργοστάσιο, αλλά και της συνάντησής του με τα ναρκωτικά.Ζει στο Μεξικό, το Λονδίνο, το Παρίσι και την Ταγγέρη και άρχισε να μπαινοβγαίνει στον κόσμο των ναρκωτικών, ήπιων και σκληρών, με ιδιαίτερη αδυναμία στο όπιο, σε μια σχέση πάθουςπου κρατά μέχρι το τέλος της ζωής του. Ήταν οι ιατρικές του γνώσεις, το πάθος του για ζωή, η εμμονή του με τη συγγραφή, ή όλα αυτά μαζί που τον κράτησαν ζωντανό και δημιουργικό μέχρι τα 83 του χρόνια?
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1942, αποφασίζει να καταταγεί στο στρατό, αλλά γρήγορα αποδεσμεύεται λόγω πνευματικής αστάθειας και φεύγει γαι τη Νέα Υόρκη παρέα με τους Lucien Carr και David Kammerer. Εκεί, το 1943, γνωρίζει τη δεύτερη σύζυγό του JoanVollmerAdams, αλλά και τους JackKerouac και AllenGinsberg. Ο εθισμός του στα ναρκωτικά είναι γεγονός, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι πειραματίζονται ανάλογα. Η Joan τον ακολουθεί στο Μεξικό, όπου μάλλον προσπαθεί να διαφύγει από διάφορα περιστατικά που θα οδηγούσαν στην ποινική του δίωξη, αλλά ένα βράδυ σε κατάσταση απόλυτης μέθης και των δύο, ο Burroughs την πυροβολεί στο κεφάλι και τη σκοτώνει κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, στο οποίο υποδύεται τον Γουλιέλμο Τέλλο. Περιμένοντας τη δίκη του, γράφει το Queer και στη συνέχεια το σκάει για τη Νότια Αμερική, όπου ευελπιστεί πως θα αποδώσει καρπούς η αναζήτηση του yagé, ενός ναρκωτικού που πίστευε πως θα του έδινε τηλεπαθητικές ικανότητες. Η αναζήτηση αυτή έδωσε μια σειρά γραμμάτων ανάμεσα στον Burroughs και τον Ginsberg με τη μορφή βιβλίου, το The Yage Letters, που δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά το 1963.
Francis Bacon & William S. Burroughs, by John Minihan, London, 1989.
Αν και αρκετά παράξενο για τον Burroughs, αποφασίζει να παραμένει “ήσυχος” για ένα μικρό, όπως αποδείχθηκε αργότερα, χρονικό διάστημα και να μείνει σε πόλεις που μπορεί να μην ήταν οι επιθυμητές, αλλά λόγω των νομικών προβλημάτων που είχε, ήταν αυτές που μπορούσε να επισκευθεί νόμιμα. Έτσι, έμεινε για λίγο με τους γονείς του στο Palm Beach και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη με τον AlainGinsberg, ο οποίος όμως αρνήθηκε τις ερωτικές προτάσεις του Burroughs και έτσι εκείνος έφυγε για τη Ρώμη και στη συνέχεια για την Ταγγέρη. Οι ομοφυλοφιλικές τάσεις του ήταν γνωστές από τα φοιτητικά του χρόνια και συνυπήρχαν με τον έτσι κι αλλιώς αντισυμβατικό τρόπο ζωής του.
Στην Ταγγέρη, όπου εγκαταστάθηκε το 1954, τα ναρκωτικά ήταν πολύ εύκολα διαθέσιμα και η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του βρήκε ένα μέρος όπου κανείς, όχι μόνο δεν θα τον ενοχλούσε, αλλά θα μπορούσε απερίσπαστος για τα επόμενα τέσσερα χρόνια να γράψει το περίφημο “NakedLunch”. Τα χειρόγραφα στάλθηκαν στον Ginsberg που είχε ήδη αναλάβει το Junkie και το βιβλίο βρήκε το δρόμο του για την έκδοσή του με τη βοήθεια των Ginsberg και Kerouac που ταξίδεψαν μέχρι τη Ταγγέρη για να βοηθήσουν στο εγχείρημα.
Keith Haring, William Burroughs, Brion Gysin, 1985.
Το “Naked Lunch” ήταν η ανατροπή στον μέχρι τότε συμβατικό τρόπο γραφής του, τον οποίο ακολουθεί στα δύο πρώτα βιβλία του Junkie και Queer. Εδώ, αρχίζει να ξεδιπλώνεται το απρόβλεπτο, κομματιασμένο, κάποιες φορές δυσνόητο λογοτεχνικό σύμπαν του Burroughs, το οποίο διακατέχεται τόσο από την ευφυία του συγγραφέα όσο και από την ικανότητά του να βλέπει αυτά που θα φέρει το μέλλον. Αν και δεν είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, εν τούτοις φαίνεται να προβλέπει το AIDS, τη λιποαναρρόφηση, αλλά και τη χρήση του crack με τη μορφή πανδημίας.
Αναζητώντας, εκδότη για το βιβλίο του, αλλά παράλληλα φοβούμενος ακόμη και για τη ζωή του, με τις πολιτικές ταραχές και την εμπλοκή του με τις γνωστές “κακές” παρέες, στην Ταγγέρη, έρχεται το 1957 στο Παρίσι και μένει στο γνωστό BeatHotel. Ο εκδότης βρίσκεται τελικά και η προκαταβολή των 3.000 $ από την GrovePress, “επενδύεται” από τον Burroughs στην αγορά ναρκωτικών. Το ποσό θα αντιστοιχούσε σήμερα σε 25.000 $.
Το 1960 φεύγει για το Λονδίνο προσπαθώντας να απεξαρτηθεί απο τα ναρκωτικά και στη συνέχεια δημοσιοποιεί των εθισμό του μέσα από τα γραπτά του με εντυπωσιακή αποδοχή κυρίως από το φοιτητικό κοινό. Ο υποτροπιασμός του έρχεται αναπόφευκτα και σ’αυτό δε βοηθά ούτε η Σαϊεντολογία με την οποία ασχολείται για μια ακόμη εμπειρία.
David Hockney and William Burroughs.
Ο “φύλακας άγγελος” του AllenGinsberg, ανησυχώντας για εκείνον, του βρίσκει δουλειά και στέγη στην Νέα Υόρκη, αλλά ο Burroughs δεν είχε στις προτεραιότητές του το βιοπορισμό από τη διδασκαλία. Έτσι, ξεκινά μια μεγάλη σειρά διαλέξεων που θα κρατήσει τα επόμενα είκοσι χρόνια σε διάφορα μέρη, πράγμα που θα δώσει νέα ώθηση το συγγραφικό και εκδοτικό του έργο. Στην πολιτιστική παρέα προστίθενται και οι Andy Warhol, John Giorno, Lou Reed, Patti Smith και Susan Sontag.
Μετά το θάνατο του γιού του, αποφασίζει το 1981, να αφήσει πίσω του την ταραχώδη ζωή της Νέας Υόρκης για το ήσυχο Κάνσας. Η μουσική τον φέρνει σε επαφή με διάσημες μπάντες και τραγουδιστές και τον οδηγεί σε ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Ζωγραφίζει με μια προσωπική τεχνική και εκθέτει τα έργα του στην Tony Shafrazi Gallery (1987). Με τα υπόλοιπα δημιουργεί έργα – φακέλους για τα αρχεία του.
Στο Κάνσας έρχεται και το τέλος για τον Burroughs, μετά από καρδιακή προσβολή. Θα ταφεί στη γενέτειρά του και στη σκιά του οβελίσκου του τάφου του παππού του. Στη λιτή επιγραφή μπορεί κανείς να διαβάσει το πλήρες όνομά του, William Seward Burroughs II και τη σημείωση “AmericanWriter”. Ο ίδιος πιθανόν θα έγραφε: “When you stop growing you start dying”.
Η εικαστικός Τάνια Δρογώση παρουσιάζει τη νέα της δουλειά με τίτλο “Ατάκτως ερριμμένα” στην αίθουσα τέχνης ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης, Αθηνάς Σχινά. Έργα διαφόρων διαστάσεων φιλοτεχνημένα με ακρυλικά και μικτές τεχνικές πάνω σε καμβά, εμπνευσμένα από ένα δάσος φανταστικό αλλά και πραγματικό, κάτω από τα βήματα της νοητής αλλά ταυτοχρόνως βιωματικής περπατησιάς της εικαστικού.
«Μέσα από χοϊκά χρώματα κι εντάσεις χαμηλών τονικοτήτων, που αντιστικτικά εναρμονίζονται, η Τάνια Δρογώση αξιοποιεί την ρεαλιστική γραφή, για να αποδώσει, στα αλληγορικά κατά τα άλλα έργα της, πειστική αληθοφάνεια και υποβλητικότητα», καθώς γράφει η Επιμελήτρια της έκθεσης και Ιστορικός Τέχνης, Αθηνά Σχινά στο κείμενο του συνοδευτικού Καταλόγου.
Και η ίδια η εικαστική θεωρητικός, σε άλλο σημείο του κειμένου της, συνεχίζει : «Οι πτυχές του δασώδους αυτού περιβάλλοντος, που πλαισιώνουν θεματικά, αλλά κι εκθεσιακά τον θεατή, σαν φανταστικές όψεις και διαδρομές συνείδησης και υποσυνειδήτου, ενοποιούνται μέσα από έναν άτυπα σχηματιζόμενο λαβύρινθο. Από τις χρονικές ασυνέχειες που υποδηλώνουν τα κατάλοιπα φύσης κι ανθρώπινης επενέργειας, αλλά και από τα τυχαία ή μοιραία άλματα που φανερώνουν, τόσο ο χρόνος, όσο και οι συγκυρίες, γεφυρώνεται στα έργα αυτά η απορία με το αίνιγμα, η δραματικότητα του ασύμπτωτου με έναν υφέρποντα λυρισμό, όπως επίσης η παραστατικότητα της στοχαστικής αναψηλάφησης εννοιών με την αδέσμευτη αίσθηση της χειρονομιακής αφαίρεσης, αναδεικνύοντας εντέλει παρελθόντα και παρόντα, μνήμες κι εντυπώσεις, συναιρέσεις και μεταβλητότητες, που τις εμπεριέχει η ίδια η ζωή».
Συναντήσαμε την εικαστικό στο ατελιέ της στη Φιλοθέη λίγο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης και μιλήσαμε για την νέα τη δουλειά που μας παρουσιάζει.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Ποιες εκθέσεις σου θεωρείς σταθμό στην πορεία σου ως σήμερα;
-Στην μέχρι τώρα καλλιτεχνική μου πορεία έχω λάβει μέρος σε αρκετές εκθέσεις ξεχωρίζοντας την πρώτη με θέμα “People“. Στην έκθεση αυτή συμμετείχα με 14 έργα και ήταν ιδιαίτερα σημαντική για μένα, καθώς αντίκρισα για πρώτη φορά τη δουλειά μου εκτεθειμένη.
Όταν τα έργα φύγουν από το ατελιέ και στη συνέχεια τα βλέπεις κρεμασμένα σ’ ένα εκθεσιακό χώρο μπορείς να τα κρίνεις με άλλο μάτι, ίσως πιο αντικειμενικό, αυτό του παρατηρητή, κι εκεί βγάζεις τα συμπεράσματά σου. Αυτό νομίζω βοηθάει τον καλλιτέχνη να αναλογιστεί, να συγκρίνει και να πάει ένα βήμα παραπέρα.
Άλλη έκθεση που θεωρώ σημαντική είναι η “Αναζητώντας τον EL GRECO”. Σ αυτήν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το έργο του Θεοτοκόπουλου παίρνοντας στοιχεία και εφαρμόζοντας τα με την δική μου εικαστική προσέγγιση στη δουλειά μου . Ασφαλώς, η συμμετοχή μου στην έκθεση “ΑRT EN CAPITAL” στο GRAND PALAIS στο Παρίσι ήταν κάτι το ξεχωριστό. Δουλειά μου εκτεθειμένη σε αυτόν τον επιβλητικό χώρο με την τόσο μεγάλη ιστορία, σε μία έκθεση που συμμετείχαν σπουδαίοι καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο , πραγματικά μου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση. Και όταν ήρθε η διάκριση, η συγκίνηση μου κορυφώθηκε. Στο Salon des Artistes Francais απέσπασα την διάκριση ”Etoile d’ or”.
–Τι τεχνικές χρησιμοποιείς; Σ αρέσει να πειραματίζεσαι;
-Κάθε φορά που ξεκινάω με τη λευκή επιφάνεια του καμβά μπροστά μου, νιώθω πάντα την αμηχανία του άγνωστου, ενός δρόμου που έχω να διανύσω και δεν ξέρω που θα με πάει. Είναι πάντα πρόκληση για μένα και η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού. Στην ανάγκη μου να εκφραστώ, ο πειραματισμός βγαίνει αυθόρμητα.
Χρησιμοποιώ στόκους και χαρτιά πολλές φορές για να αποκτήσει το τελάρο μου υπόσταση και ανάγλυφη υφή και πάνω εκεί άλλοτε με φαρδιές πινελιές και παχύρευστο χρώμα και άλλοτε με υδαρά στοιχεία τύπου ακουαρέλας στήνω το έργο μου αξιοποιώντας και τα τυχαία που προκύπτουν.
Δεν καθορίζει τη δημιουργία μου η εμπορικότητα της δουλειάς μου. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να εκφραστώ αυθόρμητα και με ειλικρίνεια
-Έχεις επηρεαστεί από άλλους καλλιτέχνες;
-Προσωπικά δεν μπορώ να ανιχνεύσω σε συνειδητό επίπεδο κάποια συγκεκριμένη επιρροή, αλλά σίγουρα όλα αυτά που βλέπω ή ακούω με επηρεάζουν ασυνείδητα. Το έργο του καλλιτέχνη αποτελείται από ένα πάζλ εικόνων, συναισθημάτων και βιωμάτων. Αναμφίβολα θαυμάζω πολλούς ζωγράφους διαφόρων εποχών και διαφόρων κινημάτων και έχω μελετήσει το έργο τους. Αγαπημένοι μου είναι ο Μπρίγκελ, ο Ελ Γκρέκο, ο Τέρνερ, ο Κουρμπέ, ο Έγκον Σίλε αλλά και σύγχρονοι όπως Ρόμπερτ Ροσέμπεργκ , ο Τάπιες.
Με μαγεύει ιδιαίτερα το έργο του μεγαλοφυούς Λούσιαν Φρόιντ, του μεγάλου αυτού sui generis καλλιτέχνη, του εγγονού του πατέρα της ψυχανάλυσης και συναισθάνομαι ότι έχω δεχτεί επιρροές τόσο στη σύλληψη των ιδεών μου όσο και στην εφαρμογή τους.
-Πώς εμπνέεσαι;
-Το στοιχείο της ομορφιάς μιας εικόνας, πολλές φορές φαινομενικά “άσχημης” ή “δυσάρεστης” όχι τα “θέματα “είναι η αφορμή. Εκεί, το δικό μου βλέμμα προσπαθεί να διεισδύσει κάτω από τη φαινομενικότητα της εικόνας που έχω μπροστά μου και που βέβαια αρχικά μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα.
Σ’ ένα εγκαταλελειμμένο χώρο, σ’ ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια, στα πεταμένα ξύλα, πέτρες και ανθρώπινα απομεινάρια που τράβηξαν τη ματιά μου σε μια βόλτα στο δάσος, όπου είναι και η αφορμή για την ατομική μου έκθεση, εκεί ανακαλύπτω σχήματα, χρώματα, συναισθήματα αλλά και τα κρυφά σημάδια του χρόνου που με τον τρόπο τους αποκαλύπτονται.
-Είναι κάποιο έργο σε μουσείο που να έχει τραβήξει τόσο πολύ την προσοχή σου ώστε να έχεις σταθεί μπροστά του πολλή ώρα θαυμάζοντας το;
-Πάντα όταν βλέπω έργα μεγάλων ζωγράφων εκ του φυσικού που μέχρι τότε τα είχα δει μόνο σε φωτογραφίες, εντυπωσιάζομαι και συγκινούμαι. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ μπαίνοντας στη Πινακοθήκη της Μπρέρα στο Μιλάνο πώς εγκλωβίστηκε το βλέμμα μου σ’ ένα πίνακα του Βαν Γκογκ που δεν έτυχε να τον γνωρίζω.
“Ο προ υλισμός των εγκλείστων”, το έργο αυτό το ζωγράφισε λίγο πριν το θάνατό του κατά την περίοδο της νοσηλείας του στο ψυχιατρείο όπου και ο ίδιος ένιωθε ασφυκτικά φυλακισμένος. Η ένταση που βγαίνει στα δύο μόνο πρόσωπα που βλέπουμε είναι συγκλονιστική, όπως και η απόλυτη μοναξιά, η δυστυχία και η απόγνωση των εγκλείστων. Εντυπωσιακή είναι όμως η ευφυΐα του ζωγράφου να εκφράσει αυτά τα συναισθήματα με τις χρωματικές μεταπτώσεις και τις παχύρευστες πινελιές που δίνουν την αίσθηση της εσωτερικής του έντασης.
-Πως εμπνεύστηκες την θεματική της τελευταία σου έκθεσης;
-Ένας περίπατος στο δάσος, μία ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα, ήταν η αφορμή να γίνει αυτή η σειρά έργων που στην πορεία αποφάσισα να είναι το θέμα της δεύτερης ατομικής μου έκθεσης. Συνθέσεις της φύσης, ξύλα πεταμένα, πέτρες, στοιχεία που υποδηλώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, ένα καπάκι, ένα τσίγκινο δοχείο αλλά και η συνύπαρξη των θεατών και των αθέατων στοιχείων. Αφημένα τυχαία αλλά μ’ ένα τρόπο μαγικό, τράβηξαν την προσοχή μου και με οδήγησαν στη δημιουργία άλλοτε πραγματικών και άλλοτε φανταστικών γήινων συνθέσεων.
-Τα έργα σου δίνουν μια αίσθηση μοναξιάς. Είναι βιωματικά; Τι θέλεις να εκφράσεις;
-Σίγουρα σε κάθε έργο ασυνείδητα βγαίνει ο ψυχισμός μου και οτιδήποτε συνθέτει την προσωπικότητα μου. Για αυτό αποφεύγω να αναλύω τα έργα μου και προτιμώ να αφήσω τον θεατή να το κάνει. Πολλές φορές έχω ακούσει αναλύσεις που ταίριαζαν απόλυτα με τη διάθεσή μου τη στιγμή της δημιουργίας τους. Είναι σαν ο θεατής να παίρνει το ρόλο του ψυχαναλυτή και να φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα και σκέψεις βαθιά κρυμμένες.
-Δουλεύεις τους πίνακες σου με θεματολογία που θεωρείς πιο εμπορική ή το κάνεις καθαρά για δική σου έκφραση;
-Σαφώς δεν καθορίζει την δημιουργία μου η εμπορικότητα της δουλειάς μου. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να εκφραστώ αυθόρμητα και με ειλικρίνεια. Πολλές φορές έχω ακούσει το σχόλιο ότι τα έργα μου δεν έχουν χρώμα . Δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι αν δεν το αισθάνομαι. Πάντα με γοητεύει η ατμόσφαιρα που βγαίνει από την γκάμα των γήινων χρωμάτων χωρίς να σκέφτομαι το μελαγχολικό ή σκοτεινό αποτέλεσμα που πολλές φορές βγαίνει στα έργα μου. Προκύπτει, δεν το επιδιώκω.
-Θεωρείς την τέχνη επένδυση; Έχεις παρατηρήσει αύξηση αγοραστικού ενδιαφέροντος από συλλέκτες τον τελευταίο καιρό;
-Η τέχνη ήταν και θα συνεχίσει να είναι ένα είδος επένδυσης. Λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που περνάει η χώρα μας είναι αδιαμφισβήτητο ότι η αγορά έργων τέχνης έχει σημειώσει αισθητή ύφεση. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που αγοράζουν και ενδιαφέρονται. Το πρόβλημα είναι ότι το φιλότεχνο κοινό στην Ελλάδα είναι περιορισμένο σε αντίθεση με το εξωτερικό.
-Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια;
-Αυτό που με απασχολεί είναι συνεχώς να εξελίσσεται η δουλειά μου και βήμα-βήμα να χτίσω την “ζωγραφική μου ιστορία”. Όπως το τυχαίο στη ζωγραφική είναι γοητευτικό κι ενδιαφέρον, έτσι και στη ζωή αυτά που προκύπτουν μπορεί να σε οδηγήσουν σε απάτητους δρόμους! Ο βασικός μου στόχος λοιπόν είναι η διαρκής εξέλιξη του εαυτού μου και κατ’ επέκταση της δουλειάς μου, ένα οδυσσειακό ταξίδι χωρίς Ιθάκη!
who is who
Η Τάνια Δρογώση γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε fashion design στη Σχολή Βελουδάκη. Δημιούργησε το δικό της atelier στο χώρο της μόδας, όπου διακρίθηκε σε διάφορους διαγωνισμούς. Πήρε το πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό της TEXTILIA στην ΔΕΘ, το δεύτερο βραβείο πλεκτού και έπαινο για τον σχεδιασμό υφάσματος.
Παρακολούθησε μαθήματα ελεύθερου σχεδίου και ζωγραφικής στο εργαστήριο της Ειρήνης Κουτρίδου, μαθήματα χαρακτικής στο “ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ” με δασκάλους τη Δήμητρα Σιατερλή και τον Pino Pandolfini. Επίσης παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής με την εικαστικό Ράνια Καπελιάρη. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα
Το Θέατρο Σταθμός τιμά τη μνήμη της Λούλας Αναγνωστάκη ανεβάζοντας το πιο γνωστό θεατρικό της έργο «Ο Ήχος του όπλου». O ήχος του όπλου συνομιλεί με το σήμερα, ένα έργο γραμμένο το 1987. Η μορφή του θυμίζει έργα του Τσέχωφ που από το τίποτα δημιουργεί καταστάσεις, όπως έλεγε και ο ίδιος ο Κάρολος Κουν.
Ο Κάρολος Κουν, του οποίου ο Ήχος του όπλου έμελλε να είναι η τελευταία σκηνοθεσία του, σημειώνει σε σχετικό του σημείωμα: «Τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο κοντά είναι η δουλειά μου στον Ήχο του όπλου με τα κείμενα της τσεχοφικής δημιουργίας (..) Σίγουρα είναι ένα μεγάλο ελληνικό έργο, που χτίζεται από πολύ μικρά πράγματα. Διαθέτει, παράλληλα, ευαισθησίες άπειρες, ποίηση αλλά και κωμικά στοιχεία. Και μέσα από την ελαφράδα του ξυπνούν οι δραματικές καταστάσεις. Οι σκηνές δεν έχουν κλιμάκωση. Μοιάζουν με πλάνα που πηγαινοέρχονται, χωρίς καθορισμένο τελείωμα. Όλες, όμως, όπως, και το τέλος κλείνουν αναπάντεχα.».
Ο Μιχάλης, ένας πρωτοετής φοιτητής από την επαρχία συζεί με μια νεαρή εργαζόμενη κοπέλα, τη Φανή.
Ο αδερφός της Φανής, Γιάννης μπλέκει σε μια πολύ περίεργη ιστορία με ένα παράνομο όπλο, το οποίο αφήνει στο σπίτι του Μιχάλη.
Παράλληλα, στην Αθήνα καταφτάνει η μητέρα του Μιχάλη, Κάτια, για να ψηφίσει στις εκλογές (1985) διαταράσσοντας την καθημερινότητά του γιου της.
Μαθαίνει από μια παλιά της φίλη τη Μαρίκα τι συμβαίνει στη ζωή του γιού της, ότι έχει εγκαταλείψει τη σχολή που φοιτά, ότι συζεί με μια κοπέλα που είναι έγκυος, κι ότι ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική.
Η Κάτια παράλληλα αντιμετωπίζει προβλήματα στην προσωπική της ζωή, τόσο με το σύζυγό της, όσο και με την κόρη της που λαμβάνει ψυχοθεραπευτική αγωγή. Όλα θα διαδραματιστούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου το οποίο ναι μεν δεν θα ρίξει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.
Έξι ήρωες με φόντο μια προεκλογική περίοδο, η παράσταση τοποθετείται χρονικά λίγο πριν από τις εκλογές του 2015. Έξι άνθρωποι γεμάτοι ανασφάλειες που επιθυμούν να αλλάξουν τις ζωές τους αλλά δεν ξέρουν από που να ξεκινήσουν, μη γνωρίζοντας τα λάθη τους ώστε να προβούν στη διόρθωσή τους.
Ο Μιχάλης και η Φανή ζουν μαζί παρόλο που ο Μιχάλης δεν θέλει να αντιμετωπίσει τις ευθύνες που συνεπάγεται η γέννηση ενός παιδιού και αποφασίζει να φύγει απλά ανακοινώνοντας την απόφασή του αυτή στη Φανή.
Η Φανή ζητά πολύ περισσότερα από έναν άνθρωπο που ήταν ξεκάθαρος από την αρχή για τη στάση του. Η σχέση με τον έφηβο αδερφό της μόνο αρμονική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με αποτέλεσμα ο Γιαννούκος να μην της εμπιστεύεται τα μυστικά του.
Ο Γιαννούκος εκμυστηρεύεται το μπλέξιμό του μόνο στον Μιχάλη, με τον οποίο αισθάνεται πιο οικεία. Στη συνέχεια επί σκηνής εμφανίζονται τρεις ακόμα τρεις χαρακτήρες μεγαλύτερης ηλικίας, που ενώ θα περιμέναμε μεγαλύτερη ωριμότητα εκ μέρους τους ως προς την επίλυση των προβλημάτων τους, προβληματίζονται ακόμα όπως οι νέοι.
Η Κάτια είναι μια γυναίκα σε σύγχυση, καθώς έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με καταστάσεις που δεν υπολόγιζε και που φοβάται να τις χειριστεί. Πρόκειται για μια γυναίκα εύθραυστη και ευθυνόφοβη.
Η φίλη της Μαρίκα, είναι μια γυναίκα παντρεμένη που διατηρεί παράλληλη ερωτική σχέση με τον Μιχάλη.
Ο Ηλίας είναι ένας κλειστός χαρακτήρας ο οποίος μας δίνει ελάχιστες πληροφορίες για τον ίδιο, πλην της αγάπη του για τη Ρωσία πράγμα με το οποίο ταυτίζεται κι η Κάτια.
Εύθυμη νότα στη παράσταση η ερμηνεία του Σταύρου Μερμήγκη (Ηλίας).
Ο Αγησίλαος Μικελάτος (Μιχάλης) και ο Κώστας Νικούλι (Γιαννούκος) έδωσαν το προσωπικό τους στίγμα στους ρόλους με την ενέργειά τους.
Η Βασιλική Τρουφάκου (Φανή) υποδύεται με δυναμισμό το ρόλο της.
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου (Κάτια) υποδύεται την εύθραυστη Ελληνίδα μάνα με συγκινητικό και πειστικό τρόπο.
Τέλος, η Τζένη Σκαρλάτου (Μαρίκα) στεκόταν μοναδικά δίπλα στην Κάτια ως στήριγμα.
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η διάθεση μας ανεβαίνει! Για τον λόγο αυτό, εμείς από το “Artviews” σας προτείνουμε όμορφα θεάματα, που μπορούν να απογειώσουν τις εορταστικές σας εξόδους!
Έφτασε η ώρα της συναυλίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!
ΜΟΥΣΙΚΗ
Συναυλία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Στις 10 Δεκεμβρίου 2018, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ημέρα που φέτος εορτάζονται τα 70 χρόνια από την υπογραφή της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Διεθνής Αμνηστία πραγματοποιεί συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Όλα τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την υλοποίηση του Εκπαιδευτικού Προγράμματος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.
Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι υπόθεση όλων μας!
Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη τραγουδάει για τα παιδιά του Make-A-Wish στο Gazarte!
Άλκηστις Πρωτοψάλτη
Η Άλκηστις Κάνει Μια Ευχή «Σε απευθείας σύνδεση» με το κοινό της και μας περιμένει σε μια ξεχωριστή παράσταση την Τρίτη 11 Δεκεμβρίου, στο Gazarte, για την υποστήριξη του έργου του Make-A-Wish, τον κορυφαίο Οργανισμό εκπλήρωσης ευχών στον κόσμο (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος).
Ο Μιχάλης Ρακιντζής μας περιμένει στον Σταυρό Του Νότου τις Παρασκευές του Δεκεμβρίου. για να μας παρουσιάσει με το μοναδικό του τρόπο τις αγαπημένες μας μελωδίες, με τη συνοδεία του σαξοφώνου, του πιάνου, του κόντρα μπάσο και των κρουστών σε ρυθμούς jazz, swing και bossa.
INFO:
Σταυρός του Nότου, Φραντζή και Θαρύπου 35 -37, Νέος Κόσμος
Στις 14/12/2018, 21/12/2018, 28/12/2018 και 04/01/2019
H Μαρίζα Κωχ συναντά τη Νένα Βενετσάνου στο Trii Art Hub
Μαρίζα Κωχ
Δύο κορυφαίες ερμηνεύτριες, η Μαρίζα Κωχ και η Νένα Βενετσάνου συναντώνται στην σκηνή Trii Art Hub σε ένα μουσικοθεατρικό αναλόγιο με σημείο αναφοράς το βιβλίο της Μαρίζας Κωχ, “Το ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης”, στο οποίο η αγαπημένη Ελληνίδα τραγουδίστρια αφηγείται τα παιδικά της χρόνια στην Σαντορίνη.
Το σενάριο υπογράφει η Νένα Βενετσάνου, που διασκεύασε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μαρίζας Κωχ.
INFO:
Trii Art Hub, Δράκου 9, Κουκάκι, μετρό Συγγρού Φιξ
Έως τις 09/02/2019
Κάθε Σάββατο στις 20:30
*Παραστάσεις δεν θα πραγματοποιηθούν στις 29/12/2018 και 5/1/2019.
Πληροφορίες / Κρατήσεις: 210-9210333
Ο κορυφαίος χορευτής Ιβάν Βασίλιεφ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!
Ιβάν Βασίλιεφ
Ο Ιβάν Βασίλιεφ, ο κορυφαίος χορευτής, ετοιμάζεται να καταπλήξει για μια ακόμη φορά το ελληνικό κοινό στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 11 και 12 Δεκεμβρίου 2018.
Μαζί του θα βρίσκονται οι κορυφαίοι σολίστες των μπαλέτων Μπολσόι: Εκατερίνα Κρισανόβα, Ντένις Σαβίν, Μαρία Βινογράντοβα, Αναστασία Στασκέβιτς, Βατσεσλάβ Λοπάτιν και Ξένια Ζιγκάνσινα.
INFO:
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης, Βασ. Σοφίας και Κόκκαλη, Αθήνα
«Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», στην Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Η Μαρία Πανουργιά παρουσιάζει στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το κλασικό αριστούργημα του Έντουαρντ Άλμπυ, «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», για λίγες παραστάσεις. Έργο θρυλικό, ταυτισμένο με την Εlizabeth Τaylor και τον Richard Burton από την ομώνυμη ταινία.
Δύο ζευγάρια ξενυχτούν, καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ. Το πάρτι ξεκινά. Τα συναισθήματα καιροφυλακτούν, έτοιμα να πυρπολήσουν την ιερότητα του ζεύγους, την καρδιά του δυτικού πολιτισμού. Η γνώση χρησιμοποιείται ως όπλο εξουδετέρωσης του άλλου.
Η ταινία «Το βλέμμα του Όρσον Γουέλς», του Μαρκ Κάζινς, κυκλοφόρησε στις 6 Δεκεμβρίου από την AMA Films και θα προβάλλεται έως τις 19 Δεκεμβρίου.
Ο Μαρκ Κάζινς ανοίγει το άγνωστο μέχρι σήμερα αρχείο με τις ζωγραφιές, τα σκίτσα και τα σχέδια του μεγάλου Όρσον Γουέλς. Η έρευνά του στέκεται αφορμή για ένα ακόμη υπερατλαντικό ταξίδι στα μέρη που έζησε και δημιούργησε ο Γουέλς, αλλά και έναυσμα για έναν υπερβατικό διάλογο μεταξύ τους. Μια κουβέντα σε δεύτερο πρόσωπο, που εκτυλίσσεται ποιητική αδεία στην ατόφια κινηματογραφική ενδοχώρα, που ορίζουν πλάνα και σκηνές της φιλμογραφίας του.
Σκηνοθεσία: Μαρκ Κάζινς
«Κλέφτες καταστημάτων», του Χιροκάζου Κόρε-Έντα
Η ταινία «Κλέφτες καταστημάτων», του Χιροκάζου Κόρε-Έντα, κυκλοφόρησε στις 6 Δεκεμβρίου από τη One from the heart και θα προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη έως τις 19 Δεκεμβρίου.
Η ταινία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα, το μεγαλύτερο βραβείο του 71ου Φεστιβάλ Καννών και αποτελεί την πρόταση της Ιαπωνίας για το επερχόμενο Ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Υπόθεση
Μετά από μια εξόρμηση για άλλη μια μικροκλοπή, ο Οσάμου και ο γιος του συναντούν ένα μικρό κορίτσι μέσα στο κρύο. Στην αρχή διστακτική να αφήσουν το κορίτσι να μείνει μαζί τους, η σύζυγος του Οσάμου συμφωνεί να αναλάβουν τη φροντίδα της αφού καταλαβαίνει ότι έχει περάσει μεγάλες δυσκολίες. Αν και η οικογένεια είναι φτωχή, ίσα-ίσα τα βγάζουν πέρα με τις δουλειές τους και τις μικροκλοπές, μοιάζουν να ζουν ευτυχισμένοι μαζί, μέχρι που ένα απρόβλεπτο γεγονός αποκαλύπτει κρυμμένα μυστικά και βάζει σε κίνδυνο τους δεσμούς που τους ενώνουν.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται το ερχόμενο Σάββατο η δημοπρασία Νεοελληνικής Ζωγραφικής, Φιλελληνικών και Ιστορικών Αντικειμένων του Οίκου Δημοπρασιών ΒΕΡΓΟΣ, η οποία θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, στο Ζάππειο Μέγαρο.
Του Κώστα Κατόπη
Η δημοπρασία αναμένεται να πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη. Το πρώτο θα αφορά σε έργα κορυφαίων δημιουργών της νεοελληνικής Τέχνης και το δεύτερο σε φιλελληνικά και ιστορικά έργα τέχνης και αντικείμενα.
Νεοελληνική Τέχνη
Το πρώτο μέρος της δημοπρασίας περιλαμβάνει έργα 19ου και 20ού αιώνα κορυφαίων εκπροσώπων της νεοελληνικής τέχνης τα οποία προσφέρονται από τον οίκο σε προσιτές τιμές, ενώ ανάμεσά τους διακρίνονται και ευκαιρίες για νέους συλλέκτες…
Πορτραίτο του Μακεδονομάχου Κώστα Γαρέφη, Θεόφιλος Χατζημιχαήλ. Εκτίμηση 20.000-30.000 ευρώ.
Ανάμεσα στα έργα που αναμένεται να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των φιλότεχνων διακρίνεται το εντυπωσιακό ολόσωμο πορτραίτο του Μακεδονομάχου Κώστα Γαρέφη, που φιλοτέχνησε ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ το 1911 για να διακοσμήσει ένα καφενείο στο Βόλο. Το έργο εκτιμάται ότι θα πωληθεί 20.000-30.000 ευρώ.
Σπουδή για το μήνα Μάιο, Γιάννης Τσαρούχης. Εκτίμηση 30.000-40.000 ευρώ.
Επίσης, ψηλά στις προσδοκίες των εκπροσώπων του οίκου βρίσκεται και η Σπουδή για το μήνα Μάιο του Γιάννη Τσαρούχη, η οποία εκτιμάται 30.000-40.000 ευρώ.
Ξεχωρίζει και το γεμάτο ευαισθησία Fleur του Τάκη (Βασιλάκη), το οποίο εκτιμάται στα 35.000-45.000 ευρώ.
Από την άλλη δυναμικό παρών αναμένεται να δώσουν και τα Τρία λάστιχα του Παύλου (Διονυσόπουλου) με τιμή εκτίμησης 20.000-30.000 ευρώ.
Ακόμα, το υπέροχο γλυπτό Ορνιθοκλέπτης του Γιαννούλη Χαλεπά αναμένεται να βρει υποψήφιο αγοραστή στα 12.000-16.000 ευρώ.
Το έργο Βαλίτσα του Αλέξη Ακριθάκη, υπογεγραμμένο και χρονολογημένο στην πίσω όψη, εκτιμάται 12.000-15.000 ευρώ.
Έντονο αναμένεται το ενδιαφέρον και για έργα που υπογράφουν οι Α. Αστεριάδης, Σπ. Βασιλείου, Γ. Γαΐτης, Ν. Εγγονόπουλος, Φ. Κόντογλου, Μ. Μακρουλάκης, Γ. Μόραλης, Χ. Μπότσογλου, Αιμ. Προσαλέντης, Γ. Σπυρόπουλος, Θ. Στάμος, Π. Τέτσης, Μ. Τόμπρος, Κ. Τσόκλης κ.ά.
Ιστορικά έργα τέχνης και κειμήλια
Στο δεύτερο μέρος της δημοπρασίας περιλαμβάνονται σπουδαία φιλελληνικά και ιστορικά έργα τέχνης και αντικείμενα, όπως:
Η χρυσή ταμπακιέρα του Ιωάννη Καποδίστρια, Εκτίμηση 30.000-40.000 ευρώ.
• Η χρυσή ταμπακιέρα του Ιωάννη Καποδίστρια (30.000-40.000 ευρώ) με όρθια παράσταση του αναγεννώμενου Φοίνικα, κατασκευασμένη το 1826 από τον διάσημο κοσμηματοποιό της Γενεύης και μεγάλο φιλέλληνα J. F. Bautte με την καθοδήγηση του μελλοντικού Κυβερνήτη.
• Ο ασημένιος δίσκος με το οικόσημο και τα αρχικά του Δ. Σολωμού, εκτιμάται να πωληθεί 6.000-8.000 ευρώ.
• Το πορτραίτο του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, φιλοτεχνημένο από τον Διονύσιο Τσόκο (1849) με τιμή εκτίμησης 8.000-12.000 ευρώ.
INFO
Η έκθεση των έργων που συμπεριλαμβάνονται στη δημοπρασία θα πραγματοποιηθεί στο Ζάππειο Μέγαρο τις παρακάτω ημέρες και ώρες: Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου, 6:30 μ.μ. έως 10:00 μ.μ. Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου, 10:00 π.μ. έως 9:00 μ.μ. Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου, 10:00 π.μ. έως 9:00 μ.μ.
Η δημοπρασία του Σαββάτου 15 Δεκεμβρίου θα ξεκινήσει στις 6.30 μ.μ.
Πορτραίτο του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, Διονύσιος Τσόκος. Εκτίμηση 8.000-12.000 ευρώ.
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση «Μάνα» σε κείμενο και σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη, στο Faust Bar Theater. Πρόκειται για ένα μουσικό, σκοτεινό παραμύθι για ενήλικες, σε αισθητική κινηματογραφικών ταινιών θρίλερ. Κεντρική θεματολογία της παράστασης η μάνα, υπό την οπτική της γυναίκας που μη γνωρίζοντας το ρόλο της προκαλεί ανεπανόρθωτα ψυχικά τραύματα στα παιδιά της.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες του Faust για να οδηγηθούμε στην αίθουσα, ερχόμαστε ήδη σε επαφή με τους ήρωες. Αυτό αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για το θεατή, καθώς τον βοηθά να ενταχθεί στο κλίμα της παράστασης.
Όλα τα ωραία, σκοτεινά και μαγικά πράγματα εξελίσσονται κατά τη διάρκεια του Ύπνου. “Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά…” μας τραγουδούσαν όταν ήμασταν μικροί για να κοιμηθούμε. Αλλά τι γίνεται όταν τα όνειρα μπερδεύονται με την πραγματικότητα; Όταν ειδικά τα παιδικά όνειρα μετατρέπονται σε εφιάλτες κι ο ύπνος μετατρέπεται σε εχθρός των παιδιών; Τότε ο παιδικός ύπνος αντί να αποτελεί στιγμή χαλάρωσης για τη μάνα από την ευθύνη των παιδιών, μετατρέπεται στον εφιάλτη αυτής.
-‘Μαμά κάποιος είναι στο δωμάτιο μου…’
-‘Μαμά μην κλείνεις το φως…’
-‘Μαμά κάποιος κρύβεται στην ντουλάπα…’
Μαμά, μαμά, μαμά, φοβάμαι μαμά, σε έχω ανάγκη!
Τρεις κόρες, ένας γιος, μια μάνα κι ο ύπνος, αποτελούν τους χαρακτήρες της θεατρικής παράστασης.
Τρεις διαφορετικές κόρες με παιδικά τραύματα, τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, τρεις διαφορετικές ζωές, τρεις διαφορετικές καταλήξεις.
Η μία κόρη είναι μια άψογη κούκλα επί σκηνής! Κινείται σαν κούκλα, μιλάει σαν κούκλα, χορεύει σαν κούκλα… Και τα κατάφερε, έγινε η τέλεια κούκλα που ήθελε η μάνα της. Δεν λερώνεται στα χώματα, σπούδασε νομική, έκανε ότι της έλεγε η μάνα της…
Η Φουρλανού Ουρανία, στο ρόλο της κούκλας, με τρομερή εκφραστικότητα κι άψογη κινησιολογία, ερμηνεύει μοναδικά και με επαγγελματισμό ένα ιδιαιτέρως δύσκολο ρόλο.
Η δεύτερη κόρη που παρουσιάζεται επί σκηνής είναι ένα κοριτσάκι με παρέα μια κούκλα. Η κούκλα ζωντανεύει και συνομιλεί μαζί της, καθώς της κρατά συντροφιά τα βράδια που η μάνα κοιμάται στην πολυθρόνα του σαλονιού μπροστά στην ανοικτή τηλεόραση. Αλλά η κούκλα της τη χλευάζει και την κοροϊδεύει για τις καταστάσεις που βιώνει.
Η Κονταρίνη Μαρίνα, στο ρόλο της ψυχοπαθούς κόρης, με καθαρό λόγο και άρτια κινησιολογία, μας πείθει άψογα για το ρόλο που της έχει ανατεθεί.
Η τρίτη κόρη είναι μια ενήλικας πλέον που ζει στο δικό της σπίτι. Έχει τη δική της δουλειά, αλλά παρόλα ταύτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τα παιδικά τραύματα που την συνοδεύουν. Προσπαθεί να τα κλείσει όλα σε κουτάκια και να πετάξει το κλειδί των λουκέτων, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Η Καλογιάννη Ευφημία, στο ρόλο της κόρης με ψυχολογικά προβλήματα, με καθαρό λόγο, άρτιο τονισμό των λέξεων κι εκφραστικότητα, υποδύεται τέλεια το ρόλο της, άλλοτε με ψυχρότηταςκι άλλοτε με βίαια ξεσπασμάτα.
Ο γιος είναι ένα αγόρι με παραισθήσεις, ένα αγόρι που έχει σύνδρομο καταδίωξης, ένα αγόρι που νομίζει ότι κάποιος κρύβεται στο δωμάτιο του, ένα αγόρι που επιζητά συνεχώς την προσοχή της μάνας του.
Ο Τοπάλογλου Άρης-Ηλίας στο ρόλο του γιου κινείται άψογα επί σκληνής και με εκφραστικότητα και συνέπεια, αποδίδει τέλεια το ρόλο του ψυχοπαθούς γιού.
Η μάνα, είναι η μάνα όλων των παιδιών, η οποία σε κάθε περίπτωση είχε διαφορετική κατάληξη η ιστορία της. Πώς κατέληξε η μάνα της κούκλας; Πως αντέδρασε η μάνα του ψυχοπαθούς γιου; Ποιες οι σχέσεις μάνας και κόρης με ψυχολογικά προβλήματα; Πώς αντιμετώπισε η μάνα την ψυχοπαθή κόρη της; Η μάνα που έχει κι αυτή μία μάνα και μεγάλωσε υπό τις καθοδηγήσεις της.
Η Μελά Ειρήνη, στο ρόλο της μάνας, υποδύεται με μοναδική εκφραστικότητα, ψυχρότητα, αλλά και συναισθηματικές μεταπτώσεις το κεντρικό ρόλο του έργου.
Τέλος, δεν ξεχνάμε να αναφερθούμε στον Ύπνο, τον μικρό γιο της νύχτας. Ο ρόλος του ύπνου είναι καθοριστικός επί σκηνής, καθώς ενώνει τις διαφορετικές ιστορίες μεταξύ τους, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει και ρόλο αφηγητή.
Ο Σταμάτης Πακάκης, στο ρόλο του Ύπνου, ερμηνευτικά και κινησιολογία άρτιος, με επαγγελματισμό κι εκφραστικότητα, δίνει υλική υπόσταση σε μία άυλη έννοια.
Η δε σκηνοθεσία, του ιδίου, τοποθετεί περίτεχνα όλους τους χαρακτήρες επί της σκηνής, ενώ παράλληλα ο καθένας έχει ξέχωρα και το δικό του χώρο επί αυτής. Δεν υπάρχει διάδραση μεταξύ των χαρακτήρων παρά μόνο στα μουσικοχορευτικά κομμάτια της παράστασης, τα οποία χαρίζουν και μια ευχάριστη νότα στο θεατή, ενώ παράλληλα τον ξεκουράζουν από τη δραματική εξέλιξη του έργου. Η αλληλουχία των σκηνών του έργου κι η παράλληλη αφήγηση των ιστοριών των χαρακτήρων κρατούν αμείωτη την αγωνία του θεατή.
Τα σκηνικά απλά αλλά λειτουργικά αποτελούνται άλλοτε από μία πολυθρόνα, μία ντουλάπα κι ένα μπαούλο εποχής, κι άλλοτε από ένα τραπέζι με καρέκλες σύγχρονης αισθητικής, ανάλογα με την εποχή της ιστορίας που παρακολουθούμε κάθε φορά. Ενώ, δεν θα μπορούσαν να λείπουν και σκηνικά βοηθήματα, όπως σπασμένα παιχνίδια, άτσαλες παιδικές ζωγραφιές κ.ά. τα οποία συμπληρώνουν αποτελεσματικά την αισθητική προσέγγιση της παράστασης.
Τέλος, αναφορικά με τα κουστούμια και το μακιγιάζ των ηθοποιών, έχει γίνει πολλή προσεκτική δουλειά, έχουν επιλεγεί με προσοχή τα κατάλληλα ρούχα για κάθε ρόλο και το αποτέλεσμα είναι αισθητικά άψογο.
Συνολικά, πρόκειται για μια άρτια σκηνική παραγωγή, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, η οποία πραγματεύεται δύσκολα θέματα, όπως παιδικούς φόβους, ενηλικίωση, βία κατά των γυναικών, διαζύγιο, τεκνοποίηση κ.ά.
Ιδανική παράσταση για ενηλίκους και για όσους αγαπούν την αισθητική των ταινιών θρίλερ.
Η μάνα αυτή θα μπορούσε να είναι η δική μου μάνα, η δική σου μάνα… πρέπει άραγε όλες εμείς οι γυναίκες να αναλαμβάνουμε στη ζωή μας αυτό το ρόλο;
info παράστασης
Faust: Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11, Κέντρο
Τηλέφωνο: 2103234095
Ημέρες και ώρες παραστάσεων (μέχρι 28/12) : Κάθε Παρασκευή στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος 12€, Μειωμένο 8€, Ομαδικό (από 8 άτομα και άνω) 10€
Το θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ «Ο Εραστής» παρουσιάζεται στο «Αγγέλων Βήμα», από την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018 σε μετάφραση και σκηνοθεσία Γιάννη Μπουραζάνα.
Για τον συγγραφέα και το έργο
Ο Εραστής (TheLover, 1962) θίγει θέματα όπως η πλήξη της καθημερινότητας και του γάμου, η πραγματική σχέση ενός ζευγαριού της αστικής τάξης, η παραδοξότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς… Η Σάρα μένει στο σπίτι και ασχολείται με τα οικιακά. Ο Ρίτσαρντ εργάζεται ως οικονομικός σύμβουλος. Είναι δύο ευκατάστατοι μεσοαστοί που επινοούν ένα ερωτικό παιχνίδι, το οποίο λειτουργεί ως υποκατάστατο της κενής ανάμεσα τους σχέσης. Ποιος όμως θέτει πραγματικά τους κανόνες; Ποιος άρχισε πρώτος αυτό το παιχνίδι; Πόσο αντέχει η σχέση τους να δοκιμαστεί;
Ο Χάρολντ Πίντερ γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1930 στο Χάκνεϋ του ανατολικού Λονδίνου. Άγγλος συγγραφέας θεατρικών και ραδιοφωνικών έργων, κινηματογραφικών και τηλεοπτικών σεναρίων, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης, και υπέρμαχος της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει τιμηθεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Βραβείο Σαίξπηρ, Βραβείο Πιραντέλο, Βρετανικό λογοτεχνικό βραβείο Ντέηβιντ Κόεν καθώς και με πολλούς τιμητικούς τίτλους από την ευρωπαϊκή και αμερικάνικη πανεπιστημιακή κοινότητα. Το 2001 ήταν η τελευταία φορά που έπαιξε σαν ηθοποιός σε δικό του έργο και το 2005 αποσύρθηκε από τη συγγραφή προκειμένου να αφοσιωθεί στην πολιτική εκστρατεία και τον ακτιβισμό. Πέθανε από καρκίνο στο Λονδίνο στις 24 Δεκεμβρίου του 2008.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο άνθρωπος μπορεί να μιλήσει για τον συνάνθρωπό του, με μεγάλη άνεση, με ευγλωττία, χωρίς ντροπή, με συμπόνια, με αγάπη, αλλά μπορεί να γίνει και σκληρός, άκαρδος ακόμα και αισχρός. Όμως για τον εαυτό του δεν αντέχει την αλήθεια φοβάται την ειλικρίνεια, ντρέπεται τις λέξεις. Ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Πόσο μάλλον για τα πιο ουσιαστικά. Τον Θάνατο, τον πόνο, τον φόβο ή τον έρωτα…
Ποτέ πια δεν θα μπορούν δύο ερωτευμένοι να πούνε «σ’ αγαπώ» χωρίς να κρύβονται πίσω από μάσκες. Σε αυτό το έργο του Πίντερ, οι ήρωές του, κρύβονται πίσω από προσωπεία, πίσω από ρόλους προκειμένου να μπορέσουν να αρθρώσουν τις λέξεις που ντρέπονται και τα αισθήματα που νοιώθουν. Με τον φόβο πως αν χαθούν τα προσωπεία, θα χαθούν όχι μόνο τα αισθήματά τους, αλλά και οι ίδιοι….
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Πρόσφατα η Argo Gallery στο Κολωνάκι παρουσίασε την νέα δουλειά του καταξιωμένου εικαστικού Αλέξανδρου με τίτλο “Ατέρμονη Ζεύξη”. Ο Αλέξανδρος Μουστάκας,...
Η ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί Cookies τα οποία συνεισφέρουν ώστε να παρέχουμε καλύτερες υπηρεσίες. Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε την χρήση των Cookies.Αποδέχομαι την χρήση των Cookies
